Tussen de Grote Atlantische Oceaan en onze camper ligt een stuk land, zand, dat voor een deel bebouwd is - een soort grote verwarrende moestuin - en een deel lage duinen. Hier en daar een parasolden die wat beweging in het landschap brengt. Een mooie donkerbruine verharde zandweg loopt naar het oosten en snijdt het panorama, dat er vanochtend in het ochtenddauw stil ligt te wezen, in 2 delen . De aarde dampt. Af en toe dwarrelt er stuifmeel van de Eucalyptus waaronder we staan naar beneden, het lijkt wel sneeuw, ook de hoedjes waarin het zaad van de boom zit vallen zomaar plots naar beneden. Tok tok, op het dak van de camper. Niets wordt hier georkestreerd , het gebeurt gewoon, net als de zee die dag in dag uit vanzelf opkomt en terug gaat. Eb en vloed, elk etmaal, weken, maanden ,jaren aan een stuk zonder meer en zeker niet minder. Ik kan er uren naar kijken, zeker als de golven wild heen om zich heen slaan en bonken tegen de rotsen. Oorverdovend lawaai, kracht en een nietsontziende macht.
Zij is mooi zij is groot en heel irreëel.
Haar wassende vloed, waar de maan zich in spiegelt, spint zachtjes onder de hemel en vlak bij de duinen, aan mijn voet.
Bij het zien van zoveel eindeloosheid en machtsvertoon
heb ik mijn tranen niet kunnen inhouden,
schreef Jacques Brel in het prachtige lied La Mer,
Maar ik heb ook gehuild, omdat ik het wou.
Een traan rolde over mijn wang en terwijl zij zich spiegelde in de maneschijn,
is zij opgegaan in een andere eindeloosheid,
de eindeloosheid van het zand en van de duinen.
Vanochtend om 8 uur kabbelt de zee maar wat, zoals ik , we worden beiden pas wakker. Ik kijk naar haar en de eindeloosheid van dit levende schilderij.
Wij zijn geboren in een land zonder horizon. In België kan je niet verder dan tweehonderd meter kijken, zonder dat het uitzicht wordt afgebroken door een Hier komen de eerste stralen licht van de zon uit de zee, en s avonds gaat ze ook in die zelfde wat verder in het westen weer onder. Merkwaardig en aardig om te zien. Zuidelijker in Portugal kunnen we niet meer.
Armaçao de Pêra, Algarve - Portugal
De gemiddelde status van de burgers die hier op de terrassen van de boulevard zitten te eten en te drinken is : overwinteraar, halflange short , dunnen benen en witte sokjes, grijze haren, gepensioneerd tussen de 60 en 70 jaar. Op diezelfde terrassen is geen Portugees te zien tenzij de ober. Voor een glas wijn of bier rekent men 3 euro, de prijzen zoals in België. De meeste restaurants omschrijven zich in de brochures als één van de oudste en authentiekste restaurants van de Algarve. Johnnys Beach Bar, Restaurant Eddy en Freddy, Man spricht Deutsch und Niederländisch. Allemaal dezelfde toeristen-onzin.
Een verschil met de verlatenheid en de authenticiteit van Alentejo maar dat wisten we. Het is wel een graad of 3 warmer, dus straks kunnen we zwemmen.
De camping waarop we geparkeerd staan heeft een groot Zigeunergehalte. Rond de Campers en caravans van de overwinteraars staan stoelen, tafels zonnetenten, onderbroeken als tenten aan wasdraden en . plastieken kerstbomen, die s avonds verlicht en overdag wat zielig in de zon staan.
s Morgens komen ze aangelopen, de mannen in blote borst , de vrouwen in peignoir en op slofjes om zich te wassen in de lavabos.
Ik voel me er niet zo echt bijhoren en zeg gematigd Bom Día als ik ze passeer, om er zeker van te zijn dat zon Duitser geen uitleg begint te geven over zijn zonnepanelen op zijn camper oder ein gütes Restaurant dass ich sicher probieren sollte im Zentrum .
Ja vrij parkeren met een camper is natuurlijk het summum . Zoals we vorige week stonden in Villa Nova de Milfontes, maar af en toe moet de batterij eens helemaal opgeladen worden omdat het zonnepaneel niet honderd procent opgeladen kan worden nu dat de zon in de winter te laag staat.
De agregator van Ed heeft ons wel even uit de nood geholpen maar we kunnen en willen ook niet altijd een beroep op anderen doen. Ook water moet je bijtanken. We hebben, hoewel 140 liter, volgeladen maar dat verbruik je snel.
Volgens Ed volstaat 3 liter water voor een douche. Bij Sam is dat snel 40 liter.
Hoewel we ons best doen om zuinig te zijn met water, gas en elektriciteit zij we nog niet zon geoefende campermensen en wellicht zullen we dat nooit worden.
Ik bedenk me, als ik wat ronddwaal op deze camping, dat het wel een zaligheid is om de winter hier lekker genietend in het zonnetje door te brengen en dat het ook best betaalbaar is maar, of dat aan ons of mij besteed zou zijn. Wellicht te verwend of misschien meer tijd nodig om te wennen. Je zit natuurlijk ook met een typisch sfeertje op zon camping of een vrije parkeerplaats. De eerste dagen zal het best gezellig zijn met je Zweedse, Duitse, Britse of Nederlandse buren. Je drinkt wat samen, eet wat samen maar ook merkte ik op, vorige week met Ed en Nelly dat je al snel als het wat stil om je heen wordt of je wat lang gezeten hebt, je de buren opzoekt en een babbel wil slaan. Hoewel ik aan het lezen was of wat aan het schrijven, plots staat je buurman daar. Waar hebben we dat aan verdiend hé? , of iets frisser vandaag toch. Nu bij die aardige Ed en Nelly viel dat fantastisch mee. Die man kent de wereld en ook de grenzen van fatsoen, absoluut geen klagen van, integendeel. We hebben 2 goede vrienden bijgemaakt en als het goed is zien we hen in het voorjaar opnieuw in Hongarije waar ze een huisje hebben.
Sam is naar een esteticiënne, een schoonheidsspecialiste voor een gelaatsverzorging, in het enige chique hotel hier aan het strand. Niet dat ze dat echt nodig heeft maar ze doet dat eens graag, binnenwandelen in de lobby, genieten van de schoonheid van zon 4 sterren hotel, een wit Portje drinken, zien wat er allemaal te beleven valt en zich even prinses wanen. Dat is ze ook die lieve meid. Ik zeg; doe maar meisje, als jij gaat neem ik mijn fiets en verken de buurt. Berg op berg af en ik beland in een residentiële wijk met riante Portugese witte villas en huizen met een uniek zicht op de oceaan. Geweldige plaatsjes waar het goed toeven moet zijn in de zomer maar ook nu in de winter. Er is niet zoveel beweging maar aan de ingang van de omheinde ressorts zit wel bewaking, dus zwemmen in het riante zwembad zit er niet in. Ik loop een weggetje naar beneden, wel 300 treden en beland op een standje van zeg maar 200 meter lang midden de rotsen. Een fantastisch zicht en een ontroerende schoonheid. Hier is duidelijk vandaag nog niemand geweest want het strand ligt er maagdelijk bij. Zo schoon en rustig, ik ruik de zee. Wat verleidelijk om hier op het strand in je uppie te zonnen en in je blootje te zwemmen in de zee.
Het water is frisjes aan de voetjes maar doenbaar om te baden, ik zwem een eindje in zee en natuurlijk, er komt volk aanwandelen. Een koppeltje, ik blijf wat in het water dobberen, kwestie van ze niet te choqueren, en even later zie ik die twee lekker in hun blootje naar de branding stappen en een duik nemen. Ik ben dus duidelijk niet de enige die van deze zaligheid geniet . Eén met natuur, als een klein visje voel je je glijden door de golven, nietig in de grote oceaan. Je laten vervoeren door de stroming van het water met volle zonlicht op je gelaat. Ik loop wat later langs de waterkant en vindt mooie schelpjes . Jongens rapen graag schelpjes, verzamelen graag dingen die ze zomaar kunnen vinden. Ik zal er , als we terug thuis zijn, een kadertje mee versieren. Kwestie van die unieke momenten vast te houden, voor andere tijden, om er dan terug aan te denken en de geur, de sfeer en de gelukzaligheid die me hier zomaar overvalt terug op te roepen.
