We zijn goed bezig met het schrappen en herschrijven van het boek in wording. Een hele klus is het wel. Ook foto's, zo'n 7000 worden geschikt en herschikt. De mooiste weerhouden we voor print. Het zal zomer worden als hij uitgegeven wordt, veronderstellen we, dus nog even geduld. Sam en ik groeten jullie en wensen op dit moment en op deze plaats dat het je goed gaat, waar je ook bent en wat je ook doet. Lieve groeten,
Lieve, trouwe lezer van ons verhaal over ' onze reis in Europa' . Inderdaad, zoals velen al melden aan ons hebben we de laatste maand niet echt veel stof laten opwaaien vanuit Noorwegen, Zweden en Denemarken .Het stof , of de verhalen zoals je wil is en zijn er wel, we hebben intens genoten van de laatste maand onderweg en hebben het allemaal neergeschreven. Zoals ik reeds eerder vertelde zal dat einde jaar in boekvorm verschijnen. We wilden je maar laten weten dat alles goed is met ons en dat we intussen, 1 oktober, onze eerste schooldag doormaken. Zo lijkt het wel. Er is veel veranderd in één jaartje tijd. Maar het gaat ons goed. Voor de vele reakties die we mochten ontvangen zijn we u dankbaar. het deed altijd goed nieuws van thuis te horen. Het vervolg van onze dagen thuis, het ontwenningsproces laten we u zeker nog geworden en een aantal gemiste foto's sturen we je in de loop van volgende week zeker nog op. lieve groet en tot spoedig
Ontmoeting met Margot en Rudy en dochtertje Elien, Belgen in Noorwegen
Donderdag 7 augustus
Up to Trondheim
Dat was gerekend zonder onze toevallige ontmoeting met Margot en Rudy Vanherreweghe uit Gent en hun dochtertje Elien. Een zeer aardig en vriendelijk Belgisch koppel die in Ulvsvag ( Hameroy) sinds juni dit jaar een hotel en camping uitbaten. ULVSVAG GJESTGIVERI, een buitengewone plek. Een view vanuit de kamers om duizelig van te worden. Het moet prachtig zijn om hier op je terras van de kamer naar het Noorderlicht in de winter of de noorderzon in de zomer te kijken dat boven de eilandengroep Lofoten aan de einder verschijnt. Rudy en Margot hebben nog grote plannen, uitbreiding van het aantal kamers en een conferentie zaal voor bedrijven. Echte Belgische ondernemers die enthousiast praten bij een kopje koffie dat ze ons aanbieden over hun avontuur en plannen. Ik maak wat fotos voor het boek. Als je wil meekijken, surf naar www.gjestgiveriet.net.
Margot en Rudy vertellen ons honderduit over Noorwegen, een land waar ze hun hart verloren hebben. We komen bijzondere dingen te weten over dit land, weetjes die je alleen maar ontdekt als je hier woont, o.m. Het instaploon en het gemiddeld salaris in Noorwegen? Wat, wanneer en hoe eten de Noren? De fastfoodcultuur en wat zijn de gemiddelde werktijden? Wanneer beginnen ze aan de job en hoe vroeg stoppen ze met werken? Het ondernemen dat hier helemaal anders is dan in België, de werkloosheid in Noorwegen, de scholen en de gezondheidszorg en natuurlijk over de ongekende mogelijkheden die dit land biedt met zn bijzondere natuur. De 3 talen die hier gesproken worden , de criminaliteit, de karikaturen over de Zweed , de Deen en de Noor. Ik schijf het allemaal op en zal het met je delen in het boek dat we uitgeven in het najaar. Home at Europe 2007-2008.
Margot biedt ons spontaan de mogelijkheid aan om ons wasje te doen, want dat was de initiële reden waarom we stopten aan deze camping. Alle handdoeken moesten eens gewassen worden. Rudy geeft ons een kilo kabeljauw Zelfgevangen dit weekend zegt hij fier. We bedanken hem hartelijk. Om 10 uur s avonds is er concert in het hotel. Het zijn hier in deze streek de Hamsun dagene en ter ering van Noorwegens grootste dichter is er overal wel wat te doen in hier. Het wordt een soort country avond in het Noors met veel humor, dat horen we aan het publiek dat stevig lacht met de grappen. Wij zitten wat om ons heen te kijken want we verstaan er natuurlijk niets van.
Zondag 3 augustus. Het is halfnegen als we uit het warme bed komen en geconfronteerd worden met de zomers in Finland. Het is 7 graden koud. Een wagen komt oprijden en laat zijn houten bootje in het water. Twee vissers die op zalm gaan vangen, een Zondagsport in Finland en het brengt nog goed op. 3,5 euro betaalden we voor 100 gram, in de winkel. Onze buurman was vanochtend al weer gaan vissen en maakt een jongen van 11 kilogram schoon aan de rand van de rivier. Ik zie hem, wanneer hij het boeltje ingewanden en bloed verwijderd en de plek schoon maakt ons restje spaghetti die ik gisteren in de rivier gooide uit het water halen. Ik spreek hem aan en zeg dat die van ons is. No good for the fisch, zegt ie wat nors, there is a box . We hebben het helemaal verkeerd gedaan. Van dit water kan je drinken vervolgt hij als het proper blijft. Ik excuseer me en hij knikt weer eens als hij onze vuiligheid in de vuilnisemmer gooit die wat verder op staat. Finnen plassen ook niet in de natuur, vervuiling! De mannen gaan in het urinoir dat bij de toiletten staat op parkings! We tellen onze flessen wijn en wodka. In Noorwegen mag je volgens de douane voorschriften max. 2 liter wijn invoeren onder de 22% en 1 liter van een straffer gehalte. Ook aardappelen mag je niet meebrengen, sigaretten max. 400 stuks. Dus moeten we wel het een en ander verstoppen in onze garage in de hoop dat we de volgestouwde garage, we zijn een jaar onderweg en hebben nogal wat spullen toegevoegd bij wat we al hadden ingeladen bij ons vertrek in dus maar hopen dat we niet moeten uitladen want dan zijn we wel een half dagje bezig en zullen een behoorlijke boete moeten betalen als ze onze flessen vinden. Ontbijtje , koffie en on the verder onderweg naar de Nordkap.
We rijden een paar honderd kilometer en belanden in Kilpischarvie, het grensdorpje met Noorwegen. We tanken onze camper vol aan 1,54 euro de liter. We vervangen onze extra gasbidon omdat je in Noorwegen, net als in Finland geen GPL kan vinden en we slechts half vol, zo je wil half leeg staan. Als we in dit Noordelijk gebied zonder gas vallen zou dat betekenen dat onze ijskast het niet meer doet als we stilstaan , we geen warm water hebben en ook geen verwarming meer,dat kunnen we niet maken. De weg naar het Noorden die we volgen lijkt al een beetje op het einde van de wereld, alleen maar sparrenbomen en sparrenbomen, puur natuur. Onze Repsol lege tank heeft een sluitingstuk dat erg lijkt op dat wat men hier gebruikt maar past net niet. We hebben al eerder de gastank moeten vervangen in Spanje omdat onze Belgische aansluiting niet paste. Ik wring de zelfgemaakte constructie, de aansluiting die je op de bidon plaatst uit elkaar om met de Belgische aansluiting die ik opzij gelegd had te proberen op een Noorse tank. He lukt. Gas is very expensive zegt de man en rekent ons voor 85 voor de tank en 30 voor gas: 115 euro. We schrikken maar hebben geen andere keuze. De weg die we volgen ligt er verlaten bij, hij word ook smaller en slechter bereidbaar. Af en toe komen we een camper tegen of wat autos. rendieren lopen hier op de weg en hebben voorrang. Magnifieke om zon rendier te zien oversteken. In een stalletje van niets verkoopt een Lap wat dierenhuiden en wat Lapse spulletjes. We kopen een muggenmepper, Lemmenlätkä want er zitten wat muggen in de auto die je met niets weg krijgt en we vrezen dat hoe noordelijker we rijden hoe meer muggen ons het leven zuur zullen maken. De muggen zoemen ook niet, ze vliegen geruisloos langs je heen en pakken je vel zonder dat je er erg in heb, ik tel 14 bobbels en Sam 20, maar ze slaat niet zo op die beestjes. De douane van Noorwegen zijn een niemendalletje, we rijden er gewoon door. Er is geen controle. Onze grootste vriend tijdens onze reis is Proximus die ons bij elke grensovergang in een ander land een smsje stuurt. Proximus goede reis, bellen naar een Europees land kost 0,5939 euro/min en gebeld worden 0,2904 euro inclusief BTW. We merken dat de prijs in het begin toen we vertrokken, met vodafoon 0,99 euro was, dus dat gaat de goede richting uit.
Alleen is het zo dat Noorwegen niet in het vodafoonnetwerk zit, dus dat voordeel hebben we niet. Vanaf hier worden de bomen kleiner en na enkele kilometers staan we in bewondering van het veranderende landschap. We rijden een stukje hoger dan Murmansk in Rusland en zitten een stuk boven IJsland zien we op de kaart Het wordt bergachtig , en we rijden langs een enorm meer zo lijk het maar het is de zee, Lyngen, een baai van wel honderd kilometer lang. Sneeuw op de bergen, zonlicht dat ze verlicht en veel kristalhelder blauw groen ijskoud water. Dit is prachtig, als in een prentbriefkaart rijden we maar dan een hele grote levensechte. Als ik zeg tegen Sam dat ik even ga stoppen om een foto te maken zegt ze laconiek, liefje de eerstkomende 300 kilometer is het niets anders dan dit. Dit is het mooiste land van Europa zeggen we tegen elkaar maar het is er onbetaalbaar om te wonen,althans met ons salaris en hier op reis met ons budget. Een landkaart die we onderweg kochten kost 20 euro. Sam meent in een oogopslag een prijsaanduiding in een benzinestation gezien te hebben van de diesel, 25, .. NOK. We worden even stil, Sam zegt plots dat zou dan meer dan 3 euro per liter zijn! Als we rijden beseffen we allebei dat we een beslissing moeten nemen. 3 euro voor een liter diesel, kan niet waar zijn. Groenten en fruit zijn hier niet te verkrijgen volgens onze gids en vlees en verse vis zijn peperduur. Een pakje sigaretten kost 10 euro! We besluiten om een dubbele check te doen aan het eert volgend tankstation. Prijs van de diesel:12,50 NOK we vragen hoeveel euro dat is aan de kassa. 1,67/l berekent de jongeheer. We informeren naar de prijs van de brug die we zullen moeten nemen om naar het Noordelijkste eiland te gaan waar de Nordkap op ligt en men verteld ons dat je twee keer moet betalen, de heen en terug weg 150 euro kost. . We zetten ons even aan de kant en houden onze algemene vergadering. Van dit punt, Lokvollen, uitgesproken leukvol moeten we nog 550 km rijden tot de Nordkap, langs dezelfde weg terug, er is er maar één weg betekent dat 1100 kilometers. We zijn vandaag 7 uur onderweg geweest voor 257 kilometer. De weg is smal, je vertraagd omwille van de rendieren, je stopt even om de benen te strekken, een fotootje te nemen en iets te eten. Dat betekent een gemiddelde snelheid van 36,7 km per uur . Sam berekent op haar grote calculator dat we aan deze gemiddelde snelheid en in het vooruitzicht dat we nog 1100 km te rijden hebben: 29 uur zullen rijden aan 7 uur per dag, zoals we dat vandaag deden, dat we nog 4,28 dagen rijden heen en terug zonder een al te lange stop op de Nordkap zelf? 1euro 67 per liter, we verbruiken 10 liter per 100 km is gelijk aan 183,7 euro diesel, in Belgische frank zou dit uitstapje, uitspatje 7408 frank kosten en zijn we 4,28 dagen + een dag terplaatse is 5 dagen onderweg om terug op dit punt zijn? Is dit verstandig vragen we ons af en willen we dit? We stappen even uit voor een frisse neus, dat is hier niet zo moeilijk, nemen de fact and the figures nog eens door. Ik vouw de landkaart van Noorwegen open en Sam zegt dat de Lofoten ook erg aantrekkelijk zijn met de Fjorden en zo.
Noorwegen heeft zoveel prachtig plekken te bieden. Op onze kilometer teller staan nu 22389 kilometers die we afgelegd hebben van Antwerpen op 15 oktober naar het zuidelijkste punt in Sicilië: Marzamemi op 13 april ( toen 11527 kilometers gereden) en van daaruit op weg naar het Noorden van Europa via Italië, Slovenië, Kroatië, Hongarije, Slovakijë, Polen, Duitsland, Zweden, Finland tot op dit punt, Lokvolle in Noorwegen. Een afstand van 10862 km.
We tanken onze dieselbak lekker niet leukvol en maken vandaag op zondag 3 augustus rechtsomkeer richting het zuiden.
We rijden tot we een mooie plek hebben gevonden met zicht op zee, recht tegen over een gletsjer in het dorp Skibotn. Er staat een noordenwind, letterlijk te blazen.
Ik verken het plekje en loop langs de branding van de zee. Ik vind alleen maar wat grijs paarse mosseltjes tussen de zilverkleurige stenen op het strandje, weekdieren zullen het hier wel te koud hebben om te overleven vermoed ik.
Maandag 4 augustus
Vanochtend werden we wakker met het geluid van overvliegende meeuwen, het 11 graden buiten, het zonnetje schijnt en we nemen de map om onze zuidelijke bestemming te bepalen.
Het eiland Senja stelt Sam voor. In de Trotter lezen we dat dit schitterend eiland alleen maar door de Noren wordt bezocht en dat je er alle Noorse landschappen aantreft. Het natuurpark Anderdalen biedt een landschap dat aan de Noordkaap doet denken. Een mooi alternatief toch.
We drinken samen koffie in de prentbriefkaart en bedenken dat de andere richting uitrijden, terug zuidwaarts ons ook wat ademruimte geeft. De afgelopen week van zondag 27 juli tot gisteren, zondag 2 augustus hebben we 2332 kilometer gereden in 6 dagen. We nemen vanochtend de tijd om bij te schrijven en de huishoudelijke poespas uitgebreider aan te pakken. We hebben nog 6 weken vakantie tegoed, 42 dagen voor we terug thuis zullen versus moeten zijn.
Een tikie vervelend als het licht blijft de hele avond en ook de nacht, als Sam, die daar zo geen last van heeft al slaapt, schrijf ik wat aan het script en het boek maar het wordt gewoonweg niet donker en er is een klokje in me dat zegt nog niet moe worden. Ik sluit maar alle gordijntjes en kruip in bed, kan niet de hele nacht schrijven. Morgen gaan we weer bollen naar het zuiden!
We rijden richting Tromso en cruisen door de bergen, de brede ravijnen en de afwisselende landschappen zoals we die kennen van in Wallis, Zwitserland. Alleen de ontelbare meren hier maken het nog mooier. De bergen zijn ook niet zo hoog en toch ligt er op de noordflanken nog sneeuw. De hoogste berg is Noorwegen is amper 2469 meter hoog. We rijden voorbij een Shell benzine station en lezen dat een litertje 13,87 kronen kost, dat is 1euro 84. We denken da de prijzen hier vrij zijn. Voor een vers broodje ( 750 grammen) dat we kopen betalen we 30 NOK, dat is 4 euro. Lekker en duur. Op een parking van we aan bestuurder van een Chevrolet die een groene nummerplaat heeft wat het verschil is met de normale witte en zwarte letters. Hij verteld ons dat je de helft betaalt als de achterste zetels er uit zijn, zogezegd een werkauto
Voor zijn Chevy, een groot model maakt dat 90.000 euro ipv 180000 Euro. We kunnen ons niet voorstellen dat je bij ons een auto, taks included 7.259.400 Bef betaald. We rijden een stuk verder door een prachtig landschap en na elke bocht ontvouwd zich een ander meer, mooie bergen en een geweldige view. Regelmatig zien we een bordje Turist information staan, de eerste keren stopten we maar al snel hadden we door dat zon bordje meestal verwijst naar een lokaal straatwinkeltje met Sami spulletjes, Lappensouveniertjes, waar ze een paar reclame brochuurtjes hebben over de streek. Een middel om toeristen te lokken natuurlijk. Met Donald Fagens: Green flower Street scheuren we door de ravijnen en flaneren langs de meren met onze camper. Af en toe wandelt er een rendier op of over de weg. Het zijn geen dieren die wild om zich heen over de weg spurten of wegvluchten, ze grazen wat en lopen dan, zich helemaal niets aantrekkend van voorrangregels of wat dan ook, over de weg. Altijd opletten geblazen. Sam stuurt een smsje naar Alain Soetaert met de boodschap dat we door de Noorse fjorden cruisen met de zalige muziek,van Donald Fagen en krijgt gelijk een sms terug dat hij in de Dordogne rijdt met Steely Dan op de achtergrond. Wat zalig. Het valt ons op dat de schattige houten en gekleurde huisjes hier helemaal geen dakpannen hebben, een stalen of ijzeren plaat ligt erop. Hier is nog business voor Wienerberger bedenk ik me.
s Middags zetten we ons tafeltje buiten en trakteren we onszelf op een Noors schoteltje met haring in het zuur, verse roze garnaaltjes die opgewarmd zijn in olijfolie met zwarte peper, verse gemarineerde zalm op een bedje rucola, rode en witte ui erover, vers Noors brood, in de schil gekookte aardappeltjes met Spaanse Allioli erop. Fantasietje erbij van mosterd dille saus, mierikswortelsaus en dat alles geserveerd met een Franse witte wijn, From the French wine makers, vin de table imported to Zweden. Op onze vervolgweg rijden we regelmatig door tunnels door de bergen, zn 300 tot 2,5 km lang die primitief gehakt zijn in de bergen en sober verlicht. Hopen maar dat we geen tegenligger hebben want dan moet één van de twee achteruit rijden naar een inhammetje dat wat breder uitgehakt is, maar dat valt tot nu toe mee. Er zijn niet zoveel reizigers hier. Af en toe een camper die ook onderweg is op dit schitterende eiland en tegen valavond, hoe wel de avond hier niet valt, op zoek is naar een plek om de nacht door te brengen. De dorpjes zijn niet echt dorpjes zoals wij ze kennen. Er zijn geen winkeltjes , kerkjes of een cafeetje. Af en toe wel op een plek , we zoden het kunnen vergelijken met een gehuchtje waar ook een schooltje, een postkantoor en een kapper is. Het zijn eerder wijkjes met een paar huisjes die we tegen komen. In een klein dorpje maken we kennis met twee Russische dames, moeder en dochter uit Sankt Petersburg die met zn tweetjes Noorwegen verkennen. Aardige mevrouw die zeer geëmotioneerd verteld over de leukste plekjes die ze al bezocht hebben. Ze zijn ook naar de Noordkaap geweest maar weinig gezien omwille van slecht weer. En dan sta je daar en poosje naar de verte te kijken en je ziet alleen maar mist. verteld ze. Wel hebben ze 150 NOK betaald voor de auto, en 45 NOK per persoon om over de brug naar het eiland te rijden en nog eens elk 200 NOK om de tunnel te nemen naar de Nordkap zelf. Ik bereken even als ik ze gadesla: Dat maakt omgerekend van Noorse Kroon naar onze munt 80 Euro voor een portie mist! Goed dat we er niet naar toe geweest zijn maar de tijd die we over hebben nu kunnen gebruiken, alsook de centen om de fjorden te bewonderen. Hier in dit geweldige landschap, waar we rijden op een één baansvak valt onze gsm vaak uit. Geen netwerk beschikbaar geeft hij aan. We trekken naar een dorpje HAMN. In de Trotter, van een paar jaar geleden, staat dat dit vissers dorpje een bezoekje waard is en dat men daar viskoppen droogt. Als we het bordje zien staan zien we enkel een spiksplinter nieuw hotel in wit hout met luxe flats en kamers aan het haventje. Het dorpje is niet meer. Richting Grillefjord rijden we door de bergen , de weg kruipt langs de fjorden heen, bijzonder want meestal kan je niet zomaar van de ene fjord de andere inrijden. Er steekt een vos over op het eenzame pad, ik stop om een foto te kunnen maken maar de vos is sneller dan ik.
Een Zondagmiddag in de regen aan het Balatonmeer, maar binnen lekker bioscoop kijken op een klein schermpje.
s Middags is het fris om buiten te blijven zitten. Ik zet Good Will Hunting op, een dvdeetje van Eric en geniet van de uitzonderlijke sterke acteerprestaties, de mono- en dialogen, een film om van te snoepen.
Het is vanavond, 14 juli , 16,5 graad .koud. We zetten de verwarming maar even terug op want het is winters kil en vochtig aan het Balatonmeer . Jongens is dit de zomer van 2008 ! geen weer. We hebben de was en de plas gedaan vandaag en kunnen morgen terug trekken. Naar het noorden, zo hebben we beslist. We nemen nog even afscheid van Guido en Kristien die opgetogen waren met de DVD van de film van Ramses Shaffy die ik hen leende.
Budapest, here we come.
15 juli Vrij snel rijden we na een 90 kilometer de autostrade af naar het centrum van Budapest, volgen de pijltjes camping en belanden in een oude stationswijkje. Het perron en de treinbills zijn verwenen, het stationnetje is gerenoveerd. We worden onthaald met een welkomstdrankje door de uitbaatster, die overigens goed Frans spreekt. De prijs per nacht is ontbijt inbegrepen, hebben we nooit eerder gezien op een camping. Ze weet van aanpakken die dame, als we in het oude stationnetje dat ook een restaurant is geworden de kaart vragen om wat te eten verteld ze wat ze in de keuken heeft vandaag. Een kaart is er niet, het zit allemaal in haar hoofd. De 4 gerechten die ze opsomt zijn allemaal Hongaarse specialiteiten zegt ze met een glimllachje. Sam neemt een kipje met sla , echt Hongaars en ik een Goulash. Een dessertje ? vraagt ze als we de rekening vragen. En als we bedanken voor het dessert vervolgt ze: of schenk ik jullie een koffie uit of een Palinka? Crosselling!, ze is opgeleid en bijgevolg rekent ze ook goed door als we een papiertje krijgen dat de rekening moet voortellen.
De Palinka was niet van het huis!
Budapest verrast ons. Het is een stad met veel beelden, beeldhouwwerken en monumenten. De oude communistische leiders van weleer zijn van hun pied-de-stal afgehaald in 1989 en verzameld in het Parc Du Méménto. Buda en Pest, ooit samengevoegd tot de mooi aan de Donau gelegen stad Budapest. De Hop on Hop bus brengt ons langs de mooiste gebouwen van de stad en we hebben geluk als we een restaurantje zoeken want het is weer à vollonté voor 12 euro dat we eten. Respectievelijk een glaasje champagne, sushis , een waaier van salades, vis en vlees op de gril, een scala van eend, wild en uiteraard de goulash, dessert, koffie en wijn inbegrepen. Eten is hier , als je de plekjes vindt goedkoper dan zeg maar een biertje of een wijntje gaan drinken op de historische plaatsen en natuurlijk in de fashionstreet van deze stad waar we ook belanden. Er is nog zoveel te zien, dus morgen moeten we terug, we hebben geen keuze. De Fototentoonstelling Body and soul, het Mémentopark en de wereldvermaarde thermen.
s Avonds nemen we lijn 2 van de metro en bus 158 een halfuurtje onderweg terug en komen veilig en wel terug aan onze camper . We uploaden de fotos en genieten na van deze lange en toch wel vermoeiende citytrip. We hebben er al wat tripjes op zitten bedenken we ons. Op een rijtje de 14 steden die we bezochten tot nu toe:
In Portugal: Lissabon, Porto
In Spanje: Sevilla, Granada, Cordoba en Valentia
In Italië: Roma, Napoli en Venetië
Sicilië: Palermo
Slovenië: Lubliana,
Kroatië: Dubrovnik en Zagreb
En vandaag in Hongarije: Boudapest
Donderdag 17 juli,
We nemen nog al wat buslijnen en tram trajecten om uiteindelijk in het park du Mémento te garaken. Logisch dat het deze verzamelplek van oud gedienden uit het communistische tijdperk verbannen werden tot een legen plek ergens aan de rand van de stad. We zijn verbaasd over de grootte van de monumenten als we ernaast, eronder en ervoor staan op deze plek. Elk van deze belden stralen macht, onderdrukking en vooral veel eigenlof uit van de heren die geposeerd hebben voor deze enorme bronzen beelden: Lenin, Stalin, Marx en Engels, een plekje voor Dimitov, de kapitain Ostapenko en andere communistische helden ? Wat en waanzin om jezelf zo groot -er zijn er van 12 meter hoog bij- te vertonen in een bronzen of koperen beeld dat overal in de stad de kleine mensen bang moest maken en bewust van de verdrukking en overheersing van het communisme. Het is de enige plek in Europa waar de dictators van weleer die dit land geteisterd hebben samen op een soort kerkhof uitgestald staan. In een aanpalend barakje zien we een film van de veiligheiddienst van de communistische staat die vroeger werd gemaakt om spionage technieken en geheime observatiemethodes aan te leren aan de agenten en politie. We kopen wat ansichtkaartjes van het vroegere USSR.
We nemen de tram terug en omdat we zien dat wij zowat de enige passagiers zijn die ons kaartje valideren in de handmatige valideringsmachine in de tram, slaan we het een keertje over. Een single ticket is ook hier al snel 1,5 euro voor een ritje. Dat hadden we dus beter niet gedaan want na een halte of 4 vraagt een heer in burger die zich legitimeert als controleur onze tickets. Die hebben we wel gekocht maar we hebben ze niet afgetikt. 12.000 forint boete elk zegt ie. We stamelen wat zo van we hebben toch tickets en we wisten niet dat . en hij maant ons aan om uit te stappen. Na wat discussie heeft ie ipv van 2 maal 12000 forint boete een voorstel. 6000 Zget hij en het is OK voor 2. Dat is ipv 24000 forint, zon 106 euro slechts 6000 forint, 26 euro. Geen slechte zaak voor ons en ook niet voor hem. Een ontvangstbewijs geeft ie niet, als het officieel moet is het 24000 euro. We betalen en lopen dan maar te voet verder een kilometer of twee naar het grillrestaurant waar we het ons verder niet aan ons hart laten komen. We eten weer feestelijk met alles erop en eraan. De dame aan de receptie herkent ons en bied een Tokaj wijntje aan. Voor de vaste klanten. Na twee uur , terwijl het buiten alweer stort giet zijn we heerlijk voldaan om onze citytrip naar de antiek staat verder te zetten. We dwarrelen maar wat in deze straat en bewonderen het zilverwerk en de mooie oude kastjes. We wandelen terug via de niet zo toeristische lanen en stegen en nemen als afscheid van deze prachtige stad een koffietje in een cafeetje waar we zowat een derde betalen voor een drankje als in op drukke terrassen waar de toeristen zitten. Als we aan ons huisje komen met zware benen van het stappen en slenteren door de stad barst er weer een onweer los. Net op tijd. Een Palinka en naar bed, Palinka is zoiets als Eau de vie dat we kennen van in Frankrijk, of de Aquardente in Portugal, de Grappa in Italie, maar de Palinka is van hier. Nog eerst nog de fotos uploaden en ons verhaaltje opschrijven. Vaste gewoonte want als je dat niet doet gaat alles al snel aan je voorbij; Morgen weer on the road langs de Donau naar Slovakije. Als afsluiter zit ik op mijn trapje , 2 meter verwijderd van de camper naast ons nog wat te turen naar de nacht. Als een straf zo voel ik het omdat je met een camper absoluut geen steden moet aandoen. De Campings in de buurt zijn steevast parkingplaatsen waar je zelfs geen ruimte hebt om een tafeltje en een stoel neer te zetten. Een camper is gemaakt om te trekken door de natuur. Ik drink nog een borreltje en ga naar bed bij Sam die al een uurtje of twee onder het dons ligt.
Bij het ontbijt van 18 juli, bij twee lauwe pannenkoekjes nemen we afscheid van onze Nederlandse buren, Lum en Teets die ook op deze parking staan en vandaag verrekken voor een tocht door Oekraïne. Een onderneming.
One beste groetjes ginder en uiteraard een prettige vakantie gewenst aan allen.
Balaton , op weg naar Budapest en een stukje script Almost Happy
Het meer, de eenden , een zee van rust .
Het wordt anders in het weekend. Zoals we ondertussen gemerkt hebben zijn ook de Hongaren vroeg wakker als ze op weekend gaan naar hun caravan. Er lopen frêle meisjes rond de camper die van alles te vertellen hebben tegen elkaar op dit vroege uur. Jongens staan al te trampolienen en de vader is zijn visgerief aan het uitladen met veel bijhorende poeha wan hij vindt zijn wormen niet!. Het zal een druk weekend worden bij 38 graden zoals ze voorspeld hadden. Gisteravond kennis gemaakt met Guido en Kristien Evers, Belgen uit Leuven hier op de camping op vakantie voor 3 weken. Aardige mensen, hoe kan het ook anders, als je landgenoten ontmoet op vakantie. Onder de vlag met de Vlaamse leeuw zaten we gisteravond, 11 juli, wat te borrelen aan hun camper en te babbelen over thuis, de politieke situatie in ons land, het werk en de combinatie werk, carrière en gezin. Stof voor het script Lamst Happy . Ik zet vanochtend in mijn hoofdtelefoon met muziek van Burt Bacharach op, Take it easy on yourself van honderd jaar geleden en distantieer me daardoor van het Hongaars geklets van de meisjes . Na ons babbeltje met de landgenoten zijn we weer iets gaan eten in het voortreffelijke restaurant van deze camping Levendula. Snoekbaars namen we deze keer, ik denk een jongen van 3/4 een kilo, die weliswaar gefrituurd opgediend werd, wij kennen dat niet zo, maar ons wel beviel. Dit restaurantje is erg goed en goedkoop. De rekening wordt hier gemaakt op kleine schrijfbriefjes en als we afrekenen moeten we slechts 5000 forinten betalen, 20 euro voor 2 personen, een liter witte wijn inbegrepen.
Eerder schreef ik dat op culinair vlak in de middelklas restaurants die we bezochten de Europese keuken niet echt en altijd verrassend is. Nu we hier aan het Balatonmeer bijna elke dag wat anders proeven moet ik toch bekennen dat de Hongaarse keuken een bijzonder rijk aroma biedt van zoete,rinse( zure) en zoute smaken aangevuld met bittere en scherpe aromas. Het beroemde ketelgerecht; Gulyasoep, dat de herders op de poesta van Hortobagy in de middeleeuwen al bereidden is daar een goed voorbeeld van.
Het in stukken gesneden rundvlees wordt met plakken ui samen gekookt en vervolgens op smaak gebracht met paprika, tomaat en aardappel.
De vissoep is ook heerlijk alleen zouden wij de vis fileren voor we hem in de getrokken bouillon gooien. Het gaat er allemaal wat ruwer aan toe. Misschien verkopen wij in onze westerse keuken wat meer complimenten.
39 weken ( onderweg ) versus 9 weken ( nog te gaan ).
Storm op het Balatonmeer
We worden vanochtend opgeschrikt door een hevig onweer. Het meer veranderd in een zee en het panton waait aan flarden. Het stortgiet, zwarte wolken drijven over het water en het is een prachtig zicht. Mensen komen uit hun camper en staan in hun pyjama met een bezemsteel het water van hun voortent te drukken. Binnen in ons huisje is het nu gezellig zitten als de zware druppels kletteren op het dak. Sam vraagt me, als ik zit weg te dromen in het deurgat of we zuid al dan niet of toch wel noord gaan vandaag?
ALMOST HAPPY
, de film
Wat vakantie lectuur, misschien voor een luie dag in de zetel onder een boom.
Een kort voorproefje (1) van het script stond te lezen op de blog van 14 februari.
Terwijl die aan de zijde van GUIDO staan te wachten en tegen elkaar zeggen
VINCENT-ROSANNE
Ik eerst hé, neen ik eerst
GUIDO
Hoe laat landt je?
CATHERINE
3 daagjes nog
GUIDO
Ja, Dat heb je gezegd
Maar hoe laat landt je?
Stilte
(20)EXT- ZOMER OCHTEND--TARMACANTON - CATHERINE
CATHERINE
Draait zich en kijkt naar ANTON
Met een blik van dat weet ik niet
GUIDO
OFFSCREEN
Moet ik je komen afhalen op de luchthaven?
CATHERINE
Onzeker
Neen,.... ik neem wel een taxi.
Voorproefje (2) 14 juli.
Een fragment uit
ALMOST HAPPY, de film.
Ter info:
Het script heb ik herschreven in boekvorm omdat dat makkelijker lezen is. Graag je feedback over:
Is het boeiend genoeg? Als je dit leest wil je dan graag verder lezen ( en straks kijken naar de film? ) Is de taal die de personages spreken natuurlijk?
Advies altijd welkom natuurlijk.
Wat is er reeds gebeurd?
Catherine is inmiddels geland op de kleine luchthaven van Parijs waar ze haar vriend Anton ontmoet om samen 3 daagjes weg te vliegen naar Spanje. Even nog bellen naar de kinderen zegt ze voor ze opstijgen.
Sekwentie 21
Hé mama, waar ben je?
Catherine antwoord met een vrolijke stem.
Hé schatje van me, is het leuk daar?
Ja een beetje zegt Rosanne.
Wanneer kom je naar huis?
Nog 3 nachtjes slapen en dan kom ik terug.
Zolang nog mama?
Ondertussen is Vincent Rosanne aan het kietelen aan haar benen. Alléé Vincent ik ben met mama aan het babbelen. Ik wil mama ook! antwoord Vincent klein jongerig. Rosanne geeft boos de telefoon aan haar broer en loopt naar haar vader die door het raam staat te staren.
Dag mama.
Dag grote Vincent van me.
Uitgelaten begint het jongetje te vertellen tegen zijn mama.
Weet je waar ik geweest ben?
Ik ben bij Thomas gaan spelen en die hebben 2 honden, en ik mocht op de rug van de grootste hond gaan zitten en toen ben ik gevallen maar ik heb me geen pijn gedaan, en Thomas zijn mama heeft pannenkoeken gebakken en ik heb er 6 opgegeten.
Dat is flink jongen, beantwoord Catherine zijn enthousiasme. Ik ga nu ophangen hé lieverd, mama moet weg. Maar mama, vraagt Vincent,
waar ga je naar toe?
Mama moet nog wat mama moet nog wat blijven hier,
zaterdag ben ik alweer thuis.
Dag schatje, je krijgt een zoen van me en er ook een aan Rosanne hé. Hij legt traag teleurgesteld de hoorn op de haak. Catherine steekt haar mobieltje in haar tas en stapt naar het vliegtuig.
Anton start de Cessna. Catherine stapt in en geeft hem een zoen. Ik ben er nu helemaal klaar voor zegt ze. Anton taxiet naar startbaan.
O, die schoenen doen pijn zegt ze tegen zichzelf en trekt haar hoge hakken uit die ze nonchalant op de achterbank gooit.
Waar wil je naar toe? vraagt Anton en Catherine wijst met haar hand naar het westen. Ik kom van daar naar daar vliegen we pas Zaterdag terug. Wijst met haar hand naar het noorden. Laat ons dan maar het zuiden nemen zegt ze lachend;
Spanje.
Anton die gelukkig is en het antwoord reeds wist lacht om haar, geeft haar een zoen en zet zijn hoofdtelefoon op.
Cessna 1100 is clear to run way 31 zegt hij.
Terwijl hij even wacht op antwoord doet hij zijn hoofdtelefoon af en zegt tegen Catherine:
3 daagjes samen, ..eindelijk.
Catherine lacht heel lief naar hem.
Ik heb er ook naar uitgekeken Anton.
This is Cessna 1100 taxiing the run way 31 left, the November taxiway.
Stereo lights on, Transponder set on TARA. Cessna 1100 clear to take off. Thank You, zegt Anton tegen de controletoren.
Cessna 1100 rolling.
Het vliegtuigje stijgt op. Vol verwondering kijkt Catherine naar het bergachtig panorama.
Wow, fantastisch, Anton,kijk daar die kudde paarden.
Waar zie je die liefje? Catherine wijst naar rechts. Anton trekt zijn stick naar rechts en ze vliegen scheerlings over de kudde paarden. Catherine is opgetogen en roept uitbundig
Wow! dat is knap. Anton kijkt haar verliefd aan. Catherine neemt zijn been vast en zegt Lieveling, dit is wel heel anders vliegen. Ze schuift het raampje open en snuift de verse wind op die binnen waait, haar blonde haren vliegen omhoog.
Er zijn alleen zij met zn tweetjes, het geluid van de motor en de onmetelijke verte van het hemelgewelf.
Wil je helpen bij het landen? Vraagt hij. Catherine antwoord twijfelend en ongerust. Ja ,ui dat wil ik wel maar wat moet ik doen? Neem de stick goed vast zegt Anton, en druk hem zachtjes naar beneden. Zachtjes, we naderen de 100 meter. Dit wordt je eerste landing! Anton begeleid haar met zijn stick. Catherine is zenuwachtig en kijkt alleen maar gespannen voor zich uit de stick vastgeklemd tussen haar handen. Ze zetten beiden het vliegtuigje aan de grond. Wow, ik heb het gekund roept ze uitbundig . Ik kan vliegen!
Hij neemt haar gezicht in zijn beider handen en kust haar teder op haar mond.
HANNAH
Hannah rijdt in haar cabrio door de bergen van het Centraal Massief in Frankrijk. Ze geniet van de frisse wind om haar heen en haar rode sjaaltje wappert in de wind. Ze drukt het mobile nummer van Catherine in. Het Antwoordapparaat slaat aan.
Catherine Lejeune, Right now Im not available to answer your call, please give your name en phone number or leave a message; I call you back, Beep.
Hallo Catherine, ik zit ongeveer in het midden van Frankrijk het is prachtig hier, jullie zullen al wel aangekomen zijn. Ik ga hier een hotelletje zoeken voor vannacht en rijdt morgen goed door zodat ik er rond de middag zal zijn. Groetjes en een zoen voor jou en Anton.
SPANJE
Anton komt, zn pyjamabroek nog aantrekkend, op het terras waar Catherine naar het panorama staat te kijken in een zijden transparant nachtkleedje. Hij zoent haar in haar hals. Ze draait zich naar hem toe. Lieve Catherine wat ben je mooi. Zegt hij.
Jij Knappe man zegt ze terwijl ze haar hand in zijn pyjamabroek steekt en hem streelt.
Mm wat lekker zegt hij.
O, wat groot antwoord ze. Jij lekker dier, wil je een glaasje wijn lieveling om even af te koelen? Anton Knikt. Catherine schenkt een glaasje witte wijn in en ze klinken met elkaar.
Daar staat een mooi stel op het terras met een wijds uitzicht over het groene landschap en een paard in de wei. Anton kijkt over de reling van het terras.
Wat prachtig hier die rust, die schoonheid.
Liefje hoe heb je dit paradijsje gevonden?
Hannah heeft dit optrekje geërfd van een oom, het was wel verwaarloosd en onderkomen, zei ze me maar Jef, haar man, heeft het verbouwd en opgeknapt. Jef komt nog wat bomen planten volgende week als wij weg zijn. Zij blijven nog enkele dagen langer.
Kon ik ook maar blijven! Met jou.
Catherine zucht en kijkt twijfelend.
Sjah antwoord ze. Anton neemt haar vast en ze dansen heel langzaam op het terras.
Wat doen we ginder eigenlijk hé, we razen en dazen als gekken door de tijd en we beseffen niets eens dat we onszelf voorbij lopen.
Zijn we wel goed bezig? vraagt Catherine.
Voor we het weten zijn we oud en is het leven aan ons voorbijgegaan!
Anton draait Catherine in hun zachte slow om en laat haar wat zakken.
Lieveling we hebben 3 daagjes samen hé, heerlijk, zegt hij haar geruststellend.
Catherine zet zich terug recht en laat hem los. Ze neemt haar glas en tuurt in de verte.
Ik ben al 5 dagen van huis weet je, en ik mis mijn kinderen, als ik ze langer dan een week niet zie begint het hier te knagen bij mij.
In het huis van Catherine spelen Vincent en Rosanne,de kinderen van Catherine en Guido mooi samen op een mat in de grote living. Guido ligt in de zetel half slapend naar TV te kijken. Het is een lichtrijke en mooi modern bemeubelde living met een open haard. Het huis straalt rust uit. De kinderen spelen met hun speelgoed paardjes. Vincent doet het geluid na van galopperende paarden.
Catherine en Hannah rijden te paard door het landschap van Catalonië en naderen het landhuis waar Anton de tafel aan het dekken is op het terras . Hij houdt de glazen vast als hij verliefd en blij naar Catherine en Hannah kijkt die galopperend aankomen rijden, hijgend van de inspanning. Ze stappen van hun paard dat ze vast maken aan de reling van het terras.
Wauw, dat was heerlijk roept Hannah. Als 2 kleine meisjes stappen ze al lachend het terras op waar Anton hen staat op te wachten. Uit de bol gegaan meiden? Het was heerlijk zegt Catherine opgetogen. Wat een prachtig land,glooiend en mooie kleuren. We zijn geen mens tegengekomen. Wauw, ja, dit is het het. Hier blijven we vult Hannah aan terwijl ze binnenloopt in het huis.
Anton zoent Catherine op de mond. Ik hou van je maar trekt al snel zijn neus op. Je ruikt naar paard zegt hij. Je bedoelt dat ik stink antwoord Catherine al lachend. Ga je maar douchen stinkdiertje repliceert Anton. Catherine draait zich om en loopt het huis binnen naar de douche waar Hannah al onder staat. Mag ik erbij?
Ze doet de mat glazen deur open en stapt erin.
Anton staat op het terras en kijkt ze na.
Wat een voorrecht heb ik om met die twee prachtige vrouwen hier te mogen zijn.zegt hij tegen zichzelf.
Hij gaat naar de keuken om salade te halen en deze op de tafel te zetten op het terras. Legt het bestek naast de borden en hoort iemand achter hem uit de badkamer komen.
Schatje wil jij de wijn meebrengen? vraagt hij. Hij staat in de ijskast. Hannah komt naakt haar haar drogend buiten op het terras en roept vriendelijk Het is dat andere schatje hoor. Oh!zegt Anton. Ik haal hem wel antwoord Anton. Hij loopt naar binnen door de living waar Catherine intussen een tangaatje aantrekt en zegt: Eten is klaar. Hij neemt de witte wijn uit de ijskast, doet hem in een ijsemmer, zet een cd op met swingende muziek en loopt terug naar het terras langs de living waar Hannah een bloesje aantrekt en een tangaatje.
Catherine kijkt naar Hannah en zegt: Dat staat je wel goed. Is mijn kont niet te dik voor zon streepje tussen mijn billen? Hannah knikt twijfelend neen en ik? Ze draait zich om en toont haar poep aan Catherine. Ik wou dat ik jouw kont had zegt ze smalend. Anton die in de deuropening staat en alles gehoord heeft zegt Poepies, komen jullie aan tafel?
Ze kijken naar hem, kijken elkaar aan, draaien zich om. Hannah doet haar bloesje omhoog en beiden tonen ze al draaiend en bewegend op de muziek hun kontje aan hem. Hij loopt met een klein pasje naar ze toe en pakt hun billen vast. De 2 mooiste kontjes van Spanje. Hannah lacht, giebelt en doet een pasje opzij, neemt haar rokje dat op de sofa ligt en trekt het aan. Anton pakt Catherine vast langs achter en glijd met zijn handen naar haar borsten. Zij drukt zich met haar rug tegen hem en geniet van de omhelzing en het strelen.
GUIDO
zit Stotterend op de zetel bij de psycholoog.
Ze drijft maar door....ze loopt over me heen, wat ik ook zeg..... het raakt haar niet.
Het is alsof ze van mij ..... andere dingen verwacht...... ik weet niet wat. We zijn nu 7 jaar getrouwd, ik doe wat ik moet doen.
De psycholoog kijkt Guido bezorgd aan.
Wat doe je dan? Vraagt hij
Wel....Ik breng de kinderen naar school....ik kook soms wel 3 keer per week. Ja het is de gewone kost natuurlijk, ik heb het zo van mijn ouders geleerd. Maar voor Catherine is het nooit goed, wat ik ook doe. Ze gaat vaker en vaker s avonds weg,naar de bioscoop of uit. Ik weet niet naar waar en ook niet met wie.
Hannah, Catherine en Anton zitten gezellig te lunchen op een terras, er is veel volk dat van een zonnige middag aan het genieten is.
Anton ziet een vriend bij de bar staan. Maar dat is André zegt hij tegen de 2 dames als hij recht staat en er naar toe gaat. Wat doet die hier?
Ik ga hem even een gedag zeggen hé. Hannah, terwijl ze haar salade snijdt, zegt al lachend tegen Catherine. Stel je voor,je rijdt op een stormachtige avond met je auto in de stad rond. Je passeert een bushalte en ziet daar drie mensen staan wachten op de bus:
1. Een oud vrouwtje dat doodziek is
2. Je beste vriendin die ooit je leven redde en
3. De ideale man, zon type waarvan je al heel je leven droomde maar: je rijdt in een BMW Z3 en er kan maar één passagier mee en je kan niet terugrijden.
De vraag is wie neem je mee?
Catherine beantwoord de vraag twijfelend, wetende dat het één van de strikvragen is van Hannah. Je kan het oude vrouwtje naar het hospitaal brengen, waardoor je haar leven redt. Of je neemt je vriendin mee zodat je quitte staat. Maar dan ben je natuurlijk de liefde van je leven kwijt. Catherine schud neen met haar hoofd en trekt een mondje van , die wil ik niet missen. Hannah zegt al lachend niet goed hé?
