Lieve vrienden , alweer zolang geleden dat we connectie hadden, enerzijds omdat we het druk hebben natuurlijk ?? en anderzijds omdat je hier in Portugal, in de provincie Alentejo niet overal op het net kan . Vandaag lukt het weer.
En ja we missen jullie en vinden het altijd fijn om een mailtje te mogen lezen. Veel plezier met ons verhaal. Lieve groet en tot spoedig
Sam en Marc
Vrijdag 16 november, Caldas de Aregos aan de Douro
Sam maakt me er attent op dat ik een bepaald ritme volg van bij het ontwaken.
Dat is opstaan,uit het bed wippen, water in het moortje doen, terwijl het water loopt het gaspitje aansteken, koffie kieperen in het koffiezetje, me snel aankleden, want het is s morgens natuurlijk te koud om in je blootje rond te lopen als je uit het warme nest komt. Suikertje, melk in de kopjes gooi, kokend water op de koffie gieten, doordrukken en koffie schenken aan bed van mijn geliefde. Ik drink mijn koffie met buiten bij een lekker eerste sigaretje.
Gewoonten, je neemt ze snel aan.
Het waait vanochtend aan de oever van de Douro. We staan in een dorpje van niets maar wel met een pas aangelegd geweldig haventje. Het dorpje ligt op een rots wat maakt dat het typisch kleine straatjes heeft, veel schaduw in de zomer, frisjes in de winter. Oude vrouwtjes die zeulen met dingen en ons verbaasd aankijken. Hier komen niet zoveel toeristen. In de gids staat dat Caldas de Aregos een Thermenstadje is , en waarachtig op een pleintje stroom warm bronwater uit een pomp. Van mei tot september kan je hier komen baden. Goed voor de reumatiek, zegt een vrouwtje aan wie we vragen waar de thermen zijn. Een modern gebouw aan het haventje waar we geparkeerd staan. Een heel nieuw aangelegde verlichte parking voor ons alleen. Duidelijk dat Portugal in een opleving zit. We zien onderweg dat er veel gebouwd en geïnnoveerd wordt . Wegenwerken alom en straten worden aangelegd. We zijn onderweg naar Vila Real , een prachtige weg langs de Dourovallei, de rivier waar vroeger de portoboten , die we in de haven van PORTO zagen liggen, vanuit het binnenland, wat hier een microklimaat heeft, de zoete druiven naar Porto vervoerden. Ik heb slecht geslapen, enfin het is te zeggen. We zijn veel te voeg naar bed gegaan en daardoor lag ik vannacht wakker. Gisteravond na een wandelingetje in dit zeer kleine dorpje hebben we de Casoulet, nog vanuit Frankrijk, verwarmd en aangevuld met een Portugese worst. 3 Aperitieven aan de oever, vooraf genomen die we nog meegebracht hadden uit België,1 fles Chianti uit Spanje bij het diner en een slaapmutsje. Natuurlijk iets te veel waardoor we om 7 uur, omdat hier verder in het donker toch niets te beleven viel, maar zijn gaan slapen. Om 3 uur lig ik klaarwakker rond te draaien. Ik sta op, loop even naar buiten maar het is muisstil en donker en koud. Ik drink een busje perrier en ga maar weer terug in bed.
Sam leest als gewoonte s morgens in bed en ik tik onze belevenissen in. Een mooi ritme . Worden we allebei wakker zoals we het liefst hebben. Rustig.
Straks weer cruisen door de kilometerslange wijngaarden van de Dourovallei.
En cruisen door de Douro valei is prachtig.
Mooie vergezichten over de wijngaarden met een herfstzon in de bladeren.
We genieten van elk vergezicht , bocht na bocht.
We worden stil van de schoonheid.
Vanavond zet ik de fotos van de dag op pc, Jaques Brel op de achtergrond bij een lekkere rode wijn die we kochten in de plaatselijke Caves Santa Marta .
We worden stil van de panoramas van vandaag, de schitterende chansons van Brel en de heerlijke eerlijke Portugese wijn.
Hoe het komt dat ik
plots Jaques Brel van stal haal?
Ik lees het boek van wijlen Johan Anthierens
over Brel, De passie en de pijn. Het Algemeen dagblad schreef destijds over dit boek; Het lezen van dit bevlogen boek doet je een grammofoonplaat van Brel opzetten. Vandaar Brel op de achtergrond.
Het is een stukje thuis zijn , met benen op de andere zetel, thuis zou het op het tafeltje zijn, de oorstopjes in , want Sam slaapt, en een goed glas wijn de avond inzetten en wegdromen. Heerlijk.
s Morgens loop ik nog even dit stadje rond en zie dat de plaatselijke huismoeders warempel hun was aan het doen zijn aan de warmwater-
Bron. Een mooi zicht , ik neem een foto en ze lachen.
We zetten de onze tocht verder naar Vila Real en worden aangezogen door de mooie druivelaars en vergezichten. Regelmatig stop ik, daar waar het kan op de smalle weg om schone beeldjes te schieten. Nu als je de fotos ziet stelt het allemaal niet zo veel voor, helaas, een foto kan nooit de werkelijkheid zo weergeven zoals je ze beleefd en waarneemt terplaatse. We stoppen in een klein onooglijk dorpje onderweg waar naast de bombeiros ( brandweer ) het sportplein en een cafeetje je een plaatselijke caves hebt. Proeven, kopen een fles Port en een geschenkje voor onze ouders dat we misschien opsturen of meenemen als souvenir.
Het is plots zo koud geworden dat we ons reppen naar onze Villa. De verwarming werkt goed en we vallen vredig in slaap. Worden s nachts plots wakker van een getril en een gepompt. Marc ga eens buiten kijken schrikt Sam me wakker.Een beetje verdwaasd sta ik in mijn blootje aan de deur te kijken, er stroomt water van onze camper op de weg. Deur snel terug dicht en afwachten en afvragen wat dat in hemelsnaam is. Sam herinnert zich van bij de instructies die we kregen toen we de Camper kochten dat er een automatisch systeem is dat bij temperatuur onder nul de pomp de watertank leegpompt om bevriezing van het water te voorkomen. Vandaar dus. Een goed werkend systeem maar we zitten wel zonder water? SMorgens drinken we koffie en eten Pasteis de Nata, een typisch Portugees gebakje , ( een soort crème Brullé, een flan in bladerdeeg ) in een lokale pastelaria en zetten onze tocht verder, onderbroken door zoeken naar een plaats waar we water kunnen tanken.
Zit er iets te kloppen onderaan de Camper. We stoppen, ik kruip onder het vehikel ( zonder overall !, Fred, een vriend van ons had nog gezegd, neem zeker een overall mee. Dat vond ik een belachelijk idee, een overall mee op vakantie ! ,maar Fred had gelijk. Altijd handig. Stoffig kom ik vanonder de camper gekropen met de boodschap dat ik niets zie. Sam wordt zenuwachtig van dat kloppend geluid. Boekje met instructies erbij gehaald en opgezocht wat dat in hemelsnaam kan zijn. Moeten blijkbaar na zon voorval met vriesweer het afvoerklep-pinnetje terug op ON zetten. Zoeken zoeken, Sam belt de Chausson dealer eerste hulplijn op, terwijl ik zeg, maar we vinden het wel! ( typisch mannelijk en vrouwelijk gedrag! ) aan de telefoon zeggen ze dat ze het niet weten. Enfin, om een lang verhaal kort te maken we vinden het klepje en zetten het weer op actief.
Rijden verder, kilometers aan een stuk wijngaarden, belanden in Vila Real maar dat blijkt niets te zien te zijn. Een stadje als geen ander met niet echt iets specifiek tenzij een lunchmenu aan 7euro30 : Sopa, peixe of carne , dessert en koffie , halve liter wijn inbegrepen. We rijden verder naar Viseu, ook hier zie je naast de winkelstraten met Nike en Singer, Crocs,Armani,en Zara alleen een kathedraal met veel trappen en een klein kerkje. Niet bepaald wat ik verwachtte van de stadjes in Portugal. Sam, PR verantwoordelijke van de Portugese hooglanden weerlegt mijn teleurstelling met de uitspraak dat er wel mooie dingen te zien zijn in Portugal alleen dat we niet op die plaatsjes zijn geweest. Waarom volgen we dan die tour die de Michelingids voorstelt ? Het is koud hier, er is niets te zien ,het is donker om halfzes en straks zakt de temperatuur weer onder nul en zijn we ons water kwijt! . We tanken water ergens maar na 40 liter, terwijl er 140 in kan, loopt ie over! Vol kan niet, car-computer stuk, wie weet? Misschien dat we scheef staan? Rijden verder en proberen nogmaals. Hij loopt over! Shit. Later raadplegen we het instructieboek en worden weer wat wijzer. Blijkbaar moet je na zon voorval de tank eerst vullen met de kraan open zodat de lucht uit de tank kan ontsnappen. Wat een gedoe zon Camper. We zijn beiden een beetje ontgoocheld. 40 L water , het wordt nog kouder, als het al niet gaat vriezen hier hoog in de bergen. Je kan niet douchen en we stinken, hier is geen camping te bespeuren en nu? Dus terug naar de Camper op een parkeerterrein bij een sportveld waar we helemaal alleen staan. Sam heeft schrik hier, ik stel haar gerust. We zullen de Camper extra dicht maken. Dat kan met het buiten extra veiligheidsslot. Moet je wel naar buiten via het portier en niet via de gewone ingang. Een beetje ingewikkeld maar het kan. Zo kan er niemand binnen, je weet nooit dat een hooligan ons een loer wil draaien? We kraken een fles wijn want honger hebben we niet na de uitgebreide lunch van vanmiddag en weer vroeg naar bed. Wat een verloren dag. Ik schrijf en Sam kijkt in de reisgidsen. Morgen terug naar zee, kunnen we tenminste buiten komen en bevriest de boel niet.
Wat een dag! Vakantie kan ook klote zijn.
19 november ,Maandagmiddag 16u36.
Ik word wakker, het is opgehouden met regenen op de Camping aan zee. Hoezo wakker om halfvijf?
Vanochtend zijn we opgestaan en het regende! Het werd een snelle douche, door de regenbui lopen naar het sanitaire centrum van de camping en nat, van de koude douche en van de plenzende regen, terug naar onze Villa die ergens in het midden van het grote grasveld staat. Sindsdien is het blijven regenen. Een hele dag al. Ik ben met de K-way tot aan het dorpje COSTA NOVA gelopen, dat is meer dan een kilometer stappen vanaf de camping en een brood gaan kopen. Alles is hier dicht, duidelijk wintertijd. In vind een mini-market die zowat alles verkoopt wat je in het dagelijks huishouden nodig hebt. Ben de enige klant, en koop een brood van 59 cent. Het brood wordt hier gewogen om een prijs te bepalen. Een quasi mooi dorpje. Het is nat en verlaten. Hier woont wel nog echt zee-volk. Kinderen zitten in het klasje van het schooltje dat midden in de duinen staat naast de kerk. Een paar mannen zijn aan het haventje netten aan het knopen in de regen. Typisch aan dit dorp lees ik zijn de gestreepte vissers- en vakantiehuisjes, de bootjes in de haven van verschillende lengtes, dat de boten hier nog met buffels uit het water gehaald worden na de visvangst en ook dat dit de natste plek in Portugal is. Dat hebben we goed gekozen bedenk ik me. Dus, wat doe je dan als het aanhoudend regent en als je aangewezen bent op, alleen maar je camper? Eten , drinken en slapen. Dus dat hebben we gedaan, aan een mooi gedekte tafel binnen in onze eetkamer, tafellaken, servetten en 3 theelichtjes inbegrepen hebben we een lekkere spaghetti met tonijn, ansjovis,tomaat, ui en veel look gemaakt, witte wijn als apero en een fles rood gedronken tijdens de lunch. Sam kruipt nadien in bed en vraagt vanuit de kombuis kom je ook Siësta doen ? is normaal in Portugal . Ik zit wat te lezen maar laat me verleiden en kruip bij haar in bed. Maandagnamiddag, siësta. Why not? Het is opgehouden met regenen en ik word wakker. Een miezerige natte camping, een caravan of 4 staat hier nog en een Brits koppel rijdt de pick up voor om hun Europe Atventure aanhang vehikel uit de plas water te trekken. Ze gaan naar het zuiden zeggen ze , op zoek naar de zon! Wij zijn gisteren vanuit het hooggebergte afgedaald naar zee omdat volgens de krant Vila Real en Viseu, de stadjes waar we de laatste 2 dagen waren, de koudste plaatsen waren in Portugal en dat aan zee 18 graden verwacht werd. Omwille van de vrieskou die maakte dat onze afwaterklep het vannacht weer automatisch deed en we aldus weer zonder water zaten was dat de beste optie. We stinken allebei zon beetje omdat we ons deze laatste 2 dagen niet hebben kunnen wassen. Het was een cafeetje binnen stappen? Koffie bestellen en een gebakje eten en een kleine kattewas in de servicios .
Portugal in de zomer ?? We hebben het al behoorlijk koud gehad. Gisteren in Viseu was het morgens -1 binnen en -4 graden buiten, en geen hond te zien. Van Viseu zijn we naar dit plekje Costa Nova aan de kust gereden. Via een ommetje in Carmalimho, een dorpje afgelegen en hoog in de bergen ( 1200 meter) waar je zoals in Zermatt, Zwitserland, niet verder of hoger kunt. Mooie weg ernaartoe door prachtige eucalyptus-wouden. Daar hoog staat een poepsjiek hotel met een ongelooflijke view en een museum dat we bezocht hebben met werken van Jacob Jordaans, privé collectiestukken van Picasso en Salvador Dali en een verzameling old timers uit een ver verleden . In restaurants wordt hier in de bergen gegeten met jas aan. Wel lekker, tijdens onze bergtocht met fameuze haarspeldbochten zijn we ergens plaatselijk kabeljauw ( bacal-hau hier genaamd) ) en speenvarken op Portugese Zondagse wijze gaan eten , elk voor 10 euro met halve liter Tinto.
Intussen wordt het hier, het is nu halfzes, alweer donker, pikdonker. Jongens het is intussen terug beginnen regenen, we kunnen niet even naar buiten, je bent zo kletsnat ,we kunnen nergens naartoe.
