|
"De meeste dromen zijn bedrog.
Maar als ik wakker word, dan droom ik nog."
Ik heb het onlangs op een heel pijnlijke manier mogen ondervinden.
Ik slaap héél slecht, de laatste tijd. Komt het door de werkstress? Of
eerder door de stress omwille van de verwachte nieuwe keuken? Of is het de
onzekerheid naar aanleiding van de nakende (hernieuwde) pensionering? Of zijn
het de gewone zorgen om de kinderen en de kleinkinderen? Ik zou het niet weten.
Wat het ook is, het resultaat is hetzelfde: ik slaap slecht!
Mijn doorsnee avond/nacht ziet er dan ook bijna altijd hetzelfde uit.
Vanaf zowat halfelf of kwart voor elf heb ik "het rijk alléén", en dan kan ik voorzien in een uurtje totale
ontspanning. Een lekker glaasje Pineau, en YouTube op mijn pc. De laatste tijd
is dat bijna altijd het "Concert for
George" uit 2002. Dat is een herdenkingsconcert, georganiseerd door Eric Clapton ter gelegenheid van de
eerste verjaardag van het overlijden van ex-Beatle George Harrison. Het is een prachtig concert, en ik was er graag
bij geweest. Er komt een plejade van artiesten zijn opwachting maken, gevierde
muzikanten die anders nooit hadden samen gespeeld op één en hetzelfde concert.
Het is ontroerend, hartverwarmend en bij moment ook wel grappig. Ik kan het
iedereen aanraden.
Een glaasje en mooie muziek... Wat kan er méér ontspannend werken?
Helaas: bij mij helpt het héél weinig. Na nog een preventieve Paracetamol, omdat ik vooraf weet dat
mijn linkerknie zal gaan opspelen zodra ik in bed lig, stap ik tegen halftwaalf
of kwart voor twaalf naar bed. Waar ik daarna quasi onmiddellijk als een gek
lig te woelen. En ja, het duurt niet eens erg lang eer mijn artrose-knie zich
pijnlijk laat voelen. Wat maakt dat ik bijna elke nacht rond één uur alweer op
sta. En een zeldzame keer nóg een klein glaasje drink, in de hoop daarna
helemaal van de wereld weg te zijn. Soms neem ik er dan nog een pijnstiller
bovenop, want die knie jaagt mij ondertussen de muren op.
Die volgende nieuwe poging is helaas, meestal, even weinig succesvol:
rond kwart na twee sta ik alweer beneden. Eventjes toch. Lang genoeg om de
afkeer voor dat bed (die ondertussen steevast opgekomen is) weer te laten
wegzakken.
De derde keer is, gelukkig maar, meestal de goede keer, en dan komt de
slaap eindelijk toch. In elk geval tot ongeveer vijf uur, halfzes. In de week
lig ik daarna naar de wekker te staren tot die kwart voor zeven aangeeft en ik
mag/moet opstaan. Op mijn vrije dagen probeer ik toch opnieuw in slaap te
raken. En dan komen de dromen. De meest bizarre en onverklaarbare dromen, die vermoedelijk
aangeven dat mijn hersenen ook 's nachts nog altijd in overdrive bezig zijn.
Bij één van die dromen is het dus goed fout gelopen. Wat ik precies
gedroomd heb, dat weet ik niet meer. Alléén dat ik ergens van een helling naar
beneden aan het lopen of rijden of rollen was, en ik zag geen manier om te
stoppen. Mijn angst voor afdalingen is legendarisch. (Voor wie het zou
interesseren: dat heet "bathmofobie".)
Het is dus niet zo vreemd dat ik over zo'n dingen droom, vermoed ik. In elk
geval: ik kon, in mijn droom, mijn evenwicht niet meer bewaren bij het
neerwaarts stuntelen, en ik ben gevallen... Ook in het echt: uit mijn bed. Met
een harde klap pardoes op de grond gekwakt, 70 cm dieper! Met als resultaat een
pijnlijke voet, een pijnlijke elleboog, en vooral een ferme blauwe plek op mijn
linkerknie.
Nee, deze droom was géén bedrog. Ook toen ik wakker werd, tuimelend
naast mijn bed, was de pijn van de val in mijn dromen nog altijd héél reëel en
écht. Dit was heus géén bedrog. En dat heb ik nog enkele dagen lang mogen
blijven ondervinden.
Al heb ik de volgende dag wel bedacht dat ik ontzettend veel geluk
moet gehad hebben dat ik met mijn hoofd niet tegen de hoek van het nachtkastje
gebotst ben, want dan had ik het vermoedelijk niet meer kunnen navertellen. Het
lijkt wel een wonder. Waarbij ik me dan ga afvragen of ik misschien gewoon
gedroomd heb dat ik uit mijn bed gedonderd ben? Een droom over een droom? Al is
mijn pijnlijke blauwe knie wel héél reëel.
Misschien droom ik binnenkort ook eens een fijne droom? En misschien
blijft ook die dan nog altijd even reëel voelbaar en zichtbaar als ik wakker
word? Een mens kan maar hopen, toch?
Als ik écht een héél mooie droom zou mogen kiezen, dan zou het er één
zijn waarbij ik tegen middernacht gewoon in slaap val en de hele nacht door zou
slapen. Dát zou nog eens een wonderlijke ervaring zijn!
|