Onze beste groeten vanuit Hongarije, een stopje aan het Balatonmeer voor we straks Budapest aandoen.
By the way, een prettige vakantie gewenst.
Flash back.
Trogir, Maandag 23 juni,
Back where we came from.
Een weekje met dochterlief op pad in Kroatië. We hebben de avondboot genomen van Split naar Vis, 2,5 uur varen van het vasteland naar dit eiland, dat het meest westelijk ligt van de eilanden van Midden Dalmatië en het dichts tegen Italië. We varen tussen de eilanden Solta en Brac door voorbij Hvar, een vakantie eiland naar Vis . Een weliswaar klein paradijsje, slechts 92km2 klein met amper tien dorpjes en 3500 inwoners. Ongerept, groen met slecht één weg die Noord met Zuid verbind. Als een parel in een oester ontvouwd de hoofdstad Vis zich als we aankwamen varen. Na het vertrek in 1992 van het Joegoslavische leger bleef het eiland er een beetje ontredderd bijliggen. Duidelijk niet mikkend op het grote toerisme want als we uit de boot rijden in de haven staat er een bordje: No camping, een tent en een caravan met rode streep doorkruist We zijn niet welkom als kampeerders en dat voelen we al snel aan. Het zet een beetje een domper op ons vakantiegemoed. Er zijn geen campings en dus zijn we aangewezen op wild kamperen. Niet dat we daar een probleem van maken maar als ik bij het tanken in het enige benzinestation vraag om ook wat water bij te tanken wordt ik een beetje uitgelachen. We sell gas we dont sell water. Ik dring aan dat ik als een klant toch een bak vol diesel tank maar het baat niet. Ook in het kleine dopje, Rucavak, waar we op de parking, op loopafstand van het water ons vehikel parkeren worden we een beetje aangekeken zoals illegale zigeuners. De helderblauwe zee ligt er uitnodigend bij en een duik is meer dan verfrissend. Het wordt 36 graden. 2 Nachtjes blijven we en we zijn hier weg bedenken we ons, ook de vervelende wespvliegen of vliegwespen die ons om de haverklap aanvielen begonnen ons te irriteren. Op de boot van 12 uur, terug naar het vasteland is het braden op het bovendek.
We naderen Split en Marieke stelt voor om toch een korte citytrip Split te maken. We zijn blij verrast over de schoonheid van het oude gedeelte van Spit. De oude binnenstad voelt aan alsof hier 3000 mensen sinds 1600 jaren wonen in wat ooit één van de prachtige paleizen van de Romeinse keizers was. Helaas zijn de winkeltjes gesloten want het is zondag. Het wordt wat kijken en niet kopen , goed voor het budget. Een ijsje, een terrasje, een wandelingetje door het labyrint van kleine straatjes en het keizerlijk mausoleum. Nergens anders in Kroatië dan hier in dit magische vierkant , 3,5 ha, van het oude Split kan je beter piekeren over de opkomst en ondergang van beschavingen.
Bij het verder rijden, terug naar de camping waar we, toen Marieke landde, de eerste nacht doorbrachten, zien we de aartslelijke flatgebouwen en naargeestige buitenwijken van Split.
Wat zit ik hier op een zonnige Maandagochtend, 23 juni, lekker te schrijven aan het verhaal van onze reis door Europa in de schaduw van de dennenbomen met een muziekje in de hoofdtelefoon. Kom Janine, kom Janine zingt Johan Verminnen. Marieke zit op het strand, nu zitten? bakken en braden. Sam is nog altijd aan het twijfelen of ze nu gaat douchen of straks. Het is zo warm blijft ze herhalen. Dat is het ook , nu lekker 29 graden. Straks wat visjes braden op de grill en als het lukt nog een laatste uitstapje in Trogier, het middeleeuws stadje dat sinds 1997 op de lijst van werelderfgoed van UNESCO prijkt. Dit plaatsje, een pareltje, verbonden door een brug met het vasteland, is al door menig Kroatische, Duits en Italiaanse regisseurs gespot om er opnames te maken voor een film. Verder rest er ons nog wat zonnen en zwemmen, voor Marieke een laatste bak en braad beurt op het strand en dinsdagochtend omeletjes op de buitenkeuken voor het vertrek alweer back home van mijn kleine grote lieve dochter.
Het wordt sneller dan we verwachtten tijd om naar de luchthaven van Split te rijden, we wuiven haar uit, Sam met een traantje en Marieke vrolijk doende aan de gate. We zullen haar missen, met haar Mariekes humor , een dansje samen met papa ergens onderweg bij valavond aan de branding, smullen van een ijsje en haar betrokkenheid bij de uitstappen die we maakten. Hoewel ze niet altijd de makkelijkste meid is. Ze heeft zo haar ideeën over wat goed en slecht is, lekker en zoet en zout maar vooral heeft ze een persoonlijkheid. Marieke poppemieke , zoals ik ze noem nog van toen ze 3 jaar was, heeft voor winter 2008 en voorjaar 2009 grote plannen om te reizen op haar ritme en naar bestemmingen waar je alleen maar van kan dromen. Australië, Azië. In maart en april 2 maandjes terug in België om financieel bij te tanken en dan de overtocht naar Cuba en even terug naar midden Amerika , Panama, waar als het ons goed gaat we haar zullen bezoeken en verder reist ze naar Costa Rica, waar ze enkele vrienden van haar stage een bezoekje wil brengen. En of ik het goed vond dat ze in september bij me mag komen wonen? Zoals ze dat even aarzelend vroeg.
Ik antwoord onmiddellijk dat dat geen enkel probleem is. Haar kot moet ze opzeggen natuurlijk aangezien ze veel gaat reizen maar de maanden september tot november, en maart en april wil ze een stek natuurlijk.
Als we haar uitgewuifd hebben in de luchthaven van Split lopen we naar onze oververhitte camper terug . Het is er 40 graden binnen. We klagen niet want we hebben bijna gebeden 14 dagen geleden dat de zomer eindelijk zou beginnen. Wel hij is er nu en we nemen de tropische temperatuur er bij. Warmte is iets waar je ook aan went. Zeker als het vooruitzicht is dat we na wat rijden ons kunnen settelen aan de rand van het water.
We rijden en rijden, langer dan we verwachtte. Split, Sibenik, Zadar voorbij naar het eiland Pag. In onze gids staat geschreven dat Pag een oase van rust en natuur biedt. Dat blijkt als we de brug naar het eiland oversteken en nog zon 60 km rijden over de enige weg die alleen maar omringt wordt door groen struikgewas, kale rotsen en de prachtige blauwe Adriatische zee. Intussen is het al donker geworden. We merken dat het hier, zuidelijker dan bij ons, om halftien al donker is, veel vroeger dan bij ons tijdens de langste dagen van het jaar. We belanden, in wat later blijkt , de grootste camping van Kroatië. Dat is even wennen natuurlijk, bij het binnenrijden security en duizenden woonmobielen, caravans en tenten, want het seizoen is hier inmiddels echt begonnen en er is veel beweging zelfs vanavond. Het voordeel van een grote camping is natuurlijk dat er altijd wel plaatsjes zijn waar je rustig staat, ver weg van de winkel en de restaurantjes die hier zijn. Helaas ook wat lopen naar het sanitaire gebouwtje maar we staan sinds vanochtend woensdag 25 juni op een rustige plek onder de bomen en met een royaal zicht op zee en de ons omringende kampeerders zijn van het rustige type. Omdat het donker was gisteravond hadden we ons zomaar ergens gezet. Ik neem een duik en laat me lekker afkoelen in het zeewater. Klap mn pc open en lees het script na dat ik tot dusver heb opgetekend. Ik vermoed dat ik 80% kan laten staan van wat er hier ingetikt is, Almost Happy , zo zou je het kunnen noemen tot dusver.
Het is natuurlijk een beetje vervelend voor Sam als ik zo geconcentreerd zit te lezen en te schrijven. Ze leest wat in Time Magazine, dat wel, maar verder klap ik toch regelmatig de computer dicht om wat te babbelen, te koken, een zwemmetje te doen en wat te eten. Ik zelf zou hier ongestoord een hele dag kunnen tikken in de schaduw met de rust en stilte om me heen. Je bent op reis met twee natuurlijk .
En wat doen de mensen in dit paradijsje, oord van zon, rust en weltevree?
Enkelen zwemmen, sommigen snorkelen, elkaar insmeren tegen de zonnebrand, wandelen, bakken en braden, als kinderen kibbelend en kabbelend spelen in het water, kijken naar de anderen, liggen in een hangmat, lezen, staan turen naar de einder van de zee, één enkele zit op zn pc te tokkelen, waarschijnlijk zijn verhaaltje te schrijven voor een boek over Europa. Thee zetten, onze Nederlandse buren althans, aardige mensen actief in de jeugdzorg en ook wat verbaasd geschrokken van de gehanteerde prijzen in dit land. We maken kennis en wisselen vakantiekriebels uit, over Slovenië, Bosnië en ook kleine ergernissen zoals de camping en energie prijzen die uit de pan swingen. 20 Jaar geleden, zo verteld de man, was Joegoslavië een goedkoop land, vandaag met de Euro, hoewel ze die niet voeren, hebben ze hun tarieven aangepast aan het westen. De Europeaan wil vakantie in een land dat er nog wat ongerept uitziet en niet langer op de smalle overbevolkte kuststrook van zijn eigen land, dan moet ie er ook maar de prijs voor betalen. Deze camping vraagt 30 euro voor 2 personen met camper of tent per dag. Niet een bepaald goedkoop plekje in de zon.
Vrijdag 27 juni,
Het schrijven is me wat ontgaan sinds we hier in dit zonnige paradijsje in Pag beland zijn. Ik kijk vanochtend naar de tafel die er als een stilleven bijstaat. 4 Lege wijnglazen naast 3 geledigde flessen rode kvalitetno vino. Opgebrande kaarsen, een notitieboekje en de gids van Kroatië. Mijn bril ligt ernaast in de geopende brillendoos en een pakje Largo sigaretten . Als ik mijn blik verruim zie ik over een mierenautostrade heen een aantal mediterrane bomen mooi ingepland op de voorgrond van de uitgestrekte blauwe zee die er verleidelijk bijligt en in de mist verhuld een onbewoond eilandje. Vijf kopjes vanochtend in het water. Het zijn de twee gepensioneerde Duisters van rechts naast ons, Bernadeth, Erlend, onze Nederlandse buren die mee de flessen kraakten gisteravond en de Sloveense eigenaar van de rode Canadese boot waar we straks mee gaan varen. Waarschijnlijk bestemming onbewoond eiland, ik schat een kilometer peddelen. De Oostenrijkers van achter ons wandelen voorbij en spreken me aan. Nu al aan het werken? Het is vakantie!, zegt de wat corpulente man. Ik antwoord dat schrijven voor mij ook een stukje vakantie is en wens hen een prettige ochtend. Meer niet want het is te vroeg om al uitgebreid te socialisen. Schrijven of werken, zal ik vandaag toch maar eens het script openen en beginnen lezen, herlezen, schrappen en schrijven. Sinds we hier zijn overweldigd door de schoonheid, de rust en beladen, overladen door veel zon overvalt ons beider een vakantie gevoel. Zoiets van niets moet. s Morgens een duik nemen in het kristalheldere water, je laten opdrogen in de zon, staren in de verte, mijmeren over later, kopje koffie zetten en lang aan een gedekte tafel zitten zonder op te ruimen. Mensen liggen hier lang in de zon, ook op het middaguur als het broeierig warm is, heet, te heet en eigenlijk behoorlijk ongezond. We willen allemaal zomers bruin zien.
Sam komt aan de deur piepen en zegt nog tachtig keer slapen en we zijn thuis, met een toon alsof ze aftelt om naar huis te gaan. Slecht 80 keer? vraag ik, dat is niet lang meer. Ook dat is relatief natuurlijk. De tijd gaat snel, zeker als je niets doet. We hebben nog niet beslist of we via Zagreb, Beograd en Sofia naar Griekenland gaan dan wel onze tocht noordwaarts verder zetten, over Budapest en de Slovenska republika naar Polen. Estland en Letland en de Scandinavische landen hebben we al wel geschrapt voor onze reis door Europa omwille van te ver voor te weinig tijd. Nu te ver is een relatief begrip, hier op deze plek zijn we amper 1320 km verwijderd van Antwerpen en in de brochure van deze camping Strasko: www.turno.hr lees ik dat Kopenhagen 1800 km dichtbij ligt, Praag 780 km. Europa is niet zo groot.
Sam bestudeerd de formaliteiten van toegang al dan niet met of zonder paspoort in de landen die we willen aandoen om naar Griekenland te rijden. Tot dus ver volstaat en Belgische identiteitskaart met uitzondering van Servië. Home at Europe, aan ons tafeltje gisteravond met kaarslicht en rode Kroatische wijn hadden we het erover. Voel je je wel thuis , Home in Europe of is bedenken we ons tot nog toe NOT home@europe . Je wordt op de meeste plaatsen hier bedonderd als toerist uit het westen. We verstaan de taal niet en we hebben ook geen affiniteit met de taal,de uitspraak en de woordenschat van het Sloveens, Kroatische en straks Bulgaars en Servisch. Het eten is niet echt gastronomisch te noemen ook al prijzen ze hun veelzijdigheid aan vis- en vleesgerechten aan. Het is gegrilde vis, uit zee op de gril en lappen vlees waarvan de wienerschnitzel met paneermeel ingesmeerd (pohana) uit de diepvries komen evenals de frietjes. De odojak, een heel varken aan het spit geroosterd, is dan wel lekker als je de beste stukjes vlees op je bord krijgt, maar ik denk dat die gereserveerd zijn voor de Locals. Er is verder gevulde kool (sarma) of gemarineerde kool (kiseli kupus) maar dat blijft natuurlijk maar kool, wat de wat smakeloze groente is van de armere mensen.
Een jaar lijkt dan wel ontzettend lang maar is het niet. We hebben nu 16000 km gereden langs de kust van Frankrijk, Portugal, Spanje, Italië, Sicilië, landinwaarts Slovenië gereden en de uigestrekte kust van Rijeka tot Dubrovnik in Kroatië. Over een weekje nemen we een beslissing in de stad Zadar, afhankelijk van het weer, want we willen niet reizen onder de grauwe en grijze luchten van het Noorden. Langs de kust blijven geniet ook onze voorkeur. Gemiddelde temperatuur hier aan zee in de maand juni 25,8 en in augustus 30,3 C°. Het water van de zee is nu om en bij de 23C° en in augustus wordt dat 25,4 graden. Griekenland zal nog warmer worden. Waarom zouden we het risico nemen om in de regen te rijden want die garantie hebben we wel eens we noordwaarts rijden. Het zal overigens een tijd duren, eens we terug zijn, voor we nog eens lange vakantie zullen hebben.
De lol is er af op deze plek waar we staan. Duidelijk dat het hoogseizoen nu definitief begonnen is. Allerlei weekend mensjes van verschillende pluimage betrekken hun tent of oude caravan die hier op deze camping staan. Gisteravond stormt er een zootje jongeren aan, parkeren ostentatief hun auto op het grasveld dat parkeervrij hoort te zijn omdat je daar in de schaduw met zicht op zee kan zitten. Ik sta meteen recht en verwijs hen naar de parking. Tegen hun zin verplaatsen ze hun volkswagens en volvos. Later op de avond en de nacht door is er veel drank, lawaai en lol voor hen, ellende voor ons . Het taaltje dat ze spreken, Sloveens vermoed ik, verstaan we niet, het klinkt in elk geval zeer banaal. Als ik en onze Nederlandse buren midden in de nacht een opmerking maak over de nachtrust en dat we willen dat ze stiller zijn word ik weggelachen met iets van Yeh Yeh man. Ergerlijk en respectloos voor de omringende vakantiegangers. Om half acht liggen 8 lavenloze jongeren (eindelijk) te maffen buiten op opgeblazen matrassen voor de caravan wanneer alle de anderen, gestoord in hun rust opstaan. Ellende, is het . Bernadeth en Erlend hebben er genoeg van en breken hun tent af. We gaan weg zeggen ze, we hebben genoeg zever gehad. Eerst de buurman aan hun rechtse kant die zijn auto opzettelijk zo parkeert dat ze eigenlijk noodgedwongen hun tent moesten verplaatsen, nu vannacht aan de andere kant die onzin met die jongeren. We betreuren het dat ze opkrassen, we hadden leuke babbels, maar ze hebben gelijk. Het wordt drukker en drukker hier ook overdag met toeristen van alle slag; schreeuwerige mensen, marginale individuen, een zootje bij elkaar hier waar we ons ook niet thuis bij voelen. Het gezelschap van vannacht zit nu lawaaierig te pingpongen, een Hoera en OOO en Hoe geroep, in het Sloveens dan, wat echt de rustige sfeer die hier was verknalt. Onredelijk en respectloos voor de omgeving. De mensen die hier liggen te zonnen zitten geërgerd en gelaten toe te kijken. Iedereen heeft de vrijheid een keuze te maken in welke of hoe je reageert op impulsen van buitenaf, goeie, slechte onwaarschijnlijke of vervelende impulsen. Het zet me aan het denken over hoe ik reageer op mijn omgeving in momenten dat het gedrag van anderen me stoort en vooral met welke reactie je een verandering teweegbrengt of invloed uitoefent op anderen. Stof om in de managementtraining te steken. Ik sla de cursus praktische psychologie van Sam open en lees over stress, invloeden, reacties, altruïsme en verdraagzaamheid. Er doet zich nog wat heisa voor maar we nemen er afstand van.
Er komen trouwens wolken aanzetten, een signaal voor ons om ook op te krassen en te gaan rijden, jammer want het was een mooi plekje aan zee hier.
Je zegt dat dan wel maar eigenlijk willen we nog even, zolang het kan genieten van het vakantiegevoel dat ons overvalt. We hebben zolang door regen gereden en met wind staan turen naar de zee. Nu dat we op een paar vervelende details quasi alles hebben wat een zomer-zon-vakantie aan zee compleet maakt willen we toch niet hals over kop vertrekken. Het blijven staan voor een tijdje op een vaste plek aan zee, de weergoden die ons goedgezind zijn zorgen voor dat echte gevoel van vrij en blij op vakantie te zijn. Eerder was het vooral reizen en ontdekken en elke dag weer op de hort. Zelfs het Sloveens gebabbel en hoongelach van het clubje ongeregeld hier naast ons kunnen we nog net verdragen. Dus we blijven nog even is het verdikt van ons directiecomité van vanochtend 29 juni. We reserveren een tennisterrein voor een uurtje en slaan stevig op de ballen, Sam soms nog steviger dan ik. Maar ja zei heeft dan ook twee jaar tennislessen achter de rug en ik beroep me op de vrije ingeving van het moment. Het zootje ongeregeld wordt aangemaand te vertrekken door de security. Een uurtje later is de rust terug gekeerd op deze plek. Vrijdag pakken we in en rijden oostwaarts, we zullen het zeetje een tijdje missen maar we willen natuurlijk ook nog wel eens wat zien van dat Europa waar we nog nooit eerder waren en dat toch hier in de Oost en centrale landen van Europa verschillend is met wat we kennen thuis.
Ik sta vanavond buiten aan de branding, het is donker, het water klotst zacht tegen de rotsen en boven me tel ik wel een paar duizend sterren. In de verte op het eiland voor ons branden wat lichtjes. Groots om hier te staan.
Overdag was het 27,5 graden warm vandaag met een licht aangenaam briesje, 29 in de camper en vannacht om vier uur 24,5 graden buiten. Een zaligheid.
Morgenochtend weer tennis van 9 tot 10.
Woensdag 2 juli.
Dagen gaan voorbij, sneller als we het willen.
Vaste gewoonten en rituelen.
s Morgens is het stil aan de baai waar we staan. Ik zet een kopje koffie en rook een eerste sigaretje buiten aan het tafeltje voor onze camper. Ik kijk wat rond me en zie dat er helemaal niets beweegt, alleen het water een beetje. Ik neem een duik in het lekkere frisse water en droog even later op in de eerste zonnestralen. Lekker die warmte op je lijf. Sam leest wat in bed om wakker te worden en komt na een half uurtje bij me zitten. De eerste zonnebaders komen aangewandeld met matje , tube zonnecrème en handdoekje. Er zitten al 7 kopjes in het water vanochtend. Een zeilboot vaart langs en rond halftien komt de vuilnisbakwagen langsgereden om alle resten van de bewoners dat mooi gesorteerd in de groene bakken gesmeten werd, op te halen. Nu wordt het al wat drukker hier hoewel een zaligheid, als je op dit zelfde uur zou lopen op de grote camping hiernaast krijg je wel wat anders. Daar wil je niet zijn, althans wij niet. Chaos, transistors die kelen,joelende kinderen, tenten en caravans op elkaar. Dit gedeelte van de camping is gereserveerd voor diegene die niet aan het strandbarretje willen staan, weg van de pingpongtafels en de trampolines, niet aan het kiezelstrand in de vlakke zon maar onder de schaduw van de bomen bij de kust die wat rotsachtig is. Puurder,Natuurlijker. Ik neem mijn pc en tokkel wat verder aan deze bladzijde. Sam heeft een koekje gegeten en vertrekt met de fiets naar het stadje voor visjes. Gewoonten en rituelen. We staan hier nu een dag of 7 en genieten van deze plek in de natuur, de stilte en de schoonheid. Vrijdag zijn we weer onderweg, dus we nemen de rust in ons op want één keer vertrekken betekent weer opruim,meestal gepaard met wat discussie over de traagheid, poetsen, tanken en het rijden an zich natuurlijk.
Ontdekken en zoeken naar een plek om te staan. Wordt je het nog niet moe? vroeg Stef aan de telefoon gisteren. Wel neen, we zorgen voor afwisseling en hebben alle tijd om te doen waar we zin in hebben. Wat wil je meer? beantwoorde ik haar vraag.
Kroaten of mensen uit de Balkanlanden zijn minder aardig voor elkaar of voor toeristen, die van de andere kant in elk geval, dat is ons aanvoelen. Een houding die wat groffer is, bruter ook. Ze hebben meer uitgesproken kaaksbeenderen en zijn minder fijn in hun aangezicht en ze geven de indruk daardoor minder vriendelijk te zijn. Volgens mij less polite, less educated vooral in omgangsvormen met anderen. Als mijn tennisbal op het tennisplein naast ons beland wordt die niet terug gegooid door de Kroatische spelers en als het tegenovergestelde gebeurt en ik gooi de bal wel terug naar hen is er geen Thank you of een vriendelijk knik terug. Een enkele keer als de bal voor de voeten van de man naast ons rolt geeft ie wel een pasje terug. Ik zeg wat ostentatief Thank you maar daar blijft het bij. Er is geen reactie terug. In onze omgangsvorm laat je je waardering voor het gebaar merken aan de ander. Hetzelfde voorval met de bal herhaalt zich, ik gooi de bal terug en hij zegt nu plots ook Thank you, een beetje wegkijkend van me. Ik repliceer you are welcome. Naar het einde van de match veranderd er iets. Ik krijg een bal terug gegooid en bedank hem in het Engels, en hij antwoord nu ook met You are welome. Het is misschien ook wel de taal die ze niet spreken die maakt dat ze niet zo vriendelijk zijn, of overkomen voor een ander. Ik wens hem een goede avond en hij lacht een beetje maar weet niet hoe hij er op moet reageren. Hij knikt eens en wandelt het plein af.
We raken aan de praat met een koppel waarvan de man een zwaar Beiers accent heeft en de dame uit Rusland komt. Hoe we aan de praat raakten en hoe we op het thema thermen in Hongarije kwamen weet ik niet meer. Vanochtend als ik de afwas sta te doen in de sanitaire blok, kom ik hen weer tegen. Ze gaan vandaag naar huis en hij voegt daar al lachend aan toe dat ze thuis een afwasmachine hebben. Ik lach wat mee want inderdaad handmatig afwassen is niet mijn favoriete bezigheid. De vrouw komt aanstappen met een map van Hongarije. De grens oversteken bij Klingelbach en richting Sopron rijden zegt ze en dan zoek je het plaatsje Hegykö. Je spreekt het uit HETSKEU, want als je daar naar dat stadje vraagt verstaan ze alleen de naam zoals die door hen wordt uitgesproken. Daar zouden geweldige thermen zijn , mooi gelegen en in klein formaat. Als je 3 km links rijdt van Hegykö vindt je in het eerste dorpje Hidegesek een wijnkelder met geweldige wijnen. Zij nemen altijd een voorraadje mee vertellen ze. Ik bedank haar en wens ze een fijne terugreis. In November zijn we hier terug zegt ze, ik voeg daar aan toe dat we er dan niet bij zullen zijn!.
Het is een lange weg rijden naar Zagreb
Vrijdagochtend 4 juli, we hebben netjes alles ingepakt, afwasjes gedaan, een laatste zwemmetje in het lekkere water en een fotootje genomen als souvenir en zijn vertrokken om 10 uur richting Zagreb. Een stop in het hoofdstadje van dit eiland, Pag waar we een heerlijke lunch namen in een idyllisch restaurantje.
Sam een visbouillonnetje, ik een vleesbouillonnetje, vervolgd door respectievelijk lam van het spit, het lam lag nog te draaien en te braden als we binnen kwamen. Nu binnen, we zaten heerlijk op het buiten terras, de warmte was in de zon verpletterend, 38 graden, maar onder de vijgenbomen op dit terras heerlijk zitten. Sam vervolgde met een tuna visschoteltje met aardappeltjes en spinazie, zoals ze dat hier meestal serveren en we sloten af met een pannenkoekje met marmelade. Toeristen menu voor 80 Kuna. We zijn niet bedrogen. We vatten onze lange tocht aan naar Zagreb. Enorme stukken, kilometers lang, land, woud en rotsen, er zijn maar een paar uitritten naar stadjes of dorpjes op de bijna 351 km lange weg tussen groen, rots en bergen. 10 km voor Zagreb begint het te regenen. O neen zegt Sam, niet van dat weer. Buiten temperatuur is nu 23,5 graad, vanochtend in Pag 38°C; dat is 15,5 graad minder. We zijn nu welgeteld 14 dagen gespaard gebleven van regen. De laatste keer was in Dubrovnik. Ruiten wissers aan en verder rijden. We belanden na even zoeken en wat omrijden op de enige camping rond de stad . We rijden de weliswaar grote mooi onder bomen gelegen camping binnen die helaas wel pal aan de autostrade ligt!! Maar we hebben hier geen andere keuze. We maken kennis met zowat de eerste Belgen tijdens onze reis. Een aardig koppel met 4 kinderen op tocht door Kroatië. Chapeau denken en zeggen we, met 4 kinderen op reis. We nemen een kijkje op uitnodiging van mevrouw in een perfect georganiseerde camper, ruime badkamer, kwaliteitskastjes en alles netjes. Ik poets elke dag zegt ze, we kunnen het geloven. Dat is niet bij ons het geval maar je kan het dan ook zien. Kwaliteit van aanrecht en kastjes is van een betere kwaliteit dan in onze camper. Degelijker merken we op. Maar die worden niet meer zo gemaakt zegt de man. Het voertuig is 4 jaar oud en lijkt splinternieuw. Jullie zien er goed uit zegt de man en we beamen dat, zo ontspannen. Kan natuurlijk niet anders hé als je een jaar vakantie hebt, wij komen nog pas uit de stress van elke dag en de chaos van het werk zegt de man . s Avonds eten we een hapje stokbrood met lekkere kaas, nog van eiland, en we drinken er een lekkere rode wijn bij. ( de eerste echt lekkere volle rode wijn in Kroatië: een Vranac, een flesje van 2004 ) We kaarten nu al wat na over wat ons tot nog toe het meest bijzonder leek en wat de min punten zijn van onze reis door europa.
Conclusies van ALMOST happy in Europe or Not almost happy zo je wil, publiceren we in ons boek, het is nu uiteraard te vroeg om al een staat op te maken van 1 jaar zwerven door het continent.
Een beetje geplaagd door de muggen die hier rond zoemen en ook steken en de druppels regen die vallen gaan we maar weer naar binnen in de camper. Dat was even geleden dat we nog binnen zaten. Het is nu 20 graden buiten, niet echt koud maar ik heb toch maar een lange broek aan en een truitje aangetrokken. Vanochtend zaten we nog ons blootje te zwemmen in zee. Vanmiddag lunchten we bij 38 graden en nu zitten we aangekleed binnen. Wat een verschil. Ik zet een filmpje op als tijdverdrijf en ben wederom teleurgesteld en verbaasd over het taalgebruik, in real life en in de film van jongeren in Amerika. Het is een hele tijd door bitch, motherfucker, peace of shit. Zonder betekenis. Dat taalgebruik, die scheldwoorden tegen elkaar en naar anderen toe wordt stilaan ook klakkeloos overgenomen door jongeren in het westen en hier in centraal of Oost Europa. We hebben het nog onlangs gehoord toen dat stelletje ongeregeld met elkaar en tegen anderen blaften. Als het ware zonder dat ze stilstaan bij de onbeschoftheid, de inhoud en de bruutheid van die woorden. Ikzelf betrap er me er ook wel eens op, het woord Shit bijvoorbeeld of fuck is in mijn vocabulaire gesukkeld en dat ik het te pas en te onpas gebruik. Vroeger zeiden we bv verdomme, Vlaamser kan niet als je je bezeerde nu is het fuck. Pure kopie. De invloed van de Amerikaanse film op je taalgebruik? Erg toch die verloedering van onze taal en dus ook onze normen en waarden. Ook onze levenswijze werd en wordt beïnvloed door de US en the movies. We merken op de camping bv dat een mens nog al consumeert en daardoor wat afval produceert. Elke dag en zakje, ook wij hier in onze camper. Plastic flessen, bricks, aluminium busjes van drank, talloze plastiek zakjes en andere verpakkingen. Wat gooien we allemaal zomaar weg? Deze bedenking is niet nieuw natuurlijk, met Al Goore zijn we ons misschien een beetje meer bewust geworden maar ik bedenk me toch nog altijd als ik de groene containers op de camping zie uitpuilen, wat gaan we er aan doen? Selecteren en recycleren lijkt me een te overroepen woord en daarmee veranderen we nog niet echt onze levensstijl. Het is een beetje een excuus dat we gevonden hebben om rustig verder te doen met die verkeerde drang om te consumeren. Wat ga ik er dan aan doen om die vuilnisemmer niet dagelijks vol te gooien? Sam had al een goed idee waar we mee kunnen beginnen eens we terug huis zijn. Een Tuperware doosje met verschillende lagen kopen waarin je verschillende soorten charcuterie kan laten leggen. Dat scheelt al 3 of 4 cellofaantjes papiertjes die je niet na het opeten van wat erin verpakt zat kan weggooien. Mijn bomma nam vroeger de gebruikte broodzak mee naar de bakker als ze brood ging kopen, dat was ecologisch verantwoord toen al!
Zaterdag 5 juli,
Zagreb, een stad op maat van de mens.
Eén van de oudste steden van Midden Europa, getogen tussen het Medvednica gebergte en de rivier Sava. Het oude stadsgedeelte dat gevormd is door de middeleeuwse Gradec, en tegenwoordig de zetel van de Kroatische regering en het parlement is. Verder dwalen we langs het Kaptol waar de aartsbisschopzetel zich bevind en vinden het hier een rustige en aangename plek om te vertoeven. Een stad voor de mens met zn pleinen en plantsoenen en natuurlijk de bruisende straatsfeer met ontelbare terrasjes en restaurantjes. We wandelen en kuieren wat door de stad volgens een wandelplannetje dat de toeristische dienst ons gegeven had en belanden op het grote plein waar: Bana Jelacia waar zich de Gradska Kavana bevind, één van de historische caféss van de stad. We waren desalniettemin meer gecharmeerd door Ljubljana,de hoofdstad van Slovenië. Misschien omdat het stadje kleiner is en lieflijker. We gaan voor restaurantje Vallis Aurea, omdat dat restaurantje in de Trotter aangewezen stond als een intiem restaurantje waar je de typische specialiteiten van de stad kunt eten. Het is gelegen in een klein straatje waar je de kabeltreintje kunt nemen naar het hoger gelegen stadsdeel. Sam neemt de Slavonski kulen en ik ga voor Plavac Peljesac, ons aangeraden door de ober. Toch wat teleurgesteld kijken we ernaar en eten ervan.
Slavonski kulen is niet meer dan een bordje Kroatische ham in schijfjes met een pepertje erbij en wat zure deeg en ik krijg eigenlijk een lauw soepje met kippenstukjes aan het been erin, wat worteltjes en pasta brokjes.
Zoals afgesproken zouden we in hartje Zagreb een beslissing nemen welke kant we straks gaan oprijden. Naar het Noorden of het Zuiden. Het wordt Griekenland.
Checken nog of onze camper verzekerd is voor Servië, dat is een nagalmtijd betwist gebied waar we doorheen moeten en checken of we een geldig paspoort nodig hebben?
Verzekering blijkt OK, paspoort moeten we ophalen in Budapest.
We gaan nog even langs de beste banketbakkerij van Zagreb; Slasticarna Vincek op de Llika nummer 18 die zeer aanbevolen wordt voor zijn origineel super lekker ijs en nemen dan de bus van kwart voor negen terug richting camping omdat het toch nog een eindje lopen is via bosjes en zelf een stukje langs de berm van de autostrade.
s Nachts moet er ergens een techno dancing zijn die vanavond de deuren ver open zet. Tot 6 uur in de ochtend is er een gebonk en getril van monotone klanken die mij en zo blijkt ook het gezin Pille wakker houdt. Wat een gedoe. Tussen 6 , als het lawaai eindelijk opgehouden is tot tien uur hervatten we onze slaap. Wat een nacht?
Voor Peter en Pascale, met hun kinderen Laura, Pieterjan, Lukas en hun schattige kleinste dochtertje Margaux vertrekken richting Nationale parken en later de kust komen ze nog afscheid nemen. Een fotootje, goed idee. Het zijn zowat de eerste echte Belgen die we tegen komen, afgezien van de Nederlanders die weliswaar met een Belgische nummerplaat rijden en het koppel met hun mega caravan getrokken door een Audi A8. We hebben thuis ook redelijk wat luxe zei de man als we uitgenodigd door zijn echtgenote hun caravan in worden rondgeleid.
Een mooi koppel met 4 kinderen 4 weken op reis. Prettig om ze tegen te komen.
We vertrekken van deze plek waar het niet goed toeven is maar waar we geen andere keuze hadden naar Budapest in Hongarije met een stop aan het Balatonmeer.
Het doet weer wat vreemd aan om onze identiteitskaarten te tonen aan ernstig lijkende alvast streng kijkende douaniers bij de grens van Kroatië naar Hongarije.
So far so good, we enter Hongaria.
We hebben allebei honger en nemen de eerste afslag naar Nagykanizsa, het eerste stadje dat we tegenkomen. Het is een zeer rustig stadje,misschien omdat het Zondag is. We parkeren ons vehikel op een verlaten stadsplein en zoeken een eettent. Hier worden we verrast als we de lokale specialiteit vragen. Sam gaat voor de Robinsonplate en krijgt een ovaal bord vol voer, respectievelijk: Op een bed(je) van rijst en frietjes een schnitzel overgoten met een kaasroomsaus met blokjes spek erin, gefrituurde kalkoenvingers en een gegrilde kippenborstfilet met gesmolten kaas en champignon en plakjes Hongaarse salami eroverheen. Afgewerkt met een blaadje sla, schijfje tomaat en komkommer en wat rauwe witte kool in zuur opgelegd. Ik ga voor de Hongaarse Gulyäs, een vleessoep met paprika; hun wereldbekende Hongaarse Goulash en die smaakt met de home made gebakken Galuska, aardappelmeel pasta zeer lekker. Het is veel, veel te veel maar dat blijkt in dit land een normale portie te zijn.
Het wordt al avond als we aan het Balatonmeer aankomen en naar de camping zoeken die wat afgelegen ligt maar wel ver van de overvolle en drukke badplaatsjes aan het meer.
Een mooie kleine natuurcamping, direct aan het meer gelegen en we staan dan ook op alweer een idyllisch plekje bij het riet aan de oever . Een aangelegd panton geeft toegang om een duik te nemen in het wat Venitiaans lijkend groen water van het Balatonmeer. Een plekje om lief te hebben en vooral om tot rust te komen na die slapeloze nacht en de rit van 350 kilometer die we er nu op hebben zitten.
s Morgens, 7 juli, bij het ontbijt na een frisse duik in het zachte water overleggen we terug onze volgende bestemming. Griekenland aandoen zou mooi zijn alleen Albanië nekt ons en daardoor moeten we een omweg maken via Servië, een niet al te veilig land overigens en de kust verlaten betekent toch al snel 1500 km van hier weg, die we ook terug moeten rijden en dan is er wellicht tijd te kort om Polen,Estland,Letland en Litouwen aan te doen. Dat stond ook op ons verlanglijstje. We hadden de Scandinavische landen al gescipt, misschien kunnen we als we Griekenland niet doen Denemarken toch nog meenemen en een stop maken op de Wadden eilanden van Nederland en een weekje varen met Ko en Rietje op de binnenwateren van Noord Holland. Sam telt en herteld de dagen en weken, plant en herplant onze rit. We zitten met een dilemma:
We hebben tijd te kort!! Nog amper nog 70 dagen om nog zoveel te zien, te reizen en te ontdekken in het Oosten en het Noorden van Europa. Wat een luxe probleem. Tot nu toe bezochten we 10 landen:
Frankrijk,Spanje,Portugal,Italie en Sicilië, de republiek San Marino en het kleinste staatje Vatikaanstad, Slovenië, Bosnië -Herzegovina, Krotatië en Hongarije. Op ons verlanglijstje staan nog 9 landen to see:
Slovakije, Polen, Litouwen,Letland,Estland,Zweden,Denemarken,Duitsland en Nederland.
Woensdag 9 juli,
Vissers zijn mijn vrienden.
Om halfzes in de ochtend vissen de vissers in stilte op het panton naar vis,
ik aan mijn tafeltje achter mijn pc vis naar woorden en zinnen om almost happy te worden.
Sam schudt me wakker, onze voortent hangt helemaal schuin en scheef zegt ze.
Het is 6 uur en ik haast me naar buiten via de camperdeur omdat de tent de deur blokkeert. Een grote regenplas van het voorbije onweer vannacht heeft onze zonnetent haar linker steunpaal naar beneden gehaald. We drukken met ons beiden het water eruit en herstellen de schade. Het is 16 graden buiten en na de herstellingswerken komt het zonnetje al piepen. Sam gaat terug naar bed maar ik ben nu wakker en wil de eerste momenten van een nieuwe dag in me opnemen. Loop wat langs de rand van de zee, over de camping naar het sanitaire gebouwtje in mn uppie, iedereen slaapt nog.
Sam op de fiets visjes halen in het dorpje
We grillen de visjes en op het moment dat ze lekker beginnen geuren en kleuren, begint het te onweren. Een prachtig zicht wel, die donkere wolken over het water,maar het wordt te guur en te nat om buiten te eten, zelfs onder de zonne- of regentent . We nemen de laatste hapjes binnen in de camper maar zijn compleet nat. Een namiddag voor een filmpje; ik zet Die hard 4 op, met ondertiteling, nog een cadeautje van Patje, en kijk vol spanning naar het verhaal dat natuurlijk een tikkie overdreven is. Maar leuk entertainment voor een regenachtige namiddag. Avonds voetbal, Duitsland Kroatië op het groot scherm van de bistro. Er hangt het voetbalsfeertje en Kroatië wint.
Vrijdag, we rijden zon 350 km door een schoon landschap dat onmetelijk groot en groen is. Aangekomen in Trogir, waar de luchthaven van Split zich bevindt, zoeken we een camping. Er is wat poeha over de plaats die we inrijden, die ons was aangewezen door de dame van de receptie. Een Duits koppel zegt dat we daar niet kunnen staan want dat daar anderen hun auto parkeren. Ik heb zoiets van: Als die dame ons die plaats geeft wat kom jij je dan moeien met je blauwe peignoir en je krulspelden in je haar? Later blijkt dat het evenwel niet ging om de auto die er zou gaan parkeren van de mensen van het tentje, maar veeleer dat we hun view op het water wegnamen. Een Hollander zegt ons dat hij morgen vroeg vertrekt en dat we beter op die plaats komen staan , groot, mooi zicht en zon. We doen maar wat ie ons voorstelt, want boel maken tijdens je vakantie voor een stukje grond is ook niet meteen plezierig. We blijven hier trouwens niet lang want het is een waardeloze camping.
Straks Marieke ophalen met een scooter, kan je hier huren voor 210 kuna/ dag. Ik kijk er naar uit om een weekje met mn dochter op te trekken.
Zaterdag vijf uur. Chech Airlines vliegt via Praag naar Split airport ,slechts 15 minuutjes vertraging, ik zie ze al aan komen stappen, vrolijkheid op de tarmac. Marieke zwaait opgetogen naar me, en ik zwaai blij terug. We omhelzen elkaar innig want het is intussen van december geleden dat we elkaar zagen. Jolientje is er niet bij, die heeft nog examens maar dat maken we wel goed hebben we tegen elkaar gezegd. Met het brommertje rijden we door de pittoreske straatjes van Trogir waar we gekampeerd staan.
s Avonds gaan we vis a la plancha eten, wat geserveerd wordt in traditioneel klederdracht. Toeristen kunstjes, maar mooi om te zien. We zetten het tentje voor Marieke op en hebben een heerlijke nachtrust.
Zondag op weg naar Dubrovnik met een stop aan de beach van Igrane, voor een zwem wat het is vandaag tropisch warm. We slapen aan de zee en s maandags morgen vervolgen we onze tocht via de grens van Bosnië-Herzegovina naar Dubrovnik. Een erg pittoresk stadje met geschiedenis en heropgebouwd na een zware oorlog, nog niet zolang geleden, ik schrijf er meer over in het boek, dus dat heb je tegoed.
Dinsdag ochtend lui en lekker in de swimmingpool van het resort en in de namiddag doen we de wandeling op de wal die rond het stadje ligt, prachtig, we zijn met ons drietjes gecharmeerd over Dubrovnik. Vandaag rijden we verder of zuidelijker, of naar Montenegro of naar het eiland dat Marieke gespot heeft en wondermooi blijkt. Straks even kijken naar de weersvoorspelling voor we beslissen.
Onze beste groeten ginder.
Wat sfeerbeeldjes van Dubrovnik en verder de aanvullingen op www.bloggen.be/almosthappy
en de jongste telg in Europa, is een mooi stadje. Hoewel er toch 280000 inwoners zijn en 54000 studenten wonen is het een ontspannen en stressloos stadje waar je makkelijk in de verkeersvrije straten kan fietsen en wandelen. We vatten onze citytrip aan bij de Belgische ambassade om duidelijkheid te krijgen over het paspoort dat we nu al dan niet nodig hebben om Kroatië binnen te mogen. Er bleek een taalverwarring te zijn met het woord paspoort en identiteitskaart. De vriendelijke dame aan de balie excuseert zich over de foute informatie die ze ons per mail gestuurd had . Een ID volstaat dus weldegelijk om te reizen in zowel Kroatië , Hongarije als Polen. Ze geeft ons print-outs van de nieuwste regelingen voor deze landen en een aantal mappen van de stad en wenst ons een prettige reis. We SMSen Marieke dat alles OK is. Zij vliegt over een weekje naar Split om samen met ons wat te reizen door het vroegere Joegoslavië. Hier in de stad heerst een ware terrasjescultuur, aangenaam, en de inwoners, toeristen, studenten en enkele kunstenaars zitten dan ook te keuvelen op de vele terrasjes langs de oever van de Ljubljanca rivier die dwars door de stad loopt. In het hart van de stad, het driehoekig Preserenplein, kijken we uit op de bijzonder mooie drieledige brug, geïnspireerd op de Venitiaanse bruggen. Iedereen spreekt hier mondig Engels of Duits als je wat vraagt en zo is het aangenaam om wat fruit en kruiden, en een halsbandje met dito oorbelletjes te kopen op het marktje. We steken de drakenbrug, gesierd met 4 koperen draken, over en lopen voorbij een prachtig art-nouveaugebouw waar vroeger het eerste warenhuis, Centromercur, van de stad gevestigd was. Dat gebouw wordt momenteel gerenoveerd en krijgt een andere bestemming in de toekomst. De stad heeft trouwens grote plannen om enige betekenis te krijgen in Europa, dat zien we in een tentoonstelling Ljubljana 2025. Uitbreiden, renoveren en daar horen helaas ook flatgebouwen bij. In het commerciële centrum van de stad lopen we trouwens al aan tegen de H&Ms , Zara, La Perla en Max Maras van het Westen. Het is niet echt zonnig, we hebben zelfs een paar regendruppels over ons heen gehad maar dat belet ons niet om een plaatselijk Union-biertje en een uitstekend Sloveens wit wijntje te drinken en te lunchen op een terrasje. We kiezen voor een Indisch restaurantje dat een dagmenu aanbiedt en laten het ons smaken. Mensen zijn hier vriendelijk, open en gemoedelijk. Een combinatie van Westerse handelsgeest en Oost Europese zorgeloosheid. We informeren naar een plummer een loodgieter in de stad, we vreesden dat het geen sinecure zou zijn maar we krijgen zeer snel een adresje waar we morgen ons vehikel met de gaslek kunnen laten herstellen.
en er hangen grijze wolken. We rekenen af en constateren dat we met elektriciteit, taksen en een plekje voor 2 nachtjes 58 euro armer zijn. Kamperen is niet bepaald goedkoop hier. We rijden langs de gasman die ons overigens niet kan helpen. Hij staat wat in zijn haar te krabben en geeft me een doosje rubbertjes en wat versleten tangen. Ik sta daar wat onhandig te klooien en als ik hem vraag of dat rubbertje eigenlijk wel moet antwoord hij dat het niet nodig is. Als je vanmiddag terug komt dan is er een man aanwezig die er wel wat van kent zegt ie. Ik bedank hem voor de rubbertjes en geef het zootje terug. We rijden verder naar een garage waar ik ons probleem uitleg en de dame aan de balie zegt dat ik even moet wachten op de specialist. Een wat groffe oerang oetang komt te voorschijn en als ik mijn uitleg doe zegt ie dat ik moet wachten. Terwijl hij aan 3 autos tegelijk bezig is laat hij ons een halfuur wachten, ik krijg het daar al zo een beetje van, maar bedenk me dat iemand die er echt iets van kent altijd , te pas en te onpas wordt gevraagd om allerlei dingen erbij te doen. Hij is bot en klant onvriendelijk maar uiteindelijk komt hij wel met het juiste gerief en met kennis van zaken en draait het gaskraantje dicht op de juiste manier zodat er geen lek meer. Een geruststelling, ik vraag wat ik hem moet en hij knikt dat het niets is. Ik geef een briefje drinkgeld en er verschijnt plots een brede glimlach op zijn gelaat . We cruisen door het groene heuvelachtige landschap, mits wat omwegen bij gebrek aan pijltjes of misschien ligt het wel aan ons omdat we de kaart verkeerd lezen richting Kroatië. Aan de grens zien we voor het eerst terug de bekende serieuze gezichten van douaniers in groene uniform die geen zin hebben in het leven, zich schromelijk vervelen en voor wie die toeristen die de grens oversteken alleen maar een last zijn. Een foto mag ik niet maken van het bordje voor de grens dat je welkom in Slovenië heet. Als ik vraag waarom zegt ie dat dit een moeilijk gebied is! We laten onze ID zien en rijden het land in. Wij zeggen Kroatië maar eigenlijk heet het land, in de Kroatische taal, Republika HRVATSKA en is recent, na een acht maanden durende oorlog, opgericht in 1991. Ik herinner me dat ik toen voor het eerst hoorde van de blauwhelmen die een belangrijke rol speelde in de herstelling van het eenzijdig verklaarde onafhankelijke land door generaal Franjo Tudjman .
