Naar aanleiding van de recente belegering en bestorming van het
Capitool in Washington, door fanatieke Trump-aanhangers, is de nefaste rol van
de sociale media eindelijk volop onder de aandacht gekomen. Ook, ten langen leste,
bij VRT NWS. Ik schreeuw in mijn blog nochtans al maandenlang mijn afschuw uit
voor de sociale media en hoe die onze maatschappij vergiftigen. Met leugens en
met verdachtmakingen, en met de goorste vuiligheid die al ooit neergepend is.
Maar ik schreeuw evengoed ook al maandenlang mijn boosheid uit over de
manier waarop de "klassieke" media
het nieuws brengen. Ook in de klassieke media, die geacht worden objectief en
correct en onbevooroordeeld te rapporteren, wordt al te vaak een loopje genomen
met de waarheid en is de onvooringenomenheid ver te zoeken. Het komt voor mij
dus behoorlijk hypocriet over als de VRT met veel poeha komt uitleggen dat het de
leugens en valse berichten in de sociale media zijn die de brand van 6 januari
aangestoken hebben.
Ik heb het in dat verband al een paar keer gehad over de hetze tegen Bart De Pauw, bij de VRT. Terwijl andere
media voorzichtiger met de (gekende of vermeende) feiten omgaan, en meer nuance
brengen in hun berichtgeving door de beide kanten te belichten, en niet a priori
uitgaan van de schuld van Bart De pauw en de onschuld van de betrokken dames,
is dat bij de VRT totaal niet het geval. Daar wordt consequent maar één aspect
belicht: de wandaden van Bart De Pauw en het leed dat hij aan die dames heeft
toegebracht. Zoals de VRT over die zaak bericht, uitvoerig en zonder enige
terughouding, is de uitkomst van het proces bij voorbaat gekend. Geen enkele
rechter zal het nu nog aandurven om Bart De Pauw vrij te spreken, zélfs al zou
hij onschuldig zijn of zou zijn "misdaad"
erg licht wegen. De man is door de VRT al veroordeeld, en dus ook door de
publieke opinie. (En het zal wel geen toeval zijn dat de VRT er een rechtstreeks
belang bij heeft dat hij veroordeeld wordt. Want bij een vrijspraak heeft de
omroep gegarandeerd een proces wegens broodroof en karaktermoord aan haar
been.)
Als een rechter daar tegenin zou durven gaan, dan zouden de woorden "klassenjustitie" of "vrouwvernederend" overal luid klinken.
Zowel bij de sociale als bij de klassieke media. Het is niet moeilijk te
voorspellen dat Bart De Pauw en zijn advocaat kort daarna met de dood zouden
bedreigd worden. Waarop de VRT dan vermoedelijk zal berichten dat dit nog maar
eens een voorbeeld is van de uitspattingen van de sociale media.
Ik heb ook de corona-berichtgeving van de VRT al een aantal keer op de
korrel genomen. Ik blijf me groen en blauw ergeren aan de gestuurde/sturende
berichtgeving, elke dag opnieuw. Naargelang we méér moeten overtuigd worden om
ons strenger aan de richtlijnen te houden, dan wel of we het bewijs moeten zien
dat de maatregelen heel goed werken en dus zinvol zijn, worden de cijfers
anders getoond of anders geduid.
In het begin van januari zaten we in de "positieve" berichtgeving: de maatregelen die de regering
uitgevaardigd had, waren weliswaar bijzonder streng, strenger dan in onze
buurlanden, maar zie: de resultaten waren er dan ook naar. "We doen het veel beter dan onze buurlanden."
Om dat te bewijzen werd er dan ook bijna systematisch gerapporteerd over de
slechte cijfers in Nederland of in Duitsland, over de dramatische evolutie in
Frankrijk, en vooral over de onhoudbare toestanden in het Verenigd Koninkrijk
en in de Verenigde Staten. Met de boodschap: "Zie maar: zij hebben niet die harde maatregelen durven nemen als onze
moedige regering, en de gevolgen zijn er ook naar."
De vraag is alléén, en ik heb die vraag eerder al eens opgeworpen: "Doen wij het inderdaad zó veel beter dan die
andere landen? Hebben wij de situatie zó veel beter onder controle?" Daarvoor ben ik nog eens gaan kijken naar de site www.worldometers.info, waar alle
gegevens over Covid-19 verzameld worden.
Daar vinden we onder andere de statistieken omtrent het aantal
sterfgevallen per miljoen inwoners. Op eenzame hoogte staat België, met
(op 10 januari) 1725 geregistreerde doden. In het "zwaar getroffen" Verenigd Koninkrijk zijn er dat 1196, in de USA 1154,
en bijvoorbeeld in Nederland 721. En als we kijken naar het aantal besmettingen
per miljoen inwoners, dan vinden we België op plaats 14 met 57.049, terwijl dat
voor het Verenigd Koninkrijk op 45.132 ligt en bijvoorbeeld voor Duitsland op
22.989.
Wat kan in die gegevens dan de aanleiding zijn om te beweren dat we "het heel goed doen"? Niet zo heel veel,
lijkt mij. Maar toch wordt die boodschap elke dag opnieuw gebracht. Zonder
schroom, en zonder gêne. Net zoals Donald Trump vier jaar lang zijn leugens en "alternatieve feiten" heeft verkondigd,
zonder schroom.
Maar dat belet diezelfde VRT niet om te berichten dat de
leugens van Donald Trump de rechtstreekse oorzaak waren van de grootste aanval
ooit op de "bakermat" van de
democratie.
Het gaat nu wel erg hard met de ontwikkeling en productie van de
corona-vaccins.
In de Verenigde Staten van Amerika hebben ze al twee producten om uit
te kiezen: het ijskoude vaccin van Pfizer en het peperdure vaccin van Moderna.
Ook in het Verenigd Koninkrijk hebben ze al twee variëteiten goedgekeurd: dat
van Pfizer, en het super goedkope vaccin van AstraZeneca. Als ik me niet
vergis, hebben ze in Rusland ook een vaccin gereed voor gebruik: het Spoetnik V vaccin,
al is daar heel weinig informatie over te vinden in onze media. Idem voor de
Chinese vaccins: er zouden ook daar al een paar soorten beschikbaar zijn
(Sinovac en Sinopharm), maar hier in het Westen hebben we geen enkele
informatie omtrent de werkzaamheid ervan, noch over de mate waarin er al
gevaccineerd wordt.
Bij ons, in België, is de vaccinatiecampagne erg traag op gang gekomen:
toen ze in de USA en UK al 1,5 procent van de mensen hadden ingeënt, zaten wij
in België nog maar aan 0,01 procent. In Israël zijn ze trouwens nog véél
straffer van start gegaan: op dat zelfde moment waren al zowat 1 miljoen
Israëli ingeënt, dat was 12 procent van de bevolking. Uiteraard komen alléén de
Joden in aanmerking, het uitverkoren volk.
Niet alléén binnen Israël zelf, trouwens, maar evengoed in de bezette gebieden: ook
de Joodse kolonisten in Palestijnse gebieden worden in sneltempo ingeënt. De
Palestijnen in diezelfde gebieden, en trouwens overal in de Gaza-streek en in
Westelijk Palestina, moeten achteraan de rij aanschuiven.
Maar ondertussen zijn we ook in België gelanceerd, en de
vooruitzichten zijn nu dat tegen september iedere Belg, die dat wenst, zou
gevaccineerd zijn. Om die ambitieuze belofte te kunnen maken, hebben onze
experten wel een paar tovertrucs moeten boven halen. Zo blijken de flesjes van
Pfizer nu opeens 6 dosissen te bevatten in plaats van vijf. (Dat zal
vermoedelijk met de solden te maken hebben: "Zes voor de prijs van vijf!") Ook gaan ze ervan uit dat de vaccins
van Moderna en van AstraZeneca tijdig beschikbaar zullen zijn, al heeft men er
nog altijd geen idee van wanneer die effectief in massa zullen geproduceerd
worden. En men rekent ook al op het vaccin van Johnson & Johnson, hoewel
dat nog niet eens goedgekeurd is. Maar goed: we zullen maar, zoals altijd,
aannemen dat de experten weten wat ze zeggen, zeker? Hoe de bevolking zal
reageren als de beloftes niet kunnen nagekomen worden, dat is een andere zaak. (De
experten zijn zich trouwens al aan het indekken: "Als er een derde golf komt, dan zal de
vaccinatiecampagne in het gedrang komen"...)
Als alles een beetje mee zit, zou België in totaal zowat 22
miljoen dosissen mogen verwachten: genoeg om 14 miljoen gelukkigen in te enten.
We zouden dus overschot hebben. Geen idee waar dat goed voor is... Tenzij dan als
er af en toe wat flesjes zouden kapot vallen?
België, of Europa, is daarmee niet eens de grootste slokop ter wereld.
Canada bijvoorbeeld heeft genoeg vaccins besteld om de hele bevolking negen keer in te enten, en de USA heeft
bestellingen lopen om iedereen zeven
keer te kunnen vaccineren. De hele Westerse wereld heeft zichzelf overigens
heel erg goed bediend bij het reserveren en bestellen van de verschillende
soorten vaccins. En dat ondanks de plechtige beloftes dat deze epidemie in "solidariteit" zou aangepakt worden, en dat
erover zou gewaakt worden dat iedereen de kans op een spuitje zou krijgen.
Zelfs de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties heeft daar dure eden op
gezworen. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) had daarvoor het initiatief "COVAX" gelanceerd: een soort wereldwijde "groepsaankoop". Dat moest ervoor
zorgen dat alle landen tegelijk toegang zouden krijgen tot een vaccin. Meer dan
170 landen hebben zich daar ook effectief bij aangesloten.
Maar ook bij de verdeling van de corona-vaccins bleef het uiteindelijk
bij woorden als het ging over "solidariteit".
Net zoals tijdens de hele crisis. En uiteindelijk was het ook hier niet anders
dan anders: "Eigen ik eerst." Voor de
92 armste landen die bij COVAX aangesloten zijn, is minder dan één vaccin per drie
inwoners gereserveerd. En dan nóg is het afwachten wanneer ze die zullen krijgen...
Het zou mij niet verwonderen als de inwoners in die armere landen via
het internet aan hun vaccins zullen moeten proberen te geraken. Want op veel
beschikbare vaccins bij de producenten lijken die landen niet meer te moeten
rekenen.
Ik ben er trouwens vrij zeker van dat er binnen de kortste keren
talloze vaccins via het internet te koop zullen aangeboden worden. Ofwel
gehamsterde dosissen: van mensen of landen die er een voorraadje van opgekocht
hebben dat ze niet nodig hadden (zoals Canada). Ofwel, wat waarschijnlijker is:
namaak, nep-vaccins. Net zoals zowat alle (namaak) geneesmiddelen via het
internet te koop zijn. In het allerbeste geval zijn ze helemaal zonder werking;
in het slechtste geval zijn ze schadelijk. Zoals de talloze erectiepillen of
dieetpillen of voedingssupplementen, die totaal waardeloos zijn en waarvan je
alléén maar kan hopen dat ze dan toch niet al té schadelijk zijn.
Hoe dan ook: de minderbedeelden zijn alweer de pineut. Of had iemand
iets anders verwacht?
Het is een beetje spijtig dat Donald Trump van het wereldtoneel
verdwijnt, want de man heeft een superieur gevoel voor humor. Dat hij dat nu
pas heeft laten zien, in zijn allerlaatste weken als president, is jammer voor
ons, want ik had er graag de volle vier jaar van zijn presidentschap van
genoten. Het is ook jammer voor hemzelf, want misschien hadden de Amerikanen
hem wél herkozen als ze geweten hadden hoe humoristisch de man wel is.
(Om eerlijk te zijn: eigenlijk is Donald wél al vier jaar lang hard
bezig geweest om ons te vermaken. Hij heeft in zijn termijn als president,
volgens factcheckers, minstens 26.000
flagrante "onwaarheden" verteld. Véél
explicieter had hij niet kunnen tonen dat hij ferm met onze voeten aan het
rammelen was, hee... Alléén hebben wij de fout gemaakt om hem altijd serieus te
willen nemen, en hebben we zijn talenten als humorist nooit gezien.)
Zo heeft hij voor de grap aan zijn goede vriend en partijgenoot Brad Raffensperger, de verantwoordelijke
minister van de strijdstaat Georgia, vriendelijk gevraagd om de
verkiezingsuitslag een beetje aan te passen en er 11.780 stemmen voor hem bij
te tellen. "Je zou kunnen zeggen dat je de
stemmen herberekend hebt", grapte Donald. En om zijn humor nog wat kracht
bij te zetten dreigde hij nog eens expliciet met de suggestie dat de minister "een groot risico" nam door mee te werken
aan die "frauduleuze activiteit"
waarbij er gefoefeld was met de stemcomputers en waarbij er stembiljetten van
gestorven Amerikanen bijgevoegd waren.
Het was wel duidelijk te merken aan de reactie van de minister dat die
nog altijd in de overtuiging verkeerde dat Donald bloedserieus was. Tenslotte
had hij zijn president nooit eerder als grapjas meegemaakt, en dacht hij, zoals
iedereen, dat Donald Trump nooit grapjes maakte. En dus besloot Donald er nog
een schepje bovenop te doen, opdat er zeker geen twijfel kon zijn. Hij verklaarde
ook nog dat bijvoorbeeld in Detroit 139% van de mensen gaan stemmen waren, en
dat er in heel Pennsylvania 200.000 méér stemmen geteld werden dan er kiezers
zijn.
