Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
29-10-2009
slaap maar Zoë mijn engeltje,slaap maar,toe slaap maar ,je bent zo moe bij ons op het schouwke, lach je naar ons toe sluit nu je oogjes maar sluit ze maar verjaag de vliegjes in je wiegje Lach in je droom, lach kind,doe maar het leven vergaat zo gauw nog zonder zorgen jij, slaap nu maar
Hallo lieve Zoë, Ik heb de laatste tijd heel wat emoties te verwerken. Ik word van het ene in het andere geslingerd,en het ziet er niet naar uit dat het een beetje rooskleuriger zal worden. Ik hoor van alles omtrent zwangerschappen,ze mislukken ze zijn doodgeboren,er gaat gewoon altijd iets mis de laatste tijd. Ik denk nu echt dat 2009 een rotjaar is. Niet alleen voor mij,maar voor iedereen! Elk kent miserie op zijn manier,maar ik zie het toch. Het is jammer dat ik mijn punctie in 2009 zal moeten laten uitvoeren,want je zou schrik hebben om dit jaar nog iets te moeten ondergaan. Want stel dat het echt zo is,dat 209 een verdoemd jaar is! Ah,weet je,als het moet gebeuren zal het toch gebeuren,of we nu 2009 zijn of 2010! wat komt moeten we toch aanvaarden,ook al kunnen we dat soms niet. We moeten ons recht trekken aan de goede dingen in ons leven. We vergeten soms te veel de positieve dingen,en dat maakt ons leven heel wat minder aangenaam. Ik leef nu van dag tot dag,en ook dat is lastig. Ik zou graag terug in de toekomst leven,zoals ik vroeger deed. Maar dat kan ik nu even niet meer. Ik zou ook graag terug gelukkig kunnen zijn,en plezier maken zonder zorgen en schuldgevoelens. Maar dat lukt nu even niet. Ik moet nog even volhouden en dan zal mijn leven misschien terug een boost krijgen. 9 november komt in zicht..afwachten dan..en dan erop of eronder! En dan zal alle stress van mijn lichaam vallen,zal ik terug kunnen lachen zal ik terug naar de toekomst kunnen leven en verlangen naar die ene speciale dag,zal ik met broertje Toby kunnen uitkijken naar zijn broer of zusje.. Mar nu..kunnen we er enkel en alleen al wat over dromen.
Gisterenavond ben ik vroeg gaan slapen.. En ik heb gehuild.. Emoties van de ganse dag heb ik gewoon zijn gangetje laten gaan. Ik kon het even niet plaatsen wat die dag was gebeurd bij mijn neef en zijn vrouwtje vanessa.. Wat zij moeten meemaken,en ik heb meegemaakt.. In dezelfde familie..in hetzelfde jaar.. Maar dan denk ik aan jou mijn kleine meid.. En dan denk ik dat ik het nu niet meer zou aankunnen je nog eens te verliezen. Ik vraag me soms af hoe ik het doe om zonder jou te kunnen leven, en mijn leven te lijden zoals ik het nu al gans de tijd doe. Hoe doe ik dat toch? Waar haal ik die krachten vandaan? Ik weet het soms zelf niet. Ik dnek gewoon..als ik niet stil sta bij wat er echt is gebeurd ik nog lang kan blijven doorgaan.. Maar ik mag er echt niet dieper op ingaan dan nu.. Die dag in het moederhuis..was echt zo hard.. Die nacht daar..was zo lastig. Nu en dan als ik in slaap val,dan denk ik aan die nacht toen ik zo verschrikkelijk hard moest vechten voor mezelf en voor jouw toen ik mij zo ziek voelde,en zoveel pijn leed. Ik moest afscheid van jouw gaan nemen,en wist niet eens wat me zou overkomen ik moest over zoveel tegelijk beslissen,en dat ging gewoon niet op dat moment. Ik kon niet helder denken,ik kon niet logisch denken. Ik dacht alleen aan het feit,of ik je heel misschien en heel even levend zou kunnen zien. Maar je gaf geen kreet,je gaf helemaal geen teken van leven. Je was zo plots weg,terwijl je 5 minuten ervoor er nog was voor mij. Waarom? ik mis je zo verschrikkelijk,ik zou je graag nog eens in mijn armen sluiten en je willen zeggen dat ik jouw mama ben,ik zou je nog een laatste kusje geven. want nu moet ik je lang genoeg missen,en mijn leven is nog lang. Tot morgen meisje, zorg voor ons xxx
Heb je al gezien dat er naast jouw een klein sterretje is bijgekomen? Wel,mama's neefje Randy en zijn vrouwtje vanessa zijn hun kindje sinds gisteren verloren..ze was 3 maanden zwanger en het babytje zou al 2 weken dood in haar buikje hebben gezeten .. Ik herbeleefde de pijn helemaal opnieuw toen ik het nieuws hoorde, maar ben er van overtuigd dat jij hierboven zal zorgen voor het kleine wondertje.. Dat er nu twee hele mooie sterretjes naar ons toekijken,het ene zal wat groter zijn dan de andere,maar samen schitteren ze vanuit onze hemel. Langs deze weg wil ik ze dan ook nog een hartje onder riem steken en zeggen dat jullie wereld er nu helemaal anders zal uitzien dan hij voorheen was,dat jullie nu meer angsten bij jezelf zullen ontdekken. En dat jullie nu een pijn kennen ,die niemand kan herkennen. Niemand kan jullie steunen zoals jij dat zelf wilt,niemand zal reageren zoals jij dat wil. Maar zie het goede ervan in,hoe moeilijk dat nu ook wel lijkt. Het kindje zal niet gezond zijn geweest,en beter nu,dan wanneer het groter was,en afstand nemen heel wat moeilijker zou liggen. Het 'kindje'zal nu met een gerust hartje zijn weg naar boven nemen, en vanuit onze mooie hemel zal het schitteren naar zijn of haar mama en papa en broertje Jordy.
Hunker niet weg in je bedje,want niets zal helpen Huil de tranen die je wilt laten gaan,maar blijf doorgaan. Geef je moed niet op,want het zal niet altijd verkeerd lopen. De natuur had het nu misschien in zijn hand, maar eens zal hij toch een van zijn talenten moeten afgeven. Ik duim voor jullie dat je vlug terug zwanger zal zijn en dat alles goed mag gaan.
