***************************************************************************

Vandaag, 19 februari, hebben we ons voorgenomen om in de voormiddag de Camper eens grondig aan te pakken. Hij is intussen erg vuil geworden langs de buitenkant en er hangt een zoutlaagje over de carrosserie en de fietsen achteraan van de voorbije stormachtige dagen toen we nog aan zee waren. Sam neemt de binnendienst waar, ik kruip op het dak om de koepels een Spic and Span beurt te geven. In de late namiddag zijn we weer op pad in Cordoba, Deze stad is erkent als werelderfgoed door de UNESCO, de stad die was en steeds een voorbeeld is van tolerantie en samenhorigheid tussen volkeren en culturele uitwisseling en zich daarom kandidaat stelt om in 2016 Culturele hoofdstad van Europa te worden.

We nemen een stuk van de namiddag en vooral de valavond met zijn mooi verlichte pleinen en paleizen mee. Vanavond gaan we voor de Cuisine Traditionnelle de Cordoba. In de Taverna Salinas ( C/Tundidores, 3 Junto a Esparteria in de city of Cordoba, een etablissement dat opgericht is in 1879 ) serveren ze de authentieke keuken van de Cordobesen. De vriendelijke ober stelt ons een kennismakingsmenu voor en serveert 4 bordjes voor ons twee.

1. Salmorejo au Gaut, een soort koud soepje op basis van gemixte rijpe tomaten, olijfolie en mie de pain, Een eitje gesneden eroverheen met wat snippers bergham, wat zout en azijn.

2.Gefrituurde kabeljouw kroketjes en gefrituurde aubergine schijfjes.

3.Oranges Hachees au Morve et a l’huile.

Ik neem dit recept over uit een prachtig boekje, in het Frans vertaald, over dit restaurant en de gerechten die ze hier serveren, dat de maître d’hotel ons geeft nadat ik hem vraag wat we allemaal precies aan het eten zijn.

Het tweede gerecht is een combinatie van appelsien puur gesneden in blokjes met daaroverheen ontzoute vis, Moreu, en ui gesneden in reepjes, uiteraard overgoten met olijfolie. Wij zijn van deze combinatie zuur, zout en zoet niet zo opgetogen. Vervolgens wordt ons een vierde bord voorgeschoteld.

4.Flamenquin au Jambon de Montagne, een soort curryworst met bergham erin , omringt met chapelure en gefrituurd op een schotel frietjes en afgewerkt met snippers salade.

We zijn blij kennis te maken met deze keuken, eten deze zware schotel en bedenken ons dat het eigenlijk ook maar een soort boerenkost is wat de Cordobanen eten. Wij zijn natuurlijk verwend met onze verfijnde keuken in België. Wat ons opvalt is dat er maar heel weinig is overgebleven van de Noord Afrikaanse keuken. Te weten dat de Moslims of de Moren uit de Magreblanden hier toch een 1000 jaar geleefd en overheerst hebben.

We betalen de rekening 25 euro, dat viel mee, een lekkere huiswijn van hier in de streek in begrepen en nemen afscheid van Cordoba By night.

‘s Morgens worden we wakker van de hevige regen op het dak. . Dat is nu wel even geleden dat we nattigheid hadden. De camping is op sommige plaatsen een rivier geworden en ik ontmoet een Aziaat die hier gisteren met zijn tentje stond en vanochtend met zijn hele handel, hijzelf inclusief, staat te drogen in het gebouwtje van de douches. Het is dan wel 12 graden vanochtend, niet koud, maar tegen dit soort regenbuien kan je niet op.

In de camper hebben we gelukkig ruimte en zitten we vooral droog. Op deze camping staan 17 campers geparkeerd waaronder ééntje “Globetrotter 4X4” , een soort omgebouwde woestijnvrachtwagen. Prachtig , alleen begrijp ik niet waarom die dan hier op een camping staat. Met zo’n vehikel kan je makkelijk ‘overal’ staan, vooral in de ongerepte natuur, op stranden en moeilijk te bereiken plaatsjes waar verder niemand kan komen. Eén van de zwakke punten bij een normale camper, zoals wij er ééntje hebben, is dat je steeds op een verharde weg moet blijven om niet het risico te lopen dat je ergens vastraakt. Wat zal deze dag ons brengen? Als we een douche hebben genomen is de hemel nog altijd grauw, we koken thuis en zien wel verder. *1

Geïnspireerd door de tapa’s en de kleine hapjes die je hier overal kan eten tover ik

Hoe ga je te werk?

