Inhoud blog
  • Verhuis
  • Vriendschap, het beste Medicijn
  • Voor alles een Uitleg
  • Sensatie
  • Op Reis met Delta
  • Defensie-Uitgaven
  • Het Belgisch Leger
  • Een nieuwe Keuken... altijd een beetje Avontuur
  • Kinderachtig
  • Groene Dogma's
  • Dienstmededeling
  • Vaccinatie-alchemie
  • Die mooie Zomer
  • De katholieke Kerk
  • Mensenrechten
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Zoeken in blog

    Categorieën
  • Belgische politiek (48)
  • Covid (69)
  • Cursief (176)
  • De wijde Wereld (134)
  • Persoonlijk (38)
  • Portretten (7)
  • Prinses Liese (19)
  • Wetenschap (40)
  • Sinister
    Een averechtse Kijk op de Wereld
    06-12-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een Boerenjaar

    Voor de meesten onder ons is 2020 een jaar om zo vlug mogelijk te vergeten. Het was een jaar dat zowel emotioneel als psychisch voor velen onder ons bijzonder zwaar geweest is. Dat jaar zal alléén met een positief gevoel in de herinnering blijven hangen voor wie in 2020 toch een blijde gebeurtenis heeft mogen beleven. De geboorte van een kindje, een huwelijk: het zijn momenten die altijd met warmte en vreugde herdacht worden. Al zal zelfs die beleving niet even onbevangen-vrolijk geweest zijn als anders, in vorige jaren. De lockdown, waardoor er (bijna) geen bezoek mocht komen in de kraamkliniek, en bij je thuis al helemaal niet. De corona-beperkingen waardoor je op je huwelijk geen feest mocht geven, en er bijna niemand was om het blijde gebeuren met jullie te vieren. Nee, zélfs voor wie in 2020 een mooi moment heeft mogen beleven, was het toch niet zoals het had kunnen en moeten zijn.

    Ook op financieel vlak was 2020 voor heel veel mensen een rampjaar. Wie (tijdelijk) werkloos is gevallen, wie zijn winkel moest sluiten, wie met zijn oogsten bleef zitten, wie de huur van zijn woonst niet meer kon betalen, ... Het aantal slachtoffers van de corona-crisis is schrikwekkend!

    Maar er zijn ook hier toch weer "winnaars" geweest.
    In de eerste plaats heel zeker de e-commerce bedrijven, zoals bol.com of Coolblue, die een nooit eerder gekende omzet gerealiseerd hebben. En dan uiteraard ook de pakjesbedrijven. En de computer- en softwareproducenten, omwille van de vele telewerkers en thuis-studenten.
    Maar ik denk ook aan die slimme ondernemers die "een gat in de markt" hebben ontdekt en van deze crisis een "opportuniteit" hebben gemaakt. De fabrikanten van mondmaskers en van plexiglas schermen, bijvoorbeeld. En de producenten van handgels. Uiteraard ook de (vooruitziende) bedrijven die droogijs of droogijs-machines aanbieden.

    Maar bij "winnaars" denk ik, net als jullie, toch vooral aan de farma-industrie.

    Europa heeft tot nu al 1,3 miljard dosissen besteld bij de zes firma's die op dit moment het verste staan in de ontwikkeling van hun vaccin. Met een optie voor nog eens 460 miljoen dosissen. De prijs varieert een beetje naargelang de producent: vermoedelijk slechts 3 euro per dosis voor het goedkoopste (dat van AstraZeneca) tot ongeveer 30 euro per dosis voor het duurste (dat van Moderna). Alles samen spreken we hier over een aankoopbedrag van om en bij 20 miljard euro. En dat alléén nog maar voor Europa, want ook de Amerikanen zijn bereid grof geld op tafel te leggen voor het schaarse goedje. Zo hebben ze eerder al een contract met Pfizer afgesloten voor 1,7 miljard dollar, voor een eerste bestelling van 100 miljoen dosissen. Alles samen zouden de Verenigde Staten al méér dan 8 miljard dollar geïnvesteerd hebben.
    Dit zijn natuurlijk maar schattingen, achterhaald door Test Aankoop. Want de echte kostprijs wordt niet vrijgegeven. Blijkbaar behoort dat tot een standaard "geheimhoudingsclausule". In elk geval: het gaat om gigantisch veel geld. En bovendien voor een groot deel pure winst. Want daar waar de farma-industrie in de meeste gevallen zwaar moet investeren in Research & Ontwikkeling eer het ooit een werkend geneesmiddel kan produceren, is hier heel veel onderzoek gebeurd door publieke instellingen zoals de universiteiten overal ter wereld, én met corona-"subsidies" van de verschillende landen voor het onderzoek en de klinische studies.
    Als het een beetje tegenzit, en die kans is reëel, dan zullen we ons trouwens jaarlijks moeten laten vaccineren, zoals bij het griepvaccin. Dan zullen die vaccin-producenten dus elk jaar opnieuw langs de kassa mogen passeren. Ze wrijven zich vermoedelijk nu al in de handen.

    Het vaccin zal wel gratis zijn voor de consument. Althans voorlopig toch. (Al vermoed ik dat er van ons wel een kleine eigen bijdrage zal gevraagd worden als we inderdaad elk jaar opnieuw een spuitje moeten krijgen.) Maar uiteindelijk betalen wij natuurlijk nu ook al mee, hee: via de belastingen én via de sociale zekerheid.

    De farma-reuzen zullen ons dankbaar zijn. We mogen dus écht wel zeggen dat 2020 een "boerenjaar" was...

    06-12-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (19 Stemmen)
    Categorie:Covid
    >> Reageer (0)
    04-12-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Steenput

    We hebben van die enkele zonnige novemberdagen geprofiteerd om eens in het landelijke Estaimpuis te gaan wandelen.

    Vroeger heette de gemeente "Steenput", maar na enig heen en weer geschuif van de taalgrens spreekt men er Frans, en is dat "Estaimpuis" geworden. De meeste namen van de oude Vlaamse gemeenten in die streek zijn trouwens ondertussen verfranst. Zo is "Evernijs" nu Evregnies geworden, en "Dottenijs" heet nu Dottignies.  Een beetje zoals "Broekzele" na verloop van tijd "Bruxelles" geworden is. (Het achtervoegsel "-zele" komt van het oud-Vlaams woord voor een "nederzetting". Daarom zijn er nogal wat Vlaamse gemeenten waarvan de naam eindigt op "zele". En Broekzele betekent dan: "nederzetting nabij een broek". Nabij een moeras, dus.)

    Het eerste wat er opvalt, is de open ruimte en de alomtegenwoordige landbouwgrond. Bij ons in Merelbeke moet je al met een vergrootglas zoeken om nog grote stukken landbouwgrond te vinden. Want projectontwikkelaars van allerlei pluimage liggen constant op de loer om elk braakliggend lapje grond in te palmen voor alweer een nieuw appartementsblok. Die ziekelijke neiging om alles vol te bouwen, is gelukkig nog niet tot in Steenput doorgedrongen. Voorlopig toch. Al blijkt de streek bijzonder aantrekkelijk te zijn voor gegoede Fransen die in Wallonië een luxueus optrekje kunnen komen bouwen voor de helft van wat het in Frankrijk zou kosten. Nu maar hopen dat ze niet op het idee komen om dit stukje België bij Frankrijk te annexeren zodra er een grote minderheid Fransen woont. Want zo gaat dat soms: kijk maar naar de Brusselse rand, de zogenaamde "faciliteitengemeenten". Daar waren het geen Fransen, maar wel Franstaligen die massaal in Vlaamse gemeenten zijn komen wonen en nadien, zodra ze met voldoende waren, zijn gaan eisen dat de officiële voertaal er Frans zou worden en/of dat de hele streek bij Broekzele zou gevoegd worden...

    Iets anders wat er opvalt, en wat de streek nét iets minder aantrekkelijk maakt, is het voortdurende geraas van een autosnelweg of een andere drukke verkeersader. Zélfs daar, op de "boerenbuiten", is "stilte" een zeldzaam goed geworden. Zo gaat dat bijna overal in België: zelfs waar er in geen velden of wegen mensen wonen, is er toch bijna altijd het lawaai van één of andere verkeersas waar zowat continu auto's en vrachtwagens voorbij razen. En daar in het rurale Estaimpuis is het helaas niet anders. Zoals in elke gemeente die door een "E-weg" doorsneden wordt, is er een aanhoudend geraas van voorbij vlammende vrachtwagens. Ook nu, ondanks de corona-beperkingen.

    Ook in de streek rond Kortrijk, zélfs in de zeldzame overgebleven groene gebieden, is er de nabijheid van de E17 en het helse lawaai dat daarbij hoort. Ik verbaas me er nog altijd over dat mensen blijkbaar wél met die onophoudelijke herrie kunnen leven, maar dan toch furieus protesteren tegen mogelijke plannen voor de bouw van windmolens in de buurt omdat die té veel geluidshinder zouden meebrengen.
    Ik heb trouwens tot nu toe op mijn fiets- en wandeltochten eigenlijk maar één echt "stil" plekje gevonden: langs de Asselkouter in Munte, op een zondagnamiddag.

    We hebben er een flinke wandeling van gemaakt, tussen de landerijen van Steenput. Iets langer en uitgebreider dan eerst voorzien, trouwens. Maar de beloning was navenant: mijn stappenteller was reuze enthousiast! Met veel toeters en bellen en virtuele confetti wist mijn stappenteller mij te melden dat ik "Level 9" bereikt had. Daarmee doe ik, volgens mijn stappenteller, "beter dan 99,1% van de gebruikers" van die app. Ik ben onmiddellijk 10 centimeter gegroeid uit fierheid en trots. Voor het eerst in mijn leven hoor ik tot de Top-1% in iets. En wat nog straffer is: ik hoef maar 63 km meer te stappen, en dan heb ik de afstand van Boston tot Philadelphia afgelegd. Te voet! Niet dat ik ooit die ambitie heb gehad.

    Ik zit al reikhalzend uit te kijken naar de volgende zonnige winterdag. Met de huidige klimaat-opwarming mogen we er zeker op rekenen dat er dit jaar nog veel "uitzonderlijk warme dagen" zullen komen...

    04-12-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (19 Stemmen)
    Categorie:Persoonlijk
    >> Reageer (0)
    03-12-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Choreografie

    Er is dezer dagen héél weinig reden tot vreugde in onze door corona getroffen wereld. Waar we ook kijken, wat we ook horen, wat er ook gebeurt, alles is even triestig en somber en deprimerend. Vooral de media blinken uit in gitzwarte boodschappen en angstwekkende vermaningen.

    Over "corona", want ons huis staat in brand; en hoe meer maatregelen we over ons heen krijgen, hoe harder het brandt. Ik mag er niet aan denken hoeveel bedrijven overkop zullen gaan, hoeveel mensen met een financiële kater zullen achterblijven, hoe groot de psychologische ravage zal zijn, hoe schrijnend de "armoedecijfers" zullen groeien.
    Over de politiek, want Donald Trump is nog altijd op verkiezingscampagne, zelfs al heeft hij de verkiezingen overtuigend verloren. Hij blijft in elk geval furieus zijn gif strooien, en het virus van de haat verspreidt zich sneller dan het corona-virus ooit gekund heeft.
    Over het klimaat, over het milieu, over oorlogen en bombardementen, over voedseltekorten, over bosbranden en overstromingen. Het lijkt wel alsof er in deze wereld niets moois meer bestaat. En het lijkt wel alsof alles aanleiding is tot treurnis en verdriet.
    Zou het einde van de wereld dan toch nabij zijn? Ik ken de laatste voorspelling van de Getuigen van Jehovah niet.

    Het is daarom héél jammer dat het Eurovisiesongfestival in 2020 wegens corona niet is kunnen doorgaan. Want daardoor hebben we een prachtig stukje choreografie gemist. De IJslandse inzending "Think about Things" van de groep Daði og Gagnamagnið was gewoon hilarisch. Onvoorstelbaar dwaas en kinderachtig, maar evengoed onvoorstelbaar grappig. En bijzonder goed uitgekiend ook. Zoals bijvoorbeeld met die dubbele micro's, zodat de zangers op elk moment een microfoon voor de neus hadden staan.

    Voor wie het zou gemist hebben, dit is het:
    Ik vermoed nu wel dat niet iedereen dit kan smaken. Het is inderdaad behoorlijk absurd, zeg maar "onnozel". Maar hebben we in deze ongerijmde tijden niet allemaal een beetje nood aan een tegengewicht, een stukje aparte humor? Iets om ongegeneerd mee te lachen. Al was het maar omdat we het ronduit belachelijk vinden.
    Hoe dan ook: ik vind dit grappig, en het brengt een beetje vrolijkheid in deze sombere tijden.

