Ik heb nog eens de definities van de mogelijke dreigingsniveaus
opgezocht, zoals opgesteld door het OCAD (Coördinatieorgaan
voor de Dreigingsanalyse):
- Niveau 1 of LAAG: de persoon, de groepering of de gebeurtenis die
het voorwerp uitmaakt van de analyse, is niet bedreigd.
- Niveau 2 of GEMIDDELD: de dreiging tegen de persoon, de groepering
of de gebeurtenis die het voorwerp uitmaakt van de analyse, is weinig waarschijnlijk.
- Niveau 3 of ERNSTIG: de dreiging tegen de persoon, de groepering
of de gebeurtenis die het voorwerp uitmaakt van de analyse, is mogelijk en waarschijnlijk.
- Niveau 4 of ZEER ERNSTIG: de dreiging tegen de persoon, de
groepering of de gebeurtenis die het voorwerp uitmaakt van de analyse, is ernstig en zeer nabij.
We zitten dus in niveau 4, want de dreiging is "ernstig en zeer nabij".
Niveau vier impliceert blijkbaar, onder andere, dat de horeca dicht moet. Er is nu
wel geen enkel sluitend bewijs dat het virus in een restaurant méér en sterker zou
verspreid worden, maar dat maakt niet zo veel uit. Cafés en restaurants moeten
dicht. Want het lijkt "aannemelijk"
dat daar de bron van clusters zou
kunnen zitten.
En telewerk wordt verplicht. Het is niet dat de mensen op het werk
zélf elkaar zó fel gaan besmetten, want daar wordt veilig afstand gehouden en
worden strikte protocollen gehanteerd. Maar dat maakt niet zo veel uit.
Telewerk wordt verplicht. Om de circulatie van personen te beperken en
overvolle trams en bussen te vermijden.
De cultuur- en sportsector mag wél blijven werken zoals nu, want die
hebben immers veilige protocollen uitgewerkt. Ik moet toegeven dat ik niet
helemaal mee ben. In de sport mag alles zoals voorheen, want er zijn
protocollen. Maar de protocollen in de horeca of op de werkvloer, die zijn
blijkbaar niet voldoende om op die manier verder te gaan. Ik weet het wel:
sportliefhebbers zijn van nature uiterst gedisciplineerde en beschaafde mensen;
die mogen uiteraard iets meer. Maar toch...
"Niveau 4" dus. Zéér tegen
de zin van de experten en beleidsmakers. Maar "het moet nu eenmaal". Om de stijging van de curves af te remmen, om
ervoor te zorgen dat de cijfers niet meer zo snel stijgen. De bedoeling, of de
hoop, is dat we hierdoor binnen dit en een maand in een lager niveau zullen
raken.
En dan? Dan mogen de maatregelen weer wat minder streng worden, neem
ik aan?
Dat hebben we eerder al eens meegemaakt, hee: als de cijfers zakken,
versoepelen de maatregelen. En zodra de maatregelen versoepelen, schieten de
cijfers opnieuw omhoog. Uiteraard. Want dan ziet het virus weer de kans om zich
rapper te verspreiden. Onze minister van Volksgezondheid heeft het zelf gezegd: "Dit virus heeft maar één doel: zo veel
mogelijk mensen ziek maken!"
En ja... als dat gebeurt, moeten we toch terug naar een hoger dreigingsniveau.
En de maatregelen moeten weer strenger. Enzovoort.
Kortom... Zoals ik al eerder heb aangehaald: dit is voor altijd. Dit
wordt het nieuwe normaal. We zitten
voor altijd gevangen in die barometer.
Ik ben best wel bereid om mijn inspanningen nog wat langer vol te
houden. Ik heb me al zeven maanden strikt aan alle richtlijnen gehouden, en als
daar nog een maand bij moet, dan moet het maar. Op voorwaarde dat dit tijdelijk
is, dat het inderdaad "maar voor even"
is, en dat we daarna mogen terugkeren naar "het
oude normaal". Maar dat is dus niet het geval: we zitten hier voor altijd
aan vast.
Onze enige hoop om ooit weer tot een min of meer normaal leven te
komen, is dus "het vaccin". Of anders
toch maar gewoon "door de zure appel heen bijten"
en hopen dat het niet al té erg zou worden.
Eén ding is wel zeker: door al die onheilstijdingen zal nu wel
ongeveer iedereen bereid zijn om zich te laten vaccineren. Ook de "non believers". Ondanks de vrees voor
nevenwerkingen. En tegen elke prijs. En die prijs, dat zou weleens kunnen
tegenvallen. Voor het medicijn "Remdesivir"
bijvoorbeeld, wat geen vaccin is, maar gewoon een virusremmer, zou een
behandeling om en bij 2000 euro kosten. (Terloops, de kostprijs voor fabricage van Remdesivir ligt
rond 10 euro per behandeling...) Dat geeft al een idee waar we ons mogen aan verwachten, zeker?
Gezien er de eerste jaren niet voldoende vaccin beschikbaar zal zijn
om iedereen in te enten, lijkt het erop dat alléén de welgestelde mensen naar
een normaal leven zullen terug kunnen, en dat wie onbemiddeld is, nog vele
jaren in "niveau 4" zal mogen
doorbrengen. Of anders gewoon de ziekte doormaken en hopen te overleven.
Ik weet niet of u tussen al die items over de "coronacrisis" op de site van VRTNWS ook dat verloren stukje gezien
hebt over de groeiende impact van "natuurrampen"?
Het zou best kunnen van niet. Want er zijn elke dag minstens 30
stukjes over de "Coronacrisis", maar
het was zoeken naar dat ene stukje over "Natuurrampen".
Enkel als je ver genoeg naar beneden scrolde, ónder de items over corona, en ná
de items over onze nieuwe regering, en ná de bijdragen over de Amerikaanse
verkiezingen, en ná het Regionaal nieuws, daar ergens kon je op 12 oktober een
verslag vinden over recente wetenschappelijke bevindingen omtrent "Natuurrampen". In het 7-uur journaal van
de VRT is dat op 12 oktober niet eens aan bod gekomen. Daarin ging het alléén
over Covid-19, en over het vreselijke noodlot dat de sportwereld getroffen had: "Code oranje!"
Zou het verhaal dan misschien niet belangrijk genoeg geweest zijn?
Gaat het misschien om een bagatel? Niet echt, denk ik zo. Want de boodschap van
die bijdrage was dat het aantal natuurrampen in de voorbije 20 jaar bijna verdubbeld
is. En dat zowat 4,2 miljard mensen
er door getroffen geweest zijn in die voorbije 20 jaar. En dat die natuurrampen
al minstens 1,2 miljoen dodelijke
slachtoffers gemaakt hebben. Géén "fait-divers",
dus. En tóch was dit amper enige aandacht waard in de media. En tóch gaat het
altijd over corona, en alléén maar over corona. Begrijpe wie kan...
Die "natuurrampen", dat zijn
onder andere stormen en overstromingen, bosbranden, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen,
en ook extreme droogte. Het "Bureau van
de Verenigde Naties voor rampenrisicovermindering (UNSDIR)" heeft 7348 van
die natuurrampen geteld in de periode 2000 tot 2020, terwijl dat er in de
periode 1980 tot 2000 "maar" 4212
geweest waren. De economische kost van die rampen wordt geschat op méér dan 2.500
miljard euro. En de "menselijke kost"
dus op minstens 1,2 miljoen levens.
Aardbevingen of vulkaanuitbarstingen zijn er altijd al geweest, en die
moeten we lijdzaam ondergaan. Al zou het natuurlijk ook helpen om niet te
bouwen in aardbevingsgevoelige gebieden. Jammer genoeg hebben veel mensen dikwijls
niet de mogelijkheid om een veilige omgeving te zoeken voor hun onderkomen.
Maar véél van die rampen heeft de mens natuurlijk aan zichzelf te
wijten: bosbranden zijn dikwijls aangestoken, en de toenemende frequentie van
stormen en overstromingen, maar ook van droogteperiodes, zijn het gevolg van de
klimaatverandering waar de mens wél een hand in heeft.
Alléén zijn de slachtoffers meestal niet diegenen die de rampen,
rechtstreeks of onrechtstreeks, veroorzaakt hebben. Het zijn niet de
brandstichters die have en goed verliezen door de bosbranden die soms niet te
stoppen lijken en op hun verwoestende pad alles verslinden. In Brazilië
bijvoorbeeld is de inheemse bevolking in het Amazone-woud het grootste
slachtoffer, maar het is de regering die de beschikbare vruchtbare
landbouwgrond op die manier wil uitbreiden. En het zijn niet diegenen die de
klimaatverandering veroorzaken die het slachtoffer zijn van stormen of
overstromingen of aanhoudende droogte. Heel dikwijls gaat het om mensen die
sowieso nauwelijks iets van CO2 produceren, mensen die sowieso zo goed als
niets hebben. Mensen die sowieso al in armoede en ontbering leven.
En meestal gaat het om mensen in landen ver van ons verwijderd, in het
arme zuiden. De meeste dodelijke slachtoffers vielen inderdaad in landen als Haïti,
Indonesië, Myanmar en ook in China.
Wat vermoedelijk meteen verklaart waarom er in onze media nauwelijks
aandacht voor is, terwijl de "code oranje"
in de sportwereld wél uitgebreid besproken werd...
Ik vermoed dat het liegen zo'n beetje bij de mens "ingebakken" zit. Iedereen liegt weleens
als dat hem/haar noodzakelijk of beter lijkt. Dat is al altijd zo geweest.
Zelfs Petrus, die tenslotte toch de eerste Paus van de Katholieke Kerk geworden
is, heeft gelogen in die nacht dat Jezus Christus door de Romeinen opgepakt
werd. Tot drie keer toe zelfs. Maar altijd was er toch dat morele besef dat
liegen verkeerd is, dat het niet okee is als je liegt. Na een leugen(tje)
knaagt het geweten altijd.
Dat is veranderd met Donald Trump. Donald Trump heeft de leugen tot "norm" verheven. Liegen is het "nieuwe normaal" geworden.
Geheimdoenerij rond de gezondheidstoestand van de "grote leider", dat was in vroeger tijden
een geliefkoosde en karakteristieke manier van doen bij de oude communistische
regimes zoals de Sovjet-Unie of Oost-Duitsland of China. Er hing altijd een
waas van twijfels rond de oude dictators van die landen: ofwel hulde men zich
in stilzwijgen, ofwel werden verzinsels de wereld ingestuurd. Niemand kon
achterhalen wat er in werkelijkheid aan de hand was. De bedoeling van die farce
was vooral te vermijden dat verontrustende berichten omtrent de gezondheid van
de "grote roerganger" zijn macht zouden
schaden of mensen misschien op het idee zouden kunnen brengen om een andere
leider te gaan zoeken of kiezen. Met de teloorgang van het communisme is die
kwalijke gewoonte zo goed als verdwenen. Noord-Korea is eigenlijk zowat het
enige land ter wereld waar die geheimdoenerij in stand gehouden wordt, uit
angst dat de bevolking dan toch op het idee zou kunnen komen om zich van onder
het communistisch juk te bevrijden als de "sterke
leidsman" er niet meer zou zijn.
Dat Donald Trump en zijn entourage zich nu ook aan dat soort "communicatie" bezondigen, geeft te
denken over de richting die het land dreigt uit te gaan. Ik kan me moeilijk
voorstellen dat de Amerikanen zélf gelukkig zijn met het idee dat hun land in
dezelfde categorie terecht komt als het gehate Noord-Korea.
Maar goed... de "officiële"
boodschap is deze: Donald Trump heeft Covid-19 gehad en hij is er, in een recordtijd,
van genezen.
Tussendoor, tijdens die enkele dagen van zijn verblijf in het militair
ziekenhuis, sprak iedereen iedereen tegen, en was de communicatie geen twee
dagen na elkaar consequent. Dat er dus gelogen werd, tegen de sterren op, dat
kon een dove zelfs horen. Zodat uiteindelijk niemand nog wist wat de waarheid
was en wat er nu werkelijk (al dan niet) met Donald scheelde. Waardoor alleman
aan het speculeren ging, en de wildste complottheorieën welig konden tieren. Ik
vermoed dat dit voor de president en zijn administratie best wel okee was.
Zolang niemand de waarheid had achterhaald, mochten de pers en de sociale media
om het even wat verkondigen. En dat Donald ondertussen weer in het centrum van
de belangstelling stond, was mooi meegenomen.
Wat er écht aan de hand is of geweest is, we zullen het nooit weten.