We bedenken dat thuis in je huisje zijn in de winter toch een luxe is. Je eigen grote warme bad, nadien een nachtkleedje of pyjama en een warme kamerjas aan de living in met TV en kabel en de verwarming op hoog. Je kleren kunnen lekker drogen in de badkamer en als je wil kun je thuis wat rondwandelen of de auto nemen en naar vrienden rijden. Hier zitten ze : de Europa-reizigers , in een kleine ruimte, op elkaar, met de geur van natte kleren en look van de spaghetti in de camper, naar elkaar te kijken. We lezen een boek en schrijven wat. Buiten kunnen we niet komen en binnen begint de lucht ijl en droog te worden van de warmeluchtblazer. Wat een idee!
Een jaar op reis in een camper!
Dat idyllisch idee waarover we droomden en spraken toen, toen we nog niet weg waren, van ergens in the midle te staan met een mooie view, ik op het fietsje naar een lokaal marktje inkoopjes doen en dan vis grillen op onze BBQ , lekker buiten in een avondzonnetje is ver weg , niet de droom maar de Portugese winterrealiteit. Sam vraagt, vanuit bed of we morgen niet beter naar Faro rijden, 600 km naar het Zuiden? Ik beaam, dat zou beter zijn dan hier binnen in de camper naar de regen te kijken.
We rijden door regen en wind en mist richting Coimbra en Lisboa. Onderweg zie ik zon mooie landschappen aan ons voorbij gaan maar ik kan ze niet fotograferen omdat we op de autosnelweg rijden waar om de haverklap werken zijn en dus geen mogelijkheid om te even te stoppen. Kilometers olijfboomplantages afgewisseld met mooie Tropische Kurkeiken en parasoldennen en Johannesbrood-boomformaties in tegenlicht in een mooie opkomende mist. Het lijkt wel een stukje Alenteo ( Dat is de meest barre provincie van Portugal. In onze gids staat dat daar niets te zien is alleen dit panorama. Moet geweldig zijn om er in de zomer een tijdje te verblijven.
We rijden door, we willen uit de bergen met zn koude en nattigheid. Coïmbra is een mooi klein universiteitstadje, we lopen even naar boven waar de oudste universiteit van Europa staat en bewonderen de prachtige gebouwen en straatjes. Menig student hier staat er niet meer bij stil gissen we. Wij genieten van deze schoonheid. In een aanpalend winkeltje kopen we wat mooie T-shirts met het logo van de universiteit. Marieke zal dat graag aandoen denk ik en Sam kiest een gekleurde versie. Schoon cadeauke voor straks onder de kerstboom in Sevilla als de meisjes komen.
sAvonds rook ik mijn laatste Camel sigaret uit België voor de Camper. Hier in Portugal is geen Camel, zoals ik ze graag, heb te bespeuren. Wordt gewoon weg niet ingevoerd. Ik neem genoegen met AGUIA rolling tabaco en blaadjes; Papel para Tabaco de enrolar, van het merk Detroit. Een vergelijkbaar alternatief. Ga vredig slapen,
Lisboa, 20 graden Celsius.
Ja, hier is het goed , niet alleen de temperatuur, hoewel we daar toch wel naar uitkeken, maar ook de stad Lisboa. We vinden na 3 uur rijden vanuit Coïmbra een 4**** camping aan de rand van de stad in het Monsanto park en genieten van de luxe. Deze camping is echt voorzien voor Campers: je eigen plekje ( in beton gegoten, dus je kan niet vastrijden) in het groen onder de Eucaliptischbomen met tafel en bank, wateraansluiting, elektriciteitaansluiting en waterpompbakje, helemaal voor jezelf. Perfecte douches en sanitaire voorziening. Onthaal in het Engels, securiy en een Mercado die open is! en een zwembad. Helaas gesloten in de winter, Prijs 18 euro per dag, niet niks maar je krijgt wat voor je geld. We kiezen voor een camping mdat jet natuurlijk wel wat gevaarlijk is om in de stad of een donkere buurt voor de stad te parkeren. Hier op deze camping heb je ook meer internationaal gezelschap. We zien campers uit Nederland, Italië en Frankrijk. Bus naar de City elk halfuur. Hier blijven we even want Lisboa, hoewel een grootstad, heeft wel wat te bieden. We eten vanavond heerlijke grilled fisch in een toeristen restaurant. Wat vergelijkbaar met de restaurantjes in de Rue de boucher, maar het kan ons niet zoveel schelen. Elke dag Bakeljouw of pork met batatas, dat is de basispla van Portugal, wel lekker, is ook niet je dat. De Engelsen die aan het tafeltje naast ons zitten raden ons aan te eten wat zij eten. Het ziet er inderdaad heerlijk uit. De vis is erg lekker, zelfs zo lekker en zo veel dat we durven vragen om wat we niet opkunnen mee te geven. De ober doet wat vreemd, wie vraagt dat nu?, maar komt even later met een keurig bakje in een zakje ons brengen wat we vroegen. Als we de rekening nakijken maken we dezelfde ober er wel attent op dat ie voor het brood en de boter 6,5 euro aanrekent en even snel als wij het vroegen zegt ie dat dat een foutje is. 5 euro teveel. Een truc met toeristen bedenken we ons, de zoveelste! We betalen, geven geen pourboir en nemen de bus terug naar de Campismo.
Woensdag, 21 november, een mooie dag in Lisboa.
Donderdag 22 november
Lissabon is een grote stad opgebouwd zoals grote steden in België uit verschillende gemeenten, een stad van druk druk werkende mensen. Het leven van mensen on the road for a living in een stad, dat kennen we. Daarom ook dat we besluiten om het stadsleven te laten voor wat het is na vandaag. De fado restaurants hebben we niet gezien ondanks dat de gidsen voor toeristen er vol van staan, maar dat zal later in het zuiden wel komen. We hebben het hier gezien. Bussen en trams vol mensen, niemand die echt lacht, iedereen is bezig zijn kost te verdienen om dit dure leven te kunnen betalen. Mooie moderne gebouwen afgewisseld met historische kerken en paleizen. De hip hop bus leidt ons naar het gedeelte van de stad waar de expo 98 gebouwd werd. Een verrassing van moderne architectuur en wederom veel kranen om flats te bouwen die waarschijnlijk aan monsterprijzen verkocht worden. Europa op zijn best. De prijzen van voeding en restaurants zijn overigens in deze stad niet te vergelijken met het gewone Portugal. Hier worden, zoals elders in Europa de rijken rijker en de armen armer. Een paar hippe bars aan de haven enkel voor de happy few geven kleur aan de Taag, de rivier aan de rand van de stad, maar als je de rekening vraagt wordt je even onwel. We zijn hier weg want we overschrijden ons dagbudget.
Rijden verder, kilometers aan een stuk wijngaarden, belanden in Vila Real maar dat blijkt niets te zien te zijn. Een stadje als geen ander met niet echt iets specifiek tenzij een lunchmenu aan 7euro30 : Sopa, peixe of carne , dessert en koffie , halve liter wijn inbegrepen. We rijden verder naar Viseu, ook hier zie je naast de winkelstraten met Nike en Singer, Crocs,Armani,en Zara alleen een kathedraal met veel trappen en een klein kerkje. Niet bepaald wat ik verwachtte van de stadjes in Portugal. Sam, PR verantwoordelijke van de Portugese hooglanden weerlegt mijn teleurstelling met de uitspraak dat er wel mooie dingen te zien zijn in Portugal alleen dat we niet op die plaatsjes zijn geweest. Waarom volgen we dan die tour die de Michelingids voorstelt ? Het is koud hier, er is niets te zien ,het is donker om halfzes en straks zakt de temperatuur weer onder nul en zijn we ons water kwijt! . We tanken water ergens maar na 40 liter, terwijl er 140 in kan, loopt ie over! Vol kan niet, car-computer stuk, wie weet? Misschien dat we scheef staan? Rijden verder en proberen nogmaals. Hij loopt over! Shit. Later raadplegen we het instructieboek en worden weer wat wijzer. Blijkbaar moet je na zon voorval de tank eerst vullen met de kraan open zodat de lucht uit de tank kan ontsnappen. Wat een gedoe zon Camper. We zijn beiden een beetje ontgoocheld. 40 L water , het wordt nog kouder, als het al niet gaat vriezen hier hoog in de bergen. Je kan niet douchen en we stinken, hier is geen camping te bespeuren en nu? Dus terug naar de Camper op een parkeerterrein bij een sportveld waar we helemaal alleen staan. Sam heeft schrik hier, ik stel haar gerust. We zullen de Camper extra dicht maken. Dat kan met het buiten extra veiligheidsslot. Moet je wel naar buiten via het portier en niet via de gewone ingang. Een beetje ingewikkeld maar het kan. Zo kan er niemand binnen, je weet nooit dat een hooligan ons een loer wil draaien? We kraken een fles wijn want honger hebben we niet na de uitgebreide lunch van vanmiddag en weer vroeg naar bed. Wat een verloren dag. Ik schrijf en Sam kijkt in de reisgidsen. Morgen terug naar zee, kunnen we tenminste buiten komen en bevriest de boel niet.
Wat een dag! Vakantie kan ook klote zijn.
19 november ,Maandagmiddag 16u36.
Ik word wakker, het is opgehouden met regenen op de Camping aan zee. Hoezo wakker om halfvijf?
Vanochtend zijn we opgestaan en het regende! Het werd een snelle douche, door de regenbui lopen naar het sanitaire centrum van de camping en nat, van de koude douche en van de plenzende regen, terug naar onze Villa die ergens in het midden van het grote grasveld staat. Sindsdien is het blijven regenen. Een hele dag al. Ik ben met de K-way tot aan het dorpje COSTA NOVA gelopen, dat is meer dan een kilometer stappen vanaf de camping en een brood gaan kopen. Alles is hier dicht, duidelijk wintertijd. In vind een mini-market die zowat alles verkoopt wat je in het dagelijks huishouden nodig hebt. Ben de enige klant, en koop een brood van 59 cent. Het brood wordt hier gewogen om een prijs te bepalen. Een quasi mooi dorpje. Het is nat en verlaten. Hier woont wel nog echt zee-volk. Kinderen zitten in het klasje van het schooltje dat midden in de duinen staat naast de kerk. Een paar mannen zijn aan het haventje netten aan het knopen in de regen. Typisch aan dit dorp lees ik zijn de gestreepte vissers- en vakantiehuisjes, de bootjes in de haven van verschillende lengtes, dat de boten hier nog met buffels uit het water gehaald worden na de visvangst en ook dat dit de natste plek in Portugal is. Dat hebben we goed gekozen bedenk ik me. Dus, wat doe je dan als het aanhoudend regent en als je aangewezen bent op, alleen maar je camper? Eten , drinken en slapen. Dus dat hebben we gedaan, aan een mooi gedekte tafel binnen in onze eetkamer, tafellaken, servetten en 3 theelichtjes inbegrepen hebben we een lekkere spaghetti met tonijn, ansjovis,tomaat, ui en veel look gemaakt, witte wijn als apero en een fles rood gedronken tijdens de lunch. Sam kruipt nadien in bed en vraagt vanuit de kombuis kom je ook Siësta doen ? is normaal in Portugal . Ik zit wat te lezen maar laat me verleiden en kruip bij haar in bed. Maandagnamiddag, siësta. Why not? Het is opgehouden met regenen en ik word wakker. Een miezerige natte camping, een caravan of 4 staat hier nog en een Brits koppel rijdt de pick up voor om hun Europe Atventure aanhang vehikel uit de plas water te trekken. Ze gaan naar het zuiden zeggen ze , op zoek naar de zon! Wij zijn gisteren vanuit het hooggebergte afgedaald naar zee omdat volgens de krant Vila Real en Viseu, de stadjes waar we de laatste 2 dagen waren, de koudste plaatsen waren in Portugal en dat aan zee 18 graden verwacht werd. Omwille van de vrieskou die maakte dat onze afwaterklep het vannacht weer automatisch deed en we aldus weer zonder water zaten was dat de beste optie. We stinken allebei zon beetje omdat we ons deze laatste 2 dagen niet hebben kunnen wassen. Het was een cafeetje binnen stappen? Koffie bestellen en een gebakje eten en een kleine kattewas in de servicios .
Portugal in de zomer ?? We hebben het al behoorlijk koud gehad. Gisteren in Viseu was het morgens -1 binnen en -4 graden buiten, en geen hond te zien. Van Viseu zijn we naar dit plekje Costa Nova aan de kust gereden. Via een ommetje in Carmalinho, een dorpje afgelegen en hoog in de bergen ( 1200 meter) waar je zoals in Zermatt, Zwitserland, niet verder of hoger kunt. Mooie weg ernaartoe door prachtige eucalyptus-wouden. Daar hoog staat een poepsjiek hotel met een ongelooflijke view en een museum dat we bezocht hebben met werken van Jacob Jordaans, privé collectiestukken van Picasso en Salvador Dali en een verzameling old timers uit een ver verleden . In restaurants wordt hier in de bergen gegeten met jas aan. Wel lekker, tijdens onze bergtocht met fameuze haarspeldbochten zijn we ergens plaatselijk kabeljauw ( bacal-hau hier genaamd) ) en speenvarken op Portugese Zondagse wijze gaan eten , elk voor 10 euro met halve liter Tinto.
Intussen wordt het hier, het is nu halfzes, alweer donker, pikdonker. Jongens het is intussen terug beginnen regenen, we kunnen niet even naar buiten, je bent zo kletsnat ,we kunnen nergens naartoe.
We bedenken dat thuis in je huisje zijn in de winter toch een luxe is. Je eigen grote warme bad, nadien een nachtkleedje of pyjama en een warme kamerjas aan de living in met TV en kabel en de verwarming op hoog. Je kleren kunnen lekker drogen in de badkamer en als je wil kun je thuis wat rondwandelen of de auto nemen en naar vrienden rijden. Hier zitten ze : de Europa-reizigers , in een kleine ruimte, op elkaar, met de geur van natte kleren en look van de spaghetti in de camper, naar elkaar te kijken. We lezen een boek en schrijven wat. Buiten kunnen we niet komen en binnen begint de lucht ijl en droog te worden van de warmeluchtblazer. Wat een idee!
Een jaar op reis in een camper!
Dat idyllisch idee waarover we droomden en spraken toen, toen we nog niet weg waren, van ergens in the midle te staan met een mooie view, ik op het fietsje naar een lokaal marktje inkoopjes doen en dan vis grillen op onze BBQ , lekker buiten in een avondzonnetje is ver weg , niet de droom maar de Portugese winterrealiteit. Sam vraagt, vanuit bed of we morgen niet beter naar Faro rijden, 600 km naar het Zuiden? Ik beaam, dat zou beter zijn dan hier binnen in de camper naar de regen te kijken.
