Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
26-07-2009
Zondag 26 juli 2009
Dag lieve Zoë, het is vandaag weer zo een dagje als alle andere geweest.. Mama en papa hadden het zeer moeilijk met elkaar... Het begint altijd met woorden,en eindigd in ruzie.. Mama kon het vandaag niet aan dat papa zijn verdriet om jou altijd om zet in boos zijn.. Hij is dan boos op de gehele wereld,en wij Broertje Toby en mama moeten dan boeten, en vandaag was weer zo'n dagje,mama heeft dan eens flink haar gedacht gezegd, en eerst was papa heel boos,en leek het alsof hij mama en Toby niet meer graag zag, hij wil alles alleeen aan kunnen en denkt niet meer aan de gevoelens van zijn gezin! Wij hebben allemaal pijn en verdriet,wij horen het samen te verwerken, maar papa sluit ons elke dag buiten,en zo verliest hij de controle over ons, en voelt hij ook dat wij er niet meer voor hem zijn. Mama moet aan zichzelf denken op dat moment,ik kan mezelf amper helpen en als papa dan nog boos doet,dan kan ik het al helemaal niet meer aan! Dus mama heeft na het geruzie naar boven gelopen,ik ben in de babdkamer gaan zitten, en heel hard beginnen huilen,mijn keel deed pijn,kreeg amper lucht, en het leek allemaal plots zo zinloos,waarom zou ik nog ruzie maken? Het helpt mijn verdriet toch niet,en papa geeft er toch niet om,dat denk ik toch? Maar neen,papa is naar mama toe gekomen,naar boven in de badkamer, hij heeft mama's hand gepakt en me gevraagd naar beneden te komen, eens beneden kreeg ik een dikke knuffel,en vertelde me dat hij me graag zag, dat hij spijt heeft dat hij soms zo kwaad doet.. We hebben broertje Toby in onze armen gesloten,en gehuild.. Samen hebben we gehuild om jouw Zoë.... Omdat wij heel veel pijn hebben,en soms niet meer weten hoe we het normale leven terug moeten opbouwen,wij kunnen niet met elkaar omgaan in deze situatie, het is verschrikkelijk om als man en vrouw door het leven te moeten gaan, met dit verlies,ik weet zelfs niet of alles nog terug zal goed komen, of we ooit nog eens een volle week kunnen lachen en plezier maken zonder ruzie en gekibbel omdat we jouw missen,omdat het pijn doet.. En neen Zoë,papa kan er ook niks aan doen dat hij zich af reageert op ons, het zit gewoon in zijn karakter om het zo te verwerken,en dan moet iedereen er aan geloven. Ik heb het al honderd keer verteld,en zal het nog duizend keer zeggen, maar ik mis je mijn kindje,je laat bij mama een héél leeg gevoel achter, en mama weet soms niet meer of ze het ooit nog kan vergeten.. Dat fijne gevoel van mama te worden,ben ik kwijt geraakt, vier weken geleden,hebben ze mijn baby afgepakt,om dienst te doen in de hemel en ze hebben er nooit mee rekening gehouden,hoe ik me dan zou voelen eens je weg was... Ik hou van je, kusje mama
We hebben al veel reacties gekregen op deze blog, en daarvoor wil ik iedereen bedanken. Jullie zijn allemaal één voor één mensen die wij in ons hart zullen sluiten, en als er bij jullie ooit een steunende schouder nodig is,dan zullen wij er ook voor jullie zijn.
Mama en papa gaan deze avond mee met opa en oma, opa moet ergens optreden,en papa zal hem helpen,vandaar dat ik nu mijn blogje schrijf. Ik heb nog steeds geen liedje gemaakt voor deze site,maar vind nog steeds niet het gepaste,maar het komt er hoor! Ik weet dat je graag muziek hoort.
