Taormina, Sicilië

( Tussen Messina en Catania ) 4 april,

gestationeerd met onze camper op de parkeerhaven met een fantastische view op de Etna en wat meevalt is dat we nu nog eens terug naar het romantische Taormina hoog op de heuvels kunnen. We nemen de bus en vertoeven vandaag in “An island in the sky “Een eiland in de hemel, omschreven in onze gids van Sicily.

Taormina is een mooi stadje, het uitzicht over de baai van op het plein, 250 meter hoog, lijkt een postkaart, maar hier zitten wij een koffietje te drinken en het is echt. Ook de rekening, 10Euro 10 voor 2 cappuccino‘s! Voortreffelijke service, daar kunnen we niet over klagen, maar toeristen worden behoorlijk uitgebuit. Enfin, zeggen we tegen elkaar , laat de koffie daardoor niet slechter smaken, integendeel. We kuieren rond, genieten van de momenten dat de zon warm schijnt en het dorpje een zomerse aanblik geeft, kopen een ansichtkaartje van de Etna, toen ie uitbarstte in 2002, voor de familie en ik koop een cadeautje voor Jolien en Marieke. Zullen ze blij mee zijn. We laten ons verleiden om een klein typisch keramiekje te kopen als souvenir , een Minerva beeldje en Zeus in terracotta. Kan mooi zijn als we dat plakken op een kader met een foto van deze plek waar het goed toeven is en waar je voelt dat deze plek een verheven oord van beschaving is. Lang geleden maakte Sicilië deel uit van Griekenland, veel Griekse filosofen en twijfelaars zijn geboren en getogen Sicilianen. Dat is niet het eerste waar je aan denkt als je dit eiland komt bezoeken, het eerste waar velen aan denken, en dat heeft weinig met beschaving te maken, is Sicilië als bakermat van de Maffia en de Cosa nostra. ‘Onze Zaak‘ betekent dat laatste en dat is wat de maffia vindt over niet alleen haar praktijken maar ook over haar eigenste eiland. Echt hinder ondervindt je daar niet van, de maffia is ook vooral politiek en die is niet zo geïnteresseerd in het doen en laten van kleine toerist. We gaan s’ middags iets eten in één van de talloze restaurantjes hier waar ‘La Mama‘ ons vriendelijk begroet en uitnodigt. Sam stelt voor dat we 1 bord koud buffet nemen, allerlei gegrilde maar koud geserveerde groenten die er overheerlijk uitzien en 1 pizza Mama Rosa. Goed idee, we proeven en vinden het lekker en eigenlijk een ideale en ook economische formule. De pizza’s zijn hier toch vrij groot. Een lokaal wijntje erbij en we zijn weer zoet van de rest van de dag. Als we terug op de parkeerplaats komen zien we dat die aardig volgelopen is. Italianen vooral, voor een weekendje Sicilië denk ik. Altijd het zelfde ritueel met campers die op een parking rijden; vrouwtje stapt uit en loodst het mannetje in het vehikel, als ie achteruit rijdt, met het handje van ’kom maar en stop ’in het afgemeten plaatsje Eén voor een maken ze bij aankomst een fotootje van die prachtige nog actieve vulkaan, die er vandaag mooi wit besneeuwd bijligt, in rust, en we hopen dat dat blijft zolang we hier staan. Sam is moe van de uitstap en heeft nog behoorlijke pijn in haar kies, die stevig bewerkt werd door de tandarts. Platte rust met de gids van Sicilië, ik schrijf wat bij. Ik maak een broodje van pizzadeeg, dat is een vol broodje gemaakt van het typische deeg dat ze gebruiken om pizza mee te maken, met lekkere bergkaas klaar, maar Sam heeft geen honger. “Neen” zegt ze, ik eet teveel, thuis eet ik maar één keer per dag , ik word daar dik van! Ik laat me het broodje smaken en denk aan de ballans die een lijf in beweging nodig heeft.

