Almost happy

28 oktober 2007

Zondag in SAN VINCENTE DE LA BARQUERA, in de provincie Cantabrië .Een plekje in het Costa Verde in het groene Spanje zoals beschreven in de gids.

Gisteren hebben we gereden van CASTRA URDIALE, over Santillana Del Mar, een historisch dorpje,waar de tijd bleve stille staan maar waar de toeristische machine volop draait ook in wintertijd.

We zoeken naar de Mar: de zee , maar dat bleek onjuist. Het dorpje ligt helemaal niet aan zee.

We namen een stop om wat te drinken en de nieuwsgierigheid te bevredigen. Mooi om er eens geweest te zijn.

Het beloofd een zonnige ZONdag te worden, we hebben gisteren de zon zien ondergaan in een mooie blauwe hemel en een volle maan bewonderd aan de andere kant van het firmament.

En ja vanochtend schijnt de zon over de surfers heen die hier al vroeg strandden en zich volop laten gaan op de grote golven. We nemen een Zondag vandaag dus dat betekent niet rijden, wat in het zonnetje wandelen en als het goed is eten we buiten. Ook de tijd nemen om wat bij-te schrijven op de webblog. Als we connectie hebben is het wel handig dat ik wat tekst klaar heb. Heb me trouwens gisteravond behoorlijk geërgerd over deze computer die blokkeerde, had flarden mooie woorden opgeslagen om te delen op de blog en deze machine deed het niet meer. Al snel ben je een paar uur kwijt door te klooien zonder resultaat. Diegene die me kent weet dat ik daar bijzonder gevoelig aan ben, als er iets niet werkt heb ik meer zin om de hele handel in zee te storten. Maar ja dat is natuurlijk geen oplossing. Dus ik ben maar geduldig beginnen klooien. Vanochtend bleek alles weer in orde.

Maandagochtend, 29 oktober

We worden wakker van het gekletter op het dak. Wat moedeloos open ik de gordijntjes en wat we hoorden wordt bevestigd. Het regent. Sam vraagt wat we hier een hele dag gaan doen op een natte wei.

Meer dan een wei is het niet. Gisteren leek het wel een reünieplaats voor surfers die met z’n allen hadden afgestemd om op Zondag in het water te gaan glijden. Wel 25 auto’s met mannen in pakken en surfplanken op het dak streken neer in de duinen al van morgens vroeg. Vanochtend is de weide leeg. Ik loop naar het strand en zie voor de eerste keer een zee zonder surfers. Mistig mooi. Grote golven die water omhoog spatten in de verte, een grote mooie baai. Volgens de gids hoort deze provincie en zijn baaien tot de mooiste van de wereld. Ik kijk en bewonder, het is nat maar niet koud. Er groeien hier zelfs paddestoelen in de duinen, nooit gezien. De combinatie van veel vocht en warmte. Sam leest in bed het boek De Basis, een serie mooie kookboeken, ik schrijf wat en neem de kaart van Spanje. Sam ondervraagt me over keukentermen Wat is barderen en wat is Ciseleren en wat is dan een Chifonade ?

Ik beantwoord bijna alle vragen juist!

“Lieve schat, hier op deze wei onze schoenen verslijten is geen optie. Als we onze weg zouden verder zetten langs de wat grotere wegen naar Oviedo, dat is halfweg Santiago, dan kunnen we misschien een LPG station vinden en onze tank volladen. In Spanje hebben ze nl een ander systeem om de propaangas aan te sluiten en volgens Spaanse Kampervrienden aan wie we wat uitleg voegen moet je een certificaat hebben. Dat kunnen we dus vergeten , de enige oplossing is onze tank vullen met LPG

Maandagavond 8 uur.

