°°°°°°°°°°°°° 5 maart 2008 Hello again, news from Santa Susanna and Figueres°°°°°°°°°°°°°°°°

Donderdag 22 februari

Vanmiddag lopen we weer met een zak van 15 kg, ditmaal gekleurde was, naar het wassalon. Men kent ons daar al. We zijn onderweg voor onze laatste dag in Cordoba. We willen absoluut De Torre De La Calahorra zien, dat aan de overzijde van de brug Puente Romano ligt en die je leidt naar de Moskee -vermeld in de gidsen als het levende museum van Cordoba. Ik toon mijn perskaart en we mogen gratis binnen, dat lukt niet altijd hoor! Het is een mooi museum maar we hadden een iets moderne aanpak verwacht. We zijn verwend natuurlijk met de musea die we intussen al gezien hebben. Torre De La Calahora situeert het leven in Al-Andalus, met maquettes,schilderijen die wel zo opgehangen zijn en belicht alsof je erin kunt stappen en je krijgt een headset mee die automatisch switcht als je in een andere kamer komt. Het thema van deze tentoonstelling is vooral het samenleven van Moslims, Christenen en Joden in Cordoba en wat ik leer is dat in de Koran staat dat de Islam alle profeten als boodschappers van één en dezelfde God erkent. Het is een ontmoeting tussen het Christelijke Westen en het Islamitische Oosten in een tijd waarin de twee grote religies elkaar vonden in eenzelfde liefde voor de wetenschap, wijsheid en het geloof. De Koran van toen is nog altijd dezelfde als de Koran die de Moslims vandaag lezen en belijden , maar de interpretatie van sommigen is vandaag wel anders.

We eten vandaag in een Chinees buffetrestaurant voor 6,5 euro! We geloven onze ogen niet als we zien wat je voor deze kleine prijs allemaal mag verorberen en vooral hoe divers en lekker het is. Dit is weer feest. Voor dit geld kunnen we zelf niet voor koken. We laten ons lekker gaan en hoewel ik weet dat ik overdrijf, eet ik als toetje 2 ijscremes voor hetzelfde geld. Sam past, want ze wil wat diëten. We slenteren door de stad en zijn getuige van de aankomst van de “Vuelta de Andalucia, de tour van Andalucia. Een circus in de stad zoals we dat kennen van de Tour de France. Sam leidt ons met de kaart in de hand naar plaatsjes in een oud kwartier van de stad waar we nog niet geweest zijn en zo we komen terecht in het enige 5***** sterren Hotel van de stad, Hospes Palacio Del Bailio. Een pareltje van rust, schoonheid en sobere Andalousische pracht dat gebouwd werd tussen de 16 en 18 eeuw en opgenomen is in the Monument category als Cultural Heritage Building. Daar gaat Sam naar de Los Aseos, het toilet en we nemen we een kijkje in de prachtige interieurs. In de brochure lezen we deze omschrijving van dit hotel:

“Hospes combines all the ingrediënts and services needed to create a private space-time in witch you can impose your preferences, rhythms and desires, transforming your stay into a vital experience. Hier kom je niet voor een nachtje bed & breakfast en weer verder.

We beëindigen deze dag moe en tevreden op een prachtig plein Plaza de Corredera. Jazeker we kunnen Cordoba aanbevelen als city trip. We zijn hier nu 6 dagen verbleven en hebben enorm genoten van de magische sfeer van Cordoba. De stad waar het verleden na vibreert en die in de 11^e eeuw de grootste en meest culturele stad van Europa was. Een stad waar filosofen, kunstenaars en wetenschappers geboren werden. Een stad die een geheim bergt en bezocht moet worden zonder timetables en zonder haast. Als je met je Camper voorbij komt overnacht je ideaal hier op de Camping “El Brillante“, Avda. Del Brillante 50 - 14012 CORDOBA, Telefonos 957 28 21 65 De prijs is wel 23,50 euro per nacht - we betaalden gemiddeld 15 Euro op de Spaanse Campings - maar alles is inbegrepen en de douches zijn perfect. Het adres van het buffetrestaurant willen we zeker delen voor als je in de buurt zou zijn. Cocina International Buffet Center, Paseo de la Victoria, 19 - 14004 , het ligt eigenlijk aan de kleine ring ten Zuid westen van het centrum van CORDOBA. Het ***** hotel Hospes Palacio Del Bailio kan je op de website bekijken en boeken hospes.palaciodelbailio@hospes.es.