Mama heeft gisterenavond nog een eindje wakker gelegen,papa lag al vroeg te slapen, en, mama wou nog naar de film kijken... Maar ik leek eerder afwezig..Ik heb traantjes gelaten,alweer... En allemaal nog om jou,ik stel mezelf nog altijd de vraag,waarom? En waarom kan ik dan nooit geen gezonde baby meer krijgen, het zou mij zo vooruit helpen als ik kan zeggen dat ik opnieuw zwanger ben, ook al krijg ik dan een zoontje erbij,het kan mij niet schelen, ik zou gewoon heel graag een babytje krijgen, en zonder zorgen een volledige zwangerschapstermijn uitdoen, en in het moederhuis met een vrolijk gezicht iedereen ontvangen. Maar ah...zullen we dat ooit nog meemaken? Mama heeft al op de site gekeken voor adoptie, amai het kost heel wat om een kindje van een ander land te adopteren. Het is bijna niet mogelijk hoe mensen dat kunnen. Het zou ons 13.000 euro kosten,en dan kun je er 3jaar op wachten.. De vereiste is dan nog dat je getrouwd bent,nu..als het maar dat is,dat zou het minste zijn,maar dan nog.. Ze hebben deze week alweer een baby in de vondelingenschuif gestopt, en dan vragen ze aan ons zoveel geld om een baby te kopen, terwijl er zovele sukkelaartjes op de wereld komen,die amper voeding krijgen. wat een wereld hé..
Hoe gaat het eigenlijk daar boven met je? Heb je al veel babyengeltjes gezien? En zijn ze allemaal een beetje aardig? mama denkt heel veel aan jouw hoor,en nog steeds heb ik het moeilijk, en huil ik dan..omdat ik me soms geen raad meer weet.. Maar ik onthoud de mooie dingen aan jou, tot later kleine meid, en als morgen de zon schijnt,dan weet ik dat je naar me lacht dikke kus en knuffel van mama xxx...
Telefonisch verslag van dokter en gynaecoloog Watty Ronde kom Roeselare Op Donderdag 23 juli 2009
Korte beschrijving Stapelingsziekte, aandoening als gevolg van een gebrek aan een bepaald enzym, waardoor stoffen niet worden afgebroken, maar worden opgeslagen ('gestapeld'), wat leidt tot stoornissen in de functie van de desbetreffende organen.
Symptomen Stapelingsziekten zijn zeldzame aandoeningen waarvan de verschijnselen afhangen van welk enzym ontbreekt.
Vormen Men onderscheidt 'glycogeenstapelingsziekten' en 'sfingolipidosen'.
De meest voorkomende vorm van GSD IV is de vorm die voorkomt komt bij kinderen in de eerste maanden van het leven en gaat gepaard met lever en milt vergroting en met een achterstand in de groei.
Dit wordt gevolgd door een progressieve levercirrose (schrompeling van de lever) met portale hypertensie. ( verhoging van de bloeddruk in het poortadergebied door belemmering van de bloedstroom in de leververtakkingen), ophoping van vocht in de buikholte, pijnlijke spataderen en de dood voor de leeftijd van 5 jaar.
Hypoglycemie wordt zelden gezien
Het neuromusculaire systeem is ook betrokken bij de ziekte.
De symptomen zijn : hypotonie (spierslapte ) en atrofie.
Ernstige cardiomyopathie ( hart-spierziekte) is ook gerapporteerd als een overheersend kenmerk.
In het algemeen is GSD IV een multi-systeem ziekte met als overheersend kenmerk een progressieve levercirrose die tot een vroege dood leidt; echter; er zijn patiënten die overleefden zonder een bewijs van een progressieve leverziekte.
Er zijn ook patiënten met GSD IV waarbij de ziekte zich beperkt tot het zenuwstelsel. ( Dit zijn volwassen patiënten met polyglucosan body disease , waarbij een defect van het branching enzyme is aangetoond in leukocyten en de perifere zenuwen ).
Diagnose:
De klinische en het biochemische beeld kan niet onderscheiden worden van andere oorzaken van cirrose in de kindertijd.
