Zittend in de stilte van je bureau, of een partituur doorspelend achter je piano, blijft het voor mij soms hinken op twee gedachten. Van de ene kant - en dat heb ik ook eventjes gezegd op de repetitie gisterenavond - ben ik fier op het koor dat sinds januari in drie en een halve maand tijd een heel nieuw programma voor Pasen heeft ingestudeerd, inclusief een complete mis en moeilijke polyfonie. Objectief bekeken bereiken amateurs (en dat is een eretitel, geen scheldwoord) hiermee uitstekende resultaten. Van de andere kant ben ik soms bang dat de koorleden het niet meer leuk zullen vinden dat er nu toch al een stuk of veertien repetities aan het zelfde gewerkt wordt. Ik vraag mij wel eens af of ze dit geen saaie bedoening vinden. Aan de opkomst kan ik het niet merken, en mijn buikgevoel komt misschien meer van het feit dat ikzelf natuurlijk na een paar keer muziek tot in zijn details op het zicht lees. Ik moet dat gewetensonderzoek eens doen op een bestuursvergadering, waar dan toch de vertegenwoordigers van het koor zitten. Ondertussen kijk ik vol vertrouwen naar de nakende paasviering.
Ik vind het zeker nog leuk en absoluut niet saai, integendeel zelfs. Hoe meer we aan het zelfde werken hoe meer ik ervan van buiten kan zingen. En dat kan toch aleeen maar voordelen hebben, (nog) meer aandacht voor dirigent en andere stemmen kan de kwaliteit alleen maar ten goede komen. En ik vind dat gewoon ook plezanter.
Ik ben Carlo (Carlo Claes), geboren op 20 september 1944. Als je goed telt weet je hoe oud / jong ik ben. Enkele jaren geleden gaf ik mijn job als resoc-coördinator van Waas en Dender op om met brugpensioen te gaan. Sindsdien kan ik mij aan mijn echte passie wijden: de koormuziek. Ik dirigeer twee koren: Fiori Musicali uit Sint-Niklaas en het Hanswijkkoor in Mechelen. Zo ontmoet ik iedere week een hoop fijne, lieve mensen. Maar hier is de wereld nog veel groter. Dus kom ik nu ook jou tegen.