Als ik dit noteer vallen er weer druppels op het dak van onze camper. Een buitje. Mooi om deze warme dag, met een temperatuur vandaag van 27 graden, vanavond met het deurtje van de camper open, af te sluiten.

We verlaten Cordoba, eerst wat inkopen doen in de carrefour en onze gekleurde was ophalen.

We laten ons verleiden aan het buffetrestaurant ( dat van gisteren aan 6,5 euro ) alvorens terug zuid oostelijke richting te rijden. Miljoenen olijfbomen glijden aan ons voorbij als we deze prachtige weg richting Almeria volgen. Het is uiteindelijk verder rijden dan we dachten en pas om halfelf komen we aan. We zijn moe van het rijden en zoeken ons een plaatsje dat geschikt lijkt om te overnachten. Dat plaatsje aan zee hadden we gevonden maar we deden geen oog toe. Er rijden hier meer auto’s op en af tussen middernacht en vier uu dan bij ons op de ring van Brussel denk ik. We draaien rond , slapen weer even in en worden weer wakker van het verkeer. Wrong place. Ik dacht nog even om de motor te starten en verder te rijden maar, waar moet je naartoe midden in de nacht? Al heel vroeg op, wij zijn beiden lastig omdat we eigenlijk geen oog hebben toegedaan, en vertrekken. We belanden 80 km verder in Vera. In onze gids zou hier een hele mooi gelegen natuurcamping zijn maar als we eraan komen blijkt die omringt door bouwkranen. . Heel Spanje is zowat een bouwwerf hadden we al eerder gehoord en de mensen klagen over de te hoge prijzen en niemand die dat wil betalen. Voor dit soort plaatsjes passen we en bovendien is de zon weg en waait het hard. Door toeval en eigenlijk ook omdat Ko en Rietje, onze buren van twee weken geleden op de camping in Castell de Ferro, ons over een mooie plekje hadden gesproken dat net achter de toren beschut tegen de wind en op 3 meter van de branding lag in een rustig dorpje met haventje, belanden we in Villaricos. We eten wat en willen een tukje doen omdat we beiden moe zijn van de afgelopen slapeloze nacht. We dommelen wat in en we worden na een halfuutje opgeschrikt door een claxonnerende Hymmer die voorbij rijdt op het smalle zandweggetje. Door het raampje zie ik dat het een Belg is en wat blijkt: het zijn Ko en Rietje. Wat een toeval zeggen wij tegen elkaar. We lopen hen tegemoet en omhelzen elkaar. Als naar oude gewoonte klappen we de stoeltjes open en drinken een glaasje witte wijn samen . Wat zij hebben gedaan en wij hebben beleefd in die 14 dagen die nu achter ons liggen, sinds we elkaar de eerste keer ontmoette in Castell de Ferro, dat soort verhalen wordt uitgebreid verteld. Een blij weerzien. We stappen samen het dorpje in, drinken wat en Ko gidst ons rond, want zij kennen dit idyllische plaatsje hier van vroegere keren. We spreken af om morgen te aperitieven op het pleintje als we het marktje bezocht hebben dat hier plaats vind.

We koken kip met verse groentjes in de wok en kruipen vandaag eens vroeg in bed.

‘s Morgens maak ik een grote wandeling langs het strand, het is niet koud maar het regent zachtjes. Hier in deze kleine baai is de natuur nog gebleven zoals ie altijd was omdat door een toeval men een Romeinse archeologische site heeft gevonden en het gigantische bouwproject dat men plande niet mocht doorgaan. Gelukkig. Er staan wat verder op nog 3 campers geparkeerd. Hier kom je voor de rust, het ruisen van de zee en het mooie panorama.