    Iets helemaal anders, maar toch even absurd, is de choreografie bij "Can't take my Eyes off you" van de Boys Town Gang:

    Het dansje van die twee mannen is een hilarische parodie op de sensuele danspasjes van sexy danseressen bij veel mannelijke zangers. Of misschien gewoon een parodie op het macho gedrag van veel mannelijke BV's?
    In elk geval: ook dit vind ik erg grappig.

    In vroeger tijden, en dan vooral in de Motown- en soul-periode had je ook wel voorbeelden van een hilarische choreografie. Hoewel dat toen duidelijk heel ernstig bedoeld was, en al bij al wel mooi om te bekijken, en vooral ontzettend knap ingestudeerd.

    Ik ben er dol op.
    Erg grappig vind ik de dansjes van The Manhattans bij de uitvoering van hun "Let's just kiss and say Goodbye":
    Het lijkt een beetje op een dansje van de derde kleuterklas op het schoolfeest. Maar net daarom is het leuk om te zien.

    Helemaal "top", voor mij dan toch, is de bloedserieuze choreografie van The Pips, die zorgen voor de muzikale en visuele begeleiding van Gladys Knight. Zoals bijvoorbeeld bij dit:

    Is dat niet prachtig? Word je daar niet vrolijk van, en warm vanbinnen?

    "Kijk en geniet!" zou ik zeggen. En misschien moeten we allemaal wat meer oog hebben voor hilarische absurditeiten rondom ons. Als tegengewicht voor de krankzinnige ernst van de huidige donkere tijden.

    Bijlagen:
    https://www.youtube.com/watch?v=1HU7ocv3S2o   
    https://www.youtube.com/watch?v=GWHZxXuJFzw   
    https://www.youtube.com/watch?v=s4KZs0mLJiQ   
    https://www.youtube.com/watch?v=wtjro7_R3-4   

    03-12-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (20 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    02-12-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De mooiste Dag

    Het zal je maar overkomen...

    Je geliefde heeft je een jaar geleden ten huwelijk gevraagd, en je hebt volmondig "Ja!" gezegd. En nu is het eindelijk zo ver: het langverwachte huwelijk. Dit zou de mooiste dag uit je jonge leven moeten worden! Je ouders, en je toekomstige schoonouders, hebben kosten noch moeite gespaard: dit zou een prachtig feest worden. Jij in een verblindend mooie trouwjurk, je echtgenoot piekfijn uitgedost, een glamoureus versierde feestzaal, de tafels gedekt met het mooiste servies, een heerlijke uitgebreide maaltijd, en daarna een uitbundig feest tot in de vroege uurtjes. Je hebt er een jaar lang bijna elke nacht van gedroomd, en nu is het eindelijk zo ver.
    En dan loopt het mis... De politie wordt gesignaleerd aan de poort van de zaal, en even later slagen ze er toch in om, met inderhaast aangerukt zwaar materiaal, de deuren open te breken. Je hele droomfeest verandert in een nachtmerrie. Zo goed en zo kwaad als het gaat in dat zwierige trouwkleed moet je zien te vluchten, samen met je man en jullie ouders. Je glipt door een venster langs achter naar buiten, tuimelt in de gereedstaande vluchtauto, en je wordt snikkend en huilend naar huis gebracht. Dit had de mooiste dag uit je jonge leven moeten geweest zijn, en het is een ramp geworden. Dit had de gelukkigste dag van je leven moeten geweest zijn, maar je voelt alleen maar verdriet, schaamte, woede. Dit had een levenslange fijne herinnering moeten worden, maar nu wil je die dag liefst zo snel mogelijk vergeten!

    Nee, dat was écht geen goed idee, zo'n trouwfeest voor honderd man, in deze tijden van corona-beperkingen.

    Het was géén goed idee, alléén al vanuit gezondheidsoogpunt. Omdat de kans groot is dat er bij die 100 gasten minstens enkele mensen met het virus besmet waren en dit dus zeker aan een aantal feestgangers zouden doorgeven.
    Het was ook géén goed idee vanuit maatschappelijk oogpunt. Als andere mensen, niet-joden, geen groot feest mogen houden, dan mogen Joden dat ook niet. Zo simpel is het. Ik weet nu wel niet wie op het idee van dat trouwfeest is gekomen en wie dat georganiseerd heeft? Vermoedelijk de ouders van het bruidspaar, omdat ze nu eenmaal alles zo hadden voorbereid en lang op voorhand gepland. En er veel geld voor hadden betaald. En wellicht ook de plaatselijke rabbijn. Die zou weleens kunnen gedacht hebben: "Wij zijn het uitverkoren volk! Wij mogen dat doen. Wij hoeven ons niet aan de wereldlijke wetten van de ongelovigen te houden." Tenslotte mogen de Israëli ook ongestraft Palestijnse schooltjes plat walsen met hun bulldozers, of nederzettingen bouwen in Palestijns gebied, of Palestijnse dorpen plat bombarderen als vergelding tegen een flutraketje van Hamas, of gewoon een deel van Syrië of van Palestina annexeren en de oorspronkelijke bewoners verjagen. Omdat zij "het uitverkoren volk" zijn. Maar toch was dít geen goed idee.
    Het was zéker geen goed idee omdat de social media nu gegarandeerd zullen ontploffen door haatberichten en antisemitische boodschappen. Massa's stommeriken zullen zich nu geroepen voelen om hun nazistische ideeën op het internet te verspreiden. De imago-schade voor de Joodse gemeenschap zal nog lang nazinderen.

    Nee, het was géén goed idee.

    Maar tegelijk vraag ik me af: "Hoe is de politie dat te weten gekomen?" Toegegeven: het lijkt mij moeilijk om een groot en opzichtig feest voor 100 man te organiseren zonder dat iemand daar lucht van krijgt. Maar toch...
    De politie was "getipt", naar het schijnt. En dat geeft mij een bijzonder wrang en bitter gevoel. Dát is blijkbaar het "nieuwe normaal": dat mensen elkaar bij de politie gaan verklikken. Sommigen zullen dit misschien "verantwoordelijkheidsgevoel" noemen, maar ik huiver bij het idee dat het "normaal" zou worden dat buren elkaar gaan verraden. We hebben zoiets al eerder eens gezien in de geschiedenis: in de late jaren dertig van de vorige eeuw, in Duitsland. En het is géén hoogstaande periode geweest.

    02-12-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (21 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    01-12-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voor altijd

    Ik had me vast voorgenomen geen "corona"-stukjes meer te schrijven, want ik heb het nu wel gehad met die hype. Maar de communicatie die we op 27 november te slikken kregen, heeft mijn bloed een beetje doen koken. En dus moet ik me toch nog een keer afreageren.

    Het is niet zozeer de deprimerende mededeling dat we Kerst en Nieuwjaar in eenzaamheid zullen moeten doorbrengen, die mij van streek heeft gebracht, want al bij al was dat min of meer te verwachten. En de eenzaamheid op Kerst of op Nieuwjaar is eigenlijk niet wezenlijk anders dan eenzaamheid op andere dagen. "Eenzaamheid" is altijd erg!

    Maar het was vooral de bedenking dat we absoluut niet mogen versoepelen, want "we hebben ondertussen geleerd dat de cijfers onmiddellijk weer stijgen zodra er versoepelingen komen". Dat wist ik al lang, maar nu wordt het ook luidop gezegd. Wat er niet bij gezegd wordt, is dat dit impliceert dat het huidige "normaal" ook het normaal van de toekomst wordt. Deze beperkingen, die zijn er voor altijd! We zullen nooit een versoepeling krijgen, want zodra er versoepeld wordt, schieten de cijfers weer omhoog. Afstand houden, mondmaskers, eenzaamheid, ... dat is voor altijd. Want "dit is een blijver!"
    En wie zijn hoop op "het vaccin" had gevestigd, die komt ook al bedrogen uit. Het vaccin zal ons niet verlossen van al die beperkingen, het vaccin zal ons niet terugbrengen naar "het oude normaal". Dat heeft top-viroloog Steven Van Gucht ons ten overvloede duidelijk gemaakt: "Ook wie gevaccineerd is, kan nog altijd besmettelijk zijn en moet dus in quarantaine na een hoog-risico contact." Er zal dus niets veranderen door dat vaccin. Het virus zal nog altijd even massaal en vrij circuleren. Ook als iedereen zich zou laten vaccineren, dan nog zullen we allemaal besmettelijk zijn en besmet kunnen worden. Alléén zullen we dan, hopelijk, niet meer zo ziek worden.
    "Ook wie gevaccineerd is, kan nog altijd besmettelijk zijn"... Die boodschap was een ferme domper op mijn hooggespannen verwachtingen.
    Ik begrijp het toch niet zo goed, nog altijd niet. Dit is niet het eerste corona-virus dat ons overvallen heeft, toch? We hebben eerder al SARS gehad, in 2003, en MERS, in 2012. Die beide virussen kunnen ook ernstige longinfecties veroorzaken, en de beide zijn extreem dodelijk. En ook voor deze virussen bestaat er (nog altijd) géén vaccin, en géén geneesmiddel. Maar in de beide gevallen is de epidemie spontaan gestopt na enige tijd. Zonder draconische maatregelen. Wat is er dan nu zo anders dan toen? Hoe komt het dat de wereld toen is blijven draaien als voorheen, terwijl het er nu op lijkt dat de wereld nooit meer dezelfde zal worden?

    Helemaal witgloeiend werd ik, tijdens het marathon-journaal van 27 november, toen minister Frank Vandenbroucke aan het woord kwam. De man is superintelligent, daar bestaat geen twijfel over. Maar hij is ook super pedant! Hij spreekt de journalisten, en ons dus ook, altijd toe alsof hij voor een kleuterklas staat, of voor een stel zwakzinnigen. En altijd met die "vaderlijke glimlach" die moet tonen dat hij veel geduld en begrip heeft voor ons gebrek aan intelligentie en ons beperkt bevattingsvermogen. En dan probeert hij het voor de domme massa een beetje visueel voor te stellen, in de hoop dat althans een aantal idioten onder ons het zullen snappen.

    "Het virus is een gevaarlijk beestje," zei hij, "en het zit te wachten op een kans om van de ene naar de andere te hoppen!" En daarom moeten we met Kerst en met Nieuwjaar eenzaam blijven.
    Wel, ik heb nieuws voor de slimme minister: het virus is géén "beestje". Het is zélfs geen levend wezen. Het is gewoon een stukje erfelijk materiaal in een eiwitklonter. Het kan dus ook geen enkele vorm van intelligentie bezitten, en dat het geniepig zit te wachten tot wij een fout maken, is je reinste onzin.

    Ik zou het heel erg appreciëren als de heer minister zou ophouden met ons gezond verstand te beledigen en ons als achterlijke kleuters te behandelen.

    Die kleuterklas-mentaliteit had hij trouwens eerder ook al vertoond door de winkels te laten sluiten. Niet omdat dat vanuit epidemiologisch standpunt écht nodig was, maar gewoon om (naar eigen zeggen) een "schokeffect" te creëren zodat we goed zouden beseffen hoe ernstig de situatie wel was. Blijkbaar zijn wij daar, volgens de minister, zélf niet verstandig genoeg voor...

    01-12-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (19 Stemmen)
    Categorie:Covid
    >> Reageer (1)
    30-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bruine Kroeg

    Ik heb het eerder al eens geschreven: hoe gerechtvaardigd onze verontwaardiging over het onverantwoorde gedrag van de jongeren ook is, toch zouden we enig begrip voor hen moeten kunnen opbrengen. We zijn immers allemaal jong geweest, en we waren zélf als jongere niet altijd een toonbeeld van verantwoord gedrag. Of wel?

    Als ik nu, als bezadigde oudere man, terugkijk op mijn studententijd, dan moet ik alvast met een schaamrode blos toegeven dat ook ik behoorlijk onverantwoord ben geweest. Zéker in het eerste jaar. En ik vermoed dat mijn af te keuren gedrag van toen vandaag terug te vinden is bij nogal wat eerstejaars studenten.

