|
Toon Hermans, of liever: schoolmeester Frits Verkade, heeft het zich
acht minuten lang afgevraagd, en hij zou nog veel langer bezig geweest zijn als
de jury zijn "auditie" niet
voortijdig had afgebroken: "Wat ruist er
door het struikgewas?" Acht minuten lang heeft hij geprobeerd om er achter
te komen wat er nu precies door het struikgewas kon ruisen: "Het is een euh..."
Ik heb een beetje hetzelfde probleem als Toon: er ruist iets in mijn
linkeroor, en ik heb er geen idee van wat het zou kunnen zijn. "Het is een euh...", maar het is er wel
constant. Het gaat eigenlijk nooit weg. Als ik bezig ben, zoals nu, bij het
schrijven, kan ik het min of meer negeren. Maar het is er toch. Het is er altijd. En het wordt alléén maar erger.
Ik herinner me nog van onze kindertijd hoe we op het strand een schelp
zochten die we dan tegen ons oor konden houden om het ruisen van de zee te
horen. Ook als we terug thuis waren. Dankzij die schelp konden we blijven
genieten van het ruisen van de zee. Zalig vonden we dat. Een beetje mysterieus
ook: dat zachte geruis van de golven door die schelp aan ons oor, terwijl de
zee zelf totaal niet in de buurt was. Ik vermoed dat iedereen daar wel fijne
herinneringen aan heeft. Hoewel het al bij al niets met de zee te maken zou
hebben: "Het ruisende geluid dat je hoort
komt niet van de schelp en het is ook niet het geluid van bloed dat stroomt in
je oor of hoofd. Het is gewoon het geluid dat er op dat moment om je heen te
horen is. Maar waarom klinkt het dan als het ruisende geluid van de zee? Dat
komt omdat de schelp delen van het geluid om je heen tegenhoudt en andere delen
van het geluid door laat. Een schelp aan je oor werkt dus als een
geluidsfilter. De delen van het omgevingsgeluid die worden doorgelaten
weerkaatsen in de schelp."
Dit geruis, nu, in mijn linkeroor, is nét iets anders. "Het is een euh..." en het klinkt minder
idyllisch dan het geruis van een schelp, minder romantisch toch ook wel. Het is... "vervelend". Ik heb er geen beter woord voor.
Helaas zal ik er heel mijn verdere bestaan moeten leren mee leven: "Bij oorsuizen, of tinnitus, hoort men steeds een geluid in het hoofd.
Dit zou kunnen komen door overactieve hersencellen en zenuwcellen die voor het
gehoor zorgen. Andere mogelijke oorzaken zijn afwijkingen aan bloedvaten,
gehoorbeentjes of aan het binnenoor. Dat
geluid komt niet van buiten, maar zit als het ware in één of beide oren of in
uw hoofd. Iemand anders kan het geluid dus niet horen. Soms wordt het geluid
harder en zachter. Soms is het geluid weg, omdat geluiden uit de omgeving het
oorsuizen overstemmen. Er is meestal geen behandeling die
oorsuizen geneest."
Tinnitus
kan verschillende oorzaken hebben. In deze moderne tijden is overdadig lawaai
in de jonge jaren dikwijls de oorzaak, zeker nu zowat iedereen constant met "oortjes" rond loopt. Maar bij mij is Ménière dus wellicht de schuldige.
"Tinnitus (of oorsuizen) kan meerdere
oorzaken hebben. In de meeste gevallen is geluid de boosdoener. Geluid in
discotheken, op festivals, op het werk of tijdens het luisteren naar muziek via
oordopjes. Vooral jongeren onder de dertig jaar lopen regelmatig gehoorschade
op door te harde muziek. Maar er zijn meer oorzaken. Sterker nog: er zijn
ongeveer 400 mogelijke oorzaken bekend voor tinnitus. Bijvoorbeeld een
oorinfectie, bij acute of chronische middenoorontsteking, of de Ziekte van Ménière.
Daarbij kan het een symptoom zijn van andere ziekten of is het een bijwerking
van medicijnen. Ook emotionele factoren kunnen een rol spelen. Zo kan stress
tinnitus veroorzaken of verergeren."
Maar als ik naar Toon Hermans luister, dan heb ik er véél minder last
van. Misschien is lachen een goeie remedie tegen tinnitus? En hoe dan ook is het stukken leuker als er iets "in het struikgewas" ruist dan wanneer
dat in mijn oor is...
|
