|
Lieve vrienden, kennissen en ook toevallige lezers van onze blog.
Omdat we niet altijd connectie hebben met het wwweb kunnen we natuurlijk niet dagelijks updaten. Intussen zijn we een week on the road. Het went , zoals een vent zou een bekende Nederlandse column schrijfster schrijven, wel een camper daar moet je ook aan gewoon worden.
Donderdag, 18 oktober aan de haven in Croisic, Bretagne
Een klein mooi typisch Bretoens havenstadje aan de kust bij Saint Lazaire. Vanavond lekkere verse vis gegeten met flesje witte wijn in een quasi leeg restaurantje aan de haven . Zo hoort het in een desolaat winters stadje aan de ruige kust. Enigszins moe van het rijden, vandaag de kaap van 1000 km overschreden en 4 dagen onderweg, op zich valt het nog mee natuurlijk. Het moet wel nog wennen , leven en reizen in onze Camper. Zo hebben we ondermeer een 6 tal kussens mee en er zijn er 4 teveel. Dus elke avond worden die van het bed verhuisd naar de zetels vooraan. Ook met de jassen weten we zo geen blijf. Wat een gedoe. Sam is ook nog altijd moe van de verhuis en de hectische laatste dagen bij TNT. Ze slaapt veel, op zich natuurlijk niet zo erg , we hebben alle tijd. Ik schrijf wat en kijk vanavond al schrijvend uit op het haventje waar we geparkeerd staan. Gisteren was het met a view over Le Mont Saint Michel en de avond daarvoor een plaatsje in Normandie:, Honfleur ,waar we waarschijnlijk nooit meer zullen komen. Wel geweldig ergens aankomen, parkeer-plaatsje zoeken, iets gaan eten en op een paar passen er vandaan gaan slapen in onze camper. Morgenvroeg Croissants gaan kopen bij de plaatselijke boulanger, lekkere koffie zetten in de Camper en ontbijten met zicht op
. We zijn Zondagskinderen en beseffen het. One year on the road.
Ochtendview bij Le Mont Saint Michel 18 oktober 2007
Vrijdag 19 oktober Saint-Hilaire de Riez,
De eerste keer dat ik echt het gevoel heb echt in een huisje te verblijven, een huisje
op wielen. Vrij groot en comfortabel. Vanavond lekkere groentjes bereidt. Witloof ( endive noemen ze het hier) carottes, paprika, champions, pommes de terre, ui en hamburger specialité de Normandie. Toen we de grens tussen Normandie en Bretagne, aan Le Mont Saint Michel, overstaken bedachten we ons om een souveniertje mee te nemen, die hebben we vanavond gegrild en verorberd. Lekker. Met ons tweetjes zagen we de zon vanavond, als aperitiefje, in de zee zakken. Ik heb de zon zien zakken
prachtig ook met de geluiden van de branding .
Je kan het dirigeren, het geluid in stereo, als je de timing wat observeert. Mooi zo. 2 geliefden gezeten in het zand, dicht bij elkaar genieten van de ondergaande zon in Bretagne.
Het wordt middernacht. Mij liefje ligt al eventjes in bed terwijl ik nog wat schrijf.
Moeilijk om de draad terug te vinden in mijn scenario, vind dat het de plots maar niks is. Moet helemaal opnieuw beginnen; Ga het voor vanavond hierbij laten, als ik eens wat meer tijd heb ! om me te verdiepen schrijf ik verder, nu zijn we aan het reizen up to the south, straks zal het beter lukken.
Ik neem een kijkje buiten, wat een grote stilte hier. De grote beer staat te schitteren, de kleine vind ik niet. Rook een sigaretje en bedenk me hoe blij we zijn om hier vandaag te mogen zijn. Sam snapt het nog niet helemaal denk ik, maakt zich nog wat druk om
ja waarom eigenlijk?
Zaterdag. De ochtend is kil, buiten 4 graden, binnen 7, dat is koud. Ik zet de heating aan en al snel wordt het aangenaam om toch maar uit het warme bed te komen. We worden hier wakker als het licht wordt en dat is deze tijd van het jaar pas om half acht. Het ochtendritueel; koffie zetten, douchen ontbijten duurt ook allemaal langer. Voor je het weet is het middag en ben je nog niet klaar om verder te rijden want dan moet de garage nog gesloten worden, er dient afgewassen te worden. De keggen, ( dat zijn platen om de camper waterpas te zetten ) moeten nog onderuitgehaald worden, en de tafel nog opgeruimd Thuis zet je die dingen in de vaatwasser , je neemt een snelle douche en voor je het beseft ben je al weg op weg naar je werk. De file neemt dan natuurlijk veel tijd in beslag. Daar hebben we hier geen last van. Dit weekend rijden we via La Rochelle naar Bordeaux. Wijntjes kopen .
24 oktober, Groeten from Bilbao
Bilbao of Bilbo in het Baskisch, een verschrikking.
Hoewel we het wisten da je met een Camper best niet in grote steden komt deden we toch een poging en dat werd zeer zenuwslopend. Enerzijds om een parking te vinden, want we wilden absoluut het Gugenheim museum zien, anderzijds om dat we niet echt een veilige plaats vonden, de stad weer uitgeraken. Een wirwar van kleine straatjes waar het echt niet doenbaar is om met ons 7 meter lange vehikel door te geraken zonder brokken te maken.
Ik ken mezelf als ik het gevoel heb rond te draaien in cirkeltjes en geen uitweg vind word ik lastig en mijn medepassagier krijgt het dan te verduren. Wat een pokke stad. Sam heeft het op haar zenuwen en spoort me aan om uit de stad te geraken wat ik al een halfuur tevergeefs aan het doen was.
Uiteindelijk belandden we op een parking van een Carrefour en Sam gaat inkopen doen terwijl ik bekom van de ellende. Ik zoek in de mappen van Spanje waar we naar toe zouden kunnen, vraag wat hulp aan een voorbijganger en alras is er een oplossing , een half uurtje hiervandaan naar de kust. Kunnen we morgen met de bus of trein naar Bilbao want het moet toch een mooie stad zijn die je echt moet zien. We parkeren ons in het donker langs de boulevard van Castro Uridiales, een toeristisch plaatje net buiten Baskenland in Antabria. Schoon zicht over de baai. s morgens doe ik het raampje open en er staat pal in ons zicht een vrachtwagen geparkeerd. Grappig bedenk ik me. Een tip voor de toekomstige Kamperreiziger. Zorg dat je aan de juiste kant van de straat staat als je je mooie zicht wil behouden. Alras vertrekt de heer die ons zicht afnam en bij een tas koffie genieten we van het panorama. Ik loop wat langs de boulevard en zie opvallend veel joggers hier aan me voorbij lopen, ik rook een sigaretje en bedenk me dat dat geen slecht idee is. Het blijft bij het idee vandaag. Morgen ga ik joggen.
We gaan de stad in, stadje is ook goed en drinken apero in een lokaal tapa-barretje. Zalig is in de winter hier aan de kust te zijn.
Zodra we weer ergens connect zijn het vervolg.
Lieve groeten uit Castro Uridiales, Antabria, Espania
|