    Onze ouders hadden het niet bepaald "breed", om het voorzichtig uit te drukken. Volgens de normen van vandaag waren wij zelfs "een arm gezin". Dat ik universitaire studies kon volgen, was dus allesbehalve evident. Jawel, ik kreeg een studiebeurs, en de huur van mijn studentenkamer was lager omwille van het beperkte gezinsinkomen, en de inschrijving aan de universiteit was toen nog veel goedkoper voor "beursstudenten". Maar toch: het kwam er wél allemaal bovenop, voor mijn ouders, die zó al moesten schipperen om het einde van de maand te halen.
    En dan zou een (jong)volwassen mens toch zeggen: "Als mijn ouders al die moeite doen voor mij, om mij te laten studeren, dan moet ik in elk geval héél hard mijn best doen om van die studies een succes te maken!" Dat ik niet zou slagen in mijn studies, was eigenlijk géén optie. Ik zou trouwens hoe dan ook geen tweede kans krijgen, want dan was ik die studiebeurs kwijt. Zo ging dat in die tijd. Er was geen sprake van "credits" en "studiepunten" of vakken die je kon overdragen. Je was voor alles geslaagd, of je was gebuisd. De regels waren erg simpel, toen.

    Maar helaas... Zó volwassen en verantwoord was ik niet. De verlokkingen waren te groot en de wil was te zwak. Al zijn er "verzachtende omstandigheden". Ik was als achttienjarige eigenlijk nog nooit "uit" geweest. De enige "party" waar ik in mijn jeugd ooit naartoe was geweest, dat was het jaarlijkse Sint-Cecilia feest van de fanfare. Ik was nog nooit "zat" geweest, ik had nog nooit tot in de nachtelijke uurtjes op café gezeten. Ik was altijd een doodbrave jongen geweest, en mijn sociale contacten waren beperkt tot een paar buurjongens, en de vrienden uit mijn klas in het Atheneum. En toen, opeens, ging een heel nieuwe wereld voor mij open: ik woonde niet meer thuis, en kon gaan en staan waar ik wilde zonder dat iemand zich daar zorgen over maakte. En, vooral, we waren met z'n vieren aan diezelfde verlokkingen blootgesteld. Zelfs als één van ons sterk wilde zijn, en "verantwoord", dan nog waren er drie anderen die je mee trokken.

    En dus is er van studeren niet erg veel in huis gekomen, dat eerste jaar aan de universiteit. Ik had tot midden december nog geen cursus ingekeken op mijn studentenkamer. Al was ik wél naar de meeste lessen geweest, en had ik het geluk dat ik héél veel oppikte in die lesuren zelf, en gezegend was met een fenomenaal geheugen. Zodat ik niet helemaal van nul moest beginnen toen de examens eraan kwamen. Waardoor ik, eigenlijk tot mijn eigen verbazing, dat eerste jaar zelfs "met onderscheiding" heb afgewerkt.

    Maar ja, ik moet me eigenlijk wel schamen om mijn onverantwoord gedrag. Des te meer omdat ik tegelijk moet toegeven dat ik er ontzettend van genoten heb. Vooral onze vele avonden in "El Gringo" waren zalige momenten, waar ik nog altijd met heel veel plezier aan terug denk.

    "El Gringo" was een typische "bruine kroeg". Maar dan écht wel héél bruin. Van het soort dat nu niet meer bestaat, vermoed ik. Het cafeetje was niet erg groot, maar het zat wel altijd stampvol. Je kon daar in groezelige zetels gaan zitten, als je geluk had, of anders op ongemakkelijke stoelen aan lage tafeltjes. We zaten daar urenlang te filosoferen en te discuteren, en plannen te maken om de wereld te verbeteren. Ook al kon je elkaar bij momenten nauwelijks verstaan, want "El Gringo" had een dj: iemand die er regelmatig platen kwam draaiden. Vinylplaten waren dat nog, elpees. Meestal met hardrock of dicht in die buurt: Led Zeppelin, Black Sabbath, Deep Purple, Uriah Heep, CCR ook, en af en toe een vleugje van The Eagles.
    Eens we ons daar geïnstalleerd hadden, hadden we eigenlijk gewoon zin om er te blijven zitten. Ook al was het niet direct een "gezonde omgeving", achteraf gezien: de sigarettenrook hing er in dichte walmen rond. Voor wie zelf niet rookte, moet dat een hel geweest zijn. Je kon dus maar beter mee roken, want als "passief" roker kreeg je toch evenveel nicotine binnen. En ik vermoed heel sterk dat het niet alléén maar rook van sigaretten zal geweest zijn. Ik heb zelf nooit drugs gebruikt, maar het kan bijna niet anders dan dat ik daar ook een flinke portie hasj of wat het ook was, moet binnen gekregen hebben. Wat misschien wel de reden is waarom we geen zin hadden om er weer te vertrekken?

    "Onverantwoord gedrag"... Ik vrees dat dat er een beetje bij hoort, bij het pad naar volwassenheid. Laat ons daarom misschien niet al té streng zijn voor die studenten die ondanks de corona-richtlijnen tóch proberen om van hun studententijd een beetje "te genieten"...

    30-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (20 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    29-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bewondering

    Diego Armando Maradona is onlangs gestorven. En dat zullen we geweten hebben: in het 7-uur journaal van de VRT, op 25 november, hebben ze het minstens 15 minuten lang over Maradona gehad. Al wist ik na dat kwartier zelfs nog altijd niet eens hoe de man precies gestorven is. Volgens het nieuwsanker aan een hartaanval, volgens de bijhorende reportage aan een hartstilstand, wat toch niet echt hetzelfde is. Het valt mij trouwens op dat er in het journaal de laatste tijd meer en meer onzorgvuldigheden of slordigheden sluipen. Vermoedelijk omdat het allemaal heel snel moet gaan, tegenwoordig. De redacties moeten, onder druk van de concurrentie, heel "kort op de bal spelen". En dan wordt het risico natuurlijk groter dat niet alles even goed gecheckt is eer het op de buis komt. Zo was er ook nogal wat verwarring omtrent de oorzaak van de plotse ziekenhuisopname van diezelfde Maradona, een paar weken vóór zijn dood: de ene keer ging het om een hersenbloeding, een andere keer was er sprake van een klonter in de hersenen. En ook hier: dat is niet echt hetzelfde, hee...

    De halve wereld lijkt ondertussen in zwijm gevallen te zijn in een vlaag van bewondering voor Maradona, bij dat (min of meer) plotse overlijden. De gewone media halen alle oude filmpjes en reportages van onder het stof, de sociale media ontploffen, en iedereen lijkt plots een heel goede vriend geweest te zijn van de gestorven sportman. Zelfs de paus heeft al laten weten dat hij voor de overledene zal bidden. Iets wat hij volgens mij écht niet voor iedereen doet. Het is een kwestie van tijd eer de zaligverklaring volgt, vermoed ik. En in Buenos Aires lag het stoffelijk overschot in het presidentieel paleis opgeborgen, zodat de hele natie haar medeleven kon komen betuigen. De taferelen van Argentijnen in verscheurd verdriet, ook al had geen van hen de superster ooit zélf gekend, waren alweer goed voor enkele pakkende minuten in de journaals.

    Ik wil zeker geen afbreuk doen aan het voetbaltalent van de man, maar wat zijn eigenlijk zijn verdiensten geweest waardoor hij tot een soort halfgod gebombardeerd werd? Hij heeft een uniek talent meegekregen van moeder natuur, of eerder via de genen van zijn ouders. Maar daar heeft hij zélf niets voor moeten doen. Dankzij die talenten is hij een superster geworden, en dat is hem binnen de kortste keren ferm naar het hoofd gestegen. Met het gekende resultaat: hij is ten onder gegaan aan een overdaad aan drank en drugs en aan een liederlijke levensstijl. Een brave, trouwe echtgenoot of zorgzame vader was hij ook al niet, want hij kon niet weerstaan aan de aandacht van de vrouwelijke fans.
    En dus blijft de vraag: "Waar heeft de man al die bewondering en wereldwijde belangstelling dan aan verdiend?"

    Het doet me terugdenken aan Frank Vandenbroucke. De wielrenner, niet de politicus. Ook die werd, althans hier in België, tot de status van halfgod verheven. En ja, het was een supertalent, een klasse apart op de fiets. Maar ook hij had daar zélf maar een beperkte verdienste aan: ook hij had de genen van zijn ouders mee gekregen. En ook hij is ten onder gegaan aan de glorie en de roem. Ook hij kon niet met die bewonderende aandacht om gaan. En ook hij heeft zijn eigen leven kapot gemaakt door zijn onverantwoorde levensstijl: drank en drugs. Hij heeft de talenten die hij gekregen heeft, jammer genoeg verkwanseld en vergooid.

    En dus blijf ik ook hier met de vraag: "Waaraan heeft de man al die bewondering en landelijke belangstelling verdiend?"

    De gewone man of vrouw die zich inzet voor zijn/haar familie en/of voor de medemens... daar spreken de journaals en de sociale media niet over.

    Zij die met hard werken de kost verdienen voor hun gezin, en als enige "prestatie" op hun CV kunnen vermelden dat ze hun kinderen een veilige thuis hebben bezorgd en hen een goeie start hebben meegegeven voor hun toekomst: daar spreekt niemand over.
    Of zij die zich als vrijwilliger inzetten voor de minder bedeelden, zij die een beetje zon brengen in het leven van kankerpatiënten, zij die de eenzaamheid van de ouderen verlichten. En al die anderen... Zij blijven onvermeld.
    En nee, de paus zal niet verklaren dat hij speciaal voor hen zal bidden. Nochtans: dát zijn de échte helden. Dát zijn de mensen die werkelijk bewondering verdienen. Véél meer dan een rotverwende voetballer of een coureur die van zichzelf dacht dat hij "god" was.

    29-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (21 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    28-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Brood en Spelen

    Wat moet een mens doen met al zijn geld als dat met hopen binnen komt? Je kan het toch niet gewoon weg geven? Dus, wat doe je dan? Je denkt aan de oude Romeinen en hoe die de bevolking rustig en tevreden hielden: met "brood en spelen". En dus investeer je al dat overtollige geld in "entertainment": pretparken, voetbaltempels, winkelcentra. Al wil dat niet altijd even goed vlotten. En al helemaal niet als je een concurrent hebt die alle aandacht naar zich toe wil trekken en die je jouw projectje niet wil gunnen.

    Bart Verhaeghe, nummer 57 in de lijst van de rijkste Belgen, had een heel mooi idee: hij zou een "winkel- en belevingscomplex" laten neerpoten op de oude industrieterreinen in Machelen, bij Vilvoorde. Vlak aan het befaamde viaduct. Het terrein lag er toch maar verlaten en verwaarloosd bij, en Bart dacht dat hij het hele gebied zou kunnen opwaarderen door er iets moois neer te zetten. Hij lanceerde het project Uplace in 2009, na een oproep van de Vlaamse regering om ideeën in te dienen voor reconversie van die terreinen.

    Helaas... Binnen de kortste keren kwam er luidruchtig protest van langs alle kanten. Kritiek was er onder andere op de megalomane opzet van het project. In zijn tomeloze ambitie had Bart het allemaal toch iets té groot gezien, en hij moest een beetje inbinden. Er kwam ook protest van de Vilvoordse middenstand, die vreesde voor de moordende concurrentie van de winkels in dat gigantisch shoppingcenter. Ook de milieubewegingen lieten zich horen; uiteraard. Hoewel er bitter weinig milieu te zien was in de desolate terreinen waar ooit onder andere Renault auto's had geproduceerd. Bart Verhaeghe had te kampen met de ene procedureslag na de andere, de ene rechtszaak na de andere, de ene klacht na de andere, de ene bijkomende vereiste na de andere. Maar na lang vechten leek hij toch zijn slag thuis te halen: hij kreeg de toestemming van de Vlaamse regering.
    Opnieuw: helaas... Ook dát werd aangevochten. Vooral door de Groenen, omwille van de mogelijke "mobiliteitsproblemen". Het argument was dat de vele verwachte bezoekers allemaal met de auto zouden komen shoppen, en daarmee de Brusselse Ring volledig zouden doen dichtslibben. In april van 2020 heeft Bart, na elf jaar strijd, dan toch bakzeil moeten halen: Uplace komt er niet. In de plaats daarvan komt er een "werk- en winkelwijk": Broeklin.

    De heer Paul Gheysels, nummer 41 in de lijst van de rijkste Belgen, zag dat allemaal graag gebeuren, want hij gunde zijn concurrent en rivaal Bart Verhaeghe die glorie en dat succes niet echt. Paul had zo zijn eigen ideeën voor een mooi project: Ghelamco, een multifunctionele voetbaltempel. In Gent kreeg hij zijn project zonder al te veel moeite gerealiseerd. Met dank aan burgemeester Termont die, uiteraard volkomen belangeloos, het project in sneltreinvaart heeft laten goedkeuren zonder zich aan enige mogelijke protesten iets gelegen te laten. Om één of andere reden werd hierbij het "mobiliteitsprobleem" volkomen genegeerd. Hoewel de Ghelamco-bezoekers het verkeer op de Gentse Ring volkomen doen stilvallen. En er aan de Arena zelf nauwelijks parkeergelegenheid is, zodat de bewoners van vele Merelbeekse straten elk voetbalweekend geconfronteerd worden met sluipverkeer en willekeurig-geparkeerde auto's. Maar dat mocht blijkbaar geen argument zijn.