Het regent aanhoudend en we rijden een 50 km zuidwaarts in de hoop dat het weer opklaart.
Porec, Donderdag 5 juni.
Het weer klaart niet op , we zitten een beetje zielig aan ons tafeltje buiten met zicht op zee naar de grijze wolken te kijken en observeren de overenthousiaste kampeerders die toch een ochtelijke duik nemen in het water. Echt koud is het niet buiten ;17,5°C maar een zwemmetje in zee vind ik toch wat overdreven bij dit grijze weer. We zijn geen echte , ik weet het en ik hoef ook niet zonodig bij de echte te horen. De Duitsers naast ons ontbijten met zn zessen tezamen onder het tentzeil, gezellig toch. Sam neemt de kaart en stippelt een weg uit langs de kleinste steden ter wereld, een stukje langs zee maar ook in het binnenland van Kroatië. Laat ons dat maar doen , beter dan hier zo zielig zitten te hopen dat de zon wel ooit weer eens terug zal schijnen. Wat verder zie ik dat men tafeltjes zet en een hele hoop mensen lopen voorbij onze camper richting de tafeltjes uit. Waarschijnlijk zal men daar het programma van de gym en de swim uitleggen aan de kampeerders. Ik vindt niet dat ik het hoef te weten want we vertrekken vandaag en zijn sowieso niet echt geïnteresseerd in het soort activiteiten die een grote camping voert. Gebeten door mij nieuwsgierigheid loop ik er toch op af. Het is feest vandaag blijkbaar. Men viert the blue flag, een erenominatie voor het zuivere , extreem zuivere water hier in Porec. De camping trakteert op gebakjes en Kroatische Sekt. Een allegaartje van mensen staat er te proeven en te keuvelen. Doorgaans gepensioneerden die , je kan dat zo zien, vaak gaan kamperen. Er staan lelijke joggings, kleurrijke crocs en ééntje in rosé pignewaar van de gebakjes te eten. Horen we hier wel echt bij vragen we ons af. Niet dat we ons beter wanen of voelen dan de rest maar één met dit allegaartje voel ik me toch niet. We proeven en drinken uit een plastiek bekertje de Sekt en ik maak wat fotos van het allegaartje en het sfeertje voor het archief.
Het klaart op, wat een wonder. Aanvankelijk zouden we vandaag terug vertrekken. We twijfelen, nu het zonnetje door de wolken breekt, zullen we dan echt verder rijden? Dat betekent natuurlijk weer opruimen en weer de hort op naar een volgende onbekende bestemming. Het is een goed idee om een dagje of twee langer stil te staan hier op de plava Laguna, ( www.PlavaLaguna.hr ) het is goed toeven aan de westkust van Istrië. Sam zet koffie en ik neem een duik in het water. Lekker, als je kan zwemmen in zee en drogen in het zonnetje. Als we de boodschap brengen dat we wat langer willen blijven en afrekenen dienen we aan de balie te betalen in Kuna, de plaatselijke munt. 1 Euro is 7 Kuna .
Misschien was de beslissing vanochtend om hier in Istrië wat langer te blijven toch niet zo goed. Het is Vrijdag 6 juni en we zitten binnen in de camper omdat het buiten giet. Sam leest en ik schrijf. Morgen zijn we weg.
We drinken op de zomer van 2008.
Zaterdag 7 juni, we zijn onderweg naar Split en houden een stop in het idyllische dorpje aan zee Rovinj, nemen een lunch, Sam tonijn en ik mosseltjes in tomaten saus, terwijl het stortgiet over dit schiereilandje. Even maar, een klein uurtje en dan trekt het weer over. We hebben sinds een week wel elke dag wel een stortbui over ons gekregen. We parkeren ons op camping Polari, drinken een glas op de zomer van 2008 en brengen daar de nacht door. Even liggen we nog lekker in het avondzonnetje, nemen een duik in het water en dan weer regen. De uitkijk op de 7 eilandjes voor de kust is geweldig en zeer rustgevend. Soms beseffen we niet in wat voor schoonheid we vertoeven, ik word er stil van, het vergezicht, het kabbelend water van de Adriattische zee, de eindeloze rust. Vanavond vroeg naar bed, morgen wat kilometers rijden.
Zondagochtend, 8 juni in Rovinj,
In het ochtendzonnetje, aan de rotsen van deze baai verdwaalt mijn blik over de 7 eilandjes waarvan ik er ééntje het meeuweneiland benoem omdat een kolonie meeuwen daar krijsend de stilte van de morgen doorbreekt. Het water kabbelt zeer rustig en ik zie een school vissen opspringen uit het water , bijna een halve meter ver vliegen ze over het water en duiken dan allemaal tezamen terug in zee. Merkwaardig. Eerst dacht ik dat het een fata morgana was maar ik zie het een tweede keer gebeuren, het is echt.
Tussen de bomen pikt een ekster wat broodkruimels op en een eekhoorntje klautert naar het gebladerte. Ik loop naar het gemeenschappelijk sanitair gebouwtje om te plassen. Liever zo vroeg in de ochtend dan straks als de hele meute tegelijkertijd komt plassen,wassen en douchen. Vind ik één van de meest onaangename zaken op een camping. Dat gezamenlijke ochtendritueel waarvan Duitsers blijkbaar genieten want ik zie ze soms in kleine groepjes keuvelend eerst wc papier nemen aan de ingang en dan samen , wel apart, op de pot gaan. Er worden scheten gelaten waar ik van blokkeer. Ook aan de lavabos waar iedereen zijn tanden staat te poetsen vind ik maar niets en dat douchen, de één al zingend, alsof ie thuis onder het water staat , de andere hoestend, rochelend en proestend. Neen, dit is een plekje waar ik liefst alleen vertoefd, geen lawaai noch lekkende kranen, alleen in het stille kamertje. Dat zootje heeft ook steevast voor het douchen gaat al hun handdoek gaan leggen aan het zwembad. Mijn plekje.
Het is een mooi beeld om de vroege blote mensen in het rustige water van de zee te zien gaan. Omdat er wat rotsen aan de branding liggen is het voorzichtig zijn geblazen om je er niet aan te kwetsen. Stapje voor stapje banen de blote kontjes zich een weg in zee. De Engelse koning Eduard VIII vroeg in 1936 de toelating aan de autoriteiten om naakt te mogen zwemmen in zee. Die datum geldt dan ook als het begin van het naturisme in Kroatië. Een aalscholver duikt wat verder in zee en blijft wel twee minuten onder water.
Ik neem mijn zwemvliezen en snorkel en duik, net als de aalscholver, het kristalheldere water in. Mooi gekleurde vissen zwemmen in de stille waterwereld hier diep onder me.
We doen de was en de plas, ontbijten en vervolgen onze route Oudste steden ter wereld naar Pula.
Groen, Groen, Groen Kroatië.
We rijden door één van de ecologisch best bewaarde landen van Europa. Kroatië heeft een kust van 5835 km, de 1185 eilanden waarvan er slechts 50 bewoond zijn inbegrepen. Een oase van groen waardoor we rijden. We stoppen even in Pula, het zuidelijkste puntje van Istrië ,rijden door bergen en groene dalen waar niemand schijnt te wonen. In Labin lunchen we in Velo Café een charmant restaurantje op het plein van het oude middeleeuws stadje dat gevestigd is op een heuvel. Hier worden de katoenen servetten op de mooi gedekte tafel gelegd met lepel en vork! We eten een spiesje varkensvlees met frietjes en kalkoen in limoen met warme groentjes en een half litertje lokale Merlot wijn. We rekenen af en betalen slechts 25 euro, coperto en mayonaise op de frietjes inbegrepen. Daar kan je in België niet voor uit gaan eten. Als we gaan tanken zijn we even verheugd over de prijs per liter van de diesel, 09,45. Dat is minder dan een Euro zeggen we opgetogen tegen elkaar, in Italië hebben we eens getankt aan 1 euro 50. Want als we iets onderschat hadden in onze budgettering was het wel de prijs van de Diesel. Voorzien aan 15 euro per dag, wat schromelijk te laag is. Natuurlijk zijn de prijsaanduidingen in Kuna, dat is dan toch ook 1 euro, 30. We rijden hier de Kroatische riviera in, dat zie je aan de huizen en de wat mondainere baaien, via de havenstad Rijeka - van hier ben je in een wip de grens over naar Slovenië, Italië en Oostenrijk - naar de brug die het vasteland verbind met het eiland KRK. Hoe je de naam van dit eiland uitspreekt is ons nog een raadsel. We zoeken een vrij plekje aan zee maar dat is niet echt mogelijk omdat er of geen weg naartoe leidt waar je kan rijden of er huisjes staan. Misschien is dat ook maar beter zo. Ongereptheid niet toegankelijk voor autos. Zo blijft de natuur ongerept. De kleine camping Politin, aan het water, herbergt ons voor twee nachten, first class met zicht op zee.
s Morgens, maandag 9 juni als ik om halfacht koffie drink aan ons tafeltje zie ik ook hier sportieve zestigers en ouder al een duik nemen in het water. Een grappig zicht die kopjes in het water. Hier worden we letterlijk overspoelt door de rust, de stilte en de schoonheid. Dit zullen we absoluut missen, één keer terug. De relaxtheid van het bestaan. Is het omdat we overvallen worden door het zomerse vakantie gevoel of is het leven hier gewoon rustiger en zorgelozer?
Dit is een plek om lief te hebben.
Deze camping Politin***,
politin@valamar.com uitgebaat door de Valamar Hotels & Resorts op het KrK eiland heeft alles wat we nodig hebben om ons goed te voelen. We staan op het uiteinde als in een prentbriefkaart. Links kijk over het water op het stadje Krk met zn kerkje met een klarinetspelende engel op de toren, rechts kijk over het verre water naar een ander eiland. Er is de rust en de sfeer van een kleinere camping, dat betekent dat je een stukje als het ware privé zeetje hebt. Niet te vergeten het sanitair, zeer netjes, douches perfect te regelen, warm en koud water en een harde straal. Er zijn voldoende lavabos en wasbekjes die laag opgehangen zijn met spiegel en toiletjes voor de kleinsten. Grappig zon mini toiletjes. Er is een bakkertje open heel de dag, het brood is niet echt lekker maar ik vrees dat het hier op het eiland altijd en overal afgebakken diepvriesbaguettes worden. Kranten kiosk, een restaurantje waar je een lichte lunch kunt nemen aan 45 Kuna. Er rijdt een rijdende fruitkraam voorbij die centraal op deze camping stil houd en mensen gaan in plukjes vitaminen kopen. Het belangrijkste is de ongedwongen sfeer en rust op deze plek. Natuurlijk hebben we nu ook het weer mee. Geen wolkje aan de lucht vanochtend, om 8 uur is het al 22 graden buiten en 24 binnen. Dit geeft een echte onbekommerd vakantiegevoel. We blijven wat langer, zonde van nu in de auto afstanden af te leggen. We zullen Vrijdag in één ruk naar Split rijden om Zaterdag Marieke op te pikken aan de luchthaven. Vermoedelijk heeft ze een lijstje bij met Things to visit and places to see.
Ik neem een duik en zwem in de kristal heldere grote plas met mn snorkel en vinnen aan, beweeg me traag boven en tussen de gekleurde vissen die langzaam bewegen in het water en denk aan niets.
Neen, niet echt, ik denk aan de vrienden, de familie en diegene die ons lief zijn.
Vanochtend bij het aanvullen van de blog en het checken van de statestieken, die je zo kan zien, merk ik dat de 4000ste klik geschiedde. Dat betekent dat onze blog tot op vandaag 4000 keer werd geopend. In totaal door 1853 bezoekers!! WOW, dat is plezierig om te konstateren. Bedankt alvast voor de interesse. Dat je niet alles leest lijkt me logisch, het is ook veel tekst. De blog geeft aan dat gemiddeld 2,12 bladzijden gelezen worden. Lezen doen we liefst in een boek en niet van een scherm. Goed nieuws, het schrijven gaat verder en ik wil graag het verhaal met foto's natuurlijk, in boekvorm uitgeven als we terug zijn. Laat maar iets weten als ik een exemplaar mag opzij leggen voor je. Beste groet Marc en Sam
Vanmiddag op stap voor een lange wandeling rond het meer. Dit is een plek om lief te hebben, een plek en een land om lief te hebben. Op het kasteel dat 100 meter hoog ligt op een berg die we bestijgen hebben we een prachtige view over het meer en zijn er ook getuigen van een huwelijksfeest dat in open lucht plaats vindt. Op de terugweg begint het plots te donderen en te bliksemen. Er vallen bakken water naar beneden. Een beetje onverwacht en helemaal niet gepland door het koppel dat vandaag hun ja-woord gaf in open lucht. We schuilen bij een kopje koffie in een barretje aan het meer en wachten tot het onweer overtrekt. De wasjes die nog buiten aan de draad hingen laten we maar hangen in de hoop dat ze morgen drogen in de zon, als die mag schijnen. We reekenen af aan de balie, zoals dat gebruikelijk is als je de camping verlaat en betalen 51,45 euro voor 3 nachten , omgerekend in de oude Sloveense munt lees ik op de Racun, de factuur: 12.329, 48 SIT. Sam heeft veel, heel veel tijd nodig om haar klaar te maken. Ze wil dan bij het opruimen ook persé alle kastjes reorganiseren en de vaat doen van de afgelopen dagen. Huishouden is niet haar ding,dat zegt ze ook wel. Uiteindelijk wordt het drie uur als ze gaat douchen terwijl ik de camper alvast naar buiten rijdt. Om 3 uur ten laatste moesten we de camping verlaten . De volgende bestemming is de luchthaven van Lesce, een klein sportvliegtuigveldje dat Sam gespot had waar je met een Cesna rond het Triglav gebergte kan vliegen.
Op onze rit door het prachtige landschap, het lijkt wel Oostenrijk of Zwitserland met zn lieflijke dorpjes en huisjes zien we op de akkers overal hekken-rekken in hout staan,. Waarvoor zouden die dienen ?, alvast niet om reclame boodschappen op te hangen. Blijkt, uit fotos van de streek in de brochure, dat het droogrekken zijn om het gemaaide gras op te hangen. Van gras stro maken. Zo simpel en doeltreffend doen de boeren dat hier. We maken een stop aan een Gorje , De Vintgar in het Triglavki Narodki park , een kloof van 1600 meter doorheen het gebergte waar een wilde rivier hotsend en klotsend door stroomt.
1 juni.
We worden wakker om halfacht van een draaiende motor van een sportvliegtuigje op 10 meter afstand van onze camper. Jawel, we staan zowat naast de start en landingspiste van het vliegveldje van Lesce. Een vroeg wakkere piloot taxiet zijn vliegtuigje naar de startplaats en stijgt even later op. 2 Jongens trekken een ander vliegtuigje uit de hangaar en een vroege piloot - technicus staat al te sleutelen aan de motor van zijn kleine toestel. Blauw bakje op wieltjes naast hem met gerief en potjes olie . Klaar maken voor de vlucht. Een boot tuig je op , een vliegtuig maak je vliegens-klaar, niet vliegensvlug, want één keer boven in de lucht kan je natuurlijk niet even stoppen om wat olie bij te gieten mocht het lichtje beginnen branden!. De helikopter wordt ook aan een check onderworpen terwijl een kerel goed ingepakt wordt vastgemaakt aan de deur. Met een camera in de aanslag stijgt het gevaarte. Wat een heerlijke geluid. Papa houdt van helikopterfilms zei Marieke toen ze klein was tegen de juf die naar de hobbys van de papa vroeg. Nog anderen trekken een zwever naar buiten. Parachutisten stappen in een rood vliegtuigje dat tegen de wind in opstijgt. Er is wat bedrijvigheid op Zondagochtend hier op het vliegveld. Het doet me denken aan het vliegveldje Sanicol, in Leopoldsburg, waar ik als puber met een vriend vliegtuigjes ging wassen op Zaterdag in de hoop dat Lucien Plees, de eigenaar, eens zou vragen: Wil je eens mee vliegen? Dat gebeurde na 20 wasbeurten uiteindelijk en zo maakte ik mijn eerste luchtdoop. Niet gewoon wat rondvliegen. Maar compleet met rol en looping. Dat was een fantastische ervaring op mijn 15de. . Vliegen is altijd opwinding.
Hier zie je dat ook, er wordt naar elk vliegtuigje dat zn motor aan zet en opstijgt gekeken.
Om negen uur staan we aan het ticketkantoortje en boeken onze 1 uur durende vlucht over de Julian Alps. Dit wordt tot 4 uur vliegtuigjes kijken en dan vliegen we met een zucht tot boven in de lucht.
We hebben ons niet verveeld op het vliegpleintje, verschillende modellen vliegtuigjes en zwevers stijgen op. Valschermspringers springen naar wellust. Ik voel me een beetje een kleine jongen als ik dichterbij de vliegtuigjes en de helikopters stap om ze te fotograferen. Het geluid van de draaiende wieken van de heli geeft een geweldig gevoel. Om 4 uur stappen we in, Sam met een bang hartje, maar dat hoort ook zo, en spanning alom als we stijgen. Sam zit vooraan en daar zie je quasi niets door dat zijn neus in de lucht hangt. Eenmaal 3000 meter hoog vliegen we door de Julian Alps rond ijsmeren, en scheerlings langs de twee hoogste besneeuwde toppen. Het is knap vliegen in de bergen en je voelt ook hier gezeten in zon vliegtuigje hoog in de lucht hoe klein mensen zijn vergeleken met de reuzen van bergen. Een laatste scheervlucht over het Blad meer. Wow dat is Schoon, en een veilige landing op de grasmat van het vliegveldje. Dat was zeker de moeite. We drinken een glaasje op het terras van de bar en genieten volop van het aparte sfeertje dat hier heerst. s Avonds maak ik een babbeltje met de uitbater van deze mini camping en hoor de frustratie van de Slovenen over het feit dat ze samen met de Croaten en de Serviërs door de Oostenrijkers over één kam gescheerd worden als de Jougoslaven van weleer. Slovenië is nu sinds 1990 van een socialistisch land geëvolueerd naar een democratische republiek. We zijn Slovenen en zijn daar fier op zegt ie met wijd open ogen.
2 juni ****************************************************************************************
Lieve vrienden, De blog was tijdelijk uit gebruik melde de provider, ik weet ook niet wat er aan de hand was.Nu is ie weer OK. In tussentijd stuur ik wat fotootjes en ons verhaaltje. Als je een momentje vrij kan maken misschien plezierig om lezen en virtueel even bij ons te zijn in Slovenia, een prachtige land.
Bassaldella,Italië, Dinsdag 27 mei
Lekke band
De landweg vanuit Venetië naar Udine is niet zo fraai. Of je nu hier in het Noord Westen van Italië rijdt of ergens bij ons in de kempen, je merkt het verschil niet zegt Sam. We nemen dan maar de autostrade richting Slovenija. In Bassaldella, de laatste stad voor de grens rijden we van de autostrade af om via een rode weg Slovenija binnen te rijden. Aan de lichten doet een man teken naar onze voorband, niets vermoedend kijk ik wat er aan de hand is en merk dat we een lekke band hebben. O Jezus, de linkervoorband is helemaal plat. We parkeren ons snel langs de kant en bellen Ruwelka, onze verzekeringsmaatschappij, op die ons het nummer geven van Winterthur. Een vriendelijke dame aan de telefoon stelt ons de nodige vragen die we beantwoorden. We staan op de Via Adriatica 77 in Bassaldella, Italië. De uiterst professionele vriendelijk en behulpzame dame zegt dat ze voor een oplossing zal zorgen. Kan natuurlijk wel even duren zegt ze, We zijn in Italië hé. Een uurtje later komt er een Europe Assistance depanagewagen aanrijden die ons helpt om het reserve wiel op te leggen. In minder dan een halfuur is de klus geklaard. We zijn opgetogen over de snelle service. Nog een halfuurtje later worden we gebeld door Europe Assistance, om te checken of alles naar wens verlopen is. Dit is service van het hoogste niveau. Als eigenaar van een Camper kan ik je Ruwelka die onderverzekerd is bij Winterthur zeer aanbevelen. Dit is op onze reis de tweede keer dat we beroep moesten doen op Ruwelka-Winterthur en in beider gevallen zijn we fantastisch geholpen. Dank je voor de excellente service. We rijden een eindje verder op zoek naar een pizzeria want Sam wil voor we Italië verlaten nog een pizza eten. Punt is dat je niet zomaar overal kan stoppen met ons vehikel en uit het verleden hebben we geleerd om de camper nooit alleen te laten staan dus zoeken we een restaurant met parking die we overigens snel vinden. We sluiten een deal, als naar gewoonte: We eten hier als we de nacht mogen doorbrengen op de afgesloten parking. No problem sir. En zeer vriendelijk ober stelt ons voor om hier een goede steak te eten en we zijn ook wederom blij verrast als we het aanbod vlees en vis in de verstoog zien liggen. Sam een filet pur, blue gegrild op echte houtskool met de warme Italiaanse groenten en ik neem de steak ruccola opgesmukt met Parmezaanse kaasschilfers. Een feestje wederom op onze laatste dag Italië.
Woensdag 28 mei,
I FEEL SLOVENIA
We nemen een laatste cappuccino in het laatste dorpje van Italië; Pulfero, en rijden wat later door de onbemande grenspost Slovenië binnen en worden meteen overweldigd door het zeer bergachtig en groene landschap. Sam heeft gekozen om de Bergpas Vrsic, Bovec - Krajska Gora aan te doen en zo geschiedde. In Bovec informeren we ons over deze streek en worden warm onthaald en vriendelijk geïnformeerd door de man van de infodienst. We merken een verschil in aanpak van deze toeristische dienst in Slovenie en die van Italië. Is het de natuur van de Slovenen dat ze zo warm zijn of zijn de Italianen zo verwend door het toerisme dat ze bijna blaffen als je wat vraagt. Bovec is vooral een stadje dat leeft van Rafting-tochten op de wilde Soca rivier en bergsport in de Julian Alpen. In onze gids lezen we dat de plaatselijke munt hier Tollar noemt. We vinden een bancomat en deze geeft euros als we een bedrag moeten intikken en warempel, er komen ook 250 euros uit de automaat. We informeren ons en natuurlijk blijkt dat Slovenië ondertussen ook de Euro heeft ingevoerd. Onze gids is dan ook van 2005 en wat achterhaald op de veranderingen die plaats vinden in het verenigd Europa. We rijden een stuk langs die Emerald Soca rivier door de Socavallei naar het Oosten en zijn in onze nopjes. Onderweg houden we een stop op een idyllisch plekje aan het kristalheldere water helemaal in het ongerepte groen en Sam bereidt een salade. Ik ,met mijn springbenen, dat zegt Sam altijd, zit al in het water. Dit is een plek om lief te hebben. Hiervoor is een camper gebouwd zeggen we tegen elkaar, een woonwagen om door de bergen te cruisen, wat te eten onderweg en straks op een mooi plaatsje te gaan staan om de nacht erdoor te brengen. In Trenta begint de klim naar de Col en we stijgen tot 1620 meter in de zuidelijke luwte van de Julische Alpen ,hier rijden we in een rijkdom van flora en fauna, kijken als verwonderende kinderen naar de panoramas waar we langs en doorheen cruisen, boven op de top van ligt er nog sneeuw. De drie-koppige Triglav, de hoogste berg van Slovenië overheerst het panorama. Hier zitten we niet zo ver van de grens met Oostenrijk. Onze motor moet behoorlijk werken en de luchtkoeling blaast stevig van het stijgen langs de haarspeldbochten en eens over de piek, houdt het blazen aan van het afremmen. In Kransska Gora zoeken we een plakje langs de rivier Sava Dolinka en na een aperitiefje bereiden we een spaghetti met inktvis en zitten bijna met de voetjes in het ijskoude groenblauwe water van de bergrivier te dineren. Wat een prachtige start in dit mooie land Slovenija en het is nog maar een begin.
In de overigens prachtige brochure over deze streek die we kregen in Bovec staat uitnodigend geschreven
The Slovenias Julian Alps are for many the most attractive destination for time out in Central Europe.
Between the Mountains and the emerald waters lies a land in witch everyone can find their favourite thing.
We beamen dit completely.
Slovenië is een echt vakantieland. Klein, ik schat op de kaart iets kleiner dan België maar voor 54% bebost. Er wonen amper 1,9 miljoen mensen en er is daardoor meer dan 5 keer zoveel leefruimte in dit bebost en bergachtig land. Er zijn hier 26000 km rivieren en beken en 7500 Zoetwaterbronnen.
28 mei, De ochtend is vol van verwachtingen. Ik lees en schrijf aan de rivier en waan me in een paradijsje. We wassen onszelf één met de natuur in de ijskoude rivier en even later ook de borden en het bestek. Het is alsof we hier in een prentbriefkaart staan. Voor we er erg in hebben is het intussen, na de huishoudelijke taken, al half twaalf geworden. Wat gaat de tijd snel zeg ik en Sam voegt daar aan toe, Neen, hier leven we op een ander ritme.
We rijden verder tot in Bled, een dorpje dat prachtig aan het Bled meer ligt. De Camping, een ***** camping ligt helaas niet aan het water en per nacht betalen we 20 euro zonder elektriciteit. Niet vrij staan heeft zijn prijs natuurlijk. Wat een vreemde vaststelling. Toch besluiten we onze camper te parkeren omdat deze plek echt de moeite is om een lange fietstocht te maken en zo staan we veilig. In het midden van het meer is een eilandje met een kerk en wat bijgebouwtjes. Daar willen we morgen naar toe varen. We zijn plezierig verrast door de schoonheid van deze enige camping in de buurt. Hij noemt dan ook : Bled Camping. Weliswaar staan we niet alleen, zoals we vanochtend nog stonden op dat idyllische plekje aan de rivier, maar toch vinden we een rustig stukje groen aan het uiteinde en de rand van het woud. Ik hoor het gezoem van bijen in de bomen en we vinden hier absolute rust en stilte. Wat een plek. De douches zijn buitengewoon netjes en warm, en aan de balie liggen brochures met de meeste bezienswaardigheden en we lezen dat Slovenië met zn vele rivieren en meren ook en vooral een vissersland is. Trotse vissers met hun prooi aan diverse rivieren staan afgebeeld in de prachtige brochure . Hier in de Bled Lake, Blejsko Jezero kan je karper bovenhalen van om en bij de 20 kg. Misschien dat we straks wel eens op zoek gaan naar een viswinkeltje. In Slovenië is het jaar 2008 het jaar van Primoz Trubar, de man die zijn volk leerde lezen. 500 Jaar geleden geboren in dit land en de schrijver van de eerste boeken in de taal van de burger. Hij stond erop dat de catechismus en het Abecedarium in de taal van het volk vertaald moest worden en aldus toegankelijk werd voor iedereen en niet alleen voor de elite en intellectuelen. Een memorabel en historische persoonlijkheid die het dus verdient om in de bloemen gezet te worden in 2008.
Als we op weg zijn voor een avondwandeling rond het meer valt het ons op dat op deze camping niet hoofdzakelijk of uitsluitend Duitsers gekampeerd staan zoals we in Italië veel zagen. Finnen, Noren,uiteraard Nederlanders en ook wat Belgen en we zien ook een camper staan met landteken GBE, we maken kennis en ze blijken uit een van de kleine Jersey eilandjes van Engeland te komen. Er staat een omgebouwde landrover met tent op het dak en die behoort tot aan een Zuid Afrikaans koppel die een 6 maanden trip Engeland-Zuid Afrika maken. We kennis met een Nederland echtpaar die hier 3 maanden als gastheer en vouw werken voor Rent-a-tent. Kant en klare tenten voor 6 personen, helemaal voorzien van keuken en slaapmatrassen, die je kan huren vanaf 3 dagen en het koppel fungeert als gastechtpaar om de vakantiegangers welkom te heten en wat uitleg te geven over het reilen en zeilen van de streek en de camping. Leuk idee, uit Nederland natuurlijk, om dat een paar maanden in het jaar te doen. Je vakantie is gratis , je reis wordt vergoed en je verdient er nog een snabbeltje mee. We maken een avondwandeling langs het meer en al snel zijn we 4 uur weg geweest. 1,5 Uur heen, een drankje op het terras van het casino en 1,5 uur terug. Rustig en tevree vallen we in slaap met de stilte om ons heen. Dit is een plek om lief te hebben.
Vrijdag 30 mei,
Dober dan Slovenija. Goedemorgen Slovenië
Ik wordt wakker gezongen door de vogels in het woud. Het zonnetje rijst op boven de toppen van de Karawanken .Het is 17 graden buiten als ik aan het tafeltje koffie drink en de gastronomische brochure Taste Slovenië doorblader. Een prachtig uitgegeven brochure over de traditionele gerechten van de verschillende streken van dit land. Gisteravond zijn we een kleinigheidje gaan eten aan de rand van het Bled meer. In het midden van het meer ligt een schilderachtig eilandje waarop een oude Pelgrimskerk staat. In het restaurantje aten we een vleesschoteltje met o.m. de Carniolan worstjes, die zijn wereldberoemd staat in het boekje maar vooral, en daarom zoek ik het op , een typische traditioneel Sloveens dessert Prekmurje Gibanica. Een smakelijk gebakje gevuld met cottage sheese, walnoten, appels en rozijntjes, erg lekker. De Slovenen hebben het goed, jongeren keuvelen - in een taal waar wij niets van begrijpen - bij een glas bier op de terrasjes en veel mensen kuieren of joggen langs het meer. De bediening in restaurantjes of cafeetjes is excellent en de meeste obers spreken een aardig mondje Engels. Het is goed toeven hier, Slovenen slagen erin onze westerse werkethiek te combineren met de easy-going joie de vivre.
weer even geleden dat we nog eens verbinding hadden met het thuisfront.
Hierbij ons verhaal vanuit Sicilië
Taormina, Sicilië
( Tussen Messina en Catania ) 4 april,
Schoon, adembenemende panoramas, postkaarten waarin je staat en waarnaar je kijkt.
Toeristisch uitgebaat, natuurlijk, met dure fancy winkels en exclusieve Italiaanse merken en
soevernierwinkeltjes alom. Gevaarlijk voor Sam die graag koopt. We lopen er rond en
verwalen in de pittoreske schoonheid van dit romantisch dorpje in de bergen.
Om 3 uur zijn we bij de tandarts zoals afgesproken. Ik maak van de gelegenheid gebruik om
de blog te uploaden in een of ander sterrenhotel dat ik gisteren spotte , na lang zoeken, want
het is niet vanzelfsprekend hier in Italië.
Ofcourse sir , we have Wifi for our clients. Blijkt allemaal niet zo ofcourse en for free te
zijn for the clients. Ik log in op TIN.IT en betaal met visa 3,95 euro per uur.
Ik heb connectie en ben blij, na zolang niet online te zijn geweest, om ons verhaal aan te
vullen op de blog en de mailtjes te lezen.
Vooral die van Marieke, ze mist haar papa en kijkt uit om terug thuis te zijn.
Hartverscheurend, mijn meiske aan de andere kant van de wereld. Sam is terug, met
opgezwollen kaak, en heeft slecht nieuws. Het is erger dan dat de tandarts eergisteren op het
eerste zicht gezien heeft. Ze moet nog 2 keer terug, as Woensdag en Donderdag. Dat betekent
dat we hier wat langer moeten blijven. Nu, moeten is veel gezegd, het is hier mooi maar , je
raadt het al , het is intussen weer beginnen onweren en bliksemen, dus regent het pijpenstelen.
Wat moet, moet natuurlijk dus we blijven nog een weekje hier aan de beach van Naxos,
gestationeerd met onze camper op de parkeerhaven met een fantastische view op de Etna en wat meevalt is dat we nu nog eens terug naar het romantische Taormina hoog op de heuvels kunnen. We nemen de bus en vertoeven vandaag in An island in the sky Een eiland in de hemel, omschreven in onze gids van Sicily.
Taormina is een mooi stadje, het uitzicht over de baai van op het plein, 250 meter hoog, lijkt een postkaart, maar hier zitten wij een koffietje te drinken en het is echt. Ook de rekening, 10Euro 10 voor 2 cappuccinos! Voortreffelijke service, daar kunnen we niet over klagen, maar toeristen worden behoorlijk uitgebuit. Enfin, zeggen we tegen elkaar , laat de koffie daardoor niet slechter smaken, integendeel. We kuieren rond, genieten van de momenten dat de zon warm schijnt en het dorpje een zomerse aanblik geeft, kopen een ansichtkaartje van de Etna, toen ie uitbarstte in 2002, voor de familie en ik koop een cadeautje voor Jolien en Marieke. Zullen ze blij mee zijn. We laten ons verleiden om een klein typisch keramiekje te kopen als souvenir , een Minerva beeldje en Zeus in terracotta. Kan mooi zijn als we dat plakken op een kader met een foto van deze plek waar het goed toeven is en waar je voelt dat deze plek een verheven oord van beschaving is. Lang geleden maakte Sicilië deel uit van Griekenland, veel Griekse filosofen en twijfelaars zijn geboren en getogen Sicilianen. Dat is niet het eerste waar je aan denkt als je dit eiland komt bezoeken, het eerste waar velen aan denken, en dat heeft weinig met beschaving te maken, is Sicilië als bakermat van de Maffia en de Cosa nostra. Onze Zaak betekent dat laatste en dat is wat de maffia vindt over niet alleen haar praktijken maar ook over haar eigenste eiland. Echt hinder ondervindt je daar niet van, de maffia is ook vooral politiek en die is niet zo geïnteresseerd in het doen en laten van kleine toerist. We gaan s middags iets eten in één van de talloze restaurantjes hier waar La Mama ons vriendelijk begroet en uitnodigt. Sam stelt voor dat we 1 bord koud buffet nemen, allerlei gegrilde maar koud geserveerde groenten die er overheerlijk uitzien en 1 pizza Mama Rosa. Goed idee, we proeven en vinden het lekker en eigenlijk een ideale en ook economische formule. De pizzas zijn hier toch vrij groot. Een lokaal wijntje erbij en we zijn weer zoet van de rest van de dag. Als we terug op de parkeerplaats komen zien we dat die aardig volgelopen is. Italianen vooral, voor een weekendje Sicilië denk ik. Altijd het zelfde ritueel met campers die op een parking rijden; vrouwtje stapt uit en loodst het mannetje in het vehikel, als ie achteruit rijdt, met het handje van kom maar en stop in het afgemeten plaatsje Eén voor een maken ze bij aankomst een fotootje van die prachtige nog actieve vulkaan, die er vandaag mooi wit besneeuwd bijligt, in rust, en we hopen dat dat blijft zolang we hier staan. Sam is moe van de uitstap en heeft nog behoorlijke pijn in haar kies, die stevig bewerkt werd door de tandarts. Platte rust met de gids van Sicilië, ik schrijf wat bij. Ik maak een broodje van pizzadeeg, dat is een vol broodje gemaakt van het typische deeg dat ze gebruiken om pizza mee te maken, met lekkere bergkaas klaar, maar Sam heeft geen honger. Neen zegt ze, ik eet teveel, thuis eet ik maar één keer per dag , ik word daar dik van! Ik laat me het broodje smaken en denk aan de ballans die een lijf in beweging nodig heeft.
Zondag 6 april, 8 uur
Ik word wakker met het instrumentaal liedje in mijn hoofd, of themanummer zoals je wil, van Nino Rota uit de soundtrack van The Godfather. Waarschijnlijk omdat er gisteren 2 muzikanten dat kenwijsje speelde op mandoline en gitaar in het zonnetje op de Piazza 9 Aprille, het grote plein midden op de Corso Umberto in Taormina. Zalig, om zo wakker te worden. Het muziekje neuriënd sta ik op en zet koffie om buiten op het terrasje echt wakker te worden. Ik moet plots denken aan de ochtenden die ik telkens ervaar als zeer onnatuurlijk en te druk als ik een driedaags seminar geef in een of ander hotel in een of andere stad in een of ander land. Dat is de wekker zetten om halzeven, snel een douche nemen, pakje aan en naar beneden stappen om met mijn gasten het ontbijt nemen. Meestal ben ik de eerste en kan dan nog wat met een koffietje in mn eentje wakker worden. Als de deelnemers beneden komen is meestal iedereen al druk en een tikkie te enthousiast om de dag te beginnen, ik incluis. Ik moet me een beetje forceren om zo vroeg al vriendelijk en wakker te groeten. Hier van op mijn terrasje sla ik de gasten gade van de camping, die hier, zij het zonder pak en das aan, ook druk in de weer zijn om van alles te doen aan hun camper en overdreven elkaar op zn Italiaans te begroeten. Veel te veel enthousiasme en drukte voor een Zondagochtend vind ik. Sam leest in bed in de gids van Sicilië en u kent het scenario ongetwijfeld van vorige ochtenden, ik schrijf in de living aan dit verhaal. In een zijnoot beantwoord ik een paar van de 50 vragen die ik me stel op mijn 50ste , die zijn nog niet voor publicatie vatbaar. Dat verhaal en aanvullingen op dit reisverhaal zijn voor het boekje dat ik wil uitgeven eens we terug in België zijn, na een jaar reizen en schrijven in Europa. Op de cover dit:
50 jaar worden onderweg en 50 antwoorden op moeilijke vraagstukken over leven en welzijn,
schrijven aan een filmscript Almost Happy
en de reis met een camper van 1 jaar door Europa.
2006-2007-2008
Marc Van Autreve
We doen het rustig vandaag op Zondag, een echte Zon dag want het is lekker warm. We koken wat en schrijven en lezen wat, doen de afwas van een paar dagen en ik loop een eindje weg van deze plaats om de Etna van wat dichterbij op plaat te zetten. Het lukt, ik begeef me in een stukje binnenland en raap wat lavastenen, goed als souvenir. De zwarte steen wordt ook gebruikt om allerhande beeldjes uit te houwen die aan de toeristen verkocht worden. Ik hou het liever bij het ruwe spul, recht uit de krater en onbewerkt. Als ik een mooi onbelemmerd zicht heb op de besneeuwde vulkaan, zet ik me even neer en wordt stil van zijn imposante uitstraling. Ik voel me klein bij zon mastodont steen, lava , ijs en sneeuw. Het is goed om je klein te voelen, je wordt daar meer dankbaar door, dankbaar om wie je bent,wat je doet en wat je allemaal zomaar krijgt aangeboden. Het is goed om daar bij stil te staan, thuis in de stad lopen we onszelf voorbij en vinden we dat we elke dag ons groter en sterke moeten voordoen dan we zijn. Think big, we are the best, Your dreams, mister customar, are my goals, Yes we can . Hier, aan de voet van deze berg ben je maar een druppel in het geheel. Het Siciliaans landschap, de wijdsheid, de Etna wakkert het beetje filosoof of dichter in ieder van ons aan om dit soort gedachten te gaan koesteren. In de late namiddag lopen we met ons beidjes langs de boulevard, net als tienduizend Italianen dat op Zondag doen. Bezoeken een museum met stenen allerhande, ondermeer de zwarte bommen, zoals ze dit noemen, die de Etna spuugt als ie over de schreef gaat. Ronde zwarte kogels van een halve meter doormeter die in de lucht gekatapulteerd worden en terecht komen op huizen en wegen. We drinken als afsluiter een Spumante op een terrasje bij ondergaande zon. Zo is het goed voor een Zondag.
Het wordt een mooie dag, roep ik vanochtend, Maandag 7 april, van op het terrasje met rode tafel en stoel naar Sam die nog in bed lig. Elke dag is een mooie dag antwoord ze. Dat is zo, alleen al als je het zegt wanneer de dag aanbreekt is hij voor de helft mooi. Een godgeschenk, de rest maak je er zelf van. Mijn buurman staat zich fluitend te douchen in zijn kleine badkamer in zijn camper en de klusjesman van deze camping loopt al met stoffer en blik rond om de restjes op te ruimen van de zoete inval van het weekend. Vaste rituelen. De Italianen, die hier voor het weekend waren, zijn inmiddels terug weg. De Etna ligt er, net als gisteren, rustig bij onder een strakke blauwe hemel. Dat is niet altijd zo, in 1917 spoot hij een 800 meter hoge lavafontein en verwoeste een stuk van Catania, in 1923 weer. Het duurde 18 maanden eer de lavastroom afgekoeld was. De laatste eruptie was in 2001 en de Etna rookt nog steeds en kan ook op elk moment in actie komen. Vandaag niet gis ik. We informeerden ons om de Etna te beklimmen, maar dat is geen doen op dit moment. Een dame was met de Etna-bus meegereden en die is op 2000 meter moeten draaien omwille van sneeuwstorm en een andere toerist was tot op 1500 meter geklommen maar heeft alleen mist , ijs en sneeuw gezien. Boven de grens van 2100 meter groeit er ook niets meer, enkel doornachtige struiken die kunnen wortelen tussen de vulkanische slakken en het puimsteen van de secundaire kraters. Het is te vroeg op het jaar, er ligt nog teveel sneeuw en het weer is daar boven op 3340 meter te onvoorspelbaar. Misschien later een keer, als de zomer helemaal in het land is?
Dinsdag 8 april
Voor dag en dauw staat Sam op, wasjes doen vandaag, had ze zichzelf beloofd. Om 9 uur heeft ze een afspraak bij de tandarts in Naxos, dus dan is goed om in de vroegte van de dag de dingen te doen die je wat afleiden. Nu heeft ze er veel tijd voor. Er raast en trein door het landschap, zijn zachte fluittoon wekt me. Dan sta ik ook maar op. Ik neem een bekertje koffie en zet me bij Sam aan het terrastafeltje. Het is een heerlijke mengelmoes van stille ochtendgeluiden. Vogeltjes gebekt met een spelend wijsje, gedempt gezoem van enkele autos in de verte, potten en pannen die afgewassen worden door Sam aan het wasbekje op het terras, de rivier die stroomt, een poes die miauwt om wat melk, een Piaggo autootje, een brommer op 3 wielen, volgeladen met dikke gele citroenen rijdt over het weggetje naast de rivier, een zuchtje wind, voetstappen van een vroege wandelaar op de kiezeltjes tussen en de slapende mensen in hun camper. Het licht is ook mooi vanochtend, een wat grote gele grijze wolk hangt boven ons, zou dat regen zijn? Of verdampte sneeuw van de Etna, die op het zuchtje wind afdrijft naar de zee en wat opgelicht wordt door de eerste zwakke stralen van de opkomende zon in het oosten? Zacht licht en zachte geluiden zetten deze dag in en ik zit er middenin wakker te worden. Het is nu exact een jaar geleden dat we onze eerste ervaring opdeden met onze Villa. Gekocht op 4 april in Liege, meteen met spullen ingeladen en de dag nadien vertrokken we voor een weekendje naar Normandië. Daar hadden we afgesproken met Kathleen en Fred, die al enkele jaren ervaring heben met een camper. Kunnen we jullie wegwijs maken in deze fantastische manier van reizen, zei Fred. Je leert snel, hoe het met de gas en het water zit. De verwarming en de kleine douche, en het onderhoud van de kist. Ondertussen leven we meer dan 5 maanden in de camper en kennen elk hoekje, elk gevoelig schroefje,hoe je de tafel ombouwt tot extra bed, de beste manier om een douche te nemen in het kleine hokje, hoe je de potten en pannen in de laden steekt en de glazen inpakt zodat ze niet rammelen tijdens het rijden. Hoe je de autocaravan waterpas zet.
