De Morgen publiceerde een artikel over de geweldige bijdrage die de Belgische kerk vorige eeuw leverde aan de moederkerk en aan de maatschappij. Prominente namen herinneren ons aan deze glorietijd: kardinaal Mercier, kardinaal Suenens, mgr. Lemaitre (de Big Bangtheorie), maar ook bvb. een monseigneur Van Nuffel (koormuziek), pater Schillebeeckx, ...
Het probleem van de huidige generatie pastoors werd al decennia geleden aangekondigd. De weinigen die er nog zijn (en bijkomen) hebben niet meer het intellectueel niveau dat vroeger gehaald werd: zij zijn geen bakens meer die maatschappelijk relevant zijn. Cultuurbarbaren zonder kennis van de klassieken, weinig aandacht voor schone kunsten, geringe of geen gevoel voor het muzikale erfgoed. Orgels worden verwaarloosd, koren dienen alleen nog maar om het aantal kerkgangers numeriek te versterken. Er wordt achter modeverschijnelen aangehold, zonder na te denken over de relevantie en duurzaamheid.
Maar de oude kwalen houden ze wel versterkt in stand: wereldvreemdheid, autoritair optreden, egoïstisch bezig zijn met hun eigen interesses. En pastoraal? Ze houden zich liever bezig met vergaderen dan de werken van barmhartigheid te beoefenen. Het aantal uren dat zij zich aan persoonlijk gebed wijden is schrikwekkend gedaald. Zo kan je natuurlijk nooit de crisis oplossen. Tenzij ze onverhoopt de deugd van de nederigheid ontdekken.
En toch blijf ik katholiek, ondanks ...
Reacties op bericht (1)
10-05-2011
GELOVEN OF NIET
En ik blijf ook katholiek,ondanks alles.Misschien wel uit egoïsme. Want geloven helpt mij makkelijker tegenslagen of tegenslagjes te verwerken. Het leven wordt er minder schraal door, als men iets heeft om in te geloven en om er zich aan vast te houden of naar uit te kijken. Misschien kunnen we ook dat een vorm van cultuur noemen. Ik sta nog steeds perplex als ik zie hoe een mens,dier of plant ontstaat.Hoe een immens en niet te vatten heelal zo geordend is. Ik ga ver mee in de evolutie-theorie en de big bang-theorie.Maar ooit komt men op een punt waar zelfs wetenschappers geen antwoord meer weten. Maurice
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
