en de jongste telg in Europa, is een mooi stadje. Hoewel er toch 280000 inwoners zijn en 54000 studenten wonen is het een ontspannen en stressloos stadje waar je makkelijk in de verkeersvrije straten kan fietsen en wandelen. We vatten onze citytrip aan bij de Belgische ambassade om duidelijkheid te krijgen over het paspoort dat we nu al dan niet nodig hebben om Kroatië binnen te mogen. Er bleek een taalverwarring te zijn met het woord paspoort en identiteitskaart. De vriendelijke dame aan de balie excuseert zich over de foute informatie die ze ons per mail gestuurd had . Een ID volstaat dus weldegelijk om te reizen in zowel Kroatië , Hongarije als Polen. Ze geeft ons print-outs van de nieuwste regelingen voor deze landen en een aantal mappen van de stad en wenst ons een prettige reis. We SMSen Marieke dat alles OK is. Zij vliegt over een weekje naar Split om samen met ons wat te reizen door het vroegere Joegoslavië. Hier in de stad heerst een ware terrasjescultuur, aangenaam, en de inwoners, toeristen, studenten en enkele kunstenaars zitten dan ook te keuvelen op de vele terrasjes langs de oever van de Ljubljanca rivier die dwars door de stad loopt. In het hart van de stad, het driehoekig Preserenplein, kijken we uit op de bijzonder mooie drieledige brug, geïnspireerd op de Venitiaanse bruggen. Iedereen spreekt hier mondig Engels of Duits als je wat vraagt en zo is het aangenaam om wat fruit en kruiden, en een halsbandje met dito oorbelletjes te kopen op het marktje. We steken de drakenbrug, gesierd met 4 koperen draken, over en lopen voorbij een prachtig art-nouveaugebouw waar vroeger het eerste warenhuis, Centromercur, van de stad gevestigd was. Dat gebouw wordt momenteel gerenoveerd en krijgt een andere bestemming in de toekomst. De stad heeft trouwens grote plannen om enige betekenis te krijgen in Europa, dat zien we in een tentoonstelling ‘Ljubljana 2025‘. Uitbreiden, renoveren en daar horen helaas ook flatgebouwen bij. In het commerciële centrum van de stad lopen we trouwens al aan tegen de H&M’s , Zara, La Perla en Max Mara‘s van het Westen. Het is niet echt zonnig, we hebben zelfs een paar regendruppels over ons heen gehad maar dat belet ons niet om een plaatselijk Union-biertje en een uitstekend Sloveens wit wijntje te drinken en te lunchen op een terrasje. We kiezen voor een Indisch restaurantje dat een dagmenu aanbiedt en laten het ons smaken. Mensen zijn hier vriendelijk, open en gemoedelijk. Een combinatie van Westerse handelsgeest en Oost Europese zorgeloosheid. We informeren naar een ‘plummer’ een loodgieter in de stad, we vreesden dat het geen sinecure zou zijn maar we krijgen zeer snel een adresje waar we morgen ons vehikel met de gaslek kunnen laten herstellen.

