Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Dieren & mensen - je leest het goed  - ik heb een hoofdletter gezet bij dieren en niet bij mensen en ik heb dieren voor mensen gezet. In het Nederlands hebben we gekozen om te spreken van het dierenrijk en het mensdom. Hoewel mannen zich vaak geroepen voelen tot natuurlijke leiders: Donald Trump, Vladimir Poetin, Bashar Al Assad, Sjeik Khalifa bin Zayed bin Sultan Al Nahayan, Moon Jae in, … , toch spreken we van moeder-aarde. Begrijp me niet verkeerd er zijn ook een aantal significante vrouwelijke leiders, echter leert de geschiedenis dat we tot op heden met een mannelijke populatie zitten die oordelen over moeder-aarde, het mensdom en het dierenrijk en dus ook het klimaat.  Ik zeg altijd kijk maar naar de Bonobo’s, dan wordt het meestal stil. De grootste bijzonderheid van de sociale structuur van bonobo's is dat de vrouwtjes meestal het hoogst in de rangorde staan. Vrouwen zijn er de baas, voor zover er al een baas is in een groep bonobo’s. Ze staan bekend om hun altruïsme (zie kadertekst ‘Kuni en het vogeltje’) en hun neiging om conflicten op te lossen met seks – veel seks – in plaats van geweld. Bovendien zijn ze een van de weinige diersoorten die tongzoenen en vrijen voor de lol. Hoewel ze jagen – niet alleen op klein wild maar ook op andere apen, aldus een recent onderzoek – komt dat niet veel voor, en ze voeren beslist geen oorlog. Om het af te maken lopen ze ongeveer een kwart van de tijd rechtop, wat veel is voor een aap ( https://www.nemokennislink.nl/publicaties/98-aap/). I’m just saying…. . 

Dit discours geheel terzijde, leef ik met verschillende diersoorten onder één dak: Eerst heb ik mijn partner die vandaag ziek is. Hij is zo ziek als een hond, hoest als een paard en snurkt daardoor als een varken. Dan heb je,  De Leeuw. Eigenlijk een slecht gekozen naam, gezien ik nog steeds van het vrouwelijk geslacht ben, had het beter ‘De Leeuwin’ geweest. Maar goed, Napoleon heeft er toen niet zo goed bij nagedacht, denk ik. Dan heb je natuurlijk mijn plusdochter, die ik beschouw als een hertenkalfje. Zo lief en schattig, toch kwetsbaar en sterk. Uiteindelijk komen we aan de echte dieren: Onze honden: een stratier: een kruising van een boerenfox en een bordercollie, onze manchester-terrier: ook een jager speciaal getraind om ratten te vangen. Ripper & Jako. Gezien hun streken, noemen we ze ook wel vaak Knabbel & Babbel. Ons kat, een britse korthaar - Lilou of momenteel ook gekend als bolleke wol. Tot slot is er nog het paard - Barones. Gewoon Barones. 

Elke avond als ik thuis kom, zit de kat voor het raam en vertelt ze mij wat er allemaal is gebeurd die dag. Hoewel ik mijn best doe om haar te begrijpen, spreek ik tot op vandaag nog steeds geen katyaans. Toch weet ik perfect wat ze bedoelt. Hoge en lange gekat = geen eten meer of ik heb honger. Als ze zich meteen verstopt zonder welkom, dan heeft ze iets uitgestoken. Als ze bij jou komt liggen en ze blijft daar echt lang liggen, dan weet ze dat jij dat nodig heeft, zalig toch? Lilou’s favoriete activiteit is het vangen van Pokémons - muggen, vliegen, lucht, pluis, licht op de muur, … . Momenteel speelt ze het hoogste level. Haar tweede favoriete spelletje is verstoppertje. Ze loopt naar de trap en als je er achter loopt, gaat ze naar boven. Steek je je weg, dan blijft ze op de trap staan met haar hoofdje glurend om de hoek om te weten waar je zit, haar afvragend waarom je het spelletje niet mee speelt. Echt grappig hoor. 

Jako & Ripper, zijn een beetje anders. Wanneer ik de kat even achterin zet, zodat zij binnen kunnen - jammer genoeg komen de honden en de kat niet overeen - dan word ik door de Jako onderworpen aan gesnuffel: ‘ei woa hedde gei gezete?’ ‘wa riek ik ie?’ - met een zuid kempisch accent lezen, aub.

We hebben zelfs een ritueel. Na zijn gesnuffel hurk ik neer, zet hij zijn pootjes op mijn knieën en legt hij zijn hoofdjt op mijn schouder en moet ik frotten, niet wrijven!!!

Ondertussen staat de Ripper te bassen als een gek, hij is zo blij dat je er bent dat zich dit uit in enthousiast geblaf. Ik vermoed zelfs als er ooit inbrekers zouden binnenvallen - dat ze zouden vertrekken door het geblaf, als ze dan toch niet schrikken van het geblaf worden ze waarschijnlijk neergeslagen door Ripper’s lekjes. Het is echt zijn handtekening. Waar Jako weinig expressie vertoont maar evenveel emotie, vertoont Ripper zoveel meer expressie. Het is zelfs zo dat wanneer Jako op iets blaft, Ripper enthousiast begint mee te doen en dan zie je hem zo weg en weer wippen van: ‘Ik begrijp het niet, maar ik moet meedoen’ ‘Leuk, leuk, leuk.’ - gelieve dit te lezen met een hoog versnelde stem. 

De Jako steelt het eten van de Ripper, wanneer we hem eindelijk de zetel in krijgen. Wat nu wel iets makkelijker is dan vroeger. In plaats van 10 toerekes rond de keukentafel zijn het er nu 5 en hoeven we niet langer mee te wandelen naar de zetel. We hoeven enkel te zeggen: ‘kom maar, jongen’.  

Zij zijn er altijd. Wanneer ik thuiskom en ik hoor het enthousiaste geblaf van Ripper & Jako - soms zelf wolvengehuil dat ik vertaal als: ‘Ze is daar, ze is daar, ze is daar’ ‘Joepie, eten!’ tovert dat al een lach op mijn gezicht. Wanneer ik dan de deur openduw en Lilou verschijnt met haar: Mauwmauwmauw - vertaalt als: ‘Oliver is hier geweest, mijn lief’ - de garfield kat van een paar huizen verder - ‘We hebben met elkaar geflirt aan het venster’.  ‘Ik heb deze keer een echte goede pokémon gevangen, een spin van 2 gram in de badkamer’ - gier ik het uit van het lachen. Zali, the real dr. Dolitle…. .