Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! 

Een paar dagen geleden las ik een post op facebook waar ik zoveel persoonlijke ervaring mee heb. De post ging als volgt: 

“Aan iedereen die ooit met me heeft gelachen. Wie lacht er nu 😉😉. 1e doel gehaald -20k”

Als er iets is waar ik expert in ben, dan is het in dik geweest zijn 😄😎. En dat bedoel ik geheel positief.  Er zijn een aantal voordelen aan dik zijn: zo heb je het altijd warm, je houdt van eten, een echte Bourgondiër 😂. Volslanke mensen moeten het hebben van hun persoonlijkheid. En dat komt altijd op de tweede plaats bij anderen. Never judge a book by its cover. We kunnen dus stellen dat volslanke mensen bijna altijd een leuke, grappige en lieve persoonlijkheid hebben.  Kijk maar naar mezelf, ik ben charmant, lief, vol humor dat niemand begrijpt wat het extra grappig maakt. Schoonheid is iets wat vergaat, een persoonlijkheid niet - tenzij je iets aan de hersenen krijgt 😏😏.

Uiteraard heeft volslank zijn ook een aantal nadelen. Het grootste nadeel, voor mij persoonlijk, was het aanhoudende, vervelende pestgedrag van kinderen die dachten dat ze beter waren omdat ze binnen de categorie  ‘mager’ vielen. Binnen de categorie normaal. Go figure 😃.Dan komen we bij de filosofische vraag, wat is normaal? Iets voor mijn volgende blog … .

De post, bovenaan, is zo, zo herkenbaar. Heel lang leefde ik in een soort schaduw van mezelf. Als een schichtig rendier of paard, klaar om weg te lopen mocht ik één van de pesters tegenkomen. Straffer,  ik zag iedereen die op mijn pad kwam aan voor een potentiële pester in spe. ze waren het slachtoffer van mijn paranoia. ik kreeg bijna zelfmedelijden met hen 😎😏. 

Heel lang deed ik dingen om hen te overtuigen dat ik normaal was, dat ik en tevreden kon stellen. Genoeg om mee te draaien in de normale wereld, hun normale wereld.  Kennen jullie het duiveltje en het Engeltje op je schouder die er altijd zijn. Die in je oor fluisteren wat goed of fout is? Zo verging het mij ook. Pas op, ik was me helemaal niet bewust dat ik bepaalde dingen deed om in hun krediet te komen of om hun goedkeuring te verkrijgen.  Zeker, omdat ze toen geen deel meer uitmaakten van mijn leven. Het is raar dat je zo onbewust dingen gaat doen met een knipoog naar het verleden in de hoop het verleden te veranderen.

Helaas, het is wat het is het verleden kan niet omgedraaid worden. Dat gaat niet alleen voor mij, dat geldt ook voor al diegenen die mij gepest hebben. Al die mensen die mij een slecht gevoel gegeven hebben omdat ik ook een mens ben, anders dan zijn maar wel een mens. 

 Alle gekheid op een stokje, weet ik dat sommigen van hen ook kinderen hebben en nu door hun kinderen geconfronteerd worden met zichzelf.  misschien vallen hun kinderen ook niet allemaal onder de categorie normaal … . 

Ik heb het aangedurfd om een paar keer de confrontatie aan te gaan, hen te vragen waarom ze me hebben gekwetst. Weet je wat het toppunt is? Ze weten het vaak zelf niet eens waarom. 

Samengevat, Ik heb me meer dan de helft van mijn jeugdjaren slecht gevoeld en je kunt mij niet eens uitleggen waarom. Het toppunt van zwarte humor. Dat moment, dat ene moment, deed me beseffen dat ik zelf controle heb over mijn leven, mijn gevoel mijn lichaam, mijn geest.  Er is niets zo bevrijdend dan dat gevoel. Eigenlijk vond ik die persoon in zijn gezicht uit te lachen. Ik barstte uit in lachen. Tranen met tuiten 😂😁! Echt waar. Hoe ironisch is dit niet? Gevangen zitten in een mindset, door anderen, die zelf geen idee hebben waar ze mee bezig zijn. Het lijkt wel een scene uit de serie ‘De collega’s ‘. Ze stond er dan ook maar beteuterd bij. Wist niet wat zeggen of doen. Ik legde mijn hand op haar schouder en sprak de beroemde woorden: “Het is oké, het is goed.” 

Ik hoor je denken wat? Heb je die niet uitgekafferd, haar op haar gezicht geslagen?  Nee, helemaal niet, het duiveltje op mijn schouder had voor één keer gewonnen. Het zegt zoveel over hun intelligentie! Aan dik zijn of beter aan volslank zijn kun je iets doen. Aan intelligentie, jammer genoeg niet! En dat is een sterkte. 

Overwinning zit niet in iets doen om goedkeuring te krijgen of om jezelf ‘normaal’ te voelen. Overwinning is je gelukkig voelen en zijn, hoe anders je ook bent. Dat is een echte overwinning. Het gelukkig zijn kunnen en durven delen met de wereld, dat is een overwinning. 

Toen ze in tranen uitbarstte en stond te schokken als een klein kind, sprak ik haar streng aan en zei ik: ‘Spaar je tranen, doe geen moeite.’ ‘What’s done is done.’ ‘Jij bent degene die er mee moet leven wat je hebt gedaan.’ ‘Ik weet dat ik niks verkeerd heb gedaan.’ ‘Mijn geweten is zuiver.’  ‘Ik wens je het allerbeste toe.’ En ik vertrok. Liet haar achter. Ik had hier geen tijd voor, het leven begon voor mij. Victory!

Ondertussen ben ik 42 kg afgevallen, mijn persoonlijkheid is geen gram gewijzigd. Tijdens mijn laatste ziekenhuisbezoek sprak de dokter de legendarische woorden uit, mevrouw De Leeuw: ‘U bent normaal’! - je kunt het hele verhaal lezen op mijn blog ‘Ga en praat met vreemden’ van 18/08/2019.  

A little secret: Ik ben nog nooit normaal geweest, dat kan ook niet anders met een familienaam als ‘De Leeuw’ en weet je wat het is, dat is volledig ok! 😄. Het is allemaal de schuld van mijn ouders! Papa?????

Fijn weekend!

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! Vrolijk Pasen! 

Het programma Temptation Island is al enkele weken terug op tv. Dat is te merken aan het feit dat mijn vriendinnen dan terug even onzeker worden over hun relatie of net te zeker over hun relatie. ‘Mij kunnen ze niet verleiden, hoor’ ‘Maar allé (of in het West-Vlaams Mo how zeg), hoe is dat nu mogelijk om daar in te trappen, om verliefd te worden op zo’n korte tijd.’

Dan kijk ik altijd zo surprised op. Monogamie is uitgevonden door mensen en is een maatschappelijk fenomeen, cultureel ingevoerd. Heel je leven delen met dezelfde persoon vraagt heel wat inspanning en innovatie om die periode toch door te komen. Natuurlijk denk ik dat alleen maar en zeg ik dat niet. Het is niet voor niets dat de Fransen het gezegde hebben ‘un coup de foudre’, vrij vertaald als een plotse verliefdheid. Het kan dus wel, op korte tijd verliefd worden. Ik word dan zeer stil en introvert . Het gras is altijd groener aan de overkant, zo klinkt de uitspraak. 

Door over hun angsten te praten en te doen alsof iedereen in het programma Temptation Island uit een land komt waar geen orde of regels gelden en verlangens de vrije loop gaan komt de vraag van 1 miljoen heel snel naar boven: ‘Ben je al eens vreemdgegaan’ of ‘Ben je al eens bedrogen’. Deze keer werd de vraag aan mij gesteld. Inderdaad, …. .

Gezien corona tijd, zaten we voor de camera en keek ik van de één naar de ander. Het zweet brak me uit. Ik heb een aparte kijk op die dingen. Niet dat ik pro-vreemdgaan ben en ik ga zeker geen staking houden of een politieke partij opstarten in naam van ‘vreemdgaan’. Hoewel we er niet ver af zitten van die mogelijkheid. Zo bestaan er al websites speciaal voor mensen die willen vreemdgaan. Ik zie het al voor me minister van vreemdgaan, seksbuddy’s en sexting - Goedele Liekens. Humol. 

Ik vind het veel belangrijker om de oorzaak te begrijpen van vreemdgaan. Vreemdgaan is een gevolg van iets anders ofwel scheelt er iets in de relatie ofwel doet iemand het omdat hij/zij het kan. In het eerste geval valt er nog iets aan te doen: verder gaan of stoppen. Opgelet dat verdergaan, betekent ook opnieuw beginnen met een schone lei. Het verleden laten voor wat het is en het loslaten - ik ken zeer weinig mensen die dat kunnen. En verder is vreemdgaan voor iedereen iets anders. Het gaat niet altijd puur om het pure lichamelijke. Zo blijkt. Verliefd worden, berichtjes sturen, gesprekken voeren over het leven als koppel… . Enfin het zweet brak me nog meer uit.

‘Ja, ik ben vreemd gegaan.’ Oh my god. De ogen van mijn vrienden werden stalen kogels. De brave Zali, de preutse meid is vreemdgegaan, hoe kan dit.’ Het duiveltje in mij ging nog wat verder. Ja, ik heb ook last van het syndroom me, myself and I. 

‘Sterker nog’, zei ik heel zelfverzekerd,’Ik ga nog altijd vreemd’. ‘Wat?’ ‘Dat meen je niet’ ‘Dat kun je toch niet doen, tegenover je vriend.’ ‘Weet hij het?’

