***************************************************************************

Een korte Flash back

************** De zon schijnt op de besneeuwde toppen van de Siërra Nevada ********

26 december 2007

We vieren met ons vieren en met veel Tapa’s Kerst in Nerja.

Terwijl ik in de namiddag de keuken onderste boven zet , gaan de meisjes het dorpje in om de laatste geschenkjes te kopen. Sevilla bood niet alles wat er te koop is! Marieke en Jolien vertellen als ze terug kwamen dat ze gezonnebaad hebben op de rots bij het strand. Ze glunderen. Ze versieren met zelfgemaakte spulletjes de Living. Op het raam worden met kerst-namaak-sneeuw, sterren, Feliz Navidad en elanden gespoten. Gezellig zegt Marieke. Of we al niet als tussendoortje met één pakje beginnen wordt door Marieke weggeblazen. “ Neen Jolien straks, we beginnen om 6 uur “. Het regent cadeautjes en ik zie blije gezichten. Wat een vrolijkheid.

We eten, lachen, doen kwisjes, openen geschenkjes, er wordt ook even gedanst voor de fun. We zijn liefdevol vredig “thuis” in Nerja. Ik ben echt blij dat mijn meisjes erbij zijn, hier vandaag met Kerstavond in Andalucia. Mooi is dat.

We spreken af om morgen om halfnegen klaar te staan om naar Pradollano op 2100 meter in de Sierra Nevada te rijden.

Halfnegen, zodat we zeker om negen kunnen vertrekken. Om kwart na negen rijden we naar het skigebied. Via Granada waar de bergpas GR-420, wat de hoogste bergweg van Europa heet te zijn, begint rijden we de sneeuw in . We hebben geluk want de zon schijnt overdadig. Skigerief heb je er al voor 85 euro en voor de 4 liftpasjes voor een halve dag ben ik 150 Euro lichter. Als ik de huur van de auto voor 1 dag met benzine en ons après ski drankje om 5 uur op het terras in de ondergaande zon er bijreken ben ik 330 Euro armer. Jolien glijdt wat onzeker met haar snowboard naar beneden en Marieke, met toch wat hoogtevrees, wat trager, maar we redden het. Sam en ik nemen de rode piste op 3398 meter hoogte . Op zonnige dagen zoals vandaag kan je de Afrikaanse kust zien en de stranden van de Costa Tropical die hier in vogelvlucht slechts 30 km vandaan ligt. Toch besluiten we de 2^de keer maar halverwege af te slaan naar de groene piste waar de meisjes skiën. Kwestie van ze niet alleen te laten. You never know.

Eind goed al goed. Het was een fantastische dag met veel chance, want de zon scheen een hele namiddag. Met een kleurtje op de wangen zitten we gelukzalig in de auto op terug weg naar ons huisje aan zee. Ik kondig tijdens het rijden aan dat we het bij deze ene dag skiën houden en terugkomen op het idee om 2 dagen te gaan, gezien de hoge kost . Vooral Jolien die er zo naar uitkeek en haar snorbaard outfit speciaal mee gebracht had in haar rugzak begreep dat zeer goed. Na een tochtje van toch 2 uur door de bergen komen we eindelijk terug thuis en eten de spaghetti die ik gisteren al voorbereide. Het smaakt want we waren en moe en hadden een reuzen honger. Nog wat nakaarten, de foto’s uploaden op pc en naar bed.

We slapen als roosjes.

Vanochtend regent het, ik loop op weg naar de bakker door de staatjes van Nerja en zie vele mensen hetzelfde doen onder een plu of zoals ik in regenjas. Koud is het niet maar wel nat. Vind het jammer omdat de meisjes gisteren nog spraken over het laatste dagje kunnen we in het zonnetje nog wat bruinen op het strand. Dat zal er niet inzitten. Het regent de hele dag.

Ze opteren voor de Bagel en Salad bar op de promenade met free internet en nog wat fotootjes nemen voor het thuisfront. Ik blijf vandaag lekker binnen. Ik lees in “ De Weg naar Mekka” het boek van Jan Leyers dat ik kreeg als kerstcadeautje van Marieke. Met het T-shirtje aan dat ik van Jolien kreeg en een borreltje erbij in de mooie glaasjes uit Sevilla van hun beidjes. Zet Herman Van Veen en het Rosenberg trio op en af en toe wissel ik van lectuur met Geert Mak zijn lijvig boek “In Europa, reizen door de twintigste eeuw”, een cadeau van Sam en Humo’s kerstnummer dat de meisjes voor me meebrachten. Sam neemt een warm bad en vertrekt ook. Heb vandaag echt zin om thuis te blijven. Ik wordt omringt door spulletjes van de kinderen, de I-pod, de planning van onze week vakantie opgetekend door Jolien en een tekening van haar die we naast de kerstboom ophingen. Het boek Un Burka por Amor, La emotiva historia de una espanola atrapada en Afganistán en een schattig rood met witte bollen Flamenco-schoentje bij de Kerstboom van Marieke, Ik realiseer me dat we vanaf vrijdag terug met ons tweetjes “alone on the road” zullen zijn en dat thuisgevoel weer voor een lange tijd anders aanvoelt. Daarom dat ik vandaag thuis wil blijven, ik ben toch wel een beetje een huismus. Ik lees, schrijf en geniet van de stilte om me heen. Als ik een sigaretje ga roken op het terras zie ik telkens een ander panorama, van een streepje zon, volle zon op zee tot bewolkt en regen tot even een regenboog boven de appartementsgebouwen , dan weer vol open en weer donker bewolkt met regen. Het is een kwakkelweertje op 26 december, 2^e kerstdag. Vanavond eten we, voor Marieke en Jolien morgen terug naar België vliegen, de laatste keer samen in een gezellig Mexicaans Restaurantje.

