Sinister

Een nieuwe keuken kopen, dat is een beetje zoals de trein nemen: je hebt vooraf geen enkel idee hoe het zal lopen. Of waar je zal geraken. Of wanneer je zal aankomen. Bij ons was dat in elk geval toch zo.

Over onze avonturen bij de keuze en aankoop van de keuken "uit het hogere segment" heb ik het al een paar keer gehad. Maar wie dacht dat de rest van het verhaal minder "avontuurlijk" zou zijn, die vergist zich.

Het begon al bij de afbraak van de oude keuken. Er was met de binnenhuisarchitect héél expliciet overeen gekomen dat de muurtegels in onze bestaande keuken moesten gespaard blijven: wij wilden die heel graag aan de muur laten. Al was het maar omdat we het niet zagen zitten om ook nog eens een tegelzetter én nieuwe tegels te betalen. De keuken zélf had onze spaarpot al ferm lichter gemaakt. Die strikte instructies werden nadien nog eens bevestigd aan en door de verantwoordelijke voor de afbraak. "So far, so good."

De donderdagmorgen arriveerden twee stoere mannen om de oude keuken af te breken. De muurtegels kwamen ter sprake, en wij hebben herhaald dat die moesten gespaard blijven. Maar ik moet toegeven: zich verstaanbaar maken met dat idioot neusmondmasker op, is niet altijd evident. Misverstanden of foutief overgekomen boodschappen zijn in die omstandigheden niet te vermijden. Om maar te zeggen: wij hoorden gedurende een paar uur ontzettend veel lawaai in de keuken, waar die beide stoere mannen bezig waren. En af en toe klonk het toch verdacht als brekende tegels. Maar goed: de corona-regels zijn strikt, en wij moesten uit die mannen hun buurt blijven zolang ze bezig waren.

Toen het lawaai een paar uur later verstomd was, werden wij uitgenodigd om het resultaat van de noeste arbeid te bekijken. En we zagen... een compleet lege keuken. En kale muren! De mannen van de afbraak begrepen onze ontzetting niet, want zij waren in de overtuiging geweest dat de muurtegels weg moesten. Jammer! Maar goed, zo'n dingen gebeuren nu eenmaal. Zéker in deze corona-tijden. Waarbij je elkaars gezichtsuitdrukking niet ziet, elkaar niet goed verstaat door dat mondmasker, en je uit elkaars buurt moet blijven.

Daarna werden de stukken voor de nieuwe keuken geleverd. Twee andere stoere mannen verschenen hier de vrijdag.

Helaas... de spoelbak plus kraan was er nog niet bij: die was nog niet binnen. En ook helaas: de dampkap was er evenmin bij: nog niet geleverd door de fabrikant. Oeps: geen dampkap en geen spoelbak? Dat kon weleens problematisch worden. Zou het plaatsingsteam die stukken dan de volgende dinsdag meebrengen? Dat konden de stoere mannen ons niet vertellen. Zij hebben geleverd wat ze hadden, en zijn weer vertrokken. Dat niet alles mee was, was immers niet hun probleem.

De dinsdag daarop stond het plaatsingsteam hier, in de vroege ochtend. Een man en een vrouw. Ik moet zeggen: "Chapeau !". Ik was heel erg onder de indruk. Ook nu weer klonk het lawaai in onze keuken af en toe behoorlijk angstaanjagend, maar gezien de corona-instructies lieten wij die noeste werkers ongemoeid. En toen ze rond vier uur lieten weten dat ze gedaan hadden, konden we met een zucht van verlichting vaststellen dat alles prima gedaan was. De kasten en toestellen waren tiptop geplaatst en aangesloten, en alles was pico bello opgeruimd. Wij waren héél tevreden over onze nieuwe keuken.

Ware het niet... dat er geen dampkap geïnstalleerd was. Uiteraard niet, want die was nog altijd niet geleverd. Koken was er dus nog niet echt bij, want zonder afzuigkap zou de keuken direct vol kookdampen of een baklucht hangen. Wanneer de dampkap dan wél kon geleverd worden? Niemand die het wist, blijkbaar.

En ware het niet... dat er geen kraan of spoelbak te bespeuren was. Uiteraard niet, want die was nog altijd niet geleverd. Met de hand afwassen, of water nemen om te koken of om te poetsen, was dus nog niet voor direct. Wanneer de spoelbak annex kraan dan wél kon geleverd worden? Niemand die het wist.

En ware het niet... dat de vaatwasser niet diegene bleek te zijn die we verwacht hadden. Geen nood: we konden die nog laten omwisselen voor het gewenste toestel. Maar wanneer dat zou beschikbaar zijn, dat was niet geweten. En in de tussentijd mocht de geleverde vaatwasser niet gebruikt worden, want anders verviel de mogelijkheid tot omruiling.

Jawel, we hadden onze nieuwe keuken. En die ziet er heel mooi uit. Maar het bleef voorlopig behelpen want we konden hem niet echt gebruiken. Hoe lang nog? Niemand die het wist.

Een week later nog altijd niet, trouwens. Mails met vragen en klachten bleven onbeantwoord, en de vriendelijke dame aan de telefoon kon tegen de boze klant niet veel anders zeggen dan: "Onze excuses hiervoor, meneer!" Want wat blijkt? De "dienst-na-verkoop", die het dossier zou moeten behandelen, buigt zich pas na veertien dagen over het "plaatsingsverslag" (waarin melding werd gemaakt van de ontbrekende stukken). Want: "Dat is de procedure".

Hoe wij ons ondertussen moesten behelpen? Daar had de ongelukkige dame die het slachtoffer was van mijn verontwaardiging, geen antwoord op. En hoe lang dit nog zou aanslepen, wist ze ook niet. Waarom er een plaatsingsverslag nodig was om vast te stellen wat al bij de levering geweten was? Ook daarop moest ze het antwoord schuldig blijven. Ik moest toch maar een mail sturen, kreeg ik als raad. Dat ik ondertussen al drie mails gestuurd had, zonder enige reactie, daar kon zij ook niets aan doen.

Ik heb dus opnieuw een mail gestuurd. Naar het adres dat de dame mij doorgaf. En ik kreeg onmiddellijk een automatisch antwoord: "Door een medische ingreep ben ik momenteel afwezig. Uw mails worden tijdens mijn afwezigheid niet gelezen. Voor dringende zaken, gelieve te bellen naar het hoofdkantoor." Waarmee ook deze cirkel rond was.

Het positieve aan het verhaal is wél dat ik me nu toch in zekere zin een "keuken-expert" mag noemen. Als iemand anders een nieuwe keuken zou willen kopen en laten installeren, dan kan die altijd bij mij terecht voor advies: ik zal graag laten weten met wie je in elk geval niet in zee moet gaan.