Maandag 28 april,

weer even geleden dat we nog eens verbinding hadden met het thuisfront.

Hierbij ons verhaal vanuit Sicilië

Taormina, Sicilië

( Tussen Messina en Catania ) 4 april,

gestationeerd met onze camper op de parkeerhaven met een fantastische view op de Etna en wat meevalt is dat we nu nog eens terug naar het romantische Taormina hoog op de heuvels kunnen. We nemen de bus en vertoeven vandaag in “An island in the sky “Een eiland in de hemel, omschreven in onze gids van Sicily.

Taormina is een mooi stadje, het uitzicht over de baai van op het plein, 250 meter hoog, lijkt een postkaart, maar hier zitten wij een koffietje te drinken en het is echt. Ook de rekening, 10Euro 10 voor 2 cappuccino‘s! Voortreffelijke service, daar kunnen we niet over klagen, maar toeristen worden behoorlijk uitgebuit. Enfin, zeggen we tegen elkaar , laat de koffie daardoor niet slechter smaken, integendeel. We kuieren rond, genieten van de momenten dat de zon warm schijnt en het dorpje een zomerse aanblik geeft, kopen een ansichtkaartje van de Etna, toen ie uitbarstte in 2002, voor de familie en ik koop een cadeautje voor Jolien en Marieke. Zullen ze blij mee zijn. We laten ons verleiden om een klein typisch keramiekje te kopen als souvenir , een Minerva beeldje en Zeus in terracotta. Kan mooi zijn als we dat plakken op een kader met een foto van deze plek waar het goed toeven is en waar je voelt dat deze plek een verheven oord van beschaving is. Lang geleden maakte Sicilië deel uit van Griekenland, veel Griekse filosofen en twijfelaars zijn geboren en getogen Sicilianen. Dat is niet het eerste waar je aan denkt als je dit eiland komt bezoeken, het eerste waar velen aan denken, en dat heeft weinig met beschaving te maken, is Sicilië als bakermat van de Maffia en de Cosa nostra. ‘Onze Zaak‘ betekent dat laatste en dat is wat de maffia vindt over niet alleen haar praktijken maar ook over haar eigenste eiland. Echt hinder ondervindt je daar niet van, de maffia is ook vooral politiek en die is niet zo geïnteresseerd in het doen en laten van kleine toerist. We gaan s’ middags iets eten in één van de talloze restaurantjes hier waar ‘La Mama‘ ons vriendelijk begroet en uitnodigt. Sam stelt voor dat we 1 bord koud buffet nemen, allerlei gegrilde maar koud geserveerde groenten die er overheerlijk uitzien en 1 pizza Mama Rosa. Goed idee, we proeven en vinden het lekker en eigenlijk een ideale en ook economische formule. De pizza’s zijn hier toch vrij groot. Een lokaal wijntje erbij en we zijn weer zoet van de rest van de dag. Als we terug op de parkeerplaats komen zien we dat die aardig volgelopen is. Italianen vooral, voor een weekendje Sicilië denk ik. Altijd het zelfde ritueel met campers die op een parking rijden; vrouwtje stapt uit en loodst het mannetje in het vehikel, als ie achteruit rijdt, met het handje van ’kom maar en stop ’in het afgemeten plaatsje Eén voor een maken ze bij aankomst een fotootje van die prachtige nog actieve vulkaan, die er vandaag mooi wit besneeuwd bijligt, in rust, en we hopen dat dat blijft zolang we hier staan. Sam is moe van de uitstap en heeft nog behoorlijke pijn in haar kies, die stevig bewerkt werd door de tandarts. Platte rust met de gids van Sicilië, ik schrijf wat bij. Ik maak een broodje van pizzadeeg, dat is een vol broodje gemaakt van het typische deeg dat ze gebruiken om pizza mee te maken, met lekkere bergkaas klaar, maar Sam heeft geen honger. “Neen” zegt ze, ik eet teveel, thuis eet ik maar één keer per dag , ik word daar dik van! Ik laat me het broodje smaken en denk aan de ballans die een lijf in beweging nodig heeft.

Zondag 6 april, 8 uur

Ik word wakker met het instrumentaal liedje in mijn hoofd, of themanummer zoals je wil, van Nino Rota uit de soundtrack van The Godfather. Waarschijnlijk omdat er gisteren 2 muzikanten dat kenwijsje speelde op mandoline en gitaar in het zonnetje op de Piazza 9 Aprille, het grote plein midden op de Corso Umberto in Taormina. Zalig, om zo wakker te worden. Het muziekje neuriënd sta ik op en zet koffie om buiten op het terrasje echt wakker te worden. Ik moet plots denken aan de ochtenden die ik telkens ervaar als zeer onnatuurlijk en te druk als ik een driedaags seminar geef in een of ander hotel in een of andere stad in een of ander land. Dat is de wekker zetten om halzeven, snel een douche nemen, pakje aan en naar beneden stappen om met mijn gasten het ontbijt nemen. Meestal ben ik de eerste en kan dan nog wat met een koffietje in m’n eentje wakker worden. Als de deelnemers beneden komen is meestal iedereen al druk en een tikkie te enthousiast om de dag te beginnen, ik incluis. Ik moet me een beetje forceren om zo vroeg al vriendelijk en wakker te groeten. Hier van op mijn terrasje sla ik de gasten gade van de camping, die hier, zij het zonder pak en das aan, ook druk in de weer zijn om van alles te doen aan hun camper en overdreven elkaar op z’n Italiaans te begroeten. Veel te veel enthousiasme en drukte voor een Zondagochtend vind ik. Sam leest in bed in de gids van Sicilië en u kent het scenario ongetwijfeld van vorige ochtenden, ik schrijf in de living aan dit verhaal. In een zijnoot beantwoord ik een paar van de 50 vragen die ik me stel op mijn 50^ste , die zijn nog niet voor publicatie vatbaar. Dat verhaal en aanvullingen op dit reisverhaal zijn voor het boekje dat ik wil uitgeven eens we terug in België zijn, na een jaar reizen en schrijven in Europa. Op de cover dit:

Home@Europe

We doen het rustig vandaag op Zondag, een echte Zon dag want het is lekker warm. We koken wat en schrijven en lezen wat, doen de afwas van een paar dagen en ik loop een eindje weg van deze plaats om de Etna van wat dichterbij op plaat te zetten. Het lukt, ik begeef me in een stukje binnenland en raap wat lavastenen, goed als souvenir. De zwarte steen wordt ook gebruikt om allerhande beeldjes uit te houwen die aan de toeristen verkocht worden. Ik hou het liever bij het ruwe spul, recht uit de krater en onbewerkt. Als ik een mooi onbelemmerd zicht heb op de besneeuwde vulkaan, zet ik me even neer en wordt stil van zijn imposante uitstraling. Ik voel me klein bij zo’n mastodont steen, lava , ijs en sneeuw. Het is goed om je klein te voelen, je wordt daar meer dankbaar door, dankbaar om wie je bent,wat je doet en wat je allemaal zomaar krijgt aangeboden. Het is goed om daar bij stil te staan, thuis in de stad lopen we onszelf voorbij en vinden we dat we elke dag ons groter en sterke moeten voordoen dan we zijn. Think big, we are the best, Your dreams, mister customar, are my goals, Yes we can . Hier, aan de voet van deze berg ben je maar een druppel in het geheel. Het Siciliaans landschap, de wijdsheid, de Etna wakkert het beetje filosoof of dichter in ieder van ons aan om dit soort gedachten te gaan koesteren. In de late namiddag lopen we met ons beidjes langs de boulevard, net als tienduizend Italianen dat op Zondag doen. Bezoeken een museum met stenen allerhande, ondermeer de zwarte bommen, zoals ze dit noemen, die de Etna spuugt als ie over de schreef gaat. Ronde zwarte kogels van een halve meter doormeter die in de lucht gekatapulteerd worden en terecht komen op huizen en wegen. We drinken als afsluiter een Spumante op een terrasje bij ondergaande zon. Zo is het goed voor een Zondag.