Woensdag 4 juni,

en er hangen grijze wolken. We rekenen af en constateren dat we met elektriciteit, taksen en een plekje voor 2 nachtjes 58 euro armer zijn. Kamperen is niet bepaald goedkoop hier. We rijden langs de gasman die ons overigens niet kan helpen. Hij staat wat in zijn haar te krabben en geeft me een doosje rubbertjes en wat versleten tangen. Ik sta daar wat onhandig te klooien en als ik hem vraag of dat rubbertje eigenlijk wel moet antwoord hij dat het niet nodig is. Als je vanmiddag terug komt dan is er een man aanwezig die er wel wat van kent zegt ie. Ik bedank hem voor de rubbertjes en geef het zootje terug. We rijden verder naar een garage waar ik ons probleem uitleg en de dame aan de balie zegt dat ik even moet wachten op de specialist. Een wat groffe oerang oetang komt te voorschijn en als ik mijn uitleg doe zegt ie dat ik moet wachten. Terwijl hij aan 3 auto’s tegelijk bezig is laat hij ons een halfuur wachten, ik krijg het daar al zo een beetje van, maar bedenk me dat iemand die er echt iets van kent altijd , te pas en te onpas wordt gevraagd om allerlei dingen erbij te doen. Hij is bot en klant onvriendelijk maar uiteindelijk komt hij wel met het juiste gerief en met kennis van zaken en draait het gaskraantje dicht op de juiste manier zodat er geen lek meer. Een geruststelling, ik vraag wat ik hem moet en hij knikt dat het niets is. Ik geef een briefje drinkgeld en er verschijnt plots een brede glimlach op zijn gelaat . We cruisen door het groene heuvelachtige landschap, mits wat omwegen bij gebrek aan pijltjes of misschien ligt het wel aan ons omdat we de kaart verkeerd lezen richting Kroatië. Aan de grens zien we voor het eerst terug de bekende serieuze gezichten van douaniers in groene uniform die geen zin hebben in het leven, zich schromelijk vervelen en voor wie die toeristen die de grens oversteken alleen maar een last zijn. Een foto mag ik niet maken van het bordje voor de grens dat je welkom in Slovenië heet. Als ik vraag waarom zegt ie dat dit een moeilijk gebied is! We laten onze ID zien en rijden het land in. Wij zeggen Kroatië maar eigenlijk heet het land, in de Kroatische taal, Republika HRVATSKA en is recent, na een acht maanden durende oorlog, opgericht in 1991. Ik herinner me dat ik toen voor het eerst hoorde van de blauwhelmen die een belangrijke rol speelde in de herstelling van het eenzijdig verklaarde onafhankelijke land door generaal Franjo Tudjman .

Het regent aanhoudend en we rijden een 50 km zuidwaarts in de hoop dat het weer opklaart.

Porec, Donderdag 5 juni.

Het weer klaart niet op , we zitten een beetje zielig aan ons tafeltje buiten met zicht op zee naar de grijze wolken te kijken en observeren de overenthousiaste kampeerders die toch een ochtelijke duik nemen in het water. Echt koud is het niet buiten ;17,5°C maar een zwemmetje in zee vind ik toch wat overdreven bij dit grijze weer. We zijn geen echte , ik weet het en ik hoef ook niet zonodig bij de echte te horen. De Duitsers naast ons ontbijten met z’n zessen tezamen onder het tentzeil, gezellig toch. Sam neemt de kaart en stippelt een weg uit langs de kleinste steden ter wereld, een stukje langs zee maar ook in het binnenland van Kroatië. Laat ons dat maar doen , beter dan hier zo zielig zitten te hopen dat de zon wel ooit weer eens terug zal schijnen. Wat verder zie ik dat men tafeltjes zet en een hele hoop mensen lopen voorbij onze camper richting de tafeltjes uit. Waarschijnlijk zal men daar het programma van de gym en de swim uitleggen aan de kampeerders. Ik vindt niet dat ik het hoef te weten want we vertrekken vandaag en zijn sowieso niet echt geïnteresseerd in het soort activiteiten die een grote camping voert. Gebeten door mij nieuwsgierigheid loop ik er toch op af. Het is feest vandaag blijkbaar. Men viert the blue flag, een erenominatie voor het zuivere , extreem zuivere water hier in Porec. De camping trakteert op gebakjes en Kroatische Sekt. Een allegaartje van mensen staat er te proeven en te keuvelen. Doorgaans gepensioneerden die , je kan dat zo zien, vaak gaan kamperen. Er staan lelijke joggings, kleurrijke crocs en ééntje in rosé pignewaar van de gebakjes te eten. Horen we hier wel echt bij vragen we ons af. Niet dat we ons beter wanen of voelen dan de rest maar één met dit allegaartje voel ik me toch niet. We proeven en drinken uit een plastiek bekertje de Sekt en ik maak wat foto’s van het allegaartje en het sfeertje voor het archief.