Waar zullen we volgend jaar zijn op 5 december? Voor Sinterklaas spelen zit er met mijn grote meiden niet meer in. Waarschijnlijk zit ik dan in een of andere directievergadering, steering comité of in een hotel training te geven. Het is zo ver van mijn bed hier, soms denk ik wel aan die lieve collegas in België die nu in het volste van de strijd, om het verwezenlijken van het cijfer voor het najaar, het beste uit zichzelf persen. Elk jaar hetzelfde. Voor wie en voor wat? Ik doe vandaag en de komende maanden mijn ogen dicht, we zien wel verder. Op dit moment schrijf ik over onze avonturen, sommige paginas zet ik op onze Blog, als we terug zijn wil ik deze geschiedschrijving, Home at Europe volledige versie, wel uitgeven, misschien in een kleine oplage, voor vrienden en familie. Ik denk aan mijn script, de 2e plot die sterker moet zijn, meer verrassing en conflict tussen de hoofdpersonages. Vanavond aanvullen met de ideeën die ik hier op strand bij elkaar verzin. De zon is inmiddels onder aan het gaan, ik kan de sunset niet zien want ik zit achter een grote rotsformatie die ver in zee gaat. Fiets snel naar huis, onze Villa, om Sam te vertellen over deze mooie plek en ook om mijn glinsterende roze schelpjes te wassen en te zuiveren. Die gaan mee in een bakje gevonden souvenirs uit de natuur in Europa .
Sam is benieuwd naar dat kleine paradijsje, dus morgen er samen naar toe.
s Avonds dineren we in het Garbe hotel. Sam had gelezen, toen ze er vanochtend was, dat je er Buffet voor 20 Euro kon degusteren, wijn inclusief. Lijkt ons een goed idee want hier ben je in de restaurantjes langs de promenade toch al snel voor wat kabeljauw of een stukje pork 20 euro kwijt. Het is erg lekker en veel, we nemen 2 voorgerechten, slaatjes met verse vis. Er is friet en kipfilet met een roomsausje, pastas en zeetong, allerlei salades en een desserttafel vol met gebak. Gezellig kan je die hotelrestaurants niet echt noemen, ook al prijken er 4 sterren naast haar naam, het is een grote eetruimte, het publiek is hoofdzakelijk grijs en traag en de obers stijf en deftig.
Morgen gaan we voor de natuur, iets verder op, richting puntje van Portugal is een plaats lezen we in de gids waar je omringt met 20 hectaren woud aan zee kan staan. We zoeken de stilte op en laten ons vervoeren door de schoonheid van bos , duinen en het immer gedram van de opbollende wassende oceaan die bonkend tegen de rotsen slaat.
We zullen dus een paar dagen geen connectie hebben en maken het goed door vanavond bij te schrijven.
Lieve groet en tot spoedig, dat zal vanuit Spanje zijn want daar gaan we naar toe voor de kerst als de meisjes komen. Joepie mijn lieve dochters op bezoek in Sevilla. Dat wordt heel fijn.
Lieve vrienden , alweer zolang geleden dat we connectie hadden, enerzijds omdat we het druk hebben natuurlijk ?? en anderzijds omdat je hier in Portugal, in de provincie Alentejo niet overal op het net kan . Vandaag lukt het weer.
En ja we missen jullie en vinden het altijd fijn om een mailtje te mogen lezen. Veel plezier met ons verhaal. Lieve groet en tot spoedig
Sam en Marc
Vrijdag 16 november, Caldas de Aregos aan de Douro
Sam maakt me er attent op dat ik een bepaald ritme volg van bij het ontwaken.
Dat is opstaan,uit het bed wippen, water in het moortje doen, terwijl het water loopt het gaspitje aansteken, koffie kieperen in het koffiezetje, me snel aankleden, want het is s morgens natuurlijk te koud om in je blootje rond te lopen als je uit het warme nest komt. Suikertje, melk in de kopjes gooi, kokend water op de koffie gieten, doordrukken en koffie schenken aan bed van mijn geliefde. Ik drink mijn koffie met buiten bij een lekker eerste sigaretje.
Gewoonten, je neemt ze snel aan.
Het waait vanochtend aan de oever van de Douro. We staan in een dorpje van niets maar wel met een pas aangelegd geweldig haventje. Het dorpje ligt op een rots wat maakt dat het typisch kleine straatjes heeft, veel schaduw in de zomer, frisjes in de winter. Oude vrouwtjes die zeulen met dingen en ons verbaasd aankijken. Hier komen niet zoveel toeristen. In de gids staat dat Caldas de Aregos een Thermenstadje is , en waarachtig op een pleintje stroom warm bronwater uit een pomp. Van mei tot september kan je hier komen baden. Goed voor de reumatiek, zegt een vrouwtje aan wie we vragen waar de thermen zijn. Een modern gebouw aan het haventje waar we geparkeerd staan. Een heel nieuw aangelegde verlichte parking voor ons alleen. Duidelijk dat Portugal in een opleving zit. We zien onderweg dat er veel gebouwd en geïnnoveerd wordt . Wegenwerken alom en straten worden aangelegd. We zijn onderweg naar Vila Real , een prachtige weg langs de Dourovallei, de rivier waar vroeger de portoboten , die we in de haven van PORTO zagen liggen, vanuit het binnenland, wat hier een microklimaat heeft, de zoete druiven naar Porto vervoerden. Ik heb slecht geslapen, enfin het is te zeggen. We zijn veel te voeg naar bed gegaan en daardoor lag ik vannacht wakker. Gisteravond na een wandelingetje in dit zeer kleine dorpje hebben we de Casoulet, nog vanuit Frankrijk, verwarmd en aangevuld met een Portugese worst. 3 Aperitieven aan de oever, vooraf genomen die we nog meegebracht hadden uit België,1 fles Chianti uit Spanje bij het diner en een slaapmutsje. Natuurlijk iets te veel waardoor we om 7 uur, omdat hier verder in het donker toch niets te beleven viel, maar zijn gaan slapen. Om 3 uur lig ik klaarwakker rond te draaien. Ik sta op, loop even naar buiten maar het is muisstil en donker en koud. Ik drink een busje perrier en ga maar weer terug in bed.
Sam leest als gewoonte s morgens in bed en ik tik onze belevenissen in. Een mooi ritme . Worden we allebei wakker zoals we het liefst hebben. Rustig.
Straks weer cruisen door de kilometerslange wijngaarden van de Dourovallei.
En cruisen door de Douro valei is prachtig.
Mooie vergezichten over de wijngaarden met een herfstzon in de bladeren.
We genieten van elk vergezicht , bocht na bocht.
We worden stil van de schoonheid.
Vanavond zet ik de fotos van de dag op pc, Jaques Brel op de achtergrond bij een lekkere rode wijn die we kochten in de plaatselijke Caves Santa Marta .
We worden stil van de panoramas van vandaag, de schitterende chansons van Brel en de heerlijke eerlijke Portugese wijn.
Hoe het komt dat ik
plots Jaques Brel van stal haal?
Ik lees het boek van wijlen Johan Anthierens
over Brel, De passie en de pijn. Het Algemeen dagblad schreef destijds over dit boek; Het lezen van dit bevlogen boek doet je een grammofoonplaat van Brel opzetten. Vandaar Brel op de achtergrond.
Het is een stukje thuis zijn , met benen op de andere zetel, thuis zou het op het tafeltje zijn, de oorstopjes in , want Sam slaapt, en een goed glas wijn de avond inzetten en wegdromen. Heerlijk.
s Morgens loop ik nog even dit stadje rond en zie dat de plaatselijke huismoeders warempel hun was aan het doen zijn aan de warmwater-
Bron. Een mooi zicht , ik neem een foto en ze lachen.
We zetten de onze tocht verder naar Vila Real en worden aangezogen door de mooie druivelaars en vergezichten. Regelmatig stop ik, daar waar het kan op de smalle weg om schone beeldjes te schieten. Nu als je de fotos ziet stelt het allemaal niet zo veel voor, helaas, een foto kan nooit de werkelijkheid zo weergeven zoals je ze beleefd en waarneemt terplaatse. We stoppen in een klein onooglijk dorpje onderweg waar naast de bombeiros ( brandweer ) het sportplein en een cafeetje je een plaatselijke caves hebt. Proeven, kopen een fles Port en een geschenkje voor onze ouders dat we misschien opsturen of meenemen als souvenir.