Zondag 6 april, 8 uur

Ik word wakker met het instrumentaal liedje in mijn hoofd, of themanummer zoals je wil, van Nino Rota uit de soundtrack van The Godfather. Waarschijnlijk omdat er gisteren 2 muzikanten dat kenwijsje speelde op mandoline en gitaar in het zonnetje op de Piazza 9 Aprille, het grote plein midden op de Corso Umberto in Taormina. Zalig, om zo wakker te worden. Het muziekje neuriënd sta ik op en zet koffie om buiten op het terrasje echt wakker te worden. Ik moet plots denken aan de ochtenden die ik telkens ervaar als zeer onnatuurlijk en te druk als ik een driedaags seminar geef in een of ander hotel in een of andere stad in een of ander land. Dat is de wekker zetten om halzeven, snel een douche nemen, pakje aan en naar beneden stappen om met mijn gasten het ontbijt nemen. Meestal ben ik de eerste en kan dan nog wat met een koffietje in m’n eentje wakker worden. Als de deelnemers beneden komen is meestal iedereen al druk en een tikkie te enthousiast om de dag te beginnen, ik incluis. Ik moet me een beetje forceren om zo vroeg al vriendelijk en wakker te groeten. Hier van op mijn terrasje sla ik de gasten gade van de camping, die hier, zij het zonder pak en das aan, ook druk in de weer zijn om van alles te doen aan hun camper en overdreven elkaar op z’n Italiaans te begroeten. Veel te veel enthousiasme en drukte voor een Zondagochtend vind ik. Sam leest in bed in de gids van Sicilië en u kent het scenario ongetwijfeld van vorige ochtenden, ik schrijf in de living aan dit verhaal. In een zijnoot beantwoord ik een paar van de 50 vragen die ik me stel op mijn 50^ste , die zijn nog niet voor publicatie vatbaar. Dat verhaal en aanvullingen op dit reisverhaal zijn voor het boekje dat ik wil uitgeven eens we terug in België zijn, na een jaar reizen en schrijven in Europa. Op de cover dit:

Home@Europe

We doen het rustig vandaag op Zondag, een echte Zon dag want het is lekker warm. We koken wat en schrijven en lezen wat, doen de afwas van een paar dagen en ik loop een eindje weg van deze plaats om de Etna van wat dichterbij op plaat te zetten. Het lukt, ik begeef me in een stukje binnenland en raap wat lavastenen, goed als souvenir. De zwarte steen wordt ook gebruikt om allerhande beeldjes uit te houwen die aan de toeristen verkocht worden. Ik hou het liever bij het ruwe spul, recht uit de krater en onbewerkt. Als ik een mooi onbelemmerd zicht heb op de besneeuwde vulkaan, zet ik me even neer en wordt stil van zijn imposante uitstraling. Ik voel me klein bij zo’n mastodont steen, lava , ijs en sneeuw. Het is goed om je klein te voelen, je wordt daar meer dankbaar door, dankbaar om wie je bent,wat je doet en wat je allemaal zomaar krijgt aangeboden. Het is goed om daar bij stil te staan, thuis in de stad lopen we onszelf voorbij en vinden we dat we elke dag ons groter en sterke moeten voordoen dan we zijn. Think big, we are the best, Your dreams, mister customar, are my goals, Yes we can . Hier, aan de voet van deze berg ben je maar een druppel in het geheel. Het Siciliaans landschap, de wijdsheid, de Etna wakkert het beetje filosoof of dichter in ieder van ons aan om dit soort gedachten te gaan koesteren. In de late namiddag lopen we met ons beidjes langs de boulevard, net als tienduizend Italianen dat op Zondag doen. Bezoeken een museum met stenen allerhande, ondermeer de zwarte bommen, zoals ze dit noemen, die de Etna spuugt als ie over de schreef gaat. Ronde zwarte kogels van een halve meter doormeter die in de lucht gekatapulteerd worden en terecht komen op huizen en wegen. We drinken als afsluiter een Spumante op een terrasje bij ondergaande zon. Zo is het goed voor een Zondag.

Het wordt een mooie dag, roep ik vanochtend, Maandag 7 april, van op het terrasje met rode tafel en stoel naar Sam die nog in bed lig. ‘Elke dag is een mooie dag’ antwoord ze. Dat is zo, alleen al als je het zegt wanneer de dag aanbreekt is hij voor de helft mooi. Een godgeschenk, de rest maak je er zelf van. Mijn buurman staat zich fluitend te douchen in zijn kleine badkamer in zijn camper en de klusjesman van deze camping loopt al met stoffer en blik rond om de restjes op te ruimen van de zoete inval van het weekend. Vaste rituelen. De Italianen, die hier voor het weekend waren, zijn inmiddels terug weg. De Etna ligt er, net als gisteren, rustig bij onder een strakke blauwe hemel. Dat is niet altijd zo, in 1917 spoot hij een 800 meter hoge lavafontein en verwoeste een stuk van Catania, in 1923 weer. Het duurde 18 maanden eer de lavastroom afgekoeld was. De laatste eruptie was in 2001 en de Etna rookt nog steeds en kan ook op elk moment in actie komen. Vandaag niet gis ik. We informeerden ons om de Etna te beklimmen, maar dat is geen doen op dit moment. Een dame was met de Etna-bus meegereden en die is op 2000 meter moeten draaien omwille van sneeuwstorm en een andere toerist was tot op 1500 meter geklommen maar heeft alleen mist , ijs en sneeuw gezien. Boven de grens van 2100 meter groeit er ook niets meer, enkel doornachtige struiken die kunnen wortelen tussen de vulkanische slakken en het puimsteen van de secundaire kraters. Het is te vroeg op het jaar, er ligt nog teveel sneeuw en het weer is daar boven op 3340 meter te onvoorspelbaar. Misschien later een keer, als de zomer helemaal in het land is?