Het wordt een mooie dag, roep ik vanochtend, Maandag 7 april, van op het terrasje met rode tafel en stoel naar Sam die nog in bed lig. ‘Elke dag is een mooie dag’ antwoord ze. Dat is zo, alleen al als je het zegt wanneer de dag aanbreekt is hij voor de helft mooi. Een godgeschenk, de rest maak je er zelf van. Mijn buurman staat zich fluitend te douchen in zijn kleine badkamer in zijn camper en de klusjesman van deze camping loopt al met stoffer en blik rond om de restjes op te ruimen van de zoete inval van het weekend. Vaste rituelen. De Italianen, die hier voor het weekend waren, zijn inmiddels terug weg. De Etna ligt er, net als gisteren, rustig bij onder een strakke blauwe hemel. Dat is niet altijd zo, in 1917 spoot hij een 800 meter hoge lavafontein en verwoeste een stuk van Catania, in 1923 weer. Het duurde 18 maanden eer de lavastroom afgekoeld was. De laatste eruptie was in 2001 en de Etna rookt nog steeds en kan ook op elk moment in actie komen. Vandaag niet gis ik. We informeerden ons om de Etna te beklimmen, maar dat is geen doen op dit moment. Een dame was met de Etna-bus meegereden en die is op 2000 meter moeten draaien omwille van sneeuwstorm en een andere toerist was tot op 1500 meter geklommen maar heeft alleen mist , ijs en sneeuw gezien. Boven de grens van 2100 meter groeit er ook niets meer, enkel doornachtige struiken die kunnen wortelen tussen de vulkanische slakken en het puimsteen van de secundaire kraters. Het is te vroeg op het jaar, er ligt nog teveel sneeuw en het weer is daar boven op 3340 meter te onvoorspelbaar. Misschien later een keer, als de zomer helemaal in het land is?

Dinsdag 8 april

Voor dag en dauw staat Sam op, wasjes doen vandaag, had ze zichzelf beloofd. Om 9 uur heeft ze een afspraak bij de tandarts in Naxos, dus dan is goed om in de vroegte van de dag de dingen te doen die je wat afleiden. Nu heeft ze er veel tijd voor. Er raast en trein door het landschap, zijn zachte fluittoon wekt me. Dan sta ik ook maar op. Ik neem een bekertje koffie en zet me bij Sam aan het terrastafeltje. Het is een heerlijke mengelmoes van stille ochtendgeluiden. Vogeltjes gebekt met een spelend wijsje, gedempt gezoem van enkele auto’s in de verte, potten en pannen die afgewassen worden door Sam aan het wasbekje op het terras, de rivier die stroomt, een poes die miauwt om wat melk, een Piaggo autootje, een brommer op 3 wielen, volgeladen met dikke gele citroenen rijdt over het weggetje naast de rivier, een zuchtje wind, voetstappen van een vroege wandelaar op de kiezeltjes tussen en de slapende mensen in hun camper. Het licht is ook mooi vanochtend, een wat grote gele grijze wolk hangt boven ons, zou dat regen zijn? Of verdampte sneeuw van de Etna, die op het zuchtje wind afdrijft naar de zee en wat opgelicht wordt door de eerste zwakke stralen van de opkomende zon in het oosten? Zacht licht en zachte geluiden zetten deze dag in en ik zit er middenin wakker te worden. Het is nu exact een jaar geleden dat we onze eerste ervaring opdeden met onze Villa. Gekocht op 4 april in Liege, meteen met spullen ingeladen en de dag nadien vertrokken we voor een weekendje naar Normandië. Daar hadden we afgesproken met Kathleen en Fred, die al enkele jaren ervaring heben met een camper. ‘Kunnen we jullie wegwijs maken in deze fantastische manier van reizen‘, zei Fred. Je leert snel, hoe het met de gas en het water zit. De verwarming en de kleine douche, en het onderhoud van de kist. Ondertussen leven we meer dan 5 maanden in de camper en kennen elk hoekje, elk gevoelig schroefje,hoe je de tafel ombouwt tot extra bed, de beste manier om een douche te nemen in het kleine hokje, hoe je de potten en pannen in de laden steekt en de glazen inpakt zodat ze niet rammelen tijdens het rijden. Hoe je de autocaravan waterpas zet.

Half negen, het is tijd om naar de pijnbank te gaan. Ik loop mee, dat is altijd prettiger dan alleen te stappen naar een dokter. Neem mijn camera mee voor een kiekje van de patiënt in de tandartsstoel in Sicilië. Als het echte werk begint zoek ik de uitgang van het kabinet, ik heb niet echt een toegevoegde waarde hier. Ik stap rustig naar de camper en open het word document script Almost Happy en maak correcties.

Het duurt wel erg lang bedenk ik me als ik om 12 uur een aperitiefje neem . Het zal een zware ingreep zijn, en dat is ook geweest als Sam om één uur , een beetje bleek van de pijn, komt aangelopen. Ze ziet af, de verdoving is nu aan het uitwerken en dan komt de pijn. Een vissoepje eten is de beste optie want bijten op iets kan niet. Eerst iets drinken zegt ze en ik vul een glaasje Spumanté. In het babbeltje ter opwarming of ter kalmering voor de ingreep zei de dokter tegen Sam dat ie Belgen een aardig volk vond, well educated people. Zijn ouders hebben een B&B in Taormina, en ze ontmoeten graag Belgen als gast. Met de Italianen scheelt er veel in Italië, voegde hij eraan toe. Er is de chaos, het niet gestructureerd werken, het onsociale karakter van Italianen en de ongelijkheid in het land tussen arm en rijk, en natuurlijk de oneerlijkheid, zeg maar corruptie die hier welig tiert. Hij is duidelijk niet blij met zijn landgenoten en twijfelt of dat de verkiezingen van eind deze maand daar een verschil in zullen brengen. We lopen naar de boulevard en zetten ons in het eerste overdekt restaurantje op het strand neer met zicht op de grijze zee. Taormina ligt in een zweem van witte wolken op de helling en de kleur van de zee versmelt in de grijze kleur van de wolken die er boven hangen. Een vreemde dag. Een vissoepje en een pizza, porvavor, ondanks de pijn in de kies smaakt het het soepje wel. De vissoep zit vol diverse soorten verse vis en de pizza is een pizza pomodore, met eens uit de oven, beladen met schijfjes ham, Italiaanse kaas en ruccola salade. Na de lunch gaan we naar huis want wandelen zit er niet in. Sam wil wat rusten en dat doe ik samen met haar. Als je in het drukke leven zou staan zou je ook niet gaan werken met zo’n pijn zegt Sam, ik geef haar een Perdolan en ze valt in slaap. Als we wakker worden nog een Perdolannetje en een kopje Rosa di bosco, de vorige editie Belgische Rozenbottel is intussen op, dus het worden Italiaanse rozenbotteltjes van Pompadour. Sam valt terug in slaap.