Vrijdag 28 december,

Ik mis de meisjes, gisteren zijn we samen om half negen s’ morgens vetrokken, met de bus naar Malaga Airport. Het afscheid was er eentje met traantjes, de week was veel te snel voorbij. We houden er een zalige herinnering aan over met ’ mijn zingende meisjes in Sevilla, het beklimmen van de heuvels van Granada op zoek naar het Alhambra, de regen op een troosteloze dag aan zee, Kerstavond bij onze plastic kerstboom met ballen en blauwe lichtjes en natuurlijke de prachtige Sierra Nevada met fantastische sneeuw en een staalblauwe zonovergoten hemel op de skipistes. Het is alweer herinnering, we missen ze al, het leven in huis met de vrolijke meiden. Ineens wordt het stil en beseffen we dat het weer anders zal zijn. Met ons tweetjes verder alleen in de camper.

Nu rijden we , na het eindeloos zakken zeulen van het appartement terug naar de Camper, richting Almeria. We rijden van de Costa del Sol de Costa Tropical in omwille van het goede weer en vooral de zachte temperatuur ‘s nachts. Het heeft geen zin al naar Midden Spanje te rijden, daar is het te koud.

We belanden na een 40 tal kilometer in een badplaatsje met nog enig Spaans gehalte, Playa de Salobreña. Hier is het minder druk , authentieker en vooral het is een badplaats voor de Spanjaarden. Hier hoor je nog wat Spaans spreken op de boulevard. Geen borden met foto’s van voer als Paella 12€50 en Hollandse patat voor slecht 5€25, die je kan eten in de restaurants waar je in het Duits of het Nederlands of Engels aangesproken wordt. Wat een verschil met Nerja. We nemen de Ford Fiestas en de uitgebouwde Seats met spoilers erbij die met een veel lawaai en showgehalte op de Paseo Maritimo indruk proberen te maken op de Señorita’s die er niet zijn, evenals de opgefokte brommertjes waar tieners zonder helm hard mee optrekken zodat je ze zeker gezien hebt. Op deze plek waar we geparkeerd staan aan het einde van de Paseo, waar je niet verder kan rijden horen we zeer regelmatig auto’s aan komen scheuren alsof ze de trein nog moeten halen om even snel met gierende banden terug te draaien. Jong grut, wat komen ze hier doen vragen we ons af.

We genieten van de flauwe warmte van de middagzon en al snel wordt het toch frisser. Het is eind december , ook in Zuid Europa. We fietsen door het dorpje omdat het te fris is om te lezen op het strand. Ergens tussen de hoge rietsuiker planten en op een vrij modderig stukje grond zien we een tiental campers staan, hoofdzakelijk Duitsers en Fransen. Om hier bijeen getroept te staan lijkt ons maar niks. Ze kunnen niet eens de zee zien, dan staan wij stukken beter, pal aan de boulevard met een fantastische view over de Mediterano. Ons oog valt, als we terug aan onze Camper komen, op een appartementje met een bordje Alkila, Te Huur. We bellen het nummer en maken een afspraak voor morgen Zondag één uur. Misschien een goed idee om de koudste maand van de winter te overwinteren in een huisje met zicht op zee zodat we in de late namiddag en ‘s avonds als het te fris wordt niet op 2 bij 3meter ruimte moeten zitten met de blazer op maximum. Ook oudejaar vieren hier eigenlijk letterlijk op straat is niet zo’n romantisch idee.

Sam leest en is helemaal in de ban van de Vlaamse vrouwenbladen die door Marieke werden meegebracht. Ik kijk vanavond , met de oordopjes in naar Munich van Steven Spielberg, een kerstcadeautje van mijn liefje.

