°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° Daaag Salobreña ,…2O januari 2007 °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Een drukke ochtend; Sam doet de laatste wasjes en plasjes, pakt de spullen uit de kasten en steekt ze in zakjes en ik zeul met zakken van het appartement naar de Camper om daar de kastjes weer te vullen met spullen.

Tegen 2 uur leveren we een net appartementje af en zijn we opnieuw onderweg.

We hadden gereserveerd , als laatste maaltijd, in dit charmante Spaans dorpje, bij ons favoriete restaurant ‘ Tres Hermanos “. Een drukte van jewelste. Op deze schitterende ZON dag is er een tot nog toe ongeziene drukte. Het gereserveerde tafeltje bleek alweer ingenomen te zijn. Even wachten, “druk druk druk” zegt de patron. Er vertrekt een koppeltje van een tafeltje op het strand dat wij kunnen inpikken. Het worden tapa’s met rosato, pescado a la plancha voor Sam en escudo traditional, in olijf olie gefrituurd, voor mij met een fles wit. Een feest , tot 5 uur eten en genieten we van de gezellige Spaanse drukte en het weelderig zonnetje op het strand. Vandaag zal het wel 26 graden zijn i het zonetje. We rijden tot het volgend dorp, Montril playa. Daar hadden we op onze fietstocht vorige week een parkeerplaats gezien pal aan zee. Zo kunnen we morgen, na het ontbijt rechtstreek de bergen in trekken. Zonder dat we het weten staan we naast de Casa Fabiola geparkeerd. Ik wist het zelf niet maar een camper Belgen die hier naast ons stonden vertelde het met enige fierheid. Een aardig optrekje omringt door palmbomen en een muurtje. Een beetje Laken aan de Costa. Hier komt onze koninklijke familie op vakantie, en wij zijn er vandaag ook. Sam gaat vandaag vroeg naar bed, ze is moe en ik kan het geloven. Ze heeft alles op alles gegeven om op tijd klaar te zijn en het was gelukt ook. Ik drink nog een pousse cafeetje, upload de foto’s van de Flamenco dansavond waar we gisteren genoten hebben. Bij toeval ontdekte Sam dat de plaatselijke Flamenco school van Salobreña haar jaarlijks optreden deed in de grote zaal van het gemeentehuis. De zaal zat afgeladen vol met familie en vrienden, wij daartussen. Het was de moeite om erbij te zijn. Van klein naar groot deden de dames hun kunstjes. Schattig natuurlijk waren de kleinsten , prachtig danswerk van de grootste en ook de moeders deden hun pasjes op de Flamenco muziek.

We zullen Salobreña missen, dat weet ik zeker.

Ik loop nog even naar de zee, dat is een meter of tien lopen van de camper en geniet van de zee die vanavond opgelicht wordt door een mooie volle ronde maan en de stilte van het hinterland, de Sierra Nevada.

Zo is het goed . We gaan slapen.

‘s Morgens loop ik, gebeten door mijn nieuwsgierigheid, eens rond de case Fabiloa die intussen van naam veranderd is in Casa Astrida en warempel als ik op wat stenen over de omheining gluur zie ik de Koninklijke villa en een stambeeld van wijlen Koning Boudewijn aan de ingang. Een voetbalveld dat aangelegd werd voor de prinsjes en een tennisveld voor zijne majesteit en zijn gemalin . Er is een toegang tot het strand maar het is niet meer dan een betonnen muur met een ijzeren poort met een camera. Ik vertel het aan Sam als ik terug kom en die merkt terecht op dat je geen privacy hebt als je zicht op zee op wil. Je moet keuzes maken ook de royal family.

Er is wat beweging op het domein maar het blijken maar wat tuinmannen te zijn. De koninklijke familie houdt zich dezer dagen bezig in homeland met de regeringsformatie neem ik aan. Wij blijven een dagje langer dan voorzien en vertrekken dinsdag op bergtocht.

Als we ‘s ochtends aanzetten om te vertrekken komt er een dame uit Oostmalle, die we gisteren met haar man ontmoette op deze plek, ons tegemoet. Ik doe het raampje open en zeg haar vaarwel. Ik kom jullie uitwuiven zegt ze. Wat lief van die mevrouw zeggen we tegen elkaar en wuiven terug.

Pampaneira, Alpujarra

23 januari, half negen .

Een kille heerlijke ochtend in de bergen van la Alpujarra.

We worden wakker gebeld door een collega van Sam uit België. Eerder deze week al kreeg Sam om half twaalf ‘s nachts telefoon die telkens net niet werd opgenomen omwille van diepe slaap. Vanochtend , heeft de beller meer geluk. Terwijl ze lekker aan het keuvelen zijn over de recente ontwikkelingen binnen het bedrijf waar Sam werkt , noteer ik onze avonturen .

Na driekwart dag gisteren rijden , door deze weliswaar prachtige streek, en zoeken naar een GPL station op de ringweg van Granada, belandden we eindelijk op de bestemming die we gepland hadden. Ja, GPL zoeken en vinden heeft ons al handenvol tijd en geld gekost , de gas voor de tank kost bijna niets , de enkele stations die hier in Spanje LPG, hier GPL genaamd, leveren zijn haast niet te vinden.