Heeft hij de ziekte gefaket om de aandacht van andere punten af te leiden,
en/of om er achteraf als grote triomfator genezen weer uit te komen? Of was/is
hij écht ziek? Is hij misschien opzettelijk besmet geweest door zijn
tegenstanders? En hoe ziek is hij (geweest)? Heeft hij er nauwelijks last van
gehad, zoals hij zelf beweert? Of is hij inderdaad héél ziek geweest waardoor
hij aan de zuurstof moest? En waardoor hij de medicatie nodig had die
voorbehouden was aan patiënten die er heel erg aan toe zijn? En is hij nu
inderdaad genezen, of houdt men gewoon zo lang mogelijk de schijn op, tot na de
verkiezingen? Niemand kan het zeggen, niemand zal het zeggen.
Maar dat de president van "het grootste
vrije land ter wereld" zijn toevlucht neemt tot truken van de oude
communistische dictators, is in elk geval een pijnlijke vaststelling. En het
schept bange verwachtingen over de manier waarop het land de komende vier jaar
misschien zal geregeerd worden. De omschrijving "dictatuur" begint zich stilaan op te dringen...
De uitleg zou natuurlijk ook veel "onschuldiger"
kunnen zijn. Namelijk dat Donald Trump nu eenmaal een pathologische leugenaar
is, en niet eens in staat om simpelweg de waarheid te vertellen. De man liegt
immers al vier jaar. Ik vermoed dat hij het onderscheid tussen waarheid en
fictie al lang niet meer kan maken. Fact-checkers hebben achterhaald dat hij
alléén al in de eerste 500 dagen van zijn presidentschap méér dan 3250 valse of
misleidende beweringen de wereld heeft ingestuurd.
Alle tekenen wijzen er inderdaad op dat Donald Trump lijdt aan "mythomanie": chronisch en dwangmatig
liegen. De symptomen van een pathologische leugenaar zijn onder andere: zijn leugens lijken geen duidelijk voordeel
op te leveren, zijn verhalen zijn meestal dramatisch en gedetailleerd, hij
schildert zichzelf meestal af als de held of het slachtoffer, hij lijkt zijn
leugens meestal zelf te geloven, hij is een snelle denker en erg creatief, hij
geeft zelden een antwoord op een specifieke vraag.
Hoewel het nu ook niet direct een geruststellende gedachte is dat het
machtigste land ter wereld geleid wordt door een mythomaan...
De tropische temperaturen die we midden september gekend hebben,
zouden volgens Bram en Frank onmiskenbaar wijzen op de klimaatverandering. Maar
als ik terugdenk aan de zomers van in mijn tienerjaren, midden de jaren zestig
tot begin de jaren zeventig van de vorige eeuw, dan herinner ik me eigenlijk
ook alléén maar "echte" warme en
zonnige zomers. En die begonnen in juni al.
Ik weet nog heel goed hoe zonnig die zomers wel waren, omdat wij in
juni elke dag op het aardbeienveld van ons vader bezig moesten zijn. Dat kwam
wel goed uit, omdat ik in juni examens had, en dus in de namiddag thuis was om
te studeren. En om ook te helpen met de aardbeienoogst. Aardbeien plukken, uren
aan een stuk, want het was een gigantisch stuk grond, en de rijen planten leken
zich oneindig ver uit te strekken. We hadden uiteraard veel te veel aardbeien
voor eigen gebruik, en dus mochten mijn broer en ik 's avonds op pad om
aardbeien te gaan verdelen aan familie, en aan buren van de familie. Tegen een
spotprijs die nauwelijks de kosten kon dekken. Elke avond reden wij,
zwaarbeladen met bakjes van 500g aardbeien, met de bromfiets de "Pauvre Leute" op en mochten wij daar de
liefhebbers van verse aardbeien bezoeken.
Ons vader was nochtans begonnen met enkele plantjes: een beetje
aardbeien voor thuis. Maar die enkele plantjes werden na een jaar al "enkele rijen", en het is geëindigd met
een groot voetbalveld. Op één of andere manier had ons vader de gave om dingen
te laten "vermenigvuldigen". Daar was
maar één probleem mee: hij kende geen limieten.
Zo is het ook gegaan met de aquariumvissen in huis. Het moet begonnen
zijn met één enkele bokaal met een goudvis, vermoed ik. Maar na een aantal
jaren stonden alle vensterbanken in huis vol met aquariums voor tropische
vissen. Het ene aquarium al groter dan het andere. Nee, Jezus Christus was heus
niet de enige die het mirakel van de "Vermenigvuldiging
der vissen" op zijn CV kon zetten. En hij maakte alles zélf, ons vader: de
aquariums, de zuurstofpompjes, de waterfilters, de verwarmingselementen. Hij
kon echt alles maken. Of in elkaar
steken, of herstellen.
Als hij nu nog zou geleefd hebben, dan waren ze gegarandeerd al van "Iedereen beroemd" langs geweest voor een
reportage. Of Martin Heylen zou zeker al aan de deur gestaan hebben. Wat zeg
ik: er zou al een reality-reeks over ons vader bestaan hebben. Want hij was
honderd keer interessanter dan de omhoog gevallen Pfaffs of de Planckaerts.
En hij moest absoluut altijd bezig blijven met een hobby waar hij zich
200 procent in "smeet", zonder
terughouding. En, zoals gezegd: zonder limieten.
Vandaar dat de aquariums zonder pardon moesten verdwijnen toen ons
moeder met geen mogelijkheid nog een kans zag om de ramen te wassen. Want de
vensterbanken stonden overvol. Dat was trouwens eerder al eens gebeurd na de "vermenigvuldiging" van de
Christusdoorns: ook bij die was het begonnen met één plantje aan het venster,
maar op één of andere manier zijn die zich gaan vermenigvuldigen. Tot alle vensterbanken
vol stonden en de tere witte gordijnen verstrikt raakten in een overvloed aan
scherpe doornen. Ook toen was het geduld van ons moeder uiteindelijk op
geraakt, en de Christusdoorns werden verbannen.
Later zijn er konijnen gekomen. Een paar beestjes om te beginnen, maar
ook dát is compleet uit de hand gelopen: minstens honderd waren het er op den
duur. En ook daar een volledige "doe-het-zelf"
onderneming: de hokken van de konijnen werden eigenhandig in elkaar getimmerd,
met restjes van houten bakken. Ook hier mochten wij, de kinderen, onze bijdrage
leveren: gras en klaver gaan snijden en plukken langs de weg, stro halen bij de
Boerenbond, de hokken dagelijks uitmesten. Maar de beloning was navenant: elke
week een heerlijk, pas geslacht, mals konijntje op tafel. Helaas is ook dat
avontuur vroegtijdig geëindigd: de stank van de mest van die overvloed aan
konijnen werd door de buren niet gewaardeerd. Exit de konijnen.
Toen hij wat ouder werd, koos ons vader een meer bezadigde hobby:
orchideeën. Eerst een paar plantjes. Maar ook daarbij kon hij zijn talent om te "vermenigvuldigen" niet verloochenen.
En al gauw stond de veranda helemaal vol met orchidee-planten. Waar ze wél samen
konden van genieten, ons vader en ons moeder. Van de schoonheid van de bloemen,
en van de heerlijke geuren.
Herinneringen aan ons vader: fijne herinneringen.
En ook herinneringen aan de mooie zomers die we toen al gekend hebben.
Láng voor iemand het begrip "klimaatverandering"
uitgevonden had...
In De Morgen van 13 oktober
2020 stond een merkwaardig artikeltje over de nakende presidentsverkiezingen in
de USA. Ik wil het graag min of meer in zijn geheel citeren:
"De
Californische afdeling van de Republikeinse Partij geeft toe dat ze meer dan 50
misleidende stembussen heeft geplaatst in Los Angeles, Fresno en Orange
Counties. Dat schrijft The New York Times. De donkergrijze stembussen, met
opschrift dat het om officiële afleverpunten gaat voor stembiljetten per post,
doken de voorbije twee weken op in de buurt van kerken, wapenwinkels en
kantoren van de Republikeinse Partij. De stembussen zijn illegaal en kunnen tot
verkiezingsfraude leiden, zo oordelen regeringsmedewerkers van de staat
Californië. Een doorsnee kiezer zou die stembussen verkeerdelijk voor de
officiële kunnen aanzien. Toch willen de Republikeinen van geen wijken weten:
ze zullen dergelijke stembussen blijven verspreiden, aldus een woordvoerder van
de Californische afdeling van de partij."
Dit is géén verzinsel, het is écht. En hoe schokkend het ook moge
lijken, het is maar één van de vele louche trucjes om ervoor te zorgen dat
Donald Trump de nakende verkiezingen zal winnen. Want er zijn nog héél veel
andere machinaties aan de gang, achter de schermen, met als voornaamste
bedoeling: mogelijke democratische kiezers van de stembus weg te houden.
Het
is bedroevend maar écht: de Verenigde Staten van Amerika hebben nog steeds een
electoraal systeem van een derdewereldland. Elke deelstaat, elk kiesdistrict
heeft ook zijn eigen "regels" die er nog
altijd vooral op gericht zijn niet-blanken en arme mensen te ontmoedigen om
zich te registreren als kiezer of om effectief te gaan stemmen. Die regels
veranderen ook voortdurend, zonder dat de burgers daarvan op de hoogte zijn.
In
Amerika moet je je elke keer opnieuw laten "registreren"
om te kunnen stemmen. En daar loopt het heel dikwijls erg fout bij mensen uit
de achtergestelde buurten, en dan vooral bij Afro- of Latino-Amerikanen. Het
klinkt misschien ongeloofwaardig, maar het is écht zo dat men bij de aanvraag
om als "kiezer" geregistreerd te
worden, de politieke voorkeur moet vermelden en ook het "ras" waartoe men behoort. Wat dus de poort wijd open zet voor
mogelijkheden om "selectief" te zijn
bij het schrappen van een kiezer.
Aan
de systematische uitsluiting van etnische minderheden en arme witte Amerikanen
kwam in 1965 wel een einde met de Voting Rights Act van president Johnson. (Met de Voting Rights
Act kregen in één klap miljoenen zwarte Amerikanen stemrecht.) Maar
het mocht niet baten. Sindsdien hebben de deelstaten namelijk regelmatig nieuwe
hindernissen ingebouwd om hetzelfde resultaat als voorheen te bekomen:
politieke uitsluiting van het armere deel van de bevolking.
Het Amerikaanse verkiezingssysteem is een kopie van het Britse één-verkozene-per-district systeem, dat
kleine, landelijke gebieden proportioneel bevoordeelt. In de VS hebben de
Republikeinen daar het meeste baat bij. Maar het aandeel van witte kiezers,
vooral dan die op het uitgestrekte platteland en in de kleine steden, neemt
demografisch af. Daarnaast neemt het aantal niet-witte kiezers onvermijdelijk
toe en die stemmen overwegend Democratisch, deels uit overtuiging, deels uit
afkeer tegenover de andere partij. Om dat "probleem"
op te lossen, worden "verdachte"
kiezers gewoon van de lijsten geschrapt. Niet zelden gebeurt dat dus op basis
van hun ras of politieke voorkeur.
In 2016 werden in heel de VS meer dan 1 miljoen stemmen geschrapt
wegens "frauduleus kiezen", bijvoorbeeld
omdat men twee keer zou gestemd hebben. Maar geen enkele kiezer werd daar voor
vervolgd. Omdat een gerechtelijk onderzoek zou kunnen aantonen hoeveel van die
schrappingen onterecht waren.
Het
stopt echter niet bij geschrapte kiezers. In de VS mag je al jaren per post
stemmen, iets wat nu in 2020 misschien voor het eerst veralgemeend zou worden.
In 2016 werden 512.696 stemmen per post geannuleerd, toen zowat een vijfde van
alle per post uitgebrachte stemmen. De opgegeven redenen hiervoor waren soms
zondermeer hallucinant. Zo werden bijvoorbeeld stemmen geschrapt als de
handtekening op het begeleidende formulier niet binnen het kader was gebleven.
In bepaalde staten moet de poststem mee ondertekend zijn door een andere
geregistreerde kiezer. In drie staten moet de stem zelfs met een notariële akte
worden bevestigd. Wat die deelstaten met elkaar gemeen hebben is dat ze de
burgers zeer summier informeren over deze procedures. Daarbovenop komt nog het
probleem dat minstens 4 procent van alle poststemmen gewoon verloren raken. Ook
kiezers die "X" aangeduid hadden in het vakje (in plaats van het volledig te
kleuren) werden willekeurig geschrapt.
En
dan is er ook nog de praktijk om in dichtbevolkte zwarte en arme wijken zeer
weinig kiesbureaus te plaatsen. In de mainstream media werden de lange
wachtrijen in zwarte wijken voor de twee verkiezingen van Obama vertaald als "enthousiaste deelname". Maar op
hetzelfde ogenblik gingen witte kiezers in de talrijk voorziene kiesbureaus van
hun stadswijken zonder noemenswaardige file stemmen. In Wisconsin bijvoorbeeld werd
bij vorige verkiezingen het aantal kiesbureaus in zwarte wijken van 180 naar 5
herleid. (Er zijn trouwens nu al beelden op het journaal te zien geweest van
mensen die tot vijf uur lang in de file hebben gestaan om hun stem te kunnen
uitbrengen.)