Half negen, het is tijd om naar de pijnbank te gaan. Ik loop mee, dat is altijd prettiger dan alleen te stappen naar een dokter. Neem mijn camera mee voor een kiekje van de patiënt in de tandartsstoel in Sicilië. Als het echte werk begint zoek ik de uitgang van het kabinet, ik heb niet echt een toegevoegde waarde hier. Ik stap rustig naar de camper en open het word document script Almost Happy en maak correcties.
Het duurt wel erg lang bedenk ik me als ik om 12 uur een aperitiefje neem . Het zal een zware ingreep zijn, en dat is ook geweest als Sam om één uur , een beetje bleek van de pijn, komt aangelopen. Ze ziet af, de verdoving is nu aan het uitwerken en dan komt de pijn. Een vissoepje eten is de beste optie want bijten op iets kan niet. Eerst iets drinken zegt ze en ik vul een glaasje Spumanté. In het babbeltje ter opwarming of ter kalmering voor de ingreep zei de dokter tegen Sam dat ie Belgen een aardig volk vond, well educated people. Zijn ouders hebben een B&B in Taormina, en ze ontmoeten graag Belgen als gast. Met de Italianen scheelt er veel in Italië, voegde hij eraan toe. Er is de chaos, het niet gestructureerd werken, het onsociale karakter van Italianen en de ongelijkheid in het land tussen arm en rijk, en natuurlijk de oneerlijkheid, zeg maar corruptie die hier welig tiert. Hij is duidelijk niet blij met zijn landgenoten en twijfelt of dat de verkiezingen van eind deze maand daar een verschil in zullen brengen. We lopen naar de boulevard en zetten ons in het eerste overdekt restaurantje op het strand neer met zicht op de grijze zee. Taormina ligt in een zweem van witte wolken op de helling en de kleur van de zee versmelt in de grijze kleur van de wolken die er boven hangen. Een vreemde dag. Een vissoepje en een pizza, porvavor, ondanks de pijn in de kies smaakt het het soepje wel. De vissoep zit vol diverse soorten verse vis en de pizza is een pizza pomodore, met eens uit de oven, beladen met schijfjes ham, Italiaanse kaas en ruccola salade. Na de lunch gaan we naar huis want wandelen zit er niet in. Sam wil wat rusten en dat doe ik samen met haar. Als je in het drukke leven zou staan zou je ook niet gaan werken met zon pijn zegt Sam, ik geef haar een Perdolan en ze valt in slaap. Als we wakker worden nog een Perdolannetje en een kopje Rosa di bosco, de vorige editie Belgische Rozenbottel is intussen op, dus het worden Italiaanse rozenbotteltjes van Pompadour. Sam valt terug in slaap.
De lucht is even grijs als daarstraks, de zon kan er niet door en zelfs de enorme mastodont van een Etna ligt helemaal verborgen voor verwonderde blikken, in de mist, alsof hij er niet staat. Ik open mijn computer en schrijf wat verder aan de dialogen.
Er komen 3 campers , als het ware in colonne, aangereden op de camping. Een Duitser en twee Nederlanders. De uitbater loodst hen, zwaar gesticulerend, hun parkeer plaatsje in . Het is me wat om deze zware vehikels geparkeerd te krijgen. Vooruit, een beetje schuin achteruit, weer vooruit, wielen recht ,SiSi, inrijden en Basta, roept hij. Dan is het keggen leggen, de grotere hebben dat automatisch als je de motor stil legt, de anderen moeten ze handmatig leggen en erop rijden om het vehikel mooi parallel te plaatsen met de grond zodat je water van de douche recht in het afloopje loopt.
Dan stapt het mannetje uit, steekt de electriciteitskabel in de stekker en even later stappen mannetje en vrouwtje, arm in arm, rond de camping, in dit geval een parkeerplaats, om het plekkie voor één nacht of meerdere nachten te verkennen en de buren kort te groeten. Mannen gaan dan in hun eentje, als de vrouw eten maakt, op zoek naar de sanitaire voorzieningen op de camping. Waar lozen we onze kaka en het afvalwater straks en waar kunnen we drinkwater bijtanken? Grappig is het, als ik er zo naar zit te kijken hier van op het rode stoeltje op het terrasje naast onze Villa.
Onze buurman zit naar de Duitse televisie te kijken, Duitsers kijken enkel naar , Die, oder Der Deutsche Rundfunk, iets anders verstaan ze niet, ik hoor het geblaf tot op ons terrasje en een Hollander komt aangelopen met een emmertje afvalwater dat ie dumpt in de loosput. Met een zwierige zwaai loopt hij terug met zn emmertje naar zn camper. Iets verder zit een koppel in hun woonwagen naar TV te kijken, stoeltjes naar binnen gedraaid en alle Tl-licht is aan, ongezelliger kan het niet. Een ander leven is het wel, hier homeless op de parking. Thuis zouden wij wellicht ook al voor de buis hangen. Bij gebrek aan buis in onze camper, lezen we veel en neem ik de tijd om gedachten op te schrijven. Zo is het goed, ik mis hem niet, de buis, af en toe een mooie film, dat wel, maar dat kan ook op DVD op de pc, dus het is best zo. Geen ellende van de wereld over me heen, geen oeverloze onzinnige reclame voor alles en nog wat, waar je niet om vraagt, enkel de stilte van de avond in het platte land van Sicilië, doorbroken door het getokkel van de toetsen op mijn klavier.
Woensdag 9 april,
Of ik een rozenbotteltje met honing wil zetten , vraagt Sam vanochtend om halfzeven. Ze heeft bijna niet geslapen van de pijn in haar kies. Het perdolannetje was uitgewerkt, ze staat verschillende keren op, neemt nog een medicijn maar kan de slaap niet vatten. Heb ik er ook nog een blaasontsteking bij, zegt ze kwaad op zichzelf. Moet ik naar de dokter of misschien dat de apotheker zo ook wel antibiotica geeft? Ze is er erg aan toe, ziet bleek , is moe en heeft pijn. Waarschijnlijk was ze al verzwakt van die stevige verkoudheid en het griepje van de voorbije week. Daar heeft de antibiotica breed spectrum uit onze reisapotheek wel geholpen. Het was mijn tandarts die me dat voorschreef toen ik net voor ons vertrek een check liet doen, altijd goed om hebben zei ze, slimme meid. Blaas ontsteking, hoe zeg je dat in het Italiaans? Sam leest als afleiding in het reisboek Sicilië en bereidt de week voor wanneer Eric en Tessa komen. Het worden onze gasten en we willen ze ook verwennen. Eén weekje blijven ze ,dus moeten we wat bezienswaardigheden in kaart brengen.
We zijn weg uit Naxos en rijden via Catania en Siracusa naar Avola. Het lijkt of de Etna groter en groter wordt naarmate we Catania bereiken dat aan de voet ligt van deze prachtige berg. Hij ligt er helemaal alleen groot te wezen en is een constante bedreiging voor de kleine dorpjes die erom heen liggen. Aan de zuidelijke kant zien we opmerkelijk minder sneeuw liggen dan toen we in Taormina aan de noordelijke zijde zaten. We volgen de SS114, via nationale, de nationale weg die slingert tussen open groene vlaktes, zachte heuvels met olijf- en citroenboomgaarden en oude Siciliaanse dorpjes waar het leven zijn gewone gangetje gaat. Op 4 km van Avola heeft Sam één van de mooiste campings gespot van Sicilië, zo stond beschreven in de gids. Camping Sabbiadoro, C. Da Chiusa Di Carlo tel O931 822415.
We worden beloond, een plekje, zon 5 meter boven zee met schitterende view, in een prachtige tuin vol palmbomen, cactussen en agaven. Er staan nog veel andere mediterrane planten en bomen, maar ik ken de namen niet, allemaal mooi aangelegd en verzorgd. Het nadeel met dit soort mooie schone plekjes die wat afgelegen zijn en ver weg van de drukte, is natuurlijk dat er in de directe omgeving niets te vinden is, geen restaurantjes, geen winkel. Als we tevergeefs langs de gevaarlijke nationale weg terug lopen ontmoeten we een Brit die 4 km heeft gelopen om wat appelsienen en een brood. Hij blijkt onze buurman te zijn, die met een tentje en een fiets. Hij is onderweg naar Australië op de fiets. De stukje de wereld rond zegt ie. Vorig jaar Amerika gedaan en nu het Oosten. Als ik hem vraag wat het doel van zon fietstocht om de wereld is , waarom hij dat doet ? kijkt hij me verbaast aan. No goal , just biking. Hij zal zon 25000 km rijden en in Australië koopt hij met een vriend een auto. Fietsen is niet te doen daar, de steden liggen gemiddeld 500 km van elkaar verwijderd en in beween there is only the dessert. Ambitieus plan. Ik maak een foto van hem en zijn goed uitgeruste fiets. Gewapend met een stok, om honden weg te slaan, zegt ie, je wordt elke dag wel aangevallen en verder een stiletto, een mes binnen handbereik? en peperspray, duidelijk niet voor honden, You need it. Het is vandaag een zwoele dag en s avonds eten we buiten wat terwijl de zon zachtjes ondergaat. Als het donker wordt klap ik mijn pc open op het terrasje en kan ik lekker schrijven.
s Morgens, als ik naar gewoonte, met een bakje koffie buiten, een eerste luchtje schep, speur ik de horizon van de Golfo di Noto af op zoek naar dolfijnen en geniet ik van de heerlijke rust hier aan de baai. Die rust is er overvloedig , de dolfijnen laten zich niet zien. Ik loop op mijn blote voeten op het okerkleurige strand langs de branding, het is 11 april 8 uur s morgens, de zee ruist en golven slaan zachtjes tegen de enkele rotsen die hier in het water liggen. Hoe zullen we terug kijken naar deze periode, eens we terug zijn van dit jaar vakantie, want vakantie hebben we hier op deze plek absoluut. Het is overmaats zorgeloos genieten, elke dag weer. Er zijn wel de kleine zorgjes, soms wat woorden als we het oneens zijn met elkaar, Sam die nog niet helemaal OK is en veel wil rusten, ik die kook maar niet graag bemoeienis heb als ik in de keuken sta. Ik ben vroeg wakker als Sam zich nog eens wil omdraaien . Ontbijten doen we met zn twee niet echt, het is doorgaans pas middag als ik iets klaar maak. Sam heeft niet zon behoefte aan regelmaat als ik. De camper is vaak een zandbak door al het stof dat je mee binnen brengt enz., maar al bij al zijn het slechts kleine ergernisjes die de pret niet mogen drukken. Het is een geweldige kans die we krijgen om gewoon één jaar lang te zwerven en een stuk van Europa op deze manier te ontdekken. Tot vandaag zijn we 180 dagen onderweg, heb ik 180 A4 vellen Home at Europe bij elkaar geschreven en hebben we 11379 km gereden langs Europese kusten, Costas, Rivieras en Golfos.
We lezen, schrijven en Sam surft vandaag op het net op zoek naar adresjes en plaatsjes die de moeite zijn om er naartoe te gaan, voor als Eric en Tessa komen en ook opzoek naar een villa met zwembad voor ons feestje met Patje, Ellen, Raf en Patrick.
Ik waag me aan een zwemmetje in zee maar het is toch nog frisjes. Een paar daagjes zon extra, zoals vandaag, en dan zal het wel kunnen, denk ik.
Van Avola via Noto, naar het uiterste zuidelijkste punt van Italië in Sicilië; Portopalo di Capo Passero - hier eindigt Europa en de rest van de wereld een beetje, zo lijkt het - naar Pozzalo waar we na lang zoeken de verlaten parking Camper Servicio oprijden- alleen open in augustus- en er de nacht doorbrengen. Het was me wel een ritje Discovering South Sicily, wel mooi . Sam had de hele trip, op zoek naar mooie plekjes voorbereid, voor als onze gasten volgende week Zondag komen, maar bijna alle campings zijn nog dicht en verlaten. Tijdens de middag hebben we een stop ingelast in Marzameni, een schattig dorpje, echt schattig en desolaat. Enkel een paar restaurantjes aan het haventje en wat huisjes aan zee. In een restaurantje, met tafeltje op straat, midden op een straatje, mooi gedekt met keramiek borden van een plaatselijke kunstenaar en een ober die ons met veel plezier verteld dat zijn keuken alleen typisch Siciliaans eten bereidt. Niet zoals het hotel hier naast serveren; een ordinaire toeristen menu all inclusive. We laten ons verleiden en worden gecharmeerd door de kunstwerkjes van de chef. We eten een primo en secundi piatto ,maar slechts voor één persoon. We hebben ondertussen geleerd dat het ruimschoots voldoende is en zo kunnen we verschillende gerechten en smaken proeven. Primo: Linguini Pesto met pijnboompitjes,oil oliva en smakelijk versierd met zeste van limoen en een handmade verse Ravioli gevuld met mascarponé in een basilicumdressing. Secundi: Pêche grigliata, gegrilde vis. Een assortiment van Inktvis, gambas, langoustines en Tonijn. Daarbij een lokaal Siciliaanse vino blanco en een Italiaans koffietje, eentje van 3 centiliter als dessert. H e e r l i j k.
Zondag 13 april, 14 graden. We ontwaken om halfzeven in dit kleine verwaarloosde paradijsje aan zee. Misschien omdat dit stukje land verwaarloosd is dat het op een paradijsje lijkt. Eucalyptus- en Mimosabomen in bloei, ongemaaid gras vol boterbloemen en achter het kleine muurtje van opeengestapelde stenen een groot verlaten strand en de verre zee. Dit is nochtans de officiële camperplaats van Portopalo. Enkel open in augustus, weten de 2 Sicilianen die hier met hun liefje de nacht doorbrengen ons te zeggen. We hebben de weg langs zee 3 keer op en af gereden omdat een plaatje ons verwees naar deze plek. Uiteindelijk vinden we de plaats waar één camper staat alleen het hek is dicht. Ik spring over het hek en loop naar de camper, met de bedoeling te vragen hoe we erin geraken. Er is beweging in de camper, dat zie ik aan het gordijntje dat dicht gaat als ik nader, maar er komt niemand buiten. Vreemd denk ik, in mijn beste Italiaans vraag ik om informatione prego maar tevergeefs. We rijden dan maar wat verder op zoek naar een ander plaatsje, wie weet wat of wie zit er in de woonwagen, als twee jongens, die van het stadje kwamen gewandeld met boodschappen in hun hand, me aanspreken. U zoekt de camperplaats? Ja zeg ik hoe weet je dat?. Blijkbaar hebben hun liefjes, die in de camper zaten en schrik gekregen hadden door mijn vragen, hen opgebeld.
Er staat een vreemde man in een shortje voor de camper en hij brabbelt iets dat we niet verstaan, kom snel kom snel. Ze loodsen ons door het hek van deze camperplaats die eigendom is van una amigo. We maken kennis en laten die twee stoeien met hun lief in de hangmat voor hun camper. We wandelen langs dit mooie strand, zuidelijker in Italië kunnen we niet, tenzij naar het eiland Malta, dat hier op een uurtje varen vandaan ligt. Het is nog lekker warm vanavond. Ik raap een paar mooie schelpen op het strand voor mijn collectie en we gaan vroeg naar bed.
We staan ook weer vroeg op want er is werk aan de winkel. Sam heeft een hele route uitgestippeld op zoek naar mooie locaties. En vandaag is onze geluksdag. We zwerven door Zuid Sicilië, een camper is daarvoor gemaakt en vinden prachtige plekjes. Een camping in Sampieri met slecht 2 bungalowtjes die op een plek staan waar je de hele dag en zo je wil ook de hele nacht kan wegdromen op het terras met een verre en brede sea-view. We boeken hier alvast 2 nachten. We verwalen in het landschap met duizenden serres die in dit deel, het warmste van het eiland , overal, tot op het strand staan, en ontdekken een Agri toerismo. Dat is een boerderij waar de groenteteler een paar bungalows heeft gezet tussen zijn serres, een camperplaats gemaakt heeft en die infrastructuur verhuurd. Even verder vinden we een camping aan zee met een erg commerciële dame die ons meteen een prijs berekent met korting voor 4 personen. Vandaag is het lekker warm, het zal zon 23 graden zijn en ik waag opnieuw een duik in de oceaan, halweg, elke dag een streepje verder. Hier zitten we tenslotte ter hoogte van Tunis, in Tunesië en Tetuan in Marokko. Het water warmt stilaan op.
We zoeken ons een plekje op een kaap, Punto Bracetto en staan hier 180 graden omringt door de zee. Een prachtig plaatsje middenin de natuur, daar hou ik van. De krekels geven een gratis krekelconcert en de zon, die we eindelijk nog eens terug zien ondergaan in zee is schoon. Dat was even geleden, maar nu kan het weer, we zitten terug aan de zuidkant op de wereldbol. We kijken ernaar, zijn tevreden over deze mooie dag en vallen, met het ruisen van de zee, in een diepe slaap.
Een vroeg vertrek voor een lange dag prospectie naar Campings. Cruisen door zuid Sicilië op zoektocht? Sam heeft het allemaal goed voorbereidt en de weg leid ons via Gela en Licata naar een mooi plekje in San Leone, iets voor de grotere stad Agrigento die we graag willen bezoeken met Eric en Tessa. We schuimen alle bestaande en open campings af naar de mooiste plekjes om straks te kunnen staan en te genieten van mooie vergezichten en ook plaats om idyllisch buiten te kunnen kokkerellen.
San Leone, dinsdag 14 april naar binnenland Sicilië, Corleone.
Als we ons voertuig stilzetten en uitstappen voor een bewonderende blik over het eindeloze panorama slaat de klokkentoren van de imposante kerk van Santiario Maria del Rosardio di Tagliavia 7 volle slagen en 2 lichtere, het is halfzeven. Uitgestrektheid, desolaat vergezicht, groene heuvels, een paar koeien met bel en slechts 10°C in dit wondermooi landschap. Ik loop de Souvenir Tabachini binnen, het enige wat hier in de verre omtrek aanwezig is, en warempel een oud mannetje begroet me. Ik vraag of we hier voor zijn winkel en het kerkje de nacht kunnen doorbrengen en dat is heel OK voor hem. Naast zijn espressomachine staan een paar Maria beelden te koop voor respectievelijk 10, 30 en 50 euro.
Hij wijst me de Maria del Rosardio aan, ik ben beleefd en zeg iets van Mooi is dat en bestel een koffietje. Waarschijnlijk ben ik de enige klant vandaag. Naast de kerk staat een gebouw in vervallen staat en dat blijkt tot 25 jaar geleden een klooster geweest te zijn. Wat een luxe was het om Pater te zijn en hier op deze plek, hoog te mogen wonen. Het bevalt ons hier om alle rust en schoonheid de nacht door te brengen. Als de zon achter de bergen verdwijnt en de maan zijn licht werpt op de imposante gevel van de kerk loop ik nog even het trapje op van de kerk en snuif de heerlijk frisse berglucht. De wind is gaan liggen en ik wordt weemoedig van de stilte en de betoverende schoonheid hier. Kristien Van den Bon, een vriendin van me, haar grootste wens is te kunnen wonen in een uitgestrekt landschap, op een berg, waar je ongeremd, 360 graden om je heen puur natuur ziet en de stilte kunt horen, Kristien dit is je plek, hier wil jij wonen. Als we terug zijn laat ik je de fotos zien die natuurlijk slechts 10% weergeven van wat je hier om je heen ziet. Het is goed om hier, na onze zwerftocht langs de kust, in het pure binnenland van Sicilië te zijn. Een ontdekking, ook omdat in de Michelingids die we mee hebben over dit deel van het eiland niets staat geschreven, alsof het niet bestaat. We maken een stop in Realmonte, ontdekken een idyllisch stukje kust, witte kliffen , Scala dei Turchi, door de erosie van wind en het water in terrassen gevormd. Het zeewater is er smaragd groen en veranderd een paar honderd meter verder in mooi donkerblauw. De plastieken serres,- die wel zorgen voor 3 oogsten per jaar van tomaten, paprikas, courgettes en aubergines, - van de kuststreek zijn nu verdwenen en we glijden door mandarijnen-, citroen- en olijf boomgaarden. We zoeken naar een Agritourismo, Sam had er ergens over gelezen en we rijden van de grote weg af ,een kilometer of 10, in het glooiende landschap en ontdekken een waar paradijsje. 6 Mooi opgesmukte appartementjes hoog gelegen op de top van een berg, midden een landgoed van 300 hectaren. Een weidse view over druivelaars op de heuvels en in de verte de blauwe oceaan. Dit is een plek om lief te hebben. Hij vraagt de prijs van een sterren hotelkamer, minimum 3 nachten te verblijven, dus niet voor passanten of het massatoerisme. Het moet uniek zijn om te verblijven. We nemen wat fotos, kopen een flesje wijn van de wijngaard hier en rijden verder landinwaarts. Zeer bergachtig is het hier met af en toe een stille dorpje waar de tijd niet vooruit is gegaan en waar je op het middag uur , niemand op straat ziet. In Cantabelotta, een uniek dorp, 1000 meter hoger gelegen dan de zee, met een magnifiek uitzicht vragen we waar er een restaurantje is en de man onderbreekt zijn lunch om ons te begeleiden naar een huis dat eerder lijkt op een schuur. Eens de poort open ging belandden we in een prachtig sfeervol restaurant. *Ristorante MATES, museo della Antiche Tradizioni enogastronomische Siciliane. Een vriendelijke jonge man komt vragen wat we willen, we vragen de kaart maar die heeft hij niet. We eten wat hij ons voorstelt en hij voegt er aan toe dat alle gerechten Cocina typico zijn, plaatselijke keuken; dat is waar we voor kwamen. Sam is in haar nopjes, dit was een stukje van het reisplan voor vandaag, en alles dient zich mooi aan.
Een groot bord antipasta om van te smullen, een pasta met sarines en een kruid dat het zeer apart en smaakvol maakt en dat bij navraag, alleen hier in de bergen groeit. We kunnen het niet thuis brengen. Zeer Lokaal en als secondi een stukje varkensvlees lekker gekruid en versierd met een worst op smaak gebracht met komijn, De papa, Felice Augello, komt ons groeten en schenkt een kopje koffie als afsluiter. We schudden de handen en Sam krijgt kussen. We zetten onze ontdekkingtocht verder naar Corleone. Wereld beroemde stad van Vito Corleone uit de film The Godfather. Na 3 dorpen verder, zon 100 kilometer schatten we, belanden we in het dorpje met zijn schitterende naam. Het is niet meer dan een druk bergdorp, waar niets te merken is van de opnames die er werden gemaakt, het bruist er very local, het is er lekker chaotisch en de smalle straatjes druk. Ik maak slechts een kort fotoshoot wandelingetje om de sfeer vast te leggen. We rijden uit het centrum van Corleone en komen terecht aan dit kerkje waar het goed is om de nacht door te brengen in volledige stilte.
* Ristorante MATES, Museo della Antiche Tradizioni Enogastronomische Siciliane
6 Volle slagen voor het uur en 1 lichte slag voor het kwartier. Het is kwart na zes als we uit uit onze slaap worden gewekt door de klokkentoren van Santiario Maria del Rosardio di Tagliavia. De nacht wordt dag in Corleone, een boer is al op stap met zijn zn koeien langs de kerk naar de wei. Het is vroeg maar heerlijk wakker worden met het geluid van de bellen van de koeien, het gekir van de duiven in de klokkentoren en het getjilp van musjes en het kraaien van een haan. De zon komt op en verlicht het berglandschap in een zweem zoet geel licht. Sam is niet zo blij dat ik zo vroeg uit de veren ben maar ik wil het ochtendgloren hier in dit landschap niet missen. Dit glooiend landschap lijkt op de heuvels van Toscane, waar we toen maar snel doorgereden zijn omdat het regende. Sam leest en ik schrijf deze gedachten op en dan horen we plots het irritante gezoem van een grasmaaier. Ik ga een kijkje nemen en zie 2 mannen de grasboorden ,die hier op het plein waar we staan, waarschijnlijk al een jaar ongemoeid groeien ,maaien. In de verste verte is er geen levende ziel te bespeuren en nu hier op dit eigenste moment wordt de grootse stilte waar ik zonet nog zalig onwel van werd doorbroken door een lawaaimakende maaimachine. We geloven onze eigen ogen niet en onze oren. Waarom vandaag ? Sam leest alle details over de stad Palermo want daar gaan we heen.
Dat was het plan, dat het ietwat anders verloopt heeft vooral te maken met het verschil tussen de uitgestrektheid en de weidsheid van dit panorama en het smalle hectische van Piana degli Albanese waar je je voertuig niet meer keren kan, en ook de verschrikkelijke weg naar Monreale, . We rijden het landschap door en voelen het aan alsof we in Toscane of binnenland Portugal, de Alpujarres of in Zwitserland zijn. Vrij hoge bergen, afgewisseld met groene heuvels en wijngaarden. Na elke bocht worden we beloond met weer een prachtig uitzicht. Af en toe een schuur of een huis en verder alleen maar uitgestrektheid. De 5 miljoen Sicilianen wonen bijna allemaal aan zee. Onderweg zien we een man, aan de zijkant staan met een emmer vers geplukte groene wilde asperges. We stoppen en kopen een busseltje. We rijden door naar Piana degli Albanese , dat is een Libanese enclave , er zijn er vijf op Sicilië, waar ze met zn 6000 op elkaar wonen. In de 14e eeuw zijn Albanezen gevlucht van de Balkan na de Ottomaans Turk invasie naar hier. Dit stadje dat plots, alsof het uit het niets verschijnt ligt prachtig op een heuvelrug aan een groot meer. We hebben intussen de gewoonte aangenomen als we op trot zijn, dat betekent onderweg met enkel een stop voor overnachting, we een koffietje gaan drinken ,bij voorkeur op een terrasje waar alleen de locals koffie drinken. We rijden Piana degli Albanese binnen met de zelfzekerheid een koffiehuis te vinden waar we vandaag een ricotta cannoli willen bij eten. De beste cannoli van Sicilië vindt je in dit stadje lezen we. We rijden tot op het centrale plein, Piazza Vittorio Emanuele, van het oude gedeelte van de stad en jawel, er is lekkere koffie, vers bereide Cannoli en de zon schijnt weelderig op het plein. Als ik even kijk hoe we verder moeten rijden zie ik dat we op dit plein niet kunnen draaien, verder zijn alle straatjes zo smal dat we er amper doorkunnen. Zoals naar gewoonte parkeren Italianen zich ongegeneerd overal en altijd fout, ook in deze straten van Piana degli Albanese . Niet één maar zeker 10 wagens blokkeren de doorgang zodat we met ons vehikel niet weg kunnen. Het is anders als je met een klein Fiatje rijdt, dan baan je je overal een weg. Dus terug, zeker 300 meter achteruit in het straatje dat senso unico, éénrichting is. Sam coacht, houd de aanrijdende auto tegen en ik manoeuvreer me in achteruit uit deze hachelijke situatie. Ze willen niet achteruit rijden, ze willen niet er staan er 15 komt Sam me zeggen. Het is millimeterwerk om niet tegen de schots en schuin geparkeerde autos aan te rijden. We krijgen al snel hulp van voorbij lopende Italianen die ons zien sukkelen en die in het Italiaans hun landgenoten aanmanen om achteruit te rijden. Die hulp is zeer welkom, er zijn nu 2 coachen en de één zegt Veni, kom maar de ander roept stop. De voorbijgangers die ons helpen hebben natuurlijk geen idee hoe lang ons vehikel is en als ie zegt , kom maar dan weet Sam en ik dat we er ook nog 2 fietsen achteraan hebben op staan en dat het niet zal lukken. Met verheven stem roep ik NoNO, due metros per favore . Uiteindelijk komt alles goed, we zijn gedraaid , het zweet staat op mijn handen en Sam blaast de spanning weg. Voorzichtig hier nog en voorzichtig daar. We zijn eruit, uit dit stadje, eindelijk, en volgen nu de weg voor bussen en vrachtwagens naar Palermo via Monreale. Een mooi stadje dat zon acht kilometer ten zuiden van Palermo ligt en waar we een stop willen houden. Dat lijkt simpel maar op bepaalde plaatsen staan pijlen en op de meeste staan er geen aanduidingen. Op een kruispunt roep ik naar een kleine Fiat, Monreale, de bestuurder doet teken volg me maar. Een opluchting. Ook hier weer van hetzelfde , zon man die zijn hele leven in een Panda rijdt weet niet dat je met een vehikel van 7 meter aangevuld met 2 fietsen achteraan niet zo maar overal kan rijden. De wegen zijn hier verschrikkelijk slecht , putten en bulten en onze kar schommelt van links naar rechts. De Fiat stopt , de vriendelijke meneer stapt uit en doet een hele uitleg in het Italiaans, ik knik wat van Si, OK, rechtdoor, non capisco en dan Sinistra en dan a destra. Ik schud hem de hand en hij zegt dat ie een cadeautje voor me heeft. Hij klapt zijn koffer open en vult een plastieken zakje met appelsienen, eigen pluk!. Grazie Mille signore, arriverderci . We rijden verder en belanden automatisch op de betaalparking van Monreale,gelukkig. We willen dit stadje zeker niet IN rijden want dan zitten we gegarandeerd terug in de chaos en in hachelijke verkeersomstandigheden.
Mooie kathedraal met een bijzondere Arabischbyzantijnse architectuur, rijkelijk versierd met marmer,schilderijen en met 6340 m2 befaamde mozaïeken uit de 12 en 13 eeuw. In de pittoreske steegjes zie je her en der kunstenaars die, volgens oude traditie en naar het voorbeeld van de mozaïeken in de kathedraal en de aanpalend Benedictijner abdij -in de 12e eeuw gesticht door Noormannen koning Willem II- gekleurde steentjes en gekleurd glas kappen en minutieus inleggen in kadertjes. In het centrum zie je dan ook het ene winkeltje na het andere met Mozaïek souvenirs. Het is artistiek mooi werk en even twijfelen we om ook zon handmade souvenir mee te nemen. Maar al snel hebben we genoeg van deze toeristische winkeltjes. We zeggen tegen elkaar dat we op onze reis, we zijn nu meer dan 6 maanden onderweg, in diverse steden en dorpjes al duizenden souvenirwinkeltjes hebben gezien en dat het zo wel goed is. We lopen langs de achterkant van de Monastero San Martino en belanden in een tropisch aangelegde tuin met geweldige bomen, waar we een prachtige view over Palermo hebben.
In het Offici Informazioni Turistiche weet men ons te vertellen dat er in de verre omtrek van Palermo geen camping te bespeuren is. Ze verwijst ons naar een camping aan zee, die een uur rijden ligt ten oosten van de stad. Sam checkt op de kaart en vindt het een beter idee om langs de westkant van Palermo te overnachten. Dat spaart ons, als we terug naar Catania gaan om Eric en Tessa op te pikken, 2 uur rijden. Ze heeft gelijk. In de gids had ze gelezen van Cefanu, een klein vissersdorpje beroemd om zijn schitterende ligging en een van de mooiste badstadjes van Sicilië, en daar zitten we intussen op donderdag 17 april, 8 uur in de ochtend, bij 18,5 °C ,windstil naast de camper,voor het zwembad, dat pal aan zee ligt, wakker te worden. In de voormiddag rommelen we wat, wasje en plasje. Ons budget nakijken en wat eten. Het busseltje verse groene asperges komt goed van pas bij de pasta die ik bereidt met smeuïg gebakken Zalm en een vleugje room. We hebben besloten om toch nog niet naar het hol van de leeuw of de stad van de Maffia; Palermo te gaan. Het is weer even geleden dat we nog eens wat rust inbouwden en bovendien, het is hier goed verblijven en schrijven. Als Patje en Ellen komen, begin mei, overwegen we om naar deze mooie camping terug te komen waar, er een riant zwembad is, en ze ook vakantiehuisjes verhuren. Schitterend gelegen onder palmbomen en met een mooi buitenterras met geïnstalleerde buiten keuken. Ideaal voor een weekje vakantie hier.
Als we smiddags een lichte lunch klaarmaken aan het kleine tafeltje, op de lege plek naast onze camper, komt er een man met een plastiek zakje olijfolie en wijn verkopen. 8 Euro voor de olie en 4,5 voor 2 liter Rosé. We proeven hem, ik vind de Rosé niet zo bijzonder hoewel hij zelf tien keer zegt Buono over zijn eigen wijn. Rode of witte wijn heeft hij niet en als we een fles kopen, omdat ik graag zou verder eten, heeft hij ook geen wisselgeld. Sam zoekt met kleingeld gepaste munt en rond af naar beneden. Op dat zelfde ogenblik, ik zit nog altijd te eten, rijdt er een arrogante Fransman in achteruit de plek op waar wij zitten. Noodgedwongen verzet ik het tafeltje. Een beetje een man wijf in zon strakke calson en een grijze afgewassen T-shirt van Maubeuge , stapt uit en coacht haar man met zn stok oude vergeelde Citroen camper de plek in. De geur van zware dieseldampen vermengen zich met de geur van de pasta. Als hij na lang en overdreven gas geven vooruit en weer achteruit zijn camper het plaatsje in manoeuvreert en eindelijk de motor afzet, stapt ie uit. Geen merci of Bonjour of wat dan ook. Dit worden onze vrienden niet. Later komen er nog van die oude Franse vergeelde vehikels de camping oprijden. Nous sommes vingt-deux, roept één van hen vanachter zijn stuur als hij ons tafeltje voorbij rijdt op zoek naar een parkeerplaats. Een colonne gepensioneerde Fransmannen op rondreis in Sicilië. s Morgens wordt ik wakker van een Franse radio, als ik ga kijken maar het is geen radio. Het zijn het 3 mannen die tegen elkaar staan te praten; over wat weet ik niet, het is half acht en die lui staan luid te zeveren tegen elkaar . Het wordt een va et viens van Fransen in vaal verkleurde badjassen die naar de douche lopen. Bonjour, Qui Qui Bonjour,zeg ik terug. Ik hoef die uitgesproken wakkere Fransen niet zo aan mijn tafeltje, waar ik vanochtend een hele zak appelsienen aan het persen ben. Bonjour , bien dormi? vraagt er eentje. Ik wil er niet op antwoorden en groet kort terug, puur uit gemaakte beleefdheid. De 18de Bonjour die voorbij loopt voegt er aan toe dat ze vanmiddag vertrekken, met zn allen. Ik knik en zeg dat dat pas een zeer goed idee is op vrijdag 18 april.
Nog voor de meute Franse zwervers de camping afrijdt zijn wij al vertrokken. We willen vanavond in Acireale zijn, aan de oostkust van Sicilië. Dan hebben we zaterdag de tijd om inkopen te doen voor als onze gasten er zijn en is het niet zo ver rijden naar de luchthaven om ze op te pikken zondag om 9 uur in de ochtend. We cruisen door het binnenland en zijn prettig verbaasd over de schoonheid van de landschappen. De groene heuvels met diverse kleurrijke bloementapijten. De desolaatheid van het binnenland, af en toe staat er ergens ver weg een huis of een stal met een smal weggetje dat er naar toe lijdt. Schotland is beroemd om zijn mooie hills maar Sicilië, met zn fertile Nissena countrysite, moet absoluut niet onderdoen. We rijden even om voor een korte stop in Caltanissetta, de hoofdstad van de provincie Nisena. Vroeger kwam 4/5 van de wereldproductie van Solfer van deze streek. Nu zijn de mijnen gesloten. We kunnen de auto parkeren naast de kathedraal Santa Maria la Nova en de San Sebastiano kerk. Snuiven de sfeer op en nemen wat fotos van o.m. de beroemde Triton Fontein . Onderweg zie ik een groentestalletje vol geladen met artisjokken. De verleiding is groot om een bussel te kopen alleen in ons kookboek staat er geen bereiding . We rijden langs Enna, precies in het midden van het eiland gelegen en cruisen rond de Etna naar Catania. Sam is geevolueerd naar een perfekte reisleidster. Ze leest s morgens in bed de gidsen en stippelt de weg uit die we gaan rijden. Ook heeft ze neus gekregen voor mooie plekjes om te overnachten. Het ligt haar wel. Als ik de instructies die ze geeft volg zeg ik een beetje plagend, leidsreister. We nemen al eens een kijkje in de luchthaven of we er sowieso met onze camper kunnen parkeren, en rijden na goedbevinding een 20 tal kilometers noordelijk naar de kust. Een smal weggetje vol haarspeldbochten leid ons naar de prachtigste camping die we tot nu vonden. Op zeg maar 30 meter boven de zee, is de camping gebouwd op terrassen. We parkeren en hebben een ongelooflijke view over de oceaan. We worden er allebei stil van . Zo mooi. Ik blijf er verwonderd en bewonderend naar kijken. Sam wandelt rond en ontdekt er een bungalowtje, heel privé gelegen, gebouwd op de rotsen met een grandioos panorama. Vanuit je bed is het alsof je in de zee ligt. Het is vrij as zondag en we boeken meteen. Daar willen we Eric en Tessa mee verrassen. De ligging is grandioos. Het terras een uitnodiging om er uren gewoon te zitten en weg te dromen. Wat een geweldige plek is dit. Eric stuurt een SMSje met de vraag of we een pomp hebben om de luchtmatras op te blazen? Ik antwoord en zeg dat het blazen zal worden en voeg eraan toe dat we voor de eerste nacht een geweldige verrassing hebben. Hij antwoord dat we hen zeer nieuwsgierig maken. Goed denk ik, dit word een feest. We worden nogmaals verrast als we op de camping een pizzeria zien die nog open is ook. We zitten als prinsen aan het raam met dezelfde fantastische kijk over de zee. Als we het restaurant verlaten is het donker. Ik neem nog een douche voor we de nacht ingaan en in elkaar gestrengeld vallen we allebei in slaap.
Zaterdag 19 april,
Ik hoor al vroeg de zee ruisen en de vogels fluiten en ben ongedurig. Het is 6 uur, de zon schemert zachtjes. Het is 14,5°C buiten en heerlijk om een kopje koffie te drinken op ons terras with a view. Dit is een plek om lief te hebben.
Als Sam wat later naast me komt zitten op de terrasstoeltjes is ze al snel vertederd door de twee poesjes die hier al vroeg in de ochtend komen schooien. Ik ga ze wat paté geven zegt ze. Het zijn twee mormels en natuurlijk als je ze iets geeft blijven ze altijd in je buurt. Ze eten niet ze schrokken de paté op. Wat later komen de Nederlandse buren hun ontbijtje nemen op het grote terras naast het onze. What a view hé zegt het mannetje. Ik beaam het schitterend. Nog wat later zetten er zich twee Fransen bij, Magnifieke ik beaam het Merveieuse.
Op Zondag 21 april zijn we al vroeg wakker. De wekker loopt af op 6 uur, om halfzeven staan we op en we nemen een klein ontbijt, drinken koffie en vertrekken naar de luchthaven. Het vliegtuig van Eric en Tessa landt precies op tijd en we verwelkomen ze met een glaasje Spumante in de Camper. Het is een blij weerzien. Jullie zien zo bruin zegt Tessa, we leven natuurlijk al een paar maanden buiten hoewel dat het echte bruin van Spanje er intussen al weer af is. We rijden, eerst de verkeerde kant op maar al snel zitten we in de juiste richting, de camping van Acerealis. We vertellen over de verrassing en die nemen ze nu met eigen ogen waar. Ze zijn prettig verrast over het vakantiehuisje met een fantastische view dat we gehuurd hebben voor de eerste nacht in Acereale. Het wordt aperitieven, aperitieven en aperitieven . We babbelen bij, over de politieke toestand in België, de mooiste plekken waar we al hebben vertoefd, de dood van Hugo Claus en het proces van de kindermoordenaar Fourniret, pasta, de TV programmas, ADHD en vakantie kriebels. Ik maak een pene met zalm, zesde van citroen gekookt in melk, look en ui en een scheut wodka als afwerking. We lunchen op het terras van het huisje met een geweldige view en vervolgen met wijn, nog wijn en nog meer wijn.
Als ik me vanochtend (22 april, halfzeven) aan het schrijven zet in de Botanische tuin van deze mooie camping in Avola, waar Eric en Tessa vannacht in een tentje slapen en ik overloop mijn notities dan zie ik veel geschreven staan over eten en drinken . Dat doen we en graag en veel hier op vakantie. De temperatuur, het vakantie gevoel en de lokatie leent er zich toe. Bovendien is het prettig om met Eric samen te koken, een passie voor ons beiden. Als lezer is al dat eten en drinken niet zo bijzonder interessant natuurlijk daarom dat ik maar wat bladzijden verwijderd heb.
Het werd gisteren een mooie tocht met de camper langs zee op naar dit mooie plekje in Avola met een gastronomische stop in Brucola. Het dorpje stilistisch gelegen aan een baai ligt niet eens op onze kaart. Verser dan vers kan je de wilde asperges niet kopen dan bij een stalletje langs de weg. Wij drapeerden er onze omelet mee en samen met een meesterlijke Rucola sla van Chef Eric was dit weer feest. Sam en ik zijn blij dat Eric en Tessa ten volle kunnen genieten van hun weekje vakantie hier met ons op het eiland. Elke minuut is het genieten en ze vinden de plannen die Sam voorstelt om het eiland te ontdekken helemaal OK.
FYI
Pollo al curry , lime, di foglie di prezzemolo fresco
Curry van Kip met Limoen, gember ,uit, look, kippenbouillon, Yoghurt en afgewerkt met platte peterselie.
Volgens plan rijden we naar het zuidelijkste punt van Sicilië en genieten van de schoonheid en desolaatheid van het dorpspleintje van Marzamen bij Portopalo. Hier heb ik het gevoel alsof ik in de set van een filmdecor zit zegt Eric. We rijden naar Pozzallo waar een huisje met terras en full seeview op hen wacht. Er staat een stevige bries vanuit zee hier. Eric en ik koken een Pasta Mediterano en we genieten met ons vieren van de ondergaande zon.
Zaterdag 26 april.
Na een uitstap naar Taormina, waar we getrakteerd werden op een heerlijke lunch, rijden we naar de airport van Catania en nemen helaas al afscheid van de vrienden.
Een weekje is zo voorbij! Het was een heerlijke tijd met Eric en Tessa hier in Sicilië. De plezierige babbels, het fantastisch culinair genieten, het delen van het wel en wee met een camper. De laatste dag lang rijden op zoek naar a nice place to stay. De verbazingwekkende tempels bezoeken in Agrigento en er stil van worden, de BBQ buiten in het Italiaans zonnetje. We missen ze nu al Eric en Tessa.
Sam is emotioneel,als we hen uitgewuifde in Catina Weer alleen, ik wil ook naar huis zegt ze in een weenbui. Ik weet dat dat wel overgaat maar we zullen onze vrienden wel missen , dat staat vast. Met zn tweetjes is anders, een stuk stiller dan met zn vieren on the road. Het was fijn Eric en Tessa, we hebben twee keer zoveel genoten . Terwijl jullie naar huis vliegen zijn wij intussen al weer onderweg met onze sleurhut naar het noorden van dit eiland. We stoppen in Apira, iets voor Enna in het midden van het eiland, en parkeren ons vehikel voor de nacht op een camper plaats die 650 meter hoog ligt en een prachtige view geeft over de westelijke kant van de Etna en het gebergte van het binnenland. Zondag zijn we terecht gekomen in Rais Gebri aan de noordelijke kust van het eiland, en dat iets voorbij San Stefano di Camastra ligt, dat bekent staat voor zijn keramiek.
De zee ligt er stil bij te liggen als ze met me wakker wordt van de eerste stralen zon vanochtend op maandag 28 april.
Het is rustig hier en Sam en ik vatten onze ochtendrituelen weer aan zonder dat we er erg in hebben. Ik zet koffie, zij leest in bed en ik schrijf aan ons verhaal van Home at Europe.
Ik blik terug op de fijne tijd die we samen hadden vorige week met Eric Junes en zijn echtgenote Tessa. Zij hadden de eerste prijs gewonnen op onze tombola in september vorig jaar en hebben deze verzilverd op Sicilië. Vandaag is het weer anders. Weer met ons tweetjes on the move. Ik denk vaak en ook vanochtend aan de kennissen en vrienden thuis. Aan mijn dochters, waarvan Marieke vanochtend veilig en wel zal landen op Zaventem vanuit Costa Rica, waar ze drie maanden vertoefde. Er liggen intussen 13350 kms achter ons van de voorbije 195 dagen die we nu op reis zijn en we plannen, hier aan de noordkust, een weekje stil staand te blijven tot vrijdag als Patje en Ellen overvliegen. We hebben een fijne plek gereserveerd in Cefalu waar het goed toeven zal zijn.
Vanuit Rais Gebri in Sicilië, groeten we iedereen die ons lief is en wensen jullie straks een heerlijk lang zonnig 1 mei weekend.
Schoon, adembenemende panoramas, postkaarten waarin je staat en waarnaar je kijkt.
Toeristisch uitgebaat, natuurlijk, met dure fancy winkels en exclusieve Italiaanse merken en
soevernierwinkeltjes alom. Gevaarlijk voor Sam die graag koopt. We lopen er rond en
verwalen in de pittoreske schoonheid van dit romantisch dorpje in de bergen.
Om 3 uur zijn we bij de tandarts zoals afgesproken. Ik maak van de gelegenheid gebruik om
de blog te uploaden in een of ander sterrenhotel dat ik gisteren spotte , na lang zoeken, want
het is niet vanzelfsprekend hier in Italië.
Ofcourse sir , we have Wifi for our clients. Blijkt allemaal niet zo ofcourse en for free te
zijn for the clients. Ik log in op TIN.IT en betaal met visa 3,95 euro per uur.
Ik heb connectie en ben blij, na zolang niet online te zijn geweest, om ons verhaal aan te
vullen op de blog en de mailtjes te lezen.
