Castell de Ferro, 8 februari,

We schieten goed op met onze buren, Riet en Ko. Een aardig stel. Als we na het joggen een kopje koffie drinken op een terrasje op het dorpsplein komen ze aangewandeld en zetten zich bij aan ons tafeltje. Ko is een man met vele verhalen en al snel keuvelen we de rest van de ochtend vol. Wij gaan een kipje kopen zegt Riet en als jullie zin hebben. Wij brengen sla en wijn mee zegt Sam en zo eten, drinken, babbelen en genieten we de rest van de namiddag aan tafel in de tuin. Of we Paul Potts kennen? Een gat in onze cultuur. Een jonge man die een soort songfestival voor beginners in de UK gewonnen heeft. We nemen de cd mee in de camper en zijn verheugd en verrast dat we Paul Potts, met een stem als Pavarotti, kunnen beluisteren. Tot tranens toe, schoon, zo schoon , zeker als ie het Caruso zingt met symfonisch orkest. Het mooiste liedje aller tijden.

Zondag 10 februari

De zonsopgang om kwart over acht sla ik niet over. Het is een fantastisch schouwspel. Een al een beetje opgelichte aarde wacht tot zich aan de einder fel geel licht verspreidt. Het is een kwestie van seconden als ze dan plots door de verre wolkjes heen doorbreekt en haar gloed verspreid over de bergen en even later als ze opklimt de zee in een prachtig licht zet. Wij kennen dat niet bij ons, de zon die opkomt uit de zee. Ik weet het wel , de zon komt niet op , ze doet niets, ze blijft hangen waar ze hangt, het is de aarde die haar horizon laat zakken en die zichzelf van de nacht in de dag draait. Elk etmaal weer, een wondermooie start van elke dag.

De dagen gaan hier snel, je staat wat later op,omdat het buiten nog donker en frisjes is. Ik zet koffie, Sam leest haar 50 Spaanse woorden, ik loop even naar zee om dat dagelijks wonder te zien, schrijf mijn verhaaltje voor de blog op pc. De ene dag gaan we samen lopen de andere Sam alleen en ik lees, schrijf wat of vul de watertank aan. Naar het marktje op het strand groentjes kopen en vis bij Pescaderia Mari Carmen, een aperitiefje op het plein. Vandaag kochten we 2 kg aardbeien uit Huelva voor slechts 3 euro. Meestal komen Riet en Ko ons vergezellen. Het is dan 2 uur als we aan het grillen slaan. Soms eten we samen met hen, vandaag onder ons tweetjes. Er komt een fruitboer aangereden en we kopen 3 kg mandarijntjes, vers van de boom geplukt, zegt de appelsienman, voor 2 euro.

In de late namiddag doen we soms een tukje of we lezen wat en voor je het weet is het avond en zoals gisteren vragen onze buren of we zin hebben in een borreltje. Als Rietje ziet dat we wat te snel de glazen vullen en ook ledigen stelt ze voor om een klein hapje te maken en dat slaat niemand af. Voor we er erg in hadden was het middernacht. De dagen gaan hier veel te snel.

De vogeltjes kwetteren in de bomen, we horen de golven slaan op het strand, de rode peperboom wrijft zijn zachte takken tegen onze camper en ik begin de dag met een strofe uit een liedje “liefje mijn liefje wat wil je nog meer.”

Hier op deze camping gebeurt niet veel, de tijd staat er stil. Gisteren was er wat beweging, een familie Spanjaarden was hier voor het weekend. Grote tafel in de tuin met pan paella, rode wijn en peuters die rond kropen en lopen. Kinderen zijn hier heilig, zoveel aandacht en koestering dat ze krijgen van de ouders , tantes en nichten. Het was een mooi authentiek beeld, een beetje zoals vroeger bij ons als de familie op zondag samen komt bij de mama en de papa.