Ik antwoordde zo kalm mogelijk - ik werd gek van die vuile blikken en de veroordelende vingertjes die denkbeeldig de lucht in gingen. ‘Ik weet niet of mijn vriend het door heeft.’ ‘Het erge is, dat hij er ook bevriend mee is.’ 

Eén van mijn vriendinnen kon zich niet meer inhouden en gooide haar handen in de lucht. ‘Waar ben je mee bezig?’ ‘Waar haal je het in je hoofd.’ ‘Weet je wel hoe kwetsend dat is?’ ‘Ik kan het weten, ik ben bedrogen geweest door mijn vriend.’

Ik liet haar even uitrazen. Ik zei, er is nog iets. Mijn vriendin die net zoals alleen Jef Vermassen het kan - haar eindpleidooi had gehouden om de doodstraf uitzonderlijk op mij toe te passen, draaide heel erg met haar ogen. Ik ging verder. ‘Het is een zij.’ 

‘Nog beter.’ antwoordde Jef Vermassen bis - ‘Gelukkig heb je geen kinderen.’ ‘Ja, zei ik en ze is nog maar 16 jaar oud’. Om te vermijden dat ik zou gezien worden als de nieuwe Marc Dutroux, zei ik snel - ‘en ze heeft 4 benen en een staart’. 

Fronsende wenkbrauwen en verwarring alom. Dus ging ik verder. ‘Ze heet Dalida en ze is mijn paard.’ Mijn ene vriendin begon kei hard te lachen en kwam niet meer bij, zo erg dat ik dacht een ambulance te bellen. De ander smeet haar camera af en terwijl hoorde ik haar heel erg vloeken. Smaad aan het hof of zoiets. 

Het is waar, mijn vriend moet mij delen met Dalida. We delen geheimen, praten zonder woorden, liggen bij elkaar in de wei en zoenen af en toe. Vindt mijn vriend het erg dat hij mij moet delen? Ik denk dat in deze rare tijden hij af toe blij is van me af te zijn! 

Fijne zondag!

Hoi

leuk dat je mijn blog leest. Wat corona-tijden allemaal niet doen met een mens. Dat bedoel ik geheel positief hoor. 

Ik herbeleef mijn 2de jeugd. Je geloof dit echt niet. Volg je even mee?

Naast autorijden, iets wat ik tot 3 jaar geleden echt niet graag deed deels omdat ik het niet kon en deels omdat ik het gewoon heel akelig vind. Ik las net nog een artikel in mijn favoriete magazine, feeling: ‘Overstuur, achter het stuur’. Wij Belgen behoren wel de meest agressieve chauffeurs van Europa. Het verkeer is een ideale omgeving voor frustraties, de voornaamste oorzaak van agressie. De onvoorspelbaarheid van het verkeer speelt daar ook een grote rol in.  Toen ik 3 jaar geleden mijn rijbewijs haalde, was dat echt een mijlpaal voor mij. De meeste van mijn vrienden kunnen al rijden van toen ze nog in hun tienerjaren zaten. Leren autorijden was dus een beetje een tweede jeugd beleven. 

Vandaag heb ik iets nieuw ontdekt, echt waar. Iets wat ik haatte, waar ik spontaan van ging kotsen en mijn haar van recht kwam. Toegegegeven, het had ook te maken met het gewicht dat ik toen moest meeslepen, 100 kg is veel voor een meisje van 16. Ik heb het over lopen. Ja hoor, lopen als in rennen, joggen. Niet lopen voor je leven of in een spectaculaire achtervolging terwijl je een dief wilt tegenhouden. Gewoon joggen, rennen, hardlopen. Ik herinner me nog dat we in het middelbaar de fameuze coopertest moesten afleggen. Kenneth Cooper was de uitvinder van de coopertest. Ik heb hem lang gehaat! Geloof me vrij. 

In 2018 is de test 50 jaar geworden, ik hoopte toen nog dat de test op pensioen kon gaan of naar het rusthuis. Niet dus. De uitvinder, Kenneth is ondertussen bijna 90 jaar, ik zie hem die test niet meer afleggen. Maar goed. De bedoeling van de coopertest is om in twaalf minuten zo veel mogelijk afstand af te leggen. Op basis van die resultaten krijg je een idee van hoe het met je basisconditie gesteld is. Ik ben (bewust) vergeten hoe veel ik liep in die 12 minuten. Het kon niet veel geweest zijn want om de 5 botten was ik aan het wandelen. 

Begrijp me niet verkeerd, ik wilde het echt goed doen maar kon het fysiek niet. Daarom stelde mijn sportjuf voor om over de middag af en toe mee te gaan lopen. Dat deden we dan maar. Het enige wat ik mij nog herinner is dat ik net niet overgaf op de wc pot. 

Toen we de coopertest als examen moesten afleggen, ging ik er echt voor. Mijn doel gewoon 12 minuten blijven lopen - al is het maar 100 meter - gewoon lopen De Leeuw, dat zei de drill instructeur die in mijn hoofd zat. ‘Is that all you got’ ‘Come on, grow a pair!’ Dat leek toch wel effect te hebben. Hetgeen wat me echt motiveerde was niet het geroep van de drillemans maar twee klasgenoten - met dezelfde naam Veerle - stonden aan de kant - zij hadden al gedaan en deden aan atletiek nota bene - en juigden me toe: ‘Komaan, niet opgeven.’ ‘Je bent goed bezig’ ‘Nog maar 5 minuten’. Ik liep de coopertest uit voor hen en slaagde net in het examen. Waarschijnlijk kreeg ik voornamelijk punten op wilskracht dan op de effectieve basisconditie - ondanks dat ik toen zwom op een relatief niveau. Het feit dat die twee meisjes me zo aanmoedigden, daarvoor deed ik het. Even kwam Psycho-Zali boven, 

een overblijfsel uit mijn tijd dat ik werd gepest. Ik dacht, wat staat er me te wachten en zocht naar mogelijke vluchtwegen. Niet dat ik er snel zou geraken na 12 minuten lopen. Na het examen was ik uitgeput, uitgedroogd en zag ik eruit alsof ik was gestorven en als mummie was teruggekeerd. Beide Veerle’s kwamen naar me toe en gaven me een high-5, een schouderklopje en deelden hun flesje water. 

Als ik nu ga lopen, dan beeld ik me die 2 Veerle’s in van in die tijd. Echt realistisch is het niet é, want welke 2 16-jarigen zouden nu een vrouw van bijna 35 jaar aanmoedigen? Really? 

Mijn runkeeper-voice heet ‘my conscience’ en hij zegt de meest grappige dingen, ja het is een man. Lang leve het paternalisme in de sport! Zo zegt hij : ‘You run like hippopotamus (nijlpaard), …. Don’t worry they’re fast!’ Ik lach me dus te pletter tijdens het lopen en voorbij wandelende mensen kijken mij dan ook zeer vreemd aan. Waarom toch, vraag ik me af?

Verder, heb ik bijna mijn mama’s droom waar gemaakt. Zo ben ik nu ook instant-kapper geworden. Gezien alle haarsalons dicht zijn, moet een mens zijn plan trekken. Mijn mama is trots op mij. Ik kreeg wel professionele begeleiding via What’s app video. Mijn mama had haar bril niet op, maar oké. En zo kreeg het haar terug een boost. Toen ik klein was, intelligent en knap, nu ben ik enkel nog intelligent en knap - humol, vroeg iedereen altijd wat ik wilde worden. Standaard antwoordde ik dan, kapster, net als mijn mama. Eigenlijk was dat helemaal niet zo. Ik wilde heel graag een heldin worden als Xena the warrior prinses of als Shira. Maar mijn mama was ook een heldin, mijn heldin. Mensen gingen en gaan altijd blij buiten als ze bij mijn mama zijn geweest. Mensen gelukkig maken, dat zijn de helden. 

Om even verder te bomen op mijn haar, ik heb nog nooit in mijn hele leven lang haar gehad. Ik definieer lang. Voor de meesten onder jullie is mijn lang voor jullie een halflange carré, alleen is de carré eerder verwilderd. Nu maak ik af en toe een dotje of een staartje in mijn haar, want anders zit het alleen maar in de weg. Ook dat brengt me terug naar mijn jeugd waar de meesten lang haar hadden in een staart of een dotje. Mijn moeder wordt er gek van. Ze vindt dat als kapper ethisch niet verantwoord. Het lijkt er op dat ik in mijn tweede jeugd nu pas ook rebelleer…. . Ocharme mijn huisgenoten!

Hoi, leuk dat je mijn blog leest!

Super bedankt voor de leuke reacties die ik kreeg op mijn vorige blog. Mijn blog is ondertussen al door 2000 van jullie gelezen! Hoe vet is dat?

Hoewel ik me vandaag toch een beetje voel als Polly Pocket. Kennen jullie Polly Pocket? Het originele Polly Pocket-speelgoed waren plastic koffertjes die opengingen om een ​​poppenhuis of een andere speelset te vormen met Polly Pocket-beeldjes van minder dan een centimeter lang. het eerste Polly Pocket-speelgoed verscheen in 1989 in de winkels in Engeland.

 Ze waren een uitvinding van een zekere Chris Wiggs. Hij bouwde het speelgoed voor zijn dochter. Hij begon ermee in 1983 met behulp van een compact make-up poeder doosje maakte hij een klein huisje voor de kleine pop.  In 1998 kocht Mattel - het merk bekend van de barbiepoppen - kocht het merk Polly Pocket op en gaf het een remake. In Amerika is het zelfs Polly gelukt om schandalen te veroorzaken. Kinderen hadden delen van het speelgoed ingeslikt. Dat gebeurde enkel in Amerika…. . Go figure. 