24 /02/2008

Vandaag regent het weliswaar zachtjes maar het is wel een kleine modderpoel voor de ingang van onze camper. We ontbijten en lopen naar het marktje, met regenjasje aan en hoed op, in dit mooie, vandaag weliswaar een beetje troosteloos dorp. Er staan niet zoveel kraampjes omwille van de regen. Doen inkopen en drinken een kopje koffie met Ko en Rietje in een strandbarretje waar de gasverwarming aanstaat. In de namiddag houden we onszelf wat bezig met een spelletje poker in hun camper, gezellig en vooral droog binnen. Een mens moet wat met zo’n weer. Het klaart wel wat op maar het is lang niet het weertje waarvoor we naar zee afzakten vanuit Cordoba. Ons accu blijkt bijna plat wat betekent dat ik niet kan schrijven op de pc want dat neemt veel energie weg. Geen probleem zegt Ko, ik zet het groepje even aan. Onze accu laadt op. We vragen en krijgen van the Master hemzelf uitleg over wat het beste is om je van energie te voorzien “in case off“ . Een zonnepaneel extra bijplaatsen of een groepje kopen. Blijkt met dit donker weer dat de batterijen net maar amper 1 ampère opladen, met een extra zonnepaneel ben je dus niet zoveel, een extra generator, daar kan je altijd wat mee. Voorkeur is een Honda omwille van de stille motor, een 1000 of 2000 watt. Dat zal een investering worden van al snel 1200 euro, maar als het moet moet het natuurlijk. Als het morgen niet beter wordt vatten we onze tocht aan naar het Noorden. Met zo’n regenweer kunnen we evengoed verder rijden .Om in april in Sicilië te zijn hebben we nog wat kilometers voor de boeg en we willen zeker een stuk van Slovenië, Kroatië en Bosnië Herzegovina zien voor de oversteek naar Italië.

Ja, we zijn ondanks de leuke ochtend en middag een beetje teleurgesteld over het weer hier, we hadden anders verwacht en dat is natuurlijk fout. Als je verwachtingen niet ingevuld worden dan kan je chagrijnig worden. We kennen de lange gezichten van in België omdat we ons gemoed afstemmen op het weer. Daartegenover staat natuurlijk als je niks verwacht dan is alles een “onverwachte” verrassing. We kennen dat wel.

We staan maar wat en we willen meer.

De zon schijnt vandaag ‘s morgens toch al een beetje flauwtjes. Het wordt een opruimdagje en omdat Sam niet een hele dag wil afwassen nemen we ‘s middags de lunch buitenhuis, op een terrasje, het kan net. We rommelen wat in de namiddag. Ik zoek wat mooie parelmoeren schelpjes en ronde stenen op het strand. Ongelooflijk wat moois aan kleur, vormen en materialen je kan vinden op zeg maar één vierkante meter strand. Je kan niet alles meenemen en dus selecteer ik grondig. Met de gevonden specimens wil ik een soort kader maken, souvenirs van Schone Stranden in Europa. Onze buren Rietje en Ko nodigen ons uit voor een glaasje en we worden verrast met Unox Rookworst. Een Nederlandse delicatesse, te vergelijken met de in Nederland wereldberoemde HEMA worst , maar die blijft geen 3 maanden vers in zijn aluminium verpakking, weten ze ons te vertellen. We kijken naar het journaal van half vier op TVE en zien dat het hier in het Zuiden het beste is wat je kan krijgen in Spanje. We maken kennis met ‘ Gestampt muisjes’ van DE RUYTER en fijngemalen kaas in een prachtig doosje: Zwitserse kaas van GESKA GLARUS. Dat doosje bestond al toen Rietje een klein meisje was verteld ze ons. Origineel en mooi doosje. Uit Friesland proeven we mierzoete Appel-kaneel stroop. Nederland en België, we zijn buren maar er zijn toch merkwaardige verschillen in het aanbod van producten en natuurlijk ook het verschil van eetgewoonten. We houden onze algemene vergadering en besluiten morgenvroeg op te krassen. Up to the North of Spain. Stopje in “Valenci-a, alle mensen zonder centen zitten in de Cine-ma“, en dan toch maar door naar Catalunia waar we het Museum van Salvator Dali niet willen missen. Als ik het hier zo even opschrijf lijkt het een makkie om effe te rijden. Van hier tot daar in Figères zal al wel snel 800 km rijden zijn, dus we zijn nog even onderweg. Maar dat is goed , ik wil weer reizen en ontdekken. We zijn nu lang genoeg in Zuid Spanje gebleven , het is tijd om weer te gaan trekken. “Home at Europe” is inderdaad meer dan Spanje alleen.

