Figueres, 5 maart. We lopen voor dat we vertrekken nog even naar het stadje. Figueres is niet zo groot, een 30000 tal inwoners, een mooie Rambla, een kleinere versie van de Ramblas in Barcelonië, designwinkeltjes in de voetgangersstraten en natuurlijk de commercie rond het museum. We hadden graag een poster met de prachtige kop van Dali op gekocht , Sam wil nieuwe make up kopen aangezien die allemaal verdwenen was bij de inbraak en ik liep gisteren een exclusieve lederwaren versus design-kofferwinkel binnen met ontwerpen van Dali en was betoverd door een mooi valiesje in leer dat ik zag staan. Exclusief ontwerp van Salvador, wel sjiek natuurlijk. Ik meet of mijn pc erin kan en jawel, ik ben verkocht. We lunchen een laatste keer in Spanje, menu del Dia, en zijn aangenaam verrast door het aanbod. Sam eet Mejilones, mosseltjes als voorgerecht , Zarzuela, ik kies voor de Melon con Chamon, meloen met ham, en de Carne a la plancha, gegrild vlees op lei gebakken. We zijn in Catalunia en kiezen als toetje de crème Catalan. Nog een koffietje en we vertrekken om halvier naar Frankrijk. Intussen hebben we nu sinds ons vertrek vanuit Antwerpen tot hier 7915km gereden. Toen we op 23 oktober 2007 Spanje binnen kwamen in Donastia San Sebastian in het noorden hadden we slechts 1800 km gereden. Inclusief Portugal langs de kust en de tour van Spanje langs haar platjas hebben we in totaal 6115 km gereden .

Als we de Pyreneeën over zijn belanden we in het plaatsje Argelès sur-Mer. Sam informeert bij de Infodienst, dat is stilaan een gewoonte geworden, en men stelt ons een uitstekende plaats voor om te overnachten. We parkeren ons in de Camping Municipal, alleen voor Campers, en genieten , weliswaar binnen in onze Villa , van een woeste Méditerranée. Het waait nog altijd stevig, in Spanje benoemden ze deze wind; De Trans Montana en hij staat vandaag heel sterk zei men. Vroeg naar bed want ik heb quasi geen oog gedicht vannacht, de pannen vlogen van het dak en zo’n camper vliegt een beetje mee.

6 maart het zal half vijf geweest zijn als ik weer lag rond te woelen in bed, vervelend voor Sam, ik weet het. Ben er zelf ook niet gelukkig om. Mijn lijf en leden zijn moe maar ik wordt wakker. Van de wind die nog steeds, weliswaar iets kalmer dan gisteren, raast over de bomen waaronder we staan. Het kopkussen dat te klein is, we hebben enkel een nieuw donsdeken gekocht maar de kussens waren ook verdwenen en we hebben nog geen nieuwe gekocht. Geluiden die me doen opschrikken? Als ik de camper hoor kraken associeer ik dat met het geluid van een schroevendraaier die in het slot van de deur aan het draaien is,of het makkelijk te open badkamer venstertje dat opnieuw geforceerd wordt, inbrekers ! Het mag geen fobie worden natuurlijk want dan doe ik geen oog meer dicht. Ik sta na 1 uur ronddraaien op , zet koffie en klap mijn laptop open. Buiten komt de zon op rond 7 uur maar het is koud, 3,5°C en door de snedige wind voelt het nog kouder aan. Overwinteren in Zuid frankrijk , een idyllisch idee, maar hier is het toch te koud. Zuid Spanje, waar we vandaan komen ligt al snel 850 km lager en dat maakt toch een verschil natuurlijk.

Sam wordt wakker en vraagt aandacht. Ik zit te schrijven met het oortje van mijn cassetterecorder in - ik luister naar zaken, dialogen en ideeën die ik ingesproken heb om te verwerken in het script - en ze stelt me voordurend vragen waarop ze zelf het antwoord kent. Ik neem een pauze, zet koffie special voor haar, want gewone koffie lust ze niet en we plannen het vervolg van de reis.