Ja, toen was het voor iedereen toch wel overduidelijk: Donald Trump
beschikt over een (te lang) verborgen gevoel voor humor. Dat we helaas pas veel
te laat hebben ontdekt, en na een paar weken al opnieuw moeten missen.
Nog grappiger, op het hilarische af, was Donald tijdens de
verkiezingscampagne voor de senatoren in datzelfde Georgia. Daarbij noemde hij
zijn vicepresident Mike Pence "een
fantastische man", maar met een vette knipoog voegde hij daaraan toe: "Maar als hij niet voor ons opkomt, zou ik
hem natuurlijk minder leuk vinden." Daarmee tilde hij zijn humor echt wel
naar een hoger niveau: hij heeft zich hiermee als een onvervalste stand-up
comedian geout.
Dedju toch... Waarom heeft hij zó lang gewacht om dat verdoken talent te
laten ontbolsteren? We hadden anders de voorbije vier jaar zowat elke dag in een deuk
gelegen van het lachen. En het zal niemand ontgaan zijn dat we, zéker het
laatste jaar, wat onvervalste humor heel hard hadden kunnen gebruiken!
Bij wijze van gedenkwaardige uitsmijter, kwam Donald nog op het idee
om een grap van president Bolsonaro in Brazilië eens over te doen. En dus riep
hij zijn aanhangers op om, op het moment dat de verkiezing van Joe Biden moest
bekrachtigd worden, het Amerikaans Capitool te bestormen. Uit protest tegen zijn
eigen congres! Helaas zijn de meeste van zijn fanatieke aanhangers zo dom als
het achtereind van een varken, en dus hadden die niet door dat het een
zoveelste frats was. Het spijtige gevolg was dat dit op een drama is uit
gedraaid. Maar daar kon Donald uiteraard niets aan doen.
(Dat we naar de rand van een
burgeroorlog zouden afglijden als Donald de verkiezingen zou verliezen, had ik
trouwens op 21 september en op 3 oktober al in mijn blog voorspeld. En helaas
is wat op 6 januari gebeurd is, nog maar de voorbode van wat de Amerikanen nog
te wachten staat. Want: "Wie wind zaait, zal storm oogsten." En Donald Trump
heeft de voorbije vier jaar ontzettend ijverig gezaaid.)
Maar hét toppunt van zijn humor moet nog komen.
Op de dag van de inauguratie van Joe Biden zal Donald Trump er niet
bij zijn, zoals dat nochtans meestal de gewoonte is bij zo'n saaie bedoening
als de machtsoverdracht van de oude naar de nieuwe president. Nee, Donald zal
in Schotland zitten: hij heeft er een mid-week golf-vakantie gepland, nét in de
week rond de datum dat Joe Biden als nieuwe president zal beëdigd worden. (Ja, Donald
heeft ook in Schotland een eigen, privé, golfterrein.)
Voor wie de hint nog niet zou begrepen hebben: dat Donald op de dag
van de beëdiging van de nieuwe president al plannen gemaakt had om in het
buitenland te zijn, betekent dat hij eigenlijk al lang heeft toegegeven dat niet hij die nieuwe president zal zijn.
Is het niet? Zijn zogezegde achterhoedegevechten en juridische veldslagen waren
allemaal puur voor de lol. Omdat Donald nu eenmaal zo'n onnavolgbare
grappenmaker is. En zeggen dat de mensen dat au sérieux genomen hebben.
De Schotse eerste minister, Nicola Sturgeon, had jammer genoeg nog
altijd niet door dat het om een grapje ging. Zij heeft al ferm verklaard dat
Donald niet welkom is. Al was het maar omdat Schotland in lockdown is, en
alléén "essentiële verplaatsingen" en "essentiële activiteiten" toegelaten
zijn. Volgens haar hoort een partijtje golf daar niet bij. Haar afwijzing heeft
wellicht ook te maken met het feit dat zij sowieso al haar buik vol heeft van dat
soort types: ook de grapjes van Boris Johnson heeft zij nooit echt kunnen waarderen.
Hopelijk zal Donald, nu hij meer vrije tijd heeft, zijn humoristische
talenten verder ontplooien en een nieuwe carrière-wending uitbouwen. Misschien
zou hij kunnen solliciteren om in een sequel van "The Naked Gun" de rol van Leslie Nielsen over te nemen?
De iets oudere lezers zullen zich ongetwijfeld nog die oude
science-fiction tv-serie, uit de jaren zeventig van de vorige eeuw, herinneren: "De man van zes miljoen".
Voor wie iets te jong is om de reeks gezien te hebben: het gaat over
een astronaut die na een crash meer dood dan levend uit een supersonisch
vliegtuig gehaald wordt, en weer opgelapt wordt met "bionische implantaten": zijn linkeroog, zijn rechterarm, zijn beide
benen. Later is dat concept trouwens nog eens opnieuw opgepikt, maar dan nóg
straffer: in de "Robocop" films.
Waarom zes miljoen dollar zou gespendeerd worden om één mensenleven te
redden, is mij een raadsel. Met zo'n bedrag zouden véél mensen kunnen geholpen
worden, lijkt mij. Maar goed: het leverde spannende tv op, en de "bionische" man bleek een superheld te
zijn die recht deed geschieden en ook de meest vernuftige boeven te snel af
was. Al bij al was dat geld dan misschien wel goed besteed?
Maar ondertussen is "zes miljoen"
een peulschil vergeleken met de bedragen die betaald, of gevraagd, worden voor
een voetballer. De extravagante "koopsom"
van 222 miljoen euro voor de heer Neymar ligt nog niet zo ver achter ons, en nu
is er ook Lionel Messi, "de man van 700
miljoen".
Daar kan een normaal mens toch niet bij? Ik durf trouwens te
betwijfelen of dat geld even goed en nuttig besteed is als die 6 miljoen dollar
voor Steve Austin, de "bionische" man.
Begrijp me niet verkeerd: ik heb een enorme bewondering voor Lionel Messi als voetballer. De man is
ongelooflijk getalenteerd, en voor mijn part mag hij met dat bijzondere talent
wel een centje extra verdienen. Tenslotte verdienen ook zangers of acteurs of
schrijvers een mooie duit aan hun talenten. Maar dat iemand, een voetbalclub,
700 miljoen euro zou moeten betalen om Messi in zijn/haar club binnen te halen,
dat is er toch een beetje over, vind ik. Ik vermoed dat die extreme transfersom
nu wel nét bedoeld is om iedereen af te schrikken, in de veronderstelling dat
niemand zo'n extravagant bedrag zal willen betalen. Maar je weet maar nooit in deze
gekke wereld: 222 miljoen was ook een absurd bedrag, en die zijn wél betaald.
Door iemand die simpelweg niet meer weet wat gedaan met al zijn/haar rijkdom. Een
oliesjeik, als ik me niet vergis. Wat bijzonder schrijnend en zelfs misdadig
is, als je weet dat de "gewone"
inwoners van die oliestaatjes in pure armoede en ellende leven.
Maar we moeten de voetbalwereld nu ook niet als enige met de vinger
wijzen. Er gebeuren nog wel meer onbetamelijke transacties voor bedragen die
wij zelfs niet eens kunnen vatten.
Wat te denken van de 383 miljoen euro die betaald werd voor een
schilderij dat (mogelijk, maar niet eens met zekerheid) van de hand van
Leonardo Da Vinci zou zijn? De koper was, inderdaad, een sjeik: Abdullah bin Mohammed bin
Farhan al-Saud. Het schilderij zit
vermoedelijk ergens in eenkluis weggestopt, want het is na de veiling nooit
meer gezien. "Weggegooid geld dus",
als je het mij vraagt.
Of wat te denken van de 11 miljoen dollar die
voetbal-superster Cristiano Ronaldo betaald heeft voor zijn Bugatti? De auto
kan tot 400 km per uur halen, en zit na 2 seconden al aan een snelheid van 100
km/u. Compleet zinloos dus. "Weggegooid
geld!" En al helemaal als je weet dat Ronaldo al een uitgebreide collectie
van dat soort superdure auto's in zijn garage staan had.
Maar het kan uiteraard nog gekker: we
herinneren ons de aankoop van een aan-de-muur-gekleefde banaan, die daarna
prompt verorberd werd door een "performance
artist". Dat grapje heeft toen toch ook 120.000 dollar gekost, en dat was
letterlijk "weggegooid".
Om maar te zeggen: we leven in een wereld van
extravagante rijken die liever hun geld verkwisten dan er iets positiefs mee
aan te vangen. En dát in een wereld waarin nog nooit eerder zó veel nood
geweest is die al bij al relatief gemakkelijk zou kunnen gelenigd worden. Met 700
miljoen zouden we al een heel eind op weg komen.
En ja, de hele wereld mag dan wel een hekel
hebben aan Bill Gates, maar zijn 37 miljard dollar voor de ontwikkeling van corona-vaccins
zijn in elk geval beter besteed dan die 383 miljoen voor een schilderij dat
niemand nog ooit te zien zal krijgen.
Donald Trump blijft tot zijn allerlaatste presidentiële ademtocht zijn
eigen controversiële zelf. Nu, in die laatste weken, misschien zelfs nog méér
dan voorheen. Uit balorigheid, wellicht. Uit frustratie omdat hij nergens zijn
gelijk kan halen. Uit boosheid omdat iedereen hem in de steek gelaten heeft. En
dus gaat hij nu tekeer als een kleuter die zijn zin niet krijgt en dan maar op
alles en nog wat begint te stampen of te slaan.
Vandaar dat hij nu iets doet wat geen enkele president ooit heeft gepresteerd:
hij heeft zijn presidentiële veto gebruikt om het corona-steunpakket te
blokkeren en hij heeft zijn veto gebruikt om het voorgestelde defensiebudget te
blokkeren. Zijn motivatie is duidelijk: "Als
ik mijn zin niet krijg, dan krijgt niemand iets!"
Dat hij dat defensiebudget niet wilde goedkeuren, dat zal mij een zorg
zijn. De Verenigde Staten van Amerika geven nu al, van alle landen in de wereld,
veruit het meeste uit aan Defensie, en die 740 miljard dollar die begroot waren
voor volgend jaar, mogen voor mijn part gerust aan iets anders besteed worden.
Iets nuttigs, bij voorbeeld. Maar de redenen waarom de president zijn
handtekening weigert te plaatsen, zijn écht wel bij het haar getrokken! Zo
heeft hij een groot probleem met het voorstel om een aantal legerbasissen een
andere naam te geven omdat die verwijzen naar "Zuiderse" generaals die nu een beetje moeilijk liggen bij de "Black Lives Matter" beweging. En hij is
furieus omdat er geen budget voorzien wordt voor de terugtrekking van
Amerikaanse soldaten uit basissen in Duitsland of uit Afghanistan, wat hij
in die laatste maanden van zijn termijn nog voorgesteld had. Dus ja: omdat hij
zijn zin niet krijgt, heeft hij maar meteen alles geblokkeerd.Geen
enkele president heeft hem dat in de voorbije 60 jaar voorgedaan, en al zeker geen
aftredende president.
Erger vind ik het dat hij lang geweigerd heeft zijn handtekening te
zetten onder het voorstel voor een corona-steunpakket van 900 miljard dollar.
Want niet alléén voorziet dat budget in een hele reeks steunmaatregelen voor de
minder gegoede Amerikanen die hun inkomsten door deze crisis hebben verloren,
het verworpen voorstel is ook gekoppeld aan het budget voor de werking van
overheidsinstellingen. Als dat er niet komt, dan zou er vanaf eind december
2020 een "shut down" van het
Amerikaanse overheidssysteem dreigen omdat er geen geld meer zou zijn om de
lonen uit te betalen. De impact van een veto van Donald Trump gaat dus véél
verder dan het uitblijven van corona-steun, het draait om een mogelijke
ontwrichting van de Amerikaanse overheid en het stilvallen van alle
overheidsfuncties. En bovendien worden hierdoor ook alle
werkloosheidsuitkeringen geschrapt voor miljoenen Amerikanen die, al dan niet
door corona, hun job zijn kwijt geraakt. Donald Trump stuurde hiermee in zijn
laatste weken duidelijk aan op totale chaos en anarchie. Hij hoopte
vermoedelijk om de gewone burgers zodanig op stang te jagen dat ze de
democraten, die hier uiteraard volgens de heer Trump alle schuld aan hebben, zouden
willen afstraffen.
Hij heeft in dit gevecht omtrent de corona-steun uiteindelijk bakzeil
moeten halen omdat het onbegrip voor zijn weigering té groot was. En hij heeft
ook, tot zijn grote woede, een nederlaag geleden in het verhaal van het
defensiebudget, want het congres (met inbegrip van zijn eigen partijgenoten)
heeft zijn veto weggestemd.
Maar wat we ook over de kleuter Donald Trump mogen denken, hij is,
vrees ik, wél de Amerikaanse president die de grootste impact en invloed ooit
heeft gehad op de samenleving, in Amerika en daarbuiten. En op de hele wereld.
Hoe je het ook draait of keert: de wereld zal nooit meer dezelfde zijn als vóór
Trump.