Het klaart op, wat een wonder. Aanvankelijk zouden we vandaag terug vertrekken. We twijfelen, nu het zonnetje door de wolken breekt, zullen we dan echt verder rijden? Dat betekent natuurlijk weer opruimen en weer de hort op naar een volgende onbekende bestemming. Het is een goed idee om een dagje of twee langer stil te staan hier op de plava Laguna, ( www.PlavaLaguna.hr ) het is goed toeven aan de westkust van Istrië. Sam zet koffie en ik neem een duik in het water. Lekker, als je kan zwemmen in zee en drogen in het zonnetje. Als we de boodschap brengen dat we wat langer willen blijven en afrekenen dienen we aan de balie te betalen in Kuna, de plaatselijke munt. 1 Euro is 7 Kuna .

Misschien was de beslissing vanochtend om hier in Istrië wat langer te blijven toch niet zo goed. Het is Vrijdag 6 juni en we zitten binnen in de camper omdat het buiten giet. Sam leest en ik schrijf. Morgen zijn we weg.

Zaterdag 7 juni, we zijn onderweg naar Split en houden een stop in het idyllische dorpje aan zee Rovinj, nemen een lunch, Sam tonijn en ik mosseltjes in tomaten saus, terwijl het stortgiet over dit schiereilandje. Even maar, een klein uurtje en dan trekt het weer over. We hebben sinds een week wel elke dag wel een stortbui over ons gekregen. We parkeren ons op camping Polari, drinken een glas op de zomer van 2008 en brengen daar de nacht door. Even liggen we nog lekker in het avondzonnetje, nemen een duik in het water en dan weer regen. De uitkijk op de 7 eilandjes voor de kust is geweldig en zeer rustgevend. Soms beseffen we niet in wat voor schoonheid we vertoeven, ik word er stil van, het vergezicht, het kabbelend water van de Adriattische zee, de eindeloze rust. Vanavond vroeg naar bed, morgen wat kilometers rijden.

Zondagochtend, 8 juni in Rovinj,

In het ochtendzonnetje, aan de rotsen van deze baai verdwaalt mijn blik over de 7 eilandjes waarvan ik er ééntje het meeuweneiland benoem omdat een kolonie meeuwen daar krijsend de stilte van de morgen doorbreekt. Het water kabbelt zeer rustig en ik zie een school vissen opspringen uit het water , bijna een halve meter ver vliegen ze over het water en duiken dan allemaal tezamen terug in zee. Merkwaardig. Eerst dacht ik dat het een fata morgana was maar ik zie het een tweede keer gebeuren, het is echt.

Tussen de bomen pikt een ekster wat broodkruimels op en een eekhoorntje klautert naar het gebladerte. Ik loop naar het gemeenschappelijk sanitair gebouwtje om te plassen. Liever zo vroeg in de ochtend dan straks als de hele meute tegelijkertijd komt plassen,wassen en douchen. Vind ik één van de meest onaangename zaken op een camping. Dat gezamenlijke ochtendritueel waarvan Duitsers blijkbaar genieten want ik zie ze soms in kleine groepjes keuvelend eerst wc papier nemen aan de ingang en dan samen , wel apart, op de pot gaan. Er worden scheten gelaten waar ik van blokkeer. Ook aan de lavabo’s waar iedereen zijn tanden staat te poetsen vind ik maar niets en dat douchen, de één al zingend, alsof ie thuis onder het water staat , de andere hoestend, rochelend en proestend. Neen, dit is een plekje waar ik liefst alleen vertoefd, geen lawaai noch lekkende kranen, alleen in het stille kamertje. Dat zootje heeft ook steevast voor het douchen gaat al hun handdoek gaan leggen aan het zwembad. Mijn plekje.