    De heer Gheysels had de smaak goed te pakken, en Ghelamco startte ook een project voor een nieuw voetbalstadion in Brussel, op de terreinen van Parking C van de Heizel: het fameuze Eurostadion, dat België zou toelaten om gastland te zijn voor het Europees Voetbalkampioenschap 2020. Helaas bleek dat net iets té hoog gegrepen: er kwam van overal protest. Ook van de bewoners van de naburige gemeente Grimbergen, die blijkbaar iets assertiever waren dan de Merelbekenaars. Er was ook geen burgemeester Termont die een duwtje kon geven. Het project dat in 2013 gestart was, werd in 2019 uiteindelijk weer begraven.

    Tot grote vreugde trouwens van de heer Verhaeghe, want die vond dat zo'n stadion oneerlijke concurrentie was voor zijn plannen voor een nieuwe voetbaltempel in Brugge. Want hij had dus een nieuw projectje op het oog: een splinternieuw stadion voor Club Brugge. Helaas voor Bart kwam ook daar dan weer massaal veel protest tegen, en na een vernietigend vonnis door de Raad van State mocht hij zijn ambitieus project, althans voorlopig, opbergen.

    Ik ga ervan uit dat de meeste protesten en klachten wel degelijk gegrond waren, en dat het maar goed is dat die prestigieuze projecten werden tegengehouden. Want al bij al: "Wie heeft daar iets aan? Wie heeft dat nodig? Waar zijn die goed voor?" Het antwoord is simpel: die projecten dien(d)en alléén maar om het ego van de rijke initiatiefnemers te strelen. Ik vermoed dat die rijke Belgen regelmatig een onderonsje organiseren waarbij ze tegen elkaar zitten op te scheppen over wat ze allemaal willen realiseren.

    En ja: waar draaiden al die projecten rond? "Brood en spelen". Geef de Vlaming zijn ontspanning, zijn voetbal of zijn shopping-namiddag, en hij houdt zich koest...

    Maar aan de andere kant zou een mens toch gaan denken dat hier in Vlaanderen niets meer kan gerealiseerd worden. Bij elk project, of het nu nuttig is of niet, zinvol of niet, voelen een hele reeks belangenverenigingen zich geroepen om te protesteren, om klacht in te dienen, om naar de Raad van State te stappen. Zélfs bij de uitbreiding van een tramlijn in Antwerpen, waar iedereen om gesmeekt had, voelde een buurtcomité de noodzaak om te protesteren.

    Dan heb ik toch de indruk dat het in Wallonië allemaal iets vlotter gaat om een project te realiseren. En dat heeft de heer Marc Coucke, nummer 27 in de lijst van de rijkste Belgen, heel goed begrepen. Die is uitgeweken naar Durbuy, een klein en pittoresk stadje in de Ardennen. Daar heeft hij een viersterrenhotel gebouwd, én een vakantiepark, én een sportcomplex, én een pretpark. Eigenlijk heeft hij er zowat alles opgekocht, en naar zijn wensen getransformeerd. Geen mens die daartegen geprotesteerd heeft, geen mens die bedenkingen had over de mogelijke mobiliteitsproblemen in dat piepkleine stadje. "Coucke-land" is in alle stilte een feit geworden.
    De milieubewegingen en de Groene partijen hadden andere katten te geselen, zeker?

    28-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (22 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    27-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kerstshoppen

    Kerstmis nadert met rasse schreden. Hoog tijd om uit te kijken naar de kerstversiering om de gepaste sfeer op te roepen.

    Maar ik heb dus een serieus probleem: kerstartikelen mogen in deze corona-tijden in geen enkele winkel verkocht worden. Overal zijn de rekken met kerstballen, of slingers, of led lampjes, of kerstfiguurtjes, ontoegankelijk gemaakt voor de argeloze klant. In de tuincentra, in de grootwarenhuizen, in de buurtwinkels: nergens raak ik aan de gezochte kerstversiering. Zélfs een plastieken of andere namaak-kerstboom is niet te krijgen dezer dagen. Allemaal "niet corona-proof", wellicht.
    Het enige wat wél mag, is een échte kerstboom. (Vermoedelijk overleeft het corona-virus beter op een boom in kunststof dan op een levende boom, zeker?) Maar zo'n echte boom koop ik pas een paar weken voor de kerst, want anders is hij zijn naalden al kwijt eer Jezuke geboren is.
    Als versiering voor mijn boom kan ik wél kaarsen kopen. Echte kaarsen, met een échte vlam.
    Dan zal het dus gewoon een levensechte kerstboom worden, versierd met vlammende kaarsen. Waarom ook niet? Méér hoeft het niet te zijn, zeker? Het is in elk geval bijzonder sfeervol en warm. Ook al is de boom verder niet versierd, en is er geen kerststal te zien. (Terwijl het eigenlijk toch precies dáár zou moeten om draaien, niet?)

    Alléén..... Is het concept met levende kerstbomen en vlammende kaarsen al niet eerder eens uitgetest? En is dat toen niet faliekant uitgedraaid? Als ik me niet vergis, was dat in 1994, op 31 december in het Switel-Hotel in Antwerpen. Kaarsen en sparren of dennen: een moordende combinatie, een ware vuurbom. En niet te blussen. Er zijn toen, op die rampzalige avond die zó feestelijk had moeten worden, 15 dodelijke slachtoffers gevallen, en 164 zwaargewonden.

    Dan kan ik misschien beter meteen ook uitkijken naar een bijkomend brandalarm voor in onze woonkamer. Jammer genoeg: ook die behoren tot het verboden assortiment van de plaatselijke winkels. Niet getreurd: er is altijd bol.com.
    En terwijl ik dan toch bij "de winkel van ons allemaal" aan het shoppen ben, kan ik evengoed mijn kerstversiering een klein beetje uitbreiden. Of niet? Wat hier in onze winkels onbereikbaar weggestopt is voor de zoekende consument, ligt daar voor iedereen voor het grijpen. Een stalletje met de bijhorende figuurtjes, kleurrijke ballen en een lange slinger van led lampjes, en meer van dat fraais.

    Ik weet het wel: in deze moeilijk corona-tijden moeten we de plaatselijke middenstand steunen. Onze lokale economie een hart onder de riem steken. Winkelhieren. Ik zou wel willen, hee... Alléén mag ik niet van onze corona-commissaris.

    Er zijn natuurlijk ook onze Belgische webshops, ik weet het. Maar dan worden mijn pakjes door Bpost geleverd. Of liever: niet geleverd, want ik moet ze zélf gaan ophalen.

    Ik heb dan toch in elk geval wél de kaarsen bij de plaatselijke Colruyt gekocht. "Made in China" staat op de doos...

    27-11-2020 om 08:38 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (22 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    26-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kritiek: een filosofische Beschouwing

    Heb je dat ook al meegemaakt dat een onschuldig en zelfs min of meer "terloops" gesprek tussen twee mensen opeens ontaardt in een hevige discussie en zelfs een regelrechte ruzie? De oorzaak is maar al te dikwijls dat de beide gesprekspartners het met elkaar oneens zijn, en de afwijzende mening van de ander interpreteren of aanvoelen als een "persoonlijke aanval".

    Dat komt omdat wij, of toch de meesten onder ons, heel slecht kunnen omgaan met "kritiek" op wat wij denken, op wat wij zeggen, op wat wij doen.

    Kritiek geven of kritiek ontvangen: dat moet zo ongeveer één van de moeilijkste dingen zijn die er bestaan. En eigenlijk zou dat een verplicht leervak moeten zijn op school, want we hebben er allemaal zowat dagelijks mee te maken.

    Als we niet akkoord gaan met de mening van een gesprekspartner, of als we een probleem hebben met wat een ander doet (of niet doet), dan is het normaal dat we daar "kritiek" op geven. Meer zelfs: het is goed dat we daar kritiek op geven, want dat maakt deel uit van het proces om elkaar te helpen "beter" te doen in de toekomst. En het is ook gewoon eerlijker als we daar voor uit komen, in plaats van het stilzwijgend te laten passeren.
    Het moeilijke aan kritiek op iets wat een ander zegt of doet, is dat het heel dikwijls klinkt als kritiek op de persoon zélf. Dat kan en mag nooit de bedoeling zijn, maar het is een fout die we allemaal héél dikwijls maken.
    Als we zouden moeten zeggen: "Ik ben het niet eens met wat je zegt." hebben we de neiging om te zeggen: "Hoe dom kan je zijn om zoiets te beweren!" En als we zouden moeten zeggen: "Wat je nu gedaan hebt, was niet okee." zeggen we: "Jij bent een mislukkeling!"
    Het begint al van zodra we kunnen praten, eigenlijk. Het begint thuis al, en het gaat maar al te dikwijls zo verder op school. Kritiek op iets wat men verkeerd zegt, of verkeerd doet, wordt veel te veel (en soms ongewild) verwoord als kritiek op de persoon zelf. Dat is destructief voor onze persoonlijkheidsvorming! Als je elke dag te horen krijgt hoe fout je wel bent en hoe slecht je wel bezig bent, als je elke dag te horen krijgt dat je niets goed kan doen, dan blijft dat hangen. En dan voel je je na enige tijd ook écht "een mislukkeling". Of liever: dan ga je er na enige tijd vanuit dat iedereen je als een mislukkeling beschouwt.

    En dan reageer je nog feller en persoonlijker op elke vorm van "kritiek", hoe onschuldig of goed bedoeld ook. Want omgekeerd ervaren veel mensen kritiek op iets wat ze zeggen of doen, inderdaad (onterecht) als kritiek op henzelf, op hun persoonlijkheid. Heel dikwijls wordt een negatieve of afwijzende opmerking, of tegenspraak, ervaren als een afwijzing van jezelf als mens, als persoon. Terwijl het alléén gaat, of zou mogen gaan, over wat gezegd of gedaan werd. De zin "Ik ben het niet eens met wat je zegt." wordt dan ervaren als "Hoe dom kan je zijn om zoiets te beweren."

    Voor veel mensen is het erg moeilijk om kritiek te accepteren. Heel dikwijls voelen we ons persoonlijk aangevallen bij tegenspraak. En dan gaan we zélf in de aanval, of we trekken een verdedigende muur op om ons af te schermen. Waardoor de communicatie blokkeert. Of erger nog: ontspoort in pijnlijke misverstanden en een te vermijden ruzie. Of zelfs in wederzijdse verwijten.

    Dat zou allemaal te vermijden zijn als we in onze opvoeding een degelijke "vorming" zouden meekrijgen in het geven of krijgen van "negatieve feedback" of "kritiek". Als ik het voor het zeggen had, dan was dit vanaf morgen een verplicht vak in het onderwijs. Vanaf het eerste leerjaar al...

    Het enige wat misschien nóg moeilijker is dan kritiek, of negatieve feedback, geven en ontvangen, is positieve feedback geven of ontvangen. Een complimentje, een bloemetje. Hoewel het ons niets kost...

    26-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (22 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    25-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Encyclopedie

    De meeste jongere mensen kunnen zich dat vermoedelijk totaal niet voorstellen, maar vroeger stond er in veel huishoudens, zeker als er schoolgaande kinderen waren, een fysieke encyclopedie te blinken in de boekenkast. Dat was in zekere zin grotendeels een "prestige object". Het was iets waar je mee kon pronken, iets waarmee je kon uitpakken om de bezoekers te imponeren. Want het zag er ook wel indrukwekkend uit: een serie héél dikke boeken, met een glanzend-mooie lederen kaft. Maar het was vooral toch dé manier voor ouders om hun kinderen de kans te geven kennis te vergaren en dingen te ontdekken. We spreken immers over de periode toen de dieren nog konden spreken, of toch in elk geval kort daarna: de tijd vóór het internet.

    Ook wij thuis hadden een encyclopedie staan, mooi uitgestald in een kast in onze salon: de "Tiendelige Winkler Prins". Ik vermoed dat dit pronkstuk niet echt binnen het budget paste, voor onze ouders, want dat was echt schandalig duur, zo'n encyclopedie.