Enfin, Polly leeft dus in een huis zo groot als een clutch - een klein handtasje. Haar wereld is een fysieke kleine wereld. Zij zelf - was in mijn tijd - 1 cm groot. Toch had ze in haar “clutch” alle nodige voorzieningen. Sommige Clutches hadden zelfs een fonteintje. Polly had vrienden die ook allemaal in een clutch woonden, sommigen woonden al wat groter dan de de anderen. Je kon een heel Clutch dorp bouwen met Polly Pocket! 

Zo voelt - de fysieke wereld  toch - in coronacrisis vandaag ook aan. Het lijkt erop dat we leven en werken op één plaats, dat we enkel mogen spelen, sporten en uitgaan in onze eigen tuin of clutch-dorp.  Net zoals bij Polly is het ene huis het andere niet, leeft niet iedereen op dezelfde oppervlakte en is de bewegingsruimte helemaal niet dezelfde. 

In mijn verbeelding en terwijl ik met mijn poppen speelde - ging Polly met de hond wandelen. Vandaag is het frappant te zien hoeveel mensen die een hond hebben. Nog nooit heb ik zoveel mensen zien wandelen met hun hond. Er zijn kennissen bij van wie ik zelfs niet eens wist dat ze een hond hadden! 

Polly had niks tekort, ze kon terecht in de Polly-supermarkt, had voldoende water en eten . Ik moest wel de fontein en de douche met een glas water vullen en daarna op een knop duwen. 

In de wereld van corona is er ook nog een andere wereld. Ik bedoel daarmee, er is nog geen goedgekeurd vaccin tegen corona. Maar in bepaalde delen van de wereld zijn er mensen die afhangen van een duw op de knop voor water en voedsel. Er sterven nog steeds meer mensen in de wereld door honger en gebrek aan water dan aan corona. Alleen zijn die problemen geen Europese problemen - ooit was dat wel het geval maar dat zijn we misschien vergeten. Ik raad aan de serie te bekijken op één Kinderen van het verzet, de collaboratie en de holocaust. Het erge is dat voor die problemen wel een vaccin bestaat, het eten van voedsel en het drinken van water.  Ik vraag me dan ook af wat er zal gebeuren in die wereld waar honger en drinkwater al een probleem is, corona er nog eens bijkomt?

Poly’s kookkunsten konden beter. UIteraard op 9-jarige leeftijd ben je niet echt een sterrenchef. Vandaag ligt dat ook al anders. Op tv zie je allerlei kookprogramma’s met kinderen die kunnen koken of bakken als Sergio Herman, die een hele wereld rondreist om culinaire inspiratie op te doen. Je moet het maar kunnen. 

Opruimen was ook niet echt haar favoriete bezigheid, zeker niet als mijn mama mijn naar beneden riep om te komen eten, midden in mijn Polly-spel. 

Hoewel mijn wereld vandaag - in mijn hoofd - lijkt op die van Polly-Pocket, is de wereld tegelijk ook zeer breed. Wie wilt shoppen kan dat tegenwoordig online of gaat nu meer in de buurt schoppen of nog beter de buurtwinkels gaan online. Er zijn genoeg series en films beschikbaar op tv of via app’s, boeken zijn in alle vormen beschikbaar. Sporten kan nu vanuit het salon.  We kunnen meer genieten van het groen in onze tuin (en bij mij thuis ook van de hondenstrontjes). 

Genieten van een huis en een thuis en de soms akelige geluiden die het kan maken. Ik blijf ervan overtuigd dat er in mijn huis een energie aanwezig is. Misschien is het Polly wel, die op de zolder, in haar clutch leeft! Wie weet. 

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Het is even geleden. Ik had een writer’s block. Geen inspiratie, geen tijd, geen onderwerpen, geen dem, nada, niks, nul, noppens, zero, rien, … You get my point.

Momenteel, zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, de corona lock-down. De slogan #Blijfinuwkot is al een slecht liedje dat bij herhaling altijd maar beter wordt. Hier bestaat een woord voor - indoctrineren. Ik wilde dan ook niet bloggen over dit fenomeen omdat het zo voor de hand liggend is en omdat je geen enkel moment naar het nieuws of andere programma’s kunt kijken, luisteren zonder dat het woord Corona valt. Straks wordt er nog een werkwoord van gemaakt ‘ coronanen ik coronan jij coronant, wij coronanen, ik coronante, ik heb gecoronat… 

Het Covid-19 virus heeft zich weten te verspreiden over de hele wereld die nu in rep en roer staat, alle hens aan dek om de gevolgen van de besmetting aan te pakken. Wetende dat niet elk land dezelfde middelen heeft om de besmettingen aan te pakken. Gelukkig voor ons, in België hebben we een heel goed zorgsysteem (dat al werd afgebrokkeld door de regering). Zo krijgen we een terugbetaling van de mutualiteit, hebben we overal ziekenhuizen en hebben we er nog toegang toe. Het medisch personeel dat toch een paar witte woedes heeft gekend is eigenlijk onvoldoende betaald voor het werk dat zij verrichten. Ik hoop dat bij de volgende verkiezingen toch wordt nagedacht over begrippen als de sociale zekerheid, aan de witte worde uit  1986, 2011 en 2017. Maar eveneens hoop ik dat mensen en daarmee bedoel ik iedereen die in België leeft en woont, nadenken over de mensen die geen toegang hebben tot al die dingen, voorbeeld omdat ze op de vlucht zijn of omdat er oorlog is in het land of omdat ze met een president zitten die enkel houdt van rijken, blond haar en straffe uitspraken over Mexicanen - you know who I mean! Dat ze wat meer medeleven zullen hebben en solidariteit niet alleen voor de eigen ouderen, die we nog altijd kunnen zien en horen via de telefoon of sociale media, maar ook voor diegenen die het minder breed hebben. Ik hoor nu toch ook niemand klagen dat de verpleegster, een Marokkaanse is die het werk komt pikken van ons (wie ons dan ook mag zijn en o ja, we hebben niet genoeg verpleegsters). Ik denk toch dat het beleid eens goed moet nadenken of het wel zo’n goed idee is om de zorg altijd maar terug te schroeven en wij kiezers moeten nadenken of het wel de juiste keuze is om op zo’n beleid te stemmen. Maar goed, tot zover mijn pleidooi voor wat meer solidariteit, meer zorg, meer liefde en meer appreciatie van wat we allemaal hebben. 

Ik kon m’n oren en ogen niet geloven toen ik hoorde op het nieuws dat we zelfs ruzie maakten in de supermarkten, over de rollen wc-papier! Mensen die de oorlogen hebben meegemaakt zullen er eens goed mee gelachen hebben of zich juist geschaamd hebben voor dit gedrag. Toen ik om boodschappen ging, zag ik bij bepaalde mensen dat ze klaar stonden om te racen met de kar, om het leven van de kar op het spel te zetten om het pakje vlees uit de koeler te pikken en dan vast te stellen dat de slager net dat type vlees kwam aanvullen. HIlarisch, om dan hun gezichten te zien. Ik had echt willen vragen aan die persoon wat hij zou meenemen naar een onbewoond eiland? Een rol wc papier?

Naast het hamsteren en het maniakaal paniekerig gedrag die leidt tot agressie op de parking van de supermarkt waarvoor de politie moet tussenkomen, maak ik me zorgen over intrafamiliaal geweld in tijden van de lockdown. Mijn ervaring leert ondertussen dat 24/24 u 7/7 dagen bij elkaar fysiek aanwezig zijn, zonder ontsnapping (en ontspanning) leidt tot frustraties. Ik heb nog niet in de zoekertjes gezocht naar een huurmoordenaar die met corona-korting mijn partner even komt opruimen. Zover is het niet en zal het ook niet komen. Ik zou begod niet weten op welke manier ik nu zou moeten scheiden in deze rare tijden. Iemand een idee? 

Het leert ons opnieuw nadenken over het leven toch? Om creatief te zijn? Eigenlijk om een stapje terug te zetten. Natuurlijk vind ik een bezoek aan mijn ouders aan de kust een leuk weekend-plan. Nu het even niet kan, kijk ik zo uit naar het weekend dat het wel weer kan. Leren doseren, met mate, dat is wat ik geleerd heb. Dan spreek ik niet over het al dan niet toevoegen van ingrediënten bij een gerecht. Dan spreek ik over het indelen van een dag.

Ook opvallend is dat 1 miljoen Belgen vandaag technisch werkloos zijn. Ik kan mij gelukkig prijzen, ik werk voor een bedrijf dat openbare diensten aanbiedt en die blijft draaien ondanks de coronacrisis! Ook daar moet over nagedacht worden bij de volgende stemming. Het openbaar vervoer - en zijn werknemers blijven ervoor zorgen dat bussen, trams, metro’s en treinen blijven rijden. Ook al werd het beleid rond het openbaar vervoer ook teruggeschroefd, terwijl we aan de andere kant roepen dat mensen meer het openbaar vervoer moeten gebruiken en de auto moeten thuislaten, doen de werknemers van het openbaar vervoer die vaak worden geschoffeerd, nog steeds en niet zonder risico elke dag hun uiterste best om klaar te staan voor de reizigers. De volgende keer als mijn buurman opnieuw zegt dat mensen werkend bij het openbaar vervoer ‘geen kloten doen’, dan zal ik hem wijzen op het feit dat wanneer hij ‘geen kloten deed’ (omdat hij technisch werkloos was), die mensen dat wel deden. Ik maak me weer boos, laat me even terug doseren. Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Ik raad jullie aan om de Pano reportage te bekijken over de Lijn: ‘Wat is er aan de hand bij De Lijn’, aflevering van woensdag 11 maart 2020.