Marineer de kipfilet in blokjes gesneden in gember en chili, bak ze aan. Wat uitsnippers meebakken en een blokje kippenbouillon erbij. Op smaak brengen met gemberpasta en lookpulpa. Afwerken met zwarte peper en verse citroen in stukjes gesneden, dat samen met rijst voor mij en pasta voor Sam. Heerlijk. Serveer hierbij Viña Albali Reserva 2001, dat is een Valdepeñas Donominacion de origine, en het is feest. *2

De Aquardente is op, dat is een heerlijke Spaanse Eau de vie en Sam wil Glassex, versta me niet verkeerd, dat is een glanspoetsmiddel voor ramen van de camper.

We stappen naar de Carrefour, die hier op 10 minuutjes wandelen ligt en worden aldaar weer verbaasd over het bangelijke aanbod producten dat te koop ligt. De Carrefours, we tellen 66 kassa’s! hier zijn gelegen in een centro commercial en omringt door boetieks en winkels als Yves Rocher, Zara, een droogkuis enzomeer. We kopen er wat we nodig hebben, Sam net iets meer, en checken of de was, die we intussen opgespaard hebben, hier kan gedaan worden. Het kan en dus zeulen we morgen voor we terug naar het centrum van Cordoba gaan, met 15 kg linnen naar hier. Sam ziet een winkeltje CORONEL TAPIOCCA ,een soort Travel & Adventure shop, dat we ook zagen in Santiago De Compostella, met een zeer mooie collectie sport kleding . Nu dat het solden is, Rebajas die loopt van 7 januari tot 7 maart! is dit een uitgelezen moment om eens te zien of er nog spullen passen. Ik koop een mooie camper-sport-broek aan 25 euro en die is een maatje kleiner dan ik gewoon was. Het buikje is intussen verdwenen! Als we terug komen zien we dat een familie met 3 kinderen zich installeert naast ons. We bedenken dat het wel erg knap is om met 3 bengels, 2,5 en 7 jaar op reis te gaan met een camper. Zo ontwikkel je de reismicrobe maar als ouders is dat niet van de poes. Kleine kinderen hebben altijd honger,zijn nooit moe als het bedtijd is en klaarwakker en meestal vervelend als ze moeten gaan slapen. Chapeau. Als het donker wordt zie ik door het raampje van onze buren de kinderen en de mama aan tafel zitten wachten terwijl de papa kookt. Ik zie steak in de pan verdwijnen met het air van een chef kok en ruik look,ui en gebakken aardappeltjes. Zoals het hoort wordt het koken vergezeld door het proeven van een flesje Spaanse rode wijn. Het is overal wat van hetzelfde op vakantie. Ik voel me een voyeur zoals ik ze hier zit te observeren en begeef me maar naar binnen.

Ik bel Jolientje op, die het nu erg druk heeft omdat ze aan haar eindwerk bezig is. Als ze vraagt waar we ons nu bevinden en ik uitleg dat we nog altijd in Andalucia zitten zegt ze. “Dat is geen Europa reis hé papa!” Ze heeft een beetje gelijk, we verblijven hier nu dik 2 maanden, we hebben weliswaar nog lang niet alles gezien, maar we willen vooral de wintermaanden in het warmere Zuiden doorbrengen alvorens we Noordwaarts gaan om via binnen land Spanje, Frankrijk en Italië naar Sicilië te rijden. Dat is het plan voor zover. Eén keer dat de lente zich echt heeft ingezet zullen we door Oost- en Centraal Europa gaan rijden en de landen, die voor ons beiden nieuw en dus wat vreemd zijn ontdekken. We realiseren ons nu ook al wel dat Scandinavië, waar we naar toe willen misschien voor een andere keer zal zijn. Het zijn zulke grote landen en een jaar is ook niet de eeuwigheid. We zien wel zeggen we tegen elkaar, “we zien wel“.