Jammer genoeg is het géén verandering ten goede. Want wat Donald Trump
aan de wereld vooral heeft "geschonken",
is verdeeldheid, haat, polarisatie. Wat Donald Trump de wereld heeft nagelaten,
is de "leugen" als "het nieuwe normaal". Het overdrijven en benadrukken
van extremen als manier om te communiceren.
En hij krijgt overal navolging, ook bij onze eigen politici. En ook bij de
media.
Dat hebben we onlangs mogen merken bij die heisa rond de
vaccin-prijzen. Het hele "incident"
was nauwelijks het vermelden waard, maar de media hebben er op gefocust en
hebben dat kleine "nieuwsitem"
opgeblazen tot iets waar de hele bevolking met verontwaardiging op gereageerd
heeft. Missie geslaagd, dus.
Ik had eenzelfde wrang gevoel bij een reportage over "discriminatie op de vastgoedmarkt", nog
niet zo lang geleden. De VRT kwam aanzetten met een flagrant geval van
discriminatie: iemand die als potentiële huurder geweigerd werd, puur omwille
van de etniciteit. Ik ga niet ontkennen dat zoiets gebeurt, en het is uiteraard
afkeurenswaardig. Maar waarom focussen op die foute verhalen? Het gaat om een
minderheid, want de meeste makelaars en verhuurders zijn géén racisten. Dit
verhaal hengelt naar de verontwaardiging en boosheid van de lezers. Dit verhaal
geeft de indruk dat de hele wereld "rot"
is. Dit soort verhalen voedt de spanningen tussen mensen, en versterkt de perceptie dat
niets nog goed gaat.
En dat is precies de techniek die Donald Trump elke keer opnieuw
gebruikte om mensen tegen anderen op te zetten, om de onderhuidse frustraties
van de mensen aan te wakkeren. Zijn succes woekerde op de retoriek van "een verrot systeem dat nodig moest opgekuist
worden".
Ja hoor, Donald Trump heeft een heel sterke erfenis nagelaten. Helaas
een heel lelijke en verwerpelijke nalatenschap.
Wie dacht dat Donald Trump er die laatste weken en maanden van zijn
presidentschap zijn voeten heeft aan geveegd en niet veel meer heeft
uitgespookt, die is toch niet goed op de hoogte. Want president Trump is al die
tijd even actief en geëngageerd bezig gebleven als gedurende zijn hele
ambtstermijn.
Zo heeft hij zijn Twitter-activiteiten even driftig verder gezet als
voorheen. Zijn boodschappen om verdeeldheid te zaaien en de geloofwaardigheid
van Joe Biden onderuit te halen, is hij al sinds midden november met een
ongeziene standvastigheid aan het herhalen. Eén ding is zeker: Donald Trump
heeft in die laatste weken, nadat de verkiezingsuitslagen bekend waren, méér
gedaan om de harmonie binnen het land om zeep te helpen, dan enig andere president
ooit in een volledige ambtstermijn voor elkaar gekregen had.
En wat niet te onderschatten is: hij heeft een intense juridische
kruistocht gevoerd tegen de verkiezingsfraudeurs. Hij, en zijn "team" met hem, heeft sinds midden
november geen dag rust genomen in zijn strijd tegen de bedriegers en
valsspelers die hem zijn overwinning hebben ontstolen. Helaas wil zélfs het
Hooggerechtshof hem hierbij niet steunen. En dat terwijl Donald nochtans
hoogstpersoonlijk voor een comfortabele conservatieve meerderheid had gezorgd
met die
last-minute benoeming van Amy Coney Barrett. Hoeft het gezegd dat Donald héél
erg teleurgesteld was over die "beschamende"
vertoning?
Verder heeft hij ook nog eens méér gratieverzoeken ingewilligd dan
ooit eerder was gebeurd tijdens de "transitieperiode".
De meest bekende is natuurlijk zijn vroegere Veiligheidsadviseur Michael Flynn.
Een man die veroordeeld is voor louche afspraken met de Russen, en die dat
trouwens ook bekend heeft. De gewone man in de straat zou hierbij voor landverraad
veroordeeld worden. Maar Michael Flynn had vermoedelijk nog iets van Donald tegoed,
en dus is hij nu een vrij man. Er zouden ook nog een hele reeks andere
gratieverzoeken in behandeling zijn "binnen
het Witte Huis", maar daarover zijn op dit moment nog geen verdere details
gekend. Het blijft nog even spannend. Feit is dat Donald ook hier weer een
bezige bij blijkt te zijn...
Hetzelfde geldt voor de terechtstelling van terdoodveroordeelden. Vijf
opdrachten om tot executie over te gaan heeft hij nog op zijn palmares bij
geschreven, in die laatste weken. Geen enkele zittende president heeft hem dat
ooit voor gedaan, en al zeker geen enkele aftredende president. Maar Donald
blijft tot de laatste dag trouw op post, en doet wat moet gedaan worden. Donald
is er echt niet de man naar om na zijn verlies mokkend in een hoekje te gaan
zitten treuren. Nee, Donald doet onversaagd verder. Zoals hij al de hele tijd
hard bezig geweest is.
Hij heeft trouwens, en de meeste media hebben daar niet eens de nodige
ruchtbaarheid aan gegeven, gezorgd voor een "vredesakkoord" tussen Marokko en Israël. Als dat niet knap is? Als "beloning" mag Marokko nu ongestoord
zijn gang gaan in de Westelijke Sahara. Tegen alle internationale
overeenkomsten in, trouwens. En Donald heeft hen ook nog wat gesofisticeerd
wapentuig verkocht om hen daar bij te helpen.
Geef toe: dat is een serieus palmares, toch? En tussendoor heeft hij
ook nog tijd gevonden om af en toe zijn golftalenten verder te ontwikkelen.
Alléén als het over het "Chinese
virus" ging, was hij compleet afwezig. Maar ja: daar had hij de vorige
maanden al méér dan voldoende zijn stempel gedrukt. Vergeten we niet dat
Donald hoogstpersoonlijk heeft gezorgd voor de ontwikkeling van de vaccins die
nu op de markt komen. Dat de mensen ondertussen bij bosjes sneuvelen, dat is
zijn schuld niet, hee! Dat is de schuld van de Chinezen. Of van de Belgen...
De Moslimexecutieve van ons land is boos op onze minister van
Justitie, Vincent Van Quickenborne, omdat hij de erkenning ingetrokken heeft
van de Grote Moskee in Brussel. De
argumentatie van de minister was dat de raad van bestuur er geïnfiltreerd was
door Marokkaanse spionnen. Wat ten stelligste ontkend werd door de
Moslimexecutieve. En ik ben geneigd hen daarin gelijk te geven. Want zeg nu
zelf: wat zouden Marokkaanse spionnen kunnen komen doen in de raad van bestuur
van een moskee? Wat valt er daar te bespioneren? Ik vermoed heel sterk dat daar
geen staatsgeheimen besproken worden, en ik denk niet dat de Marokkanen nog
iets nieuws over de Islam zouden kunnen leren in de Belgische moskeeën.
Dus: nee, ik denk niet dat er een gevaar voor spionage dreigt.
Maar wat er wél aan de hand is, en dat lijkt me véél erger dan een
paar spionnen, dat is dat de Grote Moskee van Brussel, en nog een aantal andere
moskeeën, gesubsidieerd worden door Saoedi-Arabië. En dat er imams
tewerkgesteld zijn die de Saoedische versie van de Islam prediken. Er komen
trouwens zelfs waarschuwingen van binnen de moslimwereld zélf. Zo heeft de
Antwerpse imam Nordine Taouil onlangs
de bedenking gemaakt dat in de Grote
Moskee van Brussel nog altijd, ook nadat de Moslimexecutieve er de controle
had overgenomen, een imam gepreekt heeft die afgestudeerd was aan de
islamitische universiteit van Medina, en die enkel Arabisch spreekt en betaald
wordt door het Saoedische ministerie van Islamitische Zaken.
De "Saoedische versie" van
de Islam, dat is het "salafisme", de
oerconservatieve en extremistische strekking in de Islam. Dat die strekking in
Belgische moskeeën verkondigd wordt als "de
correcte interpretatie" van de Islam, leidt tot méér radicalisering bij
Belgische moslims. En dus een potentiële inspiratiebron voor mogelijke nieuwe
terroristen.
Eind vorig jaar had Bart Somers, Vlaams minister van Binnenlands Bestuur, Bestuurszaken,
Inburgering en Gelijke Kansen, trouwens om een gelijkaardige reden ook al
besloten de "Al Ishaan" moskee in
Leuven onder verhoogd toezicht te plaatsen. In de vorige Vlaamse regering had
Liesbeth Homans eerder al een aantal grotere moskeeën onder toezicht laten
plaatsen, of hun erkenning ingetrokken, precies omwille van de inbreng van
imams die het salafisme verkondigden.
De situatie is, tenminste voorzover we weten, bij ons in België gelukkig nog niet zo dramatisch en
gevaarlijk als in Nederland, waar in sommige moskeeën en scholen expliciet
opgeroepen wordt om "de ongelovigen"
te doden. Er zijn minstens 50 Koranscholen in Nederland, gesubsidieerd door
Saoedi-Arabië, waar het "salafisme"
gepredikt wordt. En zo zijn er duizenden moslimkinderen die boodschappen zoals
deze ingeprent krijgen: "dat mensen met
een ander geloof of een verschillende levensovertuiging de doodstraf verdienen."
En "dat ze zich moeten afkeren van de Nederlandse samenleving." Ze krijgen
bijvoorbeeld invuloefeningen of multiplechoice vragen waarbij ze moeten kiezen
welke straf "de juiste" is voor (onder
andere) mensen die overspel plegen, of homoseksuelen, en andere "afvalligen". De keuzes zijn dan:
zweepslagen, stenigen of doden met een zwaard.
Maar al is het bij ons (hopelijk) nog niet zó dramatisch als in Nederland, toch
is er reden tot ongerustheid.
Er zijn diverse getuigenissen vanuit ons onderwijs dat nogal wat
moslimkinderen in de Koranscholen ideeën opdoen die haaks staan op onze
democratische en westerse waarden. En dan verdedigen ze hun "waarden" ook expliciet in de "gewone" scholen waar ze onderwijs
volgen. Tot hun grote verbazing en ontsteltenis krijgen leraars dan van die
kleine kinderen opmerkingen te horen. Een lerares uit het derde leerjaar
vertelde daarover: "Ze maken mij op de
speelplaats ook duidelijk dat we gestraft zullen worden door Allah. Wij leven
niet volgens hun normen. Kinderen vragen mij ook waarom ik make-up op heb,
waarom ik een stuk van mijn been laat zien. Ze vinden dat abnormaal dat ik zo
van mijn man naar school mag komen. Er zijn zelfs kleuters die mij daarop aanspreken."
Nee, we mogen niet alle moslims over één kam scheren, dat weet ik ook wel.
Maar we mogen ook niet "politiek-correct" blind zijn voor de "bekeringsdrang"
van salafistische imams, betaald door Saoedi-Arabië. (Saoedi-Arabië, één van de
beste vrienden van de Verenigde Staten van Amerika van Donald Trump, maar tegelijk ook het land
waar alle islamistische terreurgroepen hun oorsprong gevonden hebben.)
In die Koranscholen worden vele moslimkinderen al van heel jonge leeftijd
doordrongen met erg extremistische ideeën. Dan mag het niet verbazen dat die
later overgaan tot radicale acties. Dat lijkt mij toch een groter probleem dan
enkele Marokkaanse "spionnen".
Het is best wel grappig hoe kinderlijk gelukkig de leden van een
natuurvereniging wel zijn als nieuwe of verdreven of bijna uitgestorven
diersoorten zich weer manifesteren in België. Dat was zo voor de wolven die van
harte welkom werden geheten, dat was zo voor de lynx, dat is zo voor de bevers.
Maar helaas is de nuchtere realiteit dat er bij ons nauwelijks plaats is voor een samenleven van wilde dieren met de mens. De
slachtpartijen die door wolven aangericht worden onder de schapen en koeien, is
een schrijnend symptoom van de onvermijdelijke spanningen. (En de
slachtpartijen onder de wolven door automobilisten evenzeer...) Maar zelfs de brave bevers veroorzaken enorme problemen waar ze zich
vestigen. Het verhaal van de bever-familie in Dilsen-Stokkem is eigenlijk best
wel aandoenlijk en vertederend. Ook al zullen de plaatselijke bewoners het
minder appreciëren. Blijkbaar woont daar in de buurt een ijverige beverfamilie,
en die hebben, zoals bevers verondersteld worden te doen, een dam gebouwd in de Vrietselbeek, zodat de ingang van
hun "burcht" veilig beschermd onder
water kwam te liggen. Het gevolg was, helaas, dat de beek achter de dam droog
kwam te liggen en het rottend afval op de bodem in open lucht kwam. Gevolg:
onaangename geur in de mooie wijk. Waarop de bewoners naar de gemeente zijn
gestapt om het euvel te verhelpen. Het probleem was natuurlijk dat de bever
een "beschermde diersoort" is: je mag
geen bevers doden of vangen, en je mag ook zijn "bouwsels" niet beschadigen. Maar de gemeente heeft, in overleg met
de provincie, beslist om tóch een opening te maken in de dam van de bevers, om
de bewoners te helpen van die stank af te raken. Waarop de bevers de hele
familie bij elkaar geronseld hebben om het onheil te herstellen. En de volgende
morgen was de dam weer dicht, en de beek weer afgesloten. Tot grote frustratie
van de mensen in de buurt. Voorlopig heeft de bever dus gewonnen, maar ik vermoed en vrees dat
hij uiteindelijk toch wel het onderspit zal moeten delven. Want overal waar
mens en dier met elkaar in conflict komen, loopt het uiteindelijk slecht af
voor de dieren. Het zal mij dus benieuwen hoe lang de wolven nog "welkom" zullen blijven in ons land.