Vooral die van Marieke, ze mist haar papa en kijkt uit om terug thuis te zijn.
Hartverscheurend, mijn meiske aan de andere kant van de wereld. Sam is terug, met
opgezwollen kaak, en heeft slecht nieuws. Het is erger dan dat de tandarts eergisteren op het
eerste zicht gezien heeft. Ze moet nog 2 keer terug, as Woensdag en Donderdag. Dat betekent
dat we hier wat langer moeten blijven. Nu, moeten is veel gezegd, het is hier mooi maar , je
raadt het al , het is intussen weer beginnen onweren en bliksemen, dus regent het pijpenstelen.
Wat moet, moet natuurlijk dus we blijven nog een weekje hier aan de beach van Naxos,
gestationeerd met onze camper op de parkeerhaven met een fantastische view op de Etna en wat meevalt is dat we nu nog eens terug naar het romantische Taormina hoog op de heuvels kunnen. We nemen de bus en vertoeven vandaag in An island in the sky Een eiland in de hemel, omschreven in onze gids van Sicily.
Taormina is een mooi stadje, het uitzicht over de baai van op het plein, 250 meter hoog, lijkt een postkaart, maar hier zitten wij een koffietje te drinken en het is echt. Ook de rekening, 10Euro 10 voor 2 cappuccinos! Voortreffelijke service, daar kunnen we niet over klagen, maar toeristen worden behoorlijk uitgebuit. Enfin, zeggen we tegen elkaar , laat de koffie daardoor niet slechter smaken, integendeel. We kuieren rond, genieten van de momenten dat de zon warm schijnt en het dorpje een zomerse aanblik geeft, kopen een ansichtkaartje van de Etna, toen ie uitbarstte in 2002, voor de familie en ik koop een cadeautje voor Jolien en Marieke. Zullen ze blij mee zijn. We laten ons verleiden om een klein typisch keramiekje te kopen als souvenir , een Minerva beeldje en Zeus in terracotta. Kan mooi zijn als we dat plakken op een kader met een foto van deze plek waar het goed toeven is en waar je voelt dat deze plek een verheven oord van beschaving is. Lang geleden maakte Sicilië deel uit van Griekenland, veel Griekse filosofen en twijfelaars zijn geboren en getogen Sicilianen. Dat is niet het eerste waar je aan denkt als je dit eiland komt bezoeken, het eerste waar velen aan denken, en dat heeft weinig met beschaving te maken, is Sicilië als bakermat van de Maffia en de Cosa nostra. Onze Zaak betekent dat laatste en dat is wat de maffia vindt over niet alleen haar praktijken maar ook over haar eigenste eiland. Echt hinder ondervindt je daar niet van, de maffia is ook vooral politiek en die is niet zo geïnteresseerd in het doen en laten van kleine toerist. We gaan s middags iets eten in één van de talloze restaurantjes hier waar La Mama ons vriendelijk begroet en uitnodigt. Sam stelt voor dat we 1 bord koud buffet nemen, allerlei gegrilde maar koud geserveerde groenten die er overheerlijk uitzien en 1 pizza Mama Rosa. Goed idee, we proeven en vinden het lekker en eigenlijk een ideale en ook economische formule. De pizzas zijn hier toch vrij groot. Een lokaal wijntje erbij en we zijn weer zoet van de rest van de dag. Als we terug op de parkeerplaats komen zien we dat die aardig volgelopen is. Italianen vooral, voor een weekendje Sicilië denk ik. Altijd het zelfde ritueel met campers die op een parking rijden; vrouwtje stapt uit en loodst het mannetje in het vehikel, als ie achteruit rijdt, met het handje van kom maar en stop in het afgemeten plaatsje Eén voor een maken ze bij aankomst een fotootje van die prachtige nog actieve vulkaan, die er vandaag mooi wit besneeuwd bijligt, in rust, en we hopen dat dat blijft zolang we hier staan. Sam is moe van de uitstap en heeft nog behoorlijke pijn in haar kies, die stevig bewerkt werd door de tandarts. Platte rust met de gids van Sicilië, ik schrijf wat bij. Ik maak een broodje van pizzadeeg, dat is een vol broodje gemaakt van het typische deeg dat ze gebruiken om pizza mee te maken, met lekkere bergkaas klaar, maar Sam heeft geen honger. Neen zegt ze, ik eet teveel, thuis eet ik maar één keer per dag , ik word daar dik van! Ik laat me het broodje smaken en denk aan de ballans die een lijf in beweging nodig heeft.
Zondag 6 april, 8 uur
Ik word wakker met het instrumentaal liedje in mijn hoofd, of themanummer zoals je wil, van Nino Rota uit de soundtrack van The Godfather. Waarschijnlijk omdat er gisteren 2 muzikanten dat kenwijsje speelde op mandoline en gitaar in het zonnetje op de Piazza 9 Aprille, het grote plein midden op de Corso Umberto in Taormina. Zalig, om zo wakker te worden. Het muziekje neuriënd sta ik op en zet koffie om buiten op het terrasje echt wakker te worden. Ik moet plots denken aan de ochtenden die ik telkens ervaar als zeer onnatuurlijk en te druk als ik een driedaags seminar geef in een of ander hotel in een of andere stad in een of ander land. Dat is de wekker zetten om halzeven, snel een douche nemen, pakje aan en naar beneden stappen om met mijn gasten het ontbijt nemen. Meestal ben ik de eerste en kan dan nog wat met een koffietje in mn eentje wakker worden. Als de deelnemers beneden komen is meestal iedereen al druk en een tikkie te enthousiast om de dag te beginnen, ik incluis. Ik moet me een beetje forceren om zo vroeg al vriendelijk en wakker te groeten. Hier van op mijn terrasje sla ik de gasten gade van de camping, die hier, zij het zonder pak en das aan, ook druk in de weer zijn om van alles te doen aan hun camper en overdreven elkaar op zn Italiaans te begroeten. Veel te veel enthousiasme en drukte voor een Zondagochtend vind ik. Sam leest in bed in de gids van Sicilië en u kent het scenario ongetwijfeld van vorige ochtenden, ik schrijf in de living aan dit verhaal. In een zijnoot beantwoord ik een paar van de 50 vragen die ik me stel op mijn 50ste , die zijn nog niet voor publicatie vatbaar. Dat verhaal en aanvullingen op dit reisverhaal zijn voor het boekje dat ik wil uitgeven eens we terug in België zijn, na een jaar reizen en schrijven in Europa. Op de cover dit:
50 jaar worden onderweg en 50 antwoorden op moeilijke vraagstukken over leven en welzijn,
schrijven aan een filmscript Almost Happy
en de reis met een camper van 1 jaar door Europa.
2006-2007-2008
Marc Van Autreve
We doen het rustig vandaag op Zondag, een echte Zon dag want het is lekker warm. We koken wat en schrijven en lezen wat, doen de afwas van een paar dagen en ik loop een eindje weg van deze plaats om de Etna van wat dichterbij op plaat te zetten. Het lukt, ik begeef me in een stukje binnenland en raap wat lavastenen, goed als souvenir. De zwarte steen wordt ook gebruikt om allerhande beeldjes uit te houwen die aan de toeristen verkocht worden. Ik hou het liever bij het ruwe spul, recht uit de krater en onbewerkt. Als ik een mooi onbelemmerd zicht heb op de besneeuwde vulkaan, zet ik me even neer en wordt stil van zijn imposante uitstraling. Ik voel me klein bij zon mastodont steen, lava , ijs en sneeuw. Het is goed om je klein te voelen, je wordt daar meer dankbaar door, dankbaar om wie je bent,wat je doet en wat je allemaal zomaar krijgt aangeboden. Het is goed om daar bij stil te staan, thuis in de stad lopen we onszelf voorbij en vinden we dat we elke dag ons groter en sterke moeten voordoen dan we zijn. Think big, we are the best, Your dreams, mister customar, are my goals, Yes we can . Hier, aan de voet van deze berg ben je maar een druppel in het geheel. Het Siciliaans landschap, de wijdsheid, de Etna wakkert het beetje filosoof of dichter in ieder van ons aan om dit soort gedachten te gaan koesteren. In de late namiddag lopen we met ons beidjes langs de boulevard, net als tienduizend Italianen dat op Zondag doen. Bezoeken een museum met stenen allerhande, ondermeer de zwarte bommen, zoals ze dit noemen, die de Etna spuugt als ie over de schreef gaat. Ronde zwarte kogels van een halve meter doormeter die in de lucht gekatapulteerd worden en terecht komen op huizen en wegen. We drinken als afsluiter een Spumante op een terrasje bij ondergaande zon. Zo is het goed voor een Zondag.
Het wordt een mooie dag, roep ik vanochtend, Maandag 7 april, van op het terrasje met rode tafel en stoel naar Sam die nog in bed lig. Elke dag is een mooie dag antwoord ze. Dat is zo, alleen al als je het zegt wanneer de dag aanbreekt is hij voor de helft mooi. Een godgeschenk, de rest maak je er zelf van. Mijn buurman staat zich fluitend te douchen in zijn kleine badkamer in zijn camper en de klusjesman van deze camping loopt al met stoffer en blik rond om de restjes op te ruimen van de zoete inval van het weekend. Vaste rituelen. De Italianen, die hier voor het weekend waren, zijn inmiddels terug weg. De Etna ligt er, net als gisteren, rustig bij onder een strakke blauwe hemel. Dat is niet altijd zo, in 1917 spoot hij een 800 meter hoge lavafontein en verwoeste een stuk van Catania, in 1923 weer. Het duurde 18 maanden eer de lavastroom afgekoeld was. De laatste eruptie was in 2001 en de Etna rookt nog steeds en kan ook op elk moment in actie komen. Vandaag niet gis ik. We informeerden ons om de Etna te beklimmen, maar dat is geen doen op dit moment. Een dame was met de Etna-bus meegereden en die is op 2000 meter moeten draaien omwille van sneeuwstorm en een andere toerist was tot op 1500 meter geklommen maar heeft alleen mist , ijs en sneeuw gezien. Boven de grens van 2100 meter groeit er ook niets meer, enkel doornachtige struiken die kunnen wortelen tussen de vulkanische slakken en het puimsteen van de secundaire kraters. Het is te vroeg op het jaar, er ligt nog teveel sneeuw en het weer is daar boven op 3340 meter te onvoorspelbaar. Misschien later een keer, als de zomer helemaal in het land is?
Dinsdag 8 april
Voor dag en dauw staat Sam op, wasjes doen vandaag, had ze zichzelf beloofd. Om 9 uur heeft ze een afspraak bij de tandarts in Naxos, dus dan is goed om in de vroegte van de dag de dingen te doen die je wat afleiden. Nu heeft ze er veel tijd voor. Er raast en trein door het landschap, zijn zachte fluittoon wekt me. Dan sta ik ook maar op. Ik neem een bekertje koffie en zet me bij Sam aan het terrastafeltje. Het is een heerlijke mengelmoes van stille ochtendgeluiden. Vogeltjes gebekt met een spelend wijsje, gedempt gezoem van enkele autos in de verte, potten en pannen die afgewassen worden door Sam aan het wasbekje op het terras, de rivier die stroomt, een poes die miauwt om wat melk, een Piaggo autootje, een brommer op 3 wielen, volgeladen met dikke gele citroenen rijdt over het weggetje naast de rivier, een zuchtje wind, voetstappen van een vroege wandelaar op de kiezeltjes tussen en de slapende mensen in hun camper. Het licht is ook mooi vanochtend, een wat grote gele grijze wolk hangt boven ons, zou dat regen zijn? Of verdampte sneeuw van de Etna, die op het zuchtje wind afdrijft naar de zee en wat opgelicht wordt door de eerste zwakke stralen van de opkomende zon in het oosten? Zacht licht en zachte geluiden zetten deze dag in en ik zit er middenin wakker te worden. Het is nu exact een jaar geleden dat we onze eerste ervaring opdeden met onze Villa. Gekocht op 4 april in Liege, meteen met spullen ingeladen en de dag nadien vertrokken we voor een weekendje naar Normandië. Daar hadden we afgesproken met Kathleen en Fred, die al enkele jaren ervaring heben met een camper. Kunnen we jullie wegwijs maken in deze fantastische manier van reizen, zei Fred. Je leert snel, hoe het met de gas en het water zit. De verwarming en de kleine douche, en het onderhoud van de kist. Ondertussen leven we meer dan 5 maanden in de camper en kennen elk hoekje, elk gevoelig schroefje,hoe je de tafel ombouwt tot extra bed, de beste manier om een douche te nemen in het kleine hokje, hoe je de potten en pannen in de laden steekt en de glazen inpakt zodat ze niet rammelen tijdens het rijden. Hoe je de autocaravan waterpas zet.
Half negen, het is tijd om naar de pijnbank te gaan. Ik loop mee, dat is altijd prettiger dan alleen te stappen naar een dokter. Neem mijn camera mee voor een kiekje van de patiënt in de tandartsstoel in Sicilië. Als het echte werk begint zoek ik de uitgang van het kabinet, ik heb niet echt een toegevoegde waarde hier. Ik stap rustig naar de camper en open het word document script Almost Happy en maak correcties.
Het duurt wel erg lang bedenk ik me als ik om 12 uur een aperitiefje neem . Het zal een zware ingreep zijn, en dat is ook geweest als Sam om één uur , een beetje bleek van de pijn, komt aangelopen. Ze ziet af, de verdoving is nu aan het uitwerken en dan komt de pijn. Een vissoepje eten is de beste optie want bijten op iets kan niet. Eerst iets drinken zegt ze en ik vul een glaasje Spumanté. In het babbeltje ter opwarming of ter kalmering voor de ingreep zei de dokter tegen Sam dat ie Belgen een aardig volk vond, well educated people. Zijn ouders hebben een B&B in Taormina, en ze ontmoeten graag Belgen als gast. Met de Italianen scheelt er veel in Italië, voegde hij eraan toe. Er is de chaos, het niet gestructureerd werken, het onsociale karakter van Italianen en de ongelijkheid in het land tussen arm en rijk, en natuurlijk de oneerlijkheid, zeg maar corruptie die hier welig tiert. Hij is duidelijk niet blij met zijn landgenoten en twijfelt of dat de verkiezingen van eind deze maand daar een verschil in zullen brengen. We lopen naar de boulevard en zetten ons in het eerste overdekt restaurantje op het strand neer met zicht op de grijze zee. Taormina ligt in een zweem van witte wolken op de helling en de kleur van de zee versmelt in de grijze kleur van de wolken die er boven hangen. Een vreemde dag. Een vissoepje en een pizza, porvavor, ondanks de pijn in de kies smaakt het het soepje wel. De vissoep zit vol diverse soorten verse vis en de pizza is een pizza pomodore, met eens uit de oven, beladen met schijfjes ham, Italiaanse kaas en ruccola salade. Na de lunch gaan we naar huis want wandelen zit er niet in. Sam wil wat rusten en dat doe ik samen met haar. Als je in het drukke leven zou staan zou je ook niet gaan werken met zon pijn zegt Sam, ik geef haar een Perdolan en ze valt in slaap. Als we wakker worden nog een Perdolannetje en een kopje Rosa di bosco, de vorige editie Belgische Rozenbottel is intussen op, dus het worden Italiaanse rozenbotteltjes van Pompadour. Sam valt terug in slaap.
De lucht is even grijs als daarstraks, de zon kan er niet door en zelfs de enorme mastodont van een Etna ligt helemaal verborgen voor verwonderde blikken, in de mist, alsof hij er niet staat. Ik open mijn computer en schrijf wat verder aan de dialogen.
Er komen 3 campers , als het ware in colonne, aangereden op de camping. Een Duitser en twee Nederlanders. De uitbater loodst hen, zwaar gesticulerend, hun parkeer plaatsje in . Het is me wat om deze zware vehikels geparkeerd te krijgen. Vooruit, een beetje schuin achteruit, weer vooruit, wielen recht ,SiSi, inrijden en Basta, roept hij. Dan is het keggen leggen, de grotere hebben dat automatisch als je de motor stil legt, de anderen moeten ze handmatig leggen en erop rijden om het vehikel mooi parallel te plaatsen met de grond zodat je water van de douche recht in het afloopje loopt.
Dan stapt het mannetje uit, steekt de electriciteitskabel in de stekker en even later stappen mannetje en vrouwtje, arm in arm, rond de camping, in dit geval een parkeerplaats, om het plekkie voor één nacht of meerdere nachten te verkennen en de buren kort te groeten. Mannen gaan dan in hun eentje, als de vrouw eten maakt, op zoek naar de sanitaire voorzieningen op de camping. Waar lozen we onze kaka en het afvalwater straks en waar kunnen we drinkwater bijtanken? Grappig is het, als ik er zo naar zit te kijken hier van op het rode stoeltje op het terrasje naast onze Villa.
Onze buurman zit naar de Duitse televisie te kijken, Duitsers kijken enkel naar , Die, oder Der Deutsche Rundfunk, iets anders verstaan ze niet, ik hoor het geblaf tot op ons terrasje en een Hollander komt aangelopen met een emmertje afvalwater dat ie dumpt in de loosput. Met een zwierige zwaai loopt hij terug met zn emmertje naar zn camper. Iets verder zit een koppel in hun woonwagen naar TV te kijken, stoeltjes naar binnen gedraaid en alle Tl-licht is aan, ongezelliger kan het niet. Een ander leven is het wel, hier homeless op de parking. Thuis zouden wij wellicht ook al voor de buis hangen. Bij gebrek aan buis in onze camper, lezen we veel en neem ik de tijd om gedachten op te schrijven. Zo is het goed, ik mis hem niet, de buis, af en toe een mooie film, dat wel, maar dat kan ook op DVD op de pc, dus het is best zo. Geen ellende van de wereld over me heen, geen oeverloze onzinnige reclame voor alles en nog wat, waar je niet om vraagt, enkel de stilte van de avond in het platte land van Sicilië, doorbroken door het getokkel van de toetsen op mijn klavier.
Woensdag 9 april,
Of ik een rozenbotteltje met honing wil zetten , vraagt Sam vanochtend om halfzeven. Ze heeft bijna niet geslapen van de pijn in haar kies. Het perdolannetje was uitgewerkt, ze staat verschillende keren op, neemt nog een medicijn maar kan de slaap niet vatten. Heb ik er ook nog een blaasontsteking bij, zegt ze kwaad op zichzelf. Moet ik naar de dokter of misschien dat de apotheker zo ook wel antibiotica geeft? Ze is er erg aan toe, ziet bleek , is moe en heeft pijn. Waarschijnlijk was ze al verzwakt van die stevige verkoudheid en het griepje van de voorbije week. Daar heeft de antibiotica breed spectrum uit onze reisapotheek wel geholpen. Het was mijn tandarts die me dat voorschreef toen ik net voor ons vertrek een check liet doen, altijd goed om hebben zei ze, slimme meid. Blaas ontsteking, hoe zeg je dat in het Italiaans? Sam leest als afleiding in het reisboek Sicilië en bereidt de week voor wanneer Eric en Tessa komen. Het worden onze gasten en we willen ze ook verwennen. Eén weekje blijven ze ,dus moeten we wat bezienswaardigheden in kaart brengen.
11 maart, Luc-en-Diois, op de grens van de Alpes-De-Haute-Provence en de Drôme,
Het regent, en we vragen ons en beetje af wat we hier eigenlijk staan te doen. Buiten is het 6 graden en het klettert. Hoe we hier terecht komen en waarom, daar is natuurlijk een uitleg voor. Omdat we nog wat herstellingen dienden te laten doen aan ons vehikel zijn we Noordwaarts gereden naar de fabriek van Chausson, dat is het merk van onze camper. Een Duitser, ergens onderweg, die wat onbeschoft in ons deurgat kwam hangen omdat hij ook met hetzelfde merk, maar een ouder model camper, reed en die wilde weten of we blij waren met onze keuze , had ons verteld dat, als we iets moesten laten herstellen, we best naar de fabriek reden iets onder Lyon, omdat , volgens hem, de doorsnee dealer meestal geen stock heeft van onderdelen. We hebben zijn raad opgevolgd en zijn daardoor van Aigues-Mortes via Arles, Orange, Montélimar en Valence naar Tournon-sur-Rhone gereden. Het is een lang verhaal maar we zijn er uiteindelijk goed gediend geweest en onze garage poort is nu gemaakt, de douche herstelt- hoewel die door de verdeler in Liege helemaal niet goed geplaatst was en daardoor een scheur had gemaakt in de vloer en we dus bij terug keer een volledige nieuwe douche kunnen cleamen- het raam rond het bovenvenster, dat trilde, is terug geplakt, de greenbox is vervangen want het rubber er rond bleek niet goed te zitten waardoor hij bij het rijden verschoof, de tafel waarvan 2 klemmetjes afgebroken waren is nu herstelt en een plankje in de boekenkast in de slaapkamer, hangt ook weer terug vast. We hebben een hele dag mogen wachten op de herstelling maar de aanpak van de klantendienst was uitermate professioneel. Dank U Chausson. Tournon, waar de fabriek gelegen is, is een mooi stadje in de Ardeche, prachtig gelegen langs de Rhone. Vandaag ligt het een beetje troosteloos te wachten op de lente.
Dus nu zijn we met een quasi helemaal gerenoveerde Camper op weg naar Grasse, een stopplaats die Sam graag wilde meenemen omwille van de stad die bekent staat als de Parfumstad van Frankrijk. Daarna zullen we richting Italië rijden en in San Remo, ma en pa Van Autreve tegenkomen die er op rondreis zijn . Daar kijk ik naar uit, om mijn ma en pa tegen te komen. Ik hoop tegen dan dat de zon weelderig schijnen zal want nu is het grijs en grauw, dat hebben we in België ook. Eergisteravond zijn we gestopt op een Relais des Routiers omdat ik te moe was om in het donker met aanhoudende regen verder te rijden. Daar stonden we met ons 3,5 tonnertje tussen de reuzen van de weg, Vrachtwagens met opleggers van 30 TON. Naar hun zeggen, in het restaurant des Routiers, waar we kennis maakte met Les Routiers, en het dag menu namen aan 12 euro, tout compris, konden we nergens veiliger slapen dan tussen hun vrachtwagens. De laatste gaan om 1 uur slapen en de eerste, dat zijn die van het convoi exceptionel, zijn al om halvier aan het verterekken, dus er is altijd beweging. We zijn nu, na Valencia, waar we de inbraak hebben gehad, al een dag of 14 aan het dolen, zo voelen we het aan, en verlangen naar een zonnige plaats waar we weer, wat langer dan 1 nacht, op adem kunnen komen. Met een camper rond reizen is mooi als je maar buiten kan komen en buiten kan leven, maar dat hebben we sinds enge tijd niet meer kunnen doen. Sam wordt er lastig van en ik evenzeer. Niet goed voor de moraal. Ik die dacht, van de verhaaltjes, dat het in het Zuiden altijd mooi weer was, kom bedrogen uit. Guy, mijn collega die op de Canarische eilanden woont, mailde ons eerder al dat we de boot hadden moeten nemen in Cadiz en naar hen hadden moeten komen, altijd 25 graden en zon! Maar natuurlijk willen we iets meer dan alleen maar schoon weer. We zijn telkens in de wolken over hoe verscheiden dit land is en vaak idyllisch plaatsjes heeft waar het ons inziens goed is om leven. Ook hier in de bergen, de uitlopers van de Alpen, rijden we via de D111, dorpjes in en uit die zo mooi zijn gelegen en waar de tijd even is blijven stil staan. Charmant, idyllisch en schoon. Vanavond slapen we op een dorpspleintje, recht tegen over het gemeentehuis. De bar-restaurant-tabak, de enige hier in dit dorp, net voor de Col de Cabre, Luc-en-Diois, - je kan zo de Mont Ventoux zien liggen- sluit er om acht uur en het is er verder stil. Dat is mooi.
Even ook vermelden dat we een beetje schrikken van de prijzen hier in Frankrijk. Gisteren betaalden we 8 euro voor een koffietje en een wit wijntje in een hotelletje waar we internet connectie hadden. De prijs van de diesel is opgelopen tot 1 euro 29. Volgens de radio een recordprijs, never seen before. We vrezen een beetje als we één keer terug in België zijn het daar van het zelfde pak een laken is. Het leven dat duur is. En wat in Italië straks, zullen we met ons budget toekomen? Volgens de Lonely Planet, Europe on a Shoestring moet je in Italië 60 a 100 Euro per dag rekenen per persoon? Eten, reizen, slapen en een gemiddeld museumbezoek en drankjes veronderstellen we. Als we dat vergelijken met Portugal: 25 a 30 Euro, Spanje en Frankrijk ;40 a 50 Euro en België 35 a 40 Euro dagbudget per persoon..
In Zweden rekent de Lonely Planet 75 euro/D/P voor. Denemarken 50 Euro,Finland 35 a 50 en Noorwegen 40 Euro.
We zitten dus in één van de duurste landen van Europa.
Dat merkten we later als we in Italië zijn, we tanken daar Diesel aan 1 Euro 39! Een hap in het budget.
Woensdag 12 maart, Le soliele brille en Antibes
Hebben vandaag een hele dag gereden tot in Antibes,zon 300 km, van de ene col in de andere. Mooie panoramas scheren aan ons voorbij, of andersom wij rijden van vergezichten , cols en bergflanken panoramas in en weer uit. 9 Uur vertrokken en om 5 uur , nadat we in Grasse, het wereldcentrum van de parfum, geen camperplaats vonden zijn we doorgereden tot Cannes, dat veel te druk was en verder tot in Antibes. Allebei moe maar blij dat we terug aan zee waren met een azuurblauwe hemel . Vroeg naar bed morgen, even nog een zwemmetje in het zwembad van deze 4* camping en dan door naar Italië.
13 maart, we ontbijten buiten en herleven. Dit is een plek om lief te hebben. Het leven is mooi als de zon schijnt. We trekken Oostwaarts richting Italië over Nice, waar we niet kunnen stoppen, via Monaco, waar we eveneens niet kunnen parkeren nog stoppen met ons vehikel. Later lezen we dat ze hier op nog geen 2km2 km met zn 33000 op elkaar gehokt zitten. We rijden verder naar Monton , het laatste dorpje net voor Italië waar we eveneens niet welkom zijn met onze camper, zelfs om even te parkeren, er is overal een verbod en dus rijden we maar noodgedwongen over de grens. Aan de grenspost nemen een laatste stop aan een Bar-Tabac, de echte Franse om alsnog de enige echte Franse Ricard te degusteren voor we vaarwel zeggen aan Frankrijk en Italië binnen rijden. De zon schijnt overdadig als we camping Villagio del Fiori in San Remo binnen rijden. Op de eerste rij staan we hier,magnifieke seeview maar we schrikken als we de rekening gepresenteerd krijgen, 37 EURO per nacht ? Zoveel hebben we nog nooit betaald voor een plekje aan zee op een camping. En het is laagseizoen, in de zomer, die volgens de Italianen al aanbreekt op 20 maart, betaal je hier 58 euro per nacht!!. We schrikken ons een hoedje. Schandalig, ik zelf maak me de bedenking dat deze prijzen echt wel overdreven zijn. De Zwitsers die naast ons staan zeggen dat er hier in de buurt van San Remo in Liguria verder geen Campings zijn die nu al open zijn, dus we hebben niet veel keuze. We zouden mijn ouders hier verrassen in San Remo terwijl ze op vakantie zijn. De prijs van de diesel hier in Italië is inmiddels opgelopen tot 1 Euro 30/L , waar gaat dat naar toe? De laatste keer als we tankten, dat is nog helemaal niet lang geleden betaalden we 95 euro voor een bak diesel! Hoe zal het zijn als we één keer terug in België zijn? Het is een beetje beangstigend, de graanprijzen die gestegen zijn, dus de pasta zal hier ook wel duur zijn, de diesel, een plaatsje op een camping van 6 bij 4m, een uur internetverbinding , dat is 5 euro meneer! Zullen de lonen stijgen of worden we met zn allen, de werkende klasse, armer? Als je niet langer bereid bent die dure prijzen te betalen, zit er dan niets anders op dan bvb zelf een zaak te beginnen, laten betalen ipv zelf te betalen? Er komen donkere wolken aandrijven en het wordt kil. Shit, we moeten naar binnen. We hadden beiden zo gehoopt op de lente en een plek waar we even konden uitblazen na al dat gerij van de laatste 2 weken. Sam gaat in bed, het is amper kwart na zeven , buiten is het al donker en kil. We hebben een dagbudget berekent en daar kunnen en mogen we niet boven komen, maar zoals Italië zich vandaag op de eerste dag aandient vrezen we dat dat niet verder haalbaar blijft. We zijn tenslotte een jaar op reis zonder inkomen! Elke Euro is gespaard en er komt quasi niets binnen de eerstkomende zeven maanden. Ik wil die negatieve gedachten verdrijven, Sam is ook een beetje aangeslagen, wat moeten we doen? Ik kijk uit over de azuurkust die er donker bijligt, een beetje opgelicht door de straatlantaarns van de baai en de halve maan. Zullen we een avondje DVD kijken en er ons verder niet te druk over maken en ons wijs maken dat we wel zien, dat we wel zien?
s Morgens, 14 maart, worden we wakker van het geruis van de zee en een steeds blauwer wordende lucht. Het is 15,5 C° buiten en lekker om koffie te drinken op ons koninklijk terras aan zee. Er varen met regelmaat grote en heel grote jachten voorbij die aanzetten om in Monaco aan te meren. Sjiek volk denk ik.
Sam studeert de geschiedenis en aardrijkskunde van Europa en dicteert enkele cijfers met betrekking tot onze reis. Zo weten we dat Frankrijk 555.000 km2 groot is en 60 miljoen inwoners heeft en dat de gemiddelde bevolkingsdichtheid ongeveer 100 inwoners per km2 is. Vandaar dat hier zoveel ruimte is en files, naast de steden, bijna niet bestaan. In België zitten we met 330 per km2 op elkaar en we zijn met ongeveer 11 miljoen Belgen op een lapje grond dat amper 30 .000 km2 klein is. Niet moeilijk dat je er permanent stilstaat op de wegen .
We zijn in Frankrijk aangekomen op de eerste dag van onze reis op 15 oktober en we zijn in 8 dagen langs de kust gereden naar Noord Spanje.
Spanje: Buenos Dias of Ola, zeggen ze, een verkorte versie van goedendag. In het Zuiden zeggen ze Astaluego, tot ziens en in het Noorden; Adios. Spanje is 500.000 km2 groot, 40 miljoen inwoners, 80 inwoners/km2 We hebben zijn 13 dagen in Noord Spanje verbleven. Van 23 oktober tot 4 november en in Portugal, aangekomen op 4 november en verbleven tot 9 december, 36 dagen. Obrigado zeggen de mannen en Obrigada,de vrouwen als ze je bedanken. Van Noord Portugal naar de Algarve gereden en in Andalucia, Zuid Spanje, aangekomen op 9 december en gebleven tot 5 maart. Dat zijn 12 weken lang. We hebben de werken van beroemde Spanjaarden zoals Salvator Dali, Miro, Picasso en Gaudi gezien en bewondert. Het land van Fado en de ontdekkingsreizigers zoals: Bartholomeu Diaz, die als eerste een zeeroute naar Azië vond en Vasco da Gama die deze route doortrok tot Indië. We hebben in dit grootste olijfolie producerende land ter wereld 88 dagen verbleven en telden miljoenen olijfbomen. Op 5 maart rijden we Frankrijk terug in en reizen tot 13 maart, 9 dagen, van de Camarque naar de Drôme, iets onder Lyon, over de Alpes des Hautes Provence en de Alpes Maritiem via Cannes en Monaco naar Italië.
Monaco is slechts 1,81 km2 groot telt 33.000 inwoners dat zijn er 18232 per km2 en daardoor de hoogste bevolkingsdichtheid ter wereld. We zijn door Monaco gereden in 20 minuten en hebben er geen parkeerplaats gevonden. . Dat is nog niet echt de kleinste staat van Europa want dat is Vaticaanstad ( Stato della Citta del Vaticaans ) met slechts 890 inwoners de kleinste ter wereld.
Italië rijden we binnen op 13 maart binnen langs de Via Aurelia , de kustweg aangelegd door de Romeinen in 241 voor Christus en die vroeger van Arles ( Frankrijk ) nu van Ventimiglia, het eerste dorpje in Italië tot in Rome loopt. Vandaar het gezegde alle wegen leiden naar Rome. Hier in Italië zullen we 31 dagen hebben om in Sicilië te belanden. In Sicilia, het eiland van Don Vito Corleoné, uit de Godfather en de rechter Giovanni Falcone van wie we weten dat hij in 1991 door de Cosa Nostra vermoord werd, verwelkomen we Eric en Tessa, de winnaars van onze tombola op onze afscheidsfuif. Italië voor de liefhebbers van facts and figures is 300.000 km2 groot en 1300 km lang. Het wordt goed doorrijden geloof ik. De Italianen leven met zn 57 miljoen op deze grote laars en de gemiddelde bevolkingsdichtheid is ongeveer 200 inwoners per km2. Sam is terug van een broodje halen. Ze is 3 uur op pad geweest. Ik heb ondertussen 3 uur gelezen en geschreven aan mijn script. Het was zalig om even terug rustig alleen te zijn met alleen maar de zee als decor, een zonnetje en het boek. Sam maakt een spaghetti op basis van Tomaat, ui , look en Tonijn. Siciliaans naar ik smaak en we drinken er veel rode vino de la casa bij die we nog gekocht hadden in Frankrijk. We worden allebei lichtjes dronken. Om halfvijf kijken we naar het eerste deel van The Gotfather op DVD in bed. Buiten is het ondertussen toch donkerder en kouder geworden. Het is maar voorjaar aan La riviera Ligure, de westelijke côte Azur van Italië. Ik schrik om negen uur wakker. De computer is uitgevallen, de batterij is leeg en wij twee zijn in slaap gevallen. Buiten is het nu alsof het middernacht is. We hebben nieuwe buren en ik zie dat de vader en de moeder samen de fietsen op het fietsenrek terug zetten. Dochter lief is binnen al TV aan het kijken, moe van het fietsen naar het stadje en moe van veel te veel pizza en cola. Doet me denken aan toen, toen ik nog getrouwd was. Veel dingen doe je samen dan. Vandaag is dat anders, ik kook, zij wast af. Ik doe dingen aan de buitenkant van de camper, garage laden, greenbox ledigen, camper poetsen, rijden, zij de binnendienst, voornamelijk de afwas en af en toe poetsen. Anders dan vroeger toen mijn vrouw en ik onze kinderen groot brachten. Het is een mooi beeld van een gezinnetje, een mama en een papa en een dochter die ergens op vakantie aankomen, dochter wil meteen gaan fietsen, ontdekken, en dan het gezinnetje dat samen terug thuiskomt. Vader en moeder doen wat nodig is en dochter lief gaat naar bed. Dan zitten moeder en vader samen nog even buiten, samen een glaasje drinken en samen gaan slapen. Morgen een nieuwe dag vol avontuur samen , in dit geval met zn drietjes. Sam slaapt verder, ik rook een sigaretje op ons terras en drink een borreltje Jack, als slaapmutsje voor ik definitief de nacht inga. Kraak de fles Jack Daniels van anderhalve liter, die ik kocht aan de grens met Italië, had ik nooit eerder gezien. Ben ontregelt, ik voel het, een beetje de kluts kwijt. Dag en nacht komen wat samen in hier in San Remo.
15 maart, we zijn precies 5 maanden op vakantie.
Straks gaan we samen wat eten met mijn ouders hier in San Remo. Ik ben blij dat ik ze kan zien maar ook blij dat ze samen nog op reis gaan. Vader is intussen 77, op 21 april wordt hij 78 en mijn moeder 73, flink van hen. Want reizen, ze zijn met de bus gekomen, is toch altijd een beetje vermoeiend. Ze doen het maar en ze doen het samen, dat is enig. We eten vanmiddag wat in de stad maar zijn totaal verkeerd bezig. We bestellen een stukje vis en een stukje vlees. Als de dienster onze schotel brengt , er ligt alleen een stukje vis en vlees op het bord, vraagt ze of we er pasta bij willen. Natuurlijk willen we dat. Die komt pas aanrukken natuurlijk als die 100 gram Escaloppe in witte wijnsaus en de portie gegrilde vis al verorbert zijn. Hier in Italië eet je eerst antipasto, diverse rauwe of in zuur ingelegde groenten en vleeswaren, daarna een primo die bestaat uit een pasta of rijstschotel met of zonder saus en dan de secondo plato, het vlees of de vis, eventueel aangevuld met een Contorno, groenten of salade. We wisten het wel maar waren het even vergeten omdat we zon honger hadden. Gelukkig dat ze brood serveren bij de secondo plato die wij eerst genomen hadden, 2 mandjes vol. De bus heeft wat vertraging smst mijn vader. We staan wat te schilderen op de busparking hier in San Remo net voor het majestueuze casino. Het is niet echt warm en de zon laat het vandaag afweten, maar na een halfuurtje komen ze aangereden. Het is een blij weerzien. Ma en pa zien er zeer goed uit en dat maakt me blij. We wisselen wat verhalen, stappen het oude centrum in, ontdekken de groene lanen, flaneren over de Corso Imperatrice onder de palmbomen die uit de Canarische eilanden ingevoerd werden en drinken een kopje koffie op een terrasje. De tijd gaat te snel voorbij, om halfzes moeten ze al terug aan de opstapplaats zijn om terug naar hun hotel te rijden. We hebben een heerlijke middag doorgebracht en nemen hartelijk afscheid. Het zal pas september zijn als we, bij leven en welzijn, elkaar terug zien in België. Lieve kussen ma en pa.
Zondag, 16 maart, we pakken onze biezen hier op deze peperdure camping en rijden naar Genova. Het is een vermoeiende tocht via de via Aurelia. Een kleine smalle lange straat die door dorpen en steden slingert, naar boven in de bergjes en dan weer langs de kust van Ventimiglia tot in Rome. s Middags verlekkeren we ons op Een pizza, even twijfelden we nog of we hier in Genua niet de Pasta Pesto zouden proeven. Die groene saus op basis van basilicum, pijnboompitten, knoflook, schapenkaas en olijfolie, die komt nl. van hier, maar Sam droomt al van in Spanje van P i z z a, dus dat besluit stond al vast. In de bergen met een prachtig ver zeezicht parkeren we ons op de camping Genova Est midden in het groen van Bogliasco want morgen willen we doorrijden naar Portofino. Ik betreur het een beetje dat we quasi genoodzaakt worden om op campings de nacht door te brengen. Italië heeft ook niet de reputatie om een veilig land te zijn. Sam heeft nog behoorlijk schrik. We betalen hier 20 euro om op een weitje te staan. Veel is er niet aan , het is veilig of we hebben het gevoel hier veilig te staan voor inbrekers en ander crapuul die onze verdere reis behoorlijk zouden verknoeien. Op de kilometerstand lees ik dat we nu 9293 km hebben gereden sinds we op 15 oktober vertrokken.
Rapallo,
We zijn genoodzaakt om in dit dorp, aan de ingang van de péage!, op een camping ons vehikel te plaatsen omdat we met onze camper Portofino niet in kunnen. Breedte Max 2m30, ik zet me aan de kant voor het bord en meet 2m50. Bovendien informeren we ons en blijkt dat in dit idyllisch stadje geen camping. Dus terug langs de smalle steegjes , opletten voor de honderden Vespas die voor na en langs onze camper rijden. Zonder blozen zegt de dame aan de receptie van de camping, 23 Euro 50 per nacht. Daarvoor hebben we een stukje grint, internet staat aangegeven als beschikbaar maar die werkt nog niet, het zwembad is afgedekt en de toiletten zijn van die franse bakelieten bakken in de grond in een ruimte waar je je kont niet kunt keren en als je doorspoelt is je broek nat. 23,5 Euro alsjeblief. Italië is duur. De diesel die we takten op 28 februari betaalden we 1,106 per liter, hier en nu tanken we voor eenzelfde hoeveelheid 1,379. In Porto betaalden we 1 euro voor een Port, in Valentia betaalden we 1,5 euro voor een drankje en hier 4,5, dat is 3 maal de prijs. We overschrijden schromelijk ons dagbudget. We hebben het gevoel dat je hier in Noord Italië permanent in de zak wordt gezet. Als we s morgens een douche willen nemen blijkt dat je een beurten kaartje nodig hebt. Er is niemand op het receptie te zien, dus geen douche vanochtend.
Dinsdag 18 maart, Portofino.
We voelen ons nu echte toeristen, zeker als we de boot van Rapallo naar Portofino namen en opgescheept zaten met een bus vol gepensioneerde Oostenrijkers die onder begeleiding van hun grijze gids elk een kaartje kregen en bij aankomst in een troepje stonden te luisteren naar wat de gids allemaal te vertellen had over de Ligurische kust en de idyllische haventjes hier. Het is mooi, de kleuren van de huizen de beschilderingen op de gevels en de pittoreske haventjes en pleintjes. We kijken vandaag wel uit dat we geen 5 euro voor een glaasje wijn op een terrasje betalen. Natuurlijk hangen de prijzen van de consummatie nergens op, je moet de kaart vragen om te weten hoeveel ze je gaan afzetten. Het valt mee. De kust is hier prachtig, als je in de buurt bent moet je hier absoluut tijd nemen om je een te voelen met de schoonheid. Als je hier op de hellingen woont met het prachtige panorama ben je een beetje gelukkiger dan elders ter wereld.
De Italianen zijn wel erg druk, staan overal fout geparkeerd in de smalle straatjes, rijden onrustig en de in de stadjes is er veel lawaai van autos en duizenden Vespas. Als voetganger moet je eisend met je hand in de lucht over het zebrapad lopen anders rijden ze je gewoon omver. Misschien voelen we het zo aan omdat we van een wijds Spanje komen en dat de gemiddelde Spanjaard of Portugees toch wat rustiger van aard is. Pronto, hoor je overal, de mobiele telefoon loopt overal met Italianen rond. Italianen praten veel en met veel woorden, we denken dat ze hier supergoedkoop kunnen bellen want iedereen belt altijd en overal. We halen onze propere was terug op in de wasserij die we vanochtend hier na toe sleurden. Hier lopen de Accountmanager en de Consultant te zeulen met twee Marokkanenzakken, een beetje als zigeuners door het centrum van Rapallo zeggen we tegen elkaar.
Als we terug aankomen op de camping heeft de buurman onze elektriciteitskabel uitgetrokken. Ik klop aan en die boer zegt dat het zijn kabel is. Ik maak van mijn neus en we worden behandeld als onmensen. Hoe kunnen wij nu weten dat de verlengkabel die van de elektriciteitsmast vertrekt, niet de kabel is van de camping! Als we hier aankwamen was er niemand om ons te vertellen hoe het werkt. We vragen een kaart om te douchen en blijkbaar kost een douche van 4 minuten, hij valt automatisch uit, 60 cent, ook de elektriciteit is 2euro per dag extra. Ik discussieer met de dame over de Non-service en dat ik de douche niet betaal. Eerst zegt men ons , All in, maar we krijgen geen douchekaart en elektriciteit is ook niet inbegrepen. It is written here, zegt ze op een onvriendelijke toon terwijl ze me niet aankijkt. We zijn beiden boos en vooral ontzet door de manier waarop men hier gasten behandeld. We maken reclame voor de mooie plaatsen op onze reis maar deze camping Miraflores, via Savanga, 10 in Rapallo (GE) wil ik absoluut afraden. Je wordt er bedonderd.
Woensdag 19 maart.
We zetten onze tocht verder naar het Zuiden, op weg naar Sicilië, maar met regelmatige stops op mooie plekjes.
We rijden door de Carrara streek, bekend van zijn Marmergroeven, naar Viareggio, dat badstadje stelt niet zo veel voor, hoewel in de gids 3 sterretjes, zien we eerder een druk lelijk doodgewoon Italiaans stadje met smalle straatjes. De campings gelegen in het groen, wat verder op, zijn dicht. De scheven toren van Pisa rijden we rechts voorbij, snel een fotootje, misschien morgen een stop. We willen overnachten op een rustig plekje en vinden een service-point* aan zee in Marina di Pisa. Een verlaten en vergeten, niet echt toeristisch dorpje aan zee maar de desolaatheid heeft wel iets. Er is 1 hotelletje en we vragen ons af wie er hier nu komt logeren. Kunnen we natuurlijk net zo goed onszelf afvragen wat wij hier komen doen? We eten een olijfbroodje met lekkere Italiaanse ham als onze buurman zijn groepje** opzet. Een vreselijk geluid doorboort de stilte van Marina di Pisa. Dégoutant zegt Sam, onze Camper isoleert niets. Wij zouden zon goedkoop onding niet echt willen, het stinkt en je maakt je buren er niet gelukkig mee. Als we even onze reis tot nog toe in Italië evalueren hebben we nog niet echt dat Italië-gevoel. De Bonjorno en Ciao bella van vrolijke mooie vrijgevochten jongemannen met wit glimmende tanden, Armani brilletjes en dito pakken, de vriendelijkheid en de gastvrijheid van de La Mamas moeten we nog tegenkomen. Misschien morgen.
* service point is een plaats waar je als camper parkeren kan mits betaling (soms gratis) en gebruik kan maken van watertoevoer en een loosput om je afvalwater container te ledigen.
