Onderweg zien we een man, op
stap met een hond aan de leiband. Een groot en vervaarlijk uitziend beest. Een
kleine jongen verschijnt even later om de hoek, en ook die krijgt de man met de
hond in het oog. Om één of andere reden, uit baldadigheid of uit paniek of
weet-ik-veel-waarom, grabbelt de jongen plots een hoop steentjes bijeen en
gooit die uit alle macht naar de hond toe. Waarop de hond zich los rukt en met
grommende tanden naar het jongetje toe stormt. Gelukkig is de man bij de
pinken, en hij kan zijn hond weer intomen vóór die de jongen echt te lijf kan gaan.
Ik vraag me af of u en ik op dezelfde manier naar dit schouwspel
zullen kijken. Of wij identiek hetzelfde zullen "zien"?
Misschien ziet u een gevaarlijke hond die een kleine jongen heeft
aangevallen en die blijkbaar een bedreiging is voor alle toevallige voorbijgangers.
En die dus beter zou afgemaakt worden eer het écht tot een dramatisch ongeluk
kan komen. Maar misschien zie ik vooral een pesterig jong dat duidelijk geen
opvoeding gehad heeft en een aanleg lijkt te hebben tot wreedheid jegens dieren,
en wellicht dan ook jegens mensen. En die dus dringend tot betere inzichten
moet gebracht worden.
We zijn allebei getuige geweest van exact hetzelfde voorval, maar de
kans is reëel dat we allebei iets anders "gezien"
hebben. Waarmee ik eigenlijk vooral wil aangeven dat "perceptie" iets heel persoonlijks is: wat we "zien", is hoe we onze waarneming interpreteren. Hoe onze hersenen en (vooral) onze "ziel" die observering interpreteren. En
vermoedelijk is wat we "zien" ook
sterk gekleurd door onze herinneringen, door vroegere ervaringen. (Waardoor het
in mijn hypothetisch verhaal, gezien mijn fobie voor gevaarlijke honden, waarschijnlijker
zou zijn dat ik diegene zal zijn die een verscheurend monster "ziet", eerder dan een geplaagd en
getergd dier...)
Deze bedenkingen kwamen in me op toen ik een item zag op VRTNWS over
een Trump-supporter en hoe zij aankeek tegen het onverwachte nieuws dat Donald
Trump door "het virus" besmet is
geraakt. De jongedame in kwestie heeft exact hetzelfde nieuws vernomen als u en
ik, maar zij heeft totaal iets anders "gezien".
Wij, de meeste Europeanen, zien Donald Trump als de baarlijke duivel
en een ramp voor Amerika en voor de wereld. Ik heb hem onlangs nóg maar eens als "eenpsychopaat" omschreven. En het is voor ons erg moeilijk te vatten
dat hij bij veel Amerikanen immens populair is. Gemakshalve noemen we die
Amerikanen dan maar "dom". Maar zó
simpel ligt het niet. Het is allemaal een kwestie van "perceptie". En als die Amerikanen in Donald Trump een "groots" man zien, iemand die hard werkt
voor zijn land en zijn volk, iemand die mee leeft mét de mensen, iemand die het
leed van de mensen met hen deelt (nu zéker, want hij heeft de ziekte ook gehad),
dan is dat niet omdat ze "dom" zijn,
maar wél omdat zij dat effectief zo "zien".
Als zij géén graten gezien hebben in de manier waarop Donald Trump het eerste "debat" met Joe Biden gevoerd heeft, dan
is dat niet omdat zij blind zijn of te stom om de waarheid te erkennen, maar
wél omdat zij een andere waarheid
gezien hebben dan wij.
Nee, ik ben niet opeens Trump-supporter geworden. Mijn visie op deze
psychopaat die bereid is de hele wereldorde overhoop te gooien voor zijn eigen
machtshonger, is niet veranderd.
Maar misschien moeten we met z'n allen toch nederig genoeg zijn om te
erkennen dat onze eigen visie niet noodzakelijk de enige "ware" is. Dat onze eigen "waarheid"
niet noodzakelijk de enige waarheid
is.
Dat geldt voor onze visie op Donald Trump, maar dat geldt eigenlijk
voor alles. Niemand van ons heeft de
waarheid in pacht. Niemand van ons heeft per definitie "gelijk". Niemand van ons heeft het recht om onze mening aan een
ander op te dringen.
Ook, en zélfs, niet als het gaat over Donald Trump die mijn "verdraagzaamheid" totaal niet deelt. Die
alléén zijn eigen waarheid erkent en die altijd gelijk heeft. En die het woord "nederigheid" vermoedelijk zelfs niet
eens kent.
Ik heb altijd veel sympathie gehad voor Frank Vandenbroucke. De
politicus. Niet de veel te vroeg gestorven wielergod.
Ik herinner me nog als was het gisteren hoe hij met oprechte
verontwaardiging kennis moest nemen van de corruptie-affaire waarbij zijn
partij betrokken was, en hoe hij in een vlaag van rechtgeaarde woede het geld
liet verbranden.
(Voor de jongere lezers: de socialistische partijen PS én SP hadden
van de Italiaanse firma Agusta in 1988 véél geld ontvangen om haar helikopters
aan ons leger te kunnen smeren. Frank Vandenbroucke is in 1989 voorzitter
geworden van de SP, maar hij bleek niet op de hoogte van die corrupte deal. Pas
nadien is hij dat te weten gekomen, en toen heeft hij opdracht gegeven om de 5
miljoen frank die in een kluis bewaard werden, te verbranden. Waarna hij in
1994, toen de hele affaire aan het licht kwam, ontslag heeft moeten nemen als
Minister van Buitenlandse Zaken.)
Ondanks mijn sympathie voor de man heb ik toch mijn twijfels over zijn
inzichten in de corona-epidemie in ons land, en meer in het bijzonder over de
manier waarop hij de cijfers bekijkt. Of dan toch voorstelt.
"Wilt u dat ik u de waarheid
vertel of praatjes?" riposteerde hij tegen een kritische journalist. En
daarmee doelde hij op een nakende "implosie"
van onze ziekenhuizen.
Sta me toe nog maar eens terug te kijken op de eerste golf. Toen lagen
er op het piekmoment 6012 Covid-patiënten in onze ziekenhuizen, waarvan 1285 in
de afdeling Intensieve Zorgen. En onze ziekenhuizen konden dat goed aan, in
tegenstelling tot de prutsers in ander landen, waar wij een beetje meewarig op
neer keken. Bij ons géén instorting van de gezondheidszorg, geen
paniektoestanden, geen onhoudbare situaties.
Op dit moment (25 oktober) liggen er 4401 patiënten in de
ziekenhuizen, waarvan 708 op Intensive Care. (De maximale capaciteit voor
Intensieve Zorgen bedraagt op 2000 bedden.) Hoe komt onze minister er dan bij om te
spreken over een nakende "implosie van
onze ziekenhuizen"? Het is duidelijk dat de situatie ernstig is, en nog
erger zal worden. Ondanks de wekelijkse opeenvolging van een resem
verstrengingen, die al bij héél weinig effect lijken te sorteren (en waarvan
het nut bijgevolg twijfelachtig is). Maar is het écht nodig om een paniekgolf
over onze gezondheidszorg te laten neerdalen? We zijn nog altijd maar iets
boven de helft van de ergste piek in de eerste golf, als het gaat over
intensieve zorgen. Is het dan niet een beetje prematuur om nu al te waarschuwen
voor een "implosie"? Of was het
gewoon de bedoeling van onze minister om ons alert te houden en onze motivatie
op peil te houden?
Zal ik de minister anders eens een voorbeeld geven van "praatjes"? Men heeft onlangs beslist om
alléén nog mensen te testen die Covid-symptomen vertonen, en die dus met grote
waarschijnlijkheid besmet zijn. En nu worden paniekerige boodschappen de wereld
ingestuurd omdat de "positiviteitsratio"
in ons land alarmerend hoog ligt. Wat had men dan verwacht? Uiteraard testen nu heel veel mensen positief. Wat is de
toegevoegde waarde van zo'n mededeling? Het is niets méér dan "een praatje"...
Als het gaat over het hoge aantal patiënten op Intensive Care, dan heb
ik toch ook nog de vraag: "Wie ligt er
eigenlijk allemaal op Intensieve Zorgen?" Zijn dat allemaal doodzieke
patiënten die, per definitie, héél intensieve zorgen nodig hebben? Als de
IC-afdelingen nu al overvol zitten en dreigen te "imploderen", moeten we er dan niet hard over waken dat de schaarse
plaatsen goed benut worden?
Het antwoord op mijn vraag kreeg ik in het bericht dat onze Minister van
Buitenlandse Zaken Sophie Wilmès op de afdeling Intensieve Zorgen opgenomen was
met Covid, maar "louter ter observatie".
Ik dacht eerst dat ik het verkeerd begrepen had. Toen het eerste bericht over
haar opname in het ziekenhuis kwam, dacht ik onmiddellijk aan de zware periode
die Boris Johnson naar eigen zeggen had doorgemaakt. Maar niet dus: alléén maar "ter observatie", niet omdat Sophie
er erg aan toe was.
Ik had de telefoon al in de hand om naar Donald te bellen met het
verzoek zijn wondercocktail op te sturen voor onze ex-premier, maar ik heb weer
dichtgelegd toen de ware toedracht duidelijk werd. Ik zou daar schoon staan
blinken hebben als Donald mij gevraagd had of het met Sophie echt zó slecht
ging dat ze zijn mirakel-medicijnen nodig had? Al zou het haar hoe dan ook wel
goed gedaan hebben, denk ik: met de klap twintig jaar jonger!
Maar goed: de bevolking moet alert blijven, en zich bewust zijn van de
dramatische ernst van de situatie. En dus krijgen we "de waarheid": een dagelijkse update van de cijfers.
Ik heb het eerder al eens gevraagd: "Waar blijft de dagelijkse update van de cijfers over (bijvoorbeeld)
zelfmoordpogingen in ons land? Of over kankerpatiënten?" Moeten we ons daar
dan geen zorgen over maken? Zijn die cijfers niet dramatisch genoeg? Zijn die
mensen minder belangrijk dan Covid-zieken? Moet Frank daar niet af en toe eens de waarheid over vertellen?
Zal ik alvast een voorzet geven? In 2018 waren er gemiddeld 28
zelfmoordpogingen per dag in ons
land, en de situatie is er dit jaar zéker niet op verbeterd. Dat is het hoogste
aantal in heel Europa! Moet de bevolking hier niet attent op gemaakt worden?
Zijn er daar geen maatregelen nodig om het cijfer terug te dringen en de curve
om te buigen?
Dokter Zach Bush is een vurige voorvechter van de "anti-vaccinatie" beweging. Dat is een
groep mensen verzameld rond Del Bigtree,
een soort "influencer", die op een
dag een artikel gelezen had waarin ene dokter Andrew Wakefield beweerde dat de
verplichte vaccins (tegen mazelen bijvoorbeeld) autisme zouden veroorzaken. De
heer Wakefield is ondertussen als arts geschorst, nadat gebleken was dat zijn
beweringen frauduleus waren en gebaseerd op vervalste onderzoeksresultaten.
Maar Del Bigtree bleef overtuigd en richtte de ICON-groep op (International Consent Action Network).
Zijn voornaamste boodschap is dat de officiële instanties de waarheid omtrent
die vaccins en hun bijwerkingen proberen te verbergen. Eigenlijk heeft hij daar
geen enkel steekhoudend bewijs voor, maar dat hoeft ook niet: hij hoeft enkel
te beweren dat ook die bewijzen door de voorstanders van vaccinatie achter
gehouden worden. En die "voorstanders",
dat zijn dan de farma-reuzen die onfatsoenlijk veel geld verdienen aan die
vaccins.
Het is in diezelfde denkwijze dat hij ook de hele Covid-pandemie
ontkent en minimaliseert. Volgens Del Bigtree was dat alles één groot complot
van de farma-industrie, en hadden die zélf het virus in hun labo's gecreëerd.
Hij was bijgevolg tegen het gebruik van mondmaskers en raadde zijn volgers
zelfs aan zich te laten besmetten. Waarop onder andere YouTube zijn video's
geschrapt heeft.
Hij werd daarin later trouwens expliciet tegengesproken door zijn
medestander dokter Zach Bush, die aanvoerde dat dit virus heel zeker volkomen
natuurlijk van aard is. Want, zo redeneert Dokter Bush, als dit een kunstmatig
virus is, dan heeft de maker ervan maar pover werk afgeleverd, gezien de
beperkte impact en dodelijkheid van dit corona-virus. (Vergeet niet dat dokter
Bush een Covid-ontkenner is, en er van overtuigd is dat Covid-19 zélf heel
weinig slachtoffers gemaakt heeft.)
De kracht van Del Bigtree is dat hij altijd wint bij zijn aanhangers
en believers. Op exact dezelfde
manier als Donald Trump, trouwens.
Als je hem de vrije tribune geeft, dan verkondigt hij zijn
boodschappen aan al wie wil horen. En heel veel mensen zullen hem geloven. Willen hem geloven omdat hij "antwoorden" geeft. Dat die "antwoorden" dikwijls nergens op gesteund
zijn, en er dikwijls geen enkel bewijs voor geleverd wordt, heeft geen belang.
De mensen willen gewoon antwoorden in deze onzekere en bange tijden. En omdat
ze die van de overheden of verantwoordelijken niet krijgen, accepteren ze elk
antwoord dat er wél komt. En al zeker als dat antwoord "een schuldige" aanwijst voor de miserie die over ons gekomen is.