De lucht is even grijs als daarstraks, de zon kan er niet door en zelfs de enorme mastodont van een Etna ligt helemaal verborgen voor verwonderde blikken, in de mist, alsof hij er niet staat. Ik open mijn computer en schrijf wat verder aan de dialogen.

Er komen 3 campers , als het ware in colonne, aangereden op de camping. Een Duitser en twee Nederlanders. De uitbater loodst hen, zwaar gesticulerend, hun parkeer plaatsje in . Het is me wat om deze zware vehikels geparkeerd te krijgen. Vooruit, een beetje schuin achteruit, weer vooruit, wielen recht ,SiSi, inrijden en ‘Basta’, roept hij. Dan is het keggen leggen, de grotere hebben dat automatisch als je de motor stil legt, de anderen moeten ze handmatig leggen en erop rijden om het vehikel mooi parallel te plaatsen met de grond zodat je water van de douche recht in het afloopje loopt.

Dan stapt het mannetje uit, steekt de electriciteitskabel in de stekker en even later stappen mannetje en vrouwtje, arm in arm, rond de camping, in dit geval een parkeerplaats, om het plekkie voor één nacht of meerdere nachten te verkennen en de buren kort te groeten. Mannen gaan dan in hun eentje, als de vrouw eten maakt, op zoek naar de sanitaire voorzieningen op de camping. Waar lozen we onze kaka en het afvalwater straks en waar kunnen we drinkwater bijtanken? Grappig is het, als ik er zo naar zit te kijken hier van op het rode stoeltje op het terrasje naast onze Villa.

Onze buurman zit naar de Duitse televisie te kijken, Duitsers kijken enkel naar , Die, oder Der Deutsche Rundfunk, iets anders verstaan ze niet, ik hoor het geblaf tot op ons terrasje en een Hollander komt aangelopen met een emmertje afvalwater dat ie dumpt in de loosput. Met een zwierige zwaai loopt hij terug met z’n emmertje naar z’n camper. Iets verder zit een koppel in hun woonwagen naar TV te kijken, stoeltjes naar binnen gedraaid en alle Tl-licht is aan, ongezelliger kan het niet. Een ander leven is het wel, hier homeless op de parking. Thuis zouden wij wellicht ook al voor de buis hangen. Bij gebrek aan buis in onze camper, lezen we veel en neem ik de tijd om gedachten op te schrijven. Zo is het goed, ik mis hem niet, de buis, af en toe een mooie film, dat wel, maar dat kan ook op DVD op de pc, dus het is best zo. Geen ellende van de wereld over me heen, geen oeverloze onzinnige reclame voor alles en nog wat, waar je niet om vraagt, enkel de stilte van de avond in het platte land van Sicilië, doorbroken door het getokkel van de toetsen op mijn klavier.

Woensdag 9 april,

Of ik een rozenbotteltje met honing wil zetten , vraagt Sam vanochtend om halfzeven. Ze heeft bijna niet geslapen van de pijn in haar kies. Het perdolannetje was uitgewerkt, ze staat verschillende keren op, neemt nog een medicijn maar kan de slaap niet vatten. Heb ik er ook nog een blaasontsteking bij, zegt ze kwaad op zichzelf. Moet ik naar de dokter of misschien dat de apotheker zo ook wel antibiotica geeft? Ze is er erg aan toe, ziet bleek , is moe en heeft pijn. Waarschijnlijk was ze al verzwakt van die stevige verkoudheid en het griepje van de voorbije week. Daar heeft de antibiotica breed spectrum uit onze reisapotheek wel geholpen. Het was mijn tandarts die me dat voorschreef toen ik net voor ons vertrek een check liet doen, altijd goed om hebben zei ze, slimme meid. Blaas ontsteking, hoe zeg je dat in het Italiaans? Sam leest als afleiding in het reisboek Sicilië en bereidt de week voor wanneer Eric en Tessa komen. Het worden onze gasten en we willen ze ook verwennen. Eén weekje blijven ze ,dus moeten we wat bezienswaardigheden in kaart brengen.

We zijn weg uit Naxos en rijden via Catania en Siracusa naar Avola. Het lijkt of de Etna groter en groter wordt naarmate we Catania bereiken dat aan de voet ligt van deze prachtige berg. Hij ligt er helemaal alleen groot te wezen en is een constante bedreiging voor de kleine dorpjes die erom heen liggen. Aan de zuidelijke kant zien we opmerkelijk minder sneeuw liggen dan toen we in Taormina aan de noordelijke zijde zaten. We volgen de SS114, via nationale, de nationale weg die slingert tussen open groene vlaktes, zachte heuvels met olijf- en citroenboomgaarden en oude Siciliaanse dorpjes waar het leven zijn gewone gangetje gaat. Op 4 km van Avola heeft Sam één van de mooiste campings gespot van Sicilië, zo stond beschreven in de gids. Camping Sabbiadoro, C. Da Chiusa Di Carlo tel O931 822415.

www.Campeggiosabbiadoro.com info@campeggiosabbiadoro.com

We worden beloond, een plekje, zo’n 5 meter boven zee met schitterende view, in een prachtige tuin vol palmbomen, cactussen en agaven. Er staan nog veel andere mediterrane planten en bomen, maar ik ken de namen niet, allemaal mooi aangelegd en verzorgd. Het nadeel met dit soort mooie schone plekjes die wat afgelegen zijn en ver weg van de drukte, is natuurlijk dat er in de directe omgeving niets te vinden is, geen restaurantjes, geen winkel. Als we tevergeefs langs de gevaarlijke nationale weg terug lopen ontmoeten we een Brit die 4 km heeft gelopen om wat appelsienen en een brood. Hij blijkt onze buurman te zijn, die met een tentje en een fiets. Hij is onderweg naar Australië op de fiets. De stukje de wereld rond zegt ie. Vorig jaar Amerika gedaan en nu het Oosten. Als ik hem vraag wat het doel van zo’n fietstocht om de wereld is , waarom hij dat doet ? kijkt hij me verbaast aan. No goal , just biking. Hij zal zo’n 25000 km rijden en in Australië koopt hij met een vriend een auto. Fietsen is niet te doen daar, de steden liggen gemiddeld 500 km van elkaar verwijderd en ‘in beween there is only the dessert‘. Ambitieus plan. Ik maak een foto van hem en zijn goed uitgeruste fiets. Gewapend met een stok, om honden weg te slaan, zegt ie, je wordt elke dag wel aangevallen en verder een stiletto, een mes binnen handbereik? en peperspray, duidelijk niet voor honden, You need it. Het is vandaag een zwoele dag en ‘s avonds eten we buiten wat terwijl de zon zachtjes ondergaat. Als het donker wordt klap ik mijn pc open op het terrasje en kan ik lekker schrijven.