Enfin, het hele verhaal van de zoektocht is niet bijster interessant. Nadat we een volle bombero GPL voor 8,5 euro rijker waren vatte we onze tocht aan. Spanje is een groot land met veel ruimte. Als we het vergelijken met België is Spanje 17 keer groter en telt slechts 40 miljoen inwoners, ( slecht 4 maal zoveel inwoners als bij ons. ). Files in dit land, de steden niet meegerekend, zijn een uitzondering. We cruisen naar en door de bergen van de Siërra Nevada. Het is spannend rijden en ook wel vermoeiend met de vele haarspeldbochten. Maar we worden na elke bocht telkens verrast door de prachtige views. De Amandelbomen staan in bloem, bloesems in januari, onvoorstelbaar. Via Lanjaron, bekent om zijn natuurlijk bronwater, naar het eerste dopje waar we nu geparkeerd staan. Een klein onooglijk wit dopje tegen de heuvels aangedrukt in de bergengte van Poqueira. Huizen als luciferdoosjes op elkaar gestapeld, kleine straatjes, steegjes en terrassen erdoor , alleen toegankelijk voor de wandelaar want een auto kan hier onmogelijk door en wat grappig is, midden de met keien betegelde straatjes stroomt de waterafvoer. Het is een charmant dorpje met een kerk, een plein en een authentieke wasplaats die dateert uit de tijd dat de Moren nog gezamenlijk , centraal in het dorp op de wasplaats, hun wasje deden. . De zon komt op en streepje voor streepje worden de bergkammen opgelicht.

Ik ben graag in de bergen. Rust, schoonheid en de grootsheid van de bergreuzen waar ik me graag klein voel. De mensen zijn er korter van stof , zoals ik in Zwitserland heb mogen ervaren. Bergmensen hebben niet zo veel te vertellen, want er gebeurt ook niet zoveel, maar ze weten alles van de natuur, de flora en fauna, en hier natuurlijk van het zouten ( saladero) van de Jamon Traditional , de hammen die hier in de kille en zuivere Alpujarra berglucht hangen te drogen (sacadero).

Mijn maag ligt een beetje overhoop, ik denk dat het komt door die vieze hamburger die we gisteren , met de stress bij het zoeken naar een GPL-station, in allerijl hebben verorberd. Dikke bult eigen schuld, wie eet er nu hier in Spanje Mc Donalds ? De buikkrampen kunnen onmogelijk zijn van de Tapa’s die je hier bij elke consumatie gratis krijgt en ook niet van het bergkonijntje , gegrild in de oven, dat we gisteren gegeten hebben in een klein restaurantje hier. Verser en meer puur kan je het nergens eten. Het is een wild geschoten of gevangen konijn, Conejo, dat gegrild werd in de houtvuuroven door Antonia Alonso Pérez de eigenaar van Restaurant Meson Rural. Het zat er ‘s avonds eivol met Locals, en dat is altijd een goed teken natuurlijk.

Na een heerlijke rustige nacht trekken we vanochtend de bergschoenen aan voor een tocht naar 2 hoger gelegen bergdorpjes, Bubion 1296 meter en Capileira 1420 meter. We zijn vandaag niet verder geraakt dan Bubion waar we op het dorpspleintje, - dat omringt is door de kubusvormige, tegen elkaar aan gebouwde huizen - die bouwstijl lijkt sterk op de Marokkaanse huizen in het Atlasgebergte, met hun platte grijze daken - , een terrasje zagen met 2 tafeltjes. Het enige cafeetje in dit charmant dorpje waar we een koppel Nederlanders ontmoette die al 16 jaar met de Camper reizen. Een toffe babbel over het wel en wee van op reis met een camper. We worden weer wat slimmer door hun verhalen en drinken een roseetje in het zonnetje. Even later krassen we op want het is nog een uurtje stappen naar beneden en tegen dat we terug in Panpaneira zijn zal de zon al achter de bergen verdwenen zijn. In het enige slagerijtje in dit witte dorp kopen we wat kippenfilets en prepareren we vanavond Chicken-Chili op een bedje Basmati rijst. Een heerlijk dineetje na onze plezierige bergwandeling. s’ Avonds maken we kennis met 2 Britten die reizen met een mini campertje en hier op de parking ook de nacht willen doorbrengen. Het is eigen aan reizigers die ergens aankomen en soortgenoten ! zien staan om even te informeren of het goed is om te hier overnachten. Ik beaam de rust die je hier vindt en dat je er niet weg gejaagd wordt door de police local. Iets wat we overigens nog nergens hebben meegemaakt. We horen wel eens van die verhalen van andere campers dat je her en der niet mag staan of je wordt “weg gejaagd“. Vaak overdreven denk ik tenzij je natuurlijk op een marktplaats gaat staan of net voor een gemeentehuis. Hier is het goed toeven en we blijven nog een dagje of 2.

