|
Onze beste groeten vanuit Hongarije, een stopje aan het Balatonmeer voor we straks Budapest aandoen.
By the way, een prettige vakantie gewenst.
Flash back.
Trogir, Maandag 23 juni,
Back where we came from.
Een weekje met dochterlief op pad in Kroatië. We hebben de avondboot genomen van Split naar Vis, 2,5 uur varen van het vasteland naar dit eiland, dat het meest westelijk ligt van de eilanden van Midden Dalmatië en het dichts tegen Italië. We varen tussen de eilanden Solta en Brac door voorbij Hvar, een vakantie eiland naar Vis . Een weliswaar klein paradijsje, slechts 92km2 klein met amper tien dorpjes en 3500 inwoners. Ongerept, groen met slecht één weg die Noord met Zuid verbind. Als een parel in een oester ontvouwd de hoofdstad Vis zich als we aankwamen varen. Na het vertrek in 1992 van het Joegoslavische leger bleef het eiland er een beetje ontredderd bijliggen. Duidelijk niet mikkend op het grote toerisme want als we uit de boot rijden in de haven staat er een bordje: No camping, een tent en een caravan met rode streep doorkruist We zijn niet welkom als kampeerders en dat voelen we al snel aan. Het zet een beetje een domper op ons vakantiegemoed. Er zijn geen campings en dus zijn we aangewezen op wild kamperen. Niet dat we daar een probleem van maken maar als ik bij het tanken in het enige benzinestation vraag om ook wat water bij te tanken wordt ik een beetje uitgelachen. We sell gas we dont sell water. Ik dring aan dat ik als een klant toch een bak vol diesel tank maar het baat niet. Ook in het kleine dopje, Rucavak, waar we op de parking, op loopafstand van het water ons vehikel parkeren worden we een beetje aangekeken zoals illegale zigeuners. De helderblauwe zee ligt er uitnodigend bij en een duik is meer dan verfrissend. Het wordt 36 graden. 2 Nachtjes blijven we en we zijn hier weg bedenken we ons, ook de vervelende wespvliegen of vliegwespen die ons om de haverklap aanvielen begonnen ons te irriteren. Op de boot van 12 uur, terug naar het vasteland is het braden op het bovendek.
We naderen Split en Marieke stelt voor om toch een korte citytrip Split te maken. We zijn blij verrast over de schoonheid van het oude gedeelte van Spit. De oude binnenstad voelt aan alsof hier 3000 mensen sinds 1600 jaren wonen in wat ooit één van de prachtige paleizen van de Romeinse keizers was. Helaas zijn de winkeltjes gesloten want het is zondag. Het wordt wat kijken en niet kopen , goed voor het budget. Een ijsje, een terrasje, een wandelingetje door het labyrint van kleine straatjes en het keizerlijk mausoleum. Nergens anders in Kroatië dan hier in dit magische vierkant , 3,5 ha, van het oude Split kan je beter piekeren over de opkomst en ondergang van beschavingen.
Bij het verder rijden, terug naar de camping waar we, toen Marieke landde, de eerste nacht doorbrachten, zien we de aartslelijke flatgebouwen en naargeestige buitenwijken van Split.
Wat zit ik hier op een zonnige Maandagochtend, 23 juni, lekker te schrijven aan het verhaal van onze reis door Europa in de schaduw van de dennenbomen met een muziekje in de hoofdtelefoon. Kom Janine, kom Janine zingt Johan Verminnen. Marieke zit op het strand, nu zitten? bakken en braden. Sam is nog altijd aan het twijfelen of ze nu gaat douchen of straks. Het is zo warm blijft ze herhalen. Dat is het ook , nu lekker 29 graden. Straks wat visjes braden op de grill en als het lukt nog een laatste uitstapje in Trogier, het middeleeuws stadje dat sinds 1997 op de lijst van werelderfgoed van UNESCO prijkt. Dit plaatsje, een pareltje, verbonden door een brug met het vasteland, is al door menig Kroatische, Duits en Italiaanse regisseurs gespot om er opnames te maken voor een film. Verder rest er ons nog wat zonnen en zwemmen, voor Marieke een laatste bak en braad beurt op het strand en dinsdagochtend omeletjes op de buitenkeuken voor het vertrek alweer back home van mijn kleine grote lieve dochter.
Het wordt sneller dan we verwachtten tijd om naar de luchthaven van Split te rijden, we wuiven haar uit, Sam met een traantje en Marieke vrolijk doende aan de gate. We zullen haar missen, met haar Mariekes humor , een dansje samen met papa ergens onderweg bij valavond aan de branding, smullen van een ijsje en haar betrokkenheid bij de uitstappen die we maakten. Hoewel ze niet altijd de makkelijkste meid is. Ze heeft zo haar ideeën over wat goed en slecht is, lekker en zoet en zout maar vooral heeft ze een persoonlijkheid. Marieke poppemieke , zoals ik ze noem nog van toen ze 3 jaar was, heeft voor winter 2008 en voorjaar 2009 grote plannen om te reizen op haar ritme en naar bestemmingen waar je alleen maar van kan dromen. Australië, Azië. In maart en april 2 maandjes terug in België om financieel bij te tanken en dan de overtocht naar Cuba en even terug naar midden Amerika , Panama, waar als het ons goed gaat we haar zullen bezoeken en verder reist ze naar Costa Rica, waar ze enkele vrienden van haar stage een bezoekje wil brengen. En of ik het goed vond dat ze in september bij me mag komen wonen? Zoals ze dat even aarzelend vroeg.