Donald Trump gebruikt die techniek ook voortdurend: hij zorgt voor antwoorden,
en hij zorgt voor "schuldigen". Bij
Del Bigtree zijn de grote farma-bedrijven en de regeringen de ideale
schuldigen.
En als je hem het zwijgen oplegt, dan kan hij argumenteren dat het
precies die vijanden zijn die hem de mond willen snoeren "omdat ze bang zijn voor de waarheid". Zo kon hij triomferen bij de
mededeling dat Facebook en Instagram zijn video's verwijderd hebben 'wegens valse informatie'. Net zoals ook
Donald Trump tekeer kan gaan als Twitter nog eens een tweet van hem verwijdert
omdat die er echt wel "over" is.
Het moet gezegd: zijn team beschikt over uitgekiende
communicatiespecialisten. En héél veel mensen volgen de boodschappen met blind
vertrouwen.
De gevolgen zijn helaas catastrofaal: de infectieziektes die we
stilaan onder controle dachten te hebben, zijn overal weer in opmars.
De mazelen bijvoorbeeld waren, dankzij systematische vaccinatie, in
het begin van deze eeuw zo goed als uitgeroeid. In ieder geval in de Westerse
wereld. In de ontwikkelingslanden, waar de vaccinatiegraad om diverse redenen
(oorlogstoestanden, populaties die niet konden bereikt worden, armoede en onwetendheid)
veel lager was, is de ziekte helaas nooit uitgeroeid. In Congo waren er in 2019
zelfs méér dan 4500 sterfgevallen door de mazelen, en in Samoa was er eind 2019
ook een uitbraak waarbij 3000 mensen besmet geraakt zijn op een bevolking van
200.000. Het gaat dan ook om een héél erg besmettelijk ziekte: het reproductiegetal (de fameuze R0-waarde)
ligt tussen 16 en 18. (Terwijl er bij Covid-19 algemene paniek gezaaid wordt
zodra dat reproductiegetal groter dan
1 wordt.)
Maar door campagnes zoals die van Del Bigtree is de vaccinatiegraad
ook in de Westerse wereld sterk gedaald, de voorbije jaren. En de ziekte duikt
meteen ook bij ons weer meer en meer op. En al is het virus op zich zelden
dodelijk bij mensen die in goede gezondheid zijn, het vernietigt wél ons
immuunsysteem gedurende meerdere maanden, zelfs na genezing, zodat de kans op
een dodelijke infectie nadien véél groter wordt.
Ik ben niet bepaald overtuigd van het nut en de voordelen van een
vaccin tegen Covid, omdat het maar gedeeltelijk werkzaam zal zijn, en maar een
tijdelijk effect zal hebben. Maar ik ben, en blijf, wél voorstander van een
vaccin dat een besmettelijke ziekte, zoals Polio of de Pokken, volledig uit de
wereld kan helpen.
Niet iedereen is mee in het paniekverhaal over de Covid-pandemie. Zij
die niet helemaal geloven in "de ernst
van de situatie" worden weggezet als "ontkenners".
Hen wordt verweten "geen teamspelers"
te zijn. Maar hoe kunnen wij, gewone mensen, zeker zijn wat nu "de waarheid" is
en wat niet? Als zelfs de wetenschappers en de medici het onderling oneens
zijn. Neem nu professor Jean-Luc Gala, infectioloog, diensthoofd van het
Saint-Luc ziekenhuis in Brussel. Die houdt vol dat de toestand "minder erg is dan men laat uitschijnen"
en hij noemt mensen als Marc Van Ranst "paniekzaaiers".
Waarna hij meteen "een deel van het
probleem" genoemd werd. De man is nochtans geen leek op dat gebied, denk ik
zo. Hoe kan ik dan weten dat hij het fout heeft, en dat Erika Vlieghe gelijk
heeft?
Let wel: niemand ontkent dat Covid bestaat, niemand ontkent dat het
virus er is. De vraag is alléén: "Is de
toestand echt zó ernstig als beweerd wordt? Is de omvang van deze epidemie
inderdaad een grotere ramp voor de mensheid dan al het andere wat de wereld
overkomt? Is het logisch dat dit nieuws nu al zowat 10 maanden lang de media
overheerst?"
Ik weet het niet.
Biostatisticus Geert Molenberghs trekt aan de
alarmbel omdat zeker 1 procent, en in werkelijkheid misschien wel 3 à 5 procent
van de Belgen besmet zijn met het virus. Ik neem aan dat dit wel kan kloppen,
maar opnieuw: "Is dat een ramp van
ongeziene omvang?" Vergeet niet dat bij Influenza de besmettingsgraad
tussen 5 en 10 procent ligt...
In deze blog-bijdrage wil ik een andere medicus aan het woord laten.
Ik ben géén fan van de man, zoals uit mijn tekst wel zal blijken. Maar
hij maakt wél enkele bedenkingen waar over nagedacht mag worden.
Dokter Zach Bush heeft een indrukwekkende reeks diploma's op zijn
visitekaartje staan: interne geneeskunde, endocrinologie, geriatrie. En hij
heeft ondanks zijn jonge leeftijd al een rijk gevulde loopbaan achter de rug.
Het is dus niet de eerste de beste, en het is misschien niet zo stom om toch
eventjes na te denken over zijn beweringen.
Ik vermoed wel dat hij nu niet veel anders meer doet dan voordrachten
en spreekbeurten en interviews geven. Wellicht tegen een substantieel
honorarium.
Dokter Bush is een veelgevraagde spreker. Omdat hij het bijzonder goed
kan zeggen. En (vooral) omwille van zijn uitgesproken (en meestal
controversiële) standpunten. De dokter is namelijk een overtuigd "Covid-19 ontkenner".
Zo argumenteert dokter Bush dat het aantal sterfgevallen te wijten aan
Covid-19 sterk overdreven is, en dat het in de meeste gevallen gewoon gaat om
één of andere vorm van een longontsteking. Hij verwijst daarbij onder andere
ook naar een piek in sterftecijfers door longproblemen in 2017. Toevallig was
2017 een héél zwaar griepseizoen, maar het is toen bij niemand opgekomen om al
die sterfgevallen aan het Influenza-virus toe te wijzen zoals nu systematisch
bij Covid-19 wél gedaan wordt. De diepere oorzaak van die vele zware
longziektes ligt volgens dokter Bush voor een groot deel aan de luchtvervuiling
waar we allemaal ziek door worden. Een bewijs hiervoor ziet hij ook in de
gebeurtenissen in Wuhan: het aantal "Covid"-zieken is pijlsnel gedaald toen Wuhan in lockdown gegaan is, en dat was volgens
dokter Bush volledig te danken aan de verbeterde luchtkwaliteit zodra het leven
er tot stilstand kwam. (Terloops: dat er inderdaad een verband bestaat tussen
de mate van luchtvervuiling en de ernst van het ziekteverloop van
Covid-patiënten staat onomstotelijk vast.)
De dokter voorspelt trouwens ook dat de Covid-pandemie hoe dan ook
tegen volgende zomer zal uitgedoofd zijn. Dat is immers ook hoe het met de
verwante corona-virussen SARS en MERS gegaan is. Het fameuze vaccin komt dus,
volgens de dokter, sowieso te laat om nog enig nut te hebben.
Ik moet erkennen: de dokter heeft hier en daar wel degelijk een punt.
In diezelfde logica is het trouwens tekenend, en zelfs een beetje "grappig", dat met de hittegolf die we
bij ons in augustus gekend hebben, opeens grote ophef ontstaan was over de "forse stijging" van het aantal
sterfgevallen bij ouderen. Dat is al altijd zo geweest: tijdens élke hittegolf
is er een grote oversterfte bij de ouderen. Maar nu opeens werd dat aan
Covid-19 gelinkt. Zoals eigenlijk al de hele tijd gebeurd is met alle
sterfgevallen in de woonzorgcentra.
Volgens dokter Bush gaat het ook totaal niet om "een nieuw virus". Volgens hem is dit gewoon één van de miljarden
virussen die in onze omgeving, en ook in ons lichaam, aanwezig zijn: die
virussen maken gewoon deel uit van ons "microbioom" of onze "microflora".
En ook hier heeft hij wellicht een punt.
Dat er nu meer en meer zieken zijn door die virussen, komt volgens
dokter Bush doordat ons "microbioom"
niet meer in evenwicht is: de "biodiversiteit"
is ook bij de mens volledig om zeep. Net zoals dat in de natuur het geval is. En
één van de oorzaken van dat verlies aan "biodiversiteit"
in ons microbioom, zouden de (verplichte) vaccinaties zijn die de virussen in
ons lichaam kapot maken.
Door het kapot maken van de biodiversiteit in de natuur, zijn wij
volgens dokter Bush trouwens hard bezig met de "Zesde
Extinctie". (Herinner u een eerder stukje waarin ik al verteld heb over de "vijf massa-extincties" die de aarde
in de voorbije 500 miljoen jaren getroffen hebben.)
Maar geen nood: de dokter heeft een voedingssupplement ontwikkeld dat
ons weer helemaal gezond zal maken. Hij heeft zelfs een aparte formule voor
kinderen, én voor onze hond. Als we dat supplement kopen, voor de democratische
prijs van 69,95 dollar voor een fles waar we twee maanden mee voort kunnen, dan
kan ons niets overkomen. Want het hoofdingrediënt "Terrahydrite" herstelt de werking van onze ingewanden, versterkt
onze hersenfuncties, beschermt ons tegen allergenen en giftige stoffen, en
ondersteunt ons microbioom en ons immuunsysteem. De versie voor ons huisdier
kost maar 49,95 dollar.
Ik moet eerlijk toegeven: ik ben behoorlijk onder de indruk van de
argumentatie van dokter Zach Bush. Zijn zienswijze stemt in elk geval tot
nadenken. Ook al geloof ik niet al te erg in de heilzame werking van zijn voedingssupplement...
Sta mij toe u even mee te nemen terug in de tijd, naar vrijdag 9
oktober.
De nieuwe regering was nog maar pas goed en wel gestart, en daar waren
ze al met doortastende maatregelen tegen de corona-epidemie. Want de cijfers gingen
de slechte kant op, en er moest "nu"
opgetreden worden. En dus kwamen er een aantal beperkingen en verstrengingen
die ervoor zouden zorgen dat de cijfers weer gingen zakken. Maar we moesten
wel bedenken: het effect zouden we pas na een 10-tal dagen gaan merken.
We zijn vandaag 22 oktober, en van een positieve evolutie in de
cijfers is nog niets te zien. Wel integendeel, zo lijkt het wel. Veel hebben
die verstrengingen van 9 oktober dus niet uitgehaald.
We spoelen een week verder vooruit, naar vrijdag 16 oktober.
De cijfers schoten verder de hoogte in, alsmaar sneller. En de
regering besloot (opnieuw) in te grijpen.
"Ja maar," zei een alerte
journalist, "moeten we niet eerst zien of
de vorige maatregelen een impact zullen hebben? Die zijn pas een week geleden
ingegaan, en we weten dat het effect ervan pas binnen drie tot vijf dagen
zichtbaar zal zijn."
Een terechte opmerking: we mochten ervan uit gaan dat de experten de
richtlijnen van 9 oktober goed doordacht hadden, en dat die dus na tien tot
veertien dagen hun doeltreffendheid zouden bewijzen. Waarom dan na een week al
nieuwe richtlijnen, nog strenger dan de vorige?
"We kunnen niet meer wachten."
zei onze minister van Volksgezondheid. "Want
we hebben te maken met een tsunami."
En dus was 16 oktober de start van "Niveau 4".
Okee dan. We moesten dus nog even doorbijten, en binnen de tien à
veertien dagen zou het keerpunt komen. Het bemoedigende resultaat van onze
gezamenlijke inspanningen. Dus vanaf 26 oktober. En eigenlijk al eerder, want
ook de maatregelen van 9 oktober moeten toch tot iets gediend hebben. Of niet?
Vanaf ten laatste 23 oktober moeten die een rol gaan spelen. Dat kan niet
anders. En vanaf 26 oktober of ten laatste 30 oktober hebben we het virus bij
zijn nekvel. Zo veel is wel zeker.
Helaas... Komt daar biostatisticus Kurt Barbé met statistische modellen,
die zeggen dat we "vanaf 1 november een kentering
zullen zien", maar dan in de zin van: "De
cijfers zullen nog altijd stijgen, maar minder snel."
Niks geen "virus bij zijn nekvel".
Niks geen ombuiging van de curve. Niks geen positieve evolutie door onze
inspanningen. Het zal nog altijd stijgen, maar "minder
snel". En wanneer begint het dan wél te zakken? Geen mens die het weet. Het
zou kunnen dat we "op een plateau"
uitkomen.
En dus moeten we dan maar in "Niveau
4" blijven, zeker? Vergeet Kerstmis alvast, en vergeet Oudejaarsavond ook
maar. Misschien gaan we dan toch Pasen mogen vieren? Met een mondmasker op in de
tuin Paaseieren rapen... Zalig!
Ondertussen slaat de paniek, minder dan 5 dagen na de vorige
verstrenging, alweer toe bij onze leiders: "We
moeten de maatregelen dringend verstrengen!" Er is zélfs al sprake van een
nieuwe lockdown. Want er is niets dat op enige échte verbetering wijst.