Eergisteren maakte de waterpomp plots vreemde geluiden. Omdat ik dacht dat de watertank bijna leeg was en omdat we niet echt waterpas stonden, reden we hem op de keggen. Ko loopt voorbij en kijkt op. Ik vertel hem van de waterpomp en dat er wellicht een luchtbel in de tank zit omdat de pomp een raar geluid maakt. ‘Dat kan niet’ zegt ie, er zit waarschijnlijk vuil in de filter. ‘O, ja ’antwoord ik en even later staat de kranenspecialist met zijn instrumenten werkkoffer bij ons. We demonteren de aansluitingen, het is te zeggen; Ko demonteert en wij staan er wat bij te kijken en al snel toont hij ons het filtertje dat vol zit met troep. ‘Heb weer wat geleerd vandaag’ zeg ik. ‘Ach, je leert zo’n camper kennen van het moment dat er wat mis gaat’ antwoord hij ‘en er gaat altijd wat mis als je een jaar rondzwerft.’ Goed dat we een handige buurman hebben. Rita brengt ons een kommetje vers gemaakte soep en een stoofpotje met verse Rozemarijn die ze hier in de tuin plukt. . Een lieve dame. We boffen wel met zo’n aardige mensen. Dat is de tweede keer dat we ergens lukraak belanden, dat er wat aan de hand is met de camper en dat we kunnen rekenen op de handigheid van de toevallige buren. We nodigen hen uit morgen voor steak a la plancha. ‘Met plezier’ zeggen ze allebei, ‘Wij brengen een flesje wijn mee‘. Weer feest in de tuin.

We bereiden een heel diner voor en kunnen dat zalig buiten doen. De rest van de dag eten we en genieten. We slaan de kaart van Spanje open om aan te duiden waar het mooi staan is met de Camper. Ko en Riet kennen deze provincie op hun duimpje. Ze komen er al jaren dus die know how is weer meegenomen voor het vervolg van onze ontdekkingsreis door Andalucia.

Aanbevelingen zijn: Camping BENI CASEM, Bonterapark, mooiste camping van Spanje; boven Valencia.

Het dorpje Fungerola net voor Torremolinos, waar een treintje rijdt van dat dorp naar naar Torromolinos. Ko geeft me een DVD met alle Campings van Europa. ’ Mag je hebben’zegt ie. Ik twijfel , ’ga je die zelf niet gebruiken ?’ vraag ik. ‘Ik opteer voor de boekversie’ antwoord hij, ‘veel makkelijker in de auto dan al dat digitale‘. Dat is natuurlijk wel zo maar ik ben er wel blij mee. Zo hebben we ook adressen voor als we door Oost Europa rijden.

Als ik vanochtend mijn eerste koffie drink op het strand en me mee laat voeren door de golven van de zee heb ik de neiging om niet na te willen denken over het wel en wee van het dagelijkse leven thuis. Heb zoiets van “ dat kom ik wel weer tegen in september”. Ik wil me nu laten leiden door de krachten van de natuur, de stilte, de eenvoud en de schoonheid om me heen. Dat mag, daarom zijn we ook een jaar vertrokken. Toch onderwerp ik mezelf aan een 50 vragen interview. 50 Levensvragen aan deze man die nu 50 is geworden. Op de eerste 25 vragen die ik nu bij elkaar geschreven heb is het wel terug gaan naar het verleden en geloof me, je komt jezelf tegen. Er is met 50 jaar leven een verleden, dat wat voorbij is, dat wat je geleerd hebt en de herinneringen, zeer mooie, mooie en minder fraaie maar ik wil niet blijven stil staan. Ik ben nooit een man van het verleden geweest, dus denken en dromen over wat nog gaat komen en vooral wat je dan anders wil gaan doen, anders aanpakken en hoe anders reageren op stimuli waar ik me elke dag spontaan weer aan bloot stel. De vragen en de antwoorden noteer ik maar ik houd ze bij voor als ik het boekje “Home at Europe” uitgeef, één keer dat we terug zijn. Twee filosofisch vraagjes -waarvan de eerste zeker de moeite is om aan jezelf te stellen in een bui van weemoed of ultieme opwinding- gooi ik op de blog:

Is zelfbedrog een noodzaak om te overleven?

En deze wat meer persoonlijk gericht. Schrijft een scenario schrijver een script over dingen die hij begrijpt of niet begrijpt, uitlatingen, bedenkingen en dialogen die in het gesproken woord op het scherm meer gevat zullen zijn als het geschreven woord. En waarom schrijft hij of zij over het onbereikbare, ongrijpbare waar hij machteloos naar kijkt of tegenover staat of nadenkt zoals de dood, de maan, de regen en natuurlijk de liefde -dat onbeschrijfbare proces in je hart- en over gebeurtenissen die een diep spoor in zijn leven hebben na gelaten.