We rijden door regen en wind en mist richting Coimbra en Lisboa. Onderweg zie ik zon mooie landschappen aan ons voorbij gaan maar ik kan ze niet fotograferen omdat we op de autosnelweg rijden waar om de haverklap werken zijn en dus geen mogelijkheid om te even te stoppen. Kilometers olijfboomplantages afgewisseld met mooie Tropische Kurkeiken en parasoldennen en Johannesbrood-boomformaties in tegenlicht in een mooie opkomende mist. Het lijkt wel een voorproefje op Alentejo ( Dat is de meest barre en ondergewaardeerde provincie van Portugal gelegen tussen hip Lissabon en het oververhitte Algarve. Monica Ali, een Britse schrijfster schreef in een aanstekelijk boek over deze provincie dat daar niets te zien en zo weinig te doen dat je je niet schuldig moet voelen om een ganse dag naar de schapen in de weide te kijken. Deze bestemming doen we later aan. Als we de stad moe zijn waar we straks zullen vertoeven.
We rijden door, we willen uit de bergen met zn koude en nattigheid. Coïmbra is een mooi klein universiteitstadje, we lopen even naar boven waar de oudste universiteit van Europa staat en bewonderen de prachtige gebouwen en straatjes. Menig student hier staat er niet meer bij stil gissen we. Wij genieten van deze schoonheid. In een aanpalend winkeltje kopen we wat mooie T-shirts met het logo van de universiteit. Marieke zal dat graag aandoen denk ik en Sam kiest een gekleurde versie. Schoon cadeauke voor straks onder de kerstboom in Sevilla als de meisjes komen.
sAvonds rook ik mijn laatste Camel sigaret uit België voor de Camper. Hier in Portugal is geen Camel, zoals ik ze graag, heb te bespeuren. Wordt gewoon weg niet ingevoerd. Ik neem genoegen met AGUIA rolling tabaco en blaadjes; Papel para Tabaco de enrolar, van het merk Detroit. Een vergelijkbaar alternatief. Ga vredig slapen,
Lisboa, 20 graden Celsius.
Ja, hier is het goed , niet alleen de temperatuur, hoewel we daar toch wel naar uitkeken, maar ook de stad Lisboa. We vinden na 3 uur rijden vanuit Coïmbra een 4**** camping aan de rand van de stad in het Monsanto park en genieten van de luxe. Deze camping is echt voorzien voor Campers: je eigen plekje ( in beton gegoten, dus je kan niet vastrijden) in het groen onder de Eucaliptischbomen met tafel en bank, wateraansluiting, elektriciteitaansluiting en waterpompbakje, helemaal voor jezelf. Perfecte douches en sanitaire voorziening. Onthaal in het Engels, securiy en een Mercado die open is! en een zwembad. Helaas gesloten in de winter, Prijs 18 euro per dag, niet niks maar je krijgt wat voor je geld. We kiezen voor een camping omdat jet natuurlijk wel wat gevaarlijk is om in de stad of een donkere buurt voor de stad te parkeren. Hier op deze camping heb je ook meer internationaal gezelschap. We zien campers uit Nederland, Italië en Frankrijk. Bus naar de City elk halfuur. Hier blijven we even want Lisboa, hoewel een grootstad, heeft wel wat te bieden. We eten vanavond heerlijke grilled fisch in een toeristen restaurant. Wat vergelijkbaar met de restaurantjes in de Rue de boucher, maar het kan ons niet zoveel schelen. Elke dag Bakeljouw of pork met batatas, dat is de basispla van Portugal, wel lekker, is ook niet je dat. De Engelsen die aan het tafeltje naast ons zitten raden ons aan te eten wat zij eten. Het ziet er inderdaad heerlijk uit. De vis is erg lekker, zelfs zo lekker en zo veel dat we durven vragen om wat we niet opkunnen mee te geven. De ober doet wat vreemd, wie vraagt dat nu?, maar komt even later met een keurig bakje in een zakje ons brengen wat we vroegen. Als we de rekening nakijken maken we dezelfde ober er wel attent op dat ie voor het brood en de boter 6,5 euro aanrekent en even snel als wij het vroegen zegt ie dat dat een foutje is. 5 euro teveel. Een truc met toeristen bedenken we ons, de zoveelste! We betalen, geven geen pourboir en nemen de bus terug naar de Campismo. Een mooie dag.
Donderdag 22 november
Lissabon is een grote stad opgebouwd zoals grote steden in België uit verschillende gemeenten, een stad van druk druk werkende mensen. Het leven van mensen on the road for a living in een stad, dat kennen we. Daarom ook dat we besluiten om het stadsleven te laten voor wat het is na vandaag. De fado restaurants hebben we niet gezien ondanks dat de gidsen voor toeristen er vol van staan, maar dat zal later in het zuiden wel komen. We hebben het hier gezien. Bussen en trams vol mensen, niemand die echt lacht, iedereen is bezig zijn kost te verdienen om dit dure leven te kunnen betalen. Mooie moderne gebouwen afgewisseld met historische kerken en paleizen. De hip hop bus leidt ons naar het gedeelte van de stad waar de expo 98 gebouwd werd. Een verrassing van moderne architectuur en wederom veel kranen om flats te bouwen die waarschijnlijk aan monsterprijzen verkocht worden. Europa op zijn best. De prijzen van voeding en restaurants zijn overigens in deze stad niet te vergelijken met het gewone Portugal. Hier worden, zoals elders in Europa de rijken rijker en de armen armer. Een paar hippe bars aan de haven enkel voor de happy few geven kleur aan de oever van de Taag, de rivier aan de rand van de stad, maar als je de rekening vraagt wordt je even onwel. We zijn hier weg want we overschrijden ons dagbudget.
Alentejo
We zijn prettig verbaasd als we in dit dorpje,Comporta, waar op het eerste zicht; bij valavond, naast een paar witte met blauwe rand geschilderde huisjes, niets te zien is in een wit geschilderd nieuwogend restaurant dat een paar honderd meter buiten het centrummetje ligt binnenstappen en overweldigd worden door en decor en de wel Engels sprekende eigenaar van Museo Do Arroz. ( Comporta telefoon 265497555)
We zijn pas open om halfacht zegt ie maar neem gerust een aperitiefje, ik breng de kaart alvast. Zijn specialiteit is Duck-rice en deze witte wijn heb ik ook in het rood, hij neemt en fles en toont ze ons. We kijken rond in dit hippe restaurant en vragen ons af wie hier in dit gat eigenlijk komt eten. Terwijl we een lekkere wijn uit Alentejo als apero drinken zit het personeel te dineren in het restaurant en we tellen 8 etende mensen!
Met een zwier komt ie even later onze bestelling opnemen. We bestellen Duckrice en Sam neemt Rice with fish. Red or white wine vraagt ie, Of we de wijn kaart even mogen hebben. De red is verry good voegt ie er aan toe , trust me we have only very good wines here.
We laten ons het eten en de wijn welgevallen en wat grappig is als we de rode wijn al halfop hebben brengt ie ons de kaart. Do you like the red wine ?vraagt ie. We beamen en kijken niet in de kaart wat ie kost. We vertrouwen hem. Hij is buitengewoon vriendelijk en verteld ons welke plaatsjes we zeker moeten zien. Hijzelf ziet er heel bruingebrand uit omdat ie pas van vakantie aan de Algarve terug is waar hij een vakantiehuis heeft . We vragen hem of dit een druk bezocht restaurant is hier zo ver van alles en hij verteld ons dat dit wel een speciaal Fashionrestaurant is . Hier hebben gegeten; de koninklijke familie van Monaco, Yes Yes the Grimaldis en een tijdje geleden de producers van Harry Potter en de koninklijke familie van Spanje. Hoe dat dan komt verteld hij honderduit. Deze grond , duizenden hectare groot is eigendom van de familie ..jeso christo ., de grootse bank van Portugal en in de verschillende grote vakantiehuizen die je overigens van op de straat niet ziet staan - we zagen in het heenkomen, op de enige smalle onverlichte 25 km lange weg tussen parasolbomen hiernaartoe, wel verschillende poorten met lange oprijlanen - woont de crème de la crème van Portugal en de chique van Lissabon , de Lisboetas, die natuurlijk dito vrienden hebben en zo
Het is een charmante vriendelijke mooie Portugese man met een bijzonder zakelijk instinkt. De rekening valt wat tegen maar we hebben en lekker en in een apart en mooi restaurant goed gegeten en werden bediend als koningen.
Morgens loop ik in het ochtendzonnetje op zoek naar een bakker 5 minuten rond in het dorp en heb alles gezien, 2 straatjes , allemaal witte huizen met blauw randje. Op het dak van een hoeve zie ik 3 grote nesten van ooievaars, die zijn intussen vertrokken naar Afrika en enkele duiven hebben hun intrek genomen. In de zomer is het hier bij de 40 graden, nu- eind november- slechts 10. Het zonnetje schijnt wel maar het is koud Verder enkele restaurants die vanochtend wel open zijn met koffie drinkende mensen.
De gemeentevuilnisbakken, elders in lelijke groene plastiek, zijn hier nog van de eerste generatie. Mooie oude aluminiumbakken die wat verroest zijn. We staan hier met onze camper wel mooi geparkeerd, bij een pleintje met bankjes en mooie bomen met trossen groen-gele vruchten. Ik weet niet wat het is, in elk geval een mooi beeld om de dag mee te beginnen . Er scheest plots door de stilte een claxonnerende auto voorbij onze Camper, Portugezen rijden roekeloos en we schrikken. Blijkt de visboer te zijn die zijn vangst komt verkopen en alras komen er dan ook hoopjes mensen, nieuwsgierig kijkend naar ons vehikel, naar de camionette om er verse vis te kopen.
Sam leest vanochtend op een bankje de krant. Het is en mooi plaatje, ik leg het meteen vast. We hebben in Lissabon lang moeten zoeken om een Nederlandstalige-Belgische krant te vinden. Op Het Laatste Nieuws na, maar daar hebben we niet zon band mee, hebben we 1 enkel exemplaar van De Morgen , enkelvoudig in zwarte inkt gedrukt, gevonden. Een stukje thuis voelt het aan om na meer dan een maand nieuws uit ons landje te lezen. Helaas vernemen we dat na 164 dagen er nog geen regering is. Een beetje belachelijk die stammentwist , dat geharrewar tussen Walen en Vlamingen. Zonder leiderschap geen oranje-blauw staat getiteld. We lezen de armoede en denken aan Leopold de eerste, die decreteerde het al , als eerste Pruisische koning van België dat, wie klein woont klein denkt.
Petit pays, petits esprit
Ik neem mijn camera en wandel een eindje door het natuurreservaat. Ver op het weggetje zie ik een man bij een 4X4 precies zijn geweer klaar maken voor de jacht. Als ik dichterbij kom blijkt het geen jachtgeweer maar een fotocamera te zijn met een enorme lens.( 500mm zoom) Hij is een beroepsfotograaf die burthunting doet voor een natuur magazine. Op zoek naar een vogel die bij soms bij vloed aan de rand van de weg komt. Ik houd mijn minicameraatje met 200mm zoom in de aanslag en warempel daar komt ie aangevlogen. Het is een soort ooievaar ( de naam in het Portugees is me ontsnapt ) die wel wat dikker is en met een grotere zwarte bek. Hij landt mooi neder en begint te slijkpikken.
In de camper, in het centrum van dit dorpje stellen we ons de vraag.
Blijven we staan of rijden we verder?
Dat is een gepaste vraag natuurlijk als je voor 1 jaar onderweg bent. We rijden een dorpje verder, dat is het besluit van onze algemene vergadering vanochtend. We belanden in Carvalhal. Via een zandweggetje komen we aan de beach, verlaten zoals het hoort in Alentenjo en we maken een lange strand wandeling. De rest van de dag doen we niets dan in het zonnetje genieten van een boek. We praten wat met elkaar over geluk en wat het echt is. Voornamelijk dat het vooral tussen je oren zit. Voorstelling bepaalt gedrag voeg ik er nog aan toe en we zijn met ons beidjes blij met deze dag en het geluk dat ons overvalt. Overkomt het ons of is het een keuze? Toeval of opgezocht? We filosoferen over denken, kunnen, talent hebben en ontwikkelen, gelukkig zijn. Ik kook om een uur of drie wat pasta met zalm, onze kast zit nog vol zalm uit blik dus moet het maar. Het wordt een heerlijke Portugese pasta met veel look, ansjovis, paprika, ui, pikante olijfolie en zwarte olijven. Heerlijk hier op het terras van het enige restaurant, dat nu met vakantie is, aan het strand . Het terras is helemaal het onze, we genieten van de zonsondergang en denken aan de vrienden en familie. Een mooie dag. Het is acht uur inmiddels, Sam heeft zich al genesteld in ons bedje, ik zit in de living en ga wat TV kijken ! Aflevering 4 op de DVD van Kinderen van Dewindt die we mee hebben gebracht. Zo heb ik een Zaterdagavond alsof ik thuis zou zijn, lekker. Mijn keel schraapt een beetje, net of ik een verkoudheid ga krijgen. Misschien is het wel van die Portugese tabak, Smart heet ie, een beetje zwaar, of van de koude die we wel hebben gehad toen in Lisboa op het bovendek in de bus. Ik drink een glas rode wijn , misschien gaat het zo ook wel over.
Zondagochtend, ik sta op, het ritueel volstrekt zich dus u weet nu al dat ik buiten een kopje koffie drink .in het zonnetje. Staalblauwe hemel net als gisteren. Nu dat zonnetje moet je niet meteen verbinden aan warmte hoor. Als ik vroeger naar mijn zus Bie, in Zuid Frankrijk belde in december dan wist die mij ook altijd jaloers te maken met volzinnen als, Is het zo koud en grauw in België? Hier is het lekker zonnig vandaag, we hebben vanmiddag buiten gegeten. Zo is het hier ook wel maar als we onbeschut stil zitten is het met een trui aan, anders is het freesing. Wel prachtig natuurlijk dat je en de zon ziet opkomen en ook weer ziet ondergaan. Wij kennen zoiets niet in België, misschien op een paar plekjes na,een paar keer per jaar. Hier in volle ledigheid, Alentejo staat erom bekent, staat er bij wijze van spreken niets in de weg. Além do Tejo, betekent gewoon; over de Tejo, de rivier de Taag ten oosten van Lisboa. Via de Vasco da Gammabrug bereik je deze kant. Een brug die trouwens indrukwekkend lang is, 17 km met alleen maar water aan beide kanten zover je oog reikt.