‘s Morgens, als ik naar gewoonte, met een bakje koffie buiten, een eerste luchtje schep, speur ik de horizon van de Golfo di Noto af op zoek naar dolfijnen en geniet ik van de heerlijke rust hier aan de baai. Die rust is er overvloedig , de dolfijnen laten zich niet zien. Ik loop op mijn blote voeten op het okerkleurige strand langs de branding, het is 11 april 8 uur ‘s morgens, de zee ruist en golven slaan zachtjes tegen de enkele rotsen die hier in het water liggen. Hoe zullen we terug kijken naar deze periode, eens we terug zijn van dit jaar vakantie, want vakantie hebben we hier op deze plek absoluut. Het is overmaats zorgeloos genieten, elke dag weer. Er zijn wel de kleine zorgjes, soms wat woorden als we het oneens zijn met elkaar, Sam die nog niet helemaal OK is en veel wil rusten, ik die kook maar niet graag bemoeienis heb als ik in de keuken sta. Ik ben vroeg wakker als Sam zich nog eens wil omdraaien . Ontbijten doen we met z’n twee niet echt, het is doorgaans pas middag als ik iets klaar maak. Sam heeft niet zo’n behoefte aan regelmaat als ik. De camper is vaak een zandbak door al het stof dat je mee binnen brengt enz., maar al bij al zijn het slechts kleine ergernisjes die de pret niet mogen drukken. Het is een geweldige kans die we krijgen om gewoon één jaar lang te zwerven en een stuk van Europa op deze manier te ontdekken. Tot vandaag zijn we 180 dagen onderweg, heb ik 180 A4 vellen ‘ Home at Europe’ bij elkaar geschreven en hebben we 11379 km gereden langs Europese kusten, Costa’s, Riviera’s en Golfo‘s.

We lezen, schrijven en Sam surft vandaag op het net op zoek naar adresjes en plaatsjes die de moeite zijn om er naartoe te gaan, voor als Eric en Tessa komen en ook opzoek naar een villa met zwembad voor ons feestje met Patje, Ellen, Raf en Patrick.

Ik waag me aan een zwemmetje in zee maar het is toch nog frisjes. Een paar daagjes zon extra, zoals vandaag, en dan zal het wel kunnen, denk ik.

Van Avola via Noto, naar het uiterste zuidelijkste punt van Italië in Sicilië; Portopalo di Capo Passero - hier eindigt Europa en de rest van de wereld een beetje, zo lijkt het - naar Pozzalo waar we na lang zoeken de verlaten parking Camper Servicio oprijden- alleen open in augustus- en er de nacht doorbrengen. Het was me wel een ritje ‘Discovering South Sicily‘, wel mooi . Sam had de hele trip, op zoek naar mooie plekjes voorbereid, voor als onze gasten volgende week Zondag komen, maar bijna alle campings zijn nog dicht en verlaten. Tijdens de middag hebben we een stop ingelast in Marzameni, een schattig dorpje, echt schattig en desolaat. Enkel een paar restaurantjes aan het haventje en wat huisjes aan zee. In een restaurantje, met tafeltje op straat, midden op een straatje, mooi gedekt met keramiek borden van een plaatselijke kunstenaar en een ober die ons met veel plezier verteld dat zijn keuken alleen typisch Siciliaans eten bereidt. Niet zoals het hotel hier naast serveren; een ordinaire toeristen menu all inclusive. We laten ons verleiden en worden gecharmeerd door de kunstwerkjes van de chef. We eten een primo en secundi piatto ,maar slechts voor één persoon. We hebben ondertussen geleerd dat het ruimschoots voldoende is en zo kunnen we verschillende gerechten en smaken proeven. Primo: Linguini Pesto met pijnboompitjes,oil oliva en smakelijk versierd met zeste van limoen en een handmade verse Ravioli gevuld met mascarponé in een basilicumdressing. Secundi: Pêche grigliata, gegrilde vis. Een assortiment van Inktvis, gamba’s, langoustines en Tonijn. Daarbij een lokaal Siciliaanse vino blanco en een Italiaans koffietje, eentje van 3 centiliter als dessert. H e e r l i j k.

Zondag 13 april, 14 graden. We ontwaken om halfzeven in dit kleine verwaarloosde paradijsje aan zee. Misschien omdat dit stukje land verwaarloosd is dat het op een paradijsje lijkt. Eucalyptus- en Mimosabomen in bloei, ongemaaid gras vol boterbloemen en achter het kleine muurtje van opeengestapelde stenen een groot verlaten strand en de verre zee. Dit is nochtans de officiële camperplaats van Portopalo. Enkel open in augustus, weten de 2 Sicilianen die hier met hun liefje de nacht doorbrengen ons te zeggen. We hebben de weg langs zee 3 keer op en af gereden omdat een plaatje ons verwees naar deze plek. Uiteindelijk vinden we de plaats waar één camper staat alleen het hek is dicht. Ik spring over het hek en loop naar de camper, met de bedoeling te vragen hoe we erin geraken. Er is beweging in de camper, dat zie ik aan het gordijntje dat dicht gaat als ik nader, maar er komt niemand buiten. Vreemd denk ik, in mijn beste Italiaans vraag ik om informatione prego maar tevergeefs. We rijden dan maar wat verder op zoek naar een ander plaatsje, wie weet wat of wie zit er in de woonwagen, als twee jongens, die van het stadje kwamen gewandeld met boodschappen in hun hand, me aanspreken. “U zoekt de camperplaats“? “Ja” zeg ik “hoe weet je dat“?. Blijkbaar hebben hun liefjes, die in de camper zaten en schrik gekregen hadden door mijn vragen, hen opgebeld.

‘ Er staat een vreemde man in een shortje voor de camper en hij brabbelt iets dat we niet verstaan, kom snel kom snel’. Ze loodsen ons door het hek van deze camperplaats die eigendom is van ‘una amigo‘. We maken kennis en laten die twee stoeien met hun lief in de hangmat voor hun camper. We wandelen langs dit mooie strand, zuidelijker in Italië kunnen we niet, tenzij naar het eiland Malta, dat hier op een uurtje varen vandaan ligt. Het is nog lekker warm vanavond. Ik raap een paar mooie schelpen op het strand voor mijn collectie en we gaan vroeg naar bed.

We staan ook weer vroeg op want er is werk aan de winkel. Sam heeft een hele route uitgestippeld op zoek naar mooie locaties. En vandaag is onze geluksdag. We zwerven door Zuid Sicilië, een camper is daarvoor gemaakt en vinden prachtige plekjes. Een camping in Sampieri met slecht 2 bungalowtjes die op een plek staan waar je de hele dag en zo je wil ook de hele nacht kan wegdromen op het terras met een verre en brede sea-view. We boeken hier alvast 2 nachten. We verwalen in het landschap met duizenden serres die in dit deel, het warmste van het eiland , overal, tot op het strand staan, en ontdekken een Agri toerismo. Dat is een boerderij waar de groenteteler een paar bungalows heeft gezet tussen zijn serres, een camperplaats gemaakt heeft en die infrastructuur verhuurd. Even verder vinden we een camping aan zee met een erg commerciële dame die ons meteen een prijs berekent met korting voor 4 personen. Vandaag is het lekker warm, het zal zo’n 23 graden zijn en ik waag opnieuw een duik in de oceaan, halweg, elke dag een streepje verder. Hier zitten we tenslotte ter hoogte van Tunis, in Tunesië en Tetuan in Marokko. Het water warmt stilaan op.

