Hoi 

Leuk dat je mijn blog leest! Vandaag is het een zeer speciale dag! Het is de dag dat mijn papsie 61 jaren oud wordt, de dag dat hij er een aantal grijze haren bijkrijgt (niet alleen door mama of mij 😊), het is de dag dat hij al 36 jaar zichzelf ´trotse vader¡ mag noemen en al 37 getrouwd is met niet alleen de beste hairstyliste van de wereld (en daarbuiten), ook met de liefste vrouw en het is de dag dat hij bijna een volledig jaar met pensioen is. Wat gaat de tijd toch snel, dus gebruik het wel!

Ik herinner me nog de tijd dat we naar ‘het bosjeÿ gingen in Oostende om te ravotten, mijn vader en ik, de twee De Leeuwÿen. Ik was verzot op de toeters, het softijs en Michel – de toenmalige uitbater. Ik keek uit naar die dagen waarbij we eerst naar het dierenasiel gingen om met een hondje te wandelen, waarbij ik dan altijd in tranen uitbarstte en een smeekbede deed om de hond te adopteren. Mijn papa hapte niet toe in plaats daarvan gingen we naar Michel, naar de toeters, naar het bosje. Op een keer weet ik nog goed, toen we gingen wandelen en de hond zich lostrok en verdween. Ik liep erachter om hem niet kwijt te raken. Mijn vader liep en riep me achterna, toch was hij me kwijt. Het werd natuurlijk al donker. De hond liep verder het bos in tot hij bijna terug aan het asiel was. Mijn hart maakte een sprongetje toen hij de straat over wilde steken: ´Wat als hij overreden wordt?¡ Gelukkig voor mij kon een wandelaar – een lieve man met krukken – echt waar – de hond tegenhouden. Ik was dolgelukkig als 10-jarige. Toen kwam het besef dat ik de weg niet meer wist en mijn vader kwijt was. Tranen met tuiten begon ik te wenen. De wandelaar – een totaal onbekende – stelde me gerust en wandelde mee terug naar het ´bosje¡. Als ik daar nu aan terug denk, had er van alles kunnen gebeuren. Op de terugweg, terwijl ik honderduit vertelde over mijn kinderdromen, -realiteit en -wensen, kwamen we mijn vader tegen met zijn vriend – de brandweerman – bompie. De hond werd teruggebracht naar het asiel -weliswaar een uur te laat – en ik kreeg een softijs. Iedereen gelukkig.

Dat mijn vader me kwijtraakte is een beetje een thema geweest in mijn jeugd. Toen ik net geboren werd en mijn mama al terug in de winkel stond, stuurde ze mijn vader naar de slager net om de hoek. Hij had me buiten geparkeerd in de zon – de winkel was te smal om met een kinderwagen binnen te rijden – en zoals we mijn vader kennen, deed hij een babbeltje met de slager en met iedereen anders in de winkel, betaalde en vertrok met het lekkere vlees. Waarschijnlijk droomde hij al van het lekker stukje biefstuk met zelfgemaakte frietjes, mayonaise en champignonroomsaus. Hij kwam al dagdromend de winkel binnen met een gebakken-vlees-smaak in de mond toen mijn meter in paniek vroeg: ´Frans, waar is Chari?¡. De paniek in de ogen van mijn moeder had een Oscar moeten krijgen. Mijn vader mompelde waarschijnlijk,

´godverdomme¡ en verdween alsof hij nooit was binnengekomen om mij te halen. Ik lag gezellig te knorren in mijn kinderwagen, te dromen over de toekomst.

Wist je dat mijn vader kan toveren? Dat is echt waar. Mijn vader kan toveren. Hij kon geld toveren. Zo toverde hij – tijdens onze softijs en koffiemomenten op onze uitjes naar het bosje – geld. Hij maakt van 1 Belgische frank plotseling 5 Belgische frank of van 5 Belgische frank maakte hij 20 Belgische frank of zelfs 50 Belgische frank. Mijn kinderhersenen toen, konden dat niet bevatten. Mijn vader had een talent, een tovertalent, een magisch talent. Helemaal over mijn toeren en trots op daddy de tovenaar, riep ik voor de hele keet ´Mijn vader kan toveren!¡ ´Mijn papa is een tovenaar!¡ 

Vandaag zouden ze je daar waarschijnlijk voor colloqueren, nadat het natuurlijk eerst breed wordt uitgesmeerd op sociale media, waarbij de ene helft van de bevolking dit zou zien als een complottheorie van de regering en de ander helft me zou afschilderen als de ergste crimineel ofzo. 

De zomermaanden – ja echt maanden – die we in Blankenberge doorbrachten op een groot terrein met een speelplein en – en -en paarden. Ik wilde paardrijden in Blankenberge, in openlucht aan zee. Ik weet niet hoeveel keer we dit hebben gedaan, het is gewoon niet te tellen. Ik vond dat zo leuk!

Het zwembad, dat was mijn habitat! Zaten we niet in het bosje, dan zaten we in het zwembad. In de winter binnen, in de zomer in het buitenzwembad of aan zee. Het liefst ging ik naar het zwembad. Zali, de kleine zwembadzeemeermin! Dan moet je weten dat mijn papa helemaal niet kan zwemmen 😊. Toch ging hij altijd mee het water in, speelde hij met mij en gingen we van de glijbaan. ´Papa, blijven we nog even?¡ was de lieve zwembadzeemeermin. ´Nee papa, ik wil er niet uit!¡ was de boze zwembadzeemeermin! Hij was degene die me inschreef om zwemles te nemen, nadat ik in Italië los het zwembad was ingesprongen zonder zwemboeien. Soms is mollig zijn echt een troef, ik kwam gewoon weer bovendrijven met een grote moedige lach op mijn gezicht. Ik was me niet bewust van de verschillende hartattacks die mijn ouders toen ondergingen. Na het zwemmen gingen we bijna altijd samen frietjes eten in de cafetaria die uitzicht gaf over het hele zwembad! 

De kinderlijke discussies op de speelplaats, “Mijn papa heeft een bank en is directeur.”, “Mijn papa is een voetballer!”, “Mijn papa die heeft een ferrari!” waarop ik dan met trots reageerde ale een echt rebel: “Mijn papa heeft mijn moeder en mij en een trein”

Ik zal nooit die momenten vergeten – papa – nooit! Het waren magische momenten en we hebben er nog een aantal gehad. Ik hoop dat we er nog veel mogen meemaken!

Happy Birthday to you 

I lof joe 

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! 

Ik had deze week een leuke evenement gepland - jawel je leest het goed, een evenement! - Ik hoor je nu al denken, ´Corona-tijd meid!¡ ´Zou ik de politie bellen?¡ Hold your horses, voor je me gaat overdragen bij onze politiediensten!

Toegegeven, een paar dagen voor mijn corona(proof) date was ik al bezig met huidverzorging, make-up, haarstijl, outfit, parfum, schoenen, juwelen, de hele rimram wanneer je zou uitgaan of een etentje hebt gereserveerd in Rebelle bij Martijn Defauw of in één van de restaurants van Sergio Herman! Mijn dansende avatar in mijn hoofd ging helemaal door het dak voor dit uitje! Lange leve permanente make-up, je wint zeker tijd (toch op make-up 😊). Het ontbrak me er nog net aan om selfies te nemen en op te sturen naar mijn beste vriendinnen.

Geef toe op straat komen in coronatijd is nu toch helemaal geen plezier! De straten zijn verlaten of je passeert mensen met mondmaskers die je niet altijd herkent of soms bewust niet herkent 😊 en ze verstaan doe je al helemaal niet wanneer je probeert te praten op 1,5 meter afstand. Na de vierde keer herhalen, durf je gewoon niet meer vragen wat die persoon nu net heeft gezegd, en knik je dus maar ja. 

Even stoom afblazen bij de kapper, de schoonheidsspecialiste, massage-therapeut, de permanente make-up artieste, gaat niet meer. Alle vrouwen (en mannen) die naar de kapper gaan of naar één van de andere, weet dat we niet alleen naar de ´kapper¡ gaan 😉. Deze mensen zijn de hoekstenen van onze maatschappij, het zijn pseudo-psychotherapeuten. Ze kennen meer verhalen en geheimen dan wie ook en kennen de hele buurt. Ze bieden een luisterend oor aan diegenen die hun verhaal kwijt wilt. Indien het dan gaat om de effectieve waarheid of de ingebeelde waarheid, is voer voor een andere discussie of blog. 

Weglopen van de stress van het werk, het huishouden, de kinderen, de hysterie door in het café even een fris pintje te pakken, dat gaat ook niet, de horeca is dicht! 

Om nog maar te zwijgen van het we-gaan-even-naar-de-supermarkt-uitje! Wat een stress krijg ik ervan! Naast je boodschappenlijstje waarop je zeker niks mag vergeten want je kunt niet zomaar terug de winkel in, moet je ook nog eens een volledige checklijst hebben over ´hoe gaan we winkelen¡. Opgepast, er zijn algemene regels en richtlijnen die per supermarkt nog eens kunnen verschillen. Het is het walhalla voor wie zich bezighoudt met het opstellen van hanboeken, processen, procedures, handleidingen en werkinstructies! 😊:

1. ´Heb ik handschoenen bij?¡ – check;

2. ´Heb ik mijn mondmasker bij?¡ – check;

3. ´Heb ik mijn mondmasker op?¡ – oei even terug naar de auto, 

4. ´Heb ik mijn bakken bij – want zakken mogen niet meer?¡- check;

5. De handvaten voor de kar?¡ – oei terug naar de auto;

6. ´Als de caddies er zijn, plaats dan de handvaten op de kar¡;

7. ´Gebruik de alcoholgel om de caddie af te kuisen (ook al heb je handvaten);

8. ´Gebruik de andere alcoholgel om je handen/handschoenen te ontsmetten en

9. ´zet de timer op 30ÿ – de maximum winkeltijd.

Dan moet het winkelen nog beginnen, de correcte pijlen volgen, anderhalve meter afstand behouden dus mensen en karren ontwijken. Niks aanraken wat je niet zult meenemen, ook al ligt de houdbaarheidsdatum van het product dat tweede in het rek ligt verder in de toekomst – ´sorry, no can do!¡

Je kunt ook niet zomaar even een praatje maken met een bekende in de winkel, de chronometer loopt en je bent niet de enige die zich aan die tijden moet houden! Enkel een vluchtige onverstaanbare ´hallo¡ kan net nog. Het idee dat elke persoon mogelijk een drager is van het virus, helpt niet om een gesprek op gang te brengen. Het helpt wel om een sociale fobie op te lopen en alles te mijden dat menselijk is… . 

Wanneer je dan binnen de 20ÿ je kar hebt volgepropt voor de volgende 3 maanden – want je wilt geen wekelijkse herhaling van dit, toch? Haast je je naar de kassa om dan te hopen dat je binnen de 10ÿ kunt buiten wandelen.

Wat kan een mens dan nog doen om even stoom af te blazen, om met de stress om te kunnen of enige traumaÿs te verwerken of angsten? Dan denk je er heel lang over na om een afspraak te plannen met een psychotherapeut. Hoewel dat een hogere drempel is dan even stoom afblazen bij de kapper of bij vrienden op café, is het vandaag meer en meer een noodzaak. Vaak de laatste hoop in het tegengaan van dramatische gebeurtenissen. Ook daar is het problematisch, wachttijden tot wel 9 maanden! Ja, je leest het goed, 9 maanden. Ook de druk op deze hulpverleners is enorm hoog. 

Om nog niet praten over de opmars van de informele BINÿen (Buurt Informatie Netwerk) – in tijden van Corona is het nu wel in om je buren te bespieden en het onbekende voertuig dat toevallig of niet op hun oprit geparkeerd staat aan te geven, ondanks dat het misschien iemand is die volledig in de bubbel zit. 