Zondag 30 december

1 Uur werd 2 uur , daar hadden de eigenaars van het appartement voor gebeld en we zien rond half drie 2 mensen op het balkon van het appartement verschijnen. Een korte rondgang , er zijn hier vier slaapkamers , en een lamentabele badkamer, waarbij Sam al meteen te kennen liet verstaan dat het wel een beetje vuil is. Ik vraag haar of er een alternatief is? Of we nemen het of we moeten opnieuw gaan zoeken in een ander stadje want hier in dit dorpje zijn er geen appartementen meer vrij zo vlak voor de feesten. De prijs, 60 euro per dag zegt de dame, ik vertel haar dat we in Nerja eentje gehuurd hadden voor 100 per week! Ja maar dit is Nerja niet antwoord ze en bovendien er zijn vier kamers antwoord de dame in het Spaans. Wat is je prijs voor 3 weken vraag ik, 60 per dag zegt ze. Ik neem mijn biljetten van 50 euro en tel ze , 500 willen we geven voor 3 weken zeg ik, zij kijkt en zegt dat dat nog geen 40 per dag is. Ik leg de biljetten van 50 één voor één traag op tafel en de echtgenoot, die mijn gebaar onbewust gadeslaat discussieert met zijn vrouw, in het Spaans. Wij zwijgen allebei, de kracht van de stilte, en zij geeft toe. Er wordt nog wat getwist of we dan zelf de lakens meebrengen waarbij Sam zegt, No Problem. De sleutels worden overhandigd en ik denk “Done, we have it“. Als we later weer met zakjes zeulen is Sam wel ontgoocheld, een vuil madam is het. Sam wil voor we erin trekken nog eens met de borstel erdoor gaan. We leven hier wel 3 weken zegt ze, ik ben er vies van. Ik laat haar, meisjes zijn daarin veel preciezer dan jongens. Ik zeul verder met zakjes van de camper naar het appartement 1 hoog en even later drinken we wat lekkers bij een ondergaande zon van op het terras dat een vergezicht heeft waar je onwel van wordt . Eén zee, van links naar rechts met rechts heuvels met witte huisjes die wat in de mist liggen. Een formatie Aalscholvers vliegt in rechte lijn mooi en met gelijke tred naar het oosten , net boven de horizon, een enig zicht. Al snel wordt het wat frisjes op het terras en zitten we gezellig binnen aan tafel. Dit worden onze overwinterweken in het zuidelijkste en warmste gedeelte van Europa. Na veel opfris en kuiswerk in het appartement, wat vooral de verdienste is van Sam zitten we “ thuis “ voor TV. TVE 1 is een wat amateuristische zender. We hebben en groot beeld, dat wel, maar de beelden, bijna allemaal España Directo, zijn zonder vormgeving bij elkaar gehaspeld. Van een massage voor de voeten met citroen, zeer slecht in beeld gebracht, tot beelden over hoe je het makkelijkst Moscatel druiven van een druivelaar plukt met een soort frietzakje en onderbroeken die “in” zijn anno 2007 en 2008. Ouderwets beeldvulsel voor de feestdagen. Ik neem een bad en constateer dat na zeg maar 15 liter, het water koud wordt. Net als in Nerja beseffen we dat de boilers hier in het zuiden van een zeer klein formaat zijn. In de zomer heb je natuurlijk niet veel warm water nodig. Een snel bad wordt het. We realiseren ons welke luxe we hebben thuis, in België, waar het warme water blijft lopen . En tevens zij we ons bewust van het feit dat we misschien wel niet zo’n echte campermensen zijn zoals sommige die we tegenkwamen en die overwinteren in het zuiden op een leefruimte van 2 bij 3. We hebben gekozen voor een warm nest een “thuisje” met ruimte om deze koudste maand te overbruggen.

31 december, halfvijf in de ochtend

Er flitsen honderden beelden door mijn hoofd die me wat soelaas zouden kunnen brengen in de uitbouw van het script. Ik draai rond in bed, het is nog vroeg en donker maar ik ben klaarwakker en sta op. Stilletjes want Sam slaapt nog. Nu en hier kan ik zonder veel lawaai te maken uit bed stappen en me begeven naar de living. In een camper kan dat niet zonder de ander wakker te maken.

Ik neem mijn script en begin te lezen , te schrappen en bij te schrijven. Het wordt stilaan licht en na 3 uur worstelen met dialogen, beelden en een extra plot die ik ter plaatse verzin komt er ook klaarheid in het verhaal. Ik drink koffie, ijsbeer wat in de ruime living en schrijf. Als ik op het terras een sigaretje rook en de enige visser observeer die hier al vroeg bij zijn hengel staat te kijken naar de verte, bedenk ik me dat ik het niet maken na 2 maanden op reis, nog geen fatsoenlijke letter geschreven te hebben. Aan inspiratie ontbreekt het me niet, het is gewoon gaan zitten, schrijven en schrappen. Schrijven tot het er staat, zoals wijlen Jos Brink me ooit vertelde. J’écrit donc je suis.

Als een vroeg ochtendzonnetje boven de zee komt aanzetten zie ik de eerste wandelaars op de dijk kuieren en genieten van een rustig kabbelende zee en de frisse ochtendlucht. Er komt stilaan leven in Salobreña. Sam is ondertussen ook wakker geworden en neemt een bad, ik loop om broodjes voor het laatste ontbijt in 2007.

Eindejaar

Silvestershow op TV “La Fiesta contua“, met David De Maria, Raya Real , Caldos Canderon, en nog een aantal Spaanse local heroes die net als onze plaatselijke VIPS zich gedragen als wereldsterren en liedjes zingen voor een publiek dat wel beter verwacht maar zich tevreden moet stellen met wat zich op deze avond aan amusement aandient. Het is overal op deze wereld, voor zover wij die gezien hebben, in het geciviliseerde deel, wat van hetzelfde op TV. De Shows, de Soaps, de Formats van programma‘s met publiek en zonder, de opgenomen en gemonteerde kwisjes, het rad van fortuin en de realityshows .De alomtegenwoordige vervelende reclame voor, na en tussen de flauwe programma’s.