Onze route voor de komende dagen print Ko netjes uit vanaf zijn Routeplanner. Het is een geweldig aardige man. Villaricos-Aguilas-Lorca-Tatana over Murcia en Alicanté naar Valencia.

Na een 50tal km rijden nemen we onze lunch. We klappen onze stoeltjes uit en zitten op een bijzonder mooi strandje dat ook een camperplaats blijkt te zijn. Midden in de natuur aan zee , Playa La Higuerica. Het staat niet in de officiële kampeerplaatsgids dus bij deze een aanvulling. We laten Benidorm, uiteraard, rechts van ons liggen net als de stadjes in de Costa Blanca zoals Calpé met z’n hoogbouw en laten ons leiden door een brochure van de toeristische dienst die we mee hadden over een dorpje Javea Xabia. Een prachtige baai die omsloten word door De Sant Antonio Kaap, die de zee trotseert met 160 meter hoge klippen en de berg De Montgo. Hier geen hoogbouw aan de kustlijn maar diversiteit van kapen en baaien. Een stadje met een natuurlijke omgeving dat bijzonder is door zijn verscheidenheid aan vormen waarin het je telkens de vlakke of strak omlijnde kusten van de zee anders en nieuw laat ervaren. Hier slapen we vannacht. Om de haverklap krijgen we een vlaag licht over onze camper, dat komt van de vuurtoren op de San Antonio kaap en die blijkbaar tot 42 mijl in de zee te zien is. In het baai waarlangs we staan ontdek ik een aantal putten uitgehouwen in de rotsachtige grond en verbonden door kleine kanaaltjes met de zee. Dat blijken koninginnebaden te zijn. “Banys de la Reina “ in de volksmond. In de 12^e gebruikt voor het pekelen van vis. Als je een verrekijker zou hebben zou je vanhieruit het eiland Ibiza kunnen zien liggen. Geplaagd door het dilemma, doorrijden noordwaarts, waar het kouder is, of hier nog wat blijven waar de zon vanochtend al weer weelderig schijnt over zee, bespreken we onze route verder. Natuurlijk zo blijven we in Spanje en laten we de rest van Europa voor ons liggen. Met de wetenschap dat we in April in Sicilië willen zijn en ook niet door Italië willen razen verrekken we maar richting Valencia.

Hier zoeken we een plaatsje en we hebben geluk, langs de paseo, waar er beweging is door de wandelaars en de joggers en licht op de boulevard staan we tussen 2 appartementblokken rustig met zicht op zee.

De volgende ochtend sluiten we onze camper zoals naar gewoonte goed af. Alle raampjes dicht,gordijntjes toe, handrem op, stuurvergrendeling aan met aan de bestuurderszetel een extra lint dat vastzit aan het stuur, zodat er niemand met een schroevendraaier het slot zou kunnen forceren en binnen geraken en de veiligheidsloten die we extra lieten plaatsen op alle deuren actief.

Je kan niet voorbij Valencia rijden zonder tenminste de stad bezocht te hebben. Van hieruit wordt 1 op 3 appelsienen, die wij in de wereld eten, verscheept. Het is de derde grootse stad van Spanje en gekend om zijn Spaanse authenticiteit. We zijn blij verrast door de schoonheid van deze stad, zijn architectuur, zijn romantische huizen en straten. Sam stippelt een wandelroute uit langs de mooiste gebouwen en zo lopen we langs de groene ring die Valencia binnenstad omringt met prachtige tuinen en parken en ontdekken de Palau de les Arts, Reine Sofia, de Opera van Valencia. We overwegen om overmorgen naar ‘Orlando’ van Georg Friedrich Handel‘, de laatste voorstelling in februari van deze opera, te gaan zien in het fantastische futuristische gebouw. We dwarrelen langs de staten en belanden in de Mercado Central, een grote mooie hal geïnspireerd door de bouwstijl van Gaudi, vol winkeltjes met een enorm aanbod verse groenten, vis, worsten, kruiden, aarden potjes en veel paellapannen in alle maten. Als je in deze stad woont ben je bevoorrecht zegt Sam. Elke ochtend kan je hier verse groenten kopen in de voormiddag en dwalen langs de prachtige gebouwen en op een halfuurtje bus ben je aan zee. Geweldig toch. We sluiten de dag af met ‘ Paella’ die hier is uitgevonden.

