Salobreña

Vrijdag 18 januari 2008

Zit vanochtend zonder inspiratie.

Anton, het 2^e hoofdpersonage in mijn script “ Almost Happy “ naast Catherine die de hoofdrol speelt, is behoorlijk aan het zaniken tegen een vriend. Zelf had ik dat niet zo gezien toen ik deze passage schreef maar nu, dat ik lijn per lijn de vraag stel:

Brengt dat iets bij aan het verhaal?

Leidt dat naar een andere gebeurtenis?

Doet dat er hoe dan ook iets toe om dat beeld, die zin, die woorden aan de lezer , straks de kijker, te vertellen en te tonen.

Anton zegt wel op een moment dat zelfmedelijden niet scoort bij de kijker, hij is regisseur bij TV, maar is volop aan het zeuren over de stukgelopen relatie die ie had met Catherine.

Zoiets is natuurlijk meestal erg voor de gedupeerde maar of iemand anders daarvan wakker ligt of zelfs nog maar interesse heeft in “that kind of stories” van hoe goed het allemaal was en hoe erg het nu is zonder haar, Betwijfel ik.

Dus moet ik die 3 minuten dialoog met Pieter zijn vriend schrappen. Eén gouden regel in het schrijven van een script is me bijgebleven uit de lessen van Ivo Michiels destijds in het RITCS: Zeg niet wat je wil zeggen, toon het met beelden in de film.

Ik ga wat stappen op het strand, Sam is gaan joggen, ze houdt het goed vol. Ik raap wat platte stenen op die aangespoeld zijn toen gisteren de golven op het strand in beukten. Ik vind een halve bromfiets, kinderknuffel, zeesterren en lege verroeste blikken tonijn maar die laat ik liggen.

Het is een mooi als de zon vanochtend de Siërra Nevada zijn besneeuwde toppen in het licht zet. De zee is rustig aan het kabbelen. Hier buiten is het warmer dan binnen op het appartement voel ik aan.

Daar zal Zondag verandering in komen, dan zitten we weer voor een lange tijd in onze camper. Ook goed dat we weer “on the move” zijn. Daar hebben we ook voor gekozen. Zaterdag pikken we ‘s avonds nog even een Flamenco-dans avond mee uitgevoerd door Las Escuela de Baile Flamenco de Salobreña.

Het volgende traject loopt de eerstkomende weken over de Alpujarras. Dat is een streek in Andalucia die in het midden van de 19^e eeuw ontdekt werd door schrijvers en kustenaars die op zoek waren naar de romantische ongereptheid van Zuid Europa. Prachtige natuur beschrijft de gids, enige stadsgezichten met unieke architectuur, de witte dorpen van de Moriscos, dat zijn moslims die na de Reconquista in Spanje bleven. Zij bouwden dorpen in de stijl van de Berbercultuur. Resten van de laatste enclave van de Moren voor die definitief naar Noord Afrika verstoten werden in de 16^e eeuw.

Sommige dorpjes zien er uit als in Marokko.

Op de kaart tekenen we onze route uit: We beginnen in Lanjaron het toegangsdorpje naar de bergketen. Een 6 tal dorpjes willen we zien en daar kan ik pas over schrijven als we er zijn en het delen als we terug online kunnen ergens vermoedelijk in Almeria. In Puerto de la Ragua rijden we even door de woestijn van Tabernas, dat is de meest Noordelijk gelegen woestijn op de wereld lezen we en dan zullen we de provinciegrens van Granada oversteken naar Almeria.

Het wordt tof, wij verheugen er ons al op.

Beste vrienden en blogbezoekers,

Tot in Almeria ergens.

Lieve groeten van Sam en Marc.

11 januari, 6u30 ochtend.

Gisteravond spaghetti gemaakt met een doosje Spaanse, erg vettige, spekjes erin en ze bekomen me niet. Ik zit midden in de nacht in het kleinste kamertje van het appartement te koekeloeren. Nu ik toch wakker ben blijf ik het maar en klap mijn pc open. Sam komt langs en zegt “zo vroeg!” Ik fluister dat ze maar terug in bed moet gaan want het is donker, en frisjes en veel te vroeg. Ik overloop de stukken die ik bij schreef gisteren in het script en ben niet tevreden. In dergelijk geval maak je de keuze, herwerken met wat er staat of de hele sequentie deleten en van O af aan beginnen. Ik schrap en zie 5 pagina’s, dat zijn 5 minuten film, wit worden.