Het is plots zo koud geworden dat we ons reppen naar onze Villa. De verwarming werkt goed en we vallen vredig in slaap. Worden s nachts plots wakker van een getril en een gepompt. Marc ga eens buiten kijken schrikt Sam me wakker.Een beetje verdwaasd sta ik in mijn blootje aan de deur te kijken, er stroomt water van onze camper op de weg. Deur snel terug dicht en afwachten en afvragen wat dat in hemelsnaam is. Sam herinnert zich van bij de instructies die we kregen toen we de Camper kochten dat er een automatisch systeem is dat bij temperatuur onder nul de pomp de watertank leegpompt om bevriezing van het water te voorkomen. Vandaar dus. Een goed werkend systeem maar we zitten wel zonder water? SMorgens drinken we koffie en eten Pasteis de Nata, een typisch Portugees gebakje , ( een soort crème Brullé, een flan in bladerdeeg ) in een lokale pastelaria en zetten onze tocht verder, onderbroken door zoeken naar een plaats waar we water kunnen tanken.
Zit er iets te kloppen onderaan de Camper. We stoppen, ik kruip onder het vehikel ( zonder overall !, Fred, een vriend van ons had nog gezegd, neem zeker een overall mee. Dat vond ik een belachelijk idee, een overall mee op vakantie ! ,maar Fred had gelijk. Altijd handig. Stoffig kom ik vanonder de camper gekropen met de boodschap dat ik niets zie. Sam wordt zenuwachtig van dat kloppend geluid. Boekje met instructies erbij gehaald en opgezocht wat dat in hemelsnaam kan zijn. Moeten blijkbaar na zon voorval met vriesweer het afvoerklep-pinnetje terug op ON zetten. Zoeken zoeken, Sam belt de Chausson dealer eerste hulplijn op, terwijl ik zeg, maar we vinden het wel! ( typisch mannelijk en vrouwelijk gedrag! ) aan de telefoon zeggen ze dat ze het niet weten. Enfin, om een lang verhaal kort te maken we vinden het klepje en zetten het weer op actief.
Rijden verder, kilometers aan een stuk wijngaarden, belanden in Vila Real maar dat blijkt niets te zien te zijn. Een stadje als geen ander met niet echt iets specifiek tenzij een lunchmenu aan 7euro30 : Sopa, peixe of carne , dessert en koffie , halve liter wijn inbegrepen. We rijden verder naar Viseu, ook hier zie je naast de winkelstraten met Nike en Singer, Crocs,Armani,en Zara alleen een kathedraal met veel trappen en een klein kerkje. Niet bepaald wat ik verwachtte van de stadjes in Portugal. Sam, PR verantwoordelijke van de Portugese hooglanden weerlegt mijn teleurstelling met de uitspraak dat er wel mooie dingen te zien zijn in Portugal alleen dat we niet op die plaatsjes zijn geweest. Waarom volgen we dan die tour die de Michelingids voorstelt ? Het is koud hier, er is niets te zien ,het is donker om halfzes en straks zakt de temperatuur weer onder nul en zijn we ons water kwijt! . We tanken water ergens maar na 40 liter, terwijl er 140 in kan, loopt ie over! Vol kan niet, car-computer stuk, wie weet? Misschien dat we scheef staan? Rijden verder en proberen nogmaals. Hij loopt over! Shit. Later raadplegen we het instructieboek en worden weer wat wijzer. Blijkbaar moet je na zon voorval de tank eerst vullen met de kraan open zodat de lucht uit de tank kan ontsnappen. Wat een gedoe zon Camper. We zijn beiden een beetje ontgoocheld. 40 L water , het wordt nog kouder, als het al niet gaat vriezen hier hoog in de bergen. Je kan niet douchen en we stinken, hier is geen camping te bespeuren en nu? Dus terug naar de Camper op een parkeerterrein bij een sportveld waar we helemaal alleen staan. Sam heeft schrik hier, ik stel haar gerust. We zullen de Camper extra dicht maken. Dat kan met het buiten extra veiligheidsslot. Moet je wel naar buiten via het portier en niet via de gewone ingang. Een beetje ingewikkeld maar het kan. Zo kan er niemand binnen, je weet nooit dat een hooligan ons een loer wil draaien? We kraken een fles wijn want honger hebben we niet na de uitgebreide lunch van vanmiddag en weer vroeg naar bed. Wat een verloren dag. Ik schrijf en Sam kijkt in de reisgidsen. Morgen terug naar zee, kunnen we tenminste buiten komen en bevriest de boel niet.
Wat een dag! Vakantie kan ook klote zijn.
19 november ,Maandagmiddag 16u36.
Ik word wakker, het is opgehouden met regenen op de Camping aan zee. Hoezo wakker om halfvijf?
Vanochtend zijn we opgestaan en het regende! Het werd een snelle douche, door de regenbui lopen naar het sanitaire centrum van de camping en nat, van de koude douche en van de plenzende regen, terug naar onze Villa die ergens in het midden van het grote grasveld staat. Sindsdien is het blijven regenen. Een hele dag al. Ik ben met de K-way tot aan het dorpje COSTA NOVA gelopen, dat is meer dan een kilometer stappen vanaf de camping en een brood gaan kopen. Alles is hier dicht, duidelijk wintertijd. In vind een mini-market die zowat alles verkoopt wat je in het dagelijks huishouden nodig hebt. Ben de enige klant, en koop een brood van 59 cent. Het brood wordt hier gewogen om een prijs te bepalen. Een quasi mooi dorpje. Het is nat en verlaten. Hier woont wel nog echt zee-volk. Kinderen zitten in het klasje van het schooltje dat midden in de duinen staat naast de kerk. Een paar mannen zijn aan het haventje netten aan het knopen in de regen. Typisch aan dit dorp lees ik zijn de gestreepte vissers- en vakantiehuisjes, de bootjes in de haven van verschillende lengtes, dat de boten hier nog met buffels uit het water gehaald worden na de visvangst en ook dat dit de natste plek in Portugal is. Dat hebben we goed gekozen bedenk ik me. Dus, wat doe je dan als het aanhoudend regent en als je aangewezen bent op, alleen maar je camper? Eten , drinken en slapen. Dus dat hebben we gedaan, aan een mooi gedekte tafel binnen in onze eetkamer, tafellaken, servetten en 3 theelichtjes inbegrepen hebben we een lekkere spaghetti met tonijn, ansjovis,tomaat, ui en veel look gemaakt, witte wijn als apero en een fles rood gedronken tijdens de lunch. Sam kruipt nadien in bed en vraagt vanuit de kombuis kom je ook Siësta doen ? is normaal in Portugal . Ik zit wat te lezen maar laat me verleiden en kruip bij haar in bed. Maandagnamiddag, siësta. Why not? Het is opgehouden met regenen en ik word wakker. Een miezerige natte camping, een caravan of 4 staat hier nog en een Brits koppel rijdt de pick up voor om hun Europe Atventure aanhang vehikel uit de plas water te trekken. Ze gaan naar het zuiden zeggen ze , op zoek naar de zon! Wij zijn gisteren vanuit het hooggebergte afgedaald naar zee omdat volgens de krant Vila Real en Viseu, de stadjes waar we de laatste 2 dagen waren, de koudste plaatsen waren in Portugal en dat aan zee 18 graden verwacht werd. Omwille van de vrieskou die maakte dat onze afwaterklep het vannacht weer automatisch deed en we aldus weer zonder water zaten was dat de beste optie. We stinken allebei zon beetje omdat we ons deze laatste 2 dagen niet hebben kunnen wassen. Het was een cafeetje binnen stappen? Koffie bestellen en een gebakje eten en een kleine kattewas in de servicios .
Portugal in de zomer ?? We hebben het al behoorlijk koud gehad. Gisteren in Viseu was het morgens -1 binnen en -4 graden buiten, en geen hond te zien. Van Viseu zijn we naar dit plekje Costa Nova aan de kust gereden. Via een ommetje in Carmalimho, een dorpje afgelegen en hoog in de bergen ( 1200 meter) waar je zoals in Zermatt, Zwitserland, niet verder of hoger kunt. Mooie weg ernaartoe door prachtige eucalyptus-wouden. Daar hoog staat een poepsjiek hotel met een ongelooflijke view en een museum dat we bezocht hebben met werken van Jacob Jordaans, privé collectiestukken van Picasso en Salvador Dali en een verzameling old timers uit een ver verleden . In restaurants wordt hier in de bergen gegeten met jas aan. Wel lekker, tijdens onze bergtocht met fameuze haarspeldbochten zijn we ergens plaatselijk kabeljauw ( bacal-hau hier genaamd) ) en speenvarken op Portugese Zondagse wijze gaan eten , elk voor 10 euro met halve liter Tinto.