Eveneens
in Wisconsin moet wie voor het eerst gaat stemmen een geldig identiteitsbewijs
hebben. In de VS bestaat echter geen identiteitskaart, en veel zwarten hebben géén rijbewijs of één dat verlopen is (want rijbewijzen zijn beperkt in
tijd). Wisconsin was, mee daardoor, één van de staten die Trump in 2016 zijn
meerderheid in het presidentieel kiescollege bezorgde. Dat zal ook in 2020 zo
zijn.
Vaststellingen zoals deze werden verzameld door een onderzoeksjournalist,
Greg Palast. En samengevat waren dit zijn conclusies:
- Een op de vijf (per post) ingestuurde stembiljetten wordt nooit
meegeteld.
- De kans dat je stem in de vuilnisbak wordt gegooid, is 900% groter als
je zwart bent dan als je blank bent.
- In de afgelopen twee jaar zijn 16,7 miljoen kiezers van de lijsten
geschrapt. Zwarte kiezers.
En nog dit: zélfs als Donald Trump minder stemmen zou halen dan Joe
Biden, ook dan blijft de kans groot dat hij de verkiezingen "wint". Dat heeft hij bij de vorige
verkiezingen, in 2016, al bewezen.
En George Bush had hem dat eerder al voor gedaan eind 2000. Er waren
toen zware vermoedens van fraude bij de tellingen, vooral in Florida. Maar het
Federaal Hooggerechtshof heeft de eis tot hertelling verworpen, en Bush werd
als winnaar uitgeroepen in Florida, wat de doorslag heeft gegeven in het aantal
stemmen in het "presidentieel kiescollege".
Met een meerderheid van 537 stemmen in Florida, kreeg Bush immers alle 25
kiesmannen achter zich, en hij kwam op die manier aan 271 kiesmannen tegenover maar 266 voor Al Gore. Want het komt er in
Amerika niet op aan de meeste stemmen te halen, maar wél om de meeste kiesmannen achter zich te scharen.
Amerika is trouwens één van de enige landen, naast China en Rusland,
waar partijgebonden ambtenaren verantwoordelijk zijn voor de verkiezingen. In
2000 was Katherine Harris de Secretary of
State in Florida en zij heeft ervoor gezorgd dat George W. Bush alle zitjes
in het presidentieel kiescollege van de staat achter zich kreeg. Zij was toen tegelijk
voorzitter van zijn campagneteam in Florida.
Wie er het fijne van wil weten, moet dit boek maar eens lezen: "How Trump Stole 2020. The Hunt for America's
Vanished Voters" van Greg Palast. Het boek is onder andere te koop via
bol.com of via Amazon.
Viroloog Steven Van Gucht wist in het journaal van 12 oktober 2020 te
vertellen dat er op dit moment géén griepvirus in het land is. Méér zelfs: er
waart geen enkel virus rond. Behalve het corona-virus dan.
Heeft iemand er een idee van waarom er dit jaar, in tegenstelling tot
alle voorgaande jaren, geen enkel herfst-virus tot bij ons geraakt is? Misschien
omwille van een inreisverbod voor België? Omdat wij "rood" ingekleurd staan? Of is het gewoon zo dat alle andere
virussen zich angstig gedeisd houden, uit schrik voor het corona-virus? Of
misschien vinden ze het op dit moment niet de moeite om in de aanval te gaan,
want alle aandacht gaat tóch naar Covid.
Hoe dan ook: vreemd is het wel, dat alle virussen ons land dit jaar
mijden.
Er zijn dus géén andere virussen dan corona actief in ons land. Dat is
een hele geruststelling. Of niet?
Want dat betekent wél dat iedereen die een paar (dus: minstens twee)
symptomen van een verkoudheid heeft, zoals een verstopte of lopende neus, keel-
of hoofdpijn, of hoesten, per definitie door corona besmet is en onweerlegbaar een
Covid-patiënt moet zijn. En dus
moeten we ons met z'n allen laten testen. Moeten we met z'n allen onze huisarts
contacteren. Moeten we met z'n allen in quarantaine.
In alle vorige jaren was het een natuurlijke reflex om bij een herfst-
of winterverkoudheid, of "een griepje",
de symptomen te bestrijden met een Dafalgan, en eventueel een grog 's avonds om
te gaan slapen. En als het té erg werd: een paar dagen thuis blijven en
uitzieken in bed. Maar nu moeten we een dokter contacteren en ons laten testen,
want het is ongetwijfeld corona.
En dan is men verwonderd als de huisartsen klagen over de toevloed aan
patiënten die moeten getest worden, en de onhoudbare werkdruk die dat met zich
mee brengt. "En het ergste moet nog komen
als ook de winterpiek ons zal overvallen!" klagen de huisartsen.
En dan is men verwonderd als de testcentra en de test-labo's niet meer
kunnen volgen, waardoor mensen in spanning en onzekerheid dagenlang moeten
wachten op het resultaat van hun test. (En ondertussen nog wat langer in
quarantaine thuis moeten blijven en niet kunnen gaan werken.)
Ik durf er geen geld op te verwedden, maar ergens heb ik het gevoel
dat men doelbewust een sfeer van angst en onzekerheid aan het creëren is. De
vraag is alleen: "Waarom? Wat heeft men
daarmee te winnen? Wie heeft daar iets mee te winnen?"
Misschien is het alleen maar de bedoeling de mensen "volgzamer" te maken, meer "gemotiveerd" om de richtlijnen strikt op
te volgen? Om ons nu al te "masseren"
zodat we zonder morren de richtlijnen zullen blijven volgen, ook als die steeds
strenger en beperkender worden.
Of zou het dan toch allemaal om geld draaien? Om de verkoop van "het vaccin"? Want die angst die als een
donkere wolk boven ons zweeft, die zal ons ongetwijfeld overtuigen om "het vaccin" zéker te laten toedienen.
Vermits dat vaccin "alles in orde zal
brengen". Dat er sowieso te weinig vaccins beschikbaar zullen zijn voor de
hele bevolking, zal dus zeker resulteren in een vraag die véél hoger ligt dan
het aanbod. En dan spelen de marktwetten, natuurlijk: als er een tekort is, dan
stijgt de prijs van het product.
Het is een pervers idee als het waar zou zijn, maar het zou zomaar
eens kunnen.
Donald Trump heeft er ook dit jaar weer naast gegrepen...
Ginder in Oslo hebben ze zijn nominatie compleet genegeerd, en hebben
ze zowaar de Nobelprijs voor de Vrede toegekend aan het Wereld Voedselprogramma van de Verenigde Naties. Het zou mij niet
verwonderen als Donald zijn land binnenkort ook uit die organisatie zal terugtrekken.
Donald had nochtans op die prijs gerekend. Want heeft hij niet gezorgd
voor een soort vredesverdrag met Noord-Korea en voor de nucleaire ontwapening
van het Koreaanse schiereiland? En is hij niet degene die een einde gemaakt heeft
aan de aanslepende oorlog in Afghanistan door een verdrag met de Taliban te
forceren? En heeft hij niet hoogstpersoonlijk een vredesverdrag tussen Israël
en de Arabische Emiraten tot stand gebracht, en een allesomvattend toekomstplan
voor Palestina uitgewerkt?
Dat Kim Jong-Un in Noord-Korea gewoon verder doet als voorheen en dat
er van vrede tussen de beide Korea's totaal geen sprake is, dat doet hierbij
niets terzake. En dat de Taliban zich van de overeenkomst niets aantrekken en
gewoon verder bezig blijven om het land helemaal onder controle te krijgen, dit
keer zonder enige noemenswaardige tegenstand, dat is hierbij irrelevant. En dat
de Palestijnen, rond wie de problematiek in het Midden-Oosten al de hele tijd,
sinds 1948, eigenlijk draait, nooit betrokken waren bij de vredesakkoorden of bij het
magistrale plan, en dat het fameuze akkoord niets zal oplossen, dat speelt hier
geen enkele rol. Donald had de Nobelprijs verdiend! Zonder meer.
Als die mislukkeling Obama wél die prijs gekregen heeft, in 2009, dan
moet Donald die zéker ook krijgen! Maar goed: na dit jaar heeft hij nog 4 jaar
de kans om de prestigieuze prijs in de wacht te slepen. In de volgende 4 jaar
van zijn presidentschap moet het toch wel één keer lukken, niet?
En anders kan hij nog altijd hopen op een "zaligverklaring". Al vermoed ik dat die er pas na zijn dood kan
komen. Ik ben niet zo goed op de hoogte van het reglement dat hier van toepassing is, maar ik
vermoed dat je pas "zalig" kan
verklaard worden als je dood bent.
Als ik het goed begrepen heb, zijn er twee criteria om zalig verklaard
te kunnen worden: een "voorbeeldige
levenswandel" (wat dat ook moge betekenen) en een wonder dat aan de persoon
kan toegeschreven worden. Al denk ik dat het een beetje is zoals bij Covid-19:
één van beide symptomen is voldoende.
Zo heeft Paus Franciscus onlangs een jongen zalig verklaard omwille
van zijn "levenswandel". Het gaat om
een Italiaanse jongeman, Carlo Acutis.
Die is helaas, in 2006, op zijn 15de al gestorven aan leukemie, maar
hij had in zijn korte leven blijkbaar toch genoeg bonuspunten verdiend voor een zaligverklaring. Het zou een
computergenie geweest zijn, een soort wizard,
met een onwrikbaar en intens geloof, en hij zou zijn sterk geloof via de
sociale media uitgedragen hebben. Of zoiets. Hij heeft zelfs een website
gemaakt over de verschijningen van de Maagd Maria toen hij pas 10 jaar was. En
later, naar het einde van zijn leven toe, een "catalogus van eucharistische wonderen." Geef toe: als "voorbeeldige levenswandel" kan dat tellen!
Maar er is mogelijk ook een "wonder"
dat aan hem zou kunnen toegeschreven worden: een Braziliaanse jongen die
ongeneeslijk ziek was, en die in 2013 op miraculeuze wijze genezen is nadat zijn
moeder tot Carlo Acutis had gebeden.
Over de levenswandel van Donald Trump kan gediscussieerd worden. "Voorbeeldig" kan die misschien niet
genoemd worden.
Maar dat "mirakel" heeft hij
in ieder geval wél al op zijn conto. Hoe zou je anders zijn spectaculaire
genezing van Covid-19 kunnen verklaren? De donderdagnacht lag hij nog aan de
zuurstof, en moest hij de medicatie toegediend krijgen die eigenlijk voorbehouden
is aan terminale Covid-patiënten, en de dinsdag stond hij al op het balkon van
het Witte Huis te wuiven. En bovendien was hij, naar eigen zeggen, in die enkele
dagen 20 jaar jonger geworden! Als dat geen "mirakel" is, dan weet ik het ook niet meer.
Nu maar hopen dat Paus Franciscus (of zijn opvolger) daar rekening mee zal willen houden,
en het criterium van een "voorbeeldige
levenswandel" niet al te sterk zal laten doorwegen...
De coronacijfers schieten de laatste tijd de hoogte in. In ons land,
en eigenlijk in bijna heel Europa. En dus, zeggen onze leiders en onze BV's,
moeten de maatregelen nóg strenger worden. Want hun aanpak werkt, als we die
maar strikt genoeg toepassen. De "modellen"
tonen immers aan dat die aanpak de juiste is.
En wat als deze aanpak nu eens totaal niet werkt? Wat als de coronacijfers als een raket de hoogte in
schieten ondanks, of precies dóór,
de manier waarop de "crisis" bij ons
aangepakt wordt? Heeft men die bedenking al eens gemaakt? Want al bij al: we
leven al méér dan drie maanden met bubbels
en mondmaskers en afstand. En het
helpt geen zier: de cijfers zijn evengoed al sinds midden juli aan het stijgen,
en het gaat alsmaar sneller. Waar haalt men dan de illusie dat deze aanpak
goede resultaten oplevert?
Als het niet loopt zoals de modellen voorspellen, dan moet het aan de
mensen liggen, zeker? Het zijn wij die niet goed bezig zijn!
Weet je: ondanks mijn kritische bedenkingen houd ik me al van in het
begin rigoureus aan de richtlijnen. Sterker zelfs. Ik kom nooit buiten, tenzij
om tussen de velden te gaan wandelen, en één keer per week om mijn boodschappen
op te halen (met mondmasker) bij de Colruyt. Ik ben al in zes of zeven maanden
bij niemand meer op bezoek geweest, en ik ontvang ook geen bezoek behalve mijn
kinderen en kleinkind. En ik heb al in méér dan zeven maanden met niemand nog "nauw contact" gehad.
Zo zijn er héél veel voorbeeldige mensen die méér dan hun best doen.