We zoeken ons een plekje op een kaap, Punto Bracetto en staan hier 180 graden omringt door de zee. Een prachtig plaatsje middenin de natuur, daar hou ik van. De krekels geven een gratis krekelconcert en de zon, die we eindelijk nog eens terug zien ondergaan in zee is schoon. Dat was even geleden, maar nu kan het weer, we zitten terug aan de zuidkant op de wereldbol. We kijken ernaar, zijn tevreden over deze mooie dag en vallen, met het ruisen van de zee, in een diepe slaap.

Een vroeg vertrek voor een lange dag prospectie naar Campings. Cruisen door zuid Sicilië op zoektocht? Sam heeft het allemaal goed voorbereidt en de weg leid ons via Gela en Licata naar een mooi plekje in San Leone, iets voor de grotere stad Agrigento die we graag willen bezoeken met Eric en Tessa. We schuimen alle bestaande en open campings af naar de mooiste plekjes om straks te kunnen staan en te genieten van mooie vergezichten en ook plaats om idyllisch buiten te kunnen kokkerellen.

San Leone, dinsdag 14 april naar binnenland Sicilië, Corleone.

Als we ons voertuig stilzetten en uitstappen voor een bewonderende blik over het eindeloze panorama slaat de klokkentoren van de imposante kerk van Santiario Maria del Rosardio di Tagliavia 7 volle slagen en 2 lichtere, het is halfzeven. Uitgestrektheid, desolaat vergezicht, groene heuvels, een paar koeien met bel en slechts 10°C in dit wondermooi landschap. Ik loop de Souvenir Tabachini binnen, het enige wat hier in de verre omtrek aanwezig is, en warempel een oud mannetje begroet me. Ik vraag of we hier voor zijn winkel en het kerkje de nacht kunnen doorbrengen en dat is heel OK voor hem. Naast zijn espressomachine staan een paar Maria beelden te koop voor respectievelijk 10, 30 en 50 euro.

Hij wijst me de Maria del Rosardio aan, ik ben beleefd en zeg iets van ‘Mooi is dat’ en bestel een koffietje. Waarschijnlijk ben ik de enige klant vandaag. Naast de kerk staat een gebouw in vervallen staat en dat blijkt tot 25 jaar geleden een klooster geweest te zijn. Wat een luxe was het om Pater te zijn en hier op deze plek, hoog te mogen wonen. Het bevalt ons hier om alle rust en schoonheid de nacht door te brengen. Als de zon achter de bergen verdwijnt en de maan zijn licht werpt op de imposante gevel van de kerk loop ik nog even het trapje op van de kerk en snuif de heerlijk frisse berglucht. De wind is gaan liggen en ik wordt weemoedig van de stilte en de betoverende schoonheid hier. Kristien Van den Bon, een vriendin van me, haar grootste wens is te kunnen wonen in een uitgestrekt landschap, op een berg, waar je ongeremd, 360 graden om je heen puur natuur ziet en de stilte kunt horen, Kristien dit is je plek, hier wil jij wonen. Als we terug zijn laat ik je de foto’s zien die natuurlijk slechts 10% weergeven van wat je hier om je heen ziet. Het is goed om hier, na onze zwerftocht langs de kust, in het pure binnenland van Sicilië te zijn. Een ontdekking, ook omdat in de Michelingids die we mee hebben over dit deel van het eiland niets staat geschreven, alsof het niet bestaat. We maken een stop in Realmonte, ontdekken een idyllisch stukje kust, witte kliffen , Scala dei Turchi, door de erosie van wind en het water in terrassen gevormd. Het zeewater is er smaragd groen en veranderd een paar honderd meter verder in mooi donkerblauw. De plastieken serres,- die wel zorgen voor 3 oogsten per jaar van tomaten, paprika’s, courgettes en aubergines, - van de kuststreek zijn nu verdwenen en we glijden door mandarijnen-, citroen- en olijf boomgaarden. We zoeken naar een Agritourismo, Sam had er ergens over gelezen en we rijden van de grote weg af ,een kilometer of 10, in het glooiende landschap en ontdekken een waar paradijsje. 6 Mooi opgesmukte appartementjes hoog gelegen op de top van een berg, midden een landgoed van 300 hectaren. Een weidse view over druivelaars op de heuvels en in de verte de blauwe oceaan. Dit is een plek om lief te hebben. Hij vraagt de prijs van een sterren hotelkamer, minimum 3 nachten te verblijven, dus niet voor passanten of het massatoerisme. Het moet uniek zijn om te verblijven. We nemen wat foto’s, kopen een flesje wijn van de wijngaard hier en rijden verder landinwaarts. Zeer bergachtig is het hier met af en toe een stille dorpje waar de tijd niet vooruit is gegaan en waar je op het middag uur , niemand op straat ziet. In Cantabelotta, een uniek dorp, 1000 meter hoger gelegen dan de zee, met een magnifiek uitzicht vragen we waar er een restaurantje is en de man onderbreekt zijn lunch om ons te begeleiden naar een huis dat eerder lijkt op een schuur. Eens de poort open ging belandden we in een prachtig sfeervol restaurant. *Ristorante MATES, museo della Antiche Tradizioni enogastronomische Siciliane. Een vriendelijke jonge man komt vragen wat we willen, we vragen de kaart maar die heeft hij niet. We eten wat hij ons voorstelt en hij voegt er aan toe dat alle gerechten Cocina typico zijn, plaatselijke keuken; dat is waar we voor kwamen. Sam is in haar nopjes, dit was een stukje van het reisplan voor vandaag, en alles dient zich mooi aan.

Een groot bord antipasta om van te smullen, een pasta met sarines en een kruid dat het zeer apart en smaakvol maakt en dat bij navraag, alleen hier in de bergen groeit. We kunnen het niet thuis brengen. Zeer Lokaal en als secondi een stukje varkensvlees lekker gekruid en versierd met een worst op smaak gebracht met komijn, De papa, Felice Augello, komt ons groeten en schenkt een kopje koffie als afsluiter. We schudden de handen en Sam krijgt kussen. We zetten onze ontdekkingtocht verder naar Corleone. Wereld beroemde stad van Vito Corleone uit de film ‘The Godfather‘. Na 3 dorpen verder, zo’n 100 kilometer schatten we, belanden we in het dorpje met zijn schitterende naam. Het is niet meer dan een druk bergdorp, waar niets te merken is van de opnames die er werden gemaakt, het bruist er ‘very local‘, het is er lekker chaotisch en de smalle straatjes druk. Ik maak slechts een kort fotoshoot wandelingetje om de sfeer vast te leggen. We rijden uit het centrum van Corleone en komen terecht aan dit kerkje waar het goed is om de nacht door te brengen in volledige stilte.

Vicolo Storto, 3 - 92010 Caltabellotta (Ag) 0925 952327 info@matesonline.it

www.matesonline.it

6 Volle slagen voor het uur en 1 lichte slag voor het kwartier. Het is kwart na zes als we uit uit onze slaap worden gewekt door de klokkentoren van Santiario Maria del Rosardio di Tagliavia. De nacht wordt dag in Corleone, een boer is al op stap met zijn z’n koeien langs de kerk naar de wei. Het is vroeg maar heerlijk wakker worden met het geluid van de bellen van de koeien, het gekir van de duiven in de klokkentoren en het getjilp van musjes en het kraaien van een haan. De zon komt op en verlicht het berglandschap in een zweem zoet geel licht. Sam is niet zo blij dat ik zo vroeg uit de veren ben maar ik wil het ochtendgloren hier in dit landschap niet missen. Dit glooiend landschap lijkt op de heuvels van Toscane, waar we toen maar snel doorgereden zijn omdat het regende. Sam leest en ik schrijf deze gedachten op en dan horen we plots het irritante gezoem van een grasmaaier. Ik ga een kijkje nemen en zie 2 mannen de grasboorden ,die hier op het plein waar we staan, waarschijnlijk al een jaar ongemoeid groeien ,maaien. In de verste verte is er geen levende ziel te bespeuren en nu hier op dit eigenste moment wordt de grootse stilte waar ik zonet nog zalig onwel van werd doorbroken door een lawaaimakende maaimachine. We geloven onze eigen ogen niet en onze oren. Waarom vandaag ? Sam leest alle details over de stad Palermo want daar gaan we heen.

