Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! 

Ik had deze week een leuke evenement gepland - jawel je leest het goed, een evenement! - Ik hoor je nu al denken, ´Corona-tijd meid!¡ ´Zou ik de politie bellen?¡ Hold your horses, voor je me gaat overdragen bij onze politiediensten!

Toegegeven, een paar dagen voor mijn corona(proof) date was ik al bezig met huidverzorging, make-up, haarstijl, outfit, parfum, schoenen, juwelen, de hele rimram wanneer je zou uitgaan of een etentje hebt gereserveerd in Rebelle bij Martijn Defauw of in één van de restaurants van Sergio Herman! Mijn dansende avatar in mijn hoofd ging helemaal door het dak voor dit uitje! Lange leve permanente make-up, je wint zeker tijd (toch op make-up 😊). Het ontbrak me er nog net aan om selfies te nemen en op te sturen naar mijn beste vriendinnen.

Geef toe op straat komen in coronatijd is nu toch helemaal geen plezier! De straten zijn verlaten of je passeert mensen met mondmaskers die je niet altijd herkent of soms bewust niet herkent 😊 en ze verstaan doe je al helemaal niet wanneer je probeert te praten op 1,5 meter afstand. Na de vierde keer herhalen, durf je gewoon niet meer vragen wat die persoon nu net heeft gezegd, en knik je dus maar ja. 

Even stoom afblazen bij de kapper, de schoonheidsspecialiste, massage-therapeut, de permanente make-up artieste, gaat niet meer. Alle vrouwen (en mannen) die naar de kapper gaan of naar één van de andere, weet dat we niet alleen naar de ´kapper¡ gaan 😉. Deze mensen zijn de hoekstenen van onze maatschappij, het zijn pseudo-psychotherapeuten. Ze kennen meer verhalen en geheimen dan wie ook en kennen de hele buurt. Ze bieden een luisterend oor aan diegenen die hun verhaal kwijt wilt. Indien het dan gaat om de effectieve waarheid of de ingebeelde waarheid, is voer voor een andere discussie of blog. 

Weglopen van de stress van het werk, het huishouden, de kinderen, de hysterie door in het café even een fris pintje te pakken, dat gaat ook niet, de horeca is dicht! 

Om nog maar te zwijgen van het we-gaan-even-naar-de-supermarkt-uitje! Wat een stress krijg ik ervan! Naast je boodschappenlijstje waarop je zeker niks mag vergeten want je kunt niet zomaar terug de winkel in, moet je ook nog eens een volledige checklijst hebben over ´hoe gaan we winkelen¡. Opgepast, er zijn algemene regels en richtlijnen die per supermarkt nog eens kunnen verschillen. Het is het walhalla voor wie zich bezighoudt met het opstellen van hanboeken, processen, procedures, handleidingen en werkinstructies! 😊:

1. ´Heb ik handschoenen bij?¡ – check;

2. ´Heb ik mijn mondmasker bij?¡ – check;

3. ´Heb ik mijn mondmasker op?¡ – oei even terug naar de auto, 

4. ´Heb ik mijn bakken bij – want zakken mogen niet meer?¡- check;

5. De handvaten voor de kar?¡ – oei terug naar de auto;

6. ´Als de caddies er zijn, plaats dan de handvaten op de kar¡;

7. ´Gebruik de alcoholgel om de caddie af te kuisen (ook al heb je handvaten);

8. ´Gebruik de andere alcoholgel om je handen/handschoenen te ontsmetten en

9. ´zet de timer op 30ÿ – de maximum winkeltijd.

Dan moet het winkelen nog beginnen, de correcte pijlen volgen, anderhalve meter afstand behouden dus mensen en karren ontwijken. Niks aanraken wat je niet zult meenemen, ook al ligt de houdbaarheidsdatum van het product dat tweede in het rek ligt verder in de toekomst – ´sorry, no can do!¡

Je kunt ook niet zomaar even een praatje maken met een bekende in de winkel, de chronometer loopt en je bent niet de enige die zich aan die tijden moet houden! Enkel een vluchtige onverstaanbare ´hallo¡ kan net nog. Het idee dat elke persoon mogelijk een drager is van het virus, helpt niet om een gesprek op gang te brengen. Het helpt wel om een sociale fobie op te lopen en alles te mijden dat menselijk is… . 