Het vergeten Portugese paradijs met 200 km ongeschonden kust, af en toe een wit dorpje dat weliswaar niet veel voorstelt maar lief ligt te baden in de zon.
Aan de kust heb je eerst de dorpjes liggen en via een weggetje door de duinen kom je aan zee. Toen we hier aan deze Praia do Carvalhal aankwamen werden we heel dankbaar stil. Er is niets, alleen duinen, bomen de grote Atlantische oceaan en heel veel zand. Op een duin staat een restaurantje dat gesloten was. We hadden het hele terras voor ons alleen. Af en toe komt er hier een wandelaar of een koppeltje dat hand in hand stapt langs de wilde branding. Romance.
Ik bedenk me dat mijn moeder dit maar niks zou vinden, niets is niet aan haar besteed, mijn moeder wil beweging, mensen op boulevards. Sam en ik genieten van deze ledigheid en lezen in absolute stilte, op het geruis van de zee na, een boek. Door die rust ga je en kan je ook beter nadenken. Het is verrassend dat ik dingen zie en constant linken leg met dingen of mensen. Zo liep ik schelpjes te rapen en hier zijn het bijna allemaal roze schelpjes die heel broos zijn en ik zag meteen de kleine handjes voor me van Jolien toen ze nog klein was met kleine roze vingernageltjes, ook zo broos en teder. In de nacht heb ik dat ook, door dat we met z twee toch relatief dicht tegen elkaar liggen in de kleine bedstede maak je elkaar wakker als je draait. Dat is dan automatisch met zn tweeen draaien. Ook als diegene die het verst naar achter ligt naar de wc wil is het kruipen over de ander. We hebben de afspraak gemaakt dat we dan van plaats verwisselen zodat je geen 2 keer die acrobatie moet opvoeren.
Wat een leven.
7 Uur in de avond, ik schiet plots wakker, zet me rechtop in bed en besef niet goed :waar we zijn en welke dag het is en bemerk traag dat ik een stuk van de dag geslapen, verslapen heb. Shit het is al donker buiten. Mijn liefje en ikzelf hadden ons voorgenomen vanmiddag eens naar het dorpje te gaan. Hier op het strand zitten is wel fijn, dat hebben we gisteren mogen ervaren maar we waren wel benieuwd naar de huisjes en het leven in dit idyllische vissersdorpje zoals het beschreven staat in de gids die onze leidraad was om hier te komen. Dat viel ernstig tegen. Zowat driekwart van deze kleine gemeenschap is of afwezig of zit verscholen in de huisjes, of het zijn vakantiehuizen waar niemand woont in de winter . Dit betwijfelen we gezien de rommel die er in de tuinen en op straat ligt. Zowat driekwart van de straatjes zijn overigens een bouwwerf. We vermoeden dat ze hier waterleiding aan het leggen zijn en dat dat soort operaties van zeer lange duur is. Alles is er stofferig en ligt er verlaten bij. Een boeltje. De minimercado, de enige in dit dorpje, is gesloten, het is natuurlijk Zondag en honden beginnen te blaffen als we voorbij komen. Vreemd en helemaal niet idyllisch. Aan een man die wat staat rond te hangen vragen we waar het centrum is en hij wijst en geeft een volledige uitleg in het Portugees, waar we overigens niets van begrijpen, alleen dat we 4 km moeten lopen . In het heenkomen hadden we al bemerkt dat we omgeleid werden door werken dus al snel vonden we 4 km lopen door een bouwwerf geen optie. Sam loopt naar een restaurant waar opvallend veel autos voor geparkeerd staan en roept opgetogen je gelooft het niet maar dat zit hier vol . Als je het niet weet of niet attent bent loop je voorbij dit gebouw. Warempel, eivol. Dus bemerkt ze dan kan het alleen maar goed zijn. We gaan binnen en er is nog plaats voor 2. Portugezen houden van lang en lekker lunchen op Zondagmiddag dat lazen we eerder en zie een zaal vol levensgenieters boven dampende potten bouillabaisse. Wij ook zeggen we , wijzend naar de pot bij onze buren en even later smullen we schelpjes en krab en langoustines in een heerlijke rode bouillon met rijst. Aangevuld met de vin du Patron die overigens uitstekend was want al snel bestelden we een tweede fles en vandaar natuurlijk dat ik nu, het is kwart over zeven wakker wordt.
We hebben naar het voorbeeld van de Portugezen na de lunch ons laten verleiden door een lange siësta. Wel een vreemd gevoel overmeesterd me, ik heb de zon niet zien ondergaan. Gisteren hebben we daar zo van genoten en plots is de dag al voorbij. Ik sta op , toch maar, omdat ik niet kan blijven liggen .Ik wil niet het risico lopen om vannacht wegens te veel slaap wakker te liggen. In zon camper is daar niet veel aan. Loop naar het strand en zie een stukje van de grote beer in de donkere nacht. De 3 sterren van de hals, het lijf hangt te veel aan de horizon, te noordelijk voor hier en is verdwenen. De maan is helemaal rond en schittert. Ik word altijd een beetje blij bij volle maan. Sta er als een kleine jongen bewonderend naar te staren en kan nog altijd moeilijk geloven dat een paar van onze soortgenoten daar in 1968 gewandeld hebben. Wat een ongelooflijke ervaring en bijzondere onderneming moet dat geweest zijn.
Kennedy kondigde het fier aan in zijn eindejaarstoespraak. Ik zat voor onze zwart wit TV, weet het nog zeer goed Before the end of the seventies we will walk on the moon Wat een sterk geloof in het eigen kunnen en in hun talent van de Amerikanen. Zij deden het. Ik blijf het geweldig vinden los van het feit dat er veel te zeggen is van die jongens van over deze grote plas waar ik nu sta te kijken in het zand, zij doen het wel..
Sam roept vanuit de Camper waar ben je?. Ik antwoord en keer op mijn passen terug . Een meisje heeft toch altijd een beetje schrik op een verlaten plaatsje en verlaten is het hier wel. Niemand, niets, alleen het duister, het ruisen van de zee en een schitterende maan .Mocht ik hier alleen zijn zou ik ook elk geluidje horen maar het feit dat je met 2 bent verminderd geeft een veiliger gevoel blijkbaar. Ik loop natuurlijk nooit ver weg en s nacht wordt de Villa goed afgesloten. We hebben onze verdedigingswapens klaar in case off. Je weet natuurlijk nooit. Boven mijn hoofd in bed ligt een alarmpistool, als ik op sta kan ik onmiddellijk in lade 2 in het keukentje een demi chef pakken. Ik heb trouwens aan Sam gevraagd om dat mes nooit van plaats te verwisselen. Als het moet , dus als er een of andere asshole het waagt in onze camper te komen als wij liggen te slapen dan is de kans groot dat ik steek. Je weet het natuurlijk nooit, in een mens steken? Mij is aanbevolen een mes mee te nemen boven de hockeystick of baseball stick die ik dacht mee te nemen. Een kenner zei me dat de beweging die je moet doen om te slaan met zon stick veel te groot is en makkelijk te ontwapenen door de ander. Een mes is vooruit steken en raken, heel kort. De tegenpartij zal zich altijd kwetsen als ze je willen beletten te steken. Daar is iets van natuurlijk. Dus men weze gewaarschuwd. Iedereen die mijn meisje of mij bedreigen zal niet zonder kleerscheuren naar huis gaan!
Ik loop nog even naar buiten, een sigaretje roken. Ik moet verschrikkelijk veel hoesten en gooi de sigaret halfop maar weg. Ben verkouden en dan moet je hoesten natuurlijk. Komt van onze hip hop bus in Lisboa, wij op het bovenste dek cabrio door de stad maar het werd te koud en half bevroren zijn we afgestapt en iets gaan drinken. Wat een idee in de winter, de zon schijnt wel maar het is te koud om op het dek van een bus te zitten.
Ik denk zelfs dat ik wat koorts, hoesten proesten en niezen en veel te warm als ik terug in de camper kom waar de blazer opstaat. Morgen toch eens een apotheek zoeken voor een hoestflesjes. Wordt natuurlijk moeilijk hier, er is niets!
Dinsdagochtend, we vertrekken.
Enerzijds omdat we het hier toch niet helemaal je dat vinden en anderzijds onze gasfles is bijna op. Dus dat wordt zoeken naar een Repsol GPL station, want de zoektocht naar een Shell dealer die onze 2e fles Propaan kan vervangen, hebben we allang opgegeven. Nog in Spanje noch in Portugal kennen ze ons systeem niet en het aansluiten kan niet. Bovendien, in Spanje, zo leerden we, heb je een vergunning nodig , iets als een keuring om een fles Gas te mogen aansluiten op je Camper, dus we zijn aangewezen op een GPL station. Op het kaartje zien we dat er op 110 km in het Zuiden 3 stations liggen. Dus up to the South.
Tot Sam zegt dat we misschien toch nog maar eens moeten proberen een oplossing voor die Propaanfles te vinden. Als we hier vertrekken naar het echte Zuiden, wat veel toeristischer is dan missen we dit stuk van Alentejo en we zullen er niet terug komen , zonde toch.
Dus het eerstvolgend dorpje van betekenis alle Repsols afschuimen, zonder succes.
1 december
Villa Nova de Milfontes, een prachtig zeezicht, hele fijne buren en s middags op ons terrasje 28°c.
Alle Repsols op de weg naar Villa Nova de Milfontes tenspijt, ze kunnen ons niet helpen aan GPL of een bus gas die past op ons Belgische gassysteem. Dat kan toch niet , Sam ziet op een plekje hoog boven de baai van dit dorpje lekker in de zon een Nederlanderse Camper staan. Anders vraag ik het daar eens zegt ze.
We ontmoeten een aardige Ed en een aardige Nelly
Een optimische Ed houdt ons voor dat er een oplossing MOET zijn. Dat kan toch niet anders, voor alles is er een oplossing.
We parkeren ons vehikel, maken kennis en we voelen dat het meteen klikt. Je voelt zo iets en dat is , nu we hier onze 4e ochtend op deze wondermooie plaats wakker worden, nog altijd zo.
Ed heeft een brommertje en na 4 maal op en af rijden naar het dorpje, een mecanicien opgezadeld te hebben met een geweldige challenge, die kwam ook kijken naar onze bombero,- de meeste waar we ons probleem aan voorlegden bleven vanuit de verte kijken en schudde neen met hun hoofd-, wat las en smeedwerk van die aardige man en daar was de oplossing. Dankzij een verbindingsstukje met linkslopende draad en aan de andere kant rechtslopende draad was het mogelijk. Dus we beschikken nu over een mooi rode gasfles die past . Wij gelukkig en tevree. We nodigen Ed en Nelly uit op een dineetje en Collin, een Britse kerel , die alleen onderweg is in Europa samen met zijn hondje, zit mee aan tafel. Een geweldig feest.
s Morgens staan onze buren met een ruiker bloemen voor Sam, die jarig is , aan onze camper. Sam is in de wolken en we delen de vreugde . Wat een geweldige mensen zijn Ed en Nelly. Dit wordt een feestdag, we zorgen s middags voor Champagne en hapjes, Collin heeft chocolade taart met icecreme en de flessen witte wijn raken snel leeg maar smaken lekker. Verjaardags feestje in the Sun op 30 november met lieve aardige mensen. Zullen we niet snel vergeten.
Dat je met een Camper het best NIET in stadjes zoals Porto rijdt.
De straatjes zijn er te smal, je rijdt en zoekt je te pletter naar een parkeerplaats en je vindt er geen. Dus het is blijven rijden op het gevoel terwijl je die stad niet kent. Driemaal komen we terug uit op een plein waar je absoluut NIET moet zijn, het is er aanschuiven en Campers zijn te traag voor Portugese chauffeurs.
De co-piloot denkt dat het naar rechts is en het blijkt naar links. Als we eindelijk aan de Kathedraal aankomen blijkt daar helemaal geen sprake te zijn van een Camperplaats zoals beschreven staat in onze gids. Ik ben het zat, draai om en rij naar een dorpje aan zee , buiten deze stad. Kunnen we nog altijd de bus nemen als we Porto willen bezoeken zeg ik tegen Sam. Onderweg zegt Sam dat in de gids wel staat dat er een Camping is in de stad. We doen een laatste poging, rijden terug, dat is ongeveer een uur, over de DOURO rivier de stad terug in en ook dat is fout. De camping is voor altijd gesloten zegt een man aan wie we de weg vragen. We rijden nogmaals via het plein Monumento A guerra Peninsular op weg naar Vila Nova De Gaia, de andere kant van de rivier. Op weg naar de Camping die en open is en aan zee ligt. We worden vriendelijk in het Engels onthaald, betalen 10 Euro voor de eerste nacht en nemen na een portootje voor onze Villa de bus naar Porto. Of ik mijn identiteitskaart wil geven voor inschrijving. No problem. Ik zoek ze maar bemerkt dat ik ze niet meer heb. Ik denk na , waar kan ik ze dan toch gestoken hebben? Denk na en ja hoor, die aap van de vorige Camping wist me wel te vertellen bij het afrekenen dat Braga de mooiste stad van Portugal was omdat hij vandaar kwam maar vergat mijn ID terug te geven. No probleem, zegt de vriendelijke jongen aan de receptie, ik bel de camping op en vraag ze op te sturen naar hier. Dat zal natuurlijk wel een paar dagen duren, gezien het vrijdag is , dus weekend en de snelheid van de Portugese post. Verder maken we ons daar geen zorgen om. We ontdekken Porto by night en geven ons over aan schoonheid en culinaire vreugde.
Dag 2 in Porto,
De bussen hier in Porto, die we nemen naar de stad, rijden als gekken door de smalle straatjes, een echte belevenis. Half onpasselijk en misselijk van het schokken , optrekken en draaien in de smalle straatjes komen we na 45 minuutjes aan in een prachtige stad.