Intussen wordt het hier, het is nu halfzes, alweer donker, pikdonker. Jongens het is intussen terug beginnen regenen, we kunnen niet even naar buiten, je bent zo kletsnat ,we kunnen nergens naartoe.
We bedenken dat thuis in je huisje zijn in de winter toch een luxe is. Je eigen grote warme bad, nadien een nachtkleedje of pyjama en een warme kamerjas aan de living in met TV en kabel en de verwarming op hoog. Je kleren kunnen lekker drogen in de badkamer en als je wil kun je thuis wat rondwandelen of de auto nemen en naar vrienden rijden. Hier zitten ze : de Europa-reizigers , in een kleine ruimte, op elkaar, met de geur van natte kleren en look van de spaghetti in de camper, naar elkaar te kijken. We lezen een boek en schrijven wat. Buiten kunnen we niet komen en binnen begint de lucht ijl en droog te worden van de warmeluchtblazer. Wat een idee!
Een jaar op reis in een camper!
Dat idyllisch idee waarover we droomden en spraken toen, toen we nog niet weg waren, van ergens in the midle te staan met een mooie view, ik op het fietsje naar een lokaal marktje inkoopjes doen en dan vis grillen op onze BBQ , lekker buiten in een avondzonnetje is ver weg , niet de droom maar de Portugese winterrealiteit. Sam vraagt, vanuit bed of we morgen niet beter naar Faro rijden, 600 km naar het Zuiden? Ik beaam, dat zou beter zijn dan hier binnen in de camper naar de regen te kijken.
We rijden door regen en wind en mist richting Coimbra en Lisboa. Onderweg zie ik zon mooie landschappen aan ons voorbij gaan maar ik kan ze niet fotograferen omdat we op de autosnelweg rijden waar om de haverklap werken zijn en dus geen mogelijkheid om te even te stoppen. Kilometers olijfboomplantages afgewisseld met mooie Tropische Kurkeiken en parasoldennen en Johannesbrood-boomformaties in tegenlicht in een mooie opkomende mist. Het lijkt wel een stukje Alenteo ( Dat is de meest barre provincie van Portugal. In onze gids staat dat daar niets te zien is alleen dit panorama. Moet geweldig zijn om er in de zomer een tijdje te verblijven.
We rijden door, we willen uit de bergen met zn koude en nattigheid. Coïmbra is een mooi klein universiteitstadje, we lopen even naar boven waar de oudste universiteit van Europa staat en bewonderen de prachtige gebouwen en straatjes. Menig student hier staat er niet meer bij stil gissen we. Wij genieten van deze schoonheid. In een aanpalend winkeltje kopen we wat mooie T-shirts met het logo van de universiteit. Marieke zal dat graag aandoen denk ik en Sam kiest een gekleurde versie. Schoon cadeauke voor straks onder de kerstboom in Sevilla als de meisjes komen.
sAvonds rook ik mijn laatste Camel sigaret uit België voor de Camper. Hier in Portugal is geen Camel, zoals ik ze graag, heb te bespeuren. Wordt gewoon weg niet ingevoerd. Ik neem genoegen met AGUIA rolling tabaco en blaadjes; Papel para Tabaco de enrolar, van het merk Detroit. Een vergelijkbaar alternatief. Ga vredig slapen,
Lisboa, 20 graden Celsius.
Ja, hier is het goed , niet alleen de temperatuur, hoewel we daar toch wel naar uitkeken, maar ook de stad Lisboa. We vinden na 3 uur rijden vanuit Coïmbra een 4**** camping aan de rand van de stad in het Monsanto park en genieten van de luxe. Deze camping is echt voorzien voor Campers: je eigen plekje ( in beton gegoten, dus je kan niet vastrijden) in het groen onder de Eucaliptischbomen met tafel en bank, wateraansluiting, elektriciteitaansluiting en waterpompbakje, helemaal voor jezelf. Perfecte douches en sanitaire voorziening. Onthaal in het Engels, securiy en een Mercado die open is! en een zwembad. Helaas gesloten in de winter, Prijs 18 euro per dag, niet niks maar je krijgt wat voor je geld. We kiezen voor een camping mdat jet natuurlijk wel wat gevaarlijk is om in de stad of een donkere buurt voor de stad te parkeren. Hier op deze camping heb je ook meer internationaal gezelschap. We zien campers uit Nederland, Italië en Frankrijk. Bus naar de City elk halfuur. Hier blijven we even want Lisboa, hoewel een grootstad, heeft wel wat te bieden. We eten vanavond heerlijke grilled fisch in een toeristen restaurant. Wat vergelijkbaar met de restaurantjes in de Rue de boucher, maar het kan ons niet zoveel schelen. Elke dag Bakeljouw of pork met batatas, dat is de basispla van Portugal, wel lekker, is ook niet je dat. De Engelsen die aan het tafeltje naast ons zitten raden ons aan te eten wat zij eten. Het ziet er inderdaad heerlijk uit. De vis is erg lekker, zelfs zo lekker en zo veel dat we durven vragen om wat we niet opkunnen mee te geven. De ober doet wat vreemd, wie vraagt dat nu?, maar komt even later met een keurig bakje in een zakje ons brengen wat we vroegen. Als we de rekening nakijken maken we dezelfde ober er wel attent op dat ie voor het brood en de boter 6,5 euro aanrekent en even snel als wij het vroegen zegt ie dat dat een foutje is. 5 euro teveel. Een truc met toeristen bedenken we ons, de zoveelste! We betalen, geven geen pourboir en nemen de bus terug naar de Campismo.
Woensdag, 21 november, een mooie dag in Lisboa.
Donderdag 22 november
Lissabon is een grote stad opgebouwd zoals grote steden in België uit verschillende gemeenten, een stad van druk druk werkende mensen. Het leven van mensen on the road for a living in een stad, dat kennen we. Daarom ook dat we besluiten om het stadsleven te laten voor wat het is na vandaag. De fado restaurants hebben we niet gezien ondanks dat de gidsen voor toeristen er vol van staan, maar dat zal later in het zuiden wel komen. We hebben het hier gezien. Bussen en trams vol mensen, niemand die echt lacht, iedereen is bezig zijn kost te verdienen om dit dure leven te kunnen betalen. Mooie moderne gebouwen afgewisseld met historische kerken en paleizen. De hip hop bus leidt ons naar het gedeelte van de stad waar de expo 98 gebouwd werd. Een verrassing van moderne architectuur en wederom veel kranen om flats te bouwen die waarschijnlijk aan monsterprijzen verkocht worden. Europa op zijn best. De prijzen van voeding en restaurants zijn overigens in deze stad niet te vergelijken met het gewone Portugal. Hier worden, zoals elders in Europa de rijken rijker en de armen armer. Een paar hippe bars aan de haven enkel voor de happy few geven kleur aan de Taag, de rivier aan de rand van de stad, maar als je de rekening vraagt wordt je even onwel. We zijn hier weg want we overschrijden ons dagbudget.