Het is een mooi beeld om de vroege blote mensen in het rustige water van de zee te zien gaan. Omdat er wat rotsen aan de branding liggen is het voorzichtig zijn geblazen om je er niet aan te kwetsen. Stapje voor stapje banen de blote kontjes zich een weg in zee. De Engelse koning Eduard VIII vroeg in 1936 de toelating aan de autoriteiten om naakt te mogen zwemmen in zee. Die datum geldt dan ook als het begin van het naturisme in Kroatië. Een aalscholver duikt wat verder in zee en blijft wel twee minuten onder water.

Ik neem mijn zwemvliezen en snorkel en duik, net als de aalscholver, het kristalheldere water in. Mooi gekleurde vissen zwemmen in de stille waterwereld hier diep onder me.

We doen de was en de plas, ontbijten en vervolgen onze route ‘Oudste steden ter wereld’ naar Pula.

We rijden door één van de ecologisch best bewaarde landen van Europa. Kroatië heeft een kust van 5835 km, de 1185 eilanden waarvan er slechts 50 bewoond zijn inbegrepen. Een oase van groen waardoor we rijden. We stoppen even in Pula, het zuidelijkste puntje van Istrië ,rijden door bergen en groene dalen waar niemand schijnt te wonen. In Labin lunchen we in ‘Velo Café’ een charmant restaurantje op het plein van het oude middeleeuws stadje dat gevestigd is op een heuvel. Hier worden de katoenen servetten op de mooi gedekte tafel gelegd met lepel en vork! We eten een spiesje varkensvlees met frietjes en kalkoen in limoen met warme groentjes en een half litertje lokale Merlot wijn. We rekenen af en betalen slechts 25 euro, coperto en mayonaise op de frietjes inbegrepen. Daar kan je in België niet voor uit gaan eten. Als we gaan tanken zijn we even verheugd over de prijs per liter van de diesel, 09,45. Dat is minder dan een Euro zeggen we opgetogen tegen elkaar, in Italië hebben we eens getankt aan 1 euro 50. Want als we iets onderschat hadden in onze budgettering was het wel de prijs van de Diesel. Voorzien aan 15 euro per dag, wat schromelijk te laag is. Natuurlijk zijn de prijsaanduidingen in Kuna, dat is dan toch ook 1 euro, 30. We rijden hier de Kroatische riviera in, dat zie je aan de huizen en de wat mondainere baaien, via de havenstad Rijeka - van hier ben je in een wip de grens over naar Slovenië, Italië en Oostenrijk - naar de brug die het vasteland verbind met het eiland KRK. Hoe je de naam van dit eiland uitspreekt is ons nog een raadsel. We zoeken een vrij plekje aan zee maar dat is niet echt mogelijk omdat er of geen weg naartoe leidt waar je kan rijden of er huisjes staan. Misschien is dat ook maar beter zo. Ongereptheid niet toegankelijk voor auto’s. Zo blijft de natuur ongerept. De kleine camping Politin, aan het water, herbergt ons voor twee nachten, first class met zicht op zee.

s ’Morgens, maandag 9 juni als ik om halfacht koffie drink aan ons tafeltje zie ik ook hier sportieve zestigers en ouder al een duik nemen in het water. Een grappig zicht die kopjes in het water. Hier worden we letterlijk overspoelt door de rust, de stilte en de schoonheid. Dit zullen we absoluut missen, één keer terug. De relaxtheid van het bestaan. Is het omdat we overvallen worden door het zomerse vakantie gevoel of is het leven hier gewoon rustiger en zorgelozer?

Ik neem een duik en zwem in de kristal heldere grote plas met m’n snorkel en vinnen aan, beweeg me traag boven en tussen de gekleurde vissen die langzaam bewegen in het water en denk aan niets.

Neen, niet echt, ik denk aan de vrienden, de familie en diegene die ons lief zijn.

Onze beste groeten ginder.