Dag lieve Zoë,
Het was vandaag mama haar eerste werkdag,en ik moet zeggen,het viel mee.
Ik was nerveus om er terug aan te beginnen,maar eens ik er was,heb ik al mijn verdriet even vergeten.
Wat eigenlijk positief is.
Je hebt soms reacties van mensen die wisten dat ik zwanger was,en dat is dan even slikken,
maar eigenlijk was ik vandaag héél sterk,en kon ik al vlug terug alles in handen nemen.
Het enige wat moeilijk was,was alles onthouden,mijn gedachten zitten nog heel veel bij jou,
en dan kan ik mij moeilijk focussen op mijn werk.
De dag heeft ook vlugger gegaan dan dat ik verwacht had,ik zag nog zo veel werl liggen
en had het liefst nog uren bezig geweest,maar het was al vrij snel sluitingstijd,en mama
moest naar huis komen naar broertje Toby en papa.
Eens ik thuis kwam,verwachtte ik enigzins een lief woordje van papa,of toch hoe het gegaan was
op het werk..
Maar papa leek wel kwaad,en was niet echt te spreken,dat vond ik zelf toch.
Broertje Toby lag te slapen in de zetel,maar papa heeft hem dan wakker gemaakt  om mee te eten.
Deze avond heb ik dan mijn buitje gekregen,ik zou er graag even tussen uit gaan,
maar we hebben nu even geen centjes meer voor een reisje,de kosten van mijn bevalling zullen vree
hoog uitlopen met al die medicijnen en anesthesist die twee maal gekomen is enzoverder,
ook de autopsie van Leuven,en de kosten voor die DNA test en zo zullen ons waarschijnlijk
aardig doen verschieten als ze binnen komen,mama had ook geen verzekering toen ik moest bevallen.
En zo ja is de ruzie ontstaan tussen mama en papa,ik was al een beetje geprikkeld omdat papa
niet vroeg naar mama's eerste werkdag en je kent dat hé,van het ene komt het ander!
Het is natuurlijk mijn schuld,maar ik heb ook liefde nodig en ik sta al emotioneler dan gewoonlijk
en soms lijkt papa dat niet te begrijpen,hij denkt dat ik mijn verdriet heb verwerkt door deze blog
aan te maken als uitlaatklep.
Ik heb dit gewoon gedaan om ten eerste andere mensen te laten zien wat wij doorstaan,en ook omdat jij
een echte baby bent,en dat beseffen velen niet.
Ten tweede heb ik dit ook voor anderen gemaakt zodat zij als zij dit ooit tegenkomen,misschien
zichzelf zouden herkennen in deze siuatie,of misschien is het een hulpmiddel voor ze!
Ik ben jou helemaal nog niet vergeten door de site aan te maken!als je dat maar weet!
Mama ligt nu op haar bed dit te schrijven,papa zit in de zetel,en we zijn een beetje kwaad op elkander!
tja ook bij ons kan er eens gekibbeld worden.
Papa loopt gewoon vies rond omdat hij het verlies niet kan verwerken,en mama is boos omdat ze
van papa veel steun verlangt die ze eigenlijk niet krijgt.
Als ik alles in mijn eentje moet verwerken,dan lukt het ook even niet meer hé!
Ik heb papa nodig in deze tijd,en dat kan hij maar niet begrijpen!
Ik wil gewoon terug gelukkig leven,en ik kan nu even niet tegen een vieze patat!
Hij moet zijn manier van verwerken vinden,en liefst een goeie,
want anders ontploft de bom binnen de kortste tijd,en wat zullen we dan hebben?
Misschien zal ik dan toch maar een psychiater raadplegen,die ons kan helpen naar het goede,
iemand die gewend is mensen te helpen in deze situatie,want alleen kan ik papa niet vooruit helpen,
en andere mensen van mijn familie ook niet,dat i iets wat wij moeten doen,alleen!
Zijn familie daarentegen zou hem ook iets meer moeten steunen en weten dat papa een dochter
kwijt is,dat ons leven nog niet op het juiste spoor rijd,dat hij warmte nodig heeft.
Zijn vader bijvoorbeeld,zijn enige bloedverwant zou moeten zien dat zijn zoon in nood zit
dat hij een steunende schouder nodig heeft,maar die mensen denken alleen aan zichzelf!
Zo zou onze relatie op den duur ten einde lopen,en dat willen we niet,
en soms denk ik dat ik van een mug een olifant maak,maar als ik dan echt goed nadenk
weet ik dat ik juist zit,ik voel gewoon dat iets niet juist zit,en het maakt mij dubbel zo verdrietig!
Ik wou gewoon dat alles nu eens opjoud,dat de pijn weggaat en dat ik normaal kan leven!
Ik dacht dat ik sterk genoeg was voor ons twee,maar helaas...
ik kan niet alles aan!
Ik mis je kindje,en om jou hebben wij nu vele zorgen,om jou verlies hebben wij nu veel gekibbel
maar ondanks alles,was je de moeite waard,en van mijn leven zal ik je nooit vergeten,
wij komen er wel uit,vroeg of laat zal de bom vallen,
en zullen we er wel goed uit komen!
maak je geen zorgen ,mama en papa redden het wel
hopelijk jij ook?!
xxxxxxx
tot morgen engeltje