www.bloggen.be/almosthappy.

11 maart, Luc-en-Diois, op de grens van de Alpes-De-Haute-Provence en de Drôme,

Het regent, en we vragen ons en beetje af wat we hier eigenlijk staan te doen. Buiten is het 6 graden en het klettert. Hoe we hier terecht komen en waarom, daar is natuurlijk een uitleg voor. Omdat we nog wat herstellingen dienden te laten doen aan ons vehikel zijn we Noordwaarts gereden naar de fabriek van Chausson, dat is het merk van onze camper. Een Duitser, ergens onderweg, die wat onbeschoft in ons deurgat kwam hangen omdat hij ook met hetzelfde merk, maar een ouder model camper, reed en die wilde weten of we blij waren met onze keuze , had ons verteld dat, als we iets moesten laten herstellen, we best naar de fabriek reden iets onder Lyon, omdat , volgens hem, de doorsnee dealer meestal geen stock heeft van onderdelen. We hebben zijn raad opgevolgd en zijn daardoor van Aigues-Mortes via Arles, Orange, Montélimar en Valence naar Tournon-sur-Rhone gereden. Het is een lang verhaal maar we zijn er uiteindelijk goed gediend geweest en onze garage poort is nu gemaakt, de douche herstelt- hoewel die door de verdeler in Liege helemaal niet goed geplaatst was en daardoor een scheur had gemaakt in de vloer en we dus bij terug keer een volledige nieuwe douche kunnen cleamen- het raam rond het bovenvenster, dat trilde, is terug geplakt, de greenbox is vervangen want het rubber er rond bleek niet goed te zitten waardoor hij bij het rijden verschoof, de tafel waarvan 2 klemmetjes afgebroken waren is nu herstelt en een plankje in de boekenkast in de slaapkamer, hangt ook weer terug vast. We hebben een hele dag mogen wachten op de herstelling maar de aanpak van de klantendienst was uitermate professioneel. Dank U Chausson. Tournon, waar de fabriek gelegen is, is een mooi stadje in de Ardeche, prachtig gelegen langs de Rhone. Vandaag ligt het een beetje troosteloos te wachten op de lente.

Dus nu zijn we met een quasi helemaal gerenoveerde Camper op weg naar Grasse, een stopplaats die Sam graag wilde meenemen omwille van de stad die bekent staat als de Parfumstad van Frankrijk. Daarna zullen we richting Italië rijden en in San Remo, ma en pa Van Autreve tegenkomen die er op rondreis zijn . Daar kijk ik naar uit, om mijn ma en pa tegen te komen. Ik hoop tegen dan dat de zon weelderig schijnen zal want nu is het grijs en grauw, dat hebben we in België ook. Eergisteravond zijn we gestopt op een Relais des Routiers omdat ik te moe was om in het donker met aanhoudende regen verder te rijden. Daar stonden we met ons 3,5 tonnertje tussen de reuzen van de weg, Vrachtwagens met opleggers van 30 TON. Naar hun zeggen, in het restaurant des Routiers, waar we kennis maakte met ‘ Les Routiers, en het dag menu namen aan 12 euro, tout compris, konden we nergens veiliger slapen dan tussen hun vrachtwagens. De laatste gaan om 1 uur slapen en de eerste, dat zijn ‘die van het convoi exceptionel‘, zijn al om halvier aan het verterekken, dus er is altijd beweging. We zijn nu, na Valencia, waar we de inbraak hebben gehad, al een dag of 14 aan het dolen, zo voelen we het aan, en verlangen naar een zonnige plaats waar we weer, wat langer dan 1 nacht, op adem kunnen komen. Met een camper rond reizen is mooi als je maar buiten kan komen en buiten kan leven, maar dat hebben we sinds enge tijd niet meer kunnen doen. Sam wordt er lastig van en ik evenzeer. Niet goed voor de moraal. Ik die dacht, van de verhaaltjes, dat het ’in het Zuiden’ altijd mooi weer was, kom bedrogen uit. Guy, mijn collega die op de Canarische eilanden woont, mailde ons eerder al dat we de boot hadden moeten nemen in Cadiz en naar hen hadden moeten komen, altijd 25 graden en zon! Maar natuurlijk willen we iets meer dan alleen maar schoon weer. We zijn telkens in de wolken over hoe verscheiden dit land is en vaak idyllisch plaatsjes heeft waar het ons inziens goed is om leven. Ook hier in de bergen, de uitlopers van de Alpen, rijden we via de D111, dorpjes in en uit die zo mooi zijn gelegen en waar de tijd even is blijven stil staan. Charmant, idyllisch en schoon. Vanavond slapen we op een dorpspleintje, recht tegen over het gemeentehuis. De bar-restaurant-tabak, de enige hier in dit dorp, net voor de Col de Cabre, Luc-en-Diois, - je kan zo de Mont Ventoux zien liggen- sluit er om acht uur en het is er verder stil. Dat is mooi.

Even ook vermelden dat we een beetje schrikken van de prijzen hier in Frankrijk. Gisteren betaalden we 8 euro voor een koffietje en een wit wijntje in een hotelletje waar we internet connectie hadden. De prijs van de diesel is opgelopen tot 1 euro 29. Volgens de radio een recordprijs, never seen before. We vrezen een beetje als we één keer terug in België zijn het daar van het zelfde pak een laken is. Het leven dat duur is. En wat in Italië straks, zullen we met ons budget toekomen? Volgens de Lonely Planet, Europe on a Shoestring moet je in Italië 60 a 100 Euro per dag rekenen per persoon? Eten, reizen, slapen en een gemiddeld museumbezoek en drankjes veronderstellen we. Als we dat vergelijken met Portugal: 25 a 30 Euro, Spanje en Frankrijk ;40 a 50 Euro en België 35 a 40 Euro dagbudget per persoon..

In Zweden rekent de Lonely Planet 75 euro/D/P voor. Denemarken 50 Euro,Finland 35 a 50 en Noorwegen 40 Euro.

We zitten dus in één van de duurste landen van Europa.

Dat merkten we later als we in Italië zijn, we tanken daar Diesel aan 1 Euro 39! Een hap in het budget.

Woensdag 12 maart, Le soliele brille en Antibes

Hebben vandaag een hele dag gereden tot in Antibes,zo’n 300 km, van de ene col in de andere. Mooie panorama’s scheren aan ons voorbij, of andersom wij rijden van vergezichten , cols en bergflanken panorama’s in en weer uit. 9 Uur vertrokken en om 5 uur , nadat we in Grasse, het wereldcentrum van de parfum, geen camperplaats vonden zijn we doorgereden tot Cannes, dat veel te druk was en verder tot in Antibes. Allebei moe maar blij dat we terug aan zee waren met een azuurblauwe hemel . Vroeg naar bed morgen, even nog een zwemmetje in het zwembad van deze 4* camping en dan door naar Italië.