Het kan natuurlijk nog slechter lopen dan in het onschuldige conflict
met de bevers. Zéker als de mens zich gaat wagen in het territorium van een
wild dier. Zo is het onlangs compleet uit de hand gelopen in een camping op Spitsbergen, een eilandengroep in het
hoge noorden. Daar is eind augustus de campingbeheerder aangevallen door een
ijsbeer. Door het afsmelten van de ijskappen in het Noordpoolgebied krijgen de
ijsberen het alsmaar moeilijker om te overleven en om aan voldoende voedsel te
geraken. Daarom wagen ze zich nu véél frequenter dan vroeger in gebieden waar mensen
leven of waar mensen verblijven. En die confrontatie loopt met zekerheid fout
af voor de mens. En uiteindelijk ook voor de beer, want die werd achteraf
doodgeschoten.
Conflicten tussen mens en dier komen jammer genoeg steeds meer voor,
omdat de mens zich alsmaar verder opdringt in de gebieden waar de dieren
voorheen heer en meester waren. Als de mens de leefgebieden van "wilde dieren" systematisch vernietigt
door er landbouwgronden van te maken, of door er grondstoffen te gaan
ontginnen, of simpelweg door alles in brand te steken, dan is het niet
verwonderlijk dat die dieren andere leefgebieden gaan opzoeken waar de mensen
wonen. Zo is vorig jaar nog een vrouw om het leven gekomen in Indonesië na een
aanval door een Siberische Tijger die op zoek was naar een prooi in een
koffieplantage nabij een beschermd bosgebied. En als die mensen dan ook nog eens "het avontuur" willen opzoeken waar die dieren wél nog in volle
vrijheid kunnen leven, zoals op Spitsbergen, dan is de kans op een fatale
afloop reëel.
Gezien de ongebreidelde expansiedrang van de mens zal de netelige kwestie
alléén maar acuter worden, vermoed ik. Tot "het
probleem" zichzelf zal oplossen als er geen wilde dieren meer zijn...
Wat moet een mens doen met al zijn geld als dat met hopen binnen komt?
Je kan het toch niet gewoon weg geven? Dus, wat doe je dan? Je denkt aan de
oude Romeinen en hoe die de bevolking rustig en tevreden hielden: met "brood en spelen". En dus investeer je al
dat overtollige geld in "entertainment":
pretparken, voetbaltempels, winkelcentra. Al wil dat niet altijd even goed
vlotten. En al helemaal niet als je een concurrent hebt die alle aandacht naar
zich toe wil trekken en die je jouw projectje niet wil gunnen.
Bart Verhaeghe, nummer 57 in de lijst van de rijkste Belgen, had een
heel mooi idee: hij zou een "winkel- en
belevingscomplex" laten neerpoten op de oude industrieterreinen in
Machelen, bij Vilvoorde. Vlak aan het befaamde viaduct. Het terrein lag er toch
maar verlaten en verwaarloosd bij, en Bart dacht dat hij het hele gebied zou
kunnen opwaarderen door er iets moois neer te zetten. Hij lanceerde het project
Uplace in 2009, na een oproep van de
Vlaamse regering om ideeën in te dienen voor reconversie van die terreinen.
Helaas... Binnen de kortste keren kwam er luidruchtig protest van langs
alle kanten. Kritiek was er onder andere op de megalomane opzet van het
project. In zijn tomeloze ambitie had Bart het allemaal toch iets té groot gezien,
en hij moest een beetje inbinden. Er kwam ook protest van de Vilvoordse
middenstand, die vreesde voor de moordende concurrentie van de winkels in dat
gigantisch shoppingcenter. Ook de milieubewegingen lieten zich horen; uiteraard.
Hoewel er bitter weinig milieu te zien was in de desolate terreinen waar ooit
onder andere Renault auto's had geproduceerd. Bart Verhaeghe had te kampen met
de ene procedureslag na de andere, de ene rechtszaak na de andere, de ene
klacht na de andere, de ene bijkomende vereiste na de andere. Maar na lang
vechten leek hij toch zijn slag thuis te halen: hij kreeg de toestemming van de
Vlaamse regering.
Opnieuw: helaas... Ook dát werd aangevochten. Vooral door de Groenen,
omwille van de mogelijke "mobiliteitsproblemen".
Het argument was dat de vele verwachte bezoekers allemaal met de auto zouden
komen shoppen, en daarmee de Brusselse Ring volledig zouden doen dichtslibben.
In april van 2020 heeft Bart, na elf jaar strijd, dan toch bakzeil moeten
halen: Uplace komt er niet. In de plaats
daarvan komt er een "werk- en winkelwijk":
Broeklin.
De heer Paul Gheysels, nummer 41 in de lijst van de rijkste Belgen,
zag dat allemaal graag gebeuren, want hij gunde zijn concurrent en rivaal Bart
Verhaeghe die glorie en dat succes niet echt. Paul had zo zijn eigen ideeën
voor een mooi project: Ghelamco, een multifunctionele voetbaltempel. In Gent
kreeg hij zijn project zonder al te veel moeite gerealiseerd. Met dank aan
burgemeester Termont die, uiteraard volkomen belangeloos, het project in
sneltreinvaart heeft laten goedkeuren zonder zich aan enige mogelijke protesten
iets gelegen te laten. Om één of andere reden werd hierbij het "mobiliteitsprobleem" volkomen genegeerd.
Hoewel de Ghelamco-bezoekers het verkeer op de Gentse Ring volkomen doen stilvallen. En er aan de Arena zelf nauwelijks parkeergelegenheid is, zodat de
bewoners van vele Merelbeekse straten elk voetbalweekend geconfronteerd worden
met sluipverkeer en willekeurig-geparkeerde auto's. Maar dat mocht blijkbaar
geen argument zijn.
De heer Gheysels had de smaak goed te pakken, en Ghelamco startte ook
een project voor een nieuw voetbalstadion in Brussel, op de terreinen van
Parking C van de Heizel: het fameuze Eurostadion,
dat België zou toelaten om gastland te zijn voor het Europees
Voetbalkampioenschap 2020. Helaas bleek dat net iets té hoog gegrepen: er kwam
van overal protest. Ook van de bewoners van de naburige gemeente Grimbergen,
die blijkbaar iets assertiever waren dan de Merelbekenaars. Er was ook geen
burgemeester Termont die een duwtje kon geven. Het project dat in 2013 gestart
was, werd in 2019 uiteindelijk weer begraven.
Tot grote vreugde trouwens van de heer Verhaeghe, want die vond dat
zo'n stadion oneerlijke concurrentie was voor zijn plannen voor een nieuwe
voetbaltempel in Brugge. Want hij had dus een nieuw projectje op het oog: een
splinternieuw stadion voor Club Brugge. Helaas voor Bart kwam ook daar dan weer
massaal veel protest tegen, en na een vernietigend vonnis door de Raad van
State mocht hij zijn ambitieus project, althans voorlopig, opbergen.
Ik ga ervan uit dat de meeste protesten en klachten wel degelijk
gegrond waren, en dat het maar goed is dat die prestigieuze projecten werden
tegengehouden. Want al bij al: "Wie heeft
daar iets aan? Wie heeft dat nodig? Waar zijn die goed voor?" Het antwoord
is simpel: die projecten dien(d)en alléén maar om het ego van de rijke
initiatiefnemers te strelen. Ik vermoed dat die rijke Belgen regelmatig een
onderonsje organiseren waarbij ze tegen elkaar zitten op te scheppen over wat
ze allemaal willen realiseren.
En ja: waar draaiden al die projecten rond? "Brood en spelen". Geef de Vlaming zijn ontspanning, zijn voetbal of
zijn shopping-namiddag, en hij houdt zich koest...
Maar aan de andere kant zou een mens toch gaan denken dat hier in
Vlaanderen niets meer kan
gerealiseerd worden. Bij elk project, of het nu nuttig is of niet, zinvol of
niet, voelen een hele reeks belangenverenigingen zich geroepen om te
protesteren, om klacht in te dienen, om naar de Raad van State te stappen.
Zélfs bij de uitbreiding van een tramlijn in Antwerpen, waar iedereen om
gesmeekt had, voelde een buurtcomité de noodzaak om te protesteren.
Dan heb ik toch de indruk dat het in Wallonië allemaal iets vlotter
gaat om een project te realiseren. En dat heeft de heer Marc Coucke, nummer 27
in de lijst van de rijkste Belgen, heel goed begrepen. Die is uitgeweken naar
Durbuy, een klein en pittoresk stadje in de Ardennen. Daar heeft hij een
viersterrenhotel gebouwd, én een vakantiepark, én een sportcomplex, én een
pretpark. Eigenlijk heeft hij er zowat alles opgekocht, en naar zijn wensen
getransformeerd. Geen mens die daartegen geprotesteerd heeft, geen mens die
bedenkingen had over de mogelijke mobiliteitsproblemen in dat piepkleine
stadje. "Coucke-land" is in alle stilte
een feit geworden.
De milieubewegingen en de Groene partijen hadden andere katten te
geselen, zeker?
Het was met een lichte vorm van verbijstering dat ik enige tijd
geleden vernam dat "blackfacing"
voortaan verboden was, naar aanleiding van de "Black lives matter" opschudding.
Terloops: ik weet niet wie de omschrijving "black lives matter" heeft uitgevonden, ik weet wél dat het foutief
Engels is. (Het is niet eens een échte zin.) Het gaat om "black lifes", als ik me
niet vergis: "zwarte levens" die "ertoe doen".
"Blackfacing" werd verboden
wegens "vernederend". Omdat het een
karikaturaal beeld zou geven van een zwarte. Dat het om een "karikatuur" ging, klopt wel, in de
meeste gevallen. Maar dat was dan ook precies de bedoeling: een karikaturaal
beeld te tonen. Omwille van de humor. Dat is nu nét de bedoeling van een "karikatuur": bepaalde kenmerken overdrijven
en accentueren zodat het grappig wordt. Zoals bijvoorbeeld ook de Joodse
karikaturen in de Aalsterse carnavalstoet. Of zoals in de vele cartoons waarin
de "kop" van een politiek figuur of
een andere beroemdheid afgebeeld wordt met sterk uitvergrote kenmerken: een
kanjer van een neus, dikke lippen, flaporen. Dat het om een "karikatuur" gaat, ligt er altijd
vingerdik op; niemand kan zich daarin vergissen. Maar niemand komt op het idee
om dat als vernederend of beledigend te beschouwen voor het oorspronkelijk
personage.
Niemand! Behalve dan de Joden. En de voorvechters van de "black lives matter" beweging. Om één of
andere reden lijken Joden en zwarten véél vlugger beledigd en zich veel vlugger
aangevallen te voelen, en beschouwen zij elk grapje als racistisch en "discriminerend". Vandaar het verbod op
de uitbeeldingen in Aalst. Vandaar de hetze tegen "Zwarte Piet".
Bij de heisa rond "blackfacing"
heb ik me spontaan afgevraagd: "Zou de
term 'redfacing' ook bestaan?"
Ik herinner me nog de films over Old
Shatterhand en Winnetou, uit mijn
jeugd. Ik moet eerlijk toegeven: ik was verzot op de boeken van Karl May, ook
al waren de verhalen niet bepaald "politiek
correct". Ik had ze allemaal, en ik heb ze allemaal verslonden, méér dan
eens. De gelijknamige films, uit de jaren zestig van de vorige eeuw, waren
vooral grappig, zij het onbedoeld. Ze waren "grappig" omdat het Duitse films waren. De cowboys spraken Duits,
maar de Indianen ook. Het is een héél bizarre ervaring als Indianen Duits gaan
spreken. Het wringt werkelijk langs alle kanten. Maar goed: Karl May was een
Duitser, en blijkbaar was er geen internationale interesse om een film te maken
over zijn personages. Ik vermoed trouwens dat de boeken van Karl May nooit echt
internationaal succesvol geweest zijn, ook al waren ze dat wél in eigen land en
in Nederland en België.
De hoofdpersonages waren Old Shatterhand, een blanke superheld, en
Winnetou, een Apache indiaan. En de
rol van Winnetou werd gespeeld door Pierre Brice, een Fransman. Een blanke
acteur, dus. Net zomin een Indiaan als u en ik. De meeste rollen van Indianen
in een Western werden trouwens door blanke mannen of vrouwen gespeeld, al dan
niet "rood" gekleurd. Zelfs bij ons
in Vlaanderen was er een "indiaan" te
zien, Otorongo, in één van onze meest
iconische jeugdseries: "Johan en de
Alverman". Die "roodhuid" werd
vertolkt door Adolf De Winter, een rasechte Vlaming...
Tja, dan moeten we consequent zijn, hee.
Als "Little Britain"
gecensureerd werd wegens "blackfacing",
en als blanke acteurs géén zwarte personages meer mogen spelen (of zelfs
niet meer mogen inspreken), dan moet ook "Johan
en de Alverman" van het scherm gebannen worden. En de films van "Old Shatterhand & Winnetou". En alle
Westerns waar een indiaan(se) gespeeld wordt door een blanke acteur of actrice.