Een zeer mooie ,andere stad, gelegen op een berg. Porto is anders, niet zo groot wel rijk aan mooie gebouwen, specifiek vooral de terrasjes aan en de Portboten in de Douro. Porto is zeer heuvelachtig. Niet te vergelijken met welke stad dan ook. We stappen goed door naar boven en beneden, bezoeken zoals alle toeristen CALEM, één van de vele porthuis en leren over de verschillen met wijn, de geschiedenis en de streek waar de druiven groeien, die zullen we later zelf ontdekken, zon 200 km van hier, de geschiedenis van de Britten die Port creëerden en proeven 3 verschillende Ports.
Uiteraard kopen we een flesje Port en een fles witte wijn die van de zelfde druiven gemaakt wordt maar een ander gistingsproces ondergaat. Vanavond genieten we in de Camper van Beiden. Moe zijn we van het stappen en ook wel het zeulen van de flessen. Voor morgen plannen we een trip met de hopper bus, een sightseeing tour met een bus waar je op en af springt waar je maar wil. De meisjes en ik deden dat al eens in Barcelona en het is een mooie formule, met een plannetje op zak met de haltes en de bezienswaardigheden kom je op de mooiste plekjes waar je te voet niet geraakt . Ik maak er ook shooting day van want vandaag liet mijn batterij van het fototoestel het afweten en deze stad biedt zoveel mooie hoeken, gebouwen en steegjes. En O ja en zoals beloofd vullen we onze blog aan, dat zal in café Majestiek worden, een sjiek café met een geweldige historie. Pure klasse en wifi.
Het Camperleven op een Camping in de buurt van Porto.
Het heeft wel iets grappig het ochtendgloren op zon Camping.
Eerst is er de absolute stilte. Ik zit buiten voor de camper op de stoeltjes en dito kleine tafeltje waarop mijn pc opstaat. Er is geen leven. Komt dat nu omdat ik een vroege vogel ben of omdat Camperbewoners meestal luie slapende mensen zijn. Iedereen slaapt nog denk ik maar stilaan komt er beweging. Vooral mannen beginnen dan met rommelen in de garage van de Camper. Er worden dozen uitgehaald en dingen verzet. Meestal s morgens wordt er ook de tuinslang aangesloten en de tank gevuld.
Met een wat huppelende beweging, joepie ik ben op vakantie en het is zo fijn om hier te zijn wordt er rond het vehikel gestapt om te checken of alles nog wel OK is. De kabel van de elektriciteit wordt uitgetrokken, het mannetje huppelt naar binnen en vervolgens komt ie weer naar buiten en wordt de kabel weer ingestoken in de stekker . Dan staat hij wat met zijn handen in zijn zakken te turen naar de verdeelkast maar dat is maar voor de bezigheid denk ik. Weer de garagepoort open en rommelen. Schroevendraaier zoeken om vijsjes vast te draaien aan de deur van de camper. Ik bedenk me dat ik niet echt zon rommelaar ben. Jean , onze Franse buurman uit Dyon heeft zijn garage vol gestapeld met dozen die mooi op elkaar passen, daar rond riemen en elastieken van allerlei soort zodat er niets kan omvallen tijdens het rijden. In onze camper hebben we voor zakken gekozen, die gooi je erin en je sluit de deur. Makkelijker vind ik. De quelle coté tu est, vraagt hij wat boers als ik hem begroet. Ik vertel hem in weinig woorden ons verhaal en hij zegt ah bon . In Dyon was het gisteravond 0 graden, en overdag 3, dan is het hier toch beter hé. Ik beaam dat het goed is hier in het zonnetje. Ook Marcel, de buurman van de buurman komt met buiten en opent zijn garage. Staan ze met zn twee te rommelen, ik observeer en noteer. Dan komen de dames naar buiten en staan wat te kijken en rond het vehikel te draaien. Hij loopt met emmertjes water naar de loosput , morst wat natuurlijk omdat de emmer overvol is met afvalwater en zij zegt dat ie voorzichtig moet zijn. Nu is de pret eraf voor de Camperman. Laat hem toch doen bedenk ik me. Moei u niet , een jongen wil frullen en daar hoort een plekje op zijn broek bij. Hij laat een scheet terwijl hij zijn laatste emmertje vult en kijkt een beetje mijn richting op. Zichzelf bedenkend, dat zal die meneer uit België wel niet gehoord hebben. Ik hoor het wel maar kijk niet, zo voelt ie zich wat comfortabeler. Mevrouw begint nu het matje uit te kloppen, want je brengt wat stof en zand binnen natuurlijk. Hij loopt nog 4 keer op en af met zijn emmertje en gaat dan de vuilnisemmer ledigen. Ik weet niet hoe het komt maar plots sta ik ook met ons vuilniszakje bij de container. Een mens moet proper zijn.
Maandagochtend, Porto
Wat geweldig is in de winter op een Camping in Porto is dat er geen hond is. Onze Franse campervrienden! zijn inmiddels vertrokken, vandaar al die heisa gisteren. Hier is er niemand op de conciërge na. Het buitenleven heeft wel niet de 40 graden zoals in de zomer maar er is wel vooral rust. Hier is het nu, we zijn 12 november; 15 uur zon 20 graden in de schaduw, in het zonnetje wel lekker warm. Ik ben net een douche weze nemen in de openbare douches van de camping en had warm water , ruimte en stilte voor mezelf. Ik denk dat dat ver zoeken is in de zomer. Ook de zee is van jou alleen. Op een paar joggers na en een fietser en de vissers natuurlijk ben je voor lange tijd alleen met de zee en kun je in gedachten verdwalen. Zalig als je die tijd hebt.
Gisteren zijn we aan onze daguitstap begonnen. Bij aankomst aan de fameuze brug zijn we met een Port en kroketten begonnen. We hebben opzettelijk niet de toeristen kant in het zonnetje gekozen maar de Local side waar je voor 1 euro een glas Porto drinkt en midden in een gezellige Portugese drukte zit. Voornamelijk mannen die een fles Port delen met elkaar. Zondag aperotime. We hebben de Op en Af toeristen bus genomen , The Vintage Tour, en Porto bekeken van beneden tot boven en weer terug naar het haventje beneden waar de meeste wintertoeristen het weer maken. Een prachtige stad. Oud en volks. De prachtige kathedraal en zij historische gebouwen en de was voor de raampjes van de bewoners Het eten is niet je dat, ofwel kiezen we de verkeerde restaurants , kan ook. Heb wel de indruk dat we een beetje behandeld worden als toeristen, zo zien we er natuurlijk ook uit. Je herkent ze de koppeltjes op reis van op 1 km afstand. Hij draagt een camera om zijn hals, zij een tasje en de map. Wij zijn niet anders zeggen we tegen elkaar.
In een cafeetje waar we internet toegang hadden bestellen we een wijntje, maar het inloggen vraagt veel tijd. Een Ier en een Bulgaarse dame die met een aantal vrienden het wereldrecord willen halen, with the speedboat around the world in 45 days en nu met hun boot naar sponsoring zoeken helpen ons om toch op het net te kunnen. Vriendelijke zakelijke jongen. In maart vertrekken ze om het guinnes record book te halen. Nu doen ze 60 steden aan , leggen hun boot aan wal en vragen 3 euro entree, zo willen ze geld verzamelen. De pers wordt ook uitgenodigd en deals afgesloten met sponsors. Dat het niet altijd van een leien dakje loopt is vanzelfsprekend. We wensen hen good luck in maart en met de sponsoringtour intussentijd en delen emailadressen. Het wordt laat , we eten bad food in dat internet restaurant en café en nemen de Zondagsbus terug naar onze camping. Hij staat er nog , dat geeft ons altijd een blij gevoel. Stel je voor?
Dinsdag 13 november,
Sam haar besluit staat vast, zij wil vandaag poetsen, dat heeft ze al wel een paar gezegd maar vandaag gaat het gebeuren. Best is dan dat ik er niet bij ben want Sam doet het zo nauwkeurig en t r a a g dat ik er nerveus van wordt dus best ophoepelen. Gepakt met mijn nieuwe rugzak met compartiment voor de pc en voor mij camera en telelens, een praktisch ding, ben er blij mee.
Ik loop op zoek naar details door de oude straten van deze mooie stad. Hoor een helikopter als ik sta te focussen op de lichtreclame van het Coliseu do Porto, de oudste theatertempel van Porto. Mijn kinderen weten dat ik van het geluid van helikopters houd. Vroeger zeiden ze wel s onze pa ziet graag élékopptterfilms. Met de zoom op scherp, wachtend tot ie in mijn vizier overvliegt bij de Art deco letters van de schouwburg zie ik een bordje op straat staan met Menu lunch executieve 11 Euro . De helikopter vliegt over maar niet binnen het bereik van mijn cameralens. Ik loop binnen in het restaurant O ESCONDIDINHO in de Rua Passos Manuel en ben blij verbaasd. Mooi interieur , klasse ober die me ontvang in perfect Engels, ik bestel een soepje, stukje vis met kool en aardappeltjes in olijfolie gebakken , appeltaart and een half flesje Vino verde. Allemaal voor de prijs van 11 Euro. In tegenstelling tot de gebakken kroketten en de cotoletta met een spiegelei er bovenop wordt ik hier eerste klas bediend. Aan een bijzettafeltje wordt mijn vis gefileerd, netjes een limoentje erop gelegd en ook het dessert wordt vanuit een dessertglaskar voorgereden. Ik voel me een prins. De ober beaamt dat dit het beste restaurant van Noord Portugal is , een familiezaak 2 jaar overgenomen door een Zwitserse familie, de kok was gestorven en nu gaat het stilaan weer beter. Hier moeten we nog eens terug komen. Porto, je kan er erg lekker eten , je moet dit soort restaurantjes alleen toevallig ontdekken .
Ergens ten zuiden van Viana do Castelo in Fao met een haakje boven de A. We hebben ons voorgenomen om ergens eens wat langer te blijven. Vooral Sam vindt elke keer weer opkrassen wat vermoeiend. Dat is het ook natuurlijk. Voor je vertrekt moet alles weer in de kastjes, de afwas gedaan, daar ziet ze nog het meest tegenop en natuurlijk als je zo ergens staat ga je ook niet gelijk je tuinstoelen uithalen. Je leeft met zon Camper toch wel wat hommeles, dus op straat. Onze ijskast zit nog vol dus we gaan een plaatsje zoeken waar we wel de tuinstoelen op het gras kunnen zetten en eens wat kunnen uitblazen.
Van dat mooie plaatsje aan het strand is voorlopig niet echt sprake. We zoeken wel een camping maar deze zijn of toe of gelegen op 3 a 8 km va het stadje ESPOSENDE.
We komen terecht op een camping de zo wat midden in een residentiële wijk ligt, mooie villas ook vakantiehuizen, eventjes lopen van een bakker en een restaurant.
Strand op 2 km.
We checken in en vragen waar we onze tank kunnen vullen oor we de camper op de plaats voor de campers kunnen zetten. Hij mompelt iets van WC en servicio in het midden van de camping, deze man doet zij best en we begrijpen ongeveer de helft. En dan gebeurt het natuurlijk. Wij begrijpen dat we met onze camper tot aan de toilettes moeten om water te tanken en rijden ons vast in het mulle zand. Ik probeer nog met de keggen eruit te geraken, een man wil alles zelf doen en pas als het niet meer kan hulp gaan vragen. Sam panikeert en zegt dat ze aan de jongens gaat vragen wat we moeten doen. Alras staan er 5 man te kijken en wij twee staan er wat bij. We begrijpen weinig van wat ze zeggen. De jongen van de balie, die wat Frans spreekt, de klusjesman die met schop de wielen vrijmaakt, de directeur van de kamping die er in zijn kostuumpje ook naar kijkt een campingbewoner, een van de enige hier, die ons vraagt of we geen Krik hebben, nu die hebben we niet en daar zal ook geen oplossing in zitten. Hij loopt weg en we zien hem ook niet meer. De president van de campingclub komt eraan. De jongens buigen zowat als ie spreekt en het lijkt de enige die er wat verstand van heeft. Hij belt een paar keer met zijn DSM en al snel, nu snel! we zijn wel een uur of 3 bezig geweest hoor, komt er een depanage wagen aan. De president hebben we intussen getrakteerd op een glaasje Spaanse wijn. De Depanage-jongens trekken ons vehikel uit het zand en het lijkt een makkie met zon kabel en katrol natuurlijk. We vragen hoeveel onze schuld is en hij gebaart van ach, we waren in de buurt. De president zegt iets wat we niet begrijpen en de man vraagt ons dan 20 euro. Ik betaal met graagte dit kleine bedrag en schenk hem een fles wijn voor de moeite. Ze glimlachen. Ik bied de president ook een fles aan maar hij weigert dat. Neen neen, ik zal morgen een fles Portugese wijn aan jullie geven. We aanvaarden zijn voorstel en voegen er aan toe dat wij dan voor de hapjes zullen zorgen. Het ijs is intussen gebroken en hij verteld honderduit over hoe prachtig zijn land is , en dat je in Portugal overal goed kan eten en dat we naar de kleine dorpjes moeten en Alicante heeft absoluut zijn voorkeur van mooiste provincie niet. Hij wordt een beetje onze vriend. In gebroken Engels,Frans, Spaans en vloeiend Portugees wil hij ons helpen om onze 6 weken die we hier in Portugal willen verblijven de beste uit ons leven te maken. Op onze vraag waar we hier in dit kleine dorpje wat lekkers kunnen eten doet hij een suggestie. Wel pas open om 7 uur. Als we kijken hoe laat het nu is konstateren we dat het winteruur, dus een uurtje terug, niet van toepassing is in Portugal. Pas op het einde van de maand zegt ie. We zetten onze horloge op de Portugese tijd en drinken een aperitiefje in afwachting. Tot onze verbazing staat hij ons op te wachten aan het restaurant en zegt iets wat we niet begrepen. Kom in de auto zegt hij, en Sam vraagt hij gaat ons toch niet ontvoeren? Hij brengt ons naar een beter restaurant. Wellicht wil ie ons de beste indruk van Portugal geven, nadat ie er zo overweldigd over gesproken had.
We bedanken hem vriendelijk en hij wuift ons uit met de boodschap morgen om 4 uur voor de Portugese wijn hé. We zijn blij, verbaasd, over deze man zijn vriendelijkheid.
Intussen ochtend hier op de camping en ik zit warempel in het zonnetje te schrijven. Zoeven broodjes gehaald voor het ontbijt en Sam ligt in bed te lezen. Het is halfnegen en ik kijk uit naar ons fietstochtje van straks . Op zoek naar de zee en natuurlijk naar spulletjes om de hapjes te maken.
