“”””””””””””””””””””””””””””””””””””” Hallo Again “”””””””””””””””””””””””””””””””””””

Zondag 27 januari

Alpujarras

Ook vanochtend worden we wakker in de volstrekte stilte van de bergen.

Als ik buiten zit op het witte muurtje dat de Amandelboom plantage omringt en koffie drink onder de bloesems met hun zoete vanille geur en de iets scherpere geur van de Tym verspreid door de struiken erlangs, bewonder ik het schouwspel van de zon die over de kam van de bergen komt piepen en zo de witte huisjes in de vallei geel kleurt. Het zoemen van de bijen,het gefluit van een soort musje dat drinkt van de bloemetjes en het stromen van het bergriviertje is het enige wat ik hier buiten hoor. Plots wordt de stilte doorbroken door iemand die zingend aangewandeld komt. Ik herken de Spaanse versie van “Begin The Begin” van Cole Porter. Het is dezelfde oude man met wandelstok die gisterenochtend ook kwam aanwandelen. Ik zing het deuntje mee en hij lacht zijn enige voortand bloot. In een vorig leven was ik zanger en heb her en der, zelfs in Granada opgetreden zegt hij. Omdat mijn Spaans niet zo uitgebreid is en zijn Engels onbestaand zijn we snel uitverteld en moet ik afhaken met “no couperend“. Al neuriënd stapt ie verder en begroet uitgebreid een mevrouwtje in zwarte outfit dat mijn richting opwandelt. Een paar zwaar uitgedoste kerels met helm, knielappen, zware boots en felgekleurde pakken komt iets later voorbij stappen. Ik spreek ze aan en het blijken Mountainbikes te zijn. . Vandaag doen we de ….., een of andere berg. En de fietsen vraag ik? Die huren we in Fondales.

Wij houden het bij stappen in de bergen en onze bergtocht gisteren was adembenemend. We hebben een prachtig GR pad gevolgd dat leidde naar Ferreirola, en vandaar, er is geen openbare verharde weg meer in de vallei, naar het laatste dorp Bousquitar. Een ongelooflijk authentiek dorpje waar je geen toeristen meer tegenkomt. Over dit dorp doet de legende de ronde dat tijdens de hevige en bloedige veldslag tussen de christenen en de moslims het bloed van de slachtoffers zich niet vermengd zou hebben maar verschillende richtingen zijn opgestroomd. Dat van de moslims vloeide de vallei in en het bloed van de christenen stroomde de heuvel op! We drinken op het verlaten dorpspleintje een glaasje wijn en worden getrakteerd op heerlijke Tapa’s. Terug naar Meccina, waar onze Camper staat via Fondales wat het laatste dorp is beneden in zuidelijke richting van de vallei. Heerlijk.

We kunnen deze streek; La Alpujarras in de Siërra Nevada, zeker aanbevelen aan liefhebbers van trekken door de bergen met zijn prachtige de natuur en de lieflijke witte dorpjes die je tegenkomt. En het verschil met de bergen in Zwitserland is dat je in januari lekker in het zonnetje wandelt. We schatten zo’n 18 graden. We komen een paar lokale bergwandelaars tegen en begroeten en worden begroet met “Ola“, de korte versie van Buenas Dias.

In het hotelletje van Meccina, aan de ingang van het dorp kunnen we draadloos op het net. We zijn verrast door een aantal mailtjes van vrienden die we mogen lezen met complimenten over de foto’s en lof over het verhaal van onze reis op de blog. Even verbonden met thuis, dat doet goed. Vanmiddag eten we , naar goede gewoonte ‘s zondags, uit huis . Het hotel heeft een heel charmant restaurant. Een voorafje, Looksoep La Alpujarra en ik een uisoepje dat lekker geserveerd werd met een toastjes kaas, zoals het hoort. Sam kiest voor een stukje vis en ik had zin in een spiesje gebraden vlees. Het wordt een brochette varkensvlees afgewisseld met bergworst en daarbij gekookte patatjes en een slaatje van courgette, gele,groene en rode paprika. Zeer klassiek en lekker. Na de lunch zijn we allebei een beetje tipsy van het zware eten en vooral van de Monti Vides, Vino de la terra Contraviesa Alpujarra. Het is vandaag iets te koud buiten, 13°C, om in onze amandelboomgaard te gaan zitten en dus nemen we een pousse cafeetje en doen een tukje. Op de bergflank rechts van ons heeft de herder met wel een kudde van 200 schapen zich op een groen tapijtje gras onder de amandelbomen neergezet. De schapen grazen rustig en hij doet ook een tukje.

Wat een leven !