Opa en oma zijn jouw zondag komen bezoeken en hebben witte roosjes bij jouw weide neergelegd. Mama zal jouw volgende week komen bezoeken en zal ook iets mee brengen. Gisteren heb ik jouw niet kunnen schrijven,ik heb moeten werken tot 2Ou30. Ik had een teambespreking en er moest van alles uitgelegd worden. Tegen dat ik thuis kwam was het al heel laat en ben ik direct gaan slapen. Maar zoals altijd ben ik hier weer terug om jouw te troosten en te zeggen hoe mijn dagje ging. Gisteren verliep niet zo vlot,ik was al van s'morgens niet goedgezind. Ik voelde mij niet zo lekker,had veel zorgen en was op de kop toe nog verdrietig ook. Het maakte mijn dagje niet zo goed en mijn humeur helemaal kapot. Ik moest constant aan je denken,en het liet mij geen seconde met rust. Ik heb heel wat angsten om over twee weken naar Brugge te gaan, en de testen te gaan afleggen. De gedachte dat het vlug begint te komen maakt mij zeer zenuwachtig, en het gevoel dat het toch niet pluis zal zijn,zit me dwars. Hoe dan ook wil ik er echt van uitgaan dat alles nu nog een goede kans maakt,en dat we er toch goed kunnen vanaf komen. Ik hoop echt uit de grond van uit mijn hartje dat alles goed komt. Zodat mijn verdriet niet groter word,en mijn leven toch nog een positieve straal krijgt. Het zou mij heel diep kwetsen als het mij nu opnieuw overkomt. Ik mag er niet aan denken dat ik mijn kindje weer zal verliezen. Ik ken alweer zoveel mensen die in 2010 hun kindje zullen vasthouden en ik zou alweer achter blijven met niks. En ja natuurlijk ik heb bengeltje Toby wel nog,en ik heb jouw mijn engeltje maar het zou mij zo gelukkig maken. Kon jij er maar iets aan doen dat het allemaal in orde zou komen. Maar ik weet...dat niemand mij kan helpen. Ik lig de laatste dagen ook wakker in mijn bedje,ik kijk elke avond voor het slapen gaan naar je foto,en telkens weer denk ik dan bij mezelf dit kan toch niet waar zijn. En toch..toch is het waar. Ik denk nog steeds dat ik ergens ben gestraft voor iets wat ik in mijn leven zou kunnen hebben verkeerd gedaan,en daardoor jouw ben kwijt geraakt. Maar ook dat kan een verkeerde gedachte zijn. Vandaag had ik het met iemand op mijn werk over jouw.. Het is een nieuw meisje,een moslim meisje. Haar geloof is heilig,en toen wij het over geloof hadden,vond ik dat ik nu wel kon zeggen dat voor mij God niet meer bestaat. Zij had daar een grondige uitleg voor,en eigenlijk vond ik het knap gezegd van haar,ik stond eigenlijk perplex toen ze mij dit allemaal zei. Ze zei;God heeft jouw kindje niet aan jouw gegeven,hij geeft nooit kindjes weg, hij leent ze jullie als mama alleen maar. Hij heeft jouw(mijn kindje dus)kindje terug meegenomen omdat het niet gezond was. Hij had ze ergens hierboven nodig.En dat is niet omdat God niet bestaat dat jij jouw baby kwijt bent,want God doet niet altijd wat mensen vragen. Je moet God dankbaar zijn dat hij je baby terug heeft gevraagd,want zij zou heel ziek geworden zijn hier op deze aarde. Je moet God dankbaar zijn omdat jij verstand hebt gekregen,omdat jij benen en armen hebt,omdat jij zoveel niet hebt gekregen wat jij eigenlijk wel wou,en omdat je dingen hebt gekregen die je wel wou! God zal altijd wel iets in je leven wegnemen,mensen sterven nu eenmaal, kinderen,ouders,meters en peters,iedereen gaat dood... Vond ik echt mooi gezegd,maar dan nog zie ik God niet zo als zij dat ziet. Mijn geloof is sterk verzwakt na juni 2009.
Gelukkig geloof ik wel nog in de sterretjes en het verhaaltje over de engeltjes hierboven,want daar waakt voor mij de mooiste ster van het heelal en dat ben jij mijn kleine meid.
26 oktober 2009 was gisteren,het was op de eerste plaats papa zijn verjaardag.. Maar wij waren natuurlijk allebei niet vergeten dat jij gisteren 4 maanden geleden om 11u50 werd geboren,en direct bent heengegaan. Ik heb in de voormiddag even stil gestaan bij ons verlies, en mijn gedachten waren een ganse dag bij jouw.
Zo,ik ga je nu laten mijn kleine meid, ik zal nu wat rusten tot morgen, knuf ,mama xxx
Hallo lieve Zoë, Gisterenavond bij Tante Anja geweest voor papa zijn verjaardag. Meme Georgette en pepe Willy waren er ook. In het begin liep het volgens mij wat stroef,de laatste keren was meme Georgette helemaal niet meer zo vriendelijk tegen ons allemaal,maar vooral tegen mij. Omdat ik haar niet zelf had gezegd dat ik zwanger was,maar papa dat had gedaan, was zij een beetje op haar tenen getrapt. Ook kon zij de laatste twee keren toen Monique(haar schoondochter)bij mij kwam zitten om te vragen hoe het nu met mij ging het ook niet echt accepteren dat Monique haar aandacht een beetje naar mij toe kwam. Nu,gisteren was Monique er niet bij ,en was ze eigenlijk wel vriendelijk. Ze is er de laatste tijd van overtuigd dat zij van alles de laatste is die op de hoogte word gebracht,en nu vroeg zij mij of ik haar nu zal opbellen als ik de uitslag weet van de testen. Het enige wat ik wat jammer vond aan gisteren was dat zij tegen Toby zei da hij nog geen zusje of broertje had,waarop ik direct heb gezegd dat Toby wel een zusje heeft. En dat is ook zo,jij bent zijn kleine zusje,en daar mag Toby elke dag op gewezen zijn, zodat ook hij niet vergeet dat jij er was. Dat hij opgroeit met de gedachte dat hij niet alleen was. Ook al zal hij je nooit kennen ,hij verdient de waarheid! En hoe ouder hij word,hoe beter hij alles zal begrijpen. Ik begrijp heel goed dat meme en pepe niet beseffen dat jij een babytje was, dat het niet zomaar een miskraam was,alhoewel zij zouden moeten beseffen dat jij helemaal volmaakt was,en als zij niet goed weten hoe te reageren of als zij helemaal niks van verdriet hebben voor jouw,vind ik dat ze zich dan beter niet uitspreken,vooral omdat ze zouden moeten beseffen dat dit voor mij een groots verdriet is,die ik jammer genoeg tot de dag van vandaag noet heb kunnen plaatsen in mijn leven. Spijtig dat ik op deze manier blijf gekwetst worden,en dat jij er voor hen niet hebt bestaan. Ik hoop dat jij u niet gekwetst voelt dat er voor velen geen leven in jouw zat, dat je voor velen al lang vergeten bent, maar mijn kleine meisje,je moet weten en onthouden dat jij er voor mij wel hebt bestaan, en dat je verder leeft in mijn gedachten. Zolang we verder doen met deze gedachte,zullen we er beiden wel komen.
