De onzichtbare vijand

Wat kan ik zeggen. Mijn portie liefde, mijn favoriet ingrediënt is bijna op en moet dringend gevuld worden. Daarom dat het even duurde voordat ik blogde. Ik ben bezig aan mijn persoonlijke Jihad! De strijd tussen goed en kwaad in jezelf. Ik hoor jullie gedachten al draaien bij het woordje Jihad. Stop er al maar mee. Het is verkeerd. Zoek het op, lees en leer eruit. Ik heb even geen energie om te aanhoren hoe goed wij zijn en hoe slecht zij zijn, wie zij dan ook mogen zijn. Mijn onzichtbare vijand is blank, heeft geen moraal en geen waarden. Hij voedt zich door anderen personen klein te laten voelen. Door zich te verstoppen achter regels, die er niet eens toe doen. Hij maakt me zo kwaad dat ik vergeet wat het betekent om lief te hebben. Nog laffer is dat hij mij niet aanvalt, hij weet dat ik hem de baas kan. Ik heb al eens tegen hem gevochten. Ja hoor, Chari the warrior Princess, ik won het gevecht. Onderwerg verloor ik al de rest. Mijn zelfrespect, mijn liefde voor mezelf als persoon, ik voelde mij een misbaksel in deze grote wereld. Te dom om te helpen donderen (ik kan het nog altijd niet laten donderen – enfin). Ik was toen nog een klein meisje met heel veel mogelijkheden en gelukkig kwam ik uit een warm nest. Nu ben ik volwassen, en ertegen vechten is het me niet meer waard!

Al geruime tijd, richt hij zich tot iemand die heel dicht bij me staat. Het lijkt erop alsof hij me niet los kan laten, alleen ben ik nu een toeschouwer van een spel met grote gevolgen. Natuurlijk spelen we op een ander niveau. Dit zijn geen kinderen meer, het zijn volwassen mensen die zelf kinderen hebben. Het zijn zij die hun kinderen het goede moeten bijbrengen en zelf kwaad doen?! Dat begrijp je toch niet. Ik heb medelijden met die mensen. Jezelf groot willen voelen door een ander te pesten, te kleineren.

Fuck you, onzichtbare vijand, ik ken je, ik ruik je, ik ken je angst – liefde en vriendschap – ik weet hoe je werkt en welke mechanismen je in gang zet. Nee, je zult niet over mij heersen, ik heb controle over hoe ver je gaat. Pas op, mijn strijd is nog niet gestreden en ik zal je vinden en dan…. Zal ik je knuffelen, je omarmen en je op je knieën dwingen. Je zult mijn dierbare niet raken, nog geen haar, weet je waarom? Omdat mijn hart en dat van hem puur is. Jouw hart is zwart, vervuild en gevoed met angsten. Je bent slechts een schaduw in mijn zonneschijn. Ooit was ik bang, ooit was ik dat kleine meisje, ooit was ik angstig. Nu heb ik liefde, vrienden, een gezin en geen angst.

Mijn dierbare heb ik ooit al eens verloren, hij is ooit gestorven – letterlijk dood geweest – toch heeft hij dat op miraculeuze wijze overleefd. Denk je nu echt dat dit ons nog bang maakt of zelfs nog iets doet? Ik hoop alleen dat je ooit ook zo volwassen wordt en misschien zelfs mijn vriend, want ooit komt een dag dat ook jij liefde zult nodig hebben!

Soms weet ik niet hoe ik kan helpen, wat ik kan zeggen, wat ik kan doen. Ik haat de trieste blik in je prachtige ogen. Ik haat die onzichtbare vijand die onder je ziel kruipt.

Ik haat wat het met je doet. Zelfs als je het overwint is er een stukje van jezelf verloren.

Machteloos kijk ik toe hoe het je verscheurt, langzaam, genietend beetje smalend zelfs.

Het licht in mijn hart is niet sterk genoeg, toch zal ik alles geven om met jou mijn liefde te delen. Laten we het belangrijkste niet vergeten.