Als ik wakker wordt ben ik verdwaasd. Is het dag, ochtend of nacht? Ben helemaal weg van de wereld. Sam gaat op het internet in het hotelletje, “ik heb toch niets anders te doen” zegt ze. Ik heb sinds gisteren even genoeg van het online zijn en mijn verhaaltje staat al op de blog dus ik schrijf wat over onze dromen en onze plannen. De kudde schapen verplaatst zich intussen, in een snel tempo zie je de schapen en de geiten over het land en de rotsen springen. De herdershonden houden ze bij elkaar. Een enig zicht. De herder fluit en de schapen volgen mooi in een wir war de leider. Ik zet een kopje koffie en bemerk dat de melk op is. Koffie zonder melk, niet lekker . Dat geeft dan meteen de richting voor morgen aan. Vertrekken uit de bergen, langs de winkel rijden om melk, wat eten en terug richting zee, de mediterano, waar het toch wat warmer is dan hier in de bergen.

29 januari. 8 uur ochtend

We zijn weer getuige mogen zijn van een schone zonsopgang in de bergen. Een rode gloed nog verborgen achter de toppen en dan plots de verlichting van het bergland. Mist die optrekt hangt in het dal. Vogels fluiten blij voor deze nieuwe dag en wij met hen.

Hier in Yegen, even voorbij het hoogst bewoonde dorp van Spanje, Treveles op 1480 meter zijn we toch maar blijven staan gisteravond. We worden aangetrokken door het weergaloos uitzicht hier op de Alpujarra. De rust die het landschap uitstraalt en natuurlijk de schoonheid van de witte dorpjes, de bloesems van de amandelbomen, de uitgestrektheid. In onze gids stond dat je bij het verlaten van Yegen aan de rechterkant zich een charmant restaurantje, El Rincon de Yegen, bevond. Op het menu ondermeer patrijs met linzen. Dat mochten we niet overslaan. We reserveren om 4 uur een tafeltje voor 2. Als we vragen tegen wanneer we mogen komen zegt de eigenaar, u zegt het maar. We opteren voor 8 uur. We stappen het dorpje in en genieten van de schoonheid van het dorpsplein, de huisjes tegen elkaar gebouwd en de klassieke smalle steile straatjes. Wat ons ook opvalt is dat elk dorpje wel een minigidsje heeft uitgebracht, mooi in kleur gedrukt en gesponsord door de Junta de Andalucia en de Europese gemeenschap. Er is geld voor dit soort brochures net als voor de plaatjes die je in elk dorp treft met uitleg over de streek en de wandelpaden. Op het dorpsplein is een Fotomuseum, dat staat vermeld in de gids, en dat museum willen we graag zien. Als we vragen waar het museum zich bevind zegt een vrouw dat het een deur verder is maar meestal gesloten. Ze roept een man die aan een dak staat te timmeren en die komt met de sleutel en opent een kamertje voor ons in wat bleek het gemeentehuis te zijn. Een kamertje 4 bij 4 meter met aan de muur allemaal foto’s van het dorp en zijn bewoners van vroeger. Wij kijken en bewonderen de ingelijste zwart-wit foto’s. Hij wijst er een paar aan met de mededeling dat die mensen allemaal al gestorven zijn. Met enige fierheid wijst hij op een recentere kleurenfoto zichzelf aan. Hij geniet duidelijk van onze belangstelling voor de geschiedenis van Yegen. Als ie de deur weer afsluit kruipt hij terug op zijn ladder en werkt verder aan het dak. De zon verdwijnt langzaam achter de bergen en we krijgen het koud. Om halfzeven lopen we het restaurantje binnen en vragen we of al mogen komen. We bestellen en warmen ons op voor de haard die lekker brandt. We blijken de enige gasten te zijn.

De Patrijs met linzen smaakt. Sam eet een stukje kabeljauw maar we zijn ontgoocheld over de hoeveelheid die geserveerd wordt. Voor de prijs van 14,60 Euro zie ik 2 patrijsvleugeltjes op het bord liggen met een lepeltje fijn gesneden ajuin, paprika en linzen gemarineerd in een dressing van olijfolie en azijn. Sam haar visje ( 12,5 Euro) zwemt in een tomatensausje, maar het lijkt of ie er in verdrinkt. Geen aardappeltje erbij of wat rijst. We hebben allebei nog honger en bestellen een pannenkoekje met vijgen. Dat is wel lekker en een goed idee om het zelf eens te maken. Pannenkoekje bakken, streepjes verse vijg erin en een warm sausje van vijgenstroop eroverheen. Alles samen met 2 glaasjes wijn,wat brood en de BTW zijn we 48 euro armer. Spanje is niet goedkoop. We bespreken met elkaar dat we vanaf nu wat vaker zelf moeten koken, willen we ons dagbudget respecteren. Het kan niet elke dag zondag zijn. Bovendien kunnen we er zelf ook best wat van bakken. We zijn als Belgen ook een rijkere tafel gewoon, meer fantasietjes en grotere porties, verwend zeg maar. Eens het warmer wordt kunnen we natuurlijk kokkerellen op onze buiten keuken en dat is best plezierig.