Ook voor papa blijf je zijn kleine meid. Heeft mij dat deze morgen nog verteld.Hij denkt ook nog heel veel aan jouw, en wil op zijn manier alles blijven verwerken. Ook zegt hij dat hij het nog niet kan verwerken,maar zeker niet wil geconfronteerd worden met foto's van jou,of verhalen van andere mensen die dit ook hebben tegen gekomen. Hij zegt dat hij al genoeg problemen heeft met zichzelf om het dan nog van iemand anders te moeten lezen. Hij wil geen verdriet kennen van een ander,omdat hij wat wij zelf hebben tegen gekomen, erg genoeg vind! Ik daarentegen ben nog heel graag met jouw geconfronteerd. Ik kijk graag naar je foto's,lees graag mijn verhaal opnieuw,en geloof erin dat dit mij zal blijven recht trekken. Ik heb ook mijn mindere dagen dat ik er niet goed tegen kan,maar als ik dan alles kan van mij afschrijven,voelt dit dan een stukje beter. Alsof ik dit naar jouw kan schrijven,ook al weet ik dat dit niet kan. Het kan geen kwaad dat ik dit zo denk. Zolang ik maar blijf beseffen dat dit geen oplossing is voor de komende jaren. Ooit zal dit vervagen,en zullen de mooie herinneringen mij tegemoet komen.
Wat gisteren betreft was zeker geen saaie avond,ik heb mij wel geamuseerd. Heb met tante Anja even gepraat over de nieuwe zwangerschap en de vele risico's er rond. Tante Anja vroeg of ik mij eventueel zou laten sterilliseren als ik nu een gezonde baby ter wereld heb gezet. Mijn antwoord daar tegenover is resoluut neen! Je weet nooit hoe je leven in elkaar zit,ik mag dit eigenlijk niet zo zeggen, maar stel dat ik Toby verlies door een of andere reden,een ongeval,ziekte.. Je kan het gewoon niet weten,het kan ons vandaag..morgen of volgend jaar overkomen. En als ik dan helemaal geen kindjes meer kan krijgen zou dit mijn ganse leven misschien ongelukkig maken dat ik niet opnieuw kan zwanger zijn. Ondanks de risico's die ik altijd zal hebben,je weet maar nooit. Ik zal mijn lichaam zo laten,zoals het nu is,en als het moet dan moet het. Plotseling zwanger raken na deze strijd kan altijd gebeuren,maar dan is dat het lot die dit zou beslissen,en daar zal ik niks tegen doen. Ik heb het nu aangedurfd een risico aan te gaan,ik zal het ooit wel nog eens aan kunnen als het per ongeluk weer van dat zou zijn. Hoe deze zwangerschap zal uitdraaien weten wij nu nog niet,maar het is zeker een feit dat papa dit niet meer wilt meemaken en dat dit de allerlaatste kans is voor mij. Blijven duimen dus dat alles in orde komt.
Zo,ik ga nu naar opa en oma,zoals altijd de zondag, dada mijn kleine engeltje.. Kusje en knuf mama
Vandaag heb ik lang geslapen,was negen uur toen broertje Toby mama wakker maakte. Hij had tuusen ons mogen slapen omdat het laat was toen papa thuis kwam met hem. Ik had hem van de ganse dag nog niet gezien,en ben dan blij dat ik hem nog eens kan voelen als hij bij ons slaapt. Ik neem hem dan eens stevig vast,ook al wil hij dat niet,maar toch doet het voor mama eens deugd. Toen we wakker waren wou broertje al meteen tv kijken, mama heeft terwijl haar strijk gedaan,en eten klaar gemaakt voor als papa thuis kwam. Straks vertrekken we naar tante Anja en pepe Nico en de kids.. Leuk voor Toby,en mama en papa zijn er dan nog eens uit. Normaal was het vandaag het feestje voor papa zijn 30 ste verjaardag, maar aangezien ik zelf dat heb afgelast omwille van de vlokkentest die ik normaal rond deze datum had mogen afleggen heb ik dit geannuleerd. Het moest nu wel lukken dat het pas op 9 november zal gebeuren,maar het kon. In ieder geval ,er zijn geen potten bij gebroken,we gaan nu zelf weg,dus zal papa er even goed kunnen van genieten of andere jaren. Voor papa is dit toch geen feestje waard,hij word elk jaar een jaartje ouder zegt hij.
Deze morgen was ik heel erg misselijk wat had ik verwacht?Ik ken niks anders dan overgeven tijdens mijn eerste weken. Ik ben vandaag 9 weken zwanger En verlang naar de testen,niet omdat ze zo leuk zijn, maar om mijn angsten kwijt te zijn. Zo,ik ga broertje wakker maken en dan vertrekken naar tante dada meisje tot morgen
Dag mijn kleine engeltje, Mama heeft net een triestig filmpje bekeken. Ik had eens zin in een avondje deprie zijn en alleen maar kunnen huilen zonder reden en bij een film. Nu ik alleen thuis ben was dit het gepaste moment,en ja hoor..daar profiteer ik nu van,eens kunnen verdrietig zijn in mijn eentje heeft een mens nu en dan eens nodig. Vandaag mijn bazinneke op bezoek gehad in mijn winkel. Ik dacht bij mezelf zou ik het nu zeggen van mijn zwangerschap of niet? En ja hoor..ik kon het toch niet laten,ze was zo lief en vond dat ze eerlijkheid verdiende en ik ben altijd oprecht met haar geweest. Dus zei ik haar dat er een babytje in mijn buikje zit.. Ze was zeer blij en ik kreeg onmiddellijk een dikke knuf en zoen. Ze begreep meteen wel dat dit voor mij een belangrijk iets is, en dat dit nu boven alles gaat. Ik heb haar ook direct verteld dat ik er een weekje niet zal zijn als de testen zullen gebeuren,ook daar heeft ze alle begrip voor. Wat nodig is moet ik nemen,zegt ze! Ik was heel blij dat ze ook vroeg naar mijn echo's,ze had er zo graag nog eentje gezien van bij het begin van een zwangerschap. We hebben ook uitgebreid gepraat over de gevolgen en de angsten die ik nu heb..Ook daar heeft ze mij goed in geholpen. Maar zoals iedereen het zegt,goede hoop hebben,en alles komt in orde! Ik ben blij dat ik zo een goede regiomanager heb,want bij velen zou er geen begrip zijn,en bij deze wel. Ik mag zelfs altijd bellen en mailen als er iets is,en ik moest haar vooral nu op de hoogte houden van wat er zal gebeuren want ze zegt dat ze daar aan zal denken,en dat ze een kaarsje zal branden. Ik hoop deze keer op goede kaarsjes,de vorige hebben ons niet geholpen en ze kwamen nochtans uit de kerk,ben ze trouwens zelf nog gan halen.