Nog een positief punt is dat er nu weinig tot  geen vervuiling meer is van onze mooie planeet en heeft telewerk zich eindelijk ontdaan van het taboe - telecongé. Werken op basis van vertrouwen en in vertrouwen wordt nu wel heel mooi geconcretiseerd, toch! Dus het Covid-19 brengt ook positieve dingen met zich mee! 

Ik blijf zitten met de vraag hoe is het corona-virus begonnen, wie of wat is verantwoordelijk voor dit fenomeen. Ik houd wel van een goede conspiracy theory.  Dat is voor een volgende blog.

De boodschap is: Leef!

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Het is even geleden, dat is waar. Creativiteit vraagt soms tijd en gezien ik vind dat de lezers alleen de beste Zali-humor en rariteit van Zali verdienen, vraagt dat soms tijd. Tijdens mijn retraite heb ik geleerd dat ‘ je goed voelen in je vel ‘ een belangrijke voorwaarde is om goed te kunnen schrijven. Je gedachten goed ordenen, zodat je niet hoeft na te denken over het volgende humoristisch moment. Ik verkies kwaliteit boven kwantiteit, als dat betekent even een schijf-out, dan is dat zo. 

Wat ik ook heb geleerd, tijdens mijn retraite (lees mijn ik-voel-me-niet-goed-in-mijn-vel momentjes), dat ik graag zou kunnen ‘wieken’. Dit is het moment voor de fronsende wenkbrauwen.  Inderdaad ‘wieken’. Wie de boeken kent van Sarah J. Maas en voornamelijk de serie hof van doorns en rozen, kent het begrip. Wieken is je heel snel kunnen verplaatsen van de ene plaats naar de andere zelfs over lange afstanden. Een talent dat enkel wezens met Fae bloed kunnen. Het is vooral bedoeld om niet gezien te worden als prooi of als jager. Verder zou ik mij ook graag kunnen transformeren in de oorspronkelijke vorm als een fae. Elke fae heeft een dierlijke vorm die hij/zij kan aannemen, bedoeld als bescherming tegen aanvallen of om aan te vallen. Het zou zo handig zijn soms om over die gaven te beschikken. 

Stel je voor, je weet dat bepaalde mensen het echt niet goed menen met je, alleen loopt de schijnheiligheid eraf. Erger nog, je komt ze overal tegen, waar je komt, daar zijn ze ook. Ze doen me denken aan de monsters zoals de Ator en de bogae. Afwachtend tot je je rug gedraaid bent om dan je eigen Illyriaans zwaard keihard in de rug te steken. Verwoede pogingen om tot een compromis te komen zijn niet mogelijk, omdat ze gewoon niet eerlijk willen zijn. Wanneer je het minst verwacht zorgen ze voor een heel leger aan soldaten - die vroeger je buur, je vrienden waren - om dan pijlen van essenhout af te vuren, wetend dat voor een Fae dit dodelijk is. You know what I’m saying…. . 

Ik zie die situaties - in een andere vorm weliswaar - voor mijn neus gebeuren. Uiteraard komen pijl en boog en zwaarden er niet aan te pas. Toch zou ik dan zo graag kunnen wieken naar een ‘safehaven’ als Vellaris. Een plaats van vrede en welzijn (welvaart volgt uit welzijn). Wieken als een soort verdedigingsmechanisme om te vermijden dat ik verander in een zwarte panter met klauwen en vleugels, met een gevaarlijk dierlijk instinct die plotseling uithaalt en de omstanders zo hard schrikken dat ze niet meer kunnen bewegen, te laat zijn met hun gedachten en ik verander in dat monster dat zij zijn, in hetgeen waar ikzelf niet mee om kan. Dat zou pas erg zijn. Dan winnen ze. Dan ben ik zoals zij, met weinig eerlijkheid in mijn hart. 

Dus, in plaats van fysiek te wieken wanneer ik ze nog eens tegenkom, wiek ik mijn gedachten naar het denkbeeldige gevecht of naar mijn Vellaris. Dan zie ik ze raar kijken, omdat het hen niet is gelukt om die lach van mijn gezicht te halen, om de nederlaag te veroorzaken waar ze voor gekomen zijn. 

Een goede Fae weet ook waar zij haar energie wel of niet moet insteken. Net zoals in het boek van Sarah J. Maas, steek ik mijn energie liever in mijn Vellaris. Als het betekent dat ik met gladgestreken gezicht die mensen moet trotseren om Vellaris te vrijwaren dan doe ik dat, net zoals Rhysand en Feyre. Dus,  ‘Kom me maar halen, als je durft.’

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest.

In deze periode zou je toch verwachten dat ik een christmas blog of new years blog zou schrijven…. . Nope, doen we dit jaar niet aan mee. Het zal iets voor volgend jaar zijn. Ik heb even iets veel spannender te vertellen… . Hou je vast….

Ik droomde dat ik werd geselecteerd als kandidaat voor kamp Waes en Temptation Island.  Oh boy. Toen ze mij vroegen waarom ik wilde meedoen aan temptation Island was mijn antwoord: “ het maakt deel uit van een geheime operatie, ik wil de psychologische profielen van de andere kandidaten analyseren om zo de selectieprocedure voor de special forces te verbeteren.”

De interviewer was helemaal aangedaan door mijn antwoord. De special forces en temptation island, zoek de gelijkenissen. Beiden doen aan slaapdeprivatie: zowel in temptation island als kamp Waes is er een tekort aan slaap. Zo wordt in temptation Island zwaar gefeest en gaat iedereen te laat slapen waardoor het bioritme in het gedrang komt en bij kamp Waes is net het doel om door middel van slaapdeprivatie te zien hoe mentaal sterk de kandidaten zijn. Verder zijn de deelnemers aan beide programma’s gedurfde sporters, echte krachtpatsers  - al dan niet sportkampioenen. Hoewel voor het ene programma’s het helemaal niet vereist is dat je goed functionerende hersenen moet hebben en voor het andere programma net wel, kaartlezen, oriëntatievermogen, noem maar op. De kandidaten bevinden zich in extreme omstandigheden: afgescheiden van de bewoonde wereld, met geen besef van tijd. Zo worden de ene kandidaten gedropt op een subtropisch paradijs met allerlei luxe, feestjes, flirten waardoor serotonine vrijkomt, er wordt uitvoerig gefeest met half opgezette barbiepoppen die op de sociale media de modale maatstaf zijn geworden. In Kamp Waes, bij de special forces is er geen ruimte voor egotripperij en barbiepoppen, ze worden onderworpen aan zware fysieke en mentale proeven bovenop de honger en het tekort aan slaap, zij komen in de modus van adrenaline, pure stress, … . Trouwens, bij de special forces zijn er weinig vrouwen die het halen.  Hoe ik dus aan die combinatie kom, no idea. 

Enfin, toen de interviewer me vroeg wat ik zou doen als mijn vriend zou vreemdgaan, antwoordde ik: “ Hij gaat niet vreemd, hij kent de prijs.” ‘Als hij in bed wilt kruipen met een andere vrouw, moet zij hem hiervoor betalen, het minimum bedrag is €500 per keer.” “Je moet het begrijpen, ik ben duur in onderhoud.” Zijn gezicht sprak boekdelen. 

Hij vroeg: Denk jij dat je temptation Island als koppel zult verlaten. “Ik zei natuurlijk, er is maar 1 zoals ik en er is maar 1 die met mijn vent om kan en dat ben ik en omgekeerd telt dat ook.” “Zeg eens eerlijk, wie wel er nu een vent met een karakter van een border collie die ADHD heeft en op zijn minst een vorm van autisme heeft met beperkingen: hij is links doof maar hoort rechts eens zo goed, hij proeft niks en ruikt niks, wat in bepaalde gevallen voordelen oplevert. “Veel complimentjes over je kookkunsten zul je dus niet moeten verwachten” “High maintenance, is nu niet zijn sterkste punt, hoewel hij er probeert op te letten.”

Opnieuw kreeg ik verwonderlijke blikken. Ik zei: “Ik ben realist”.

Gelukkig ging toen op dat moment de wekker af… . Ik schrok wakker en wist dat ik maar gedroomd had. 

Ik ben nog steeds een koppel met de allerliefste man op de wereld en van het universum. Ik hoef nog steeds geen kandidaten te selecteren voor de special forces en hun psychologische profielen analyseren. Ik hoef niet bang te zijn voor een kampvuur die in het ene programma je locatie verraadt, in handen terecht komt van de vijand en levend gevild of geroosterd wordt boven een vuur.   In het andere gaat om maximum 3’ beeld van je eigen vriend met allerlei insinuaties waar je jezelf gek mee kunt maken en voor heel Vlaanderen en Nederland in tranen uitbarsten. Ik mag er niet aan denken! 

Het is nog een idee voor een film waarbij de special forces de kandidaten van temptation Island moeten halen en veilig terug moeten brengen naar België wegens de spanningen op het eiland. Dat klinkt toch een scenario voor een pornofilm!

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! 

Mijn naam is Chari De leeuw en ik heb een verslaving…. Zo klinkt het in mijn hoofd, wanneer ik mijn verslaving probeer te relativeren. Sommige mensen zijn verslaafd aan alcohol, drugs, seks, series, medicatie, chocolade, frisdranken, … enz… . 

Wanneer je verslaafd bent aan een serie of een filmreeks, vb. The game of thrones, The vampire diaries, … en plots stopt de serie kan je lijden aan Post-serie-dip. Dat heb ik voornamelijk na het lezen van een boekenreeks. Deze verslaving is geheel van een ander level. 

Het is precies een Pavlov effect: het verschijnsel dat honden beginnen te kwijlen wanneer ze voedsel wordt aangeboden (na het horen van een metronoom). Net zoals bij Pavlov’s honden, verder in zijn experiment, begint het kwijlen reeds bij het horen van een signaal. Bij mij is het signaal: in de auto zitten. Echt waar, dat is het signaal dat ik begin te denken aan het lekkers in de kast, dat op me wacht. Inderdaad, ik zit al in dat stadia dat zij op mij wachten en ik niet op hen. Ik zie hun blije gezichtjes voor me als ik thuis kom. 