    In die tijd werd er nog deur-aan-deur geleurd met encyclopedieën, en eigenlijk met zowat alles. Dat was zo'n beetje het equivalent van de "spam mail" van nu. Gladde verkopers kwamen met mooie praatjes aanzetten, en de argeloze ouders werd dan een "Encyclopedia Britannica" of iets dergelijks aangesmeerd. Bij ons thuis hadden ze de "10-delige Winkler Prins" kunnen verkopen. Waarschijnlijk waren ook onze ouders bezweken onder de argumentatie omtrent de pedagogische waarde van een encyclopedie en de absolute noodzaak voor schoolgaande kinderen. Ik vermoed dat ze die aankoop in schijfjes afbetaald hebben, want wij waren "arm" en zo'n encyclopedie konden zij zich helemaal niet permitteren. Maar ja, het was dan ook "een aankoop voor het leven". Zo werd dat toen verkocht: "een aankoop voor het leven". De pijnlijke waarheid is nochtans dat véél van wat in zo'n encyclopedie gedrukt stond, een paar jaar later al achterhaald was of misschien zelfs niet eens meer klopte.

    Ik was dol op die encyclopedie van ons. Ik kon daar uren in zitten snuisteren. Lezen, uitzoeken, mijn onverzadigbare nieuwsgierigheid bevredigen.

    En we hebben er al bij al toch echt ook wel veel aan gehad voor de school. Ik herinner me in elk geval dat ik ooit eens een spreekbeurt gegeven heb over "De Katachtigen". Toen ik een jaar of twaalf of dertien was, geloof ik.
    (Ja, wij waren thuis een "katten-familie", zeg maar. Op honden waar wij niet zo gesteld, maar wél op katten. We hebben thuis eigenlijk bijna altijd, zolang er nog jonge kinderen waren, minstens één kat gehad. En daarom was ik op het idee gekomen om een spreekbeurt te geven over "katten".)
    Die uiteenzetting van mij, dat moet zowat de saaiste spreekbeurt geweest zijn die een klas ooit te aanhoren gekregen heeft, vrees ik. Had er toen een prijs bestaan voor het meest slaapverwekkende verhaal in de schoolgeschiedenis, dan was die zeker voor mij geweest! Maar de zeldzame leerlingen in de klas die wakker gebleven zijn, die wisten nadien wel alles over "De katachtigen". Dat wil zeggen: evenveel als ik. Wat betekent: ál wat er te vinden was geweest in de "10-delige Winkler Prins". Ik had het allemaal uitgezocht: de onderverdeling in subfamilies, de geslachten, de soorten en ondersoorten, en wat nog allemaal. En ik heb dat toen allemaal mooi (nu ja) uitgeschreven en uitgetekend op het bord. Met een krijtje. Want zo ging dat nog in die tijd: géén slides, géén projector, géén beamer, géén scherm, en al helemaal geen computer. Ik maar schrijven op dat bord, ijverig en geconcentreerd. En de klas zat ondertussen te geeuwen en te hopen dat er een einde aan zou komen...

    De fysieke encyclopedie... Jammer eigenlijk dat die niet meer bestaat. Het was héél erg mooi om te zien, en we moesten er dan ook héél voorzichtig mee omspringen: het was, letterlijk en figuurlijk, een kostbaar goed!

    Nu is er Wikipedia, en ik snuister nog altijd even graag. Maar het is toch niet helemaal hetzelfde.

    25-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (22 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    24-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Redfacing

    Het was met een lichte vorm van verbijstering dat ik enige tijd geleden vernam dat "blackfacing" voortaan verboden was, naar aanleiding van de "Black lives matter" opschudding.

    Terloops: ik weet niet wie de omschrijving "black lives matter" heeft uitgevonden, ik weet wél dat het foutief Engels is. (Het is niet eens een échte zin.) Het gaat om "black lifes", als ik me niet vergis: "zwarte levens" die "ertoe doen".

    "Blackfacing" werd verboden wegens "vernederend". Omdat het een karikaturaal beeld zou geven van een zwarte. Dat het om een "karikatuur" ging, klopt wel, in de meeste gevallen. Maar dat was dan ook precies de bedoeling: een karikaturaal beeld te tonen. Omwille van de humor. Dat is nu nét de bedoeling van een "karikatuur": bepaalde kenmerken overdrijven en accentueren zodat het grappig wordt. Zoals bijvoorbeeld ook de Joodse karikaturen in de Aalsterse carnavalstoet. Of zoals in de vele cartoons waarin de "kop" van een politiek figuur of een andere beroemdheid afgebeeld wordt met sterk uitvergrote kenmerken: een kanjer van een neus, dikke lippen, flaporen. Dat het om een "karikatuur" gaat, ligt er altijd vingerdik op; niemand kan zich daarin vergissen. Maar niemand komt op het idee om dat als vernederend of beledigend te beschouwen voor het oorspronkelijk personage.

    Niemand! Behalve dan de Joden. En de voorvechters van de "black lives matter" beweging. Om één of andere reden lijken Joden en zwarten véél vlugger beledigd en zich veel vlugger aangevallen te voelen, en beschouwen zij elk grapje als racistisch en "discriminerend". Vandaar het verbod op de uitbeeldingen in Aalst. Vandaar de hetze tegen "Zwarte Piet".

    Bij de heisa rond "blackfacing" heb ik me spontaan afgevraagd: "Zou de term 'redfacing' ook bestaan?"

    Ik herinner me nog de films over Old Shatterhand en Winnetou, uit mijn jeugd. Ik moet eerlijk toegeven: ik was verzot op de boeken van Karl May, ook al waren de verhalen niet bepaald "politiek correct". Ik had ze allemaal, en ik heb ze allemaal verslonden, méér dan eens. De gelijknamige films, uit de jaren zestig van de vorige eeuw, waren vooral grappig, zij het onbedoeld. Ze waren "grappig" omdat het Duitse films waren. De cowboys spraken Duits, maar de Indianen ook. Het is een héél bizarre ervaring als Indianen Duits gaan spreken. Het wringt werkelijk langs alle kanten. Maar goed: Karl May was een Duitser, en blijkbaar was er geen internationale interesse om een film te maken over zijn personages. Ik vermoed trouwens dat de boeken van Karl May nooit echt internationaal succesvol geweest zijn, ook al waren ze dat wél in eigen land en in Nederland en België.
    De hoofdpersonages waren Old Shatterhand, een blanke superheld, en Winnetou, een Apache indiaan. En de rol van Winnetou werd gespeeld door Pierre Brice, een Fransman. Een blanke acteur, dus. Net zomin een Indiaan als u en ik. De meeste rollen van Indianen in een Western werden trouwens door blanke mannen of vrouwen gespeeld, al dan niet "rood" gekleurd. Zelfs bij ons in Vlaanderen was er een "indiaan" te zien, Otorongo, in één van onze meest iconische jeugdseries: "Johan en de Alverman". Die "roodhuid" werd vertolkt door Adolf De Winter, een rasechte Vlaming...

    Tja, dan moeten we consequent zijn, hee.

    Als "Little Britain" gecensureerd werd wegens "blackfacing", en als blanke acteurs géén zwarte personages meer mogen spelen (of zelfs niet meer mogen inspreken), dan moet ook "Johan en de Alverman" van het scherm gebannen worden. En de films van "Old Shatterhand & Winnetou". En alle Westerns waar een indiaan(se) gespeeld wordt door een blanke acteur of actrice.
    Want ook "red lifes matter". Of niet?

    24-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (22 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    23-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rellen en Plunderingen

    Het is de voorbije maanden helaas bijna dagelijkse kost geworden (behalve wanneer Corona het nieuws nog maar eens volledig overheerste): de beelden van betogingen die opeens "uit de hand lopen".

    Het begon altijd erg vreedzaam en kalm en gedisciplineerd, maar dan kwam er uit het niets een kantelpunt waarbij (gemaskerde) betogers zich tegen de politie gingen keren. Er werd met van alles en nog wat gegooid. Straatstenen en straatmeubilair werden losgerukt en als projectiel gebruikt. De politie reageerde gespannen en geïrriteerd: traangasgranaten, charges. En dan barstte het geweld helemaal los: alles wat die hooligans op hun weg vonden, werd vernietigd en in brand gestoken. Waarna ook de winkelruiten er moesten aan geloven, en dan zag je tientallen mannen die de winkels binnen stormden en zich daarna uit de voeten maakten met grote en kleine dozen in de armen.

    Wie zouden dat zijn, die plunderaars en amokmakers? Meestal blijkt al gauw dat het geen plaatselijke bewoners zijn, maar wel mannen die van elders afgekomen zijn, alléén maar om rellen te veroorzaken en de boel op te hitsen. Misschien wel speciaal om de winkels leeg te roven? Het zou best wel kunnen: dat het gaat om georganiseerde criminele bendes die overal waar zich een betoging aankondigt, mannen naartoe sturen met als enige bedoeling chaos te creëren waar ze kunnen van profiteren om aan het plunderen te gaan. Het zou mij niets verwonderen als er dan achter de hoek een paar camionettes zouden gereed staan om alles op te laden. Ik heb nog nooit een bericht gehoord dat die gestolen spullen achteraf gerecupereerd waren door de politiediensten. Vermoedelijk beginnen ze er zelfs niet aan om die goederen op te sporen, omdat ze weten dat het onbegonnen werk is. De volgeladen bestelwagens zijn vóór het einde van de ongeregeldheden wellicht al lang het land uit, en die spullen worden volgens mij achteraf tegen een spotprijs verkocht op websites die gespecialiseerd zijn in online verkoop. Misschien is die nieuwe tv die ik met 70% korting op de kop heb kunnen tikken wel enkele dagen ervoor gestolen uit een aan diggelen geslagen winkel?

    De betogingen die in geweld en rellen uitmonden, zijn gelukkig een minderheid. Naar verluid gaat het om hooguit 5%, terwijl 95% vreedzaam en zonder incidenten verlopen. Jammer genoeg krijgen we alléén die ontaarde betogingen te zien op het nieuws. Hoe zou je zelf zijn als persmedium? Er is geen enkele spektakelwaarde aan een vreedzame betoging; dat levert alléén maar oersaaie televisie op. Dat ga je niet tonen, hee? Zeker niet als de concurrerende zender kan pronken met spectaculaire en sensationele beelden van brandende auto's en plunderende hooligans! Niemand kijkt naar jouw zender, iedereen zapt binnen de kortste keren naar die andere. En dus tonen alle media ons de gewelddadige betogingen. "De kijkcijfers", weet je wel.

    Jammer genoeg zorgt dat dan voor een totaal vertekende perceptie: die van gewelddadige, vernielzuchtige en plunderende betogers. Waarmee de media overal ter wereld in de kaart spelen van leiders die zich op de borst kloppen omdat ze "orde en gezag" hoog in het vaandel dragen.

    Zo hebben de media ook in de USA (al dan niet bewust) de Trump-campagne gesteund. Die stroom van reportages over gewelddadige betogingen waren koren op de molen van Donald Trump die de betogers kon afschilderen als "anti-Amerikaans" en "ultra links". Het heeft hem zelfs toegelaten om te spreken over "binnenlands terrorisme". En vermits de Democraten altijd de kant van die betogers leken te kiezen, tégen de (even gewelddadige) ordetroepen in, kon Donald Trump dus zonder gêne opmerken dat de Democraten van Joe Biden de "binnenlandse terroristen" steunen. En dus anti-Amerikaans zijn.

    Wie gedacht had dat Donald Trump de strijd voor het presidentschap al bij voorbaat verloren had, ondermeer door zijn "aanpak" van de corona-crisis en door het verheerlijken van geweld, die had geen rekening gehouden met de sensatiezucht van de media. De strijd om de kijkcijfers heeft geleid tot een opbod van spectaculaire beelden van brandende auto's en huizen, en vechtende en plunderende (gemaskerde) mannen. En hoe méér gewelddadig spektakel er op tv te zien was, hoe groter de kansen van Donald Trump werden.

    Hij heeft het uiteindelijk nipt verloren, maar de grimmige sfeer in de Amerikaanse samenleving zal wél zijn stempel blijven dragen. Voor nog vele lange jaren! En in die zin heeft hij dus wél gewonnen: het Amerika dat hij achterlaat, is het Amerika zoals hij het "gevormd", zeg maar "misvormd" heeft. En de media zijn die hele tijd zijn medeplichtigen geweest. Alle media! Ook die media die hij steevast "fake" genoemd heeft.

    23-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (22 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    22-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De vergiftigde Troonopvolger

    Er was eens, in een ver land, een koning die met veel wijsheid en warmte zorgde voor de welvaart en het geluk van de inwoners in zijn land. Hij was dan ook bijzonder geliefd en gerespecteerd door al zijn onderdanen. Groot of klein, arm of rijk, jong of oud... iedereen hield van de koning. En iedereen was ervan overtuigd dat hij de beste koning was die ze ooit hadden gehad.