De diagnose van type IV vereist een biopsie om abnormaal glycogeen en een defect van het branching enzyme aan te tonen in de lever, spieren, leukocyten, erythrocyten of fibroblasten.
Behandeling:
Er bestaat geen specifieke behandeling voor GSD type IV.
Het onderhouden van een normoglycemie ( normaal glucosegehalte) en een adequate dieetbehandeling kan de leverfunctie tijdelijk iets verbeteren.
Voor patiënten met een progressief lever falen is een levertransplantatie voor de leeftijd van vier jaar de enige succesvolle behandeling.
Omdat de GSD type IV een multi systeemziekte is , is het lange termijn succes van de levertransplantatie niet bekend.
Erfelijkheid:
De overerving van Glycogeen Stapelingsziekte Type IV is autosomaal recessief.
Hallo lief engeltje van mij, mama heeft gisteren niet kunnen schrijven. De reden,emotioneel zat ik er een beetje door,en de ganse dag gewerkt. Het spijt mij heel erg,maar hier ben ik al terug he.. Ik had gisteren een moeilijke dag,ik kreeg telefoon van een klant in de winkel,en zij wist namelijk dat ik zwanger was,ze vroeg mij hoe het met me was,en mama moest het ganse verhaal vertellen. Doordat die klant alsmaar bleef vragen stellen over hoe en wat,kon mama amper nog spreken, en kwam ik op den duur slecht,ik dacht dat ik ging overgeven,of flauwvallen. Nadien voelde ik mijzelf niet beter worden,ik begon mezelf weer vragen te stellen, en de feiten weer onder ogen zien,en het voelde helemaal niet goed meer. Dus,heb ik dan maar op het werk gebeld met dokter Watty,mama's gynaecologe, om de uitslag te weten van de autopsie,en die bleek helemaal niet goed te zijn, je hebt een stapelingsziekte,en dat is een aandoening als gevolg van gebrek aan een bepaald enzym waardoor stoffen niet worden afgebroken maar opgestapeld wat leidt tot stoornissen in de funvtie van de organen,hetis een zeldzame aandoening. Dus eigenlijk om het in de woorden van de dokter te zeggen, heeft mama geluk gehad met broertje Toby en kunnen wij geen gezonde baby meer op de wereld zetten,jij en broertje Toby zullen mijn enige twee kindjes blijven. Ik heb een bengeltje en een engeltje! Mama heeft slechte cellen,ik maak stoffen aan die niet goed zijn voor een baby. Ik zou alleen maar mezelf ziek kunnen maken door opnieuw een zwangerschap aan te gaan. Wat denken jullie?heeft iemand voor mij een antwoord,als je in mijn plaats zou staan, en je weet dat de herhalingskans 1op de 4 is,en dat je dit alles opnieuw kan meemaken, zouden jullie het wagen?Weet wel dat het verlies groot is,maar de drang naar een nieuwe baby ook en dat dit mijn enige verwerkingsfase was,ik kan het alleen maar verwerken als ik dat leeg gevoel kan opvullen,als jullie raad hebben,mail me dan,of geef reactie op de blog, ik lees het alvast heel graag!
Zoë,nu terug naar jou toe, ik mis je lieve schat,mama bewandeld momenteel een bijzonder pijnlijk pad, ik heb nooit gedacht dat ik in mijn jonge leven,al zo een drastiche beslissingen zou moeten nemen, en dat de resultaten ervan zo negatief zouden zijn, wie staat er nu in godsnaam bij stil,dat zij van de ene dag op de andere geen baby meer' mag 'krijgen, hoe dieper kunnen ze je nu nog steken? Hoe ver moet mijn lijden eigenlijk gaan voor 'God'?En wat heb ik hem misdaan? Ik ga elke dag werken,ben in geen 7jaar dienst bij zeeman ziek geweest,enkel nu voor jouw Zoë ik vloek wel ,ja dat wel en wie niet... maar probeer een zo goed mogelijk mens te zijn,en dan krijg ik dit als dank en sympathie... Ah ,voor de mensen die geloven,ik kan jullie maar 1 ding zeggen,ik geloof niet meer, want de dag dat ik hem nodig had,was hij er niet,en als hij er was, dan wil ik hem nu zeggen,dank je wel en als je bestaat ,kun je er maar voor zorgen dat je voor mijn dochter in de hemel een goeie reden had om haar bij ons weg te halen,en dat ze daar boven kan dienen voor iets wat goeds is,en dat ze daar gelukkig kan zijn bij alle andere engeltjes,en als je niet bestaat,wel,waar is mijn kindje dan? Het lot is iets wat je zelf bepaald?denk je dat echt?