13 maart, we ontbijten buiten en herleven. Dit is een plek om lief te hebben. Het leven is mooi als de zon schijnt. We trekken Oostwaarts richting Italië over Nice, waar we niet kunnen stoppen, via Monaco, waar we eveneens niet kunnen parkeren nog stoppen met ons vehikel. Later lezen we dat ze hier op nog geen 2km2 km met z’n 33000 op elkaar gehokt zitten. We rijden verder naar Monton , het laatste dorpje net voor Italië waar we eveneens niet welkom zijn met onze camper, zelfs om even te parkeren, er is overal een verbod en dus rijden we maar noodgedwongen over de grens. Aan de grenspost nemen een laatste stop aan een Bar-Tabac, de echte Franse om alsnog de enige echte Franse Ricard te degusteren voor we vaarwel zeggen aan Frankrijk en Italië binnen rijden. De zon schijnt overdadig als we camping Villagio del Fiori in San Remo binnen rijden. Op de eerste rij staan we hier,magnifieke seeview maar we schrikken als we de rekening gepresenteerd krijgen, 37 EURO per nacht ? Zoveel hebben we nog nooit betaald voor een plekje aan zee op een camping. En het is laagseizoen, in de zomer, die volgens de Italianen al aanbreekt op 20 maart, betaal je hier 58 euro per nacht!!. We schrikken ons een hoedje. Schandalig, ik zelf maak me de bedenking dat deze prijzen echt wel overdreven zijn. De Zwitsers die naast ons staan zeggen dat er hier in de buurt van San Remo in Liguria verder geen Campings zijn die nu al open zijn, dus we hebben niet veel keuze. We zouden mijn ouders hier verrassen in San Remo terwijl ze op vakantie zijn. De prijs van de diesel hier in Italië is inmiddels opgelopen tot 1 Euro 30/L , waar gaat dat naar toe? De laatste keer als we tankten, dat is nog helemaal niet lang geleden betaalden we 95 euro voor een bak diesel! Hoe zal het zijn als we één keer terug in België zijn? Het is een beetje beangstigend, de graanprijzen die gestegen zijn, dus de pasta zal hier ook wel duur zijn, de diesel, een plaatsje op een camping van 6 bij 4m, een uur internetverbinding , dat is 5 euro meneer! Zullen de lonen stijgen of worden we met z’n allen, de werkende klasse, armer? Als je niet langer bereid bent die dure prijzen te betalen, zit er dan niets anders op dan bvb zelf een zaak te beginnen, laten betalen ipv zelf te betalen? Er komen donkere wolken aandrijven en het wordt kil. Shit, we moeten naar binnen. We hadden beiden zo gehoopt op de lente en een plek waar we even konden uitblazen na al dat gerij van de laatste 2 weken. Sam gaat in bed, het is amper kwart na zeven , buiten is het al donker en kil. We hebben een dagbudget berekent en daar kunnen en mogen we niet boven komen, maar zoals Italië zich vandaag op de eerste dag aandient vrezen we dat dat niet verder haalbaar blijft. We zijn tenslotte een jaar op reis zonder inkomen! Elke Euro is gespaard en er komt quasi niets binnen de eerstkomende zeven maanden. Ik wil die negatieve gedachten verdrijven, Sam is ook een beetje aangeslagen, wat moeten we doen? Ik kijk uit over de azuurkust die er donker bijligt, een beetje opgelicht door de straatlantaarns van de baai en de halve maan. Zullen we een avondje DVD kijken en er ons verder niet te druk over maken en ons wijs maken dat we wel zien, dat we wel zien?

s’ Morgens, 14 maart, worden we wakker van het geruis van de zee en een steeds blauwer wordende lucht. Het is 15,5 C° buiten en lekker om koffie te drinken op ons koninklijk terras aan zee. Er varen met regelmaat grote en heel grote jachten voorbij die aanzetten om in Monaco aan te meren. Sjiek volk denk ik.

Sam studeert de geschiedenis en aardrijkskunde van Europa en dicteert enkele cijfers met betrekking tot onze reis. Zo weten we dat Frankrijk 555.000 km2 groot is en 60 miljoen inwoners heeft en dat de gemiddelde bevolkingsdichtheid ongeveer 100 inwoners per km2 is. Vandaar dat hier zoveel ruimte is en files, naast de steden, bijna niet bestaan. In België zitten we met 330 per km2 op elkaar en we zijn met ongeveer 11 miljoen Belgen op een lapje grond dat amper 30 .000 km2 klein is. Niet moeilijk dat je er permanent stilstaat op de wegen .

We zijn in Frankrijk aangekomen op de eerste dag van onze reis op 15 oktober en we zijn in 8 dagen langs de kust gereden naar Noord Spanje.

Spanje: Buenos Dias of Ola, zeggen ze, een verkorte versie van goedendag. In het Zuiden zeggen ze Astaluego, tot ziens en in het Noorden; Adios. Spanje is 500.000 km2 groot, 40 miljoen inwoners, 80 inwoners/km2 We hebben zijn 13 dagen in Noord Spanje verbleven. Van 23 oktober tot 4 november en in Portugal, aangekomen op 4 november en verbleven tot 9 december, 36 dagen. Obrigado zeggen de mannen en Obrigada,de vrouwen als ze je bedanken. Van Noord Portugal naar de Algarve gereden en in Andalucia, Zuid Spanje, aangekomen op 9 december en gebleven tot 5 maart. Dat zijn 12 weken lang. We hebben de werken van beroemde Spanjaarden zoals Salvator Dali, Miro, Picasso en Gaudi gezien en bewondert. Het land van Fado en de ontdekkingsreizigers zoals: Bartholomeu Diaz, die als eerste een zeeroute naar Azië vond en Vasco da Gama die deze route doortrok tot Indië. We hebben in dit grootste olijfolie producerende land ter wereld 88 dagen verbleven en telden miljoenen olijfbomen. Op 5 maart rijden we Frankrijk terug in en reizen tot 13 maart, 9 dagen, van de Camarque naar de Drôme, iets onder Lyon, over de Alpes des Hautes Provence en de Alpes Maritiem via Cannes en Monaco naar Italië.

Monaco is slechts 1,81 km2 groot telt 33.000 inwoners dat zijn er 18232 per km2 en daardoor de hoogste bevolkingsdichtheid ter wereld. We zijn door Monaco gereden in 20 minuten en hebben er geen parkeerplaats gevonden. . Dat is nog niet echt de kleinste staat van Europa want dat is Vaticaanstad ( Stato della Citta del Vaticaans ) met slechts 890 inwoners de kleinste ter wereld.

Italië rijden we binnen op 13 maart binnen langs de Via Aurelia , de kustweg aangelegd door de Romeinen in 241 voor Christus en die vroeger van Arles ( Frankrijk ) nu van Ventimiglia, het eerste dorpje in Italië tot in Rome loopt. Vandaar het gezegde ‘alle wegen leiden naar Rome’. Hier in Italië zullen we 31 dagen hebben om in Sicilië te belanden. In Sicilia, het eiland van Don Vito Corleoné, uit de Godfather en de rechter Giovanni Falcone van wie we weten dat hij in 1991 door de Cosa Nostra vermoord werd, verwelkomen we Eric en Tessa, de winnaars van onze tombola op onze afscheidsfuif. Italië voor de liefhebbers van facts and figures is 300.000 km2 groot en 1300 km lang. Het wordt goed doorrijden geloof ik. De Italianen leven met z’n 57 miljoen op deze grote laars en de gemiddelde bevolkingsdichtheid is ongeveer 200 inwoners per km2. Sam is terug van een broodje halen. Ze is 3 uur op pad geweest. Ik heb ondertussen 3 uur gelezen en geschreven aan mijn script. Het was zalig om even terug rustig alleen te zijn met alleen maar de zee als decor, een zonnetje en het boek. Sam maakt een spaghetti op basis van Tomaat, ui , look en Tonijn. Siciliaans naar ik smaak en we drinken er veel rode vino de la casa bij die we nog gekocht hadden in Frankrijk. We worden allebei lichtjes dronken. Om halfvijf kijken we naar het eerste deel van The Gotfather op DVD in bed. Buiten is het ondertussen toch donkerder en kouder geworden. Het is maar voorjaar aan La riviera Ligure, de westelijke côte Azur van Italië. Ik schrik om negen uur wakker. De computer is uitgevallen, de batterij is leeg en wij twee zijn in slaap gevallen. Buiten is het nu alsof het middernacht is. We hebben nieuwe buren en ik zie dat de vader en de moeder samen de fietsen op het fietsenrek terug zetten. Dochter lief is binnen al TV aan het kijken, moe van het fietsen naar het stadje en moe van veel te veel pizza en cola. Doet me denken aan toen, toen ik nog getrouwd was. Veel dingen doe je samen dan. Vandaag is dat anders, ik kook, zij wast af. Ik doe dingen aan de buitenkant van de camper, garage laden, greenbox ledigen, camper poetsen, rijden, zij de binnendienst, voornamelijk de afwas en af en toe poetsen. Anders dan vroeger toen mijn vrouw en ik onze kinderen groot brachten. Het is een mooi beeld van een gezinnetje, een mama en een papa en een dochter die ergens op vakantie aankomen, dochter wil meteen gaan fietsen, ontdekken, en dan het gezinnetje dat samen terug thuiskomt. Vader en moeder doen wat nodig is en dochter lief gaat naar bed. Dan zitten moeder en vader samen nog even buiten, samen een glaasje drinken en samen gaan slapen. Morgen een nieuwe dag vol avontuur samen , in dit geval met z’n drietjes. Sam slaapt verder, ik rook een sigaretje op ons terras en drink een borreltje Jack, als slaapmutsje voor ik definitief de nacht inga. Kraak de fles Jack Daniels van anderhalve liter, die ik kocht aan de grens met Italië, had ik nooit eerder gezien. Ben ontregelt, ik voel het, een beetje de kluts kwijt. Dag en nacht komen wat samen in hier in San Remo.

15 maart, we zijn precies 5 maanden op vakantie.

