‘s Middags is het fris om buiten te blijven zitten. Ik zet ‘Good Will Hunting’ op, een dvdeetje van Eric en geniet van de uitzonderlijke sterke acteerprestaties, de  mono- en dialogen, een film om van te snoepen.

Het is vanavond, 14 juli , 16,5 graad ….koud. We zetten de verwarming maar even terug op want het is winters kil en vochtig aan het Balatonmeer . ‘Jongens is dit de zomer van 2008 ! geen weer“. We hebben de was en de plas gedaan vandaag en kunnen morgen terug ‘trekken‘. Naar het noorden, zo hebben we beslist. We nemen nog even afscheid van Guido en Kristien die opgetogen waren met de DVD van de film van Ramses Shaffy die ik hen leende.

‘Budapest, here we come.’

15 juli
Vrij snel rijden we na een 90 kilometer de autostrade af naar het centrum van Budapest, volgen de pijltjes ‘camping’ en belanden in een oude stationswijkje. Het perron en de treinbills zijn verwenen, het stationnetje is gerenoveerd. We worden onthaald met een welkomstdrankje door de uitbaatster, die overigens goed Frans spreekt. De prijs per nacht is ontbijt inbegrepen, hebben we nooit eerder gezien op een camping. Ze weet van aanpakken die dame, als we in het oude stationnetje dat ook een restaurant is geworden de kaart vragen om wat te eten verteld ze wat ze in de keuken heeft vandaag. Een kaart is er niet, het zit allemaal in haar hoofd. De 4 gerechten die ze opsomt zijn allemaal Hongaarse specialiteiten zegt ze met een glimllachje. Sam neemt een kipje met sla , echt Hongaars en ik een Goulash. “Een dessertje ?” vraagt ze als we de rekening vragen. En als we bedanken voor het dessert vervolgt ze: “of schenk ik jullie een koffie uit of een Palinka?“ Crosselling!, ze is opgeleid en bijgevolg rekent ze ook goed door als we een papiertje krijgen dat de rekening moet voortellen.

De Palinka was niet van het huis!

Budapest verrast ons. Het is een stad met veel beelden, beeldhouwwerken en monumenten. De oude communistische leiders van weleer zijn van hun pied-de-stal afgehaald in 1989 en verzameld in het Parc Du Méménto. Buda en Pest, ooit samengevoegd tot de mooi aan de Donau gelegen stad Budapest. De Hop on Hop bus brengt ons langs de mooiste gebouwen van de stad en we hebben geluk als we een restaurantje zoeken want het is weer à vollonté voor 12 euro dat we eten. Respectievelijk een glaasje champagne, sushi’s , een waaier van salades, vis en vlees op de gril, een scala van eend, wild en uiteraard de goulash, dessert, koffie en wijn inbegrepen. Eten is hier , als je de plekjes vindt goedkoper dan zeg maar een biertje of een wijntje gaan drinken op de historische plaatsen en natuurlijk in de fashionstreet van deze stad waar we ook belanden. Er is nog zoveel te zien, dus morgen moeten we terug, we hebben geen keuze. De Fototentoonstelling Body and soul, het Mémentopark en de wereldvermaarde thermen.

‘s Avonds nemen we lijn 2 van de metro en bus 158 een halfuurtje onderweg terug en komen veilig en wel terug aan onze camper . We uploaden de foto’s en genieten na van deze lange en toch wel vermoeiende citytrip. We hebben er al wat tripjes op zitten bedenken we ons. Op een rijtje de 14 steden die we bezochten tot nu toe:

In Portugal: Lissabon, Porto

In Spanje: Sevilla, Granada, Cordoba en Valentia

In Italië: Roma, Napoli en Venetië

Sicilië: Palermo

Slovenië: Lubliana,

Kroatië: Dubrovnik en Zagreb

En vandaag in Hongarije: Boudapest

Donderdag 17 juli,

We nemen nog al wat buslijnen en tram trajecten om uiteindelijk in het park du Mémento te garaken. Logisch dat het deze verzamelplek van oud gedienden uit het communistische tijdperk verbannen werden tot een legen plek ergens aan de rand van de stad. We zijn verbaasd over de grootte van de monumenten als we ernaast, eronder en ervoor staan op deze plek. Elk van deze belden stralen macht, onderdrukking en vooral veel eigenlof uit van de heren die geposeerd hebben voor deze enorme bronzen beelden: Lenin, Stalin, Marx en Engels, een plekje voor Dimitov, de kapitain Ostapenko en andere communistische helden ? Wat en waanzin om jezelf zo groot -er zijn er van 12 meter hoog bij- te vertonen in een bronzen of koperen beeld dat overal in de stad de kleine mensen bang moest maken en bewust van de verdrukking en overheersing van het communisme. Het is de enige plek in Europa waar de dictators van weleer die dit land geteisterd hebben samen op een soort kerkhof uitgestald staan. In een aanpalend barakje zien we een film van de veiligheiddienst van de communistische staat die vroeger werd gemaakt om spionage technieken en geheime observatiemethodes aan te leren aan de agenten en politie. We kopen wat ansichtkaartjes van het vroegere USSR.