Wanneer je dan een agenda-reminder krijgt dat zegt dat het tijd is om op controle te gaan naar de tandarts, dan spring je een gat in de lucht – mijn avatar toch – en ben je dankbaar voor dat weinige contact met de buitenwereld! Het gelegitimeerde contact buiten de eigen bubbel! Je zou bijna op je knieën vallen en bidden uit dankbaarheid – zo deed mijn avatar het toch in mijn gedachten. 

Na het aankleden, de self-kapper, de self-make-up, de schoen- ,juwelen- en parfumkeuze – niet noodzakelijk in die volgorde – vertrok ik naar de tandarts met de auto. Normaal doe ik dat te voet, maar de lege, donkere straten nodigen nu niet echt uit om te wandelen, los van het onveiligheidsgevoel. Lege straten zijn per definitie niet onveiliger dan volle straten, ze zijn leeg! Enfin dat is discussie voor een andere blog. 

Aangekomen bij de tandarts liet ik een walm van mijn veel te dure parfum na. Terug mijn checklijstje boven halen dat veel korter is dan die van de winkel: mondmasker en alcoholgel – check! Echt een praatje doen in de lege wachtzaal kan misschien met de ronddwalende geesten of met jezelf, maar niet met anderen. Een tijdschrift nemen kan ook niet in coronatijd, je moet zelf je vertier meebrengen en dat was dus ook het geval – mijn boek van Elena Ferrante getiteld: Het leugenachtige leven van volwassenen. 

Ik kon me moeilijk concentreren op mijn boek, mijn gedachten dwaalden af naar mijn afspraak met de tandarts. In normale omstandigheden is dit nu niet de meest gewilde afspraak van het jaar om naar uit te kijken. Ik ken veel mensen die de tandarts haten en zelfs panische angsten vertonen als je nog maar de eerste twee letters uitspreekt. 

´Juffrouw De Leeuw, komt u maar!¡ klonk het plots. Ik sprong onhandig recht van mijn stoel waardoor mijn boek op de grond viel en een oorverdovend kabaal maakte in de te lege wachtzaal – sorry Casper! 

Ik weet niet wat me bezielde, van zodra de deur van de praktijk dicht ging en de tandarts me vroeg: ´ Hoe gaat het met u!¡, kwam een waterval aan woorden en zinnen die oneindig leek.

Ik vertelde hem alles, echt alles, …, ik floot mijn fluitketel leeg, helemaal leeg, tot hij bijna verbrandde. De tandarts luisterde aandachtig, ging mee in het gesprek, stelde me vragen, bracht zelfs een beetje context. De controle van mijn tanden – die by the way perfect in orde waren – duurde hoogstens 10 minuten, de totale duur van de visite 1u30 minuten!!!!! En niet duurder dan 1 visite aan de psychotherapeut. Nog beter, ik kwam buiten als een vernieuwd mens met gepoetste tanden en dus een nog mooiere glimlach en de tandarts, die heeft er een aantal geheimen bij die hij moet bewaren. Win-win voor iedereen, toch?

De tandarts is momenteel mijn held!

Hoi, leuk dat je mijn blog leest. 

Mijn beste wensen voor het nieuwe jaar. Het jaar 2021 - het jaar van de hoop. Het jaar waarin plots geneesmiddelen sneller worden getest en ontwikkeld worden door de goede samenwerking tussen de farmaceutische bedrijven. Hoewel ik die vorm van samenwerking en ontwikkeling alleen maar kan toejuichen, vind ik het toch wel zeer eigenaardig dat voor andere crisissen in de wereld de samenwerking volledig uitblijft en daarbij ook de tussenkomst van de farma-industrie.

Neem nu hongersnood, want hoewel de Corona-crisis de hele wereld aanbelangt, ook die landen die het economisch goed hebben, is hongersnood geen wereldcrisis. Toch bestaat er een middel tegen honger, nl. voedsel, nl. eten. Ja echt waar, zo simpel is het. Voedsel is nu niet bepaald schaars in de wereld, toch? Alleen in bepaalde delen of hoe zeg ik dit proper, het is misschien zelfs een beleidskeuze, een strategie. ´Wat?¡ hoor ik je denken. Wel, in een nog niet zoÿn ver verleden, meer bepaald de periode 1932-1933, de periode van de Sovjet-Unie, de periode van Stalin… , gaat er een laat kerstbelletje rinkelen? De alom bekende Holodomor wat betekent: het vermoorden middels uithongeren. De genocide in Oekraïne door Stalin. Het aantal doden lag tussen 2,5 en 7,5 miljoen mensen (je leest het goed ‘mensenÿ). Mensen zoals jij en ik: dochters, zonen met dromen, die een leven willen. De reden dat de Oekraïners werden uitgehongerd, heel simpel: industrialisatie of anders gezegd goedkope (lees gratis) arbeidskrachten ten voordele van de industrie. Ja, je leest het goed. De boerderijen moesten worden samengevoegd in collectieven. Binnen de collectieven bestond er een onderscheid tussen boeren die werkten voor een deel van de winst (kolchozen) en boeren die werkten in staatsdienst (sovchozen). Zo kwam er dus arbeidskracht vrij! Inventief toch! Nog erger, de hele operatie werd in de doofpot gestoken en sommige doofpotters zoals Walter Duranty - een Amerikaans journalist, werkende voor het Moskou-bureau, wint dan nog, in 1932, een Pullitzer Price voor zijn (valse) rapporten over de Sovjet -Unie en het beleid van Stalin! Dankzij andere journalisten zoals Gareth Richard Vaughan Jones, kwam de famine aan het licht. De film Mr. Jones uit 2019, geregisseerd door Agnieszka Holland (niet voor de gevoelige kijker) vertelt het gruwelijke verhaal. Ondanks dat de waarheid aan het licht kwam, werd de Pullitzer Price niet ingetrokken en werd Gareth Jones ontvoerd en vermoord in 1935, terwijl hij onderzoek voerde naar het door Japan bezette Mongolië, vermoedelijk door de geheime politie van de Sovjet Unie. 

Het punt is dat er vandaag nog steeds meer mensen sterven aan honger en niet aan Corona. Niemand spreekt nog over Jemen. Honger lijden of een bevolking honger laten lijden is een keuze. Die keuze, is een vorm van oorlogsvoering. En nog erger, Corona kent geen kleur, religie, vormen, geld of macht. 

Het grote verschil is dat de delen in de wereld die het economisch goed hebben en toch een goede sociale zekerheid hebben, toegang hebben tot geneesmiddelen, tot de ontwikkeling ervan en tot  ziekenhuizen, specialisten en dokters. Dat ligt toch wel helemaal anders in Jemen, denk je niet? 

Toen de Nôtre Dame afbrandde, vond ik het geweldig, mijn hart werd er warm van om te zien hoe snel er met geld werd gesmeten en hoe hoog het bedrag was 1 miljard Euro voor de wederopbouw - 1 miljard Euro!!! Voor een zeer belangrijk historisch gebouw, gebouwd door mensen, mensen zoals jij en ik, misschien wel onze voorouders. Mijn hart wordt er warm van en brengt een smile op mijn verouderend gezicht wanneer ik zie op welke manier de farmaceutische bedrijven samenwerkingen (wat een primeur is) om de Covid-19 te bestrijden. 

Wanneer ik dan zie hoe weinig geld en hoe weinig er wordt samengewerkt om de honger te bestrijden - waar nog altijd meer mensen aan sterven dan aan COVID-19. Wist je dat er dagelijks 25000 mensen sterven aan honger? Wist je dat er 1 miljard mensen (mensen zoals jij en ik, dochters en zonen met een beeld van de toekomst en dromen) lijden aan ondervoeding en honger? 

Wist je dat ons huidige voedselsysteem maar iefst  3,4 miljard mensen kan voeden zonder de grenzen van onze planeet te overschrijden. Dit blijkt uit een analyse van het wereldwijde landbouwsysteem. Maar dit kan anders. Als we reorganiseren wat we waar verbouwen en ons dieet aanpassen, kunnen we volgens dezelfde analyse genoeg duurzaam voedsel produceren voor 10 miljard mensen. (https://www.newscientist.nl/nieuws/ons-huidige-voedselsysteem-kan-maar-34-miljard-mensen-duurzaam-voeden/).

Hoewel oorlog en hongersnood complexe problemen zijn waarbij politiek een prominente rol speelt, is het geen reden om machteloos toe te kijken. Het stoppen met ruziemaken over wie nu de grootste ballen heeft en daarmee de waarheid in pacht heeft, zal daar zeker toe bijdragen. Het is misschien tijd om meer vrouwen aan de macht te laten, die hebben geen ballen. Kijk maar naar de bonoboÿs! Just saying. De macht over grondstoffen, olie of gassen is de belangrijkste reden om oorlog te voeren. Ook die grondstoffen, gassen en olie gaan verloren wanneer er geen mensen meer zijn om deze te verbouwen of wanneer onze planeet uitgeput geraakt. Duurzame productie van voedsel door het correct uitoefenen van de visvangst, landbouw en bosbouw is dus zeer belangrijk. Eerlijke prijzen voor de boeren die dan wel vee, melk en groenten produceert maar deze verkoopt onder de prijs en zelf leeft onder de armoedegrens leidt tot een betere levensstandaard. Initiatieven zoals dat van onze eigen chocolatier - die samen met slechts 3 anderen in de wereld in de Michelingids staat - Dominique Persoone, van de Chocolate Line te Brugge die  en chocoladefabriek in Virungapark te Congo startte om enerzijds het park te redden en de bevolking te steunen, is even belangrijk.

 Zo moeten familiale en lokale landbouw of coöperatieven ondersteund worden. We moeten van de heersende agro-industrie naar agro-ecologie.

De hongersnood is geen Amerikaans, Engels, Australisch of Europees fenomeen. De landen die honger lijden zijn: Burundi, Congo, Syrië, Jemen, Zuid-Soedan, Chad en Somalië, Kenia, Madagaskar, Venezuela en Mozambique. 

De coronacrisis is ook een Amerikaans, Engels, Australisch en Europees fenomeen. Dat betekent dat die landen die nu al honger lijden en waar de wereld wel iets aan doet via artsen zonder grenzen, rode kruis, verenigde naties en nog lokale initiatieven nu ook nog eens Corona krijgen. De keuze voor die bevolkingen is dus ofwel sterven van de honger ofwel sterven aan Corona of leven met ondervoeding en honger, … . Moeilijke keuze, toch?

Ik weet niet wat het is om honger te hebben, om ondervoed te worden. Integendeel, ik had last van obesitas. Just saying. 

Hoe solidair zijn we wanneer we 1 miljard Euro inzamelen om een afgebrand historisch gebouw weder op te bouwen en wanneer we op nog geen jaar tijd 5 verschillende vaccins ontwikkelen tegen een virus? En toch wordt er geen 1 miljard verzameld om de bevolking eten te geven om nog maar te zwijgen over de verdeling van de vaccins. Het zorgpersoneel in Kenia verdient even goed eerst gevaccineerd te worden dan het Belgische? Of zie ik dat verkeerd? 

Om dan nog maar te zwijgen over de vergelijking die mensen maken tussen Corona en oorlog. Ik word daar dus heel ambetant van. Corona is geen keuze, oorlog wel. Oorlog gaat over macht, het behouden ervan of het omverwerpen ervan. Corona gaat niet om macht. Het voeren van oorlog gaat gepaard met het inzetten van mensen, soldaten, wapens en het dehumaniseren van mensen, waarbij de gewone bevolking slachtoffer wordt van het regime en van de rebellen. Corona is geen rebelli, geen regime. Het is een virus een verdomd hardnekkig virus. Oorlog zorgt ervoor dat toegangen tot zorg, hulp, voedsel, onderwijs en economie worden afgesneden. Corona ontzegt geen toegangen. De toegangen tot of net het niet hebben van die toegangen bestond al voor Corona. 

Mijn wens voor 2021 is dan ook dat de pandemie die iedereen in de hele wereld raakt beheerst raakt, echter, mijn diepere wens is dat we ook het vaccin tegen honger toedienen, want dat is al veel langer op de markt, nl. het eten van voedsel. 