Vandaag bezoeken we de Kathedraal - Moskee van Cordoba, een groot moment, een must als je hier Cordoba bent. Een levende getuige van de geschiedenis. De Mezquita is 24000 m2 groot en is als het ware een oase van stenen pilaren. De ritmische herhaling van kolommen en bogen herinnert de gelovigen eraan dat op welke plek ook iemand bidt dit het centrum van de moskee is en het centrum van de wereld. In haar boodschap van steen onthult deze moskee de spirituele boodschap van een beschaving. Het is stil en koud binnen maar prachtig om door en onder de 900 pilaren te lopen die als een sluier van de regenboog de eeuwigheid ontsluit.

Tijdens het hoogtepunt van de uitbreiding van de Islam in het Westen, in 965, vergroot de Kalief Al Hakam II de moskee en blijft trouw aan de bouwstijl van 2 eeuwen geleden. Met de hoefijzerbogen die bovenop de grotere bogen geplaatst worden zoals een palmboom tussen andere palmbomen, of zoals ik begrijp van de Engelse gids die ik volg, zoals de mens die zich uitstrekt om God te aanroepen. Het is de eeuwige beweging van de arabesken van de bogen, de marmeren snoeren van de etherische pilaren die de zwaarte kracht met voeten lijken te treden. We komen in de Patio de los Naranjos, de aangrenzende appelsienentuin, een beetje bij van de schoonheid die we mochten ervoeren in het Mezquita en wandelen door de Puerta del Perdon, de poort van vergiffenis, verder de stad in. De rest van de getuigenissen van het Kalifaat van Cordoba zijn helaas verdwenen. Waar in die glorieuze tijd ontelbare kunstateliers waren, die gedurende drie eeuwen de grootste waren van het Westen, de scholen, de bibliotheken met meer dan 400.000 boekdelen- de meest omvangrijke van de Xde eeuw- de honderden moskeeën en paleizen waarvan alleen nog de ruïnes van Mesina Al Zahra overblijven, en de universiteit waar de Europese wetenschappen en cultuur voor de eerste keer opgebloeide, zijn nu de shops voor de toeristen neer geplant. Toeristen die hier in bussen afgezet en belaagd worden met nep ceramica en een plaasteren kopie van de zuilen in het Mezquita. Het zij zo natuurlijk. We hebben een mooie culturele dag achter de rug en gaan moe, van het slenteren, maar blij en opgetogen terug naar ons huis op wielen.

Torremolinos - Ardales - Garganta del Choro- Montilla op weg naar Cordoba.

Het was na een lange ochtend schrijven op 14 februari dat ik, gepakt met de computer en gezakt met mijn camera, mijn lange wandeltocht ( 6km) aanvatte onderweg naar Sam die nu een dag en een nachtje met haar mama heeft doorgebracht in een hotel dat precies aan de andere kant van Torromlinos lag dan waar wij onze Villa geparkeerd hadden.

Misschien dat het vorige verhaaltje op de blog wat lang uitviel, die ochtend was ik al vroeg beginnen schrijven, de letters rolden zomaar uit mijn pen, het enige wat ik moest doen was ze noteren.

Het werd een mooie middag en een blij weerzien van De mama die haar dochter na 4 maanden terug zag, 2 blije gezichten dat las ik zo. Met de mama was alles opperbest net zoals dat met ons het geval was. Dat deed haar plezier, ze genoot om ons samen, nog even blij als bij het vertrek, te zien. Er zijn koppels die samen op reis vertrekken maar elkaar dan echt beter leren kenen en vroeger terug komen dan gepland was. We drinken een kopje koffie , bekijken enkele geselecteerde foto’s op het pc-scherm- geselecteerd omdat we moeilijk de nu al bijna zo’n duizend foto’s die ik gemaakt heb kunnen zien- en wandelen in het flauwe zonnetje over de dijk. ‘Vandaag trakteer ik ‘ zegt haar mama en we zitten even later in een behoorlijke gereputeerde zaak paella te eten met Cava. Een feest. Rachel verteld honderduit over haar vriendinnen die allemaal nauwgezet de blog lezen en haar geregeld komen vertellen over het wel en wee van die twee op reis. Hierbij doe ik de groeten aan de dames: José, Kitty, Leni en Tilly en breng ik mijn dank over voor de complimenten over het schrijverstalent die ik mocht ontvangen. ‘We keep on going‘.