Als we afrekenen komen er 2 Britten binnen in het restaurant die hier een paar daagjes verblijven om te wandelen in de bergen. Even heen en weer van het natte,donkere, trieste Liverpool naar het zonnige Andalucia om wat komen te komen stappen in de bergen. Goed idee. We blijven ook gebeten door de schoonheid van de bergen en het Parque Nacional y Parque Natural de Sierra Nevada en besluiten vandaag de amandelroute en een stukje de sneeuw- en wijnroute te volgen, die loopt tot 2000 meter hoog, voor dat we afzakken terug naar zee.

Guadix, dinsdagavond als de klokken van de toren 9 uur slaan op het kerkplein.

Hier staan we vredig, rustig ,veilig en dus goed zeggen we tegen elkaar . Toen we vanmiddag op 2000 meter hoogte genietend van de geweldige berg panorama’s , de wijngaarden en de alomtegenwoordige amandelbomen in bloei, een afslag mistte zijn we zonder het te beseffen de Sierra Nevada overgestoken en beland aan de Noord zijde van de bergen in het stadje Guadix. We wisten van de grotwoningen die hier sinds eeuwen bewoond zijn in het Troglodyte kwartier en die wilden we dan toch even bezoeken. Heel merkwaardig zijn de meer dan 2000 grotwoningen die aangebouwd zijn aan en verblijven hebben in de grotten. Grappig hoe de typische schouwen uit de bergwanden steken. Temperatuur winter en zomer in deze huisjes is constant 18°C . Het is een dorp op zich, met een kerkje op een pleintje in het midden waar we nu geparkeerd staan. Het is er wel een beetje onverzorgd, er ligt nogal veel vuil in de straatjes, de waterbronnetjes zijn afgesloten, sommige huizen lijken wel een bouwwerf en er loopt nog al wat marginaal volk rond, maar wel een heel bijzondere aanblik.

Reizen met een camper, je plant ‘s ochtends iets en voor je het weet verdwaal je ergens anders en sta je onder de kerktoren van een dorp waar je aanvankelijk niet van plan was naar toe te gaan. Omdat Guadix, als stadje, wel wat te bieden heeft zullen we er morgen eens doorwandelen en dan pas onze reis richting Spaanse mediterrané opnieuw aanvatten. Misschien dat we dan op deze terugweg toch even stoppen bij het Castillo de Lacalahorra , een merkwaardig kasteel met cilinderachtige torens dat net boven het stadje ligt en het helemaal domineert. Rodrigo de Mendoza, zoon van Cardinaal Mendoza heeft het kasteel laten bouwen in 1509 voor zijn bruid, door Italiaanse architecten die een gigantische trap in Carrera marmer ontwierpen. Ons even laten verdwalen in de 16 eeuw.

We worden wakker op het kerkplein van het gebulder van een vrachtwagen die cement komt storten voor de aanbouw van een nieuw huisje en even later scheurt een streertcleaner met veel lawaai langs onze camper. Als alles opgeveegd is keert de rust terug. We zetten koffie en worden plezierig verrast door en aantal kinderen die nieuwsgierig naar onze villa staan te kijken. Het schooltje, dat ook hier op het plein ligt, begint om 9 uur en de kinderen , in dit schooltje in totaal met 44, wachten kabaalmakend buiten voor de deur. Ik maak wat foto’s en als ik de beelden die i maakte van hen op mijn digitale camera laat zien zijn ze verwonderd over hoe dat kan. Ik kan in mijn beste Spaans niet meer antwoorden dan ‘ Magic’ De digitale camera heeft zijn intrede in Guadix nog niet gemaakt. Niets is er mooier dan wakker te worden en omringt te zijn door vrolijk lachende en verwonderde kinderen.

Terwijl Sam de huishoudelijke taken voor zich neemt, dat doet ze en grondig en zeer langzaam, loop ik nog eens door het grottendorp . Het is duidelijk dat de bewoners hier niet uit rijkdom of welvaart zijn komen wonen. Waarschijnlijk hebben ze de grot van vader op zoon geërfd en zijn hier blijven hangen omdat het eenvoudig wonen is en goedkoop. De muren zijn er al, het zijn uiteindelijk de rotsen zelf, en de binnenafwerking hangt af van het budget dat je wil en kan besteden. De grond is hier van een soort sterke leem, vandaar dat het mogelijk is er grote gaten in te maken en uiteindelijk een aantal kamers uit te houwen.