Ook het stiekem gedrag zit er in. Ik vraag vaker of ik voor iemand iets moet halen uit de keuken of erger nog ik zwier de honden vaker buiten met het excuus dat ze pipi moeten doen… . Terwijl het me eigenlijk gaat om langs de kast te passeren en er een aantal uit te halen, in mijn broekzak te stoppen of bij gebrek aan een broekzak in mijn gesloten hand te houden, naar het toilet te hollen en ze daar op te eten. Het signaal is dus pipi doen… . Wanneer ik denk dat niemand het ziet, grabbel ik er snel een paar uit de zak. Ik verschiet me dan natuurlijk een bult als ik zie dat Lilou me aan het bespieden is vanop de frigo. Gelukkig zijn ook dieren om te kopen voor hun stilzwijgen. Ik deel dan met haar. Eentje voor haar stilzwijgen. 

Weet je wat het ook is, ik kan niet stoppen na ééntje. Het is zo lekker en klein, ligt gemakkelijk in de hand en je kunt het in koffie deppen of in chocolademelk. Het water komt in mijn mond…

Nog straffer, wanneer iemand anders grabbelt in de zak, voel ik hoe het bloed naar mijn hoofd stijgt, dat mijn mondhoeken lichtjes omhoog komen en dat ik lichtjes panikeer en denk ‘ Gaat die nu echt mijn lekker opeten, sebiet zijn ze op.’ Goed wetende dat er genoeg voorraad is. Ken je het stukje uit ‘Finding Nemo’ met de meeuwen? ‘Mine, mine, mine!’ Wel zo klinkt het in mijn hoofd: ‘Van mij, van mij, van mij, …’ . Ik moet me inhouden om het lekkers niet uit de handen te grijpen en ze zelf op te eten. 

Enfin, gelukkig is mijn verslaving van korte duur en enkel in een specifieke periode, sinterklaas - kerstmis. Ik heb het over NIc Nac’s of ook wel letterkoekjes. Nadat de periode gedaan is heb ik even last van een post-Nic Nac-dipje en kick ik echt af. Dat gaat gepaard met de nodige emoties en afkickverschijnselen. Ocharme mijn huisgenoten. 

Dan denk ik, als het dat maar is!

Lang leve Nic Nac’s!

Het regent, het huilt, de wind

Een gazon in herfstkleuren getint

Het straalt, het warmt, torenhoog 

In de wolken staat een regenboog

Omringd door bladen in oranje oker kleur

Het brandende hout, hartverwarmend die geur

Kastanjes rapen, poffen op het vuur lekker warm 

Herfst je hebt me helemaal in je ban

Gezellig met een boek in de hand

Wachtend op winterwonderland

Lieve herfst

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest!

Deze nacht wordt een spannende nacht - toch voor alle kinderen en bij deze ook voor mezelf ;-). Ik hoor de hoeven nu al op het dak. Inderdaad, Sinterklaas komt of beter Piet komt via de schoorsteen naar beneden om alle kinderen gelukkig te maken. In ruil daarvoor laten we iets lekkers na voor Piet en het paard van Sinterklaas. Nostalgie.

Ongeacht de hele heisa rond ‘Zwarte Piet’ - dat ik grotendeels deel. Sterker nog, ik vind het goed dat de waarden en normen ook eens gechallenged worden. Het hoeven niet altijd dezelfde normen en waarden zijn die constant in vraag gesteld worden. Natuurlijk zullen heel wat lezers dit niet fijn vinden dat ik dit schrijf. Bedenk dan eens hoe vaak jezelf de waarden en normen van anderen - in het beste geval - in vraag stelt om niet te zeggen belachelijk vindt of maakt vanuit je eigen waarden en normen.  Ik heb altijd geleerd - zie hieronder - dat zwarte piet zwart werd doordat hij door zoveel schoorstenen moest. Ik ging er dan ook vanuit dat hij na 05 december er helemaal niet zwart uit zou zien.

Mijn plusdochter was gisteren Cultuur aan het studeren en het ging over onder meer ‘socialiserende functies’ en ‘educatieve functies’. Beide zijn gelijk: het aanleren van waarden en normen. Waarden staan voor wat je ‘goed’ vindt en normen staan voor afspraken (of ongeschreven regels) zijn over hoe je je naar elkaar toe gedraagt. Aangeleerd gedrag dus. Daar moeten we toch even bij stil staan. Waarden en normen worden beïnvloedt en veranderen meer dan we denken. De constante is dan: Zijn de waarden en normen nog aangepast aan de cultuur/maatschappij waarin we leven? Goed, stof om over na te denken. Laten we even relativeren, het doel van sinterklaas is kinderen gelukkig maken samen met Piet. Bovendien wordt Sinterklaas slechts in een aantal landen gevierd en bijkomstig vaak in stukken van een bepaald land (België, Nederland, noord-Frankrijk, Curaçao, Oostenrijk, Zwitserland, Italië (Bari) en Bulgarije, …) - voor zover ik weet. Het is geen algemeen gekend feest zoals de kerstman of het suikerfeest. Waarmee ik niet bedoel dat het een minderwaardig feest is, helemaal niet, wie maakt nu niet graag kinderen blij? Het is alleen minder wijd verspreid. 

Ik weet nog dat ik toen ik jonger was en kleiner, de hele tijd lag te luisteren in mijn bed naar mogelijk hoefslagen op het dak. Zou Piet wel door de schoorsteen raken? Ben ik het suikertje en de raap niet vergeten voor het paard van Sinterklaas? Al die vragen in dat klein, fantasierijk hoofd van mij. 

Ik zag hoe Sinterklaas met moeite het dak bereikte en Piet bijna uit de kar viel. Hoe het paard smulde van de raap, de wortel en het suikertje. 

Wanneer ik dan de volgende morgen, moe opstond van al dat piekeren en tegelijk kwaad was dat ik opnieuw Sinterklaas niet had gehoord - gaf ik mijn kinderoogjes de kost. Chocolade, snoepjes en een leuk cadeau. Ook nu nog, vandaag, komt Sinterklaas langs bij me. Zo zie je maar, ook bij grote kinderen komt hij nog langs als ze braaf zijn geweest. Echter, vraag ik me af hoe Piet door de kachel zal geraken?

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Dieren & mensen - je leest het goed  - ik heb een hoofdletter gezet bij dieren en niet bij mensen en ik heb dieren voor mensen gezet. In het Nederlands hebben we gekozen om te spreken van het dierenrijk en het mensdom. Hoewel mannen zich vaak geroepen voelen tot natuurlijke leiders: Donald Trump, Vladimir Poetin, Bashar Al Assad, Sjeik Khalifa bin Zayed bin Sultan Al Nahayan, Moon Jae in, … , toch spreken we van moeder-aarde. Begrijp me niet verkeerd er zijn ook een aantal significante vrouwelijke leiders, echter leert de geschiedenis dat we tot op heden met een mannelijke populatie zitten die oordelen over moeder-aarde, het mensdom en het dierenrijk en dus ook het klimaat.  Ik zeg altijd kijk maar naar de Bonobo’s, dan wordt het meestal stil. De grootste bijzonderheid van de sociale structuur van bonobo's is dat de vrouwtjes meestal het hoogst in de rangorde staan. Vrouwen zijn er de baas, voor zover er al een baas is in een groep bonobo’s. Ze staan bekend om hun altruïsme (zie kadertekst ‘Kuni en het vogeltje’) en hun neiging om conflicten op te lossen met seks – veel seks – in plaats van geweld. Bovendien zijn ze een van de weinige diersoorten die tongzoenen en vrijen voor de lol. Hoewel ze jagen – niet alleen op klein wild maar ook op andere apen, aldus een recent onderzoek – komt dat niet veel voor, en ze voeren beslist geen oorlog. Om het af te maken lopen ze ongeveer een kwart van de tijd rechtop, wat veel is voor een aap ( https://www.nemokennislink.nl/publicaties/98-aap/). I’m just saying…. . 

Dit discours geheel terzijde, leef ik met verschillende diersoorten onder één dak: Eerst heb ik mijn partner die vandaag ziek is. Hij is zo ziek als een hond, hoest als een paard en snurkt daardoor als een varken. Dan heb je,  De Leeuw. Eigenlijk een slecht gekozen naam, gezien ik nog steeds van het vrouwelijk geslacht ben, had het beter ‘De Leeuwin’ geweest. Maar goed, Napoleon heeft er toen niet zo goed bij nagedacht, denk ik. Dan heb je natuurlijk mijn plusdochter, die ik beschouw als een hertenkalfje. Zo lief en schattig, toch kwetsbaar en sterk. Uiteindelijk komen we aan de echte dieren: Onze honden: een stratier: een kruising van een boerenfox en een bordercollie, onze manchester-terrier: ook een jager speciaal getraind om ratten te vangen. Ripper & Jako. Gezien hun streken, noemen we ze ook wel vaak Knabbel & Babbel. Ons kat, een britse korthaar - Lilou of momenteel ook gekend als bolleke wol. Tot slot is er nog het paard - Barones. Gewoon Barones. 