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest!

Een paar dagen terug had ik het lumineuze idee om ‘s morgens om 06:00 am te gaan lopen. Gezien de hitte, leek het me aangewezen om op een uur te lopen waarbij de temperaturen het laagst zijn - wetende dat het doen om 06:00 22 graden was en ik voeg eraan toe - bij ons in de straat.

Ik vertrok met veel goede moed aan mijn loopje van 5 km. Het ging helemaal vooruit. De podcast “De Volksjury” in mijn oren - het is heerlijk om die twee meiden te horen praten, giegelen - losse flodders te vertellen. Ik ben van fan van ‘True Crime’ - hoe zou dat nu komen???? Zeker luisteren, Laura & Silke zijn de max!

Toen ik aan de kleiputten arriveerde, zag ik de dampen uit de grond komen, als een sluier over het landschap - klinkt goed hé? Ik wist dat ik zou afzien. De eerste kilometer ging nog. 9.4 Kilometers per hour. Ik was helemaal in de wolken. Totdat mijn lichaam helemaal begon te zweten en niet langer kon afkoelen. De warmte & de vochtigheid deden me geen goed. Mijn snelheid ging bergaf, terwijl ik het gevoel had dat ik de Dodentocht aan het uitlopen was - de meeste mensen wandelen die tocht.

Ik had alle moeite mij te concentreren op true crime affaire, niet alleen omdat ik bijna doodviel van de hitte, nee, ik dacht even true crime mee te maken.

Gelukkig was ik niet de enige gekkin die het lumineuse idee had om te gaan lopen. Ik passeerde een jongedame die met flinke tred me inhaalde. Normaal baal ik daar echt van. Je kent dat wel dat gevoel wanneer iedereen je voorbij loopt, op hun dooie gemak in hun strakke loopoutfit die hun perfecte spieren tentoonstelt, zonder één zweetdruppel op het voorhoofd of getomateerde kaken. Terwijl ik geen adem kreeg, dacht dat ik zou stikken, mijn hart uit mijn borstkas zou springen, het leek alsof ik eerst een duik in het zwembad had genomen… are you feeling me? Nu had ik geen tijd om daarover raar te gaan doen. 

We lachten vriendelijk naar elkaar - ik zag dat ook zij zweetdruppels en rode kaken had! - en ze liep me voorbij berg af. Ik volgde haar naar beneden. Aan het eind van de bergaf is er nog een stukje weg. Ik kreeg de witte camionette in het oog. Uit mijn geheugen had ik die daar al gezien, toen ik mijn eerste toer liep. De camionette kwam traag aangereden, echt traag. Toen mijn collega-loopster aan het einde van de bergaf was, zag ik de camionette stoppen en iets achteruit rijden. Mijn hart ging sneller slaan. Mijn benen kregen een onbewust commando van mijn hersenen om te versnellen. Ik greep naar mijn telefoon. Paniek nam toe. Ik moest dichter bij die camionette geraken wilde ik de nummerplaat kunnen lezen. Terwijl mijn collega-loopster zich helemaal niet bewust was van de camionette, liep ze verder. Ik kwam eindelijk in haar spoor. Hijgend, puffend, aan het doodgaan van de hitte….

Er ging van alles door mijn hoofd. Stel je voor dat de bestuurder de bedoeling heeft om haar te ontvoeren? Ik denk dan aan de zaak Marc Dutroux, de zaak Maddie McCan, Kris Kremers en Lisanne Froom, Renée Hartevelt, Tanja Groen, … allemaal zaken uit de podcast “De Volksjury” waarbij mensen minstens ontvoerd worden - minstens. 

Ik liep nu echt achter haar aan toen de camionette terug vooruit reed….Ik stond klaar met mijn Gsm in de hand, om mijn stembanden luidkeels open te zetten, en tegelijk de nummerplaat in mijn geheugen te prenten en als ik kon een foto te nemen van de bestuurder.  Ik dacht dat nu de achterdeur van de camionette zou opengaan en een gemaskerd duo haar zou benevelen en in de camionette sleuren. Als klap op de vuurpijl dacht ik eraan dat ze misschien wel gewapend konden zijn en mij neerknallen, … . De paniek nam nu echt toe…. Blijf in de spanning even, even de climax behouden …………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Er gebeurde helemaal niks. De camionette wachtte tot we voorbij waren. Er zaten twee mannen in die vriendelijk een duimpje opstaken naar mij en mijn collega-loopster. Toen we voorbij waren, parkeerde ze hun camionette en haalden ze gerief uit om het onkruid te verdelgen. Waarschijnlijk werklieden van de groendienst… . 

Een pak van mijn hart. Ik wist zeker dat ik er één had, gezien de omstandigheden om 06:30 (zo laat was het ondertussen). 

Ik ging haar uiteindelijk voorbij. Ik keek haar nog even aan. Haar gezicht stond zo pijnlijk als dat van mij. Met een gerust hart liep ik naar huis. 

Misschien moet ik minder luisteren naar ‘True Crime’ tijdens het lopen… . 

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. 

Een hittegolf passeert het land, temperaturen tot 37 graden. Niet alleen in Blankenberge en Oostende hebben de mensen last van de hitte en de gevolgen van corona, hoor:

In het boek ‘Wij zijn ons brein” van Dick Swaab - een aanrader voor iedereen die meer wilt weten over de werking van de hersenen, wordt onder meer aandacht besteed aan sociaal isolement en de conclusie is dat sociale isolatie ons brein verandert. Langdurige sociale isolatie zorgt voor de productie van een molecuul (NKB) in de hersenen dat agressief en angstig gedrag aanmoedigt. Zo bleek dat mensen die langdurige sociale isolatie ondergaan agressiever zijn tegenover onbekenden. Verder hadden deze mensen ook meer last van depressies en posttraumatische stoornissen.

Doe er dan nog eens de hitte bij, misschien vertel ik nu iets nieuws of misschien wist je dit al, hogere en warme temperaturen doen agressief gedrag stijgen. Sterker nog niet alleen temperatuurverschillen tussen gebieden, ook de temperatuurverschillen in periodes spelen een rol. Mensen worden agressiever met hoge temperaturen omdat hun lichaamstemperatuur hoger wordt. Met een stijging in de lichaamstemperatuur gaan de hartslag en bloeddruk omhoog, de huid gaat zweten en de ademhaling wordt zwaar. Onderzoekers noemen dit een toename in prikkelbaarheid (arousal). Anders gezegd je wordt minder verdraagzaam. Dat geldt voor ons allemaal. Het hoofd koel houden, letterlijk door een koude douche of the ice bucket challenge! Of ervoor zorgen dat je hartslag en bloeddruk naar beneden gaat door te sporten of een inspanning te leveren, vb. LSD-run (Low, Slow Distance - run)… . Of gewoon door een zomerslaap te houden? 

En als ik er nog even een schepje bovenop mag doen, niemand (welk kleur, religie, afkomst, woonplaats, ouderdom of regenboog…) is hier vrij van, voor we weer beginnen gooien met veralgemeningen die niet gebaseerd zijn op feiten maar op pure emotie. Ik steek het dan maar op je verhoogde prikkelbaarheid en je angst en agressie tegenover onbekenden door je langdurig sociaal isolement. Zie je wel, niemand is er vrij van! 

Je zou dus een heel pleidooi kunnen houden voor een structureel en systematisch bezoek aan de psycholoog, dat uiteraard integraal wordt terugbetaald door de sociale zekerheid - 

waar we terecht heel fier mogen op zijn en eigenlijk is het nog niet genoeg. Los van de misbruiken (niet fronsen of oordelen want iedereen kent wel iemand die dit systeem heeft misbruikt en waarschijnlijk jij zelf ook - no judging!) Denk maar aan de mantelzorgers die zich inzetten voor familie, geliefden of vrienden. Goed dat is stof voor een andere blog of voor de nieuwe wending in de carrière van John Crombez: De impact van hitte en corona op de sociale zekerheid. 

Ik ben ook zeer prikkelbaar de laatste tijd. Wat wil je? ‘S morgens gaan de ramen dicht en de rollen naar beneden en leef ik binnen in een donker huis. ‘S avonds gaat de rol naar omhoog, de ramen open, hopend op een beetje frisse lucht, is het buiten donker aan het worden. Enfin mijn biologische klok al helemaal in de war… . 

Eén zekerheid is, dat rond half 9 ‘s avonds, de ijsjeskar hier voorbij passeert…. Daar word ik zo blij van. Ongelofelijk. Een ijsje daar kun je mij (bijna) alles voor laten doen. Ik ben fan van het ijsjesmonster. 

Het idee is dan ook om mijn loopsnelheid te verbeteren, mijn partner achteraan op een pickup te zetten met een vishaak en daaraan een ijsje gebonden waar ik achteraan loop, wedden dat ik 10 km doe aan 16 km/u dan? Wedden? Eén voorwaarde, net als de vissers, zal mijn partner moeten waken dat hij voldoende koeling kan voorzien en tijdig het ijsje kan vervangen door een ander, … daar moeten we nog eens over nadenken?

Vandaag, was de ijskar te laat! Ja, echt, te laat. Go figure! Mijn prikkelbaarheid ging dus de lucht in. Hoe is dat nu toch mogelijk dat hij te laat is - ging het al in mijn hoofd. Nog erger, hij kwam dan nog eens afgetjoekt uit de andere richting. Ik had al alle hoop opgegeven op een lekker bolletje romig ijs op een krokant hoorntje. Tot hij plots alsnog voorbij tjoekte terwijl ik dacht:”Maar, hij komt uit de verkeerde richting”. Ik vertoonde even verstijving - te wijten aan mijn angstig gedrag door mijn langdurige isolatie. 

Gelukkig, zag ik het ijsje voor mij. En hoorde ik het ijsjesmonster in mij mezelf aanmoedigen: ‘Komaan De Leeuw, komaan, je kunt dit!’ Ik sprong uit de zetel. Mijn beide bobbies werden gek, ze dachten: ‘wat doet zij nu?’. Ik rende naar de tafel, zocht wanhopig naar mijn portefeuille - dat leek eeuwen te duren. De klok tikte, mijn hartslag naar omhoog, mijn bloeddruk naar omhoog, mijn prikkelbaarheid omhoog - je begint het al te snappen. Toen ik eindelijk mijn portefeuille vasthad, liep ik als een TGV naar de deur, smeet die met een smak dicht (ontlading van agressie?), liep op de hete stenen achter de ijskar aan. 

Ik dacht altijd dat de ijskar niet snel reed, maar een ijskar inhalen die 20 km/u rijdt is geen simpele opdracht. Ik rende als een gek achter de ijskar aan, zwaaide met mijn armen, riep erop. De hele rimram. Verschillende ramen en deuren gingen open in de buurt. Ik weet niet of het een reactie was op mijn geroep en/of gedrag of op de ijskar? 

Gelukkig was ik niet de enige in de buurt die een ijsje wenste. Een lieve buur riep de ijskar toe en maande hem aan te stoppen voor mij - nu ja hoe lief het ook was, ik had hem net ingehaald. Uit beleefdheid liet ik de lieve man voor - age before beauty en al. Eerlijk, ik wilde even spieken op mijn smartwatch hoe snel ik had gelopen, proud me hoor, in een hitte van 29 graden had ik ongeveer 250 meter gelopen aan 16 km/u (powerwoman!!! - gun me dit even). 

Dat was nog niet alles. Het begon me plots te dagen dat de steentjes wel heel heet aan voelden. Zou ik nu mijn schoenen kapot hebben gelopen? Ik keek naar beneden en stelde vast dat ik helemaal geen schoenen aan had, wel verbrande voeten en een paar blaren. 