En nu komt men zeggen: "Luister jongens,
jullie zijn niet goed bezig! Jullie zijn zelfs heel slecht bezig, en dus moeten
de maatregelen strenger worden. En jullie moeten allemaal véél meer je best
doen, want anders komt er tóch weer een lockdown!"
Wel, dan zeg ik, en al die anderen die al maanden lang bezig zijn om
alle richtlijnen consequent en heel strikt te volgen: "Een welgemeende Fuck You!" Het maakt toch allemaal geen reet uit.
En trouwens: stél dat een nóg verdere verstrenging van de maatregelen
de cijfers weer zou doen zakken. Dat zou dan alleen maar betekenen dat die
strenge maatregelen voor altijd
zouden moeten aangehouden worden. Want blijkbaar springen de cijfers weer de
hoogte in zodra men de aanpak versoepelt. We zijn dus voor altijd de pineut...
Ik heb het gevoel dat men een mug wil doodschieten met een kanon. En
niet alléén schiet men daarmee vooral alles dood of kapot rond de mug, het lijkt er sterk op dat men helaas nét die mug niet raakt. Al negen maanden lang legt
men, met enige variatie in de gestrengheid van de toepassing, maatregelen op
aan de hele bevolking, die dat uiteraard ondertussen méér dan beu is en er geen
bemoedigend resultaat van ziet. Terwijl men zich had moeten concentreren op de "doelgroep": diegenen die écht besmet
zijn en diegenen die met een besmet iemand in contact zijn geweest. Het heeft
geen zin om te verbieden dat 20 (of 100 of wat dan ook) gezonde, niet besmette,
mensen samen zouden komen: geen van hen zal het virus verspreiden. Men viseert
in België 11 miljoen mensen, terwijl er hooguit 200.000 in het oog hadden
moeten gehouden worden.
En waarom denk ik dat het een betere aanpak zou (geweest) zijn om de
maatregelen te beperken tot zij die besmet zijn of een besmettingsrisico hebben
gelopen? Omdat die aanpak wél werkt.
Het bewijs daarvan is te merken in China. En evengoed in bijvoorbeeld
Nieuw-Zeeland. Daar hebben ze zich van bij het begin gericht op de besmette
mensen: wie besmet is, moet onmiddellijk in quarantaine, en wie met een besmet
persoon in contact is gekomen, die moet zich laten testen en ook in quarantaine
gaan in afwachting van het resultaat van de test. Voor de rest mag ieder gezond
mens gaan en staan waar hij wil. En zie: er zijn geen nieuwe besmettingen meer
in China, en er zijn géén besmettingen meer in Nieuw-Zeeland. De enkele
besmette personen die er nog zijn, hebben die besmetting buiten het land
opgelopen, en zijn in quarantaine gezet.
In China, of in Nieuw-Zeeland, zijn ze waar wij, zoals het nu gaat,
nooit meer zullen raken: bij "het oude
normaal".
Waarom doen wij het niet op die manier? Waarom moet bij ons iedereen onder de knoet gehouden
worden? Omdat onze leiders en experten niet eens weten wie besmet is en wie
niet. Omdat ze van bij het begin de verkeerde aanpak gekozen hebben, en
nagelaten hebben zich te concentreren op de risico-gevallen, op de (mogelijk)
besmette personen. En nu lopen we hopeloos achter de feiten aan, en we krijgen dit
nooit meer onder controle. Want er lopen
duizenden besmette mensen rond die het zelf niet eens weten. Die zullen
duizenden anderen blijven besmetten, die op hun beurt... enzovoort. Geen enkele
maatregel kan dat verhinderen.
Dus kunnen we misschien maar beter het kanon opbergen, lijkt mij. Want
de kanonskogels raken alles... behalve de mug.
En misschien moeten we dan maar gewoon ons leven hervatten "als vroeger". Kijk maar naar Zweden:
daar hebben ze nooit een kanon gebruikt, en daar zijn nauwelijks nog
besmettingen te noteren. In België waren er op 11 oktober 2020, 7950 nieuwe
(geregistreerde) besmettingen; in Zweden: 0.
(En zeggen dat wij, België, Zweden ooit "rood" gekleurd hebben...)
Op 30 september 2020 hebben seismologen over de hele wereld met
verbazing naar hun seismografen zitten kijken, want er was opeens een
uitgesproken beving te merken in het hartje van Europa. Iets met een kracht van
minstens 4 op de schaal van Richter. Nooit eerder gezien op die locatie. Het
bleek om België te gaan. De oorzaak was géén aardbeving, maar wel het bijna
synchroon en heftig gedans en getrappel van alle Belgen bij het vernemen van
het langverbeide goede nieuws: België had eindelijk een regering. Het
enthousiasme was tot ver over de landsgrenzen heen te merken en te horen. De
Belgen hadden hier dan ook lang genoeg moeten op wachten.
Op 30 september had België dus een nieuwe regering. En wat voor één!
Een regering die zou "verbinden", wat
alle vorige regeringen dus blijkbaar niet hadden gedaan. Een regering die "de zorgen en onzekerheden van de mensen zou
wegnemen", wat de vorige regeringen blijkbaar ook hadden nagelaten. Een
regering voor "alle" Belgen.
Vlamingen en Walen, mannen en vrouwen.
Dat laatste moest trouwens blijken uit de samenstelling van de nieuwe
regering: 10 mannen en 10 vrouwen, gelijk verdeeld zoals het hoort. En ook mooi
over de taalgrens verdeeld: 10 Vlamingen en 10 Franstaligen. Het enthousiasme
van de Belgen kon niet op.
Het grappige is eigenlijk dat het regeerprogramma van deze vernieuwde
regering zowat een kopie is van dat wat de vorige regering zich had
voorgenomen. (En trouwens ook van de "Septemberverklaring"
van de Vlaamse regering. Zelfs de regeringsverklaring van Alexander De Croo
leek wel een kopie van de speech van Jan Jambon.)
Een mens zou zich gaan afvragen waar die hele regeringscrisis dan goed
of nodig voor zou geweest zijn, als het toch weer "gewoon van hetzelfde" is...
Deze nieuwe regering zet in op investeringen en jobcreatie. Dat is
precies wat ook de Vlaamse regering beweert, en wat het credo was van de vorige
regering. "Jobs. Jobs. Jobs." zoals
Charles Michel het zo welsprekend verwoordde. En deze regering zet in op een "streng migratiebeleid", met een
efficiënt "terugkeerbeleid". Dat is
precies wat ook de vorige regering zich vast had voorgenomen. En de
kerncentrales moeten tegen 2025 dicht. Dat stond ook al in het vorige
regeerakkoord. Het verschil is dat de groenen nu in die regering zitten, en zullen
moeten uitleggen hoe de bouw van CO2-producerende gascentrales te rijmen valt
met de ambitie om de CO2-uitstoot terug te dringen zoals de milieu-activisten,
en ook Europa, vragen.
Maar de minimum pensioenen zullen wél verhoogd worden. Al is dat nog
niet helemaal zeker, en al zal dat hoe dan ook wel nog even moeten wachten: tot
het einde van deze legislatuur, in 2024. En al is niet iedereen erover eens of
dat nu bruto dan wel netto zal zijn. En al zal dat alléén kunnen voor wie
minstens 45 jaar gewerkt heeft. Over de verlaging van de pensioengerechtigde
leeftijd, zoals de socialisten geëist hadden, is trouwens geen sprake meer.
Het moet gezegd: het is een liberaal regeerprogramma geworden, met
hier en daar een kruimel voor de groenen of de roden. De liberale
onderhandelaars zijn dus uiterst gewiekst gebleken.
De vraag is alléén, nog maar eens: "Als dit gewoon meer van hetzelfde is, waarom hebben ze dan twee jaar
verloren in idioot gekibbel?"
De grote pineut in het hele verhaal is de CD&V. Die zitten er voor
spek en bonen bij, en hebben eigenlijk geen enkele "trofee" binnen gehaald. Alléén de "belofte" dat er voorlopig geen stemming komt over de
abortuskwestie. Maar voor wat betreft het o zo pijnlijke ARCO-dossier hebben ze
volledig bakzeil gehaald. De arme brave spaarders die hun zuurverdiende spaarcentjes
in ARCO hadden gestopt, zijn dat nu wel met zekerheid kwijt. In de vorige
regering was dat ook al zo, maar toen kon de CD&V nog altijd schermen met
de illusie dat het dossier wel op tafel zou komen en dat ze een oplossing
zouden forceren. Zelfs die illusie is nu weg. De kans lijkt mij groot dat op
één of ander moment in de nabije toekomst de bom zal barsten bij de CD&V,
en dat ze "ontgoocheld" uit de
regering zullen stappen (waar ze eigenlijk toch al overbodig zijn).
En dan is het wachten op een escalatie van het intern geruzie bij de
groenen, of bij de MR van Georges-Louis, en het einde van deze
Vivaldi-regering. Ik geef ze een jaar of twee...
Toon Hermans, of liever: schoolmeester Frits Verkade, heeft het zich
acht minuten lang afgevraagd, en hij zou nog veel langer bezig geweest zijn als
de jury zijn "auditie" niet
voortijdig had afgebroken: "Wat ruist er
door het struikgewas?" Acht minuten lang heeft hij geprobeerd om er achter
te komen wat er nu precies door het struikgewas kon ruisen: "Het is een euh..."
Ik heb een beetje hetzelfde probleem als Toon: er ruist iets in mijn
linkeroor, en ik heb er geen idee van wat het zou kunnen zijn. "Het is een euh...", maar het is er wel
constant. Het gaat eigenlijk nooit weg. Als ik bezig ben, zoals nu, bij het
schrijven, kan ik het min of meer negeren. Maar het is er toch. Het is er altijd. En het wordt alléén maar erger.
Ik herinner me nog van onze kindertijd hoe we op het strand een schelp
zochten die we dan tegen ons oor konden houden om het ruisen van de zee te
horen. Ook als we terug thuis waren. Dankzij die schelp konden we blijven
genieten van het ruisen van de zee. Zalig vonden we dat. Een beetje mysterieus
ook: dat zachte geruis van de golven door die schelp aan ons oor, terwijl de
zee zelf totaal niet in de buurt was. Ik vermoed dat iedereen daar wel fijne
herinneringen aan heeft. Hoewel het al bij al niets met de zee te maken zou
hebben: "Het ruisende geluid dat je hoort
komt niet van de schelp en het is ook niet het geluid van bloed dat stroomt in
je oor of hoofd. Het is gewoon het geluid dat er op dat moment om je heen te
horen is. Maar waarom klinkt het dan als het ruisende geluid van de zee? Dat
komt omdat de schelp delen van het geluid om je heen tegenhoudt en andere delen
van het geluid door laat. Een schelp aan je oor werkt dus als een
geluidsfilter. De delen van het omgevingsgeluid die worden doorgelaten
weerkaatsen in de schelp."
Dit geruis, nu, in mijn linkeroor, is nét iets anders. "Het is een euh..." en het klinkt minder
idyllisch dan het geruis van een schelp, minder romantisch toch ook wel. Het is... "vervelend". Ik heb er geen beter woord voor.
Helaas zal ik er heel mijn verdere bestaan moeten leren mee leven: "Bij oorsuizen, of tinnitus, hoort men steeds een geluid in het hoofd.
Dit zou kunnen komen door overactieve hersencellen en zenuwcellen die voor het
gehoor zorgen. Andere mogelijke oorzaken zijn afwijkingen aan bloedvaten,
gehoorbeentjes of aan het binnenoor. Dat
geluid komt niet van buiten, maar zit als het ware in één of beide oren of in
uw hoofd. Iemand anders kan het geluid dus niet horen. Soms wordt het geluid
harder en zachter. Soms is het geluid weg, omdat geluiden uit de omgeving het
oorsuizen overstemmen. Er is meestal geen behandeling die
oorsuizen geneest."
Tinnitus
kan verschillende oorzaken hebben. In deze moderne tijden is overdadig lawaai
in de jonge jaren dikwijls de oorzaak, zeker nu zowat iedereen constant met "oortjes" rond loopt. Maar bij mij is Ménière dus wellicht de schuldige.
"Tinnitus (of oorsuizen) kan meerdere
oorzaken hebben. In de meeste gevallen is geluid de boosdoener. Geluid in
discotheken, op festivals, op het werk of tijdens het luisteren naar muziek via
oordopjes. Vooral jongeren onder de dertig jaar lopen regelmatig gehoorschade
op door te harde muziek. Maar er zijn meer oorzaken. Sterker nog: er zijn
ongeveer 400 mogelijke oorzaken bekend voor tinnitus. Bijvoorbeeld een
oorinfectie, bij acute of chronische middenoorontsteking, of de Ziekte van Ménière.
Daarbij kan het een symptoom zijn van andere ziekten of is het een bijwerking
van medicijnen. Ook emotionele factoren kunnen een rol spelen. Zo kan stress
tinnitus veroorzaken of verergeren."