15 februari, middag. We worden uitgewuifd door al onze campervrienden! en wij wensen hun veel zon en vreugde in Torremolinos ! Wij zijn intussen alweer onderweg naar Cordoba. Het wordt een mooie rit via Ardales rijden we de bergen in en worden stil van de grote meren, Embales, die er schoon bijliggen omringt door de bergen. We blijven stijgen en belanden in Garganta del Chorro waar we het bruggetje van de koning met eigen ogen aanschouwen, Camanito del Rey aangelegd voor koning Alfonso XIII in 1901 en dat een grote kloof tussen 2 bergen verbind op 100 meter hoogte. Hier zijn we weer echt in de bergen. Heerlijk, een paradijs voor klimmers, wandelaars de liefhebbers van Tapa’s van konijn die hier in het kleine mooie en mooi gelegen hotelletje geserveerd worden. We genieten van het andere sfeertje dat je aantreft in the Mountains. We rijden op een prachtige weg met veel haarspeldbochten en kijken verwonderend naar de mooie panorama’s met duizenden olijfboomgaarden. We belanden via de Valle De Abdalajis , een weer anders ogende vallei met schitterende wijngaarden die er nu het winter is rustig en gesnoeid bijliggen en met het hooggebergte als decor op de achtergrond-het lijkt een postkaart-, komen we aan in Montilla. Grappig is als we een flesje wijn, dat we eerder kochten aan zee, openen, het precies deze wijn blijkt te zijn die uit dit dorpje komt. Montilla is het centrum van deze wijnregio. We klinken en genieten van een lekkere salade in onze Camper.

Een beetje een onrustige nacht hier op het plein, veel auto’s die komen aangereden. Het verbaasd ons elke keer dat op gelijk welk klein plein waar ook in de wereld , waar geen doorgaand verkeer is, er toch altijd zoveel auto’s moeten komen aanrijden of vertrekken.

Ik probeer even in een telefooncel te bellen naar Marieke in Costa Rica, maar krijg geen gehoor. Ja, ik bel naar het nummer in het huis waar ze verblijft, zoals ze me gevraagd had, omdat haar belkrediet van haar gsm op is. Morgen nog eens proberen. Best natuurlijk rond een uur of 2 hier , dan is het daar 8 uur in de morgen en is ze nog niet weg naar haar werk. ‘t Is te zeggen, haar stageplaats in een centrum voor kinderen die daar opgevangen worden. Marieke is er 3 maanden een soort persattaché en ze zal artikels schrijven voor de media ginder. Todo en Español.

We rijden ’s middags door en vinden vrij makkelijk de Camping in Cordoba. Een mooi aangelegde groene verblijfplaats met veel ruimte en op een halfuurtje stappen van het oude centrum van Cordoba. Het is 22°C, wat een verschil met gisteren aan zee! We overwegen om ons te laten verleiden op de verschillende advertenties die aan de restaurants uithangen voor een Valentine menu vanavond, maar besluiten dat niet te doen. We koken al vaak zelf zo lekker, we gaan al meer dan gemiddeld thuis uit-eten dus eigenlijk is het elke dag valentijn. Ook hier in Cordoba is deze dag vooral een extra zet om de omzet te verhogen van de middenstander op zeg maar een gewone Zaterdag. We koken een heerlijke spaghetti met spekjes, bospaddestoelen, pepertjes, zachte rode paprika, olijfolie, ui en look en eten lekker op ons privé terrasje in het avondzonnetje.