Vanavond zet ik Burt Bacherac op op mijn pceetje. Even uitblazen. Wat een dag. Sam ligt al in bed. We hebben zeker 7 uur gereden en zijn amper een eindje verder dan het plaatsje waar we vanochtend vetrokken. Op zoek naar LPG voor onze Bomba zodat we warm water hebben, kunnen koken en de verwarming aan kunnen zetten. Het werd een zoektocht van jewelste. Niet te vinden. We bellen Campsa Oil HQ op en daar krijgen we een adres, er zijn er namelijk maar 1 in heel de provincie hier. Nu een adres dat moet je kunnen verstaan aan de telefoon. Sam in haar beste Spaans gaf het beste van zichzelf maar de weg was eindeloos ingewikkeld om te vinden . Uiteindelijk na heen en weer gerij staan we voor een poort van het gasstation die volgens het plaatje aan het hekken terug open is om halfvijf. In Spanje sluiten de etablissementen tussen halfeen en halfvijf. De siësta, ook in de winter als het regent. We eten in afwachting iets in de Macro en lachen om onszelf. Hier zitten de Europa-reizigers die er ook een culinaire tocht van wilde maken. Lunch om drieuur15! in het restaurant van de Macro.

Eind goed al goed. We hebben onze gas, goed voor 3 dagen. Of ze de andere vestigingen kenden in Spanje waar we gas konden tanken? Kijk op internet zegt ie. Vriendelijk zijn de Spanjaarden niet. We rijden toch maar wat door om ergens aan zee te parkeren. Een 50 tal kilometer verder belanden we in een godvergeten plaatsje met een prachtig zicht op de zee, alleen te afgelegen vind Sam. Ik ben bang zegt ze als we zo alleen staan. We rijden tot in het dorpje en stallen onze sleurhut op een parking. Even de benen strekken zeg ik en we gaan samen het dorpje van 3 straten en een kerk in. We worden verrast door een mooi en authentiek dorpsplein. In het lokale cafeetje op het plein dat er uitziet alsof er de laatste 50 jaar niet meer geschilderd of gepoetst werd bestellen we iets en de sfeer stemt ons tevreden. We drinken een gin Tonic en een Wodka om te bekomen en zijn nogmaals verrast als we 3,50 dienen te betalen. Een glas wijn in een groot limonade glas betaal je hier 50 cent. Hier is het goed zeg ik, hier blijven we . Als ik onze budgettering bekijk; wat we voorzagen als dag-budget en wat we opsouperen dan zitten we eigenlijk goed. Er gaat wat veel geld naar diesel maar zolang we rijden is dat logisch. Straks als we zuidelijker en dus warmer zitten blijven we een poos staan en verbruiken we geen diesel dus dan compenseren we die uitgaven. Ja, wat budgetteren betreft dat is niet zo aan Sam besteed. Sam gaat voor de uitgaven, vrienden en kennissen van haar zullen dat beamen. Het huishouden daarentegen, daar maakt ze werk van, grondig en proper, het duurt allemaal wat lang maar het is goed gedaan. Dat moet ik wel zeggen, als ze eraan begint, als, dan is het grondig.

Ik probeer of ik op het Net kan maar hier zijn er geen netwerken geeft mijn pc aan. Hier is de tijd wat blijven stilstaan. Misschien moet ik wat meer in dit ritme me komen. Heb nogal de neiging om snel te gaan, dat bleek vandaag tijdens onze zoektocht . Ik maak me snel zenuwachtig als dingen niet vooruit gaan. Misschien dat we hier wat blijven om in dat ritme te komen. We bespreken het morgen tijdens ons ochtend overleg. Ik ga alvast voor de koffie koeken de stad in ?

Ochtend, rustig wakker worden.

Er is maar één pateseria en ze hebben koffiekoeken, lekker is wat anders, ook het brood is wat taai. We zijn natuurlijk verwend geweest in Frankrijk, maar er is ontbijt en koffie in de Camper. Lekker. We rijden wat verder waar we een prachtige view hebben over de Oceaan.

Sam wil wat poetsen ik wandelen langs deze fantastische beach.