Straks gaan we samen wat eten met mijn ouders hier in San Remo. Ik ben blij dat ik ze kan zien maar ook blij dat ze samen nog op reis gaan. Vader is intussen 77, op 21 april wordt hij 78 en mijn moeder 73, flink van hen. Want reizen, ze zijn met de bus gekomen, is toch altijd een beetje vermoeiend. Ze doen het maar en ze doen het samen, dat is enig. We eten vanmiddag wat in de stad maar zijn totaal verkeerd bezig. We bestellen een stukje vis en een stukje vlees. Als de dienster onze schotel brengt , er ligt alleen een stukje vis en vlees op het bord, vraagt ze of we er pasta bij willen. Natuurlijk willen we dat. Die komt pas aanrukken natuurlijk als die 100 gram Escaloppe in witte wijnsaus en de portie gegrilde vis al verorbert zijn. Hier in Italië eet je eerst antipasto, diverse rauwe of in zuur ingelegde groenten en vleeswaren, daarna een primo die bestaat uit een pasta of rijstschotel met of zonder saus en dan de secondo plato, het vlees of de vis, eventueel aangevuld met een Contorno, groenten of salade. We wisten het wel maar waren het even vergeten omdat we zo’n honger hadden. Gelukkig dat ze brood serveren bij de secondo plato die wij eerst genomen hadden, 2 mandjes vol. De bus heeft wat vertraging sms’t mijn vader. We staan wat te schilderen op de busparking hier in San Remo net voor het majestueuze casino. Het is niet echt warm en de zon laat het vandaag afweten, maar na een halfuurtje komen ze aangereden. Het is een blij weerzien. Ma en pa zien er zeer goed uit en dat maakt me blij. We wisselen wat verhalen, stappen het oude centrum in, ontdekken de groene lanen, flaneren over de Corso Imperatrice onder de palmbomen die uit de Canarische eilanden ingevoerd werden en drinken een kopje koffie op een terrasje. De tijd gaat te snel voorbij, om halfzes moeten ze al terug aan de opstapplaats zijn om terug naar hun hotel te rijden. We hebben een heerlijke middag doorgebracht en nemen hartelijk afscheid. Het zal pas september zijn als we, bij leven en welzijn, elkaar terug zien in België. Lieve kussen ma en pa.

Zondag, 16 maart, we pakken onze biezen hier op deze peperdure camping en rijden naar Genova. Het is een vermoeiende tocht via de ‘via Aurelia‘. Een kleine smalle lange straat die door dorpen en steden slingert, naar boven in de bergjes en dan weer langs de kust van Ventimiglia tot in Rome. ‘s Middags verlekkeren we ons op ‘ Een pizza’, even twijfelden we nog of we hier in Genua niet de Pasta Pesto zouden proeven. Die groene saus op basis van basilicum, pijnboompitten, knoflook, schapenkaas en olijfolie, die komt nl. van hier, maar Sam droomt al van in Spanje van P i z z a, dus dat besluit stond al vast. In de bergen met een prachtig ver zeezicht parkeren we ons op de camping Genova Est midden in het groen van Bogliasco want morgen willen we doorrijden naar Portofino. Ik betreur het een beetje dat we quasi genoodzaakt worden om op campings de nacht door te brengen. Italië heeft ook niet de reputatie om een veilig land te zijn. Sam heeft nog behoorlijk schrik. We betalen hier 20 euro om op een weitje te staan. Veel is er niet aan , het is veilig of we hebben het gevoel hier veilig te staan voor inbrekers en ander crapuul die onze verdere reis behoorlijk zouden verknoeien. Op de kilometerstand lees ik dat we nu 9293 km hebben gereden sinds we op 15 oktober vertrokken.

Rapallo,

We zijn genoodzaakt om in dit dorp, aan de ingang van de péage!, op een camping ons vehikel te plaatsen omdat we met onze camper Portofino niet in kunnen. Breedte Max 2m30, ik zet me aan de kant voor het bord en meet 2m50. Bovendien informeren we ons en blijkt dat in dit idyllisch stadje geen camping. Dus terug langs de smalle steegjes , opletten voor de honderden Vespas die voor na en langs onze camper rijden. Zonder blozen zegt de dame aan de receptie van de camping, 23 Euro 50 per nacht. Daarvoor hebben we een stukje grint, internet staat aangegeven als beschikbaar maar die werkt nog niet, het zwembad is afgedekt en de toiletten zijn van die franse bakelieten bakken in de grond in een ruimte waar je je kont niet kunt keren en als je doorspoelt is je broek nat. 23,5 Euro alsjeblief. Italië is duur. De diesel die we takten op 28 februari betaalden we 1,106 per liter, hier en nu tanken we voor eenzelfde hoeveelheid 1,379. In Porto betaalden we 1 euro voor een Port, in Valentia betaalden we 1,5 euro voor een drankje en hier 4,5, dat is 3 maal de prijs. We overschrijden schromelijk ons dagbudget. We hebben het gevoel dat je hier in Noord Italië permanent in de zak wordt gezet. Als we ‘s morgens een douche willen nemen blijkt dat je een beurten kaartje nodig hebt. Er is niemand op het receptie te zien, dus geen douche vanochtend.

Dinsdag 18 maart, Portofino.

We voelen ons nu echte toeristen, zeker als we de boot van Rapallo naar Portofino namen en opgescheept zaten met een bus vol gepensioneerde Oostenrijkers die onder begeleiding van hun grijze gids elk een kaartje kregen en bij aankomst in een troepje stonden te luisteren naar wat de gids allemaal te vertellen had over de Ligurische kust en de idyllische haventjes hier. Het is mooi, de kleuren van de huizen de beschilderingen op de gevels en de pittoreske haventjes en pleintjes. We kijken vandaag wel uit dat we geen 5 euro voor een glaasje wijn op een terrasje betalen. Natuurlijk hangen de prijzen van de consummatie nergens op, je moet de kaart vragen om te weten hoeveel ze je gaan afzetten. Het valt mee. De kust is hier prachtig, als je in de buurt bent moet je hier absoluut tijd nemen om je een te voelen met de schoonheid. Als je hier op de hellingen woont met het prachtige panorama ben je een beetje gelukkiger dan elders ter wereld.

De Italianen zijn wel erg druk, staan overal fout geparkeerd in de smalle straatjes, rijden onrustig en de in de stadjes is er veel lawaai van auto’s en duizenden Vespas. Als voetganger moet je eisend met je hand in de lucht over het zebrapad lopen anders rijden ze je gewoon omver. Misschien voelen we het zo aan omdat we van een wijds Spanje komen en dat de gemiddelde Spanjaard of Portugees toch wat rustiger van aard is. “Pronto“, hoor je overal, de mobiele telefoon loopt overal met Italianen rond. Italianen praten veel en met veel woorden, we denken dat ze hier supergoedkoop kunnen bellen want iedereen belt altijd en overal. We halen onze propere was terug op in de wasserij die we vanochtend hier na toe sleurden. ‘Hier lopen de Accountmanager en de Consultant te zeulen met twee Marokkanenzakken, een beetje als zigeuners door het centrum van Rapallo’ zeggen we tegen elkaar.

Als we terug aankomen op de camping heeft de buurman onze elektriciteitskabel uitgetrokken. Ik klop aan en die boer zegt dat het zijn kabel is. Ik maak van mijn neus en we worden behandeld als onmensen. Hoe kunnen wij nu weten dat de verlengkabel die van de elektriciteitsmast vertrekt, niet de kabel is van de camping! Als we hier aankwamen was er niemand om ons te vertellen hoe het werkt. We vragen een kaart om te douchen en blijkbaar kost een douche van 4 minuten, hij valt automatisch uit, 60 cent, ook de elektriciteit is 2euro per dag extra. Ik discussieer met de dame over de Non-service en dat ik de douche niet betaal. Eerst zegt men ons , All in, maar we krijgen geen douchekaart en elektriciteit is ook niet inbegrepen. It is written here, zegt ze op een onvriendelijke toon terwijl ze me niet aankijkt. We zijn beiden boos en vooral ontzet door de manier waarop men hier gasten behandeld. We maken reclame voor de mooie plaatsen op onze reis maar deze camping Miraflores, via Savanga, 10 in Rapallo (GE) wil ik absoluut afraden. Je wordt er bedonderd.

Woensdag 19 maart.

We zetten onze tocht verder naar het Zuiden, op weg naar Sicilië, maar met regelmatige stops op mooie plekjes.