Sam citeert Leonardo da Vinci uit haar gids over Italië, “ Hier moet je gelukkiger en vrolijker ter wereld komen dan elders. Ik geloof dat mensen die geboren worden waar goede wijn is, heel veel geluk hebben…” Als Inleiding over de Chianti streek die ligt tussen de Toscaanse steden Firence en Sienna. Ik ben het daar helemaal mee eens voegt ze er aan te. Laten we maar zo snel als mogelijk naar Italië reizen. We moeten trouwens in Sicilië zijn voor midden April, moeten ?, want dan hebben we afgesproken met Eric Junes en zijn vrouw Tessa, die de eerste prijs van onze tombola - 1 week gratis vakantie met ons - gewonnen hebben op ons afscheidsfeestje vorig jaar op 8 september. Bovendien zullen we daar een week later ook een party hebben met enkele dierbaren die ik voor mijn 50^ste verjaardag uitgenodigd heb. Aanvankelijk lag Sicilië niet op onze reisroute maar omdat Sam nog ik er al eens geweest zijn, maar er wel over gelezen hebben, en mede door Ed en Nelly die ons lovend spraken over dat eiland, hebben we geopteerd om Sicilië mee op te nemen in ons Europa avontuur. Dat betekent dat we nu 5 volle weken hebben om heel Italië door te reizen; Dat lijkt lang maar als we enkele steden zoals Rome , Firence, Sienna en Lucca willen zien en ook willen genieten van de Toscaanse panorama’s, en de provincie Umbria willen door reizen, is 5 weken niet overdreven. Dus Sam springt op uit bed en loopt naar de Boulanger van Argelès sur-Mer om er de enige echte lekkere Franse croissants et une baguette te kopen. Die hebben we gemist sinds we op 23 oktober, dat is 19 weken geleden, de grens met Spanje overstaken.

Maandag zijn we exact 21 weken en 147 dagen onderweg.

Het wordt rijden vandaag; Perpignan, Narbonne, Béziers en Capestan waar ik tijdens het rijden mijn zus Bie opbel om te vragen of we langs mogen komen. Nu dat was een grapje want Bie , die wel 5 jaar gewoond heeft aan de Canal du Midi in deze buurt, is intussen terug in België. Onderweg, op de middag, stoppen we voor een restaurantje waar veel vrachtwagens staan. Dat is altijd een goed teken. En we worden niet teleurgesteld. Menu du jour voor 12 Euro: een lekkere hors d’euvre van het buffet, vervolgens kiezen we alle twee een Steak Tartaar die en lekker koud en vers en geserveerd word zoals het hoort. We zijn in Frankrijk en daar kennen ze dat natuurlijk. We nemen zoals iedereen hier een flesje rode van de wijnkelder Pitou die recht tegen over het restaurant ligt. Wat staat er uitnodigend op een bord te wachten om bereidt te worden: 300 gram puur rundvlees, met een eidooier erop, verschillende potjes met; kappertjes, ui snippers, lookpuree, augurkjes zeer klein gesneden, worcestersaus en Tabasco en peper van de molen, daarbij een bak frietjes met mayonaise. We besluiten deze Bourgondische eetpartij met een stukje Brie en Rockfort kaas en een lekkere Chocolat Mousse met café crème. Voldaan en een beetje overdreven zwaar geladen vervolgen we onze tocht naar Montpellier. We stoppen in Pézenas , net voor Montpellier, omdat we een Fiat garage zien waar we olie kunnen laten verversen. We zitten bijna aan 15000 km in totaal op onze teller en moeten zonodig olie verversen. Dat is een makkie, geregeld in een halfuurtje voor 138 Euro, maar de garagehouder maakt er ons op attent dat er bepaalde onderdelen in ons vehikel nog niet vernieuwd zijn. Blijkbaar is dit type auto’s, even geleden, in alle landen terug naar de garage geroepen voor herstelling van een aantal onderdelen die een mankementje vanuit de fabriek vertoonden. Of wij dat wisten? Hij wil het graag, onder garantie, herstellen, alleen moet hij wat stukken bestellen en kan het pas morgen gerepareerd worden. Wat moet moet natuurlijk dus we maken een afspraak en zoeken ons een plaats waar we kunnen overnachten in de buurt. Natuurlijk is de camping die aangeduid stond gesloten, maar de man die er recht tegenover woont zegt dat we gerust voor zijn huis mogen staan. De wind waait nog altijd maar we staan safe en ik kan de slaap deze keer wel vatten. ’s Morgens voelt Sam zich niet zo lekker. Waarschijnlijk de Tartaar die op haar maag ligt, zegt ze . Blijven liggen is de beste remedie.

Ik loop wat rond in dit kleine gehucht van Pézenas en bemerk hoe charmant dit dorpje is. Frankrijk heeft dat toch meer dan Spanje, bedenk ik me, die kleine gehuchtjes waar de tijd bleef stil staan en die bovendien schoon authentiek gebleven zijn. Het is een al rust hier. Eigenlijk ideaal voor vakantie met een Camper. In grote steden moet je wegblijven.