Elke avond als ik thuis kom, zit de kat voor het raam en vertelt ze mij wat er allemaal is gebeurd die dag. Hoewel ik mijn best doe om haar te begrijpen, spreek ik tot op vandaag nog steeds geen katyaans. Toch weet ik perfect wat ze bedoelt. Hoge en lange gekat = geen eten meer of ik heb honger. Als ze zich meteen verstopt zonder welkom, dan heeft ze iets uitgestoken. Als ze bij jou komt liggen en ze blijft daar echt lang liggen, dan weet ze dat jij dat nodig heeft, zalig toch? Lilou’s favoriete activiteit is het vangen van Pokémons - muggen, vliegen, lucht, pluis, licht op de muur, … . Momenteel speelt ze het hoogste level. Haar tweede favoriete spelletje is verstoppertje. Ze loopt naar de trap en als je er achter loopt, gaat ze naar boven. Steek je je weg, dan blijft ze op de trap staan met haar hoofdje glurend om de hoek om te weten waar je zit, haar afvragend waarom je het spelletje niet mee speelt. Echt grappig hoor. 

Jako & Ripper, zijn een beetje anders. Wanneer ik de kat even achterin zet, zodat zij binnen kunnen - jammer genoeg komen de honden en de kat niet overeen - dan word ik door de Jako onderworpen aan gesnuffel: ‘ei woa hedde gei gezete?’ ‘wa riek ik ie?’ - met een zuid kempisch accent lezen, aub.

We hebben zelfs een ritueel. Na zijn gesnuffel hurk ik neer, zet hij zijn pootjes op mijn knieën en legt hij zijn hoofdjt op mijn schouder en moet ik frotten, niet wrijven!!!

Ondertussen staat de Ripper te bassen als een gek, hij is zo blij dat je er bent dat zich dit uit in enthousiast geblaf. Ik vermoed zelfs als er ooit inbrekers zouden binnenvallen - dat ze zouden vertrekken door het geblaf, als ze dan toch niet schrikken van het geblaf worden ze waarschijnlijk neergeslagen door Ripper’s lekjes. Het is echt zijn handtekening. Waar Jako weinig expressie vertoont maar evenveel emotie, vertoont Ripper zoveel meer expressie. Het is zelfs zo dat wanneer Jako op iets blaft, Ripper enthousiast begint mee te doen en dan zie je hem zo weg en weer wippen van: ‘Ik begrijp het niet, maar ik moet meedoen’ ‘Leuk, leuk, leuk.’ - gelieve dit te lezen met een hoog versnelde stem. 

De Jako steelt het eten van de Ripper, wanneer we hem eindelijk de zetel in krijgen. Wat nu wel iets makkelijker is dan vroeger. In plaats van 10 toerekes rond de keukentafel zijn het er nu 5 en hoeven we niet langer mee te wandelen naar de zetel. We hoeven enkel te zeggen: ‘kom maar, jongen’.  

Zij zijn er altijd. Wanneer ik thuiskom en ik hoor het enthousiaste geblaf van Ripper & Jako - soms zelf wolvengehuil dat ik vertaal als: ‘Ze is daar, ze is daar, ze is daar’ ‘Joepie, eten!’ tovert dat al een lach op mijn gezicht. Wanneer ik dan de deur openduw en Lilou verschijnt met haar: Mauwmauwmauw - vertaalt als: ‘Oliver is hier geweest, mijn lief’ - de garfield kat van een paar huizen verder - ‘We hebben met elkaar geflirt aan het venster’.  ‘Ik heb deze keer een echte goede pokémon gevangen, een spin van 2 gram in de badkamer’ - gier ik het uit van het lachen. Zali, the real dr. Dolitle…. .

Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Ik weet het, ik weet het, … mea culpa... . ik heb even niet geblogd. Eerlijk, mijn inspiratie - wat ook een belangrijk ingrediënt is - was weg. Er gebeurde teveel tegelijk en allemaal. De echte definitie van een negatieve spiraal. Ik kon het niet opbrengen om hierover te schrijven. Negativisme staat niet in mijn woordenboek. Wat niet betekent dat ik het negeer of er niet mee omga. Ook mijn Zali-zijn was in de war, …, but… She’s back. 

Goed nog niet alles is opgelost en dat zal nog even duren, ik probeer nu de hoeveelheid energie dat ik er in steek te doseren, zodat ik nog ruimte heb voor andere dingen. Het doseren van mijn energie is toch altijd al een belangrijke factor geweest in mijn leven. Zo erg zelfs dat ik mij daar zodanig op focus, dat ik me soms verloren voel of soms het gevoel heb dat ik niet meer echt ben. Dat doe ik vooral om mensen niet te overrulen. Het ambetante is vaak, dat no matter how hard I try, het soms helemaal niks opbrengt.  Mensen blijven hangen in wat ze denken te weten en zijn niet meer objectief. Het is net als een vreemdeling. Ongeacht hoe hard hij/zij zich integreert, hij/zij blijft vreemd voor anderen en hoewel we allemaal vreemd zijn voor elkaar, zijn we gevoeliger voor mensen die er anders uitzien of handelen. Het is vermoeiend om je zo aan te passen, dat je je niet meer authentiek voelt, om iedereen anders tevreden te stellen. Dus, pas ik een omweg toe. Hoeveel energie steek ik waarin en wat levert mij het grootste plezier op (niet noodzakelijk voordeel). Dat houdt ook in dat ik heel goed moet bedenken welke battles ik nog wil aangaan en aan welke problemen ik nog oplossingen wil bieden. Uiteindelijk zal het er ook op neer komen om meer ‘nee’ te zeggen. Dat is niet de aard van Zali. Toch zal ik niet anders kunnen, wil ik mij hartkloppingen, slapeloze nachten en stress besparen. Mijn dynamisme en ontwapende naïviteit zal ik moeten omturnen tot pure assets i.p.v. struikelblokken. 

Het is duidelijk dat niet iedereen klaar is voor Zali. Het is duidelijk dat Zali ook niet klaar is om ‘foert’ te zeggen tegen al die zaken. Dat is niet erg, dat is oké. Want de mensen die mij voor mij zien en mij kennen weten dat ik een liefhebbend hart heb en altijd zal proberen te helpen en oplossingen te vinden. Mijn ergste vijand is mijn vriend. Ik ben gekwetst en ook dat is oké, dat maakt deel uit van een leerproces. Alleen zou ik voor één keer willen dat ik te horen krijg dat ik ben gegroeid, dat ik mijn energie inderdaad doseer en dat het nu genoeg is. Jammer genoeg, is dat ijdele hoop. Ik weet dat het wel zo is en de mensen die het dichtst bij mij staan, die weten dat ook. 

Echter, het positieve is dat mijn paarden dat wel voelen en aangeven. Als ik mijn paarden zeg, bedoel ik de paarden waarmee ik heb gereden. Ongeacht mijn valweekje deze week. Ik ben 2 keer gevallen. Het ene paard schrok van een reiger en het ander schrok van verschillende prikkels. Het rare was dat het telkens op dezelfde plaats was. En hou je vast, ik was te braaf, ik gaf te weinig leiding en dat wekte wantrouwen, waardoor mijn paarden angst voelden en wilden vluchten. 

Zo zie je maar, paarden hebben altijd gelijk. Zij zijn eerlijk, ze kunnen niet anders, het is hun natuur. Misschien ben ik in het leven te veel paard en te weinig mens. Ik ben niet bezig met hoe ik overkom, eerder met hoe ik kan helpen en dingen op te lossen. Ongelukkig voor mij, is perceptie te belangrijk geworden. 

Hoewel ik dit nu blog, heb ik dit nog aan niemand verteld. Ik ben niet goed in negatieve gevoelens. Ik hou daar niet van. Ik zie altijd de zon en liefst via de kortste weg - rechtdoor. Toch is af en toe een bochtje maken en vallen niet slecht om je gevoel te uiten, blijkbaar. Zoals ik al zei misschien ben ik te veel paard en heb ik ook even leiding nodig. 

Tot schrijfs!

Het geheime ingrediënt, wat zou dat zijn? Beeld je in, je zit op een aangenaam en charmant terras met een glaasje wijn. Je proeft aan de wijn dat ze geteeld is met passie. Alles is perfect: de smaak, de textuur, de kleur. Bijna een onmogelijke perfectie. 

Dan, hoor je het tafeltje naast je praten, een gesprek dat gepassioneerd is - op z’n Zuiders, met temperament. Toch is er geen ruzie, eerder een aangename respectvolle discussie met passie gevoerd tussen vrienden, familie, kennissen. 

Ondertussen komt de serveester vragen of je nog iets wenst. Ze serveert je tegelijk een toetje van het huis, gebaseerd op een eeuwenoud recept dat jaren in de familie gekend is, overgedragen van generatie op generatie en waarop elke generatie zijn eigen stempel heeft gedrukt. Dat proef je opnieuw: de liefde voor de traditie, de passie en het vuur is te smaken. Opnieuw die onmogelijke perfectie. Zo lekker. Heerlijk!

Hetzelfde toetje verpakt in de supermarkt en verkocht en masse, smaakt dat dan hetzelfde? Is die passie, die liefde, die stempel nog te proeven? 

Ik krijg vaak het compliment dat ik goed kan koken, dat ik lekker kan koken. Om eerlijk te zijn is het wel waar, ik kook graag, liefst simpele dingen. Alleen is de Belgische keuken niet mijn grote specialiteit ! Dat komt omdat ik gebruik maak van een heel simpel principe, een geheim ingrediënt, dat iedereen kent! So easy!

Je kent het wel, je krijgt ruzie met je beste vriend, je liefde van je leven, je zielsverwant, je lotgenoot. De ruzie is om iets banaals begonnen. Je maakt je boos, heel veel negatieve energie. En dan, plots krijg je het koffiemachine in het oog. Er is niks wat de warmte en liefde van een lekker kopje koffie niet kan verhelpen. Het aroma, de smaak, moet perfect zijn. Je weet dat de ruzie ook betekent dat je van elkaar houdt, zolang je het uitspreekt is het goed. Het banale wordt humoristisch wanneer de warme gloed door je keel stroomt en de zachte smaak de boosheid verdrijft. 

