|
Op 30 september 2020 hebben seismologen over de hele wereld met
verbazing naar hun seismografen zitten kijken, want er was opeens een
uitgesproken beving te merken in het hartje van Europa. Iets met een kracht van
minstens 4 op de schaal van Richter. Nooit eerder gezien op die locatie. Het
bleek om België te gaan. De oorzaak was géén aardbeving, maar wel het bijna
synchroon en heftig gedans en getrappel van alle Belgen bij het vernemen van
het langverbeide goede nieuws: België had eindelijk een regering. Het
enthousiasme was tot ver over de landsgrenzen heen te merken en te horen. De
Belgen hadden hier dan ook lang genoeg moeten op wachten.
Op 30 september had België dus een nieuwe regering. En wat voor één!
Een regering die zou "verbinden", wat
alle vorige regeringen dus blijkbaar niet hadden gedaan. Een regering die "de zorgen en onzekerheden van de mensen zou
wegnemen", wat de vorige regeringen blijkbaar ook hadden nagelaten. Een
regering voor "alle" Belgen.
Vlamingen en Walen, mannen en vrouwen.
Dat laatste moest trouwens blijken uit de samenstelling van de nieuwe
regering: 10 mannen en 10 vrouwen, gelijk verdeeld zoals het hoort. En ook mooi
over de taalgrens verdeeld: 10 Vlamingen en 10 Franstaligen. Het enthousiasme
van de Belgen kon niet op.
Het grappige is eigenlijk dat het regeerprogramma van deze vernieuwde
regering zowat een kopie is van dat wat de vorige regering zich had
voorgenomen. (En trouwens ook van de "Septemberverklaring"
van de Vlaamse regering. Zelfs de regeringsverklaring van Alexander De Croo
leek wel een kopie van de speech van Jan Jambon.)
Een mens zou zich gaan afvragen waar die hele regeringscrisis dan goed
of nodig voor zou geweest zijn, als het toch weer "gewoon van hetzelfde" is...
Deze nieuwe regering zet in op investeringen en jobcreatie. Dat is
precies wat ook de Vlaamse regering beweert, en wat het credo was van de vorige
regering. "Jobs. Jobs. Jobs." zoals
Charles Michel het zo welsprekend verwoordde. En deze regering zet in op een "streng migratiebeleid", met een
efficiënt "terugkeerbeleid". Dat is
precies wat ook de vorige regering zich vast had voorgenomen. En de
kerncentrales moeten tegen 2025 dicht. Dat stond ook al in het vorige
regeerakkoord. Het verschil is dat de groenen nu in die regering zitten, en zullen
moeten uitleggen hoe de bouw van CO2-producerende gascentrales te rijmen valt
met de ambitie om de CO2-uitstoot terug te dringen zoals de milieu-activisten,
en ook Europa, vragen.
Maar de minimum pensioenen zullen wél verhoogd worden. Al is dat nog
niet helemaal zeker, en al zal dat hoe dan ook wel nog even moeten wachten: tot
het einde van deze legislatuur, in 2024. En al is niet iedereen erover eens of
dat nu bruto dan wel netto zal zijn. En al zal dat alléén kunnen voor wie
minstens 45 jaar gewerkt heeft. Over de verlaging van de pensioengerechtigde
leeftijd, zoals de socialisten geëist hadden, is trouwens geen sprake meer.
Het moet gezegd: het is een liberaal regeerprogramma geworden, met
hier en daar een kruimel voor de groenen of de roden. De liberale
onderhandelaars zijn dus uiterst gewiekst gebleken.
De vraag is alléén, nog maar eens: "Als dit gewoon meer van hetzelfde is, waarom hebben ze dan twee jaar
verloren in idioot gekibbel?"
De grote pineut in het hele verhaal is de CD&V. Die zitten er voor
spek en bonen bij, en hebben eigenlijk geen enkele "trofee" binnen gehaald. Alléén de "belofte" dat er voorlopig geen stemming komt over de
abortuskwestie. Maar voor wat betreft het o zo pijnlijke ARCO-dossier hebben ze
volledig bakzeil gehaald. De arme brave spaarders die hun zuurverdiende spaarcentjes
in ARCO hadden gestopt, zijn dat nu wel met zekerheid kwijt. In de vorige
regering was dat ook al zo, maar toen kon de CD&V nog altijd schermen met
de illusie dat het dossier wel op tafel zou komen en dat ze een oplossing
zouden forceren. Zelfs die illusie is nu weg. De kans lijkt mij groot dat op
één of ander moment in de nabije toekomst de bom zal barsten bij de CD&V,
en dat ze "ontgoocheld" uit de
regering zullen stappen (waar ze eigenlijk toch al overbodig zijn).
En dan is het wachten op een escalatie van het intern geruzie bij de
groenen, of bij de MR van Georges-Louis, en het einde van deze
Vivaldi-regering. Ik geef ze een jaar of twee...
|