Ik loop en her en der in de rotswoningen binnen waar ze met verbouwingswerken bezig zijn en sta een beetje versteld. Sommige zijn klein, stoffig, rudimentair en lelijk anderen zijn kleine paradijsjes, Afgewerkt met tegeltjes , douche en een mooie keuken. Blijkt dat een of ander immobiliën kantoor een aantal verloederde woningen heeft opgekocht, ze renoveert en voor veel geld verkoopt aan Britten die het wel aardig vinden om er ook eentje te hebben. Een investering wellicht. We vermoeden dat over een jaar of 20 hier geen enkele local meer woont maar dat het een exclusieve ressort wordt waar je een pasje nodig hebt om erin te geraken.

Zo gaat dat, overal ter wereld.

Sam is nog steeds aan het afwassen en ik zit op een muurtje in het zonnetje op het plein. Onze buurman, vannacht heeft een andere Camper zich hier ook geparkeerd, zit op zijn Spaanse gitaar te tokkelen in zijn sleurhut. Het heeft iets vredigs, zachte gitaarmuziek ’s morgens op een plein.

We zijn plezierig verrast als we het cuevas museum (grotwoning) op het dorpsplein van deze site bezoeken en door een erg gastvrije jonge dame,die ons breeduit in goed Engels verteld over het ontstaan en de geschiedenis van de Cuevas. Het verhaal van de Moslims die gevlucht zijn voor de Christenen tijdens de Reconquista, geleid door de meedogenloze grootinquisiteur Tomas de Torquemada, en hier rond het jaar 1500 hun huizen uitgroeven in de bergen. Sommige zijn vandaag erg modern verbouwd nadat ze verkocht werden, een trend vandaag, nadat ze 20 a 30 jaar verlaten waren door de kinderen die er genoeg van hadden in grotten te leven. Vandaag kan je er al een kopen voor 50000 euro en verbouwen naar eigen wens. Nog altijd goedkoper dan de Haciënda’s en huizen in de stad zegt ze. De vriendelijke historica geeft ons verscheidene mappen met routes die we kunnen volgen rond Guadix. The Valle del Rio Alhama Route, Rio Fardes Sierra De Barra, de Montes Route en de Marquesado route. Heel de streek rond Guadix is omringt door wat ze hier noemen de Badlands. Een leemachtige rotsformatie waarin je makkelijk kan hakken. De leem wordt als hij verdroogt waterondoorlatend, impermeabel, zodat je makkelijk in deze grotruimtes kunt leven. Via de schoorsteen, één raam en de deur is de ventilatie perfect en blijft het in de zomer en de winter 18 a 20 graden binnen ,dus verwarming in de winter is overbodig en het blijft lekker koel in de zomer als het hier 35 a 40 graden kan worden. Hier aan deze kant wonen er zo’n 3000 mensen in the Cavehouses. We staan versteld van haar verhaal en gaan met mappen beladen de stad in. In de stad zelf worden we verrast door een tentoonstelling in de kathedraal over de Spaanse geschiedenis en een digitale monumenten parade over Andalucia. De prachtige gebouwen en de pleinen waar het goed toeven is vandaag trekken onze aandacht en we voelen dat we echt op vakantie zijn in een stukje binnenland Spanje zoals we er alleen maar van gedroomd hadden. De temperatuur waarin we dit alles mogen genieten is uitzonderlijk hoog vertellen ze ons. 2 Jaar geleden was het -15 graden in januari en lag er nog sneeuw. Vandaag is het precies lente. De Spanjaarden begrijpen het zelf niet . Wijzelf ervoeren de ochtend als in de winter,1 a 3 graden buiten en deze middag als volle zomer. Als we een tapa en een drankje nemen op een prachtige plein genieten we van een heerlijke warme stralende zon op ons gelaat en leggen de dikke trui naast ons. Hier mogen we nog niet vertrekken. Het is te mooi en te echt om al weg te gaan. We slapen terug onder de kerktoren en zijn benieuwd naar morgen als we de Los Baños, in Graena gaan bezoeken. Dat schijnt een Spa oord te zijn met warm bronwater. Maar helaas is het gesloten van oktober tot maart.

Onbeschrijflijk mooi, het klinkt onwaarachtig maar hoe kan ik de pracht van dit stuk bergland beschrijven als je er niet bij bent. Zelfs de foto’s die ik maak van deze mooi glooiende wijngaard geeft niet weer hoe wij het panorama in 360 graden waarnemen . De laatste dagen hebben we intens genoten van het ene avontuur naar het andere. Van Guadix, wat in het dal van de noordzijde van de Sierra Nevada ligt, rijden we terug naar boven en over de smalle bergpas. Het is telkens op de millimeter rijden als er een tegenligger ons tegemoet komt gereden. Spannend en gevaarlijk , dit is eigenlijk een 1 baan rijvak. Ja, ik heb een beetje schrik omdat hier geen vangrails zijn en als we iets te ver van het weg afrijden kunnen we kantelen, dat zou fataal zijn.