Elke dag 3 maaltijden op tafel zetten die gemaakt zijn voor mensen die je graag ziet. Voor die mensen die je hart raken en opgenomen zijn in het DNA van je ziel. Dat is pas passie hebben. Je wilt dat de finishing touch wordt geproefd. Dat ene ingrediënt dat het anders maakt. A touch of Zali is dat dan bij mij. Ook in een kopje koffie zit een ‘touch of Zali’. Ruzie maken gebeurt ook met een ‘touch of Zali’. Een cadeautje uitkiezen niet zonder een ‘touch of Zali’. 

A touch of Zali - het geheime ingrediënt - wat het zo speciaal maakt is iets heel simpels. Iets wat je onmiddellijk merkt, proeft, ruikt, ziet en voelt. Het geheime ingrediënt is liefde!

Alles doen met liefde. Liefde, niet alleen voor anderen, even goed voor jezelf! Wees mild voor jezelf, wees lief voor jezelf, net zoals je voor anderen bent. Stop het in alles wat je doet, ook in de teleurstellingen, de dallen, de afgangen in het leven. Ga af met liefde, wees teleurgesteld met liefde. 

Niets zal ooit nog bitter zijn! 

#love #loveyourself #friendship 

Het leven zoals het is – volgens Zali. Bon, ongeveer een jaar geleden kocht ik van die wollen sokken die je aandoet ’s avonds tijdens vochtige herfstavonden of koude winterdagen en zelfs tijdens de gematigde lenteavonden. 

De sokken zijn dik gebreid en hebben een donkere grijze kleur met hier en daar een zilveren sliertje in. Er hangen aan de zijkanten kleine pompons aan en in het midden is er een soort visgraat model gebreid. Je hoort het al, ik was op slag verliefd.

Ze hebben me door veel koude en minder koude perioden geholpen en dan heb ik het niet alleen over het weer! Ik geraakte echt gehecht aan ze. Het was zelfs zo erg dat mijn vriend ze stiekem in de was moest stoppen omdat ik weigerde ze te wassen. 

Hoewel ze de vele tourekes in de wasmachine overleefden – ik hield telkens mijn hartje vast – niet letterlijk natuurlijk, bang dat ze er kapot of in miniformaat er zouden uitkomen. Gelukkig kan mijn vriend goed wassen – als het niet over kasjmieren pulls gaat. 

Ze waren erbij toen ik op de bevroren stenen de postbus ging leegmaken en het plots begon te gieten. Ik legde ze liefdevol voor onze kachel te drogen. De periodes dat ik zeer droge voeten had, en dus voetcrème aandeed dan beschermden zij mijn voetjes en zorgde dat de crème goed kon werken. 

Ze waren ook de aanleiding van 2 ongelukken! Ik ben 2 x – jawel – 2 x van de trap gegleden toen ik die sokken aan had. 

Helaas, zijn ze vandaag zo versleten dat ik ze niet meer kan aandoen. Ik hoor je denken – koop gewoon nieuwe. Dat zal ik ook doen. Toch vind ik het bizar om deze sokken weg te doen. Ik zie je wel met je ogen draaien – Wat is dit nu weer? Emotioneel doen over gebreide sokken? – daar gaat het niet om. Die sokken zijn met liefde gekocht voor mij door mijn partner tijdens zijn herstel van zijn ongeluk. Ze waren het eerste geschenk na zijn ongeluk. 

Ze zijn een symbool van hoop en leven. Toen hij ze kocht zag ik voor het eerst weer die mooie glimlach op zijn gezicht omdat ik zo blij was met die sokken. En echt, ik was blij – ik had zo’n koude voeten, echt waar. 

Het punt is in de kleine dingen zitten grote waarden! Enjoy the small things!

Ken je dat gevoel? Je weet wel, ik-voel-me-slecht-en-werk-het-uit-gevoel? Wel, met schaamte en rode kaken heb ik al even dat gevoel. Ik ben net een tien-ezel die niet weg kan met haar hormonen. Het ontbreekt er net aan dat ik niet begin te huilen als ik weer een ‘momentje’ heb. Geloof me, ik heb er een aantal per dag, hoor.

Dan zijn er mensen die je proberen op te peppen door te zeggen: ‘koester de mooie momenten, hou je daaraan vast. ‘ Heel poëtisch, het helpt voor geen meter! Tuurlijk koester ik de mooie momenten, zeker omdat er geen slechte momenten waren. Andere mensen zeggen: ‘ja mooie liedjes blijven niet duren.’ Allemaal waar, gelukkig is psychologie niet voor iedereen weggelegd. Enfin, ik denk - als amateur psycholoog - dat ik lijdt (ja met lange ij) aan Post-travel-depression. Ik denk dat ik dit woord ga indienen bij de taalcommissie! Goede tip van een vriend! Je gedragen als een kleuter en de 7 stadia van rouwen doormaken na het maken van een onvergetelijke reis, zo kun je het ongeveer omschrijven. 

Als remedie geen anti-depressiva maar wel het inbouwen van een routine en het eten van brainfood of voor de gevorderde ‘dieëters’  onder ons enkel de dingen eten die als groen zijn aangeduid! Voorlopig zit ik aan chocolade, chips en ijs… . Chocolade bevat heel veel endorfine, gelukshormoon… toch nog een goed idee dus. 

Dieren zijn een wondermiddel. Hun grappig streken en hun lieve snoeten maken veel goed. Pas op, ook Lilou the killer kat had last van post-travel-depression! Na 10 dagen op bezoek bij de mama, kreeg ik, eens ze thuis was, telkens haar achterste te zien. In mensentaal is dat hetzelfde als een gemeende middenvinger. Ondertussen gaat het met haar al wat beter - dat ligt niet aan al de vleesjes hoor, neen neen… . 

De herfst is begonnen en dat is mijn lievelingsseizoen. Lekker warm thuis voor de kachel en liters soep! Soep valt gelukkig onder de groene kleur! Genieten maar!

Aterrizamos a salvo y regresamos a casa a salvo.  😇. Aunque fue muy difícil decir adiós. Esto fue realmente unas vacaciones inolvidables por muchas razones.

 En primer lugar, el Riu Palace Peninsula está gestionado por un director belga.  De hecho, un brabante flamenco que ocasionalmente vive en Ostende. Por lo tanto, es ban Brabander ⅓ Flamenco occidental y ⅓ Mexicano.  Eso es imposible de procesar para tu cerebro. Por un lado, vives en una cultura de mañana mañana y, por otro, vienes de una vida en la que tienes que llegar a tiempo para todo o obtienes una multa 😎😂 y ese lado flamenco occidental que es simplemente especial.

 También fuimos acompañados en un viaje por Saïdja Dewaele de Tui.  Agárrate fuerte, también un flamenco occidental de Brujas. 😱🤔😁.  Ya puedo oírte cantar: nos vemos desde Brujas ... 🙄. Demasiado cliché?  Algún día explicaré el significado detrás de esto porque en realidad proviene del mundo ferroviario.  Para ser sincero, sentí pena por ella. ¡Ella se cargó con nosotros! 😱. Un peso pesado autista y un loco loco.  ¿Quién está preparado para eso? Ciertamente en nuestras garrapatas físicas o movimientos. Bueno, ¡solo por eso merece un almacenamiento!  Me imagino que se encuentran con las situaciones más estúpidas y se espera que den una respuesta a cada situación que no todos consideran una solución.  Solo puedo respetar y admirar 👏👏👏👏.

 Recibí de los aretes Elevit, de Yvonne, una bolsa entera de mejicano 🍬 que te prendió fuego.  Van Gogh Recibí un hermoso llavero, un lápiz y un stylo 😍. Todas las mañanas, durante el desayuno, nuestra mesa estaba decorada románticamente.  Gracias a Saul y Elevit. La sonrisa y los hermosos ojos de Marisol le dan una dimensión extra al día 😘. ¡El entusiasmo de Lorena era tan contagioso!  Te sientes querido y amado! De repente, mi amiga habló espontáneamente español solo a las mujeres españolas y solo las siguientes oraciones: "hola mi Amira Como esta?"  y "tu eres muy Linda". Hasta ahora son españoles. Cuando recibía una respuesta, generalmente tenía una sonrisa sonrojada, me llamó para interpretar a su intérprete personal.  😁😂

 De todos modos, además de los regalos, que son de importancia secundaria, recibimos amor, respeto, amabilidad y mucho humor.  La gente nos vio y comenzó a reír espontáneamente 🤗, bueno, lo haría por menos cuando llamo a una habitación llena 'por El Amor the oaks o' ai mi dios porque? '  Cuando mi amigo vuelve todo al revés.

 Hicimos cosas que haces una vez en tu vida o no.  Por ejemplo, fuimos a nadar con un delfín que tenía un trastorno de personalidad, ella hizo un 🦈 na? 🤔.  Todo esto sucedió en mar abierto y de manera ecológica. La mitad del dinero que gastó se destinó a preservar el medio ambiente y el entorno de vida de los delfines.  Un hecho agradable: todos tenían nombres mayas. Hablando de maya:

 Nos trajeron de vuelta a la cultura maya con una máquina del tiempo, Chichén Itzá, el corazón intelectual de los mayas.  Un pueblo pacífico que vivía de acuerdo con la posición del planeta Venus. Los templos también se construyeron sobre la base del planeta: su propia brújula dirigida por Venus.  Habían construido un templo como observatorio de los planetas. Ya me veía en esa cultura como un cazador, intelectual y jugando el juego de pelota donde solo se usaban las caderas o los talones.  La guerra política con otras aldeas importantes porque Chichén Itzá se hizo demasiado famoso. Nada en el placer de purificarte o esconderte como en la película Apocalipto de Mel Gibson de 2007.

