Ja hoor,mama is hier terug,ik was je nog niet vergeten hoor..
Mama en papa waren iets gaan eten met oma en opa bij tante Heidy..
We zijn iets vroeger naar huis gekomen,omdat mama moe was
was gisteren heel laat toen ik de slaap kon vatten.

Het gaat vandaag redelijk met mama,ik heb nu en dan mijn hoogtes
en laagtes,maar ik kan er mee om gaan..
Ik denk dat het volgende week wat slechter zal zijn als ik terug ga werken
terug naar de realiteit,en een stap om vooruit te gaan in het leven.
Toch moet ik de stap nemen,en ik neem ze vrijwillig
maar bewust om mezelf een beetje uit het verdriet te halen.
Terug onder de mensen komen zal moeilijk zijn,vooral omdat
ik weet dat de klanten van mij wisten dat ik een kindje verwachtte,
de confrontatie zal hard zijn,maar is ook werkelijkheid.
Ik moet er leren mee omgaan,en eens ze het allemaal weten,
zullen ze mij niet langer vragen stellen,en hoef ik het ook geen
honderd keren meer uit te leggen.
Het rare is,dat ik nu met dit mee te maken echt wel veel oude
contacten terug zie of hoor,en ze steunen mij allemaal door dik en dun
en het voelt zo goed om te weten dat iedereen mij hier uit wilt helpen,
meestal verwacht je veel van diegene waar je dagelijks of wekelijks
contact mee hebt,maar het komt dikwijls uit een onverwachtse hoek.
En het doet deugd!
Ik wil ze ook allemaal bedanken,via deze weg dat jullie er voor mij zijn!
Dat jullie mij helpen in het verwerken van deze ondraaglijke pijn.
Ik zal nooit kunnen terug doen wat jullie voor mij doen,
en ik hoop ook uit de grond van mijn hart dat jullie mij ook nooit
zo een nieuws moeten vertellen,het zou niet alleen mijn verdriet terug
ophalen,het zou mij pijn doen dat één van jullie dit moeten doormaken.
Niet iedereen is er voor weggelegd om dit te overleven,
het klinkt misschien dramatisch,maar voor diegene die niet sterk in hun schoenen
staan is dit een serieuse zware dobber,en voor wie zichzelf nog moet
ontdekken,kan dit een zware last zijn.
Ik ben er altijd van bewust geweest hoe ik alles kan verwerken,
en ik hou ook veel te veel van het leven om mijzelf in een hoekje te
laten wegkwijnen,om iets waar ik zelf niet voor gekozen heb.
Ik heb misschien mijn kind het leven ontnomen,maar zo zien wij het niet,
wij hebben een juiste keuze genomen,maar het had niet mogen zijn.
Ik heb zeker en vast geen schuldgevoelens,en ik zal het nog honderd
keren in deze blog vermelden,het is het gemis die de pijn ondraaglijk maakt.
En het verdriet die je naar de duisternis leid,
maar wie sterk is,overleeft het,het zal maanden duren
en het zal jaren vragen,vergeten doen wij nooit,
maar de pijn zal veranderen in herinneringen,en de herinneringen
zullen de mooiste zijn,en het mooiste voor ons is..
Kleine Zoë mijn kleinste engeltje van ons gezinnetje...
Ik heb nu toch een traantje voor jou gelaten bij het schrijven
van dit verhaaltje,maar de rest bewaar ik voor morgen,
elke dag een traan is meer waard dan elke dag geen traan

slaap lekker,en wees lief voor de andere engeltjes