Er ligt een grote vis op het strand, Ko denkt een zwaardvis en Pepe, zeg maar de opzichter van deze camping, denkt dat het een klein dolfijntje is dat waarschijnlijk tegen de schroef van een tanker is aangebotst en zo een slag gekregen heeft die ie niet overleefde. De zee zuivert zichzelf van het vuil dat mensen erin gooien en van dode vissen. Er ligt veel troep aan de branding. De zee is woelig vandaag en er zetten wolken aan. Tijd om onze biezen te pakken. Eerst wat opruimen en poetsen want met die gastronomische etentjes maak je wat rommel in huis natuurlijk. Sam doet de binnendienst , ik de buiten. Dat houdt ondermeer in; het buiten keuken stel en de BBQ. Als ik sta te schuren aan de gril komt Rietje langsgelopen. ‘Altijd maar werken hé’ zeg ik tegen haar waarop ze glimlachend antwoord ‘Er zijn apostelen en martelaren‘. Ze stapt verder naar haar zetel in het zonnetje terwijl ik verder schuur.

We zullen straks zo’n 140 km rijden richting Torromolinos waar de mama van Sam een weekje vakantie heeft in een hotelletje. Sam zal blij zijn haar mama even te zien. Ze hebben afgesproken om een dagje samen met z’n twee door te brengen. Ik zal haar oppikken de dag erna en dan lunchen we samen en nadien reizen we richting Cordoba, ooit de hoofdstad van het legendarische Al-Andalus, het machtig Islamitisch rijk waar zoveel Moslims met heimwee aan terug denken. Die mooie stad, die duizend jaar geleden, toen de rest van het Middeleeuws Europa nog lag te dommelen onder een deken van onwetendheid en barbarij, het centrum was van geleerdheid en beschaving, hadden we overgeslagen op onze tocht naar de zee maar we vinden dat we er zeker eens naartoe moeten. Ik verheug me om tussen de achthonderd Moorse zuilen in het Mezquita van Cordoba te verdwalen.

Ko en Rietje nodigen ons uit voor Frietjes, olifantjes en salade, “ Dan moeten jullie niet meer afwassen voor het vertrek.” Ze zijn lief. De olifantjes, een Spaans kip met kaas kroketje, smaakt lekker. We wisselen gerechten uit en ik maak kennis met “Bietje van Rietje”, een oer Holland gerecht.

Gekookte Rode biet zacht stoven in boter.

Geraspte appel erbij en fijn gesneden uitje. Beetje zout, suiker en azijn erbij.

Doe er vervolgens gebakken magere speklapjes bij die ingesmeerd zij met kruidnagel en mosterd en dit geheel serveren met Piccalilly ( de zoetzure versie van onze Belgische Pickles).

Het is, naar onze Belgische normen, niet echt gastronomisch maar Spinazie met stoemp en worst is dat ook niet en smaakt verrukkelijk.

We proberen het zeker uit.

Ze wuiven ons uit en om half drie rijden we langs de prachtige kust-berg-weg naar Torrmolinos.

Het is er anders, drukker, veel volk, verkeer, lawaai en buildings. Het is alsof we ‘ van den buiten’ de stad in rijden en na even zoeken naar de Camping zijn we Torro al beu. De Camping hier staat bijna vol: Zweden, Denen, Engelsen en Fransen uitgepakt voor 3 maanden overwinteren dat kan je zo zien aan de aangebouwde voortenten, tafels en stoelen.