Ik antwoord onmiddellijk dat dat geen enkel probleem is. Haar kot moet ze opzeggen natuurlijk aangezien ze veel gaat reizen maar de maanden september tot november, en maart en april wil ze een stek natuurlijk.
Als we haar uitgewuifd hebben in de luchthaven van Split lopen we naar onze oververhitte camper terug . Het is er 40 graden binnen. We klagen niet want we hebben bijna gebeden 14 dagen geleden dat de zomer eindelijk zou beginnen. Wel hij is er nu en we nemen de tropische temperatuur er bij. Warmte is iets waar je ook aan went. Zeker als het vooruitzicht is dat we na wat rijden ons kunnen settelen aan de rand van het water.
We rijden en rijden, langer dan we verwachtte. Split, Sibenik, Zadar voorbij naar het eiland Pag. In onze gids staat geschreven dat Pag een oase van rust en natuur biedt. Dat blijkt als we de brug naar het eiland oversteken en nog zon 60 km rijden over de enige weg die alleen maar omringt wordt door groen struikgewas, kale rotsen en de prachtige blauwe Adriatische zee. Intussen is het al donker geworden. We merken dat het hier, zuidelijker dan bij ons, om halftien al donker is, veel vroeger dan bij ons tijdens de langste dagen van het jaar. We belanden, in wat later blijkt , de grootste camping van Kroatië. Dat is even wennen natuurlijk, bij het binnenrijden security en duizenden woonmobielen, caravans en tenten, want het seizoen is hier inmiddels echt begonnen en er is veel beweging zelfs vanavond. Het voordeel van een grote camping is natuurlijk dat er altijd wel plaatsjes zijn waar je rustig staat, ver weg van de winkel en de restaurantjes die hier zijn. Helaas ook wat lopen naar het sanitaire gebouwtje maar we staan sinds vanochtend woensdag 25 juni op een rustige plek onder de bomen en met een royaal zicht op zee en de ons omringende kampeerders zijn van het rustige type. Omdat het donker was gisteravond hadden we ons zomaar ergens gezet. Ik neem een duik en laat me lekker afkoelen in het zeewater. Klap mn pc open en lees het script na dat ik tot dusver heb opgetekend. Ik vermoed dat ik 80% kan laten staan van wat er hier ingetikt is, Almost Happy , zo zou je het kunnen noemen tot dusver.
Het is natuurlijk een beetje vervelend voor Sam als ik zo geconcentreerd zit te lezen en te schrijven. Ze leest wat in Time Magazine, dat wel, maar verder klap ik toch regelmatig de computer dicht om wat te babbelen, te koken, een zwemmetje te doen en wat te eten. Ik zelf zou hier ongestoord een hele dag kunnen tikken in de schaduw met de rust en stilte om me heen. Je bent op reis met twee natuurlijk .
En wat doen de mensen in dit paradijsje, oord van zon, rust en weltevree?
Enkelen zwemmen, sommigen snorkelen, elkaar insmeren tegen de zonnebrand, wandelen, bakken en braden, als kinderen kibbelend en kabbelend spelen in het water, kijken naar de anderen, liggen in een hangmat, lezen, staan turen naar de einder van de zee, één enkele zit op zn pc te tokkelen, waarschijnlijk zijn verhaaltje te schrijven voor een boek over Europa. Thee zetten, onze Nederlandse buren althans, aardige mensen actief in de jeugdzorg en ook wat verbaasd geschrokken van de gehanteerde prijzen in dit land. We maken kennis en wisselen vakantiekriebels uit, over Slovenië, Bosnië en ook kleine ergernissen zoals de camping en energie prijzen die uit de pan swingen. 20 Jaar geleden, zo verteld de man, was Joegoslavië een goedkoop land, vandaag met de Euro, hoewel ze die niet voeren, hebben ze hun tarieven aangepast aan het westen. De Europeaan wil vakantie in een land dat er nog wat ongerept uitziet en niet langer op de smalle overbevolkte kuststrook van zijn eigen land, dan moet ie er ook maar de prijs voor betalen. Deze camping vraagt 30 euro voor 2 personen met camper of tent per dag. Niet een bepaald goedkoop plekje in de zon.
