Zondag 6 januari, 2008

Sinterklaas komt niet van Spanje. Dat staat vast, want hier kennen ze hem helemaal niet. De kinderen zetten wel hun schoentje bij de haard maar niet voor Sinterklaas. Hier in Spanje zijn het de drie koningen, Melchior, Gaspar en Baltazar die de schoentjes komen vullen met speelgoed en lekkers in de nacht van 5 naar 6 januari. Er is ook, meer dan bij een link met Kerstmis, anders dan onze Sinterklaas die al eind oktober in de etalages komt aandwarrelen en die niets met het Kertsverhaal te maken heeft. Hier zie je in de kerstweken meer “Belems” dan kerstbomen. Kinderen staan in rijen te dringen om naar het miniatuur tafereel van de drie koningen te gaan kijken. De Belem , zeg maar de tocht van de drie koningen naar de kribbe van de stal omringt door honderden schapen, herders en engelen. Vroeger hadden wij thuis ook zo’n stal met ezel en os en een schaapje dat weet ik nog, met 3 pootjes. Ik had dat arme schaap toen ik nog klein was te veel geknuffelt en hem in mijn omarming eens laten vallen.

Vanochtend zullen duizenden kinderen hier blij zijn met zoet en lekkers.

De zon komt inmiddels op en we voelen het aan als een feest. 6 januari en een mooie strakke blauwe hemel. Wat we observeerden hier van op ons terras is dat al vrij vroeg auto’s op de boulevard komen aangereden, zich parkeren en in de auto blijven zitten. Of mannetjes op de fiets en wandelaars die zich dan zetten op het muurtje dat de scheiding is tussen het zand en de dijk , met hun rug naar de zee! We begrijpen het niet. Wij willen net naar de zee kijken en genieten van het zonnetje. Neen, zij keren er zich van weg en hun blik is dan gericht op de appartementen langs de dijk?

Gisteren heeft Sam de dag ingezet met joggen, we liepen eerst wat voorzichtig maar al snel in gelijke tred langs de boulevard. We trakteerden onszelf op desayuno, een Spaans ontbijt en dat is niet meer dan Toast met olijfolie en jam en café con lechen bij de enige pasteleria die open was en waar bijzonder veel Spanjaarden hetzelfde deden. Krantje erbij en lekker genieten van de Zaterdagochtend. In de namiddag zijn we met de fiets naar Montril gereden. Het dorpje waar onze koninklijke Familie een vakantie huis heeft en waar koning Boudewijn een aantal jaren geleden is overleden. We hebben de CASA Fabiola nog niet gevonden,is voor later, wel genoten van een prachtige stukje natuur tussen Solabreña en Montril in. Palmboom kwekerijen, appelsienboomgaarden en landerijen waar het zalig tussen fietsen is. De rust, de witte reigers die opvliegen als we langs een paar waterpartijen verscholen door het suikerriet fietsten en een adembenemend zicht op de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada links en de mediteraneo rechts van ons. Een echt vakantiegevoel.

Vanochtend kan Sam de sportieve uitdaging niet laten. Mijn doel is, zegt ze, op het einde van onze vakantie hier de dijk heen en terug te lopen zonder stoppen . Dat is 4 km in totaal. Ik duim, moet kunnen.

Als ze terug komt van het lopen is Sam opgetogen, gaat elke keer beter en beter. Ik schenk een Moscatel in op ons terras een beetje een zoete aperitiefje, voor de lunch die we straks in een restaurantje nemen, op een terrasje op het strand !

Restaurante Los Tres Hermanos.

Lekker, lekker verse vis. Antonio, begroet ons , geeft de kaart in het Engels en bevestigd onze keuze met Muy Bien, de vino Blanco de la Casa van 5,75 Euro raadt hij af. We volgen zijn advies en nemen een duurdere. Tapa’s; een borje Iberische ham, de befaamde Jambon de Jabugo en Langoustines, verschijnen op tafel en nog voor die op zijn zet de patron een overvol bord sla erbij. Een overdaad aan vis volgt en we genieten van de lekkere verse en goed bereide lunch en het Spaanse zondagssfeertje van de locals die hier met hun familie samen gezellig zitten te eten. Als de waard ons voorstelt om Rabo de toro, ( stierentaart ) of de zelfgemaakte desserts te serveren, bedanken we. We zitten eivol. We wandelen voldaan en tevreden terug naar het uiteinde van de boulevard waar ons appartement ligt en luieren op ons terras in het zonnetje bij 20 graden. Dit is het weertje waarom we hier in het zuiden zijn gebleven. Er kuieren veel mensen op en af de boulevard. Kuieren zoals Toon Hermans dat ooit zo mooi beschreef in een liedje. Duidelijk weekend voor iedereen en een mooie ZONdag.

Maandag 7 januari.