We nemen de tram terug en omdat we zien dat wij zowat de enige passagiers zijn die ons kaartje valideren in de handmatige valideringsmachine in de tram, slaan we het een keertje over. Een single ticket is ook hier al snel 1,5 euro voor een ritje. Dat hadden we dus beter niet gedaan want na een halte of 4 vraagt een heer in burger die zich legitimeert als controleur onze tickets. Die hebben we wel gekocht maar we hebben ze niet afgetikt. 12.000 forint boete elk zegt ie. We stamelen wat zo van “ we hebben toch tickets en we wisten niet dat …. “ en hij maant ons aan om uit te stappen. Na wat discussie heeft ie ipv van 2 maal 12000 forint boete een voorstel. 6000 Zget hij en het is OK voor 2. Dat is ipv 24000 forint, zo’n 106 euro slechts 6000 forint, 26 euro. Geen slechte zaak voor ons en ook niet voor hem. Een ontvangstbewijs geeft ie niet, als het officieel moet is het 24000 euro. We betalen en lopen dan maar te voet verder een kilometer of twee naar het grillrestaurant waar we het ons verder niet aan ons hart laten komen. We eten weer feestelijk met alles erop en eraan. De dame aan de receptie herkent ons en bied een Tokaj wijntje aan. Voor de vaste klanten. Na twee uur , terwijl het buiten alweer stort giet zijn we heerlijk voldaan om onze citytrip naar de antiek staat verder te zetten. We dwarrelen maar wat in deze straat en bewonderen het zilverwerk en de mooie oude kastjes. We wandelen terug via de niet zo toeristische lanen en stegen en nemen als afscheid van deze prachtige stad een koffietje in een cafeetje waar we zowat een derde betalen voor een drankje als in op drukke terrassen waar de toeristen zitten. Als we aan ons huisje komen met zware benen van het stappen en slenteren door de stad barst er weer een onweer los. Net op tijd. Een Palinka en naar bed, Palinka is zoiets als ‘Eau de vie’ dat we kennen van in Frankrijk, of de Aquardente in Portugal, de Grappa in Italie, maar de Palinka is van hier. Nog eerst nog de foto’s uploaden en ons verhaaltje opschrijven. Vaste gewoonte want als je dat niet doet gaat alles al snel aan je voorbij; Morgen weer on the road langs de Donau naar Slovakije. Als afsluiter zit ik op mijn trapje , 2 meter verwijderd van de camper naast ons nog wat te turen naar de nacht. Als een straf zo voel ik het omdat je met een camper absoluut geen steden moet aandoen. De Campings in de buurt zijn steevast parkingplaatsen waar je zelfs geen ruimte hebt om een tafeltje en een stoel neer te zetten. Een camper is gemaakt om te trekken door de natuur. Ik drink nog een borreltje en ga naar bed bij Sam die al een uurtje of twee onder het dons ligt.

Bij het ontbijt van 18 juli, bij twee lauwe pannenkoekjes nemen we afscheid van onze Nederlandse buren, Lum en Teets die ook op deze parking staan en vandaag verrekken voor een tocht door Oekraïne. Een onderneming.

One beste groetjes ginder en uiteraard een prettige vakantie gewenst aan allen.