Vrijdag 27 juni,
Het schrijven is me wat ontgaan sinds we hier in dit zonnige paradijsje in Pag beland zijn. Ik kijk vanochtend naar de tafel die er als een stilleven bijstaat. 4 Lege wijnglazen naast 3 geledigde flessen rode kvalitetno vino. Opgebrande kaarsen, een notitieboekje en de gids van Kroatië. Mijn bril ligt ernaast in de geopende brillendoos en een pakje Largo sigaretten . Als ik mijn blik verruim zie ik over een mierenautostrade heen een aantal mediterrane bomen mooi ingepland op de voorgrond van de uitgestrekte blauwe zee die er verleidelijk bijligt en in de mist verhuld een onbewoond eilandje. Vijf kopjes vanochtend in het water. Het zijn de twee gepensioneerde Duisters van rechts naast ons, Bernadeth, Erlend, onze Nederlandse buren die mee de flessen kraakten gisteravond en de Sloveense eigenaar van de rode Canadese boot waar we straks mee gaan varen. Waarschijnlijk bestemming onbewoond eiland, ik schat een kilometer peddelen. De Oostenrijkers van achter ons wandelen voorbij en spreken me aan. Nu al aan het werken? Het is vakantie!, zegt de wat corpulente man. Ik antwoord dat schrijven voor mij ook een stukje vakantie is en wens hen een prettige ochtend. Meer niet want het is te vroeg om al uitgebreid te socialisen. Schrijven of werken, zal ik vandaag toch maar eens het script openen en beginnen lezen, herlezen, schrappen en schrijven. Sinds we hier zijn overweldigd door de schoonheid, de rust en beladen, overladen door veel zon overvalt ons beider een vakantie gevoel. Zoiets van niets moet. s Morgens een duik nemen in het kristalheldere water, je laten opdrogen in de zon, staren in de verte, mijmeren over later, kopje koffie zetten en lang aan een gedekte tafel zitten zonder op te ruimen. Mensen liggen hier lang in de zon, ook op het middaguur als het broeierig warm is, heet, te heet en eigenlijk behoorlijk ongezond. We willen allemaal zomers bruin zien.
Sam komt aan de deur piepen en zegt nog tachtig keer slapen en we zijn thuis, met een toon alsof ze aftelt om naar huis te gaan. Slecht 80 keer? vraag ik, dat is niet lang meer. Ook dat is relatief natuurlijk. De tijd gaat snel, zeker als je niets doet. We hebben nog niet beslist of we via Zagreb, Beograd en Sofia naar Griekenland gaan dan wel onze tocht noordwaarts verder zetten, over Budapest en de Slovenska republika naar Polen. Estland en Letland en de Scandinavische landen hebben we al wel geschrapt voor onze reis door Europa omwille van te ver voor te weinig tijd. Nu te ver is een relatief begrip, hier op deze plek zijn we amper 1320 km verwijderd van Antwerpen en in de brochure van deze camping Strasko: www.turno.hr lees ik dat Kopenhagen 1800 km dichtbij ligt, Praag 780 km. Europa is niet zo groot.
Sam bestudeerd de formaliteiten van toegang al dan niet met of zonder paspoort in de landen die we willen aandoen om naar Griekenland te rijden. Tot dus ver volstaat en Belgische identiteitskaart met uitzondering van Servië. Home at Europe, aan ons tafeltje gisteravond met kaarslicht en rode Kroatische wijn hadden we het erover. Voel je je wel thuis , Home in Europe of is bedenken we ons tot nog toe NOT home@europe . Je wordt op de meeste plaatsen hier bedonderd als toerist uit het westen. We verstaan de taal niet en we hebben ook geen affiniteit met de taal,de uitspraak en de woordenschat van het Sloveens, Kroatische en straks Bulgaars en Servisch. Het eten is niet echt gastronomisch te noemen ook al prijzen ze hun veelzijdigheid aan vis- en vleesgerechten aan. Het is gegrilde vis, uit zee op de gril en lappen vlees waarvan de wienerschnitzel met paneermeel ingesmeerd (pohana) uit de diepvries komen evenals de frietjes. De odojak, een heel varken aan het spit geroosterd, is dan wel lekker als je de beste stukjes vlees op je bord krijgt, maar ik denk dat die gereserveerd zijn voor de Locals. Er is verder gevulde kool (sarma) of gemarineerde kool (kiseli kupus) maar dat blijft natuurlijk maar kool, wat de wat smakeloze groente is van de armere mensen.
Een jaar lijkt dan wel ontzettend lang maar is het niet. We hebben nu 16000 km gereden langs de kust van Frankrijk, Portugal, Spanje, Italië, Sicilië, landinwaarts Slovenië gereden en de uigestrekte kust van Rijeka tot Dubrovnik in Kroatië. Over een weekje nemen we een beslissing in de stad Zadar, afhankelijk van het weer, want we willen niet reizen onder de grauwe en grijze luchten van het Noorden. Langs de kust blijven geniet ook onze voorkeur. Gemiddelde temperatuur hier aan zee in de maand juni 25,8 en in augustus 30,3 C°. Het water van de zee is nu om en bij de 23C° en in augustus wordt dat 25,4 graden. Griekenland zal nog warmer worden. Waarom zouden we het risico nemen om in de regen te rijden want die garantie hebben we wel eens we noordwaarts rijden. Het zal overigens een tijd duren, eens we terug zijn, voor we nog eens lange vakantie zullen hebben.
