Hoi 

Leuk dat je mijn blog leest! Vandaag is het een zeer speciale dag! Het is de dag dat mijn papsie 61 jaren oud wordt, de dag dat hij er een aantal grijze haren bijkrijgt (niet alleen door mama of mij 😊), het is de dag dat hij al 36 jaar zichzelf ´trotse vader¡ mag noemen en al 37 getrouwd is met niet alleen de beste hairstyliste van de wereld (en daarbuiten), ook met de liefste vrouw en het is de dag dat hij bijna een volledig jaar met pensioen is. Wat gaat de tijd toch snel, dus gebruik het wel!

Ik herinner me nog de tijd dat we naar ‘het bosjeÿ gingen in Oostende om te ravotten, mijn vader en ik, de twee De Leeuwÿen. Ik was verzot op de toeters, het softijs en Michel – de toenmalige uitbater. Ik keek uit naar die dagen waarbij we eerst naar het dierenasiel gingen om met een hondje te wandelen, waarbij ik dan altijd in tranen uitbarstte en een smeekbede deed om de hond te adopteren. Mijn papa hapte niet toe in plaats daarvan gingen we naar Michel, naar de toeters, naar het bosje. Op een keer weet ik nog goed, toen we gingen wandelen en de hond zich lostrok en verdween. Ik liep erachter om hem niet kwijt te raken. Mijn vader liep en riep me achterna, toch was hij me kwijt. Het werd natuurlijk al donker. De hond liep verder het bos in tot hij bijna terug aan het asiel was. Mijn hart maakte een sprongetje toen hij de straat over wilde steken: ´Wat als hij overreden wordt?¡ Gelukkig voor mij kon een wandelaar – een lieve man met krukken – echt waar – de hond tegenhouden. Ik was dolgelukkig als 10-jarige. Toen kwam het besef dat ik de weg niet meer wist en mijn vader kwijt was. Tranen met tuiten begon ik te wenen. De wandelaar – een totaal onbekende – stelde me gerust en wandelde mee terug naar het ´bosje¡. Als ik daar nu aan terug denk, had er van alles kunnen gebeuren. Op de terugweg, terwijl ik honderduit vertelde over mijn kinderdromen, -realiteit en -wensen, kwamen we mijn vader tegen met zijn vriend – de brandweerman – bompie. De hond werd teruggebracht naar het asiel -weliswaar een uur te laat – en ik kreeg een softijs. Iedereen gelukkig.

Dat mijn vader me kwijtraakte is een beetje een thema geweest in mijn jeugd. Toen ik net geboren werd en mijn mama al terug in de winkel stond, stuurde ze mijn vader naar de slager net om de hoek. Hij had me buiten geparkeerd in de zon – de winkel was te smal om met een kinderwagen binnen te rijden – en zoals we mijn vader kennen, deed hij een babbeltje met de slager en met iedereen anders in de winkel, betaalde en vertrok met het lekkere vlees. Waarschijnlijk droomde hij al van het lekker stukje biefstuk met zelfgemaakte frietjes, mayonaise en champignonroomsaus. Hij kwam al dagdromend de winkel binnen met een gebakken-vlees-smaak in de mond toen mijn meter in paniek vroeg: ´Frans, waar is Chari?¡. De paniek in de ogen van mijn moeder had een Oscar moeten krijgen. Mijn vader mompelde waarschijnlijk,

´godverdomme¡ en verdween alsof hij nooit was binnengekomen om mij te halen. Ik lag gezellig te knorren in mijn kinderwagen, te dromen over de toekomst.

Wist je dat mijn vader kan toveren? Dat is echt waar. Mijn vader kan toveren. Hij kon geld toveren. Zo toverde hij – tijdens onze softijs en koffiemomenten op onze uitjes naar het bosje – geld. Hij maakt van 1 Belgische frank plotseling 5 Belgische frank of van 5 Belgische frank maakte hij 20 Belgische frank of zelfs 50 Belgische frank. Mijn kinderhersenen toen, konden dat niet bevatten. Mijn vader had een talent, een tovertalent, een magisch talent. Helemaal over mijn toeren en trots op daddy de tovenaar, riep ik voor de hele keet ´Mijn vader kan toveren!¡ ´Mijn papa is een tovenaar!¡ 

Vandaag zouden ze je daar waarschijnlijk voor colloqueren, nadat het natuurlijk eerst breed wordt uitgesmeerd op sociale media, waarbij de ene helft van de bevolking dit zou zien als een complottheorie van de regering en de ander helft me zou afschilderen als de ergste crimineel ofzo. 

De zomermaanden – ja echt maanden – die we in Blankenberge doorbrachten op een groot terrein met een speelplein en – en -en paarden. Ik wilde paardrijden in Blankenberge, in openlucht aan zee. Ik weet niet hoeveel keer we dit hebben gedaan, het is gewoon niet te tellen. Ik vond dat zo leuk!

Het zwembad, dat was mijn habitat! Zaten we niet in het bosje, dan zaten we in het zwembad. In de winter binnen, in de zomer in het buitenzwembad of aan zee. Het liefst ging ik naar het zwembad. Zali, de kleine zwembadzeemeermin! Dan moet je weten dat mijn papa helemaal niet kan zwemmen 😊. Toch ging hij altijd mee het water in, speelde hij met mij en gingen we van de glijbaan. ´Papa, blijven we nog even?¡ was de lieve zwembadzeemeermin. ´Nee papa, ik wil er niet uit!¡ was de boze zwembadzeemeermin! Hij was degene die me inschreef om zwemles te nemen, nadat ik in Italië los het zwembad was ingesprongen zonder zwemboeien. Soms is mollig zijn echt een troef, ik kwam gewoon weer bovendrijven met een grote moedige lach op mijn gezicht. Ik was me niet bewust van de verschillende hartattacks die mijn ouders toen ondergingen. Na het zwemmen gingen we bijna altijd samen frietjes eten in de cafetaria die uitzicht gaf over het hele zwembad! 

De kinderlijke discussies op de speelplaats, “Mijn papa heeft een bank en is directeur.”, “Mijn papa is een voetballer!”, “Mijn papa die heeft een ferrari!” waarop ik dan met trots reageerde ale een echt rebel: “Mijn papa heeft mijn moeder en mij en een trein”

Ik zal nooit die momenten vergeten – papa – nooit! Het waren magische momenten en we hebben er nog een aantal gehad. Ik hoop dat we er nog veel mogen meemaken!

Happy Birthday to you 

I lof joe