Wat verder op zie ik een plaatje staan ‘Les Amandiers‘, ik loop ernaar toe en zie dat hier enkele huizen staan die deel uitmaken van een rusthuis. Toch geweldig als je hier na een leven lang werken kan en mag komen rusten in de volle natuur , de stilte en de schoonheid van het land dat omringt is met druivelaars. Ik zie een man en een vrouw in een perceeltje op een bank in de wijngaard zitten en vraag of ik een foto mag maken. ‘Nous sommes un couple‘ zegt de man en ik zeg dat ze een schoon koppel zijn. Als het zonnetje wat meer uitgesproken zou schijnen zo dit een schilderij van Monet kunnen zijn. Sam probeert al liggend, van de pijn in haar darmen af te geraken, maar het wil niet zo goed lukken. Best is dat we maar wat stilstaan tot het beter is. Ik neem een douche en schrijf maar wat. We hebben pas een afspraak om 2 uur bij de Fiat garage, dus verder niets om handen.

Patje en Ellen bevestigen per sms dat ze er zullen zijn in Sicilië en ook Mimi komt. Dat is goed nieuws. Patrick kijkt nog uit of het te combineren valt met de communie van zijn zoontje maar dat zal wel in orde komen. Van een aantal mensen die we hebben uitgenodigd kregen we nog geen bevestiging. Anderen hebben het “Druk Druk Druk” in België en wellicht is het dat ook op kantoor, het werk of met de klanten. Als je en jaar ‘weg’ bent ontgaat die drukte, en soms ook die heisa, je een beetje. Het valt ons wel op dat als we bepaalde vrienden bellen ze het allemaal ontzettend en onbeheersbaar druk hebben. Het kan prettig zijn, zo in de weer zijn, soms, maar in de ondertoon van de stem hoor ik wel’s dat ze het helemaal niet zo druk zouden willen hebben. Je loopt jezelf voorbij. Hoe ben ikzelf, soms positief geladen door de spanning en het overvolle agenda, maar vaak ook een gevoel van ‘ Moet het dan zo nodig ?’Of moet het dan omdat we dan niet moeten stilstaan bij de grote en echte levensvragen om als mens completer te zijn? Of hebben we vandaag in het professionele leven geen keuzes meer ? Is het door de zucht en drang van bedrijven naar winst en nog meer winst maken dat de medewerker opgefokt wordt. Alsmaar meer moet doen in minder tijd en als het kan ook nog met loonmatiging, en als ie dat ritme niet volgen kan of niet meer wil dat ie dan maar weg moet gaan? Natuurlijk is dat alsmaar druk druk bezig zijn ook een stuk teveel bezig zijn met jezelf. Sam en ik filosoferen er wel eens over op lange avonden hier. Voorbij lopen aan je omgeving en alleen maar doen me de gedachte: What’s in for me. Of moeten we met z’n allen onze prioriteiten in dit leven eens gaan bepalen en handelen naar die keuzes. Vaak denk ik ook wel, en ik kijk in de eerste plaats naar mezelf, moeten we onszelf niet beter en consequenter organiseren. Wat meer de tijd managen in plaats dat de tijd ons managet, zodat we niet aan onszelf en hen die ons dierbaar zijn voorbij lopen? Ik heb natuurlijk makkelijk praten hier, terwijl ik geparkeerd sta ergens midden in een wijngaard in de Languedoc. Ik weet het wel, het enige dat vandaag moet is om 2 uur bij de garage zijn en verder, gewoon verder rijden naar mooie plaatsen in Europa. Ik heb, net voor we vertrokken eens één dag vastgelegd op mij cassette recordertje dat ik mijn wagen heb liggen. Ik heb het zonet beluisterd. Het begon om 7 uur, ik was al aan het bellen vanuit de auto om het adres te kennen waar ik mijn eerste afspraak had. Dat adres had ik normaliter in E-link, een informatica programma van het werk, kunnen lezen maar aangezien dat via internet loopt en ik de dag voordien ook geen verbinding had kon ik het niet lezen. Mijn assistente geeft het adres en ik rijdt van de ene file in de andere. Het begon in Leuven, het vervolgde voor de ring rond Brussel, de derde kondigde zich aan in Anderlecht en de vierde op het industrieterrein. De afspraak was om 9 uur aan de andere kant van Brussel en het zag er naar uit dat ik het niet haalde. Ik blijf zoeken op het industrie terrein en zie wel een bordje met de naam van het bedrijf maar verder lege hallen. Ik bel Lorraine op en die wist me te vertellen dat ze verhuisd waren. Ik noteer het nieuwe adres al rijdend op een papiertje en vraag haar om de dame te bellen dat ik later zal zijn. Om halftien rijdt ik helemaal opgewonden het andere industriedomein binnen en krijg telefoon van de dame met wie ik de afspraak had met de vraag om de afspraak te verzetten naar de dag erna om 9 uur. Ik was boos erg boos. Ik reed terug naar kantoor en heb er 2 uur over gedaan om in Zaventem te geraken. De afspraak die ik daar had bleek geannuleerd? De consultant met wie ik een afspraak had bleek in de file te staan in Antwerpen en was terug gekeerd! Dat was één halve dag! De andere helft bespaar ik u want het was één en al doffe ellende. Zo zijn gelukkig niet al mijn werkdagen maar de stress, vooral van de files, het op en neer getelefoneer, zonder meetbaar resultaat en natuurlijk de druk van bovenaf om meer te doen in minder tijd, met meer profit en met minder mensen daar wordt je toch niet gelukkig van?