Ze had ook gezien vorige week op de vergadering dat ik getrokken was ze dacht toen bij r zelf dat er iets niet goed zat met mij,en daar heb ik haar nu ook in gelijk moeten geven want vorige week was mijn bevallingsweek en die dag met de gerante vergadering was echt wel een slechte dag voor mij. Ik huilde al van s'morgens bij het vertrekken met de auto naar Kortrijk. En toen moest ik nog een ganse dag vergaderen,ik zat er inderdaad die dag een beetje door.
Nu,in ieder geval zal ze nog wachten om door te geven aan de big bosses dat ik zwanger ben tot ik de uitslag heb,en als ik er zelf klaar voor ben. Het moet natuurlijk nog goed zitten ook hé. En we gaan ook niet te snel reageren van deze keer.
Want mijn kleine meid,niemand weet hoeveel verdriet ik heb vor jouw, en niemand kan weten hoeveel ik nog aan jouw denk. En hoe ik in godsnaam dit ooit zal verwerken op een goede manier. Als ik daar even bij stil sta..dan weet ik het eigenlijk niet. Ik weet niet of dit mijn leven ooit nog zal gelukkig maken. Ik vraag mij af wat dit met ons zal doen met tijd. Of nu..of straks? Ik besef en voel wel dat de pijn al zachter is,maar als ik dan even stil sta bij wat er gebeurd is,komt alles even snel weer te boven als op het moment zelf..en dan denk ik..waarom heb ik al zolang niet meer zoveel gehuild als toen? Ik voel me dan soms schuldig,voel me dan zo eenzaal. En heel even en heel soms,wil ik terug keren naar de tijd dat ik amper kon praten omdat ik zo hard moest huilen. Naar de tijd als ik papa achterna reed,omdat hij even wou uitblazen met zijn moto.. Ik mocht dan achter rijden omdat Toby en ik dan niet alleen zouden zitten. Ik kon toen amper rijden,alles leek toen anders te zijn , ik huilde en Toby die me toen troostte.. Ik hoefde enkel maar te gaan plassen,en ik zat daar..te wenen.. Ik kon niet slapen,want ik was bang te dromen was bang te ontwaken s'morgens en alles weer te herbeleven. En nu..nu droom ik niet meer..nu sta ik s'morgens niet meer op al denkend van;is dit nu echt gebeurd,of droom ik nu kan ik alleen maar zeggen,zal dit nu in orde komen,of niet? Nu lig ik s'avonds in mijn bed,mijn gebedje te lezen,en God te vragen of hij mij alsjeblieft dat babytje wilt geven,dat ik alles zal doen wat hij vraagt. En even later..nog geen seconde later denk ik bij mezelf,Bren..God bestaat niet want anders was hij er geweest op 26 juni voor jouw mijn kleine meid. Voor ons..Om ons gelukkig te maken.
En zo zie je maar Zoë,dat ik toch nog elke dag even stil sta bij jouw, bij de momenten die verschrikkelijk hard,lastig en emotioneel waren Bij de momenten dat er met mama eigenlijk niks aan te vangen was. Toen ik eigenlijk aan niks anders meer kon denken dan aan jou, aan wat er eigenlijk gebeurd was.. Aan wat mij nu is overkomen,wat jou is overkomen, wat niet mocht zijn,en toch zo is gegaan.. Ik vind er geen woorden voor.. jammer... Spijtig.. Hartverscheurend.. Onverstaanbaar.. En het zijn dan nog de juiste woorden niet. Ik zal het tijd geven, tijd om de wonden te doen helen,en om dan op mijn eigen tempo alles een plaatsje te geven in mijn grote hartje, een plaats die groot genoeg is voor al mijn kindjes en vooral het grootste plaatsje voor mijn kleinste engeltje, jij ...Zoë
Zoals je al gezien en gehoord hebt is broertje Toby nogal spraakzaam geworden en praat hij heel veel over jouw. Hij vertelde mij zonet dat jij in de sterretjes hebt gezwaaid naar hem, en dat jij terug hebt gewuifd. Hij denkt dat er nu opnieuw een zusje in mijn buikje zit,en dat hij haar dan flesjes zal mogen geven. Is dat niet lief van hem? Hij is op een korte tijd heel erg veranderd,en soms praat hij als een advocaat. Tegenspreken kan hij ook al heel goed en soms is dat hilarisch. Hij profiteert nu en dan ook van de zaak,nu mama en papa het verdriet voor jouw hebben leren kennen reageren wij soms anders op bepaalde zaken, en daar is Broertje Toby hem heel bewust van. Wij kunnen soms uren kijken naar hoe hij speelt,en soms dingen ratelt die eigenlijk niet door de beugel kunnen. Maar toch zien wij hem heel graag en zijn wij blij dat hij hier bij ons is. Wij zijn er ook van bewust dat hij misschien onze enige zoon zal zijn, en dat wij dat moeten koesteren. We zijn blij dat wij toch iets hebben die van ons komt,en gezond is. Het is een wondertje die toch op de wereld is verschenen. Ook al kan hij soms stout zijn,het raakt toch altijd ons hartje als we er even bij stil staan.
Met mama gaat het vandaag redelijk.. Beetje hoofdpijn,maar voor de rest oké. Ik moet vandaag les geven,beetje nerveus en helemaal nog niet voorbereid ga ik er toch voor. Het is niet dat ik de lessen niet ken,ik heb ze al een paar keer per jaar gegeven, en ik zou ze nu al inmiddels moeten kennen.
Met papa gaat het ook redelijk goed,is al vertrokken naar zijn werk. Voelt zich na zijn amandelen eruit te hebben gehaald nog steeds niet beter. Moet in november terug naar de neus oor en keel arts en die zal dan wel een bevestiging geven. Ik hoop voor papa dat ze toch iets zullen vinden.
Met tante Wendy gaat het niet zo goed,met de baby normaal gezien wel. Ze heeft vorige nacht heel ziek geweest,en kan amper werken. Neefje Nathan was ook ziek die nacht,moest constant overgeven. Tante vertelde ook dat haar ene arm niet meer mee wilt. Misschien heeft ze iets opgedaan tijdens haar zwangerschap.
Maandag is het papa zijn verjaardag,ik heb nog geen kadotje gekocht,ik zou ook niet weten wat ik moet halen,ik zal er nog eens moeten over nadenken.
Gisteren in de winkel een klant tegen het lijf gelopen die nog niet wist dat ik bevallen was. Ze schrok toen ik het verschrikkelijke nieuws vertelde,opeens waren al de zorgen die zij nu heeft verdwenen,en zei ze mij dat er inderdaad ergere dingen zijn dan wat zij nu meegemaakt heeft. Ik heb je foto getoond...ze was sprakeloos.. Ik moest alweer een traantje wegpinken..maar deed deugd je naam nog eens te kunnen ophalen. Zo zie je maar dat er altijd nog iemand niet weet wat er gebeurd is,maar intussen kan ik er al goed over praten omdat ik het verhaal al meer dan honderd keer heb mogen vertellen. Ik kan het al zondanig vertellen dat de mensen waarschijnlijk denken dat ik het zonder emotie kan doen,maar eigenlijk is het puur gewente, want eens ik in detail ga,dan moet ik toch telkens weer huilen.