We rijden door de Carrara streek, bekend van zijn Marmergroeven, naar Viareggio, dat badstadje stelt niet zo veel voor, hoewel in de gids 3 sterretjes, zien we eerder een druk lelijk doodgewoon Italiaans stadje met smalle straatjes. De campings gelegen in het groen, wat verder op, zijn dicht. De scheven toren van Pisa rijden we rechts voorbij, snel een fotootje, misschien morgen een stop. We willen overnachten op een rustig plekje en vinden een service-point* aan zee in Marina di Pisa. Een verlaten en vergeten, niet echt toeristisch dorpje aan zee maar de desolaatheid heeft wel iets. Er is 1 hotelletje en we vragen ons af wie er hier nu komt logeren. Kunnen we natuurlijk net zo goed onszelf afvragen wat wij hier komen doen? We eten een olijfbroodje met lekkere Italiaanse ham als onze buurman zijn groepje** opzet. Een vreselijk geluid doorboort de stilte van Marina di Pisa. ‘Dégoutant’ zegt Sam, onze Camper isoleert niets. Wij zouden zo’n goedkoop onding niet echt willen, het stinkt en je maakt je buren er niet gelukkig mee. Als we even onze reis tot nog toe in Italië evalueren hebben we nog niet echt dat Italië-gevoel. De ‘Bonjorno en Ciao bella’ van vrolijke mooie vrijgevochten jongemannen met wit glimmende tanden, Armani brilletjes en dito pakken, de vriendelijkheid en de gastvrijheid van de ‘ La Mama’s’ moeten we nog tegenkomen. Misschien morgen.

* service point is een plaats waar je als camper parkeren kan mits betaling (soms gratis) en gebruik kan maken van watertoevoer en een loosput om je afvalwater container te ledigen.

**groepje : dat is generator op benzine die je batterij oplaadt.

Donderdag 20 maart, 1 dag voor de lente aanbreekt en waarschijnlijk zitten ze in België koffie te drinken op zonnige terrasjes. Hier, in Marina di Pisa, is het vanochtend 5°C buiten, er waait een koude wind om de oren en vannacht regende het. Ik probeerde mezelf terug in slaap te wiegen met het liedje ,‘zachtjes tikt de regen op het zolderraam, het ritme van de eenzaamheid’ van Rob De Nijs, maar ik werd telkens opgeschrikt door windstoten die in het beschermhoes van de fietsen blies, ‘en maar gieten buiten.‘ Wat doen we? We liepen in een T-shirtje een maand geleden in Cordoba bij 28 graden, dat was februari! Doorrijden naar het Zuiden, is het daar warmer? Of toch Lucca, Firence, Sienna en Rome bezoeken, of houden we dat voor een andere keer? We hadden het zo graag wat warmer gehad. De idee van een dagje of twee aan zee lekker buiten wat koken en te genieten van het landschap. Ik moet ook nodig wat opruimwerk aan de garage verrichten maar als de wind zo waait is dat niet ideaal. Ook een stad bezoeken bij donker grijs weer is lang niet zo fijn als dat de zon de stad kleurt.

Sam loopt naar een hotelletje, hier niet zo ver vandaan, om de meteo te checken op het internet. Ik neem een douche en zie in de spiegel dat ik vrij zware wallen onder de ogen heb. Hoe kan dat nu , op vakantie zijn en er zo gehavend uitzien? Het bruin van de Spaanse zon is helemaal verbleekt. We zijn allebei moe van de slapeloze nacht, hebben kou en zijn teleurgesteld. Het weer mag natuurlijk geen spelbreker zijn, maar toch, als je met een camper weg bent is het ‘buiten kunnen leven’ vooral plezierig, binnen zit je maar wat te lezen of te schrijven , te eten of te slapen, veel bewegingsruimte heb je niet.

Marieke heeft een paar keer gebeld via skype gisteren zie ik op mijn telefoon. Jammer dat ik hem niet bij had als we een korte wandeling maakte. Zal de gsm dan toch maar, tegen mijn zin in, meenemen als we op pad zijn. ‘Ja’, op vakantie heb ik zoiets van ‘er kan niets dringend zijn’ dus ik wil niet de slaaf zijn van een toestelletje dat belt als je er niet om gevraagd heb. Nu , als Marieke belt, wil ik natuurlijk wel bereikbaar zijn. Ze is haar laatste dagen stage aan het doen in Costa Rica en wil natuurlijk eens even geen Spaans spreken en met haar vader het wel en wee delen. Het is intussen half twaalf en Sam is nog steeds niet terug. Wat doet ze zolang hier in dit quasi lege dorp? Internet neemt natuurlijk wat tijd in beslag maar ik denk dat ze het ook heel traag doet. En natuurlijk, ik ken haar, zit ze ergens in een barretje een koffietje te drinken. Doet ze graag, barretjes bezoeken, koffie bestellen en om zich heen kijken. Als ze terug is vertelt ze de laatste nieuwtjes van De Morgen Online.

Hugo Claus is gisteren overleden. We zijn allebei fan van Claus, een beetje triest. Live go’s on natuurlijk en we plannen onze verdere tocht. Morgen Lucca, en als we geen camping vinden of een veilig plaatsje om de nacht door te brengen rijden we verder naar Firenze, Florence voor de Nederlanders. We rijden een paar kilometers en vinden een perfecte parkeerplaats, speciaal aangelegd voor Campers, plaats voor 24 uur. Net genoeg voor ons. Alleen het is een halve graad buiten, lente! Als we even in het mooie stadje zijn begint het te regenen. Lucca , ik ken het van een prachtige warme zomer een paar jaar geleden en was in de wolken. Nu ligt het er op de eerste lentedag maar triest bij. We lopen wat rond, eten iets in een gezellig restaurantje, dat we aanbevolen kregen door Trotter, een goed reisboek, en voelen ons, door het warme onthaal en de gezellige sfeer, al een beetje in Toscane, Italia, maar verder moeten we gaan schuilen voor de regen. Om 5 uur zijn we terug, nat als verzopen hondjes, in de camper en zijn een beetje triest. Sam leest al over het Zonnige Sicilië in bed, ‘Toscane het hoeft niet meer voor mij’ zegt ze. Ik lees wat en overweeg The Gothfather deel 2 te zien die begint in een zonovergoten zinderend landschap in Sicilië. Naast ons staat een camper met een ouderpaar, 2 kinderen en de grootouders. We prijzen ons gelukkig dat wij maar met z’n tweetjes in de camper opgesloten zitten. Dit is geen weer, dit is niet leuk. Morgen gaan we naar het zuiden.

Zaterdag 22 maart.

We vertrekken vroeg in de ochtend, 9 uur zijn we aan het bollen. We nemen de snelweg naar Firenze, dat we niet gaan bezoeken aangezien het erg slecht weer is en onze focus ligt op Rome, daar willen op paaszondag zijn en de Paus horen en zien zeggen op het Sint Pietersplein, Bidank voor die bloemèn. We weten het wel dat waren de legendarische Vlaamse woorden van de vorige Poolse paus. Paus Ratsinger zal het wel iets Vlaamser met Duitse tongval kunnen. Voorbij Firenze slaan we af , San Polo in Chianti. We cruisen als het ware door het heuvelachtige Toscane in de Chianti vallei. Mooi, als ware het waarschijnlijk zoveel mooier geweest als de zon zou schijnen, het is 7 graden buiten en te koud om enkele dorpjes te bezoeken. Het wordt even uitstappen , wat fotootjes nemen en weer terug binnen. We zetten ons op een mooie helling en lunchen binnen maar met schoon zicht. Natuurlijk willen we ook niet te veel tijd verliezen want we willen naar Rome. Dus even later zijn we weer aan het rijden. We nemen de autostrade in Sienna en rijden tot half acht als we Rome naderen. Een grote stad met een lange GRA, Grande Racordo Annularé, een grote périphérique er rond. We vragen de weg naar een parking voor Campers, die stond vermeld in de campergids, en worden wandelen gestuurd voor een kleine 30 km verder. Hier staan we nu , met zo’n duizend campers denken we, opeengestapeld. Het is naast een parkeerplaats ook een bergingsplaats voor campers en boten van de stedelingen van Rome. Het lijkt een vreemd dorp vol chaos. Niets romance, niets vriendelijkheid, niets mooi en vooral drassig. Dit is grof geld verdienen; 18 euro voor een parkeerplaats van 24 uur. We zijn al anders en beter tegen gekomen op onze reis. Waar zijn we beland en wat komen ze hier met z’n allen doen? Maar we staan, we zijn moe en met de trein morgen zijn we op een halfuurtje in the Capital of Italy; ROMA.

s’ Morgens is er al een lekkere drukte tussen de honderden camperwagens die met ons mooi in , nu mooi!, in een rijtje staan. We zien veel mensen , gezinnetjes met kinderen, uit de woonwagens naar buiten komen. We zijn hier allemaal voor hetzelfde vermoed ik. Op paaszondag naar het Sint Pietersplein. Waarschijnlijk is het, zoals bij de Moslims en Mekka voor de christenen een must om eens in je leven in Rome geweest te zijn als de paus zijn zegen geeft aan de wereld.