Duidelijk dat, en het weekend en de korte wintervakantie ook voor de Spanjaarden voorbij zijn. De rust is nu vanochtend helemaal terug gekeerd. . Geen drukte op de dijk voor ons terras, geen vroege vogels, geen Ford Fiestas meer. Als we gaan joggen komen we 1 jogger tegen, 2 vissers, een bejaard koppel, een paar Campers, als steeds op zoek naar een plaatsje. Antonio,de Chef van het restaurant Tres Hermans ( de drie broers) zet de lege bakken bier buiten en begroet ons vriendelijk. Aardige man. Sam gaat een koffietje drinken en een krantje kopen, goed voor mijn Spaans, zegt ze. Ik loop terug naar mijn schrijftafel. Ik heb de microbe nu goed vast en probeer zoveel mogelijk te schrijven als ik alleen ben. Het plezierige aan een appartementje is dat je ook vrij kunt rondlopen,van de Living het terras op en naar de gang voorbij de slaapkamers en weer terug ijsberend naar het terras. Iets wat ik zeer vaak doe en ook nodig heb als ik naar zinnen zoek of nieuwe wendingen bedenk of gevoelens die ik in de dialogen van de personages wil steken. In een Camper lukt dat niet z aardig. Het idee was ook om in ons reisverslag een weergave te geven van de vooruitgang in het script maar dat lijkt me, nu ik aan het schrappen ben, sekwenties toevoeg en shots erbij verzin, niet zo evident om te volgen als lezer.

De zee ligt er rustig bij vanmiddag.

Als Sam terug is van het sporten eten wat zelfgemaakte Tapa’s op het terras. Toast met Zalm en rode ui, toastje basilicum pasta, een schijfje Mozarella, olijfolie erover en zwarte peper. Lekker met een glaasje Spaanse rode wijn. Na een uurtje zonnen heb ik even genoeg van het liggen baden en trek op stap naar het authentieke dorpje Salobriña op de heuvels. Kleine witte huisjes, op elkaar gebouwd, schattig. Hier wonen gewoon mensen met permanent zicht op zee, geen toeristen echte locals. Bezoek het Arabisch ford op de heuvel en verdwaal in de panorama’s met veel zee en de Sierra Nevada. In het plaatselijk museum hangt een foto van 1968, van de buildings die nu langs de boulevard staan was er niets, zelfs geen boulevard. Een brede strook landbouwgebied tussen de Sierra en de zee. Als ik op de terug naar ons appartement via de boulevard wandel zie ik een gezellige drukte, net als in het weekend. De Spanjaarden zijn niet terug aan het werk , de vakantie loopt gewoon door.

‘s Avonds kijken we naar het 9 uur journaal op TVE 1, de nationale zender, en de wereld zoals ie is komt op ons af. Staking van de vuilophalers in de metro van Madrid, 99 verkeersdoden sinds 1 januari, Mist op de Canarische eilanden waardoor vliegtuigen niet kunnen opstijgen, Juan Carlos, de koning van Spanje is 70 geworden net als Jane Fonda, die aankondigt dat ze nog wel eens in een Erotische film wil spelen. De eerste verkiezingrondes in de US die begonnen zijn. Hilary Clinton die straalt op het sprekersgestoelte en Amerika beloofd dat er een einde komt aan de oorlog in Irak, Zarcosy gaat trouwen in februari. Een beeld van overvolle winkels met kopende mensen in Valencia nu de Rebajas, de solden begonnen zijn. Amy, een 15 jarig Spaans meisje is nu 10 dagen vermist in Mijas, 15 km van hier. De Guardia Civil zoekt spoorloos verder maar tot nu toe zonder succes. Het is de 3^e verdwijning sinds we hier TV kijken. In Iran sneeuwt het, in Equador barst een vulkaan uit en moeten 300 gezinnen evacueren voor de stromende lava. Tussendoor is er een reclamespot voor een model van Ford die je al voor 20.000 euro kan komen afhalen, een koopje.

In Holland wordt een man met mesteken op straat afgemaakt terwijl omstaanders het slachtoffer tevergeefs proberen te bevrijden. Die gek blijft steken. Ik zet de TV af , heb er nu al genoeg van.

Om de vaste gewoonten hier op ons appartementje van elke ochtend; ik sta op, zet koffie, Sam begint te lezen in bed en ik zet het verwarming elementje op en begin te schrijven, te doorbreken staat Sam als eerste op vandaag, zet koffie, doet de afwas en ik lig nog wat wakker te worden. Een mens went snel aan een ritme. Gisteren naar de laatavond film op TVE Bananas van Woody Allen, helemaal in het Spaans gekeken. Films of de wat betere programma’s beginnen hier pas te spelen om 11 uur. Voor die tijd zijn er naast het nieuws de human intrest programma’s met veel leed en verdriet en de alomtegenwoordige domme spelletjes.

Het is sterk bewolkt vanochtend, niet koud, ik denk een graad of 13 maar de zon is er vandaag niet bij. Vandaag wat opruim- en poets-aktiviteiten. Sam steekt de was in de machine en ik maak de sanitaire tank ( the green box) van de camper leeg en ontsmet. Dat was nodig. Op het programma staat nog de Camper herorganiseren, nu dat we de ruimte hebben en de tijd!. De garage eens leeg maken en het opgehoopte zand en stof verwijderen en met een natje de binnenkant aan pakken en misschien een uitstapje en onderweg nog eens op het net proberen verbinding te maken met thuis en de vrienden die ons volgen op de blog en ons af en toe een reaktie sturen . Als je weg bent voor een jaar, weg van ‘thuis’ ben je natuurlijk nog meer benieuwd hoe het met onze naasten en vrienden gaat? Waar ze mee bezig zijn, zeker nu de feestdrukte voorbij is. Voornemens die je hard gaat maken, wendingen, voorzien of onvoorzien of gewoon even bij-bab-be-len. Zoals we reeds eerder schreven , het doet ons altijd plezier om wat te horen van‘thuis’.