**groepje : dat is generator op benzine die je batterij oplaadt.
Donderdag 20 maart, 1 dag voor de lente aanbreekt en waarschijnlijk zitten ze in België koffie te drinken op zonnige terrasjes. Hier, in Marina di Pisa, is het vanochtend 5°C buiten, er waait een koude wind om de oren en vannacht regende het. Ik probeerde mezelf terug in slaap te wiegen met het liedje ,zachtjes tikt de regen op het zolderraam, het ritme van de eenzaamheid van Rob De Nijs, maar ik werd telkens opgeschrikt door windstoten die in het beschermhoes van de fietsen blies, en maar gieten buiten. Wat doen we? We liepen in een T-shirtje een maand geleden in Cordoba bij 28 graden, dat was februari! Doorrijden naar het Zuiden, is het daar warmer? Of toch Lucca, Firence, Sienna en Rome bezoeken, of houden we dat voor een andere keer? We hadden het zo graag wat warmer gehad. De idee van een dagje of twee aan zee lekker buiten wat koken en te genieten van het landschap. Ik moet ook nodig wat opruimwerk aan de garage verrichten maar als de wind zo waait is dat niet ideaal. Ook een stad bezoeken bij donker grijs weer is lang niet zo fijn als dat de zon de stad kleurt.
Sam loopt naar een hotelletje, hier niet zo ver vandaan, om de meteo te checken op het internet. Ik neem een douche en zie in de spiegel dat ik vrij zware wallen onder de ogen heb. Hoe kan dat nu , op vakantie zijn en er zo gehavend uitzien? Het bruin van de Spaanse zon is helemaal verbleekt. We zijn allebei moe van de slapeloze nacht, hebben kou en zijn teleurgesteld. Het weer mag natuurlijk geen spelbreker zijn, maar toch, als je met een camper weg bent is het buiten kunnen leven vooral plezierig, binnen zit je maar wat te lezen of te schrijven , te eten of te slapen, veel bewegingsruimte heb je niet.
Marieke heeft een paar keer gebeld via skype gisteren zie ik op mijn telefoon. Jammer dat ik hem niet bij had als we een korte wandeling maakte. Zal de gsm dan toch maar, tegen mijn zin in, meenemen als we op pad zijn. Ja, op vakantie heb ik zoiets van er kan niets dringend zijn dus ik wil niet de slaaf zijn van een toestelletje dat belt als je er niet om gevraagd heb. Nu , als Marieke belt, wil ik natuurlijk wel bereikbaar zijn. Ze is haar laatste dagen stage aan het doen in Costa Rica en wil natuurlijk eens even geen Spaans spreken en met haar vader het wel en wee delen. Het is intussen half twaalf en Sam is nog steeds niet terug. Wat doet ze zolang hier in dit quasi lege dorp? Internet neemt natuurlijk wat tijd in beslag maar ik denk dat ze het ook heel traag doet. En natuurlijk, ik ken haar, zit ze ergens in een barretje een koffietje te drinken. Doet ze graag, barretjes bezoeken, koffie bestellen en om zich heen kijken. Als ze terug is vertelt ze de laatste nieuwtjes van De Morgen Online.
Hugo Claus is gisteren overleden. We zijn allebei fan van Claus, een beetje triest. Live gos on natuurlijk en we plannen onze verdere tocht. Morgen Lucca, en als we geen camping vinden of een veilig plaatsje om de nacht door te brengen rijden we verder naar Firenze, Florence voor de Nederlanders. We rijden een paar kilometers en vinden een perfecte parkeerplaats, speciaal aangelegd voor Campers, plaats voor 24 uur. Net genoeg voor ons. Alleen het is een halve graad buiten, lente! Als we even in het mooie stadje zijn begint het te regenen. Lucca , ik ken het van een prachtige warme zomer een paar jaar geleden en was in de wolken. Nu ligt het er op de eerste lentedag maar triest bij. We lopen wat rond, eten iets in een gezellig restaurantje, dat we aanbevolen kregen door Trotter, een goed reisboek, en voelen ons, door het warme onthaal en de gezellige sfeer, al een beetje in Toscane, Italia, maar verder moeten we gaan schuilen voor de regen. Om 5 uur zijn we terug, nat als verzopen hondjes, in de camper en zijn een beetje triest. Sam leest al over het Zonnige Sicilië in bed, Toscane het hoeft niet meer voor mij zegt ze. Ik lees wat en overweeg The Gothfather deel 2 te zien die begint in een zonovergoten zinderend landschap in Sicilië. Naast ons staat een camper met een ouderpaar, 2 kinderen en de grootouders. We prijzen ons gelukkig dat wij maar met zn tweetjes in de camper opgesloten zitten. Dit is geen weer, dit is niet leuk. Morgen gaan we naar het zuiden.
Zaterdag 22 maart.
We vertrekken vroeg in de ochtend, 9 uur zijn we aan het bollen. We nemen de snelweg naar Firenze, dat we niet gaan bezoeken aangezien het erg slecht weer is en onze focus ligt op Rome, daar willen op paaszondag zijn en de Paus horen en zien zeggen op het Sint Pietersplein, Bidank voor die bloemèn. We weten het wel dat waren de legendarische Vlaamse woorden van de vorige Poolse paus. Paus Ratsinger zal het wel iets Vlaamser met Duitse tongval kunnen. Voorbij Firenze slaan we af , San Polo in Chianti. We cruisen als het ware door het heuvelachtige Toscane in de Chianti vallei. Mooi, als ware het waarschijnlijk zoveel mooier geweest als de zon zou schijnen, het is 7 graden buiten en te koud om enkele dorpjes te bezoeken. Het wordt even uitstappen , wat fotootjes nemen en weer terug binnen. We zetten ons op een mooie helling en lunchen binnen maar met schoon zicht. Natuurlijk willen we ook niet te veel tijd verliezen want we willen naar Rome. Dus even later zijn we weer aan het rijden. We nemen de autostrade in Sienna en rijden tot half acht als we Rome naderen. Een grote stad met een lange GRA, Grande Racordo Annularé, een grote périphérique er rond. We vragen de weg naar een parking voor Campers, die stond vermeld in de campergids, en worden wandelen gestuurd voor een kleine 30 km verder. Hier staan we nu , met zon duizend campers denken we, opeengestapeld. Het is naast een parkeerplaats ook een bergingsplaats voor campers en boten van de stedelingen van Rome. Het lijkt een vreemd dorp vol chaos. Niets romance, niets vriendelijkheid, niets mooi en vooral drassig. Dit is grof geld verdienen; 18 euro voor een parkeerplaats van 24 uur. We zijn al anders en beter tegen gekomen op onze reis. Waar zijn we beland en wat komen ze hier met zn allen doen? Maar we staan, we zijn moe en met de trein morgen zijn we op een halfuurtje in the Capital of Italy; ROMA.
s Morgens is er al een lekkere drukte tussen de honderden camperwagens die met ons mooi in , nu mooi!, in een rijtje staan. We zien veel mensen , gezinnetjes met kinderen, uit de woonwagens naar buiten komen. We zijn hier allemaal voor hetzelfde vermoed ik. Op paaszondag naar het Sint Pietersplein. Waarschijnlijk is het, zoals bij de Moslims en Mekka voor de christenen een must om eens in je leven in Rome geweest te zijn als de paus zijn zegen geeft aan de wereld.
Urbi et Orbi, we waren erbij, in de kletsende regen. Maar het gaf wel een fijn gevoel om met honderdduizenden , Benidictus XVI zijn paasmis bij te wonen. Het werd wel iets te hevig, we waren doornat van de regenbuien en de onweders die uitgerekend nu , over het Sint Pietersplein in Rome, waar we met honderdduizenden toeristen stonden, losbarsten. Het gaf me een slecht gevoel, zoiets van misschien is God wel boos op ons, om wat we met de wereld doen en vooral elkaar aandoen. De vredigheid op dit plein en de goedaardigheid die deze paus toch uitstraalt lieten dat beeld varen. We zijn gevlucht, tijdens de mis en dus iets voor 12 uur wanneer hij zijn zegen geeft; Voor de stad en de wereld, naar een restaurantje even voorbij het Vaticaan. Zoals we vermoedden werden we zoals alle toeristen behandeld als geld beugels die leeg moesten worden gemaakt. We voelden ook aan de trieste blikken van de mensen in dit restaurant dat er iets niet OK was. We zaten wel droog en warmer dan buiten waar het stortregende en waaide, en dat was nodig, als 2 natte konijnen, met een geel plastieken jasje over zich maar nat van onder tot boven. Schoenen die zeiknat zijn waarin je voeten die ook nat zijn schuiven. Straks zij we alle twee ziek. De service in deze toko was archie slecht. Het begon al met de introductie; Do you want cola , aqua or white or red wine for drink. Ik zeg Red wine en als de juffrouw met een fles aankomt lopen vraag ik of dat dat de huiswijn is die op de kaart staat. No, but these is very good zegt ze met een fles rood in haar handen van 22 euro. Ik zeg neen en wijs de huiswijn aan, dat beviel haar natuurlijk niet. Sam bestelt Penne en ik Canneloni en het voer werd lauw geserveerd, we sturen de arrogante opdienster terug naar de keuken, ze komt met een blik van wie denkt u wel dat u bent terug met het bord pasta dat opgewarmd werd in de microgolf. We eten en rekenen af maar betalen de service, 4Euro 50, op het bonnetje niet. Die hebben we niet gekregen zeg ik , naar het voorbeeld van enkele Vlaamse laatstejaars studentes die hun grieven ook kenbaar maakten als ze afrekenden, zij het op een licht arrogante manier. Ik herkende Marieke in de juffrouwen die zich niet lieten bedotten door dit soort afzetterij. We verdwalen nog wat in de stad met zn harmonieuze en ongedwongen mengeling van bouwstijlen uit het verleden. Overblijfselen uit de oudheid, de middeleeuwse gebouwen , renaissancepaleizen en barrok kerken, maar hebben het koud en zijn doornat. We hebben onze sokken al uitgetrokken maar we moeten terug willen we morgen niet ziek zijn. Lekker thuis komen zeggen we tegen elkaar. De Parkingplaats heeft iets marginaals, zo met zn allen op elkaar, maar de mensen zijn het niet. Iedereen hangt zijn natte was buiten en ook weer binnen want het begint, .alweer te onweren. Hagelballen storten neer op onze camper en ik kan je vertellen dat dat een hels lawaai maakt. We zitten droog en warm, goed zo. Het weer voelt aan als een beperking en daar houden we natuurlijk niet van. Je kan wel zeggen , we gaan ervoor en laten ons niet leiden door een buitje, maar als je voeten als zompen in je schoenen voelen en je tot op het bot nat en klammig bent, is dat niet aangenaam. Op de TV in de metro horen we dat de regen uitzonderlijk is voor de tijd van het jaar in Roma, maar daar hebben we natuurlijk niet veel aan. Morgen .. dat zullen we morgen vroeg beslissen, of terug naar Roma voor een uitgebreidere citytrip of verder naar Het Zuiden waar hopelijk de zon met ons is?
Rome, Maandag 24 maart
Het beste moet nog komen, daar sussen we ons mee want ook vanochtend regent het en het is koud. We verlaten Rome met zn 2,5 miljoen inwoners, nemen afscheid van Piazza di San Pietro in Vaticaanstad, die de kleinste soevereine staat ter wereld is en die sinds 1929 door Mussolini aan de Paus werd geschonken. We wuiven nog eens naar de Zwitserse wachten die even bewegingsloos en statisch als gisteren de wacht houden voor de toegang tot het koninkrijk van Benedictus XVI en zijn kardinalen. We zien een laatste glimp van de obelisk die nog door de Romeinse Emperor Caligula van Heliopolis, in het oude Egypte, naar het Sint Pietersplein gezeuld werd en die nu statig in het midden van dit prachtige 17e eeuws plein staat, een pontificaal plein ontworpen door Benini.
Weet je nog wel die avond in de regen, het was pas kwart over zeven en we zaten zo gezellig in de Camper op de parking bij de Carabinieri van een god vergeten verzopen dorpje ergens rond Rome. Ja, dat was niet onze eerste keuze, maar de aanhoudende regen, het donkerder worden en daardoor heel gevaarlijk rijden op de smalle weg langs de zee, leidde ons tot deze plek. Buiten 5°c, dit is niet normaal, het is een hondenweer. We besluiten om hier, onder de veilige vleugels van een politiekantoor, de nacht door te brengen. We zijn vanmiddag vertrokken , langs de zeelijn, naar het zuiden maar we schoten niet goed op. We stoppen om 2 uur langs de weg, omdat we honger hebben, bij een restaurantje dat een paasmenu aanbiedt. Dat is wat veel voor ons als lunch, als we straks nog moeten verder rijden, zeggen we, en de commerciële dienster met zakelijk instinkt biedt ons hetzelfde menu aan voor 1 persoon en je eet er met 2 van, zegt ze. We gaan in op haar goede voorstel en het bevalt ons. We zijn niet echt onderste boven van dit paasmenu, waarvoor je toch 40 euro neertelt per persoon, wijn niet inbegrepen en geen dessert, maar bedenken ons dat we natuurlijk als 2 verwende gastronomen hier in een klein dorpje aan zee zitten. Op een rijtje, wat serveren ze op Paasmaandag , wat kregen we en hoe zouden we het zelf verfijnder maken?
Pasqua 2008
Venere in Bikini
Plateu di Venere, Misto di Antipasta della Casa:
Een mooi koud schoteltje inktvis pulpa, versierd met kleine tomaatjes, worteltjes, snippers sla en olijven in olijfolie, schijfje gegrilde aubergine.
Wij zouden de worteltjes vers raspen en de gegrilde aubergine warm serveren.
Gnocchetty alla Venere con Vongole Veraci, gamberoni e Pachino
Gnochi met 1 stukje vis, appelblokje, roze garnaal, pancheta ham en walnootjes
Een goede combinatie maar beter met Oostendse grijze garnalen, meer okkernoot of beter nog enkele pijnboompitjes. Warme appelschijfjes ipv blokjes
Cannelloni Fantasia di Mare con Ragu di pesce
Vers gemaakte ravioli gevuld met vispastij, in olijfolie en Vongolé.( mosseltjes)
Fritto Ghiotto
Verdurine, Paranza, almaar, Gamberetti
Gefrituurde calamar, gamba en een visje
In België zouden we geen vis frituren, hier houden ze ervan blijkbaar
Gamberoni Arrosto
Insalat Mista & Patatine
Een wit visje ( 50 gram) in eigen vocht en olijfolie gestoofd in papillot, aluminiumfolie , met schijfje aardappel, citroen en zongedroogde tomaatjes, groene gekookte spinazie en gele en rode opgelegde paprika.
Dat was het lekkerste.
50 Gram vis was wat weinig, een groene asperge erbij voor presentatie en smaak zou beter zijn.
In België zouden we op zn minst een kopje koffie voor die prijs inbegrepen serveren en een suggestie doen voor de wijn en voor een lekker dessert.
Menu 40 Euro, bevande escluse
Huiswijn 6 euro voor een ½ liter
Aqua con gaz 2 euro
Op zich was dit paasmenu niet slecht, het serveren kon eleganter, we hebben mes en vork moeten houden voor alle gangen en voor die prijs had het fijner gemogen. We klagen niet, laat ons wel wezen, maar besluiten samen dat De Italiaanse keuken toch ook niet overal en altijd Je van Het is hier althans, in een visrestaurantje in een dorpje aan zee op zon 50 km voorbij Rome.
Voldaan rijden we verder richting Napoli.
Marina Aequa, Seiano di Sorrento
Woensdag 26 maart, kwart over zeven.
Ik word wakker door de stevige draai die Sam in bed neemt. Daar kan je in een camper niets aan doen. Je maakt elkaar wakker, omdat het bed niet prinselijk groot is, en als er eentje naar het toilet moet is het over elkaar heen kruipen. Ik lig wakker om kwart over zes en formuleer zonder dat ik het wil zinnen in mijn hoofd om de tocht van Rome naar Napoli te beschrijven. Ik kan het niet stoppen, die veelheid aan zinnen en gedachten die me overmeesteren. Soms ben ik boos op mezelf omdat ik eigenlijk nog wat wil slapen, zeker na de laatste dagen met verstoorde nachtrust. Toch sta ik maar op, trek mijn truitje aan en mijn koksbroek. Die geruite koksbroek kochten we in Valentia in een boetiekje voor professionele keukenkleding, Sam een schort en ik een koksvest en broek, beiden met een bijpassende muts. Die broek is op reis mijn ochtend broek. Lekker los om je heen en makkelijk aan en uit. Het is geen zicht voor de eventuele omstaanders, als ik even naar buiten loop voor een sigaretje, maar op dit uur van de dag is er niet zoveel vol. Sinds gisteren is het sigaretje een Fortuna geworden ( 3,5 Euro), omdat mijn laatste Camels uit Spanje, aan 2,5 Euro, op zijn. De camping waarop we staan is een appelsienenboomgaard, opzich mooi en goed gelegen, ver weg van het gevaarlijke Napoli. In elke gids staat geschreven dat je in hier deze stad absoluut moet opletten voor inbraak en diefstal. Hier kunnen we met de trein naar de ongelooflijk grote en ook oude stad Napoli. En het gevoel dat wat je achterlaat, onze camper, met alle wel en wee dat we mee hebben, veilig staat is veel waard. Het regent zachtjes maar ik denk dat het beter weer gaat worden. Mag ook wel, na zeg maar een maand dat we op de dool zijn en konstant moeten schuilen voor de regen en de koude. Vandaag wat bijkomen, opruim, een uitstapje naar Sorrento op de heuvels hierboven en morgen , als het OK is, naar de oude authentieke inmens grote havenstad Napoli.
Hier op deze Camping geraken was niet zo simpel. We zijn een lange weg gereden tot het eerste stadje Pozzuol, net voor Naploli. Wegen met gaten, regen, veel verkeer en smalle straten. We stopten in het centrum dat gevaarlijk aanvoelde, allerlei vreemd volk dat ergens op een hoek staat te staan of te hangen en naar ons keken als waren wij een prooi. Ik parkeer me, blijf in de auto zitten, we willen de camper hier vooral geen moment alleen laten, en Sam gaat op zoek naar het toerische informatiekantoor. Zoals eerder bleek, zie je dan wel een peiltje staan maar je kan er niet geraken met je camper als je dat kantoortje al zou vinden.. Enfin , om een lang verhaal kort te maken na een halfuur heeft ze het kantoor gevonden maar het blijkt om 4 uur al dicht te zijn. Hier blijven is geen optie , in de verschillende gidsen die we hebben is geen sprake van een camping. Voorbij de stad wel , maar het wordt donker, en dan is het moeilijk om een plek te vinden die en slecht aangeduid is en doorgaans verscholen ligt, zoals de meeste campings rond een stad. Ik ben snipverkouden, nog van onze Paasmis op het Sint Pietersplein in de regen, en het is lastig rijden met het niezen, hoesten en proesten. We nemen dan toch maar de ringweg rond Napoli ,zoeken in de wir war van wegen de autostrada E3 en rijden een dik halfuur, de weg scherp in het oog houdend en alle naamplaatjes observerend naar de afslag Castellammare di Stabia richting Sorrento. 3 Tunnels verder en een brug over en dan scherp naar rechts beneden en zo belanden we in Marina Aequa en vinden de Camping Villaggio Turistico Azurro. Omschreven in de gids als niet ver van zee, toch een driehonderd meter naar beneden lopen bemerken we, en ideaal om ontdekkingstochten te doen in deze provincie Campania. Als het goed is willen we Pompeï, de Vezuvius en Napels aandoen. Voor een boottocht naar het eiland Capri, wat hier niet zo ver vandaan ligt, zijn we te vroeg . De veerboten beginnen pas te varen in April zegt de dame van een barretje hier, het enige. We doen een kleine wandeling in het donker naar het dorpje Marina Aequa dat beneden aan zee ingesloten tussen rotsen en kliffen. Het is klein, lieflijk en absoluut verlaten. Het regent weer. In de camper drinken we een borrel om op adem te komen en om de kaap van 10.000 km die we vandaag overschreden te vieren. Sam gaat vroeg naar bed, ze voelt zich wat koortsig, heb haar waarschijnlijk besmet. Ik had me voorgenomen om deel 2 van the Gothfather uit te kijken. Een beetje het Siciliaans landschap ontdekken en Corleone zien, een dorpje dat midden op het eiland ligt, waar een stuk van de Paramount picture van Francis Ford Coppola gedraaid werd.
SMorgens, regent het en het blijft regenen voor de rest van de dag. Sam is ziek, wil in bed blijven. Ik zet een rozebotteltje met honing voor haar en herhaal dat een paar keer. Ik schrijf wat en stoof een kippenfiletje in een salsa sausje met rijst. Sam blijft bij Rozebottel en slapen. Ze heeft koorts. Niets beter dan in bed blijven en rusten. Ik maak een wandelingetje naar beneden het dorpje maar daar is niets in beweging. Naar boven, dat is snel een halfuurtje stappen naar een klein dorpje waar omzeggens ook niets open is. Het ligt er verlaten bij. Ik stap het 5 sterren hotel, het enige hier, op de top van de heuvel gelegen, binnen en vraag of ik iets kan drinken in de bar, ik ben intussen doornat, maar de bar is unfortunately not ready, only the terras, en dat ligt er in de regen nat en triestig bij. Wel een mooie view . als het mooi weer zou zijn. Maar dat is het niet, het blijft regenen. Het www.GrandHotelAngiolieri.it heeft een prachtige view, de grijze lucht versmelt er in de grijze zee en van op het terras zie ik onze camper in de groene appelsienenboomgaard. Sam is intussen een ietsepietsie beter maar wil nog in bed blijven. Wat triestig hier, wat doen we hier, waar moeten we naartoe? We lezen, schrijven, slapen, en babbelen wat over de tijd van voor we elkaar kenden, drinken rode wijn en roze bottel thee om het een beetje te vergeten. Ik ga om halfzeven op zoek naar een pizzeria beneden in het haventje, maar daar blijkt het seizoen pas te beginnen vanaf 1 april. Alles is dicht. Het restaurant van een verwaarloosd hotelletje is open maar het ziet er zon ongezellige boel uit, met zn azuurblauwe lamellen voor de ramen met uitzicht op een donkere trieste zee, en bovendien als ik vraag of ze pizza serveren zegt hij ongeneerd, we are an restaurant sire. Ik bedank hem en we maken wat overschotjes warm in de camper zodat Sam toch wat op krachten komt. Jolientje belt op. Ze is volop in de weer met haar eindwerk. Ze klinkt vrolijk, hoewel ze nu al een paar weken goed door aan het werken is. Ze geniet er wel van. Straks op 17 juni moet ze haar werk presenteren aan de jury. Of ik wil duimen ? Natuurlijk, lieve schat, zal ik duimen, ik noteer het meteen in mijn gsm. Ze heeft ook goed nieuws gekregen vanochtend, zegt ze, van de school in Maastricht. Daar wil ze in de hoge school voor kunsten, decorbouw gaan volgen. Zal ik het wel kunnen vraagt ze? Ze mag haar toelatingsproef doen op 28 mei en ze is wat zenuwachtig. Ik vertel haar dat ze niet mag twijfelen aan zichzelf, ze heeft talent, is gedreven en decor en kleding ontwerpen en allerlei creatiefs is haar niet vreemd. Ze voelt zich al wat meer zeker nu, zegt ze me. Ik wil nog van alles vragen maar mijn gsm valt uit, mijn belkrediet is op. Dat gaat snel in het buitenland. We zullen onze conversatie verder zetten via mail. Ik vind het wel wat lastig nu, dat ik niet thuis ben. Er moeten, eens dat ze daar in Maastricht mag beginnen ,wat dingen geregeld worden, zoals een laptop kopen met tekenprogrammas en een kot zoeken, dat deed ik ook samen met Marieke toen zij in Antwerpen naar Herman Teirlinck ging. We zien wel, misschien kan ik van op afstand wel wat regelen voor haar. Kleine meid wordt groot. Jolien is intussen 19 jaar , ik zie haar soms nog als het kleine appelsientje, als papa natuurlijk, maar ze kan best haar mannetje staan in deze grote wereld.
Donderdag 27 maart
sOchtends ploffen er enkele appelsienen van de bomen in de boomgaard op de grond, niet van rijpheid vermoed ik maar van rottigheid. Vogels fluiten maar ik bemerk weinig vreugde in hun zang. Het regent weeral en nog altijd. Sam voelt zich nog helemaal niet lekker. Deze ziekte duurt drie dagen denk ik zegt ze. Ik zet rozebotteltee met honing en aan dit tempo zullen we snel door de voorraad bottel zitten. We bespreken de verschillende opties: blijven en wachten tot het ophoud met regenen? Napoli bezoeken? met dit weer en in de toestand waarin zij zich bevind is geen optie. We hebben dat natte avontuur gehad in Rome, of doorrijden tot een plek waar het warmer is en de zo schijnt? We nemen de kaart en kijken hoever, welke weg we willen nemen en besluiten om door te rijden. Ik loop nog even naar beneden voor een pakje Fortuna of Italiaanse MS Bonde, halweg begint het te stortregenen, ik ben in een mum doornat. Wat een kloteweer. Ik heb Marieke aan de telefoon die haar laatste dag stage doet in Costa Rica, van haar hoor ik dat er een halve meter sneeuw gevallen is met pasen in Belgie. Grappig dat ik dat nieuws van thuis hoor via de andere kant van de wereld in Costa Rica. Als ik haar vertel van de plannen van Jolien is ze blij om dat te horen en zegt ze meteen , da ga ik mee met mijn zus naar Nederland. We babbelen nog wat bij en zijn elke keer blij om elkaar te horen.
We vertrekken, niet in één teug richting Reggio De Calabria, waar we de boot zullen nemen naar Sicilië, maar een stukje schoonheid van de Golf van Napoli meenemen en via Positano, langs de golf di Solerno naar Salerno rijden om daar de autostrade naar het Zuiden op te rijden. Onze eerste 30 kilometers zijn schoon om rijden, we zien via deze bergweg langs de kust prachtige vergezichten over schitterende baaien. Wat schoner weer zou meegenomen zijn maar goed, we rijden. Als we Positano naderen staat er een agent die ons rechtsomkeer aanbeveeld, of beter, ons terug stuurt van waar we komen. Er blijkt wat te doen te zijn en bussen ,vrachtwagens en campers kunnen niet door. Dat is jammer omdat dat betekent dat we inderdaad de hele kustweg terug moeten, 30 kilometer, omdat er eenvoudig weg geen andere weg is langs deze berg. Positano zien we even van in de verte en bij die indruk van witte kubusvormige huisjes in Moorse stijl van dit kleine vissersdorp, en de groene tuinen die terrasvormig naar de zee afdalen, moeten we het doen. Dit dorpje is het enige dorpje ter wereld dat gebouwd is langs vertikale as, een beetje Paul Klee stijl. Vroeger was Positano zeer geliefd bij kunstenaars en intellectuelen. Picasso, Cocteau evenals Steinbeck en de liefhebbers van het dolce vita ontmoette elkaar in de buca di Bacco hier in Positano.
Dus wij terug, het wordt, eens we op de autostrade zijn, een lange weg door bergmassieven met besneeuwde toppen in het Parc Nationale del Pollino en landschappen vol olijf- en fruitbomen in verse groene tinten. Sam wil Pizza eten en we zien een bordje met reclame voor een pizzeria. We slaan af en ik denk dat we zn 300 meter stijgen langs een klein en nat weggetje. Jezus, voor een pizza. Terug of verder? We rijden door want we hebben honger. We hebben nog nergens ter wereld zo gezocht naar een pizzeria als in het land waar ze die hebben uitgevonden. Het wordt een helse tocht en wat blijkt, de toko is gesloten. Dan maar een broodje ham en kaas en weer verder. Sam legt zich wat in bed, het gaat haar niet zo goed af, een snotneus, gewrichtenpijn en mottig. Zon ziekte duurt natuurlijk drie dagen, dat had ze aangekondigd. Het blijft regen, alsof die ons achtervolgt. In het smalste stuk van Italië gaan we in Sibari van de autostrade af en rijden naar de andere kant van Italië, Golfo di Corigliano. Daar is, volgens onze gids, de mooiste camping van Zuid Italië gelegen met een heel jaar door een aangenaam klimaat. De camping is effectief zeer mooi gelegen aan de Golf met prachtige dennenbomen die zorgen voor schaduw in de zomer, de prijs is 11 euro, all in, wat goedkoop is voor een 4**** camping maar we staan nog niet echt stil en .het begint te regenen. Het is gelukkig maar een buitje. We horen alras als het echt donker en stil wordt weer het zacht ruisen van de zee op de achtergrond.
We maken ons de bedenking dat prijzen soms zomaar prijzen zijn die gevraagd en gegeven worden. Vraag en aanbod natuurlijk. In Rome betaalden we 18 Euro voor een plekje op een echte afschuwelijke parking, geen faciliteiten, groffe behandeling, geen comfort, niets en hier, mooi aangelegd, warme douches, wasplaats met strijkijzer, zicht op zee, groen en een zwembad, elektriciteit en water aan de camper , 11 Euro all inclusive. Het is maar, waar je als zakenman een plek hebt, waar mensen moeten komen omwille van geen andere keuze die maakt dat je als uitbater kan vragen wat je wil aan die stomme toeristen en ze ook zo behandeld. Niet netjes en erg arrogant.
Enfin, we zijn blij met deze prettige verrassing hier in Corigliano Calabro* , misschien nog wat zon hier en het kan al niet meer stuk, dat je depri wordt van het regenweer, dat is iets voor België, toch niet in Zuid Italië! .Onze gasten Eric en Tessa komen pas 2de helft april aan in Cartania, dus we hebben nog wat tijd.
* Camping Il Salice
C/da Ricota grande
I-87060 Corigliano Calabro (CS)
Tel 0039 0983851 169
Mocht je ooit zover willen rijden en/of als je even wil kennis maken vindt je informatie op
Het lijkt wel of we echte campingliefhebbers geworden zijn. Dat is natuurlijk niet zo want nu, nu er niet te veel volk is, kan het nog, maar ik maak me sterk, als hier in de zomer ze met zn 500 vakantiegangershuisjes en tentjes op elkaar gepakt staan, Duitsers en Nederlanders inbegrepen, dat het echt niet zon leuke boel is. Wij voelen ons veiliger hier dan zeg maar ergens op straat en dat maakt dat we hier staan. De mensen met paasvakantie hier maken er het beste van. Weliswaar dik aangeleed en met goede stapschoenen wandelen ze langs het strand door het zand. Er staat een stevige bries maar het zonnetje komt af en toe door de wolken. Geen gezeur zegt de opa tegen de kinderen, we gaan wandelen, we zijn hier niet om binnen te zitten. We staan mooi met ons vehikel geparkeerd, zicht op het zeetje, een vrij grote baai en langs een jonge mimosaboom die een poging doet om te bloeien. Sam is nog steeds niet aan de betere hand. Ze zeurt wat als een klein meisje, waarschijnlijk de koorts. Ik doe mijn best om lief te zijn maar ik heb het wel wat moeilijk met dat aanhoudend gezeur. Ik kook, doe de afwas, ga winkelen en op alles is er wel iets aan te merken. Hèhè. Onze buurman, een Duitser, zegt me dat er een winkeltje iets verder op is. Ik loop er naartoe en dat iets verder blijkt toch al snel 3 km te zijn. Een grootwarenhuis in de middle of nowhere met alles wat een mens nodig heeft . Ik koop wat spullen om iets te koken, een apotheker is er helaas niet. In de verste verte niet,dat is jammer want Sam kan wel iets anders dan Dafalgan gebruiken. Als ik buiten kom, regent het pijpenstelen. Ik wacht even en besluit toch maar om verder te gaan, Sam zal wel een beetje ongerust zijn, ik ken haar. Ik steek, op weg naar de camping, mijn duim omhoog en een Italiaan stopt. Uit medelijden vermoed ik en hij zet me af aan de ingang. Het is me toch een beetje een vreemde plaats hier, ik babbel wat met de duitser maar die zegt dat het hier al 14 dagen slecht weer is. Er lopen wat wilde, verlaten honden rond hier, die aan elke camper staan te bedelen voor eten. Lieve honden wel, niets agressiefs, ze dollen wat met elkaar na de lunch die ze vinden. Eentje heeft onze voorkeur, ik benoem hem Pukkie en kam zijn haren wat hij plezierig lijkt te vinden. Even blijft ie nog en als zijn eten op is, is hij weer weg. Het blijven zwerfhonden natuurlijk, wel met een smoeltje dat je niet zomaar koud laat. Waarschijnlijk verlaten en op zoek naar een nieuw baasje dat voor hem wil zorgen. Het is het een kwakkelweer, dan schijnt de zon plots en dan weer regen. De wind is een konstante waardoor Sam niet echt buiten kan lopen, wind doet niet zo goed als je sinussen vol zitten en je aanhoudend moet niezen. We blijven maar wat staan , dat is het beste voor haar. Kan ze rusten. We eten de gegrilde gambas maar die zouden beter smaken als we ze buiten konden grillen. Het is niet zo, helaas. Ik voel me een beetje zoals die zwerfhonden die lopen ook maar wat rond in de hoop iets beter tegen te komen, net als wij. Sam gaat terug naar bed en ik, ja ik doe maar wat, bekijk de fotos nog eens van toen we 28 graden hadden in Cordoba en schrijf wat verder aan het 50 vragen interview voor het boek Almost Happy, 1 jaar op reis door Europa.
Zondag 30 maart
Dichter bij zee kan je niet staan, op zoek naar een plek zijn we gisteravond hier tussen de Capo Coloma en de Capo Rizzuto beland in Isola di Capo Rizzuto, aan de zool van Italië, na een ritje van 350 km. Aanvankelijk hebben we 2 campings gezocht, hier aan de Golf di Squillace, onder Crotone, die in ons boek stonden vermeld, maar die verlaten en leeg waren, de laatste half afgebroken en iets te eng voor Sam om de nacht er door te brengen. We zijn iets gaan eten in een restaurant dat Aperto was , dat is niet evident, pizza-restaurants zat , overal, maar de meeste zijn gesloten. In ristorante De zeven torens helaas geen pizza, de oven was nog niet warm, maar we werden er zo vroeg als enige klant en als koningen behandeld. Om 8 uur, stappen we, voldaan van de pasta Vongolé, Sam met een stukje vis en ik met escaloppe in witte wijn en citroen, dat alles vergezeld van een liter rode wijn van deze streek Calibrië, op, en gaan naar onze camper die op de grote parking staat en vallen we beiden ter plaatse in slaap. s Morgens om halfzeven zijn we ook weer wakker. Een prachtige view over de zee van deze kaap en een weelderige zon. We rijden toch maar terug naar de verlaten camping omdat het daar zo enig was, rust, uitgestrekte view en stilte, en worden om zeven uur, net als we ons parkeren begroet door een aardige man in een kleine Fiat panda. Hij blijkt de eigenaar te zijn en hij vind het best als we hier blijven. De camping is alleen tijdens de maanden julie en augustus open zegt ie, maar geen probleem als jullie blijven. Dichter bij de zee kunnen we niet staan. Als op een eiland, niets, niemand alleen de zee, de krekels, de zon en wij midden in de natuur. s Middags komt er wel een auto aangereden, een papa en zoon die komen vissen, even later komen er nog wat wandelaars aanzetten. We zitten en genieten. Ik maak een lekkere pasta saus met de kleine overheerlijke zoete tomaatjes die we onderweg kochten van een vriendelijk dametje die haar schattig Piaggio autootje ( een ape 50 pianale e furore ) volgestouwd had met fruit en groenten van eigen tuin. Het wordt een pommodore pur sang sausje. We nemen onze tijd om in alle vrede en vreugde buiten te tafelen. s Avonds nemen we nog een borreltje onder een zee van sterren. Hier is het pikkedonker en ik zie duizenden sterren. Veel meer dan thuis, komt door dat we op een kaap zitten, geen lichtvervuiling en je kan hier de zee rondom het schiereiland bewonderen.
Omdat we vroeg gaan slapen, zowat als de kippen als het donker wordt, zijn we ook vroeg wakker. Rond vijf uur draai ik al rond in het bed en kwart voor zeven loop ik een eindje langs de branding. Ongelooflijk mooi en rustig, ik hou ervan hier, in alle stilte en rust, wat met mezelf te lopen. Het is 31 maart en ik zie aan het klokje van mijn pc dat het zomertijd is geworden. Het is nu kwart over acht, dus al bij al niet zo vroeg. Sam staat ook op want we vandaag moeten we naar de tandarts. Er is gisteren een vulling losgekomen van een hoektand. Vervelend is het wel, maar beter meteen laten herstellen. In Crotone, dat is het dichtbijgelegen stadje met iets of wat betekenis, zal wel een tandarts een praktijk hebben hopen we. Natacha, een collega van Sam is intussen op de hoogte gebracht van welke ingreep er dient te worden gedaan aan Sam haar hoektand. Als die man ons niet begrijpt trekt hij de tand misschien en dat wil Sam niet. Natacha spreekt vloeiend Italiaans, dat is altijd handig om iets uit te leggen in de taal van de tandarts. Als het nodig is bellen we haar en verteld zij vanuit Belgie aan de telefoon wat Sam het liefst heeft dat hier gebeurt in Zuid Italie met haar gebroken tand.
Crotone city is niet lief voor campers, of anders, de Zuid Italianen hier parkeren hun autos overal en zeer slecht en vaak dubbel, driedubbel, vooral fout, waar ze ook maar kunnen. De politie heeft ons goed geholpen om toch een uitweg te vinden uit de straat waar 6 autos de weg blokkeerden. Dan maar een parking zoeken en Sam alleen op stap naar een apotheker en de tandarts. Ik hou de wacht. Er zijn natuurlijker prettigere dingen dan op een parking ons vehikel bewaken tegen diefstal of inbraak. We kunnen het gewoon niet meer anders, elke stad is een gevarenzone. Ik observeer de Italianen die hier hun auto parkeren en voorbijwandelen. Een grote zware SL 500 sport zet zich naast onze Chausson en de chauffeur klapt het portier dicht en drukt met zijn vinger op het slot. Geen sleutel meer, enkel een vingerafdruk sluit en opent zijn auto. Goed gevonden van Mercedes. De tandarts heeft enkel zitting op vrijdag in dit stadje dus rijden we door. We volgen de weg langs de Golfo di Squillace en genieten van de soberheid en op sommige plekken de desolaatheid van dit op Toscane lijkend landschap maar dan aan zee. Ook in Schotland zag ik eerder dit rustig golvend groene landschap omringt door de oceaan. We zoeken, nog altijd, een pizzeria en ook deze keer hebben we geen geluk. Ristorante signore, pizza enkel na 8 uur savonds. Dan maar het dagmenu die ons tegenviel. Vreemd zeggen we tegen elkaar , de Italiaanse keuken is naast de pasta, in vele vormen, niet zo spectaculair. We betalen wel gemiddeld 35 a 45 Euro voor een primo en secondo piatta en een fles wijn, dus goedkoop is het niet echt maar we hebben het gevoel niet echt voor dat geld waarde te krijgen. We zijn natuurlijk in België verwend, we kunnen alle ingrediënten kopen, we kunnen het allemaal zelf maken en eten overal in elk restaurant goed tot uitstekend. We besluiten van enkele dagen niet uit te gaan eten en met het geld dat we dan uitsparen eens een betere toko te zoeken. We stoppen in Isca Marina, iets voorbij Soverato en zullen hier, aan zee, letterlijk op het strand de nacht doorbrengen. Hier zie je de zon s morgens opkomen maar ze niet in zee ondergaan, dat is de andere kant van het land. Hier op het smalste deel van de wreef van de bot van Italië zeg maar, zijn we amper 30 km verwijderd van de westelijke ka
Laatste dagen in Spanje en op weg naar Italië via Frankrijk
Figueres, 5 maart. We lopen voor dat we vertrekken nog even naar het stadje. Figueres is niet zo groot, een 30000 tal inwoners, een mooie Rambla, een kleinere versie van de Ramblas in Barcelonië, designwinkeltjes in de voetgangersstraten en natuurlijk de commercie rond het museum. We hadden graag een poster met de prachtige kop van Dali op gekocht , Sam wil nieuwe make up kopen aangezien die allemaal verdwenen was bij de inbraak en ik liep gisteren een exclusieve lederwaren versus design-kofferwinkel binnen met ontwerpen van Dali en was betoverd door een mooi valiesje in leer dat ik zag staan. Exclusief ontwerp van Salvador, wel sjiek natuurlijk. Ik meet of mijn pc erin kan en jawel, ik ben verkocht. We lunchen een laatste keer in Spanje, menu del Dia, en zijn aangenaam verrast door het aanbod. Sam eet Mejilones, mosseltjes als voorgerecht , Zarzuela, ik kies voor de Melon con Chamon, meloen met ham, en de Carne a la plancha, gegrild vlees op lei gebakken. We zijn in Catalunia en kiezen als toetje de crème Catalan. Nog een koffietje en we vertrekken om halvier naar Frankrijk. Intussen hebben we nu sinds ons vertrek vanuit Antwerpen tot hier 7915km gereden. Toen we op 23 oktober 2007 Spanje binnen kwamen in Donastia San Sebastian in het noorden hadden we slechts 1800 km gereden. Inclusief Portugal langs de kust en de tour van Spanje langs haar platjas hebben we in totaal 6115 km gereden .
Als we de Pyreneeën over zijn belanden we in het plaatsje Argelès sur-Mer. Sam informeert bij de Infodienst, dat is stilaan een gewoonte geworden, en men stelt ons een uitstekende plaats voor om te overnachten. We parkeren ons in de Camping Municipal, alleen voor Campers, en genieten , weliswaar binnen in onze Villa , van een woeste Méditerranée. Het waait nog altijd stevig, in Spanje benoemden ze deze wind; De Trans Montana en hij staat vandaag heel sterk zei men. Vroeg naar bed want ik heb quasi geen oog gedicht vannacht, de pannen vlogen van het dak en zon camper vliegt een beetje mee.
6 maart het zal half vijf geweest zijn als ik weer lag rond te woelen in bed, vervelend voor Sam, ik weet het. Ben er zelf ook niet gelukkig om. Mijn lijf en leden zijn moe maar ik wordt wakker. Van de wind die nog steeds, weliswaar iets kalmer dan gisteren, raast over de bomen waaronder we staan. Het kopkussen dat te klein is, we hebben enkel een nieuw donsdeken gekocht maar de kussens waren ook verdwenen en we hebben nog geen nieuwe gekocht. Geluiden die me doen opschrikken? Als ik de camper hoor kraken associeer ik dat met het geluid van een schroevendraaier die in het slot van de deur aan het draaien is,of het makkelijk te open badkamer venstertje dat opnieuw geforceerd wordt, inbrekers ! Het mag geen fobie worden natuurlijk want dan doe ik geen oog meer dicht. Ik sta na 1 uur ronddraaien op , zet koffie en klap mijn laptop open. Buiten komt de zon op rond 7 uur maar het is koud, 3,5°C en door de snedige wind voelt het nog kouder aan. Overwinteren in Zuid frankrijk , een idyllisch idee, maar hier is het toch te koud. Zuid Spanje, waar we vandaan komen ligt al snel 850 km lager en dat maakt toch een verschil natuurlijk.
Sam wordt wakker en vraagt aandacht. Ik zit te schrijven met het oortje van mijn cassetterecorder in - ik luister naar zaken, dialogen en ideeën die ik ingesproken heb om te verwerken in het script - en ze stelt me voordurend vragen waarop ze zelf het antwoord kent. Ik neem een pauze, zet koffie special voor haar, want gewone koffie lust ze niet en we plannen het vervolg van de reis.
Sam citeert Leonardo da Vinci uit haar gids over Italië, Hier moet je gelukkiger en vrolijker ter wereld komen dan elders. Ik geloof dat mensen die geboren worden waar goede wijn is, heel veel geluk hebben Als Inleiding over de Chianti streek die ligt tussen de Toscaanse steden Firence en Sienna. Ik ben het daar helemaal mee eens voegt ze er aan te. Laten we maar zo snel als mogelijk naar Italië reizen. We moeten trouwens in Sicilië zijn voor midden April, moeten ?, want dan hebben we afgesproken met Eric Junes en zijn vrouw Tessa, die de eerste prijs van onze tombola - 1 week gratis vakantie met ons - gewonnen hebben op ons afscheidsfeestje vorig jaar op 8 september. Bovendien zullen we daar een week later ook een party hebben met enkele dierbaren die ik voor mijn 50ste verjaardag uitgenodigd heb. Aanvankelijk lag Sicilië niet op onze reisroute maar omdat Sam nog ik er al eens geweest zijn, maar er wel over gelezen hebben, en mede door Ed en Nelly die ons lovend spraken over dat eiland, hebben we geopteerd om Sicilië mee op te nemen in ons Europa avontuur. Dat betekent dat we nu 5 volle weken hebben om heel Italië door te reizen; Dat lijkt lang maar als we enkele steden zoals Rome , Firence, Sienna en Lucca willen zien en ook willen genieten van de Toscaanse panoramas, en de provincie Umbria willen door reizen, is 5 weken niet overdreven. Dus Sam springt op uit bed en loopt naar de Boulanger van Argelès sur-Mer om er de enige echte lekkere Franse croissants et une baguette te kopen. Die hebben we gemist sinds we op 23 oktober, dat is 19 weken geleden, de grens met Spanje overstaken.
Maandag zijn we exact 21 weken en 147 dagen onderweg.