29 /02/2008

We zijn allebei zeer pistoff. Sam heeft zich wat in bed gelegd vanmiddag en ik heb zonet het nodige gedaan om het aangifte document INBRAAK IN CAMPER, opgemaakt door de politie van Valencia doorgefaxt te krijgen naar de verzekeringsmakelaar in België.

We zijn na een quasi slapeloze nacht op de boulevard en een helse voormiddag - van rondtoeren en zoeken naar de policia local en dan weer naar de policia National van Valencia, het op en neer getelefoneer naar de dienst van de politie die zich bezighoud met inbraak in auto’s van toeristen, in een andere taal dan het Spaans, weer terug naar het politiekantoor gestapt voor het aangiftedocument te laten valideren, - weg van Valencia gereden richting Barcelona. We hebben de afgelopen nacht mogen doorbrengen op de parking van de politie, die veilig was volgens de vriendelijke politiedame, omdat ze er regelmatig patrouilleerden. Onderweg hebben we iets gegeten en de eerste afslag genomen naar een camping in een vergeten stuk Spanje. Om te bekomen van de schok, de emotie, het verdriet ook en vooral het besef van de kwetsbaarheid in een Camper. Het stuk strand waaraan deze camping gelegen is stelt niets voor. Als ik dit schrijf is het enige wat ik hoor het geblaas van een Zweed op een klarinet. In het naar hier komen ben ik 2 keer bestolen zegt hij, in Frankrijk en in Spanje. Als ik er aan toevoeg dat het hier wel veilig is zegt ie, jooa..

Ik neem een slokje wijn en schrijf straks verder. Ik ben moe, teleurgesteld ontgoocheld en beroofd. Het ergste is nog het gevoel dat we en beroofd zijn van spullen en beroofd van onze vrijheid om te gaan en te staan waar we willen, zonder dat er een of andere klootzak de camper openbreekt en leeg haalt. Ik leg me even neer om weer wat bij te komen.

Als ik ontwaak na een uurtje loop ik naar het strand. De lucht heeft dezelfde kleur als het water van de zee, ik zie een bootje dat als het ware zweeft in de verte , een gek zicht.

Neen , vandaag wil ik nog niet schrijven over het slechte gevoel dat we hebben na de inbraak van gisteren in Valencia. Ik wil het “weg hebben” maar jammer genoeg blijft het onbehaaglijke gevoel hangen bij ons twee.

What happens?

De Lokale politie van Valencia belt op Sam haar mobiel, toen we Paella aan het eten waren in Vallencia, dat ze haar rode handtas hebben gevonden. Sam antwoord dat dat niet kan. Toch wel zegt de dame, uw telefoonnummer stond in een boekje genoteerd dat in de tas zat. Ze kijkt om zich heen en plots realiseert ze zich dat het de rode tas moet zijn die in de camper ligt. Als dat zo zou zijn dan betekent dat er iemand ingebroken heeft. Sam wordt heel opgewonden en begint te wenen, tal van scenario’s spelen zich af in ons hoofd. We vragen aan die dame dat ze onmiddellijk en patrouille wagen willen sturen naar de plaats waar de camper staat want als de deur opengebroken is kan gelijk wie er zo in en meenemen wat ze kunnen gebruiken. Misschien staat de camper er wel helemaal niet meer! We stoppen met eten , rekenen af en nemen een taxi richting de Paseo. De taxichauffeur is bekommert om ons en rijdt zo snel hij kan. ‘Waarom heb je de camper daar gezet ?’ vraagt ie. Het is de buurt van de GITANOS, the gipsy’s. We vrezen het ergste. Als we op de plek aankomen staat onze camper er gelukkig nog. Alle deuren met veiligheidslot zijn onaangeroerd.We kijken nog eens rond en zien dat ze het raampje van de badkamer opengebroken hebben, enkel een schroevendraaier achter het raampje steken en stevig trekken volstond om de slotjes te breken en binnen te zijn. Ongelooflijk hoe makkelijk. Dus alle veiligheidsloten die we extra hebben laten plaatsen maken niet zo veel uit. De raampjes kun je niet beveiligen! Binnen ligt de Camper helemaal overhoop, alle kastjes staan open. Wat is er allemaal verdwenen?