Toen ik de laatste keer online kon in de bibliotheek van Salobreña kreeg ik, toen ik op google mijn emailadres inbox opende meteen een mail van Marieke. Ben je online papa? En even later zaten dochter en papa gelijktijdig met elkaar te shatten. Nu shatten doe je altijd wel gelijktijdig denk ik als niet kenner. Het was een fijn moment. Net of je echt met elkaar aan het praten bent. Nu Marieke is daar veel sneller in dan ik,dat heeft natuurlijk met de gewoonte te maken om met dit medium te communiceren. Toen we aan het shatten waren had ze nog wat schrik voor het examen Spaans, intussen heb ik via sms vernomen dat het schitterend is gegaan. Slimme meid.

Grappig was een reactie op de blog van iemand die ik totaal niet ken. Een Duits meisje die schrijft dat ze het geweldig vindt om te lezen hoe het ons gaat en vooral omdat we in Salobreña zitten. Zij komt er al 12 jaar en zit nu in Antwerpen al te dromen van de maand juli wanneer ze hier terug op vakantie kan komen. Ze geeft ons wat tips over de omstreken van dit dorpje die de moeite zijn om te bezoeken en haar favoriete eethuis La Bodega. Dat hebben we intussen gesmaakt en lekker bevonden. Ik lees ook wel haar teleurstelling over het feit dat sinds een paar jaar de Duitsers dit nog wat authentiek Spaans vakantiedorpje hebben ontdekt in de zomer. Het stikt er dan van schrijft ze. Ik kan dat zeer goed begrijpen. Het is geen volk als een ander, ze laten zich waarschijnlijk zonder dat ze er zelf weet van hebben verschrikkelijk gelden. De taal, het volume als ze samen in groepjes aan het zuipen zijn en het respectloos domineren van stranden en ligzetels rond de zwembaden. We hebben het allemaal al wel eens meegemaakt op vakantie dat je ‘s morgens een zeteltje aan het zwembad van je hotel zoekt om te gaan zitten en dat bijna alle zetels al bedekt zijn me een handdoek. Duitsers geven ermee aan dat er iemand zit: Gereserviert, Das ist meine plekke, maar er zit niemand , alleen handdoeken.

In de winter valt dit reuze mee, af en toe kom je een camper met Duitse nummerplaat tegen, meestal oudere mensen maar die rijden voorbij. Ze zoeken elkaar op en daar waar zij zijn zijn wij niet. Wel Britten en een enkele Nederlander zie je hier in Salobreña, die zijn galanter en rustiger mogen wij ervaren.

Elke ochtend een andere sunrise, zonsopgang, en ook weer elke avond een andere sunset, ondergang. Ik blijf maar fotograferen zegt Sam. Ze zijn wel de moeite, zeker wanneer er wat formaties wolken hangen. Ik kijk er graag naar. Nu ja over wolken gesproken. Er hingen er gisteren iets te veel, de zon kon er nauwelijks doorheen breken en de wind kwam uit het zuiden, recht ons appartement in. Altijd een slecht teken herinner ik me want dat betekent regen hier in Andalucia en als het even niet mee zit storm.

De zee was woest, hoge golven, schoon om zien en goed ingeduffeld te gaan stappen langs de branding. Tot er onverwacht, maar wel voorzien, een golf over je schoenen schuimt en dan snel weer naar binnen.

Vanochtend hangen die wolken helemaal achteraan de zee, ze raken de kust van Afrika denk ik, en hier boven mooi blauw. Een gele gloed verlicht de muren van het balkon, daar is ze terug bedenk ik me, het leven is mooi…. als de zon schijnt.

