Dag lieve Zoë,
het is vandaag weer zo een dagje als alle andere geweest..
Mama en papa hadden het zeer moeilijk met elkaar...
Het begint altijd met woorden,en eindigd in ruzie..
Mama kon het vandaag niet aan dat papa zijn verdriet om jou altijd om zet in boos zijn..
Hij is dan boos op de gehele wereld,en wij Broertje Toby en mama moeten dan boeten,
en vandaag was weer zo'n dagje,mama heeft dan eens flink haar gedacht gezegd,
en eerst was papa heel boos,en leek het alsof hij mama en Toby niet meer graag zag,
hij wil alles alleeen aan kunnen en denkt niet meer aan de gevoelens van zijn gezin!
Wij hebben allemaal pijn en verdriet,wij horen het samen te verwerken,
maar papa sluit ons elke dag buiten,en zo verliest hij de controle over ons,
en voelt hij ook dat wij er niet meer voor hem zijn.
Mama moet aan zichzelf denken op dat moment,ik kan mezelf amper helpen
en als papa dan nog boos doet,dan kan ik het al helemaal niet meer aan!
Dus mama heeft na het geruzie naar boven gelopen,ik ben in de babdkamer gaan zitten,
en heel hard beginnen huilen,mijn keel deed pijn,kreeg amper lucht,
en het leek allemaal plots zo zinloos,waarom zou ik nog ruzie maken?
Het helpt mijn verdriet toch niet,en papa geeft er toch niet om,dat denk ik toch?
Maar neen,papa is naar mama toe gekomen,naar boven in de badkamer,
hij heeft mama's hand gepakt en me gevraagd naar beneden te komen,
eens beneden kreeg ik een dikke knuffel,en vertelde me dat hij me graag zag,
dat hij spijt heeft dat hij soms zo kwaad doet..
We hebben broertje Toby in onze armen gesloten,en gehuild..
Samen hebben we gehuild om jouw Zoë....
Omdat wij heel veel pijn hebben,en soms niet meer weten hoe we het normale leven
terug moeten opbouwen,wij kunnen niet met elkaar omgaan in deze situatie,
het is verschrikkelijk om als man en vrouw door het leven te moeten gaan,
met dit verlies,ik weet zelfs niet of alles nog terug zal goed komen,
of we ooit nog eens een volle week kunnen lachen en plezier maken
zonder ruzie en gekibbel omdat we jouw missen,omdat het pijn doet..
En neen Zoë,papa kan er ook niks aan doen dat hij zich af reageert op ons,
het zit gewoon in zijn karakter om het zo te verwerken,en dan moet iedereen er aan geloven.
Ik heb het al honderd keer verteld,en zal het nog duizend keer zeggen,
maar ik mis je mijn kindje,je laat bij mama een héél leeg gevoel achter,
en mama weet soms niet meer of ze het ooit nog kan vergeten..
Dat fijne gevoel van mama te worden,ben ik kwijt geraakt,
vier weken geleden,hebben ze mijn baby afgepakt,om dienst te doen in de hemel
en ze hebben er nooit mee rekening gehouden,hoe ik me dan zou voelen
eens je weg was...
Ik hou van je,
kusje mama