Hé meisje,wij weten wel in wat we geloven he,wij geloven in elkaar,en wij communiceren ook met elkaar hé?Wij zijn samen een heel groot hart,met aan beide kanten papa en broertje... En wij zullen nooit uiteen gaan,hartjes breken nu eenmaal niet vanzelf... Slaap zacht mijn sterretje,kom maar gauw pinken... Ik kijk naar je
Dag lieve Zoë, Het was vandaag mama haar eerste werkdag,en ik moet zeggen,het viel mee. Ik was nerveus om er terug aan te beginnen,maar eens ik er was,heb ik al mijn verdriet even vergeten. Wat eigenlijk positief is. Je hebt soms reacties van mensen die wisten dat ik zwanger was,en dat is dan even slikken, maar eigenlijk was ik vandaag héél sterk,en kon ik al vlug terug alles in handen nemen. Het enige wat moeilijk was,was alles onthouden,mijn gedachten zitten nog heel veel bij jou, en dan kan ik mij moeilijk focussen op mijn werk. De dag heeft ook vlugger gegaan dan dat ik verwacht had,ik zag nog zo veel werl liggen en had het liefst nog uren bezig geweest,maar het was al vrij snel sluitingstijd,en mama moest naar huis komen naar broertje Toby en papa. Eens ik thuis kwam,verwachtte ik enigzins een lief woordje van papa,of toch hoe het gegaan was op het werk.. Maar papa leek wel kwaad,en was niet echt te spreken,dat vond ik zelf toch. Broertje Toby lag te slapen in de zetel,maar papa heeft hem dan wakker gemaakt om mee te eten. Deze avond heb ik dan mijn buitje gekregen,ik zou er graag even tussen uit gaan, maar we hebben nu even geen centjes meer voor een reisje,de kosten van mijn bevalling zullen vree hoog uitlopen met al die medicijnen en anesthesist die twee maal gekomen is enzoverder, ook de autopsie van Leuven,en de kosten voor die DNA test en zo zullen ons waarschijnlijk aardig doen verschieten als ze binnen komen,mama had ook geen verzekering toen ik moest bevallen. En zo ja is de ruzie ontstaan tussen mama en papa,ik was al een beetje geprikkeld omdat papa niet vroeg naar mama's eerste werkdag en je kent dat hé,van het ene komt het ander! Het is natuurlijk mijn schuld,maar ik heb ook liefde nodig en ik sta al emotioneler dan gewoonlijk en soms lijkt papa dat niet te begrijpen,hij denkt dat ik mijn verdriet heb verwerkt door deze blog aan te maken als uitlaatklep. Ik heb dit gewoon gedaan om ten eerste andere mensen te laten zien wat wij doorstaan,en ook omdat jij een echte baby bent,en dat beseffen velen niet. Ten tweede heb ik dit ook voor anderen gemaakt zodat zij als zij dit ooit tegenkomen,misschien zichzelf zouden herkennen in deze siuatie,of misschien is het een hulpmiddel voor ze! Ik ben jou helemaal nog niet vergeten door de site aan te maken!als je dat maar weet! Mama ligt nu op haar bed dit te schrijven,papa zit in de zetel,en we zijn een beetje kwaad op elkander! tja ook bij ons kan er eens gekibbeld worden. Papa loopt gewoon vies rond omdat hij het verlies niet kan verwerken,en mama is boos omdat ze van papa veel steun verlangt die ze eigenlijk niet krijgt. Als ik alles in mijn eentje moet verwerken,dan lukt het ook even niet meer hé! Ik