We kijken ernaar omdat we geëntertaind willen worden. Op oudejaar verwacht je wat spetterends. Wij met z‘n tweetjes vullen alle avonden in de camper met lezen, koken , en wat vertellen tegen elkaar. Nu dat we op een appartementje met TV zitten willen we “spectacle” op de buis. Maar dat valt tegen. We vallen er van in slaap en rond 11 uur gaan we naar bed. Morgen zien we wel de Traditiones de año neuvedo’s , de hoogtepunten op TV van het feestgedruis in Madrid, Hong kong, en Nueva York. De lichtgeklede feestgangers op de Ipanema beach met Tropisch vuurwerk in Brazilië, de met wodka klinkende Rode neuzen met hoedjes op in Moskou en een iet wat soberder klinken op 2008 in Brusellas.

Als we op nieuwjaarsdag om 8 uur wakker worden horen we buiten veel lawaai . Al snel wordt het ons duidelijk dat er hier wat verder op een discotheek is waar een menigte jong volk huppelend buitenkomt en in de blitse auto’s weg scheurt. Later lezen we op een affiche dat de discotheek op eindejaar uitzonderlijk vanaf 1 uur ‘s nachts open ging. Blijkbaar is het de traditie in Spanje dat de jeugd thuis met de familie nieuwjaar viert en na de toast om twaalfuur kunnen beschikken.

Na de uitbundige feestpret om middernacht met veel vuurwerk, muziek, drinkende en dansende menigten en ministers die met champagne klinken op het nieuwe jaar wordt al snel de pret gedrukt in het TV-journaal met de aankondiging van de prijsverhoging van grondstoffen in Spanje met ingang van 1 januari, vandaag dus. Gas + 4,7%, Butano gasflessen + 5,2%, elektriciteit + 3,3%, Telefonica +2% , Trein +4% . Ook roken is nu officieel verboden in restaurants in Frankrijk vanaf vandaag. Het feest mag niet blijven duren.

Welkom in het verenigd Europa.

Woensdag 2 januari 2008

Op de boulevard is de rust terug gekeerd. De wandelaars van gisteren, de ochtelijke fuifbeesten en de lawaaimakende uitgebouwde Johny en Marina Seat’s en opgeblonken oranje Ford Fiestas met 3000 Watt luidsprekers erin die om de haverklap de boulevard op en af reden zijn nu terug op weg naar het werk of liggen hun Fiesta roes uit te slapen. Een enkele visser staat vanochtend te hengelen aan de branding en verder is er de stilte met enkel het geruis van de zee en de wind die vandaag wat feller blaast . Het is betrokken, de zon is er wel maar achter de wolken. Een Belgische beeld dat nog vrij goed in het geheugen zit.

Het zal wel overwaaien. Vandaag schrijven we. We zijn blij dat we royaal binnen zitten en “achter glas” naar de zee kunnen kijken. Als we nu, toch in het zuidelijkste deel van Europa ,waar het wel erg frisjes is, in de camper zaten hadden we het absoluut niet zo comfortabel. Ik schreef het eerder al in een camper leven is vooral “buiten” kunnen zijn , anders is het krap “op elkaar” wonen. Nu het zo koud is zouden we naast een stevige wandeling niet veel meer buiten kunnen doen en dus binnen “moeten” zitten. Je staat tenslotte met je vehikel op straat of op een camping.

Wat een verschil zeggen we tegen elkaar, een dag met zon, zo heerlijk en aangenaam en vandaag bewolkt , grijs en koud. Op TV zien we een nieuws-verslaggever vanonder een paraplu zeuren over het regenweer en de onverwachte koude dagen in Sevilla. Gek dat mensen, wij inbegrepen, het zo vaak hebben over ‘ het weer ‘ en er zich ook afhankelijk van maken. Achter ons appartement zien we de toppen van de Sierra Nevada witter worden.

Naarmate de dag vordert begint het ook hier fel te regenen en zet er een stevige wind op. De straat waar we onze camper geparkeerd hebben staat blank. Met regelmaat zien we verschillende Campers op de boulevard rijden, ze parkeren even met zicht op zee en de bewoners zitten wat droevig te staren naar de grijze lucht . Even later vertrekken ze. Waarheen? Nog zuidelijker kan niet, tenzij je de overzet in Algeciras naar Marokko neemt en een goed stuk over het Atlasgebergte, waar het vriest, naar het Zuiden rijdt.

Vluchten kan niet meer.

Waar moeten we dan naar toe ?

Winter in Andalucia, … brrr…

De komende weken zullen er ons niet zoveel nieuwe avonturen overkomen, onze camper staat geparkeerd en wij blijven lekker binnen “ thuis”. Sam neemt zich voor vanaf 1 januari elke dag te gaan joggen, en deze ochtend staat ze uitgerust als een marathonloopster klaar voor vertrek. Na 5 minuutjes komt ze terug binnen , “ het regent “ zegt ze, morgen een 2^e poging.

In de namiddag zitten we lekker binnen terwijl het buiten stormt. Sam neemt haar cursus Spaans en studeert afgewisselt met wat Spaanse TV kijken. Ik schrijf verder aan mijn script

Tot over een paar weken.