Zo,ik ga je nu moeten laten want ik moet gaan werken. Tot straks lieve meid, xxx mama
Hallo lieve Zoë, Mama heeft een slechte nacht achter de rug.. Ik voelde mij niet zo lekker,ben om 20.00 uur gaan slapen. Was gisterennamiddag al niet zo lekker,ik had verschrikkelijke hoofdpijn,en mijn maagje draaide.. Toen ik ging slapen draaide ik van de ene kant naar de andere kant. Ik kon maar de slaap niet vatten. Ik dacht aan van alles..zag de bevalling voor mijn ogen, dacht aan 1 november die daar vlug zal zijn..kortom ik dacht aan alles wat met jouw te maken heeft. Ik moest wenen,de tranen rolden over mijn wangen, ik kon ze niet bedwingen,ik weet niet van waar het kwam, zo opeens..en zonder reden. Ik dacht ook aan het kindje die nu in mijn buikje groeit. Ik wil er zo graag aan hechten,maar kan het niet. Ik zou zo graag willen zeggen dat er in mei een babybroertje of zusje voor jullie komt,maar dat kan ik niet. Ik kan niet optimistisch zijn,ik kan helemaal niet positief denken, al zou ik dat moeten doen,en moeten zeggen dat het er zeker komt. De onzekerheid speelt mij parten,en ik moet er aan toegeven dat alles nu weer te boven komt. Dat ik nu nog enkele weken zal leven met hoop,hoop op leven. Nog nooit heb ik zo veel moeten wakker liggen over dingen die mij dwars liggen,over dingen die ik wel en niet zal kunnen krijgen. Ik ben zo jaloers op diegene die gezond zwanger zijn,en niet bang hoeven te zijn omdat er iets zou kunnen verkeerd lopen. Voor de meesten zijn die risico's zeer laag,en voor ons is het een kwestie van winnen. Winnen tegen de natuur. Het is zo onbegrijpelijk dat er iets kan fout lopen. Het is zo onbegrijpelijk dat het bij ons al is verkeerd gegaan. En nu 4 maanden later dat het opnieuw kan gebeuren. Ik ben met de gedachte opnieuw zwanger geworden omdat ik zeker was dat het mij niet opnieuw zal treffen. Maar nu het nadert..ben ik er niet meer zo zeker van.En ik geef heel graag toe dat ik heel bang ben voor de resultaten. Ik weet dat ik ergens halverwege november zal thuis komen en er een telefoontje zal gebeurd zijn naar papa toe.. En dat het dan erop of eronder zal zijn. Ik hoop alleen..dat ik er dan te boven zal komen. En als het positief is..zal ik tranen laten van blijheid en verdriet om jouw. Ik hoop dat je meeleeft met mama en papa, en dat je voor ons een goede engelbewaarder bent,en het leven in mijn buikje kan verder laten bestaan.
Ik mis jou elke dag een stukje meer, het is onbeschrijflijk welk gevoel ik heb in mijn hartje. Ik kan het met geen enkel woord uitdrukken hoe ik me voel. Ik zou alles doen om jouw nog maar 1 keertje te zien, of om de tijd terug te keren naar de goede tijden met jou en daar zou ik op dat moment nog zoveel meer van genieten. Ik mis jou lief kindje,als je dat maar blijft onthouden. dikke knuf mama
Er zijn veel mensen die niet begrijpen dat wij(papa en mama van Zoë) drager zijn van de stapelingsziekte, en hier heb ik een goede uitleg gevonden in begrijpelijke taal.
Erfelijkheid
De fout in het erfelijke materiaal (een fout in een gen waarop de informatie zit die nodig is om een van de taken in het lysosoom goed uit te kunnen voeren) wordt meestal geërfd van zowel de vader als van de moeder.
links: AR overerving, vader en moeder drager rechts: overerving bij defect op X-chromosoom van moeder
Vader en moeder zijn dan beiden drager van deze fout, maar hebben hier geen last van omdat zij ook nog een normaal gen hebben. Iedereen heeft een dubbele set van zijn of haar erfelijke materiaal, één set van zijn of haar vader en één set van zijn of haar moeder. Als zowel vader als moeder drager zijn van dezelfde fout, dan is de kans 25% dat hun kind van beiden het gen met de fout erin erft en dan ook echt ziek wordt. Deze vorm van overerving heet autosomaal recessief (AR - zie linker figuur).
In dit geval hebben jongens en meisjes evenveel kans op het krijgen van de ziekte, en als ze de ziekte krijgen, dan is dat voor jongens en meisjes meestal ook even erg.
Bij twee van de lysosomale stapelingsziekten (bij de Ziekte van Fabry en bij MPS 2) zit de fout op een gen op het X-chromosoom, een van de geslachts-chromosomen. Jongens hebben een X en een Y geslachtschromosoom, meisjes hebben twee X chromosomen. Door deze bijzondere vorm van erfelijkheid hebben jongens meestal veel meer, en al op veel jongere leeftijd dan meisjes, last van deze ziekte
Mama is hier terug voor jouw... Gisteren heb Ik een mailtje gekregen van iemand die in augustus van een kindje is bevallen tijdens een zwangerschap van 20 weken. (Zie mijn gastenboek) Zo te zien en te lezen zijn wij niet de enige met een groot verdriet en een leeg gevoel. Op het eerste moment toen ik die mevrouw haar mailtje las,begreep ik niet goed wat er gebeurde..Ik begreep niet dat er nog mensen waren die met dit geconfronteerd zijn geraakt. Ik wist eigenlijk ook niet hoe te reageren,ondanks het feit dat ik net hetzelfde heb meegemaakt. Er zijn gewoon geen woorden voor,en je kunt nooit juist reageren op zoiets. Ik hoop dat die mama net als ik haar weg vind in dit leven, en dat ook zij haar kindje een plaatsje kan geven in haar hartje. Het zal even duren,maar het zal slijten,en dan zal de pijn ook niet meer zo intens zijn. Ze zal er leren mee omgaan,en er zullen nog heel wat dagen komen dat het bergaf zal gaan. Maar ook dan..in die moeilijke tijden zal zij haar weg weten te vinden.