Sam is wat moe vanavond van het stappen en ook wel van Tante Roza die op bezoek is. Mijn zussen destijds, toen ik de enige jongen in het gezelschap was, bedachten die naam als ze hun maandelijkse regels hadden. Regels of maandstonden was zo’n raar woord vonden ze vandaar Tante Rosa. Vanavond neem ik de eerste draft van de boekversie ‘ Almost happy ‘ door. Ik ben eraan begonnen om dat het lezen van een script niet zo makkelijk is. Er staat bij elke sequentie geschreven of dat het Interior of exterior wordt opgenomen, de plaats van opname ook de verwijzing naar dag of nacht of middag. Elke dialoog gaat vooraf aan wie met wie praat en de taal is niet echt een leestaal maar gesproken woord. Ook is het vervelend om lezen , als je nog nooit eerder een filmscript onder de loupe hebt genomen, omdat je een script in beelden schrijft. Film is beeld. Dus als ik the story bij wijze van test -of het verhaal aanslaat- wil laten lezen aan vrienden zal het makkelijker voor hen zijn omdat ze niet afgeleid worden door camerahoeken, back- en stockshots en technische informatie die voor het opmaken van het filmdraaiboek en het finaal draaien van de film noodzakelijk zijn.

Hier moet ik als schrijver dan ook weer een andere pet opzetten want leestaal is weer anders dan beeldtaal. Ik zal er even mee bezig zijn, maar het kan nu natuurlijk. Ik heb een zee van tijd en ik had het me ook voorgenomen om dit project zo goed mogelijk af te ronden dit jaar.

Als we één keer terug zijn zal het me vooral aan tijd maar ook aan de zin ontbreken om je neer te zetten en verder te doen. In het dagelijkse leven ben je genoodzaakt met allerhande andere dingen bezig te zijn.

Zondagochtend,17 februari.

Het is half acht en nu 10 graden buiten, kil maar best OK voor een uitstap in Cordoba.

Ik betrap mezelf erop dat ik vaak de temperatuur noteer. Gek dat je daar zo mee bezig bent. Het is natuurlijk wel zo dat je vaker dan anders buiten komt en ook buiten leeft. In de camper hebben we ruimte genoeg om met ons twee zeg maar te slapen, te koken, te douchen en wat te eten aan tafel, maar het blijft toch vrij krap om er lange tijd binnen te zitten. Bovendien zijn we hier natuurlijk ook niet om binnen te zitten.

We trekken op stap naar de stad.

We verdwalen in de betoverende kleine steegjes in de buurt van het Alcazar, het vroegere paleis van de Califa. We worden vervoerd door de details op de gevels, de muren en de groteske Moorse poorten en deuren van de huizen. Codoba staat bekent als de stad van de drie culturen; Arabisch, Joods en Christenen die er allemaal samen woonden tijdens de Middeleeuwen. We kuieren door de Patio de los Naranjos, een appelsienen boomgaard waar het mooi en rustig vertoeven is. Morgen zullen we De Mezquita Aljama bezoeken. De moskee die een parel van de Arabische architectuur is. Voor dat de Arabische koning Abd al-Rahman in 751 n.C. kwam was dit de Christelijke ‘Basilica de San Vincente’ die verbouwd werd tot Moskee. In deze buurt vinden we mooie design spullen in enkele winkeltjes naast de veel te vele kleine toeristenshops met allemaal dezelfde T-shirts waarop de typische “lime stone gewelven “ uit de Mezquita getekend zijn en die in alle maten en varianten aangeboden wordt. Het is een mooie stad, de oudste stad van Spanje die prachtig gelegen is aan de Guadalquivir rivier. Doorheen de eeuwen hebben verschillende volkeren van verschillende religies en culturen samengeleefd en deze stad zijn rijkdom en traditie nagelaten. Het was de hoofdstad van het Romeinse koninkrijk. De Arabieren, de moslims of de moren kwamen in 715 van Noord Afrika en bezetten Zuid Spanje; Al-Andalus noemden ze het veroverd gebied. Dat is later Andalucia geworden. In de 8^e eeuw was er een Arabische koning die Al-Andalus omdoopte tot een Onafhankelijk Emiraat en hij noemde zichzelf Califa, een Arabisch woord dat staat voor “Prince of the believers “. De nieuw opgetrokken stad aan de rand van de oude staat vol gebouwd met moderne buildings waar je de nieuwe trendy resto’s en loungebars vindt. Grote lanen waar het heerlijk wandelen is.