Zondagochtend,

Gisteren heeft Sam gekookt, fier zegt ze “dat is de eerste keer sinds we weg zijn“, ik beaam dat en feliciteer haar met de “ Bavette de langoustines “ een lekkere pasta geserveerd met een gegrild broodje basilicum . Zo hoop ik dat haar kookfurie niet te snel uitdooft. De deal die we maakten, hij of zij die kookt wast niet af, leid me naar de keuken om de troep op te ruimen en in het sop te steken.

Sam is al vroeg uit de veren, met een sprong veerde ze uit bed “ ik ga lopen “ zei ze, niet bedoelend ik loop weg! Maar ik ga joggen. Ik lig nog wat wakker te worden in bed. Het is tenslotte zondag en heb gisteren veel geschreven en nog laat naar TV gekeken. Ik zei het eerder al , de goede programma’s en de films starten hier op TVE laat op de avond en worden bovendien om de 15 minuten onderbroken door 15 minuten reclame. Zeer vervelend, een film van 90 minuten duurt dus 3 uur, het was iets voor 2 als ik ging slapen.

Sam loopt sneller en sneller de boulevard op en af, nog voor ik het in de gaten had was ze terug. Een kopje koffie en een fotoshoot van de schrijver aan de tafel in de living met de handen in het haar, want het lukt vanochtend niet zo goed. Heb nogal wat bijgeschreven de afgelopen dagen en geschrapt in het script en zie het bos niet meer ….of de zon niet meer door de wolken. De tafel staat nog vol attributen van gisteravond, Jack Daniel’s and Lucky Strike. Bij ons vind je die good old fashion non-filters niet meer. Het heeft iets nostalgisch als ik er hier eentje opsteek bij het staren door de raam naar die eindeloze grote zee. Als ik zinnen in dialogen met elkaar verbind en moet schrappen omdat ze te lang worden. Iets van vroeger, zo bezig zijn met woorden en een sigaretje opsteken tussendoor. Vroeger stond er op het kleine pakje sigaretten nog niet, geadverteerd door Las Autoridades Sanitarias, “Fumar puede matar“, dat roken dodelijk is. Je was nog een man als je rookte, toen ik 17 werd, en een seut als je niet meedeed met je vrienden die allemaal helden wilden zijn. Gek hoe snel dat illusiebeeld van de Strong lonesome Marlborro cowboy of Steve McQueen, met een Camel of een Lucky Strike-it’s toasted in de hand veranderd in het gevoel dat je een paria bent vandaag als je een sigaretje opsteekt. Hier in Spanje heb ik er geen last van, er wordt stevig gerookt en in de restaurants staan overal nog asbakken op tafel.

Vroeger….

“ het is zover “, toen alles beter was ?!

Ik tikte eerder, abusievelijk: “het is zever“, de e ipv de o.

In februari word deze kerel 50 jaar.

Is daar iets aan te doen ? Uiteraard niet, het komt op je af die leeftijd en iedereen die 50 wordt voelt dat niet, nog niet.

Toen ik bij de instanties in België mijn documenten voor de loopbaanonderbreking ging ophalen en mijn geboortejaar invulde zei die dame aan het loket. U wordt 50 in 2008, wil u dan 80% of halftime gaan werken? Ik keek haar verbaasd aan? Wat bedoeld u vroeg ik. U mag met die leeftijd zonder veel loonverlies minder werken! Het sprak me niet echt aan , toen ik daar stond, maar ik ben deze geboden optie door de overheid niet vergeten.

Hier en nu wil ik over die 50 nog niet verder over nadenken. Ergens in April, dan zitten we in Sicilië, daar is het dan pril zomer en daar nodig ik een paar goede vrienden uit om samen mijn 50ste te vieren bij een lekkere BBQ op het strand en samen wat vakantie te hebben.

Vooralsnog zijn we 1 jaar permanent op vakantie en stress is ons de afgelopen 3 maanden niet overvallen.

Ik denk er wel eens aan

- de targets,de EBIT, Stay up right, profit and growth, de telefoon, de klanten, de files en de chaos soms van alles moet sneller, beter, efficiënter en goedkoper, en …. de winst hoger

-bij zonsondergangen vooral.

Van mijn collega’s kreeg ik een mooi afscheidskaartje.

