Bled 31 mei 2008

Vanmiddag op stap voor een lange wandeling rond het meer. Dit is een plek om lief te hebben, een plek en een land om lief te hebben. Op het kasteel dat 100 meter hoog ligt op een berg die we bestijgen hebben we een prachtige view over het meer en zijn er ook getuigen van een huwelijksfeest dat in open lucht plaats vindt. Op de terugweg begint het plots te donderen en te bliksemen. Er vallen bakken water naar beneden. Een beetje onverwacht en helemaal niet gepland door het koppel dat vandaag hun ja-woord gaf in open lucht. We schuilen bij een kopje koffie in een barretje aan het meer en wachten tot het onweer overtrekt. De wasjes die nog buiten aan de draad hingen laten we maar hangen in de hoop dat ze morgen drogen in de zon, als die mag schijnen. We reekenen af aan de balie, zoals dat gebruikelijk is als je de camping verlaat en betalen 51,45 euro voor 3 nachten , omgerekend in de oude Sloveense munt lees ik op de Racun, de factuur: 12.329, 48 SIT. Sam heeft veel, heel veel tijd nodig om haar klaar te maken. Ze wil dan bij het opruimen ook persé alle kastjes reorganiseren en de vaat doen van de afgelopen dagen. Huishouden is niet haar ding,dat zegt ze ook wel. Uiteindelijk wordt het drie uur als ze gaat douchen terwijl ik de camper alvast naar buiten rijdt. Om 3 uur ten laatste moesten we de camping verlaten . De volgende bestemming is de luchthaven van Lesce, een klein sportvliegtuigveldje dat Sam gespot had waar je met een Cesna rond het Triglav gebergte kan vliegen.

Op onze rit door het prachtige landschap, het lijkt wel Oostenrijk of Zwitserland met z’n lieflijke dorpjes en huisjes zien we op de akkers overal hekken-rekken in hout staan,. Waarvoor zouden die dienen ?, alvast niet om reclame boodschappen op te hangen. Blijkt, uit foto’s van de streek in de brochure, dat het droogrekken zijn om het gemaaide gras op te hangen. Van gras stro maken. Zo simpel en doeltreffend doen de boeren dat hier. We maken een stop aan een Gorje , De Vintgar in het Triglavki Narodki park , een kloof van 1600 meter doorheen het gebergte waar een wilde rivier hotsend en klotsend door stroomt.

1 juni.

We worden wakker om halfacht van een draaiende motor van een sportvliegtuigje op 10 meter afstand van onze camper. Jawel, we staan zowat naast de start en landingspiste van het vliegveldje van Lesce. Een vroeg wakkere piloot taxiet zijn vliegtuigje naar de startplaats en stijgt even later op. 2 Jongens trekken een ander vliegtuigje uit de hangaar en een vroege piloot - technicus staat al te sleutelen aan de motor van zijn kleine toestel. Blauw bakje op wieltjes naast hem met gerief en potjes olie . Klaar maken voor de vlucht. Een boot tuig je op , een vliegtuig maak je vliegens-klaar, niet vliegensvlug, want één keer boven in de lucht kan je natuurlijk niet even stoppen om wat olie bij te gieten mocht het lichtje beginnen branden!. De helikopter wordt ook aan een check onderworpen terwijl een kerel goed ingepakt wordt vastgemaakt aan de deur. Met een camera in de aanslag stijgt het gevaarte. Wat een heerlijke geluid. Papa houdt van helikopterfilms zei Marieke toen ze klein was tegen de juf die naar de hobby’s van de papa vroeg. Nog anderen trekken een zwever naar buiten. Parachutisten stappen in een rood vliegtuigje dat tegen de wind in opstijgt. Er is wat bedrijvigheid op Zondagochtend hier op het vliegveld. Het doet me denken aan het vliegveldje Sanicol, in Leopoldsburg, waar ik als puber met een vriend vliegtuigjes ging wassen op Zaterdag in de hoop dat Lucien Plees, de eigenaar, eens zou vragen: Wil je eens mee vliegen? Dat gebeurde na 20 wasbeurten uiteindelijk en zo maakte ik mijn eerste luchtdoop. Niet gewoon wat rondvliegen. Maar compleet met rol en looping. Dat was een fantastische ervaring op mijn 15^de. . Vliegen is altijd opwinding.

Hier zie je dat ook, er wordt naar elk vliegtuigje dat z’n motor aan zet en opstijgt gekeken.

Om negen uur staan we aan het ticketkantoortje en boeken onze 1 uur durende vlucht over de Julian Alps. Dit wordt tot 4 uur vliegtuigjes kijken en dan vliegen we met een zucht tot boven in de lucht.

We hebben ons niet verveeld op het vliegpleintje, verschillende modellen vliegtuigjes en zwevers stijgen op. Valschermspringers springen naar wellust. Ik voel me een beetje een kleine jongen als ik dichterbij de vliegtuigjes en de helikopters stap om ze te fotograferen. Het geluid van de draaiende wieken van de heli geeft een geweldig gevoel. Om 4 uur stappen we in, Sam met een bang hartje, maar dat hoort ook zo, en spanning alom als we stijgen. Sam zit vooraan en daar zie je quasi niets door dat zijn neus in de lucht hangt. Eenmaal 3000 meter hoog vliegen we door de Julian Alps rond ijsmeren, en scheerlings langs de twee hoogste besneeuwde toppen. Het is knap vliegen in de bergen en je voelt ook hier gezeten in zo’n vliegtuigje hoog in de lucht hoe klein mensen zijn vergeleken met de reuzen van bergen. Een laatste scheervlucht over het Blad meer. Wow dat is Schoon, en een veilige landing op de grasmat van het vliegveldje. Dat was zeker de moeite. We drinken een glaasje op het terras van de bar en genieten volop van het aparte sfeertje dat hier heerst. ‘s Avonds maak ik een babbeltje met de uitbater van deze mini camping en hoor de frustratie van de Slovenen over het feit dat ze samen met de Croaten en de Serviërs door de Oostenrijkers over één kam gescheerd worden als de Jougoslaven van weleer. Slovenië is nu sinds 1990 van een socialistisch land geëvolueerd naar een democratische republiek. “We zijn Slovenen en zijn daar fier op“ zegt ie met wijd open ogen.

2 juni ****************************************************************************************