***************************************************************************

Een korte Flash back

************** De zon schijnt op de besneeuwde toppen van de Siërra Nevada ********

26 december 2007

We vieren met ons vieren en met veel Tapa’s Kerst in Nerja.

Terwijl ik in de namiddag de keuken onderste boven zet , gaan de meisjes het dorpje in om de laatste geschenkjes te kopen. Sevilla bood niet alles wat er te koop is! Marieke en Jolien vertellen als ze terug kwamen dat ze gezonnebaad hebben op de rots bij het strand. Ze glunderen. Ze versieren met zelfgemaakte spulletjes de Living. Op het raam worden met kerst-namaak-sneeuw, sterren, Feliz Navidad en elanden gespoten. Gezellig zegt Marieke. Of we al niet als tussendoortje met één pakje beginnen wordt door Marieke weggeblazen. “ Neen Jolien straks, we beginnen om 6 uur “. Het regent cadeautjes en ik zie blije gezichten. Wat een vrolijkheid.

We eten, lachen, doen kwisjes, openen geschenkjes, er wordt ook even gedanst voor de fun. We zijn liefdevol vredig “thuis” in Nerja. Ik ben echt blij dat mijn meisjes erbij zijn, hier vandaag met Kerstavond in Andalucia. Mooi is dat.

We spreken af om morgen om halfnegen klaar te staan om naar Pradollano op 2100 meter in de Sierra Nevada te rijden.

Halfnegen, zodat we zeker om negen kunnen vertrekken. Om kwart na negen rijden we naar het skigebied. Via Granada waar de bergpas GR-420, wat de hoogste bergweg van Europa heet te zijn, begint rijden we de sneeuw in . We hebben geluk want de zon schijnt overdadig. Skigerief heb je er al voor 85 euro en voor de 4 liftpasjes voor een halve dag ben ik 150 Euro lichter. Als ik de huur van de auto voor 1 dag met benzine en ons après ski drankje om 5 uur op het terras in de ondergaande zon er bijreken ben ik 330 Euro armer. Jolien glijdt wat onzeker met haar snowboard naar beneden en Marieke, met toch wat hoogtevrees, wat trager, maar we redden het. Sam en ik nemen de rode piste op 3398 meter hoogte . Op zonnige dagen zoals vandaag kan je de Afrikaanse kust zien en de stranden van de Costa Tropical die hier in vogelvlucht slechts 30 km vandaan ligt. Toch besluiten we de 2^de keer maar halverwege af te slaan naar de groene piste waar de meisjes skiën. Kwestie van ze niet alleen te laten. You never know.

Eind goed al goed. Het was een fantastische dag met veel chance, want de zon scheen een hele namiddag. Met een kleurtje op de wangen zitten we gelukzalig in de auto op terug weg naar ons huisje aan zee. Ik kondig tijdens het rijden aan dat we het bij deze ene dag skiën houden en terugkomen op het idee om 2 dagen te gaan, gezien de hoge kost . Vooral Jolien die er zo naar uitkeek en haar snorbaard outfit speciaal mee gebracht had in haar rugzak begreep dat zeer goed. Na een tochtje van toch 2 uur door de bergen komen we eindelijk terug thuis en eten de spaghetti die ik gisteren al voorbereide. Het smaakt want we waren en moe en hadden een reuzen honger. Nog wat nakaarten, de foto’s uploaden op pc en naar bed.

We slapen als roosjes.

Vanochtend regent het, ik loop op weg naar de bakker door de staatjes van Nerja en zie vele mensen hetzelfde doen onder een plu of zoals ik in regenjas. Koud is het niet maar wel nat. Vind het jammer omdat de meisjes gisteren nog spraken over het laatste dagje kunnen we in het zonnetje nog wat bruinen op het strand. Dat zal er niet inzitten. Het regent de hele dag.

Ze opteren voor de Bagel en Salad bar op de promenade met free internet en nog wat fotootjes nemen voor het thuisfront. Ik blijf vandaag lekker binnen. Ik lees in “ De Weg naar Mekka” het boek van Jan Leyers dat ik kreeg als kerstcadeautje van Marieke. Met het T-shirtje aan dat ik van Jolien kreeg en een borreltje erbij in de mooie glaasjes uit Sevilla van hun beidjes. Zet Herman Van Veen en het Rosenberg trio op en af en toe wissel ik van lectuur met Geert Mak zijn lijvig boek “In Europa, reizen door de twintigste eeuw”, een cadeau van Sam en Humo’s kerstnummer dat de meisjes voor me meebrachten. Sam neemt een warm bad en vertrekt ook. Heb vandaag echt zin om thuis te blijven. Ik wordt omringt door spulletjes van de kinderen, de I-pod, de planning van onze week vakantie opgetekend door Jolien en een tekening van haar die we naast de kerstboom ophingen. Het boek Un Burka por Amor, La emotiva historia de una espanola atrapada en Afganistán en een schattig rood met witte bollen Flamenco-schoentje bij de Kerstboom van Marieke, Ik realiseer me dat we vanaf vrijdag terug met ons tweetjes “alone on the road” zullen zijn en dat thuisgevoel weer voor een lange tijd anders aanvoelt. Daarom dat ik vandaag thuis wil blijven, ik ben toch wel een beetje een huismus. Ik lees, schrijf en geniet van de stilte om me heen. Als ik een sigaretje ga roken op het terras zie ik telkens een ander panorama, van een streepje zon, volle zon op zee tot bewolkt en regen tot even een regenboog boven de appartementsgebouwen , dan weer vol open en weer donker bewolkt met regen. Het is een kwakkelweertje op 26 december, 2^e kerstdag. Vanavond eten we, voor Marieke en Jolien morgen terug naar België vliegen, de laatste keer samen in een gezellig Mexicaans Restaurantje.