    Toen hij iets ouder begon te worden, besefte de koning dat hij vooruit moest kijken, en zorgen voor een goede opvolger. Iemand die net als hij het welzijn van zijn onderdanen ter harte zou nemen. En daarom was hij er héél erg mee bezig om zijn zoon, Prins Joe, alle principes van rechtvaardig en eerlijk regeren bij te brengen. Hij was dan ook bijzonder blij te merken dat de prins inderdaad sterk met zijn landgenoten begaan was, en er hard voor werkte om zijn vader mettertijd op een waardige manier op te volgen. De inwoners van het land zagen dit ook wel, en ze waren er allemaal opgetogen over omdat ze wisten dat ook de troonopvolger een goede en zorgzame koning zou zijn. De toekomst van het land zag er rooskleurig uit.

    De vorst had nog een jongere broer, oom Donald, en die had eigenlijk graag koning willen worden als zijn oudere broer zou komen te sterven. Want hij vond dat het koningschap hém toekwam. Maar de prins kwam uiteraard als eerste in aanmerking voor de troonopvolging, en de broer wist dat zijn kansen miniem waren.

    Oom Donald had een heel sluwe en valse advocaat in de arm genomen om uit te zoeken hoe hij tóch zijn kansen op het koningschap kon verbeteren. En de advocaat kwam met een briljant idee: "Als de koning geen zoon heeft, dan ben jij automatisch de troonopvolger."

    Er was één klein probleempje met dat idee: de koning had wel degelijk een zoon. Iedereen wist dat, iedereen had de prins al talloze keren gezien. En iedereen hield van hem. Er was geen twijfel mogelijk over de troonopvolging. Maar ook daar had de advocaat een oplossing voor: "Als we nu eens het nieuws zouden verspreiden dat dat niet de zoon van de koning is, maar wel een bedrieger..."
    En de lastercampagne kwam op gang. Vooral via de sociale media: Twitter, Facebook, Instagram. Opeens verschenen overal meldingen over "de valse prins": dat de koning helemaal geen zoon had, maar dat hij een bedrieger in het paleis had opgenomen, met als enige bedoeling zijn broer de kansen op de opvolging te ontzeggen.
    In het begin was er niemand die daar enig geloof aan hechtte, maar de berichten bleven komen. En ook op straat, en in de cafés, of bij de kapper werd het verhaal keer op keer opnieuw opgedist door de bedienden van oom Donald. Omdat dit hét onderwerp van de dag werd, en iedereen erover begon te spreken, sprongen ook de "klassieke" media op de kar, want dat onderwerp lokte véél kijkers en lezers (en dus veel reclame-inkomsten). Op tv en in de kranten en tijdschriften werden, grotendeels verzonnen, kritische reportages gebracht die er konden op wijzen dat de gedoodverfde troonopvolger misschien toch niet de zoon van de koning was. Ook al kon niemand ooit enig bewijs naar voor brengen om die bewering te staven.
    Het venijn van de volgehouden verdachtmakingen begon stilaan zijn werk te doen, en meer en meer mensen gingen toch aan het twijfelen. Sommigen raakten zelfs volledig overtuigd, en hielpen enthousiast mee om het gif te verspreiden.

    Tegen de tijd dat de koning stierf, en Prins Joe hem zou opvolgen, was het land al volledig verdeeld over de ware herkomst van de prins. De jonge man werd bij zijn kroning uitgejouwd en bespuwd door een groot deel van de aanwezigen die vast geloofden dat dit het resultaat was van één groot complot om oom Donald zijn rechtmatige aanspraak op de kroon te ontzeggen.

    De raadgevers van de koning hadden dit totaal niet zien aankomen. Zij hadden niet echt veel moeite gedaan om de geruchten te bestrijden of te ontkrachten, omdat ze wisten dat het een flagrante leugen was. Ze hadden verondersteld dat de bevolking toch wijs en volwassen genoeg zou zijn om dat zelf ook te beseffen, en dus hadden ze oom Donald en zijn handlangers laten begaan. Maar ze hadden de kracht van het gif onderschat, en realiseerden zich te laat dat heel veel mensen ondertussen aangetast waren. Met alle middelen die ze konden bedenken, zijn ze daarop een mediacampagne gestart om de ware afkomst van de nieuwe koning te bewijzen. Er was geen speld tussen te krijgen, en niemand kon nog aan de juiste toedracht twijfelen.
    Maar de valse oom bleef stoken, en volhouden dat de koning géén zoon had gehad. En dat de nieuwe koning dus een bedrieger was en het koningschap had gestolen. Hoe hard koning Joe ook zijn best deed om in navolging van zijn vader een goede en zorgzame vorst te zijn voor zijn landgenoten, de helft van de bevolking bleef hem uitspuwen. En oom Donald bleef zijn venijnig gif strooien.

    Tot op een dag een fanatieke aanhanger van de verzinsels van oom Donald besloot in actie te komen, en deed wat onvermijdelijk vroeg of laat wel moest gebeuren. Hij slaagde erin om als keukenhulpje in het paleis aangenomen te worden, en bij de eerste de beste kans mengde hij een portie gif in het voedsel van de koning.

    Bij het bericht van het overlijden van de jonge koning Joe, was de valse oom de eerste om (via Twitter) te reageren: "Zie je wel dat mijn broer geen zoon heeft! Ik heb dat al de hele tijd gezegd, maar niemand wou mij geloven. Nu komt de waarheid toch boven. Waar is die zogezegde troonopvolger? Er is er geen!"
    Waarna oom Donald de nieuwe koning van het land kon worden...

    Nee, dit is géén "remake" van "The Lion King". Het is wél het verhaal van de presidentsverkiezingen van 2020 in de Verenigde Staten.

    En wie nog altijd denkt dat zoiets nooit of te nimmer écht zou kunnen gebeuren in een stabiele democratie als de Amerikaanse, die zou toch eens "Het Washington Decreet" van Jussi Adler-Olsen moeten lezen. Het is een dikke turf, maar méér dan de moeite waard. En het ijzingwekkende verhaal is niet eens zó vergezocht...

    22-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (23 Stemmen)
    Categorie:Cursief
    >> Reageer (0)
    21-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nobelprijs voor de Vrede

    Soms vraagt een mens zich toch af hoe dat zit met die "Nobelprijs voor de Vrede". Wie krijgt die prijs? En waarom? En wat zijn dat voor mensen, die bekroond worden met zo'n prijs?

    Wat te denken van Aung San Suu Kyi, winnares van de Nobelprijs voor de Vrede in 1991, en sinds 2016 eerste minister van Myanmar.

    In Myanmar werden begin november verkiezingen gehouden. Voor de tweede keer al sinds het einde van de militaire dictatuur. De partij van Aung San Suu Kyi heeft ook deze keer de verkiezingen gewonnen, met een absolute meerderheid. Ze is immers héél populair in eigen land. Althans bij de grote meerderheid van de bevolking. Bij de etnische minderheden, voornamelijk de Rohingya, is ze nét iets minder geliefd. De Rohingya, dat is een islamitische minderheid in een overwegend Boeddhistisch land, en ze zijn er absoluut niet welkom. Hun dorpen worden platgebrand, en ze worden door de militairen opgejaagd.
    Voor het imago van een Nobelprijswinnares is dat nefast, maar er zijn wel verzachtende omstandigheden: de werkelijke macht ligt in Myanmar nog altijd bij het leger. De burgerregering heeft er al bij al weinig in de pap te brokken. Als de militairen dus vastbesloten zijn om de Rohingya, en andere etnische minderheden, uit te roeien of uit het land weg te jagen, dan kan Aung San Suu Kyi daar niet zo veel tegenin brengen. Maar toch: heeft zij niet precies de Nobelprijs gekregen omdat zij op een vreedzame manier tegen de legerdictatuur was durven opkomen? Heeft zij niet die prijs gekregen omdat ze haar mond durfde open te doen om de mensenrechten en de democratie te verdedigen? Als ze nu niet de macht heeft om de slachtpartijen van het leger te verhinderen, dan heeft ze toch wél, méér nog dan vroeger, de macht om er iets over te zeggen. Om het te veroordelen, om op te roepen tot een vreedzame oplossing van het conflict. Of niet?
    Het lijkt er een beetje op dat het vuur in haar ziel geblust is op het moment dat zij aan de macht is gekomen. Zou het dan toch zo zijn dat zélfs Nobelprijswinnaars niet immuun zijn voor het virus dat "macht" heet en dat de menselijke ziel corrumpeert?
    En dus gaat de jacht en de genocide op de ongewenste etnische minderheden onverminderd door, en zal de situatie ook met deze verkiezingen geen positieve wending krijgen.

    Ook in Ethiopië zijn ze gezegend met een premier die de Nobelprijs voor de Vrede gewonnen heeft: Abiy Ahmed, in 2019. De man heeft de Nobelprijs gekregen omwille van zijn inzet om de spiraal van geweld in zijn land te stoppen, en op een vreedzame manier de overgang naar een democratie te forceren. Dankzij premier Abiy Ahmed is Ethiopië uitgegroeid tot een voorbeeld voor alle landen in Afrika, en tot een stabiele economische grootmacht in de regio.

    Maar dat belet niet dat het land nu tóch weer geplaagd wordt door interne ruzies en geweld. Het gaat blijkbaar om de provincie Tigray, waar een afscheidingsgroep een opstand gestart is tegen de centrale regering. Ik vermoed dus dat de "schuld" van het escalerende conflict bij die rebellen ligt. Maar toch: is premier Abiy Ahmed niet de man die conflicten en onenigheid op een vreedzame manier kon oplossen?
    Om één of andere reden kan dat nu niet. Of misschien wil hij niet? In elk geval: de centrale Ethiopische regering heeft besloten om hard op te treden, en is begonnen met bombardementen in Tigray. Waardoor het conflict uitgegroeid is tot een ware burgeroorlog.
    Om het plaatje compleet te maken, is ook bevriend buurland Eritrea zich komen moeien: ook zij hebben raketten afgevuurd op de opstandige provincie. Vermoedelijk vooral uit eigenbelang. Ik vraag me hierbij toch af waar de Eritrese regering de financiële middelen haalt voor dat oorlogstuig? Eritrea is veruit het armste land in Afrika, en bij elke droogte komen steevast de beelden opduiken van uitgehongerde kleine Eritreesjes omdat het land niet de middelen heeft om de eigen bevolking te voeden. Maar ze hebben wél geld om raketten te kopen?

    De Nobelprijs voor de Vrede... Blijkbaar hoef je géén onbesproken man of vrouw te zijn om die te krijgen. Denken we maar aan Yithzak Rabin, Nobelprijswinnaar in 1994, maar in zijn jonge leven oorlogsmisdadiger. En blijkbaar is het ook helemaal geen garantie om blijvend de vrede na te streven.

    Al bij al: Donald Trump was er dus wel de geknipte figuur voor geweest. Alléén jammer dat die fraudeur Biden hem zijn kansen ontnomen heeft...

    21-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (21 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    20-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een groen Succes

    Ik hoop dat onze Groene vrienden trots zullen zijn: dankzij de ontmanteling van onze kerncentrales zorgt België voor een heuse primeur. België zal namelijk in 2030 het enige Europese land zijn dat méér "vuile" elektriciteit produceert dan nu. En nee, dat is géén bewering van de elektriciteitsproducenten of van de voorstanders van kernenergie, maar wél van een gerenommeerde Britse klimaat-denktank: Ember.

    Bij de laatst gekende gegevens, uit 2018, stond België nog mooi in de Top-10 van de landen met de "properste" energieproductie: met slechts 38% elektriciteit uit fossiele brandstoffen stonden we op een verdienstelijke zevende plaats, en scoorden we beduidend knapper dan het Europese gemiddelde van 42%. We deden daarmee ook stukken beter dan onze noorderburen, want Nederland was één van de slechtste leerlingen van de klas met 80%.