heb papa nodig in deze tijd,en dat kan hij maar niet begrijpen! Ik wil gewoon terug gelukkig leven,en ik kan nu even niet tegen een vieze patat! Hij moet zijn manier van verwerken vinden,en liefst een goeie, want anders ontploft de bom binnen de kortste tijd,en wat zullen we dan hebben? Misschien zal ik dan toch maar een psychiater raadplegen,die ons kan helpen naar het goede, iemand die gewend is mensen te helpen in deze situatie,want alleen kan ik papa niet vooruit helpen, en andere mensen van mijn familie ook niet,dat i iets wat wij moeten doen,alleen! Zijn familie daarentegen zou hem ook iets meer moeten steunen en weten dat papa een dochter kwijt is,dat ons leven nog niet op het juiste spoor rijd,dat hij warmte nodig heeft. Zijn vader bijvoorbeeld,zijn enige bloedverwant zou moeten zien dat zijn zoon in nood zit dat hij een steunende schouder nodig heeft,maar die mensen denken alleen aan zichzelf! Zo zou onze relatie op den duur ten einde lopen,en dat willen we niet, en soms denk ik dat ik van een mug een olifant maak,maar als ik dan echt goed nadenk weet ik dat ik juist zit,ik voel gewoon dat iets niet juist zit,en het maakt mij dubbel zo verdrietig! Ik wou gewoon dat alles nu eens opjoud,dat de pijn weggaat en dat ik normaal kan leven! Ik dacht dat ik sterk genoeg was voor ons twee,maar helaas... ik kan niet alles aan! Ik mis je kindje,en om jou hebben wij nu vele zorgen,om jou verlies hebben wij nu veel gekibbel maar ondanks alles,was je de moeite waard,en van mijn leven zal ik je nooit vergeten, wij komen er wel uit,vroeg of laat zal de bom vallen, en zullen we er wel goed uit komen! maak je geen zorgen ,mama en papa redden het wel hopelijk jij ook?! xxxxxxx tot morgen engeltje
Hallo lief kindje van mij, Mama en papa en broertje Toby zijn vandaag bij opa en oma gaan eten(zoals elke zondag) al zijn we vandaag dinsdag We zijn dan met oma en opa en tante Heidy en je nichtjes naar auchan geweest. Het was in het door rijden naar daar een hevige storm van regen, nichtje Lisa Marie was heel bang in de auto,en oma en mama ook! In de winkel zag mama een vriendin lopen,ze kwam ons goeiedag zeggen en mama kon amper haar tranen bedwingen,ja ik kan niet blijven iedereen ontlopen he, maar toch vermijd ik graag die gesprekken. Ook al denk ik heel veel aan jou,en zie ik ook van alles wat mija an jou doet denken, toch dot het zo verdomd vele zeer! Morgen gaat mama gaan werken,haar eerste werkdag,heb ik zelf zo gewild, ik kon nog een tijdje thuis blijven,maar wat heb ik er aan? ik verveel me dan,en ik denk ook gans de dag aan jou,en heb de indruk dat ik mezelf depressiever maak door constant bezig te zijn met allerlei spullen van jou, en foto's bekijken. Zo,ik ga je laten,vroertje Toby moet gaan slapen, ik zal je morgen na mij werk dan terug schrijven, weet dat mama nog elke dag voor jou weent,al verberg ik het veel en ween ik in mijn bedje,zodat niemand het ziet ik mis je nog elke dag,en zelfs in auchan had ik het zeer moeilijk als ik alle babyspulletjes zag... Ah ja..waarom he?