Vrijdag 28 december,

Ik mis de meisjes, gisteren zijn we samen om half negen s’ morgens vetrokken, met de bus naar Malaga Airport. Het afscheid was er eentje met traantjes, de week was veel te snel voorbij. We houden er een zalige herinnering aan over met ’ mijn zingende meisjes in Sevilla, het beklimmen van de heuvels van Granada op zoek naar het Alhambra, de regen op een troosteloze dag aan zee, Kerstavond bij onze plastic kerstboom met ballen en blauwe lichtjes en natuurlijke de prachtige Sierra Nevada met fantastische sneeuw en een staalblauwe zonovergoten hemel op de skipistes. Het is alweer herinnering, we missen ze al, het leven in huis met de vrolijke meiden. Ineens wordt het stil en beseffen we dat het weer anders zal zijn. Met ons tweetjes verder alleen in de camper.

Nu rijden we , na het eindeloos zakken zeulen van het appartement terug naar de Camper, richting Almeria. We rijden van de Costa del Sol de Costa Tropical in omwille van het goede weer en vooral de zachte temperatuur ‘s nachts. Het heeft geen zin al naar Midden Spanje te rijden, daar is het te koud.

We belanden na een 40 tal kilometer in een badplaatsje met nog enig Spaans gehalte, Playa de Salobreña. Hier is het minder druk , authentieker en vooral het is een badplaats voor de Spanjaarden. Hier hoor je nog wat Spaans spreken op de boulevard. Geen borden met foto’s van voer als Paella 12€50 en Hollandse patat voor slecht 5€25, die je kan eten in de restaurants waar je in het Duits of het Nederlands of Engels aangesproken wordt. Wat een verschil met Nerja. We nemen de Ford Fiestas en de uitgebouwde Seats met spoilers erbij die met een veel lawaai en showgehalte op de Paseo Maritimo indruk proberen te maken op de Señorita’s die er niet zijn, evenals de opgefokte brommertjes waar tieners zonder helm hard mee optrekken zodat je ze zeker gezien hebt. Op deze plek waar we geparkeerd staan aan het einde van de Paseo, waar je niet verder kan rijden horen we zeer regelmatig auto’s aan komen scheuren alsof ze de trein nog moeten halen om even snel met gierende banden terug te draaien. Jong grut, wat komen ze hier doen vragen we ons af.

We genieten van de flauwe warmte van de middagzon en al snel wordt het toch frisser. Het is eind december , ook in Zuid Europa. We fietsen door het dorpje omdat het te fris is om te lezen op het strand. Ergens tussen de hoge rietsuiker planten en op een vrij modderig stukje grond zien we een tiental campers staan, hoofdzakelijk Duitsers en Fransen. Om hier bijeen getroept te staan lijkt ons maar niks. Ze kunnen niet eens de zee zien, dan staan wij stukken beter, pal aan de boulevard met een fantastische view over de Mediterano. Ons oog valt, als we terug aan onze Camper komen, op een appartementje met een bordje Alkila, Te Huur. We bellen het nummer en maken een afspraak voor morgen Zondag één uur. Misschien een goed idee om de koudste maand van de winter te overwinteren in een huisje met zicht op zee zodat we in de late namiddag en ‘s avonds als het te fris wordt niet op 2 bij 3meter ruimte moeten zitten met de blazer op maximum. Ook oudejaar vieren hier eigenlijk letterlijk op straat is niet zo’n romantisch idee.

Sam leest en is helemaal in de ban van de Vlaamse vrouwenbladen die door Marieke werden meegebracht. Ik kijk vanavond , met de oordopjes in naar Munich van Steven Spielberg, een kerstcadeautje van mijn liefje.