Het is een opeenstapeling van Campers en caravans en we vragen ons af of deze mensen echt kiezen om op deze lelijke Camping te komen staan? Of ze misschien niet beter weten? We sussen onszelf met het idee dat het goed is dat ze hier in Camping Torromolinos met z’n alen op elkaar gestapeld staan dan blijft de rest van ‘ het mooie Spanje’ wat ongerepter. Wat een verschil met de kleine vriendelijke charmante groene camping van Castell de Ferro aan zee waar er maar drie bewoonde campers stonden en plaats zat was om buiten onder de bomen te zitten. Hier heb je naast je Camper net 1,5 meter ruimte op een betonnen vloertje om je tafeltje en je stoelen te zetten en het uitzicht is ongelooflijk …. lelijk. Ik overwoog om er een foto van te maken maar ik bespaar u dit en ook ons. We blijven hier gelukkig niet lang. Sam eet vanochtend, naar gewoonte, 2 stukken fruit en we vertrekken aangekleed op z’n winters naar de taxi stop plaats. Er hangen dikke grijze wolken waar de zon niet door kan en het is koud. Ik herken een Belgisch hemelgewelf en het is hier waar we stappen alsof we langs de ring van Antwerpen lopen. Torremolinos, één keer maar! Ko zei smalend met zijn ogen een beetje dicht geknepen over Castell de Ferro, ‘het is hier een paradijsje‘. Dat is ook zo. Dat dorpje lag tussen 2 bergketens in, verscholen voor de wind en de zon scheen er warempel daar waar de rest van Spanje bewolkt bleef dezer dagen. Ik blijf alleen achter en ik weet eigenlijk nog niet goed wat doen. Verlaat ik me op de boulevard van Torro, midden in de jungle van Deutche Heisse Steingrill restaurants waar men naast Duits ook Engels en Frans spreekt, de Belgische Steak en Friet eethuizen met opschrift ‘ Hier spreekt men Nederlands” en de menu’s toeristico met 300 Paella variëteiten of blijf ik lekker binnen schrijven? Als ik de teksten van onderweg straks in boekvorm wil uitgeven heb ik nog veel correctie- en aanvulwerk. Het is bewolkt en het waait hard, de camper beweegt af en toe mee met de wind. Ik blijf vanochtend en elk geval thuis en lekker binnen. Het kleine elektrische hete lucht blazertje aan en koffie.

Het is nu elf uur en ik overwoog om een douche te gaan nemen. Maar in het badhuis was zo’n helse drukte. Zeker 10 oude mannen in gebloemde short, op plastieken sleffertjes en een vieze te grote T-shirt aan stonden zich te scheren en tanden te poetsen. Ik heb rechtsomkeer gemaakt want die drukte en gezelligheid hoef ik niet.

Ik schrijf in alle stilte en eenzaamheid verder. De ramen van de camper zij half geblindeerd en ik heb helemaal het gevoel niet in het Zuiden van Spanje te vertoeven maar thuis, op een regenachtige donkere winterdag aan mijn schrijftafel. Tot nu toe heb ik een bladzijde of 150 bij elkaar geschreven, A4 formaat, met naar ik meen, verhelderende, soms filosofische en mooie story’s over onze avonturen op reis. We zijn nu 120 dagen onderweg. Af en toe staan er wat praktische dingen over plaatsen in Europa, maar het wordt geen vakantieboek met schema’s,landkaarten en wegbeschrijvingen. Het gaat over wat we beleven, aanvoelen, bedenken, zien en waar we blij verrast om kunnen zijn. Dat wil ik graag delen en met enkele knappe foto‘s erbij die we konden maken kan dat boeiend zijn voor de lezer die straks in de winter van 2008-2009 Home@Europe wil kopen en thuis in de sofa bij de open haard wil lezen.

Ik loop even naar buiten, de benen strekken en er spreekt me een man aan. ‘Vous êtes de Belgique‘? Ik antwoord: ‘Qui, mais de la coté Flamende‘. ‘Ah hie sprekt Vlamsche alors, ’k en dacht da hie van de Walen wart en Frans sprekte oemdat ge ne sticker op joenen camper hebt van Liege. Ik leg hem uit dat we de camper inderdaad in Luik kochten. We maken kennis, Hij verteld dat gestopt is met werken op zijn 50^ste , garagist in Nieuwpoort , en hij komt hier nu al 4 jaar elke winter voor 2 maanden. ‘’t Es hier goe hé ?’ Ik vertel hem over de rust en de stilte van Castello de Ferro en hij beaamt het . ‘Jok aan dienen kante est wreed rustig maar der es niks te zien hé’. Ik neem afscheid onder het mom dat de patatjes aan het koken zijn.

