Sinister

Er was eens, in een ver land, een koning die met veel wijsheid en warmte zorgde voor de welvaart en het geluk van de inwoners in zijn land. Hij was dan ook bijzonder geliefd en gerespecteerd door al zijn onderdanen. Groot of klein, arm of rijk, jong of oud... iedereen hield van de koning. En iedereen was ervan overtuigd dat hij de beste koning was die ze ooit hadden gehad.

Toen hij iets ouder begon te worden, besefte de koning dat hij vooruit moest kijken, en zorgen voor een goede opvolger. Iemand die net als hij het welzijn van zijn onderdanen ter harte zou nemen. En daarom was hij er héél erg mee bezig om zijn zoon, Prins Joe, alle principes van rechtvaardig en eerlijk regeren bij te brengen. Hij was dan ook bijzonder blij te merken dat de prins inderdaad sterk met zijn landgenoten begaan was, en er hard voor werkte om zijn vader mettertijd op een waardige manier op te volgen. De inwoners van het land zagen dit ook wel, en ze waren er allemaal opgetogen over omdat ze wisten dat ook de troonopvolger een goede en zorgzame koning zou zijn. De toekomst van het land zag er rooskleurig uit.

De vorst had nog een jongere broer, oom Donald, en die had eigenlijk graag koning willen worden als zijn oudere broer zou komen te sterven. Want hij vond dat het koningschap hém toekwam. Maar de prins kwam uiteraard als eerste in aanmerking voor de troonopvolging, en de broer wist dat zijn kansen miniem waren.

Oom Donald had een heel sluwe en valse advocaat in de arm genomen om uit te zoeken hoe hij tóch zijn kansen op het koningschap kon verbeteren. En de advocaat kwam met een briljant idee: "Als de koning geen zoon heeft, dan ben jij automatisch de troonopvolger."

Er was één klein probleempje met dat idee: de koning had wel degelijk een zoon. Iedereen wist dat, iedereen had de prins al talloze keren gezien. En iedereen hield van hem. Er was geen twijfel mogelijk over de troonopvolging. Maar ook daar had de advocaat een oplossing voor: "Als we nu eens het nieuws zouden verspreiden dat dat niet de zoon van de koning is, maar wel een bedrieger..."

En de lastercampagne kwam op gang. Vooral via de sociale media: Twitter, Facebook, Instagram. Opeens verschenen overal meldingen over "de valse prins": dat de koning helemaal geen zoon had, maar dat hij een bedrieger in het paleis had opgenomen, met als enige bedoeling zijn broer de kansen op de opvolging te ontzeggen.

In het begin was er niemand die daar enig geloof aan hechtte, maar de berichten bleven komen. En ook op straat, en in de cafés, of bij de kapper werd het verhaal keer op keer opnieuw opgedist door de bedienden van oom Donald. Omdat dit hét onderwerp van de dag werd, en iedereen erover begon te spreken, sprongen ook de "klassieke" media op de kar, want dat onderwerp lokte véél kijkers en lezers (en dus veel reclame-inkomsten). Op tv en in de kranten en tijdschriften werden, grotendeels verzonnen, kritische reportages gebracht die er konden op wijzen dat de gedoodverfde troonopvolger misschien toch niet de zoon van de koning was. Ook al kon niemand ooit enig bewijs naar voor brengen om die bewering te staven.

Het venijn van de volgehouden verdachtmakingen begon stilaan zijn werk te doen, en meer en meer mensen gingen toch aan het twijfelen. Sommigen raakten zelfs volledig overtuigd, en hielpen enthousiast mee om het gif te verspreiden.

Tegen de tijd dat de koning stierf, en Prins Joe hem zou opvolgen, was het land al volledig verdeeld over de ware herkomst van de prins. De jonge man werd bij zijn kroning uitgejouwd en bespuwd door een groot deel van de aanwezigen die vast geloofden dat dit het resultaat was van één groot complot om oom Donald zijn rechtmatige aanspraak op de kroon te ontzeggen.

De raadgevers van de koning hadden dit totaal niet zien aankomen. Zij hadden niet echt veel moeite gedaan om de geruchten te bestrijden of te ontkrachten, omdat ze wisten dat het een flagrante leugen was. Ze hadden verondersteld dat de bevolking toch wijs en volwassen genoeg zou zijn om dat zelf ook te beseffen, en dus hadden ze oom Donald en zijn handlangers laten begaan. Maar ze hadden de kracht van het gif onderschat, en realiseerden zich te laat dat heel veel mensen ondertussen aangetast waren. Met alle middelen die ze konden bedenken, zijn ze daarop een mediacampagne gestart om de ware afkomst van de nieuwe koning te bewijzen. Er was geen speld tussen te krijgen, en niemand kon nog aan de juiste toedracht twijfelen.

Maar de valse oom bleef stoken, en volhouden dat de koning géén zoon had gehad. En dat de nieuwe koning dus een bedrieger was en het koningschap had gestolen. Hoe hard koning Joe ook zijn best deed om in navolging van zijn vader een goede en zorgzame vorst te zijn voor zijn landgenoten, de helft van de bevolking bleef hem uitspuwen. En oom Donald bleef zijn venijnig gif strooien.

Tot op een dag een fanatieke aanhanger van de verzinsels van oom Donald besloot in actie te komen, en deed wat onvermijdelijk vroeg of laat wel moest gebeuren. Hij slaagde erin om als keukenhulpje in het paleis aangenomen te worden, en bij de eerste de beste kans mengde hij een portie gif in het voedsel van de koning.

Bij het bericht van het overlijden van de jonge koning Joe, was de valse oom de eerste om (via Twitter) te reageren: "Zie je wel dat mijn broer geen zoon heeft! Ik heb dat al de hele tijd gezegd, maar niemand wou mij geloven. Nu komt de waarheid toch boven. Waar is die zogezegde troonopvolger? Er is er geen!"

Nee, dit is géén "remake" van "The Lion King". Het is wél het verhaal van de presidentsverkiezingen van 2020 in de Verenigde Staten.

En wie nog altijd denkt dat zoiets nooit of te nimmer écht zou kunnen gebeuren in een stabiele democratie als de Amerikaanse, die zou toch eens "Het Washington Decreet" van Jussi Adler-Olsen moeten lezen. Het is een dikke turf, maar méér dan de moeite waard. En het ijzingwekkende verhaal is niet eens zó vergezocht...