Een gekleurde sunset met de tekst:

“Als jullie daar zitten te genieten denk dan eens aan ons.”

Bij deze mijn dank collega’s

en jazeker, ik ben jullie niet vergeten hoor!

Zondagmiddag, 13 januari

We hebben gereserveerd voor de lunch bij Los tres Hermanos.

Vorige week zondag waren we zo verrast en blij met en met de service en het lekkere eten in dit restaurantje op het strand. Ons tafeltje was intussen ingenomen. De patron herkende ons en zei een beetje verontschuldigend, Si 2 horas, het is kwart over twee! en maakte prompt een tafeltje vrij voor ons. Het was weer smullen en genieten van de Spaanse ambiance op zondagmiddag en de lekkere vis die in grote hoeveelheden geserveerd wordt. Alle Spanjaarden hier nemen ruim de tijd om ‘s zondags met de familia, een traditie, samen te lunchen. Het restaurant zit proppe vol.

De koffie krijgen we van het huis en 3 uur later lopen we voldaan en tevree terug langs de boulevard naar ons appartement.

Het waait stevig. Deze namiddag kijken we gezellig TV en drinken een lekkere pousse café thuis.

Een heerlijke Zondag.

15 januari

Mijn mama verjaart vandaag. Ze is blij als ik ze opbel en het doet me ook plezier een opgetogen mama aan de telefoon te horen.

Dat wordt vanmiddag koffie en gebak met de vriendinnen in Leopoldsburg. In mijn gedachten ben ik er even bij en geef ons Ma dikke zoenen.

De aalscholvers vliegen vanochtend, zoals ze dat elke morgen doen, net voor de zon haar licht op de zee werpt , in formatie van het oosten naar het westen. Van waar ze komen en naar welk plekje ze vliegen is ons onbekend. Een mooi beeld hoe zij samen op één lijn net boven de horizon ergens naar toe vliegen. ‘s Avonds hetzelfde in omgekeerde richting, samen uit en als het bijna donker wordt,samen thuis.

Zo hoort dat in families.

De 2 weken en half dat we hier in het zuiden zijn hebben we zowat alle varianten “weer” gehad. Van zeer warm, lekker in het zonnetje genieten bij 25 graden in de zon tot storm en wind met hoge golven, tot een dag zware regen en zeer bewolkt. Meestal is het niet echt koud. Op TV volgen we de temperaturen die variëren van 15 tot 18°C en ‘s nachts nooit onder de 10°C. Er is wel wat aan de hand de laatste 2 a 3 jaar horen we her en der zeggen. De Franse toeristen waar we kennis mee maakten, die hier al jaren komen zeggen het, alsook de patron van Los Tres Hermanos verteld ons dat dit wisselvallig en ‘ koud weer!’ hier vroeger niet bestond aan de Mediterano. Altijd zacht en een graad of 20 in januari. Iedereen liep in T-shirt. Is normal ! The Global warming? Vraag ik hem. Ik weet het niet zegt ie maar de toeristen gaan de laatste jaren vroeger weg en komen later in het jaar, als het warmer wordt pas terug. Slecht voor de commerce.

Vandaag STORM op zee. Het strand wordt overspoelt door het witte schuim van de grote golven die zich zeker met een meter of 2 hoogte op het zand werpen. Dikke wolken drijven versneld over en soms kan de zon door de vlagen heen het schouwspel even op lichten. Aalscholvers scheren als acrobaten langs en net over de hoge golven. In de verte zie ik een vissersboot worstelen met de wilde deining van het water. Het gele bootje zwalpt op en neer. Het is lekker wandelen in de wind nu op de Paseo Maritimo - de dijk langs de zee van Salobriña - want het is helemaal niet koud. De enkele wandelaars die ik tegenkom kijken met me verrast naar dit witte schuimkoppen watergeweld. Op TV Malaga waarschuwen ze de kijkers voor de sterke wind. Afgelopen dagen zijn er al 3 vissers vermist en waarschijnlijk gegrepen door de golven. Ze hebben hier in het dorp het water ook afgesloten denk ik want onze kraan geeft geen lek. Het is wachten tot na de storm voor een badje.