 Arriesgamos nuestras vidas en la jungla de México.  El hogar de arañas mortales, iguanas, caimanes y cocodrilos y, ocasionalmente, el jaguar mexicano.  Otro viaje ecológico. El dinero se utiliza para la construcción de árboles y para la preservación del entorno de vida de las especies animales mencionadas.  Cuelgue entre los árboles como maugli del libro de la jungla, suba las escaleras, atrape las escaleras, y luego vuele boca abajo. Conducir a través del barro en su bikini en un buggy y darse un refrescante chapuzón en un cenote abierto fueron algunas de las cosas que hicimos.  Varios participantes abandonaron, mientras mi amigo medio discapacitado (sin órgano de equilibrio, izquierda, sin olor y sin sabor) se aventuró en todo. Por supuesto, se ganó el descanso al día siguiente. Estoy muy orgulloso de el. ¡Hacer todo con el 50% del dolor de cabeza del día, eso merece respeto!  ¡Durante nuestro descanso plantamos una semilla que con suerte crecerá en un árbol y preservará la jungla!

 Estábamos parasailing a través de un cielo nublado con truenos a un lado de la isla.  Como si eso no fuera suficiente, nuestro español Don Juan también tuvo que señalar el mayor riesgo, en particular ahogarse por el posible peligro de que el paracaídas se derrumbara cuando no tuviéramos tiempo de soltarnos, nos caeríamos y  ¡El peso del paracaídas sería arrastrado hacia el océano Caribe y moriría a pesar de nuestro chaleco salvavidas! 🤒. ¡Es maravilloso escuchar unos 15 minutos en el aire! 🙄🤔

 Fuimos brevemente a un centro comercial turístico donde no se encontraron mexicanos a menos que vinieran de América.  La última noche fuimos a cenar con una joven y fuerte y dulce señorita, que nos toleró durante sus visitas a nuestro hotel 😁😆😅.

 Fue un viaje fantastico.  Ernest Ponnet - director del hotel Riu Palace Peninsula ha reunido a un equipo fuerte.  Tui puede ser feliz con personas como Saïdja que sirven a sus viajeros con pasión, entusiasmo y compromiso todos los días.

 Las lágrimas fluyeron, mi maquillaje en los brotes y mi estado de ánimo agregado.  Aun así, cuando vi esas colas ondulantes y los brillantes ojos emprendedores de Ripper y Jako, mi sonrisa se amplió nuevamente y las estrellas volvieron a mis ojos.  El viaje puede haber terminado, las experiencias, los recuerdos y las amistades para siempre. ❤️💖💗

Een onvergetelijke vakantie

We zijn veilig geland en veilig terug thuis. 😇. Hoewel het afscheid me heel zwaar viel. Dit was echt een onvergetelijke vakantie om zoveel redenen. 

Eerst en vooral wordt het Riu Palace Peninsula beheerd door een Belgische directeur. Sterker nog, een Vlaams Brabander die in Oostende af en toe woont. Hij is dus ⅓ Brabander ⅓ West-Vlaming en ⅓ Mexicaan. Dat is toch onmogelijk te verwerken voor je brein. Enerzijds leef je in een cultuur van mañana mañana en anderzijds kom je uit een leven waar je voor alles op tijd moet zijn of je krijgt een boete 😎😂 en dat West-Vlaams kantje dat is gewoon speciaal. 

Verder werden we op reis begeleid door Saïdja Dewaele van Tui. Hou je stevig vast, ook een West-Vlaamse van Brugge. 😱🤔😁. Ik hoor je het al zingen: zie je van Brugge ...🙄.  Te cliché? Ik zal ooit wel de betekenis erachter uitleggen want dat komt eigenlijk uit de spoorwegwereld. Om eerlijk te zijn, had ik toch wel medelijden met haar. Ze werd opgezadeld met ons!!!😱. Een autistisch zwaargewicht en een zotte 🦁in. Wie is er daar op voorbereid? Zeker op onze fysieke tikjes of moves. Wel, alleen al daarvoor verdient ze een 🎖️🏅en opslag! Ik kan me best inbeelden dat ze de zotste situaties tegenkomen en verwacht wordt dat ze aan elke situatie een antwoord bieden dat niet door iedereen als een oplossing wordt beschouwd. Ik kan alleen maar respecten bewondering opbrengen 👏👏👏👏.

Ik heb van Elevit oorringen gekregen, van Yvonne een hele zak met Mexicaanse 🍬 die je tong in 🔥en vlam zetten. Van Gogh kreeg ik een prachtige sleutelhanger, een potlood en een stylo 😍. Elke morgen, tijdens het ontbijt werd onze tafel romantisch versierd. Met dank aan Saul en Elevit. De glimlach en prachtige ogen van Marisol geven een extra dimensie aan de dag 😘. Het enthousiasme van Lorena werkte zo aanstekelijk!  Je voelt je gewild en geliefd! Mijn vriend sprak plotseling spontaan Spaans enkel en alleen tegen de Spaanse vrouwen en enkel maar volgende zinnen: 'hola mi Amira Como esta?' en 'tu eres muy Linda.' tot zover zijn Spaans. Als er dan werd geantwoord - meestal kreeg hij een blozende glimlach - dan riep hij mij erbij om zijn persoonlijke tolk te spelen. 😁😂

Enfin, naast de cadeautjes, die van ondergeschikt belang zijn, ontvingen wij liefde, respect, vriendelijkheid en heel veel humor. De mensen zagen ons en begonnen spontaan te lachen 🤗, nu ja, je zou voor minder wanneer ik in een volle zaal roep 'por El Amor de eiken of 'ai mi dios porque?' Wanneer mijn vriend weer alles op zijn kop zet. 

We deden dingen die je 1 keer in je leven doet of niet. Zo gingen we 🐬 zwemmen met een dolfijn die een persoonlijkheidsstoornis had - ze deed een 🦈 na?🤔. Dit gebeurde allemaal in de open zee en op ecologische wijze. Het geld die je uitgaf ging voor de helft naar het behoud van het milieu en de leefomgeving van de dolfijnen. Een leuk weetje alle 🐬 hadden Maya namen. Over Maya gesproken: 

We werden met een teletijdmachine teruggebracht naar de Maya Maya cultuur, chichen Itza - het intellectuele hart van de maya's. Een vredelievend volk die leefde aan de hand van de stand van de planeet Venus. Die de tempels ook zo bouwden aan de hand van de planeet - hun eigen kompas geleid door Venus. Ze hadden een tempel gebouwd als observatorium van de planeten. Ik zag me al in die cultuur als jager, intellectueel en het spelen van het balspel waarbij enkel heupen of hielen werden gebruikt. De politieke oorlog met andere belangrijke dorpen omdat chichen Itza te bekend werd. Zwemmen in de genoten om je te zuiveren of om je te verstoppen zoals in de film Apocalipto van Mel Gibson uit 2007. 

We waagden ons leven in de jungle van Mexico. Het huis van dodelijke spinnen, leguanen, alligators en krokodillen en af en toe een Mexicaanse jaguar. Opnieuw een ecologische uitstap. Het geld wordt gebruikt voor de aanleg van bomen en voor het behoud van de leefomgeving van al genoemde diersoorten. Hangen tussen de bomen als maugli uit junglebook, klimmen in de boven - via de trappen 😰 - om dan naar beneden te vliegen op je buik. Rijden door de modder in je bikini in een buggy en een verfrissende duik nemen  in een open cenote waren een aantal van de dingen die we deden. Een aantal deelnemers haakten af, terwijl mijne halve gehandicapte vriend ( geen evenwichtsorgaan, links door, geen geur en geen smaak) zich aan alles waagde. Natuurlijk verdiende hij de platte rust de dag later. Ik ben heel trots op hem. Dat alles doen met 50% van de dag hoofdpijn, dat verdient gewoon respect! We plantten tijdens onze pauze een zaadje dat hopelijk uitgroeit tot een boom en de jungle behouden wordt! 

We parasailden door een bewolkte hemel met aan de ene kant van het eiland onweer 😧. Alsof dat nog niet genoeg was moest onze Spaanse Don Juan ook nog eens duiden op het grootste risico, met name het verdrinken door het mogelijke gevaar dat de parachute in dichtklappen we geen tijd zouden hebben om ons los te klikken we naar beneden zouden vallen en door het gewicht van de parachute naar onder zouden getrokken worden in de Caraïbische oceaan en dus zouden sterven ondanks onze reddingsvest! 🤒. Heerlijk dan hoor zo'n kwartier in de lucht hangen!🙄🤔

We gingen kort naar een toeristisch shoppingcentrum waar geen Mexicanen te bespeuren waren tenzij ze uit Amerika kwamen. De laatste avond gingen we eten met een sterke jonge knappe lieve dame - die ons getolereerd heeft tijdens haar bezoekjes aan ons hotel 😁😆😅. 

Het was een fantastische reis. Ernest Ponnet - directeur van het hotel Riu Palace Peninsula heeft een sterk team samen gebracht. Tui mag blij zijn met mensen als Saïdja die elke dag met passie, enthousiasme en engagement hun reizigers bedienen.

Traantjes vloeiden, mijn make-up naar de knoppen en mijn humeur erbij. Toch, toen ik die kwispelende staartjes zag en de fonkelende ondernemende oogjes van Ripper en Jako, werd mijn glimlach terug breder en sprongen er terug sterretjes in mijn ogen. De reis is misschien voorbij, de ervaringen, herinneringen en vriendschappen voor eeuwig. ❤️💖💗