Toen we Portugal inreden had ik een vreemd gevoel, het is anders dan Spanje , en de mensen versta je niet. Wat een handicap is voor ons . Ook had ik het gevoel dat ze norser waren maar na ons ongelukje gisteren en de kennismaking met enkele locals veranderd mijn eerste aanvoelen wel in de positieve zin. Het is de taal die mensen verbind. Als je ze niet kunt spreken is er geen verbondenheid en dat is wat een beetje tegenvalt. Ik neem meteen een woordenboekje en schrijf wat basis woorden en zinnen op. Kwestie van contact te kunnen leggen.
Ben een beetje teleurgesteld met de computer die ik gekocht heb. De helft van de tijd blokkeert hij bij het opstarten, internettoegang duurt ongelooflijk lang, de muis kan ik niet gebruiken, dus het is een beetje behelpen en vooral traag. Vervelend als je zoveel indrukken opdoet en ze wil vastleggen en dan veel tijd verspilt met deze elektrische doos die blokkeert. Ik besef ook wel dat tijdverspillen als je een jaar lang eigenlijk tijd zat hebt wat verwend overkomt. Misschien moet ik die gehaastheid die ik in me heb, zeker vergeleken met Sam haar traagheid wat milderen. We moeten niet zonodig elke dag rijden en we moeten nergens zijn vandaag of morgen. Onthaasten , na 3 weken onderweg voel ik de behoefte om meer op het ritme van de Portugezen te komen.
Ik neem de fiets en ga wat uitwaaien op het strand. Er is niemand.
The old man and the sea. Ik loop langs de branding en geniet van de eenzaamheid hier. Niemand, alleen wind,zand en die grote plas. Als ik terug aan de camper kom zit Sam te lezen. Het ontbijt staat nog op tafel en de tijd is gevlogen zegt ze . Het is haar dagje, lekker niksen en niet moeten rijden. Ik trek de luifel van de camper open en schrijf een brief. Maak mijn tekstje af voor de blog . En zover zitten we nu.
Als je zin hebt om af te komen geef een belletje. De tuintafel staat buiten de stoelen ook.
Fotos op de blog zetten lukt me voorlopig niet. Ik vraag Marieke om ze te decoderen naar Blog formaat dan is het natuurlijk prettiger om lezen. Lieve groet aan allen die dit verhaaltje lezen en als je zin hebt stuur via de blog een mailtje . Het zou plezierig zijn wat van je te lezen.
Rond 3 uur begin ik met de voorbereidingen van onze hapjes. Het wordt konijn op Vlaamse wijze met pruimen en wat kippen filets met look,ui en tomaat gebakken in oil olivo. We zetten de witte wijn koud. Antonio komt aanzetten met een Vino Verde zoals ie beloofd had en een dop voor onze watertank. Daar had ie gisteren al voor gebeld. Hij kan niet blijven, geen tijd zegt ie. Ik begrijp hem en beaam , hij werkt wij hebben vakantie. Ik ben wel wat teleurgesteld maar laat het niet blijken. Ben blij met zijn gastvrijheid. De dop van de watertank die hij was gaan kopen voor ons past niet maar die neemt ie terug mee. Jammer.
We degusteren de kip op Portugese wijze en het Belgisch konijn en genieten IN HET ZONNETJE, geweldig, van ons diner voor 3.
Sam is zoals altijd na een paar slokken wijn moe en gaat in Siësta zegt ze , ik kan niet om 6u30 in bed kruipen en ga naar het internetcafeetje, dat ik daarstraks gezien had, om onze blog aan te vullen en de mailtjes te checken. Zit met mijn rug naar de TV waar voetbal te zien is en schrijf mijn post berichtjes naar wie me lief is.
Gisteravond kwam een Portugees madammeke ( zwarte rok, zwarte bloes en zwart kapje ) met kar op de Camping vis verkopen. Heel charmant. Wij kopen 2 Dorade vissen , voor 4 Euro en grillen hem avond op de bbq.
Nuno, de klusjesman van toen we aankwamen en vastreden hielp me met het schoonmaken van deze grote vissen. Im a fischerman zegt ie en warempel hij maakt ze nog schoner dan ik. Raspt de schubben er mooi af en geeft me een Portugees recept om na het bakken de vis mee in te wrijven. Wat look, ui, peterselie, olijfolie en azijn. Hij smaakt heerlijk .
Hier zitten de reizigers,bedenk ik me, te lunchen om 3 uur in het zonnetje met heerlijke vis en Vino Verdé van onze vriend Antonio . Wat een feest. Laat de boeren maar ((duisse,) is een Limburgse uitdrukking betekent dorsen)) zeg ik, tegen mijn liefje, zij beaamt en zegt lekker schat die vis, lekker.
Het is intussen ochtend, 8 uur 8 november. Ik zit al buiten met mijn pc, ik kan niet zo lang in bed liggen . Het zonnetje komt op. Overdag is het lekker warm maar eens de zon gaat slapen koelt het snel af. 4 Keer per dag verwissel ik van kleren. s Morgens snel een dikke trui aan en lange broek, het is dan ijskoud in de camper als je uit het warme bed komt, eens half tien staat de zon mooi te stralen dan wordt het een korte broek en T shirt, en s avonds , dat kan al rond 5 uur zijn als de zon gaat zakken in de zee terug wat warme kleren. In bed slapen we naakt lekker warm onder het donsdeken.
Vandaag vermoedelijk onze laatste dag hier in Fao aan zee. Terug on Tour. Via Povoa de Varzin en Porto trekken we het binnenland van Portugal in opzoek naar de authentieke bergdorpjes en de druivelaars van de Verde streek. We zullen de Douro route volgen uit de Michelin gids.
Vermoedelijk zullen we in Porto wel een internet cafeetje vinden en weer connectie hebben.
Met zijn grote mooie Kathedraal en zijn souvenirs winkeltjes.
woensdag 31 oktober,
Deze stad, met weliswaar mooie oude gebouwen en een prachtige Parador* moet tegenvallen voor de pelgrims die weken en maanden te voet of per fiets onderweg waren.
Het is gewoon een oude stad waar het toerisme en dito winkeltjes, restaurantjes à la Rue de Boucher in Brussel en stalletjes welig tieren.
We genieten van een zalig zonnetje. Het is 21 graden en heerlijk op een terras zitten met een witte Chianti. Het is wat zoals Brugge verloren lopen en ontdekken.
We zijn toeristen vandaag en morgen.
Parador* : Zijn staatshotels -a la Relais et Châteaux die we kennen uit Frankrijk - meestal in historische oude mooie authentieke gebouwen ( hier in Santiago vermoedelijk een klooster van welleer naast de beroemde kathedraal. )
Santiago De Compostella,
1 november
De professor zit eenzaam in zijn kantoor, 4 hoog, vandaag op een vrije dag achter zijn pc te werken. Ik zie hem zitten door het dakvenster vanuit de Camper. We staan op de parking van de Universidad de Santiago De Compostella. Na mijn veelvuldige lessen als gastdocent aan de Universiteit van Antwerpen voel ik me hier wel wat thuis! Vandaag zijn we een dagje in de stad verbleven die vandaag meer toeristen telt dan gisteren. Gisteren kregen we ook tapas bij ons aperitiefje vandaag niets. sMorgens heb ik me in een internetcafeetje verwend met 2 lekkere koffies en onze blog aangevuld met de laatste impressies van de afgelopen dagen. Mails gelezen en beantwoord en me verwonderd hoe makkelijk het is om on line te zijn met het thuisfront hier, toch wel even weg van België. Dat zal wel iet altijd zo makkelijk worden. Marieke belde me net als mijn pc het begaf of ik kon chatten via MSN. Dat ligt me niet zo vertelde ik haar, ik word daar nogal zenuwachtig van. Je tikt iets in en alras verschijnt er een tekst die geen antwoord is op je vraag, terwijl je nog aan het bedenken was wat je wilde schrijven, het gaat me iets te snel. Ze lacht een beetje met me en ik lach mee. Het is een schat die dochter van me, vond mijn fotos mooi die ik doormailde en had meteen de mooiste als screensaver geplaatst. Mijn hartje smelt. Ik kijk er naar uit als ze komen met kerst naar Sevilla, die 2 prachtdochters van me. Je gaat toch een kerstboom zetten hé papa. Ik beaam, zo een mooi plastic boompje met gekleurde lampjes erin die je in de sigarettenaansteker steekt, lekker marginaal. Ja, dat doen we zegt ze.
Lieve meid.
Santiago is een mooie middeleeuwse stad en in tegenstelling tot wat ik gisteren dacht, dat voor de pelgrims deze nogal commercieel uitgebate middeleeuwse stad een teleurstelling zou kunnen zijn herzie ik vandaag dat beeld. Het gaat hem niet om het doel maar om de weg naar dat doel. Een beetje een levensmotto dat John ons kenbaar maakt bij het genieten vanmiddag van gebakken inktvisjes en sardines a la plancha op ons bord in een zijstraatje, iets weg van de massa. Are you also Caminos**? We zeggen iets in de trant van Yes, not realy, we are tourists crossing through Europe with a camper . Als ik hem vraag waarom hij een tocht van 800 km onderneemt van Saint Jean-Pied-de-Port in Frankrijk om hier in Santiago de Compostella aan te komen zegt hij dat het the journey is not the distination.
The peacefullnes die je ondergaat onderweg naar hier. Je komt jezelf tegen in de wondermooie dorpjes hier naartoe. Een man in zijn midlife die keuzes moet maken en een maand gaat stappen onderweg naar Santiago om antwoorden te vinden. Hij valt voor Noord Spanje zegt hij. Op zoek naar een plaats om terug in Europa te komen wonen, overweegt hij deze streek. Komende als Engelsman van Montreal in Canada naar Santiago. Ik wil hem nog vragen of dat te combineren valt met een job maar bedenk me snel dat dat de sfeer van het gesprek zou schaden. To Basic. Ik stel hem voor om zijn notas die hij zo mooi in een klein boekje aan het schrijven was toen wij naast hem op een terrasje plaatsnamen, mij door wilde mailen zo dat ik ze op onze blog kan zetten en hij zegt dat hij het wil overwegen. Hij lacht uitbundig als ik hem mijn kaartje geef met mijn emailadres, waarop ook de titel van mijn film Almost Happy staat. Goed gevonden zegt hij, zoals het leven, Almost.
Als zijn gegrilde Octopus op is en zij glas wijn leeg neemt hij afscheid en wenst me good luck with my almost movie.
**Camino: pad, weg, onderweg zijn. Camino is de benaming voor pelgrims onderweg naar Santiago
De zon is ondergegaan, nog wat mooie fotos gemaakt . Voor ik ga slapen kijk ik nog even naar een DVD van Sting, een geweldige vent . Zo zijn er wel meer waar ik fan van ben.
Ik haal ze allemaal in mijn gedachten. Van Veen en Toon natuurlijk, Paul Van Vliet, ook Cees mijn goede oude vriend, Jaques Brel maar Sting is wel absolute grote top. Ik geniet van zijn DVD waar hij vertelt dat musiceren met vrienden in zijn huis het meest geweldige is wat ie wil doen. Sam slaapt al een paar uur en ik wil nog niet in bed. Drink Chianti, geniet van mijn idolen en wordt lekker slaperig van de wijn.
Lang weekend, 3 november.
Op weg naar de Portugese grens. Het landschap veranderd al wat, huizen minder fraai, wel veel zon. Veel verkeer ook, deels door de smalle straatjes in de stadjes en deels ook door mensen die inkopen gaan doen voor het weekend. We volgen het bordje Carrefour ergens in een Centro Commercial. Inrijden via het enkel richtingstraatje naar beneden ging best eruit geraken niet meer. Door onze hoogte konden we niet door de uitgang. Hoe moet het dan in hemelsnaam? Een dame die bij de benzinepomp werkte wilde ons helpen zei ze en reed ons voor onder de stang waarop stond max.2m10 , ik stop natuurlijk en zij doet teken volg me maar! Dat was dus niet mogelijk, ze komt teruggereden en zegt dat ze een andere weg kent, volg maar. Dat doen we en een man houd ons tegen, dat is niet mogelijk met een camper zegt hij, ik probeer in mijn beste Spaans de man duidelijk te maken dat deze dame van carrefour is en ons wil helpen waarop hij wat geïriteerd zegt: Ik ben van Carrefour. Ik zal de man bellen vooraan de ingang dat ie het verkeer tegenhoud zodat u langs de ingang weer naar buiten kan. Gracias. Wat een toestanden. We rijden verder door het mooie landschap , ik stop even om de druivelaars te fotograferen waar warempel nog trossen druiven aanhangen, we zijn begin november !
We belanden in één van de lelijkste Campings die we al zijn tegengekomen. De kustlijn aan de baai van Bayona Playa staat vol met houten chaletjes op deze camping , allemaal naast elkaar, de Campers die hier mogen staan hebben alleen recht op een spleetje zee! We besluiten toch maar te blijven en dineren op zn Spaans voor zon huisje, waar niemand was onze gebakken sardines in olijfolie met sla en Belgische aardappelen.
Ja, er is meer dat we mee zeulen in de camper van thuis maar eigenlijk niet hadden moeten doen . First in First out is een regel in de horeca dus we eten ze op.
PORTUGAL, here we are
Zondag 4 november.
Wat een lekker weertje voor een Zondag. We rijden langs de kust dit mooie land in.
Ik mag hopen dat het in België ook een beetje van dit is. Het zal hier in het zonnetje 25 raden zijn en daarom eten we ook vanmiddag op een terrasje met een lekkere Vino Verdé . Deze wijn wordt gemaakt van jong geplukte druiven en is licht tintelend. Pas aangekomen in het eerste stadje van Portugal Viana do Castelo,
zoeken we zoals naar gewoonte een plaatsje om ons vehikel van 7 meter te zetten want met zon ding parkeer je natuurlijk niet overal. Even moeilijk, in de gids gaven ze een camperstaanplaats aan op het strand aan, dus wij verheugd maar vind dat maar eens. We worden al meten geconfronteerd met een taal-barriëre. Wij spreken tot nog toe geen letter Portugees en de Portugezen tot dusver zij aan wie we de weg vroegen geen letter Frans,of Engels. Zelfs het mondje Spaans is niet voldoende om ons te begrijpen. We krijgen wel een lange uitleg maar verstaan er niets van. Niets ! Allee over de brug naar rechts mag toch niet zo moeilijk zijn??