Het wordt rijden vandaag; Perpignan, Narbonne, Béziers en Capestan waar ik tijdens het rijden mijn zus Bie opbel om te vragen of we langs mogen komen. Nu dat was een grapje want Bie , die wel 5 jaar gewoond heeft aan de Canal du Midi in deze buurt, is intussen terug in België. Onderweg, op de middag, stoppen we voor een restaurantje waar veel vrachtwagens staan. Dat is altijd een goed teken. En we worden niet teleurgesteld. Menu du jour voor 12 Euro: een lekkere hors deuvre van het buffet, vervolgens kiezen we alle twee een Steak Tartaar die en lekker koud en vers en geserveerd word zoals het hoort. We zijn in Frankrijk en daar kennen ze dat natuurlijk. We nemen zoals iedereen hier een flesje rode van de wijnkelder Pitou die recht tegen over het restaurant ligt. Wat staat er uitnodigend op een bord te wachten om bereidt te worden: 300 gram puur rundvlees, met een eidooier erop, verschillende potjes met; kappertjes, ui snippers, lookpuree, augurkjes zeer klein gesneden, worcestersaus en Tabasco en peper van de molen, daarbij een bak frietjes met mayonaise. We besluiten deze Bourgondische eetpartij met een stukje Brie en Rockfort kaas en een lekkere Chocolat Mousse met café crème. Voldaan en een beetje overdreven zwaar geladen vervolgen we onze tocht naar Montpellier. We stoppen in Pézenas , net voor Montpellier, omdat we een Fiat garage zien waar we olie kunnen laten verversen. We zitten bijna aan 15000 km in totaal op onze teller en moeten zonodig olie verversen. Dat is een makkie, geregeld in een halfuurtje voor 138 Euro, maar de garagehouder maakt er ons op attent dat er bepaalde onderdelen in ons vehikel nog niet vernieuwd zijn. Blijkbaar is dit type autos, even geleden, in alle landen terug naar de garage geroepen voor herstelling van een aantal onderdelen die een mankementje vanuit de fabriek vertoonden. Of wij dat wisten? Hij wil het graag, onder garantie, herstellen, alleen moet hij wat stukken bestellen en kan het pas morgen gerepareerd worden. Wat moet moet natuurlijk dus we maken een afspraak en zoeken ons een plaats waar we kunnen overnachten in de buurt. Natuurlijk is de camping die aangeduid stond gesloten, maar de man die er recht tegenover woont zegt dat we gerust voor zijn huis mogen staan. De wind waait nog altijd maar we staan safe en ik kan de slaap deze keer wel vatten. s Morgens voelt Sam zich niet zo lekker. Waarschijnlijk de Tartaar die op haar maag ligt, zegt ze . Blijven liggen is de beste remedie.
Ik loop wat rond in dit kleine gehucht van Pézenas en bemerk hoe charmant dit dorpje is. Frankrijk heeft dat toch meer dan Spanje, bedenk ik me, die kleine gehuchtjes waar de tijd bleef stil staan en die bovendien schoon authentiek gebleven zijn. Het is een al rust hier. Eigenlijk ideaal voor vakantie met een Camper. In grote steden moet je wegblijven.
Wat verder op zie ik een plaatje staan Les Amandiers, ik loop ernaar toe en zie dat hier enkele huizen staan die deel uitmaken van een rusthuis. Toch geweldig als je hier na een leven lang werken kan en mag komen rusten in de volle natuur , de stilte en de schoonheid van het land dat omringt is met druivelaars. Ik zie een man en een vrouw in een perceeltje op een bank in de wijngaard zitten en vraag of ik een foto mag maken. Nous sommes un couple zegt de man en ik zeg dat ze een schoon koppel zijn. Als het zonnetje wat meer uitgesproken zou schijnen zo dit een schilderij van Monet kunnen zijn. Sam probeert al liggend, van de pijn in haar darmen af te geraken, maar het wil niet zo goed lukken. Best is dat we maar wat stilstaan tot het beter is. Ik neem een douche en schrijf maar wat. We hebben pas een afspraak om 2 uur bij de Fiat garage, dus verder niets om handen.
Patje en Ellen bevestigen per sms dat ze er zullen zijn in Sicilië en ook Mimi komt. Dat is goed nieuws. Patrick kijkt nog uit of het te combineren valt met de communie van zijn zoontje maar dat zal wel in orde komen. Van een aantal mensen die we hebben uitgenodigd kregen we nog geen bevestiging. Anderen hebben het Druk Druk Druk in België en wellicht is het dat ook op kantoor, het werk of met de klanten. Als je en jaar weg bent ontgaat die drukte, en soms ook die heisa, je een beetje. Het valt ons wel op dat als we bepaalde vrienden bellen ze het allemaal ontzettend en onbeheersbaar druk hebben. Het kan prettig zijn, zo in de weer zijn, soms, maar in de ondertoon van de stem hoor ik wels dat ze het helemaal niet zo druk zouden willen hebben. Je loopt jezelf voorbij. Hoe ben ikzelf, soms positief geladen door de spanning en het overvolle agenda, maar vaak ook een gevoel van Moet het dan zo nodig ?Of moet het dan omdat we dan niet moeten stilstaan bij de grote en echte levensvragen om als mens completer te zijn? Of hebben we vandaag in het professionele leven geen keuzes meer ? Is het door de zucht en drang van bedrijven naar winst en nog meer winst maken dat de medewerker opgefokt wordt. Alsmaar meer moet doen in minder tijd en als het kan ook nog met loonmatiging, en als ie dat ritme niet volgen kan of niet meer wil dat ie dan maar weg moet gaan? Natuurlijk is dat alsmaar druk druk bezig zijn ook een stuk teveel bezig zijn met jezelf. Sam en ik filosoferen er wel eens over op lange avonden hier. Voorbij lopen aan je omgeving en alleen maar doen me de gedachte: Whats in for me. Of moeten we met zn allen onze prioriteiten in dit leven eens gaan bepalen en handelen naar die keuzes. Vaak denk ik ook wel, en ik kijk in de eerste plaats naar mezelf, moeten we onszelf niet beter en consequenter organiseren. Wat meer de tijd managen in plaats dat de tijd ons managet, zodat we niet aan onszelf en hen die ons dierbaar zijn voorbij lopen? Ik heb natuurlijk makkelijk praten hier, terwijl ik geparkeerd sta ergens midden in een wijngaard in de Languedoc. Ik weet het wel, het enige dat vandaag moet is om 2 uur bij de garage zijn en verder, gewoon verder rijden naar mooie plaatsen in Europa. Ik heb, net voor we vertrokken eens één dag vastgelegd op mij cassette recordertje dat ik mijn wagen heb liggen. Ik heb het zonet beluisterd. Het begon om 7 uur, ik was al aan het bellen vanuit de auto om het adres te kennen waar ik mijn eerste afspraak had. Dat adres had ik normaliter in E-link, een informatica programma van het werk, kunnen lezen maar aangezien dat via internet loopt en ik de dag voordien ook geen verbinding had kon ik het niet lezen. Mijn assistente geeft het adres en ik rijdt van de ene file in de andere. Het begon in Leuven, het vervolgde voor de ring rond Brussel, de derde kondigde zich aan in Anderlecht en de vierde op het industrieterrein. De afspraak was om 9 uur aan de andere kant van Brussel en het zag er naar uit dat ik het niet haalde. Ik blijf zoeken op het industrie terrein en zie wel een bordje met de naam van het bedrijf maar verder lege hallen. Ik bel Lorraine op en die wist me te vertellen dat ze verhuisd waren. Ik noteer het nieuwe adres al rijdend op een papiertje en vraag haar om de dame te bellen dat ik later zal zijn. Om halftien rijdt ik helemaal opgewonden het andere industriedomein binnen en krijg telefoon van de dame met wie ik de afspraak had met de vraag om de afspraak te verzetten naar de dag erna om 9 uur. Ik was boos erg boos. Ik reed terug naar kantoor en heb er 2 uur over gedaan om in Zaventem te geraken. De afspraak die ik daar had bleek geannuleerd? De consultant met wie ik een afspraak had bleek in de file te staan in Antwerpen en was terug gekeerd! Dat was één halve dag! De andere helft bespaar ik u want het was één en al doffe ellende. Zo zijn gelukkig niet al mijn werkdagen maar de stress, vooral van de files, het op en neer getelefoneer, zonder meetbaar resultaat en natuurlijk de druk van bovenaf om meer te doen in minder tijd, met meer profit en met minder mensen daar wordt je toch niet gelukkig van?
Als we zitten te wachten in de garage voor de herstelling van de motor, bel ik Raf op. Raf is een goede vriend die tot nog toe nog niet gereageerd had op mijn uitnodiging voor Sicilië. Ik was een beetje ongerust. Wat kan er allemaal gebeuren natuurlijk als je een tijdje weg bent en dus bel ik hem zelf op. Neen, neen, alles was nu al een beetje beter zegt hij. Ik kom van diep,zonder dat ik er me van bewust was ben ik verzeild in een depressie. En met een depressie voel je narigheid in je denken en ook in je lijf en leden. Ik ben herstellende nu, maar het heeft lang geduurd. Beter is op je 50ste een sabatical te nemen dan maar door te razen zoals ik dat gedaan heb. Het stemt me gerust, de idee van de sabatical maar vooral dat hij nu aan de betere hand is. Wat gek dat ik vanochtend nog dacht aan de stress die menigeen overvalt en hoe je daar best mee om kunt gaan en dat uitgerekend een uurtje later ik dit nieuws hoor van een vriend.
De herstelling aan onze camper duurde uiteindelijk veel langer dan dat we dachten en vooral verwachtte. Een namiddagje vakantie in een FIAT garage?
Uiteindelijk alles geregeld en we rijden richting zee want Sam voelt zich nog altijd ellendig en rijden doet daar geen goed aan natuurlijk. In Agde , het dichtstbijzijnde strand, blijken alle Campings open te gaan vanaf 15 maart. Iets te vroeg dus en verder lijkt het hier doods. Wachten op de zon en de toeristen. We rijden door naar Sète en worden door de info dienst geloodst naar een parkeerplaats aan de haven. Er staan een 20 tal campers. Ik vraag me af wat die hier allemaal komen doen. Het is hier op 7 maart nog vrij koud en winderig. Er loopt ook wat vies en marginaal volk rond maar ik vertel er maar niets over aan Sam die al in bed ligt uit te zieken. De radio staat zachtjes op MFM late evening music avec Fabrice Cabrel en ik noteer wat gedachten.
Ik beveilig straks alle deuren grondig, het raampje waarlangs ingebroken werd heb ik met een stukje elektriciteitskabel vergrendeld en ik stel me gerust met de gedachte dat, als je ergens niet in je uppie alleen staat, maar samen in een rijtje naast elkaar zoals hier, de bedreiging en de kwetsbaarheid al een stuk minder is.
Smoking a Camel with a Canal view La Camarque au fil de lHistoire.
9 maart
We verlaten Séte, met zijn grote haven en zijn oesterparken en komen na een paar kilometers rijden langs de Canal Du Midi in prachtige dorpjes als Carnon, waar de roze Flamencos in de plassen staan, La grande Motte en Aigues-Mortes, Als camper worden we bijna uitgenodigd om hier te blijven. Pijltjes wijzen ons aan waar we met 3,5 ton niet doormogen en waar we wel mogen staan. Het is een service point, zoals ze deze parkings voor Campers noemen in Frankrijk. Voor 6 euro mag je 24 uur staan en water is inbegrepen. Het is zo mooi, dit plekje aan de haven, net aan de vestingwal ( 1634 meter lang ) die dit historisch dorp helemaal omringt, dat we besluiten hier een dagje en een nachtje te blijven.De stad aan de dode wateren is een historische parel. In 1248, liet paus Innocent IV zijn vorsten hier inschepen voor zijn 7e kruistocht om Jeruzalem te heroveren. Gezellige straatjes en restaurantjes, mooie winkeltjes,galerijen met werk van jonge kunstenaars en een stadje dat geschiedenis uitademt. Marie Durant bv, de protestantse voorvechtster heeft van 1730 tot 1768 hier in één van de torens op de hoeken van de vierkante wal, 38 jaar gevangen gezeten. De oudste zoutmijnen van het Middellandse zeegebied , Les Salins du Midi, strekken zich hier uit over 10.800 ha Parc Naturel Regional De Camarque, een woest grondgebied, in het hartje van wilde en beschermde natuur waar zeewater circuleert en zich langzaam uitkristalliseert in zoutpannen. Fleur de Sel ontstaat , een paar korreltjes op een gegrilde steak, mm lekker, dat hebben ze hier ontdekt.
°°°°°°°°°°°°° 5 maart 2008 Hello again, news from Santa Susanna and Figueres°°°°°°°°°°°°°°°°
°°°°°°°°°°°°°
5 maart 2008 Hello again, news from Santa Susanna and Figueres°°°°°°°°°°°°°°°°
Donderdag 22 februari
Vanmiddag lopen we weer met een zak van 15 kg, ditmaal gekleurde was, naar het wassalon. Men kent ons daar al. We zijn onderweg voor onze laatste dag in Cordoba. We willen absoluut De Torre De La Calahorra zien, dat aan de overzijde van de brug Puente Romano ligt en die je leidt naar de Moskee -vermeld in de gidsen als het levende museum van Cordoba. Ik toon mijn perskaart en we mogen gratis binnen, dat lukt niet altijd hoor! Het is een mooi museum maar we hadden een iets moderne aanpak verwacht. We zijn verwend natuurlijk met de musea die we intussen al gezien hebben. Torre De La Calahora situeert het leven in Al-Andalus, met maquettes,schilderijen die wel zo opgehangen zijn en belicht alsof je erin kunt stappen en je krijgt een headset mee die automatisch switcht als je in een andere kamer komt. Het thema van deze tentoonstelling is vooral het samenleven van Moslims, Christenen en Joden in Cordoba en wat ik leer is dat in de Koran staat dat de Islam alle profeten als boodschappers van één en dezelfde God erkent. Het is een ontmoeting tussen het Christelijke Westen en het Islamitische Oosten in een tijd waarin de twee grote religies elkaar vonden in eenzelfde liefde voor de wetenschap, wijsheid en het geloof. De Koran van toen is nog altijd dezelfde als de Koran die de Moslims vandaag lezen en belijden , maar de interpretatie van sommigen is vandaag wel anders.
We eten vandaag in een Chinees buffetrestaurant voor 6,5 euro! We geloven onze ogen niet als we zien wat je voor deze kleine prijs allemaal mag verorberen en vooral hoe divers en lekker het is. Dit is weer feest. Voor dit geld kunnen we zelf niet voor koken. We laten ons lekker gaan en hoewel ik weet dat ik overdrijf, eet ik als toetje 2 ijscremes voor hetzelfde geld. Sam past, want ze wil wat diëten. We slenteren door de stad en zijn getuige van de aankomst van de Vuelta de Andalucia, de tour van Andalucia. Een circus in de stad zoals we dat kennen van de Tour de France. Sam leidt ons met de kaart in de hand naar plaatsjes in een oud kwartier van de stad waar we nog niet geweest zijn en zo we komen terecht in het enige 5***** sterren Hotel van de stad, Hospes Palacio Del Bailio. Een pareltje van rust, schoonheid en sobere Andalousische pracht dat gebouwd werd tussen de 16 en 18 eeuw en opgenomen is in the Monument category als Cultural Heritage Building. Daar gaat Sam naar de Los Aseos, het toilet en we nemen we een kijkje in de prachtige interieurs. In de brochure lezen we deze omschrijving van dit hotel:
Hospes combines all the ingrediënts and services needed to create a private space-time in witch you can impose your preferences, rhythms and desires, transforming your stay into a vital experience. Hier kom je niet voor een nachtje bed & breakfast en weer verder.
We beëindigen deze dag moe en tevreden op een prachtig plein Plaza de Corredera. Jazeker we kunnen Cordoba aanbevelen als city trip. We zijn hier nu 6 dagen verbleven en hebben enorm genoten van de magische sfeer van Cordoba. De stad waar het verleden na vibreert en die in de 11e eeuw de grootste en meest culturele stad van Europa was. Een stad waar filosofen, kunstenaars en wetenschappers geboren werden. Een stad die een geheim bergt en bezocht moet worden zonder timetables en zonder haast. Als je met je Camper voorbij komt overnacht je ideaal hier op de Camping El Brillante, Avda. Del Brillante 50 - 14012 CORDOBA, Telefonos 957 28 21 65 De prijs is wel 23,50 euro per nacht - we betaalden gemiddeld 15 Euro op de Spaanse Campings - maar alles is inbegrepen en de douches zijn perfect. Het adres van het buffetrestaurant willen we zeker delen voor als je in de buurt zou zijn. Cocina International Buffet Center, Paseo de la Victoria, 19 - 14004 , het ligt eigenlijk aan de kleine ring ten Zuid westen van het centrum van CORDOBA. Het ***** hotel Hospes Palacio Del Bailio kan je op de website bekijken en boeken hospes.palaciodelbailio@hospes.es.
Als ik dit noteer vallen er weer druppels op het dak van onze camper. Een buitje. Mooi om deze warme dag, met een temperatuur vandaag van 27 graden, vanavond met het deurtje van de camper open, af te sluiten.
We verlaten Cordoba, eerst wat inkopen doen in de carrefour en onze gekleurde was ophalen.
We laten ons verleiden aan het buffetrestaurant ( dat van gisteren aan 6,5 euro ) alvorens terug zuid oostelijke richting te rijden. Miljoenen olijfbomen glijden aan ons voorbij als we deze prachtige weg richting Almeria volgen. Het is uiteindelijk verder rijden dan we dachten en pas om halfelf komen we aan. We zijn moe van het rijden en zoeken ons een plaatsje dat geschikt lijkt om te overnachten. Dat plaatsje aan zee hadden we gevonden maar we deden geen oog toe. Er rijden hier meer autos op en af tussen middernacht en vier uu dan bij ons op de ring van Brussel denk ik. We draaien rond , slapen weer even in en worden weer wakker van het verkeer. Wrong place. Ik dacht nog even om de motor te starten en verder te rijden maar, waar moet je naartoe midden in de nacht? Al heel vroeg op, wij zijn beiden lastig omdat we eigenlijk geen oog hebben toegedaan, en vertrekken. We belanden 80 km verder in Vera. In onze gids zou hier een hele mooi gelegen natuurcamping zijn maar als we eraan komen blijkt die omringt door bouwkranen. . Heel Spanje is zowat een bouwwerf hadden we al eerder gehoord en de mensen klagen over de te hoge prijzen en niemand die dat wil betalen. Voor dit soort plaatsjes passen we en bovendien is de zon weg en waait het hard. Door toeval en eigenlijk ook omdat Ko en Rietje, onze buren van twee weken geleden op de camping in Castell de Ferro, ons over een mooie plekje hadden gesproken dat net achter de toren beschut tegen de wind en op 3 meter van de branding lag in een rustig dorpje met haventje, belanden we in Villaricos. We eten wat en willen een tukje doen omdat we beiden moe zijn van de afgelopen slapeloze nacht. We dommelen wat in en we worden na een halfuutje opgeschrikt door een claxonnerende Hymmer die voorbij rijdt op het smalle zandweggetje. Door het raampje zie ik dat het een Belg is en wat blijkt: het zijn Ko en Rietje. Wat een toeval zeggen wij tegen elkaar. We lopen hen tegemoet en omhelzen elkaar. Als naar oude gewoonte klappen we de stoeltjes open en drinken een glaasje witte wijn samen . Wat zij hebben gedaan en wij hebben beleefd in die 14 dagen die nu achter ons liggen, sinds we elkaar de eerste keer ontmoette in Castell de Ferro, dat soort verhalen wordt uitgebreid verteld. Een blij weerzien. We stappen samen het dorpje in, drinken wat en Ko gidst ons rond, want zij kennen dit idyllische plaatsje hier van vroegere keren. We spreken af om morgen te aperitieven op het pleintje als we het marktje bezocht hebben dat hier plaats vind.
We koken kip met verse groentjes in de wok en kruipen vandaag eens vroeg in bed.
s Morgens maak ik een grote wandeling langs het strand, het is niet koud maar het regent zachtjes. Hier in deze kleine baai is de natuur nog gebleven zoals ie altijd was omdat door een toeval men een Romeinse archeologische site heeft gevonden en het gigantische bouwproject dat men plande niet mocht doorgaan. Gelukkig. Er staan wat verder op nog 3 campers geparkeerd. Hier kom je voor de rust, het ruisen van de zee en het mooie panorama.
24 /02/2008
Vandaag regent het weliswaar zachtjes maar het is wel een kleine modderpoel voor de ingang van onze camper. We ontbijten en lopen naar het marktje, met regenjasje aan en hoed op, in dit mooie, vandaag weliswaar een beetje troosteloos dorp. Er staan niet zoveel kraampjes omwille van de regen. Doen inkopen en drinken een kopje koffie met Ko en Rietje in een strandbarretje waar de gasverwarming aanstaat. In de namiddag houden we onszelf wat bezig met een spelletje poker in hun camper, gezellig en vooral droog binnen. Een mens moet wat met zon weer. Het klaart wel wat op maar het is lang niet het weertje waarvoor we naar zee afzakten vanuit Cordoba. Ons accu blijkt bijna plat wat betekent dat ik niet kan schrijven op de pc want dat neemt veel energie weg. Geen probleem zegt Ko, ik zet het groepje even aan. Onze accu laadt op. We vragen en krijgen van the Master hemzelf uitleg over wat het beste is om je van energie te voorzien in case off . Een zonnepaneel extra bijplaatsen of een groepje kopen. Blijkt met dit donker weer dat de batterijen net maar amper 1 ampère opladen, met een extra zonnepaneel ben je dus niet zoveel, een extra generator, daar kan je altijd wat mee. Voorkeur is een Honda omwille van de stille motor, een 1000 of 2000 watt. Dat zal een investering worden van al snel 1200 euro, maar als het moet moet het natuurlijk. Als het morgen niet beter wordt vatten we onze tocht aan naar het Noorden. Met zon regenweer kunnen we evengoed verder rijden .Om in april in Sicilië te zijn hebben we nog wat kilometers voor de boeg en we willen zeker een stuk van Slovenië, Kroatië en Bosnië Herzegovina zien voor de oversteek naar Italië.
Ja, we zijn ondanks de leuke ochtend en middag een beetje teleurgesteld over het weer hier, we hadden anders verwacht en dat is natuurlijk fout. Als je verwachtingen niet ingevuld worden dan kan je chagrijnig worden. We kennen de lange gezichten van in België omdat we ons gemoed afstemmen op het weer. Daartegenover staat natuurlijk als je niks verwacht dan is alles een onverwachte verrassing. We kennen dat wel.
We staan maar wat en we willen meer.
De zon schijnt vandaag s morgens toch al een beetje flauwtjes. Het wordt een opruimdagje en omdat Sam niet een hele dag wil afwassen nemen we s middags de lunch buitenhuis, op een terrasje, het kan net. We rommelen wat in de namiddag. Ik zoek wat mooie parelmoeren schelpjes en ronde stenen op het strand. Ongelooflijk wat moois aan kleur, vormen en materialen je kan vinden op zeg maar één vierkante meter strand. Je kan niet alles meenemen en dus selecteer ik grondig. Met de gevonden specimens wil ik een soort kader maken, souvenirs van Schone Stranden in Europa. Onze buren Rietje en Ko nodigen ons uit voor een glaasje en we worden verrast met Unox Rookworst. Een Nederlandse delicatesse, te vergelijken met de in Nederland wereldberoemde HEMA worst , maar die blijft geen 3 maanden vers in zijn aluminium verpakking, weten ze ons te vertellen. We kijken naar het journaal van half vier op TVE en zien dat het hier in het Zuiden het beste is wat je kan krijgen in Spanje. We maken kennis met Gestampt muisjes van DE RUYTER en fijngemalen kaas in een prachtig doosje: Zwitserse kaas van GESKA GLARUS. Dat doosje bestond al toen Rietje een klein meisje was verteld ze ons. Origineel en mooi doosje. Uit Friesland proeven we mierzoete Appel-kaneel stroop. Nederland en België, we zijn buren maar er zijn toch merkwaardige verschillen in het aanbod van producten en natuurlijk ook het verschil van eetgewoonten. We houden onze algemene vergadering en besluiten morgenvroeg op te krassen. Up to the North of Spain. Stopje in Valenci-a, alle mensen zonder centen zitten in de Cine-ma, en dan toch maar door naar Catalunia waar we het Museum van Salvator Dali niet willen missen. Als ik het hier zo even opschrijf lijkt het een makkie om effe te rijden. Van hier tot daar in Figères zal al wel snel 800 km rijden zijn, dus we zijn nog even onderweg. Maar dat is goed , ik wil weer reizen en ontdekken. We zijn nu lang genoeg in Zuid Spanje gebleven , het is tijd om weer te gaan trekken. Home at Europe is inderdaad meer dan Spanje alleen.
Onze route voor de komende dagen print Ko netjes uit vanaf zijn Routeplanner. Het is een geweldig aardige man. Villaricos-Aguilas-Lorca-Tatana over Murcia en Alicanté naar Valencia.
Na een 50tal km rijden nemen we onze lunch. We klappen onze stoeltjes uit en zitten op een bijzonder mooi strandje dat ook een camperplaats blijkt te zijn. Midden in de natuur aan zee , Playa La Higuerica. Het staat niet in de officiële kampeerplaatsgids dus bij deze een aanvulling. We laten Benidorm, uiteraard, rechts van ons liggen net als de stadjes in de Costa Blanca zoals Calpé met zn hoogbouw en laten ons leiden door een brochure van de toeristische dienst die we mee hadden over een dorpje Javea Xabia. Een prachtige baai die omsloten word door De Sant Antonio Kaap, die de zee trotseert met 160 meter hoge klippen en de berg De Montgo. Hier geen hoogbouw aan de kustlijn maar diversiteit van kapen en baaien. Een stadje met een natuurlijke omgeving dat bijzonder is door zijn verscheidenheid aan vormen waarin het je telkens de vlakke of strak omlijnde kusten van de zee anders en nieuw laat ervaren. Hier slapen we vannacht. Om de haverklap krijgen we een vlaag licht over onze camper, dat komt van de vuurtoren op de San Antonio kaap en die blijkbaar tot 42 mijl in de zee te zien is. In het baai waarlangs we staan ontdek ik een aantal putten uitgehouwen in de rotsachtige grond en verbonden door kleine kanaaltjes met de zee. Dat blijken koninginnebaden te zijn. Banys de la Reina in de volksmond. In de 12e gebruikt voor het pekelen van vis. Als je een verrekijker zou hebben zou je vanhieruit het eiland Ibiza kunnen zien liggen. Geplaagd door het dilemma, doorrijden noordwaarts, waar het kouder is, of hier nog wat blijven waar de zon vanochtend al weer weelderig schijnt over zee, bespreken we onze route verder. Natuurlijk zo blijven we in Spanje en laten we de rest van Europa voor ons liggen. Met de wetenschap dat we in April in Sicilië willen zijn en ook niet door Italië willen razen verrekken we maar richting Valencia.
Hier zoeken we een plaatsje en we hebben geluk, langs de paseo, waar er beweging is door de wandelaars en de joggers en licht op de boulevard staan we tussen 2 appartementblokken rustig met zicht op zee.
De volgende ochtend sluiten we onze camper zoals naar gewoonte goed af. Alle raampjes dicht,gordijntjes toe, handrem op, stuurvergrendeling aan met aan de bestuurderszetel een extra lint dat vastzit aan het stuur, zodat er niemand met een schroevendraaier het slot zou kunnen forceren en binnen geraken en de veiligheidsloten die we extra lieten plaatsen op alle deuren actief.
Je kan niet voorbij Valencia rijden zonder tenminste de stad bezocht te hebben. Van hieruit wordt 1 op 3 appelsienen, die wij in de wereld eten, verscheept. Het is de derde grootse stad van Spanje en gekend om zijn Spaanse authenticiteit. We zijn blij verrast door de schoonheid van deze stad, zijn architectuur, zijn romantische huizen en straten. Sam stippelt een wandelroute uit langs de mooiste gebouwen en zo lopen we langs de groene ring die Valencia binnenstad omringt met prachtige tuinen en parken en ontdekken de Palau de les Arts, Reine Sofia, de Opera van Valencia. We overwegen om overmorgen naar Orlando van Georg Friedrich Handel, de laatste voorstelling in februari van deze opera, te gaan zien in het fantastische futuristische gebouw. We dwarrelen langs de staten en belanden in de Mercado Central, een grote mooie hal geïnspireerd door de bouwstijl van Gaudi, vol winkeltjes met een enorm aanbod verse groenten, vis, worsten, kruiden, aarden potjes en veel paellapannen in alle maten. Als je in deze stad woont ben je bevoorrecht zegt Sam. Elke ochtend kan je hier verse groenten kopen in de voormiddag en dwalen langs de prachtige gebouwen en op een halfuurtje bus ben je aan zee. Geweldig toch. We sluiten de dag af met Paella die hier is uitgevonden.
29 /02/2008
We zijn allebei zeer pistoff. Sam heeft zich wat in bed gelegd vanmiddag en ik heb zonet het nodige gedaan om het aangifte document INBRAAK IN CAMPER, opgemaakt door de politie van Valencia doorgefaxt te krijgen naar de verzekeringsmakelaar in België.
We zijn na een quasi slapeloze nacht op de boulevard en een helse voormiddag - van rondtoeren en zoeken naar de policia local en dan weer naar de policia National van Valencia, het op en neer getelefoneer naar de dienst van de politie die zich bezighoud met inbraak in autos van toeristen, in een andere taal dan het Spaans, weer terug naar het politiekantoor gestapt voor het aangiftedocument te laten valideren, - weg van Valencia gereden richting Barcelona. We hebben de afgelopen nacht mogen doorbrengen op de parking van de politie, die veilig was volgens de vriendelijke politiedame, omdat ze er regelmatig patrouilleerden. Onderweg hebben we iets gegeten en de eerste afslag genomen naar een camping in een vergeten stuk Spanje. Om te bekomen van de schok, de emotie, het verdriet ook en vooral het besef van de kwetsbaarheid in een Camper. Het stuk strand waaraan deze camping gelegen is stelt niets voor. Als ik dit schrijf is het enige wat ik hoor het geblaas van een Zweed op een klarinet. In het naar hier komen ben ik 2 keer bestolen zegt hij, in Frankrijk en in Spanje. Als ik er aan toevoeg dat het hier wel veilig is zegt ie, jooa..
Ik neem een slokje wijn en schrijf straks verder. Ik ben moe, teleurgesteld ontgoocheld en beroofd. Het ergste is nog het gevoel dat we en beroofd zijn van spullen en beroofd van onze vrijheid om te gaan en te staan waar we willen, zonder dat er een of andere klootzak de camper openbreekt en leeg haalt. Ik leg me even neer om weer wat bij te komen.
Als ik ontwaak na een uurtje loop ik naar het strand. De lucht heeft dezelfde kleur als het water van de zee, ik zie een bootje dat als het ware zweeft in de verte , een gek zicht.
Neen , vandaag wil ik nog niet schrijven over het slechte gevoel dat we hebben na de inbraak van gisteren in Valencia. Ik wil het weg hebben maar jammer genoeg blijft het onbehaaglijke gevoel hangen bij ons twee.
What happens?
De Lokale politie van Valencia belt op Sam haar mobiel, toen we Paella aan het eten waren in Vallencia, dat ze haar rode handtas hebben gevonden. Sam antwoord dat dat niet kan. Toch wel zegt de dame, uw telefoonnummer stond in een boekje genoteerd dat in de tas zat. Ze kijkt om zich heen en plots realiseert ze zich dat het de rode tas moet zijn die in de camper ligt. Als dat zo zou zijn dan betekent dat er iemand ingebroken heeft. Sam wordt heel opgewonden en begint te wenen, tal van scenarios spelen zich af in ons hoofd. We vragen aan die dame dat ze onmiddellijk en patrouille wagen willen sturen naar de plaats waar de camper staat want als de deur opengebroken is kan gelijk wie er zo in en meenemen wat ze kunnen gebruiken. Misschien staat de camper er wel helemaal niet meer! We stoppen met eten , rekenen af en nemen een taxi richting de Paseo. De taxichauffeur is bekommert om ons en rijdt zo snel hij kan. Waarom heb je de camper daar gezet ? vraagt ie. Het is de buurt van de GITANOS, the gipsys. We vrezen het ergste. Als we op de plek aankomen staat onze camper er gelukkig nog. Alle deuren met veiligheidslot zijn onaangeroerd.We kijken nog eens rond en zien dat ze het raampje van de badkamer opengebroken hebben, enkel een schroevendraaier achter het raampje steken en stevig trekken volstond om de slotjes te breken en binnen te zijn. Ongelooflijk hoe makkelijk. Dus alle veiligheidsloten die we extra hebben laten plaatsen maken niet zo veel uit. De raampjes kun je niet beveiligen! Binnen ligt de Camper helemaal overhoop, alle kastjes staan open. Wat is er allemaal verdwenen?
De laptop van Sam in de pas gekochte computerrugzak van Samsonite waarin al haar bankpapieren zaten, het verwarmingsstelletje op elektriciteit dat we onderweg kochten, ons donsdeken en de kussens! Mijn God wie breekt er in en loopt over straat met een donsdeken van 2 bij 2 meter, lakens en kussens. Ook het Canon fototoestel dat Sam pas gekocht had in Portugal is mee, en haar make up is verdwenen . Er zijn ook kledingstukken meegenomen en de pen die ze gekregen heeft van haar collegas.
We zijn allebei van de kaart. Sam weent , de hoeveelste keer is dat nu dat ik bestolen word, vraagt ze terecht . Door een toeval zit mijn laptop nog netjes in het kastje, het enige kastje dat ze niet hebben opengemaakt en mijn fototoestel had ik mee naar de stad. We zetten alles op een rijtje en bedenken veiligheidmaatregelen omdat deze inbraak een signaal is.
After all, sussen we ons, het kon nog erger natuurlijk. Stel je voor dat echt alles wordt meegenomen of dat inbrekers vertrekken met de Camper ?
Maandag, 3 maart, halfacht.
De ochtend is het mooiste moment om je gedachten te laten dwarrelen en ze op te schrijven.
Het moment dat de maan zijn zilveren gloed nog op de zwarte zee werpt en even later zijn gloed verflauwt omdat het einde van de wereld wordt opgelicht door de zon. Het einde of het begin van de globe. We weten dat onze aarde rond is dus, er is geen begin en geen einde, we draaien maar wat in het rond. De zee is nu mooi verlicht, een gele gloed verlicht de camper en de eerste meeuwen zweven al over het water en duiken naar vis. Het is alsof ik de enige ben die zo vroeg uit de veren is. Hier op de camping staan een vijftig tal campers geparkeerd op het strand, allemaal netjes met uitzicht op zee. Het is een mooi en tegelijkertijd lelijk zicht. We vragen ons af hoe dat in de zomer moet zijn. 300 stuks naast elkaar? Deze Camping, Bon Repos, is een aanrader als je naar of door de Costa Del Maresme rijdt met je camper. Het dorpje Santa Susanna achter de camping stelt niets voor. Een Nepdorp, appartementen, beton, brede lanen met palmen en zoals we in heel Spanje mochten ervaren overal bouwkranen die nog eens zoveel nieuwe woonblokken bijzetten. Helemaal niet charmant. Heel Spanje is een bouwwerf, ik zei het eerder al dat het voor ze niet uitmaakt of die ook allemaal nog eens verkocht of verhuurd geraken . Op dit moment, met steun van Europa, zorgt dat voor werkgelegenheid en straks kan elke Spanjaard een 2e verblijf aan zee hebben omdat de toeristen niet zullen blijven komen en de waanzinnig dure prijzen die men vraagt niet blijven betalen. We komen hier, voor de rust en het prachtige panorama van de zee, in elk geval terug bij van de schok die we gekregen hebben toen ze in onze camper inbraken.
Die rust die we hier vandaag vinden, vonden we niet in de nacht van 1 op 2 maart onderweg op de te kleine volgestouwde camping La Masia in LHospitalet de LInfant waar we met onze camper noodgedwongen schuurden tegen de bomen omdat de eigenlijke rijweg opgebroken lag. Van de lange rit naar Santa Suzanna hebben we wel genoten toen we op de brede lanen van Barcelona reden en de cd van Freddy Mercuri op hadden staan. Barcelona loeide door de luidsprekers. We glunderden allebei en hadden even terug het gevoel op vakantie te zijn.
Een paar nachtjes blijven we hier zodat we ons kunnen herorganiseren zodat een potentiële volgende inbreker niets van waarde kan mee meepakken, en rijden dan door naar Figères, de laatste bestemming in Spanje.
Santa Suzanna, 3 en 4 maart 2008.
Het is vandaag bewolkt hier aan zee , toch lekker om buiten zitten en wat te rommelen in onze papieren. We zijn nu 4 en een halve maand onderweg en het wordt tijd om eens wat op te ruimen. De garage herorganiseren en de souvenirs te stokkeren. We doen het rustig aan.
Is het dat er nu oog voor heb, door de gebeurtenissen in Valencia, dat ik potentiële inbrekers zie. Er komt een man met een GSM aan het oor voorbij wandelen, in mijn spiegel zie ik hem voor en achter de Camper van onze buur lopen,De was hangt buiten en de stoeltjes staan opgeplooid voor zijn vehikel. Blijkbaar is er niemand thuis. De man van Marokkaanse afkomst lijkt mij kijkt voordurend om zich heen. Ik stap uit en dan gaat hij weer wat verder. Even later loopt hij weer op en neer rond de camper. Ik ga terug naar binnen maar in mijn spiegels kan ik hem gadeslaan. Hij komt terug en ik zie dat hij probeert de deur open te doen van de Camper en nog steeds telefonerend gaat ie wat passen opzij. Ik loop naar buiten en mijn buurman die blijkbaar in zijn Camper zat doet de deur open. De inbreker stapt iets sneller weg tussen de caravans die in de bosjes staan. Ik vraag aan de Duitser of dat hij aan de deur geweest was. Jaja zei hij , iemand klopte aan. Verdomme, wat ellendig. We moeten als vroeger op onze hoede zijn. Zelfs op een camping!
Sam neemt een douche, ik zet de tafel en de stoelen binnen. De greenbox is ook mijn taak en water bijvullen. Om 11 uur vertrekken we vanuit Santa Suzanna richting Figueres , het is 4 maart 11uur, en onze kilometerstand is 14420.
Figueres
Museum Theatro Salvador Dali. Een openbaring is dit museum, het meest bezochte in Spanje overigens en echt een aanrader. Ik bezocht het eerder al , dat is nu 20 jaar geleden denk ik, en sta nog altijd verbaasd over de veelzijdigheid van deze kunstenaar die nu intussen 19 jaar overleden is. Ik weet het goed want op 1 maart 1989 is Jolien geboren en Salvador gestorven. De koning is dood leve de koning! Heel het museum is een ontdekking. Geen saaie zalen met rechthoekige muren maar een levendig schouwspel van zijn diverse periodes en stijlen en zijn artistieke veelzijdigheid gedurende zijn aristocratisch, mondain, tikkie verkeerd en surrealistisch leven. Een groot kunstenaar die groot leefde, en op zijn 15e levensjaar zijn eerste tentoonstelling hield precies in dit gebouw. Het was toen het theater van de stad . Op het einde van Spaanse burgeroorlog werd het vernietigd en het was the Master hemzelf die toen aankondigde: Waar, Waar anders dan in mijn eigen stad moet het meest extravagante en de meest solide voorbeelden komen van mijn kunst ?Hij mocht het van de stad inrichten naar eigen wens. De shops in straatjes in de buurt van het legendarische museum verdienen vandaag nog altijd grof geld aan snuisterijen en kopieën van zijn werken in posterformaat en de namaak juwelen die hij destijds ontwierp. Figueres zou Figueres niet zijn zonder Het Dali Theater Museum. We besluiten onze middag met Tapas en doen een stevige wandeling naar de camper die we op een camping hebben gezet.
Vanochtend 5 maart, waaien de pannen van het dak. Onze Villa beweegt heen en weer. De zon schijnt maar op de thermometer lees ik 4°C. Koud.
Vandaag, 19 februari, hebben we ons voorgenomen om in de voormiddag de Camper eens grondig aan te pakken. Hij is intussen erg vuil geworden langs de buitenkant en er hangt een zoutlaagje over de carrosserie en de fietsen achteraan van de voorbije stormachtige dagen toen we nog aan zee waren. Sam neemt de binnendienst waar, ik kruip op het dak om de koepels een Spic and Span beurt te geven. In de late namiddag zijn we weer op pad in Cordoba, Deze stad is erkent als werelderfgoed door de UNESCO, de stad die was en steeds een voorbeeld is van tolerantie en samenhorigheid tussen volkeren en culturele uitwisseling en zich daarom kandidaat stelt om in 2016 Culturele hoofdstad van Europa te worden.
CORDOBA 2016 Ciudad Europea de la Cultura.
We nemen een stuk van de namiddag en vooral de valavond met zijn mooi verlichte pleinen en paleizen mee. Vanavond gaan we voor de Cuisine Traditionnelle de Cordoba. In de Taverna Salinas ( C/Tundidores, 3 Junto a Esparteria in de city of Cordoba, een etablissement dat opgericht is in 1879 ) serveren ze de authentieke keuken van de Cordobesen. De vriendelijke ober stelt ons een kennismakingsmenu voor en serveert 4 bordjes voor ons twee.
1. Salmorejo au Gaut, een soort koud soepje op basis van gemixte rijpe tomaten, olijfolie en mie de pain, Een eitje gesneden eroverheen met wat snippers bergham, wat zout en azijn.
2.Gefrituurde kabeljouw kroketjes en gefrituurde aubergine schijfjes.
3.Oranges Hachees au Morve et a lhuile.
Ik neem dit recept over uit een prachtig boekje, in het Frans vertaald, over dit restaurant en de gerechten die ze hier serveren, dat de maître dhotel ons geeft nadat ik hem vraag wat we allemaal precies aan het eten zijn.
Het tweede gerecht is een combinatie van appelsien puur gesneden in blokjes met daaroverheen ontzoute vis, Moreu, en ui gesneden in reepjes, uiteraard overgoten met olijfolie. Wij zijn van deze combinatie zuur, zout en zoet niet zo opgetogen. Vervolgens wordt ons een vierde bord voorgeschoteld.
4.Flamenquin au Jambon de Montagne, een soort curryworst met bergham erin , omringt met chapelure en gefrituurd op een schotel frietjes en afgewerkt met snippers salade.
We zijn blij kennis te maken met deze keuken, eten deze zware schotel en bedenken ons dat het eigenlijk ook maar een soort boerenkost is wat de Cordobanen eten. Wij zijn natuurlijk verwend met onze verfijnde keuken in België. Wat ons opvalt is dat er maar heel weinig is overgebleven van de Noord Afrikaanse keuken. Te weten dat de Moslims of de Moren uit de Magreblanden hier toch een 1000 jaar geleefd en overheerst hebben.
We betalen de rekening 25 euro, dat viel mee, een lekkere huiswijn van hier in de streek in begrepen en nemen afscheid van Cordoba By night.
Il pleut a Cordoba
s Morgens worden we wakker van de hevige regen op het dak. . Dat is nu wel even geleden dat we nattigheid hadden. De camping is op sommige plaatsen een rivier geworden en ik ontmoet een Aziaat die hier gisteren met zijn tentje stond en vanochtend met zijn hele handel, hijzelf inclusief, staat te drogen in het gebouwtje van de douches. Het is dan wel 12 graden vanochtend, niet koud, maar tegen dit soort regenbuien kan je niet op.
In de camper hebben we gelukkig ruimte en zitten we vooral droog. Op deze camping staan 17 campers geparkeerd waaronder ééntje Globetrotter 4X4 , een soort omgebouwde woestijnvrachtwagen. Prachtig , alleen begrijp ik niet waarom die dan hier op een camping staat. Met zon vehikel kan je makkelijk overal staan, vooral in de ongerepte natuur, op stranden en moeilijk te bereiken plaatsjes waar verder niemand kan komen. Eén van de zwakke punten bij een normale camper, zoals wij er ééntje hebben, is dat je steeds op een verharde weg moet blijven om niet het risico te lopen dat je ergens vastraakt. Wat zal deze dag ons brengen? Als we een douche hebben genomen is de hemel nog altijd grauw, we koken thuis en zien wel verder. *1
Geïnspireerd door de tapas en de kleine hapjes die je hier overal kan eten tover ik
Kip in gember en look salsa
Hoe ga je te werk?
Marineer de kipfilet in blokjes gesneden in gember en chili, bak ze aan. Wat uitsnippers meebakken en een blokje kippenbouillon erbij. Op smaak brengen met gemberpasta en lookpulpa. Afwerken met zwarte peper en verse citroen in stukjes gesneden, dat samen met rijst voor mij en pasta voor Sam. Heerlijk. Serveer hierbij Viña Albali Reserva 2001, dat is een Valdepeñas Donominacion de origine, en het is feest. *2
De Aquardente is op, dat is een heerlijke Spaanse Eau de vie en Sam wil Glassex, versta me niet verkeerd, dat is een glanspoetsmiddel voor ramen van de camper.