“Urbi et Orbi“, we waren erbij, in de kletsende regen. Maar het gaf wel een fijn gevoel om met honderdduizenden , Benidictus XVI zijn paasmis bij te wonen. Het werd wel iets te hevig, we waren doornat van de regenbuien en de onweders die uitgerekend nu , over het Sint Pietersplein in Rome, waar we met honderdduizenden toeristen stonden, losbarsten. Het gaf me een slecht gevoel, zoiets van misschien is God wel boos op ons, om wat we met de wereld doen en vooral elkaar aandoen. De vredigheid op dit plein en de goedaardigheid die deze paus toch uitstraalt lieten dat beeld varen. We zijn gevlucht, tijdens de mis en dus iets voor 12 uur wanneer hij zijn zegen geeft; “Voor de stad en de wereld“, naar een restaurantje even voorbij het Vaticaan. Zoals we vermoedden werden we zoals alle toeristen behandeld als geld beugels die leeg moesten worden gemaakt. We voelden ook aan de trieste blikken van de mensen in dit restaurant dat er iets niet OK was. We zaten wel droog en warmer dan buiten waar het stortregende en waaide, en dat was nodig, als 2 natte konijnen, met een geel plastieken jasje over zich maar nat van onder tot boven. Schoenen die zeiknat zijn waarin je voeten die ook nat zijn schuiven. Straks zij we alle twee ziek. De service in deze toko was archie slecht. Het begon al met de introductie; ‘Do you want cola , aqua or white or red wine’ for drink. Ik zeg Red wine en als de juffrouw met een fles aankomt lopen vraag ik of dat dat de huiswijn is die op de kaart staat. ‘No, but these is very good’ zegt ze met een fles rood in haar handen van 22 euro. Ik zeg neen en wijs de huiswijn aan, dat beviel haar natuurlijk niet. Sam bestelt Penne en ik Canneloni en het voer werd lauw geserveerd, we sturen de arrogante opdienster terug naar de keuken, ze komt met een blik van ‘wie denkt u wel dat u bent’ terug met het bord pasta dat opgewarmd werd in de microgolf. We eten en rekenen af maar betalen de service, 4Euro 50, op het bonnetje niet. Die hebben we niet gekregen zeg ik , naar het voorbeeld van enkele Vlaamse laatstejaars studentes die hun grieven ook kenbaar maakten als ze afrekenden, zij het op een licht arrogante manier. Ik herkende Marieke in de juffrouwen die zich niet lieten bedotten door dit soort afzetterij. We verdwalen nog wat in de stad met z’n harmonieuze en ongedwongen mengeling van bouwstijlen uit het verleden. Overblijfselen uit de oudheid, de middeleeuwse gebouwen , renaissancepaleizen en barrok kerken, maar hebben het koud en zijn doornat. We hebben onze sokken al uitgetrokken maar we moeten terug willen we morgen niet ziek zijn. Lekker thuis komen zeggen we tegen elkaar. De Parkingplaats heeft iets marginaals, zo met z’n allen op elkaar, maar de mensen zijn het niet. Iedereen hangt zijn natte was buiten en ook weer binnen want het begint, ….alweer te onweren. Hagelballen storten neer op onze camper en ik kan je vertellen dat dat een hels lawaai maakt. We zitten droog en warm, goed zo. Het weer voelt aan als een beperking en daar houden we natuurlijk niet van. Je kan wel zeggen , we gaan ervoor en laten ons niet leiden door een buitje, maar als je voeten als zompen in je schoenen voelen en je tot op het bot nat en klammig bent, is dat niet aangenaam. Op de TV in de metro horen we dat de regen uitzonderlijk is voor de tijd van het jaar in Roma, maar daar hebben we natuurlijk niet veel aan. Morgen …….. dat zullen we morgen vroeg beslissen, of terug naar Roma voor een uitgebreidere citytrip of verder naar “Het Zuiden” waar hopelijk de zon met ons is?

Rome, Maandag 24 maart

“Het beste moet nog komen“, daar sussen we ons mee want ook vanochtend regent het en het is koud. We verlaten Rome met z’n 2,5 miljoen inwoners, nemen afscheid van Piazza di San Pietro in Vaticaanstad, die de kleinste soevereine staat ter wereld is en die sinds 1929 door Mussolini aan de Paus werd geschonken. We wuiven nog eens naar de Zwitserse wachten die even bewegingsloos en statisch als gisteren de wacht houden voor de toegang tot het koninkrijk van Benedictus XVI en zijn kardinalen. We zien een laatste glimp van de obelisk die nog door de Romeinse Emperor Caligula van Heliopolis, in het oude Egypte, naar het Sint Pietersplein gezeuld werd en die nu statig in het midden van dit prachtige 17^e eeuws plein staat, een pontificaal plein ontworpen door Benini.

“ Weet je nog wel die avond in de regen, het was pas kwart over zeven“…… en we zaten zo gezellig in de Camper op de parking bij de Carabinieri van een god vergeten verzopen dorpje ergens rond Rome.” Ja, dat was niet onze eerste keuze, maar de aanhoudende regen, het donkerder worden en daardoor heel gevaarlijk rijden op de smalle weg langs de zee, leidde ons tot deze plek. Buiten 5°c, dit is niet normaal, het is een hondenweer. We besluiten om hier, onder de veilige vleugels van een politiekantoor, de nacht door te brengen. We zijn vanmiddag vertrokken , langs de zeelijn, naar het zuiden maar we schoten niet goed op. We stoppen om 2 uur langs de weg, omdat we honger hebben, bij een restaurantje dat een paasmenu aanbiedt. Dat is wat veel voor ons als lunch, als we straks nog moeten verder rijden, zeggen we, en de commerciële dienster met zakelijk instinkt biedt ons hetzelfde menu aan voor 1 persoon “en je eet er met 2 van“, zegt ze. We gaan in op haar goede voorstel en het bevalt ons. We zijn niet echt onderste boven van dit paasmenu, waarvoor je toch 40 euro neertelt per persoon, wijn niet inbegrepen en geen dessert, maar bedenken ons dat we natuurlijk als 2 verwende gastronomen hier in een klein dorpje aan zee zitten. Op een rijtje, wat serveren ze op Paasmaandag , wat kregen we en hoe zouden we het zelf verfijnder maken?

Een mooi koud schoteltje inktvis pulpa, versierd met kleine tomaatjes, worteltjes, snippers sla en olijven in olijfolie, schijfje gegrilde aubergine.

Wij zouden de worteltjes vers raspen en de gegrilde aubergine warm serveren.

Gnochi met 1 stukje vis, appelblokje, roze garnaal, pancheta ham en walnootjes

Een goede combinatie maar beter met Oostendse grijze garnalen, meer okkernoot of beter nog enkele pijnboompitjes. Warme appelschijfjes ipv blokjes

Vers gemaakte ravioli gevuld met vispastij, in olijfolie en Vongolé.( mosseltjes)

Fritto Ghiotto

Gefrituurde calamar, gamba en een visje

In België zouden we geen vis frituren, hier houden ze ervan blijkbaar

Een wit visje ( 50 gram) in eigen vocht en olijfolie gestoofd in papillot, aluminiumfolie , met schijfje aardappel, citroen en zongedroogde tomaatjes, groene gekookte spinazie en gele en rode opgelegde paprika.

Dat was het lekkerste.

50 Gram vis was wat weinig, een groene asperge erbij voor presentatie en smaak zou beter zijn.

In België zouden we op z’n minst een kopje koffie voor die prijs inbegrepen serveren en een suggestie doen voor de wijn en voor een lekker dessert.

Menu 40 Euro, bevande escluse

Huiswijn 6 euro voor een ½ liter

Aqua con gaz 2 euro

Op zich was dit paasmenu niet slecht, het serveren kon eleganter, we hebben mes en vork moeten houden voor alle gangen en voor die prijs had het fijner gemogen. We klagen niet, laat ons wel wezen, maar besluiten samen dat ‘ De Italiaanse keuken’ toch ook niet overal en altijd “Je van Het is” hier althans, in een visrestaurantje in een dorpje aan zee op zo’n 50 km voorbij Rome.