Ik heb het eerder al eens gevraagd: "Hoe zeker zijn we dat dit de juiste aanpak is, en dat dit het gewenste
resultaat zal opleveren?" Ik blijf erbij dat we het anders moe(s)ten
aanpakken: iedereen opsporen die besmet is, en die in quarantaine zetten, en
ook iedereen opsporen die mogelijk besmet is na contact met een Covid-patiënt. "Testen en opvolgen", dat is volgens
mij de enige manier. Zoals we nu bezig zijn, blijven we achter de feiten, en achter het virus, aan hollen.
En wat gaan we nu doen, dacht u? Minder
testen.
"Deteststrategie wordt aangepast." Alléén diegenen die symptomen
hebben, zullen nog getest worden. Wat bijzonder nuttig is, want dat zijn die
mensen van wie men al wéét dat ze ziek zijn. Die hoeven dus niet meer getest te
worden om dat te achterhalen. Maar toch zijn het precies zij die getest zullen
worden, en alléén zij. De rest niet meer. Covid-patiënten die geen symptomen
hebben, worden niet meer getest, en we zullen ze dus ook niet meer opsporen. We
zullen vanaf nu helemaal blind varen.
Maar... het aantal "geregistreerde
besmettingen", gedetecteerd door een test, zal (uiteraard) wel vanzelf
dalen. En dat vanaf 22 oktober of daaromtrent. Zonder enige inspanning. Als dát
geen goed nieuws is!
Het nadeel aan die nieuwe teststrategie, waarbij alléén nog zieke
mensen getest worden, is wel dat het percentage positieve testen sterk de
hoogte in schiet. Wat dan weer de algemene paniek aanzwengelt. En dus de nood
aan strengere maatregelen verhoogt.
In deze dwaze corona-tijden zal het allemaal nét iets anders zijn dan
vroeger, nét iets minder leuk of spannend, maar binnenkort is het toch weer zo
ver: de periode van Sint-Maarten en Sinterklaas. En zélfs van de Kerstman. Want
de Kerstman wacht niet meer tot de beide Sinten het land uit zijn vooraleer
zijn intrede te doen, zoals vroeger wel het geval was. Het is een beetje
symptomatisch voor de moderne samenleving: geduld bestaat niet meer, en
iedereen loopt iedereen voor de voeten als er te profiteren valt.
Maar voor Sinterklaas worden het erg moeilijke tijden! Want terwijl
Sint-Maarten met rust gelaten wordt, en de Kerstman ongestoord mag blijven
profiteren van de hulp van zijn "elfjes",
moet Sinterklaas het vanaf dit jaar alléén zien te klaren.
Het is duidelijk dat er hier sprake is van oneerlijke concurrentie. Want
de Kerstman, die mag ongehinderd blijven werken met een heel leger van wezens
die overduidelijk behoren tot een onbeschermde minderheid. Uit alle kerstfilms
blijkt trouwens dat in zijn ateliers dikwijls sprake is van slavenarbeid, zélfs
van kinderarbeid, en tóch is er niemand die daar een opmerking over maakt.
Niemand komt voor die uitgebuite wezentjes op straat, niemand protesteert tegen
dat soort wantoestanden. Ik heb nog nooit iemand horen roepen: "Elf lifes matter!" Maar Sinterklaas, die
heeft het wél vlaggen: zijn assistenten worden overal geweerd en verbannen. En
dus moet hij het vanaf dit jaar allemaal alléén doen. Echt verantwoord vind ik
dat niet, zeker niet op zijn leeftijd. Waar blijven de steuncomité's die hulp
vragen voor oude mensen als Sinterklaas? Oudere mensen die de gerechtigde
pensioenleeftijd al lang voorbij zijn, maar die tóch nog altijd zo hard moeten
zwoegen (zoals de meeste zelfstandigen) en zo'n gevaarlijk werk (over daken
klimmen en zo) moeten uitvoeren?
Het moge duidelijk zijn: de protestacties zijn bijzonder "selectief", en Sinterklaas wordt héél expliciet
geviseerd. Ik heb er geen idee van wat de man zou misdaan hebben, of waar hij
die onrechtvaardige behandeling aan zou verdiend hebben. Maar het ligt
natuurlijk wél in de lijn van de hele "Black
lives matter" beweging: die is in alle opzichten erg selectief, en de
verontwaardiging komt alléén boven als dat in het kraam van de protestanten
past. Alles wat hun argumentaties onderuit zou kunnen halen, wordt vakkundig
verzwegen of geminimaliseerd. Met de steun van de media, trouwens.
Als Sinterklaas deze moeilijke en zware tijden moet overleven, dan zal
de regering toch met steunmaatregelen over de brug moeten komen. De
sinterklaas-sector is op sterven na dood, en als er geen ondersteuning komt van
de federale en regionale regeringen, dan betekent dat wellicht het einde.
Vandaar deze dringende oproep vanuit de sector om voldoende budgetten uit te
trekken zodat deze belangrijke economische branche, die al eeuwenlang deel
uitmaakt van onze tradities, alsnog kan overleven.
Maar misschien kan corona,
vreemd genoeg, wel de redding betekenen. Want vanaf nu moeten de sinten en hun
assistenten altijd met neusmondmasker op pad. Als alle assistenten met een gezichtsbedekking
in het openbaar moeten verschijnen, dan kan niemand nog het onderscheid maken
tussen een zwarte of een andere piet. En dan is er eigenlijk geen enkele reden
meer voor de Zwarte Pieten om zich te laten verbannen: er is toch niemand die
het zal merken. Ik heb er dus goede hoop op dat Sinterklaas creatief genoeg zal
zijn om al zijn assistenten met gezichtsbedekking mee op pad te sturen.
Wie had ooit gedacht dat corona onze Zwarte Pieten zou kunnen redden...
Het nieuwe, achttiende, seizoen van "De slimste Mens" is weer gestart.
"De slimste Mens ter Wereld":
een quiz waarin onze BV's (in dit geval: "Bekende
Vlamingen" en niet "Bekende Virologen")
hun kennis, of het gebrek daaraan, komen etaleren. Ik heb wel al een paar jaar
de indruk dat de spoeling erg dun geworden is. De BV's die écht nog iets te
betekenen hadden, die iets gepresteerd hadden of die bijzonder talentvol zijn,
die zijn ondertussen allemaal opgebruikt. Zo heel veel lopen er nu ook niet
rond in Vlaanderen. En dus moet het programma het nu doen met "het overschot", zeg maar "pseudo BV's".
Er zijn nog altijd enkele "gevestigde
waarden" present, mensen die écht wel iets te vertellen hebben. Zoals een
journaliste van de VRT die gespecialiseerd is in justitie, of een regisseur van
populaire films, of een VRT-reporter die onder andere gespecialiseerd is
in de luchtvaartproblematiek. Maar we moeten het vooral stellen met "would be" BV's: jonge mannen of vrouwen
die hopen dat hun deelname aan de quiz hen zal lanceren in een carrière als stand-up comedian of als acteur/actrice.
Of ook "dochters van", die geen
andere verdienste of bekendheid verworven hebben dan dit: dat ze "dochter zijn van". Of een jongeman van
wie de voornaamste prestatie deze is dat hij, voorheen "zij", op zijn/haar achttiende een man geworden is (en niet door
soldaat te worden). Of een jonge politicus die zijn populariteit en die van
zijn partij op die manier hoopt op te vijzelen. Of een paar (ex-) voetballers
die nog maar eens komen aantonen dat het kopspel de hersenen beschadigt.
Ik ben altijd wel fan geweest van het programma, maar ik ben gestopt
met kijken toen het van de VRT naar Vier verhuisd is. Niet zozeer uit principe,
maar wel omdat ik die onderbrekingen voor de reclameblokken haat. Sedert een
paar jaar kijk ik toch weer, maar dan "uitgesteld":
ik neem het programma op met de digicorder, en we kijken de volgende dag. Op
die manier kan ik de reclameblokken grotendeels "doorspoelen".
Het moet zijn dat reclame op tv, in de loop van een programma of
tussen twee programma's in, wel degelijk loont, anders zouden we die overdaad
aan reclame niet moeten verduren. Maar bij mij werkt dat dus niet. Wel
integendeel: hoe meer een merk mij met reclame wil pushen en verleiden, hoe
groter mijn aversie of afkeer voor het product of voor het merk zal worden. Als
ik een reclame voor een product dan toch moet doorbijten op tv, dan is de kans
groot dat ik dit product zeker niet
zal aanschaffen.
Een nog grotere afkeer heb ik voor "telemarketing". Als één of andere firma mij absoluut wil overtuigen
om niet voor hen te kiezen, dan
moeten ze mij maar opbellen om mij voor hen te winnen. Zélfs al zou het objectief
een goede keuze zijn, dan nóg zal ik nooit kiezen voor iemand die mij via de
telefoon wil overhalen. Ik probeer die vriendelijke mensen altijd beleefd af te
wimpelen, want zij willen uiteindelijk ook alleen maar hun brood verdienen. Maar
ik heb het telkens erg moeilijk om mijn irritatie te verbergen.
Dat gaat dan meestal over een energieleverancier, die misschien wel
een gunstig tarief heeft, maar voor wie ik nooit zal kiezen als die mij aan de
telefoon lastig valt. Hetzelfde voor de netwerkproviders: ik ben er zeker van
dat er zijn die een véél beter en goedkoper aanbod hebben dan Telenet, waar ik
nu klant ben, maar als die mij bellen, dan mogen ze er op rekenen dat ik nooit
voor hen zal kiezen. Helemaal tureluurs word ik als die van de Knack mij voor
de zoveelste keer bellen nadat ik al een paar keer duidelijk heb laten verstaan
dat ik géén abonnement wil, en gevraagd heb om mij daar niet meer voor aan te
spreken. Vreemd genoeg zijn die van Test-Aankoop nog de ergste. Test-Aankoop,
de consumentenorganisatie die ons voor dat soort praktijken waarschuwt, doet
het evengoed zélf. En het toppunt is: ik bén al lid van Test-Aankoop, ik héb al
een abonnement op de hele rist aan tijdschriften die ze uitgeven, en tóch
bellen ze mij nog.
Er is eigenlijk maar één uitzondering. Als ze mij bellen in naam van
een goed doel, zoals 11.11.11, of Kom op tegen Kanker, of Plan International, of Handicap International, om mij te danken
voor mijn "gulle" bijdrage, en dan
langs de neus weg vragen of ik het zou zien zitten om mijn maandelijkse
storting een beetje te verhogen, dan geef ik altijd toe. Misschien wel omdat ze
zo sluw zijn om te beginnen met een complimentje en een woord van dank?
Ik ben toch benieuwd wie dit jaar "de
slimste mens" zal worden. Misschien wordt het wel Conner Rousseau? Dat hij
een echte "kuitenbijter" is, heeft
hij alvast al bewezen bij de laatste regeringsvorming.
Ik heb nog eens de definities van de mogelijke dreigingsniveaus
opgezocht, zoals opgesteld door het OCAD (Coördinatieorgaan
voor de Dreigingsanalyse):
- Niveau 1 of LAAG: de persoon, de groepering of de gebeurtenis die
het voorwerp uitmaakt van de analyse, is niet bedreigd.
- Niveau 2 of GEMIDDELD: de dreiging tegen de persoon, de groepering
of de gebeurtenis die het voorwerp uitmaakt van de analyse, is weinig waarschijnlijk.
- Niveau 3 of ERNSTIG: de dreiging tegen de persoon, de groepering
of de gebeurtenis die het voorwerp uitmaakt van de analyse, is mogelijk en waarschijnlijk.
- Niveau 4 of ZEER ERNSTIG: de dreiging tegen de persoon, de
groepering of de gebeurtenis die het voorwerp uitmaakt van de analyse, is ernstig en zeer nabij.
We zitten dus in niveau 4, want de dreiging is "ernstig en zeer nabij".
Niveau vier impliceert blijkbaar, onder andere, dat de horeca dicht moet. Er is nu
wel geen enkel sluitend bewijs dat het virus in een restaurant méér en sterker zou
verspreid worden, maar dat maakt niet zo veel uit. Cafés en restaurants moeten
dicht. Want het lijkt "aannemelijk"
dat daar de bron van clusters zou
kunnen zitten.
En telewerk wordt verplicht. Het is niet dat de mensen op het werk
zélf elkaar zó fel gaan besmetten, want daar wordt veilig afstand gehouden en
worden strikte protocollen gehanteerd. Maar dat maakt niet zo veel uit.
Telewerk wordt verplicht. Om de circulatie van personen te beperken en
overvolle trams en bussen te vermijden.
De cultuur- en sportsector mag wél blijven werken zoals nu, want die
hebben immers veilige protocollen uitgewerkt. Ik moet toegeven dat ik niet
helemaal mee ben. In de sport mag alles zoals voorheen, want er zijn
protocollen. Maar de protocollen in de horeca of op de werkvloer, die zijn
blijkbaar niet voldoende om op die manier verder te gaan. Ik weet het wel:
sportliefhebbers zijn van nature uiterst gedisciplineerde en beschaafde mensen;
die mogen uiteraard iets meer. Maar toch...
"Niveau 4" dus. Zéér tegen
de zin van de experten en beleidsmakers. Maar "het moet nu eenmaal". Om de stijging van de curves af te remmen, om
ervoor te zorgen dat de cijfers niet meer zo snel stijgen. De bedoeling, of de
hoop, is dat we hierdoor binnen dit en een maand in een lager niveau zullen
raken.
En dan? Dan mogen de maatregelen weer wat minder streng worden, neem
ik aan?