Het wordt anders in het weekend. Zoals we ondertussen gemerkt hebben zijn ook de Hongaren vroeg wakker als ze op weekend gaan naar hun caravan. Er lopen frêle meisjes rond de camper die van alles te vertellen hebben tegen elkaar op dit vroege uur. Jongens staan al te trampolienen en de vader is zijn visgerief aan het uitladen met veel bijhorende poeha wan hij vindt zijn wormen niet!. Het zal een druk weekend worden bij 38 graden zoals ze voorspeld hadden. Gisteravond kennis gemaakt met Guido en Kristien Evers, Belgen uit Leuven hier op de camping op vakantie voor 3 weken. Aardige mensen, hoe kan het ook anders, als je landgenoten ontmoet op vakantie. Onder de vlag met de Vlaamse leeuw zaten we gisteravond, 11 juli, wat te borrelen aan hun camper en te babbelen over thuis, de politieke situatie in ons land, het werk en de combinatie werk, carrière en gezin. Stof voor het script ‘ Lamst Happy‘ . Ik zet vanochtend in mijn hoofdtelefoon met muziek van Burt Bacharach op, ‘Take it easy on yourself’ van honderd jaar geleden en distantieer me daardoor van het Hongaars geklets van de meisjes . Na ons babbeltje met de landgenoten zijn we weer iets gaan eten in het voortreffelijke restaurant van deze camping Levendula. Snoekbaars namen we deze keer, ik denk een jongen van 3/4 een kilo, die weliswaar gefrituurd opgediend werd, wij kennen dat niet zo, maar ons wel beviel. Dit restaurantje is erg goed en goedkoop. De rekening wordt hier gemaakt op kleine schrijfbriefjes en als we afrekenen moeten we slechts 5000 forinten betalen, 20 euro voor 2 personen, een liter witte wijn inbegrepen.

Eerder schreef ik dat op culinair vlak in de middelklas restaurants die we bezochten de Europese keuken niet echt en altijd verrassend is. Nu we hier aan het Balatonmeer bijna elke dag wat anders proeven moet ik toch bekennen dat de Hongaarse keuken een bijzonder rijk aroma biedt van zoete,rinse( zure) en zoute smaken aangevuld met bittere en scherpe aroma’s. Het beroemde ketelgerecht; Gulyasoep, dat de herders op de poesta van Hortobagy in de middeleeuwen al bereidden is daar een goed voorbeeld van.

Het in stukken gesneden rundvlees wordt met plakken ui samen gekookt en vervolgens op smaak gebracht met paprika, tomaat en aardappel.

De vissoep is ook heerlijk alleen zouden wij de vis fileren voor we hem in de getrokken bouillon gooien. Het gaat er allemaal wat ruwer aan toe. Misschien verkopen wij in onze westerse keuken wat meer complimenten.

We worden vanochtend opgeschrikt door een hevig onweer. Het meer veranderd in een zee en het panton waait aan flarden. Het stortgiet, zwarte wolken drijven over het water en het is een prachtig zicht. Mensen komen uit hun camper en staan in hun pyjama met een bezemsteel het water van hun voortent te drukken. Binnen in ons huisje is het nu gezellig zitten als de zware druppels kletteren op het dak. Sam vraagt me, als ik zit weg te dromen in het deurgat of we zuid al dan niet of toch wel noord gaan vandaag?

Een kort voorproefje (1) van het script stond te lezen op de blog van 14 februari.

De laatste sekwentie was deze:

(19)INT- OCHTEND-THUIS- HALL-GUIDO-VINCENT-ROSANNE

GUIDO

Met neutrale stem

Goed van je

Stilte.....

Ik geef je de kinderen Hé

Terwijl die aan de zijde van GUIDO staan te wachten en tegen elkaar zeggen

VINCENT-ROSANNE

Ik eerst hé, neen ik eerst

GUIDO

Hoe laat landt je?

CATHERINE

3 daagjes nog

GUIDO

Ja, Dat heb je gezegd

Maar hoe laat landt je?

Stilte

(20)EXT- ZOMER OCHTEND--TARMAC–ANTON - CATHERINE

CATHERINE

Draait zich en kijkt naar ANTON

Met een blik van ‘dat weet ik niet’

GUIDO

OFFSCREEN

Moet ik je komen afhalen op de luchthaven?

CATHERINE

Onzeker

Neen,.... ik neem wel een taxi.

Voorproefje (2) 14 juli.

Ter info:

Het script heb ik herschreven in boekvorm omdat dat makkelijker lezen is. Graag je feedback over:

Is het boeiend genoeg? Als je dit leest wil je dan graag verder lezen ( en straks kijken naar de film? ) Is de taal die de personages spreken natuurlijk?

Advies altijd welkom natuurlijk.

Wat is er reeds gebeurd?

Catherine is inmiddels geland op de kleine luchthaven van Parijs waar ze haar vriend Anton ontmoet om samen 3 daagjes weg te vliegen naar Spanje. Even nog bellen naar de kinderen zegt ze voor ze opstijgen.

Sekwentie 21

“Hé mama, waar ben je?”

Catherine antwoord met een vrolijke stem.