Rijden verder, kilometers aan een stuk wijngaarden, belanden in Vila Real maar dat blijkt niets te zien te zijn. Een stadje als geen ander met niet echt iets specifiek tenzij een lunchmenu aan 7euro30 : Sopa, peixe of carne , dessert en koffie , halve liter wijn inbegrepen. We rijden verder naar Viseu, ook hier zie je naast de winkelstraten met Nike en Singer, Crocs,Armani,en Zara alleen een kathedraal met veel trappen en een klein kerkje. Niet bepaald wat ik verwachtte van de stadjes in Portugal. Sam, PR verantwoordelijke van de Portugese hooglanden weerlegt mijn teleurstelling met de uitspraak dat er wel mooie dingen te zien zijn in Portugal alleen dat we niet op die plaatsjes zijn geweest. Waarom volgen we dan die tour die de Michelingids voorstelt ? Het is koud hier, er is niets te zien ,het is donker om halfzes en straks zakt de temperatuur weer onder nul en zijn we ons water kwijt! . We tanken water ergens maar na 40 liter, terwijl er 140 in kan, loopt ie over! Vol kan niet, car-computer stuk, wie weet? Misschien dat we scheef staan? Rijden verder en proberen nogmaals. Hij loopt over! Shit. Later raadplegen we het instructieboek en worden weer wat wijzer. Blijkbaar moet je na zon voorval de tank eerst vullen met de kraan open zodat de lucht uit de tank kan ontsnappen. Wat een gedoe zon Camper. We zijn beiden een beetje ontgoocheld. 40 L water , het wordt nog kouder, als het al niet gaat vriezen hier hoog in de bergen. Je kan niet douchen en we stinken, hier is geen camping te bespeuren en nu? Dus terug naar de Camper op een parkeerterrein bij een sportveld waar we helemaal alleen staan. Sam heeft schrik hier, ik stel haar gerust. We zullen de Camper extra dicht maken. Dat kan met het buiten extra veiligheidsslot. Moet je wel naar buiten via het portier en niet via de gewone ingang. Een beetje ingewikkeld maar het kan. Zo kan er niemand binnen, je weet nooit dat een hooligan ons een loer wil draaien? We kraken een fles wijn want honger hebben we niet na de uitgebreide lunch van vanmiddag en weer vroeg naar bed. Wat een verloren dag. Ik schrijf en Sam kijkt in de reisgidsen. Morgen terug naar zee, kunnen we tenminste buiten komen en bevriest de boel niet.
Wat een dag! Vakantie kan ook klote zijn.
19 november ,Maandagmiddag 16u36.
Ik word wakker, het is opgehouden met regenen op de Camping aan zee. Hoezo wakker om halfvijf?
Vanochtend zijn we opgestaan en het regende! Het werd een snelle douche, door de regenbui lopen naar het sanitaire centrum van de camping en nat, van de koude douche en van de plenzende regen, terug naar onze Villa die ergens in het midden van het grote grasveld staat. Sindsdien is het blijven regenen. Een hele dag al. Ik ben met de K-way tot aan het dorpje COSTA NOVA gelopen, dat is meer dan een kilometer stappen vanaf de camping en een brood gaan kopen. Alles is hier dicht, duidelijk wintertijd. In vind een mini-market die zowat alles verkoopt wat je in het dagelijks huishouden nodig hebt. Ben de enige klant, en koop een brood van 59 cent. Het brood wordt hier gewogen om een prijs te bepalen. Een quasi mooi dorpje. Het is nat en verlaten. Hier woont wel nog echt zee-volk. Kinderen zitten in het klasje van het schooltje dat midden in de duinen staat naast de kerk. Een paar mannen zijn aan het haventje netten aan het knopen in de regen. Typisch aan dit dorp lees ik zijn de gestreepte vissers- en vakantiehuisjes, de bootjes in de haven van verschillende lengtes, dat de boten hier nog met buffels uit het water gehaald worden na de visvangst en ook dat dit de natste plek in Portugal is. Dat hebben we goed gekozen bedenk ik me. Dus, wat doe je dan als het aanhoudend regent en als je aangewezen bent op, alleen maar je camper? Eten , drinken en slapen. Dus dat hebben we gedaan, aan een mooi gedekte tafel binnen in onze eetkamer, tafellaken, servetten en 3 theelichtjes inbegrepen hebben we een lekkere spaghetti met tonijn, ansjovis,tomaat, ui en veel look gemaakt, witte wijn als apero en een fles rood gedronken tijdens de lunch. Sam kruipt nadien in bed en vraagt vanuit de kombuis kom je ook Siësta doen ? is normaal in Portugal . Ik zit wat te lezen maar laat me verleiden en kruip bij haar in bed. Maandagnamiddag, siësta. Why not? Het is opgehouden met regenen en ik word wakker. Een miezerige natte camping, een caravan of 4 staat hier nog en een Brits koppel rijdt de pick up voor om hun Europe Atventure aanhang vehikel uit de plas water te trekken. Ze gaan naar het zuiden zeggen ze , op zoek naar de zon! Wij zijn gisteren vanuit het hooggebergte afgedaald naar zee omdat volgens de krant Vila Real en Viseu, de stadjes waar we de laatste 2 dagen waren, de koudste plaatsen waren in Portugal en dat aan zee 18 graden verwacht werd. Omwille van de vrieskou die maakte dat onze afwaterklep het vannacht weer automatisch deed en we aldus weer zonder water zaten was dat de beste optie. We stinken allebei zon beetje omdat we ons deze laatste 2 dagen niet hebben kunnen wassen. Het was een cafeetje binnen stappen? Koffie bestellen en een gebakje eten en een kleine kattewas in de servicios .
Portugal in de zomer ?? We hebben het al behoorlijk koud gehad. Gisteren in Viseu was het morgens -1 binnen en -4 graden buiten, en geen hond te zien. Van Viseu zijn we naar dit plekje Costa Nova aan de kust gereden. Via een ommetje in Carmalinho, een dorpje afgelegen en hoog in de bergen ( 1200 meter) waar je zoals in Zermatt, Zwitserland, niet verder of hoger kunt. Mooie weg ernaartoe door prachtige eucalyptus-wouden. Daar hoog staat een poepsjiek hotel met een ongelooflijke view en een museum dat we bezocht hebben met werken van Jacob Jordaans, privé collectiestukken van Picasso en Salvador Dali en een verzameling old timers uit een ver verleden . In restaurants wordt hier in de bergen gegeten met jas aan. Wel lekker, tijdens onze bergtocht met fameuze haarspeldbochten zijn we ergens plaatselijk kabeljauw ( bacal-hau hier genaamd) ) en speenvarken op Portugese Zondagse wijze gaan eten , elk voor 10 euro met halve liter Tinto.
Intussen wordt het hier, het is nu halfzes, alweer donker, pikdonker. Jongens het is intussen terug beginnen regenen, we kunnen niet even naar buiten, je bent zo kletsnat ,we kunnen nergens naartoe.
We bedenken dat thuis in je huisje zijn in de winter toch een luxe is. Je eigen grote warme bad, nadien een nachtkleedje of pyjama en een warme kamerjas aan de living in met TV en kabel en de verwarming op hoog. Je kleren kunnen lekker drogen in de badkamer en als je wil kun je thuis wat rondwandelen of de auto nemen en naar vrienden rijden. Hier zitten ze : de Europa-reizigers , in een kleine ruimte, op elkaar, met de geur van natte kleren en look van de spaghetti in de camper, naar elkaar te kijken. We lezen een boek en schrijven wat. Buiten kunnen we niet komen en binnen begint de lucht ijl en droog te worden van de warmeluchtblazer. Wat een idee!
Een jaar op reis in een camper!
Dat idyllisch idee waarover we droomden en spraken toen, toen we nog niet weg waren, van ergens in the midle te staan met een mooie view, ik op het fietsje naar een lokaal marktje inkoopjes doen en dan vis grillen op onze BBQ , lekker buiten in een avondzonnetje is ver weg , niet de droom maar de Portugese winterrealiteit. Sam vraagt, vanuit bed of we morgen niet beter naar Faro rijden, 600 km naar het Zuiden? Ik beaam, dat zou beter zijn dan hier binnen in de camper naar de regen te kijken.
We rijden door regen en wind en mist richting Coimbra en Lisboa. Onderweg zie ik zon mooie landschappen aan ons voorbij gaan maar ik kan ze niet fotograferen omdat we op de autosnelweg rijden waar om de haverklap werken zijn en dus geen mogelijkheid om te even te stoppen. Kilometers olijfboomplantages afgewisseld met mooie Tropische Kurkeiken en parasoldennen en Johannesbrood-boomformaties in tegenlicht in een mooie opkomende mist. Het lijkt wel een voorproefje op Alentejo ( Dat is de meest barre en ondergewaardeerde provincie van Portugal gelegen tussen hip Lissabon en het oververhitte Algarve. Monica Ali, een Britse schrijfster schreef in een aanstekelijk boek over deze provincie dat daar niets te zien en zo weinig te doen dat je je niet schuldig moet voelen om een ganse dag naar de schapen in de weide te kijken. Deze bestemming doen we later aan. Als we de stad moe zijn waar we straks zullen vertoeven.