Alsof dat nog niet genoeg was, herkende mijn lieve buurman mij helemaal niet, totdat ik zei waar ik woonde in de straat was de reactie geweldig: “ahja, de mannen van het spoor”. Ik voegde toe: “vrouw”, maar dat ging helemaal aan hem voorbij. Hij zei: “goed gelopen”. Waarop ik antwoordde: “Ik loop nooit achter de mannen’ - de chauffeur van de ijskar is een man - ‘alleen als ze mij een ijsje kunnen aanbieden.’ Voor effort kreeg ik mijn ijsje dan nog gratis!

Ach Ja, mijn bloeddruk ging naar beneden, mijn hartslag daalde, en ik kon mijn hoofd verkoelen met een lekker bolletje mokka ijs, hiermee is mijn prikkelbaarheid ook weer even zoet. Met dank aan het ijsjesmonster diep in mij!

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. 

Wat een rare periode gaan we door, zeg! 2020 het COVID-19 jaar. Gedaan met spontaan in elkaars armen te vallen. Elk persoon is een potentieel virus op zichzelf. Iedereen bang van iedereen. Mondmaskers zijn de norm. Je kunt dus onbezonnen je tong uitsteken als je dat wenst, niemand merkt het. Er zijn alsnog voordelen aan, zo zie je maar.

Ook in corona-tijden heb ik het ultieme excuus, ik moet namelijk meer flirten… echt waar, orders van de ‘paardenkenisist’. Een echte aanrader voor alle ruiters die meer willen weten over hoe je zit en welke spieren je dient te spannen of te ontspannen. En geef toe, wie wil er niet leren flirten?

Opgelet, het is niet simpel dat flirten en al helemaal niet wanneer degene met wie je flirt wel heel heel knap is en uiterst intelligent maar niet noodzakelijk snapt wat jij bedoelt en dat op vier benen en met een gewicht van ongeveer 500 kg. 

Inderdaad, wat dacht je nu dat ik het had over de droomjongen/-meisje? Nee nee, ik had het paarden, flirten met paarden en niet zomaar flirten. Je hebt flirten op verschillende manieren op z’n russisch, denk aan het leger: ‘zit’, ‘lig’, ‘kus’. Zo ging het mij in het begin af ik was eerder in hoeken aan het denken in plaats van te denken in mooie overgangen met gevoel…, meer op z’n Frans: ‘Un petit peu, un petit peu moins’. 

Het flirten op z’n Russisch werkte wel, echter was er geen mooie overgang en geen partnerschap. Er werd niet terug geflirt, het was eerder statisch, zonder emotie totdat mijn paard het beu werd en er wat oorlog ontstond en toegegeven, wie wil er nu oorlog met de Russen? Ik herinner even aan de annexatie van de Krim in 2014, de Russisch-Oekraïense oorlog. Enfin dit even terzijde. 

Oorlog met de Fransen, dat is bijna ondenkbaar, de Parijse charme, de gastvrijheid in het Noorden, denk maar aan de film ‘bienvenue chez les ch'tis’ uit 2008. Het ruwe Marseille met z’n middellandse romantiek en toch zijn Franse robuuste historische wijsheid. Ik denk meteen aan Charles Aznavour en droom even weg… . Inderdaad het speelse, het elegante, het verfijnde, dat is wat ik nodig heb om Dalida - mijn merrie, grappig toch het doet me telkens denken aan de Franse chanson ‘Paroles paroles’ van de zangeres Dalida & Alain Delon. 

Je gelooft het nooit, door op die manier te flirten, kreeg ik meer buiging, liep ze meer over de rug aan de teugel, anders gezegd ze flirtte terug, gewillig, lief, speels en zacht. Precies zoals onze Equi-trainer het wilde zien! 

Natuurlijk hebben we beiden - Dalida & ik - werkpunten. Zo zal ik meer vanuit mijn onderrug, heupen en bekken moeten leren zitten of net rechtkomen. Verder, zal ik meer naar Franse films kijken om zo beter te flirten tijdens het rijden - ik krijg al vlinders in mijn buik. Dalida’s werkpunt is in mij vertrouwen, vertrouwen op mijn zit en op mijn Frans flirten. 

Tot de volgende !

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! 

Een paar dagen geleden las ik een post op facebook waar ik zoveel persoonlijke ervaring mee heb. De post ging als volgt: 

“Aan iedereen die ooit met me heeft gelachen. Wie lacht er nu 😉😉. 1e doel gehaald -20k”

Als er iets is waar ik expert in ben, dan is het in dik geweest zijn 😄😎. En dat bedoel ik geheel positief.  Er zijn een aantal voordelen aan dik zijn: zo heb je het altijd warm, je houdt van eten, een echte Bourgondiër 😂. Volslanke mensen moeten het hebben van hun persoonlijkheid. En dat komt altijd op de tweede plaats bij anderen. Never judge a book by its cover. We kunnen dus stellen dat volslanke mensen bijna altijd een leuke, grappige en lieve persoonlijkheid hebben.  Kijk maar naar mezelf, ik ben charmant, lief, vol humor dat niemand begrijpt wat het extra grappig maakt. Schoonheid is iets wat vergaat, een persoonlijkheid niet - tenzij je iets aan de hersenen krijgt 😏😏.

Uiteraard heeft volslank zijn ook een aantal nadelen. Het grootste nadeel, voor mij persoonlijk, was het aanhoudende, vervelende pestgedrag van kinderen die dachten dat ze beter waren omdat ze binnen de categorie  ‘mager’ vielen. Binnen de categorie normaal. Go figure 😃.Dan komen we bij de filosofische vraag, wat is normaal? Iets voor mijn volgende blog … .

De post, bovenaan, is zo, zo herkenbaar. Heel lang leefde ik in een soort schaduw van mezelf. Als een schichtig rendier of paard, klaar om weg te lopen mocht ik één van de pesters tegenkomen. Straffer,  ik zag iedereen die op mijn pad kwam aan voor een potentiële pester in spe. ze waren het slachtoffer van mijn paranoia. ik kreeg bijna zelfmedelijden met hen 😎😏. 

Heel lang deed ik dingen om hen te overtuigen dat ik normaal was, dat ik en tevreden kon stellen. Genoeg om mee te draaien in de normale wereld, hun normale wereld.  Kennen jullie het duiveltje en het Engeltje op je schouder die er altijd zijn. Die in je oor fluisteren wat goed of fout is? Zo verging het mij ook. Pas op, ik was me helemaal niet bewust dat ik bepaalde dingen deed om in hun krediet te komen of om hun goedkeuring te verkrijgen.  Zeker, omdat ze toen geen deel meer uitmaakten van mijn leven. Het is raar dat je zo onbewust dingen gaat doen met een knipoog naar het verleden in de hoop het verleden te veranderen.

Helaas, het is wat het is het verleden kan niet omgedraaid worden. Dat gaat niet alleen voor mij, dat geldt ook voor al diegenen die mij gepest hebben. Al die mensen die mij een slecht gevoel gegeven hebben omdat ik ook een mens ben, anders dan zijn maar wel een mens. 

 Alle gekheid op een stokje, weet ik dat sommigen van hen ook kinderen hebben en nu door hun kinderen geconfronteerd worden met zichzelf.  misschien vallen hun kinderen ook niet allemaal onder de categorie normaal … . 

Ik heb het aangedurfd om een paar keer de confrontatie aan te gaan, hen te vragen waarom ze me hebben gekwetst. Weet je wat het toppunt is? Ze weten het vaak zelf niet eens waarom. 

Samengevat, Ik heb me meer dan de helft van mijn jeugdjaren slecht gevoeld en je kunt mij niet eens uitleggen waarom. Het toppunt van zwarte humor. Dat moment, dat ene moment, deed me beseffen dat ik zelf controle heb over mijn leven, mijn gevoel mijn lichaam, mijn geest.  Er is niets zo bevrijdend dan dat gevoel. Eigenlijk vond ik die persoon in zijn gezicht uit te lachen. Ik barstte uit in lachen. Tranen met tuiten 😂😁! Echt waar. Hoe ironisch is dit niet? Gevangen zitten in een mindset, door anderen, die zelf geen idee hebben waar ze mee bezig zijn. Het lijkt wel een scene uit de serie ‘De collega’s ‘. Ze stond er dan ook maar beteuterd bij. Wist niet wat zeggen of doen. Ik legde mijn hand op haar schouder en sprak de beroemde woorden: “Het is oké, het is goed.” 

Ik hoor je denken wat? Heb je die niet uitgekafferd, haar op haar gezicht geslagen?  Nee, helemaal niet, het duiveltje op mijn schouder had voor één keer gewonnen. Het zegt zoveel over hun intelligentie! Aan dik zijn of beter aan volslank zijn kun je iets doen. Aan intelligentie, jammer genoeg niet! En dat is een sterkte. 

Overwinning zit niet in iets doen om goedkeuring te krijgen of om jezelf ‘normaal’ te voelen. Overwinning is je gelukkig voelen en zijn, hoe anders je ook bent. Dat is een echte overwinning. Het gelukkig zijn kunnen en durven delen met de wereld, dat is een overwinning. 

Toen ze in tranen uitbarstte en stond te schokken als een klein kind, sprak ik haar streng aan en zei ik: ‘Spaar je tranen, doe geen moeite.’ ‘What’s done is done.’ ‘Jij bent degene die er mee moet leven wat je hebt gedaan.’ ‘Ik weet dat ik niks verkeerd heb gedaan.’ ‘Mijn geweten is zuiver.’  ‘Ik wens je het allerbeste toe.’ En ik vertrok. Liet haar achter. Ik had hier geen tijd voor, het leven begon voor mij. Victory!

Ondertussen ben ik 42 kg afgevallen, mijn persoonlijkheid is geen gram gewijzigd. Tijdens mijn laatste ziekenhuisbezoek sprak de dokter de legendarische woorden uit, mevrouw De Leeuw: ‘U bent normaal’! - je kunt het hele verhaal lezen op mijn blog ‘Ga en praat met vreemden’ van 18/08/2019.  

A little secret: Ik ben nog nooit normaal geweest, dat kan ook niet anders met een familienaam als ‘De Leeuw’ en weet je wat het is, dat is volledig ok! 😄. Het is allemaal de schuld van mijn ouders! Papa?????

Fijn weekend!

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! Vrolijk Pasen! 

Het programma Temptation Island is al enkele weken terug op tv. Dat is te merken aan het feit dat mijn vriendinnen dan terug even onzeker worden over hun relatie of net te zeker over hun relatie. ‘Mij kunnen ze niet verleiden, hoor’ ‘Maar allé (of in het West-Vlaams Mo how zeg), hoe is dat nu mogelijk om daar in te trappen, om verliefd te worden op zo’n korte tijd.’

Dan kijk ik altijd zo surprised op. Monogamie is uitgevonden door mensen en is een maatschappelijk fenomeen, cultureel ingevoerd. Heel je leven delen met dezelfde persoon vraagt heel wat inspanning en innovatie om die periode toch door te komen. Natuurlijk denk ik dat alleen maar en zeg ik dat niet. Het is niet voor niets dat de Fransen het gezegde hebben ‘un coup de foudre’, vrij vertaald als een plotse verliefdheid. Het kan dus wel, op korte tijd verliefd worden. Ik word dan zeer stil en introvert . Het gras is altijd groener aan de overkant, zo klinkt de uitspraak. 

Door over hun angsten te praten en te doen alsof iedereen in het programma Temptation Island uit een land komt waar geen orde of regels gelden en verlangens de vrije loop gaan komt de vraag van 1 miljoen heel snel naar boven: ‘Ben je al eens vreemdgegaan’ of ‘Ben je al eens bedrogen’. Deze keer werd de vraag aan mij gesteld. Inderdaad, …. .

Gezien corona tijd, zaten we voor de camera en keek ik van de één naar de ander. Het zweet brak me uit. Ik heb een aparte kijk op die dingen. Niet dat ik pro-vreemdgaan ben en ik ga zeker geen staking houden of een politieke partij opstarten in naam van ‘vreemdgaan’. Hoewel we er niet ver af zitten van die mogelijkheid. Zo bestaan er al websites speciaal voor mensen die willen vreemdgaan. Ik zie het al voor me minister van vreemdgaan, seksbuddy’s en sexting - Goedele Liekens. Humol. 