Zondag 30 december

1 Uur werd 2 uur , daar hadden de eigenaars van het appartement voor gebeld en we zien rond half drie 2 mensen op het balkon van het appartement verschijnen. Een korte rondgang , er zijn hier vier slaapkamers , en een lamentabele badkamer, waarbij Sam al meteen te kennen liet verstaan dat het wel een beetje vuil is. Ik vraag haar of er een alternatief is? Of we nemen het of we moeten opnieuw gaan zoeken in een ander stadje want hier in dit dorpje zijn er geen appartementen meer vrij zo vlak voor de feesten. De prijs, 60 euro per dag zegt de dame, ik vertel haar dat we in Nerja eentje gehuurd hadden voor 100 per week! Ja maar dit is Nerja niet antwoord ze en bovendien er zijn vier kamers antwoord de dame in het Spaans. Wat is je prijs voor 3 weken vraag ik, 60 per dag zegt ze. Ik neem mijn biljetten van 50 euro en tel ze , 500 willen we geven voor 3 weken zeg ik, zij kijkt en zegt dat dat nog geen 40 per dag is. Ik leg de biljetten van 50 één voor één traag op tafel en de echtgenoot, die mijn gebaar onbewust gadeslaat discussieert met zijn vrouw, in het Spaans. Wij zwijgen allebei, de kracht van de stilte, en zij geeft toe. Er wordt nog wat getwist of we dan zelf de lakens meebrengen waarbij Sam zegt, No Problem. De sleutels worden overhandigd en ik denk “Done, we have it“. Als we later weer met zakjes zeulen is Sam wel ontgoocheld, een vuil madam is het. Sam wil voor we erin trekken nog eens met de borstel erdoor gaan. We leven hier wel 3 weken zegt ze, ik ben er vies van. Ik laat haar, meisjes zijn daarin veel preciezer dan jongens. Ik zeul verder met zakjes van de camper naar het appartement 1 hoog en even later drinken we wat lekkers bij een ondergaande zon van op het terras dat een vergezicht heeft waar je onwel van wordt . Eén zee, van links naar rechts met rechts heuvels met witte huisjes die wat in de mist liggen. Een formatie Aalscholvers vliegt in rechte lijn mooi en met gelijke tred naar het oosten , net boven de horizon, een enig zicht. Al snel wordt het wat frisjes op het terras en zitten we gezellig binnen aan tafel. Dit worden onze overwinterweken in het zuidelijkste en warmste gedeelte van Europa. Na veel opfris en kuiswerk in het appartement, wat vooral de verdienste is van Sam zitten we “ thuis “ voor TV. TVE 1 is een wat amateuristische zender. We hebben en groot beeld, dat wel, maar de beelden, bijna allemaal España Directo, zijn zonder vormgeving bij elkaar gehaspeld. Van een massage voor de voeten met citroen, zeer slecht in beeld gebracht, tot beelden over hoe je het makkelijkst Moscatel druiven van een druivelaar plukt met een soort frietzakje en onderbroeken die “in” zijn anno 2007 en 2008. Ouderwets beeldvulsel voor de feestdagen. Ik neem een bad en constateer dat na zeg maar 15 liter, het water koud wordt. Net als in Nerja beseffen we dat de boilers hier in het zuiden van een zeer klein formaat zijn. In de zomer heb je natuurlijk niet veel warm water nodig. Een snel bad wordt het. We realiseren ons welke luxe we hebben thuis, in België, waar het warme water blijft lopen . En tevens zij we ons bewust van het feit dat we misschien wel niet zo’n echte campermensen zijn zoals sommige die we tegenkwamen en die overwinteren in het zuiden op een leefruimte van 2 bij 3. We hebben gekozen voor een warm nest een “thuisje” met ruimte om deze koudste maand te overbruggen.

31 december, halfvijf in de ochtend

Er flitsen honderden beelden door mijn hoofd die me wat soelaas zouden kunnen brengen in de uitbouw van het script. Ik draai rond in bed, het is nog vroeg en donker maar ik ben klaarwakker en sta op. Stilletjes want Sam slaapt nog. Nu en hier kan ik zonder veel lawaai te maken uit bed stappen en me begeven naar de living. In een camper kan dat niet zonder de ander wakker te maken.

Ik neem mijn script en begin te lezen , te schrappen en bij te schrijven. Het wordt stilaan licht en na 3 uur worstelen met dialogen, beelden en een extra plot die ik ter plaatse verzin komt er ook klaarheid in het verhaal. Ik drink koffie, ijsbeer wat in de ruime living en schrijf. Als ik op het terras een sigaretje rook en de enige visser observeer die hier al vroeg bij zijn hengel staat te kijken naar de verte, bedenk ik me dat ik het niet maken na 2 maanden op reis, nog geen fatsoenlijke letter geschreven te hebben. Aan inspiratie ontbreekt het me niet, het is gewoon gaan zitten, schrijven en schrappen. Schrijven tot het er staat, zoals wijlen Jos Brink me ooit vertelde. J’écrit donc je suis.

Als een vroeg ochtendzonnetje boven de zee komt aanzetten zie ik de eerste wandelaars op de dijk kuieren en genieten van een rustig kabbelende zee en de frisse ochtendlucht. Er komt stilaan leven in Salobreña. Sam is ondertussen ook wakker geworden en neemt een bad, ik loop om broodjes voor het laatste ontbijt in 2007.

Eindejaar

Silvestershow op TV “La Fiesta contua“, met David De Maria, Raya Real , Caldos Canderon, en nog een aantal Spaanse local heroes die net als onze plaatselijke VIPS zich gedragen als wereldsterren en liedjes zingen voor een publiek dat wel beter verwacht maar zich tevreden moet stellen met wat zich op deze avond aan amusement aandient. Het is overal op deze wereld, voor zover wij die gezien hebben, in het geciviliseerde deel, wat van hetzelfde op TV. De Shows, de Soaps, de Formats van programma‘s met publiek en zonder, de opgenomen en gemonteerde kwisjes, het rad van fortuin en de realityshows .De alomtegenwoordige vervelende reclame voor, na en tussen de flauwe programma’s.