Dat hebben we eerder al eens meegemaakt, hee: als de cijfers zakken,
versoepelen de maatregelen. En zodra de maatregelen versoepelen, schieten de
cijfers opnieuw omhoog. Uiteraard. Want dan ziet het virus weer de kans om zich
rapper te verspreiden. Onze minister van Volksgezondheid heeft het zelf gezegd: "Dit virus heeft maar één doel: zo veel
mogelijk mensen ziek maken!"
En ja... als dat gebeurt, moeten we toch terug naar een hoger dreigingsniveau.
En de maatregelen moeten weer strenger. Enzovoort.
Kortom... Zoals ik al eerder heb aangehaald: dit is voor altijd. Dit
wordt het nieuwe normaal. We zitten
voor altijd gevangen in die barometer.
Ik ben best wel bereid om mijn inspanningen nog wat langer vol te
houden. Ik heb me al zeven maanden strikt aan alle richtlijnen gehouden, en als
daar nog een maand bij moet, dan moet het maar. Op voorwaarde dat dit tijdelijk
is, dat het inderdaad "maar voor even"
is, en dat we daarna mogen terugkeren naar "het
oude normaal". Maar dat is dus niet het geval: we zitten hier voor altijd
aan vast.
Onze enige hoop om ooit weer tot een min of meer normaal leven te
komen, is dus "het vaccin". Of anders
toch maar gewoon "door de zure appel heen bijten"
en hopen dat het niet al té erg zou worden.
Eén ding is wel zeker: door al die onheilstijdingen zal nu wel
ongeveer iedereen bereid zijn om zich te laten vaccineren. Ook de "non believers". Ondanks de vrees voor
nevenwerkingen. En tegen elke prijs. En die prijs, dat zou weleens kunnen
tegenvallen. Voor het medicijn "Remdesivir"
bijvoorbeeld, wat geen vaccin is, maar gewoon een virusremmer, zou een
behandeling om en bij 2000 euro kosten. (Terloops, de kostprijs voor fabricage van Remdesivir ligt
rond 10 euro per behandeling...) Dat geeft al een idee waar we ons mogen aan verwachten, zeker?
Gezien er de eerste jaren niet voldoende vaccin beschikbaar zal zijn
om iedereen in te enten, lijkt het erop dat alléén de welgestelde mensen naar
een normaal leven zullen terug kunnen, en dat wie onbemiddeld is, nog vele
jaren in "niveau 4" zal mogen
doorbrengen. Of anders gewoon de ziekte doormaken en hopen te overleven.
Ik weet niet of u tussen al die items over de "coronacrisis" op de site van VRTNWS ook dat verloren stukje gezien
hebt over de groeiende impact van "natuurrampen"?
Het zou best kunnen van niet. Want er zijn elke dag minstens 30
stukjes over de "Coronacrisis", maar
het was zoeken naar dat ene stukje over "Natuurrampen".
Enkel als je ver genoeg naar beneden scrolde, ónder de items over corona, en ná
de items over onze nieuwe regering, en ná de bijdragen over de Amerikaanse
verkiezingen, en ná het Regionaal nieuws, daar ergens kon je op 12 oktober een
verslag vinden over recente wetenschappelijke bevindingen omtrent "Natuurrampen". In het 7-uur journaal van
de VRT is dat op 12 oktober niet eens aan bod gekomen. Daarin ging het alléén
over Covid-19, en over het vreselijke noodlot dat de sportwereld getroffen had: "Code oranje!"
Zou het verhaal dan misschien niet belangrijk genoeg geweest zijn?
Gaat het misschien om een bagatel? Niet echt, denk ik zo. Want de boodschap van
die bijdrage was dat het aantal natuurrampen in de voorbije 20 jaar bijna verdubbeld
is. En dat zowat 4,2 miljard mensen
er door getroffen geweest zijn in die voorbije 20 jaar. En dat die natuurrampen
al minstens 1,2 miljoen dodelijke
slachtoffers gemaakt hebben. Géén "fait-divers",
dus. En tóch was dit amper enige aandacht waard in de media. En tóch gaat het
altijd over corona, en alléén maar over corona. Begrijpe wie kan...
Die "natuurrampen", dat zijn
onder andere stormen en overstromingen, bosbranden, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen,
en ook extreme droogte. Het "Bureau van
de Verenigde Naties voor rampenrisicovermindering (UNSDIR)" heeft 7348 van
die natuurrampen geteld in de periode 2000 tot 2020, terwijl dat er in de
periode 1980 tot 2000 "maar" 4212
geweest waren. De economische kost van die rampen wordt geschat op méér dan 2.500
miljard euro. En de "menselijke kost"
dus op minstens 1,2 miljoen levens.
Aardbevingen of vulkaanuitbarstingen zijn er altijd al geweest, en die
moeten we lijdzaam ondergaan. Al zou het natuurlijk ook helpen om niet te
bouwen in aardbevingsgevoelige gebieden. Jammer genoeg hebben veel mensen dikwijls
niet de mogelijkheid om een veilige omgeving te zoeken voor hun onderkomen.
Maar véél van die rampen heeft de mens natuurlijk aan zichzelf te
wijten: bosbranden zijn dikwijls aangestoken, en de toenemende frequentie van
stormen en overstromingen, maar ook van droogteperiodes, zijn het gevolg van de
klimaatverandering waar de mens wél een hand in heeft.
Alléén zijn de slachtoffers meestal niet diegenen die de rampen,
rechtstreeks of onrechtstreeks, veroorzaakt hebben. Het zijn niet de
brandstichters die have en goed verliezen door de bosbranden die soms niet te
stoppen lijken en op hun verwoestende pad alles verslinden. In Brazilië
bijvoorbeeld is de inheemse bevolking in het Amazone-woud het grootste
slachtoffer, maar het is de regering die de beschikbare vruchtbare
landbouwgrond op die manier wil uitbreiden. En het zijn niet diegenen die de
klimaatverandering veroorzaken die het slachtoffer zijn van stormen of
overstromingen of aanhoudende droogte. Heel dikwijls gaat het om mensen die
sowieso nauwelijks iets van CO2 produceren, mensen die sowieso zo goed als
niets hebben. Mensen die sowieso al in armoede en ontbering leven.
En meestal gaat het om mensen in landen ver van ons verwijderd, in het
arme zuiden. De meeste dodelijke slachtoffers vielen inderdaad in landen als Haïti,
Indonesië, Myanmar en ook in China.
Wat vermoedelijk meteen verklaart waarom er in onze media nauwelijks
aandacht voor is, terwijl de "code oranje"
in de sportwereld wél uitgebreid besproken werd...
Ik vermoed dat het liegen zo'n beetje bij de mens "ingebakken" zit. Iedereen liegt weleens
als dat hem/haar noodzakelijk of beter lijkt. Dat is al altijd zo geweest.
Zelfs Petrus, die tenslotte toch de eerste Paus van de Katholieke Kerk geworden
is, heeft gelogen in die nacht dat Jezus Christus door de Romeinen opgepakt
werd. Tot drie keer toe zelfs. Maar altijd was er toch dat morele besef dat
liegen verkeerd is, dat het niet okee is als je liegt. Na een leugen(tje)
knaagt het geweten altijd.
Dat is veranderd met Donald Trump. Donald Trump heeft de leugen tot "norm" verheven. Liegen is het "nieuwe normaal" geworden.
Geheimdoenerij rond de gezondheidstoestand van de "grote leider", dat was in vroeger tijden
een geliefkoosde en karakteristieke manier van doen bij de oude communistische
regimes zoals de Sovjet-Unie of Oost-Duitsland of China. Er hing altijd een
waas van twijfels rond de oude dictators van die landen: ofwel hulde men zich
in stilzwijgen, ofwel werden verzinsels de wereld ingestuurd. Niemand kon
achterhalen wat er in werkelijkheid aan de hand was. De bedoeling van die farce
was vooral te vermijden dat verontrustende berichten omtrent de gezondheid van
de "grote roerganger" zijn macht zouden
schaden of mensen misschien op het idee zouden kunnen brengen om een andere
leider te gaan zoeken of kiezen. Met de teloorgang van het communisme is die
kwalijke gewoonte zo goed als verdwenen. Noord-Korea is eigenlijk zowat het
enige land ter wereld waar die geheimdoenerij in stand gehouden wordt, uit
angst dat de bevolking dan toch op het idee zou kunnen komen om zich van onder
het communistisch juk te bevrijden als de "sterke
leidsman" er niet meer zou zijn.
Dat Donald Trump en zijn entourage zich nu ook aan dat soort "communicatie" bezondigen, geeft te
denken over de richting die het land dreigt uit te gaan. Ik kan me moeilijk
voorstellen dat de Amerikanen zélf gelukkig zijn met het idee dat hun land in
dezelfde categorie terecht komt als het gehate Noord-Korea.
Maar goed... de "officiële"
boodschap is deze: Donald Trump heeft Covid-19 gehad en hij is er, in een recordtijd,
van genezen.
Tussendoor, tijdens die enkele dagen van zijn verblijf in het militair
ziekenhuis, sprak iedereen iedereen tegen, en was de communicatie geen twee
dagen na elkaar consequent. Dat er dus gelogen werd, tegen de sterren op, dat
kon een dove zelfs horen. Zodat uiteindelijk niemand nog wist wat de waarheid
was en wat er nu werkelijk (al dan niet) met Donald scheelde. Waardoor alleman
aan het speculeren ging, en de wildste complottheorieën welig konden tieren. Ik
vermoed dat dit voor de president en zijn administratie best wel okee was.
Zolang niemand de waarheid had achterhaald, mochten de pers en de sociale media
om het even wat verkondigen. En dat Donald ondertussen weer in het centrum van
de belangstelling stond, was mooi meegenomen.
Wat er écht aan de hand is of geweest is, we zullen het nooit weten.
Heeft hij de ziekte gefaket om de aandacht van andere punten af te leiden,
en/of om er achteraf als grote triomfator genezen weer uit te komen? Of was/is
hij écht ziek? Is hij misschien opzettelijk besmet geweest door zijn
tegenstanders? En hoe ziek is hij (geweest)? Heeft hij er nauwelijks last van
gehad, zoals hij zelf beweert? Of is hij inderdaad héél ziek geweest waardoor
hij aan de zuurstof moest? En waardoor hij de medicatie nodig had die
voorbehouden was aan patiënten die er heel erg aan toe zijn? En is hij nu
inderdaad genezen, of houdt men gewoon zo lang mogelijk de schijn op, tot na de
verkiezingen? Niemand kan het zeggen, niemand zal het zeggen.
Maar dat de president van "het grootste
vrije land ter wereld" zijn toevlucht neemt tot truken van de oude
communistische dictators, is in elk geval een pijnlijke vaststelling. En het
schept bange verwachtingen over de manier waarop het land de komende vier jaar
misschien zal geregeerd worden. De omschrijving "dictatuur" begint zich stilaan op te dringen...
De uitleg zou natuurlijk ook veel "onschuldiger"
kunnen zijn. Namelijk dat Donald Trump nu eenmaal een pathologische leugenaar
is, en niet eens in staat om simpelweg de waarheid te vertellen. De man liegt
immers al vier jaar. Ik vermoed dat hij het onderscheid tussen waarheid en
fictie al lang niet meer kan maken. Fact-checkers hebben achterhaald dat hij
alléén al in de eerste 500 dagen van zijn presidentschap méér dan 3250 valse of
misleidende beweringen de wereld heeft ingestuurd.
Alle tekenen wijzen er inderdaad op dat Donald Trump lijdt aan "mythomanie": chronisch en dwangmatig
liegen. De symptomen van een pathologische leugenaar zijn onder andere: zijn leugens lijken geen duidelijk voordeel
op te leveren, zijn verhalen zijn meestal dramatisch en gedetailleerd, hij
schildert zichzelf meestal af als de held of het slachtoffer, hij lijkt zijn
leugens meestal zelf te geloven, hij is een snelle denker en erg creatief, hij
geeft zelden een antwoord op een specifieke vraag.
Hoewel het nu ook niet direct een geruststellende gedachte is dat het
machtigste land ter wereld geleid wordt door een mythomaan...
De tropische temperaturen die we midden september gekend hebben,
zouden volgens Bram en Frank onmiskenbaar wijzen op de klimaatverandering. Maar
als ik terugdenk aan de zomers van in mijn tienerjaren, midden de jaren zestig
tot begin de jaren zeventig van de vorige eeuw, dan herinner ik me eigenlijk
ook alléén maar "echte" warme en
zonnige zomers. En die begonnen in juni al.
Ik weet nog heel goed hoe zonnig die zomers wel waren, omdat wij in
juni elke dag op het aardbeienveld van ons vader bezig moesten zijn. Dat kwam
wel goed uit, omdat ik in juni examens had, en dus in de namiddag thuis was om
te studeren. En om ook te helpen met de aardbeienoogst. Aardbeien plukken, uren
aan een stuk, want het was een gigantisch stuk grond, en de rijen planten leken
zich oneindig ver uit te strekken. We hadden uiteraard veel te veel aardbeien
voor eigen gebruik, en dus mochten mijn broer en ik 's avonds op pad om
aardbeien te gaan verdelen aan familie, en aan buren van de familie. Tegen een
spotprijs die nauwelijks de kosten kon dekken. Elke avond reden wij,
zwaarbeladen met bakjes van 500g aardbeien, met de bromfiets de "Pauvre Leute" op en mochten wij daar de
liefhebbers van verse aardbeien bezoeken.