    Maar zie: er zijn de Europese klimaatambities, en alle landen van de Europese Unie hebben grootse plannen om hun elektriciteit properder te maken tegen 2030. Want dan moet de CO2-productie van de Europese Unie verplicht naar beneden: Europa wil in 2030 tot 55% minder CO2 uitstoten dan in 1990. Alle landen maken dus in versneld tempo werk van de "vergroening" van hun energieproductie. In Nederland bijvoorbeeld zal het aandeel "vuile" elektriciteit tegen 2030 met 50% verminderen, vergeleken met 2018.
    Helaas... Bij ons zal dat met zowat 20% stijgen. Zodat we in 2030 met ongeveer 59% elektriciteit uit fossiele brandstof naar de voorlaatste plaats in het Europese peloton zullen tuimelen. Alléén Polen, waar ze nog massaal met steenkoolcentrales werken, doet slechter.
    Het resultaat: onze gemiddelde CO2-uitstoot door elektriciteitsproductie zal in 2030 toenemen tot ongeveer 229 gram CO2 per geproduceerde kWh, terwijl dat bijvoorbeeld in Nederland zal gezakt zijn naar 123 gram. Het Europese gemiddelde zal dan 153 gram bedragen. In plaats van minder CO2 zal ons land dus in 2030 significant méér CO2 uitstoten dan nu. Wat lijnrecht ingaat tegen de Europese ambities.

    De oorzaak van die slechte evolutie is niet moeilijk te raden: de vervanging van onze kerncentrales door gascentrales. Gascentrales produceren immers 40 keer méér CO2 dan nucleaire centrales, en dan is de berekening snel gemaakt.

    En tóch houden de groene partijen hardnekkig vast aan die kernuitstap. Iemand zal mij toch eens moeten uitleggen welke motieven of drijfveren daar achter zitten. Bezorgdheid om het klimaat is het in elk geval niet, want we gaan er alléén maar op achteruit.
    Maar wat het dan wél zou kunnen zijn, daar heb ik het raden naar. Zou het gewoon een soort "Trumpiaanse" koppigheid zijn? Het onvermogen om het eigen ongelijk toe te geven? Een blind vasthouden aan een "alternatieve realiteit"? Of zouden hun motieven iets meer materialistisch van aard zijn? Hebben ze misschien belangen in de bedrijven die die gascentrales zullen bouwen?

    Hoe dan ook... Reken alvast maar op een flink hogere energiefactuur tegen 2030. Niet alléén zullen wij als consument mogen mee betalen voor de subsidies van die gascentrales (waarvan we nu al weten dat die nooit rendabel zullen zijn), bovendien zullen we mee mogen opdraaien voor de boete die ons land zal opgelegd krijgen omdat we de vooropgestelde klimaatambities niet gehaald hebben in 2030.

    Positief aan het hele verhaal is dan weer dat we, dankzij dit Groene voorstel, met grotere zekerheid mogen uitkijken naar lange hete zomers, de komende jaren.

    20-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (29 Stemmen)
    Categorie:Belgische politiek
    >> Reageer (0)
    19-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onvermoede Talenten

    Hebt u de nieuwste plaat van Michel Van Den Brande al gehoord?

    "Michel wie?" zal u misschien vragen...
    Michel Van Den Brande, succesvol aannemer. Naar het schijnt. Schatrijk, naar het schijnt. BV sinds enkele jaren dankzij het Vier-programma "The Sky is the Limit". Een decadent programma waarin een aantal rijke Vlamingen kwamen provoceren door te laten zien dat zij het geld ongelimiteerd kunnen laten rollen en zich de meest extravagante overbodigheden kunnen veroorloven. Sinds zijn optreden in "The Sky is the Limit" komt de man regelmatig eens een korte verschijning maken in een Vier-programma, en wordt zijn privéleven aandachtig gevolgd "in de boekskes". Een échte BV dus. Met als enige verdienste dat hij met veel geluk ergens een gat in de markt ontdekt heeft en daar stinkend rijk mee geworden is. En dat hij dat ook zonder schroom aan de hele wereld wil tonen.
    Kan de man zingen? Niet bepaald. Maakt hij hoogstaande muziek? Niet bepaald. Luister anders maar eens naar zijn nieuwste plaat. "2 Glazen Bier", heet de single. De titel alléén al...
    Maar dat geeft helemaal niet. Hij is bekend, en hij komt véél in de boekskes. En die naambekendheid is blijkbaar voldoende garantie voor een platenfirma om te investeren in de opname en productie van een plaatje.

    Als ik me niet vergis, heeft Marc Coucke hem dat trouwens al eerder eens voorgedaan, is het niet? Ook Marc Coucke is een BV omdat hij stinkend rijk is door een paar slimme, en soms behoorlijk louche, commerciële zetten. En dat is voor een platenfirma voldoende reden om de man in een studio toe te laten en een plaat uit te brengen.

    Het stoort mij niet zo erg dat die figuren een (stompzinnig) liedje willen zingen. Het stoort me wél ontzettend dat die mannen de kans krijgen (of kopen?) om een plaat uit te brengen, zonder ook maar enig muzikaal talent. Terwijl talloze talentvolle musici of zangers of componisten nooit die kans krijgen. Omdat ze onbekend zijn, en bijgevolg niemand in hen wil investeren. Want de kans op succes is miniem als je niet "bekend" bent.
    Ik ben boos op de platenbonzen, en ik ben vooral boos op de mensen die verslaafd zijn aan BV's. Het is zó unfair dat mannen als Michel Van Den Brande de kans krijgen om een plaat uit te brengen, alléén maar omwille van hun naambekendheid, terwijl ze er totaal geen talent voor hebben. Maar ik begrijp de platenfirma's wel. Als ze zéker zijn van een succesvolle platenverkoop, precies omwille van die naambekendheid, omdat de mensen nu eenmaal zo stom zijn om elke BV te aanbidden, dan moeten ze dat uiteraard doen.

    Hetzelfde fenomeen zie je trouwens ook in de boekenwereld. Om een willekeurig ander voorbeeld te nemen.

    Iemand als Eva Daeleman, bij voorbeeld. Of Martine Prenen. Erg verdienstelijke tv-figuren, omroepsters of presentatrices. Ongetwijfeld. Maar maakt dát hen tot getalenteerde schrijfsters? Of tot gerenommeerde levenscoaches? Hun verhalen zijn wellicht niet oninteressant, en hun meningen zijn verdienstelijk. Ik wil zeker géén afbreuk doen aan de waarde van hun geschrijf. Maar waarom krijgen zij hun (autobiografische) pennenvruchten gepubliceerd? En krijgen die vele anderen die vermoedelijk beter schrijven dan zij en die een verhaal te vertellen hebben dat minstens even interessant en waardevol is, niet die kans? Juist: omwille van hun naambekendheid. Ook hier weer. Het criterium voor een uitgeverij om een boek al dan niet te publiceren, is niet het talent van de schrijver of de inhoud van het boek, maar in de eerste plaats de naambekendheid van de auteur. Omdat dát de grootste factor is die de kans op succes garandeert. Omdat de consument, de lezer, nu eenmaal kortzichtig is en zich bij voorkeur vergaapt aan "bekenden" die hij/zij kan idealiseren en verafgoden. (Of afbreken, want dat doen we ook graag.)
    Als ik de schrijftalenten van mensen als Eva Daeleman of Martine Prenen nog enigszins kan appreciëren, dan is dat helemaal niet het geval voor bekende sportfiguren. Zoals Zlatan Ibrahimovic, of Usain Bolt, of Andre Agassi, of Kevin de Bruyne. Begenadigde sporters, heel zeker. Maar maakt dat hen automatisch tot interessante en vlotte schrijvers? Volgens mij niet. En tóch schrijven die mannen een autobiografie die niet alléén gepubliceerd maar ook massaal gelezen wordt.

    Ik verbaas me elke dag opnieuw over de ontstellende oppervlakkigheid van de mensen, waardoor ze niet verder kijken dan de façade. Als iemand "bekend" is, dan is hij/zij automatisch interessant en "moet" hij/zij heel zeker iets te vertellen hebben dat de moeite waard is. Het is alsof we ervan uit gaan dat wie bekend is op één of ander gebied, "vanzelfsprekend" ook vele andere onvermoede talenten moet hebben... Wie niet het geluk heeft "bekend" te zijn, die interesseert ons niet. We willen zelfs de moeite niet doen om te ontdekken of die misschien een interessant verhaal te vertellen heeft.

    En de uitgevers van boeken, of de platenbonzen, die spelen het spelletje uiteraard volmondig mee, want het is goed voor "de commerce".
    Het doet me denken aan de avonturen van J.K. Rowling. Zij kreeg geen enkele uitgever zo ver om haar eerste Harry Potter verhaal te publiceren, want zij was een "nobody", een nobele onbekende. Men nam dus niet eens de moeite om te bekijken wat zij geschreven had. Het is enkel omdat een medewerker, puur toevallig, uit verveling of nieuwsgierigheid, toch eens écht in het manuscript gaan bladeren is, dat de potentiële commerciële waarde ervan ontdekt werd. Ondertussen is dat één van de grootste literaire successen ooit. En nu krijgt zij om het even wat gepubliceerd, ongeacht of het de moeite waard is of niet, want ze is een bekendheid...

    19-11-2020 om 08:35 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (21 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    18-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jaarafrekening

    Ik heb zopas de jaarlijkse afrekening van mijn energieleverancier in mijn mailbox gevonden.

    Van Engie, om precies te zijn. Voorheen was dat Electrabel. Waarbij "bel" vermoedelijk een verwijzing was naar de Belgische verankering. Nu is er van een "Belgische verankering" al lang geen sprake meer: Engie is een dochter geworden van GDF-Suez, en daarmee dus volledig in Franse handen. Dat betekent niet alléén dat alle winst naar Frankrijk vloeit, en in 2019 bedroeg die 2,7 miljard euro. Het betekent ook dat wij eigenlijk niets meer te piepen hebben in het beleid van Engie. Als in Frankrijk besloten wordt dat een energiecentrale dicht moet, dan gaat die dicht. Onze regering kan dan nog zo luid lopen roepen over "bevoorradingszekerheid", dat maakt in Parijs geen enkele indruk meer.

    Ik wil niet al te kritisch zijn, want ik krijg geld terug van Engie. Maar toch... Is er iemand die iets begrijpt van zo'n afrekening?

    Wacht, ik zal ze er even bijhalen.
    Ik lees gewoon de verschillende "posten" op mijn factuur af:
    Energieverbruik (+ vaste vergoeding) over 354 dagen, exclusief 21% BTW

    - min "berekend verbruik" tussen meteropname en factuurdatum (2019), exclusief 21% BTW

    - plus "berekend verbruik" tussen meteropname en factuurdatum (2020), exclusief 21% BTW

    Ik heb geen idee hoe ze aan die "berekende" min en plus komen. En ik heb al helemaal geen idee wat ik nu werkelijk aan energie betaald heb, want om één of andere bizarre reden staat dat bedrag nergens expliciet op mijn factuur vermeld. Ik moet het zelf uitrekenen door het bedrag van 354 dagen te nemen, en daar een stukje af te trekken en een ander stukje weer bij op te tellen. En dan moet ik er ook nog zelf de BTW voor uitrekenen. Het lijkt wel alsof ze liever niet willen dat je precies weet hoeveel het nu écht kost.
    Maar grof gerekend zou het gaan om iets meer dan 25% van mijn totale factuur. En zelfs hierin zit ook al een deel belastingen: 21% BTW.
    Want pas daarna volgen nog een hele reeks mysterieuze "posten":

    - Kosten groene stroom, om de certificaten en subsidies te betalen voor de zonnepanelen van anderen.

    - Kosten waterkrachtkoppeling (Wat dat ook moge betekenen?)

    - Distributiekosten

    - Prosumententarief, die ik moet betalen omdat ik zelf zonnepanelen heb, en die de winst van de zonnepanelen grotendeels opslorpt. Ik word er lichtjes kregelig bij dat ik tegelijk moet bijdragen voor de certificaten van de zonnepanelen van een ander, én dat ik op mijn eigen zonnepanelen extra kosten aangerekend krijg...

    - Transportkosten (Ik begrijp het verschil wel niet goed met "distributiekosten".)

    - Bijdrage energiefonds

    - Bijdrage op de energie (Een andere bijdrage dan de vorige, blijkbaar?)

    - Federale bijdrage (Nóg een bijdrage?)

    Al die laatste puntjes zijn dus die fameuze "kosten" die eigenlijk géén deel zouden mogen uitmaken van onze energiefactuur, want het zijn gewoon belastingen. Noch min noch meer. En het "grappige" is wel dat je ook dáár nog eens 21% BTW op betaalt.