Ik maak kennis met Alfredo, een man die dagelijks 7,5 km loopt langs dit strand en zegt dat dit het mooiste is wat je kan vinden. Er lopen 2 wat vreemde mannen in een soort kikforspak met waterdichte rugzak land het strand die door de spleten van de rotsen kruipen verder naar de woeste zee. Ik vraag Alfredo wat zij doen en hij zegt dat het waarschijnlijk 2 mensen zijn van de overheid of de professionele visvangst die gaan kijken waar de Barlico’s groeien. Ik begrijp zijn Engels-Spaans niet zo goed. Hij leeft dan weliswaar wel 6 maanden

in Londen en 6 maanden hier in Cantrabrie maar toch begrijp ik hem niet. Een Barlico is een soort mosselschelpje dat zeer zeldzaam en dus duur is en dat geliefd is bij de inwoners aan de kust van Noord Spanje vooral met Kerstmis. Het mosseltje groeit op zeer moeilijk te bereikbare plaatsen. Je kan het plukken op plaatsen die alleen met eb te bereiken zijn maar dan net op het randje, dus het is plukken als de zee terugtrekt en dan zeer snel zijn wat de getijden zijn zeer lang en de zee zeer woest . Als de zee opkomt is het gelijk een paar tientallen meters dat het water op stroomt. De Barlico kan wel tot 500 euro per kilo gaan Plukken is strafbaar, alleen voor de professionele vangst. Ik ben toch benieuwd hoe dat vogeltje er dan uitziet en hij neemt me mee naar een plek waar ze groeien op dit woeste strand en plukt een jonge schelp voor me. Nu zijn ze klein zegt ie maar tegen december zijn ze wel 8 centimeter lang , je drukt waar het oranje kleurtje stopt, hij doet het voor en zuigt de mossel dan leeg. Delicatesse. Ik geniet verder van mijn wandeling en hij stapt met snelle tred verder op naar zijn kilometers voor vandaag. De zon schijnt lekker en we eten tapas op de strandstoeltjes met een weelderig zicht van zee, rots ,branding en strand.

Straks rijden we nog zo’n 150 km verder via de Noordelijke pelgrimsroute naar Santiago De Compostella.

woensdag 31 oktober, Santiago De Compostella. Met zijn grote mooie Kathedraal en zijn souvenirs winkeltjes.

Deze stad , met weliswaar mooie oude gebouwen en een prachtige Parador moet tegenvallen voor de pelgrims die weken en maanden te voet of per fiets onderweg waren.

Het is gewoon een oude stad waar het toerisme en dito winkeltjes en stalletjes welig tieren.

We genieten van de zalige zon, het is 21 graden en heerlijk op een terras met een witte Chianti, en verkennen de stad. Het is wat zoals Brugge verloren lopen en ontdekken.

We zijn toeristen vandaag en morgen.
Tot hoors of mails,
lieve groet
Marc en Sam

Lieve vrienden, kennissen en ook toevallige lezers van onze blog.

Omdat we niet altijd connectie hebben met het wwweb kunnen we natuurlijk niet dagelijks updaten. Intussen zijn we een week on the road. “ Het went , zoals een vent” zou een bekende Nederlandse column schrijfster schrijven, wel een camper daar moet je ook aan gewoon worden.

Donderdag, 18 oktober aan de haven in Croisic, Bretagne

Een klein mooi typisch Bretoens havenstadje aan de kust bij Saint Lazaire. Vanavond lekkere verse vis gegeten met flesje witte wijn in een quasi leeg restaurantje aan de haven . Zo hoort het in een desolaat winters stadje aan de ruige kust. Enigszins moe van het rijden, vandaag de kaap van 1000 km overschreden en 4 dagen onderweg, op zich valt het nog mee natuurlijk. Het moet wel nog wennen , leven en reizen in onze Camper. Zo hebben we ondermeer een 6 tal kussens mee en er zijn er 4 teveel. Dus elke avond worden die van het bed verhuisd naar de zetels vooraan. Ook met de jassen weten we zo geen blijf. Wat een gedoe. Sam is ook nog altijd moe van de verhuis en de hectische laatste dagen bij TNT. Ze slaapt veel, op zich natuurlijk niet zo erg , we hebben alle tijd. Ik schrijf wat en kijk vanavond al schrijvend uit op het haventje waar we geparkeerd staan. Gisteren was het met a view over Le Mont Saint Michel en de avond daarvoor een plaatsje in Normandie:, Honfleur ,waar we waarschijnlijk nooit meer zullen komen. Wel geweldig ergens aankomen, parkeer-plaatsje zoeken, iets gaan eten en op een paar passen er vandaan gaan slapen in onze camper. Morgenvroeg Croissants gaan kopen bij de plaatselijke boulanger, lekkere koffie zetten in de Camper en ontbijten met zicht op…. We zijn Zondagskinderen en beseffen het. One year on the road.