Patrick Borgions belt op. ‘Ik kom nu van Genève en rijdt Lyon binnen voor een afspraak en dan moet ik nog naar Grenoble, lang in de auto en ik dacht , ik bel de Marc eens op.’

Patrick is een goede vriend die in de Stansmachine wereld zit. Moet regelmatig voor zijn eigen bedrijf reizen en is dus vaak onderweg. Het gaat hem goed, de business draait en verder druk druk druk. Daar hebben we hier niet zo’n last van ,zeg ik, maar we kennen het wel. Als het goed en druk draait kan dat ook een feest zijn natuurlijk. ‘Hier in Frankrijk schijnt de zon overdadig, trouwens ik België ook‘, vult hij aan. ‘Gisteren nog op een terrasje buiten gegeten.’ Ik vertel hem van de donkere wolken hier en hij smaalt een beetje. We keuvelen nog wat over zijn website en een knap software programma dat hij heeft laten ontwikkelen. Ik mag er niet veel over vertellen hier op de blog want het is Brand New en Top Secret, hij wil dat commercialiseren. Hij verteld over de onderhandelingen die hij met een provider wil voeren en we groeten elkaar ‘ Tot in Sicilië!’ Hij vliegt over voor een weekje vakantie bij ons begin mei.

Het is nu ver half drie en ik krijg honger. Wat koken?, dat kan natuurlijk, maar voor 1 persoon? Gek, Sam is nog maar een halve dag weg en ik mis haar al. Na drie intensieve maanden samen wonen op een paar vierkante meter is alleen zijn even wel weer even wennen. Koken voor 2 is zoveel veel prettiger. Ik zou zo’n reis voor een jaar door Europa trouwens nooit alleen ondernemen, we komen ze wel eens tegen die “einzelgangers, helemaal alleen op reis“. Niks voor mij, in mijn eentje zou ik er niets van bakken. Ik zou vereenzamen denk ik, me niet wassen en mijn bed niet uitkomen en dat alleen-gevoel ook nog koesteren maar wel vergaan denk ik. Ik loop naar het Camping restaurantje en vraag wat de Menu del dia is. Ik begrijp de ober zijn Spaans niet zo goed maar ik wil geen pulpa, dat is een soort mik mak van inktvis, dat had ik verstaan. ‘Doe maar wat ‘zeg ik en hij brengt een heerlijke sla, spiesje varkensvlees dat lekker gekruid is met frietjes, ik neem een glaasje viño Tinto erbij en sluit af met een koffie . Voor 7 euro, dat is nog eens het Spanje waar ik van hou. Het restaurantje zat goed vol en tegen mijn verwachting in bijna allemaal Spanjaarden. Ik denk werkvolk van de camping dat hier kabaalmakend samen luncht en tegelijkertijd naar de TV kijkt die hier centraal in de wat donkere eetzaal hoog ophangt en te luid staat. Typisch Spaans, ik kijk mee en zie op het middag nieuws dat men zich hier wat zorgen maakt om de woelige zee die tegen de dijken aanbonkt. Een wat verdrietige eigenaar van een restaurantje op het strand in Michas getuigd hoe hij zijn terras aan scherven zag vliegen met de wind en de woeste zee die er op in beukte. Ik eet zoals het een single past, met één oog naar de TV en het andere afwisselend in mijn bord en in de krant. Ik spreek niemand aan en ik wordt ook niet aangesproken. Ik laat me opnemen in de sfeer en verorber in mijn eentje mijn maaltijd. Ik geniet ervan. Kim Novak verjaart vandaag 13 februari 2008 lees ik in de krant, ze wordt 75 jaar. Er zijn waarschijnlijk maar weinig mensen die haar nog kennen. Ik vond ze in haar jongere jaren, toen ik een uit zijn krachten gegroeide puber met pukkels was, een beeld van een vrouw op het witte doek. God, wat gaat de tijd snel. Zij is 75 geworden en ik 50. De weersvoorspellingen zijn ook niet geweldig voor de komende dagen hier in Andalucia . In het Noorden en in het binnenland hebben we zonnetjes op de weerkaart , hier in Zuid Spanje, wolken en wind. Ik schrijf vanmiddag voor mijn film script een erotische scène à la Brusselmans over Catherine en Anton die een spannende namiddag beleven in een Spaanse afgelegen wijngaard. In een film moet wat seks zitten wil ie het grote publiek aan spreken. De scène is niet voor publicatie op de blog. Het wordt een aanvulling voor het boek en natuurlijk te zien in de film.