Dat was het plan, dat het ietwat anders verloopt heeft vooral te maken met het verschil tussen de uitgestrektheid en de weidsheid van dit panorama en het smalle hectische van Piana degli Albanese waar je je voertuig niet meer keren kan, en ook de verschrikkelijke weg naar Monreale, . We rijden het landschap door en voelen het aan alsof we in Toscane of binnenland Portugal, de Alpujarres of in Zwitserland zijn. Vrij hoge bergen, afgewisseld met groene heuvels en wijngaarden. Na elke bocht worden we beloond met weer een prachtig uitzicht. Af en toe een schuur of een huis en verder alleen maar uitgestrektheid. De 5 miljoen Sicilianen wonen bijna allemaal aan zee. Onderweg zien we een man, aan de zijkant staan met een emmer vers geplukte groene wilde asperges. We stoppen en kopen een busseltje. We rijden door naar Piana degli Albanese , dat is een Libanese enclave , er zijn er vijf op Sicilië, waar ze met z’n 6000 op elkaar wonen. In de 14^e eeuw zijn Albanezen gevlucht van de Balkan na de Ottomaans Turk invasie naar hier. Dit stadje dat plots, alsof het uit het niets verschijnt ligt prachtig op een heuvelrug aan een groot meer. We hebben intussen de gewoonte aangenomen als we op trot zijn, dat betekent onderweg met enkel een stop voor overnachting, we een koffietje gaan drinken ,bij voorkeur op een terrasje waar alleen de locals koffie drinken. We rijden Piana degli Albanese binnen met de zelfzekerheid een koffiehuis te vinden waar we vandaag een ricotta cannoli willen bij eten. De beste cannoli van Sicilië vindt je in dit stadje lezen we. We rijden tot op het centrale plein, Piazza Vittorio Emanuele, van het oude gedeelte van de stad en jawel, er is lekkere koffie, vers bereide Cannoli en de zon schijnt weelderig op het plein. Als ik even kijk hoe we verder moeten rijden zie ik dat we op dit plein niet kunnen draaien, verder zijn alle straatjes zo smal dat we er amper doorkunnen. Zoals naar gewoonte parkeren Italianen zich ongegeneerd overal en altijd fout, ook in deze straten van Piana degli Albanese . Niet één maar zeker 10 wagens blokkeren de doorgang zodat we met ons vehikel niet weg kunnen. Het is anders als je met een klein Fiatje rijdt, dan baan je je overal een weg. Dus terug, zeker 300 meter achteruit in het straatje dat senso unico, éénrichting is. Sam coacht, houd de aanrijdende auto tegen en ik manoeuvreer me in achteruit uit deze hachelijke situatie. “Ze willen niet achteruit rijden, ze willen niet” er staan er 15 ” komt Sam me zeggen. Het is millimeterwerk om niet tegen de schots en schuin geparkeerde auto’s aan te rijden. We krijgen al snel hulp van voorbij lopende Italianen die ons zien sukkelen en die in het Italiaans hun landgenoten aanmanen om achteruit te rijden. Die hulp is zeer welkom, er zijn nu 2 coachen en de één zegt “ Veni, kom maar” de ander roept “stop“. De voorbijgangers die ons helpen hebben natuurlijk geen idee hoe lang ons vehikel is en als ie zegt , kom maar dan weet Sam en ik dat we er ook nog 2 fietsen achteraan hebben op staan en dat het niet zal lukken. Met verheven stem roep ik “NoNO, due metros per favore “. Uiteindelijk komt alles goed, we zijn gedraaid , het zweet staat op mijn handen en Sam blaast de spanning weg. Voorzichtig hier nog en voorzichtig daar. We zijn eruit, uit dit stadje, eindelijk, en volgen nu de weg voor bussen en vrachtwagens naar Palermo via Monreale. Een mooi stadje dat zo’n acht kilometer ten zuiden van Palermo ligt en waar we een stop willen houden. Dat lijkt simpel maar op bepaalde plaatsen staan pijlen en op de meeste staan er geen aanduidingen. Op een kruispunt roep ik naar een kleine Fiat, Monreale, de bestuurder doet teken ‘volg me maar‘. Een opluchting. Ook hier weer van hetzelfde , zo’n man die zijn hele leven in een Panda rijdt weet niet dat je met een vehikel van 7 meter aangevuld met 2 fietsen achteraan niet zo maar overal kan rijden. De wegen zijn hier verschrikkelijk slecht , putten en bulten en onze kar schommelt van links naar rechts. De Fiat stopt , de vriendelijke meneer stapt uit en doet een hele uitleg in het Italiaans, ik knik wat van Si, OK, rechtdoor, non capisco en dan Sinistra en dan a destra. Ik schud hem de hand en hij zegt dat ie een cadeautje voor me heeft. Hij klapt zijn koffer open en vult een plastieken zakje met appelsienen, eigen pluk!. Grazie Mille signore, arriverderci . We rijden verder en belanden automatisch op de betaalparking van Monreale,gelukkig. We willen dit stadje zeker niet IN rijden want dan zitten we gegarandeerd terug in de chaos en in hachelijke verkeersomstandigheden.

Mooie kathedraal met een bijzondere Arabischbyzantijnse architectuur, rijkelijk versierd met marmer,schilderijen en met 6340 m2 befaamde mozaïeken uit de 12 en 13 eeuw. In de pittoreske steegjes zie je her en der kunstenaars die, volgens oude traditie en naar het voorbeeld van de mozaïeken in de kathedraal en de aanpalend Benedictijner abdij -in de 12^e eeuw gesticht door Noormannen koning Willem II- gekleurde steentjes en gekleurd glas kappen en minutieus inleggen in kadertjes. In het centrum zie je dan ook het ene winkeltje na het andere met Mozaïek souvenirs. Het is artistiek mooi werk en even twijfelen we om ook zo’n handmade souvenir mee te nemen. Maar al snel hebben we genoeg van deze toeristische winkeltjes. We zeggen tegen elkaar dat we op onze reis, we zijn nu meer dan 6 maanden onderweg, in diverse steden en dorpjes al duizenden souvenirwinkeltjes hebben gezien en dat het zo wel goed is. We lopen langs de achterkant van de Monastero San Martino en belanden in een tropisch aangelegde tuin met geweldige bomen, waar we een prachtige view over Palermo hebben.