Rond middernacht word Sam opgeschrikt door geratel aan de fietsen die achteraan op het fietsenrek staan. Ik schrik wakker en warempel een of andere dief is onze fietsen aan het stelen. Ik klap de deur open en roep een kreet luid over het plein, een kleine dikkerd gaat lopen. ‘s Morgens zien we dat ie geprobeerd heeft een zadel mee te jatten. Zo rustig is dit plein dan ook weer niet. Vandaag gaan we voor het echte bergwerk, We zullen Capileira op 1420 meter halen. Het is prachtig hier in de bergen wandelen. De stilte wordt alleen doorbroken door het geluid van koeienbellen in de verte en de kerkjes die hier om het halfuur hun klok 2 keer laten luiden. Op onze terug weg loopt er een mooie hond onze richting mee. Hij is duidelijk verdwaalt want hij kijkt zeer zenuwachtig bij elke bocht of ie een herkenningspunt heeft. Ik benoem hem Juan Carlos de Eerste en hij blijft aan onze zij lopen. We maken ons al wijs dat ie echt verdwaalt is en bij ons zal willen blijven. Een keer dat we op het marktpleintje aankomen loopt ie weg met een andere witte hond. Ik ben een beetje teleurgesteld. We zouden het wel fijn gevonden hebben om ervoor te kunnen zorgen. Nu ja , zijn baasje zou dat natuurlijk niet gevonden hebben. Als we ’s morgens koffie drinken zien we 50 meter naar beneden 2 honden in een hok bij een huis zitten en blaffen. Het is dat witte hondje en Juan die me waarschijnlijk herkent. Hij is aangekomen denken we en hoewel weer terug achter een gesloten hek, hij is thuis en zo is het goed.

Mecina-Fondales en Ferreirola, midden in de Alpujarras. 25 januari, 103 dagen onderweg

Als ik eerder sprak over Pampaneira, Capileira en Bubion in de Alpujarra, van kleine bergdorpjes, was dat een beetje overdreven. Hoewel schattige dorpjes, er was nog altijd wat beweging en een vleugje toeristisch gehalte door de paar restaurantjes en winkeltjes met spullen. Hier in dit dorpje Mecina-Fondales, in de vallei van de Rio Trevéles, is het echt puur. Er is niets, geen winkel, geen bakker. Slechts één hotel, dat overigens een schitterend restaurant heeft en super propere wc’s, een hotel niet voor de modale toerist. Hier komen alleen de echte bergliefhebbers om van de stilte te genieten. Er is verder slechts 1 bodega maar die is gesloten in de winter. We genieten van de unieke stilte, kijken uit over amandel boomplantages en de mooie flanken van de bergen die afsteken tegen het zonlicht en worden gecharmeerd door een voorbij trekkende herder met wel 100 schapen. Het is hier frisser hoewel helemaal zuidelijk gericht maar fantastisch om te staan met de camper. We eten vanavond Wienerworst met Sjoekroet en genieten van de eenvoud en de rust. In een dorpje verder, Ferreirola ontmoeten we een Deense dame, Inge Norgaard die er al 20 jaar met haar Italiaanse echtgenoot Giuseppe Heiss een klein pensionnetje, Siërra y Mar, uitbaat en zijn jaloers op deze mini onderneming in dit grootse wondermooie landschap. We berekenen de omzet die ze kan halen aan 56 euro per nacht, met 5 kamers en laat ons zeggen 100 dagen per jaar volgeboekt en besluiten dat je daar wel mee moet kunnen overleven. Als je zeg maar je appartement duur kunt verhuren in België. Of het iets voor ons zou zijn? Absoluut ja tegen het onbezorgde rustig kabbelende leven hier , een kleine neen omdat het hier misschien iets te rustig is en je misschien snel zou vervallen in een leegte. Hier is niets alleen de natuur, de stilte en de schoonheid van de bergen en jezelf die je vaak tegenkomt. Vanavond nemen we nog een douche, hoewel de badkamer maar klein is lukt dat nu al aardig.- met 10 a 15 liter water kan je een volledige douche nemen- drinken een Soberano, Brandy de Jerez en gaan we slapen. Hier zullen we genieten en zolang de gas onze keukenpitten laat branden en de zonnecellen onze batterij oplaad kunnen we blijven . Sam studeren en ik wat schrijven.

Zaterdagochtend,

Een eindeloze stilte hier in de bergen wordt verbroken door de kerklokken die 8 keer slaan. Een oudere man met een wandelstok en 2 plastieken zakken komt zingend voorbij onze camper. In zijn liedje hoor ik het woord España , wie zingt over zijn land is een gelukkig man. De zon verlicht al het dorpje Pitres dat boven ons ligt. Buiten is het 3,5°C, binnen 6 graden. Ik kleed me snel aan, zet de verwarming aan en koffie. Tussen 8 uur en nu, de klokken hebben 9 maal geluid , is er niets of niemand voorbij gekomen. Er heerst een absolute stilte. Dit is lang geleden dat we zo konden wakker worden.

Vandaag trekken we op bergtocht.