Eén op de tien vrouwen loopt het risico borstkanker te krijgen. Ondanks het vreselijke woord is de prognose geen drama, zeker als je het geluk hebt dat het vroeg ontdekt wordt. Het blijft echter een lijdensweg zeker als er een amputatie en chemtherapie aan te pas komt. Enkele jaren geleden verbleef ik samen met Phara de Aguirre in Marokko: een intelligente, goedlachse vrouw die haar reportage met deskundigheid en empathie maakte. Kort daarna was zij aan de beurt. De volgende dagen kan je hier haar verhaal lezen. Phara had een borstamputatie. Meteen daarna volgde een borstreconstructie met eigen buikweefsel. Dan kreeg ze zes chemokuren voorgeschreven. Pendelend tussen haar warme thuis en het oncologisch dagcentrum; schreef ze voor Leven (33, januari 2007) wat er zoal in haar omging.
"Half oktober, halfweg de chemotherapie, al vier maanden leef ik op doktersritme. Van vijfde versnelling hebben ze mij in eerste versnelling gezet en om de drie weken moet ik een dag naar de pechstrook, het oncologisch dagcentrum. De beige pijlen volgen, was mij gezegd. Er kwam geen einde aan; ik bleef maar beige pijlen zien en volgen. Proper is dat, dacht ik. Dan heeft een mens kanker en dan steken ze je in een uithoek, het Molokai van het ziekenhuis. Ik had bijna Jef Vermassen gebeld. Intussen weet ik waarom het dagcentrum ligt waar het ligt. Er is een parkeerplaats vlakbij. De mannen van de slagboom weten dat. Even zwaaien met mijn afsprakenkaart of wijzen naar het sjaaltje op mijn hoofd en met een blik vol medeleven doen ze de slagboom open. Wie kanker heeft mag langs de achterdeur binnen. Hallo, chemo!
Ik schrok van het vele volk, die eerste keer. Ik wist dat mensen met kanker chemo krijgen, ik wist niet dat er zoveel mensen chemo krijgen. Mensen met borsten, zonder borsten, met haar, zonder haar, met kleur, zonder kleur, met partner, zonder partner. Ook in de wereld van de chemo heeft ons Heer van alles zijn getal. En voor sommigen is ons Heer niet echt genadig geweest. Een vrouw vertelt me dat ze twee weken tevoren haar man begraven heeft. Zeven maanden eerder was hij met vervroegd pensioen gegaan omdat zij borstkanker had. Ik wens haar veel sterkte en besef dat ik van geluk mag spreken. Ik besef ook hoe weinig ik wist tot voor kort. Het bestaan van chemotherapie was mij wel bekend, de details niet. Het hoe, waar en wanneer. Intussen heb ik het al ettelijke keren uitgelegd. Ik was duidelijk niet de enige chemo-analfabeet. Infuzen zijn het in mijn geval, met een cocktail van cytostatica, zeg maar vergif. Andere kankers, andere chemo, weet ik nu ook
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