Ik vind het veel belangrijker om de oorzaak te begrijpen van vreemdgaan. Vreemdgaan is een gevolg van iets anders ofwel scheelt er iets in de relatie ofwel doet iemand het omdat hij/zij het kan. In het eerste geval valt er nog iets aan te doen: verder gaan of stoppen. Opgelet dat verdergaan, betekent ook opnieuw beginnen met een schone lei. Het verleden laten voor wat het is en het loslaten - ik ken zeer weinig mensen die dat kunnen. En verder is vreemdgaan voor iedereen iets anders. Het gaat niet altijd puur om het pure lichamelijke. Zo blijkt. Verliefd worden, berichtjes sturen, gesprekken voeren over het leven als koppel… . Enfin het zweet brak me nog meer uit.

‘Ja, ik ben vreemd gegaan.’ Oh my god. De ogen van mijn vrienden werden stalen kogels. De brave Zali, de preutse meid is vreemdgegaan, hoe kan dit.’ Het duiveltje in mij ging nog wat verder. Ja, ik heb ook last van het syndroom me, myself and I. 

‘Sterker nog’, zei ik heel zelfverzekerd,’Ik ga nog altijd vreemd’. ‘Wat?’ ‘Dat meen je niet’ ‘Dat kun je toch niet doen, tegenover je vriend.’ ‘Weet hij het?’

Ik antwoordde zo kalm mogelijk - ik werd gek van die vuile blikken en de veroordelende vingertjes die denkbeeldig de lucht in gingen. ‘Ik weet niet of mijn vriend het door heeft.’ ‘Het erge is, dat hij er ook bevriend mee is.’ 

Eén van mijn vriendinnen kon zich niet meer inhouden en gooide haar handen in de lucht. ‘Waar ben je mee bezig?’ ‘Waar haal je het in je hoofd.’ ‘Weet je wel hoe kwetsend dat is?’ ‘Ik kan het weten, ik ben bedrogen geweest door mijn vriend.’

Ik liet haar even uitrazen. Ik zei, er is nog iets. Mijn vriendin die net zoals alleen Jef Vermassen het kan - haar eindpleidooi had gehouden om de doodstraf uitzonderlijk op mij toe te passen, draaide heel erg met haar ogen. Ik ging verder. ‘Het is een zij.’ 

‘Nog beter.’ antwoordde Jef Vermassen bis - ‘Gelukkig heb je geen kinderen.’ ‘Ja, zei ik en ze is nog maar 16 jaar oud’. Om te vermijden dat ik zou gezien worden als de nieuwe Marc Dutroux, zei ik snel - ‘en ze heeft 4 benen en een staart’. 

Fronsende wenkbrauwen en verwarring alom. Dus ging ik verder. ‘Ze heet Dalida en ze is mijn paard.’ Mijn ene vriendin begon kei hard te lachen en kwam niet meer bij, zo erg dat ik dacht een ambulance te bellen. De ander smeet haar camera af en terwijl hoorde ik haar heel erg vloeken. Smaad aan het hof of zoiets. 

Het is waar, mijn vriend moet mij delen met Dalida. We delen geheimen, praten zonder woorden, liggen bij elkaar in de wei en zoenen af en toe. Vindt mijn vriend het erg dat hij mij moet delen? Ik denk dat in deze rare tijden hij af toe blij is van me af te zijn! 

Fijne zondag!

Hoi

leuk dat je mijn blog leest. Wat corona-tijden allemaal niet doen met een mens. Dat bedoel ik geheel positief hoor. 

Ik herbeleef mijn 2de jeugd. Je geloof dit echt niet. Volg je even mee?

Naast autorijden, iets wat ik tot 3 jaar geleden echt niet graag deed deels omdat ik het niet kon en deels omdat ik het gewoon heel akelig vind. Ik las net nog een artikel in mijn favoriete magazine, feeling: ‘Overstuur, achter het stuur’. Wij Belgen behoren wel de meest agressieve chauffeurs van Europa. Het verkeer is een ideale omgeving voor frustraties, de voornaamste oorzaak van agressie. De onvoorspelbaarheid van het verkeer speelt daar ook een grote rol in.  Toen ik 3 jaar geleden mijn rijbewijs haalde, was dat echt een mijlpaal voor mij. De meeste van mijn vrienden kunnen al rijden van toen ze nog in hun tienerjaren zaten. Leren autorijden was dus een beetje een tweede jeugd beleven. 

Vandaag heb ik iets nieuw ontdekt, echt waar. Iets wat ik haatte, waar ik spontaan van ging kotsen en mijn haar van recht kwam. Toegegegeven, het had ook te maken met het gewicht dat ik toen moest meeslepen, 100 kg is veel voor een meisje van 16. Ik heb het over lopen. Ja hoor, lopen als in rennen, joggen. Niet lopen voor je leven of in een spectaculaire achtervolging terwijl je een dief wilt tegenhouden. Gewoon joggen, rennen, hardlopen. Ik herinner me nog dat we in het middelbaar de fameuze coopertest moesten afleggen. Kenneth Cooper was de uitvinder van de coopertest. Ik heb hem lang gehaat! Geloof me vrij. 

In 2018 is de test 50 jaar geworden, ik hoopte toen nog dat de test op pensioen kon gaan of naar het rusthuis. Niet dus. De uitvinder, Kenneth is ondertussen bijna 90 jaar, ik zie hem die test niet meer afleggen. Maar goed. De bedoeling van de coopertest is om in twaalf minuten zo veel mogelijk afstand af te leggen. Op basis van die resultaten krijg je een idee van hoe het met je basisconditie gesteld is. Ik ben (bewust) vergeten hoe veel ik liep in die 12 minuten. Het kon niet veel geweest zijn want om de 5 botten was ik aan het wandelen. 

Begrijp me niet verkeerd, ik wilde het echt goed doen maar kon het fysiek niet. Daarom stelde mijn sportjuf voor om over de middag af en toe mee te gaan lopen. Dat deden we dan maar. Het enige wat ik mij nog herinner is dat ik net niet overgaf op de wc pot. 

Toen we de coopertest als examen moesten afleggen, ging ik er echt voor. Mijn doel gewoon 12 minuten blijven lopen - al is het maar 100 meter - gewoon lopen De Leeuw, dat zei de drill instructeur die in mijn hoofd zat. ‘Is that all you got’ ‘Come on, grow a pair!’ Dat leek toch wel effect te hebben. Hetgeen wat me echt motiveerde was niet het geroep van de drillemans maar twee klasgenoten - met dezelfde naam Veerle - stonden aan de kant - zij hadden al gedaan en deden aan atletiek nota bene - en juigden me toe: ‘Komaan, niet opgeven.’ ‘Je bent goed bezig’ ‘Nog maar 5 minuten’. Ik liep de coopertest uit voor hen en slaagde net in het examen. Waarschijnlijk kreeg ik voornamelijk punten op wilskracht dan op de effectieve basisconditie - ondanks dat ik toen zwom op een relatief niveau. Het feit dat die twee meisjes me zo aanmoedigden, daarvoor deed ik het. Even kwam Psycho-Zali boven, 

een overblijfsel uit mijn tijd dat ik werd gepest. Ik dacht, wat staat er me te wachten en zocht naar mogelijke vluchtwegen. Niet dat ik er snel zou geraken na 12 minuten lopen. Na het examen was ik uitgeput, uitgedroogd en zag ik eruit alsof ik was gestorven en als mummie was teruggekeerd. Beide Veerle’s kwamen naar me toe en gaven me een high-5, een schouderklopje en deelden hun flesje water. 

Als ik nu ga lopen, dan beeld ik me die 2 Veerle’s in van in die tijd. Echt realistisch is het niet é, want welke 2 16-jarigen zouden nu een vrouw van bijna 35 jaar aanmoedigen? Really? 

Mijn runkeeper-voice heet ‘my conscience’ en hij zegt de meest grappige dingen, ja het is een man. Lang leve het paternalisme in de sport! Zo zegt hij : ‘You run like hippopotamus (nijlpaard), …. Don’t worry they’re fast!’ Ik lach me dus te pletter tijdens het lopen en voorbij wandelende mensen kijken mij dan ook zeer vreemd aan. Waarom toch, vraag ik me af?

Verder, heb ik bijna mijn mama’s droom waar gemaakt. Zo ben ik nu ook instant-kapper geworden. Gezien alle haarsalons dicht zijn, moet een mens zijn plan trekken. Mijn mama is trots op mij. Ik kreeg wel professionele begeleiding via What’s app video. Mijn mama had haar bril niet op, maar oké. En zo kreeg het haar terug een boost. Toen ik klein was, intelligent en knap, nu ben ik enkel nog intelligent en knap - humol, vroeg iedereen altijd wat ik wilde worden. Standaard antwoordde ik dan, kapster, net als mijn mama. Eigenlijk was dat helemaal niet zo. Ik wilde heel graag een heldin worden als Xena the warrior prinses of als Shira. Maar mijn mama was ook een heldin, mijn heldin. Mensen gingen en gaan altijd blij buiten als ze bij mijn mama zijn geweest. Mensen gelukkig maken, dat zijn de helden. 

Om even verder te bomen op mijn haar, ik heb nog nooit in mijn hele leven lang haar gehad. Ik definieer lang. Voor de meesten onder jullie is mijn lang voor jullie een halflange carré, alleen is de carré eerder verwilderd. Nu maak ik af en toe een dotje of een staartje in mijn haar, want anders zit het alleen maar in de weg. Ook dat brengt me terug naar mijn jeugd waar de meesten lang haar hadden in een staart of een dotje. Mijn moeder wordt er gek van. Ze vindt dat als kapper ethisch niet verantwoord. Het lijkt er op dat ik in mijn tweede jeugd nu pas ook rebelleer…. . Ocharme mijn huisgenoten!

Hoi, leuk dat je mijn blog leest!

Super bedankt voor de leuke reacties die ik kreeg op mijn vorige blog. Mijn blog is ondertussen al door 2000 van jullie gelezen! Hoe vet is dat?

Hoewel ik me vandaag toch een beetje voel als Polly Pocket. Kennen jullie Polly Pocket? Het originele Polly Pocket-speelgoed waren plastic koffertjes die opengingen om een ​​poppenhuis of een andere speelset te vormen met Polly Pocket-beeldjes van minder dan een centimeter lang. het eerste Polly Pocket-speelgoed verscheen in 1989 in de winkels in Engeland.

 Ze waren een uitvinding van een zekere Chris Wiggs. Hij bouwde het speelgoed voor zijn dochter. Hij begon ermee in 1983 met behulp van een compact make-up poeder doosje maakte hij een klein huisje voor de kleine pop.  In 1998 kocht Mattel - het merk bekend van de barbiepoppen - kocht het merk Polly Pocket op en gaf het een remake. In Amerika is het zelfs Polly gelukt om schandalen te veroorzaken. Kinderen hadden delen van het speelgoed ingeslikt. Dat gebeurde enkel in Amerika…. . Go figure. 

Enfin, Polly leeft dus in een huis zo groot als een clutch - een klein handtasje. Haar wereld is een fysieke kleine wereld. Zij zelf - was in mijn tijd - 1 cm groot. Toch had ze in haar “clutch” alle nodige voorzieningen. Sommige Clutches hadden zelfs een fonteintje. Polly had vrienden die ook allemaal in een clutch woonden, sommigen woonden al wat groter dan de de anderen. Je kon een heel Clutch dorp bouwen met Polly Pocket! 

Zo voelt - de fysieke wereld  toch - in coronacrisis vandaag ook aan. Het lijkt erop dat we leven en werken op één plaats, dat we enkel mogen spelen, sporten en uitgaan in onze eigen tuin of clutch-dorp.  Net zoals bij Polly is het ene huis het andere niet, leeft niet iedereen op dezelfde oppervlakte en is de bewegingsruimte helemaal niet dezelfde. 