Voldaan rijden we verder richting Napoli.

Marina Aequa, Seiano di Sorrento

Woensdag 26 maart, kwart over zeven.

Ik word wakker door de stevige draai die Sam in bed neemt. Daar kan je in een camper niets aan doen. Je maakt elkaar wakker, omdat het bed niet prinselijk groot is, en als er eentje naar het toilet moet is het over elkaar heen kruipen. Ik lig wakker om kwart over zes en formuleer zonder dat ik het wil zinnen in mijn hoofd om de tocht van Rome naar Napoli te beschrijven. Ik kan het niet stoppen, die veelheid aan zinnen en gedachten die me overmeesteren. Soms ben ik boos op mezelf omdat ik eigenlijk nog wat wil slapen, zeker na de laatste dagen met verstoorde nachtrust. Toch sta ik maar op, trek mijn truitje aan en mijn koksbroek. Die geruite koksbroek kochten we in Valentia in een boetiekje voor professionele keukenkleding, Sam een schort en ik een koksvest en broek, beiden met een bijpassende muts. Die broek is op reis mijn ochtend broek. Lekker los om je heen en makkelijk aan en uit. Het is geen zicht voor de eventuele omstaanders, als ik even naar buiten loop voor een sigaretje, maar op dit uur van de dag is er niet zoveel vol. Sinds gisteren is het sigaretje een Fortuna geworden ( 3,5 Euro), omdat mijn laatste Camels uit Spanje, aan 2,5 Euro, op zijn. De camping waarop we staan is een appelsienenboomgaard, opzich mooi en goed gelegen, ver weg van het gevaarlijke Napoli. In elke gids staat geschreven dat je in hier deze stad absoluut moet opletten voor inbraak en diefstal. Hier kunnen we met de trein naar de ongelooflijk grote en ook oude stad Napoli. En het gevoel dat wat je achterlaat, onze camper, met alle wel en wee dat we mee hebben, veilig staat is veel waard. Het regent zachtjes maar ik denk dat het beter weer gaat worden. Mag ook wel, na zeg maar een maand dat we op de dool zijn en konstant moeten schuilen voor de regen en de koude. Vandaag wat bijkomen, opruim, een uitstapje naar Sorrento op de heuvels hierboven en morgen , als het OK is, naar de oude authentieke inmens grote havenstad Napoli.

Hier op deze Camping geraken was niet zo simpel. We zijn een lange weg gereden tot het eerste stadje Pozzuol, net voor Naploli. Wegen met gaten, regen, veel verkeer en smalle straten. We stopten in het centrum dat gevaarlijk aanvoelde, allerlei vreemd volk dat ergens op een hoek staat te staan of te hangen en naar ons keken als waren wij een prooi. Ik parkeer me, blijf in de auto zitten, we willen de camper hier vooral geen moment alleen laten, en Sam gaat op zoek naar het toerische informatiekantoor. Zoals eerder bleek, zie je dan wel een peiltje staan maar je kan er niet geraken met je camper als je dat kantoortje al zou vinden.. Enfin , om een lang verhaal kort te maken na een halfuur heeft ze het kantoor gevonden maar het blijkt om 4 uur al dicht te zijn. Hier blijven is geen optie , in de verschillende gidsen die we hebben is geen sprake van een camping. Voorbij de stad wel , maar het wordt donker, en dan is het moeilijk om een plek te vinden die en slecht aangeduid is en doorgaans verscholen ligt, zoals de meeste campings rond een stad. Ik ben snipverkouden, nog van onze Paasmis op het Sint Pietersplein in de regen, en het is lastig rijden met het niezen, hoesten en proesten. We nemen dan toch maar de ringweg rond Napoli ,zoeken in de wir war van wegen de autostrada E3 en rijden een dik halfuur, de weg scherp in het oog houdend en alle naamplaatjes observerend naar de afslag Castellammare di Stabia richting Sorrento. 3 Tunnels verder en een brug over en dan scherp naar rechts beneden en zo belanden we in Marina Aequa en vinden de Camping Villaggio Turistico Azurro. Omschreven in de gids als niet ver van zee, toch een driehonderd meter naar beneden lopen bemerken we, en ideaal om ontdekkingstochten te doen in deze provincie Campania. Als het goed is willen we Pompeï, de Vezuvius en Napels aandoen. Voor een boottocht naar het eiland Capri, wat hier niet zo ver vandaan ligt, zijn we te vroeg . De veerboten beginnen pas te varen in April zegt de dame van een barretje hier, het enige. We doen een kleine wandeling in het donker naar het dorpje Marina Aequa dat beneden aan zee ingesloten tussen rotsen en kliffen. Het is klein, lieflijk en absoluut verlaten. Het regent weer. In de camper drinken we een borrel om op adem te komen en om de kaap van 10.000 km die we vandaag overschreden te vieren. Sam gaat vroeg naar bed, ze voelt zich wat koortsig, heb haar waarschijnlijk besmet. Ik had me voorgenomen om deel 2 van the Gothfather uit te kijken. Een beetje het Siciliaans landschap ontdekken en Corleone zien, een dorpje dat midden op het eiland ligt, waar een stuk van de Paramount picture van Francis Ford Coppola gedraaid werd.

S’Morgens, regent het en het blijft regenen voor de rest van de dag. Sam is ziek, wil in bed blijven. Ik zet een rozebotteltje met honing voor haar en herhaal dat een paar keer. Ik schrijf wat en stoof een kippenfiletje in een salsa sausje met rijst. Sam blijft bij Rozebottel en slapen. Ze heeft koorts. Niets beter dan in bed blijven en rusten. Ik maak een wandelingetje naar beneden het dorpje maar daar is niets in beweging. Naar boven, dat is snel een halfuurtje stappen naar een klein dorpje waar omzeggens ook niets open is. Het ligt er verlaten bij. Ik stap het 5 sterren hotel, het enige hier, op de top van de heuvel gelegen, binnen en vraag of ik iets kan drinken in de bar, ik ben intussen doornat, maar de bar is ‘unfortunately not ready, only the terras‘, en dat ligt er in de regen nat en triestig bij. Wel een mooie view ……. als het mooi weer zou zijn. Maar dat is het niet, het blijft regenen. Het www.GrandHotelAngiolieri.it heeft een prachtige view, de grijze lucht versmelt er in de grijze zee en van op het terras zie ik onze camper in de groene appelsienenboomgaard. Sam is intussen een ietsepietsie beter maar wil nog in bed blijven. Wat triestig hier, wat doen we hier, waar moeten we naartoe? We lezen, schrijven, slapen, en babbelen wat over de tijd van voor we elkaar kenden, drinken rode wijn en roze bottel thee om het een beetje te vergeten. Ik ga om halfzeven op zoek naar een pizzeria beneden in het haventje, maar daar blijkt het seizoen pas te beginnen vanaf 1 april. Alles is dicht. Het restaurant van een verwaarloosd hotelletje is open maar het ziet er zo’n ongezellige boel uit, met z’n azuurblauwe lamellen voor de ramen met uitzicht op een donkere trieste zee, en bovendien als ik vraag of ze pizza serveren zegt hij ongeneerd, we are an restaurant sire. Ik bedank hem en we maken wat overschotjes warm in de camper zodat Sam toch wat op krachten komt. Jolientje belt op. Ze is volop in de weer met haar eindwerk. Ze klinkt vrolijk, hoewel ze nu al een paar weken goed door aan het werken is. Ze geniet er wel van. Straks op 17 juni moet ze haar werk presenteren aan de jury. Of ik wil duimen ? Natuurlijk, lieve schat, zal ik duimen, ik noteer het meteen in mijn gsm. Ze heeft ook goed nieuws gekregen vanochtend, zegt ze, van de school in Maastricht. Daar wil ze in de hoge school voor kunsten, decorbouw gaan volgen. Zal ik het wel kunnen vraagt ze? Ze mag haar toelatingsproef doen op 28 mei en ze is wat zenuwachtig. Ik vertel haar dat ze niet mag twijfelen aan zichzelf, ze heeft talent, is gedreven en decor en kleding ontwerpen en allerlei creatiefs is haar niet vreemd. Ze voelt zich al wat meer zeker nu, zegt ze me. Ik wil nog van alles vragen maar mijn gsm valt uit, mijn belkrediet is op. Dat gaat snel in het buitenland. We zullen onze conversatie verder zetten via mail. Ik vind het wel wat lastig nu, dat ik niet thuis ben. Er moeten, eens dat ze daar in Maastricht mag beginnen ,wat dingen geregeld worden, zoals een laptop kopen met tekenprogramma‘s en een kot zoeken, dat deed ik ook samen met Marieke toen zij in Antwerpen naar Herman Teirlinck ging. We zien wel, misschien kan ik van op afstand wel wat regelen voor haar. Kleine meid wordt groot. Jolien is intussen 19 jaar , ik zie haar soms nog als het kleine appelsientje, als papa natuurlijk, maar ze kan best haar mannetje staan in deze grote wereld.