Dinsdag 8 april

Voor dag en dauw staat Sam op, wasjes doen vandaag, had ze zichzelf beloofd. Om 9 uur heeft ze een afspraak bij de tandarts in Naxos, dus dan is goed om in de vroegte van de dag de dingen te doen die je wat afleiden. Nu heeft ze er veel tijd voor. Er raast en trein door het landschap, zijn zachte fluittoon wekt me. Dan sta ik ook maar op. Ik neem een bekertje koffie en zet me bij Sam aan het terrastafeltje. Het is een heerlijke mengelmoes van stille ochtendgeluiden. Vogeltjes gebekt met een spelend wijsje, gedempt gezoem van enkele auto’s in de verte, potten en pannen die afgewassen worden door Sam aan het wasbekje op het terras, de rivier die stroomt, een poes die miauwt om wat melk, een Piaggo autootje, een brommer op 3 wielen, volgeladen met dikke gele citroenen rijdt over het weggetje naast de rivier, een zuchtje wind, voetstappen van een vroege wandelaar op de kiezeltjes tussen en de slapende mensen in hun camper. Het licht is ook mooi vanochtend, een wat grote gele grijze wolk hangt boven ons, zou dat regen zijn? Of verdampte sneeuw van de Etna, die op het zuchtje wind afdrijft naar de zee en wat opgelicht wordt door de eerste zwakke stralen van de opkomende zon in het oosten? Zacht licht en zachte geluiden zetten deze dag in en ik zit er middenin wakker te worden. Het is nu exact een jaar geleden dat we onze eerste ervaring opdeden met onze Villa. Gekocht op 4 april in Liege, meteen met spullen ingeladen en de dag nadien vertrokken we voor een weekendje naar Normandië. Daar hadden we afgesproken met Kathleen en Fred, die al enkele jaren ervaring heben met een camper. ‘Kunnen we jullie wegwijs maken in deze fantastische manier van reizen‘, zei Fred. Je leert snel, hoe het met de gas en het water zit. De verwarming en de kleine douche, en het onderhoud van de kist. Ondertussen leven we meer dan 5 maanden in de camper en kennen elk hoekje, elk gevoelig schroefje,hoe je de tafel ombouwt tot extra bed, de beste manier om een douche te nemen in het kleine hokje, hoe je de potten en pannen in de laden steekt en de glazen inpakt zodat ze niet rammelen tijdens het rijden. Hoe je de autocaravan waterpas zet.

Half negen, het is tijd om naar de pijnbank te gaan. Ik loop mee, dat is altijd prettiger dan alleen te stappen naar een dokter. Neem mijn camera mee voor een kiekje van de patiënt in de tandartsstoel in Sicilië. Als het echte werk begint zoek ik de uitgang van het kabinet, ik heb niet echt een toegevoegde waarde hier. Ik stap rustig naar de camper en open het word document script Almost Happy en maak correcties.

Het duurt wel erg lang bedenk ik me als ik om 12 uur een aperitiefje neem . Het zal een zware ingreep zijn, en dat is ook geweest als Sam om één uur , een beetje bleek van de pijn, komt aangelopen. Ze ziet af, de verdoving is nu aan het uitwerken en dan komt de pijn. Een vissoepje eten is de beste optie want bijten op iets kan niet. Eerst iets drinken zegt ze en ik vul een glaasje Spumanté. In het babbeltje ter opwarming of ter kalmering voor de ingreep zei de dokter tegen Sam dat ie Belgen een aardig volk vond, well educated people. Zijn ouders hebben een B&B in Taormina, en ze ontmoeten graag Belgen als gast. Met de Italianen scheelt er veel in Italië, voegde hij eraan toe. Er is de chaos, het niet gestructureerd werken, het onsociale karakter van Italianen en de ongelijkheid in het land tussen arm en rijk, en natuurlijk de oneerlijkheid, zeg maar corruptie die hier welig tiert. Hij is duidelijk niet blij met zijn landgenoten en twijfelt of dat de verkiezingen van eind deze maand daar een verschil in zullen brengen. We lopen naar de boulevard en zetten ons in het eerste overdekt restaurantje op het strand neer met zicht op de grijze zee. Taormina ligt in een zweem van witte wolken op de helling en de kleur van de zee versmelt in de grijze kleur van de wolken die er boven hangen. Een vreemde dag. Een vissoepje en een pizza, porvavor, ondanks de pijn in de kies smaakt het het soepje wel. De vissoep zit vol diverse soorten verse vis en de pizza is een pizza pomodore, met eens uit de oven, beladen met schijfjes ham, Italiaanse kaas en ruccola salade. Na de lunch gaan we naar huis want wandelen zit er niet in. Sam wil wat rusten en dat doe ik samen met haar. Als je in het drukke leven zou staan zou je ook niet gaan werken met zo’n pijn zegt Sam, ik geef haar een Perdolan en ze valt in slaap. Als we wakker worden nog een Perdolannetje en een kopje Rosa di bosco, de vorige editie Belgische Rozenbottel is intussen op, dus het worden Italiaanse rozenbotteltjes van Pompadour. Sam valt terug in slaap.