Misschien kan ze net als ik proberen te schrijven. Haar gedachten en pijn naar haar kindje toe schrijven,dit kan echt wel heel goed helpen. Ik hoorde vandaag op het werk van iemand dat ik moet leren praten tegen mensen in plaats van schrijven naar een computer. Ik kan er eigenlijk alleen maar dit op zeggen;mijn computer is mijn kindje, ik schrijf niet naar mensen,niet om medelijden te wekken, ik schrijf enkel en alleen naar mijn kleine meisje. Omdat dit mijn enige band naar haar toe is. Ik heb niks in mijn handen om mijn troost te zoeken. Ik heb geen enkele band met mijn meisje kunnen kweken. Ik heb enkel mijn mooie blog waar ik elke dag met tranen en moed aan heb gewerkt en zolang ik rouw,verdriet heb en zolang ik aan jouw denk mijn meisje, zal ik schrijven. Ik hoef helemaal niet te praten met iemand. Ik hoef geen medelijden of respect omwille van ons voorval. Ik wil alleen in mijn eigen schrijven. Ik wil zelfs niet geconfronteerd worden met wat ik schrijf. Want dan hoor ik altijd dat mensen nog steeds niet begrijpen wat rouwen is. Het doet me dan achteraf pijn te moeten horen dat ze gelezen hebben op mijn blogje dat ik heb geweend,of dat ik een slechte dag heb gehad. Ofwel lachen ze er dan om,en vragen ze allé Bren waarom hebt gij nu geweend??? Of als ik eens plezier heb gehad... En dat ze mij dan confronteren met hetgeen ik doe... Ik kan alleen maar zeggen, mensen die dit lezen;die mijn ganse verhaal kennen,denk eens goed na.. Kijk eens rond jouw,voor somigen onder jullie die zwanger zijn...Voel eens aan je buikje en denk dan eens dat het wezentje die nu in jullie buikje groeit straks weg zou kunnen zijn, en de dag dat het zo zou zijn,zouden jullie dan nooit eens wenen. Of beter nog,wie zou er zo goed zijn best doen als ik nu? Wie zou zo vroeg zijn draad terug hebben opgenomen op het werk? Wie zou mij na doen? Wie zou zo vlug in een nieuw avontuur springen? En wie zou elke dag doen alsof hij sterk is ,maar uiteindelijk helemaal kapot zijn van de commentaar die men geeft,en de moed die zeje afnemen. Voor diegene die het nooit zullen begrijpen,jammer voor jullie.. Maar ik zal blijven schrijven,en mijn rouwproces blijven volgen. Het is niet omdat het maandag 4 maanden geleden is dat ik al alles ben vergeten. Je eigen vlees en bloed verliezen is het ergste wat een mens kan overkomen. Zijt daar maar zeker van. Voor ons is Kerst en Nieuwjaar dit jaar een heel ander concept. Voor ons is Sinterklaas jammer genoeg een drama. Voor ons is pasen een eenzaam ding. En voor ons is de maand juni een ramp van een maand die wij elk jaar zullen moeten overleven met tranen en spijt. Wij zijn voor de rest van ons leven samen met onze familie getekend om dit verlies. Wij moeten elke dag aan zoveel meer denken dan alleen onszelf. Wij hebben iets meer gekregen om aan te denken,namelijk onze Zoë. En dit voor het leven. Ik kan het hier niet genoeg zeggen dat ik het heel erg jammer vind dat niet veel mensen mij kunnen begrijpen. En ergens voel ik me dan heel eenzaam,ik voel mij dan zo anders. En kan dan soms zo kwaad zijn,dat ik dan bij mijzelf denk allé hoe is dat nu mogelijk dat mensen niet begrijpen hoe het voor mij moet zijn nu... Maar ah...ik zal er met de tijd wel iets op vinden als ik iets ouder ben..
Want hoe dan ook kindje,ik verdedig jouw,ons ... Omdat ik niet wil dat mensen denken dat ik niet meer om jouw huil. Ik doe dat zeker wel nog ,en meer dan de mensen denken. Meer dan ik zelf nog zou toegeven. Het is natuurlijk anders nu..Ik moet vooruit blijven denken, jij zou willen dat ik vooruit streef. En voor jouw doe ik dat. En als bewijsje dat ik nog aan je denk,heb ik dit.. Ik heb je fototje in mijn zak zitten,en elke dag kijk ik er naar.. Ik moet dan slikken.. Maar dan kan ik weer de dag door brengen,en dan weet ik.. Dat jij hierboven over mij waakt.. Dikke kus je mama xxx
Hallo mijn kleine meisje, Hier ben ik dan weer om mijn schade van dit weekend in te halen Met mama gaat het redelijk goed. Behalve dat ik heel erg nerveus ben de laatste dagen. Voor de rest voel ik me redelijk in orde,en ik kan nog steeds werken. Wat mijn verdriet naar jou toe betreft.. Ik ben er nog steeds niet over,het ligt inderdaad nog goed op mijn maag. Ik schrijf en praat er nu wel al minder over,maar dat wil niet zeggen dat ik jou al verwerkt en vergeten ben. Het is gewoon niet meer zo gemakkelijk om met mensen over jouw te praten. Vooral tegen diegene die jouw nooit hebben gezien. Zij begrijpen dan ook minder,en nu na bijna 4 maanden zijn er al heel veel mensen jou vergeten. Ook denken de meesten niet meer aan hoe ik het nu in mezelf stel. Zij zijn er allemaal van overtuigd dat mijn nieuwe zwangerschap mij volledig zal recht trekken,en zijn er zelfs niet van bewust dat dit een grote risicozwangerschap is. Voor diegene die dan wel begrijpen en jouw hebben gezien weten dat ik nog niet helemaal over jouw en mijn verdriet ben,en dat ik nog steeds heel bang ben voor de mogelijke gevolgen. Ik ben ook niet de persoon die elke dag zal blijven zeggen dat het slecht kan met mij gaan. Ten eerste omdat niet iedere dag nu een slechte is,en ook omdat ik geen medelijden wil opwekken. Dat is voor niks nodig,en we moeten er toch boven op komen,of we nu medelijden krijgen of niet. Ik geef wel toe ,dat ik erg ben geschrokken hoeveel mensen in de naaste omgeving al opnieuw die draad terug hebben gevonden en jouw mijn kleine meid zijn vergeten. Of wel praten zij daar niet direct meer over,maar tegenover mij zijn er bepaalde mensen wel heel grof geweest,en ook zijn er velen die nooit een woord over jouw gerept hebben. Vind ik natuurlijk jammer. Maar zo zie je maar,dat iedereen het anders verwerkt. Ik kan nu ook wel verstaan dat er voor sommige familieleden geen rouwen aan was omdat zij jouw nog geen baby vonden,en jouw nooit hebben gekend. De band met jouw lag enkel tussen ons als mama naar kind toe, en voor papa ook naar jouw toe. Enkel en alleen wij weten wat we missen in ons leven,en wij hopen daar nu enigzins toch boven te komen. Je weet ook wel dat er ooit een dagje zal komen dat wij daarover zullen spreken zonder tranen,en zonder dat die keel terug dicht schroeit. Maar voorlopig is dit nog met traantjes die wij proberen in te houden. Op het werk kan ik mij wel al focussen op hetgeen ik echt moet doen. Mijn gedachten dwalen niet meer zo af als in het begin,en ik kan al terug de draad opnemen. Thuis hebben we geen gekibbel meer om het feit dat wij jouw nu kwijt zijn. Alles verloopt weer zoals het hoort te lopen,en daar ben ik blij om. We hebben nu natuurlijk heel wat aan ons hoofdje met de testen die er aan komen, en de gedachte dat ook dit kindje zou kunnen ziek zijn is natuurlijk voor ons een reden om ons weer aan het denken te zetten. Maar wij vergeten jouw hoe dan ook nooit. Zo,ik ga je nu laten want ik moet naar school om broertje Toby. Tot later meisje
Op maandag 9november 2009 moet ik de vlokkentest gaan doen in het ziekenhuis van Brugge. Die week zal ik dan ook niet kunnen werken. Het beloofd een zware test te worden,en een pijnlijke. De uitslag zal dan bekend zijn een paar dagen later.