Ons vader was nochtans begonnen met enkele plantjes: een beetje
aardbeien voor thuis. Maar die enkele plantjes werden na een jaar al "enkele rijen", en het is geëindigd met
een groot voetbalveld. Op één of andere manier had ons vader de gave om dingen
te laten "vermenigvuldigen". Daar was
maar één probleem mee: hij kende geen limieten.
Zo is het ook gegaan met de aquariumvissen in huis. Het moet begonnen
zijn met één enkele bokaal met een goudvis, vermoed ik. Maar na een aantal
jaren stonden alle vensterbanken in huis vol met aquariums voor tropische
vissen. Het ene aquarium al groter dan het andere. Nee, Jezus Christus was heus
niet de enige die het mirakel van de "Vermenigvuldiging
der vissen" op zijn CV kon zetten. En hij maakte alles zélf, ons vader: de
aquariums, de zuurstofpompjes, de waterfilters, de verwarmingselementen. Hij
kon echt alles maken. Of in elkaar
steken, of herstellen.
Als hij nu nog zou geleefd hebben, dan waren ze gegarandeerd al van "Iedereen beroemd" langs geweest voor een
reportage. Of Martin Heylen zou zeker al aan de deur gestaan hebben. Wat zeg
ik: er zou al een reality-reeks over ons vader bestaan hebben. Want hij was
honderd keer interessanter dan de omhoog gevallen Pfaffs of de Planckaerts.
En hij moest absoluut altijd bezig blijven met een hobby waar hij zich
200 procent in "smeet", zonder
terughouding. En, zoals gezegd: zonder limieten.
Vandaar dat de aquariums zonder pardon moesten verdwijnen toen ons
moeder met geen mogelijkheid nog een kans zag om de ramen te wassen. Want de
vensterbanken stonden overvol. Dat was trouwens eerder al eens gebeurd na de "vermenigvuldiging" van de
Christusdoorns: ook bij die was het begonnen met één plantje aan het venster,
maar op één of andere manier zijn die zich gaan vermenigvuldigen. Tot alle vensterbanken
vol stonden en de tere witte gordijnen verstrikt raakten in een overvloed aan
scherpe doornen. Ook toen was het geduld van ons moeder uiteindelijk op
geraakt, en de Christusdoorns werden verbannen.
Later zijn er konijnen gekomen. Een paar beestjes om te beginnen, maar
ook dát is compleet uit de hand gelopen: minstens honderd waren het er op den
duur. En ook daar een volledige "doe-het-zelf"
onderneming: de hokken van de konijnen werden eigenhandig in elkaar getimmerd,
met restjes van houten bakken. Ook hier mochten wij, de kinderen, onze bijdrage
leveren: gras en klaver gaan snijden en plukken langs de weg, stro halen bij de
Boerenbond, de hokken dagelijks uitmesten. Maar de beloning was navenant: elke
week een heerlijk, pas geslacht, mals konijntje op tafel. Helaas is ook dat
avontuur vroegtijdig geëindigd: de stank van de mest van die overvloed aan
konijnen werd door de buren niet gewaardeerd. Exit de konijnen.
Toen hij wat ouder werd, koos ons vader een meer bezadigde hobby:
orchideeën. Eerst een paar plantjes. Maar ook daarbij kon hij zijn talent om te "vermenigvuldigen" niet verloochenen.
En al gauw stond de veranda helemaal vol met orchidee-planten. Waar ze wél samen
konden van genieten, ons vader en ons moeder. Van de schoonheid van de bloemen,
en van de heerlijke geuren.
Herinneringen aan ons vader: fijne herinneringen.
En ook herinneringen aan de mooie zomers die we toen al gekend hebben.
Láng voor iemand het begrip "klimaatverandering"
uitgevonden had...
In De Morgen van 13 oktober
2020 stond een merkwaardig artikeltje over de nakende presidentsverkiezingen in
de USA. Ik wil het graag min of meer in zijn geheel citeren:
"De
Californische afdeling van de Republikeinse Partij geeft toe dat ze meer dan 50
misleidende stembussen heeft geplaatst in Los Angeles, Fresno en Orange
Counties. Dat schrijft The New York Times. De donkergrijze stembussen, met
opschrift dat het om officiële afleverpunten gaat voor stembiljetten per post,
doken de voorbije twee weken op in de buurt van kerken, wapenwinkels en
kantoren van de Republikeinse Partij. De stembussen zijn illegaal en kunnen tot
verkiezingsfraude leiden, zo oordelen regeringsmedewerkers van de staat
Californië. Een doorsnee kiezer zou die stembussen verkeerdelijk voor de
officiële kunnen aanzien. Toch willen de Republikeinen van geen wijken weten:
ze zullen dergelijke stembussen blijven verspreiden, aldus een woordvoerder van
de Californische afdeling van de partij."
Dit is géén verzinsel, het is écht. En hoe schokkend het ook moge
lijken, het is maar één van de vele louche trucjes om ervoor te zorgen dat
Donald Trump de nakende verkiezingen zal winnen. Want er zijn nog héél veel
andere machinaties aan de gang, achter de schermen, met als voornaamste
bedoeling: mogelijke democratische kiezers van de stembus weg te houden.
Het
is bedroevend maar écht: de Verenigde Staten van Amerika hebben nog steeds een
electoraal systeem van een derdewereldland. Elke deelstaat, elk kiesdistrict
heeft ook zijn eigen "regels" die er nog
altijd vooral op gericht zijn niet-blanken en arme mensen te ontmoedigen om
zich te registreren als kiezer of om effectief te gaan stemmen. Die regels
veranderen ook voortdurend, zonder dat de burgers daarvan op de hoogte zijn.
In
Amerika moet je je elke keer opnieuw laten "registreren"
om te kunnen stemmen. En daar loopt het heel dikwijls erg fout bij mensen uit
de achtergestelde buurten, en dan vooral bij Afro- of Latino-Amerikanen. Het
klinkt misschien ongeloofwaardig, maar het is écht zo dat men bij de aanvraag
om als "kiezer" geregistreerd te
worden, de politieke voorkeur moet vermelden en ook het "ras" waartoe men behoort. Wat dus de poort wijd open zet voor
mogelijkheden om "selectief" te zijn
bij het schrappen van een kiezer.
Aan
de systematische uitsluiting van etnische minderheden en arme witte Amerikanen
kwam in 1965 wel een einde met de Voting Rights Act van president Johnson. (Met de Voting Rights
Act kregen in één klap miljoenen zwarte Amerikanen stemrecht.) Maar
het mocht niet baten. Sindsdien hebben de deelstaten namelijk regelmatig nieuwe
hindernissen ingebouwd om hetzelfde resultaat als voorheen te bekomen:
politieke uitsluiting van het armere deel van de bevolking.
Het Amerikaanse verkiezingssysteem is een kopie van het Britse één-verkozene-per-district systeem, dat
kleine, landelijke gebieden proportioneel bevoordeelt. In de VS hebben de
Republikeinen daar het meeste baat bij. Maar het aandeel van witte kiezers,
vooral dan die op het uitgestrekte platteland en in de kleine steden, neemt
demografisch af. Daarnaast neemt het aantal niet-witte kiezers onvermijdelijk
toe en die stemmen overwegend Democratisch, deels uit overtuiging, deels uit
afkeer tegenover de andere partij. Om dat "probleem"
op te lossen, worden "verdachte"
kiezers gewoon van de lijsten geschrapt. Niet zelden gebeurt dat dus op basis
van hun ras of politieke voorkeur.
In 2016 werden in heel de VS meer dan 1 miljoen stemmen geschrapt
wegens "frauduleus kiezen", bijvoorbeeld
omdat men twee keer zou gestemd hebben. Maar geen enkele kiezer werd daar voor
vervolgd. Omdat een gerechtelijk onderzoek zou kunnen aantonen hoeveel van die
schrappingen onterecht waren.
Het
stopt echter niet bij geschrapte kiezers. In de VS mag je al jaren per post
stemmen, iets wat nu in 2020 misschien voor het eerst veralgemeend zou worden.
In 2016 werden 512.696 stemmen per post geannuleerd, toen zowat een vijfde van
alle per post uitgebrachte stemmen. De opgegeven redenen hiervoor waren soms
zondermeer hallucinant. Zo werden bijvoorbeeld stemmen geschrapt als de
handtekening op het begeleidende formulier niet binnen het kader was gebleven.
In bepaalde staten moet de poststem mee ondertekend zijn door een andere
geregistreerde kiezer. In drie staten moet de stem zelfs met een notariële akte
worden bevestigd. Wat die deelstaten met elkaar gemeen hebben is dat ze de
burgers zeer summier informeren over deze procedures. Daarbovenop komt nog het
probleem dat minstens 4 procent van alle poststemmen gewoon verloren raken. Ook
kiezers die "X" aangeduid hadden in het vakje (in plaats van het volledig te
kleuren) werden willekeurig geschrapt.
En
dan is er ook nog de praktijk om in dichtbevolkte zwarte en arme wijken zeer
weinig kiesbureaus te plaatsen. In de mainstream media werden de lange
wachtrijen in zwarte wijken voor de twee verkiezingen van Obama vertaald als "enthousiaste deelname". Maar op
hetzelfde ogenblik gingen witte kiezers in de talrijk voorziene kiesbureaus van
hun stadswijken zonder noemenswaardige file stemmen. In Wisconsin bijvoorbeeld werd
bij vorige verkiezingen het aantal kiesbureaus in zwarte wijken van 180 naar 5
herleid. (Er zijn trouwens nu al beelden op het journaal te zien geweest van
mensen die tot vijf uur lang in de file hebben gestaan om hun stem te kunnen
uitbrengen.)
Eveneens
in Wisconsin moet wie voor het eerst gaat stemmen een geldig identiteitsbewijs
hebben. In de VS bestaat echter geen identiteitskaart, en veel zwarten hebben géén rijbewijs of één dat verlopen is (want rijbewijzen zijn beperkt in
tijd). Wisconsin was, mee daardoor, één van de staten die Trump in 2016 zijn
meerderheid in het presidentieel kiescollege bezorgde. Dat zal ook in 2020 zo
zijn.
Vaststellingen zoals deze werden verzameld door een onderzoeksjournalist,
Greg Palast. En samengevat waren dit zijn conclusies:
- Een op de vijf (per post) ingestuurde stembiljetten wordt nooit
meegeteld.
- De kans dat je stem in de vuilnisbak wordt gegooid, is 900% groter als
je zwart bent dan als je blank bent.
- In de afgelopen twee jaar zijn 16,7 miljoen kiezers van de lijsten
geschrapt. Zwarte kiezers.
En nog dit: zélfs als Donald Trump minder stemmen zou halen dan Joe
Biden, ook dan blijft de kans groot dat hij de verkiezingen "wint". Dat heeft hij bij de vorige
verkiezingen, in 2016, al bewezen.
En George Bush had hem dat eerder al voor gedaan eind 2000. Er waren
toen zware vermoedens van fraude bij de tellingen, vooral in Florida. Maar het
Federaal Hooggerechtshof heeft de eis tot hertelling verworpen, en Bush werd
als winnaar uitgeroepen in Florida, wat de doorslag heeft gegeven in het aantal
stemmen in het "presidentieel kiescollege".
Met een meerderheid van 537 stemmen in Florida, kreeg Bush immers alle 25
kiesmannen achter zich, en hij kwam op die manier aan 271 kiesmannen tegenover maar 266 voor Al Gore. Want het komt er in
Amerika niet op aan de meeste stemmen te halen, maar wél om de meeste kiesmannen achter zich te scharen.
Amerika is trouwens één van de enige landen, naast China en Rusland,
waar partijgebonden ambtenaren verantwoordelijk zijn voor de verkiezingen. In
2000 was Katherine Harris de Secretary of
State in Florida en zij heeft ervoor gezorgd dat George W. Bush alle zitjes
in het presidentieel kiescollege van de staat achter zich kreeg. Zij was toen tegelijk
voorzitter van zijn campagneteam in Florida.
Wie er het fijne van wil weten, moet dit boek maar eens lezen: "How Trump Stole 2020. The Hunt for America's
Vanished Voters" van Greg Palast. Het boek is onder andere te koop via
bol.com of via Amazon.
Viroloog Steven Van Gucht wist in het journaal van 12 oktober 2020 te
vertellen dat er op dit moment géén griepvirus in het land is. Méér zelfs: er
waart geen enkel virus rond. Behalve het corona-virus dan.
Heeft iemand er een idee van waarom er dit jaar, in tegenstelling tot
alle voorgaande jaren, geen enkel herfst-virus tot bij ons geraakt is? Misschien
omwille van een inreisverbod voor België? Omdat wij "rood" ingekleurd staan? Of is het gewoon zo dat alle andere
virussen zich angstig gedeisd houden, uit schrik voor het corona-virus? Of
misschien vinden ze het op dit moment niet de moeite om in de aanval te gaan,
want alle aandacht gaat tóch naar Covid.
Hoe dan ook: vreemd is het wel, dat alle virussen ons land dit jaar
mijden.
Er zijn dus géén andere virussen dan corona actief in ons land. Dat is
een hele geruststelling. Of niet?
Want dat betekent wél dat iedereen die een paar (dus: minstens twee)
symptomen van een verkoudheid heeft, zoals een verstopte of lopende neus, keel-
of hoofdpijn, of hoesten, per definitie door corona besmet is en onweerlegbaar een
Covid-patiënt moet zijn. En dus
moeten we ons met z'n allen laten testen. Moeten we met z'n allen onze huisarts
contacteren. Moeten we met z'n allen in quarantaine.