Als we zitten te wachten in de garage voor de herstelling van de motor, bel ik Raf op. Raf is een goede vriend die tot nog toe nog niet gereageerd had op mijn uitnodiging voor Sicilië. Ik was een beetje ongerust. Wat kan er allemaal gebeuren natuurlijk als je een tijdje weg bent en dus bel ik hem zelf op. ‘Neen, neen, alles was nu al een beetje beter’ zegt hij. Ik kom van diep,zonder dat ik er me van bewust was ben ik verzeild in een depressie. En met een depressie voel je narigheid in je denken en ook in je lijf en leden. Ik ben herstellende nu, maar het heeft lang geduurd. Beter is op je 50^ste een sabatical te nemen dan maar door te razen zoals ik dat gedaan heb. Het stemt me gerust, de idee van de sabatical maar vooral dat hij nu aan de betere hand is. Wat gek dat ik vanochtend nog dacht aan de stress die menigeen overvalt en hoe je daar best mee om kunt gaan en dat uitgerekend een uurtje later ik dit nieuws hoor van een vriend.

De herstelling aan onze camper duurde uiteindelijk veel langer dan dat we dachten en vooral verwachtte. Een namiddagje vakantie in een FIAT garage?

Uiteindelijk alles geregeld en we rijden richting zee want Sam voelt zich nog altijd ellendig en rijden doet daar geen goed aan natuurlijk. In Agde , het dichtstbijzijnde strand, blijken alle Campings open te gaan vanaf 15 maart. Iets te vroeg dus en verder lijkt het hier doods. Wachten op de zon en de toeristen. We rijden door naar Sète en worden door de info dienst geloodst naar een parkeerplaats aan de haven. Er staan een 20 tal campers. Ik vraag me af wat die hier allemaal komen doen. Het is hier op 7 maart nog vrij koud en winderig. Er loopt ook wat vies en marginaal volk rond maar ik vertel er maar niets over aan Sam die al in bed ligt uit te zieken. De radio staat zachtjes op MFM late evening music avec Fabrice Cabrel en ik noteer wat gedachten.

Ik beveilig straks alle deuren grondig, het raampje waarlangs ingebroken werd heb ik met een stukje elektriciteitskabel vergrendeld en ik stel me gerust met de gedachte dat, als je ergens niet in je uppie alleen staat, maar samen in een rijtje naast elkaar zoals hier, de bedreiging en de kwetsbaarheid al een stuk minder is.

Smoking a Camel with a Canal view
La Camarque au fil de l‘Histoire.

9 maart

We verlaten Séte, met zijn grote haven en zijn oesterparken en komen na een paar kilometers rijden langs de Canal Du Midi in prachtige dorpjes als Carnon, waar de roze Flamenco’s in de plassen staan, La grande Motte en Aigues-Mortes, Als camper worden we bijna uitgenodigd om hier te blijven. Pijltjes wijzen ons aan waar we met 3,5 ton niet doormogen en waar we wel mogen staan. Het is een service point, zoals ze deze parkings voor Campers noemen in Frankrijk. Voor 6 euro mag je 24 uur staan en water is inbegrepen. Het is zo mooi, dit plekje aan de haven, net aan de vestingwal ( 1634 meter lang ) die dit historisch dorp helemaal omringt, dat we besluiten hier een dagje en een nachtje te blijven.‘De stad aan de dode wateren’ is een historische parel. In 1248, liet paus Innocent IV zijn vorsten hier inschepen voor zijn 7^e kruistocht om Jeruzalem te heroveren. Gezellige straatjes en restaurantjes, mooie winkeltjes,galerijen met werk van jonge kunstenaars en een stadje dat geschiedenis uitademt. Marie Durant bv, de protestantse voorvechtster heeft van 1730 tot 1768 hier in één van de torens op de hoeken van de vierkante wal, 38 jaar gevangen gezeten. De oudste zoutmijnen van het Middellandse zeegebied , Les Salins du Midi, strekken zich hier uit over 10.800 ha Parc Naturel Regional De Camarque, een woest grondgebied, in het hartje van wilde en beschermde natuur waar zeewater circuleert en zich langzaam uitkristalliseert in zoutpannen. Fleur de Sel ontstaat , een paar korreltjes op een gegrilde steak, mm lekker, dat hebben ze hier ontdekt.