Daar was inderdaad ruimte zat tussen een chemisch bedrijf en een soort zand-cement-fabriek. Niet meteen iets wat we zochten. Het strand was een modderpoel dus daar bleven we niet staan. Het haventje dan maar.
We hebben en lekkere en veel vis is gegeten, onze eerste lunch in Portugal en zoals beschreven in de gidsen, de Portugezen houden van lang,lekker en uitgebreid lunchen op Zondag en de Siësta is verplicht. Dus Sam ligt al te knorren in bed. Ik maak nog wat fotos van een ondergaande zon in de haven waar we staan voor vannacht..
Ik heb signaal sterkte op mijn pc dus normaliter kan ik dan draadloos inloggen. Portugal doet vreemd. In plaats van onmiddellijk naar Gmail te gaan wordt ik gevraagd me in te loggen op een Portugese PT Wifi. Zit nu een uur te wachten na mijn inschrijving op een hotspot en het enige wat ik krijg zijn lokale servers waar chatters gebruik van maken, en wat ik niet wil is chatten met Portugezen. Klinkt wel of ik wat racistisch ben, helemaal niet, ik wil een mailtje sturen naar wie me lief is. Ik geef het een 2de kans, op hoop van zegen PT WI-FI na 50 minuten zonder succes.
Dinsdag 6 november 2007
Were are we?
Ergens ten zuiden van Viana do Castelo in Fao met een haakje boven de A. We hebben ons voorgenomen om ergens eens wat langer te blijven. Vooral Sam vindt elke keer weer opkrassen wat vermoeiend. Dat is het ook natuurlijk. Voor je vertrekt moet alles weer in de kastjes, de afwas gedaan, daar ziet ze nog het meest tegenop en natuurlijk als je zo ergens staat ga je ook niet gelijk je tuinstoelen uithalen. Je leeft met zon Camper toch wel wat hommeles, dus op straat. Onze ijskast zit nog vol dus we gaan een plaatsje zoeken waar we wel de tuinstoelen op het gras kunnen zetten en eens wat kunnen uitblazen.
Van dat mooie plaatsje aan het strand is voorlopig niet echt sprake. We zoeken wel een camping maar deze zijn of toe of gelegen op 3 a 8 km va het stadje ESPOSENDE.
We komen terecht op een camping de zo wat midden in een residentiële wijk ligt, mooie villas ook vakantiehuizen, eventjes lopen van een bakker en een restaurant.
Strand op 2 km.
We checken in en vragen waar we onze tank kunnen vullen oor we de camper op de plaats voor de campers kunnen zetten. Hij mompelt iets van WC en servicio in het midden van de camping, deze man doet zij best en we begrijpen ongeveer de helft. En dan gebeurt het natuurlijk. Wij begrijpen dat we met onze camper tot aan de toilettes moeten om water te tanken en rijden ons vast in het mulle zand. Ik probeer nog met de keggen eruit te geraken, een man wil alles zelf doen en pas als het niet meer kan hulp gaan vragen. Sam panikeert en zegt dat ze aan de jongens gaat vragen wat we moeten doen. Alras staan er 5 man te kijken en wij twee staan er wat bij. We begrijpen weinig van wat ze zeggen. De jongen van de balie, die wat Frans spreekt, de klusjesman die met schop de wielen vrijmaakt, de directeur van de kamping die er in zijn kostuumpje ook naar kijkt een campingbewoner, een van de enige hier, die ons vraagt of we geen Krik hebben, nu die hebben we niet en daar zal ook geen oplossing in zitten. Hij loopt weg en we zien hem ook niet meer. De president van de campingclub komt eraan. De jongens buigen zowat als ie spreekt en het lijkt de enige die er wat verstand van heeft. Hij belt een paar keer met zijn DSM en al snel, nu snel! we zijn wel een uur of 3 bezig geweest hoor, komt er een depanage wagen aan. De president hebben we intussen getrakteerd op een glaasje Spaanse wijn. De Depanage-jongens trekken ons vehikel uit het zand en het lijkt een makkie met zon kabel en katrol natuurlijk. We vragen hoeveel onze schuld is en hij gebaart van ach, we waren in de buurt. De president zegt iets wat we niet begrijpen en de man vraagt ons dan 20 euro. Ik betaal met graagte dit kleine bedrag en schenk hem een fles wijn voor de moeite. Ze glimlachen. Ik bied de president ook een fles aan maar hij weigert dat. Neen neen, ik zal morgen een fles Portugese wijn aan jullie geven. We aanvaarden zijn voorstel en voegen er aan toe dat wij dan voor de hapjes zullen zorgen. Het ijs is intussen gebroken en hij verteld honderduit over hoe prachtig zijn land is , en dat je in Portugal overal goed kan eten en dat we naar de kleine dorpjes moeten en Alicante heeft absoluut zijn voorkeur van mooiste provincie niet. Hij wordt een beetje onze vriend. In gebroken Engels,Frans, Spaans en vloeiend Portugees wil hij ons helpen om onze 6 weken die we hier in Portugal willen verblijven de beste uit ons leven te maken. Op onze vraag waar we hier in dit kleine dorpje wat lekkers kunnen eten doet hij een suggestie. Wel pas open om 7 uur. Als we kijken hoe laat het nu is konstateren we dat het winteruur, dus een uurtje terug, niet van toepassing is in Portugal. Pas op het einde van de maand zegt ie. We zetten onze horloge op de Portugese tijd en drinken een aperitiefje in afwachting. Tot onze verbazing staat hij ons op te wachten aan het restaurant en zegt iets wat we niet begrepen. Kom in de auto zegt hij, en Sam vraagt hij gaat ons toch niet ontvoeren? Hij brengt ons naar een beter restaurant. Wellicht wil ie ons de beste indruk van Portugal geven, nadat ie er zo overweldigd over gesproken had.
We bedanken hem vriendelijk en hij wuift ons uit met de boodschap morgen om 4 uur voor de Portugese wijn hé. We zijn blij, verbaasd, over deze man zijn vriendelijkheid.
Intussen ochtend hier op de camping en ik zit warempel in het zonnetje te schrijven. Zoeven broodjes gehaald voor het ontbijt en Sam ligt in bed te lezen. Het is halfnegen en ik kijk uit naar ons fietstochtje van straks . Op zoek naar de zee en natuurlijk naar spulletjes om de hapjes te maken.
Toen we Portugal inreden had ik een vreemd gevoel, het is anders dan Spanje , en de mensen versta je niet. Wat een handicap is voor ons . Ook had ik het gevoel dat ze norser waren maar na ons ongelukje gisteren en de kennismaking met enkele locals veranderd mijn eerste aanvoelen wel in de positieve zin. Het is de taal die mensen verbind. Als je ze niet kunt spreken is er geen verbondenheid en dat is wat een beetje tegenvalt. Ik neem meteen een woordenboekje en schrijf wat basis woorden en zinnen op. Kwestie van contact te kunnen leggen.
Ben een beetje teleurgesteld met de computer die ik gekocht heb. De helft van de tijd blokkeert hij bij het opstarten, internettoegang duurt ongelooflijk lang, de muis kan ik niet gebruiken, dus het is een beetje behelpen en vooral traag. Vervelend als je zoveel indrukken opdoet en ze wil vastleggen en dan veel tijd verspilt met deze elektrische doos die blokkeert. Ik besef ook wel dat tijdverspillen als je een jaar lang eigenlijk tijd zat hebt wat verwend overkomt. Misschien moet ik die gehaastheid die ik in me heb, zeker vergeleken met Sam haar traagheid wat milderen. We moeten zonodig niet elke dag rijden en we moeten nergens zijn vandaag of morgen. Onthaasten , na 3 weken onderweg voel ik de behoefte om meer op het ritme van de Portugezen te komen.
Ik neem de fiets en ga wat uitwaaien op het strand. Er is niemand.
De man and the sea. Ik loop langs de branding en geniet van de eenzaamheid hier. Niemand alleen wind,zand en die grote plas. Als ik terug aan de camper kom zit Sam te lezen. Het ontbijt staat nog op tafel en de tijd is gevlogen zegt ze . Het is haar dagje, lekker niksen en niet moeten rijden. Ik trek de luifel van de camper open en schrijf een brief. Maak mijn tekstje af voor de blog . En zover zitten we nu.
Als je zin hebt om af te komen geef een belletje. De tuintafel staat buiten de stoelen ook.
Fotos op de blog zetten lukt me voorlopig niet. Ik vraag Marieke om ze te decoderen naar Blog formaat dan is het natuurlijk prettiger om lezen. Lieve groet allen die dit verhaaltje lezen en als je zin hebt stuur via de blog een mailtje . Het zou plezierig zijn wat van je te lezen.
Zondag in SAN VINCENTE DE LA BARQUERA, in de provincie Cantabrië .Een plekje in het Costa Verde in het groene Spanje zoals beschreven in de gids.
Gisteren hebben we gereden van CASTRA URDIALE, over Santillana Del Mar, een historisch dorpje,waar de tijd bleve stille staan maar waar de toeristische machine volop draait ook in wintertijd.
We zoeken naar de Mar: de zee , maar dat bleek onjuist. Het dorpje ligt helemaal niet aan zee.
We namen een stop om wat te drinken en de nieuwsgierigheid te bevredigen. Mooi om er eens geweest te zijn.
Het beloofd een zonnige ZONdag te worden, we hebben gisteren de zon zien ondergaan in een mooie blauwe hemel en een volle maan bewonderd aan de andere kant van het firmament.
En ja vanochtend schijnt de zon over de surfers heen die hier al vroeg strandden en zich volop laten gaan op de grote golven. We nemen een Zondag vandaag dus dat betekent niet rijden, wat in het zonnetje wandelen en als het goed is eten we buiten. Ook de tijd nemen om wat bij-te schrijven op de webblog. Als we connectie hebben is het wel handig dat ik wat tekst klaar heb. Heb me trouwens gisteravond behoorlijk geërgerd over deze computer die blokkeerde, had flarden mooie woorden opgeslagen om te delen op de blog en deze machine deed het niet meer. Al snel ben je een paar uur kwijt door te klooien zonder resultaat. Diegene die me kent weet dat ik daar bijzonder gevoelig aan ben, als er iets niet werkt heb ik meer zin om de hele handel in zee te storten. Maar ja dat is natuurlijk geen oplossing. Dus ik ben maar geduldig beginnen klooien. Vanochtend bleek alles weer in orde.
Maandagochtend, 29 oktober
We worden wakker van het gekletter op het dak. Wat moedeloos open ik de gordijntjes en wat we hoorden wordt bevestigd. Het regent. Sam vraagt wat we hier een hele dag gaan doen op een natte wei.
Meer dan een wei is het niet. Gisteren leek het wel een reünieplaats voor surfers die met zn allen hadden afgestemd om op Zondag in het water te gaan glijden. Wel 25 autos met mannen in pakken en surfplanken op het dak streken neer in de duinen al van morgens vroeg. Vanochtend is de weide leeg. Ik loop naar het strand en zie voor de eerste keer een zee zonder surfers. Mistig mooi. Grote golven die water omhoog spatten in de verte, een grote mooie baai. Volgens de gids hoort deze provincie en zijn baaien tot de mooiste van de wereld. Ik kijk en bewonder, het is nat maar niet koud. Er groeien hier zelfs paddestoelen in de duinen, nooit gezien. De combinatie van veel vocht en warmte. Sam leest in bed het boek De Basis, een serie mooie kookboeken, ik schrijf wat en neem de kaart van Spanje. Sam ondervraagt me over keukentermen Wat is barderen en wat is Ciseleren en wat is dan een Chifonade ?
Ik beantwoord bijna alle vragen juist!
Lieve schat, hier op deze wei onze schoenen verslijten is geen optie. Als we onze weg zouden verder zetten langs de wat grotere wegen naar Oviedo, dat is halfweg Santiago, dan kunnen we misschien een LPG station vinden en onze tank volladen. In Spanje hebben ze nl een ander systeem om de propaangas aan te sluiten en volgens Spaanse Kampervrienden aan wie we wat uitleg voegen moet je een certificaat hebben. Dat kunnen we dus vergeten , de enige oplossing is onze tank vullen met LPG
Maandagavond 8 uur.
Vanavond zet ik Burt Bacherac op op mijn pceetje. Even uitblazen. Wat een dag. Sam ligt al in bed. We hebben zeker 7 uur gereden en zijn amper een eindje verder dan het plaatsje waar we vanochtend vetrokken. Op zoek naar LPG voor onze Bomba zodat we warm water hebben, kunnen koken en de verwarming aan kunnen zetten. Het werd een zoektocht van jewelste. Niet te vinden. We bellen Campsa Oil HQ op en daar krijgen we een adres, er zijn er namelijk maar 1 in heel de provincie hier. Nu een adres dat moet je kunnen verstaan aan de telefoon. Sam in haar beste Spaans gaf het beste van zichzelf maar de weg was eindeloos ingewikkeld om te vinden . Uiteindelijk na heen en weer gerij staan we voor een poort van het gasstation die volgens het plaatje aan het hekken terug open is om halfvijf. In Spanje sluiten de etablissementen tussen halfeen en halfvijf. De siësta, ook in de winter als het regent. We eten in afwachting iets in de Macro en lachen om onszelf. Hier zitten de Europa-reizigers die er ook een culinaire tocht van wilde maken. Lunch om drieuur15! in het restaurant van de Macro.