De lol is er af op deze plek waar we staan. Duidelijk dat het hoogseizoen nu definitief begonnen is. Allerlei weekend mensjes van verschillende pluimage betrekken hun tent of oude caravan die hier op deze camping staan. Gisteravond stormt er een zootje jongeren aan, parkeren ostentatief hun auto op het grasveld dat parkeervrij hoort te zijn omdat je daar in de schaduw met zicht op zee kan zitten. Ik sta meteen recht en verwijs hen naar de parking. Tegen hun zin verplaatsen ze hun volkswagens en volvos. Later op de avond en de nacht door is er veel drank, lawaai en lol voor hen, ellende voor ons . Het taaltje dat ze spreken, Sloveens vermoed ik, verstaan we niet, het klinkt in elk geval zeer banaal. Als ik en onze Nederlandse buren midden in de nacht een opmerking maak over de nachtrust en dat we willen dat ze stiller zijn word ik weggelachen met iets van Yeh Yeh man. Ergerlijk en respectloos voor de omringende vakantiegangers. Om half acht liggen 8 lavenloze jongeren (eindelijk) te maffen buiten op opgeblazen matrassen voor de caravan wanneer alle de anderen, gestoord in hun rust opstaan. Ellende, is het . Bernadeth en Erlend hebben er genoeg van en breken hun tent af. We gaan weg zeggen ze, we hebben genoeg zever gehad. Eerst de buurman aan hun rechtse kant die zijn auto opzettelijk zo parkeert dat ze eigenlijk noodgedwongen hun tent moesten verplaatsen, nu vannacht aan de andere kant die onzin met die jongeren. We betreuren het dat ze opkrassen, we hadden leuke babbels, maar ze hebben gelijk. Het wordt drukker en drukker hier ook overdag met toeristen van alle slag; schreeuwerige mensen, marginale individuen, een zootje bij elkaar hier waar we ons ook niet thuis bij voelen. Het gezelschap van vannacht zit nu lawaaierig te pingpongen, een Hoera en OOO en Hoe geroep, in het Sloveens dan, wat echt de rustige sfeer die hier was verknalt. Onredelijk en respectloos voor de omgeving. De mensen die hier liggen te zonnen zitten geërgerd en gelaten toe te kijken. Iedereen heeft de vrijheid een keuze te maken in welke of hoe je reageert op impulsen van buitenaf, goeie, slechte onwaarschijnlijke of vervelende impulsen. Het zet me aan het denken over hoe ik reageer op mijn omgeving in momenten dat het gedrag van anderen me stoort en vooral met welke reactie je een verandering teweegbrengt of invloed uitoefent op anderen. Stof om in de managementtraining te steken. Ik sla de cursus praktische psychologie van Sam open en lees over stress, invloeden, reacties, altruïsme en verdraagzaamheid. Er doet zich nog wat heisa voor maar we nemen er afstand van.
Er komen trouwens wolken aanzetten, een signaal voor ons om ook op te krassen en te gaan rijden, jammer want het was een mooi plekje aan zee hier.
Je zegt dat dan wel maar eigenlijk willen we nog even, zolang het kan genieten van het vakantiegevoel dat ons overvalt. We hebben zolang door regen gereden en met wind staan turen naar de zee. Nu dat we op een paar vervelende details quasi alles hebben wat een zomer-zon-vakantie aan zee compleet maakt willen we toch niet hals over kop vertrekken. Het blijven staan voor een tijdje op een vaste plek aan zee, de weergoden die ons goedgezind zijn zorgen voor dat echte gevoel van vrij en blij op vakantie te zijn. Eerder was het vooral reizen en ontdekken en elke dag weer op de hort. Zelfs het Sloveens gebabbel en hoongelach van het clubje ongeregeld hier naast ons kunnen we nog net verdragen. Dus we blijven nog even is het verdikt van ons directiecomité van vanochtend 29 juni. We reserveren een tennisterrein voor een uurtje en slaan stevig op de ballen, Sam soms nog steviger dan ik. Maar ja zei heeft dan ook twee jaar tennislessen achter de rug en ik beroep me op de vrije ingeving van het moment. Het zootje ongeregeld wordt aangemaand te vertrekken door de security. Een uurtje later is de rust terug gekeerd op deze plek. Vrijdag pakken we in en rijden oostwaarts, we zullen het zeetje een tijdje missen maar we willen natuurlijk ook nog wel eens wat zien van dat Europa waar we nog nooit eerder waren en dat toch hier in de Oost en centrale landen van Europa verschillend is met wat we kennen thuis.