In mijn verbeelding en terwijl ik met mijn poppen speelde - ging Polly met de hond wandelen. Vandaag is het frappant te zien hoeveel mensen die een hond hebben. Nog nooit heb ik zoveel mensen zien wandelen met hun hond. Er zijn kennissen bij van wie ik zelfs niet eens wist dat ze een hond hadden! 

Polly had niks tekort, ze kon terecht in de Polly-supermarkt, had voldoende water en eten . Ik moest wel de fontein en de douche met een glas water vullen en daarna op een knop duwen. 

In de wereld van corona is er ook nog een andere wereld. Ik bedoel daarmee, er is nog geen goedgekeurd vaccin tegen corona. Maar in bepaalde delen van de wereld zijn er mensen die afhangen van een duw op de knop voor water en voedsel. Er sterven nog steeds meer mensen in de wereld door honger en gebrek aan water dan aan corona. Alleen zijn die problemen geen Europese problemen - ooit was dat wel het geval maar dat zijn we misschien vergeten. Ik raad aan de serie te bekijken op één Kinderen van het verzet, de collaboratie en de holocaust. Het erge is dat voor die problemen wel een vaccin bestaat, het eten van voedsel en het drinken van water.  Ik vraag me dan ook af wat er zal gebeuren in die wereld waar honger en drinkwater al een probleem is, corona er nog eens bijkomt?

Poly’s kookkunsten konden beter. UIteraard op 9-jarige leeftijd ben je niet echt een sterrenchef. Vandaag ligt dat ook al anders. Op tv zie je allerlei kookprogramma’s met kinderen die kunnen koken of bakken als Sergio Herman, die een hele wereld rondreist om culinaire inspiratie op te doen. Je moet het maar kunnen. 

Opruimen was ook niet echt haar favoriete bezigheid, zeker niet als mijn mama mijn naar beneden riep om te komen eten, midden in mijn Polly-spel. 

Hoewel mijn wereld vandaag - in mijn hoofd - lijkt op die van Polly-Pocket, is de wereld tegelijk ook zeer breed. Wie wilt shoppen kan dat tegenwoordig online of gaat nu meer in de buurt schoppen of nog beter de buurtwinkels gaan online. Er zijn genoeg series en films beschikbaar op tv of via app’s, boeken zijn in alle vormen beschikbaar. Sporten kan nu vanuit het salon.  We kunnen meer genieten van het groen in onze tuin (en bij mij thuis ook van de hondenstrontjes). 

Genieten van een huis en een thuis en de soms akelige geluiden die het kan maken. Ik blijf ervan overtuigd dat er in mijn huis een energie aanwezig is. Misschien is het Polly wel, die op de zolder, in haar clutch leeft! Wie weet. 

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Het is even geleden. Ik had een writer’s block. Geen inspiratie, geen tijd, geen onderwerpen, geen dem, nada, niks, nul, noppens, zero, rien, … You get my point.

Momenteel, zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, de corona lock-down. De slogan #Blijfinuwkot is al een slecht liedje dat bij herhaling altijd maar beter wordt. Hier bestaat een woord voor - indoctrineren. Ik wilde dan ook niet bloggen over dit fenomeen omdat het zo voor de hand liggend is en omdat je geen enkel moment naar het nieuws of andere programma’s kunt kijken, luisteren zonder dat het woord Corona valt. Straks wordt er nog een werkwoord van gemaakt ‘ coronanen ik coronan jij coronant, wij coronanen, ik coronante, ik heb gecoronat… 

Het Covid-19 virus heeft zich weten te verspreiden over de hele wereld die nu in rep en roer staat, alle hens aan dek om de gevolgen van de besmetting aan te pakken. Wetende dat niet elk land dezelfde middelen heeft om de besmettingen aan te pakken. Gelukkig voor ons, in België hebben we een heel goed zorgsysteem (dat al werd afgebrokkeld door de regering). Zo krijgen we een terugbetaling van de mutualiteit, hebben we overal ziekenhuizen en hebben we er nog toegang toe. Het medisch personeel dat toch een paar witte woedes heeft gekend is eigenlijk onvoldoende betaald voor het werk dat zij verrichten. Ik hoop dat bij de volgende verkiezingen toch wordt nagedacht over begrippen als de sociale zekerheid, aan de witte worde uit  1986, 2011 en 2017. Maar eveneens hoop ik dat mensen en daarmee bedoel ik iedereen die in België leeft en woont, nadenken over de mensen die geen toegang hebben tot al die dingen, voorbeeld omdat ze op de vlucht zijn of omdat er oorlog is in het land of omdat ze met een president zitten die enkel houdt van rijken, blond haar en straffe uitspraken over Mexicanen - you know who I mean! Dat ze wat meer medeleven zullen hebben en solidariteit niet alleen voor de eigen ouderen, die we nog altijd kunnen zien en horen via de telefoon of sociale media, maar ook voor diegenen die het minder breed hebben. Ik hoor nu toch ook niemand klagen dat de verpleegster, een Marokkaanse is die het werk komt pikken van ons (wie ons dan ook mag zijn en o ja, we hebben niet genoeg verpleegsters). Ik denk toch dat het beleid eens goed moet nadenken of het wel zo’n goed idee is om de zorg altijd maar terug te schroeven en wij kiezers moeten nadenken of het wel de juiste keuze is om op zo’n beleid te stemmen. Maar goed, tot zover mijn pleidooi voor wat meer solidariteit, meer zorg, meer liefde en meer appreciatie van wat we allemaal hebben. 

Ik kon m’n oren en ogen niet geloven toen ik hoorde op het nieuws dat we zelfs ruzie maakten in de supermarkten, over de rollen wc-papier! Mensen die de oorlogen hebben meegemaakt zullen er eens goed mee gelachen hebben of zich juist geschaamd hebben voor dit gedrag. Toen ik om boodschappen ging, zag ik bij bepaalde mensen dat ze klaar stonden om te racen met de kar, om het leven van de kar op het spel te zetten om het pakje vlees uit de koeler te pikken en dan vast te stellen dat de slager net dat type vlees kwam aanvullen. HIlarisch, om dan hun gezichten te zien. Ik had echt willen vragen aan die persoon wat hij zou meenemen naar een onbewoond eiland? Een rol wc papier?

Naast het hamsteren en het maniakaal paniekerig gedrag die leidt tot agressie op de parking van de supermarkt waarvoor de politie moet tussenkomen, maak ik me zorgen over intrafamiliaal geweld in tijden van de lockdown. Mijn ervaring leert ondertussen dat 24/24 u 7/7 dagen bij elkaar fysiek aanwezig zijn, zonder ontsnapping (en ontspanning) leidt tot frustraties. Ik heb nog niet in de zoekertjes gezocht naar een huurmoordenaar die met corona-korting mijn partner even komt opruimen. Zover is het niet en zal het ook niet komen. Ik zou begod niet weten op welke manier ik nu zou moeten scheiden in deze rare tijden. Iemand een idee? 

Het leert ons opnieuw nadenken over het leven toch? Om creatief te zijn? Eigenlijk om een stapje terug te zetten. Natuurlijk vind ik een bezoek aan mijn ouders aan de kust een leuk weekend-plan. Nu het even niet kan, kijk ik zo uit naar het weekend dat het wel weer kan. Leren doseren, met mate, dat is wat ik geleerd heb. Dan spreek ik niet over het al dan niet toevoegen van ingrediënten bij een gerecht. Dan spreek ik over het indelen van een dag.

Ook opvallend is dat 1 miljoen Belgen vandaag technisch werkloos zijn. Ik kan mij gelukkig prijzen, ik werk voor een bedrijf dat openbare diensten aanbiedt en die blijft draaien ondanks de coronacrisis! Ook daar moet over nagedacht worden bij de volgende stemming. Het openbaar vervoer - en zijn werknemers blijven ervoor zorgen dat bussen, trams, metro’s en treinen blijven rijden. Ook al werd het beleid rond het openbaar vervoer ook teruggeschroefd, terwijl we aan de andere kant roepen dat mensen meer het openbaar vervoer moeten gebruiken en de auto moeten thuislaten, doen de werknemers van het openbaar vervoer die vaak worden geschoffeerd, nog steeds en niet zonder risico elke dag hun uiterste best om klaar te staan voor de reizigers. De volgende keer als mijn buurman opnieuw zegt dat mensen werkend bij het openbaar vervoer ‘geen kloten doen’, dan zal ik hem wijzen op het feit dat wanneer hij ‘geen kloten deed’ (omdat hij technisch werkloos was), die mensen dat wel deden. Ik maak me weer boos, laat me even terug doseren. Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Ik raad jullie aan om de Pano reportage te bekijken over de Lijn: ‘Wat is er aan de hand bij De Lijn’, aflevering van woensdag 11 maart 2020.

Nog een positief punt is dat er nu weinig tot  geen vervuiling meer is van onze mooie planeet en heeft telewerk zich eindelijk ontdaan van het taboe - telecongé. Werken op basis van vertrouwen en in vertrouwen wordt nu wel heel mooi geconcretiseerd, toch! Dus het Covid-19 brengt ook positieve dingen met zich mee! 

Ik blijf zitten met de vraag hoe is het corona-virus begonnen, wie of wat is verantwoordelijk voor dit fenomeen. Ik houd wel van een goede conspiracy theory.  Dat is voor een volgende blog.

De boodschap is: Leef!

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Het is even geleden, dat is waar. Creativiteit vraagt soms tijd en gezien ik vind dat de lezers alleen de beste Zali-humor en rariteit van Zali verdienen, vraagt dat soms tijd. Tijdens mijn retraite heb ik geleerd dat ‘ je goed voelen in je vel ‘ een belangrijke voorwaarde is om goed te kunnen schrijven. Je gedachten goed ordenen, zodat je niet hoeft na te denken over het volgende humoristisch moment. Ik verkies kwaliteit boven kwantiteit, als dat betekent even een schijf-out, dan is dat zo. 

Wat ik ook heb geleerd, tijdens mijn retraite (lees mijn ik-voel-me-niet-goed-in-mijn-vel momentjes), dat ik graag zou kunnen ‘wieken’. Dit is het moment voor de fronsende wenkbrauwen.  Inderdaad ‘wieken’. Wie de boeken kent van Sarah J. Maas en voornamelijk de serie hof van doorns en rozen, kent het begrip. Wieken is je heel snel kunnen verplaatsen van de ene plaats naar de andere zelfs over lange afstanden. Een talent dat enkel wezens met Fae bloed kunnen. Het is vooral bedoeld om niet gezien te worden als prooi of als jager. Verder zou ik mij ook graag kunnen transformeren in de oorspronkelijke vorm als een fae. Elke fae heeft een dierlijke vorm die hij/zij kan aannemen, bedoeld als bescherming tegen aanvallen of om aan te vallen. Het zou zo handig zijn soms om over die gaven te beschikken. 

Stel je voor, je weet dat bepaalde mensen het echt niet goed menen met je, alleen loopt de schijnheiligheid eraf. Erger nog, je komt ze overal tegen, waar je komt, daar zijn ze ook. Ze doen me denken aan de monsters zoals de Ator en de bogae. Afwachtend tot je je rug gedraaid bent om dan je eigen Illyriaans zwaard keihard in de rug te steken. Verwoede pogingen om tot een compromis te komen zijn niet mogelijk, omdat ze gewoon niet eerlijk willen zijn. Wanneer je het minst verwacht zorgen ze voor een heel leger aan soldaten - die vroeger je buur, je vrienden waren - om dan pijlen van essenhout af te vuren, wetend dat voor een Fae dit dodelijk is. You know what I’m saying…. . 