We stappen naar de Carrefour, die hier op 10 minuutjes wandelen ligt en worden aldaar weer verbaasd over het bangelijke aanbod producten dat te koop ligt. De Carrefours, we tellen 66 kassas! hier zijn gelegen in een centro commercial en omringt door boetieks en winkels als Yves Rocher, Zara, een droogkuis enzomeer. We kopen er wat we nodig hebben, Sam net iets meer, en checken of de was, die we intussen opgespaard hebben, hier kan gedaan worden. Het kan en dus zeulen we morgen voor we terug naar het centrum van Cordoba gaan, met 15 kg linnen naar hier. Sam ziet een winkeltje CORONEL TAPIOCCA ,een soort Travel & Adventure shop, dat we ook zagen in Santiago De Compostella, met een zeer mooie collectie sport kleding . Nu dat het solden is, Rebajas die loopt van 7 januari tot 7 maart! is dit een uitgelezen moment om eens te zien of er nog spullen passen. Ik koop een mooie camper-sport-broek aan 25 euro en die is een maatje kleiner dan ik gewoon was. Het buikje is intussen verdwenen! Als we terug komen zien we dat een familie met 3 kinderen zich installeert naast ons. We bedenken dat het wel erg knap is om met 3 bengels, 2,5 en 7 jaar op reis te gaan met een camper. Zo ontwikkel je de reismicrobe maar als ouders is dat niet van de poes. Kleine kinderen hebben altijd honger,zijn nooit moe als het bedtijd is en klaarwakker en meestal vervelend als ze moeten gaan slapen. Chapeau. Als het donker wordt zie ik door het raampje van onze buren de kinderen en de mama aan tafel zitten wachten terwijl de papa kookt. Ik zie steak in de pan verdwijnen met het air van een chef kok en ruik look,ui en gebakken aardappeltjes. Zoals het hoort wordt het koken vergezeld door het proeven van een flesje Spaanse rode wijn. Het is overal wat van hetzelfde op vakantie. Ik voel me een voyeur zoals ik ze hier zit te observeren en begeef me maar naar binnen.
Ik bel Jolientje op, die het nu erg druk heeft omdat ze aan haar eindwerk bezig is. Als ze vraagt waar we ons nu bevinden en ik uitleg dat we nog altijd in Andalucia zitten zegt ze. Dat is geen Europa reis hé papa! Ze heeft een beetje gelijk, we verblijven hier nu dik 2 maanden, we hebben weliswaar nog lang niet alles gezien, maar we willen vooral de wintermaanden in het warmere Zuiden doorbrengen alvorens we Noordwaarts gaan om via binnen land Spanje, Frankrijk en Italië naar Sicilië te rijden. Dat is het plan voor zover. Eén keer dat de lente zich echt heeft ingezet zullen we door Oost- en Centraal Europa gaan rijden en de landen, die voor ons beiden nieuw en dus wat vreemd zijn ontdekken. We realiseren ons nu ook al wel dat Scandinavië, waar we naar toe willen misschien voor een andere keer zal zijn. Het zijn zulke grote landen en een jaar is ook niet de eeuwigheid. We zien wel zeggen we tegen elkaar, we zien wel.
Vandaag bezoeken we de Kathedraal - Moskee van Cordoba, een groot moment, een must als je hier Cordoba bent. Een levende getuige van de geschiedenis. De Mezquita is 24000 m2 groot en is als het ware een oase van stenen pilaren. De ritmische herhaling van kolommen en bogen herinnert de gelovigen eraan dat op welke plek ook iemand bidt dit het centrum van de moskee is en het centrum van de wereld. In haar boodschap van steen onthult deze moskee de spirituele boodschap van een beschaving. Het is stil en koud binnen maar prachtig om door en onder de 900 pilaren te lopen die als een sluier van de regenboog de eeuwigheid ontsluit.
Tijdens het hoogtepunt van de uitbreiding van de Islam in het Westen, in 965, vergroot de Kalief Al Hakam II de moskee en blijft trouw aan de bouwstijl van 2 eeuwen geleden. Met de hoefijzerbogen die bovenop de grotere bogen geplaatst worden zoals een palmboom tussen andere palmbomen, of zoals ik begrijp van de Engelse gids die ik volg, zoals de mens die zich uitstrekt om God te aanroepen. Het is de eeuwige beweging van de arabesken van de bogen, de marmeren snoeren van de etherische pilaren die de zwaarte kracht met voeten lijken te treden. We komen in de Patio de los Naranjos, de aangrenzende appelsienentuin, een beetje bij van de schoonheid die we mochten ervoeren in het Mezquita en wandelen door de Puerta del Perdon, de poort van vergiffenis, verder de stad in. De rest van de getuigenissen van het Kalifaat van Cordoba zijn helaas verdwenen. Waar in die glorieuze tijd ontelbare kunstateliers waren, die gedurende drie eeuwen de grootste waren van het Westen, de scholen, de bibliotheken met meer dan 400.000 boekdelen- de meest omvangrijke van de Xde eeuw- de honderden moskeeën en paleizen waarvan alleen nog de ruïnes van Mesina Al Zahra overblijven, en de universiteit waar de Europese wetenschappen en cultuur voor de eerste keer opgebloeide, zijn nu de shops voor de toeristen neer geplant. Toeristen die hier in bussen afgezet en belaagd worden met nep ceramica en een plaasteren kopie van de zuilen in het Mezquita. Het zij zo natuurlijk. We hebben een mooie culturele dag achter de rug en gaan moe, van het slenteren, maar blij en opgetogen terug naar ons huis op wielen.
Torremolinos - Ardales - Garganta del Choro- Montilla op weg naar Cordoba.
Torremolinos - Ardales - Garganta del Choro- Montilla op weg naar Cordoba.
Het was na een lange ochtend schrijven op 14 februari dat ik, gepakt met de computer en gezakt met mijn camera, mijn lange wandeltocht ( 6km) aanvatte onderweg naar Sam die nu een dag en een nachtje met haar mama heeft doorgebracht in een hotel dat precies aan de andere kant van Torromlinos lag dan waar wij onze Villa geparkeerd hadden.
Misschien dat het vorige verhaaltje op de blog wat lang uitviel, die ochtend was ik al vroeg beginnen schrijven, de letters rolden zomaar uit mijn pen, het enige wat ik moest doen was ze noteren.
Het werd een mooie middag en een blij weerzien van De mama die haar dochter na 4 maanden terug zag, 2 blije gezichten dat las ik zo. Met de mama was alles opperbest net zoals dat met ons het geval was. Dat deed haar plezier, ze genoot om ons samen, nog even blij als bij het vertrek, te zien. Er zijn koppels die samen op reis vertrekken maar elkaar dan echt beter leren kenen en vroeger terug komen dan gepland was. We drinken een kopje koffie , bekijken enkele geselecteerde fotos op het pc-scherm- geselecteerd omdat we moeilijk de nu al bijna zon duizend fotos die ik gemaakt heb kunnen zien- en wandelen in het flauwe zonnetje over de dijk. Vandaag trakteer ik zegt haar mama en we zitten even later in een behoorlijke gereputeerde zaak paella te eten met Cava. Een feest. Rachel verteld honderduit over haar vriendinnen die allemaal nauwgezet de blog lezen en haar geregeld komen vertellen over het wel en wee van die twee op reis. Hierbij doe ik de groeten aan de dames: José, Kitty, Leni en Tilly en breng ik mijn dank over voor de complimenten over het schrijverstalent die ik mocht ontvangen. We keep on going.
15 februari, middag. We worden uitgewuifd door al onze campervrienden! en wij wensen hun veel zon en vreugde in Torremolinos ! Wij zijn intussen alweer onderweg naar Cordoba. Het wordt een mooie rit via Ardales rijden we de bergen in en worden stil van de grote meren, Embales, die er schoon bijliggen omringt door de bergen. We blijven stijgen en belanden in Garganta del Chorro waar we het bruggetje van de koning met eigen ogen aanschouwen, Camanito del Rey aangelegd voor koning Alfonso XIII in 1901 en dat een grote kloof tussen 2 bergen verbind op 100 meter hoogte. Hier zijn we weer echt in de bergen. Heerlijk, een paradijs voor klimmers, wandelaars de liefhebbers van Tapas van konijn die hier in het kleine mooie en mooi gelegen hotelletje geserveerd worden. We genieten van het andere sfeertje dat je aantreft in the Mountains. We rijden op een prachtige weg met veel haarspeldbochten en kijken verwonderend naar de mooie panoramas met duizenden olijfboomgaarden. We belanden via de Valle De Abdalajis , een weer anders ogende vallei met schitterende wijngaarden die er nu het winter is rustig en gesnoeid bijliggen en met het hooggebergte als decor op de achtergrond-het lijkt een postkaart-, komen we aan in Montilla. Grappig is als we een flesje wijn, dat we eerder kochten aan zee, openen, het precies deze wijn blijkt te zijn die uit dit dorpje komt. Montilla is het centrum van deze wijnregio. We klinken en genieten van een lekkere salade in onze Camper.
Een beetje een onrustige nacht hier op het plein, veel autos die komen aangereden. Het verbaasd ons elke keer dat op gelijk welk klein plein waar ook in de wereld , waar geen doorgaand verkeer is, er toch altijd zoveel autos moeten komen aanrijden of vertrekken.
Ik probeer even in een telefooncel te bellen naar Marieke in Costa Rica, maar krijg geen gehoor. Ja, ik bel naar het nummer in het huis waar ze verblijft, zoals ze me gevraagd had, omdat haar belkrediet van haar gsm op is. Morgen nog eens proberen. Best natuurlijk rond een uur of 2 hier , dan is het daar 8 uur in de morgen en is ze nog niet weg naar haar werk. t Is te zeggen, haar stageplaats in een centrum voor kinderen die daar opgevangen worden. Marieke is er 3 maanden een soort persattaché en ze zal artikels schrijven voor de media ginder. Todo en Español.
We rijden s middags door en vinden vrij makkelijk de Camping in Cordoba. Een mooi aangelegde groene verblijfplaats met veel ruimte en op een halfuurtje stappen van het oude centrum van Cordoba. Het is 22°C, wat een verschil met gisteren aan zee! We overwegen om ons te laten verleiden op de verschillende advertenties die aan de restaurants uithangen voor een Valentine menu vanavond, maar besluiten dat niet te doen. We koken al vaak zelf zo lekker, we gaan al meer dan gemiddeld thuis uit-eten dus eigenlijk is het elke dag valentijn. Ook hier in Cordoba is deze dag vooral een extra zet om de omzet te verhogen van de middenstander op zeg maar een gewone Zaterdag. We koken een heerlijke spaghetti met spekjes, bospaddestoelen, pepertjes, zachte rode paprika, olijfolie, ui en look en eten lekker op ons privé terrasje in het avondzonnetje.
Sam is wat moe vanavond van het stappen en ook wel van Tante Roza die op bezoek is. Mijn zussen destijds, toen ik de enige jongen in het gezelschap was, bedachten die naam als ze hun maandelijkse regels hadden. Regels of maandstonden was zon raar woord vonden ze vandaar Tante Rosa. Vanavond neem ik de eerste draft van de boekversie Almost happy door. Ik ben eraan begonnen om dat het lezen van een script niet zo makkelijk is. Er staat bij elke sequentie geschreven of dat het Interior of exterior wordt opgenomen, de plaats van opname ook de verwijzing naar dag of nacht of middag. Elke dialoog gaat vooraf aan wie met wie praat en de taal is niet echt een leestaal maar gesproken woord. Ook is het vervelend om lezen , als je nog nooit eerder een filmscript onder de loupe hebt genomen, omdat je een script in beelden schrijft. Film is beeld. Dus als ik the story bij wijze van test -of het verhaal aanslaat- wil laten lezen aan vrienden zal het makkelijker voor hen zijn omdat ze niet afgeleid worden door camerahoeken, back- en stockshots en technische informatie die voor het opmaken van het filmdraaiboek en het finaal draaien van de film noodzakelijk zijn.
Hier moet ik als schrijver dan ook weer een andere pet opzetten want leestaal is weer anders dan beeldtaal. Ik zal er even mee bezig zijn, maar het kan nu natuurlijk. Ik heb een zee van tijd en ik had het me ook voorgenomen om dit project zo goed mogelijk af te ronden dit jaar.
Als we één keer terug zijn zal het me vooral aan tijd maar ook aan de zin ontbreken om je neer te zetten en verder te doen. In het dagelijkse leven ben je genoodzaakt met allerhande andere dingen bezig te zijn.
Zondagochtend,17 februari.
Het is half acht en nu 10 graden buiten, kil maar best OK voor een uitstap in Cordoba.
Ik betrap mezelf erop dat ik vaak de temperatuur noteer. Gek dat je daar zo mee bezig bent. Het is natuurlijk wel zo dat je vaker dan anders buiten komt en ook buiten leeft. In de camper hebben we ruimte genoeg om met ons twee zeg maar te slapen, te koken, te douchen en wat te eten aan tafel, maar het blijft toch vrij krap om er lange tijd binnen te zitten. Bovendien zijn we hier natuurlijk ook niet om binnen te zitten.
We trekken op stap naar de stad.
We verdwalen in de betoverende kleine steegjes in de buurt van het Alcazar, het vroegere paleis van de Califa. We worden vervoerd door de details op de gevels, de muren en de groteske Moorse poorten en deuren van de huizen. Codoba staat bekent als de stad van de drie culturen; Arabisch, Joods en Christenen die er allemaal samen woonden tijdens de Middeleeuwen. We kuieren door de Patio de los Naranjos, een appelsienen boomgaard waar het mooi en rustig vertoeven is. Morgen zullen we De Mezquita Aljama bezoeken. De moskee die een parel van de Arabische architectuur is. Voor dat de Arabische koning Abd al-Rahman in 751 n.C. kwam was dit de Christelijke Basilica de San Vincente die verbouwd werd tot Moskee. In deze buurt vinden we mooie design spullen in enkele winkeltjes naast de veel te vele kleine toeristenshops met allemaal dezelfde T-shirts waarop de typische lime stone gewelven uit de Mezquita getekend zijn en die in alle maten en varianten aangeboden wordt. Het is een mooie stad, de oudste stad van Spanje die prachtig gelegen is aan de Guadalquivir rivier. Doorheen de eeuwen hebben verschillende volkeren van verschillende religies en culturen samengeleefd en deze stad zijn rijkdom en traditie nagelaten. Het was de hoofdstad van het Romeinse koninkrijk. De Arabieren, de moslims of de moren kwamen in 715 van Noord Afrika en bezetten Zuid Spanje; Al-Andalus noemden ze het veroverd gebied. Dat is later Andalucia geworden. In de 8e eeuw was er een Arabische koning die Al-Andalus omdoopte tot een Onafhankelijk Emiraat en hij noemde zichzelf Califa, een Arabisch woord dat staat voor Prince of the believers . De nieuw opgetrokken stad aan de rand van de oude staat vol gebouwd met moderne buildings waar je de nieuwe trendy restos en loungebars vindt. Grote lanen waar het heerlijk wandelen is.
Maandagochtend 18 februari, Halvijf
Ik kan de slaap niet meer opnieuw aanvatten. Duizenden dingen uit het verleden, indrukken van de stad gisteren, herinneringen aan vroeger in de lagere klassen in broederschool schieten wirelwarrellend door mijn hoofd. Stukken van een gesprek met mijn zus als ze s nachts thuis kwam van een avondje uit en ik spaghetti voor haar maakte. Ik zit in mijn gedachten dan weer plots beneden in de eetkamer bij mijn mama als 8 jarige als zij aan het strijken is. Ik ruik de damp van de stoom die het strijkijzer blaast op de lakens. Ik lig rond te woelen en maak daardoor Sam wakker. Lig toch eens stil zegt ze. Ik wil dat wel maar ik ben klaar wakker in mijn hoofd. Hoe zou mijn vader zich gevoeld hebben toen hij 50 werd en wat dreef me om op mijn 35 een bvba op te richten, hoe jong en onervaren was ik toen? Dan sukkel ik terug in slaap en draait Sam zich tegen me aan. Ik ben weer wakker. Hoe zou het met Marieke zijn in Costa Rica? Waarom kan ik ze toch maar niet bereiken daar, ik zou zo graag haar verhaal horen.? Wat gaat Jolien doen straks als ze haar humaniora af heeft? Het huis in de bankstraat, wat ga ik er mee doen? Ik teken in mijn gedachten een heel schema voor de bouw van een terras aan de slaapkamer en de installatie van een nieuwe keuken. Ik draai me om en lig te staren naar het verluchtingsgat in het plafond. Het lijkt wel een spot. Dan sta ik plots op de set van de film, geef aanwijzingen aan de acteurs maar ze begrijpen niet wat ik bedoel. Ik sta maar op. Dit is geen doen. Ik maak dat meisje naast me elke keer wakker met dat gedraai in bed van me. Ik vind het zelf ook verschrikkelijk want ik ben moe, we hebben gisteren een hele dag geslenterd in Cordoba, mijn benen zijn moe maar mijn geest is wakker. Ik zet koffie en ga naar buiten. Een paar vogels zijn met me vroeg opgestaan. Het zijn maar enkele vogels die fluiten in de donkerte van de nacht. Het is een relatief zacht. Hier zit ik dan op een stoeltje voor de camper zeg maar midden in de nacht te koekeloeren. Ik loop langs de geparkeerde campers, met allemaal slapende mensen erin, door het donker naar het toiletgebouwtje. Best akelig. Het is muisstil, ik hoor alleen een douche die lekt. Ik rook een sigaretje onder de grote plataan die nog groter en reusachtiger lijkt dan overdag en open het script. Wat doet een mens al s ochtends om vijf na vijf in een camper gestationeerd in Cordoba? Allard, mijn collega, zal al wel aan het rijden zijn in zijn auto van Hasselt naar Brussel om de files voor te zijn en Christian is ook al onderweg van Charleroi naar ergens waar hij veel te vroeg zal aankomen? Ik ben een beetje bij hen op deze maandagochtend.
Ondertussen 5 paginas verder en 3 uur later. Het is acht uur en ik zie nog geen levende ziel op deze camping. Heb me dat al vaker afgevraagd. Zijn Camperaars echt zo lang slapers of blijven die s morgens allemaal uigebeid binnen ontbijten. Het zal wel het eerste zijn vermoed ik, dus toch langslapers. Ik loop eens rond hier op de camping en ontdek er de swimmingpool die er dezer dagen verlaten en een beetje triestig bij ligt.
Ik probeer of we hier verbinding hebben met het net en warempel, het lukt. Dan maar even de mails lezen en wat onze blog aanvullen.
We schieten goed op met onze buren, Riet en Ko. Een aardig stel. Als we na het joggen een kopje koffie drinken op een terrasje op het dorpsplein komen ze aangewandeld en zetten zich bij aan ons tafeltje. Ko is een man met vele verhalen en al snel keuvelen we de rest van de ochtend vol. Wij gaan een kipje kopen zegt Riet en als jullie zin hebben. Wij brengen sla en wijn mee zegt Sam en zo eten, drinken, babbelen en genieten we de rest van de namiddag aan tafel in de tuin. Of we Paul Potts kennen? Een gat in onze cultuur. Een jonge man die een soort songfestival voor beginners in de UK gewonnen heeft. We nemen de cd mee in de camper en zijn verheugd en verrast dat we Paul Potts, met een stem als Pavarotti, kunnen beluisteren. Tot tranens toe, schoon, zo schoon , zeker als ie het Caruso zingt met symfonisch orkest. Het mooiste liedje aller tijden.
Zondag 10 februari
De zonsopgang om kwart over acht sla ik niet over. Het is een fantastisch schouwspel. Een al een beetje opgelichte aarde wacht tot zich aan de einder fel geel licht verspreidt. Het is een kwestie van seconden als ze dan plots door de verre wolkjes heen doorbreekt en haar gloed verspreid over de bergen en even later als ze opklimt de zee in een prachtig licht zet. Wij kennen dat niet bij ons, de zon die opkomt uit de zee. Ik weet het wel , de zon komt niet op , ze doet niets, ze blijft hangen waar ze hangt, het is de aarde die haar horizon laat zakken en die zichzelf van de nacht in de dag draait. Elk etmaal weer, een wondermooie start van elke dag.
De dagen gaan hier snel, je staat wat later op,omdat het buiten nog donker en frisjes is. Ik zet koffie, Sam leest haar 50 Spaanse woorden, ik loop even naar zee om dat dagelijks wonder te zien, schrijf mijn verhaaltje voor de blog op pc. De ene dag gaan we samen lopen de andere Sam alleen en ik lees, schrijf wat of vul de watertank aan. Naar het marktje op het strand groentjes kopen en vis bij Pescaderia Mari Carmen, een aperitiefje op het plein. Vandaag kochten we 2 kg aardbeien uit Huelva voor slechts 3 euro. Meestal komen Riet en Ko ons vergezellen. Het is dan 2 uur als we aan het grillen slaan. Soms eten we samen met hen, vandaag onder ons tweetjes. Er komt een fruitboer aangereden en we kopen 3 kg mandarijntjes, vers van de boom geplukt, zegt de appelsienman, voor 2 euro.
In de late namiddag doen we soms een tukje of we lezen wat en voor je het weet is het avond en zoals gisteren vragen onze buren of we zin hebben in een borreltje. Als Rietje ziet dat we wat te snel de glazen vullen en ook ledigen stelt ze voor om een klein hapje te maken en dat slaat niemand af. Voor we er erg in hadden was het middernacht. De dagen gaan hier veel te snel.
De vogeltjes kwetteren in de bomen, we horen de golven slaan op het strand, de rode peperboom wrijft zijn zachte takken tegen onze camper en ik begin de dag met een strofe uit een liedje liefje mijn liefje wat wil je nog meer.
Hier op deze camping gebeurt niet veel, de tijd staat er stil. Gisteren was er wat beweging, een familie Spanjaarden was hier voor het weekend. Grote tafel in de tuin met pan paella, rode wijn en peuters die rond kropen en lopen. Kinderen zijn hier heilig, zoveel aandacht en koestering dat ze krijgen van de ouders , tantes en nichten. Het was een mooi authentiek beeld, een beetje zoals vroeger bij ons als de familie op zondag samen komt bij de mama en de papa.
Eergisteren maakte de waterpomp plots vreemde geluiden. Omdat ik dacht dat de watertank bijna leeg was en omdat we niet echt waterpas stonden, reden we hem op de keggen. Ko loopt voorbij en kijkt op. Ik vertel hem van de waterpomp en dat er wellicht een luchtbel in de tank zit omdat de pomp een raar geluid maakt. Dat kan niet zegt ie, er zit waarschijnlijk vuil in de filter. O, ja antwoord ik en even later staat de kranenspecialist met zijn instrumenten werkkoffer bij ons. We demonteren de aansluitingen, het is te zeggen; Ko demonteert en wij staan er wat bij te kijken en al snel toont hij ons het filtertje dat vol zit met troep. Heb weer wat geleerd vandaag zeg ik. Ach, je leert zon camper kennen van het moment dat er wat mis gaat antwoord hij en er gaat altijd wat mis als je een jaar rondzwerft. Goed dat we een handige buurman hebben. Rita brengt ons een kommetje vers gemaakte soep en een stoofpotje met verse Rozemarijn die ze hier in de tuin plukt. . Een lieve dame. We boffen wel met zon aardige mensen. Dat is de tweede keer dat we ergens lukraak belanden, dat er wat aan de hand is met de camper en dat we kunnen rekenen op de handigheid van de toevallige buren. We nodigen hen uit morgen voor steak a la plancha. Met plezier zeggen ze allebei, Wij brengen een flesje wijn mee. Weer feest in de tuin.
We bereiden een heel diner voor en kunnen dat zalig buiten doen. De rest van de dag eten we en genieten. We slaan de kaart van Spanje open om aan te duiden waar het mooi staan is met de Camper. Ko en Riet kennen deze provincie op hun duimpje. Ze komen er al jaren dus die know how is weer meegenomen voor het vervolg van onze ontdekkingsreis door Andalucia.
Aanbevelingen zijn: Camping BENI CASEM, Bonterapark, mooiste camping van Spanje; boven Valencia.
Het dorpje Fungerola net voor Torremolinos, waar een treintje rijdt van dat dorp naar naar Torromolinos. Ko geeft me een DVD met alle Campings van Europa. Mag je hebbenzegt ie. Ik twijfel , ga je die zelf niet gebruiken ? vraag ik. Ik opteer voor de boekversie antwoord hij, veel makkelijker in de auto dan al dat digitale. Dat is natuurlijk wel zo maar ik ben er wel blij mee. Zo hebben we ook adressen voor als we door Oost Europa rijden.
Als ik vanochtend mijn eerste koffie drink op het strand en me mee laat voeren door de golven van de zee heb ik de neiging om niet na te willen denken over het wel en wee van het dagelijkse leven thuis. Heb zoiets van dat kom ik wel weer tegen in september. Ik wil me nu laten leiden door de krachten van de natuur, de stilte, de eenvoud en de schoonheid om me heen. Dat mag, daarom zijn we ook een jaar vertrokken. Toch onderwerp ik mezelf aan een 50 vragen interview. 50 Levensvragen aan deze man die nu 50 is geworden. Op de eerste 25 vragen die ik nu bij elkaar geschreven heb is het wel terug gaan naar het verleden en geloof me, je komt jezelf tegen. Er is met 50 jaar leven een verleden, dat wat voorbij is, dat wat je geleerd hebt en de herinneringen, zeer mooie, mooie en minder fraaie maar ik wil niet blijven stil staan. Ik ben nooit een man van het verleden geweest, dus denken en dromen over wat nog gaat komen en vooral wat je dan anders wil gaan doen, anders aanpakken en hoe anders reageren op stimuli waar ik me elke dag spontaan weer aan bloot stel. De vragen en de antwoorden noteer ik maar ik houd ze bij voor als ik het boekje Home at Europe uitgeef, één keer dat we terug zijn. Twee filosofisch vraagjes -waarvan de eerste zeker de moeite is om aan jezelf te stellen in een bui van weemoed of ultieme opwinding- gooi ik op de blog:
Is zelfbedrog een noodzaak om te overleven?
En deze wat meer persoonlijk gericht. Schrijft een scenario schrijver een script over dingen die hij begrijpt of niet begrijpt, uitlatingen, bedenkingen en dialogen die in het gesproken woord op het scherm meer gevat zullen zijn als het geschreven woord. En waarom schrijft hij of zij over het onbereikbare, ongrijpbare waar hij machteloos naar kijkt of tegenover staat of nadenkt zoals de dood, de maan, de regen en natuurlijk de liefde -dat onbeschrijfbare proces in je hart- en over gebeurtenissen die een diep spoor in zijn leven hebben na gelaten.
Er ligt een grote vis op het strand, Ko denkt een zwaardvis en Pepe, zeg maar de opzichter van deze camping, denkt dat het een klein dolfijntje is dat waarschijnlijk tegen de schroef van een tanker is aangebotst en zo een slag gekregen heeft die ie niet overleefde. De zee zuivert zichzelf van het vuil dat mensen erin gooien en van dode vissen. Er ligt veel troep aan de branding. De zee is woelig vandaag en er zetten wolken aan. Tijd om onze biezen te pakken. Eerst wat opruimen en poetsen want met die gastronomische etentjes maak je wat rommel in huis natuurlijk. Sam doet de binnendienst , ik de buiten. Dat houdt ondermeer in; het buiten keuken stel en de BBQ. Als ik sta te schuren aan de gril komt Rietje langsgelopen. Altijd maar werken hé zeg ik tegen haar waarop ze glimlachend antwoord Er zijn apostelen en martelaren. Ze stapt verder naar haar zetel in het zonnetje terwijl ik verder schuur.
We zullen straks zon 140 km rijden richting Torromolinos waar de mama van Sam een weekje vakantie heeft in een hotelletje. Sam zal blij zijn haar mama even te zien. Ze hebben afgesproken om een dagje samen met zn twee door te brengen. Ik zal haar oppikken de dag erna en dan lunchen we samen en nadien reizen we richting Cordoba, ooit de hoofdstad van het legendarische Al-Andalus, het machtig Islamitisch rijk waar zoveel Moslims met heimwee aan terug denken. Die mooie stad, die duizend jaar geleden, toen de rest van het Middeleeuws Europa nog lag te dommelen onder een deken van onwetendheid en barbarij, het centrum was van geleerdheid en beschaving, hadden we overgeslagen op onze tocht naar de zee maar we vinden dat we er zeker eens naartoe moeten. Ik verheug me om tussen de achthonderd Moorse zuilen in het Mezquita van Cordoba te verdwalen.
Ko en Rietje nodigen ons uit voor Frietjes, olifantjes en salade, Dan moeten jullie niet meer afwassen voor het vertrek. Ze zijn lief. De olifantjes, een Spaans kip met kaas kroketje, smaakt lekker. We wisselen gerechten uit en ik maak kennis met Bietje van Rietje, een oer Holland gerecht.
Gekookte Rode biet zacht stoven in boter.
Geraspte appel erbij en fijn gesneden uitje. Beetje zout, suiker en azijn erbij.
Doe er vervolgens gebakken magere speklapjes bij die ingesmeerd zij met kruidnagel en mosterd en dit geheel serveren met Piccalilly ( de zoetzure versie van onze Belgische Pickles).
Het is, naar onze Belgische normen, niet echt gastronomisch maar Spinazie met stoemp en worst is dat ook niet en smaakt verrukkelijk.
We proberen het zeker uit.
Ze wuiven ons uit en om half drie rijden we langs de prachtige kust-berg-weg naar Torrmolinos.
Het is er anders, drukker, veel volk, verkeer, lawaai en buildings. Het is alsof we van den buiten de stad in rijden en na even zoeken naar de Camping zijn we Torro al beu. De Camping hier staat bijna vol: Zweden, Denen, Engelsen en Fransen uitgepakt voor 3 maanden overwinteren dat kan je zo zien aan de aangebouwde voortenten, tafels en stoelen.
Het is een opeenstapeling van Campers en caravans en we vragen ons af of deze mensen echt kiezen om op deze lelijke Camping te komen staan? Of ze misschien niet beter weten? We sussen onszelf met het idee dat het goed is dat ze hier in Camping Torromolinos met zn alen op elkaar gestapeld staan dan blijft de rest van het mooie Spanje wat ongerepter. Wat een verschil met de kleine vriendelijke charmante groene camping van Castell de Ferro aan zee waar er maar drie bewoonde campers stonden en plaats zat was om buiten onder de bomen te zitten. Hier heb je naast je Camper net 1,5 meter ruimte op een betonnen vloertje om je tafeltje en je stoelen te zetten en het uitzicht is ongelooflijk . lelijk. Ik overwoog om er een foto van te maken maar ik bespaar u dit en ook ons. We blijven hier gelukkig niet lang. Sam eet vanochtend, naar gewoonte, 2 stukken fruit en we vertrekken aangekleed op zn winters naar de taxi stop plaats. Er hangen dikke grijze wolken waar de zon niet door kan en het is koud. Ik herken een Belgisch hemelgewelf en het is hier waar we stappen alsof we langs de ring van Antwerpen lopen. Torremolinos, één keer maar! Ko zei smalend met zijn ogen een beetje dicht geknepen over Castell de Ferro, het is hier een paradijsje. Dat is ook zo. Dat dorpje lag tussen 2 bergketens in, verscholen voor de wind en de zon scheen er warempel daar waar de rest van Spanje bewolkt bleef dezer dagen. Ik blijf alleen achter en ik weet eigenlijk nog niet goed wat doen. Verlaat ik me op de boulevard van Torro, midden in de jungle van Deutche Heisse Steingrill restaurants waar men naast Duits ook Engels en Frans spreekt, de Belgische Steak en Friet eethuizen met opschrift Hier spreekt men Nederlands en de menus toeristico met 300 Paella variëteiten of blijf ik lekker binnen schrijven? Als ik de teksten van onderweg straks in boekvorm wil uitgeven heb ik nog veel correctie- en aanvulwerk. Het is bewolkt en het waait hard, de camper beweegt af en toe mee met de wind. Ik blijf vanochtend en elk geval thuis en lekker binnen. Het kleine elektrische hete lucht blazertje aan en koffie.
Het is nu elf uur en ik overwoog om een douche te gaan nemen. Maar in het badhuis was zon helse drukte. Zeker 10 oude mannen in gebloemde short, op plastieken sleffertjes en een vieze te grote T-shirt aan stonden zich te scheren en tanden te poetsen. Ik heb rechtsomkeer gemaakt want die drukte en gezelligheid hoef ik niet.
Ik schrijf in alle stilte en eenzaamheid verder. De ramen van de camper zij half geblindeerd en ik heb helemaal het gevoel niet in het Zuiden van Spanje te vertoeven maar thuis, op een regenachtige donkere winterdag aan mijn schrijftafel. Tot nu toe heb ik een bladzijde of 150 bij elkaar geschreven, A4 formaat, met naar ik meen, verhelderende, soms filosofische en mooie storys over onze avonturen op reis. We zijn nu 120 dagen onderweg. Af en toe staan er wat praktische dingen over plaatsen in Europa, maar het wordt geen vakantieboek met schemas,landkaarten en wegbeschrijvingen. Het gaat over wat we beleven, aanvoelen, bedenken, zien en waar we blij verrast om kunnen zijn. Dat wil ik graag delen en met enkele knappe fotos erbij die we konden maken kan dat boeiend zijn voor de lezer die straks in de winter van 2008-2009 Home@Europe wil kopen en thuis in de sofa bij de open haard wil lezen.
Ik loop even naar buiten, de benen strekken en er spreekt me een man aan. Vous êtes de Belgique? Ik antwoord: Qui, mais de la coté Flamende. Ah hie sprekt Vlamsche alors, k en dacht da hie van de Walen wart en Frans sprekte oemdat ge ne sticker op joenen camper hebt van Liege. Ik leg hem uit dat we de camper inderdaad in Luik kochten. We maken kennis, Hij verteld dat gestopt is met werken op zijn 50ste , garagist in Nieuwpoort , en hij komt hier nu al 4 jaar elke winter voor 2 maanden. t Es hier goe hé ? Ik vertel hem over de rust en de stilte van Castello de Ferro en hij beaamt het . Jok aan dienen kante est wreed rustig maar der es niks te zien hé. Ik neem afscheid onder het mom dat de patatjes aan het koken zijn.
Patrick Borgions belt op. Ik kom nu van Genève en rijdt Lyon binnen voor een afspraak en dan moet ik nog naar Grenoble, lang in de auto en ik dacht , ik bel de Marc eens op.
Patrick is een goede vriend die in de Stansmachine wereld zit. Moet regelmatig voor zijn eigen bedrijf reizen en is dus vaak onderweg. Het gaat hem goed, de business draait en verder druk druk druk. Daar hebben we hier niet zon last van ,zeg ik, maar we kennen het wel. Als het goed en druk draait kan dat ook een feest zijn natuurlijk. Hier in Frankrijk schijnt de zon overdadig, trouwens ik België ook, vult hij aan. Gisteren nog op een terrasje buiten gegeten. Ik vertel hem van de donkere wolken hier en hij smaalt een beetje. We keuvelen nog wat over zijn website en een knap software programma dat hij heeft laten ontwikkelen. Ik mag er niet veel over vertellen hier op de blog want het is Brand New en Top Secret, hij wil dat commercialiseren. Hij verteld over de onderhandelingen die hij met een provider wil voeren en we groeten elkaar Tot in Sicilië! Hij vliegt over voor een weekje vakantie bij ons begin mei.
Het is nu ver half drie en ik krijg honger. Wat koken?, dat kan natuurlijk, maar voor 1 persoon? Gek, Sam is nog maar een halve dag weg en ik mis haar al. Na drie intensieve maanden samen wonen op een paar vierkante meter is alleen zijn even wel weer even wennen. Koken voor 2 is zoveel veel prettiger. Ik zou zon reis voor een jaar door Europa trouwens nooit alleen ondernemen, we komen ze wel eens tegen die einzelgangers, helemaal alleen op reis. Niks voor mij, in mijn eentje zou ik er niets van bakken. Ik zou vereenzamen denk ik, me niet wassen en mijn bed niet uitkomen en dat alleen-gevoel ook nog koesteren maar wel vergaan denk ik. Ik loop naar het Camping restaurantje en vraag wat de Menu del dia is. Ik begrijp de ober zijn Spaans niet zo goed maar ik wil geen pulpa, dat is een soort mik mak van inktvis, dat had ik verstaan. Doe maar wat zeg ik en hij brengt een heerlijke sla, spiesje varkensvlees dat lekker gekruid is met frietjes, ik neem een glaasje viño Tinto erbij en sluit af met een koffie . Voor 7 euro, dat is nog eens het Spanje waar ik van hou. Het restaurantje zat goed vol en tegen mijn verwachting in bijna allemaal Spanjaarden. Ik denk werkvolk van de camping dat hier kabaalmakend samen luncht en tegelijkertijd naar de TV kijkt die hier centraal in de wat donkere eetzaal hoog ophangt en te luid staat. Typisch Spaans, ik kijk mee en zie op het middag nieuws dat men zich hier wat zorgen maakt om de woelige zee die tegen de dijken aanbonkt. Een wat verdrietige eigenaar van een restaurantje op het strand in Michas getuigd hoe hij zijn terras aan scherven zag vliegen met de wind en de woeste zee die er op in beukte. Ik eet zoals het een single past, met één oog naar de TV en het andere afwisselend in mijn bord en in de krant. Ik spreek niemand aan en ik wordt ook niet aangesproken. Ik laat me opnemen in de sfeer en verorber in mijn eentje mijn maaltijd. Ik geniet ervan. Kim Novak verjaart vandaag 13 februari 2008 lees ik in de krant, ze wordt 75 jaar. Er zijn waarschijnlijk maar weinig mensen die haar nog kennen. Ik vond ze in haar jongere jaren, toen ik een uit zijn krachten gegroeide puber met pukkels was, een beeld van een vrouw op het witte doek. God, wat gaat de tijd snel. Zij is 75 geworden en ik 50. De weersvoorspellingen zijn ook niet geweldig voor de komende dagen hier in Andalucia . In het Noorden en in het binnenland hebben we zonnetjes op de weerkaart , hier in Zuid Spanje, wolken en wind. Ik schrijf vanmiddag voor mijn film script een erotische scène à la Brusselmans over Catherine en Anton die een spannende namiddag beleven in een Spaanse afgelegen wijngaard. In een film moet wat seks zitten wil ie het grote publiek aan spreken. De scène is niet voor publicatie op de blog. Het wordt een aanvulling voor het boek en natuurlijk te zien in de film.
Stef belt op en vraagt me hoe het met me gaat. Zijzelf wordt nog volledig opgeslorpt door de verkoop van de gebouwen van haar zaak. Geen makkie , het is moeilijk maar als dit opgelost is zegt ze zal er zich wel een ander probleem aandienen. Zo blijven we bezig. Ik wens haar veel succes en geef ze 3 dikke zoenen.
Toch maar een stevige wandeling maken vanmiddag op de Paseo Maritimo van Torre. Goed ingeduffeld want er staat me een bries te waaien! Het is alles van dat, wat ik vermoedde. Hoopjes oude van dagen die met skivesten en dikke sjaals aan kuieren op de mooie artificieel aangelegde dijk met ingevoerde palmbomen uit Tunesië. Je hebt de Chinezen van 6 euro voor een drie gangen menu, dessert inbegrepen en de Irisch pubs en Typical Englisch restaurants met aanbiedingen van de dag. Enkele winkeltjes met zomerkleding voor een winterprijsje en als ik een kleine souvenir winkel binnenstap, omdat ik zie dat ze er de Spaanse Aquardente in de rekken hebben staan en vraag wat die hier kost zegt de jonge dame, 22 euro, Yes I know it is too expensive, you can buy for 15 Euro in the carrefour. Het wordt een fikse wandeling tegen de wind in. Ik ben blij als ik terug thuis ben en voor mezelf een broodje Chorizo maak en verder kan werken aan mijn script. Morgen als ik de dijk van een kilometer of 5 naar het andere eind van Torre wandel, waar Sam haar mama logeert in een hotelletje, zeker mijn fototoestel meenemen om de lelijkheid van de buildings hier vast te leggen. Dit is een plek in Spanje waar je niet moet zijn. Geef mij maar de amandelbomen in de Alpujarra of een lieflijk dorpje aan zee met zijn marktje op het strand waar de tijd even stil bleef stil staan. De Chinees van 4,75 en the Complete English breakfast heb je er niet maar wel een schotel vers gevangen vis bij Maria en eerlijke lekkere tapas bij het aperitiefje.
Als ik buiten een sigaretje ga roken komt er uit de FENDT camper,die naast ons geparkeerd staat op nummer 31, een blonde, vermoedelijk Deense dame, in peignoir met daaronder een strakke zwarte spannende broek, buiten met een kom vol afwas. Ze begroet me en vraagt of ik het naar mijn zin heb. Ik zeg TAK, dank je, het enige woord Deens dat ik ken en doof mijn sigaret. Niet dat ik me beter voel dan anderen maar ik heb geen zin om hier een praatje te staan maken in de gure wind met de overwinteraars van deze Camping. Ik ga binnen en verdwijn voor de rest van de wereld. Ik heb een job te doen dus laat mij maar, laat mij maar, ik heb nog zoveel te doen.
Ik schrijf en blijf tot een uur of elf en ga naar bed. Lig wat rond te draaien en ben verwonderd over de inpakt die het schrijven heeft op een mens. Ik blijf denken en zinnen fraseren, ook nu dat ik het licht heb uitgedaan. Sta ik terug op of onthoud ik het voor morgen? Ik neem een stukje papier en schrijf wat kernzinnen op.
s Morgens om half zes zet ik koffie en begin de aantekeningen te verwerken in mijn script. Ik omschrijf de eerste scène van de film leesbaar in boekvorm zodat ik dat stukje op de blog kan zetten.
Nu dat ik alleen ben maak ik toch niemand wakker met het licht aan en het getik op mijn pc .
De wind is gaan liggen voel ik en de temperatuur buiten is 12,5 °C. Dat is zacht voor de tijd van het jaar bedenk ik me. O ja, ik zit nog altijd in Torromolinos.
Een kort voorproefje, nu het vandaag Valentijn is, voor de lezers van de blog. Een fragment dat de begin scène illustreert van
ALMOST HAPPY
, de film.
Catherine zit te dromen in zetel 12 van de boeiing 747 die vanuit New York over Engeland naar Parijs vliegt. In haar gedachten ziet ze zichzelf met Vincent en Rosanne, haar zoontje en dochter , langs de branding van de zee lopen en plezier maken. Al snel duikt ook het beeld van Guido, haar man, op met wie ze weer ruzie maakt. Ze draait zich weg van het raampje om die gedachten te verdringen.
Het landen is het mooiste, niet?
zegt haar buurman, medepassagier. Een wat corpulente zakenman man met een te grote bril op. Catherine kijkt hem glimlachend aan. Ik vind het opstijgen het spannendste, weg vliegen, alles achterlaten en het gevoel hebben te zweven. Heel hoog..en ver weg.
Neen, landen is voor mij, terug thuis komen, er zijn bij wie ik me goed voel, mijn vrouw en de kinderen.
Thuis komen? vraagt Catherine met vragende ogen
De man knikt van ja.
Zij kijkt hem ongelovig aan
Ben jij getrouwd? vraagt de man. Catherine antwoord flauwtjes: Soms. De man kijkt haar verbaasd aan. Zal ik je een lift geven als we geland zijn ?
Catherine antwoord zelfzeker,terwijl ze haar gordel losmaakt en haar koffer uit het bagagerek neemt,
Ik ga nog niet naar huis, ik neem eerst vakantie.
Hij kijkt haar, nog in zijn zetel zittend aan, en ziet dat ze een kleine diamanten piercing heeft in haar navelbuik.
Ga je met de kinderen op vakantie? vraagt hij
Catherine antwoord verontwaardigd en direct
Neen, Neen, zonder.
Dan ben je een geëmancipeerde vrouw?
Met dezelfde verontwaardigde blik zegt ze Sjah..
Anton slaat het portier van zijn vliegtuigje, een Cessna, dat op de tarmak geparkeerd staat, open en kijkt of hij haar al ziet uitstappen uit de boeiing die intussen geland is. Zij komt huppelend de trap af met 2 koffers in haar hand. Een brede glimlach verschijnt op haar gelaat als ze Anton ziet staan. Ze zet een koffer neer en wuift opgetogen naar hem. Anton wuift enthousiast terug, stapt in de cockpit en start zijn motor alvast.
Catherine stapt met een brede smile naar zijn vliegtuigje toe.
Anton, blij als een kleine jongen, omhelst haar als ze aangelopen komt.
Hé lieveling, mijn allerliefste schat, ik heb je gemist. Catherine kijkt hem blij aan.
Mijn schatje, zegt ze, en ze zoenen elkaar op de mond. Het is alweer veel te lang geleden zegt Anton. Ik heb je zolang moeten missen. Zullen we ? vraagt hij. Catherine antwoord uitbundig Yes. Ze doet teken met haar vinger naar haar mobiele telefoon. Eerst even bellen naar de kinderen.
Zij loopt een paar meter weg van de Cessna en tikt het thuis nummer in op haar GSM terwijl Anton haar spullen in de cockpit zet.
Ze wendt zich af van het geluid van de draaiende motor en steekt een vinger in haar oor. De telefoon gaat over in Antwerpen.
Vandesande klinkt het aan de andere kant.
Hallo Guido, wachtend op een antwoord dat niet komt
Zijn de kinderen thuis? Guido roept aan de trap de kinderen die boven aan het spelen zijn. Vincent, Rosanne,t is mama.
Vincent en Rosanne hollen van de trap roepend Mama, mama. Guido vraagt aan haar voor hij de telefoon aan de kinderen geeft: Alles OK? Catherine antwoord Jaja, alles OK en thuis ook? Ja,ook wel, gevolgd door een stilte. Is het druk daar? vraagt hij.
Catherine antwoord opgetogen dat valt wel mee, Ik heb mijn promotie gekregen.
Dat is goed van je antwoord Guido met een neutrale stem. Ik geef je de kinderen, terwijl die aan de zijde van Guido staan te wachten en tegen elkaar zeggen: Ik eerst hé, neen ik eerst. Zeg hoe laat kom je thuis? 3 Daagjes nog antwoord ze aan Guido. Ja, dat heb je gezegd maar hoe laat landt je? Catherine draait zich om en kijkt naar Anton met een blik van dat weet ik niet.
Zal ik je komen afhalen op de luchthaven? vraagt Guido. Catherine antwoord een beetje onzeker