Ik sta vanavond buiten aan de branding, het is donker, het water klotst zacht tegen de rotsen en boven me tel ik wel een paar duizend sterren. In de verte op het eiland voor ons branden wat lichtjes. Groots om hier te staan.
Overdag was het 27,5 graden warm vandaag met een licht aangenaam briesje, 29 in de camper en vannacht om vier uur 24,5 graden buiten. Een zaligheid.
Morgenochtend weer tennis van 9 tot 10.
Woensdag 2 juli.
Dagen gaan voorbij, sneller als we het willen.
Vaste gewoonten en rituelen.
s Morgens is het stil aan de baai waar we staan. Ik zet een kopje koffie en rook een eerste sigaretje buiten aan het tafeltje voor onze camper. Ik kijk wat rond me en zie dat er helemaal niets beweegt, alleen het water een beetje. Ik neem een duik in het lekkere frisse water en droog even later op in de eerste zonnestralen. Lekker die warmte op je lijf. Sam leest wat in bed om wakker te worden en komt na een half uurtje bij me zitten. De eerste zonnebaders komen aangewandeld met matje , tube zonnecrème en handdoekje. Er zitten al 7 kopjes in het water vanochtend. Een zeilboot vaart langs en rond halftien komt de vuilnisbakwagen langsgereden om alle resten van de bewoners dat mooi gesorteerd in de groene bakken gesmeten werd, op te halen. Nu wordt het al wat drukker hier hoewel een zaligheid, als je op dit zelfde uur zou lopen op de grote camping hiernaast krijg je wel wat anders. Daar wil je niet zijn, althans wij niet. Chaos, transistors die kelen,joelende kinderen, tenten en caravans op elkaar. Dit gedeelte van de camping is gereserveerd voor diegene die niet aan het strandbarretje willen staan, weg van de pingpongtafels en de trampolines, niet aan het kiezelstrand in de vlakke zon maar onder de schaduw van de bomen bij de kust die wat rotsachtig is. Puurder,Natuurlijker. Ik neem mijn pc en tokkel wat verder aan deze bladzijde. Sam heeft een koekje gegeten en vertrekt met de fiets naar het stadje voor visjes. Gewoonten en rituelen. We staan hier nu een dag of 7 en genieten van deze plek in de natuur, de stilte en de schoonheid. Vrijdag zijn we weer onderweg, dus we nemen de rust in ons op want één keer vertrekken betekent weer opruim,meestal gepaard met wat discussie over de traagheid, poetsen, tanken en het rijden an zich natuurlijk.
Ontdekken en zoeken naar een plek om te staan. Wordt je het nog niet moe? vroeg Stef aan de telefoon gisteren. Wel neen, we zorgen voor afwisseling en hebben alle tijd om te doen waar we zin in hebben. Wat wil je meer? beantwoorde ik haar vraag.
Kroaten of mensen uit de Balkanlanden zijn minder aardig voor elkaar of voor toeristen, die van de andere kant in elk geval, dat is ons aanvoelen. Een houding die wat groffer is, bruter ook. Ze hebben meer uitgesproken kaaksbeenderen en zijn minder fijn in hun aangezicht en ze geven de indruk daardoor minder vriendelijk te zijn. Volgens mij less polite, less educated vooral in omgangsvormen met anderen. Als mijn tennisbal op het tennisplein naast ons beland wordt die niet terug gegooid door de Kroatische spelers en als het tegenovergestelde gebeurt en ik gooi de bal wel terug naar hen is er geen Thank you of een vriendelijk knik terug. Een enkele keer als de bal voor de voeten van de man naast ons rolt geeft ie wel een pasje terug. Ik zeg wat ostentatief Thank you maar daar blijft het bij. Er is geen reactie terug. In onze omgangsvorm laat je je waardering voor het gebaar merken aan de ander. Hetzelfde voorval met de bal herhaalt zich, ik gooi de bal terug en hij zegt nu plots ook Thank you, een beetje wegkijkend van me. Ik repliceer you are welcome. Naar het einde van de match veranderd er iets. Ik krijg een bal terug gegooid en bedank hem in het Engels, en hij antwoord nu ook met You are welome. Het is misschien ook wel de taal die ze niet spreken die maakt dat ze niet zo vriendelijk zijn, of overkomen voor een ander. Ik wens hem een goede avond en hij lacht een beetje maar weet niet hoe hij er op moet reageren. Hij knikt eens en wandelt het plein af.