Maar als ik naar Toon Hermans luister, dan heb ik er véél minder last
van. Misschien is lachen een goeie remedie tegen tinnitus? En hoe dan ook is het stukken leuker als er iets "in het struikgewas" ruist dan wanneer
dat in mijn oor is...
Als ik terugdenk aan die tabakspluk-ervaring, dan zijn er toch twee
kernideeën die fundamenteel waren: "niet
treuzelen" en "niet kleinzerig doen".
Dat hebben de beide "kilnhangers"
mogen ervaren in die twee zomers dat ik er geweest ben.
De ene is er doodziek geworden, een zware bronchitis, met hoge koorts.
Door het voortdurend zwoegen onder en tussen die doorweekte bladeren en onder
het aanhoudend koud gedruppel van de bladeren aan de bovenste balken. De
combinatie, elke dag opnieuw, van zich in het zweet zwoegen en die bijna
aanhoudende kille douche, was écht niet gezond. Maar zoals gezegd: "niet kleinzerig doen". Eén dag uitzieken
was toegestaan, maar de volgende dag was er geen plaats of tijd meer voor
medelijden of voor geklaag: een paar pillen om de koorts te doen zakken, en
weer aan het werk. Nee, daar was géén arbeidsinspectie en géén "Comité voor Preventie en Bescherming op het
Werk".
De andere is op een dag naar beneden gedonderd vanop die gladde en
smalle balken. Zo'n kiln had geen "vloer" op de verschillende verdiepingen;
er waren alléén maar balken waarop je moest zien te balanceren. En het moest
allemaal héél snel gaan. ("Niet treuzelen.")
Want die stokken met tabaksbladeren, die bleven maar komen, aan een strak
tempo, vanop die lopende band. Je moest dus héél vlug de ene stok goed op de
balken zien te hangen, en op tijd weer bij het uiteinde van de lopende band zijn
om de volgende stok van de band af te halen want anders zou die op de grond
vallen en wellicht verloren zijn. En die haast en gejaagdheid, op die gladde
balken, is hem fataal geworden. Gelukkig is het allemaal nog redelijk
meegevallen: blauwe plekken, kneuzingen, een pijnlijke schouder. "Niets
ernstigs", dus, al had dit wel dramatisch kunnen aflopen. De volgende dag mocht
hij gewoon opnieuw de kiln in: "Niet kleinzerig doen".
Een mens kan zich niet voorstellen dat zoiets dezer dagen nog zou
kunnen.
En ja, ik heb het zelf ook mogen ondervinden.
Dat "niet treuzelen" begon
al bij de rit van het erf naar de tabaksvelden. Omdat die velden niet allemaal
dichtbij lagen, moesten de plukkers met de tractor mee rijden. 's Morgens vroeg
en na de middag, naar de velden toe, en ook op de terugweg. Maar op zo'n
tractor kunnen wel geen vijf mensen zitten; die was totaal niet voorzien op "passagiers". We stonden dus naast elkaar
gedrumd, een paar naast de zitplaats van de chauffeur, en een paar op de dissel
waar de gammele kar achter hing. En ondertussen proberen ons ergens aan vast te
klampen, en het evenwicht te bewaren; én uitkijken dat er geen lege bakken van
de hobbelende kar af tuimelden.
De weg naar de velden liep niet over verharde wegen: dat waren aarden paadjes
met putten en bulten. Zeker als het kort daarvoor geregend had, en de
tractorwielen sporen getrokken hadden. Maar ja: "niet treuzelen". Het moest dus rap gaan, en de chauffeur trapte
hard op het gaspedaal. De kar bokte over de weg als een wild paard.
En op een keer is het misgegaan: ik verloor mijn evenwicht, en
tuimelde van de dissel af, tussen de tractor en de gammele kar door. Ik kwam op
mijn rug op de grond terecht, en de kar bonkte over mij heen. Gelukkig voor mij
huppelde het gevaarte, door een bult in de weg, net omhoog toen de as van de
kar boven mij passeerde, want anders was ik er wellicht niet meer geweest om
dit na te vertellen.
De vrouw van de tabaksboer heeft mij in spoed naar de dokter gebracht,
maar de schade leek mee te vallen: een paar blauwe plekken, een gekneusd borstbeen
en mijn ene arm was opengehaald.
De volgende dag heb ik een volledige dag rust gekregen om wat te
herstellen. Maar de dag daarna: "niet
kleinzerig doen", met een omzwachtelde arm.
Wie nog zou twijfelen: tabak kan inderdaad dodelijk zijn!
En tóch was het een heerlijke periode.
Na het leegmaken van de kiln,
van zes tot zeven uur 's morgens, stond een stevig ontbijt te wachten. En dan
tot de middag plukken (en naaien, en hangen), aan een razend tempo. 's Middags
konden we nieuwe energie opdoen bij de korte lunch, en om één uur waren we
alweer aan het werk.
Maar op een geslaagde dag hadden we wél om twee uur in de namiddag al
gedaan, en waren we (meestal) vrij. Nadat we ons een beetje gefatsoeneerd
hadden. Dat "fatsoeneren" betekende
vooral: het plakkerige teer uit ons haar en van ons lichaam proberen te
verwijderen onder de "douche". Die "douche" was gewoon een sproeier in de
serre waar we konden gaan onder staan en hopen dat het regenwater voldoende
opgewarmd was door de zon, en dat diegene die voor ons gedoucht hadden niet ál
het warm water hadden opgebruikt.
Nadien, in de namiddag was het dan genieten en ontspannen. Behalve die
enkele keren waarbij we (min of meer) "vrijwillig"
nog een klusje mochten klaren: babysitten op de kinderen, koeien gaan vangen die
uit de weide van een andere boer ontsnapt waren, meehelpen krieken plukken (of
waren het perziken?). Of een zeldzame keer tabak gaan oogsten bij een andere
tabaksboer die in de problemen gekomen was en niet tijdig alle tabaksbladeren
geplukt kreeg.
We hebben de kans gehad om een geheel nieuwe wereld te leren kennen. We
hebben op het strand mogen zonnen aan het Erie-meer, en méér dan eens mogen
genieten van een zomerse avondlijke BBQ. We hebben geleerd lief en leed te
delen, en samen te werken met mensen van allerlei pluimage: er was iemand bij uit
Mexico, en iemand uit Toronto. En een paar jongens uit Quebec die een soort
Frans spraken waar we niets van begrepen. En we hebben geleerd om zélf onze
kleren te wassen in de wasserette (die onze passage ternauwernood overleefd
heeft, want vermoedelijk niet voorzien op in teer gedrenkte kleren).
En we hebben een uniek "avontuur"
beleefd in het verre Canada.
We zijn er, al bij al, toch "rijker"
door geworden...
Dat tabak dodelijk kan zijn, is een versleten cliché, maar ik heb het
wel aan den lijve ondervonden. Of toch zo goed als.
Hiervoor moet ik terug naar de zomers van 1974 en 1975: mijn avonturen
in de Canadese tabaksteelt, waarover ik het eerder al heb gehad (op 30 december
vorig jaar).
Voor een goed begrip zal ik toch eerst een korte introductie in de "leer van detabakspluk" moeten meegeven.
(Vandaar dat dit een dubbel-aflevering moet worden. De ontknoping
volgt in "Deel 2"...)
De tabaksplanten staan in eindeloze rijen naast elkaar, en groeien tot
zowat 2 meter hoog. Elke plant heeft een drietal bladeren per niveau: de onderste bladeren (de zandbladeren) groeien bijna tegen de
grond, en zijn het eerste rijp, en de bladeren daar boven rijpen in volgorde
van hun hoogte. De bladeren worden manueel geplukt door 5 mensen die op een
pluk-machine zitten waar vijf zitjes
op gemonteerd zijn, die in de hoogte verstelbaar zijn, en die aangedreven wordt
door een soort bromfietsmotor. Een geleider voor het voorwiel zorgt ervoor dat
de machine mooi recht tussen de rijen tabaksplanten blijft rijden, en de
bedoeling is dat elke plukker telkens van de rij planten aan zijn rechterkant
in het voorbijrijden de juiste bladeren af plukt en in een bak deponeert die
voor hem geplaatst is. De hoofdplukker start de machine op aan het begin van
een rij, en dan rijdt het ding verder, tot de hoofdplukker ongeveer halfweg
stopt omdat de bak voor het zitje van de plukkers dan in principe helemaal vol
is. Die bak wordt op een hogere steun geplaatst en vervangen door een lege bak,
en dan gaat het weer verder, tot het einde van de rij. Voor de rest dendert het
ding ongenadig vooruit. Als plukker moet je maar zien dat je in het voorbij
rijden de bladeren kan mee grissen die moeten geplukt worden, en dat je die
mooi in je bak stapelt zodat die niet overvol raakt vóór je mag wisselen.
Dat je de bladeren in het voorbijrijden moet zien te plukken van de
planten in de rij aan je rechterkant, was voor mij, als linkshandige, een
bijkomende handicap. En ja, ik heb het dus meermaals meegemaakt dat ik mijn
geplukte bladeren niet meer in die bak gepropt kreeg, omdat ik slecht gestapeld
had. Of omdat het gewoon allemaal te vlug ging en ik amper de tijd had om de
bladeren van de plant af te trekken, en er niet toe kwam om ze mooi te stapelen.
En dan probeerde ik toch maar met de moed der wanhoop verder te doen en de
bladeren gewoon op mijn schoot te leggen in de hoop dat ik ze allemaal kon
blijven vasthouden. Een hels karwei was het.
Een hels karwei, zeker in het begin, omdat je dan nog de routine mist
om het allemaal vlot te blijven doen. Een hels karwei is het sowieso in de
eerste weken, omdat je laag tegen de grond tussen die rijen tabaksplanten door
rijdt die hoog boven je uit groeien en 's morgens kletsnat zijn van de dauw, of
van de regen. Na tien minuten ben je al doorweekt en verzopen. En je rug is op
het einde van de werkdag gebroken door de hele tijd naar die "zandbladeren" te tasten.
Op het einde van de rij planten staat een tractor te wachten met tien
lege bakken op een gammele kar. De lege bakken worden op de grond gegooid, de
volle bakken worden van de "plukmachine"
op de kar overgeplaatst, de lege bakken komen op plukmachine, en de volgende 5
rijen planten kunnen weer geplukt worden. En er mag daarbij geen tijd verloren
worden, want het moet rap gaan allemaal.
De man met de tractor haast zich dan naar de "naaitafel" op het erf, waar enkele naaisters de bladeren uit de
volle bakken op een lange tafel deponeren en aan een stok vast naaien. Zodra de
bakken geleegd zijn, spoedt de tractorman zich weer naar het veld om daar op
tijd te staan met de geleegde bakken tegen dat de plukkers een nieuwe rij
afgewerkt hebben. En dan wordt er weer gewisseld. Zo gaat dat de hele werkdag
door.
De vrouwen aan de "naaitafel"
leggen de stokken met de opgenaaide tabaksbladeren op een lopende band, die de
stokken binnen in de "kiln" vervoert.
Een "kiln" is een soort droogschuur
voor tabaksbladeren. Zo'n "kiln" is
eigenlijk niets meer dan een hoge houten barak, met binnenin een reeks balken
en dwarsbalken, verspreid over vele "verdiepingen",
en daar worden de zwaarbeladen stokken aan opgehangen door de "kilnhanger". Die moet over die balken
balanceren, en de stokken, die gestaag blijven komen, van die band afnemen en
mooi evenwijdig en op de gepaste afstand op de balken hangen, zodat ze allemaal
goed en vlug kunnen drogen. Omdat hij van bovenaf aan moet beginnen, en de
stokken met tabaksbladeren lager komen te hangen naarmate de dag vordert, heeft
de kilnhanger dezelfde plezierige
ervaring als de plukkers, maar dan nog erger: de kletsnatte bladeren hangen
boven en rond zijn hoofd, en na enkele minuten is hij compleet doorweekt.
De farm waar wij mochten
werken, was vrij groot: 40 acres, of
16 ha, tabaksplanten. We moesten ongeveer 1 acre
per dag plukken, want dat was min of meer wat in een kiln kon opgehangen worden. De eerste week waren we daar soms tot
vier uur in de namiddag mee bezig, maar eens we de routine te pakken hadden,
ging het alsmaar vlugger. Na een paar weken slaagden we er al in om tegen twee
uur in de namiddag klaar te zijn met ons werk. Maar dan moesten we wel de hele
tijd aan een razend tempo doorwerken. En we begonnen, vanaf de tweede week, ook
al vanaf 6 uur 's morgens met het leegmaken van een kiln.