De laptop van Sam in de pas gekochte computerrugzak van Samsonite waarin al haar bankpapieren zaten, het verwarmingsstelletje op elektriciteit dat we onderweg kochten, ons donsdeken en de kussens! Mijn God wie breekt er in en loopt over straat met een donsdeken van 2 bij 2 meter, lakens en kussens. Ook het Canon fototoestel dat Sam pas gekocht had in Portugal is mee, en haar make up is verdwenen . Er zijn ook kledingstukken meegenomen en de pen die ze gekregen heeft van haar collega‘s.

We zijn allebei van de kaart. Sam weent , de hoeveelste keer is dat nu dat ik bestolen word, vraagt ze terecht . Door een toeval zit mijn laptop nog netjes in het kastje, het enige kastje dat ze niet hebben opengemaakt en mijn fototoestel had ik mee naar de stad. We zetten alles op een rijtje en bedenken veiligheidmaatregelen omdat deze inbraak een signaal is.

After all, sussen we ons, het kon nog erger natuurlijk. Stel je voor dat echt alles wordt meegenomen of dat inbrekers vertrekken met de Camper…?

Maandag, 3 maart, halfacht.

De ochtend is het mooiste moment om je gedachten te laten dwarrelen en ze op te schrijven.

Het moment dat de maan zijn zilveren gloed nog op de zwarte zee werpt en even later zijn gloed verflauwt omdat het einde van de wereld wordt opgelicht door de zon. Het einde of het begin van de globe. We weten dat onze aarde rond is dus, er is geen begin en geen einde, we draaien maar wat in het rond. De zee is nu mooi verlicht, een gele gloed verlicht de camper en de eerste meeuwen zweven al over het water en duiken naar vis. Het is alsof ik de enige ben die zo vroeg uit de veren is. Hier op de camping staan een vijftig tal campers geparkeerd op het strand, allemaal netjes met uitzicht op zee. Het is een mooi en tegelijkertijd lelijk zicht. We vragen ons af hoe dat in de zomer moet zijn. 300 stuks naast elkaar? Deze Camping, Bon Repos, is een aanrader als je naar of door de Costa Del Maresme rijdt met je camper. Het dorpje Santa Susanna achter de camping stelt niets voor. Een Nepdorp, appartementen, beton, brede lanen met palmen en zoals we in heel Spanje mochten ervaren overal bouwkranen die nog eens zoveel nieuwe woonblokken bijzetten. Helemaal niet charmant. Heel Spanje is een bouwwerf, ik zei het eerder al dat het voor ze niet uitmaakt of die ook allemaal nog eens verkocht of verhuurd geraken . Op dit moment, met steun van Europa, zorgt dat voor werkgelegenheid en straks kan elke Spanjaard een 2^e verblijf aan zee hebben omdat de toeristen niet zullen blijven komen en de waanzinnig dure prijzen die men vraagt niet blijven betalen. We komen hier, voor de rust en het prachtige panorama van de zee, in elk geval terug bij van de schok die we gekregen hebben toen ze in onze camper inbraken.

Die rust die we hier vandaag vinden, vonden we niet in de nacht van 1 op 2 maart onderweg op de te kleine volgestouwde camping La Masia in L’Hospitalet de L’Infant waar we met onze camper noodgedwongen schuurden tegen de bomen omdat de eigenlijke rijweg opgebroken lag. Van de lange rit naar Santa Suzanna hebben we wel genoten toen we op de brede lanen van Barcelona reden en de cd van Freddy Mercuri op hadden staan. Barcelona loeide door de luidsprekers. We glunderden allebei en hadden even terug het gevoel op vakantie te zijn.