De lucht is even grijs als daarstraks, de zon kan er niet door en zelfs de enorme mastodont van een Etna ligt helemaal verborgen voor verwonderde blikken, in de mist, alsof hij er niet staat. Ik open mijn computer en schrijf wat verder aan de dialogen.

Er komen 3 campers , als het ware in colonne, aangereden op de camping. Een Duitser en twee Nederlanders. De uitbater loodst hen, zwaar gesticulerend, hun parkeer plaatsje in . Het is me wat om deze zware vehikels geparkeerd te krijgen. Vooruit, een beetje schuin achteruit, weer vooruit, wielen recht ,SiSi, inrijden en ‘Basta’, roept hij. Dan is het keggen leggen, de grotere hebben dat automatisch als je de motor stil legt, de anderen moeten ze handmatig leggen en erop rijden om het vehikel mooi parallel te plaatsen met de grond zodat je water van de douche recht in het afloopje loopt.

Dan stapt het mannetje uit, steekt de electriciteitskabel in de stekker en even later stappen mannetje en vrouwtje, arm in arm, rond de camping, in dit geval een parkeerplaats, om het plekkie voor één nacht of meerdere nachten te verkennen en de buren kort te groeten. Mannen gaan dan in hun eentje, als de vrouw eten maakt, op zoek naar de sanitaire voorzieningen op de camping. Waar lozen we onze kaka en het afvalwater straks en waar kunnen we drinkwater bijtanken? Grappig is het, als ik er zo naar zit te kijken hier van op het rode stoeltje op het terrasje naast onze Villa.

Onze buurman zit naar de Duitse televisie te kijken, Duitsers kijken enkel naar , Die, oder Der Deutsche Rundfunk, iets anders verstaan ze niet, ik hoor het geblaf tot op ons terrasje en een Hollander komt aangelopen met een emmertje afvalwater dat ie dumpt in de loosput. Met een zwierige zwaai loopt hij terug met z’n emmertje naar z’n camper. Iets verder zit een koppel in hun woonwagen naar TV te kijken, stoeltjes naar binnen gedraaid en alle Tl-licht is aan, ongezelliger kan het niet. Een ander leven is het wel, hier homeless op de parking. Thuis zouden wij wellicht ook al voor de buis hangen. Bij gebrek aan buis in onze camper, lezen we veel en neem ik de tijd om gedachten op te schrijven. Zo is het goed, ik mis hem niet, de buis, af en toe een mooie film, dat wel, maar dat kan ook op DVD op de pc, dus het is best zo. Geen ellende van de wereld over me heen, geen oeverloze onzinnige reclame voor alles en nog wat, waar je niet om vraagt, enkel de stilte van de avond in het platte land van Sicilië, doorbroken door het getokkel van de toetsen op mijn klavier.

Woensdag 9 april,

Of ik een rozenbotteltje met honing wil zetten , vraagt Sam vanochtend om halfzeven. Ze heeft bijna niet geslapen van de pijn in haar kies. Het perdolannetje was uitgewerkt, ze staat verschillende keren op, neemt nog een medicijn maar kan de slaap niet vatten. Heb ik er ook nog een blaasontsteking bij, zegt ze kwaad op zichzelf. Moet ik naar de dokter of misschien dat de apotheker zo ook wel antibiotica geeft? Ze is er erg aan toe, ziet bleek , is moe en heeft pijn. Waarschijnlijk was ze al verzwakt van die stevige verkoudheid en het griepje van de voorbije week. Daar heeft de antibiotica breed spectrum uit onze reisapotheek wel geholpen. Het was mijn tandarts die me dat voorschreef toen ik net voor ons vertrek een check liet doen, altijd goed om hebben zei ze, slimme meid. Blaas ontsteking, hoe zeg je dat in het Italiaans? Sam leest als afleiding in het reisboek Sicilië en bereidt de week voor wanneer Eric en Tessa komen. Het worden onze gasten en we willen ze ook verwennen. Eén weekje blijven ze ,dus moeten we wat bezienswaardigheden in kaart brengen.