Als een klein wit wolkje gedreven door de wind kwam je even bij ons,even was je ons kind Ik kijk om hoog en zie als in een vlucht een klein wit wolkje gaan langs de heldere blauwe lucht
Jij,klein en onschuldig nog in mama's buik Ik voelde jouw groeien,voelde die band die ontstond ook al was je nog zo klein jij,die mijn kleine meisje zou worden en plotseling valt alles weg onze band is verbroken Ik heb het zo helemaal niet gewild Ik wilde je voelen,voelen hoe je groeide Kunnen lachen als je je voetje strekte en bulten maakte op mijn buik Ik mis je nu zoveel... Ik vraag me steeds af;waarom?waarom is het verkeerd gelopen? Waarom kan ik je niet vasthouden en knuffelen? Waarom mocht je geen deel uitmaken van ons gezin? Waarom kon je je lieve broertje niet leren kennen? Maar ik zal hem zeker vertellen over jouw! En dat jij hem héél graag zou gezien hebben,en hij jouw! Ik voel me leeg van binnen,ik voel een gemis De tijd zal deze wonde wel helen, maar weet één ding heel goed,ook al heb ik je nooit gekend ik zal altijd van je houden en er zal steeds voor jou een speciaal plekje zijn in mijn hart waar jij helemaal in past
Hallo lieve Zoë, Mama is hier terug.. Mama voelt zich de laatste 2 dagen niet zo lekker. Ik heb gisteren avond toen mama en papa gingen gaan slapen nog een half uur liggen staren naar je foto. Ik kreeg tranen in mijn ogen,en vind dat altijd zo raar dat die tranen er zomaar beginnen uit te rollen als ik je nog maar zie. Ik mis je nog steeds elke minuut,en wou dat je hier bij mij was... Misschien weten we deze week wel iets meer over de autopsie, het zou eigenlijk wel een beetje tijd mogen worden hoor, ik kan er jou misschien niet mee terug brengen,maar weten wat je had zou mij dan toch iets meer gerust stellen,ook is het belangrijk dat mama nu héél zeker weet of ze nog eens zwanger mag zijn en onder welke risico's. Hoe dan ook,mama zal het risico er bij nemen,of ik nu mag of niet. Het lot zal toch geen 2 keer bepalen om mijn baby af te nemen? Ik hoop toch van niet! Zo,ik ga nu afsluiten want je neefjes Baptiste en Nathan zijn hier ik schrijf je later op de dag terug tot straks meisje
Soms vraag ik me af Wat heeft het leven voor zin Dan dwaal ik doelloos rond Op zoek naar het begin Een doel heb ik gevonden Dat denk ik keer op keer,Wat gaat er nu gebeuren Het leven is veel meer Het leven is oneerlijk Dat heb ik wel gemerkt,Gerechtigheid gegeven Maar heeft het nu gewerkt? Ik moet mezelf gelukkig prijzen,Het leven voor mij is fijn Maar als ik om me heen kijk,Dan zie ik zoveel pijn Soms wil ik dat ik wat leed kan dragen,Niet alles op een man De pijn die ik nu voor me zie,Is meer dan iemand hebben kan Zo vaak is het oneerlijk,Het leven om me heen Zo vaak is het venijnig,Zo in en in gemeen Na regen komt de zonneschijn,Dat heeft het boek gemeld Maar dat het nooit meer droog zou zijn Dat is mij nooit verteld De trein rijdt stevig door Met hier en daar een stop En ook het leven hier Dat houdt een keertje op Maar wat als de trein Niet in beweging komt Dan staan we hier alleen Verbaasd, verdoofd, verstomd We staan hier aan het eind Het eind van een begin Het werd ons niet gegund Dat lieve kleine kind Ik heb je niet gekend Dat doet mij heel veel zeer Het leven heeft een doel Was wat het ook alweer? Aan onze lieve Zoë, Aan jou nog een verzoek Zorg goed voor ons gemis
Lieve Zoë, Vandaag moeten mama en papa en broertje Toby naar het verjaardagsfeestje van je neefje Nanthan. Ik zal je weeral een ganse dag niet kunnen schrijven, maar ik beloof dat als ik terug ben ,ik je zeker zal komen bezoeken. Mama heeft goed geslapen,en ik denk..papa ook! Broertje Toby is net uit bad,en is al weer in alle staten om te vertrekken naar tante Wendy. Hij kan daar veel spelen met zijn neefjes,en zijn nichtjes zullen er ook allemaal zijn. Jammer dat jij mijn kleine meid daar nooit zal kunnen bij zijn, maar in mijn gedachten ben je er wel! Ik hoop dat ik het daar niet te moeilijk heb, want met al die mensen en al die drukte,zou mama het even kunnen voelen.. Tot vanavond kusje je mama
Ja hoor,mama is hier terug,ik was je nog niet vergeten hoor.. Mama en papa waren iets gaan eten met oma en opa bij tante Heidy.. We zijn iets vroeger naar huis gekomen,omdat mama moe was was gisteren heel laat toen ik de slaap kon vatten.