“Hé schatje van me, is het leuk daar?”

“Ja een beetje” zegt Rosanne.

“Wanneer kom je naar huis?”

“Nog 3 nachtjes slapen en dan kom ik terug.”

“Zolang nog mama?“

Ondertussen is Vincent Rosanne aan het kietelen aan haar benen. “Alléé Vincent ik ben met mama aan het babbelen.” “Ik wil mama ook!” antwoord Vincent klein jongerig. Rosanne geeft boos de telefoon aan haar broer en loopt naar haar vader die door het raam staat te staren.

“Dag mama.”

“Dag grote Vincent van me.”

Uitgelaten begint het jongetje te vertellen tegen zijn mama.

“Weet je waar ik geweest ben?

Ik ben bij Thomas gaan spelen en die hebben 2 honden, en ik mocht op de rug van de grootste hond gaan zitten en toen ben ik gevallen maar ik heb me geen pijn gedaan, en Thomas zijn mama heeft pannenkoeken gebakken en ik heb er 6 opgegeten.”

“Dat is flink jongen,” beantwoord Catherine zijn enthousiasme. “Ik ga nu ophangen hé lieverd, mama moet weg.” “Maar mama“, vraagt Vincent,

“waar ga je naar toe?”

“Mama moet nog wat……… mama moet nog wat blijven hier,

zaterdag ben ik alweer thuis.”

“Dag schatje, je krijgt een zoen van me en er ook een aan Rosanne hé.” Hij legt traag teleurgesteld de hoorn op de haak. Catherine steekt haar mobieltje in haar tas en stapt naar het vliegtuig.

Anton start de Cessna. Catherine stapt in en geeft hem een zoen. “ Ik ben er nu helemaal klaar voor” zegt ze. “Anton taxiet naar startbaan.

“O, die schoenen doen pijn” zegt ze tegen zichzelf en trekt haar hoge hakken uit die ze nonchalant op de achterbank gooit.

“Waar wil je naar toe?” vraagt Anton en Catherine wijst met haar hand naar het westen. “Ik kom van daar naar daar vliegen we pas Zaterdag terug.” Wijst met haar hand naar het noorden. “Laat ons dan maar het zuiden nemen” zegt ze lachend;

“Spanje.”

Anton die gelukkig is en het antwoord reeds wist lacht om haar, geeft haar een zoen en zet zijn hoofdtelefoon op.

“Cessna 1100 is clear to run way 31” zegt hij.

Terwijl hij even wacht op antwoord doet hij zijn hoofdtelefoon af en zegt tegen Catherine:

“3 daagjes samen, ..eindelijk.”

Catherine lacht heel lief naar hem.

“Ik heb er ook naar uitgekeken Anton.”

“This is Cessna 1100 taxiing the run way 31 left, the November taxiway.

Stereo lights on, Transponder set on TARA. Cessna 1100 clear to take off. Thank You,” zegt Anton tegen de controletoren.

“Cessna 1100 rolling.”

Het vliegtuigje stijgt op. Vol verwondering kijkt Catherine naar het bergachtig panorama.

“Wow, fantastisch, Anton,kijk daar die kudde paarden.”

“Waar zie je die liefje?” Catherine wijst naar rechts. Anton trekt zijn stick naar rechts en ze vliegen scheerlings over de kudde paarden. Catherine is opgetogen en roept uitbundig

“Wow! dat is knap.” Anton kijkt haar verliefd aan. Catherine neemt zijn been vast en zegt “Lieveling, dit is wel heel anders vliegen.” Ze schuift het raampje open en snuift de verse wind op die binnen waait, haar blonde haren vliegen omhoog.

Er zijn alleen zij met z’n tweetjes, het geluid van de motor en de onmetelijke verte van het hemelgewelf.

“Wil je helpen bij het landen?” Vraagt hij. Catherine antwoord twijfelend en ongerust. “Ja ,ui … dat wil ik wel maar wat moet ik doen?” “Neem de stick goed vast” zegt Anton, en druk hem zachtjes naar beneden. “Zachtjes, we naderen de 100 meter. Dit wordt je eerste landing!” Anton begeleid haar met zijn stick. Catherine is zenuwachtig en kijkt alleen maar gespannen voor zich uit de stick vastgeklemd tussen haar handen. Ze zetten beiden het vliegtuigje aan de grond. “Wow, ik heb het gekund” roept ze uitbundig . “Ik kan vliegen!”

Hij neemt haar gezicht in zijn beider handen en kust haar teder op haar mond.

Hannah rijdt in haar cabrio door de bergen van het Centraal Massief in Frankrijk. Ze geniet van de frisse wind om haar heen en haar rode sjaaltje wappert in de wind. Ze drukt het mobile nummer van Catherine in. Het Antwoordapparaat slaat aan.

“Catherine Lejeune, Right now I’m not available to answer your call, please give your name en phone number or leave a message; I call you back, Beep.”

“Hallo Catherine, ik zit ongeveer in het midden van Frankrijk het is prachtig hier, jullie zullen al wel aangekomen zijn. Ik ga hier een hotelletje zoeken voor vannacht en rijdt morgen goed door zodat ik er rond de middag zal zijn. Groetjes en een zoen voor jou en Anton.”

Anton komt, z’n pyjamabroek nog aantrekkend, op het terras waar Catherine naar het panorama staat te kijken in een zijden transparant nachtkleedje. Hij zoent haar in haar hals. Ze draait zich naar hem toe. “Lieve Catherine wat ben je mooi.” Zegt hij.

“Jij Knappe man” zegt ze terwijl ze haar hand in zijn pyjamabroek steekt en hem streelt.

“Mm… wat lekker” zegt hij.

“O, wat groot” antwoord ze. “Jij lekker dier, wil je een glaasje wijn lieveling om even af te koelen?” Anton Knikt. Catherine schenkt een glaasje witte wijn in en ze klinken met elkaar.

Daar staat een mooi stel op het terras met een wijds uitzicht over het groene landschap en een paard in de wei. Anton kijkt over de reling van het terras.

“Wat prachtig hier die rust, die schoonheid.

“Liefje hoe heb je dit paradijsje gevonden?”

“Hannah heeft dit optrekje geërfd van een oom, het was wel verwaarloosd en onderkomen, zei ze me maar Jef, haar man, heeft het verbouwd en opgeknapt. Jef komt nog wat bomen planten volgende week als wij weg zijn. Zij blijven nog enkele dagen langer.”

“Kon ik ook maar blijven! Met jou.”

Catherine zucht en kijkt twijfelend.

“Sjah” antwoord ze. Anton neemt haar vast en ze dansen heel langzaam op het terras.

“Wat doen we ginder eigenlijk hé, we razen en dazen als gekken door de tijd en we beseffen niets eens dat we onszelf voorbij lopen.

Zijn we wel goed bezig?” vraagt Catherine.

“Voor we het weten zijn we oud en is het leven aan ons voorbijgegaan!”

Anton draait Catherine in hun zachte slow om en laat haar wat zakken.

“Lieveling we hebben 3 daagjes samen hé, heerlijk,“ zegt hij haar geruststellend.

Catherine zet zich terug recht en laat hem los. Ze neemt haar glas en tuurt in de verte.

“Ik ben al 5 dagen van huis weet je, en…… ik mis mijn kinderen, als ik ze langer dan een week niet zie begint het hier te knagen bij mij.”

In het huis van Catherine spelen Vincent en Rosanne,de kinderen van Catherine en Guido mooi samen op een mat in de grote living. Guido ligt in de zetel half slapend naar TV te kijken. Het is een lichtrijke en mooi modern bemeubelde living met een open haard. Het huis straalt rust uit. De kinderen spelen met hun speelgoed paardjes. Vincent doet het geluid na van galopperende paarden.

Catherine en Hannah rijden te paard door het landschap van Catalonië en naderen het landhuis waar Anton de tafel aan het dekken is op het terras . Hij houdt de glazen vast als hij verliefd en blij naar Catherine en Hannah kijkt die galopperend aankomen rijden, hijgend van de inspanning. Ze stappen van hun paard dat ze vast maken aan de reling van het terras.

“Wauw, dat was heerlijk” roept Hannah. Als 2 kleine meisjes stappen ze al lachend het terras op waar Anton hen staat op te wachten. “Uit de bol gegaan meiden?” “Het was heerlijk“ zegt Catherine opgetogen. “Wat een prachtig land,glooiend en mooie kleuren. We zijn geen mens tegengekomen.” “Wauw, ja, dit is het het. Hier blijven we” vult Hannah aan terwijl ze binnenloopt in het huis.

Anton zoent Catherine op de mond. “Ik hou van je” maar trekt al snel zijn neus op. “Je ruikt naar paard” zegt hij. “Je bedoelt dat ik stink” antwoord Catherine al lachend. “Ga je maar douchen stinkdiertje” repliceert Anton. Catherine draait zich om en loopt het huis binnen naar de douche waar Hannah al onder staat. “Mag ik erbij?”

Ze doet de mat glazen deur open en stapt erin.

Anton staat op het terras en kijkt ze na.

“Wat een voorrecht heb ik om met die twee prachtige vrouwen hier te mogen zijn.”zegt hij tegen zichzelf.

Hij gaat naar de keuken om salade te halen en deze op de tafel te zetten op het terras. Legt het bestek naast de borden en hoort iemand achter hem uit de badkamer komen.

“Schatje wil jij de wijn meebrengen?” vraagt hij. “Hij staat in de ijskast”. Hannah komt naakt haar haar drogend buiten op het terras en roept vriendelijk “Het is dat andere schatje hoor.” “Oh!”zegt Anton. “Ik haal hem wel“ antwoord Anton. Hij loopt naar binnen door de living waar Catherine intussen een tangaatje aantrekt en zegt: “Eten is klaar.” Hij neemt de witte wijn uit de ijskast, doet hem in een ijsemmer, zet een cd op met swingende muziek en loopt terug naar het terras langs de living waar Hannah een bloesje aantrekt en een tangaatje.

Catherine kijkt naar Hannah en zegt: “Dat staat je wel goed. Is mijn kont niet te dik voor zo’n streepje tussen mijn billen?” Hannah knikt twijfelend “neen en ik? Ze draait zich om en toont haar poep aan Catherine. “Ik wou dat ik jouw kont had” zegt ze smalend. Anton die in de deuropening staat en alles gehoord heeft zegt “Poepies, komen jullie aan tafel?”

Ze kijken naar hem, kijken elkaar aan, draaien zich om. Hannah doet haar bloesje omhoog en beiden tonen ze al draaiend en bewegend op de muziek hun kontje aan hem. Hij loopt met een klein pasje naar ze toe en pakt hun billen vast. “De 2 mooiste kontjes van Spanje.” Hannah lacht, giebelt en doet een pasje opzij, neemt haar rokje dat op de sofa ligt en trekt het aan. Anton pakt Catherine vast langs achter en glijd met zijn handen naar haar borsten. Zij drukt zich met haar rug tegen hem en geniet van de omhelzing en het strelen.

zit Stotterend op de zetel bij de psycholoog.

“Ze drijft maar door....ze loopt over me heen, wat ik ook zeg..... het raakt haar niet.

Het is alsof ze van mij ..... andere dingen verwacht...... ik weet niet wat. We zijn nu 7 jaar getrouwd, ik doe wat ik moet doen.”

De psycholoog kijkt Guido bezorgd aan.

“Wat doe je dan?“ Vraagt hij

“Wel....Ik breng de kinderen naar school....ik kook soms wel 3 keer per week. Ja het is de gewone kost natuurlijk, ik heb het zo van mijn ouders geleerd. Maar voor Catherine is het nooit goed, wat ik ook doe. Ze gaat vaker en vaker ‘s avonds weg,naar de bioscoop of uit. Ik weet niet naar waar en ook niet met wie.”

Hannah, Catherine en Anton zitten gezellig te lunchen op een terras, er is veel volk dat van een zonnige middag aan het genieten is.

Anton ziet een vriend bij de bar staan. “Maar dat is André” zegt hij tegen de 2 dames als hij recht staat en er naar toe gaat. “Wat doet die hier?”

“Ik ga hem even een gedag zeggen hé.” Hannah, terwijl ze haar salade snijdt, zegt al lachend tegen Catherine. “Stel je voor,je rijdt op een stormachtige avond met je auto in de stad rond. Je passeert een bushalte en ziet daar drie mensen staan wachten op de bus:

1. Een oud vrouwtje dat doodziek is

2. Je beste vriendin die ooit je leven redde en

3. De ideale man, zo’n type waarvan je al heel je leven droomde maar: je rijdt in een BMW Z3 en er kan maar één passagier mee en je kan niet terugrijden.

De vraag is wie neem je mee?

Catherine beantwoord de vraag twijfelend, wetende dat het één van de strikvragen is van Hannah. Je kan het oude vrouwtje naar het hospitaal brengen, waardoor je haar leven redt. Of je neemt je vriendin mee zodat je quitte staat. Maar dan ben je natuurlijk de liefde van je leven kwijt. Catherine schud neen met haar hoofd en trekt een mondje van , die wil ik niet missen. Hannah zegt al lachend “niet goed hé?”

Tot hier op blog 14 juli 2008