Zo beschreef één van de toehoorders de creatie van de “Schöpfung” van Haydn:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Ik zie Haydn's gezicht nog voor me toen dit deel in het orkest klonk. Haydn beet op zijn lippen alsof hij zijn schaamte voor iets wilde verbergen, of alsof hij een geheim niet wilde laten doorschemeren. En op het moment dat het licht voor de eerste keer uitbrak, zou je kunnen zeggen dat de vonken uit de brandende ogen van de componist schoten. De betovering van de verraste Weners was zo groot dat het orkest minutenlang niet verder kon spelen

Eindelijk begon de muziek, en onmiddellijk werd het zo stil, nicht, dat je een muis had kunnen horen rennen, en als het publiek niet zo vaak had geapplaudisseerd, had je niet geweten dat er mensen in het theater waren. Maar, nicht, in mijn hele leven zal ik nooit weer zo'n mooi stuk muziek horen; en zelfs al had het drie uur langer geduurd, en zelfs al was het stank-en-zweetbad nog veel erger geweest, dan had ik dat niet erg gevonden. Ik had me met de beste wil van de wereld niet kunnen voorstellen dat menselijke longen en schapendarmen en kalfsvellen zulke wonderen voort konden brengen. [...] Ik ben nog nooit zo voldaan uit een theater gekomen, en ik heb die hele nacht gedroomd over de Schepping van de Wereld. “