Het is de voorbije maanden helaas bijna dagelijkse kost geworden
(behalve wanneer Corona het nieuws nog maar eens volledig overheerste): de
beelden van betogingen die opeens "uit de
hand lopen".
Het begon altijd erg vreedzaam en kalm en gedisciplineerd, maar dan kwam
er uit het niets een kantelpunt waarbij (gemaskerde) betogers zich tegen de
politie gingen keren. Er werd met van alles en nog wat gegooid. Straatstenen en
straatmeubilair werden losgerukt en als projectiel gebruikt. De politie reageerde
gespannen en geïrriteerd: traangasgranaten, charges. En dan barstte het geweld
helemaal los: alles wat die hooligans op hun weg vonden, werd vernietigd en in
brand gestoken. Waarna ook de winkelruiten er moesten aan geloven, en dan zag
je tientallen mannen die de winkels binnen stormden en zich daarna uit de
voeten maakten met grote en kleine dozen in de armen.
Wie zouden dat zijn, die plunderaars en amokmakers? Meestal blijkt al
gauw dat het geen plaatselijke bewoners zijn, maar wel mannen die van elders
afgekomen zijn, alléén maar om rellen te veroorzaken en de boel op te hitsen.
Misschien wel speciaal om de winkels leeg te roven? Het zou best wel kunnen:
dat het gaat om georganiseerde criminele bendes die overal waar zich een
betoging aankondigt, mannen naartoe sturen met als enige bedoeling chaos te
creëren waar ze kunnen van profiteren om aan het plunderen te gaan. Het zou mij
niets verwonderen als er dan achter de hoek een paar camionettes zouden gereed
staan om alles op te laden. Ik heb nog nooit een bericht gehoord dat die
gestolen spullen achteraf gerecupereerd waren door de politiediensten.
Vermoedelijk beginnen ze er zelfs niet aan om die goederen op te sporen, omdat
ze weten dat het onbegonnen werk is. De volgeladen bestelwagens zijn vóór het
einde van de ongeregeldheden wellicht al lang het land uit, en die spullen
worden volgens mij achteraf tegen een spotprijs verkocht op websites die
gespecialiseerd zijn in online verkoop. Misschien is die nieuwe tv die ik met 70%
korting op de kop heb kunnen tikken wel enkele dagen ervoor gestolen uit een
aan diggelen geslagen winkel?
De betogingen die in geweld en rellen uitmonden, zijn gelukkig een
minderheid. Naar verluid gaat het om hooguit 5%, terwijl 95% vreedzaam en
zonder incidenten verlopen. Jammer genoeg krijgen we alléén die ontaarde
betogingen te zien op het nieuws. Hoe zou je zelf zijn als persmedium? Er is geen
enkele spektakelwaarde aan een vreedzame betoging; dat levert alléén maar
oersaaie televisie op. Dat ga je niet tonen, hee? Zeker niet als de
concurrerende zender kan pronken met spectaculaire en sensationele beelden van
brandende auto's en plunderende hooligans! Niemand kijkt naar jouw zender,
iedereen zapt binnen de kortste keren naar die andere. En dus tonen alle media
ons de gewelddadige betogingen. "De
kijkcijfers", weet je wel.
Jammer genoeg zorgt dat dan voor een totaal vertekende perceptie: die
van gewelddadige, vernielzuchtige en plunderende betogers. Waarmee de media
overal ter wereld in de kaart spelen van leiders die zich op de borst kloppen
omdat ze "orde en gezag" hoog in het
vaandel dragen.
Zo hebben de media ook in de USA (al dan niet bewust) de
Trump-campagne gesteund. Die stroom van reportages over gewelddadige betogingen
waren koren op de molen van Donald Trump die de betogers kon afschilderen als "anti-Amerikaans" en "ultra links". Het heeft hem zelfs toegelaten
om te spreken over "binnenlands
terrorisme". En vermits de Democraten altijd de kant van die betogers leken
te kiezen, tégen de (even gewelddadige) ordetroepen in, kon Donald Trump dus
zonder gêne opmerken dat de Democraten van Joe Biden de "binnenlandse terroristen" steunen. En dus anti-Amerikaans zijn.
Wie gedacht had dat Donald Trump de strijd voor het presidentschap al
bij voorbaat verloren had, ondermeer door zijn "aanpak" van de corona-crisis en door het verheerlijken van geweld,
die had geen rekening gehouden met de sensatiezucht van de media. De strijd om
de kijkcijfers heeft geleid tot een opbod van spectaculaire beelden van
brandende auto's en huizen, en vechtende en plunderende (gemaskerde) mannen. En
hoe méér gewelddadig spektakel er op tv te zien was, hoe groter de kansen van
Donald Trump werden.
Hij heeft het uiteindelijk nipt verloren, maar de grimmige sfeer in de
Amerikaanse samenleving zal wél zijn stempel blijven dragen. Voor nog vele
lange jaren! En in die zin heeft hij dus wél gewonnen: het Amerika dat hij
achterlaat, is het Amerika zoals hij het "gevormd",
zeg maar "misvormd" heeft. En de
media zijn die hele tijd zijn medeplichtigen geweest. Alle media! Ook die media
die hij steevast "fake" genoemd
heeft.
Soms vraagt een mens zich toch af hoe dat zit met die "Nobelprijs voor de Vrede". Wie krijgt
die prijs? En waarom? En wat zijn dat voor mensen, die bekroond worden met zo'n
prijs?
Wat te denken van Aung San Suu Kyi,
winnares van de Nobelprijs voor de Vrede in 1991, en sinds 2016 eerste minister
van Myanmar.
In Myanmar werden begin november verkiezingen gehouden. Voor de tweede
keer al sinds het einde van de militaire dictatuur. De partij van Aung San Suu Kyi heeft ook deze keer de
verkiezingen gewonnen, met een absolute meerderheid. Ze is immers héél populair
in eigen land. Althans bij de grote meerderheid van de bevolking. Bij de
etnische minderheden, voornamelijk de Rohingya,
is ze nét iets minder geliefd. De Rohingya,
dat is een islamitische minderheid in een overwegend Boeddhistisch land, en ze
zijn er absoluut niet welkom. Hun dorpen worden platgebrand, en ze worden door
de militairen opgejaagd.
Voor het imago van een Nobelprijswinnares is dat nefast, maar er zijn
wel verzachtende omstandigheden: de werkelijke macht ligt in Myanmar nog altijd
bij het leger. De burgerregering heeft er al bij al weinig in de pap te
brokken. Als de militairen dus vastbesloten zijn om de Rohingya, en andere etnische minderheden, uit te roeien of uit het
land weg te jagen, dan kan Aung San Suu
Kyi daar niet zo veel tegenin brengen. Maar toch: heeft zij niet precies de
Nobelprijs gekregen omdat zij op een vreedzame manier tegen de legerdictatuur
was durven opkomen? Heeft zij niet die prijs gekregen omdat ze haar mond durfde
open te doen om de mensenrechten en de democratie te verdedigen? Als ze nu niet
de macht heeft om de slachtpartijen van het leger te verhinderen, dan heeft ze
toch wél, méér nog dan vroeger, de macht om er iets over te zeggen. Om het te
veroordelen, om op te roepen tot een vreedzame oplossing van het conflict. Of
niet?
Het lijkt er een beetje op dat het vuur in haar ziel geblust is op het
moment dat zij aan de macht is gekomen. Zou het dan toch zo zijn dat zélfs
Nobelprijswinnaars niet immuun zijn voor het virus dat "macht" heet en dat de menselijke ziel corrumpeert?
En dus gaat de jacht en de genocide op de ongewenste etnische
minderheden onverminderd door, en zal de situatie ook met deze verkiezingen
geen positieve wending krijgen.
Ook in Ethiopië zijn ze gezegend met een premier die de Nobelprijs
voor de Vrede gewonnen heeft: Abiy Ahmed,
in 2019. De man heeft de Nobelprijs gekregen omwille van zijn inzet om de
spiraal van geweld in zijn land te stoppen, en op een vreedzame manier de
overgang naar een democratie te forceren. Dankzij premier Abiy Ahmed is Ethiopië uitgegroeid tot een voorbeeld voor alle
landen in Afrika, en tot een stabiele economische grootmacht in de regio.
Maar dat belet niet dat het land nu tóch weer geplaagd wordt door
interne ruzies en geweld. Het gaat blijkbaar om de provincie Tigray, waar een afscheidingsgroep een
opstand gestart is tegen de centrale regering. Ik vermoed dus dat de "schuld" van het escalerende conflict bij
die rebellen ligt. Maar toch: is premier Abiy
Ahmed niet de man die conflicten en onenigheid op een vreedzame manier kon
oplossen?
Om één of andere reden kan dat nu niet. Of misschien wil hij niet? In
elk geval: de centrale Ethiopische regering heeft besloten om hard op te
treden, en is begonnen met bombardementen in Tigray. Waardoor het conflict uitgegroeid is tot een ware
burgeroorlog.
Om het plaatje compleet te maken, is ook bevriend buurland Eritrea
zich komen moeien: ook zij hebben raketten afgevuurd op de opstandige
provincie. Vermoedelijk vooral uit eigenbelang. Ik vraag me hierbij toch af
waar de Eritrese regering de financiële middelen haalt voor dat oorlogstuig?
Eritrea is veruit het armste land in Afrika, en bij elke droogte komen steevast
de beelden opduiken van uitgehongerde kleine Eritreesjes omdat het land niet de middelen heeft om de eigen
bevolking te voeden. Maar ze hebben wél geld om raketten te kopen?
De Nobelprijs voor de Vrede... Blijkbaar hoef je géén onbesproken man of
vrouw te zijn om die te krijgen. Denken we maar aan Yithzak Rabin, Nobelprijswinnaar in 1994, maar in zijn jonge leven
oorlogsmisdadiger. En blijkbaar is het ook helemaal geen garantie om blijvend
de vrede na te streven.
Al bij al: Donald Trump was er dus wel de geknipte figuur voor
geweest. Alléén jammer dat die fraudeur Biden hem zijn kansen ontnomen heeft...
Hebt u de nieuwste plaat van Michel
Van Den Brande al gehoord?
"Michel wie?" zal u
misschien vragen...
Michel Van Den Brande, succesvol aannemer. Naar het schijnt.
Schatrijk, naar het schijnt. BV sinds enkele jaren dankzij het Vier-programma "The Sky is the Limit". Een decadent
programma waarin een aantal rijke Vlamingen kwamen provoceren door te laten
zien dat zij het geld ongelimiteerd kunnen laten rollen en zich de meest extravagante
overbodigheden kunnen veroorloven. Sinds zijn optreden in "The Sky is the Limit" komt de man regelmatig eens een korte
verschijning maken in een Vier-programma,
en wordt zijn privéleven aandachtig gevolgd "in de boekskes". Een échte BV dus. Met als enige verdienste dat hij
met veel geluk ergens een gat in de markt ontdekt heeft en daar stinkend rijk
mee geworden is. En dat hij dat ook zonder schroom aan de hele wereld wil
tonen.
Kan de man zingen? Niet bepaald. Maakt hij hoogstaande muziek? Niet
bepaald. Luister anders maar eens naar zijn nieuwste plaat. "2 Glazen Bier", heet de single. De titel
alléén al...
Maar dat geeft helemaal niet. Hij is bekend, en hij komt véél in de
boekskes. En die naambekendheid is blijkbaar voldoende garantie voor een
platenfirma om te investeren in de opname en productie van een plaatje.
Als ik me niet vergis, heeft Marc
Coucke hem dat trouwens al eerder eens voorgedaan, is het niet? Ook Marc
Coucke is een BV omdat hij stinkend rijk is door een paar slimme, en soms
behoorlijk louche, commerciële zetten. En dat is voor een platenfirma voldoende
reden om de man in een studio toe te laten en een plaat uit te brengen.
Het stoort mij niet zo erg dat die figuren een (stompzinnig) liedje
willen zingen. Het stoort me wél ontzettend dat die mannen de kans krijgen (of
kopen?) om een plaat uit te brengen, zonder ook maar enig muzikaal talent. Terwijl
talloze talentvolle musici of zangers of componisten nooit die kans krijgen.
Omdat ze onbekend zijn, en bijgevolg niemand in hen wil investeren. Want de
kans op succes is miniem als je niet "bekend"
bent.
Ik ben boos op de platenbonzen, en ik ben vooral boos op de mensen die
verslaafd zijn aan BV's. Het is zó unfair dat mannen als Michel Van Den Brande
de kans krijgen om een plaat uit te brengen, alléén maar omwille van hun
naambekendheid, terwijl ze er totaal geen talent voor hebben. Maar ik begrijp
de platenfirma's wel. Als ze zéker zijn van een succesvolle platenverkoop,
precies omwille van die naambekendheid, omdat de mensen nu eenmaal zo stom zijn
om elke BV te aanbidden, dan moeten ze dat uiteraard doen.
Hetzelfde fenomeen zie je trouwens ook in de boekenwereld. Om een
willekeurig ander voorbeeld te nemen.