We komen terug langs de sneeuw en besluiten om , op deze zuidhelling onze Sneeuw en wijngaard route te vervolgen. In het eerste dorpje vinden we niet direct een mooie staanplaats en Sam stelt voor om een Bodega te bezoeken . We slaan af en rijden ongeveer 1 km het landgoed op. Een mercedes verspert de weg. In ons beste Spaans vragen we of de Bodega open is en de man, die de eigenaar is van dit landgoed en de Bodega, rijdt ons voor.

We proeven verschillende wijnen, allen zonde etiket, krijgen er Olijven en Jamon bij geserveerd en we kopen een fles of 6. De wijn is er donker rood, Sangré de Torro , vult Antonio , de wijnboer, aan. We vragen of we hier de nacht mogen doorbrengen en dat is geen enkel probleem. We zetten ons met zicht op de vallei wat goed is als morgenvroeg de zon over de kam komt dan warmt zij de camper al vroeg op.

Ik maak een vuurtje van stukken snoeihout en gekapte olijfboomstammen dat hier ligt en het is een prachtige avond. De aardappeltjes die we in de gloeiende kolen hadden gelegd bleken verbrand. Te warm. We proeven de Sangré de Torro bij de steak die we vanochtend hadden gekocht en het smaakt ons ongelooflijk. Bij het vuur verbranden onze schoenen bijna en we hebben we het erg warm aan de voorkant en het lijkt of onze rug bevriest. Dat heb je bij een kampvuurtje natuurlijk. Buiten temperatuur vanavond slecht 4 graden maar een prachtige sterrenhemel. Hier is geen lichtvervuiling enkel puur natuur met een prachtige hemel. Met Orion boven ons gaan we lekker slapen.

‘s Morgens is het ongelooflijk stil hier op deze wijngaard .

Het enige wat ik hoor is een stromend bergriviertje en iemand die aan het slaan is op het gebladerte van de olijfbomen. Waarachtig de 2 werkmannen zijn olijven aan het slaan, plukken. Helemaal zoals het hoort . Een net gespannen rond de boom op de grond, één man zit in de boom te slaan op de takken en de ander onderaan zodat de olijven op het net vallen. Dat is makkelijker om de olijven te verzamelen. Een prachtig schouwspel, de zwarte olijvenpluk bij een opkomend zonnetje. Ik loop er naar toe, begroet de mannen en neem wat foto’s. Eentje vraagt me wat ik hier doe en of ik niet moet werken en of er ook een douche is in de camper. Voor hen waarschijnlijk niet te begrijpen dat die 2 zonderlingen zomaar hier staan en niets te doen hebben. We zijn dan ook elke dag in onze nopjes om van het ene in het andere onverwachte avontuur te duiken.

Om 9 uur bel ik Marieke op die in Zaventem op de luchthaven staat te wachten voor haar vlucht naar Costa Rica. Die grote meid van me gaat er haar stage doen en zal er 3 maanden verblijven. Ze is opgelucht als ik haar bel en ook vertel dat ik haar erg ga missen. Met Marieke had ik de afgelopen maanden regelmatig telefonisch kontact en ze is een beetje mijn verbinding met thuis. De lieve meid gepakt en gezakt met 16,5 kg op haar rug naar de brousse van Costa Rica. Ik ben erg benieuwd hoe het haar zal gaan. Zo’n reis is natuurlijker nog spannender dan in Europa wat rondrijden. Ik wou dat ik mee kon. De zon staat nu helemaal boven het dal en het is een prachtig zicht. De wijngaardstokken in de okerbruine aarde, de groene olijfbomen en hoger op de besneeuwde toppen van de Sierra. Hoe uniek dat wij hier zomaar kunnen staan.

In de namiddag doet Sam huishoudelijk werk dat 4 dagen op zich heeft laten wachten wegens vertrek en doe ik me tegoed aan een scheerbeurt in openlucht. Sam noemt me soms “una Bastardio” met mijn nu al langere stekelige haren en een baard van 2 weken. Lekker. We maken een wandelingetje van de Bodega naar het dorp Laujar de Andarax, wat de Capital blijkt te zijn van de Alpujarra, maar er is niet zoveel bijzonders te zien, een slapend dorp zoals we er al vaker tegen kwamen. 2 Uur heen en 1,5 terug stappen voor een broodje.