Als ik me goed herinner, had onze baas 7 of 8 kilns staan. Na een goeie week waren die dus allemaal vol, en moest
de eerste weer leeg gemaakt worden. Want ondertussen waren de bladeren in die
eerste kiln, normaal gezien, al
helemaal droog door de hete lucht die er een hele week door gejaagd was. En zo
ging het de volgende dagen ook: elke dag begon met het leegmaken van de
gedroogde bladeren uit een kiln.
Ik zag daar elke ochtend ontzettend tegen op, tegen dat uur werken in
de kiln, omdat we met z'n allen een soort "menselijke
ketting" moesten vormen, en de stokken met gedroogde tabaksbladeren aan
elkaar moesten doorgeven. Daarbij moesten meerdere mensen in de kiln zelf staan, op die smalle balken,
hoog boven de begane grond. Ik stond elke keer stijf van de stress en de
spanning: mijn hoogtevrees en valangst...
Het lijkt erop dat de media een nieuwe corona-paniek-periode ingezet
hebben, samen met onze Bekende Virologen. Op de site van VRTNWS is het weer al "Corona" wat de klok slaat: ik heb
minstens 30 keer het woord "coronacrisis"
in een titel zien staan op de hoofdpagina. We lijken wel weer terug
gekatapulteerd naar de maand april.
De toon van de boodschappen wordt ook hysterischer met de minuut. In
de stijl van: "Het gaat weer helemaal de
verkeerde kant op!" Of wat gedacht van: "Je moet geen genie zijn om te beseffen dat de maatregelen weer strenger
moeten worden!" Klap op de vuurpijl was wel: "Het huis staat in brand!"
Ook de ziekenhuisdirecteurs doen deze keer hun duit in het zakje, met
berichten dat hun Covid-afdelingen aan het vol lopen zijn (wat, vreemd genoeg,
door verplegend personeel in diezelfde ziekenhuizen ontkend wordt), en dat ze
aan de limiet zitten van hun capaciteit om Covid-patiënten op te nemen in de
afdeling Intensieve Zorgen. Er zijn er zelfs al die hun patiënten doorschuiven
naar andere ziekenhuizen, omdat zij geen bijkomende patiënten meer aankunnen.
Kunnen we misschien even terugspoelen in de tijd? Naar de "eerste golf". Bij de piek van die eerste
golf, op 6 april, lagen er 6012 Covid-patiënten in onze ziekenhuizen. Weet u
nog? En wat was toen het commentaar? Eén en al trots en fierheid, want "ons gezondheidssysteem is niet gecrasht".
In tegenstelling tot Italië of Spanje waren er bij ons geen chaotische toestanden
in de ziekenhuizen, geen patiënten in de gangen of in tenten op de parkings.
Want onze ziekenhuizen konden dat goed aan. Méér zelfs: als het moest, kon er
nog "bijgeschakeld" worden en kon de
capaciteit nog verhoogd worden. Dat was dus in april, met 6012 zieken in de
ziekenhuizen. Nu, op 7 oktober, zijn er 952.
Er zijn nu géén 6012 ziekenhuisbedden bezet door Covid-patiënten, maar
slechts 952, waarvan 189 op Intensive
Care. Maar nu wordt er wél alarm geslagen en is de maximumcapaciteit zo
goed als bereikt: "De helft van de 2000
Covid-bedden is al bezet." Nu is de toestand in de ziekenhuizen wél dramatisch,
en moeten patiënten geweigerd worden en doorgestuurd naar een andere kliniek.
Kan iemand volgen? Is er iemand die hier de logica van snapt? Ik in
elk geval niet. Als onze ziekenhuizen in april zonder grote problemen méér dan
6000 bedden beschikbaar hadden, hoe kan het dan een dramatische situatie zijn
als er nu een goeie 950 zieken zijn?
Maar ik zal hiermee vermoedelijk als "negationist" gebrandmerkt worden. Zoals een
ziekenhuisverantwoordelijke het verwoord heeft: "Sommige mensen beseffen nog altijd niet hoe erg het is!"
(Tot voor kort had je alléén "negationisten"
die de holocaust ontkennen. Later zijn er ook de "klimaat-negationisten" gekomen. En nu zijn er dus ook "Covid-negationisten" die "niet beseffen hoe erg het is".)
Nee, ik wil niet ontkennen dat het corona-virus rondwaart, en dat het wereldwijd
al méér dan 1 miljoen slachtoffers heeft gemaakt. Maar ik krijg wél de kriebels
van de intense en niet-aflatende aandacht ervoor en het voortdurend gehamer op "de ernst van de situatie". En dan vooral
het contrast met het totaal gebrek aan aandacht in de nieuwsberichten voor die
andere "killers" waarvan ik op 1
oktober een paar voorbeelden geciteerd heb, zoals AIDS of ondervoeding.
Maar goed, "het huis staat in
brand", en dus zijn er opnieuw strengere maatregelen nodig. Onze
beleidsmakers "doen het niet graag",
want ze weten dat wij het allemaal beu zijn. Maar "het moet nu eenmaal". En "het
is maar voor even": eventjes op de tanden bijten, en dan komt alles wel
weer goed.
Niet dus! Het komt niet allemaal weer goed, binnenkort, want het virus
is "een blijver". Dat hebben ze zélf
gezegd. Die strenge maatregelen zijn dus ook "een blijver". Want zodra je de maatregelen lost, komt het virus
weer sterker op. Zo redeneren de beleidsmakers en de BV's. En in die logica zitten
we dus voor eeuwig vast in dat stramien van strenge maatregelen: contacten
beperken en vooral afstand houden. Die kilte en afstandelijkheid, dat wordt "het nieuwe normaal".
En dát terwijl we méér dan ooit nood hebben aan warmte en nabijheid en
troost.
Of zoals Dimitri Van Toren het zo mooi verwoord heeft:
Zijn we niet allemaal een beetje eenzaam,
Een beetje eenzaam los van elkaar?
Dus laten we dansen, ja bijna stilstaan.
En als het kan een beetje dichter tegen elkaar.
Want zijn we niet allemaal een beetje eenzaam,
een beetje eenzaam in deze vreemde tijd.
Ik heb onlangs een robotstofzuiger gekocht. Het ding stond in
promotie, en voor dat prijsje kon ik het niet laten. Het is een goedkope
versie, niet bijster gesofisticeerd, maar het lijkt te doen wat het moet doen:
stofzuigen.
Als je het zo bezig ziet, dan besef je wel dat de software die de
robot moet "sturen" niet erg
geavanceerd is, want het ding rijdt overal tegen en gaat in zijn willekeur
vermoedelijk wel tien keer over dezelfde plekken heen. Het is een beetje zoals
een robotgrasmaaier: ook die passeert in zijn willekeurige bewegingen wel tien
keer over dezelfde stukjes van het gazon, maar op het einde van de rit is het
grasveld wel piekfijn gemaaid. Het robotje kan bovendien onder ons bed door, en
dat is mooi meegenomen, want onder een laag bed stofzuigen met een gewone stofzuiger
is niet evident. En de robot kan ook helemaal zelfstandig de bovenverdieping afwerken:
we moeten er niet bij blijven om te vermijden dat het van de trap af dondert,
want het heeft "afgrond-detectie".
Ik neem aan dat de duurdere versies meer geavanceerde logica bezitten
om op een efficiënte manier het huis te stofzuigen, en misschien zijn er al
types die "zelflerend" zijn, en die
na enige tijd zélf de meest productieve "route"
weten te kiezen.
Veel mensen zijn er bang voor, voor robots of computers die zelflerend zijn. Maar we zullen er niet
aan ontsnappen, aan de "Artificiële Intelligentie".
En waarom zouden we er bang voor moeten zijn? Artificiële Intelligentie kan ons helpen, op veel manieren en in
veel domeinen. En "robots" kunnen
werk van ons overnemen waar het voor de mens te gevaarlijk zou zijn, of te
ongezond, of te moeilijk, of te delicaat, of te lastig.
Is er dan geen gevaar aan de opkomst van A.I., of aan het gebruik van robots? Wat als ze op een dag de
wereld gaan overnemen? En zal de "menselijkheid"
dan niet uit onze samenleving verdwijnen?
Ik ben daar niet bang voor. Omdat robots hoe dan ook altijd "in dienst van de mens" zullen werken. Ze
worden zo ontworpen, en ze hebben het zo geleerd.
Wie tóch angst heeft voor een robot, die moet er de fameuze "drie wetten" van Isaac Asimov maar eens
op nalezen.
Eerste wet van de robotica: "Een
robot mag een mens geen letsel toebrengen of, door niet te handelen, toestaan
dat een mens letsel oploopt."
Tweede wet: "Een robot moet
de bevelen uitvoeren die hem door mensen gegeven worden, behalve als die
opdrachten in strijd zijn met de Eerste Wet."
Derde wet: "Een robot moet
zijn eigen bestaan beschermen, voor zover die bescherming niet in strijd is met
de Eerste of Tweede Wet."
Om eerlijk te zijn: als de
mensen zich nu eens zélf aan die drie wetten zouden houden, dan zou de wereld
er héél anders uit zien...
Ik ben er ook niet bang voor
als robots onze politici en wereldleiders zouden gaan vervangen. Wel
integendeel, denk ik zo.
Omdat onze huidige leiders eigenlijk nauwelijks nog enige vorm van "menselijkheid" of "empathie" bezitten. Als we de wereld zouden laten leiden door
robots in plaats van door mensen, zou er niet méér gevoelloze zakelijkheid in
dat leiderschap zijn dan er nu is.
En vooral omdat robots doordachte en verstandige beslissingen zouden
nemen, en niet gedreven worden door eigenbelang of eigendunk. De onnozele en
zinloze oorlogen tussen Israëli en Palestijnen, of rond Nagorno-Karabach,
zouden er niet zijn als robots het voor het zeggen hadden. De wantoestanden in
Brazilië, of de ongenadige wreedheden van aan-macht-verslaafde presidenten in
Wit-Rusland of in Rwanda zouden ondenkbaar zijn als een robot het voor het
zeggen had. De stilaan absurde fratsen van Donald Trump zouden uitgesloten zijn
als het land door een A.I. zou
geregeerd worden. Zélfs de Belgische knoop zou al lang ontward geweest zijn;
wat zeg ik: er zou nooit een "knoop"
geweest zijn.
Nee, ik denk niet dat de wereld slechter af zou zijn als we ons
welzijn aan een intelligente robot zouden toevertrouwen. Het kán trouwens moeilijk
slechter gaan dan het nu gaat...
Het is allemaal de schuld van de hippies! Zij hebben indertijd, in die
zomer van 1969, alles voor ons verpest toen ze massaal samen getroept zijn op
die braakliggende gronden in het dorpje Bethel, nabij Woodstock.
De klimaatverandering, de opwarming van de aarde? De schuld van de
hippies bij Woodstock!
Er was nog geen sprake van klimaatverandering,
toen in 1969. En er was niemand die toen had durven beweren dat de grond "uitgedroogdis", en dat "de natuur dorst
heeft". Verre van. Dat hebben ze trouwens mogen ondervinden, daar op die
uitgestrekte weilanden nabij Woodstock: de regen viel er met bakken uit de
hemel. Wie de film gezien heeft, herinnert zich zeker de beelden van die
verzopen en doorweekte fans. En hoe ze zich met de moed der wanhoop een beetje
probeerden te beschermen, met een groot stuk plastiek of wat er ook voorhanden
was, tegen die aanhoudende plensbuien. Echt zielig om te zien. Al waren de
meesten vermoedelijk te "high" of te "stoned" om echt goed te beseffen wat
hen overkwam.
Maar ook zij raakten die onophoudelijke waterellende op den duur
blijkbaar toch wel beu. En dan is iemand op het lumineuze idee gekomen om een "regen-bezwering" op te zetten. De hele
massa is beginnen scanderen: "No rain!"
Het heeft gewerkt. En hoe! De regen is gestopt, en de zon is er door
gekomen.
Alléén... Iemand is vergeten om de bezwering achteraf teniet te doen. En
wij zitten nu met de brokken: de bezwering werkt nog altijd. Waardoor wij nu
met een dorstige natuur en uitgedroogde akkers geplaagd zitten.
Het is de schuld van de hippies!
De corona-pandemie? De schuld van de hippies bij Woodstock!
Ik neem aan dat niemand van mijn lezers het festival "live" heeft meegemaakt, maar velen
zullen de film wel gezien hebben. En wat is u daarbij vooral opgevallen?
Inderdaad: van "social distance"
was geen sprake. Ze waren er met zowat 500.000, dicht opeen gepakt. Van enige
afstand was totaal geen sprake, wel integendeel. En van enige beperking in de
intieme contacten was er ook al niets te merken.
Het kan dus niet anders: dáár is het begonnen. De corona-pandemie die
de wereld nu in zijn greep heeft, is toen begonnen. Door die hippies die de
regels van social distance niet begrepen hadden!
Het is wel duidelijk: alles was "beter",
toen, in 1969. We zijn er niet bepaald op vooruit gegaan.