Iemand als Eva Daeleman, bij
voorbeeld. Of Martine Prenen. Erg
verdienstelijke tv-figuren, omroepsters of presentatrices. Ongetwijfeld. Maar
maakt dát hen tot getalenteerde schrijfsters? Of tot gerenommeerde
levenscoaches? Hun verhalen zijn wellicht niet oninteressant, en hun meningen
zijn verdienstelijk. Ik wil zeker géén afbreuk doen aan de waarde van hun
geschrijf. Maar waarom krijgen zij hun (autobiografische) pennenvruchten
gepubliceerd? En krijgen die vele anderen die vermoedelijk beter schrijven dan
zij en die een verhaal te vertellen hebben dat minstens even interessant en
waardevol is, niet die kans? Juist: omwille van hun naambekendheid. Ook hier
weer. Het criterium voor een uitgeverij om een boek al dan niet te publiceren,
is niet het talent van de schrijver
of de inhoud van het boek, maar in de eerste plaats de naambekendheid van de
auteur. Omdat dát de grootste factor is die de kans op succes garandeert. Omdat
de consument, de lezer, nu eenmaal kortzichtig is en zich bij voorkeur vergaapt
aan "bekenden" die hij/zij kan
idealiseren en verafgoden. (Of afbreken, want dat doen we ook graag.)
Als ik de schrijftalenten van mensen als Eva Daeleman of Martine
Prenen nog enigszins kan appreciëren, dan is dat helemaal niet het geval voor
bekende sportfiguren. Zoals Zlatan
Ibrahimovic, of Usain Bolt, of Andre Agassi, of Kevin de Bruyne. Begenadigde sporters, heel zeker. Maar maakt dat hen
automatisch tot interessante en vlotte schrijvers? Volgens mij niet. En tóch
schrijven die mannen een autobiografie die niet alléén gepubliceerd maar ook
massaal gelezen wordt.
Ik verbaas me elke dag opnieuw over de ontstellende oppervlakkigheid
van de mensen, waardoor ze niet verder kijken dan de façade. Als iemand "bekend" is, dan is hij/zij automatisch
interessant en "moet" hij/zij heel
zeker iets te vertellen hebben dat de moeite waard is. Het is alsof we ervan
uit gaan dat wie bekend is op één of ander gebied, "vanzelfsprekend" ook vele andere onvermoede talenten moet hebben... Wie niet het geluk heeft "bekend" te zijn, die interesseert ons
niet. We willen zelfs de moeite niet doen om te ontdekken of die misschien een
interessant verhaal te vertellen heeft.
En de uitgevers van boeken, of de platenbonzen, die spelen het
spelletje uiteraard volmondig mee, want het is goed voor "de commerce".
Het doet me denken aan de avonturen van J.K. Rowling. Zij kreeg geen enkele uitgever zo ver om haar eerste Harry
Potter verhaal te publiceren, want zij was een "nobody", een nobele onbekende. Men nam dus niet eens de moeite om
te bekijken wat zij geschreven had. Het is enkel omdat een medewerker, puur
toevallig, uit verveling of nieuwsgierigheid, toch eens écht in het manuscript
gaan bladeren is, dat de potentiële commerciële waarde ervan ontdekt werd. Ondertussen
is dat één van de grootste literaire successen ooit. En nu krijgt zij om het
even wat gepubliceerd, ongeacht of het de moeite waard is of niet, want ze is
een bekendheid...
Ik heb zopas de jaarlijkse afrekening van mijn energieleverancier in
mijn mailbox gevonden.
Van Engie, om precies te
zijn. Voorheen was dat Electrabel.
Waarbij "bel" vermoedelijk een
verwijzing was naar de Belgische verankering. Nu is er van een "Belgische verankering" al lang geen
sprake meer: Engie is een dochter geworden van GDF-Suez, en daarmee dus
volledig in Franse handen. Dat betekent niet alléén dat alle winst naar
Frankrijk vloeit, en in 2019 bedroeg die 2,7
miljard euro. Het betekent ook dat wij eigenlijk niets meer te piepen
hebben in het beleid van Engie. Als
in Frankrijk besloten wordt dat een energiecentrale dicht moet, dan gaat die
dicht. Onze regering kan dan nog zo luid lopen roepen over "bevoorradingszekerheid", dat maakt in
Parijs geen enkele indruk meer.
Ik wil niet al te kritisch zijn, want ik krijg
geld terug van Engie. Maar toch... Is
er iemand die iets begrijpt van zo'n afrekening?
Wacht, ik zal ze er even bijhalen.
Ik lees gewoon de verschillende "posten"
op mijn factuur af:
- min "berekend
verbruik" tussen meteropname en factuurdatum (2019), exclusief 21% BTW
- plus "berekend
verbruik" tussen meteropname en factuurdatum (2020), exclusief 21% BTW
Ik heb geen idee hoe ze aan die "berekende"
min en plus komen. En ik heb al helemaal geen idee wat ik nu werkelijk aan
energie betaald heb, want om één of andere bizarre reden staat dat bedrag
nergens expliciet op mijn factuur vermeld. Ik moet het zelf uitrekenen door het
bedrag van 354 dagen te nemen, en daar een stukje af te trekken en een ander
stukje weer bij op te tellen. En dan moet ik er ook nog zelf de BTW voor
uitrekenen. Het lijkt wel alsof ze liever niet willen dat je precies weet
hoeveel het nu écht kost.
Maar grof gerekend zou het gaan om iets meer dan 25% van mijn totale factuur. En zelfs
hierin zit ook al een deel belastingen: 21% BTW.
Want pas daarna volgen nog een hele reeks mysterieuze "posten":
- Kosten groene stroom, om de certificaten en
subsidies te betalen voor de zonnepanelen van anderen.
- Kosten waterkrachtkoppeling (Wat dat ook moge
betekenen?)
- Distributiekosten
- Prosumententarief, die ik moet betalen omdat ik
zelf zonnepanelen heb, en die de winst van de zonnepanelen grotendeels
opslorpt. Ik word er lichtjes kregelig bij dat ik tegelijk moet bijdragen voor
de certificaten van de zonnepanelen van een ander, én dat ik op mijn eigen
zonnepanelen extra kosten aangerekend krijg...
- Transportkosten (Ik begrijp het verschil wel niet goed met "distributiekosten".)
- Bijdrage energiefonds
- Bijdrage op de energie (Een andere bijdrage dan
de vorige, blijkbaar?)
- Federale bijdrage (Nóg een bijdrage?)
Al die laatste puntjes zijn dus die fameuze "kosten" die eigenlijk géén deel zouden mogen uitmaken van onze
energiefactuur, want het zijn gewoon belastingen. Noch min noch meer. En het "grappige" is wel dat je ook dáár nog
eens 21% BTW op betaalt.
Om het allemaal een beetje explicieter voor te stellen, heb ik een
tabel gemaakt:
Procent
van de afrekening
Elektriciteit zelf
21,5
BTW
op die elektriciteit
4,5
Kosten
Groene Stroom (incl. BTW)
10,4
Waterkrachtkoppeling
1,4
Netwerkkosten
(transport, distributie)
23,0
Prosumententarief
36,7
Bijdragen
2,5
Gingen die "verdoken belastingen"
trouwens niet uit onze factuur gelicht worden door de nieuwe regering? Als ik
me niet vergis, was dat een eis van de Groenen en van de Socialisten. Die
zouden die posten uit de energiefactuur halen. Wellicht om die dan via een nieuwe "gewone" belasting aan te rekenen,
want die "kosten" verdwijnen niet. Op
de energiefactuur zélf zouden ze dan kunnen vervangen worden door een bijdrage
voor de ontmanteling van de kerncentrales en voor de subsidies op de nieuwe
gascentrales, aangezien die niet rendabel zijn. Daarbovenop komt heel zeker ook
een milieubijdrage om de CO2-uitstoot van die gascentrales te betalen. Ik kijk
er al naar uit...
Ik heb er geen idee van of de nieuwe regering daar al mee bezig zou
zijn. In het regeerakkoord staat alléén: "De
werkzaamheden inzake de hervorming van de energiefactuur
worden verdergezet."
Misschien moeten we nog wat geduld hebben, want onze nieuwe ministers
moeten zich eerst nog kunnen inwerken, hee. Ik heb trouwens de indruk dat dát
het enige is wat ze tot nu al gedaan hebben: zich inwerken. Want véél hebben we
ze nog niet gehoord. Behalve dan onze bevlogen premier die elke week nieuwe
corona-beperkingen is komen aankondigen. En onze minister van Binnenlandse
Zaken die moest uitleggen waarom je in een tuincentrum wél nog kaarsen mag
kopen, maar géén kerstbollen, of waarom je wél een echte kerstboom mag kopen
maar geen plastieken.
Maar ik had het over mijn afrekening, en de blijde vaststelling dat ik
geld terugkrijg.
De reden hiervoor is natuurlijk dat mijn maandelijks voorschot eigenlijk
te hoog is. Ik besef wel dat ik daarmee een gratis krediet verleen aan die
energiereus, maar ergens geeft het mij een goed en positief gevoel elk jaar
iets te "krijgen", eerder dan nóg te
moeten bij betalen. Ik beschouw het als een soort belegging, waarop ik elk jaar
mag incasseren.
Ik zou het ook op een spaarboekje kunnen gezet hebben, ik weet. Dan
had het mij jaarlijks 0,11 procent opgebracht...
De speurtocht naar de beruchte "Bende
van Nijvel" heeft de vorige lente weer af en toe in het brandpunt van de
belangstelling gestaan. (Vóór Corona met alle media-aandacht ging lopen...)
De huidige generatie onderzoekers is tijdens die enkele maanden in de
eerste helft van 2020 in elk geval veel actiever geweest dan hun voorgangers in
de vele jaren voordien. Ook al omdat de tijd begint te dringen want de
verjaring nadert met rasse schreden.
Ik ben ervan overtuigd dat de huidige speurders écht wel hun best hebben
gedaan om de zaak op te lossen. In tegenstelling tot hun voorgangers, die dat
nu juist niet leken te willen. Maar
de sporen zijn na al die tijd volledig koud geworden. En dus levert al hun
moeite niets op. Wat bijzonder hilarisch zou zijn, van een Inspector Clouseau gehalte, ware het niet zo pijnlijk geweest.
Het is een beetje jammer dat het komisch duo Gaston & Leo er niet meer is, want zij hadden zeker de hoofdrollen
kunnen gespeeld hebben in een kolderfilm die binnenkort over de Bende van Nijvel
zal gemaakt worden. Want het hele verhaal begint echt wel kolderachtige trekjes
te vertonen. Ook al is de hele geschiedenis "in se" door en door intriest!
Eerst even terug naar de harde feiten van toen: de jaren 1982, 1983,
1985. Met een ongeziene brutaliteit en moordzucht werden toen in België een
reeks overvallen en inbraken gepleegd, onder andere op grootwarenhuizen. Daarbij
zijn in totaal 28 dodelijke slachtoffers gevallen. De laatste overval, op de
Delhaize in Aalst, was meteen ook de dodelijkste: 8 mensen verloren daarbij het
leven. Men vermoedt dat ook één van de bendeleden zelf bij die overval
omgekomen is, wat zou verklaren waarom de terreur even abrupt gestopt is als
die begonnen was.
Dat op die bewuste avond de voorziene rijkswachtbewaking, geheel
toevallig, kort voor de overval zonder duidelijke redenen werd weggehaald, deed
toen al veel vragen rijzen. En de, al dan niet opzettelijke, stunteligheid
waarmee het "onderzoek" naar de Bende
gevoerd werd, heeft die vragen alleen maar nog aangewakkerd. Er kan in elk
geval niet naast gekeken worden. Het dossier werd van de ene naar de andere
onderzoeksrechter overgeheveld. Van Nijvel naar Charleroi, zonder enige
motivering voor de goede zin van die ingreep, behalve dan dat het gestuntel
niet meer om aan te zien was. En van Dendermonde ook naar Charleroi, misschien
omdat ze in Dendermonde té grondig te werk gingen. Met als gevolg dat er
telkens vanaf nul kon herbegonnen worden.
Er is zelfs een heus parlementair onderzoek geweest naar de gang van
zaken. Of liever: twee onderzoeken, de "Bendecommissie"
(van 1988 tot 1990) en de "Bendecommissie
bis" (in 1996-1997). Overigens zonder dat al dat politiek gepalaver ook
maar iets heeft bijgedragen.
De laatste jaren en maanden doen ze echt koortsachtig hun uiterste
best, maar al hun moeite lijkt voor niets te zijn. En de vraag blijft hangen: "Waarom zo lang gewacht met die
onderzoeksdaden?"
- In oktober 2017 hebben magneetvissers puur
toevallig dozen met munitie en wapens ontdekt in het kanaal Brussel-Charleroi. Waarom
die nooit eerder gevonden werden bij de diverse zoekacties door professionele
duikteams, is één van de vele mysteries. Hoe dan ook: die vondst, en nog een
paar gelijkaardige vondsten in 2018 en 2019, hadden, althans volgens het Parket,
niets met de Bende te maken. Dood spoor, dus.
- Begin dit jaar (2020) was er dan een grootschalig
nieuw DNA-onderzoek, op honderden mannen en vrouwen: oude verdachten of
aanverwanten. Daar was een hoop publiciteit rond, want dit kon wel eens dé
finale doorbraak zijn. Helaas: corona kwam ertussen, en het heeft niets
opgeleverd. Dood spoor, dus.