Ik zie die situaties - in een andere vorm weliswaar - voor mijn neus gebeuren. Uiteraard komen pijl en boog en zwaarden er niet aan te pas. Toch zou ik dan zo graag kunnen wieken naar een ‘safehaven’ als Vellaris. Een plaats van vrede en welzijn (welvaart volgt uit welzijn). Wieken als een soort verdedigingsmechanisme om te vermijden dat ik verander in een zwarte panter met klauwen en vleugels, met een gevaarlijk dierlijk instinct die plotseling uithaalt en de omstanders zo hard schrikken dat ze niet meer kunnen bewegen, te laat zijn met hun gedachten en ik verander in dat monster dat zij zijn, in hetgeen waar ikzelf niet mee om kan. Dat zou pas erg zijn. Dan winnen ze. Dan ben ik zoals zij, met weinig eerlijkheid in mijn hart. 

Dus, in plaats van fysiek te wieken wanneer ik ze nog eens tegenkom, wiek ik mijn gedachten naar het denkbeeldige gevecht of naar mijn Vellaris. Dan zie ik ze raar kijken, omdat het hen niet is gelukt om die lach van mijn gezicht te halen, om de nederlaag te veroorzaken waar ze voor gekomen zijn. 

Een goede Fae weet ook waar zij haar energie wel of niet moet insteken. Net zoals in het boek van Sarah J. Maas, steek ik mijn energie liever in mijn Vellaris. Als het betekent dat ik met gladgestreken gezicht die mensen moet trotseren om Vellaris te vrijwaren dan doe ik dat, net zoals Rhysand en Feyre. Dus,  ‘Kom me maar halen, als je durft.’

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest.

In deze periode zou je toch verwachten dat ik een christmas blog of new years blog zou schrijven…. . Nope, doen we dit jaar niet aan mee. Het zal iets voor volgend jaar zijn. Ik heb even iets veel spannender te vertellen… . Hou je vast….

Ik droomde dat ik werd geselecteerd als kandidaat voor kamp Waes en Temptation Island.  Oh boy. Toen ze mij vroegen waarom ik wilde meedoen aan temptation Island was mijn antwoord: “ het maakt deel uit van een geheime operatie, ik wil de psychologische profielen van de andere kandidaten analyseren om zo de selectieprocedure voor de special forces te verbeteren.”

De interviewer was helemaal aangedaan door mijn antwoord. De special forces en temptation island, zoek de gelijkenissen. Beiden doen aan slaapdeprivatie: zowel in temptation island als kamp Waes is er een tekort aan slaap. Zo wordt in temptation Island zwaar gefeest en gaat iedereen te laat slapen waardoor het bioritme in het gedrang komt en bij kamp Waes is net het doel om door middel van slaapdeprivatie te zien hoe mentaal sterk de kandidaten zijn. Verder zijn de deelnemers aan beide programma’s gedurfde sporters, echte krachtpatsers  - al dan niet sportkampioenen. Hoewel voor het ene programma’s het helemaal niet vereist is dat je goed functionerende hersenen moet hebben en voor het andere programma net wel, kaartlezen, oriëntatievermogen, noem maar op. De kandidaten bevinden zich in extreme omstandigheden: afgescheiden van de bewoonde wereld, met geen besef van tijd. Zo worden de ene kandidaten gedropt op een subtropisch paradijs met allerlei luxe, feestjes, flirten waardoor serotonine vrijkomt, er wordt uitvoerig gefeest met half opgezette barbiepoppen die op de sociale media de modale maatstaf zijn geworden. In Kamp Waes, bij de special forces is er geen ruimte voor egotripperij en barbiepoppen, ze worden onderworpen aan zware fysieke en mentale proeven bovenop de honger en het tekort aan slaap, zij komen in de modus van adrenaline, pure stress, … . Trouwens, bij de special forces zijn er weinig vrouwen die het halen.  Hoe ik dus aan die combinatie kom, no idea. 

Enfin, toen de interviewer me vroeg wat ik zou doen als mijn vriend zou vreemdgaan, antwoordde ik: “ Hij gaat niet vreemd, hij kent de prijs.” ‘Als hij in bed wilt kruipen met een andere vrouw, moet zij hem hiervoor betalen, het minimum bedrag is €500 per keer.” “Je moet het begrijpen, ik ben duur in onderhoud.” Zijn gezicht sprak boekdelen. 

Hij vroeg: Denk jij dat je temptation Island als koppel zult verlaten. “Ik zei natuurlijk, er is maar 1 zoals ik en er is maar 1 die met mijn vent om kan en dat ben ik en omgekeerd telt dat ook.” “Zeg eens eerlijk, wie wel er nu een vent met een karakter van een border collie die ADHD heeft en op zijn minst een vorm van autisme heeft met beperkingen: hij is links doof maar hoort rechts eens zo goed, hij proeft niks en ruikt niks, wat in bepaalde gevallen voordelen oplevert. “Veel complimentjes over je kookkunsten zul je dus niet moeten verwachten” “High maintenance, is nu niet zijn sterkste punt, hoewel hij er probeert op te letten.”

Opnieuw kreeg ik verwonderlijke blikken. Ik zei: “Ik ben realist”.

Gelukkig ging toen op dat moment de wekker af… . Ik schrok wakker en wist dat ik maar gedroomd had. 

Ik ben nog steeds een koppel met de allerliefste man op de wereld en van het universum. Ik hoef nog steeds geen kandidaten te selecteren voor de special forces en hun psychologische profielen analyseren. Ik hoef niet bang te zijn voor een kampvuur die in het ene programma je locatie verraadt, in handen terecht komt van de vijand en levend gevild of geroosterd wordt boven een vuur.   In het andere gaat om maximum 3’ beeld van je eigen vriend met allerlei insinuaties waar je jezelf gek mee kunt maken en voor heel Vlaanderen en Nederland in tranen uitbarsten. Ik mag er niet aan denken! 

Het is nog een idee voor een film waarbij de special forces de kandidaten van temptation Island moeten halen en veilig terug moeten brengen naar België wegens de spanningen op het eiland. Dat klinkt toch een scenario voor een pornofilm!

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! 

Mijn naam is Chari De leeuw en ik heb een verslaving…. Zo klinkt het in mijn hoofd, wanneer ik mijn verslaving probeer te relativeren. Sommige mensen zijn verslaafd aan alcohol, drugs, seks, series, medicatie, chocolade, frisdranken, … enz… . 

Wanneer je verslaafd bent aan een serie of een filmreeks, vb. The game of thrones, The vampire diaries, … en plots stopt de serie kan je lijden aan Post-serie-dip. Dat heb ik voornamelijk na het lezen van een boekenreeks. Deze verslaving is geheel van een ander level. 

Het is precies een Pavlov effect: het verschijnsel dat honden beginnen te kwijlen wanneer ze voedsel wordt aangeboden (na het horen van een metronoom). Net zoals bij Pavlov’s honden, verder in zijn experiment, begint het kwijlen reeds bij het horen van een signaal. Bij mij is het signaal: in de auto zitten. Echt waar, dat is het signaal dat ik begin te denken aan het lekkers in de kast, dat op me wacht. Inderdaad, ik zit al in dat stadia dat zij op mij wachten en ik niet op hen. Ik zie hun blije gezichtjes voor me als ik thuis kom. 

Ook het stiekem gedrag zit er in. Ik vraag vaker of ik voor iemand iets moet halen uit de keuken of erger nog ik zwier de honden vaker buiten met het excuus dat ze pipi moeten doen… . Terwijl het me eigenlijk gaat om langs de kast te passeren en er een aantal uit te halen, in mijn broekzak te stoppen of bij gebrek aan een broekzak in mijn gesloten hand te houden, naar het toilet te hollen en ze daar op te eten. Het signaal is dus pipi doen… . Wanneer ik denk dat niemand het ziet, grabbel ik er snel een paar uit de zak. Ik verschiet me dan natuurlijk een bult als ik zie dat Lilou me aan het bespieden is vanop de frigo. Gelukkig zijn ook dieren om te kopen voor hun stilzwijgen. Ik deel dan met haar. Eentje voor haar stilzwijgen. 

Weet je wat het ook is, ik kan niet stoppen na ééntje. Het is zo lekker en klein, ligt gemakkelijk in de hand en je kunt het in koffie deppen of in chocolademelk. Het water komt in mijn mond…

Nog straffer, wanneer iemand anders grabbelt in de zak, voel ik hoe het bloed naar mijn hoofd stijgt, dat mijn mondhoeken lichtjes omhoog komen en dat ik lichtjes panikeer en denk ‘ Gaat die nu echt mijn lekker opeten, sebiet zijn ze op.’ Goed wetende dat er genoeg voorraad is. Ken je het stukje uit ‘Finding Nemo’ met de meeuwen? ‘Mine, mine, mine!’ Wel zo klinkt het in mijn hoofd: ‘Van mij, van mij, van mij, …’ . Ik moet me inhouden om het lekkers niet uit de handen te grijpen en ze zelf op te eten. 

Enfin, gelukkig is mijn verslaving van korte duur en enkel in een specifieke periode, sinterklaas - kerstmis. Ik heb het over NIc Nac’s of ook wel letterkoekjes. Nadat de periode gedaan is heb ik even last van een post-Nic Nac-dipje en kick ik echt af. Dat gaat gepaard met de nodige emoties en afkickverschijnselen. Ocharme mijn huisgenoten. 

Dan denk ik, als het dat maar is!

Lang leve Nic Nac’s!

Het regent, het huilt, de wind

Een gazon in herfstkleuren getint

Het straalt, het warmt, torenhoog 

In de wolken staat een regenboog

Omringd door bladen in oranje oker kleur

Het brandende hout, hartverwarmend die geur

Kastanjes rapen, poffen op het vuur lekker warm 

Herfst je hebt me helemaal in je ban

Gezellig met een boek in de hand

Wachtend op winterwonderland

Lieve herfst

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest!

Deze nacht wordt een spannende nacht - toch voor alle kinderen en bij deze ook voor mezelf ;-). Ik hoor de hoeven nu al op het dak. Inderdaad, Sinterklaas komt of beter Piet komt via de schoorsteen naar beneden om alle kinderen gelukkig te maken. In ruil daarvoor laten we iets lekkers na voor Piet en het paard van Sinterklaas. Nostalgie.

Ongeacht de hele heisa rond ‘Zwarte Piet’ - dat ik grotendeels deel. Sterker nog, ik vind het goed dat de waarden en normen ook eens gechallenged worden. Het hoeven niet altijd dezelfde normen en waarden zijn die constant in vraag gesteld worden. Natuurlijk zullen heel wat lezers dit niet fijn vinden dat ik dit schrijf. Bedenk dan eens hoe vaak jezelf de waarden en normen van anderen - in het beste geval - in vraag stelt om niet te zeggen belachelijk vindt of maakt vanuit je eigen waarden en normen.  Ik heb altijd geleerd - zie hieronder - dat zwarte piet zwart werd doordat hij door zoveel schoorstenen moest. Ik ging er dan ook vanuit dat hij na 05 december er helemaal niet zwart uit zou zien.

Mijn plusdochter was gisteren Cultuur aan het studeren en het ging over onder meer ‘socialiserende functies’ en ‘educatieve functies’. Beide zijn gelijk: het aanleren van waarden en normen. Waarden staan voor wat je ‘goed’ vindt en normen staan voor afspraken (of ongeschreven regels) zijn over hoe je je naar elkaar toe gedraagt. Aangeleerd gedrag dus. Daar moeten we toch even bij stil staan. Waarden en normen worden beïnvloedt en veranderen meer dan we denken. De constante is dan: Zijn de waarden en normen nog aangepast aan de cultuur/maatschappij waarin we leven? Goed, stof om over na te denken. Laten we even relativeren, het doel van sinterklaas is kinderen gelukkig maken samen met Piet. Bovendien wordt Sinterklaas slechts in een aantal landen gevierd en bijkomstig vaak in stukken van een bepaald land (België, Nederland, noord-Frankrijk, Curaçao, Oostenrijk, Zwitserland, Italië (Bari) en Bulgarije, …) - voor zover ik weet. Het is geen algemeen gekend feest zoals de kerstman of het suikerfeest. Waarmee ik niet bedoel dat het een minderwaardig feest is, helemaal niet, wie maakt nu niet graag kinderen blij? Het is alleen minder wijd verspreid. 