Stef belt op en vraagt me hoe het met me gaat. Zijzelf wordt nog volledig opgeslorpt door de verkoop van de gebouwen van haar zaak. Geen makkie , het is moeilijk maar als dit opgelost is zegt ze zal er zich wel een ander probleem aandienen. Zo blijven we bezig. Ik wens haar veel succes en geef ze 3 dikke zoenen.

Toch maar een stevige wandeling maken vanmiddag op de Paseo Maritimo van Torre. Goed ingeduffeld want er staat me een bries te waaien! Het is alles van dat, wat ik vermoedde. Hoopjes oude van dagen die met skivesten en dikke sjaals aan kuieren op de mooie artificieel aangelegde dijk met ingevoerde palmbomen uit Tunesië. Je hebt de Chinezen van 6 euro voor een drie gangen menu, dessert inbegrepen en de Irisch pubs en Typical Englisch restaurants met aanbiedingen van de dag. Enkele winkeltjes met zomerkleding voor een winterprijsje en als ik een kleine souvenir winkel binnenstap, omdat ik zie dat ze er de Spaanse Aquardente in de rekken hebben staan en vraag wat die hier kost zegt de jonge dame, ‘22 euro, Yes I know it is too expensive, you can buy for 15 Euro in the carrefour‘. Het wordt een fikse wandeling tegen de wind in. Ik ben blij als ik terug thuis ben en voor mezelf een broodje Chorizo maak en verder kan werken aan mijn script. Morgen als ik de dijk van een kilometer of 5 naar het andere eind van Torre wandel, waar Sam haar mama logeert in een hotelletje, zeker mijn fototoestel meenemen om de lelijkheid van de buildings hier vast te leggen. Dit is een plek in Spanje waar je niet moet zijn. Geef mij maar de amandelbomen in de Alpujarra of een lieflijk dorpje aan zee met zijn marktje op het strand waar de tijd even stil bleef stil staan. De Chinees van 4,75 en the Complete English breakfast heb je er niet maar wel een schotel vers gevangen vis bij Maria en eerlijke lekkere tapa’s bij het aperitiefje.

Als ik buiten een sigaretje ga roken komt er uit de FENDT camper,die naast ons geparkeerd staat op nummer 31, een blonde, vermoedelijk Deense dame, in peignoir met daaronder een strakke zwarte spannende broek, buiten met een kom vol afwas. Ze begroet me en vraagt of ik het naar mijn zin heb. Ik zeg ‘TAK‘, dank je, het enige woord Deens dat ik ken en doof mijn sigaret. Niet dat ik me beter voel dan anderen maar ik heb geen zin om hier een praatje te staan maken in de gure wind met de overwinteraars van deze Camping. Ik ga binnen en verdwijn voor de rest van de wereld. Ik heb een job te doen dus laat mij maar, laat mij maar, ik heb nog zoveel te doen.

Ik schrijf en blijf tot een uur of elf en ga naar bed. Lig wat rond te draaien en ben verwonderd over de inpakt die het schrijven heeft op een mens. Ik blijf denken en zinnen fraseren, ook nu dat ik het licht heb uitgedaan. Sta ik terug op of onthoud ik het voor morgen? Ik neem een stukje papier en schrijf wat kernzinnen op.

’s Morgens om half zes zet ik koffie en begin de aantekeningen te verwerken in mijn script. Ik omschrijf de eerste scène van de film leesbaar in boekvorm zodat ik dat stukje op de blog kan zetten.

Nu dat ik alleen ben maak ik toch niemand wakker met het licht aan en het getik op mijn pc .

De wind is gaan liggen voel ik en de temperatuur buiten is 12,5 °C. Dat is zacht voor de tijd van het jaar bedenk ik me. O ja, ik zit nog altijd in Torromolinos.

ALMOST HAPPY, de film.

Wordt natuurlijk vervolgd.