Donderdag 27 maart

s’Ochtends ploffen er enkele appelsienen van de bomen in de boomgaard op de grond, niet van rijpheid vermoed ik maar van rottigheid. Vogels fluiten maar ik bemerk weinig vreugde in hun zang. Het regent weeral en nog altijd. Sam voelt zich nog helemaal niet lekker. ‘Deze ziekte duurt drie dagen denk ik’ zegt ze. Ik zet rozebotteltee met honing en aan dit tempo zullen we snel door de voorraad bottel zitten. We bespreken de verschillende opties: blijven en wachten tot het ophoud met regenen? Napoli bezoeken? met dit weer en in de toestand waarin zij zich bevind is geen optie. We hebben dat natte avontuur gehad in Rome, of doorrijden tot een plek waar het warmer is en de zo schijnt? We nemen de kaart en kijken hoever, welke weg we willen nemen en besluiten om door te rijden. Ik loop nog even naar beneden voor een pakje Fortuna of Italiaanse MS Bonde, halweg begint het te stortregenen, ik ben in een mum doornat. Wat een kloteweer. Ik heb Marieke aan de telefoon die haar laatste dag stage doet in Costa Rica, van haar hoor ik dat er een halve meter sneeuw gevallen is met pasen in Belgie. Grappig dat ik dat nieuws van ‘thuis’ hoor via de andere kant van de wereld in Costa Rica. Als ik haar vertel van de plannen van Jolien is ze blij om dat te horen en zegt ze meteen , da ga ik mee met mijn zus naar Nederland. We babbelen nog wat bij en zijn elke keer blij om elkaar te horen.

We vertrekken, niet in één teug richting Reggio De Calabria, waar we de boot zullen nemen naar Sicilië, maar een stukje schoonheid van de Golf van Napoli meenemen en via Positano, langs de golf di Solerno naar Salerno rijden om daar de autostrade naar het Zuiden op te rijden. Onze eerste 30 kilometers zijn schoon om rijden, we zien via deze bergweg langs de kust prachtige vergezichten over schitterende baaien. Wat schoner weer zou meegenomen zijn maar goed, we rijden. Als we Positano naderen staat er een agent die ons rechtsomkeer aanbeveeld, of beter, ons terug stuurt van waar we komen. Er blijkt wat te doen te zijn en bussen ,vrachtwagens en campers kunnen niet door. Dat is jammer omdat dat betekent dat we inderdaad de hele kustweg terug moeten, 30 kilometer, omdat er eenvoudig weg geen andere weg is langs deze berg. Positano zien we even van in de verte en bij die indruk van witte kubusvormige huisjes in Moorse stijl van dit kleine vissersdorp, en de groene tuinen die terrasvormig naar de zee afdalen, moeten we het doen. Dit dorpje is het enige dorpje ter wereld dat gebouwd is langs vertikale as, een beetje Paul Klee stijl. Vroeger was Positano zeer geliefd bij kunstenaars en intellectuelen. Picasso, Cocteau evenals Steinbeck en de liefhebbers van het ‘ dolce vita’ ontmoette elkaar in de buca di Bacco hier in Positano.

Dus wij terug, het wordt, eens we op de autostrade zijn, een lange weg door bergmassieven met besneeuwde toppen in het Parc Nationale del Pollino en landschappen vol olijf- en fruitbomen in verse groene tinten. Sam wil Pizza eten en we zien een bordje met reclame voor een pizzeria. We slaan af en ik denk dat we z’n 300 meter stijgen langs een klein en nat weggetje. Jezus, voor een pizza. Terug of verder? We rijden door want we hebben honger. We hebben nog nergens ter wereld zo gezocht naar een pizzeria als in het land waar ze die hebben uitgevonden. Het wordt een helse tocht en wat blijkt, de toko is gesloten. Dan maar een broodje ham en kaas en weer verder. Sam legt zich wat in bed, het gaat haar niet zo goed af, een snotneus, gewrichtenpijn en mottig. Zo‘n ziekte duurt natuurlijk drie dagen, dat had ze aangekondigd. Het blijft regen, alsof die ons achtervolgt. In het smalste stuk van Italië gaan we in Sibari van de autostrade af en rijden naar de andere kant van Italië, Golfo di Corigliano. Daar is, volgens onze gids, de mooiste camping van Zuid Italië gelegen met … een heel jaar door een aangenaam klimaat. De camping is effectief zeer mooi gelegen aan de Golf met prachtige dennenbomen die zorgen voor schaduw in de zomer, de prijs is 11 euro, all in, wat goedkoop is voor een 4**** camping maar we staan nog niet echt stil en ….het begint te regenen. Het is gelukkig maar een buitje. We horen alras als het echt donker en stil wordt weer het zacht ruisen van de zee op de achtergrond.

We maken ons de bedenking dat prijzen soms zomaar prijzen zijn die gevraagd en gegeven worden. Vraag en aanbod natuurlijk. In Rome betaalden we 18 Euro voor een plekje op een echte afschuwelijke parking, geen faciliteiten, groffe behandeling, geen comfort, niets en hier, mooi aangelegd, warme douches, wasplaats met strijkijzer, zicht op zee, groen en een zwembad, elektriciteit en water aan de camper , 11 Euro all inclusive. Het is maar, waar je als zakenman een plek hebt, waar mensen moeten komen omwille van geen andere keuze die maakt dat je als uitbater kan vragen wat je wil aan die “stomme toeristen” en ze ook zo behandeld. Niet netjes en erg arrogant.

Enfin, we zijn blij met deze prettige verrassing hier in Corigliano Calabro* , misschien nog wat zon hier en het kan al niet meer stuk, dat je depri wordt van het regenweer, dat is iets voor België, toch niet in Zuid Italië! .Onze gasten Eric en Tessa komen pas 2^de helft april aan in Cartania, dus we hebben nog wat tijd.

* Camping Il Salice

C/da Ricota grande

I-87060 Corigliano Calabro (CS)

Tel 0039 0983851 169

Mocht je ooit zover willen rijden en/of als je even wil kennis maken vindt je informatie op