Vanochtend verlaten we Laujar de Andarax, groeten Antonio Martin, de eigenaar van de Bodega Condado de Ojancos en vertrekken richting zee. Antonio een vriendelijke man maar we constateerden ook hier weer dat het met de 20 Spaanse woorden die we spreken moeilijk is een conversatie te houden. Het blijft bij, een mooie camper, een jaar op reis, lekkere wijn en een mooi zonnetje en heel rustig hier. Si si, zegt ie dan, begint vervolgens iets te vertellen en we begrijpen er maar een paar woorden van. We hebben wel begrepen dat z’n wijngaard zo’n 50 hectaren groot is en dat hij ongeveer 100.000 flessen wijn produceert per jaar.

Naar zee, dat was het plan ook al vorige week, misschien lukt het misschien niet. We zien wel wat de dag brengt. We rijden in elk geval door een schoon stuk bergweg richting Mediterano.

Is het puur geluk, toeval of hebben we door de camperervaring een neus ontwikkeld om mooie plekjes te vinden? We belanden in Playa de Balmera en hebben op een parking een stukje zee privé. We hebben sinds lang weer onze zonsondergang. Streetlife is ons eigen want vanavond verwarmen we overschotjes spaghetti en pizza in de oven en dineren op het muurtje van de dijk met een glas heerlijke Alpujarra Tinto. Zouden onze vrienden of anderen dat ook zo doen als wij ? vraagt Sam. Ik beantwoord haar vraag met de bedenking dat iemand die zijn neus ophaalt voor een picknick aan het strand best niet met een camper op reis gaat. Het is een uitnodiging om buiten te leven en als je op een verlaten stukje strand je hartje niet kan uitleven waar anders dan wel? Het is 19 graden hier aan het strand en in de Camper 29, ik neem een douche en het voelt zomers aan.

Marieke sms’t dat ze zeer goed is aangekomen en dat het huisje op het strand van Costa Rica haar en Feliz, haar reisgenote, zeer bevalt. We zijn gelukkig schrijft ze en ik kan het geloven. Voel hier in Playa de Balmera haar vreugde en deel het graag . Bovendien ben ik nu ook gerust dat ze veilig en wel aangekomen is. .

Zondag 3 februari

A Room with a see view.

Als de ochtendzon zacht het zand en de zee oplicht zie ik vaders met zonen het bootje klaar maken en het ruime sop in varen. Een mooi zicht. Het is Zondag en dan gaan vaders en zonen hier vissen. We worden rustig wakker. Wanneer hebben we algemene vergadering , vraagt Sam! Onze dagplanning benoemen we voor de grap onze algemene directievergadering. Ik zeg iets in de trant van , geen vergadering voor mij om half negen ‘s morgens, eerst koffie. Ik hou niet van vergaderingen zo vroeg op de ochtend en voor we het weten duiken allerlei herinneringen op van het dagdagelijkse leven in België. Daar is het wel zo, meeting hier, training daar en klantenbezoek elders vroeg op de dag, maar dat is ons al een tijdje vreemd en het mag nog even blijven duren.

We lunchen zoals het Spanjaarden beliefd op Zondagmiddag. Sam gaat eerst joggen, ik reserveer een tafeltje om half twee in een blijkbaar door de Spanjaarden geliefd restaurantje, iets wat lijkt op tres Hermano’s in Salobreña. We eten verse vis al la plancha en genieten van de Spaanse familie atmosfeer. ‘s Namiddags studeert Sam Spaans en ik loop wat verder weg over het strand richting Oost. Er is niet zo veel te zien, links van de weg een hele hoop serres waar ze paprika’s verbouwen en rechts van de weg zand en zee. Zoals het vroeger, voor de toeristen kwamen, waarschijnlijk altijd was aan de kust. De inwoners hier, vermoedelijk allemaal groente boeren. Tenminste zij die met dikke Mercedissen, BMW’s , trendy uitgedost met D&G zonnebrillen en NIKE basketbalsloefjes aan, hier aan het restaurant komen paraderen en er uitgebreid eten. De werkmannen, nog altijd de armere Spanjaard, eet ergens anders. De dijk lijkt ons nog recent aangelegd, alles OK daarmee maar de huizen zien er minder gesubsidieerd uit. Het gaat de Spanjaarden of de Spaanse middenstand goed bedenken we ons. Spanje is het economisch best groeiende land in de wereld sinds een paar jaar en je merkt dat ook wel. Zoiets als bij ons in de golden sixties, die onze ouders gekend hebben. Goedkoop uit eten gaan is iets van vroeger want we zijn weer voor een weliswaar lekkere maar gewone eenvoudige lunch, één hoofdschoteltje en een flesje witte wijn en een koffie 48 euro armer. We merken ook dat, net zoals bij ons, er minder wijn wordt gedronken op restaurant. Voor een simpel wijntje betalen we 12 a 15 euro hier. Dat zelfde flesje of dezelfde kwaliteit koop je in de winkel voor 2 a 3 euro! De Spanjaarden drinken bier hier.