Een paar nachtjes blijven we hier zodat we ons kunnen herorganiseren zodat een potentiële volgende inbreker niets van waarde kan mee meepakken, en rijden dan door naar Figères, de laatste bestemming in Spanje.

Santa Suzanna, 3 en 4 maart 2008.

Het is vandaag bewolkt hier aan zee , toch lekker om buiten zitten en wat te rommelen in onze papieren. We zijn nu 4 en een halve maand onderweg en het wordt tijd om eens wat op te ruimen. De garage herorganiseren en de souvenirs te stokkeren. We doen het rustig aan.

Is het dat er nu oog voor heb, door de gebeurtenissen in Valencia, dat ik potentiële inbrekers zie. Er komt een man met een GSM aan het oor voorbij wandelen, in mijn spiegel zie ik hem voor en achter de Camper van onze buur lopen,De was hangt buiten en de stoeltjes staan opgeplooid voor zijn vehikel. Blijkbaar is er niemand thuis. De man van Marokkaanse afkomst lijkt mij kijkt voordurend om zich heen. Ik stap uit en dan gaat hij weer wat verder. Even later loopt hij weer op en neer rond de camper. Ik ga terug naar binnen maar in mijn spiegels kan ik hem gadeslaan. Hij komt terug en ik zie dat hij probeert de deur open te doen van de Camper en nog steeds telefonerend gaat ie wat passen opzij. Ik loop naar buiten en mijn buurman die blijkbaar in zijn Camper zat doet de deur open. De inbreker stapt iets sneller weg tussen de caravans die in de bosjes staan. Ik vraag aan de Duitser of dat hij aan de deur geweest was. Jaja zei hij , iemand klopte aan. Verdomme, wat ellendig. We moeten als vroeger op onze hoede zijn. Zelfs op een camping!

Sam neemt een douche, ik zet de tafel en de stoelen binnen. De greenbox is ook mijn taak en water bijvullen. Om 11 uur vertrekken we vanuit Santa Suzanna richting Figueres , het is 4 maart 11uur, en onze kilometerstand is 14420.

Figueres

Museum Theatro Salvador Dali. Een openbaring is dit museum, het meest bezochte in Spanje overigens en echt een aanrader. Ik bezocht het eerder al , dat is nu 20 jaar geleden denk ik, en sta nog altijd verbaasd over de veelzijdigheid van deze kunstenaar die nu intussen 19 jaar overleden is. Ik weet het goed want op 1 maart 1989 is Jolien geboren en Salvador gestorven. De koning is dood leve de koning! Heel het museum is een ontdekking. Geen saaie zalen met rechthoekige muren maar een levendig schouwspel van zijn diverse periodes en stijlen en zijn artistieke veelzijdigheid gedurende zijn aristocratisch, mondain, tikkie verkeerd en surrealistisch leven. Een groot kunstenaar die groot leefde, en op zijn 15^e levensjaar zijn eerste tentoonstelling hield precies in dit gebouw. Het was toen het theater van de stad . Op het einde van Spaanse burgeroorlog werd het vernietigd en het was the Master hemzelf die toen aankondigde: “Waar, Waar anders dan in mijn eigen stad moet het meest extravagante en de meest solide voorbeelden komen van mijn kunst ?Hij mocht het van de stad inrichten naar eigen wens. De shops in straatjes in de buurt van het legendarische museum verdienen vandaag nog altijd grof geld aan snuisterijen en kopieën van zijn werken in posterformaat en de namaak juwelen die hij destijds ontwierp. Figueres zou Figueres niet zijn zonder Het Dali Theater Museum. We besluiten onze middag met Tapa’s en doen een stevige wandeling naar de camper die we op een camping hebben gezet.

Vanochtend 5 maart, waaien de pannen van het dak. Onze Villa beweegt heen en weer. De zon schijnt maar op de thermometer lees ik 4°C. Koud.