We rijden door, we willen uit de bergen met zn koude en nattigheid. Coïmbra is een mooi klein universiteitstadje, we lopen even naar boven waar de oudste universiteit van Europa staat en bewonderen de prachtige gebouwen en straatjes. Menig student hier staat er niet meer bij stil gissen we. Wij genieten van deze schoonheid. In een aanpalend winkeltje kopen we wat mooie T-shirts met het logo van de universiteit. Marieke zal dat graag aandoen denk ik en Sam kiest een gekleurde versie. Schoon cadeauke voor straks onder de kerstboom in Sevilla als de meisjes komen.
sAvonds rook ik mijn laatste Camel sigaret uit België voor de Camper. Hier in Portugal is geen Camel, zoals ik ze graag, heb te bespeuren. Wordt gewoon weg niet ingevoerd. Ik neem genoegen met AGUIA rolling tabaco en blaadjes; Papel para Tabaco de enrolar, van het merk Detroit. Een vergelijkbaar alternatief. Ga vredig slapen,
Lisboa, 20 graden Celsius.
Ja, hier is het goed , niet alleen de temperatuur, hoewel we daar toch wel naar uitkeken, maar ook de stad Lisboa. We vinden na 3 uur rijden vanuit Coïmbra een 4**** camping aan de rand van de stad in het Monsanto park en genieten van de luxe. Deze camping is echt voorzien voor Campers: je eigen plekje ( in beton gegoten, dus je kan niet vastrijden) in het groen onder de Eucaliptischbomen met tafel en bank, wateraansluiting, elektriciteitaansluiting en waterpompbakje, helemaal voor jezelf. Perfecte douches en sanitaire voorziening. Onthaal in het Engels, securiy en een Mercado die open is! en een zwembad. Helaas gesloten in de winter, Prijs 18 euro per dag, niet niks maar je krijgt wat voor je geld. We kiezen voor een camping omdat jet natuurlijk wel wat gevaarlijk is om in de stad of een donkere buurt voor de stad te parkeren. Hier op deze camping heb je ook meer internationaal gezelschap. We zien campers uit Nederland, Italië en Frankrijk. Bus naar de City elk halfuur. Hier blijven we even want Lisboa, hoewel een grootstad, heeft wel wat te bieden. We eten vanavond heerlijke grilled fisch in een toeristen restaurant. Wat vergelijkbaar met de restaurantjes in de Rue de boucher, maar het kan ons niet zoveel schelen. Elke dag Bakeljouw of pork met batatas, dat is de basispla van Portugal, wel lekker, is ook niet je dat. De Engelsen die aan het tafeltje naast ons zitten raden ons aan te eten wat zij eten. Het ziet er inderdaad heerlijk uit. De vis is erg lekker, zelfs zo lekker en zo veel dat we durven vragen om wat we niet opkunnen mee te geven. De ober doet wat vreemd, wie vraagt dat nu?, maar komt even later met een keurig bakje in een zakje ons brengen wat we vroegen. Als we de rekening nakijken maken we dezelfde ober er wel attent op dat ie voor het brood en de boter 6,5 euro aanrekent en even snel als wij het vroegen zegt ie dat dat een foutje is. 5 euro teveel. Een truc met toeristen bedenken we ons, de zoveelste! We betalen, geven geen pourboir en nemen de bus terug naar de Campismo. Een mooie dag.
Donderdag 22 november
Lissabon is een grote stad opgebouwd zoals grote steden in België uit verschillende gemeenten, een stad van druk druk werkende mensen. Het leven van mensen on the road for a living in een stad, dat kennen we. Daarom ook dat we besluiten om het stadsleven te laten voor wat het is na vandaag. De fado restaurants hebben we niet gezien ondanks dat de gidsen voor toeristen er vol van staan, maar dat zal later in het zuiden wel komen. We hebben het hier gezien. Bussen en trams vol mensen, niemand die echt lacht, iedereen is bezig zijn kost te verdienen om dit dure leven te kunnen betalen. Mooie moderne gebouwen afgewisseld met historische kerken en paleizen. De hip hop bus leidt ons naar het gedeelte van de stad waar de expo 98 gebouwd werd. Een verrassing van moderne architectuur en wederom veel kranen om flats te bouwen die waarschijnlijk aan monsterprijzen verkocht worden. Europa op zijn best. De prijzen van voeding en restaurants zijn overigens in deze stad niet te vergelijken met het gewone Portugal. Hier worden, zoals elders in Europa de rijken rijker en de armen armer. Een paar hippe bars aan de haven enkel voor de happy few geven kleur aan de oever van de Taag, de rivier aan de rand van de stad, maar als je de rekening vraagt wordt je even onwel. We zijn hier weg want we overschrijden ons dagbudget.
Alentejo
We zijn prettig verbaasd als we in dit dorpje,Comporta, waar op het eerste zicht; bij valavond, naast een paar witte met blauwe rand geschilderde huisjes, niets te zien is in een wit geschilderd nieuwogend restaurant dat een paar honderd meter buiten het centrummetje ligt binnenstappen en overweldigd worden door en decor en de wel Engels sprekende eigenaar van Museo Do Arroz. ( Comporta telefoon 265497555)
We zijn pas open om halfacht zegt ie maar neem gerust een aperitiefje, ik breng de kaart alvast. Zijn specialiteit is Duck-rice en deze witte wijn heb ik ook in het rood, hij neemt en fles en toont ze ons. We kijken rond in dit hippe restaurant en vragen ons af wie hier in dit gat eigenlijk komt eten. Terwijl we een lekkere wijn uit Alentejo als apero drinken zit het personeel te dineren in het restaurant en we tellen 8 etende mensen!
Met een zwier komt ie even later onze bestelling opnemen. We bestellen Duckrice en Sam neemt Rice with fish. Red or white wine vraagt ie, Of we de wijn kaart even mogen hebben. De red is verry good voegt ie er aan toe , trust me we have only very good wines here.
We laten ons het eten en de wijn welgevallen en wat grappig is als we de rode wijn al halfop hebben brengt ie ons de kaart. Do you like the red wine ?vraagt ie. We beamen en kijken niet in de kaart wat ie kost. We vertrouwen hem. Hij is buitengewoon vriendelijk en verteld ons welke plaatsjes we zeker moeten zien. Hijzelf ziet er heel bruingebrand uit omdat ie pas van vakantie aan de Algarve terug is waar hij een vakantiehuis heeft . We vragen hem of dit een druk bezocht restaurant is hier zo ver van alles en hij verteld ons dat dit wel een speciaal Fashionrestaurant is . Hier hebben gegeten; de koninklijke familie van Monaco, Yes Yes the Grimaldis en een tijdje geleden de producers van Harry Potter en de koninklijke familie van Spanje. Hoe dat dan komt verteld hij honderduit. Deze grond , duizenden hectare groot is eigendom van de familie ..jeso christo ., de grootse bank van Portugal en in de verschillende grote vakantiehuizen die je overigens van op de straat niet ziet staan - we zagen in het heenkomen, op de enige smalle onverlichte 25 km lange weg tussen parasolbomen hiernaartoe, wel verschillende poorten met lange oprijlanen - woont de crème de la crème van Portugal en de chique van Lissabon , de Lisboetas, die natuurlijk dito vrienden hebben en zo
Het is een charmante vriendelijke mooie Portugese man met een bijzonder zakelijk instinkt. De rekening valt wat tegen maar we hebben en lekker en in een apart en mooi restaurant goed gegeten en werden bediend als koningen.
Morgens loop ik in het ochtendzonnetje op zoek naar een bakker 5 minuten rond in het dorp en heb alles gezien, 2 straatjes , allemaal witte huizen met blauw randje. Op het dak van een hoeve zie ik 3 grote nesten van ooievaars, die zijn intussen vertrokken naar Afrika en enkele duiven hebben hun intrek genomen. In de zomer is het hier bij de 40 graden, nu- eind november- slechts 10. Het zonnetje schijnt wel maar het is koud Verder enkele restaurants die vanochtend wel open zijn met koffie drinkende mensen.
De gemeentevuilnisbakken, elders in lelijke groene plastiek, zijn hier nog van de eerste generatie. Mooie oude aluminiumbakken die wat verroest zijn. We staan hier met onze camper wel mooi geparkeerd, bij een pleintje met bankjes en mooie bomen met trossen groen-gele vruchten. Ik weet niet wat het is, in elk geval een mooi beeld om de dag mee te beginnen . Er scheest plots door de stilte een claxonnerende auto voorbij onze Camper, Portugezen rijden roekeloos en we schrikken. Blijkt de visboer te zijn die zijn vangst komt verkopen en alras komen er dan ook hoopjes mensen, nieuwsgierig kijkend naar ons vehikel, naar de camionette om er verse vis te kopen.