Een windje zet op en het wordt te fris om buiten te blijven. We installeren onze PC en willen naar een aflevering Kinderen van De Wind kijken maar al ras geeft onze batterijmeter aan dat we op rood zitten. Toch een punt ter verbetering aan deze Camper. We staan hier amper 2 dagen , het zonnepaneel laadt op , dat zien we aan het groene lichtje dat brandt maar als je de pc wil opladen verbruikt hij of te veel of de batterij is te licht geladen zodat het lampje op rood springt. We weten als je dan verder blijft verbruiken zelfs de pomp voor water niet meer werkt. Een tip voor toekomstige Camperman. Laat 2 zonnepanelen installeren die je ook kan kantelen zodat ze loodrecht in de zon staan. Vooral in de winter met een laagstaande zon, heb je niet voldoende energie voor normaal gebruik als je vrij staat. En vrij staan is natuurlijk het summum voor de echte Camperman. Achter ons parkeert er een klein Duits Pössl campertje met 2 oudere mensen in . Een meneer met nogal uitgesproken Duits gehalte begroet me overtuigend met “Guten tag“, ik zeg iets van “Ola” en “hallo” terug en hij loopt door. We moeten elkaar niet zo bedenk ik me en ik kan me er wel in vinden. Vanavond dus geen PC en geen TV, ik zit een beetje verveeld, kan niet schrijven op de laptop, niet eens gezellig naar een dvd kijken, een boek heb ik al gelezen vanmiddag en ik ben helemaal nog niet zo moe om naar bed te gaan. Het is bovendien koud en winderig buiten dus wat moet ik dan? Het wel en wee van vakantie (in een camper) aan zee!

Het waait zo hard dat je het water van de golven en het zand ziet stuiven over land. Er kleeft zelfs vanochtend een laagje stofzand en zout op de camper. Blijven staan of gaan? We verlaten Balerma. Op onze km teller staan nu 12493 km. We zijn vertrokken bij 6600 km die we gereden hadden voor ons grote vertrek. We hebben dus nu dat we goed 3 maanden aan het rijden zijn 5893 km gebold over de Europese wegen langs de kust van Frankrijk, over Noord Spanje naar Portugal en Zuid Spanje in. We vertrekken naar een , in de map althans, iets mooier dorp dan waar we nu staan; Castel dell Ferro en zijn weer blij verrast als we een groene camping oprijden die aan de voorkant toegang geeft tot de Passeo Maritimo.

Hier , doordat het dorpje wat ingesloten ligt in de bergen, is het iets warmer en zijn we beter beschut tegen de wind. Een wandelingetje leidt ons naar een restaurantje waar je een menu kan smaken voor 8 euro. We laten ons verleiden en zitten de rest van de zonnige middag op het terras. Als we vanochtend 5 februari wakker worden is het alsof we in een jungle ontwaken. Overwelmt door vogelgeluiden is het weer eens anders wakker worden dan pal aan zee zoals gisteren of in de bergen zoals daarvoor. We hebben stroom, ons tafeltje staat onder de bomen dus straks wat verder schrijven aan het script. Dat is intussen weer geleden van in Solobreña. Ik loop even naar de Passeo, waar de zon al stevig staat te schijnen en een aantal kinderen met boekentasje komt aangestapt en in een gebouw binnen gaan dat waarachtig een schooltje blijkt te zijn. Klasjes met uitzicht op zee! toch fantastisch. Onze camping ligt tussen Villa Afrika, een mooi oud Afrikaans ogende bruine villa en een schooltje. Wat een plek.

Onze buurman en zijn vrouw, die hier met een 6 ton zware camper staan, drinken koffie aan het tafeltje en vertellen ons dat ze al 35 jaar met een camper op vakantie gaan . Vroeger met de kinderen in de vakantiemaanden maar sinds kort zijn we altijd op reis. Van mijn 52^e , lacht ie me toe. Ik heb de zaak verkocht en we zijn vertrokken, 6 maanden per jaar met de camper en in de zomer zijn we weg met de boot. Je moet niet wachten tot je 65 bent want dan begint er van alles mis te gaan. We beamen het dat je niet moet wachten.

6 februari

Het is elke morgen een mirakel als de zon zomaar opkomt en dit stukje wereld waar wij leven oplicht. Ik kijk ernaar en wordt stil en diep gelukkig van.

