We hebben van die enkele zonnige novemberdagen geprofiteerd om eens in het landelijke Estaimpuis te gaan wandelen.

Het eerste wat er opvalt, is de open ruimte en de alomtegenwoordige landbouwgrond. Bij ons in Merelbeke moet je al met een vergrootglas zoeken om nog grote stukken landbouwgrond te vinden. Want projectontwikkelaars van allerlei pluimage liggen constant op de loer om elk braakliggend lapje grond in te palmen voor alweer een nieuw appartementsblok. Die ziekelijke neiging om alles vol te bouwen, is gelukkig nog niet tot in Steenput doorgedrongen. Voorlopig toch. Al blijkt de streek bijzonder aantrekkelijk te zijn voor gegoede Fransen die in Wallonië een luxueus optrekje kunnen komen bouwen voor de helft van wat het in Frankrijk zou kosten. Nu maar hopen dat ze niet op het idee komen om dit stukje België bij Frankrijk te annexeren zodra er een grote minderheid Fransen woont. Want zo gaat dat soms: kijk maar naar de Brusselse rand, de zogenaamde "faciliteitengemeenten". Daar waren het geen Fransen, maar wel Franstaligen die massaal in Vlaamse gemeenten zijn komen wonen en nadien, zodra ze met voldoende waren, zijn gaan eisen dat de officiële voertaal er Frans zou worden en/of dat de hele streek bij Broekzele zou gevoegd worden...

Iets anders wat er opvalt, en wat de streek nét iets minder aantrekkelijk maakt, is het voortdurende geraas van een autosnelweg of een andere drukke verkeersader. Zélfs daar, op de "boerenbuiten", is "stilte" een zeldzaam goed geworden. Zo gaat dat bijna overal in België: zelfs waar er in geen velden of wegen mensen wonen, is er toch bijna altijd het lawaai van één of andere verkeersas waar zowat continu auto's en vrachtwagens voorbij razen. En daar in het rurale Estaimpuis is het helaas niet anders. Zoals in elke gemeente die door een "E-weg" doorsneden wordt, is er een aanhoudend geraas van voorbij vlammende vrachtwagens. Ook nu, ondanks de corona-beperkingen.

We hebben er een flinke wandeling van gemaakt, tussen de landerijen van Steenput. Iets langer en uitgebreider dan eerst voorzien, trouwens. Maar de beloning was navenant: mijn stappenteller was reuze enthousiast! Met veel toeters en bellen en virtuele confetti wist mijn stappenteller mij te melden dat ik "Level 9" bereikt had. Daarmee doe ik, volgens mijn stappenteller, "beter dan 99,1% van de gebruikers" van die app. Ik ben onmiddellijk 10 centimeter gegroeid uit fierheid en trots. Voor het eerst in mijn leven hoor ik tot de Top-1% in iets. En wat nog straffer is: ik hoef maar 63 km meer te stappen, en dan heb ik de afstand van Boston tot Philadelphia afgelegd. Te voet! Niet dat ik ooit die ambitie heb gehad.

Ik zit al reikhalzend uit te kijken naar de volgende zonnige winterdag. Met de huidige klimaat-opwarming mogen we er zeker op rekenen dat er dit jaar nog veel "uitzonderlijk warme dagen" zullen komen...