In alle vorige jaren was het een natuurlijke reflex om bij een herfst-
of winterverkoudheid, of "een griepje",
de symptomen te bestrijden met een Dafalgan, en eventueel een grog 's avonds om
te gaan slapen. En als het té erg werd: een paar dagen thuis blijven en
uitzieken in bed. Maar nu moeten we een dokter contacteren en ons laten testen,
want het is ongetwijfeld corona.
En dan is men verwonderd als de huisartsen klagen over de toevloed aan
patiënten die moeten getest worden, en de onhoudbare werkdruk die dat met zich
mee brengt. "En het ergste moet nog komen
als ook de winterpiek ons zal overvallen!" klagen de huisartsen.
En dan is men verwonderd als de testcentra en de test-labo's niet meer
kunnen volgen, waardoor mensen in spanning en onzekerheid dagenlang moeten
wachten op het resultaat van hun test. (En ondertussen nog wat langer in
quarantaine thuis moeten blijven en niet kunnen gaan werken.)
Ik durf er geen geld op te verwedden, maar ergens heb ik het gevoel
dat men doelbewust een sfeer van angst en onzekerheid aan het creëren is. De
vraag is alleen: "Waarom? Wat heeft men
daarmee te winnen? Wie heeft daar iets mee te winnen?"
Misschien is het alleen maar de bedoeling de mensen "volgzamer" te maken, meer "gemotiveerd" om de richtlijnen strikt op
te volgen? Om ons nu al te "masseren"
zodat we zonder morren de richtlijnen zullen blijven volgen, ook als die steeds
strenger en beperkender worden.
Of zou het dan toch allemaal om geld draaien? Om de verkoop van "het vaccin"? Want die angst die als een
donkere wolk boven ons zweeft, die zal ons ongetwijfeld overtuigen om "het vaccin" zéker te laten toedienen.
Vermits dat vaccin "alles in orde zal
brengen". Dat er sowieso te weinig vaccins beschikbaar zullen zijn voor de
hele bevolking, zal dus zeker resulteren in een vraag die véél hoger ligt dan
het aanbod. En dan spelen de marktwetten, natuurlijk: als er een tekort is, dan
stijgt de prijs van het product.
Het is een pervers idee als het waar zou zijn, maar het zou zomaar
eens kunnen.
Donald Trump heeft er ook dit jaar weer naast gegrepen...
Ginder in Oslo hebben ze zijn nominatie compleet genegeerd, en hebben
ze zowaar de Nobelprijs voor de Vrede toegekend aan het Wereld Voedselprogramma van de Verenigde Naties. Het zou mij niet
verwonderen als Donald zijn land binnenkort ook uit die organisatie zal terugtrekken.
Donald had nochtans op die prijs gerekend. Want heeft hij niet gezorgd
voor een soort vredesverdrag met Noord-Korea en voor de nucleaire ontwapening
van het Koreaanse schiereiland? En is hij niet degene die een einde gemaakt heeft
aan de aanslepende oorlog in Afghanistan door een verdrag met de Taliban te
forceren? En heeft hij niet hoogstpersoonlijk een vredesverdrag tussen Israël
en de Arabische Emiraten tot stand gebracht, en een allesomvattend toekomstplan
voor Palestina uitgewerkt?
Dat Kim Jong-Un in Noord-Korea gewoon verder doet als voorheen en dat
er van vrede tussen de beide Korea's totaal geen sprake is, dat doet hierbij
niets terzake. En dat de Taliban zich van de overeenkomst niets aantrekken en
gewoon verder bezig blijven om het land helemaal onder controle te krijgen, dit
keer zonder enige noemenswaardige tegenstand, dat is hierbij irrelevant. En dat
de Palestijnen, rond wie de problematiek in het Midden-Oosten al de hele tijd,
sinds 1948, eigenlijk draait, nooit betrokken waren bij de vredesakkoorden of bij het
magistrale plan, en dat het fameuze akkoord niets zal oplossen, dat speelt hier
geen enkele rol. Donald had de Nobelprijs verdiend! Zonder meer.
Als die mislukkeling Obama wél die prijs gekregen heeft, in 2009, dan
moet Donald die zéker ook krijgen! Maar goed: na dit jaar heeft hij nog 4 jaar
de kans om de prestigieuze prijs in de wacht te slepen. In de volgende 4 jaar
van zijn presidentschap moet het toch wel één keer lukken, niet?
En anders kan hij nog altijd hopen op een "zaligverklaring". Al vermoed ik dat die er pas na zijn dood kan
komen. Ik ben niet zo goed op de hoogte van het reglement dat hier van toepassing is, maar ik
vermoed dat je pas "zalig" kan
verklaard worden als je dood bent.
Als ik het goed begrepen heb, zijn er twee criteria om zalig verklaard
te kunnen worden: een "voorbeeldige
levenswandel" (wat dat ook moge betekenen) en een wonder dat aan de persoon
kan toegeschreven worden. Al denk ik dat het een beetje is zoals bij Covid-19:
één van beide symptomen is voldoende.
Zo heeft Paus Franciscus onlangs een jongen zalig verklaard omwille
van zijn "levenswandel". Het gaat om
een Italiaanse jongeman, Carlo Acutis.
Die is helaas, in 2006, op zijn 15de al gestorven aan leukemie, maar
hij had in zijn korte leven blijkbaar toch genoeg bonuspunten verdiend voor een zaligverklaring. Het zou een
computergenie geweest zijn, een soort wizard,
met een onwrikbaar en intens geloof, en hij zou zijn sterk geloof via de
sociale media uitgedragen hebben. Of zoiets. Hij heeft zelfs een website
gemaakt over de verschijningen van de Maagd Maria toen hij pas 10 jaar was. En
later, naar het einde van zijn leven toe, een "catalogus van eucharistische wonderen." Geef toe: als "voorbeeldige levenswandel" kan dat tellen!
Maar er is mogelijk ook een "wonder"
dat aan hem zou kunnen toegeschreven worden: een Braziliaanse jongen die
ongeneeslijk ziek was, en die in 2013 op miraculeuze wijze genezen is nadat zijn
moeder tot Carlo Acutis had gebeden.
Over de levenswandel van Donald Trump kan gediscussieerd worden. "Voorbeeldig" kan die misschien niet
genoemd worden.
Maar dat "mirakel" heeft hij
in ieder geval wél al op zijn conto. Hoe zou je anders zijn spectaculaire
genezing van Covid-19 kunnen verklaren? De donderdagnacht lag hij nog aan de
zuurstof, en moest hij de medicatie toegediend krijgen die eigenlijk voorbehouden
is aan terminale Covid-patiënten, en de dinsdag stond hij al op het balkon van
het Witte Huis te wuiven. En bovendien was hij, naar eigen zeggen, in die enkele
dagen 20 jaar jonger geworden! Als dat geen "mirakel" is, dan weet ik het ook niet meer.
Nu maar hopen dat Paus Franciscus (of zijn opvolger) daar rekening mee zal willen houden,
en het criterium van een "voorbeeldige
levenswandel" niet al te sterk zal laten doorwegen...
De coronacijfers schieten de laatste tijd de hoogte in. In ons land,
en eigenlijk in bijna heel Europa. En dus, zeggen onze leiders en onze BV's,
moeten de maatregelen nóg strenger worden. Want hun aanpak werkt, als we die
maar strikt genoeg toepassen. De "modellen"
tonen immers aan dat die aanpak de juiste is.
En wat als deze aanpak nu eens totaal niet werkt? Wat als de coronacijfers als een raket de hoogte in
schieten ondanks, of precies dóór,
de manier waarop de "crisis" bij ons
aangepakt wordt? Heeft men die bedenking al eens gemaakt? Want al bij al: we
leven al méér dan drie maanden met bubbels
en mondmaskers en afstand. En het
helpt geen zier: de cijfers zijn evengoed al sinds midden juli aan het stijgen,
en het gaat alsmaar sneller. Waar haalt men dan de illusie dat deze aanpak
goede resultaten oplevert?
Als het niet loopt zoals de modellen voorspellen, dan moet het aan de
mensen liggen, zeker? Het zijn wij die niet goed bezig zijn!
Weet je: ondanks mijn kritische bedenkingen houd ik me al van in het
begin rigoureus aan de richtlijnen. Sterker zelfs. Ik kom nooit buiten, tenzij
om tussen de velden te gaan wandelen, en één keer per week om mijn boodschappen
op te halen (met mondmasker) bij de Colruyt. Ik ben al in zes of zeven maanden
bij niemand meer op bezoek geweest, en ik ontvang ook geen bezoek behalve mijn
kinderen en kleinkind. En ik heb al in méér dan zeven maanden met niemand nog "nauw contact" gehad.
Zo zijn er héél veel voorbeeldige mensen die méér dan hun best doen.
En nu komt men zeggen: "Luister jongens,
jullie zijn niet goed bezig! Jullie zijn zelfs heel slecht bezig, en dus moeten
de maatregelen strenger worden. En jullie moeten allemaal véél meer je best
doen, want anders komt er tóch weer een lockdown!"
Wel, dan zeg ik, en al die anderen die al maanden lang bezig zijn om
alle richtlijnen consequent en heel strikt te volgen: "Een welgemeende Fuck You!" Het maakt toch allemaal geen reet uit.
En trouwens: stél dat een nóg verdere verstrenging van de maatregelen
de cijfers weer zou doen zakken. Dat zou dan alleen maar betekenen dat die
strenge maatregelen voor altijd
zouden moeten aangehouden worden. Want blijkbaar springen de cijfers weer de
hoogte in zodra men de aanpak versoepelt. We zijn dus voor altijd de pineut...
Ik heb het gevoel dat men een mug wil doodschieten met een kanon. En
niet alléén schiet men daarmee vooral alles dood of kapot rond de mug, het lijkt er sterk op dat men helaas nét die mug niet raakt. Al negen maanden lang legt
men, met enige variatie in de gestrengheid van de toepassing, maatregelen op
aan de hele bevolking, die dat uiteraard ondertussen méér dan beu is en er geen
bemoedigend resultaat van ziet. Terwijl men zich had moeten concentreren op de "doelgroep": diegenen die écht besmet
zijn en diegenen die met een besmet iemand in contact zijn geweest. Het heeft
geen zin om te verbieden dat 20 (of 100 of wat dan ook) gezonde, niet besmette,
mensen samen zouden komen: geen van hen zal het virus verspreiden. Men viseert
in België 11 miljoen mensen, terwijl er hooguit 200.000 in het oog hadden
moeten gehouden worden.
En waarom denk ik dat het een betere aanpak zou (geweest) zijn om de
maatregelen te beperken tot zij die besmet zijn of een besmettingsrisico hebben
gelopen? Omdat die aanpak wél werkt.
Het bewijs daarvan is te merken in China. En evengoed in bijvoorbeeld
Nieuw-Zeeland. Daar hebben ze zich van bij het begin gericht op de besmette
mensen: wie besmet is, moet onmiddellijk in quarantaine, en wie met een besmet
persoon in contact is gekomen, die moet zich laten testen en ook in quarantaine
gaan in afwachting van het resultaat van de test. Voor de rest mag ieder gezond
mens gaan en staan waar hij wil. En zie: er zijn geen nieuwe besmettingen meer
in China, en er zijn géén besmettingen meer in Nieuw-Zeeland. De enkele
besmette personen die er nog zijn, hebben die besmetting buiten het land
opgelopen, en zijn in quarantaine gezet.
In China, of in Nieuw-Zeeland, zijn ze waar wij, zoals het nu gaat,
nooit meer zullen raken: bij "het oude
normaal".
Waarom doen wij het niet op die manier? Waarom moet bij ons iedereen onder de knoet gehouden
worden? Omdat onze leiders en experten niet eens weten wie besmet is en wie
niet. Omdat ze van bij het begin de verkeerde aanpak gekozen hebben, en
nagelaten hebben zich te concentreren op de risico-gevallen, op de (mogelijk)
besmette personen. En nu lopen we hopeloos achter de feiten aan, en we krijgen dit
nooit meer onder controle. Want er lopen
duizenden besmette mensen rond die het zelf niet eens weten. Die zullen
duizenden anderen blijven besmetten, die op hun beurt... enzovoort. Geen enkele
maatregel kan dat verhinderen.
Dus kunnen we misschien maar beter het kanon opbergen, lijkt mij. Want
de kanonskogels raken alles... behalve de mug.
En misschien moeten we dan maar gewoon ons leven hervatten "als vroeger". Kijk maar naar Zweden:
daar hebben ze nooit een kanon gebruikt, en daar zijn nauwelijks nog
besmettingen te noteren. In België waren er op 11 oktober 2020, 7950 nieuwe
(geregistreerde) besmettingen; in Zweden: 0.
(En zeggen dat wij, België, Zweden ooit "rood" gekleurd hebben...)
Op 30 september 2020 hebben seismologen over de hele wereld met
verbazing naar hun seismografen zitten kijken, want er was opeens een
uitgesproken beving te merken in het hartje van Europa. Iets met een kracht van
minstens 4 op de schaal van Richter. Nooit eerder gezien op die locatie. Het
bleek om België te gaan. De oorzaak was géén aardbeving, maar wel het bijna
synchroon en heftig gedans en getrappel van alle Belgen bij het vernemen van
het langverbeide goede nieuws: België had eindelijk een regering. Het
enthousiasme was tot ver over de landsgrenzen heen te merken en te horen. De
Belgen hadden hier dan ook lang genoeg moeten op wachten.