We kijken ernaar omdat we geëntertaind willen worden. Op oudejaar verwacht je wat spetterends. Wij met z‘n tweetjes vullen alle avonden in de camper met lezen, koken , en wat vertellen tegen elkaar. Nu dat we op een appartementje met TV zitten willen we “spectacle” op de buis. Maar dat valt tegen. We vallen er van in slaap en rond 11 uur gaan we naar bed. Morgen zien we wel de Traditiones de año neuvedo’s , de hoogtepunten op TV van het feestgedruis in Madrid, Hong kong, en Nueva York. De lichtgeklede feestgangers op de Ipanema beach met Tropisch vuurwerk in Brazilië, de met wodka klinkende Rode neuzen met hoedjes op in Moskou en een iet wat soberder klinken op 2008 in Brusellas.

Als we op nieuwjaarsdag om 8 uur wakker worden horen we buiten veel lawaai . Al snel wordt het ons duidelijk dat er hier wat verder op een discotheek is waar een menigte jong volk huppelend buitenkomt en in de blitse auto’s weg scheurt. Later lezen we op een affiche dat de discotheek op eindejaar uitzonderlijk vanaf 1 uur ‘s nachts open ging. Blijkbaar is het de traditie in Spanje dat de jeugd thuis met de familie nieuwjaar viert en na de toast om twaalfuur kunnen beschikken.

Na de uitbundige feestpret om middernacht met veel vuurwerk, muziek, drinkende en dansende menigten en ministers die met champagne klinken op het nieuwe jaar wordt al snel de pret gedrukt in het TV-journaal met de aankondiging van de prijsverhoging van grondstoffen in Spanje met ingang van 1 januari, vandaag dus. Gas + 4,7%, Butano gasflessen + 5,2%, elektriciteit + 3,3%, Telefonica +2% , Trein +4% . Ook roken is nu officieel verboden in restaurants in Frankrijk vanaf vandaag. Het feest mag niet blijven duren.

Welkom in het verenigd Europa.

Woensdag 2 januari 2008

Op de boulevard is de rust terug gekeerd. De wandelaars van gisteren, de ochtelijke fuifbeesten en de lawaaimakende uitgebouwde Johny en Marina Seat’s en opgeblonken oranje Ford Fiestas met 3000 Watt luidsprekers erin die om de haverklap de boulevard op en af reden zijn nu terug op weg naar het werk of liggen hun Fiesta roes uit te slapen. Een enkele visser staat vanochtend te hengelen aan de branding en verder is er de stilte met enkel het geruis van de zee en de wind die vandaag wat feller blaast . Het is betrokken, de zon is er wel maar achter de wolken. Een Belgische beeld dat nog vrij goed in het geheugen zit.

Het zal wel overwaaien. Vandaag schrijven we. We zijn blij dat we royaal binnen zitten en “achter glas” naar de zee kunnen kijken. Als we nu, toch in het zuidelijkste deel van Europa ,waar het wel erg frisjes is, in de camper zaten hadden we het absoluut niet zo comfortabel. Ik schreef het eerder al in een camper leven is vooral “buiten” kunnen zijn , anders is het krap “op elkaar” wonen. Nu het zo koud is zouden we naast een stevige wandeling niet veel meer buiten kunnen doen en dus binnen “moeten” zitten. Je staat tenslotte met je vehikel op straat of op een camping.

Wat een verschil zeggen we tegen elkaar, een dag met zon, zo heerlijk en aangenaam en vandaag bewolkt , grijs en koud. Op TV zien we een nieuws-verslaggever vanonder een paraplu zeuren over het regenweer en de onverwachte koude dagen in Sevilla. Gek dat mensen, wij inbegrepen, het zo vaak hebben over ‘ het weer ‘ en er zich ook afhankelijk van maken. Achter ons appartement zien we de toppen van de Sierra Nevada witter worden.

Naarmate de dag vordert begint het ook hier fel te regenen en zet er een stevige wind op. De straat waar we onze camper geparkeerd hebben staat blank. Met regelmaat zien we verschillende Campers op de boulevard rijden, ze parkeren even met zicht op zee en de bewoners zitten wat droevig te staren naar de grijze lucht . Even later vertrekken ze. Waarheen? Nog zuidelijker kan niet, tenzij je de overzet in Algeciras naar Marokko neemt en een goed stuk over het Atlasgebergte, waar het vriest, naar het Zuiden rijdt.

Vluchten kan niet meer.

Waar moeten we dan naar toe ?

Winter in Andalucia, … brrr…

De komende weken zullen er ons niet zoveel nieuwe avonturen overkomen, onze camper staat geparkeerd en wij blijven lekker binnen “ thuis”. Sam neemt zich voor vanaf 1 januari elke dag te gaan joggen, en deze ochtend staat ze uitgerust als een marathonloopster klaar voor vertrek. Na 5 minuutjes komt ze terug binnen , “ het regent “ zegt ze, morgen een 2^e poging.

In de namiddag zitten we lekker binnen terwijl het buiten stormt. Sam neemt haar cursus Spaans en studeert afgewisselt met wat Spaanse TV kijken. Ik schrijf verder aan mijn script

Tot over een paar weken.