Ochtendview bij Le Mont Saint Michel 18 oktober 2007

Vrijdag 19 oktober Saint-Hilaire de Riez,

De eerste keer dat ik echt het gevoel heb echt in een huisje te verblijven, een huisje

op wielen. Vrij groot en comfortabel. Vanavond lekkere groentjes bereidt. Witloof ( endive noemen ze het hier) carottes, paprika, champions, pommes de terre, ui en hamburger specialité de Normandie. Toen we de grens tussen Normandie en Bretagne, aan Le Mont Saint Michel, overstaken bedachten we ons om een souveniertje mee te nemen, die hebben we vanavond gegrild en verorberd. Lekker. Met ons tweetjes zagen we de zon vanavond, als aperitiefje, in de zee zakken. “Ik heb de zon zien zakken……” prachtig ook met de geluiden van de branding .

Je kan het dirigeren, het geluid in stereo, als je de timing wat observeert. Mooi zo. 2 geliefden gezeten in het zand, dicht bij elkaar genieten van de ondergaande zon in Bretagne.

Het wordt middernacht. Mij liefje ligt al eventjes in bed terwijl ik nog wat schrijf.

Moeilijk om de draad terug te vinden in mijn scenario, vind dat het de plots maar niks is. Moet helemaal opnieuw beginnen; Ga het voor vanavond hierbij laten, als ik eens wat meer tijd heb ! om me te verdiepen schrijf ik verder, nu zijn we aan het reizen “up to the south“, straks zal het beter lukken.

Ik neem een kijkje buiten, wat een grote stilte hier. De grote beer staat te schitteren, de kleine vind ik niet. Rook een sigaretje en bedenk me hoe blij we zijn om hier vandaag te mogen zijn. Sam snapt het nog niet helemaal denk ik, maakt zich nog wat druk om …ja waarom eigenlijk?

Zaterdag. De ochtend is kil, buiten 4 graden, binnen 7, dat is koud. Ik zet de heating aan en al snel wordt het aangenaam om toch maar uit het warme bed te komen. We worden hier wakker als het licht wordt en dat is deze tijd van het jaar pas om half acht. Het ochtendritueel; koffie zetten, douchen ontbijten duurt ook allemaal langer. Voor je het weet is het middag en ben je nog niet klaar om verder te rijden want dan moet de garage nog gesloten worden, er dient afgewassen te worden. De keggen, ( dat zijn platen om de camper waterpas te zetten ) moeten nog onderuitgehaald worden, en de tafel nog opgeruimd Thuis zet je die dingen in de vaatwasser , je neemt een snelle douche en voor je het beseft ben je al weg op weg naar je werk. De file neemt dan natuurlijk veel tijd in beslag. Daar hebben we hier geen last van. Dit weekend rijden we via La Rochelle naar Bordeaux. Wijntjes kopen .

24 oktober, Groeten from Bilbao

Bilbao of Bilbo in het Baskisch, een verschrikking.

Hoewel we het wisten da je met een Camper best niet in grote steden komt deden we toch een poging en dat werd zeer zenuwslopend. Enerzijds om een parking te vinden, want we wilden absoluut het Gugenheim museum zien, anderzijds om dat we niet echt een veilige plaats vonden, de stad weer uitgeraken. Een wirwar van kleine straatjes waar het echt niet doenbaar is om met ons 7 meter lange vehikel door te geraken zonder brokken te maken.

Ik ken mezelf als ik het gevoel heb rond te draaien in cirkeltjes en geen uitweg vind word ik lastig en mijn medepassagier krijgt het dan te verduren. Wat een pokke stad. Sam heeft het op haar zenuwen en spoort me aan om uit de stad te geraken wat ik al een halfuur tevergeefs aan het doen was.