Mama en papa hadden een heel druk weekend. Vrijdag moest ik naar Brugge gaan werken,en toen ik er eenmaal was, kreeg ik de vraag of ik zaterdag ook naar daar wou gaan werken. Dus heb ik dat gedaan. Het is een eindje rijden,en toen ik vrijdagavond laat thuis was,kon ik helemaal niet meer schrijven. Zaterdag was het ook iets later toen ik thuis kwam,en dan moesten we met het team uit mijn winkel gaan eten in de passim in Ieper,en dan kon ik weeral niet schrijven. Ons avondje uit naar de Passim begon niet goed,ik was mijn foto toestel vergeten thuis,en papa wou nog even terug keren om het te halen,en toen hij buiten kwam gooide hij de deur dicht,en lagen onze sleutels eigenlijk nog binnen. We wisten dat toen nog niet omdat we met de camionette waren van papa zijn werk, en wij die eerst terug gingen zetten vooraleer we doorreden naar Ieper. Omdat het toch op onze weg lag zouden we dat zo doen. Eens we op papa's werk aankwamen zagen we dat we de sleutels van onze auto niet mee hadden,en dus ook niet binnen konden. Toen we doorhadden dat papa sinds vrijdag onze reservesleutel van bij Tante Anja ook hadden terug gehaald om aan opa te geven,leek het helemaal om zeep te zijn. We hebben dan naar Kimmie gebeld,van op mijn werk,om te vragen of zij ons in Moorslede kon oppikken,en zo door te rijden naar de Passim. Terwijl we op hen wachten,belde papa naar opa,om te vragen of hij kon kijken of ze niet meer op onze voordeur zaten. Of als de buren eens over de platen konden springen op te zien of de achterdeur open was. Helaas was dat niet het geval. Tante Heidy was ook mee ,dus we konden die nacht bij haar overnachten,en de volgende dag naar de slotenmaker bellen. Eens in de passim waren we natuurlijk een driekwartier te laat. De anderen waren daar al ,en diegene die ons zou opdienen leek al zenuwachtig omdat hij dacht dat wij niet zouden gaan. Na het aperitief kwam al snel het voorgerecht,en nadien vloeide het hoofdgerecht. Het was allemaal zeer lekker,maar zeer vlug na elkaar. Diegene die achteraf gehoord de gerante was van het spel,leek ons eigenlijk niet vriendelijk te zijn. Hij vrieg direct na het eten al het geld,het was natuurlijk 540 euro voor twaalf personen,en dat was een hoop geld ,maar hij zou het wel krijgen hoor,de ene stond op de dansvloer,de andere buiten te roken,dus kon hij wel even wachten ook hé. Nu ja die meneer was dus alles behalve vriendelijk,en was zeer onbeleefd bij ons aan tafel. Het schijnt dat de grote baas naast ons zat te eten,en alles gehoord en gezien heeft. Toen het dansen begon,hebben we ons van niks meer aangetrokken en gewoon ons ding gedaan. We hebben vanaf dat moment ons ook gejeund. De dj stond er al op twaalf uur met ons alleen voor,we konden liedjes vragen wat we maar wilden horen. Het was leuk!
Om drie uur sluitte het dansbuffet,en moesten we naar huis. Met zijn allen in Kimmie haar auto,en samen naar huis. Het was 4 u 20 toen we bij tante Heidy thuis waren,en 5uur toen we bijna sliepen. Zondag heeft papa dan om negen uur opgestaan,ja natuurlijk waren tante en ik dan ook wakker, en dan heeft de slotenmaker onze voordeur terug geopend. Het zou normaal 150 euro kosten,maar het is brandverzekering. Dus voor iedereen die dit ooit tegen komt,je kan dit dus degelijk op de brandverzekering steken hé! Na het eten bij opa en oma,zijn we naar huis vertrokken,en ik heb dan ook wel een ganse namiddag geslapen. En s'avonds ben ik dan ook nog eens vroeg onder de wol gekropen. En nu vandaag,ga ik werken.
Zo,kleine meid,dit was ons weekendje, tot straks meisje ik mis je.
De eerste echo zit erop. Ik was heel zenuwachtig. Op weg naar de gyneacoloog was het zo druk, het was kwart na vijf en ik stond nog aan te schuiven. Ik had mijn afspraak om 17u30,ik wilde per se op tijd zijn,zoals iedereen. Ik was er om 17u21,gelukkig,ik kon direct mijn bloed laten meten, en niemand in de wachtzaal. Ik kon binnen de vijf minuten bij de dokter. Eens ze mijn naam riep,dacht ik ;hup we zitten weer in de routine. Ze zei direct dat het vlotjes gegaan was om zwanger te zijn. Maar dat was geen nieuwtje voor ons. De echo verliep goed,mijn eierstokken waren normaal, en de baby 's hartje klopte heel goed. We zagen de vruchtzak,en het vruchtwater,en even hoorden we zijn haar hartje. Het deed me iets,maar minder dan vorige keer. Ik wil mij niet nog niet gaan hechten,daarvoor zijn er nog te veel vragen. De baby meet 13,5 mm en voor de rest weet ik nog niks.