Op 30 september had België dus een nieuwe regering. En wat voor één!
Een regering die zou "verbinden", wat
alle vorige regeringen dus blijkbaar niet hadden gedaan. Een regering die "de zorgen en onzekerheden van de mensen zou
wegnemen", wat de vorige regeringen blijkbaar ook hadden nagelaten. Een
regering voor "alle" Belgen.
Vlamingen en Walen, mannen en vrouwen.
Dat laatste moest trouwens blijken uit de samenstelling van de nieuwe
regering: 10 mannen en 10 vrouwen, gelijk verdeeld zoals het hoort. En ook mooi
over de taalgrens verdeeld: 10 Vlamingen en 10 Franstaligen. Het enthousiasme
van de Belgen kon niet op.
Het grappige is eigenlijk dat het regeerprogramma van deze vernieuwde
regering zowat een kopie is van dat wat de vorige regering zich had
voorgenomen. (En trouwens ook van de "Septemberverklaring"
van de Vlaamse regering. Zelfs de regeringsverklaring van Alexander De Croo
leek wel een kopie van de speech van Jan Jambon.)
Een mens zou zich gaan afvragen waar die hele regeringscrisis dan goed
of nodig voor zou geweest zijn, als het toch weer "gewoon van hetzelfde" is...
Deze nieuwe regering zet in op investeringen en jobcreatie. Dat is
precies wat ook de Vlaamse regering beweert, en wat het credo was van de vorige
regering. "Jobs. Jobs. Jobs." zoals
Charles Michel het zo welsprekend verwoordde. En deze regering zet in op een "streng migratiebeleid", met een
efficiënt "terugkeerbeleid". Dat is
precies wat ook de vorige regering zich vast had voorgenomen. En de
kerncentrales moeten tegen 2025 dicht. Dat stond ook al in het vorige
regeerakkoord. Het verschil is dat de groenen nu in die regering zitten, en zullen
moeten uitleggen hoe de bouw van CO2-producerende gascentrales te rijmen valt
met de ambitie om de CO2-uitstoot terug te dringen zoals de milieu-activisten,
en ook Europa, vragen.
Maar de minimum pensioenen zullen wél verhoogd worden. Al is dat nog
niet helemaal zeker, en al zal dat hoe dan ook wel nog even moeten wachten: tot
het einde van deze legislatuur, in 2024. En al is niet iedereen erover eens of
dat nu bruto dan wel netto zal zijn. En al zal dat alléén kunnen voor wie
minstens 45 jaar gewerkt heeft. Over de verlaging van de pensioengerechtigde
leeftijd, zoals de socialisten geëist hadden, is trouwens geen sprake meer.
Het moet gezegd: het is een liberaal regeerprogramma geworden, met
hier en daar een kruimel voor de groenen of de roden. De liberale
onderhandelaars zijn dus uiterst gewiekst gebleken.
De vraag is alléén, nog maar eens: "Als dit gewoon meer van hetzelfde is, waarom hebben ze dan twee jaar
verloren in idioot gekibbel?"
De grote pineut in het hele verhaal is de CD&V. Die zitten er voor
spek en bonen bij, en hebben eigenlijk geen enkele "trofee" binnen gehaald. Alléén de "belofte" dat er voorlopig geen stemming komt over de
abortuskwestie. Maar voor wat betreft het o zo pijnlijke ARCO-dossier hebben ze
volledig bakzeil gehaald. De arme brave spaarders die hun zuurverdiende spaarcentjes
in ARCO hadden gestopt, zijn dat nu wel met zekerheid kwijt. In de vorige
regering was dat ook al zo, maar toen kon de CD&V nog altijd schermen met
de illusie dat het dossier wel op tafel zou komen en dat ze een oplossing
zouden forceren. Zelfs die illusie is nu weg. De kans lijkt mij groot dat op
één of ander moment in de nabije toekomst de bom zal barsten bij de CD&V,
en dat ze "ontgoocheld" uit de
regering zullen stappen (waar ze eigenlijk toch al overbodig zijn).
En dan is het wachten op een escalatie van het intern geruzie bij de
groenen, of bij de MR van Georges-Louis, en het einde van deze
Vivaldi-regering. Ik geef ze een jaar of twee...
Toon Hermans, of liever: schoolmeester Frits Verkade, heeft het zich
acht minuten lang afgevraagd, en hij zou nog veel langer bezig geweest zijn als
de jury zijn "auditie" niet
voortijdig had afgebroken: "Wat ruist er
door het struikgewas?" Acht minuten lang heeft hij geprobeerd om er achter
te komen wat er nu precies door het struikgewas kon ruisen: "Het is een euh..."
Ik heb een beetje hetzelfde probleem als Toon: er ruist iets in mijn
linkeroor, en ik heb er geen idee van wat het zou kunnen zijn. "Het is een euh...", maar het is er wel
constant. Het gaat eigenlijk nooit weg. Als ik bezig ben, zoals nu, bij het
schrijven, kan ik het min of meer negeren. Maar het is er toch. Het is er altijd. En het wordt alléén maar erger.
Ik herinner me nog van onze kindertijd hoe we op het strand een schelp
zochten die we dan tegen ons oor konden houden om het ruisen van de zee te
horen. Ook als we terug thuis waren. Dankzij die schelp konden we blijven
genieten van het ruisen van de zee. Zalig vonden we dat. Een beetje mysterieus
ook: dat zachte geruis van de golven door die schelp aan ons oor, terwijl de
zee zelf totaal niet in de buurt was. Ik vermoed dat iedereen daar wel fijne
herinneringen aan heeft. Hoewel het al bij al niets met de zee te maken zou
hebben: "Het ruisende geluid dat je hoort
komt niet van de schelp en het is ook niet het geluid van bloed dat stroomt in
je oor of hoofd. Het is gewoon het geluid dat er op dat moment om je heen te
horen is. Maar waarom klinkt het dan als het ruisende geluid van de zee? Dat
komt omdat de schelp delen van het geluid om je heen tegenhoudt en andere delen
van het geluid door laat. Een schelp aan je oor werkt dus als een
geluidsfilter. De delen van het omgevingsgeluid die worden doorgelaten
weerkaatsen in de schelp."
Dit geruis, nu, in mijn linkeroor, is nét iets anders. "Het is een euh..." en het klinkt minder
idyllisch dan het geruis van een schelp, minder romantisch toch ook wel. Het is... "vervelend". Ik heb er geen beter woord voor.
Helaas zal ik er heel mijn verdere bestaan moeten leren mee leven: "Bij oorsuizen, of tinnitus, hoort men steeds een geluid in het hoofd.
Dit zou kunnen komen door overactieve hersencellen en zenuwcellen die voor het
gehoor zorgen. Andere mogelijke oorzaken zijn afwijkingen aan bloedvaten,
gehoorbeentjes of aan het binnenoor. Dat
geluid komt niet van buiten, maar zit als het ware in één of beide oren of in
uw hoofd. Iemand anders kan het geluid dus niet horen. Soms wordt het geluid
harder en zachter. Soms is het geluid weg, omdat geluiden uit de omgeving het
oorsuizen overstemmen. Er is meestal geen behandeling die
oorsuizen geneest."
Tinnitus
kan verschillende oorzaken hebben. In deze moderne tijden is overdadig lawaai
in de jonge jaren dikwijls de oorzaak, zeker nu zowat iedereen constant met "oortjes" rond loopt. Maar bij mij is Ménière dus wellicht de schuldige.
"Tinnitus (of oorsuizen) kan meerdere
oorzaken hebben. In de meeste gevallen is geluid de boosdoener. Geluid in
discotheken, op festivals, op het werk of tijdens het luisteren naar muziek via
oordopjes. Vooral jongeren onder de dertig jaar lopen regelmatig gehoorschade
op door te harde muziek. Maar er zijn meer oorzaken. Sterker nog: er zijn
ongeveer 400 mogelijke oorzaken bekend voor tinnitus. Bijvoorbeeld een
oorinfectie, bij acute of chronische middenoorontsteking, of de Ziekte van Ménière.
Daarbij kan het een symptoom zijn van andere ziekten of is het een bijwerking
van medicijnen. Ook emotionele factoren kunnen een rol spelen. Zo kan stress
tinnitus veroorzaken of verergeren."
Maar als ik naar Toon Hermans luister, dan heb ik er véél minder last
van. Misschien is lachen een goeie remedie tegen tinnitus? En hoe dan ook is het stukken leuker als er iets "in het struikgewas" ruist dan wanneer
dat in mijn oor is...
Als ik terugdenk aan die tabakspluk-ervaring, dan zijn er toch twee
kernideeën die fundamenteel waren: "niet
treuzelen" en "niet kleinzerig doen".
Dat hebben de beide "kilnhangers"
mogen ervaren in die twee zomers dat ik er geweest ben.
De ene is er doodziek geworden, een zware bronchitis, met hoge koorts.
Door het voortdurend zwoegen onder en tussen die doorweekte bladeren en onder
het aanhoudend koud gedruppel van de bladeren aan de bovenste balken. De
combinatie, elke dag opnieuw, van zich in het zweet zwoegen en die bijna
aanhoudende kille douche, was écht niet gezond. Maar zoals gezegd: "niet kleinzerig doen". Eén dag uitzieken
was toegestaan, maar de volgende dag was er geen plaats of tijd meer voor
medelijden of voor geklaag: een paar pillen om de koorts te doen zakken, en
weer aan het werk. Nee, daar was géén arbeidsinspectie en géén "Comité voor Preventie en Bescherming op het
Werk".
De andere is op een dag naar beneden gedonderd vanop die gladde en
smalle balken. Zo'n kiln had geen "vloer" op de verschillende verdiepingen;
er waren alléén maar balken waarop je moest zien te balanceren. En het moest
allemaal héél snel gaan. ("Niet treuzelen.")
Want die stokken met tabaksbladeren, die bleven maar komen, aan een strak
tempo, vanop die lopende band. Je moest dus héél vlug de ene stok goed op de
balken zien te hangen, en op tijd weer bij het uiteinde van de lopende band zijn
om de volgende stok van de band af te halen want anders zou die op de grond
vallen en wellicht verloren zijn. En die haast en gejaagdheid, op die gladde
balken, is hem fataal geworden. Gelukkig is het allemaal nog redelijk
meegevallen: blauwe plekken, kneuzingen, een pijnlijke schouder. "Niets
ernstigs", dus, al had dit wel dramatisch kunnen aflopen. De volgende dag mocht
hij gewoon opnieuw de kiln in: "Niet kleinzerig doen".
Een mens kan zich niet voorstellen dat zoiets dezer dagen nog zou
kunnen.
En ja, ik heb het zelf ook mogen ondervinden.
Dat "niet treuzelen" begon
al bij de rit van het erf naar de tabaksvelden. Omdat die velden niet allemaal
dichtbij lagen, moesten de plukkers met de tractor mee rijden. 's Morgens vroeg
en na de middag, naar de velden toe, en ook op de terugweg. Maar op zo'n
tractor kunnen wel geen vijf mensen zitten; die was totaal niet voorzien op "passagiers". We stonden dus naast elkaar
gedrumd, een paar naast de zitplaats van de chauffeur, en een paar op de dissel
waar de gammele kar achter hing. En ondertussen proberen ons ergens aan vast te
klampen, en het evenwicht te bewaren; én uitkijken dat er geen lege bakken van
de hobbelende kar af tuimelden.
De weg naar de velden liep niet over verharde wegen: dat waren aarden paadjes
met putten en bulten. Zeker als het kort daarvoor geregend had, en de
tractorwielen sporen getrokken hadden. Maar ja: "niet treuzelen". Het moest dus rap gaan, en de chauffeur trapte
hard op het gaspedaal. De kar bokte over de weg als een wild paard.
En op een keer is het misgegaan: ik verloor mijn evenwicht, en
tuimelde van de dissel af, tussen de tractor en de gammele kar door. Ik kwam op
mijn rug op de grond terecht, en de kar bonkte over mij heen. Gelukkig voor mij
huppelde het gevaarte, door een bult in de weg, net omhoog toen de as van de
kar boven mij passeerde, want anders was ik er wellicht niet meer geweest om
dit na te vertellen.
De vrouw van de tabaksboer heeft mij in spoed naar de dokter gebracht,
maar de schade leek mee te vallen: een paar blauwe plekken, een gekneusd borstbeen
en mijn ene arm was opengehaald.
De volgende dag heb ik een volledige dag rust gekregen om wat te
herstellen. Maar de dag daarna: "niet
kleinzerig doen", met een omzwachtelde arm.
Wie nog zou twijfelen: tabak kan inderdaad dodelijk zijn!
En tóch was het een heerlijke periode.
Na het leegmaken van de kiln,
van zes tot zeven uur 's morgens, stond een stevig ontbijt te wachten. En dan
tot de middag plukken (en naaien, en hangen), aan een razend tempo. 's Middags
konden we nieuwe energie opdoen bij de korte lunch, en om één uur waren we
alweer aan het werk.
Maar op een geslaagde dag hadden we wél om twee uur in de namiddag al
gedaan, en waren we (meestal) vrij. Nadat we ons een beetje gefatsoeneerd
hadden. Dat "fatsoeneren" betekende
vooral: het plakkerige teer uit ons haar en van ons lichaam proberen te
verwijderen onder de "douche". Die "douche" was gewoon een sproeier in de
serre waar we konden gaan onder staan en hopen dat het regenwater voldoende
opgewarmd was door de zon, en dat diegene die voor ons gedoucht hadden niet ál
het warm water hadden opgebruikt.