Maar het allerergste is misschien nog wel dat we de "onschuld" van toen verloren zijn. Die "onschuld" waardoor mensen elkaar gewoon
konden accepteren zoals ze waren, zonder elkaar voortdurend van alles te "misgunnen", zonder elkaar voortdurend te
willen pesten of kleineren. De onschuld
waardoor mensen zonder schroom in hun blootje konden rondlopen, en gefilmd
worden, zonder daar achteraf mee gepest of geconfronteerd of over aangesproken
te worden. Naakt was nochtans nog altijd behoorlijk "taboe" in die tijd (wat wellicht voor een deel het succes van de
film verklaart). En tóch was er geen ophef over, en werd niemand gepest of
vernederd die naakt in de film te zien was geweest.
Omdat die onverkwikkelijke drang die er nu heerst om anderen neer te
halen of belachelijk te maken, toen nog niet bestond. We waren, in alle
opzichten, nog onschuldig.
Ik heb geen idee hoe of wanneer we die "onschuld" zijn kwijt geraakt.
Misschien wel met de opkomst van de sociale media?
Heel waarschijnlijk met de opkomst van de sociale media!
Donald Trump is besmet met "het"
virus. Ik moet eerlijk toegeven: ik had dat niet zien aankomen.
Ik vraag me af wat dat nu zal betekenen voor de verkiezingscampagne en
voor het resultaat van de verkiezingen. Het hangt er een beetje van af hoe de
ziekte evolueert, vermoed ik, en hoe lang Donald buiten strijd zal zijn. Als
hij na de veertiendaagse quarantaine weer gezond en wel aan de slag zal kunnen,
dan zal dit ongetwijfeld een enorme boost
betekenen voor zijn campagne. Want dan zal hij kunnen aanstippen dat de ziekte
inderdaad al bij al niet zo erg is. En héél waarschijnlijk zal hij zijn snelle
herstel dan toewijzen aan het wondermedicijn Hydroxychloroquine dat hij al maanden aan het promoten is. Voor de
hele natie zal hij zich kunnen presenteren als diegene die de ziekte overwonnen
heeft, en die dus al die tijd al gelijk gehad heeft.
Een ander verhaal wordt het als hij zwaar of langdurig ziek zou
worden, zoals zijn Britse vriend Boris Johnson. Dan kan de kiescampagne niet
meer verder gevoerd worden, in elk geval die van Donald niet. Zouden de
verkiezingen dan toch gewoon doorgaan op de geplande datum? Of zou alles dan
een beetje achteruit geschoven kunnen worden om Donald alsnog te kans te geven
campagne te voeren?
En wat zou er gebeuren als hij op 3 november nog altijd doodziek in de
kliniek zou liggen? Het gaat tenslotte om een zeventiger met ernstig
overgewicht: een risicopatiënt. Kan iemand die zwaar ziek is, misschien zelfs
in kritieke toestand, als president verkozen worden? Ik neem aan dat Mike Pence
dan al zou klaargestoomd worden om de fakkel over te nemen?
Maar mij intrigeert de persoonlijke kant van deze verwikkelingen toch
nét iets meer.
Donald zou mogelijks besmet geraakt zijn door zijn "persoonlijke communicatieadviseur" Hope
Hicks. Dat blijkt een knappe jonge vrouw te zijn, die zo te horen veel met de
president samen reist. En dan is toch de vraag: "Hoe heeft zij hem kunnen besmetten?" Niet door op anderhalve meter
afstand te blijven en een mondmasker te dragen, hee. Ze moeten dan toch
gedurende langere tijd in vrij dicht contact geweest zijn met elkaar. Of niet? Ze
werkt tenslotte wél "nauw" met Donald
samen, zo wordt gezegd. Misschien hebben ze dat "nauw" iets te letterlijk genomen? (Dat Mike Pence, met wie Donald
even goed heel nauw samenwerkt, en
die ook in dat vliegtuig zat met de dame in kwestie, niet besmet is, geeft toch
te denken.)
Ik stel me voor dat Melania zich daar dan toch ook wat vragen bij
stelt. Tenzij het haar allemaal niets kan schelen, natuurlijk.
Het "positieve" aan het hele
verhaal is wel dat ook Melania besmet is. Door Donald dan, neem ik aan. En dát
geeft de hele historie dan toch ergens een onverwacht romantisch kantje, vind
ik. Want ik heb altijd de indruk gehad dat Melania en Donald in feite totaal
aparte levens leiden. Dat ze in naam wel getrouwd zijn, maar verder elk hun
eigen weg gaan en elkaar in dat grote Witte Huis nauwelijks ontmoeten. Dat
Melania nu óók besmet is, lijkt te suggereren dat zij en Donald wél contact
hadden met elkaar. Contact dat dicht en langdurig genoeg was om het virus door
te geven. Op één of andere manier ben ik daarom toch wel blij voor Melania dat
zij de ziekte ook opgedaan heeft.
Het zou natuurlijk kunnen, want met Donald Trump weet men maar nooit,
dat het allemaal opgezet spel is, fake.
Dat Donald en Melania helemaal niet besmet zijn, maar dat de hele wereld dat
zou moeten geloven. Waarna Donald op het einde van de verplichte quarantaine
als een "Feniks" zal verrijzen en met
trots zal kunnen aankondigen dat hij "dat
griepje" heeft kunnen overwinnen omdat hij nu eenmaal de sterkste man ter
wereld is en omdat hij zijn eigen adviezen gevolgd heeft.
Het is misschien vergezocht, maar het zou mij niet eens verwonderen...
Dat de heer Donald Trump zich nu al een plaatsje in de
geschiedenisboeken veroverd heeft, dat lijdt geen twijfel. Maar als het een
beetje tegen zit, zou zijn vermelding in de Amerikaanse geschiedenis weleens
bijzonder prominent kunnen worden. (Desnoods zal hij zélf wel dicteren wat er
al dan niet in de leerboeken voor Geschiedenis moet of mag opgenomen worden.)
Het zou namelijk best wel kunnen dat Donald Trump de allereerste
president in de Amerikaanse geschiedenis zal zijn die weigert op te stappen als
hij de verkiezingen verliest. Laat daar vooral geen twijfel over bestaan:
Donald Trump wordt hoe dan ook de volgende president van de USA.
(Tenzij Covid-19 daar uiteindelijk nog een stokje voor zou steken? Wat
toch wel bijzonder cynisch zou zijn...)
En daarom zie ik geen andere mogelijkheid dan te schrijven wat tegen
mijn gehele wezen in gaat: "Ik hoop heel
erg dat Donald Trump alsnog de presidentsverkiezingen in zijn land zal winnen,
komende november." Want hoe het scenario zal lopen als hij zou verliezen,
is een nachtmerrie waar ik liever niet aan denk. De angst voor corona die nu
nog altijd door de media aangewakkerd wordt, zal in het niets verdwijnen bij de
angst die over de wereld zal neerdalen als Donald Trump de verkiezingen zou
verliezen. Want dan krijgen we Wit-Russische toestanden, maar wel in het
honderdvoud.
Als Donald zou verliezen, dan blijft hij sowieso aan. (Opnieuw: tenzij
Covid-19 daar anders over beslist...)
Mét de steun van het Federaal Hooggerechtshof (waar hij zopas een hem
goedgezinde meerderheid opgedrongen heeft), mét de steun van de legerleiding,
mét de steun van de Nationale Garde, mét de steun van de politietop. En met de
steun van (bijna) de helft van de Amerikaanse bevolking.
En dát is een eerste reden waarom het véél erger zal worden dan in
Wit-Rusland. Daar is zowat de hele bevolking verenigd tegen een president die
de democratische principes aan zijn laars lapt omdat hij zich aan de macht
vastklampt. De massa die op straat komt, en daar botst met de gewelddadige
reactie van politie en leger, stapt gezamenlijk op, met hetzelfde doel, met
dezelfde ideeën. In de USA zal dat anders zijn. Het land is hopeloos verdeeld
en gepolariseerd, opgesplitst in twee kampen die totaal verschillend denken.
Als de president na een verkiezingsnederlaag tóch aan de macht zou blijven, dan
komen de beide kampen op straat. En dan zullen er niet alleen botsingen zijn
tussen betogers en de ordediensten, dan zullen er ook hevige botsingen zijn tussen de
voor- en tegenstanders.
En dat brengt mij bij de volgende reden waarom het véél erger zal
worden: in Wit-Rusland lopen de protesterende burgers ongewapend op straat, in
de USA heeft iedereen vuurwapens. Vergeten we niet dat er in het land meer
vuurwapens zijn dan er mensen wonen! De confrontaties tussen de beide kampen
zullen onvermijdelijk uitdraaien op gewapende gevechten, op een regelrechte
burgeroorlog. Waarop Donald Trump, zoals ik eerder al eens geschreven heb, niet
anders zal kunnen dan de militaire noodtoestand uit te roepen. Waarmee hij de
facto de eerste "dictator" van de USA
zal worden
En dan zal er ongetwijfeld ook de economische impact zijn, wereldwijd.
Als er in Wit-Rusland chaos is door de opstand tegen de dictator Loekasjenko,
dan is dat niet zo erg voor de wereldeconomie: Wit-Rusland is een economische
dwerg. Maar als de chaos losbarst in de USA, en de economie daar zou
stilvallen, dan heeft dat wereldwijde gevolgen. En als Donald Trump dan
bovendien ook nog eens economische sancties zal uitvaardigen tegen de vele
landen die zijn "herverkiezing" in
twijfel durven trekken, dan stevenen we af op een nooit eerder geziene
instorting van de wereldeconomie. Een depressie waarbij die van de jaren dertig
van de vorige eeuw klein bier zal zijn.
Wie zich nu bevangen voelt door de angst voor het virus, die zal die
angst spoedig kunnen vergeten. Want waar we dan écht bang voor zullen moeten
zijn, is de totale implosie van onze Westerse beschaving en onze fragiele
welvaart.
En dus: laat ons hopen dat Donald Trump de verkiezingen écht wint. Dan
hoeven we alléén maar de volgende vier jaar tandenknarsend zien door te komen...
Dat Will Tura de onbetwiste koning of keizer is van "het Vlaamse lied", dat wisten we al
lang. Maar de man had ook profetische gaven die tot nu onderbelicht gebleven
zijn.
Want in 1967 had Tura het al voorspeld: "Arme Joe, arme Joe. Geen geluk voor jou, arme Joe."
"Arme Joe", inderdaad. De
arme man is door Donald Trump de grond in getimmerd in wat "een presidentieel debat" genoemd werd. Het
was natuurlijk helemaal geen "debat".
Ik neem namelijk aan dat er voor een "debat"
strikte en duidelijke regels bestaan, en dat het de bedoeling is om ook naar de
ander te luisteren. Maar het is ondertussen al duidelijk dat Donald Trump zowat
altijd alle regels aan zijn laars lapt, dus ook deze. In een echt "debat" zou Joe wellicht wél een kans
gemaakt hebben, want het intellectueel niveau van Donald is véél te zwak om te "debatteren". In een partijtje
moddergooien, verwijten spuwen en schaamteloze leugens verkondigen is Donald
daarentegen onklopbaar.
Het was dan ook geen "gelijke
strijd". De twee vechten in een totaal andere categorie: als Joe Biden aan Olympisch
boksen doet, dan is Donald Trump eerder een kooivechter. In de stijl van Conor
McGregor.
Joe, de doodbrave en suffe opa, had gewoon geen enkele kans, en dat
wist hij zelf vermoedelijk vooraf ook wel. Wat hij misschien niet verwacht had,
was dat Donald hem in zijn persoonlijk en privé leven zou aanvallen (zonder dat
die vuilspuiterij ook maar ergens relevant kon zijn in deze context) en op een
laffe manier zou beledigen, en er niet zou voor terugdeinzen om de ene na de
andere flagrante leugen te verkondigen. Joe had vermoedelijk gehoopt dat Donald
zich dan toch aan de regels van de edele bokssport zou houden (zoals Conor
McGregor gedaan heeft in zijn, verloren, boksmatch tegen Floyd Mayweather),
maar Donald trok zich niets aan van de regels en toonde vooral zijn talent voor
stoten "onder de gordel".
Joe kan nu alléén maar hopen dat de Amerikanen stilaan genoeg krijgen
van een vuilbekkende pathologische leugenaar. Hij kan alléén maar hopen dat de
Amerikanen intelligent genoeg zouden zijn om te merken dat de kooivechter geen
enkel positief argument kon verzinnen, geen enkele constructieve bijdrage kon
bedenken; dat de man alléén maar kan afbreken, en mensen beledigen en
vernederen.
Ik vrees, spijtig genoeg, dat dit ijdele hoop is: de meerderheid van
de Amerikanen zullen dat niet zien. Ze zullen er getuige van geweest zijn dat
Donald Trump zijn tegenstander knock-out heeft geslagen, en ze zullen laaiend
enthousiast zijn over de sterke president die hun land nog vier jaar zal
leiden.