Wat er nu gaat gebeuren; Ze zal morgen bellen naar Brugge en Leuven. Ik had graag de testen zo vroeg mogelijk gedaan, maar gezien het risico neem ik best tijd en doen we best de testen op 12 weken . Ik ben nu 8 weken zwanger. Aangezien de vlokkentest een vrij zware test is,en dat ze dan de baby moeten aanraken, is het beter iets later,de baby zou namelijk ledematen kunnen ontbreken, en het zou kunnen serieus mislopen door die testen. Het is bangelijk om te horen,maar beter iets langer wachten dan voorzien. Het risico op miskraam is volgens haar vrij groot,en daarmee stelt zij voor naar Brugge te gaan,de afstand is minder groot,en om terug te keren voor mij is het veel beter, gezien mijn weeën zullen opkomen. Hoe eerder ik dan in mijn bedje kan liggen na de punctie,hoe beter voor ons kindje. Als de test voorbij is weten we binnen de 4 dagen of het goed is of niet. Als de test goed is,dwz de baby geen dna problemen heeft dan mag ik mijn zwangerschap rusteloos uitzitten zoals een ander. Is de test nagatief,en heeft de baby een probleem,dan gaan wij abortus moeten doen, en zijn we terug van vooraf aan. En gaan wij met lege handen terug naar huis toe. In ieder geval zal ik tegen halverwege november met een gerust hartje hopelijk kunnen genieten van mijn zwangerschap. Ik hoop ten zeerste dat alles in orde komt. Het kan..maar het kan ook weer mislopen. In ieder geval,ik moet nog even wachten op nieuws.. XXXX
Mijn bevallingsdatum... Ik reed deze morgen naar mijn werk.. Vreemd..normaal zou ik dat niet meer hoeven doen, normaal lag ik nu in het moederhuis,een dagje vol felicitaties.. Een dagje vol stress voor de zovele bezoekers die onze kleine meid zouden bewonderen. Een dagje waar iedereen benieuwd naar het brievenbusje zou zitten loeren om te zien welk kaartje er nu in de bus zit,en benieuwd naar de naam die wij hadden gekozen. Ik zou vandaag al mijn mooie kadootjes ontvangen voor mijn kleine meid. Wie weet was ze vandaag al mee naar huis,of wie weet zaten papa en mama nu vol stress nog op jouw te wachten. Wie weet..waren we nu aan het persen.
Helaas mocht het niet baten,en zitten wij vandaag met veel tegenstrijdige gedachten. Wij missen onze kleine meid,en proberen ons vandaag goed te houden omdat er nog zo veel meer in het leven is,het nieuwe wondertje in mijn buikje mag zeker niet gaan denken dat het niet welkom is,maar vandaag is nog steeds een moeilijke dag.
Toen ik op mijn werk aankwam en even wat stil stond bij het wachten op de parking bij deze dag gingen mijn gedachten zeer diep. Ik kon wel huilen,en even liet ik ook wel een traan. Ik keek even je foto aan,en dacht ..dit kan toch niet? Maar direct kwam ik in de realiteit terecht,en besefte ik dat alles wel zo is, en dat ik nu eenmaal deze aangrijpende gebeurtenis moet leren aanvaarden.
Elke dag zal ik mij blijven afvragen wanneer je zou geboren zijn, en hoeveel je zou wegen. Hoe goed je er zou uitzien,en hoe jij zou opgroeien. Elk jaar zal je een jaartje ouder worden, en elke maand een maandje ouder. Ik mis jou heel erg,en als ik kon....Dan... Maar het kan niet,en nu moeten moeten wij allemaal sterk zijn, voor jou,voor mij ,voor papa en broertje Toby. Ik hoop dat jij vandaag over ons waakt,en dat je misschien een klein deeltje van jezelf hebt meegegeven aan dit nieuwe kindje, namelijk je sterke kant,je was zeer zeker een sterke baby en dat maakt mij vandaag ook sterk. Tot straks meisje, Ik moet nu naar de dokter. Hoop voor mij,en schitter met je sterretje vandaag voor ons, xxxxx
Eerst en vooral bedankt aan de mensen die mij vandaag en gisteren een hartje onder de riem hebben willen steken,ik wist niet dat er zoveel mensen nog dachten aan onze kleine meid, en dat zij vandaag zou geboren worden in theorie natuurlijk. Ook de mensen die mij steun willen bieden voor straks bij de eerst echo van ons nieuwe wondertje. Ik hoop zeer zeker dat het hartje gaat kloppen,en hoop stiekem op een tweeling. Ik mag natuurlijk niet te veel hopen,als het maar in orde is. Vandaag zal mij niet veel nieuws brengen,maar het is een start voor weer iets nieuws. Ik hoop dat mijn zenuwen iets bedaren als ik daar ben.
Altijd bij elkaar, m'n armen om je heen M'n allergrootste droom, dat wist ik echt meteen De allerlaatste weken, de dagen gingen snel Dichtbij komt het afscheid, moeilijk wordt het wel
Zeg dat je niet hoeft te gaan Ga schat, want je moet, ik weet je moet Als het even kon dan bleef ik nog een nacht bij jou Dan zou ik zeggen dat ik op je wacht En dat de toekomst naar ons lacht Dan zou ik zeggen voor de zoveelste keer Ik wil geen ander nooit meer
De koffers staan al buiten, de achterklep slaat dicht Een laatste lange kus in het vroege avondlicht Ik fluister in je oor dat ik je niet vergeet
Nooit meer zal ik voelen wat ik voel voor jou Ik hoop dat ik kan leven zonder jou Kom ga nu maar, veeg je tranen weg En onthou heel goed dat ik van je hou, van je hou
We weten allebei dat een leven voor jou hier niet kon zijn, dat jij alleen maar mama en papa vele zorgen en verdriet zou brengen dat jij pijn zou lijden al van in het begin van je jonge levensjaren. Dat wij jouw geen vreugde en plezier konden geven. Dat laat niet weg dat wij van jou blijven houden. Bitter weinig maar goede herinneringen moeten wij aan jouw blijven onthouden,en met deze gedachten verder gaan. Ik hoop dat het leven hierboven jouw goed behandeld En ik hoop dat jij alles hebt daar waarvan je hebt gedroomd.
Ik heb hieronder de tekst gevonden die ik wou op mijn blogje zetten, het zegt niet veel,maar genoeg.. Het is een klein beetje aangepast aan onze situatie In de hoop dat onze Zoë dit zou zeggen aan ons
Waar m'n wiegje zou staan 't Is niet ver hier vandaan Had geluk me omringt al die jaren Tussen bloesem en bomen Zou ik zorgeloos hebben kunnen dromen En geluk kon ik daar al gaan sparen 't Was een hele rare dag Waar m'n leven begon 'k Leerde daar van m'n ouders toen verdriet Daar vertrok toen m'n trein 'k Moet er dankbaar voor zijn Nu ben ik weg, maar eens was ik daar Bedankt liever ouders Bedankt voor 't leven Bedankt lieve ouders Voor wat u mij hebt bespaard Ik begrijp nu pas goed Wat u voor mij hebt gedaan Bedankt dat mijn wiegje In uw huisje had mogen staan
U had om mij wel verdriet Maar dat weet een ander niet Toch blijft u altijd van mij houden Ik kreeg van God een mooie plaats En een broertje waar 'k veel van hou Ik denk weer terug aan die dag Waar m'n leven toen begon Waar de trein voor 't eerst toen ging rijden We kenden vreugde en pijn Ik zal er dankbaar voor zijn Nu ben ik weg, maar eens was ik daar