We raken aan de praat met een koppel waarvan de man een zwaar Beiers accent heeft en de dame uit Rusland komt. Hoe we aan de praat raakten en hoe we op het thema thermen in Hongarije kwamen weet ik niet meer. Vanochtend als ik de afwas sta te doen in de sanitaire blok, kom ik hen weer tegen. Ze gaan vandaag naar huis en hij voegt daar al lachend aan toe dat ze thuis een afwasmachine hebben. Ik lach wat mee want inderdaad handmatig afwassen is niet mijn favoriete bezigheid. De vrouw komt aanstappen met een map van Hongarije. De grens oversteken bij Klingelbach en richting Sopron rijden zegt ze en dan zoek je het plaatsje Hegykö. Je spreekt het uit HETSKEU, want als je daar naar dat stadje vraagt verstaan ze alleen de naam zoals die door hen wordt uitgesproken. Daar zouden geweldige thermen zijn , mooi gelegen en in klein formaat. Als je 3 km links rijdt van Hegykö vindt je in het eerste dorpje Hidegesek een wijnkelder met geweldige wijnen. Zij nemen altijd een voorraadje mee vertellen ze. Ik bedank haar en wens ze een fijne terugreis. In November zijn we hier terug zegt ze, ik voeg daar aan toe dat we er dan niet bij zullen zijn!.
Het is een lange weg rijden naar Zagreb
Vrijdagochtend 4 juli, we hebben netjes alles ingepakt, afwasjes gedaan, een laatste zwemmetje in het lekkere water en een fotootje genomen als souvenir en zijn vertrokken om 10 uur richting Zagreb. Een stop in het hoofdstadje van dit eiland, Pag waar we een heerlijke lunch namen in een idyllisch restaurantje.
Sam een visbouillonnetje, ik een vleesbouillonnetje, vervolgd door respectievelijk lam van het spit, het lam lag nog te draaien en te braden als we binnen kwamen. Nu binnen, we zaten heerlijk op het buiten terras, de warmte was in de zon verpletterend, 38 graden, maar onder de vijgenbomen op dit terras heerlijk zitten. Sam vervolgde met een tuna visschoteltje met aardappeltjes en spinazie, zoals ze dat hier meestal serveren en we sloten af met een pannenkoekje met marmelade. Toeristen menu voor 80 Kuna. We zijn niet bedrogen. We vatten onze lange tocht aan naar Zagreb. Enorme stukken, kilometers lang, land, woud en rotsen, er zijn maar een paar uitritten naar stadjes of dorpjes op de bijna 351 km lange weg tussen groen, rots en bergen. 10 km voor Zagreb begint het te regenen. O neen zegt Sam, niet van dat weer. Buiten temperatuur is nu 23,5 graad, vanochtend in Pag 38°C; dat is 15,5 graad minder. We zijn nu welgeteld 14 dagen gespaard gebleven van regen. De laatste keer was in Dubrovnik. Ruiten wissers aan en verder rijden. We belanden na even zoeken en wat omrijden op de enige camping rond de stad . We rijden de weliswaar grote mooi onder bomen gelegen camping binnen die helaas wel pal aan de autostrade ligt!! Maar we hebben hier geen andere keuze. We maken kennis met zowat de eerste Belgen tijdens onze reis. Een aardig koppel met 4 kinderen op tocht door Kroatië. Chapeau denken en zeggen we, met 4 kinderen op reis. We nemen een kijkje op uitnodiging van mevrouw in een perfect georganiseerde camper, ruime badkamer, kwaliteitskastjes en alles netjes. Ik poets elke dag zegt ze, we kunnen het geloven. Dat is niet bij ons het geval maar je kan het dan ook zien. Kwaliteit van aanrecht en kastjes is van een betere kwaliteit dan in onze camper. Degelijker merken we op. Maar die worden niet meer zo gemaakt zegt de man. Het voertuig is 4 jaar oud en lijkt splinternieuw. Jullie zien er goed uit zegt de man en we beamen dat, zo ontspannen. Kan natuurlijk niet anders hé als je een jaar vakantie hebt, wij komen nog pas uit de stress van elke dag en de chaos van het werk zegt de man . s Avonds eten we een hapje stokbrood met lekkere kaas, nog van eiland, en we drinken er een lekkere rode wijn bij. ( de eerste echt lekkere volle rode wijn in Kroatië: een Vranac, een flesje van 2004 ) We kaarten nu al wat na over wat ons tot nog toe het meest bijzonder leek en wat de min punten zijn van onze reis door europa.
Conclusies van ALMOST happy in Europe or Not almost happy zo je wil, publiceren we in ons boek, het is nu uiteraard te vroeg om al een staat op te maken van 1 jaar zwerven door het continent.
