|
Het lijkt erop dat de media een nieuwe corona-paniek-periode ingezet
hebben, samen met onze Bekende Virologen. Op de site van VRTNWS is het weer al "Corona" wat de klok slaat: ik heb
minstens 30 keer het woord "coronacrisis"
in een titel zien staan op de hoofdpagina. We lijken wel weer terug
gekatapulteerd naar de maand april.
De toon van de boodschappen wordt ook hysterischer met de minuut. In
de stijl van: "Het gaat weer helemaal de
verkeerde kant op!" Of wat gedacht van: "Je moet geen genie zijn om te beseffen dat de maatregelen weer strenger
moeten worden!" Klap op de vuurpijl was wel: "Het huis staat in brand!"
Ook de ziekenhuisdirecteurs doen deze keer hun duit in het zakje, met
berichten dat hun Covid-afdelingen aan het vol lopen zijn (wat, vreemd genoeg,
door verplegend personeel in diezelfde ziekenhuizen ontkend wordt), en dat ze
aan de limiet zitten van hun capaciteit om Covid-patiënten op te nemen in de
afdeling Intensieve Zorgen. Er zijn er zelfs al die hun patiënten doorschuiven
naar andere ziekenhuizen, omdat zij geen bijkomende patiënten meer aankunnen.
Kunnen we misschien even terugspoelen in de tijd? Naar de "eerste golf". Bij de piek van die eerste
golf, op 6 april, lagen er 6012 Covid-patiënten in onze ziekenhuizen. Weet u
nog? En wat was toen het commentaar? Eén en al trots en fierheid, want "ons gezondheidssysteem is niet gecrasht".
In tegenstelling tot Italië of Spanje waren er bij ons geen chaotische toestanden
in de ziekenhuizen, geen patiënten in de gangen of in tenten op de parkings.
Want onze ziekenhuizen konden dat goed aan. Méér zelfs: als het moest, kon er
nog "bijgeschakeld" worden en kon de
capaciteit nog verhoogd worden. Dat was dus in april, met 6012 zieken in de
ziekenhuizen. Nu, op 7 oktober, zijn er 952.
Er zijn nu géén 6012 ziekenhuisbedden bezet door Covid-patiënten, maar
slechts 952, waarvan 189 op Intensive
Care. Maar nu wordt er wél alarm geslagen en is de maximumcapaciteit zo
goed als bereikt: "De helft van de 2000
Covid-bedden is al bezet." Nu is de toestand in de ziekenhuizen wél dramatisch,
en moeten patiënten geweigerd worden en doorgestuurd naar een andere kliniek.
Kan iemand volgen? Is er iemand die hier de logica van snapt? Ik in
elk geval niet. Als onze ziekenhuizen in april zonder grote problemen méér dan
6000 bedden beschikbaar hadden, hoe kan het dan een dramatische situatie zijn
als er nu een goeie 950 zieken zijn?
Maar ik zal hiermee vermoedelijk als "negationist" gebrandmerkt worden. Zoals een
ziekenhuisverantwoordelijke het verwoord heeft: "Sommige mensen beseffen nog altijd niet hoe erg het is!"
(Tot voor kort had je alléén "negationisten"
die de holocaust ontkennen. Later zijn er ook de "klimaat-negationisten" gekomen. En nu zijn er dus ook "Covid-negationisten" die "niet beseffen hoe erg het is".)
Nee, ik wil niet ontkennen dat het corona-virus rondwaart, en dat het wereldwijd
al méér dan 1 miljoen slachtoffers heeft gemaakt. Maar ik krijg wél de kriebels
van de intense en niet-aflatende aandacht ervoor en het voortdurend gehamer op "de ernst van de situatie". En dan vooral
het contrast met het totaal gebrek aan aandacht in de nieuwsberichten voor die
andere "killers" waarvan ik op 1
oktober een paar voorbeelden geciteerd heb, zoals AIDS of ondervoeding.
Maar goed, "het huis staat in
brand", en dus zijn er opnieuw strengere maatregelen nodig. Onze
beleidsmakers "doen het niet graag",
want ze weten dat wij het allemaal beu zijn. Maar "het moet nu eenmaal". En "het
is maar voor even": eventjes op de tanden bijten, en dan komt alles wel
weer goed.
Niet dus! Het komt niet allemaal weer goed, binnenkort, want het virus
is "een blijver". Dat hebben ze zélf
gezegd. Die strenge maatregelen zijn dus ook "een blijver". Want zodra je de maatregelen lost, komt het virus
weer sterker op. Zo redeneren de beleidsmakers en de BV's. En in die logica zitten
we dus voor eeuwig vast in dat stramien van strenge maatregelen: contacten
beperken en vooral afstand houden. Die kilte en afstandelijkheid, dat wordt "het nieuwe normaal".
En dát terwijl we méér dan ooit nood hebben aan warmte en nabijheid en
troost.
Of zoals Dimitri Van Toren het zo mooi verwoord heeft:
Zijn we niet allemaal een beetje eenzaam,
Een beetje eenzaam los van elkaar?
Dus laten we dansen, ja bijna stilstaan.
En als het kan een beetje dichter tegen elkaar.
Want zijn we niet allemaal een beetje eenzaam,
een beetje eenzaam in deze vreemde tijd.
|