Het gaat vandaag redelijk met mama,ik heb nu en dan mijn hoogtes en laagtes,maar ik kan er mee om gaan.. Ik denk dat het volgende week wat slechter zal zijn als ik terug ga werken terug naar de realiteit,en een stap om vooruit te gaan in het leven. Toch moet ik de stap nemen,en ik neem ze vrijwillig maar bewust om mezelf een beetje uit het verdriet te halen. Terug onder de mensen komen zal moeilijk zijn,vooral omdat ik weet dat de klanten van mij wisten dat ik een kindje verwachtte, de confrontatie zal hard zijn,maar is ook werkelijkheid. Ik moet er leren mee omgaan,en eens ze het allemaal weten, zullen ze mij niet langer vragen stellen,en hoef ik het ook geen honderd keren meer uit te leggen. Het rare is,dat ik nu met dit mee te maken echt wel veel oude contacten terug zie of hoor,en ze steunen mij allemaal door dik en dun en het voelt zo goed om te weten dat iedereen mij hier uit wilt helpen, meestal verwacht je veel van diegene waar je dagelijks of wekelijks contact mee hebt,maar het komt dikwijls uit een onverwachtse hoek. En het doet deugd! Ik wil ze ook allemaal bedanken,via deze weg dat jullie er voor mij zijn! Dat jullie mij helpen in het verwerken van deze ondraaglijke pijn. Ik zal nooit kunnen terug doen wat jullie voor mij doen, en ik hoop ook uit de grond van mijn hart dat jullie mij ook nooit zo een nieuws moeten vertellen,het zou niet alleen mijn verdriet terug ophalen,het zou mij pijn doen dat één van jullie dit moeten doormaken. Niet iedereen is er voor weggelegd om dit te overleven, het klinkt misschien dramatisch,maar voor diegene die niet sterk in hun schoenen staan is dit een serieuse zware dobber,en voor wie zichzelf nog moet ontdekken,kan dit een zware last zijn. Ik ben er altijd van bewust geweest hoe ik alles kan verwerken, en ik hou ook veel te veel van het leven om mijzelf in een hoekje te laten wegkwijnen,om iets waar ik zelf niet voor gekozen heb. Ik heb misschien mijn kind het leven ontnomen,maar zo zien wij het niet, wij hebben een juiste keuze genomen,maar het had niet mogen zijn. Ik heb zeker en vast geen schuldgevoelens,en ik zal het nog honderd keren in deze blog vermelden,het is het gemis die de pijn ondraaglijk maakt. En het verdriet die je naar de duisternis leid, maar wie sterk is,overleeft het,het zal maanden duren en het zal jaren vragen,vergeten doen wij nooit, maar de pijn zal veranderen in herinneringen,en de herinneringen zullen de mooiste zijn,en het mooiste voor ons is.. Kleine Zoë mijn kleinste engeltje van ons gezinnetje... Ik heb nu toch een traantje voor jou gelaten bij het schrijven van dit verhaaltje,maar de rest bewaar ik voor morgen, elke dag een traan is meer waard dan elke dag geen traan
slaap lekker,en wees lief voor de andere engeltjes