In het Offici Informazioni Turistiche weet men ons te vertellen dat er in de verre omtrek van Palermo geen camping te bespeuren is. Ze verwijst ons naar een camping aan zee, die een uur rijden ligt ten oosten van de stad. Sam checkt op de kaart en vindt het een beter idee om langs de westkant van Palermo te overnachten. Dat spaart ons, als we terug naar Catania gaan om Eric en Tessa op te pikken, 2 uur rijden. Ze heeft gelijk. In de gids had ze gelezen van Cefanu, een klein vissersdorpje beroemd om zijn schitterende ligging en een van de mooiste badstadjes van Sicilië, en daar zitten we intussen op donderdag 17 april, 8 uur in de ochtend, bij 18,5 °C ,windstil naast de camper,voor het zwembad, dat pal aan zee ligt, wakker te worden. In de voormiddag rommelen we wat, wasje en plasje. Ons budget nakijken en wat eten. Het busseltje verse groene asperges komt goed van pas bij de pasta die ik bereidt met smeuïg gebakken Zalm en een vleugje room. We hebben besloten om toch nog niet naar ’ het hol van de leeuw of de stad van de Maffia; Palermo te gaan. Het is weer even geleden dat we nog eens wat rust inbouwden en bovendien, het is hier goed verblijven en schrijven. Als Patje en Ellen komen, begin mei, overwegen we om naar deze mooie camping terug te komen waar, er een riant zwembad is, en ze ook vakantiehuisjes verhuren. Schitterend gelegen onder palmbomen en met een mooi buitenterras met geïnstalleerde buiten keuken. Ideaal voor een weekje vakantie hier.

Als we s’middags een lichte lunch klaarmaken aan het kleine tafeltje, op de lege plek naast onze camper, komt er een man met een plastiek zakje olijfolie en wijn verkopen. 8 Euro voor de olie en 4,5 voor 2 liter Rosé. We proeven hem, ik vind de Rosé niet zo bijzonder hoewel hij zelf tien keer zegt “Buono “over zijn eigen wijn. Rode of witte wijn heeft hij niet en als we een fles kopen, omdat ik graag zou verder eten, heeft hij ook geen wisselgeld. Sam zoekt met kleingeld gepaste munt en rond af naar beneden. Op dat zelfde ogenblik, ik zit nog altijd te eten, rijdt er een arrogante Fransman in achteruit de plek op waar wij zitten. Noodgedwongen verzet ik het tafeltje. Een beetje een man wijf in zo’n strakke calson en een grijze afgewassen T-shirt van Maubeuge , stapt uit en coacht haar man met z’n stok oude vergeelde Citroen camper de plek in. De geur van zware dieseldampen vermengen zich met de geur van de pasta. Als hij na lang en overdreven gas geven vooruit en weer achteruit zijn camper het plaatsje in manoeuvreert en eindelijk de motor afzet, stapt ie uit. Geen merci of Bonjour of wat dan ook. Dit worden onze vrienden niet. Later komen er nog van die oude Franse vergeelde vehikels de camping oprijden. “Nous sommes vingt-deux“, roept één van hen vanachter zijn stuur als hij ons tafeltje voorbij rijdt op zoek naar een parkeerplaats. Een colonne gepensioneerde Fransmannen op rondreis in Sicilië. ‘s Morgens wordt ik wakker van een Franse radio, als ik ga kijken maar het is geen radio. Het zijn het 3 mannen die tegen elkaar staan te praten; over wat weet ik niet, het is half acht en die lui staan luid te zeveren tegen elkaar . Het wordt een va et viens van Fransen in vaal verkleurde badjassen die naar de douche lopen. “Bonjour“, “Qui Qui Bonjour“,zeg ik terug. Ik hoef die uitgesproken wakkere Fransen niet zo aan mijn tafeltje, waar ik vanochtend een hele zak appelsienen aan het persen ben. “Bonjour , bien dormi“? vraagt er eentje. Ik wil er niet op antwoorden en groet kort terug, puur uit gemaakte beleefdheid. De 18^de Bonjour die voorbij loopt voegt er aan toe dat ze vanmiddag vertrekken, met z’n allen. Ik knik en zeg dat dat pas een zeer goed idee is op vrijdag 18 april.

Nog voor de meute Franse zwervers de camping afrijdt zijn wij al vertrokken. We willen vanavond in Acireale zijn, aan de oostkust van Sicilië. Dan hebben we zaterdag de tijd om inkopen te doen voor als onze gasten er zijn en is het niet zo ver rijden naar de luchthaven om ze op te pikken zondag om 9 uur in de ochtend. We cruisen door het binnenland en zijn prettig verbaasd over de schoonheid van de landschappen. De groene heuvels met diverse kleurrijke bloementapijten. De desolaatheid van het binnenland, af en toe staat er ergens ver weg een huis of een stal met een smal weggetje dat er naar toe lijdt. Schotland is beroemd om zijn mooie hills maar Sicilië, met z’n fertile Nissena countrysite, moet absoluut niet onderdoen. We rijden even om voor een korte stop in Caltanissetta, de hoofdstad van de provincie Nisena. Vroeger kwam 4/5 van de wereldproductie van Solfer van deze streek. Nu zijn de mijnen gesloten. We kunnen de auto parkeren naast de kathedraal Santa Maria la Nova en de San Sebastiano kerk. Snuiven de sfeer op en nemen wat foto’s van o.m. de beroemde Triton Fontein . Onderweg zie ik een groentestalletje vol geladen met artisjokken. De verleiding is groot om een bussel te kopen alleen in ons kookboek staat er geen bereiding . We rijden langs Enna, precies in het midden van het eiland gelegen en cruisen rond de Etna naar Catania. Sam is geevolueerd naar een perfekte reisleidster. Ze leest ‘s morgens in bed de gidsen en stippelt de weg uit die we gaan rijden. Ook heeft ze neus gekregen voor mooie plekjes om te overnachten. Het ligt haar wel. Als ik de instructies die ze geeft volg zeg ik een beetje plagend, leidsreister. We nemen al eens een kijkje in de luchthaven of we er sowieso met onze camper kunnen parkeren, en rijden na goedbevinding een 20 tal kilometers noordelijk naar de kust. Een smal weggetje vol haarspeldbochten leid ons naar de prachtigste camping die we tot nu vonden. Op zeg maar 30 meter boven de zee, is de camping gebouwd op terrassen. We parkeren en hebben een ongelooflijke view over de oceaan. We worden er allebei stil van . Zo mooi. Ik blijf er verwonderd en bewonderend naar kijken. Sam wandelt rond en ontdekt er een bungalowtje, heel privé gelegen, gebouwd op de rotsen met een grandioos panorama. Vanuit je bed is het alsof je in de zee ligt. Het is vrij as zondag en we boeken meteen. Daar willen we Eric en Tessa mee verrassen. De ligging is grandioos. Het terras een uitnodiging om er uren gewoon te zitten en weg te dromen. Wat een geweldige plek is dit. Eric stuurt een SMSje met de vraag of we een pomp hebben om de luchtmatras op te blazen? Ik antwoord en zeg dat het blazen zal worden en voeg eraan toe dat we voor de eerste nacht een geweldige verrassing hebben. Hij antwoord dat we hen zeer nieuwsgierig maken. Goed denk ik, dit word een feest. We worden nogmaals verrast als we op de camping een pizzeria zien die nog open is ook. We zitten als prinsen aan het raam met dezelfde fantastische kijk over de zee. Als we het restaurant verlaten is het donker. Ik neem nog een douche voor we de nacht ingaan en in elkaar gestrengeld vallen we allebei in slaap.