Ik weet nog dat ik toen ik jonger was en kleiner, de hele tijd lag te luisteren in mijn bed naar mogelijk hoefslagen op het dak. Zou Piet wel door de schoorsteen raken? Ben ik het suikertje en de raap niet vergeten voor het paard van Sinterklaas? Al die vragen in dat klein, fantasierijk hoofd van mij. 

Ik zag hoe Sinterklaas met moeite het dak bereikte en Piet bijna uit de kar viel. Hoe het paard smulde van de raap, de wortel en het suikertje. 

Wanneer ik dan de volgende morgen, moe opstond van al dat piekeren en tegelijk kwaad was dat ik opnieuw Sinterklaas niet had gehoord - gaf ik mijn kinderoogjes de kost. Chocolade, snoepjes en een leuk cadeau. Ook nu nog, vandaag, komt Sinterklaas langs bij me. Zo zie je maar, ook bij grote kinderen komt hij nog langs als ze braaf zijn geweest. Echter, vraag ik me af hoe Piet door de kachel zal geraken?

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Dieren & mensen - je leest het goed  - ik heb een hoofdletter gezet bij dieren en niet bij mensen en ik heb dieren voor mensen gezet. In het Nederlands hebben we gekozen om te spreken van het dierenrijk en het mensdom. Hoewel mannen zich vaak geroepen voelen tot natuurlijke leiders: Donald Trump, Vladimir Poetin, Bashar Al Assad, Sjeik Khalifa bin Zayed bin Sultan Al Nahayan, Moon Jae in, … , toch spreken we van moeder-aarde. Begrijp me niet verkeerd er zijn ook een aantal significante vrouwelijke leiders, echter leert de geschiedenis dat we tot op heden met een mannelijke populatie zitten die oordelen over moeder-aarde, het mensdom en het dierenrijk en dus ook het klimaat.  Ik zeg altijd kijk maar naar de Bonobo’s, dan wordt het meestal stil. De grootste bijzonderheid van de sociale structuur van bonobo's is dat de vrouwtjes meestal het hoogst in de rangorde staan. Vrouwen zijn er de baas, voor zover er al een baas is in een groep bonobo’s. Ze staan bekend om hun altruïsme (zie kadertekst ‘Kuni en het vogeltje’) en hun neiging om conflicten op te lossen met seks – veel seks – in plaats van geweld. Bovendien zijn ze een van de weinige diersoorten die tongzoenen en vrijen voor de lol. Hoewel ze jagen – niet alleen op klein wild maar ook op andere apen, aldus een recent onderzoek – komt dat niet veel voor, en ze voeren beslist geen oorlog. Om het af te maken lopen ze ongeveer een kwart van de tijd rechtop, wat veel is voor een aap ( https://www.nemokennislink.nl/publicaties/98-aap/). I’m just saying…. . 

Dit discours geheel terzijde, leef ik met verschillende diersoorten onder één dak: Eerst heb ik mijn partner die vandaag ziek is. Hij is zo ziek als een hond, hoest als een paard en snurkt daardoor als een varken. Dan heb je,  De Leeuw. Eigenlijk een slecht gekozen naam, gezien ik nog steeds van het vrouwelijk geslacht ben, had het beter ‘De Leeuwin’ geweest. Maar goed, Napoleon heeft er toen niet zo goed bij nagedacht, denk ik. Dan heb je natuurlijk mijn plusdochter, die ik beschouw als een hertenkalfje. Zo lief en schattig, toch kwetsbaar en sterk. Uiteindelijk komen we aan de echte dieren: Onze honden: een stratier: een kruising van een boerenfox en een bordercollie, onze manchester-terrier: ook een jager speciaal getraind om ratten te vangen. Ripper & Jako. Gezien hun streken, noemen we ze ook wel vaak Knabbel & Babbel. Ons kat, een britse korthaar - Lilou of momenteel ook gekend als bolleke wol. Tot slot is er nog het paard - Barones. Gewoon Barones. 

Elke avond als ik thuis kom, zit de kat voor het raam en vertelt ze mij wat er allemaal is gebeurd die dag. Hoewel ik mijn best doe om haar te begrijpen, spreek ik tot op vandaag nog steeds geen katyaans. Toch weet ik perfect wat ze bedoelt. Hoge en lange gekat = geen eten meer of ik heb honger. Als ze zich meteen verstopt zonder welkom, dan heeft ze iets uitgestoken. Als ze bij jou komt liggen en ze blijft daar echt lang liggen, dan weet ze dat jij dat nodig heeft, zalig toch? Lilou’s favoriete activiteit is het vangen van Pokémons - muggen, vliegen, lucht, pluis, licht op de muur, … . Momenteel speelt ze het hoogste level. Haar tweede favoriete spelletje is verstoppertje. Ze loopt naar de trap en als je er achter loopt, gaat ze naar boven. Steek je je weg, dan blijft ze op de trap staan met haar hoofdje glurend om de hoek om te weten waar je zit, haar afvragend waarom je het spelletje niet mee speelt. Echt grappig hoor. 

Jako & Ripper, zijn een beetje anders. Wanneer ik de kat even achterin zet, zodat zij binnen kunnen - jammer genoeg komen de honden en de kat niet overeen - dan word ik door de Jako onderworpen aan gesnuffel: ‘ei woa hedde gei gezete?’ ‘wa riek ik ie?’ - met een zuid kempisch accent lezen, aub.

We hebben zelfs een ritueel. Na zijn gesnuffel hurk ik neer, zet hij zijn pootjes op mijn knieën en legt hij zijn hoofdjt op mijn schouder en moet ik frotten, niet wrijven!!!

Ondertussen staat de Ripper te bassen als een gek, hij is zo blij dat je er bent dat zich dit uit in enthousiast geblaf. Ik vermoed zelfs als er ooit inbrekers zouden binnenvallen - dat ze zouden vertrekken door het geblaf, als ze dan toch niet schrikken van het geblaf worden ze waarschijnlijk neergeslagen door Ripper’s lekjes. Het is echt zijn handtekening. Waar Jako weinig expressie vertoont maar evenveel emotie, vertoont Ripper zoveel meer expressie. Het is zelfs zo dat wanneer Jako op iets blaft, Ripper enthousiast begint mee te doen en dan zie je hem zo weg en weer wippen van: ‘Ik begrijp het niet, maar ik moet meedoen’ ‘Leuk, leuk, leuk.’ - gelieve dit te lezen met een hoog versnelde stem. 

De Jako steelt het eten van de Ripper, wanneer we hem eindelijk de zetel in krijgen. Wat nu wel iets makkelijker is dan vroeger. In plaats van 10 toerekes rond de keukentafel zijn het er nu 5 en hoeven we niet langer mee te wandelen naar de zetel. We hoeven enkel te zeggen: ‘kom maar, jongen’.  

Zij zijn er altijd. Wanneer ik thuiskom en ik hoor het enthousiaste geblaf van Ripper & Jako - soms zelf wolvengehuil dat ik vertaal als: ‘Ze is daar, ze is daar, ze is daar’ ‘Joepie, eten!’ tovert dat al een lach op mijn gezicht. Wanneer ik dan de deur openduw en Lilou verschijnt met haar: Mauwmauwmauw - vertaalt als: ‘Oliver is hier geweest, mijn lief’ - de garfield kat van een paar huizen verder - ‘We hebben met elkaar geflirt aan het venster’.  ‘Ik heb deze keer een echte goede pokémon gevangen, een spin van 2 gram in de badkamer’ - gier ik het uit van het lachen. Zali, the real dr. Dolitle…. .

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Ik weet het, ik weet het, … mea culpa... . ik heb even niet geblogd. Eerlijk, mijn inspiratie - wat ook een belangrijk ingrediënt is - was weg. Er gebeurde teveel tegelijk en allemaal. De echte definitie van een negatieve spiraal. Ik kon het niet opbrengen om hierover te schrijven. Negativisme staat niet in mijn woordenboek. Wat niet betekent dat ik het negeer of er niet mee omga. Ook mijn Zali-zijn was in de war, …, but… She’s back. 

Goed nog niet alles is opgelost en dat zal nog even duren, ik probeer nu de hoeveelheid energie dat ik er in steek te doseren, zodat ik nog ruimte heb voor andere dingen. Het doseren van mijn energie is toch altijd al een belangrijke factor geweest in mijn leven. Zo erg zelfs dat ik mij daar zodanig op focus, dat ik me soms verloren voel of soms het gevoel heb dat ik niet meer echt ben. Dat doe ik vooral om mensen niet te overrulen. Het ambetante is vaak, dat no matter how hard I try, het soms helemaal niks opbrengt.  Mensen blijven hangen in wat ze denken te weten en zijn niet meer objectief. Het is net als een vreemdeling. Ongeacht hoe hard hij/zij zich integreert, hij/zij blijft vreemd voor anderen en hoewel we allemaal vreemd zijn voor elkaar, zijn we gevoeliger voor mensen die er anders uitzien of handelen. Het is vermoeiend om je zo aan te passen, dat je je niet meer authentiek voelt, om iedereen anders tevreden te stellen. Dus, pas ik een omweg toe. Hoeveel energie steek ik waarin en wat levert mij het grootste plezier op (niet noodzakelijk voordeel). Dat houdt ook in dat ik heel goed moet bedenken welke battles ik nog wil aangaan en aan welke problemen ik nog oplossingen wil bieden. Uiteindelijk zal het er ook op neer komen om meer ‘nee’ te zeggen. Dat is niet de aard van Zali. Toch zal ik niet anders kunnen, wil ik mij hartkloppingen, slapeloze nachten en stress besparen. Mijn dynamisme en ontwapende naïviteit zal ik moeten omturnen tot pure assets i.p.v. struikelblokken. 

Het is duidelijk dat niet iedereen klaar is voor Zali. Het is duidelijk dat Zali ook niet klaar is om ‘foert’ te zeggen tegen al die zaken. Dat is niet erg, dat is oké. Want de mensen die mij voor mij zien en mij kennen weten dat ik een liefhebbend hart heb en altijd zal proberen te helpen en oplossingen te vinden. Mijn ergste vijand is mijn vriend. Ik ben gekwetst en ook dat is oké, dat maakt deel uit van een leerproces. Alleen zou ik voor één keer willen dat ik te horen krijg dat ik ben gegroeid, dat ik mijn energie inderdaad doseer en dat het nu genoeg is. Jammer genoeg, is dat ijdele hoop. Ik weet dat het wel zo is en de mensen die het dichtst bij mij staan, die weten dat ook. 

Echter, het positieve is dat mijn paarden dat wel voelen en aangeven. Als ik mijn paarden zeg, bedoel ik de paarden waarmee ik heb gereden. Ongeacht mijn valweekje deze week. Ik ben 2 keer gevallen. Het ene paard schrok van een reiger en het ander schrok van verschillende prikkels. Het rare was dat het telkens op dezelfde plaats was. En hou je vast, ik was te braaf, ik gaf te weinig leiding en dat wekte wantrouwen, waardoor mijn paarden angst voelden en wilden vluchten. 

Zo zie je maar, paarden hebben altijd gelijk. Zij zijn eerlijk, ze kunnen niet anders, het is hun natuur. Misschien ben ik in het leven te veel paard en te weinig mens. Ik ben niet bezig met hoe ik overkom, eerder met hoe ik kan helpen en dingen op te lossen. Ongelukkig voor mij, is perceptie te belangrijk geworden. 

Hoewel ik dit nu blog, heb ik dit nog aan niemand verteld. Ik ben niet goed in negatieve gevoelens. Ik hou daar niet van. Ik zie altijd de zon en liefst via de kortste weg - rechtdoor. Toch is af en toe een bochtje maken en vallen niet slecht om je gevoel te uiten, blijkbaar. Zoals ik al zei misschien ben ik te veel paard en heb ik ook even leiding nodig. 

Tot schrijfs!