Sam leest vanochtend op een bankje de krant. Het is en mooi plaatje, ik leg het meteen vast. We hebben in Lissabon lang moeten zoeken om een Nederlandstalige-Belgische krant te vinden. Op Het Laatste Nieuws na, maar daar hebben we niet zon band mee, hebben we 1 enkel exemplaar van De Morgen , enkelvoudig in zwarte inkt gedrukt, gevonden. Een stukje thuis voelt het aan om na meer dan een maand nieuws uit ons landje te lezen. Helaas vernemen we dat na 164 dagen er nog geen regering is. Een beetje belachelijk die stammentwist , dat geharrewar tussen Walen en Vlamingen. Zonder leiderschap geen oranje-blauw staat getiteld. We lezen de armoede en denken aan Leopold de eerste, die decreteerde het al , als eerste Pruisische koning van België dat, wie klein woont klein denkt.
Petit pays, petits esprit
Ik neem mijn camera en wandel een eindje door het natuurreservaat. Ver op het weggetje zie ik een man bij een 4X4 precies zijn geweer klaar maken voor de jacht. Als ik dichterbij kom blijkt het geen jachtgeweer maar een fotocamera te zijn met een enorme lens.( 500mm zoom) Hij is een beroepsfotograaf die burthunting doet voor een natuur magazine. Op zoek naar een vogel die bij soms bij vloed aan de rand van de weg komt. Ik houd mijn minicameraatje met 200mm zoom in de aanslag en warempel daar komt ie aangevlogen. Het is een soort ooievaar ( de naam in het Portugees is me ontsnapt ) die wel wat dikker is en met een grotere zwarte bek. Hij landt mooi neder en begint te slijkpikken.
In de camper, in het centrum van dit dorpje stellen we ons de vraag.
Blijven we staan of rijden we verder?
Dat is een gepaste vraag natuurlijk als je voor 1 jaar onderweg bent. We rijden een dorpje verder, dat is het besluit van onze algemene vergadering vanochtend. We belanden in Carvalhal. Via een zandweggetje komen we aan de beach, verlaten zoals het hoort in Alentenjo en we maken een lange strand wandeling. De rest van de dag doen we niets dan in het zonnetje genieten van een boek. We praten wat met elkaar over geluk en wat het echt is. Voornamelijk dat het vooral tussen je oren zit. Voorstelling bepaalt gedrag voeg ik er nog aan toe en we zijn met ons beidjes blij met deze dag en het geluk dat ons overvalt. Overkomt het ons of is het een keuze? Toeval of opgezocht? We filosoferen over denken, kunnen, talent hebben en ontwikkelen, gelukkig zijn. Ik kook om een uur of drie wat pasta met zalm, onze kast zit nog vol zalm uit blik dus moet het maar. Het wordt een heerlijke Portugese pasta met veel look, ansjovis, paprika, ui, pikante olijfolie en zwarte olijven. Heerlijk hier op het terras van het enige restaurant, dat nu met vakantie is, aan het strand . Het terras is helemaal het onze, we genieten van de zonsondergang en denken aan de vrienden en familie. Een mooie dag. Het is acht uur inmiddels, Sam heeft zich al genesteld in ons bedje, ik zit in de living en ga wat TV kijken ! Aflevering 4 op de DVD van Kinderen van Dewindt die we mee hebben gebracht. Zo heb ik een Zaterdagavond alsof ik thuis zou zijn, lekker. Mijn keel schraapt een beetje, net of ik een verkoudheid ga krijgen. Misschien is het wel van die Portugese tabak, Smart heet ie, een beetje zwaar, of van de koude die we wel hebben gehad toen in Lisboa op het bovendek in de bus. Ik drink een glas rode wijn , misschien gaat het zo ook wel over.
Zondagochtend, ik sta op, het ritueel volstrekt zich dus u weet nu al dat ik buiten een kopje koffie drink .in het zonnetje. Staalblauwe hemel net als gisteren. Nu dat zonnetje moet je niet meteen verbinden aan warmte hoor. Als ik vroeger naar mijn zus Bie, in Zuid Frankrijk belde in december dan wist die mij ook altijd jaloers te maken met volzinnen als, Is het zo koud en grauw in België? Hier is het lekker zonnig vandaag, we hebben vanmiddag buiten gegeten. Zo is het hier ook wel maar als we onbeschut stil zitten is het met een trui aan, anders is het freesing. Wel prachtig natuurlijk dat je en de zon ziet opkomen en ook weer ziet ondergaan. Wij kennen zoiets niet in België, misschien op een paar plekjes na,een paar keer per jaar. Hier in volle ledigheid, Alentejo staat erom bekent, staat er bij wijze van spreken niets in de weg. Além do Tejo, betekent gewoon; over de Tejo, de rivier de Taag ten oosten van Lisboa. Via de Vasco da Gammabrug bereik je deze kant. Een brug die trouwens indrukwekkend lang is, 17 km met alleen maar water aan beide kanten zover je oog reikt.
Het vergeten Portugese paradijs met 200 km ongeschonden kust, af en toe een wit dorpje dat weliswaar niet veel voorstelt maar lief ligt te baden in de zon.
Aan de kust heb je eerst de dorpjes liggen en via een weggetje door de duinen kom je aan zee. Toen we hier aan deze Praia do Carvalhal aankwamen werden we heel dankbaar stil. Er is niets, alleen duinen, bomen de grote Atlantische oceaan en heel veel zand. Op een duin staat een restaurantje dat gesloten was. We hadden het hele terras voor ons alleen. Af en toe komt er hier een wandelaar of een koppeltje dat hand in hand stapt langs de wilde branding. Romance.
Ik bedenk me dat mijn moeder dit maar niks zou vinden, niets is niet aan haar besteed, mijn moeder wil beweging, mensen op boulevards. Sam en ik genieten van deze ledigheid en lezen in absolute stilte, op het geruis van de zee na, een boek. Door die rust ga je en kan je ook beter nadenken. Het is verrassend dat ik dingen zie en constant linken leg met dingen of mensen. Zo liep ik schelpjes te rapen en hier zijn het bijna allemaal roze schelpjes die heel broos zijn en ik zag meteen de kleine handjes voor me van Jolien toen ze nog klein was met kleine roze vingernageltjes, ook zo broos en teder. In de nacht heb ik dat ook, door dat we met z twee toch relatief dicht tegen elkaar liggen in de kleine bedstede maak je elkaar wakker als je draait. Dat is dan automatisch met zn tweeen draaien. Ook als diegene die het verst naar achter ligt naar de wc wil is het kruipen over de ander. We hebben de afspraak gemaakt dat we dan van plaats verwisselen zodat je geen 2 keer die acrobatie moet opvoeren.
Wat een leven.
7 Uur in de avond, ik schiet plots wakker, zet me rechtop in bed en besef niet goed :waar we zijn en welke dag het is en bemerk traag dat ik een stuk van de dag geslapen, verslapen heb. Shit het is al donker buiten. Mijn liefje en ikzelf hadden ons voorgenomen vanmiddag eens naar het dorpje te gaan. Hier op het strand zitten is wel fijn, dat hebben we gisteren mogen ervaren maar we waren wel benieuwd naar de huisjes en het leven in dit idyllische vissersdorpje zoals het beschreven staat in de gids die onze leidraad was om hier te komen. Dat viel ernstig tegen. Zowat driekwart van deze kleine gemeenschap is of afwezig of zit verscholen in de huisjes, of het zijn vakantiehuizen waar niemand woont in de winter . Dit betwijfelen we gezien de rommel die er in de tuinen en op straat ligt. Zowat driekwart van de straatjes zijn overigens een bouwwerf. We vermoeden dat ze hier waterleiding aan het leggen zijn en dat dat soort operaties van zeer lange duur is. Alles is er stofferig en ligt er verlaten bij. Een boeltje. De minimercado, de enige in dit dorpje, is gesloten, het is natuurlijk Zondag en honden beginnen te blaffen als we voorbij komen. Vreemd en helemaal niet idyllisch. Aan een man die wat staat rond te hangen vragen we waar het centrum is en hij wijst en geeft een volledige uitleg in het Portugees, waar we overigens niets van begrijpen, alleen dat we 4 km moeten lopen . In het heenkomen hadden we al bemerkt dat we omgeleid werden door werken dus al snel vonden we 4 km lopen door een bouwwerf geen optie. Sam loopt naar een restaurant waar opvallend veel autos voor geparkeerd staan en roept opgetogen je gelooft het niet maar dat zit hier vol . Als je het niet weet of niet attent bent loop je voorbij dit gebouw. Warempel, eivol. Dus bemerkt ze dan kan het alleen maar goed zijn. We gaan binnen en er is nog plaats voor 2. Portugezen houden van lang en lekker lunchen op Zondagmiddag dat lazen we eerder en zie een zaal vol levensgenieters boven dampende potten bouillabaisse. Wij ook zeggen we , wijzend naar de pot bij onze buren en even later smullen we schelpjes en krab en langoustines in een heerlijke rode bouillon met rijst. Aangevuld met de vin du Patron die overigens uitstekend was want al snel bestelden we een tweede fles en vandaar natuurlijk dat ik nu, het is kwart over zeven wakker wordt.