Uiteindelijk belandden we op een parking van een Carrefour en Sam gaat inkopen doen terwijl ik bekom van de ellende. Ik zoek in de mappen van Spanje waar we naar toe zouden kunnen, vraag wat hulp aan een voorbijganger en alras is er een oplossing , een half uurtje hiervandaan naar de kust. Kunnen we morgen met de bus of trein naar Bilbao want het moet toch een mooie stad zijn die je echt moet zien. We parkeren ons in het donker langs de boulevard van Castro Uridiales, een toeristisch plaatje net buiten Baskenland in Antabria. Schoon zicht over de baai. ‘s morgens doe ik het raampje open en er staat pal in ons zicht een vrachtwagen geparkeerd. Grappig bedenk ik me. Een tip voor de toekomstige Kamperreiziger. Zorg dat je aan de juiste kant van de straat staat als je je mooie zicht wil behouden. Alras vertrekt de heer die ons zicht afnam en bij een tas koffie genieten we van het panorama. Ik loop wat langs de boulevard en zie opvallend veel joggers hier aan me voorbij lopen, ik rook een sigaretje en bedenk me dat dat geen slecht idee is. Het blijft bij het idee vandaag. Morgen ga ik joggen.

We gaan de stad in, stadje is ook goed en drinken apero in een lokaal tapa-barretje. Zalig is in de winter hier aan de kust te zijn.

Zodra we weer ergens “connect “zijn het vervolg.

Lieve groeten uit Castro Uridiales, Antabria, Espania

Van Harte Welkom,

Wie zijn we?

Sam en Marc op reis voor 1 jaar door Europa.
Naast het ontdekken van Zuid, Centraal, Oost en Noord Europa met de Camper
willen we ook culturen en ' andere ' manieren van leven opsnuiven.
Ik zal ook het script ' Almost Happy ' waar ik enkele jaren geleden
aan ben beginnen schrijven te voltooien om het in 2008 in te dienen als
bioscoopproject.

Waarom deze blog ?
Uiteraard om onze goede vrienden en relaties te laten delen in onze vreugde en regelmatig wat verhalen te schrijven.
We houden je natuurlijk op de hoogte van de vooruitgang.

Marc en Sam 

Almost Happy is het beeldend verhaal van elke vrouw, anno 2008-2009,  die een verantwoordelijke baan heeft, te veel uren werkt en haar kinderen mist. Thuis komt en warmte wil maar stuit op chaos, onbegrip en onkunde van een man die zijn vrouw niet begrijpt.

De passie bij een ander zoekt, maar ook teleurgesteld wordt.

Het dilemma van een generatie vrouwen in deze tijd.

Is Catherine een vrouw zoals zovele die weg wil  maar blijft ?

Synopsis

Catherine, een aktieve en passionele vrouw van 36 die een

Full time Job als Business Consultant wil versus moet combineren met

Full time moeder zijn van 2 kinderen en

een liefdevolle echtgenote zijn,

ontdekt dat die combinatie berust op een mythe.

Een huwelijk dat na 7 jaar niets meer voorstelt , de zorg voor de kinderen, de verantwoordelijkheid en de stress op het werk, de dagelijkse sleur en onvrede thuis wordt haar te veel.

Ze vlucht in een geheime relatie met Anton , een TV regisseur, waar ze de ultieme  passionele liefde terug vindt en dat vleugje droom dat  haar leven draaglijk maakt.

Maar ze voelt zich schuldig t.o.v. haar kinderen, haar man, en haarzelf.

Is ze niet voorbestemd om gelukkig te zijn?

Of mag en kan dat niet meer, eens je als vrouw en moeder keuzes hebt gemaakt?

Is er een uitweg om toch een gebalanceerd leven te kunnen leiden met  tijd en aandacht voor de kinderen, onvoorwaardelijke liefde en passie , rust in zichzelf en tevredenheid?

Het actuele verhaal van een werkende vrouw van vandaag, moeder en echtgenote die gezin en werk moet combineren en ook een liefdevol leven wil leiden.

Een aktieve vrouw die elke dag tegen een berg opkijkt, er voor iedereen en alles moet zijn, als een man moet funktioneren om carriere te maken en  elke dag willens nillens spartelt om overeind te blijven ?

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!