Een beetje geplaagd door de muggen die hier rond zoemen en ook steken en de druppels regen die vallen gaan we maar weer naar binnen in de camper. Dat was even geleden dat we nog binnen zaten. Het is nu 20 graden buiten, niet echt koud maar ik heb toch maar een lange broek aan en een truitje aangetrokken. Vanochtend zaten we nog ons blootje te zwemmen in zee. Vanmiddag lunchten we bij 38 graden en nu zitten we aangekleed binnen. Wat een verschil. Ik zet een filmpje op als tijdverdrijf en ben wederom teleurgesteld en verbaasd over het taalgebruik, in real life en in de film van jongeren in Amerika. Het is een hele tijd door bitch, motherfucker, peace of shit. Zonder betekenis. Dat taalgebruik, die scheldwoorden tegen elkaar en naar anderen toe wordt stilaan ook klakkeloos overgenomen door jongeren in het westen en hier in centraal of Oost Europa. We hebben het nog onlangs gehoord toen dat stelletje ongeregeld met elkaar en tegen anderen blaften. Als het ware zonder dat ze stilstaan bij de onbeschoftheid, de inhoud en de bruutheid van die woorden. Ikzelf betrap er me er ook wel eens op, het woord Shit bijvoorbeeld of fuck is in mijn vocabulaire gesukkeld en dat ik het te pas en te onpas gebruik. Vroeger zeiden we bv verdomme, Vlaamser kan niet als je je bezeerde nu is het fuck. Pure kopie. De invloed van de Amerikaanse film op je taalgebruik? Erg toch die verloedering van onze taal en dus ook onze normen en waarden. Ook onze levenswijze werd en wordt beïnvloed door de US en the movies. We merken op de camping bv dat een mens nog al consumeert en daardoor wat afval produceert. Elke dag en zakje, ook wij hier in onze camper. Plastic flessen, bricks, aluminium busjes van drank, talloze plastiek zakjes en andere verpakkingen. Wat gooien we allemaal zomaar weg? Deze bedenking is niet nieuw natuurlijk, met Al Goore zijn we ons misschien een beetje meer bewust geworden maar ik bedenk me toch nog altijd als ik de groene containers op de camping zie uitpuilen, wat gaan we er aan doen? Selecteren en recycleren lijkt me een te overroepen woord en daarmee veranderen we nog niet echt onze levensstijl. Het is een beetje een excuus dat we gevonden hebben om rustig verder te doen met die verkeerde drang om te consumeren. Wat ga ik er dan aan doen om die vuilnisemmer niet dagelijks vol te gooien? Sam had al een goed idee waar we mee kunnen beginnen eens we terug huis zijn. Een Tuperware doosje met verschillende lagen kopen waarin je verschillende soorten charcuterie kan laten leggen. Dat scheelt al 3 of 4 cellofaantjes papiertjes die je niet na het opeten van wat erin verpakt zat kan weggooien. Mijn bomma nam vroeger de gebruikte broodzak mee naar de bakker als ze brood ging kopen, dat was ecologisch verantwoord toen al!
Zaterdag 5 juli,
Zagreb, een stad op maat van de mens.
Eén van de oudste steden van Midden Europa, getogen tussen het Medvednica gebergte en de rivier Sava. Het oude stadsgedeelte dat gevormd is door de middeleeuwse Gradec, en tegenwoordig de zetel van de Kroatische regering en het parlement is. Verder dwalen we langs het Kaptol waar de aartsbisschopzetel zich bevind en vinden het hier een rustige en aangename plek om te vertoeven. Een stad voor de mens met zn pleinen en plantsoenen en natuurlijk de bruisende straatsfeer met ontelbare terrasjes en restaurantjes. We wandelen en kuieren wat door de stad volgens een wandelplannetje dat de toeristische dienst ons gegeven had en belanden op het grote plein waar: Bana Jelacia waar zich de Gradska Kavana bevind, één van de historische caféss van de stad. We waren desalniettemin meer gecharmeerd door Ljubljana,de hoofdstad van Slovenië. Misschien omdat het stadje kleiner is en lieflijker. We gaan voor restaurantje Vallis Aurea, omdat dat restaurantje in de Trotter aangewezen stond als een intiem restaurantje waar je de typische specialiteiten van de stad kunt eten. Het is gelegen in een klein straatje waar je de kabeltreintje kunt nemen naar het hoger gelegen stadsdeel. Sam neemt de Slavonski kulen en ik ga voor Plavac Peljesac, ons aangeraden door de ober. Toch wat teleurgesteld kijken we ernaar en eten ervan.
Slavonski kulen is niet meer dan een bordje Kroatische ham in schijfjes met een pepertje erbij en wat zure deeg en ik krijg eigenlijk een lauw soepje met kippenstukjes aan het been erin, wat worteltjes en pasta brokjes.
Zoals afgesproken zouden we in hartje Zagreb een beslissing nemen welke kant we straks gaan oprijden. Naar het Noorden of het Zuiden. Het wordt Griekenland.
Checken nog of onze camper verzekerd is voor Servië, dat is een nagalmtijd betwist gebied waar we doorheen moeten en checken of we een geldig paspoort nodig hebben?
Verzekering blijkt OK, paspoort moeten we ophalen in Budapest.
We gaan nog even langs de beste banketbakkerij van Zagreb; Slasticarna Vincek op de Llika nummer 18 die zeer aanbevolen wordt voor zijn origineel super lekker ijs en nemen dan de bus van kwart voor negen terug richting camping omdat het toch nog een eindje lopen is via bosjes en zelf een stukje langs de berm van de autostrade.
s Nachts moet er ergens een techno dancing zijn die vanavond de deuren ver open zet. Tot 6 uur in de ochtend is er een gebonk en getril van monotone klanken die mij en zo blijkt ook het gezin Pille wakker houdt. Wat een gedoe. Tussen 6 , als het lawaai eindelijk opgehouden is tot tien uur hervatten we onze slaap. Wat een nacht?