Zaterdag 19 april,

Ik hoor al vroeg de zee ruisen en de vogels fluiten en ben ongedurig. Het is 6 uur, de zon schemert zachtjes. Het is 14,5°C buiten en heerlijk om een kopje koffie te drinken op ons terras with a view. Dit is een plek om lief te hebben.

Als Sam wat later naast me komt zitten op de terrasstoeltjes is ze al snel vertederd door de twee poesjes die hier al vroeg in de ochtend komen schooien. Ik ga ze wat paté geven zegt ze. Het zijn twee mormels en natuurlijk als je ze iets geeft blijven ze altijd in je buurt. Ze eten niet ze schrokken de paté op. Wat later komen de Nederlandse buren hun ontbijtje nemen op het grote terras naast het onze. “What a view hé” zegt het mannetje. Ik beaam het “ schitterend“. Nog wat later zetten er zich twee Fransen bij, “ Magnifieke “ ik beaam het “ Merveieuse“.

Op Zondag 21 april zijn we al vroeg wakker. De wekker loopt af op 6 uur, om halfzeven staan we op en we nemen een klein ontbijt, drinken koffie en vertrekken naar de luchthaven. Het vliegtuig van Eric en Tessa landt precies op tijd en we verwelkomen ze met een glaasje Spumante in de Camper. Het is een blij weerzien. Jullie zien zo bruin zegt Tessa, we leven natuurlijk al een paar maanden buiten hoewel dat het echte bruin van Spanje er intussen al weer af is. We rijden, eerst de verkeerde kant op maar al snel zitten we in de juiste richting, de camping van Acerealis. We vertellen over de verrassing en die nemen ze nu met eigen ogen waar. Ze zijn prettig verrast over het vakantiehuisje met een fantastische view dat we gehuurd hebben voor de eerste nacht in Acereale. Het wordt aperitieven, aperitieven en aperitieven . We babbelen bij, over de politieke toestand in België, de mooiste plekken waar we al hebben vertoefd, de dood van Hugo Claus en het proces van de kindermoordenaar Fourniret, pasta, de TV programma’s, ADHD en vakantie kriebels. Ik maak een pene met zalm, zesde van citroen gekookt in melk, look en ui en een scheut wodka als afwerking. We lunchen op het terras van het huisje met een geweldige view en vervolgen met wijn, nog wijn en nog meer wijn.

Als ik me vanochtend (22 april, halfzeven) aan het schrijven zet in de Botanische tuin van deze mooie camping in Avola, waar Eric en Tessa vannacht in een tentje slapen en ik overloop mijn notities dan zie ik veel geschreven staan over “ eten “ en “ drinken “. Dat doen we en graag en veel hier op vakantie. De temperatuur, het vakantie gevoel en de lokatie leent er zich toe. Bovendien is het prettig om met Eric samen te koken, een passie voor ons beiden. Als lezer is al dat eten en drinken niet zo bijzonder interessant natuurlijk daarom dat ik maar wat bladzijden verwijderd heb.

Het werd gisteren een mooie tocht met de camper langs zee op naar dit mooie plekje in Avola met een gastronomische stop in Brucola. Het dorpje stilistisch gelegen aan een baai ligt niet eens op onze kaart. Verser dan vers kan je de wilde asperges niet kopen dan bij een stalletje langs de weg. Wij drapeerden er onze omelet mee en samen met een meesterlijke Rucola sla van Chef Eric was dit weer feest. Sam en ik zijn blij dat Eric en Tessa ten volle kunnen genieten van hun weekje vakantie hier met ons op het eiland. Elke minuut is het genieten en ze vinden de plannen die Sam voorstelt om het eiland te ontdekken helemaal OK.

FYI

“Pollo al curry , lime, di foglie di prezzemolo fresco”

Curry van Kip met Limoen, gember ,uit, look, kippenbouillon, Yoghurt en afgewerkt met platte peterselie.

Volgens plan rijden we naar het zuidelijkste punt van Sicilië en genieten van de schoonheid en desolaatheid van het dorpspleintje van Marzamen bij Portopalo. “Hier heb ik het gevoel alsof ik in de set van een filmdecor zit” zegt Eric. We rijden naar Pozzallo waar een huisje met terras en full seeview op hen wacht. Er staat een stevige bries vanuit zee hier. Eric en ik koken een Pasta Mediterano en we genieten met ons vieren van de ondergaande zon.

Zaterdag 26 april.

Na een uitstap naar Taormina, waar we getrakteerd werden op een heerlijke lunch, rijden we naar de airport van Catania en nemen helaas al afscheid van de vrienden.

Een weekje is zo voorbij! Het was een heerlijke tijd met Eric en Tessa hier in Sicilië. De plezierige babbels, het fantastisch culinair genieten, het delen van het wel en wee met een camper. De laatste dag lang rijden op zoek naar ‘a nice place to stay‘. De verbazingwekkende tempels bezoeken in Agrigento en er stil van worden, de BBQ buiten in het Italiaans zonnetje. We missen ze nu al Eric en Tessa.

Sam is emotioneel,als we hen uitgewuifde in Catina “Weer alleen, ik wil ook naar huis” zegt ze in een weenbui. Ik weet dat dat wel overgaat maar we zullen onze vrienden wel missen , dat staat vast. Met z’n tweetjes is anders, een stuk stiller dan met z’n vieren on the road. Het was fijn Eric en Tessa, we hebben twee keer zoveel genoten . Terwijl jullie naar huis vliegen zijn wij intussen al weer onderweg met onze sleurhut naar het noorden van dit eiland. We stoppen in Apira, iets voor Enna in het midden van het eiland, en parkeren ons vehikel voor de nacht op een camper plaats die 650 meter hoog ligt en een prachtige view geeft over de westelijke kant van de Etna en het gebergte van het binnenland. Zondag zijn we terecht gekomen in Rais Gebri aan de noordelijke kust van het eiland, en dat iets voorbij San Stefano di Camastra ligt, dat bekent staat voor zijn keramiek.

De zee ligt er stil bij te liggen als ze met me wakker wordt van de eerste stralen zon vanochtend op maandag 28 april.

Het is rustig hier en Sam en ik vatten onze ochtendrituelen weer aan zonder dat we er erg in hebben. Ik zet koffie, zij leest in bed en ik schrijf aan ons verhaal van Home at Europe.

Ik blik terug op de fijne tijd die we samen hadden vorige week met Eric Junes en zijn echtgenote Tessa. Zij hadden de eerste prijs gewonnen op onze tombola in september vorig jaar en hebben deze verzilverd op Sicilië. Vandaag is het weer anders. Weer met ons tweetjes ‘on the move‘. Ik denk vaak en ook vanochtend aan de kennissen en vrienden ‘thuis‘. Aan mijn dochters, waarvan Marieke vanochtend veilig en wel zal landen op Zaventem vanuit Costa Rica, waar ze drie maanden vertoefde. Er liggen intussen 13350 km’s achter ons van de voorbije 195 dagen die we nu op reis zijn en we plannen, hier aan de noordkust, een weekje ‘stil staand ’ te blijven tot vrijdag als Patje en Ellen overvliegen. We hebben een fijne plek gereserveerd in Cefalu waar het goed toeven zal zijn.

Vanuit Rais Gebri in Sicilië, groeten we iedereen die ons lief is en wensen jullie straks een heerlijk lang zonnig 1 mei weekend.

Marc en Sam