|
Het zal je maar overkomen...
Je geliefde heeft je een jaar
geleden ten huwelijk gevraagd, en je hebt volmondig "Ja!" gezegd. En nu is het
eindelijk zo ver: het langverwachte huwelijk. Dit zou de mooiste dag uit je
jonge leven moeten worden! Je ouders, en je toekomstige schoonouders, hebben
kosten noch moeite gespaard: dit zou een prachtig feest worden. Jij in een
verblindend mooie trouwjurk, je echtgenoot piekfijn uitgedost, een glamoureus
versierde feestzaal, de tafels gedekt met het mooiste servies, een heerlijke
uitgebreide maaltijd, en daarna een uitbundig feest tot in de vroege uurtjes.
Je hebt er een jaar lang bijna elke nacht van gedroomd, en nu is het eindelijk
zo ver.
En dan loopt het mis... De politie
wordt gesignaleerd aan de poort van de zaal, en even later slagen ze er toch in
om, met inderhaast aangerukt zwaar materiaal, de deuren open te breken. Je hele
droomfeest verandert in een nachtmerrie. Zo goed en zo kwaad als het gaat in
dat zwierige trouwkleed moet je zien te vluchten, samen met je man en jullie
ouders. Je glipt door een venster langs achter naar buiten, tuimelt in de
gereedstaande vluchtauto, en je wordt snikkend en huilend naar huis gebracht.
Dit had de mooiste dag uit je jonge leven moeten geweest zijn, en het is een
ramp geworden. Dit had de gelukkigste dag van je leven moeten geweest zijn,
maar je voelt alleen maar verdriet, schaamte, woede. Dit had een levenslange
fijne herinnering moeten worden, maar nu wil je die dag liefst zo snel mogelijk
vergeten!
Nee, dat was écht geen goed idee, zo'n trouwfeest voor honderd man, in
deze tijden van corona-beperkingen.
Het was géén goed idee, alléén al vanuit gezondheidsoogpunt. Omdat de
kans groot is dat er bij die 100 gasten minstens enkele mensen met het virus
besmet waren en dit dus zeker aan een aantal feestgangers zouden doorgeven.
Het was ook géén goed idee vanuit maatschappelijk oogpunt. Als andere
mensen, niet-joden, geen groot feest mogen houden, dan mogen Joden dat ook
niet. Zo simpel is het. Ik weet nu wel niet wie op het idee van dat trouwfeest
is gekomen en wie dat georganiseerd heeft? Vermoedelijk de ouders van het
bruidspaar, omdat ze nu eenmaal alles zo hadden voorbereid en lang op voorhand
gepland. En er veel geld voor hadden betaald. En wellicht ook de plaatselijke
rabbijn. Die zou weleens kunnen gedacht hebben: "Wij zijn het uitverkoren volk! Wij mogen dat doen. Wij hoeven ons niet
aan de wereldlijke wetten van de ongelovigen te houden." Tenslotte mogen de
Israëli ook ongestraft Palestijnse schooltjes plat walsen met hun bulldozers,
of nederzettingen bouwen in Palestijns gebied, of Palestijnse dorpen plat
bombarderen als vergelding tegen een flutraketje van Hamas, of gewoon een deel
van Syrië of van Palestina annexeren en de oorspronkelijke bewoners verjagen.
Omdat zij "het uitverkoren volk"
zijn. Maar toch was dít geen goed idee.
Het was zéker geen goed idee omdat de social media nu gegarandeerd
zullen ontploffen door haatberichten en antisemitische boodschappen. Massa's
stommeriken zullen zich nu geroepen voelen om hun nazistische ideeën op het
internet te verspreiden. De imago-schade voor de Joodse gemeenschap zal nog
lang nazinderen.
Nee, het was géén goed idee.
Maar tegelijk vraag ik me af: "Hoe
is de politie dat te weten gekomen?" Toegegeven: het lijkt mij moeilijk om
een groot en opzichtig feest voor 100 man te organiseren zonder dat iemand daar
lucht van krijgt. Maar toch...
De politie was "getipt",
naar het schijnt. En dat geeft mij een bijzonder wrang en bitter gevoel. Dát is
blijkbaar het "nieuwe normaal": dat
mensen elkaar bij de politie gaan verklikken. Sommigen zullen dit misschien "verantwoordelijkheidsgevoel" noemen,
maar ik huiver bij het idee dat het "normaal"
zou worden dat buren elkaar gaan verraden. We hebben zoiets al eerder eens gezien
in de geschiedenis: in de late jaren dertig van de vorige eeuw, in Duitsland. En het is géén
hoogstaande periode geweest.
|