mama is hier terug, gisteren de dag door gebracht met ups en downs,had bezoek van mijn collega's van op het werk,was aangenaam,mama was er even terug uit met haar gedachten. Nadien naar tante Anja en nonkel Nico op bezoek geweest. Papa had een pintje te veel op...en uitte zijn gevoelens aan ons. Hij zei dat hij niet graag geconfronteerd word over jou,maar dat hij elke dag heel veel aan jou denkt. Hij voelt zich schuldig omdat hij door het vele werk niet altijd aan jou kan denken, en als hij er dan even bij stil staat dat hij vandaag nog geen verdriet heeft gehad om jou, dan is hij daar heel slecht van. Niettemin houd hij nog altijd heel veel van jou,en mist hij jou elke dag weer! Hopelijk begrijp je dat papa niet altijd kan stil staan bij het leven, dat hij verder moet met zijn werk,en met ons als gezin.. jij zal altijd in zijn gedachten zitten,ook al haalt hij jou naam niet op, je blijft zijn dochtertje,en hij zal altijd trots op je zijn!
Ook mama probeert haar gewone leven terug op te bouwen, ik kan nog niet zoals papa het van mij af zetten,ik wil dat ook niet. Ik zal gewoon vanaf volgende week terug gaan werken,en doen wat ik voordien altijd al deed,werken! Misschien dat wij dan terug gelukkig kunnen zijn,en het goede van deze situatie in zien,wij kunnen niet blijven bij de pakken neer zitten en treuren, het is nu eenmaal zo,en we kunnen er niks meer aan veranderen. Het laat niet weg dat mama nog elke dag weent om jou, natuurlijk,wat wil je?het is nog maar 3 weken en 1 dag geleden, ik zou ook niet willen dat het rouwen nu al voor bij is, want dat zou van mij een ongevoelig mens maken,en een slechte mama. Neen hoor,mijn verdriet is er nog,maar elke dag probeer ik het een plaatsje te geven in mijn hart,en mijn hartje treurt heel veel...Maar ik hoef daarom niet meer ongelukkig te zijn,want ik weet..daarboven heb jij een beter leven, als mama nu nog goed nieuws krijgt van de dokter die de autopsie uitvoerd,dan kan ik helemaal opnieuw beginnen,weliswaar niet met jou,en niet dezelfde zwangerschap, maar het zal mij iets in mijn lege handen,het lege kamertje en de kleertjes geven. Al wat ik wil,is toch nog eenbabytje,voor Toby,voor onszelf,en voor jou! Hopelijk neem je het mama niet kwalijk? Ik weet ook wel dat de kans er in zit dat mama opnieuw haar baby verliest, maar ik geloof erin dat jij hierboven voor mama zal zorgen dat alles goed komt, en als het dit keer terug tegen slaat...dan weet ik niet hoe ik dat ooit nog te boven zal geraken,maar ik weet van mij zelf,dat ik een sterke ben,en dat ik zal vechten tegen alles wat mij tegemoet komt. Deze pijn is dan misschien wel ondraaglijk en onvergeetlijk,toch ben ik er van overtuigd dat het mijn leven iets sterker heeft gemaakt,ik sta alweer een stap verder in mijn leven, en ik heb er veel uit geleerd. problemen zijn er om aan te pakken,en het lot beslist toch altijd voor ons... Wie weet..wat de toekomst ons nog zal brengen, misschien ligt er iets moois in t verschiet...
Ik mis je Zoë,elke seconde,elke minuut,ieder uur en elke dag,elke week.. Ik draag je in mijn hartje.... kusje en knuf,van je mama