Eind goed al goed. We hebben onze gas, goed voor 3 dagen. Of ze de andere vestigingen kenden in Spanje waar we gas konden tanken? Kijk op internet zegt ie. Vriendelijk zijn de Spanjaarden niet. We rijden toch maar wat door om ergens aan zee te parkeren. Een 50 tal kilometer verder belanden we in een godvergeten plaatsje met een prachtig zicht op de zee, alleen te afgelegen vind Sam. Ik ben bang zegt ze als we zo alleen staan. We rijden tot in het dorpje en stallen onze sleurhut op een parking. Even de benen strekken zeg ik en we gaan samen het dorpje van 3 straten en een kerk in. We worden verrast door een mooi en authentiek dorpsplein. In het lokale cafeetje op het plein dat er uitziet alsof er de laatste 50 jaar niet meer geschilderd of gepoetst werd bestellen we iets en de sfeer stemt ons tevreden. We drinken een gin Tonic en een Wodka om te bekomen en zijn nogmaals verrast als we 3,50 dienen te betalen. Een glas wijn in een groot limonade glas betaal je hier 50 cent. Hier is het goed zeg ik, hier blijven we . Als ik onze budgettering bekijk; wat we voorzagen als dag-budget en wat we opsouperen dan zitten we eigenlijk goed. Er gaat wat veel geld naar diesel maar zolang we rijden is dat logisch. Straks als we zuidelijker en dus warmer zitten blijven we een poos staan en verbruiken we geen diesel dus dan compenseren we die uitgaven. Ja, wat budgetteren betreft dat is niet zo aan Sam besteed. Sam gaat voor de uitgaven, vrienden en kennissen van haar zullen dat beamen. Het huishouden daarentegen, daar maakt ze werk van, grondig en proper, het duurt allemaal wat lang maar het is goed gedaan. Dat moet ik wel zeggen, als ze eraan begint, als, dan is het grondig.
Ik probeer of ik op het Net kan maar hier zijn er geen netwerken geeft mijn pc aan. Hier is de tijd wat blijven stilstaan. Misschien moet ik wat meer in dit ritme me komen. Heb nogal de neiging om snel te gaan, dat bleek vandaag tijdens onze zoektocht . Ik maak me snel zenuwachtig als dingen niet vooruit gaan. Misschien dat we hier wat blijven om in dat ritme te komen. We bespreken het morgen tijdens ons ochtend overleg. Ik ga alvast voor de koffie koeken de stad in ?
Ochtend, rustig wakker worden.
Er is maar één pateseria en ze hebben koffiekoeken, lekker is wat anders, ook het brood is wat taai. We zijn natuurlijk verwend geweest in Frankrijk, maar er is ontbijt en koffie in de Camper. Lekker. We rijden wat verder waar we een prachtige view hebben over de Oceaan.
Sam wil wat poetsen ik wandelen langs deze fantastische beach.
Ik maak kennis met Alfredo, een man die dagelijks 7,5 km loopt langs dit strand en zegt dat dit het mooiste is wat je kan vinden. Er lopen 2 wat vreemde mannen in een soort kikforspak met waterdichte rugzak land het strand die door de spleten van de rotsen kruipen verder naar de woeste zee. Ik vraag Alfredo wat zij doen en hij zegt dat het waarschijnlijk 2 mensen zijn van de overheid of de professionele visvangst die gaan kijken waar de Barlicos groeien. Ik begrijp zijn Engels-Spaans niet zo goed. Hij leeft dan weliswaar wel 6 maanden
in Londen en 6 maanden hier in Cantrabrie maar toch begrijp ik hem niet. Een Barlico is een soort mosselschelpje dat zeer zeldzaam en dus duur is en dat geliefd is bij de inwoners aan de kust van Noord Spanje vooral met Kerstmis. Het mosseltje groeit op zeer moeilijk te bereikbare plaatsen. Je kan het plukken op plaatsen die alleen met eb te bereiken zijn maar dan net op het randje, dus het is plukken als de zee terugtrekt en dan zeer snel zijn wat de getijden zijn zeer lang en de zee zeer woest . Als de zee opkomt is het gelijk een paar tientallen meters dat het water op stroomt. De Barlico kan wel tot 500 euro per kilo gaan Plukken is strafbaar, alleen voor de professionele vangst. Ik ben toch benieuwd hoe dat vogeltje er dan uitziet en hij neemt me mee naar een plek waar ze groeien op dit woeste strand en plukt een jonge schelp voor me. Nu zijn ze klein zegt ie maar tegen december zijn ze wel 8 centimeter lang , je drukt waar het oranje kleurtje stopt, hij doet het voor en zuigt de mossel dan leeg. Delicatesse. Ik geniet verder van mijn wandeling en hij stapt met snelle tred verder op naar zijn kilometers voor vandaag. De zon schijnt lekker en we eten tapas op de strandstoeltjes met een weelderig zicht van zee, rots ,branding en strand.
Straks rijden we nog zon 150 km verder via de Noordelijke pelgrimsroute naar Santiago De Compostella.
woensdag 31 oktober, Santiago De Compostella. Met zijn grote mooie Kathedraal en zijn souvenirs winkeltjes.
Deze stad , met weliswaar mooie oude gebouwen en een prachtige Parador moet tegenvallen voor de pelgrims die weken en maanden te voet of per fiets onderweg waren.
Het is gewoon een oude stad waar het toerisme en dito winkeltjes en stalletjes welig tieren.
We genieten van de zalige zon, het is 21 graden en heerlijk op een terras met een witte Chianti, en verkennen de stad. Het is wat zoals Brugge verloren lopen en ontdekken.
We zijn toeristen vandaag en morgen. Tot hoors of mails, lieve groet Marc en Sam
Lieve vrienden, kennissen en ook toevallige lezers van onze blog.
Omdat we niet altijd connectie hebben met het wwweb kunnen we natuurlijk niet dagelijks updaten. Intussen zijn we een week on the road. Het went , zoals een vent zou een bekende Nederlandse column schrijfster schrijven, wel een camper daar moet je ook aan gewoon worden.
Donderdag, 18 oktober aan de haven in Croisic, Bretagne
Een klein mooi typisch Bretoens havenstadje aan de kust bij Saint Lazaire. Vanavond lekkere verse vis gegeten met flesje witte wijn in een quasi leeg restaurantje aan de haven . Zo hoort het in een desolaat winters stadje aan de ruige kust. Enigszins moe van het rijden, vandaag de kaap van 1000 km overschreden en 4 dagen onderweg, op zich valt het nog mee natuurlijk. Het moet wel nog wennen , leven en reizen in onze Camper. Zo hebben we ondermeer een 6 tal kussens mee en er zijn er 4 teveel. Dus elke avond worden die van het bed verhuisd naar de zetels vooraan. Ook met de jassen weten we zo geen blijf. Wat een gedoe. Sam is ook nog altijd moe van de verhuis en de hectische laatste dagen bij TNT. Ze slaapt veel, op zich natuurlijk niet zo erg , we hebben alle tijd. Ik schrijf wat en kijk vanavond al schrijvend uit op het haventje waar we geparkeerd staan. Gisteren was het met a view over Le Mont Saint Michel en de avond daarvoor een plaatsje in Normandie:, Honfleur ,waar we waarschijnlijk nooit meer zullen komen. Wel geweldig ergens aankomen, parkeer-plaatsje zoeken, iets gaan eten en op een paar passen er vandaan gaan slapen in onze camper. Morgenvroeg Croissants gaan kopen bij de plaatselijke boulanger, lekkere koffie zetten in de Camper en ontbijten met zicht op . We zijn Zondagskinderen en beseffen het. One year on the road.
Ochtendview bij Le Mont Saint Michel 18 oktober 2007
Vrijdag 19 oktober Saint-Hilaire de Riez,
De eerste keer dat ik echt het gevoel heb echt in een huisje te verblijven, een huisje
op wielen. Vrij groot en comfortabel. Vanavond lekkere groentjes bereidt. Witloof ( endive noemen ze het hier) carottes, paprika, champions, pommes de terre, ui en hamburger specialité de Normandie. Toen we de grens tussen Normandie en Bretagne, aan Le Mont Saint Michel, overstaken bedachten we ons om een souveniertje mee te nemen, die hebben we vanavond gegrild en verorberd. Lekker. Met ons tweetjes zagen we de zon vanavond, als aperitiefje, in de zee zakken. Ik heb de zon zien zakken prachtig ook met de geluiden van de branding .
Je kan het dirigeren, het geluid in stereo, als je de timing wat observeert. Mooi zo. 2 geliefden gezeten in het zand, dicht bij elkaar genieten van de ondergaande zon in Bretagne.
Het wordt middernacht. Mij liefje ligt al eventjes in bed terwijl ik nog wat schrijf.
Moeilijk om de draad terug te vinden in mijn scenario, vind dat het de plots maar niks is. Moet helemaal opnieuw beginnen; Ga het voor vanavond hierbij laten, als ik eens wat meer tijd heb ! om me te verdiepen schrijf ik verder, nu zijn we aan het reizen up to the south, straks zal het beter lukken.
Ik neem een kijkje buiten, wat een grote stilte hier. De grote beer staat te schitteren, de kleine vind ik niet. Rook een sigaretje en bedenk me hoe blij we zijn om hier vandaag te mogen zijn. Sam snapt het nog niet helemaal denk ik, maakt zich nog wat druk om ja waarom eigenlijk?
Zaterdag. De ochtend is kil, buiten 4 graden, binnen 7, dat is koud. Ik zet de heating aan en al snel wordt het aangenaam om toch maar uit het warme bed te komen. We worden hier wakker als het licht wordt en dat is deze tijd van het jaar pas om half acht. Het ochtendritueel; koffie zetten, douchen ontbijten duurt ook allemaal langer. Voor je het weet is het middag en ben je nog niet klaar om verder te rijden want dan moet de garage nog gesloten worden, er dient afgewassen te worden. De keggen, ( dat zijn platen om de camper waterpas te zetten ) moeten nog onderuitgehaald worden, en de tafel nog opgeruimd Thuis zet je die dingen in de vaatwasser , je neemt een snelle douche en voor je het beseft ben je al weg op weg naar je werk. De file neemt dan natuurlijk veel tijd in beslag. Daar hebben we hier geen last van. Dit weekend rijden we via La Rochelle naar Bordeaux. Wijntjes kopen .
24 oktober, Groeten from Bilbao
Bilbao of Bilbo in het Baskisch, een verschrikking.
Hoewel we het wisten da je met een Camper best niet in grote steden komt deden we toch een poging en dat werd zeer zenuwslopend. Enerzijds om een parking te vinden, want we wilden absoluut het Gugenheim museum zien, anderzijds om dat we niet echt een veilige plaats vonden, de stad weer uitgeraken. Een wirwar van kleine straatjes waar het echt niet doenbaar is om met ons 7 meter lange vehikel door te geraken zonder brokken te maken.
Ik ken mezelf als ik het gevoel heb rond te draaien in cirkeltjes en geen uitweg vind word ik lastig en mijn medepassagier krijgt het dan te verduren. Wat een pokke stad. Sam heeft het op haar zenuwen en spoort me aan om uit de stad te geraken wat ik al een halfuur tevergeefs aan het doen was.
Uiteindelijk belandden we op een parking van een Carrefour en Sam gaat inkopen doen terwijl ik bekom van de ellende. Ik zoek in de mappen van Spanje waar we naar toe zouden kunnen, vraag wat hulp aan een voorbijganger en alras is er een oplossing , een half uurtje hiervandaan naar de kust. Kunnen we morgen met de bus of trein naar Bilbao want het moet toch een mooie stad zijn die je echt moet zien. We parkeren ons in het donker langs de boulevard van Castro Uridiales, een toeristisch plaatje net buiten Baskenland in Antabria. Schoon zicht over de baai. s morgens doe ik het raampje open en er staat pal in ons zicht een vrachtwagen geparkeerd. Grappig bedenk ik me. Een tip voor de toekomstige Kamperreiziger. Zorg dat je aan de juiste kant van de straat staat als je je mooie zicht wil behouden. Alras vertrekt de heer die ons zicht afnam en bij een tas koffie genieten we van het panorama. Ik loop wat langs de boulevard en zie opvallend veel joggers hier aan me voorbij lopen, ik rook een sigaretje en bedenk me dat dat geen slecht idee is. Het blijft bij het idee vandaag. Morgen ga ik joggen.
We gaan de stad in, stadje is ook goed en drinken apero in een lokaal tapa-barretje. Zalig is in de winter hier aan de kust te zijn.
Zodra we weer ergens connect zijn het vervolg.
Lieve groeten uit Castro Uridiales, Antabria, Espania
Sam en Marc op reis voor 1 jaar door Europa. Naast het ontdekken van Zuid, Centraal, Oost en Noord Europa met de Camper willen we ook culturen en ' andere ' manieren van leven opsnuiven. Ik zal ook het script ' Almost Happy ' waar ik enkele jaren geleden aan ben beginnen schrijven te voltooien om het in 2008 in te dienen als bioscoopproject.
Waarom deze blog ? Uiteraard om onze goede vrienden en relaties te laten delen in onze vreugde en regelmatig wat verhalen te schrijven. We houden je natuurlijk op de hoogte van de vooruitgang.
Almost Happy is het beeldend verhaal van elke vrouw, anno 2008-2009,die een verantwoordelijke baan heeft, te veel uren werkt en haar kinderen mist. Thuis komt en warmte wil maar stuit op chaos, onbegrip en onkunde van een man die zijn vrouw niet begrijpt.
De passie bij een ander zoekt, maar ook teleurgesteld wordt.
Het dilemma van een generatie vrouwen in deze tijd.
Is Catherine een vrouw zoals zovele die weg wilmaar blijft ?
Synopsis
Catherine, een aktieve en passionele vrouw van 36 die een
Full time Job als Business Consultant wil versus moet combineren met
Full time moeder zijn van 2 kinderen en
een liefdevolle echtgenote zijn,
ontdekt dat die combinatie berust op een mythe.
Een huwelijk dat na 7 jaar niets meer voorstelt , de zorg voor de kinderen, de verantwoordelijkheid en de stress op het werk, de dagelijkse sleur en onvrede thuis wordt haar te veel.
Ze vlucht in een geheime relatie met Anton , een TV regisseur, waar ze de ultiemepassionele liefde terug vindt en dat vleugje droom dathaar leven draaglijk maakt.
Maar ze voelt zich schuldig t.o.v. haar kinderen, haar man, en haarzelf.
Is ze niet voorbestemd om gelukkig te zijn?
Of mag en kan dat niet meer, eens je als vrouw en moeder keuzes hebt gemaakt?
Is er een uitweg om toch een gebalanceerd leven te kunnen leiden met tijd en aandacht voor de kinderen, onvoorwaardelijke liefde en passie , rust in zichzelf en tevredenheid?
Het actuele verhaal van een werkende vrouw van vandaag, moeder en echtgenote die gezin en werk moet combineren en ook een liefdevol leven wil leiden.
Een aktieve vrouw die elke dag tegen een berg opkijkt, er voor iedereen en alles moet zijn, als een man moet funktioneren om carriere te maken enelke dag willens nillens spartelt om overeind te blijven ?
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