Wanneer je dan binnen de 20ÿ je kar hebt volgepropt voor de volgende 3 maanden – want je wilt geen wekelijkse herhaling van dit, toch? Haast je je naar de kassa om dan te hopen dat je binnen de 10ÿ kunt buiten wandelen.

Wat kan een mens dan nog doen om even stoom af te blazen, om met de stress om te kunnen of enige traumaÿs te verwerken of angsten? Dan denk je er heel lang over na om een afspraak te plannen met een psychotherapeut. Hoewel dat een hogere drempel is dan even stoom afblazen bij de kapper of bij vrienden op café, is het vandaag meer en meer een noodzaak. Vaak de laatste hoop in het tegengaan van dramatische gebeurtenissen. Ook daar is het problematisch, wachttijden tot wel 9 maanden! Ja, je leest het goed, 9 maanden. Ook de druk op deze hulpverleners is enorm hoog. 

Om nog niet praten over de opmars van de informele BINÿen (Buurt Informatie Netwerk) – in tijden van Corona is het nu wel in om je buren te bespieden en het onbekende voertuig dat toevallig of niet op hun oprit geparkeerd staat aan te geven, ondanks dat het misschien iemand is die volledig in de bubbel zit. 

Wanneer je dan een agenda-reminder krijgt dat zegt dat het tijd is om op controle te gaan naar de tandarts, dan spring je een gat in de lucht – mijn avatar toch – en ben je dankbaar voor dat weinige contact met de buitenwereld! Het gelegitimeerde contact buiten de eigen bubbel! Je zou bijna op je knieën vallen en bidden uit dankbaarheid – zo deed mijn avatar het toch in mijn gedachten. 

Na het aankleden, de self-kapper, de self-make-up, de schoen- ,juwelen- en parfumkeuze – niet noodzakelijk in die volgorde – vertrok ik naar de tandarts met de auto. Normaal doe ik dat te voet, maar de lege, donkere straten nodigen nu niet echt uit om te wandelen, los van het onveiligheidsgevoel. Lege straten zijn per definitie niet onveiliger dan volle straten, ze zijn leeg! Enfin dat is discussie voor een andere blog. 

Aangekomen bij de tandarts liet ik een walm van mijn veel te dure parfum na. Terug mijn checklijstje boven halen dat veel korter is dan die van de winkel: mondmasker en alcoholgel – check! Echt een praatje doen in de lege wachtzaal kan misschien met de ronddwalende geesten of met jezelf, maar niet met anderen. Een tijdschrift nemen kan ook niet in coronatijd, je moet zelf je vertier meebrengen en dat was dus ook het geval – mijn boek van Elena Ferrante getiteld: Het leugenachtige leven van volwassenen. 

Ik kon me moeilijk concentreren op mijn boek, mijn gedachten dwaalden af naar mijn afspraak met de tandarts. In normale omstandigheden is dit nu niet de meest gewilde afspraak van het jaar om naar uit te kijken. Ik ken veel mensen die de tandarts haten en zelfs panische angsten vertonen als je nog maar de eerste twee letters uitspreekt. 

´Juffrouw De Leeuw, komt u maar!¡ klonk het plots. Ik sprong onhandig recht van mijn stoel waardoor mijn boek op de grond viel en een oorverdovend kabaal maakte in de te lege wachtzaal – sorry Casper! 

Ik weet niet wat me bezielde, van zodra de deur van de praktijk dicht ging en de tandarts me vroeg: ´ Hoe gaat het met u!¡, kwam een waterval aan woorden en zinnen die oneindig leek.

Ik vertelde hem alles, echt alles, …, ik floot mijn fluitketel leeg, helemaal leeg, tot hij bijna verbrandde. De tandarts luisterde aandachtig, ging mee in het gesprek, stelde me vragen, bracht zelfs een beetje context. De controle van mijn tanden – die by the way perfect in orde waren – duurde hoogstens 10 minuten, de totale duur van de visite 1u30 minuten!!!!! En niet duurder dan 1 visite aan de psychotherapeut. Nog beter, ik kwam buiten als een vernieuwd mens met gepoetste tanden en dus een nog mooiere glimlach en de tandarts, die heeft er een aantal geheimen bij die hij moet bewaren. Win-win voor iedereen, toch?

De tandarts is momenteel mijn held!