Er is dezer dagen héél weinig reden tot vreugde in onze door corona
getroffen wereld. Waar we ook kijken, wat we ook horen, wat er ook gebeurt,
alles is even triestig en somber en deprimerend. Vooral de media blinken uit in
gitzwarte boodschappen en angstwekkende vermaningen.
Over "corona", want ons huis
staat in brand; en hoe meer maatregelen we over ons heen krijgen, hoe harder
het brandt. Ik mag er niet aan denken hoeveel bedrijven overkop zullen gaan,
hoeveel mensen met een financiële kater zullen achterblijven, hoe groot de
psychologische ravage zal zijn, hoe schrijnend de "armoedecijfers" zullen groeien.
Over de politiek, want Donald Trump is nog altijd op
verkiezingscampagne, zelfs al heeft hij de verkiezingen overtuigend verloren. Hij
blijft in elk geval furieus zijn gif strooien, en het virus van de haat
verspreidt zich sneller dan het corona-virus ooit gekund heeft.
Over het klimaat, over het milieu, over oorlogen en bombardementen,
over voedseltekorten, over bosbranden en overstromingen. Het lijkt wel alsof er
in deze wereld niets moois meer bestaat. En het lijkt wel alsof alles
aanleiding is tot treurnis en verdriet.
Zou het einde van de wereld dan toch nabij zijn? Ik ken de laatste
voorspelling van de Getuigen van Jehovah niet.
Het is daarom héél jammer dat het Eurovisiesongfestival in 2020 wegens
corona niet is kunnen doorgaan. Want daardoor hebben we een prachtig stukje
choreografie gemist. De IJslandse inzending "Think about Things" van de groep Daði og Gagnamagnið was gewoon hilarisch. Onvoorstelbaar dwaas en
kinderachtig, maar evengoed onvoorstelbaar grappig. En bijzonder goed
uitgekiend ook. Zoals bijvoorbeeld met die dubbele micro's, zodat de zangers op
elk moment een microfoon voor de neus hadden staan.
Voor wie het zou gemist hebben, dit is het:
Ik vermoed nu wel dat niet iedereen dit kan smaken. Het is inderdaad
behoorlijk absurd, zeg maar "onnozel".
Maar hebben we in deze ongerijmde tijden niet allemaal een beetje nood aan een
tegengewicht, een stukje aparte humor? Iets om ongegeneerd mee te lachen. Al
was het maar omdat we het ronduit belachelijk vinden.
Hoe dan ook: ik vind dit grappig, en het brengt een beetje vrolijkheid
in deze sombere tijden.
Iets helemaal anders, maar toch even absurd, is de choreografie bij "Can't take my Eyes off you" van de Boys Town Gang:
Het dansje van die twee mannen is een hilarische parodie op de
sensuele danspasjes van sexy danseressen bij veel mannelijke zangers. Of misschien
gewoon een parodie op het macho gedrag van veel mannelijke BV's?
In elk geval: ook dit vind ik erg grappig.
In vroeger tijden, en dan vooral in de Motown- en soul-periode had je
ook wel voorbeelden van een hilarische choreografie. Hoewel dat toen duidelijk
heel ernstig bedoeld was, en al bij al wel mooi om te bekijken, en vooral
ontzettend knap ingestudeerd.
Ik ben er dol op.
Erg grappig vind ik de dansjes van The
Manhattans bij de uitvoering van hun "Let's
just kiss and say Goodbye":
Het lijkt een beetje op een dansje van de derde kleuterklas op het
schoolfeest. Maar net daarom is het leuk om te zien.
Helemaal "top", voor mij dan
toch, is de bloedserieuze choreografie van The
Pips, die zorgen voor de muzikale en visuele begeleiding van Gladys Knight. Zoals bijvoorbeeld bij
dit:
Is dat niet prachtig? Word je daar niet vrolijk van, en warm
vanbinnen?
"Kijk en geniet!" zou ik zeggen. En misschien moeten we allemaal wat meer oog hebben voor hilarische
absurditeiten rondom ons. Als tegengewicht voor de krankzinnige ernst van de
huidige donkere tijden.
|