www.salicevacanze.it

Het lijkt wel of we echte campingliefhebbers geworden zijn. Dat is natuurlijk niet zo want nu, nu er niet te veel volk is, kan het nog, maar ik maak me sterk, als hier in de zomer ze met z’n 500 vakantiegangershuisjes en tentjes op elkaar gepakt staan, Duitsers en Nederlanders inbegrepen, dat het echt niet zo’n leuke boel is. Wij voelen ons veiliger hier dan zeg maar ergens op straat en dat maakt dat we hier staan. De mensen met paasvakantie hier maken er het beste van. Weliswaar dik aangeleed en met goede stapschoenen wandelen ze langs het strand door het zand. Er staat een stevige bries maar het zonnetje komt af en toe door de wolken. ‘Geen gezeur’ zegt de opa tegen de kinderen, we gaan wandelen, we zijn hier niet om binnen te zitten. We staan mooi met ons vehikel geparkeerd, zicht op het zeetje, een vrij grote baai en langs een jonge mimosaboom die een poging doet om te bloeien. Sam is nog steeds niet aan de betere hand. Ze zeurt wat als een klein meisje, waarschijnlijk de koorts. Ik doe mijn best om lief te zijn maar ik heb het wel wat moeilijk met dat aanhoudend gezeur. Ik kook, doe de afwas, ga winkelen en op alles is er wel iets aan te merken. Hèhè. Onze buurman, een Duitser, zegt me dat er een winkeltje iets verder op is. Ik loop er naartoe en dat iets verder blijkt toch al snel 3 km te zijn. Een grootwarenhuis in de middle of nowhere met alles wat een mens nodig heeft . Ik koop wat spullen om iets te koken, een apotheker is er helaas niet. In de verste verte niet,dat is jammer want Sam kan wel iets anders dan Dafalgan gebruiken. Als ik buiten kom, regent het pijpenstelen. Ik wacht even en besluit toch maar om verder te gaan, Sam zal wel een beetje ongerust zijn, ik ken haar. Ik steek, op weg naar de camping, mijn duim omhoog en een Italiaan stopt. Uit medelijden vermoed ik en hij zet me af aan de ingang. Het is me toch een beetje een vreemde plaats hier, ik babbel wat met de duitser maar die zegt dat het hier al 14 dagen slecht weer is. Er lopen wat wilde, verlaten honden rond hier, die aan elke camper staan te bedelen voor eten. Lieve honden wel, niets agressiefs, ze dollen wat met elkaar na de lunch die ze vinden. Eentje heeft onze voorkeur, ik benoem hem Pukkie en kam zijn haren wat hij plezierig lijkt te vinden. Even blijft ie nog en als zijn eten op is, is hij weer weg. Het blijven zwerfhonden natuurlijk, wel met een smoeltje dat je niet zomaar koud laat. Waarschijnlijk verlaten en op zoek naar een nieuw baasje dat voor hem wil zorgen. Het is het een kwakkelweer, dan schijnt de zon plots en dan weer regen. De wind is een konstante waardoor Sam niet echt buiten kan lopen, wind doet niet zo goed als je sinussen vol zitten en je aanhoudend moet niezen. We blijven maar wat staan , dat is het beste voor haar. Kan ze rusten. We eten de gegrilde gamba’s maar die zouden beter smaken als we ze buiten konden grillen. Het is niet zo, helaas. Ik voel me een beetje zoals die zwerfhonden die lopen ook maar wat rond in de hoop iets beter tegen te komen, net als wij. Sam gaat terug naar bed en ik, ja… ik doe maar wat, bekijk de foto‘s nog eens van toen we 28 graden hadden in Cordoba en schrijf wat verder aan het 50 vragen interview voor het boek “ Almost Happy, 1 jaar op reis door Europa.

Zondag 30 maart

Dichter bij zee kan je niet staan, op zoek naar een plek zijn we gisteravond hier tussen de Capo Coloma en de Capo Rizzuto beland in Isola di Capo Rizzuto, aan de zool van Italië, na een ritje van 350 km. Aanvankelijk hebben we 2 campings gezocht, hier aan de Golf di Squillace, onder Crotone, die in ons boek stonden vermeld, maar die verlaten en leeg waren, de laatste half afgebroken en iets te eng voor Sam om de nacht er door te brengen. We zijn iets gaan eten in een restaurant dat ‘Aperto’ was , dat is niet evident, pizza-restaurants zat , overal, maar de meeste zijn gesloten. In ristorante ‘ De zeven torens ‘ helaas geen pizza, de oven was nog niet warm, maar we werden er zo vroeg als enige klant en als koningen behandeld. Om 8 uur, stappen we, voldaan van de pasta Vongolé, Sam met een stukje vis en ik met escaloppe in witte wijn en citroen, dat alles vergezeld van een liter rode wijn van deze streek Calibrië, op, en gaan naar onze camper die op de grote parking staat en vallen we beiden ter plaatse in slaap. ‘s Morgens om halfzeven zijn we ook weer wakker. Een prachtige view over de zee van deze kaap en een weelderige zon. We rijden toch maar terug naar de verlaten camping omdat het daar zo enig was, rust, uitgestrekte view en stilte, en worden om zeven uur, net als we ons parkeren begroet door een aardige man in een kleine Fiat panda. Hij blijkt de eigenaar te zijn en hij vind het best als we hier blijven. De camping is alleen tijdens de maanden julie en augustus open zegt ie, maar geen probleem als jullie blijven. Dichter bij de zee kunnen we niet staan. Als op een eiland, niets, niemand alleen de zee, de krekels, de zon en wij midden in de natuur. s’ Middags komt er wel een auto aangereden, een papa en zoon die komen vissen, even later komen er nog wat wandelaars aanzetten. We zitten en genieten. Ik maak een lekkere pasta saus met de kleine overheerlijke zoete tomaatjes die we onderweg kochten van een vriendelijk dametje die haar schattig Piaggio autootje ( een ape 50 pianale e furore ) volgestouwd had met fruit en groenten van eigen tuin. Het wordt een pommodore pur sang sausje. We nemen onze tijd om in alle vrede en vreugde buiten te tafelen. s’ Avonds nemen we nog een borreltje onder een zee van sterren. Hier is het pikkedonker en ik zie duizenden sterren. Veel meer dan thuis, komt door dat we op een kaap zitten, geen lichtvervuiling en je kan hier de zee rondom het schiereiland bewonderen.

Omdat we vroeg gaan slapen, zowat als de kippen als het donker wordt, zijn we ook vroeg wakker. Rond vijf uur draai ik al rond in het bed en kwart voor zeven loop ik een eindje langs de branding. Ongelooflijk mooi en rustig, ik hou ervan hier, in alle stilte en rust, wat met mezelf te lopen. Het is 31 maart en ik zie aan het klokje van mijn pc dat het zomertijd is geworden. Het is nu kwart over acht, dus al bij al niet zo vroeg. Sam staat ook op want we vandaag moeten we naar de tandarts. Er is gisteren een vulling losgekomen van een hoektand. Vervelend is het wel, maar beter meteen laten herstellen. In Crotone, dat is het dichtbijgelegen stadje met iets of wat betekenis, zal wel een tandarts een praktijk hebben hopen we. Natacha, een collega van Sam is intussen op de hoogte gebracht van welke ingreep er dient te worden gedaan aan Sam haar hoektand. Als die man ons niet begrijpt trekt hij de tand misschien en dat wil Sam niet. Natacha spreekt vloeiend Italiaans, dat is altijd handig om iets uit te leggen in de taal van de tandarts. Als het nodig is bellen we haar en verteld zij vanuit Belgie aan de telefoon wat Sam het liefst heeft dat hier gebeurt in Zuid Italie met haar gebroken tand.

Crotone city is niet lief voor campers, of anders, de Zuid Italianen hier parkeren hun auto’s overal en zeer slecht en vaak dubbel, driedubbel, vooral fout, waar ze ook maar kunnen. De politie heeft ons goed geholpen om toch een uitweg te vinden uit de straat waar 6 auto’s de weg blokkeerden. Dan maar een parking zoeken en Sam alleen op stap naar een apotheker en de tandarts. Ik hou de wacht. Er zijn natuurlijker prettigere dingen dan op een parking ons vehikel bewaken tegen diefstal of inbraak. We kunnen het gewoon niet meer anders, elke stad is een gevarenzone. Ik observeer de Italianen die hier hun auto parkeren en voorbijwandelen. Een grote zware SL 500 sport zet zich naast onze Chausson en de chauffeur klapt het portier dicht en drukt met zijn vinger op het slot. Geen sleutel meer, enkel een vingerafdruk sluit en opent zijn auto. Goed gevonden van Mercedes. De tandarts heeft enkel zitting op vrijdag in dit stadje dus rijden we door. We volgen de weg langs de Golfo di Squillace en genieten van de soberheid en op sommige plekken de desolaatheid van dit op Toscane lijkend landschap maar dan aan zee. Ook in Schotland zag ik eerder dit rustig golvend groene landschap omringt door de oceaan. We zoeken, nog altijd, een pizzeria en ook deze keer hebben we geen geluk. Ristorante signore, pizza enkel na 8 uur s’avonds. Dan maar het dagmenu die ons tegenviel. Vreemd zeggen we tegen elkaar , de Italiaanse keuken is naast de pasta, in vele vormen, niet zo spectaculair. We betalen wel gemiddeld 35 a 45 Euro voor een primo en secondo piatta en een fles wijn, dus goedkoop is het niet echt maar we hebben het gevoel niet echt voor dat geld waarde te krijgen. We zijn natuurlijk in België verwend, we kunnen alle ingrediënten kopen, we kunnen het allemaal zelf maken en eten overal in elk restaurant goed tot uitstekend. We besluiten van enkele dagen niet uit te gaan eten en met het geld dat we dan uitsparen eens een betere toko te zoeken. We stoppen in Isca Marina, iets voorbij Soverato en zullen hier, aan zee, letterlijk op het strand de nacht doorbrengen. Hier zie je de zon s’ morgens opkomen maar ze niet in zee ondergaan, dat is de andere kant van het land. Hier op het smalste deel van de wreef van de bot van Italië zeg maar, zijn we amper 30 km verwijderd van de westelijke ka