We hebben naar het voorbeeld van de Portugezen na de lunch ons laten verleiden door een lange siësta. Wel een vreemd gevoel overmeesterd me, ik heb de zon niet zien ondergaan. Gisteren hebben we daar zo van genoten en plots is de dag al voorbij. Ik sta op , toch maar, omdat ik niet kan blijven liggen .Ik wil niet het risico lopen om vannacht wegens te veel slaap wakker te liggen. In zon camper is daar niet veel aan. Loop naar het strand en zie een stukje van de grote beer in de donkere nacht. De 3 sterren van de hals, het lijf hangt te veel aan de horizon, te noordelijk voor hier en is verdwenen. De maan is helemaal rond en schittert. Ik word altijd een beetje blij bij volle maan. Sta er als een kleine jongen bewonderend naar te staren en kan nog altijd moeilijk geloven dat een paar van onze soortgenoten daar in 1968 gewandeld hebben. Wat een ongelooflijke ervaring en bijzondere onderneming moet dat geweest zijn.
Kennedy kondigde het fier aan in zijn eindejaarstoespraak. Ik zat voor onze zwart wit TV, weet het nog zeer goed Before the end of the seventies we will walk on the moon Wat een sterk geloof in het eigen kunnen en in hun talent van de Amerikanen. Zij deden het. Ik blijf het geweldig vinden los van het feit dat er veel te zeggen is van die jongens van over deze grote plas waar ik nu sta te kijken in het zand, zij doen het wel..
Sam roept vanuit de Camper waar ben je?. Ik antwoord en keer op mijn passen terug . Een meisje heeft toch altijd een beetje schrik op een verlaten plaatsje en verlaten is het hier wel. Niemand, niets, alleen het duister, het ruisen van de zee en een schitterende maan .Mocht ik hier alleen zijn zou ik ook elk geluidje horen maar het feit dat je met 2 bent verminderd geeft een veiliger gevoel blijkbaar. Ik loop natuurlijk nooit ver weg en s nacht wordt de Villa goed afgesloten. We hebben onze verdedigingswapens klaar in case off. Je weet natuurlijk nooit. Boven mijn hoofd in bed ligt een alarmpistool, als ik op sta kan ik onmiddellijk in lade 2 in het keukentje een demi chef pakken. Ik heb trouwens aan Sam gevraagd om dat mes nooit van plaats te verwisselen. Als het moet , dus als er een of andere asshole het waagt in onze camper te komen als wij liggen te slapen dan is de kans groot dat ik steek. Je weet het natuurlijk nooit, in een mens steken? Mij is aanbevolen een mes mee te nemen boven de hockeystick of baseball stick die ik dacht mee te nemen. Een kenner zei me dat de beweging die je moet doen om te slaan met zon stick veel te groot is en makkelijk te ontwapenen door de ander. Een mes is vooruit steken en raken, heel kort. De tegenpartij zal zich altijd kwetsen als ze je willen beletten te steken. Daar is iets van natuurlijk. Dus men weze gewaarschuwd. Iedereen die mijn meisje of mij bedreigen zal niet zonder kleerscheuren naar huis gaan!
Ik loop nog even naar buiten, een sigaretje roken. Ik moet verschrikkelijk veel hoesten en gooi de sigaret halfop maar weg. Ben verkouden en dan moet je hoesten natuurlijk. Komt van onze hip hop bus in Lisboa, wij op het bovenste dek cabrio door de stad maar het werd te koud en half bevroren zijn we afgestapt en iets gaan drinken. Wat een idee in de winter, de zon schijnt wel maar het is te koud om op het dek van een bus te zitten.
Ik denk zelfs dat ik wat koorts, hoesten proesten en niezen en veel te warm als ik terug in de camper kom waar de blazer opstaat. Morgen toch eens een apotheek zoeken voor een hoestflesjes. Wordt natuurlijk moeilijk hier, er is niets!
Dinsdagochtend, we vertrekken.
Enerzijds omdat we het hier toch niet helemaal je dat vinden en anderzijds onze gasfles is bijna op. Dus dat wordt zoeken naar een Repsol GPL station, want de zoektocht naar een Shell dealer die onze 2e fles Propaan kan vervangen, hebben we allang opgegeven. Nog in Spanje noch in Portugal kennen ze ons systeem niet en het aansluiten kan niet. Bovendien, in Spanje, zo leerden we, heb je een vergunning nodig , iets als een keuring om een fles Gas te mogen aansluiten op je Camper, dus we zijn aangewezen op een GPL station. Op het kaartje zien we dat er op 110 km in het Zuiden 3 stations liggen. Dus up to the South.
Tot Sam zegt dat we misschien toch nog maar eens moeten proberen een oplossing voor die Propaanfles te vinden. Als we hier vertrekken naar het echte Zuiden, wat veel toeristischer is dan missen we dit stuk van Alentejo en we zullen er niet terug komen , zonde toch.
Dus het eerstvolgend dorpje van betekenis alle Repsols afschuimen, zonder succes.
1 december
Villa Nova de Milfontes, een prachtig zeezicht, hele fijne buren en s middags op ons terrasje 28°c.
Alle Repsols op de weg naar Villa Nova de Milfontes tenspijt, ze kunnen ons niet helpen aan GPL of een bus gas die past op ons Belgische gassysteem. Dat kan toch niet , Sam ziet op een plekje hoog boven de baai van dit dorpje lekker in de zon een Nederlanderse Camper staan. Anders vraag ik het daar eens zegt ze.
We ontmoeten een aardige Ed en een aardige Nelly
Een optimische Ed houdt ons voor dat er een oplossing MOET zijn. Dat kan toch niet anders, voor alles is er een oplossing.
We parkeren ons vehikel, maken kennis en we voelen dat het meteen klikt. Je voelt zo iets en dat is , nu we hier onze 4e ochtend op deze wondermooie plaats wakker worden, nog altijd zo.
Ed heeft een brommertje en na 4 maal op en af rijden naar het dorpje, een mecanicien opgezadeld te hebben met een geweldige challenge, die kwam ook kijken naar onze bombero,- de meeste waar we ons probleem aan voorlegden bleven vanuit de verte kijken en schudde neen met hun hoofd-, wat las en smeedwerk van die aardige man en daar was de oplossing. Dankzij een verbindingsstukje met linkslopende draad en aan de andere kant rechtslopende draad was het mogelijk. Dus we beschikken nu over een mooi rode gasfles die past . Wij gelukkig en tevree. We nodigen Ed en Nelly uit op een dineetje en Collin, een Britse kerel , die alleen onderweg is in Europa samen met zijn hondje, zit mee aan tafel. Een geweldig feest.
s Morgens staan onze buren met een ruiker bloemen voor Sam, die jarig is , aan onze camper. Sam is in de wolken en we delen de vreugde . Wat een geweldige mensen zijn Ed en Nelly. Dit wordt een feestdag, we zorgen s middags voor Champagne en hapjes, Collin heeft chocolade taart met icecreme en de flessen witte wijn raken snel leeg maar smaken lekker. Verjaardags feestje in the Sun op 30 november met lieve aardige mensen. Zullen we niet snel vergeten.