Een andere tegenkandidaat zou misschien meer kans gemaakt hebben. Iemand
met brandende energie, iemand met jeugdig enthousiasme, iemand met charisma,
iemand met de welsprekendheid van een Obama. Helaas heeft arme Joe niets van
dat alles. Het is een suffe oude man zonder charisma, zonder energie. Het is
een afgetakelde oude man die bij momenten nauwelijks uit zijn woorden komt, en
bijwijlen zelfs de draad van zijn verhaal kwijt raakt. Ik heb een
licht vermoeden dat de man een beginnende vorm van dementie heeft.
Deze "verkiezingsstrijd" is
dan ook geen keuze tussen Joe Biden en Donald Trump, want niemand zou écht voor
Joe Biden kiezen. Het is een keuze vóór of tegen Trump. En Joe Biden is,
helaas, diegene die de keuze "tegen Trump"
zou moeten vertegenwoordigen.
"Arme Joe."
Arme wereld ook, als deze man, die geen fatsoen of elementaire
beleefdheid kent, en ook geen enkele schaamte, en die van de leugen zijn
handelsmerk gemaakt heeft, nog eens vier jaar de machtigste man van de wereld
wordt.
Ik heb de kenmerken van een "psychopaat"
nog een keer opgezocht:
"Er is een onderscheid te maken in
het soort stoornis van de psychopaat. De ene vorm kenmerkt zich door brutaal,
ongeremd gedrag, weinig angst en een gevoel van minachting voor alles.
Psychopaten gedragen zich brutaal omdat
zij bijna geen angst voelen. Ook kunnen ze veel stress en gevaar verdragen. Ze
zijn zeer zelfverzekerd en sociaal assertief. Het ongeremde gedrag komt voort uit hun impulsiviteit en moeite met
het plannen en anticiperen. Ze kennen weinig emoties, willen graag directe
bevrediging, voldoening en hebben weinig zelfbeheersing. Het gemene gedrag heeft te maken met het
gebrek aan empathie en gebrek aan betrokkenheid, verbinding met de ander. Ze
zetten hun wreedheid in om zélf sterker te worden, hun neigingen te kunnen
uiten en destructieve spanning te kunnen beleven. Een psychopaat is
koelbloedig."
Wie Donald Trump hier niet in herkent, mag zijn/haar hand opsteken...
We worden nu al zeven maanden lang om de oren geslagen met
corona-cijfers die ons er blijvend moeten van overtuigen hoe vreselijk deze
ziekte wel is en hoe hard de mensheid getroffen wordt door dit
wereld-bedreigende virus.
Sta me dus toe om ook eens wat cijfers te presenteren. Cijfers die net
als de Covid-19 gegevens ook te vinden zijn op www.worldometers.info.
Ik heb voor de overzichtelijkheid een kleine tabel gemaakt, met in de
eerste kolom het aantal "getroffen
personen" en in de tweede kolom het aantal overlijdens, wereldwijd. Het
gaat altijd over cijfers voor het lopende jaar 2020, tot en met vandaag (30
september).
Aandoening
Aantal getroffen
Aantal sterfgevallen
Covid-19
33.916.696
1.013.879
Ondervoeding
846.333.528
8.382.977
Obesitas
766.575.581
Geen toegang tot drinkbaar water
797.526.175
Griep
366.351
Kindersterfte (onder de 5 jaar)
5.697.423
AIDS
42.139.029
1.260.054
Kanker
6.156.068
Malaria
735.230
Roken
3.747.076
Alcohol
1.874.721
Zelfmoord
803.790
Verkeersongevallen
1.011.831
Mijn
bedoeling hierbij is vooral om één en ander toch wat in perspectief te
plaatsen.
Als je het aantal Covid-19 zieken vergelijkt met het aantal mensen die
lijden aan ernstige ondervoeding, dan geeft dat toch een ander beeld dan de
dagelijkse treurzang over hoe hard Covid-19 wel heeft toegeslagen. Als je
daarbij ook nog de bedenking maakt welke gigantische fondsen er vrijgemaakt
worden voor het onderzoek naar het corona-vaccin, en hoe bitter weinig er
geïnvesteerd wordt in de strijd tegen ondervoeding, dan gaat een mens zich daar
toch vragen over stellen. Of niet?
(Ik heb er de cijfers over "obesitas"
aan toegevoegd om aan te geven hoe absurd de situatie wel is: er zijn blijkbaar
bijna evenveel mensen die veel te veel eten als er mensen zijn die geen of
nauwelijks eten hebben. Daaruit zou men moeten concluderen dat er wel degelijk
voedsel genoeg is voor iedereen; alléén is het bijzonder onevenwichtig
verdeeld.)
De
sterftecijfers voor Covid-19 liggen inderdaad erg hoog. Maar niet zo
veel hoger dan die voor Malaria. En lager dan het sterftecijfer te
wijten aan AIDS. En zelfs maar een fractie van de mortaliteit door
kanker. Ze
liggen zélfs lager dan de sterfte door het roken of alcoholmisbruik.
Ik heb het eerder al eens aangehaald: als men inderdaad zo bezorgd is
om elk mensenleven, en daarom die strikte richtlijnen voor deze corona-tijden
heeft uitgevaardigd, waarom zijn er dan niet even strikte richtlijnen om elke
dode door sigaretten of alcohol te vermijden? Dat er jaarlijks bijna 2 miljoen
mensen sterven door de alcohol, en bijna 4 miljoen door het roken, dat is blijkbaar
géén nieuwsitem waard.
En die 800.000 geslaagde zelfmoorden dan? Ook dat is een wereldwijde
epidemie, een "pandemie" van bijna
dezelfde gruwelijke omvang als Covid-19. Maar ook daar is nauwelijks aandacht
voor. Het gaat elke dag opnieuw alléén maar over corona. Als iemand mij dit
hemelsbreed verschil in aandacht en nieuwswaardigheid kan uitleggen... Graag!
En dus zit ik met heel veel vragen als ik naar die cijfers kijk.
Zoals: "Waarom krijgen we elke
dag een update van de corona-cijfers, de besmettingen en de sterfgevallen?"
Waarom voor Covid-19 wél, en voor al die andere moordende ziektes of
aandoeningen niet? Als het belangrijk is om de mensen goed te informeren over
de risico's van het corona-virus en om de mensen "alert" te houden zodat ze zichzelf blijven beschermen, geldt dat
dan niet evengoed voor bijvoorbeeld de risico's van het roken? Waarom krijgen
we geen dagelijkse cijfers van het aantal nieuwe zieken en/of sterfgevallen te
wijten aan de sigaret? En waarom horen we nooit meer iets over de AIDS-doden?
Het lijkt alsof de ziekte niet meer bestaat, of iets banaals geworden is. De
cijfers zeggen helemaal iets anders! Moeten we ook daar dan geen dagelijkse
update van krijgen, om de mensen alert te houden zodat ze zichzelf blijven
beschermen?
En ook: "Hoe is het te verklaren
dat nu opeens immense investeringen mogelijk zijn in de zoektocht naar een
vaccin tegen Covid-19?" Kanker maakt al tientallen jaren gigantisch veel slachtoffers,
maar het kankeronderzoek moet het stellen met een fractie van die middelen, en
dan nog dikwijls dankzij giften van mensen zoals u en ik.
Ik heb het al tot vervelens toe geschreven, maar ik blijf het
herhalen: "Hier klopt iets niet!"
Wat er precies achter zit, dat weet ik niet. Maar dát er iets niet
klopt, zó veel is wel duidelijk...
Het is behoorlijk cynisch dat Donald Trump met zijn "muur" zo hard probeert om de "immigranten" uit Zuid- en Centraal-Amerika
buiten zijn land te houden, als je bedenkt dat veel van die "immigranten" méér "autochtoon" zijn dan hij zelf.
Want alle blanken in Amerika stammen
af van "immigranten", en alle zwarten
ook (zij het dan dat hun voorouders niet uit vrije wil naar Amerika waren
gekomen). Terwijl veel van die door Donald verfoeide "immigranten" nakomelingen zijn van de oorspronkelijke "Indiaanse" bevolking. (Die overigens
vakkundig gedecimeerd werd door de Spanjaarden indertijd. Net zoals de
oorspronkelijke bevolking van Noord-Amerika door de blanken bijna uitgemoord
werd.)
Ik vind het trouwens vreemd dat die bedenking nooit gemaakt wordt in de
media of door de tegenstanders van Trump. Misschien omdat niemand de zaak van
de "Native Americans" écht ter harte
wil nemen? Nergens hoor je over massale protestbewegingen of actiegroepen die
de achterstelling en discriminatie van de autochtone Amerikanen (zowel in Zuid-
als in Noord-Amerika) luidruchtig aanklagen. Er is niet zoiets als een "Red Lifes Matter" beweging. Daar waar
iedereen (opeens) ontzettend begaan is met de Afro-Amerikanen, is er niemand
die zich het lot van de Indianen lijkt aan te trekken. Misschien omdat ze nog maar met héél weinigen zijn, en daarom van geen tel? Hun situatie is nochtans niet
bepaald beter dan die van de "zwarten",
en hun vooruitzichten zijn niet rooskleuriger. Wel integendeel: af en toe zie
je nog eens een Afro-Amerikaan die er in slaagt om "het te maken", maar nergens valt een succesvolle Indiaan op te
merken. Het is een compleet vergeten en achtergesteld volk. En ze zijn niet welkom in het
Amerika van Donald Trump. Niet diegenen die ernaartoe willen, en ook niet
diegenen die er al wonen.
Er is nochtans een tijd geweest dat er wél aandacht was voor hun
rechten, en dat ze van zich konden laten spreken. Misschien niet toevallig in
de periode van de "protestbewegingen"
tegen het establishment en tegen de oorlog? We spreken over de jaren zestig en
zeventig van de vorige eeuw, de tijd van de "hippies". De tijd ook van de opkomst van de "protestzangers".
Bij die protestzangers waren er een aantal met "Indiaans" bloed in de aderen. En zij vroegen, en kregen, toch wat meer aandacht
voor hun zaak. Vreemd genoeg (of niet?) waren het vooral vrouwelijke artiesten.
Allemaal min of meer leeftijdsgenoten.
De bekendste was ongetwijfeld Joan
Baez, die zelfs op Woodstock heeft gezongen, en die trouwens voor de doorbraak
van de jonge Bob Dylan heeft gezorgd. Haar moeder was blank, maar haar vader
was een Mexicaan van geboorte. In de huidige tijden van opgetrokken muren zou
die misschien zelfs niet eens in Amerika geraakt zijn. Joan Baez was erg begaan
met mensenrechten en een vurige voorvechter in de strijd tegen sociaal onrecht.
En ook tegen de uitbuiting van de Zuid-Amerikanen die (illegaal) in de
Verenigde Staten aan het werk waren (en zijn). Om haar boodschap kracht bij te
zetten, had ze ook een aantal Zuid-Amerikaanse songs op haar repertoire.
Julie Felix zal vermoedelijk
veel minder bekend zijn, behalve dan bij de liefhebbers van de "folk"-muziek uit de jaren 60 en 70. Ook
haar vader was Mexicaans van origine, en haar moeder was half Native American, half Engels. Net als
Joan Baez had Julie Felix heel wat protestsongs op haar repertoire. Veel
nummers van Bob Dylan, maar ook van Pete Seeger. En ook zij zong over de
wantoestanden onder de (illegale) gastarbeiders uit Latijns Amerika.
Zoals bijvoorbeeld in deze harde en ontluisterende song:
De minst bekende van allemaal is wellicht Buffy Sainte-Marie, ook al zijn een aantal van haar nummers echte
klassiekers geworden in de versie van andere (protest)zangers uit die tijd. En
ook al heeft ze zelfs een Oscar gekregen voor de titelsong "Up were we belong" uit "An Officer and a Gentleman". Buffy
Sainte-Marie is een Canadese Native
American: een "echte" Indiaanse, geboren in een reservaat van Cree-Indianen. En zij heeft altijd de nadruk gelegd op haar
Indiaanse achtergrond. Ze was, en is, dan ook één van de weinigen die het
onrecht dat de Indianen jarenlang is aangedaan, zo expliciet en herhaaldelijk
heeft aangeklaagd.
In deze song beklemtoont ze nog eens hoe de blanken keer op keer de
gemaakte afspraken en overeenkomsten met de Indianen geschonden hebben. En dat
nog altijd blijven doen. Zonder enig schaamtegevoel en zonder enige vorm van
excuses achteraf.
Misschien wordt het toch eens tijd dat men voor de Indianen (uit
Noord- en Latijns Amerika) even fanatiek zou opkomen als voor de "zwarten"? Want ook "red lifes matter". Ook al roepen zij misschien niet zo hard als de
zwarten...