Voor Peter en Pascale, met hun kinderen Laura, Pieterjan, Lukas en hun schattige kleinste dochtertje Margaux vertrekken richting Nationale parken en later de kust komen ze nog afscheid nemen. Een fotootje, goed idee. Het zijn zowat de eerste echte Belgen die we tegen komen, afgezien van de Nederlanders die weliswaar met een Belgische nummerplaat rijden en het koppel met hun mega caravan getrokken door een Audi A8. We hebben thuis ook redelijk wat luxe zei de man als we uitgenodigd door zijn echtgenote hun caravan in worden rondgeleid.
Een mooi koppel met 4 kinderen 4 weken op reis. Prettig om ze tegen te komen.
We vertrekken van deze plek waar het niet goed toeven is maar waar we geen andere keuze hadden naar Budapest in Hongarije met een stop aan het Balatonmeer.
Het doet weer wat vreemd aan om onze identiteitskaarten te tonen aan ernstig lijkende alvast streng kijkende douaniers bij de grens van Kroatië naar Hongarije.
So far so good, we enter Hongaria.
We hebben allebei honger en nemen de eerste afslag naar Nagykanizsa, het eerste stadje dat we tegenkomen. Het is een zeer rustig stadje,misschien omdat het Zondag is. We parkeren ons vehikel op een verlaten stadsplein en zoeken een eettent. Hier worden we verrast als we de lokale specialiteit vragen. Sam gaat voor de Robinsonplate en krijgt een ovaal bord vol voer, respectievelijk: Op een bed(je) van rijst en frietjes een schnitzel overgoten met een kaasroomsaus met blokjes spek erin, gefrituurde kalkoenvingers en een gegrilde kippenborstfilet met gesmolten kaas en champignon en plakjes Hongaarse salami eroverheen. Afgewerkt met een blaadje sla, schijfje tomaat en komkommer en wat rauwe witte kool in zuur opgelegd. Ik ga voor de Hongaarse Gulyäs, een vleessoep met paprika; hun wereldbekende Hongaarse Goulash en die smaakt met de home made gebakken Galuska, aardappelmeel pasta zeer lekker. Het is veel, veel te veel maar dat blijkt in dit land een normale portie te zijn.
Het wordt al avond als we aan het Balatonmeer aankomen en naar de camping zoeken die wat afgelegen ligt maar wel ver van de overvolle en drukke badplaatsjes aan het meer.
Camping Levendula in het dorpje Balatonkali. Levendula@balatontourist.hu
Een mooie kleine natuurcamping, direct aan het meer gelegen en we staan dan ook op alweer een idyllisch plekje bij het riet aan de oever . Een aangelegd panton geeft toegang om een duik te nemen in het wat Venitiaans lijkend groen water van het Balatonmeer. Een plekje om lief te hebben en vooral om tot rust te komen na die slapeloze nacht en de rit van 350 kilometer die we er nu op hebben zitten.
s Morgens, 7 juli, bij het ontbijt na een frisse duik in het zachte water overleggen we terug onze volgende bestemming. Griekenland aandoen zou mooi zijn alleen Albanië nekt ons en daardoor moeten we een omweg maken via Servië, een niet al te veilig land overigens en de kust verlaten betekent toch al snel 1500 km van hier weg, die we ook terug moeten rijden en dan is er wellicht tijd te kort om Polen,Estland,Letland en Litouwen aan te doen. Dat stond ook op ons verlanglijstje. We hadden de Scandinavische landen al gescipt, misschien kunnen we als we Griekenland niet doen Denemarken toch nog meenemen en een stop maken op de Wadden eilanden van Nederland en een weekje varen met Ko en Rietje op de binnenwateren van Noord Holland. Sam telt en herteld de dagen en weken, plant en herplant onze rit. We zitten met een dilemma:
We hebben tijd te kort!! Nog amper nog 70 dagen om nog zoveel te zien, te reizen en te ontdekken in het Oosten en het Noorden van Europa. Wat een luxe probleem. Tot nu toe bezochten we 10 landen:
Frankrijk,Spanje,Portugal,Italie en Sicilië, de republiek San Marino en het kleinste staatje Vatikaanstad, Slovenië, Bosnië -Herzegovina, Krotatië en Hongarije. Op ons verlanglijstje staan nog 9 landen to see:
Slovakije, Polen, Litouwen,Letland,Estland,Zweden,Denemarken,Duitsland en Nederland.
Woensdag 9 juli,
Vissers zijn mijn vrienden.
Om halfzes in de ochtend vissen de vissers in stilte op het panton naar vis,
ik aan mijn tafeltje achter mijn pc vis naar woorden en zinnen om almost happy te worden.
|