Ik weet het wel, beste lezer, dat je er niet zoveel boodschap aan hebt als je er niet zelf bijstaat. Het enige wat ik wil zeggen,aangeven en delen wil is dat we dat allemaal niet zomaar als vanzelfsprekend aan ons voorbij mogen laten gaan. Hier en nu hebben Sam en ik ruim de tijd om het in ons op te nemen. Als je gedreven door deadlines en gedreven door het overleven ‘s morgens vroeg al in de weer, de eerste 2 files op de weg al hebt moeten trotseren en misschien in duffe vergaderzalen met neon licht al de cijfers van de zaak hebt zitten evalueren dan sta je er niet bij stil dat zich elke morgen een wonder voordoet en dat wij als een stipje in dat geheel opgelicht worden, verlicht worden. Als je er niet naar kijkt en het voor de normaalste banale zaak neemt heeft die verlichting geen effect natuurlijk. Ik geef het graag mee en ik neem het ook mee, dat beeld van een grote gele opkomende zon boven de zee. Ik neem het in me op voor als de donkere dagen zich aanmelden, dagen zonder licht en alleen maar rotsooi, ellende en verdriet. Verlichting komt van binnen als je het toelaat.

Vanmiddag hebben we Rita en Jacobus, alias Jack Zweedijk, de sympathieke Nederlanders, die al jaren in België wonen en deze week onze buren zijn, uitgenodigd voor Langoustines en Salmonetta a la plancha. Ko maakte een heerlijke salade erbij en Sam lekkere toastjes met Cava. Een feest, zo beaamden wij dat met ons vieren hier in de tuin van de camping. Rita zet tegen valavond koffie en wij worden uitgenodigd in hun camper dat een waar salon is. Natuurlijk is een 6 tonner met alles erop en eraan niet te vergelijken met onze Chausson. Zo’n villa waar wij koffie mochten drinken heb je dan ook maar vanaf 150000 Euro. Ietsie pietsy boven ons budget. We kijken naar het TV 1 nieuws van zeven uur op BZN via satelliet en zijn zijn blij om et nieuwe decor van de nieuwsstudio te zien en teleurgesteld over wat het journaal vandaag te bieden heeft. Kleine fait divers en komkommernieuws. Ik mis de TV niet, dat staat vast. Sam zou zo’n flatscreen wel willen in de camper, voor de donkere avonden, maar uiteindelijk is het toch niet je dat en blijven we zonder TV rondreizen in Europa. Het zal natuurlijk twee keer zo leuk zijn om uitgebreid alle programma’s en de films terug te kunnen zien één keer we terug in België zijn.

Het is een rustige zachte avond als we terug naar huis wandelen,dat zijn slechts en paar stappen, we praten nog wat na en gaan tevreden naar bed.

7 februari 2008, Castel dell Ferro in Andalucia

50 jaar geleden werd deze jongen geboren in Lommel, uit zijn moeder Marguerite gekropen en een fiere vader, Roger Van Autreve stond er naast. Een dag waarop het kleine zusje Bie op het geboortekaartje melding maakte van het feit dat ze een broertje had gekregen. Vandaag is dat 50 jaren geleden. Zoals iedereen dat ondervind gaat alles veel te snel en sta je versteld dat je al….50 bent. Voor een kind van 18 moet dat verschrikkelijk oud en versleten zijn. Gelukkig voelt het zo niet aan.

Krijg ‘s morgens een smsje van Fabienne met de melding dat je niet elke dag een halve eeuw oud wordt! Lieve wensen van Marieke uit Costa Rica en van Allard, mijn beste collega. Sam stuurt me 50 dikke zoenen. Jolien sms’t gelukkige verjaardag met de nieuwe voordeur, de 4 wordt 5 en ze voegt er aan toe dat ‘t leven begint op 50. Schatten van me. Natuurlijk zijn mijn mama en papa deze heuglijke dag niet vergeten evenals zus Bie, altijd van de partij. Dank je allemaal. Pati, een goede vriendin van Sam belt op en ik ben blij verrast met de lieve attentie .Ze hebben het ontzettend druk met hun nieuwe huis maar laat deze dag toch niet voorbij gaan. Dikke kussen terug Pati.

Wat is de dagplanning voor vandaag ? vraagt Sam.

Ik hoef niet lang na te denken. Laten we wat verse vis kopen in het dorpje, zoals gisteren en grillen op onze BBQ. Dat was gisteren een feest dus waarom vandaag iets anders. We hebben een mooie tuin, het zonnetje schijnt en het is zalig hier om buiten te koken.

Het echte feest komt later in Sicilië. Nu ik ben niet zo’n feestvarken hoor. Vind het zalig om met mijn geliefde en een paar vrienden wat te keuvelen en een mooie tijd samen door te brengen. Echt feesten als de beesten gaat een beetje aan me voorbij. Elke dag dat ik leef, blij mag zijn om het moois dat me omringt en het in me op kan en mag nemen, is feest voor me. Ik ben een zondagskind, dus elke dag een beetje feest.