- En dan was er in juni die spectaculaire foto op
tv van een man met een Terminator-geweer. Gevraagd werd of iemand de man op de
foto kon herkennen. Jammer genoeg dateerde de foto al van 1986, zodat ook dit
niet bepaald veel kon opleveren. De vraag is, ook nu weer, waarom die foto nooit
eerder getoond werd in een opsporingsbericht? Helaas: het wapen bleek niets met
de Bende te maken te hebben. Alweer een dood spoor.
- En kort geleden, in juli, zijn er dan nieuwe opgravingen
geweest in Pécrot waar een slachtoffer zou begraven zijn. Alsof daar nu nog
iets zou te vinden zijn, na al die tijd. Niet dus, en alweer een dood spoor.
Ik vind het zeer erg voor de nabestaanden van de slachtoffers, en voor
de overlevenden, maar de kans om nog een dader te vinden, of motieven te
ontdekken, is nihil. Ze zouden er dus beter mee stoppen, en al die mankracht
besteden aan recente zaken die wél nog kunnen opgelost worden.
De enigen die er iets positiefs aan overgehouden hebben, zijn de
schrijvers van goedverkopende boeken, en Stijn Coninx die er een succesvolle
film over heeft uitgebracht.
Een achterdochtig iemand zou kunnen gaan vermoeden dat "men" opzettelijk gewacht heeft om die "nieuwe" sporen te onderzoeken tot "men" zeker was dat het spoor "koud" was geworden.
Maar het zou natuurlijk ook allemaal gewoon toeval kunnen zijn: een
opeenstapeling van blunders en misverstanden en nalatigheden. Iets waar wij in
België ondertussen wereldberoemd om geworden zijn. Denk maar aan de
Dutroux-affaire, of aan de Corona-aanpak. Of aan FC De Kampioenen.
Voor diegenen die de spannende avonturen van de "Bende-onderzoekers" zélf van naaldje tot draadje willen uitpluizen:
er is een heuse website waar zowat alles terug te vinden is.
Aangezien de media nu al negen maanden lang met diezelfde vastberaden
verbetenheid op de Covid-spijker blijven kloppen, kan ik evengoed ook op
dezelfde spijker blijven hameren waar ik al enkele keren op geklopt heb, en die
door de media niet belangrijk genoeg gevonden wordt. De spijker van de
onrechtvaardige en nodeloze ellende in grote delen van de wereld, de spijker
van de ondervoeding en hongersnood, de spijker van de miljoenen mensen die voor
geweld op de vlucht zijn.
Ik slaag er maar niet in te begrijpen waar die fascinatie voor de
Covid-cijfers vandaan komt, en hoe of waarom die brandend wordt gehouden.
Natuurlijk: Covid is een vreselijke ziekte bij diegenen van wie de longen
aangetast worden. Ik zal dat niet ontkennen. Zelf heb ik het, gelukkig, nog
niet aan den lijve ondervonden. Ik kan er dus niet uit persoonlijke ervaring
over meespreken. Ook over de vreselijke ervaring van een longontsteking als
gevolg van Influenza kan ik niet meepraten, omdat ik ook daarvan gespaard
gebleven ben tot nu toe.
Ik wil dus geen polemiek starten of het ene erger is dan het andere,
of niet. Ik vermoed dat Hypoxiealtijd een vreselijke, angstaanjagende en
soms levensbedreigende ervaring is. Wat de oorzaak ook moge geweest zijn.
Maar ik blijf het wél moeilijk hebben met het cijferfetisjisme van de media en van de experten en onze
verantwoordelijken bij deze Covid-epidemie. Omdat de epidemie op heel grote
schaal toeslaat? Want, zei Geert Molenberghs onlangs: "Zeker 1 procent van de Belgen is al besmet. En dat is een
onderschatting: het zal in werkelijkheid eerder 3 tot 5 procent zijn." Dat
zal best wel zo zijn, maar is dat zo dramatisch als het voorgesteld wordt?
Herinner u dat bij een matige griepepidemie naar schatting 5 procent van de
bevolking besmet wordt. En tóch heb ik nooit meegemaakt dat in de journaals en
in de kranten elke dag een waarschuwende update gepresenteerd werd over de
recente of dagelijkse toename van het aantal Influenza-besmettingen. Er waren
trouwens geen cijfers om te presenteren, want het werd/wordt gewoon niet
opgevolgd. Er werd/wordt ook niet getest op het Influenza-virus: er werden
nooit testdorpen of teststraten of testcentra uitgebouwd en er was geen
probleem met de testcapaciteit van de labo's. De enige "test", was/is de constatatie van de huisarts: "Koorts, spierpijn, hoesten, hoofdpijn? Het zal wel griep zijn." En
zolang de longen "zuiver" waren bleef
het daarbij. Als er "ruis" te horen
was op de longen: antibiotica. En dat was het. Tot het, af en toe, compleet
verkeerd ging en een fatale afloop kreeg. "Doodsoorzaak:
longontsteking." Maar zélfs daarover waren géén horrorverhalen te horen of
te zien. De mensen kwamen op intensive care terecht, en stierven er soms. Anoniem,
in alle stilte, zonder dat daar vreselijke beelden van getoond werden, zonder
dat de media een update van de cijfers publiceerden. Maar nu, met corona, is
alles anders: de longpatiënten zijn elke dag in het nieuws, de coronacijfers
worden elke dag met nadruk herhaald.
Vooral dan met de bedoeling ons ervan te overtuigen hoe érg dit wel
is. Hoe wereldomvattend, hoe groot de impact wel is.
En ondertussen is er in onze media geen tijd of interesse voor andere
gebeurtenissen waarbij minstens evenveel of zelfs méér slachtoffers vallen. De
gegevens zijn er nochtans.
Wat te denken van Tuberculose? In 2015 zijn wereldwijd naar schatting
10,4 miljoen mensen besmet geraakt, en zijn er ongeveer 1,8 miljoen mensen aan
de ziekte overleden. Dat zijn er gemiddeld 5000 per dag! Dat is een hallucinant
aantal dodelijke slachtoffers. Maar er wordt geen woord aan vuil gemaakt. Omdat
het "ver van ons bed is": vooral in
China, India, Pakistan, Indonesië, Zuid-Afrika en Nigeria. En dus de aandacht
van de media niet waard...
En wat te denken van het wereldwijde probleem van "ondervoeding"? Die teller staat nu (10 november)
op 847.319.660 slachtoffers, waarbij er dit jaar alléén al 9.637.388 mensen van
honger gestorven zijn.
En er waren eind 2019 naar schatting 79,5 miljoen mensen op de vlucht voor geweld of voor ontbering. Maar
ook hier: geen dagelijkse update, geen dagelijkse berichten over de ernst van
de situatie. Alléén heel af en toe eens een zeldzame reportage.
En onze regering? Die is ontzettend actief en doortastend en alert als
het over Covid gaat: elke week kwamen ze met nieuwe maatregelen (zelfs zonder te
wachten of de vorige iets hebben uitgehaald). Maar voor de rest?
Wist u trouwens dat België vorig jaar en dit jaar lid was/is van de
Veiligheidsraad van de Verenigde naties? België is op dit moment één van de 15
leden van een exclusieve club met zéér grote bevoegdheden. Een mens zou denken
dat ons land hiervan had kunnen profiteren om één en ander onder de aandacht te
brengen. Of niet?
Ik begrijp niet goed waarom iemand persé president van de Verenigde
Staten van Amerika wil worden. Dat is toch, in alle opzichten, een rot-job! Of
niet? Ik bedoel maar: je hebt voor (minstens) de volgende vier jaar geen enkele
dag échte rust, je wordt voortdurend bekritiseerd en afgekraakt, je moet
cruciale beslissingen nemen waar de hele wereld op zit te wachten, miljarden
mensen worden geïmpacteerd door wat jij zegt of doet. Een mens slaapt toch niet
meer als ie zó'n zware verantwoordelijkheden te dragen heeft?
Ik weet het wel: niet iedere president heeft die zware job even ernstig
ter harte genomen. Je kan ook, zoals de huidige president, van die vier jaar
profiteren om vooral voor jezelf te zorgen en om je grootheidswaanzin te
bevredigen. Maar toch... in principe is het een helse job, en niet bepaald
bevorderlijk voor je mentale of fysieke gezondheid.
En desondanks gooien de kandidaten er gigantisch veel geld tegenaan om
de job te pakken te krijgen.
Tussen begin augustus en eind oktober, dus op amper drie maanden tijd,
heeft het team van Joe Biden méér dan 1,65 miljard dollar gespendeerd aan zijn
campagne, en het team van Donald Trump zowat 1,6 miljard. Omdat Joe Biden een
oudere man is, ging bij hem wél het grootste budget op aan reclame op de
conventionele media, terwijl Donald Trump, als man van de wereld, eerder op het
internet gefocust heeft.
Maar hoe dan ook: samen hebben ze méér dan 3,2 miljard dollar gespendeerd. Dat is een hallucinant bedrag! Ik
zal wel niet de enige zijn die dat "decadent"
vindt, vermoed ik? Schaamteloos gewoon, mensonwaardig. Om dit bedrag wat beter
te kunnen situeren: het totale Belgische budget voor Ontwikkelingssamenwerking
bedroeg in 2018 ongeveer 2 miljard euro...
Al bij al was dat eigenlijk gewoon weggegooid geld, want geen van
beiden heeft écht gewonnen. Het resultaat zou waarschijnlijk precies hetzelfde
geweest zijn als ze géén campagne gevoerd hadden. Dan hadden ze met al dat geld
nog iets nuttigs kunnen gedaan hebben.
Zouden ze nu echt iemand overtuigd hebben met die campagnespotjes? Zou
er één Trump-aanhanger zijn die op Biden gaan stemmen is na diens boodschappen
op de media? Zou er één Biden-aanhanger zijn die van "kamp" veranderd is door de Trump-spotjes op het internet? Ik durf
daar toch aan te twijfelen. Bij mij zou dat in elk geval niet werken.
Zoals ik eerder al eens verteld heb, voel ik een sterke aversie tegenover
opdringerige boodschappers of verkopers. Als Trump of Biden mij zou overladen
met filmpjes, slogans, beloftes, of wat dan ook, dan zou mijn reactie
onwillekeurig afwerend zijn. Ik zou met zekerheid niet stemmen voor diegene die mij al te hard probeert te
overtuigen. Ik zou er sowieso vanuit gaan dat ze mij leugens proberen wijs te
maken. Zoals elke platte commercial voor een kuisproduct dat belooft je huis "vanzelf" helemaal proper te maken
terwijl je erop staat te kijken.
Dat Donald Trump een leugenaar is, dat weten we al lang. Maar ik
vermoed heel sterk dat ook Biden in die promotiefilmpjes van alles en nog wat
vertelt of belooft wat hij nooit zal kunnen waar maken. Net zoals de politici
bij ons, eigenlijk. Al zijn die hun budgetten voor een verkiezingscampagne
vermoedelijk nét iets bescheidener.
Het is trouwens te verwachten dat de kosten van dit grapje nog ferm
zullen oplopen, want nu zullen er ook nog eens miljoenen moeten gespendeerd
worden aan de advocaten die de vechtende partijen noodgedwongen zullen
inschakelen. We mogen er hierbij wel vanuit gaan dat die vele miljoenen aan
advocatenhonoraria in elk geval voor één partij zullen renderen, en dat Joe
Biden dus ook in de rechtbanken zal zegevieren. Op één of andere manier zal
Donald Trump dan de baan moeten ruimen. Goedschiks of kwaadschiks.
Maar daarna begint de miserie pas écht! Want vergeten we niet dat
Donald Trump 71 miljoen stemmen heeft gehaald: 71 miljoen Trump-fans, waarvan
een groot deel bijzonder fanatiek. En vergeten we niet dat de meesten van die
aanhangers ervan overtuigd zijn dat de beweringen van Donald Trump kloppen: dat
de verkiezingen vervalst zijn en dat Biden alléén maar heeft kunnen winnen door
fraude. En vergeten we niet dat Donald Trump een land achtergelaten heeft dat
diep verdeeld is, en waar bij heel veel mensen het zaad van de haat kiem
geschoten heeft. Dit valt door niemand goed te maken of recht te trekken in
vier jaar tijd.
Ik vermoed dat Joe Biden nu al spijt heeft dat hij eraan begonnen is...
Die verkiezingen zijn bijzonder bitsig verlopen, en de strijd was
ongemeen spannend. De zittende president Ali
Bongo Ondimba heeft het uiteindelijk gehaald met een voorsprong van 1,6%,
of welgeteld 5.594 stemmen, op zijn uitdager Jean Ping. Die laatste weigerde zich neer te leggen bij het
resultaat dat op 31 augustus officieel bekend gemaakt werd. Hij hield vol dat
er massaal gefraudeerd was bij de tellingen. Hij had zich trouwens vóór de
officiële uitslag zelf al als overwinnaar uitgeroepen.
Resultaat van de heisa: overal protesten en rellen. Wat uiteindelijk
geleid heeft tot massale straatgevechten en confrontaties tussen voor- en tegenstanders
van de beide heren. Het geweld liep er compleet uit de hand, en het parlement werd
zelfs in brand gestoken.
Tja... Dat gebeurt soms in die Afrikaanse republieken, hee. Die mannen
hebben geen echte democratische traditie, en de (aspirant) machthebbers neigen
nogal eens naar dictatoriale trekjes. Maar goed: het is een ontwikkelingsland,
en mettertijd leren ze nog wel hoe verkiezingen werken in een normaal
democratisch land.