    Om het allemaal een beetje explicieter voor te stellen, heb ik een tabel gemaakt:

     

    Procent van de afrekening

    Elektriciteit zelf

    21,5

    BTW op die elektriciteit

    4,5

    Kosten Groene Stroom (incl. BTW)

    10,4

    Waterkrachtkoppeling

    1,4

    Netwerkkosten (transport, distributie)

    23,0

    Prosumententarief

    36,7

    Bijdragen

    2,5

    Gingen die "verdoken belastingen" trouwens niet uit onze factuur gelicht worden door de nieuwe regering? Als ik me niet vergis, was dat een eis van de Groenen en van de Socialisten. Die zouden die posten uit de energiefactuur halen. Wellicht om die dan via een nieuwe "gewone" belasting aan te rekenen, want die "kosten" verdwijnen niet. Op de energiefactuur zélf zouden ze dan kunnen vervangen worden door een bijdrage voor de ontmanteling van de kerncentrales en voor de subsidies op de nieuwe gascentrales, aangezien die niet rendabel zijn. Daarbovenop komt heel zeker ook een milieubijdrage om de CO2-uitstoot van die gascentrales te betalen. Ik kijk er al naar uit...

    Ik heb er geen idee van of de nieuwe regering daar al mee bezig zou zijn. In het regeerakkoord staat alléén: "De werkzaamheden inzake de hervorming van de energiefactuur worden verdergezet."

    Misschien moeten we nog wat geduld hebben, want onze nieuwe ministers moeten zich eerst nog kunnen inwerken, hee. Ik heb trouwens de indruk dat dát het enige is wat ze tot nu al gedaan hebben: zich inwerken. Want véél hebben we ze nog niet gehoord. Behalve dan onze bevlogen premier die elke week nieuwe corona-beperkingen is komen aankondigen. En onze minister van Binnenlandse Zaken die moest uitleggen waarom je in een tuincentrum wél nog kaarsen mag kopen, maar géén kerstbollen, of waarom je wél een echte kerstboom mag kopen maar geen plastieken.

    Maar ik had het over mijn afrekening, en de blijde vaststelling dat ik geld terugkrijg.

    De reden hiervoor is natuurlijk dat mijn maandelijks voorschot eigenlijk te hoog is. Ik besef wel dat ik daarmee een gratis krediet verleen aan die energiereus, maar ergens geeft het mij een goed en positief gevoel elk jaar iets te "krijgen", eerder dan nóg te moeten bij betalen. Ik beschouw het als een soort belegging, waarop ik elk jaar mag incasseren.
    Ik zou het ook op een spaarboekje kunnen gezet hebben, ik weet. Dan had het mij jaarlijks 0,11 procent opgebracht...

    18-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (29 Stemmen)
    Categorie:De wijde Wereld
    >> Reageer (0)
    17-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Droogijs

    Maandag 9 november: de hele wereld barstte los in uitbundig gejubel. Een historische datum. Later zal die dag in alle geschiedenisboeken opgenomen worden als dé dag dat de wereld bevrijd raakte van de Covid-omknelling. Ik vermoed dat dit later overal ter wereld een officiële feestdag zal worden: "Covid Liberation Day" of zoiets.

    Die bewuste heerlijke dag kwam Pfizer met de aankondiging dat de werkzaamheidsgraad van hun vaccin na uitgebreide testen op 44.000 vrijwilligers uitkomt op ruim 90%. Dat is véél beter dan de werkzaamheidsgraad van bijvoorbeeld een doorsnee griepvaccin, want dat is amper 40%. Dat is ook véél meer dan iemand ooit had durven dromen. De hele wereld schoot in een collectieve vreugdedans, en er werden méér roze brillen gedragen dan ooit tevoren.

    Alléén... er zit één klein addertje onder het gras. Het vaccin zou, vreest men, instabiel kunnen worden als het niet gekoeld is. Bij een griepvaccin is dat ook zo: dat moet in de ijskast bewaard worden. Maar bij dit Covid-vaccin betekent "gekoeld" toch nét iets anders: daar wordt gesproken over -70 à -80° Celsius. Mijn koelkast zal dus géén goed idee zijn. Ook mijn diepvries haalt geen -70°. Geen enkele diepvries, trouwens. De enige manier om -70° Celsius te halen, is door gebruik te maken van "droogijs".

    Wat is dat voor iets, "droogijs"? Droogijs is CO2 in vaste vorm. Het is, althans volgens Wikipedia, "gemakkelijk" te maken: "Onder hoge druk wordt het gas afgekoeld tot de koolstofdioxide vloeibaar wordt; door het verminderen van de druk verdampt een deel van de vloeistof, waardoor de temperatuur daalt en de rest van de vloeistof bevriest tot een soort sneeuw; de sneeuw kan worden samengeperst tot korrels of blokken droogijs." (En als er iets is waar we méér dan genoeg van hebben, dan is het wel CO2-gas.)
    Droogijs heeft een temperatuur van -78° Celsius. Ideaal dus om het nieuwe Covid-vaccin te bewaren. Meer zelfs: het lijkt zowat de enige haalbare manier om het vaccin te transporteren bij die gewenste extreme temperatuur. Er bestaat immers geen enkel transportmiddel met een ingebouwde koelinstallatie die dergelijke lage temperaturen kan halen.
    Maar er is toch een klein probleem met dat transport: droogijs kan niet in grote hoeveelheden vervoerd worden, in een vliegtuig bijvoorbeeld, omdat dat té veel risico's meebrengt. Al was het maar omdat bij "sublimatie" (dat is de overgang van een vaste stof naar de gasvormige fase) CO2-gas vrij komt, en de ruimte waarin het vervoerd wordt zou kunnen gevuld worden met CO2-gas wat in hoge concentratie dodelijk is.

    Het nieuwe gat in de markt, dus: "droogijs". De firma's die droogijs of droogijs-installaties produceren, wrijven zich nu al in de handen. Er zal in elk geval héél veel droogijs nodig zijn, want er zouden om te beginnen al 500 miljoen dosissen geproduceerd worden.

    Ik denk niet dat die dosissen door de patiënt zelf zullen moeten afgehaald worden bij de apotheker, zoals een griepvaccin, maar dat ze gewoon direct bij de huisarts zullen geleverd worden. Ik zie mezelf in elk geval niet bij de apotheker buiten komen met een container droogijs waarin mijn kostbare corona-spuit veilig weggeborgen is. En dan in de wachtzaal gaan zitten wachten, tussen al die andere bezoekers, allemaal met hun containerke op de schoot.

    Elke dokter zal dus een droogijs-installatie in huis moeten halen, om de geleverde vaccins te kunnen bewaren. Of anders zullen de vaccins moeten geleverd worden in een afgesloten container met bijhorend droogijs.
    De dokter zal dan, denk ik zo, met zijn isolerende wanten de container moeten open maken (want dat droogijs is levensgevaarlijk bij contact met de blote huid), en er de spuit uitvissen. Om mij dan een spuitje te kunnen geven met zijn vingers gevangen in die onhandige wanten. (Als dat maar goed komt!)
    Ik vraag me wel af hoe mijn bloed zal reageren bij een inspuiting met dat ijskoud vaccin? Of zou de dokter moeten wachten tot het vaccin op kamertemperatuur gekomen is eer hij het bij mij mag inspuiten? En is het dan wel nog werkzaam? Want het vaccin is misschien niet stabiel bij "te hoge" temperaturen...

    Misschien wacht ik toch maar even af tot er een vaccin is dat niet ijskoud moet toegediend worden. Voorlopig houd ik het bij een Jägermeister...

    17-11-2020 om 09:01 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (25 Stemmen)
    Categorie:Covid
    >> Reageer (0)
    16-11-2020
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Artrose

    Die linkerknie van mij, die heeft mij al zowat mijn halve leven, of langer, ongemak bezorgd.

    Ik herinner me nog hoe ik als twintiger eens in het UZ van Gent ben geweest met klachten over een pijnlijk en vervelend gevoel in die knie. De specialisten daar hebben mijn knie van alle kanten bekeken en doorgelicht, maar ze konden er niets verkeerd aan ontdekken. Ze hebben mij toen met een cliché-geruststelling naar huis gestuurd: "U ben perfect in orde, meneer. U kan gerust honderd jaar worden..."
    Waarop ik in stilte dacht: "Ja, op één been..."

    Het is niet dat ik echt "pijn" had in die knie. Het was eerder een knagend, rusteloos gevoel. En het leek alsof mijn knie de hele tijd gloeide. Nee, "de hele tijd", dat mag ik niet zeggen: het was vooral op momenten dat ik echt héél moe was. Dan begon mijn knie te "trekken", en het gewricht leek dan eerder op een "schurend scharniertje".

    Ondertussen ben ik al een stuk ouder. Nog geen honderd jaar, maar toch. En mijn knie is alléén maar erger geworden: de rusteloosheid is er nu constant, de ongewenste wrijving in mijn kniegewricht is hoorbaar, mijn linkerbeen staat zowat de hele tijd "in brand". En in tegenstelling tot vroeger voel ik nu wél echte pijn. De hele dag door eigenlijk. Maar vooral 's nachts. Doorslapen is er voor mij niet meer bij: elke nacht word ik, meestal rond twee uur, wakker van de pijn. En dan probeer ik dat te onderdrukken met een grote tablet Paracetamol.

    Onlangs ben ik bij de huisarts geweest voor mijn griepspuitje.

    "Heb je verder nog vragen of klachten?" vroeg de sympathieke man.
    Ja, die had ik: over mijn linkerknie. Maar ik heb gezwegen. In deze corona-tijden heb ik écht geen zin om naar het ziekenhuis te moeten gaan. Niet voor onderzoeken, en al helemaal niet voor een operatie of een behandeling. Ik blijf daar weg, en ik zal het onderwerp wel een keer ter sprake brengen als de corona-heisa voorbij is.
    Ik vermoed dat er (te) veel mensen zijn zoals ik. Mensen die eigenlijk (dringend) eens naar een specialist zouden moeten stappen, naar het ziekenhuis. Maar die dat nu toch liever niet doen, en uitstellen wat misschien beter niet zou uitgesteld worden.
    Het is een beetje zielig hoe die Leuvense professor, Geert Meyfroidt, in een tv-spotje de mensen probeert te overtuigen dat ze hun dringende en hoognodige ingrepen en onderzoeken zeker niet mogen uitstellen. Waarna hij tegengesproken wordt door "de cijfers". Want luttele minuten na zijn oproep is het journaal daar weer met de "dagelijkse cijfers". En met de boodschappen dat de ziekenhuizen "overvol" liggen, dat het zorgpersoneel op zijn tandvlees zit, en dat de diensten voor Intensieve Zorgen het eigenlijk allemaal niet meer aankunnen en niet meer in staat zijn de gepaste zorgen te verlenen. Waarmee de warme oproep van de toparts compleet naar de prullenmand verwezen wordt.

    Dus wend ik me, zoals veel mensen, dan maar tot "dokter Google".

    En "dokter Google" vertelt mij dat ik "artrose" heb: mijn knie is versleten, net als het grootste deel van mijn lichaam trouwens. Er is geen remedie voor "artrose". Al zou Kurkuma wel heel goed helpen naar het schijnt: "Kurkuma is een ideaal middel voor mensen met gewrichtsproblemen," staat op de site van seniorennet.be. Ik ben dus een trouw Kurkuma-gebruiker geworden. Zonder dat dit veel verlichting brengt, jammer genoeg.
    Er is maar één échte oplossing: een nieuw kniegewricht. Maar dat betekent dus: een operatie. Waarmee ik het al zó zwaar beproefde ziekenhuispersoneel nog méér zou belasten. Wat ik niet op mijn geweten wil hebben! Ik wacht dus maar nog een beetje, tot de corona-ellende achter rug is. Misschien komt er tegen dan wel een speciale actie bij bol.com: "Twee knieën voor de prijs van één"? Dan kan ik meteen ook mijn rechterknie vervangen...

    Ondertussen verbijt ik de pijn gewoon nog een tijdje. In de wetenschap dat er ontelbare mensen zijn die er véél erger aan toe zijn dan ik, en voor wie dat uitstel misschien fatale gevolgen kan hebben. Hartpatiënten, kankerpatiënten, mensen met heel zware psychische noden, en noem maar op...

    Zoals ik al enkele keren geschreven heb: de meeste slachtoffers van dit corona-virus zullen niet bezwijken door Covid-19, maar wél door de ongewenste neveneffecten, de "collateral damage".

    16-11-2020 om 00:00 geschreven door Eric_Kerkhove  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (25 Stemmen)
    Categorie:Covid
    >> Reageer (0)


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Archief per maand
  • 07-2021
  • 06-2021
  • 05-2021
  • 04-2021
  • 03-2021
  • 02-2021
  • 01-2021
  • 12-2020
  • 11-2020
  • 10-2020
  • 09-2020
  • 08-2020
  • 07-2020
  • 06-2020
  • 05-2020
  • 04-2020
  • 03-2020
  • 02-2020
  • 01-2020
  • 12-2019
  • 11-2019

    Gastenboek

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs