Verkiezingen 2014 [8]: We hebben hier geen blijvende plek...

Ter gelegenheid van de voorgaande verkiezingen verklaarde het boegbeeld van de N-VA in een aula van de Gentse universiteit voor een publiek van studenten dat hij deelneemt aan de verkiezingen omdat hij naar macht streeft om daarmee zijn ideeën door te kunnen drukken en hij voegde eraan toe dat kandidaten die dit ontkennen, liegen. In feite staat die intentie haaks op wat de taak hoort te zijn van een volksvertegenwoordiger binnen een democratisch bestel: hij dient zoals de door hem geambieerde functie het zelf zegt, het volk te vertegenwoordigen en aldus ook de ideeën van het volk en in geen geval de eigen persoonlijke macht – die wordt alleen door een dictator nagestreefd...

Uit de discussie over het weren van ideologische symbolen zoals de hoofddoek en de regenboogtrui bij ambtenaren in functie, blijken onder meer de nationalistische partijen felle tegenstanders van de zogenaamde open samenleving die zweert bij een open debatcultuur die uiteraard noodzakelijk is in een multiculturele samenleving. Elkeen mag een eigen mening hebben maar moet die voor zichzelf houden – aldus vertaalt zich het volstrekt wereldvreemde standpunt dat verwijst naar de joodse zelfspot in de concentratiekampen van de nazi's: "Die Gedanken sind frei"!

Twee en een half tot drie en een half miljoen mensen werden in de Tweede Wereldoorlog in de concentratiekampen van het Derde Rijk opgesloten en zeshonderdduizend van hen vonden er de dood – voor het merendeel joden. De joden die probeerden om die hel te ontvluchten, zochten onderdak in het buitenland bij burgers die hen verstopten in kelders en op zolders op risico van zelf geëxecuteerd te worden. Na de oorlog en om precies te zijn in 1948 engageerden zich alle landen van de VN (en dat zijn heden alle landen ter wereld op uitzondering van Antarctica, de Sahara en het Vaticaan) om voortaan aan alle mensen op de vlucht voor nieuwe Hitlers, asiel te verlenen, wat wil zeggen: onderdak en voedsel. Vandaag echter vinden de nationalisten "dat vreemdelingen onze OCMW's niet moeten komen bevolken (en leegvreten)", waarmee zij, in weerwil van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, de politieke vluchtelingen aan hun lot wensen over te laten!

De Vlaams nationalisten keren niet alleen de VN de rug toe: ook de EU moet het ontgelden en bovendien willen zij dat Vlaanderen zich afscheurt van de rest van België. Desintegratie is een wat verbloemende benaming voor het rottingsproces waarin immers de onderdelen niet langer onderling samenwerken doch elk hun eigen weg wensen te gaan. Maar die desintegratie stopt uiteraard niet bij de opdeling van België in Vlaanderen en de rest. Omdat de weigering tot solidariteit met minder renderende regio's aan de grondslag van de splitsing ligt, zal in een volgende stap het Vlaamse land zich opsplitsen in het rijkere Antwerpen en de armere rest. Vervolgens zullen de rijkere Antwerpenaren zich losscheuren van de mensen van de Seefhoek en, men ziet het al aankomen: uiteindelijk wordt het elk voor zich – Jeder für sich und Gott gegen alle – en reïntegratie is dan al onmogelijk. Tenslotte zal men ook de solidariteit met zichzelf weigeren: de jongeman in de kracht van zijn jaren zal niet langer willen sparen voor het pensioen van de armlastige ouderling die hij misschien zal worden. Want daar draait het op uit als men de toer van het egoïsme opgaat: eenmaal het ego al het andere heeft vernietigd, is het zelf aan de beurt.

Nationalisme verwijst naar het Latijnse natus, van nasci, dat betekent geboren worden. De nationalist viert zijn vaderland en zijn volk maar helaas voor hem is hij een anachronisme. De vermenging van alle mensen en hun niet aflatende trek, de multiculturele wereldsteden en de symfonie van ontelbare tongen en talen domineren het hedendaagse theater van de werkelijkheid.

Maar hebben de internationalisten het dan bij het rechte eind? Zij die er eens en voorgoed de gelijkheid inhameren en die derhalve alle koppen die uitsteken boven de rest, zonder mededogen afmaaien? Edoch, de geschiedenis heeft genoeg aan één Stalin en aan één Mao Zedong, het idee aan de gelijkmaking in de heropvoedingskampen maakt ons ook vandaag nog misselijk.

En de rebelse christenen dan, die de almachtige God van het jodendom verwerpen en die de goddelijke status reserveren voor "de minsten van de Zijnen", de vervolgden en de treurenden en alle andere machtelozen waarover de Zaligsprekingen het hebben? Zij vergoddelijken de onmacht en in beginsel zijn zij dan ook volstrekt a-politiek. De politiek vloekt met het christendom, zij blijkt een heilloze bedrijvigheid die de wereld nimmer vooruit kan helpen en die tot mislukken is gedoemd. Wat komen die zogenaamde christenen nog zoeken in het theater van de macht als het niet de dood is van hun eigen ziel?

En zo rest ons alleen nog het gebed: "Heer, hoed ons ervoor dat wij hen ooit ernstig nemen, de machtswellustelingen met hun mooie praatjes voor de vaak".

Denn wir haben hie

keine bleibende Statt,

sondern die zukünftige suchen wir.

(Hebreeën 13:14 zoals in Ein Deutsches Requiem (1868) van Johannes Brahms)

(J.B., 23 mei 2014)

Verkiezingen 2014 [6]: Plat populisme, de laatste troef van onze democratie

Het naar de mond praten van de meerderheid, ook wanneer die meerderheid het kwaad goedpraat en de waarheid verdraait: die allerlaatste troef van de democratie wordt heden uitgespeeld door politiek rechts dat met zijn zweren bij het recht van de sterkste in wezen volstrekt a-politiek is en haar meest schandelijke slogan luidt "dat wij niet de OCMW van de hele wereld kunnen zijn".

Bij uitstek met dit laatste 'argument' krijgen diegenen die in eigen land vervolgd worden en die elders om hulp moeten gaan smeken, een trap onder de kont. Het kleine België kan niet de OCMW van de hele wereld zijn, maar daar gaat het ook niet om: tot het verlenen van asielrecht aan om het even welke wereldburger die in eigen land vervolgd wordt door een dictator die met de mensenrechten de vloer aanveegt, hebben zich in 1948 alle (heden 193) landen van de VN verbonden, en dat zijn effectief alle landen ter wereld op uitzondering van Antarctica, Palestina, Vaticaanstad en de door Marokko bezette Westelijke Sahara. Derhalve is het de wereldgemeenschap zelf die zich borg gesteld heeft voor de solidariteit met allen van wie de mensenrechten in eigen land dermate worden geschonden dat zij op de vlucht moeten voor het regime van hun thuisland en níet de OCMW van België zoals sommigen ons dat willen aanpraten.

Dat asielrecht werd ingeschreven in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens in 1948 en niet toevallig zo kort na de Tweede Wereldoorlog tijdens welke immers miljoenen joden voor Hitler op de vlucht moesten – wie dat niet deden werden vergast – en die politieke vluchtelingen werden vaak verborgen door barmhartigen die zo risceerden geëxecuteerd te worden door de Gestapo.

Partijen die oproepen om niet langer asielrecht te verlenen aan politieke vluchtelingen, zijn het derhalve niet eens om hulp te bieden aan vervolgden die geen alternatief hebben dan de vlucht. Partijen die uitbazuinen "dat wij niet de OCMW van de hele wereld kunnen zijn", verwerpen het verdrag dat ook door hun land ondertekend werd en willen vluchtelingen overlaten aan hun lot. Hoe diep zijn wij in Gods naam gevallen dat zo'n partijen vandaag nog stemmen halen?

(J.B., 20 mei 2014)