Maandagochtend 18 februari, Halvijf

Ik kan de slaap niet meer opnieuw aanvatten. Duizenden dingen uit het verleden, indrukken van de stad gisteren, herinneringen aan vroeger in de lagere klassen in broederschool schieten wirelwarrellend door mijn hoofd. Stukken van een gesprek met mijn zus als ze ‘s nachts thuis kwam van een avondje uit en ik spaghetti voor haar maakte. Ik zit in mijn gedachten dan weer plots beneden in de eetkamer bij mijn mama als 8 jarige als zij aan het strijken is. Ik ruik de damp van de stoom die het strijkijzer blaast op de lakens. Ik lig rond te woelen en maak daardoor Sam wakker. Lig toch eens stil zegt ze. Ik wil dat wel maar ik ben klaar wakker in mijn hoofd. Hoe zou mijn vader zich gevoeld hebben toen hij 50 werd en wat dreef me om op mijn 35 een bvba op te richten, hoe jong en onervaren was ik toen? Dan sukkel ik terug in slaap en draait Sam zich tegen me aan. Ik ben weer wakker. Hoe zou het met Marieke zijn in Costa Rica? Waarom kan ik ze toch maar niet bereiken daar, ik zou zo graag haar verhaal horen.? Wat gaat Jolien doen straks als ze haar humaniora af heeft? Het huis in de bankstraat, wat ga ik er mee doen? Ik teken in mijn gedachten een heel schema voor de bouw van een terras aan de slaapkamer en de installatie van een nieuwe keuken. Ik draai me om en lig te staren naar het verluchtingsgat in het plafond. Het lijkt wel een spot. Dan sta ik plots op de set van de film, geef aanwijzingen aan de acteurs maar ze begrijpen niet wat ik bedoel. Ik sta maar op. Dit is geen doen. Ik maak dat meisje naast me elke keer wakker met dat gedraai in bed van me. Ik vind het zelf ook verschrikkelijk want ik ben moe, we hebben gisteren een hele dag geslenterd in Cordoba, mijn benen zijn moe maar mijn geest is wakker. Ik zet koffie en ga naar buiten. Een paar vogels zijn met me vroeg opgestaan. Het zijn maar enkele vogels die fluiten in de donkerte van de nacht. Het is een relatief zacht. Hier zit ik dan op een stoeltje voor de camper zeg maar midden in de nacht te koekeloeren. Ik loop langs de geparkeerde campers, met allemaal slapende mensen erin, door het donker naar het toiletgebouwtje. Best akelig. Het is muisstil, ik hoor alleen een douche die lekt. Ik rook een sigaretje onder de grote plataan die nog groter en reusachtiger lijkt dan overdag en open het script. Wat doet een mens al ‘s ochtends om vijf na vijf in een camper gestationeerd in Cordoba? Allard, mijn collega, zal al wel aan het rijden zijn in zijn auto van Hasselt naar Brussel om de files voor te zijn en Christian is ook al onderweg van Charleroi naar ergens waar hij veel te vroeg zal aankomen? Ik ben een beetje bij hen op deze maandagochtend.

Ondertussen 5 pagina’s verder en 3 uur later. Het is acht uur en ik zie nog geen levende ziel op deze camping. Heb me dat al vaker afgevraagd. Zijn Camperaars echt zo’ lang slapers of blijven die ’s morgens allemaal uigebeid binnen ontbijten. Het zal wel het eerste zijn vermoed ik, dus toch langslapers. Ik loop eens rond hier op de camping en ontdek er de swimmingpool die er dezer dagen verlaten en een beetje triestig bij ligt.

Ik probeer of we hier verbinding hebben met het net en warempel, het lukt. Dan maar even de mails lezen en wat onze blog aanvullen.