26 november 2017, Presidentsverkiezingen
in Honduras
De strijd voor het presidentschap in Honduras ging tussen de zittende
president, Juan Orlando Hernández, al
sinds 2009 stevig aan de macht (na een militaire staatsgreep), en
oppositiekandidaat Salvador Nasralla.
Die laatste lag bij de eerste voorlopige resultaten een straatlengte voor, maar
dan opeens stokte de telling omdat er "een
probleem" zou geweest zijn met de telcomputers. Toen die computers weer op
gang geraakt waren, keerde het resultaat compleet, en de zittende president
bleek uiteindelijk te winnen. De oppositie weigerde zich bij die uitslag neer
te leggen, en eiste een hertelling.
En ondertussen kwamen de medestanders van de oppositiekandidaat
massaal op straat om te protesteren tegen wat zij "frauduleuze ingrepen" noemden. Het leger en de politie reageerde
daar bijzonder gewelddadig op, met als resultaat uitbarstingen van straatgeweld
en repressie. Balans: minstens 30 dodelijke slachtoffers. De protesten zijn pas
gestopt toen de oppositiekandidaat zijn nederlaag heeft moeten toegeven na
lichte dwang vanuit de Verenigde Staten waar Donald Trump de kant van de zittende
president had gekozen.
Ik weet het wel: Midden- en Zuid-Amerika... Dat zijn "bananenrepublieken", hee. Die hebben
totaal geen ervaring met democratische verkiezingen. Die hebben nog af te
rekenen met de oude tradities van staatsgrepen en dictators. Maar ze zullen het
wel leren, mettertijd. Als ze toekijken hoe het democratisch proces vreedzaam
verloopt in de échte democratieën van deze wereld, dan zullen ze ook wel zo ver
komen. Ooit wel eens, op een dag.
18 oktober 2020, Presidentsverkiezingen
in Bolivia
Amper een jaar na de vorige presidentsverkiezingen moesten ze in
Bolivia al wéér naar de stembus. De verkiezingen van 20 oktober 2019 waren
uitgedraaid op een ware nachtmerrie: volksprotesten, straatgeweld en repressie,
na klachten van fraude en manipulatie van de resultaten. De zittende president
had zich toen voor een vierde keer kandidaat gesteld, hoewel dat volgens de
geldende grondwet (bekrachtigd door een volksreferendum) niet mocht, en hij had
op wonderbaarlijke wijze de verkiezingen nipt gewonnen nadat de tellingen een
hele dag waren stopgezet. Daarop was massaal en gewelddadig straatprotest
uitgebroken, waarna de zelfverklaarde president het land heeft moeten
ontvluchten. En dus kwam er dit jaar een nieuwe poging.
Ik weet het wel: Midden- en Zuid-Amerika... Dat zijn "bananenrepublieken", hee. Die hebben
totaal geen ervaring met democratische verkiezingen. Die hebben nog af te
rekenen met de oude tradities van staatsgrepen en dictators. Maar ze zullen het
wel leren, mettertijd. Als ze toekijken hoe het democratisch proces vreedzaam
verloopt in de échte democratieën van deze wereld, dan zullen ze ook wel zo ver
komen. Ooit wel eens, op een dag.
Ik kan zo nog een aantal voorbeelden opnoemen van landen die het
blijkbaar moeilijk hebben om de democratische principes van eerlijke en
transparante verkiezingen te handhaven. Landen waar één van de beide kandidaten
zich al vroegtijdig tot winnaar uitroept. Of waar de verliezende kandidaat
luidop over "fraude" en "manipulatie" gaat roepen, en weigert
zich bij het resultaat van de stembusgang neer te leggen omdat hij zich
krampachtig aan de macht wil blijven vastklampen. En in sommige gevallen zijn
aanhangers zelfs expliciet oproept om "op
straat te komen" en voor hun kandidaat "te
vechten".
Het is heel recent nog gebeurd in Guinee, of in Ivoorkust. Om er maar
een paar te noemen.
Maar dat zijn natuurlijk landen die nog niet vertrouwd zijn met
democratische verkiezingen. Ontwikkelingslanden met een geschiedenis van
dictatoriale leiders. Bananenrepublieken waar staatsgrepen frequenter zijn dan
verkiezingen. In een volwaardige democratie komt zoiets uiteraard niet meer
voor. Gelukkig maar!
3 november 2020, Presidentsverkiezingen
in de Verenigde Staten van Amerika
We hebben het altijd over de regenwouden die door de ongebreidelde
hebzucht en vernielzucht van de mens in ijltempo kapot gemaakt worden. Maar ook
in eigen land wordt de natuur méér geweld aangedaan dan ze aankan. Oók al door
hebzuchtige, kortzichtige individuen zonder geweten maar met een grote drang
naar rijkdom.
Het fenomeen van paddenstoel-stropers
is al langer gekend. Het gaat dikwijls om Oost-Europese bendes die in het
paddenstoel-seizoen massaal paddenstoelen gaan roven in onze bossen, om ze dan
voor grof geld te verkopen aan restaurants. Dat is niet alleen illegaal, het is
ook nefast voor het paddenstoelen-bestand en voor de natuur in het algemeen.
Want die stropers gaan ongemeen brutaal en wild te werk, en vertrappelen
daarbij alles waar ze overheen stappen en wat ze niet kunnen gebruiken.
Bovendien rukken ze de paddenstoelen ook in hun geheel uit, mét de "zwamvlok", het gedeelte dat onder de
grond groeit. En dan kan de paddenstoel niet meer herstellen of opnieuw schieten
voor het volgende seizoen. Zo maken ze grote paddenstoelen-kolonies totaal
kapot. Komt daarbij dat die stropers ook erg selectief zijn: ze houden alléén
de mooiste exemplaren, en gooien de rest achteloos weg. De verspilling van
vruchten is enorm. En veel valt daar niet tegen te beginnen, want welke
(ongewapende) boswachter zou het durven opnemen tegen een bende ruwe mannen die
voor niets terug deinzen?
Dat het hierbij niet altijd om "kenners"
gaat, maakt het ook nog eens erg gevaarlijk voor de potentiële klanten. Want
het is voor een leek niet altijd duidelijk welke paddenstoelen giftig zijn en
welke niet. Als een restaurant dan van die duurbetaalde paddenstoelen serveert
en er zijn er giftige bij, dan kan dat voor de argeloze restaurant-bezoeker heel
fout aflopen!
Maar daar hebben die gewetenloze stropers geen boodschap aan. Of er
menselijke slachtoffers zullen vallen of niet, het zal hen een zorg zijn. En of
de paddenstoelen en alles eromheen definitief vernietigd zijn of niet, ook dat
zal hen een zorg zijn. Als ze maar kunnen incasseren.
Een ander, meer recent, fenomeen is dat van de illegale "daslook-pluk". Ik had nog nooit van "daslook" gehoord, maar blijkbaar is dat
een heel gegeerd kruid. Het is een wilde plant die maar enkele weken te vinden is
in het hele jaar: vanaf eind februari tot begin juni ongeveer. De plant is
verwant aan knoflook, en er worden
bijzondere geneeskrachtige eigenschappen aan toegeschreven. Het zou goed zijn
voor de spijsvertering, tegen hart- en vaatziekten, tegen vermoeidheid, en voor
ons immuunsysteem. Wilde daslook groeit vooral in bosrijke gebieden, zoals
(hier bij ons) in de Vlaamse Ardennen. Omdat de plant relatief zeldzaam is, is
het verboden om ze te plukken. Maar uiteraard gebeurt het toch. Omdat er geld
mee te verdienen is: "professionele"
plukkers vullen zakken vol met uit-de-grond-gerukte daslook. Net als bij de
paddenstoelen gaan die plukkers erg bruut en kortzichtig te werk: in plaats van
alleen maar de bladeren af te snijden, trekken ze de plant in zijn geheel uit
de grond, inclusief de knol of de "bol".
En dan kan die het volgende jaar niet opnieuw schieten. Het gevolg is dat die
plukkers grote lege plekken in het bos achterlaten waar de begroeiing met
daslook voor altijd vernietigd is. En net als bij paddenstoelen moet je toch
wel weten wat je doet om de plant te kunnen onderscheiden van niet-eetbare
soorten. De bladeren lijken bijvoorbeeld sterk op die van het giftige "Herfsttijloos".
Dat mensen massaal daslook gaan roven in de bossen, is des te idioter
omdat je de plant zonder veel problemen zelf kan kweken in je eigen tuin. Helaas
is het blijkbaar gemakkelijker en kost het minder moeite om wilde daslook te
gaan roven.
Het is met daslook, of met paddenstoelen, niet anders dan met veel
andere dingen: we willen het o zo graag, maar dan liefst zonder er moeite voor
te moeten doen. En wat de gevolgen voor een ander zijn, dat is niet ons
probleem.
Bizar eigenlijk dat de meest intelligente soort op deze planeet ook de
meest kortzichtige is.
In het zeven uur journaal van de VRT op 9 oktober 2020 zaten toevallig
twee "verwante" berichten. Eentje
over de heren Van Samang, Dhondt en Van de Veire, en eentje (zij het minder
prominent) over de heer Bart De Pauw.
Even ter herinnering: Bart De Pauw, die seksueel getinte berichtjes
gestuurd heeft naar een aantal vrouwen, wordt geportretteerd als een "dader", een "misdadiger". Die andere heren, die pornografische foto's én
filmpjes gestuurd hebben naar een (vermeende) vrouw, worden geportretteerd als "slachtoffers".
Die mannen zijn natuurlijk géén "slachtoffer",
ze zijn evengoed "dader" als Bart De
Pauw. En dat de "vrouw" in kwestie
uiteindelijk een man bleek te zijn, doet hier eigenlijk niets terzake.
Ze waren "in de val gelokt".
Dat is hun excuus. Het spijt me heel erg, maar dat is een belachelijk smoesje.
Als ik zou benaderd worden door een vrouw die ik niet ken, en die mij
onthullende foto's zou sturen, dan zou ik onmiddellijk wéten dat er iets niet
pluis is. Ik zou er in elk geval niet
mee in contact blijven en wachten tot de dame mij vraagt naar naaktfoto's of
iets dergelijks. Want ik ben nuchter genoeg om te weten dat dit nooit kán
kloppen, als een (vreemde) vrouw mij zou benaderen met intieme voorstellen.
Waarom zou ze ook? Omdat ze weet dat ik een goddelijk lichaam heb? Ik vermoed
dat de heren Van Samang, Dhondt en Van de Veire zoiets moeten verondersteld
hebben: dat zij benaderd werden door een fan die in zwijm zou vallen bij de
aanblik van hun goddelijke spierbundels en seksuele attributen. Als ze "in de val" gelopen zijn, dan is het wel
in de val van hun eigendunk en hoogmoed.
Nee, zij zijn géén "slachtoffers".
De enige échte "slachtoffers", dat
zijn hun gezinsleden. Maar om één of andere reden kiezen de media ervoor om die
mannen tóch altijd als "slachtoffer"
voor te stellen, en te negeren dat zij wel degelijk pornografisch
beeldmateriaal naar een vrouw gestuurd hebben.
Bart De Pauw is van bij het begin van de affaire als "dader" voorgesteld. Hij had natuurlijk
de brute pech dat de "#MeToo" heisa
pas was losgebarsten, en dat de media volop mee wilden profiteren van de
sensatie rond al die affaires. In die zin is Bart De Pauw wel degelijk een "slachtoffer": hij is het slachtoffer van
de sensatie-geilheid van de media, de VRT in de eerste plaats. En in haar drang
om de zaak zo sterk mogelijk uit te melken, heeft de VRT er alles op gezet om
Bart De Pauw van bij de start al te veroordelen. Zonder op enig gerechtelijk
onderzoek te wachten. Zonder op een verdict van een rechtbank te wachten. Voor
de VRT lag het oordeel bij voorbaat vast: "Schuldig".
Waardoor Bart De Pauw vakkundig "vermoord"
werd: zijn carrière, zijn leven, zijn gezin, zijn toekomst. Het maakt hierbij
niet uit of de beschuldigingen terecht zouden geweest zijn: hij is nog altijd "onschuldig tot het tegendeel bewezen is".
Maar de VRT meende daar niet op te moeten wachten en eigende zich het recht toe
om zélf te oordelen. En nee, het is er mij niet om te doen alles in de doofpot
te stoppen wat Bart De Pauw uitgespookt heeft: als hij vrouwen gekwetst en belaagd heeft, dan moet hij daarvoor
gestraft worden. Op een gepaste manier. Maar de straf die hem door de media, en
de VRT in het bijzonder, is opgelegd (zonder enige vorm van proces), is
buitensporig en totaal niet in verhouding tot zijn (vermeende) "misdaden".
Dat het gezin van Bart De Pauw de omroep nu aanklaagt wegens "karaktermoord", is dan ook méér dan
terecht. Ik hoop dat ze het winnen, en dat de openbare omroep, en de media in
het algemeen, eindelijk eens een toontje lager gaan zingen en beseffen dat ze
zich niet alles kunnen of mogen
permitteren in hun sensatiezucht en jacht op kijkcijfers. Want die
kijkcijferjacht, die de bron is van de sensatiedrang van de media, wordt maar
door één verzuchting gedreven: zo veel mogelijk inkomsten verwerven.
Het draait, helaas, ook hier weer alléén maar om geld, financieel
gewin. Ten koste van alles en iedereen.