Nadien, in de namiddag was het dan genieten en ontspannen. Behalve die
enkele keren waarbij we (min of meer) "vrijwillig"
nog een klusje mochten klaren: babysitten op de kinderen, koeien gaan vangen die
uit de weide van een andere boer ontsnapt waren, meehelpen krieken plukken (of
waren het perziken?). Of een zeldzame keer tabak gaan oogsten bij een andere
tabaksboer die in de problemen gekomen was en niet tijdig alle tabaksbladeren
geplukt kreeg.
We hebben de kans gehad om een geheel nieuwe wereld te leren kennen. We
hebben op het strand mogen zonnen aan het Erie-meer, en méér dan eens mogen
genieten van een zomerse avondlijke BBQ. We hebben geleerd lief en leed te
delen, en samen te werken met mensen van allerlei pluimage: er was iemand bij uit
Mexico, en iemand uit Toronto. En een paar jongens uit Quebec die een soort
Frans spraken waar we niets van begrepen. En we hebben geleerd om zélf onze
kleren te wassen in de wasserette (die onze passage ternauwernood overleefd
heeft, want vermoedelijk niet voorzien op in teer gedrenkte kleren).
En we hebben een uniek "avontuur"
beleefd in het verre Canada.
We zijn er, al bij al, toch "rijker"
door geworden...
Dat tabak dodelijk kan zijn, is een versleten cliché, maar ik heb het
wel aan den lijve ondervonden. Of toch zo goed als.
Hiervoor moet ik terug naar de zomers van 1974 en 1975: mijn avonturen
in de Canadese tabaksteelt, waarover ik het eerder al heb gehad (op 30 december
vorig jaar).
Voor een goed begrip zal ik toch eerst een korte introductie in de "leer van detabakspluk" moeten meegeven.
(Vandaar dat dit een dubbel-aflevering moet worden. De ontknoping
volgt in "Deel 2"...)
De tabaksplanten staan in eindeloze rijen naast elkaar, en groeien tot
zowat 2 meter hoog. Elke plant heeft een drietal bladeren per niveau: de onderste bladeren (de zandbladeren) groeien bijna tegen de
grond, en zijn het eerste rijp, en de bladeren daar boven rijpen in volgorde
van hun hoogte. De bladeren worden manueel geplukt door 5 mensen die op een
pluk-machine zitten waar vijf zitjes
op gemonteerd zijn, die in de hoogte verstelbaar zijn, en die aangedreven wordt
door een soort bromfietsmotor. Een geleider voor het voorwiel zorgt ervoor dat
de machine mooi recht tussen de rijen tabaksplanten blijft rijden, en de
bedoeling is dat elke plukker telkens van de rij planten aan zijn rechterkant
in het voorbijrijden de juiste bladeren af plukt en in een bak deponeert die
voor hem geplaatst is. De hoofdplukker start de machine op aan het begin van
een rij, en dan rijdt het ding verder, tot de hoofdplukker ongeveer halfweg
stopt omdat de bak voor het zitje van de plukkers dan in principe helemaal vol
is. Die bak wordt op een hogere steun geplaatst en vervangen door een lege bak,
en dan gaat het weer verder, tot het einde van de rij. Voor de rest dendert het
ding ongenadig vooruit. Als plukker moet je maar zien dat je in het voorbij
rijden de bladeren kan mee grissen die moeten geplukt worden, en dat je die
mooi in je bak stapelt zodat die niet overvol raakt vóór je mag wisselen.
Dat je de bladeren in het voorbijrijden moet zien te plukken van de
planten in de rij aan je rechterkant, was voor mij, als linkshandige, een
bijkomende handicap. En ja, ik heb het dus meermaals meegemaakt dat ik mijn
geplukte bladeren niet meer in die bak gepropt kreeg, omdat ik slecht gestapeld
had. Of omdat het gewoon allemaal te vlug ging en ik amper de tijd had om de
bladeren van de plant af te trekken, en er niet toe kwam om ze mooi te stapelen.
En dan probeerde ik toch maar met de moed der wanhoop verder te doen en de
bladeren gewoon op mijn schoot te leggen in de hoop dat ik ze allemaal kon
blijven vasthouden. Een hels karwei was het.
Een hels karwei, zeker in het begin, omdat je dan nog de routine mist
om het allemaal vlot te blijven doen. Een hels karwei is het sowieso in de
eerste weken, omdat je laag tegen de grond tussen die rijen tabaksplanten door
rijdt die hoog boven je uit groeien en 's morgens kletsnat zijn van de dauw, of
van de regen. Na tien minuten ben je al doorweekt en verzopen. En je rug is op
het einde van de werkdag gebroken door de hele tijd naar die "zandbladeren" te tasten.
Op het einde van de rij planten staat een tractor te wachten met tien
lege bakken op een gammele kar. De lege bakken worden op de grond gegooid, de
volle bakken worden van de "plukmachine"
op de kar overgeplaatst, de lege bakken komen op plukmachine, en de volgende 5
rijen planten kunnen weer geplukt worden. En er mag daarbij geen tijd verloren
worden, want het moet rap gaan allemaal.
De man met de tractor haast zich dan naar de "naaitafel" op het erf, waar enkele naaisters de bladeren uit de
volle bakken op een lange tafel deponeren en aan een stok vast naaien. Zodra de
bakken geleegd zijn, spoedt de tractorman zich weer naar het veld om daar op
tijd te staan met de geleegde bakken tegen dat de plukkers een nieuwe rij
afgewerkt hebben. En dan wordt er weer gewisseld. Zo gaat dat de hele werkdag
door.
De vrouwen aan de "naaitafel"
leggen de stokken met de opgenaaide tabaksbladeren op een lopende band, die de
stokken binnen in de "kiln" vervoert.
Een "kiln" is een soort droogschuur
voor tabaksbladeren. Zo'n "kiln" is
eigenlijk niets meer dan een hoge houten barak, met binnenin een reeks balken
en dwarsbalken, verspreid over vele "verdiepingen",
en daar worden de zwaarbeladen stokken aan opgehangen door de "kilnhanger". Die moet over die balken
balanceren, en de stokken, die gestaag blijven komen, van die band afnemen en
mooi evenwijdig en op de gepaste afstand op de balken hangen, zodat ze allemaal
goed en vlug kunnen drogen. Omdat hij van bovenaf aan moet beginnen, en de
stokken met tabaksbladeren lager komen te hangen naarmate de dag vordert, heeft
de kilnhanger dezelfde plezierige
ervaring als de plukkers, maar dan nog erger: de kletsnatte bladeren hangen
boven en rond zijn hoofd, en na enkele minuten is hij compleet doorweekt.
De farm waar wij mochten
werken, was vrij groot: 40 acres, of
16 ha, tabaksplanten. We moesten ongeveer 1 acre
per dag plukken, want dat was min of meer wat in een kiln kon opgehangen worden. De eerste week waren we daar soms tot
vier uur in de namiddag mee bezig, maar eens we de routine te pakken hadden,
ging het alsmaar vlugger. Na een paar weken slaagden we er al in om tegen twee
uur in de namiddag klaar te zijn met ons werk. Maar dan moesten we wel de hele
tijd aan een razend tempo doorwerken. En we begonnen, vanaf de tweede week, ook
al vanaf 6 uur 's morgens met het leegmaken van een kiln.
Als ik me goed herinner, had onze baas 7 of 8 kilns staan. Na een goeie week waren die dus allemaal vol, en moest
de eerste weer leeg gemaakt worden. Want ondertussen waren de bladeren in die
eerste kiln, normaal gezien, al
helemaal droog door de hete lucht die er een hele week door gejaagd was. En zo
ging het de volgende dagen ook: elke dag begon met het leegmaken van de
gedroogde bladeren uit een kiln.
Ik zag daar elke ochtend ontzettend tegen op, tegen dat uur werken in
de kiln, omdat we met z'n allen een soort "menselijke
ketting" moesten vormen, en de stokken met gedroogde tabaksbladeren aan
elkaar moesten doorgeven. Daarbij moesten meerdere mensen in de kiln zelf staan, op die smalle balken,
hoog boven de begane grond. Ik stond elke keer stijf van de stress en de
spanning: mijn hoogtevrees en valangst...
Het lijkt erop dat de media een nieuwe corona-paniek-periode ingezet
hebben, samen met onze Bekende Virologen. Op de site van VRTNWS is het weer al "Corona" wat de klok slaat: ik heb
minstens 30 keer het woord "coronacrisis"
in een titel zien staan op de hoofdpagina. We lijken wel weer terug
gekatapulteerd naar de maand april.
De toon van de boodschappen wordt ook hysterischer met de minuut. In
de stijl van: "Het gaat weer helemaal de
verkeerde kant op!" Of wat gedacht van: "Je moet geen genie zijn om te beseffen dat de maatregelen weer strenger
moeten worden!" Klap op de vuurpijl was wel: "Het huis staat in brand!"
Ook de ziekenhuisdirecteurs doen deze keer hun duit in het zakje, met
berichten dat hun Covid-afdelingen aan het vol lopen zijn (wat, vreemd genoeg,
door verplegend personeel in diezelfde ziekenhuizen ontkend wordt), en dat ze
aan de limiet zitten van hun capaciteit om Covid-patiënten op te nemen in de
afdeling Intensieve Zorgen. Er zijn er zelfs al die hun patiënten doorschuiven
naar andere ziekenhuizen, omdat zij geen bijkomende patiënten meer aankunnen.
Kunnen we misschien even terugspoelen in de tijd? Naar de "eerste golf". Bij de piek van die eerste
golf, op 6 april, lagen er 6012 Covid-patiënten in onze ziekenhuizen. Weet u
nog? En wat was toen het commentaar? Eén en al trots en fierheid, want "ons gezondheidssysteem is niet gecrasht".
In tegenstelling tot Italië of Spanje waren er bij ons geen chaotische toestanden
in de ziekenhuizen, geen patiënten in de gangen of in tenten op de parkings.
Want onze ziekenhuizen konden dat goed aan. Méér zelfs: als het moest, kon er
nog "bijgeschakeld" worden en kon de
capaciteit nog verhoogd worden. Dat was dus in april, met 6012 zieken in de
ziekenhuizen. Nu, op 7 oktober, zijn er 952.
Er zijn nu géén 6012 ziekenhuisbedden bezet door Covid-patiënten, maar
slechts 952, waarvan 189 op Intensive
Care. Maar nu wordt er wél alarm geslagen en is de maximumcapaciteit zo
goed als bereikt: "De helft van de 2000
Covid-bedden is al bezet." Nu is de toestand in de ziekenhuizen wél dramatisch,
en moeten patiënten geweigerd worden en doorgestuurd naar een andere kliniek.
Kan iemand volgen? Is er iemand die hier de logica van snapt? Ik in
elk geval niet. Als onze ziekenhuizen in april zonder grote problemen méér dan
6000 bedden beschikbaar hadden, hoe kan het dan een dramatische situatie zijn
als er nu een goeie 950 zieken zijn?
Maar ik zal hiermee vermoedelijk als "negationist" gebrandmerkt worden. Zoals een
ziekenhuisverantwoordelijke het verwoord heeft: "Sommige mensen beseffen nog altijd niet hoe erg het is!"
(Tot voor kort had je alléén "negationisten"
die de holocaust ontkennen. Later zijn er ook de "klimaat-negationisten" gekomen. En nu zijn er dus ook "Covid-negationisten" die "niet beseffen hoe erg het is".)
Nee, ik wil niet ontkennen dat het corona-virus rondwaart, en dat het wereldwijd
al méér dan 1 miljoen slachtoffers heeft gemaakt. Maar ik krijg wél de kriebels
van de intense en niet-aflatende aandacht ervoor en het voortdurend gehamer op "de ernst van de situatie". En dan vooral
het contrast met het totaal gebrek aan aandacht in de nieuwsberichten voor die
andere "killers" waarvan ik op 1
oktober een paar voorbeelden geciteerd heb, zoals AIDS of ondervoeding.
Maar goed, "het huis staat in
brand", en dus zijn er opnieuw strengere maatregelen nodig. Onze
beleidsmakers "doen het niet graag",
want ze weten dat wij het allemaal beu zijn. Maar "het moet nu eenmaal". En "het
is maar voor even": eventjes op de tanden bijten, en dan komt alles wel
weer goed.
Niet dus! Het komt niet allemaal weer goed, binnenkort, want het virus
is "een blijver". Dat hebben ze zélf
gezegd. Die strenge maatregelen zijn dus ook "een blijver". Want zodra je de maatregelen lost, komt het virus
weer sterker op. Zo redeneren de beleidsmakers en de BV's. En in die logica zitten
we dus voor eeuwig vast in dat stramien van strenge maatregelen: contacten
beperken en vooral afstand houden. Die kilte en afstandelijkheid, dat wordt "het nieuwe normaal".
En dát terwijl we méér dan ooit nood hebben aan warmte en nabijheid en
troost.
Of zoals Dimitri Van Toren het zo mooi verwoord heeft:
Zijn we niet allemaal een beetje eenzaam,
Een beetje eenzaam los van elkaar?
Dus laten we dansen, ja bijna stilstaan.
En als het kan een beetje dichter tegen elkaar.
Want zijn we niet allemaal een beetje eenzaam,
een beetje eenzaam in deze vreemde tijd.
